Η Μία Φύση

Η ΦΥΣΗ, Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά, Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Προσδιορισμούς (από καμία αντίληψη) , Είναι Ζωή, που Ρέει, που Δονείται και Δραστηριοποιείται, Χωρίς Χώρο, Χωρίς Χρόνο, Χωρίς καμία αντίληψη από αυτές που συλλαμβάνουν οι άνθρωποι. Είναι το Παντελώς Άγνωστο κι Ασύλληπτο, που Μόνο το Βιώνεις, αλλά δεν το αναλύεις και δεν το περιγράφεις. Είναι Μια Ενότητα Χωρίς Όρια και Περιορισμούς, Μια Υπερουσία, ούτε καν ύπαρξη.

Όλα όσα «εμφανίζονται» σαν παρουσία, ύπαρξη, ενέργεια, φαινόμενα, δεν είναι παρά Δραστηριότητες της ΜΙΑΣ ΦΥΣΗΣ. Τι είναι «Δραστηριότητα»; Η Δραστηριότητα είναι αποτέλεσμα κάποιου άλλου πράγματος, είναι κάτι που υφίσταται, αλλά «υπάρχει» μόνο την στιγμή που συμβαίνει και δεν είναι κάποια ουσία, ούτε μετασχηματισμός ουσίας. Είναι σαν την κίνηση του χεριού στον αέρα. Η κίνηση υφίσταται σαν δραστηριότητα κάποιου πράγματος, υπάρχει την στιγμή που γίνεται και μετά τίποτα.

Η Συνείδηση που Βιώνει την ΦΥΣΗ, το Αληθινό Είναι, Βιώνει, Βλέπει και Κατανοεί, τι είναι η Δραστηριότητα, πως η Δραστηριότητα γίνεται παρουσία, ύπαρξη, ενέργεια, φαινόμενο, αλλά δεν βλέπει τίποτα περισσότερο από «δραστηριότητα». Η Συνείδηση που έχει άγνοια και σύγχυση εκλαμβάνει τις Δραστηριότητες σαν κάτι πραγματικό και σχηματίζει μια άλλη «εικόνα» για την πραγματικότητα.

Τελικά υπάρχουν δύο Γνώσεις, δύο Οπτικές, ανάλογα με την «θέση» από την οποία βλέπουμε. Από την Θέση του Είναι η Συνείδηση Κατανοεί ότι δεν υπάρχει χώρος, χρόνος, τίποτα αλλά μόνο Ζωή. Κατανοεί ότι η Δραστηριότητα είναι μόνο δραστηριότητα, κάτι που υφίσταται μόνο την στιγμή που εκδηλώνεται και υπάρχει μόνο στο απόλυτο παρόν και σβήνει στο τίποτα. Δεν παρασύρεται στον Κόσμο της Φαντασίας, του Ονείρου. Η Συνείδηση όμως που δεν είναι πλήρως αφυπνισμένη, που για κάποιο λόγο μολύνεται από άγνοια, που προσπαθεί να συλλάβει το Πραγματικό, να σχηματίσει μια αντίληψη για το Πραγματικό, το «συλλαμβάνει σαν Υπερουσία, πέρα από τον Χώρο, πέρα από τον Χρόνο. Ταυτόχρονα βιώνει την Παρουσία της, την ύπαρξή της, μέσα στον Χώρο, μέσα στον Χρόνο, στους αόρατους κόσμους και στο υλικό σύμπαν. Δεν γνωρίζει ούτε κατανοεί πως από την Υπερουσία γεννιέται η Παρουσία, η ύπαρξη, η ενέργεια, το φαινόμενο (η υλική ουσία). Για την Αφυπνισμένη Συνείδηση τα πάντα είναι Δραστηριότητες της ΦΥΣΗΣ, άσχετα πως «εμφανίζονται», φαινόμενα παροδικά, που διαλύονται στο τίποτα. Η Αφώτιστη Συνείδηση δεν κατανοεί ούτε την Πανταχού Παρουσία της Υπερουσίας, ούτε την Υπερχρονικότητά της, ούτε την πραγματική φύση των συμβάντων, ούτε την πραγματική φύση του χρόνου (που είναι μόνο παρόν), ούτε γνωρίζει πως να τα κατανοήσει όλα αυτά. Δεν κατανοεί πως η Απλή Δραστηριότητα γίνεται Παρουσία (επίγνωση Ύπαρξης), Ύπαρξη (ατομική ύπαρξη), ενέργεια (ψυχικός δυναμισμός), υλική ουσία. Τα «αντιμετωπίζει όλα αυτά σαν πραγματικά, όπως «φαίνονται».

Όταν η Συνείδηση «μολύνεται» από την Άγνοια ή Αρχίζει να «Ονειρεύεται», να σχηματίζει εικόνες για την «Ύπαρξή» της (να αυτοσχεδιάζει στον χώρο του τίποτα) προσπαθεί Καταρχήν να συλλάβει το ΕΙΝΑΙ, να Αντικαθρεφτίσει το ΕΙΝΑΙ. Τι μπορεί να συλλάβει; Απεριόριστο Χώρο, Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Χρόνο, Μια Απεραντοσύνη Ενότητας, που όμως Είναι Ζωντανή, Ρέει, μέσα στην Αιωνιότητα. Αυτή η Πρώτη Αντίληψη, είναι η Παγκόσμια Συνείδηση, η Πιο Μεγαλειώδης Αυταπάτη, ο Ισβάρα της Ινδικής Κοσμοθεωρίας, ο Υιός που Γεννάται Αενάως από τον Μυστηριώδη Πατέρα της Χριστιανικής Θεολογίας.

Μέσα σε Αυτή την Αντίληψη Παρουσίας (στην Παγκόσμια Συνείδηση) Υπάρχουν Βαθμίδες Επίγνωσης που από την Απεραντοσύνη της Παρουσίας περνούν στην Τοπική Ανάδυση της Παρουσίας. Κι έτσι Μέσα στον Κόσμο της Ενότητας Σχηματίζεται ο Κόσμος της Πολλαπλότητας. Η Συνείδηση που από την Παγκόσμια Παρουσία περνά στον Τοπικό Προσδιορισμό της γίνεται ο υπαρξιακός πυρήνας στον κόσμο του νου.

Ο Κόσμος του Νου, ο κόσμος των Ιδεών του Πλάτωνα, όσο Αιώνιος και Σταθερός κι αν φαντάζει, δεν είναι παρά μια «κατασκευή». Κι είναι οι «ιδέες» που φορτίζονται με δυναμισμό και γίνονται «δυναμικά πεδία» στον κατώτερο ψυχικό κόσμο. Είναι ακριβώς ο παγκόσμιος δυναμισμός που «εμφανίζεται» σαν ενέργεια που στην επιβράδυνσή της συλλαμβάνεται από τις ανθρώπινες αισθήσεις σαν υλική ουσία.

Τελικά, ενώ Υπάρχει ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΦΥΣΗ και όλα όσα «εμφανίζονται» είναι Δραστηριότητες αυτής της ΜΙΑΣ ΦΥΣΗΣ, Απλές Δραστηριότητες, από την Παρουσία, την Ύπαρξη, μέχρι την Ενέργεια και την Υλική Ουσία, η Αφώτιστη Συνείδηση (η ανθρώπινη συνείδηση) τα εκλαμβάνει όλα αυτά όπως «φαίνονται», σαν πραγματικά. Αυτό που Αναζήτησαν πάντα όλοι οι Μεγάλοι Μύστες κι όλοι οι Μυστικοί στην ανθρώπινη ιστορία, είναι η Πραγματικότητα, η Κατανόηση της Πραγματικότητας. Τι είναι η ΦΥΣΗ, τι είναι όλα αυτά που Συμβαίνουν, τι είναι η ύπαρξη στους κόσμους, η ζωή, η ζωή στη γη.

Υπάρχουν μέσα στην Συνείδηση δύο Τάσεις, δύο Τρόποι Ζωής, δύο Δρόμοι. Αυτός που Οδηγεί στην ΦΥΣΗ, στον ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΑΥΤΟ (μια Κεντρομόλος τάση) κι αυτός που οδηγεί έξω, στην απορρόφηση σε όσα συμβαίνουν στην αυταπάτη ότι όλα αυτά είναι πραγματικά, στην ψεύτικη εικόνα της πραγματικότητας (μια κεντρόφυγος τάση).

Οι Μυστικοί Αναζήτησαν πάντα την ΦΥΣΗ, την Βίωση του Είναι, κι έτσι Οδηγήθηκαν Μέσα, Έσω. Η Πραγματική Ουσία του Εσωτερισμού είναι η Βίωση της ΜΙΑΣ ΦΥΣΗΣ, πέρα από όλες τις υποκειμενικές κι αντικειμενικές διαφοροποιήσεις. Ο Αληθινός Πνευματικός Δρόμος είναι η Βίωση κι η Κατανόηση της ΦΥΣΗΣ μας, πέρα από αισθήσεις, πέρα από την διανόηση και την σκέψη, πέρα από την αντίληψη. Ακόμα κι Απλή Παρουσία (σαν Παγκόσμια Συνείδηση) δεν είναι παρά μια Ψευδαίσθηση. Το ΑΛΗΘΙΝΟ Είναι πέρα από όλα, Η ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΖΩΗ που Υπάρχει, που Δονείται κι Υφίσταται Πάντα, το ΑΓΝΩΣΤΟ ΧΑΟΣ των Αρχαίων Φιλοσόφων, το ΑΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΟ. Δεν Φτάνεις ΕΔΩ μέσα από εξωτερικές δραστηριότητες, μέσα από τεχνικές, διαλογισμό, προσευχή. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΝΘΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΣΙΩΠΗ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ δεν έχει καμία σχέση με ό,τι μπορεί να συλλάβει και να αντιληφθεί η Συνείδηση (η ανθρώπινη αντίληψη).

Κατανοώντας οι Μυστικοί ότι τελικά Υπάρχει ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟ Οδηγήθηκαν στην Πλήρη Εγκατάλειψη όλων των Εξωτερικών Δραστηριοτήτων, στην πλήρη εξάλειψη κάθε ατομικής ύπαρξης, κάθε «εγώ», στο Σβήσιμο μέσα στον ΘΕΙΟ ΩΚΕΑΝΟ.

Η Άγνοια ταυτίσθηκε με την Δραστηριότητα, με την Ανάδυση της «Παρουσίας», της Ατομικής Ύπαρξης, της Ξεχωριστής Ψυχής, της ανθρώπινης οντότητας. Αυτό είναι το Βασικό Πιστεύω στον Βουδισμό και σε όλη την ινδική θρησκευτική φιλοσοφία. Αυτό το Βίωσε, το Κατανόησε και το Διακήρυξε ο Ιησούς. Αναδύθηκε ως την ΜΙΑ ΦΥΣΗ κι είπε «εγώ κι ο Πατέρας είμαστε ένα» ( «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν», Ιωάννης 10,30). Οι χριστιανοί θεολόγοι κατάλαβαν άλλα κι ακόμα μέχρι σήμερα διδάσκουν άλλα. Η Ανάδυση της «παρουσίας», της ατομικής ύπαρξης, του «εγώ» θεωρήθηκε ακόμα αμαρτία. Αυτό είναι το προπατορικό αμάρτημα μέσα στον Αγιογραφικό Συμβολισμό κι η αιτία της πτώσης του ανθρώπου από την Θεία Ενότητα, στην σκοτεινή μοναχικότητα του ανθρώπινου προσώπου.

Όλοι οι Μυστικοί στην Αναζήτηση της ΘΕΙΑΣ ΦΥΣΗΣ οδηγήθηκαν αναγκαστικά στην υπέρβαση της ψεύτικης ανθρώπινης ατομικότητας, στην πλήρη εξάλειψη του «εγώ» στην ΑΠΟΛΥΤΗ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ. Η Ταπεινότητα δεν είναι η υποκριτική πειθάρχηση του εγώ στο Θεό ή σε ένα ανώτερο ιδεώδες. Η Ταπεινότητα δεν είναι δράση του εγώ. Είναι η «εξάλειψη του εγώ». Αυτόν τον Δρόμο της Αληθινής Ταπεινότητας τον Ακολούθησαν μόνο οι Αληθινοί Μυστικοί. Είναι η Στενή Πύλη που Οδηγεί στην Αλήθεια. «Στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν.» (Ματθ. [7] ζ΄14). Η Πύλη είναι στενή γιατί δεν χωράει να περάσει το εγώ κι η οδός είναι τεθλιμμένη γιατί πρέπει να εγκαταλείψουμε όλες τις αγαπημένες αυταπάτες μας.

Το θέμα είναι ότι «όπου γαρ εστιν ο θησαυρός ημών, εκεί έσται και η καρδία υμών». (Ματθ. στ΄ 21). Αμήν!