Monday, 8 December, 2025

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

In the depths of stillness, beyond the turbulence of mind and the fleeting echoes of form, there exists a sound that is not a sound, a resonance beyond perception. It is the Sound of Silence, the eternal hum of Pure Presence, the unchanging song of Undifferentiated Existence. This is the primordial essence from which all differentiation arises and into which all experience dissolves. To hear this sound is to awaken to the fundamental nature of Being itself.

The Eternal Undifferentiated Base

Before thought, before sensation, before the dance of light and shadow that forms the fabric of perception, there is a silent presence. This presence is not bound by time or space. It does not belong to the realm of past, present, or future. It simply is. And yet, within it lies the potentiality of all things—the vast, uncharted ocean from which the waves of existence emerge and into which they inevitably recede.

This silent presence is the undifferentiated base of all phenomena. It is the foundation upon which the universe manifests and dissolves, the unseen substratum that supports the visible world. Like the sky behind passing clouds, it remains unshaken by the coming and going of form. To rest in this presence is to recognize the ephemeral nature of differentiation, to see that all appearances are temporary fluctuations upon an eternal, unmoving ground.

The Manifestation of Differentiation

From the undifferentiated base arises the intricate play of differentiation. Space appears, delineating the vastness into here and there. Time unfolds, marking the transition between before and after. Perception comes alive, dividing experience into sight, sound, touch, taste, and thought. Form emerges, defining and shaping the formless into patterns of existence.

Yet, all differentiation is merely a transient dream. It is a flickering light upon the still waters of pure being. Though we become absorbed in this play, immersed in the ever-changing spectacle of life, the truth remains: all distinctions, all forms, all movements of experience are but momentary expressions, destined to dissolve once more into the silent abyss of the undifferentiated.

The Return to Pure Presence

No matter how deeply we wander into the realms of differentiation, the journey always leads back to the source. The flame of experience burns until its fuel is spent, and then—silence. The mind spins in its endless pursuit, only to arrive at stillness. The dream of form plays itself out, and the sleeper awakens to the vast, boundless presence beyond all dreams.

This return is not an ending but a homecoming. It is the dissolution of the illusion of separateness, the recognition that nothing was ever apart, that all manifestations are but ripples upon the same infinite ocean. To listen deeply, to surrender to the Sound of Silence, is to merge with that which is eternal, to be absorbed into the fundamental hum of existence itself.

The Paradox of Sound and Silence

The Sound of Silence is not an absence, nor is it merely the lack of auditory stimuli. It is a paradoxical presence, a fullness that is beyond form yet ever-present in all forms. It is the vibrating essence that pervades all things, the subtle echo of the formless within form.

Many spiritual traditions have spoken of this sound—the unstruck sound, the celestial resonance, the Nada, the voice of the Absolute. To hear it is to touch the eternal, to remember what has always been known yet often forgotten in the distractions of form and perception.

Living in the Undifferentiated Awareness

To live in awareness of this undifferentiated presence is to move through life with profound peace. One no longer clings to passing forms, nor is one disturbed by the ebb and flow of experience. The world remains as it is—a play of differentiation upon the silent stage of being—but the one who knows the base sees through the illusion of separation.

The enlightened one does not escape the world but moves through it with clarity. To hear the Sound of Pure Presence is to walk in both realms—to honor the play of differentiation while remaining anchored in the undifferentiated. It is to see all things as fleeting waves, yet to know oneself as the ocean beneath them.

The Invitation to Silence

The Sound of Pure Presence is not distant. It is not hidden in some faraway realm, nor does it require complex rituals to uncover. It is here, now, within and around all things. It is the sound of being itself, waiting to be recognized.

In the quiet spaces between thoughts, in the pause between breaths, in the stillness at the heart of experience, the silent sound can be heard. It calls not with force, but with an irresistible depth, drawing the seeker back into the source.

Listen deeply. Be still. And in that stillness, hear the eternal resonance of Pure Presence.

…

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι στην Αδιαφοροποίητη Ύπαρξη

Στα βάθη της ησυχίας, πέρα από την αναταραχή του νου και τις φευγαλέες ηχώ των μορφών, υπάρχει ένας ήχος που δεν είναι ήχος, μια αντήχηση πέρα από την αντίληψη. Είναι ο Ήχος της Σιωπής, το αιώνιο βουητό της Καθαρής Παρουσίας, το αμετάβλητο τραγούδι της Αδιαφοροποίητης Ύπαρξης. Αυτή είναι η πρωταρχική ουσία από την οποία προκύπτει κάθε διαφοροποίηση και μέσα στην οποία διαλύεται κάθε εμπειρία. Να ακούσει κανείς αυτόν τον ήχο σημαίνει να αφυπνιστεί στη θεμελιώδη φύση του Είναι.

Η Αιώνια Αδιαφοροποίητη Βάση

Πριν από τη σκέψη, πριν από την αίσθηση, πριν από το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς που υφαίνει τον ιστό της αντίληψης, υπάρχει μια σιωπηλή παρουσία. Αυτή η παρουσία δεν δεσμεύεται από τον χρόνο ή τον χώρο. Δεν ανήκει στη σφαίρα του παρελθόντος, του παρόντος ή του μέλλοντος. Απλώς είναι. Και όμως, μέσα της υπάρχει η δυναμική όλων των πραγμάτων—ο απέραντος, ανεξερεύνητος ωκεανός από τον οποίο αναδύονται και μέσα στον οποίο επιστρέφουν τα κύματα της ύπαρξης.

Αυτή η σιωπηλή παρουσία είναι η αδιαφοροποίητη βάση όλων των φαινομένων. Είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο το σύμπαν εκδηλώνεται και διαλύεται, το αόρατο υπόστρωμα που στηρίζει τον ορατό κόσμο. Όπως ο ουρανός πίσω από τα περαστικά σύννεφα, παραμένει ατάραχη από το πέρασμα των μορφών. Να αναπαυθεί κανείς σε αυτή την παρουσία σημαίνει να αναγνωρίσει την εφήμερη φύση της διαφοροποίησης, να δει ότι όλες οι εμφανίσεις είναι προσωρινές διακυμάνσεις πάνω σε μια αιώνια, αμετακίνητη βάση.

Η Εκδήλωση της Διαφοροποίησης

Από την αδιαφοροποίητη βάση αναδύεται το περίπλοκο παιχνίδι της διαφοροποίησης. Ο χώρος εμφανίζεται, διαχωρίζοντας την απεραντοσύνη σε εδώ και εκεί. Ο χρόνος εκτυλίσσεται, σηματοδοτώντας τη μετάβαση από το πριν στο μετά. Η αντίληψη ζωντανεύει, διαιρώντας την εμπειρία σε όραση, ήχο, αφή, γεύση και σκέψη. Η μορφή αναδύεται, ορίζοντας και διαμορφώνοντας το άμορφο σε σχέδια ύπαρξης.

Κι όμως, κάθε διαφοροποίηση είναι απλώς ένα παροδικό όνειρο. Είναι ένα τρεμόπαιγμα φωτός πάνω στα ήρεμα νερά της καθαρής ύπαρξης. Αν και απορροφιόμαστε σε αυτό το παιχνίδι, βυθιζόμαστε στο αέναα μεταβαλλόμενο θέαμα της ζωής, η αλήθεια παραμένει: όλες οι διακρίσεις, όλες οι μορφές, όλες οι κινήσεις της εμπειρίας δεν είναι παρά στιγμιαίες εκφράσεις, προορισμένες να διαλυθούν ξανά στη σιωπηλή άβυσσο του αδιαφοροποίητου.

Η Επιστροφή στην Καθαρή Παρουσία

Όσο βαθιά κι αν περιπλανηθούμε στους κόσμους της διαφοροποίησης, το ταξίδι οδηγεί πάντοτε πίσω στην πηγή. Η φλόγα της εμπειρίας καίει μέχρι να εξαντληθεί το καύσιμό της, και τότε—σιωπή. Ο νους στριφογυρίζει στην ατέρμονη αναζήτησή του, μόνο για να καταλήξει στην ακινησία. Το όνειρο της μορφής παίζεται μέχρι τέλους, και ο ονειρευτής ξυπνά στη απέραντη, απεριόριστη παρουσία πέρα από όλα τα όνειρα.

Αυτή η επιστροφή δεν είναι ένα τέλος αλλά ένας επαναπατρισμός. Είναι η διάλυση της ψευδαίσθησης της χωριστότητας, η αναγνώριση ότι τίποτα δεν ήταν ποτέ διαχωρισμένο, ότι όλες οι εκδηλώσεις δεν είναι παρά κυματισμοί στον ίδιο άπειρο ωκεανό. Να ακούσει κανείς βαθιά, να παραδοθεί στον Ήχο της Σιωπής, σημαίνει να συγχωνευθεί με το αιώνιο, να απορροφηθεί στον θεμελιώδη παλμό της ίδιας της ύπαρξης.

Το Παράδοξο του Ήχου και της Σιωπής

Ο Ήχος της Σιωπής δεν είναι μια απουσία, ούτε απλώς η έλλειψη ακουστικών ερεθισμάτων. Είναι μια παραδοξολογική παρουσία, μια πληρότητα πέρα από τη μορφή και ταυτόχρονα πανταχού παρούσα μέσα σε όλες τις μορφές. Είναι η δονητική ουσία που διαπερνά τα πάντα, η λεπτή ηχώ του άμορφου μέσα στη μορφή.

Πολλές πνευματικές παραδόσεις έχουν μιλήσει για αυτόν τον ήχο—τον άκτιστο ήχο, την ουράνια αντήχηση, τη Νάντα, τη φωνή του Απολύτου. Να τον ακούσει κανείς σημαίνει να αγγίξει το αιώνιο, να θυμηθεί αυτό που ήταν πάντα γνωστό αλλά συχνά λησμονημένο μέσα στους περισπασμούς της μορφής και της αντίληψης.

Ζώντας μέσα στην Αδιαφοροποίητη Επίγνωση

Να ζει κανείς με επίγνωση αυτής της αδιαφοροποίητης παρουσίας σημαίνει να κινείται μέσα στη ζωή με βαθιά ειρήνη. Δεν προσκολλάται πλέον στις παροδικές μορφές, ούτε ταράζεται από την παλίρροια της εμπειρίας. Ο κόσμος παραμένει όπως είναι—ένα παιχνίδι διαφοροποίησης πάνω στη σιωπηλή σκηνή του Είναι—αλλά αυτός που γνωρίζει τη βάση βλέπει μέσα από την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού.

Ο φωτισμένος δεν διαφεύγει από τον κόσμο, αλλά κινείται μέσα σε αυτόν με διαύγεια. Να ακούει κανείς τον Ήχο της Καθαρής Παρουσίας σημαίνει να περπατά και στους δύο κόσμους—να τιμά το παιχνίδι της διαφοροποίησης ενώ παραμένει αγκυροβολημένος στο αδιαφοροποίητο. Είναι να βλέπει όλα τα πράγματα ως εφήμερα κύματα, αλλά να γνωρίζει τον εαυτό του ως τον ωκεανό που τα στηρίζει.

Η Πρόσκληση στη Σιωπή

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας δεν είναι μακρινός. Δεν είναι κρυμμένος σε κάποιον απόμακρο κόσμο, ούτε απαιτεί περίπλοκες τελετές για να αποκαλυφθεί. Είναι εδώ, τώρα, μέσα και γύρω από όλα τα πράγματα. Είναι ο ήχος του ίδιου του Είναι, περιμένοντας να αναγνωριστεί.

Στους ήσυχους χώρους ανάμεσα στις σκέψεις, στην παύση ανάμεσα στις αναπνοές, στην ακινησία στην καρδιά της εμπειρίας, ο σιωπηλός ήχος μπορεί να ακουστεί. Δεν καλεί με δύναμη, αλλά με μια ακαταμάχητη βαθύτητα, τραβώντας τον αναζητητή πίσω στην πηγή.

Άκουσε βαθιά. Μείνε ακίνητος. Και μέσα σε αυτή την ακινησία, άκουσε την αιώνια αντήχηση της Καθαρής Παρουσίας.

Thursday, December 26, 2024

The Art of Letting Go: A Journey into Zen Mysticism

In the heart of Zen mysticism lies a profound and transformative practice known as "letting go." This concept, while simple in its articulation, unfolds into a rich tapestry of understanding that invites us to explore the depths of our existence. At its core, letting go is about releasing our attachments—those invisible threads that bind us to thoughts, desires, and expectations. It is a practice that encourages us to engage actively with the world around us, allowing experiences to flow in and out of our lives like the gentle ebb and flow of the tide.

The Nature of Attachment

To understand the art of letting go, we must first examine the nature of attachment. In Zen philosophy, attachment is often viewed as a primary source of suffering. We cling to our thoughts, believing them to define us; we hold onto desires, thinking they will bring us happiness; we create expectations, hoping they will lead to fulfillment. Yet, in this clinging, we find ourselves ensnared in a cycle of disappointment and longing. The more we grasp, the more we suffer.

Imagine a beautiful flower in bloom. If we were to grasp it tightly, we would crush its delicate petals, stifling its beauty. Similarly, when we cling to our thoughts and desires, we suffocate the natural flow of life. Zen teaches us that by letting go, we allow ourselves to experience the world in its fullness, unencumbered by the weight of our attachments.

The Active Engagement of Letting Go

Letting go is not a passive act of resignation; rather, it is an active engagement with life. It requires us to be present, to observe our thoughts and feelings without judgment, and to recognize them as transient phenomena. In this practice, we learn to witness our experiences without becoming entangled in them.

Consider the metaphor of a river. As we stand on its banks, we can see the water flowing past—each moment a unique experience that comes and goes. If we try to grasp the water, we will only find our hands empty and wet. But if we allow it to flow, we can appreciate its beauty and power. In the same way, letting go invites us to embrace the present moment, recognizing that it is both fleeting and eternal.

Embracing the Present

The act of letting go opens the door to a mystical form of living—one that invites us to embrace the present as it is. In Zen, the present moment is seen as a sacred space, a point of connection between the ordinary and the transcendent. When we release our attachments, we begin to see the world with fresh eyes, discovering the extraordinary within the mundane.

This shift in perspective allows us to experience life more fully. We become aware of the beauty in a simple cup of tea, the joy in a shared smile, and the peace in a quiet moment of solitude. Each experience becomes a precious gift, a fleeting glimpse into the vastness of existence.

The Freedom of Letting Go

As we practice letting go, we uncover a profound sense of freedom. This freedom is not the absence of desire or thought but rather the liberation from the need to cling to them. We learn to navigate life with a sense of ease, understanding that our thoughts and feelings are not our true selves but rather passing clouds in the sky of our consciousness.

In this state of freedom, we can respond to life with grace and compassion. We become more attuned to the needs of others, more open to new experiences, and more resilient in the face of challenges. Letting go allows us to cultivate a sense of trust in the unfolding of life, knowing that each moment is an opportunity for growth and transformation.

Conclusion: The Mystical Journey

The art of letting go is a mystical journey that invites us to explore the depths of our being. It challenges us to confront our attachments and to embrace the present moment with an open heart. As we engage in this practice, we discover the beauty of impermanence and the freedom that comes from relinquishing our grip on life.

In the end, letting go is not about losing ourselves but about finding our true essence. It is a path that leads us to a deeper understanding of ourselves and our place in the universe. As we learn to let go, we open ourselves to the magic of existence, where each moment is a dance of creation, a celebration of life, and an invitation to be fully present in the here and now.

…

Η Tέχνη του να Αφήνεις: Ένα Ταξίδι στον Μυστικισμό του Ζεν

Στην καρδιά του μυστικισμού του Ζεν βρίσκεται μια βαθιά και μεταμορφωτική πρακτική γνωστή ως «αφήνοντας να πάει». Αυτή η έννοια, ενώ είναι απλή στην άρθρωση της, ξεδιπλώνεται σε μια πλούσια ταπετσαρία κατανόησης που μας καλεί να εξερευνήσουμε τα βάθη της ύπαρξής μας. Στον πυρήνα του, το να αφήνουμε να φύγει είναι να απελευθερώσουμε τις προσκολλήσεις μας—αυτά τα αόρατα νήματα που μας δένουν με σκέψεις, επιθυμίες και προσδοκίες. Είναι μια πρακτική που μας ενθαρρύνει να εμπλακούμε ενεργά με τον κόσμο γύρω μας, επιτρέποντας σε εμπειρίες να ρέουν μέσα και έξω από τη ζωή μας, όπως η απαλή άμπωτη και η ροή της παλίρροιας.

Η φύση της προσκόλλησης

Για να κατανοήσουμε την τέχνη του να αφήνεις, πρέπει πρώτα να εξετάσουμε τη φύση της προσκόλλησης. Στη φιλοσοφία του Ζεν, η προσκόλληση θεωρείται συχνά ως κύρια πηγή οδύνης. Προσκολλούμαστε στις σκέψεις μας, πιστεύοντας ότι μας καθορίζουν. Κρατάμε τις επιθυμίες, νομίζοντας ότι θα μας φέρουν ευτυχία. δημιουργούμε προσδοκίες, ελπίζοντας ότι θα οδηγήσουν στην εκπλήρωση. Ωστόσο, σε αυτή την προσκόλληση, βρισκόμαστε παγιδευμένοι σε έναν κύκλο απογοήτευσης και λαχτάρας. Όσο περισσότερο πιάνουμε, τόσο περισσότερο υποφέρουμε.

Φανταστείτε ένα όμορφο λουλούδι ανθισμένο. Αν το πιάναμε σφιχτά, θα τσακίζαμε τα ευαίσθητα πέταλά του, καταπνίγοντας την ομορφιά του. Ομοίως, όταν προσκολλούμαστε στις σκέψεις και τις επιθυμίες μας, πνίγουμε τη φυσική ροή της ζωής. Το Ζεν μάς διδάσκει ότι αφήνοντας τον εαυτό μας να φύγει, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βιώσει τον κόσμο στην πληρότητά του, χωρίς να επιβαρύνεται το βάρος των προσκολλήσεών μας.

Η ενεργή δέσμευση του να αφήνεις

Το να αφήνεις δεν είναι μια παθητική πράξη παραίτησης. μάλλον, είναι μια ενεργή ενασχόληση με τη ζωή. Απαιτεί να είμαστε παρόντες, να παρατηρούμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας χωρίς κρίση και να τα αναγνωρίζουμε ως παροδικά φαινόμενα. Σε αυτή την πρακτική, μαθαίνουμε να παρακολουθούμε τις εμπειρίες μας χωρίς να μπλέκουμε σε αυτές.

Σκεφτείτε τη μεταφορά ενός ποταμού. Καθώς στεκόμαστε στις όχθες του, μπορούμε να δούμε το νερό να κυλάει - κάθε στιγμή μια μοναδική εμπειρία που έρχεται και φεύγει. Αν προσπαθήσουμε να πιάσουμε το νερό, θα βρούμε μόνο τα χέρια μας άδεια και βρεγμένα. Αλλά αν του επιτρέψουμε να ρέει, μπορούμε να εκτιμήσουμε την ομορφιά και τη δύναμή του. Με τον ίδιο τρόπο, το αφήνοντας να πάει μας καλεί να αγκαλιάσουμε την παρούσα στιγμή, αναγνωρίζοντας ότι είναι και φευγαλέα και αιώνια.

Αγκαλιάζοντας το παρόν

Η πράξη της εγκατάλειψης ανοίγει την πόρτα σε μια μυστικιστική μορφή ζωής—που μας καλεί να αγκαλιάσουμε το παρόν όπως είναι. Στο Ζεν, η παρούσα στιγμή θεωρείται ως ένας ιερός χώρος, ένα σημείο σύνδεσης μεταξύ του συνηθισμένου και του υπερβατικού. Όταν απελευθερώνουμε τις προσκολλήσεις μας, αρχίζουμε να βλέπουμε τον κόσμο με φρέσκα μάτια, ανακαλύπτοντας το εξαιρετικό μέσα στο εγκόσμιο.

Αυτή η αλλαγή προοπτικής μας επιτρέπει να βιώσουμε τη ζωή πιο ολοκληρωμένα. Γνωρίζουμε την ομορφιά σε ένα απλό φλιτζάνι τσάι, τη χαρά σε ένα κοινό χαμόγελο και τη γαλήνη σε μια ήσυχη στιγμή μοναξιάς. Κάθε εμπειρία γίνεται ένα πολύτιμο δώρο, μια φευγαλέα ματιά στην απεραντοσύνη της ύπαρξης.

Η ελευθερία του να αφήνεις να πάει

Καθώς εξασκούμαστε στην αφαίρεση, αποκαλύπτουμε μια βαθιά αίσθηση ελευθερίας. Αυτή η ελευθερία δεν είναι η απουσία επιθυμίας ή σκέψης αλλά μάλλον η απελευθέρωση από την ανάγκη να προσκολληθείς σε αυτά. Μαθαίνουμε να πλοηγούμαστε στη ζωή με μια αίσθηση ευκολίας, καταλαβαίνοντας ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας δεν είναι ο πραγματικός μας εαυτός αλλά μάλλον περαστικά σύννεφα στον ουρανό της συνείδησής μας.

Σε αυτή την κατάσταση ελευθερίας, μπορούμε να ανταποκριθούμε στη ζωή με χάρη και συμπόνια. Γινόμαστε πιο συντονισμένοι με τις ανάγκες των άλλων, πιο ανοιχτοί σε νέες εμπειρίες και πιο ανθεκτικοί απέναντι στις προκλήσεις. Το να αφήνουμε να φύγει μας επιτρέπει να καλλιεργήσουμε μια αίσθηση εμπιστοσύνης στην εξέλιξη της ζωής, γνωρίζοντας ότι κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία για ανάπτυξη και μεταμόρφωση.

Συμπέρασμα: Το Μυστικό Ταξίδι

Η τέχνη του να αφήνεις είναι ένα μυστικιστικό ταξίδι που μας καλεί να εξερευνήσουμε τα βάθη της ύπαρξής μας. Μας προκαλεί να αντιμετωπίσουμε τις προσκολλήσεις μας και να αγκαλιάσουμε την παρούσα στιγμή με ανοιχτή καρδιά. Καθώς ασχολούμαστε με αυτή την πρακτική, ανακαλύπτουμε την ομορφιά της μονιμότητας και την ελευθερία που προέρχεται από την παραίτηση από την εξουσία μας στη ζωή.

Τελικά, το να αφήνεις δεν είναι να χάσουμε τον εαυτό μας αλλά να βρούμε την αληθινή μας ουσία. Είναι ένα μονοπάτι που μας οδηγεί σε μια βαθύτερη κατανόηση του εαυτού μας και της θέσης μας στο σύμπαν. Καθώς μαθαίνουμε να αφήνουμε τον εαυτό μας, ανοίγουμε τον εαυτό μας στη μαγεία της ύπαρξης, όπου κάθε στιγμή είναι ένας χορός δημιουργίας, μια γιορτή ζωής και μια πρόσκληση να είμαστε πλήρως παρόντες στο εδώ και τώρα.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

ESOTERISM STUDIES