Monday, June 3, 2024

The Divergence of Paths: The Spiritual Journey and the Ego's Illusion

In the labyrinth of existence, every individual stands at a crossroads between two divergent paths: the path of the spirit and the path of the ego. These paths, though seemingly accessible to all, are inherently distinct and lead to fundamentally different destinations. The profound mistake that many aspiring seekers make is attempting to traverse the spiritual path while clinging to the vestiges of their ego—a paradoxical endeavor doomed to futility. To truly embark on the spiritual journey, one must embrace an egoless state, surrendering completely to the Universal Power, the Current of Life, in an act of total humility.

The Illusion of the Ego

The ego is the architect of separation. It constructs a false identity, a separate self that isolates one from the boundless flow of life, from others, and from the very essence of existence. When one operates from the ego, every action, thought, and aspiration is filtered through a lens of individuality, creating an illusion of control and personal achievement. However, this path, characterized by personal action, is fraught with strife and conflict, for the ego thrives on distinction and competition.

Pursuing the path of the ego may lead to tangible successes and personal milestones. Yet, these achievements are but ephemeral constructs within the grand tapestry of the universe, mere fantasies woven by the ego's deceit. Ultimately, this path culminates in profound failure, as it fails to acknowledge the interconnectedness of all life and the illusory nature of the ego itself.

The Path of Non-Action

Contrasting sharply with the ego's path is the Path of Non-Action, a journey marked by surrender and humility. To walk this path is to relinquish the ego's grip, to dissolve the illusion of the separate self, and to merge harmoniously with the Universal Power. This surrender is not a passive resignation but an active alignment with the current of life, a dynamic flow that transcends individual desires and ambitions.

On this path, one becomes a conduit for the universal will, moving in synchrony with the rhythms of existence. It is a journey of profound trust and faith, where actions arise spontaneously from a place of deep inner stillness and connection. This egoless state is the essence of true virtue, a state where one lives in harmony with the cosmos, free from the conflicts and divisions wrought by the ego.

The Choice Between Virtue and Vice

Every individual faces a fundamental choice between these two paths. The Path of Virtue, the egoless state, beckons one towards unity and peace, towards a life infused with the sacred essence of the universal. In contrast, the personal path of vice, driven by the ego, leads to perpetual separation and discord. The ego, in its relentless pursuit of self-importance, perpetuates a cycle of conflict and dissatisfaction, forever estranging one from the true essence of life.

These paths do not converge; they are mutually exclusive. One cannot serve both the ego and the universal. The journey towards spiritual enlightenment demands a complete and unwavering surrender to the universal current, a renunciation of the ego's illusions.

Embracing the Universal

To embark on the spiritual path is to embrace the universal, to let go of the ego's false constructs, and to live in a state of profound humility and surrender. It is to recognize that true fulfillment and peace arise not from personal achievements but from a deep connection with the essence of life itself. This journey requires courage and faith, a willingness to trust in the unseen and to relinquish the ego's desire for control.

In the end, the spiritual path is a call to return to our true nature, to dissolve the boundaries of the ego, and to merge with the infinite. It is an invitation to live in harmony with the universal, to be guided by the current of life, and to experience the profound peace that arises from the egoless state. Choose wisely, for the path you take defines the essence of your journey and the ultimate realization of your being.

…

Η απόκλιση των μονοπατιών: Το πνευματικό ταξίδι και η ψευδαίσθηση του Εγώ

Στο λαβύρινθο της ύπαρξης, κάθε άτομο στέκεται σε ένα σταυροδρόμι μεταξύ δύο διαφορετικών μονοπατιών: του μονοπατιού του πνεύματος και του μονοπατιού του εγώ. Αυτά τα μονοπάτια, αν και φαινομενικά προσιτά σε όλους, είναι εγγενώς διακριτά και οδηγούν σε θεμελιωδώς διαφορετικούς προορισμούς. Το βαθύ λάθος που κάνουν πολλοί επίδοξοι αναζητητές είναι να προσπαθούν να διασχίσουν το πνευματικό μονοπάτι ενώ μένουν προσκολλημένοι στα απομεινάρια του εγώ τους—μια παράδοξη προσπάθεια καταδικασμένη στη ματαιότητα. Για να ξεκινήσει κανείς αληθινά το πνευματικό ταξίδι, πρέπει να αγκαλιάσει μια κατάσταση χωρίς εγωισμό, παραδομένος ολοκληρωτικά στην Συμπαντική Δύναμη, το Ρεύμα της Ζωής, σε μια πράξη απόλυτης ταπεινότητας.

Η Ψευδαίσθηση του Εγώ

Το εγώ είναι ο αρχιτέκτονας του χωρισμού. Κατασκευάζει μια ψεύτικη ταυτότητα, έναν ξεχωριστό εαυτό που απομονώνει κάποιον από την απεριόριστη ροή της ζωής, από τους άλλους και από την ίδια την ουσία της ύπαρξης. Όταν κάποιος λειτουργεί από το εγώ, κάθε δράση, σκέψη και φιλοδοξία φιλτράρεται μέσα από έναν φακό ατομικότητας, δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση ελέγχου και προσωπικής επιτυχίας. Ωστόσο, αυτό το μονοπάτι, που χαρακτηρίζεται από προσωπική δράση, είναι γεμάτο με διαμάχες και συγκρούσεις, γιατί το εγώ ευδοκιμεί με τη διάκριση και τον ανταγωνισμό.

Η επιδίωξη του μονοπατιού του εγώ μπορεί να οδηγήσει σε απτές επιτυχίες και προσωπικά ορόσημα. Ωστόσο, αυτά τα επιτεύγματα δεν είναι παρά εφήμερα κατασκευάσματα μέσα στη μεγάλη ταπισερί του σύμπαντος, απλές φαντασιώσεις που υφαίνονται από την απάτη του εγώ. Τελικά, αυτό το μονοπάτι καταλήγει σε βαθιά αποτυχία, καθώς αποτυγχάνει να αναγνωρίσει τη διασύνδεση όλης της ζωής και την απατηλή φύση του ίδιου του εγώ.

Το μονοπάτι της μη δράσης

Σε έντονη αντίθεση με την πορεία του εγώ είναι το μονοπάτι της μη δράσης, ένα ταξίδι που χαρακτηρίζεται από παράδοση και ταπεινοφροσύνη. Το να περπατήσεις αυτό το μονοπάτι σημαίνει να εγκαταλείψεις τη λαβή του εγώ, να διαλύσεις την ψευδαίσθηση του ξεχωριστού εαυτού και να συγχωνευτείς αρμονικά με την Συμπαντική Δύναμη. Αυτή η παράδοση δεν είναι μια παθητική παραίτηση αλλά μια ενεργητική ευθυγράμμιση με το ρεύμα της ζωής, μια δυναμική ροή που υπερβαίνει τις ατομικές επιθυμίες και φιλοδοξίες.

Σε αυτό το μονοπάτι, γίνεται κανείς αγωγός για την καθολική βούληση, κινούμενος σε συγχρονισμό με τους ρυθμούς της ύπαρξης. Είναι ένα ταξίδι βαθιάς εμπιστοσύνης και πίστης, όπου οι πράξεις προκύπτουν αυθόρμητα από έναν τόπο βαθιάς εσωτερικής ακινησίας και σύνδεσης. Αυτή η κατάσταση χωρίς εγώ είναι η ουσία της αληθινής αρετής, μια κατάσταση όπου κανείς ζει σε αρμονία με τον κόσμο, απαλλαγμένος από τις συγκρούσεις και τις διαιρέσεις που προκαλεί το εγώ.

Η επιλογή μεταξύ αρετής και κακίας

Κάθε άτομο αντιμετωπίζει μια θεμελιώδη επιλογή μεταξύ αυτών των δύο οδών. Το Μονοπάτι της Αρετής, η κατάσταση χωρίς εγωισμό, παραπέμπει προς την ενότητα και την ειρήνη, προς μια ζωή εμποτισμένη με την ιερή ουσία του καθολικού. Αντίθετα, η προσωπική πορεία της κακίας, που οδηγείται από το εγώ, οδηγεί σε αέναο χωρισμό και διχόνοια. Το εγώ, στην αδυσώπητη επιδίωξή του για τη σημασία του εαυτού του, διαιωνίζει έναν κύκλο σύγκρουσης και δυσαρέσκειας, αποξενώνοντας για πάντα κάποιον από την αληθινή ουσία της ζωής.

Αυτά τα μονοπάτια δεν συγκλίνουν. αλληλοαποκλείονται. Δεν μπορεί κανείς να υπηρετήσει και το εγώ και το καθολικό. Το ταξίδι προς την πνευματική φώτιση απαιτεί μια πλήρη και αταλάντευτη παράδοση στο παγκόσμιο ρεύμα, μια απάρνηση των ψευδαισθήσεων του εγώ.

Αγκαλιάζοντας το Παγκόσμιο

Το να ξεκινήσεις το πνευματικό μονοπάτι σημαίνει να αγκαλιάζεις το καθολικό, να εγκαταλείπεις τις ψευδείς κατασκευές του εγώ και να ζεις σε μια κατάσταση βαθιάς ταπεινοφροσύνης και παράδοσης. Είναι να αναγνωρίσουμε ότι η αληθινή ολοκλήρωση και η ειρήνη δεν προκύπτουν από προσωπικά επιτεύγματα αλλά από μια βαθιά σύνδεση με την ουσία της ίδιας της ζωής. Αυτό το ταξίδι απαιτεί θάρρος και πίστη, προθυμία να εμπιστευτείς το αόρατο και να εγκαταλείψεις την επιθυμία του εγώ για έλεγχο.

Στο τέλος, το πνευματικό μονοπάτι είναι ένα κάλεσμα να επιστρέψουμε στην αληθινή μας φύση, να διαλύσουμε τα όρια του εγώ και να συγχωνευθούμε με το άπειρο. Είναι μια πρόσκληση να ζούμε σε αρμονία με το παγκόσμιο, να καθοδηγούμαστε από το ρεύμα της ζωής και να βιώσουμε τη βαθιά γαλήνη που προκύπτει από την κατάσταση χωρίς εγωισμό. Επιλέξτε με σύνεση, γιατί το μονοπάτι που ακολουθείτε καθορίζει την ουσία του ταξιδιού σας και την απόλυτη συνειδητοποίηση της ύπαρξής σας.

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES