Saturday, June 22, 2024

Objective Consciousness

The Internal Contemplation

Consciousness is the ultimate mystery of existence. Consciousness manifests, emerges, appears, as Perception. It is Perception. And this is a first differentiation that leads to manifestation, to creation. Perception in its physical manifestation is without content. Otherwise, there is a perception of emptiness, an Awareness without attributes. And this is the second differentiation which constitutes the Basis, the background of creation. This Base supports all manifestations and phenomena of existence that appear.

On a more "outer" plane of view the state of emptiness is the Night of Existence (in the Orphic Tradition). It is the Great Mother of Creation (in Indian Mythology) who embraces all. It is the Wider of the Heavens (of the mysteries in Christianity).

This State in an inversion of view can be positively seen as the All that creates everything. It is the Sun of Creation. It is the Phanes of the Orphics, is the Ishvara of Indian Tradition, is the Logos of the Heavens in Christianity.

The State of All is One Open Ocean of Awareness, Sense of Existence, without other qualities. It is the Great Subject which has Objective Status, Content and Behavior. The Differentiation of the Subject leads to the limited subject, to individuality.

The Mechanism that leads from the Universal Subject to the individual is natural, simple and known. Perception has the natural ability, potentiality, to capture naturally, unhindered, without alteration. And this leads to an objective perception. It can just as naturally "interfere" with the processes of conception, in various ways. And this leads from the objective perception, that is always the basis of perceptual action, to a subjective consideration.

Thus, the Greater Subject, which has an objective nature and behavior, leads (by its "differentiation") to the emergence of the limited subject and the individual subject. Perception, always, in all Fields of Manifestation that emerges, operates on an objective basis that is differentiated into subjective considerations. It is precisely these subjective considerations that form the cores of individual existence, and it is these individual existences that manifest in the lower worlds (mental and astral) and are embodied in the material world.

Perception always operates on both an objective basis and a subjective dimension (which is a variation of the objective basis of perception). Embodied Consciousness has by nature the ability to perceive (first) objectively and (then) subjectively. Even the intellect works in the same way. There is objective observation and understanding. And there is subjective consideration and thought. And the senses work that way. In vision, for example, there is general vision (to see) and focused vision (to look).

…

From the beginning of life all creatures on the planet had a unique problem, survival. They had to give it all their attention. Man inherited (from his pre-human and human ancestors) this tendency to shape natural objective perception into a subjective and personal view of reality, in order to be able not only to perceive the environment according to his needs, but also to adapt his action to survive. This is not simply a tendency of man as a species. Humans since the dawn of humanity have understood that they must live in groups. From the beginning, man was born and lived in a society (with any organization). The society, which wanted to preserve itself as a society and as individuals, not only adopted the subjective view of life, as a way of perception, but also always codified it, according to the needs, in "rules" of coexistence and passed it on to the next generations inside, from initiation, education, training and pedagogy. Thus, for thousands of years man has been learning a way of perception, he has been taught how to perceive and what to perceive. Man in all societies is an image of society. And humans, for thousands of years now, have lived as members of their group (which may include many groups).

People are brought up in societies and always follow the "standards" of society. Times change, morals and attitudes change. People who move from old mindsets to new kinds of "perception" think they are evolving, progressing, or freeing themselves from old biases. In reality they are still controlled and directed by society to the new standards. They simply change their "position" in the "prison" of society. They don't go anywhere else.

With the turn of the millennium, Western societies (mainly) have changed morals. There is a general deprecation of everything, a profound breakdown and behaviors that were not tolerated in previous decades. Modern civilized Europeans and Americans think they are freeing themselves from the moral bonds of the past. In fact, they simply adopt the new "standards" imposed on them by those who direct the societies. People have always been herds and always manipulative and directed. Thus, there are few who are in the world but are not of the world.

…

Embodied Consciousness always operates on an objective basis of perception which it shapes according to its understanding. This understanding of life comes from natural possibilities, from upbringing in society, from personal needs and experiences, and from the specific environment. Thus, Consciousness works subjectively, life is always personal and action always particular.

On a practical level, what are the functions we do that embody physical objective perception?

1) We simplify and select information according to our needs and interests. Not only do we give our own interpretation to things (according to our ideological construct) but we prefer and reject situations, people, events and things.

2) We connect our personal states (and our physical states) with the environment. Our actions are planned, guided, organized. Thus, personal needs (and interests) are coordinated with the external world.

3) We set priorities for action with personal criteria. Survival, safety, hunger, health and pain, relationships, social connections, are factors that affect us.

4) We always adjust the information according to our stored knowledge and understanding. We change individual perceptions but hardly change mentality.

Everything we do, we don't always do it right. We often exaggerate the personal element, operate without logical and objective criteria and often without social responsibility and sensitivity. We operate too subjectively. We have a lot of ego. And this is how problems arise both on a social level and on a personal level.

We can fix the situation: The only way is to become more objective, less subjective. This means returning to the Eternal Ancient Values. Truth, Justice, Unity (fellowship of souls and love) and all that arises from the Core Values. Who will do it?

In the Esoteric Tradition (and in the individual religious traditions) the Goal is to go beyond the subjective, to Objective Non-Dual Consciousness. Thus, Consciousness can Emerge into Reality, Freedom (from all limitations), Wholeness (i.e. the Oneness of all).

The means used here are Immobility (on all levels), Renunciation (of limitations), Withdrawal (from all external functions).

The Inner Freedom thus realized Expands Awareness, Illuminates Action and Guides Life on the right path.

The Absolute Definition of Meditation (or Prayer or Spiritual Action) is Stillness. Immobility in the body, Quiet in the senses, Silence in the thought process, Elimination of the ego.

The "New Consciousness" that emerges Experiences Reality, Perceives correctly, Acts when it should, in the right direction. It is a model of life. This is the Enlightened Man. One who has completed his destiny in the Worlds of Form and can, Free, Ascend to the Higher Heavens where is the Real Abode of beings. In the Gulfs of the All, in the All, in the Whole, in the Eternal Mystery of Consciousness (which men call God).

The Religious Approach

For decades now, serious scientists, physiologists-psychologists (who also hold university seats and), who deal with the phenomenon of "awareness" (of consciousness), have established, in principle, the following simple...

The output system of the brain-consciousness (outgoing), affects the input system (incoming): the brain-consciousness is able to "choose its stimuli"...

Do you understand what this means? That the awareness of ordinary man is a "construction"... Consciousness does not coldly "photograph" the physical world, but intervenes in the process of intake, selecting, emphasizing, rejecting, categorizing, composing based on imprinted models, etc., etc. ...

I mean? The awareness we have is constantly shaped, constantly constructed, completely subjective... (Everyone "lives" in his own world...)...

But by doing experiments, the same scientists, with people who were meditating (Christians who were praying, Zen masters who were meditating, yogis who were in samadhi, etc.), found (besides the fact that not everyone's brain was operating at the B frequency of the ordinary human, but at a lower frequency A), the following remarkable…

These people through meditation reached a state of consciousness where they did not interfere with the brain's afferent system (stimuli) and at the same time they all had the same response to a certain stimulus... Consciousness in this state was both empty and not: It was not engaged with its contents, it simply contained them, accepted them, nothing else... Such a consciousness was no longer subjective, like that of the ordinary man.. The only suitable term to describe such a consciousness was: "objective consciousness"...

What we "say", dear friends, is very simple... The ordinary man has an awareness that is the result of "transaction" with the environment... But the people of the world's inner tradition, both in the East and in the West, with the their practices, they reach an objective state of consciousness... The ordinary man works in thought in a state, perception, duality, opposites, subjective-objective, light-dark, up-down, etc., etc... But someone which has gone beyond subjective perception does not operate at the level of thought, but at a deeper level of awareness, at a level of unity: It perceives objectively "what is" without "commenting" it with thought and including it in the system of opposites of thought...

The detachment, then, of consciousness from its contents (whether they exist as information from the external world or not), leads to the Perception of a Universal Objective Existence, the consciousness realizes that it participates, "communicates" with a Greater Reality.. And here we enter the area of the Sanctuary..

Dear friends, there are also specific scientists who have dealt with the phenomenon of awareness in laboratories, and literature (for anyone who reads English well) and whatever you want...

You see, we cannot get lost in the labyrinths of subjective thought... We can move into an "unaffected awareness" where things are illuminated differently, and Reality is revealed to be completely different from what thought sees... We must finally get out from the cave of thought (Plato's myth of cave), outside, in the Light... And the world here is beautiful.

…

Awareness and Logical Analysis

Dear friends, allow "us" to "make" some clarifications about what we "said" in the previous publication, about the experiments of psychophysiologists, with people who were meditating...

The subjects of the experiments reached the meditative state completely spontaneously and realized a deeper awareness (which the researchers called "objective consciousness"). An atheist, without previous practical experience, could never spontaneously carry out this whole process and enter into a higher awareness. So, what did the scientists experiment with? They tried with brain-consciousness interventions to create an artificial meditative state. But this is a scientific error for the simple reason that they were "blackmailing" the brain-consciousness to experience and accept a state that it had not naturally arrived at through personal development and assimilation of experience in the various stages. The result was that, yes there was an artificial meditative state, yes there was some experience, but this brain-consciousness had no physical experience of that state, it could not "assimilate" the state... So, the quality of awareness "looked like ", but it wasn't like the awareness of those who got there naturally. From a scientific point of view, the atheist's "testimony" was useless...

But listen to the grossness of the case... There have been pseudo-scientists and marketers who have, even today, in the United States recreational clinics and centers where they induce, by machines artificial, states of meditation and "metaphysics of experience"... Of course, all this has nothing to do with the Esoteric Tradition... Just because there are idiots in the US does not mean that we are all idiots...

Then something else...

People who naturally reach (through meditative practices) a higher level of awareness, where consciousness no longer interferes, by processing, with the information system, simply experience a higher state of consciousness... and so they testify... They do not attempt to interpret anything, encode in a logical language and transmit information (They just "show")... They participate experientially in a common experience...

So, we are talking here about people who experience a non-subjective perception, and they all experience it the same... that is why we speak of "objective consciousness"... At this level of awareness they participate, simply participate, in an objective situation, in something Greater than subjective perception... There are many gradations of such awareness. Consciousnesses do not automatically become “one consciousness” with the exact same experience... This happens at much deeper levels of awareness and we cannot talk about them...

So, when we talk about "objective consciousness", about a "universal objective existence", about a "wider reality" we are talking about something that some people experience... and it is outside the system of thought that "works" with the subject-object opposites, etc...

How can a person integrate the secret experience into the system of thought that "works" with opposites?... Simply, he cannot... Within the system of thought, which is by nature subjective, it is not possible to approach of objectivity... "objective" remains a subjective, mental conception.

He who has Experience "speaks" of an Objectivity he experiences... Man without Experience "speaks" of an "objectivity" to be perceived, of a mental perception of objectivity, of "information" to be communicated to all, or some, to be understood and as long as it is agreed upon by all to be accepted as "objectivity"... They are obviously talking about different things...

The man of Experience "speaks" of something completely outside this whole system of thought...

And something about "religion". The term does not have the same meaning for all people...

For some people it is not a ready-made system of perception to be applied... This is "official" (and often "dirty") religion... Religion, true religion, is the experiential but verifiable and verifiable investigation of our True Nature... which is something far beyond conscious thought... inquiry that extends to higher levels of awareness... And the experience of all esoteric tradition in east and west shows that there are higher levels of awareness... the "enlightened" are not delusional they are not crazy either.. but above all they are not stupid…

…

Αντικειμενική Συνείδηση

Η Εσωτερική Θεώρηση

Η Συνείδηση είναι το απόλυτο μυστήριο της ύπαρξης. Η Συνείδηση εκδηλώνεται, αναδύεται, εμφανίζεται, σαν Αντίληψη. Είναι Αντίληψη. Και αυτή είναι μία πρώτη διαφοροποίηση που οδηγεί στην εκδήλωση, στην δημιουργία. Η Αντίληψη στην φυσική της εκδήλωση είναι χωρίς περιεχόμενο. Αλλιώς υπάρχει μία αντίληψη κενότητας μια Επίγνωση χωρίς ιδιότητες Και αυτή είναι η δεύτερη διαφοροποίηση που αποτελεί την Βάση το υπόβαθρο της δημιουργίας. Αυτή η Βάση υποστηρίζει όλες τις εκδηλώσεις και τα φαινόμενα ύπαρξης που εμφανίζονται.

Σε ένα πιο «εξωτερικό» πεδίο θεώρησης η κατάσταση της κενότητας είναι η Νύχτα της Ύπαρξης (στην Ορφική Παράδοση). Είναι η Μεγάλη Μητέρα της Δημιουργίας (στην Ινδική Μυθολογία) που τα αγκαλιάζει όλα. Είναι η Πλατυτέρα των Ουρανών (των μυστικών στο Χριστιανισμό).

Αυτή η Κατάσταση σε μία αντίστροφή της θεώρηση μπορεί να ιδωθεί θετικά σαν το Όλον που δημιουργεί τα πάντα. Είναι ο Ήλιος της Δημιουργίας. Είναι Ο Φάνης των Ορφικών είναι ο Ισβάρα της Ινδικής Παράδοσης είναι ο Λόγος των Ουρανών στον Χριστιανισμό.

Η Κατάστασή του Όλου είναι Ένας Ανοιχτός Ωκεανός Επίγνωσης, Αίσθησης της Ύπαρξης, χωρίς άλλες ιδιότητες. Είναι το Μεγάλο Υποκείμενο που έχει Αντικειμενική Υπόσταση, Περιεχόμενο και Συμπεριφορά. Η Διαφοροποίηση του Υποκειμένου οδηγεί στο περιορισμένο υποκείμενο, στην ατομικότητα

Ο Μηχανισμός που οδηγεί από το Παγκόσμιο Υποκείμενο στο ατομικό oν είναι φυσικός απλός και γνωστός. Η Αντίληψη έχει την φυσική δυνατότητα, ικανότητα, να συλλαμβάνει φυσικά, ανεμπόδιστα, χωρίς αλλοιώσεις. Και αυτό οδηγεί σε μία αντικειμενική αντίληψη. Μπορεί εξίσου φυσικά να «παρεμβαίνει» στις διαδικασίες της σύλληψης, με διάφορους τρόπους. Και αυτό οδηγεί από την αντικειμενική αντίληψη που αποτελεί πάντα την βάση της αντιληπτικής δράσης σε μία υποκειμενική θεώρηση.

Έτσι το Μεγάλο Υποκείμενο που έχει αντικειμενική φύση και συμπεριφορά οδηγεί (με την «διαφοροποίησή» του) στην ανάδυση του περιορισμένου υποκειμένου και στο ατομικό υποκείμενο. Η Αντίληψη, πάντα, σε όλα τα Πεδία Εκδήλωσης που αναδύονται λειτουργεί σε μία αντικειμενική βάση που διαφοροποιείται σε υποκειμενικές θεωρήσεις. Είναι αυτές ακριβώς οι υποκειμενικές θεωρήσεις που αποτελούν τους πυρήνες της ατομικής ύπαρξης και είναι αυτές οι ατομικές υπάρξεις που εκδηλώνονται στους κατώτερους κόσμους (νοητικό και αστρικό) και ενσωματώνονται στον υλικό κόσμο.

Η Αντίληψη πάντα λειτουργεί και σε αντικειμενική βάση και σε υποκειμενική διάσταση (που αποτελεί μία διαφοροποίηση της αντικειμενικής βάσης της αντίληψης). Η Ενσωματωμένη Συνείδηση έχει από την φύση της την ικανότητα να αντιλαμβάνεται (πρώτα) αντικειμενικά και (μετά) υποκειμενικά Ακόμη και η νόηση λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχει αντικειμενική παρατήρηση και κατανόηση. Και υπάρχει υποκειμενική θεώρηση και σκέψη. Και οι αισθήσεις λειτουργούν έτσι. Στην όραση, για παράδειγμα, υπάρχει η γενική όραση (βλέπω) και η εστιασμένη όραση (κοιτάζω).

…

Από την αρχή της ζωής όλα τα πλάσματα του πλανήτη είχαν ένα μοναδικό πρόβλημα, την επιβίωση. Έπρεπε να δώσουν όλη την προσοχή τους σε αυτό. Ο άνθρωπος κληρονόμησε (από τους προ-ανθρώπινους και ανθρώπινους προγόνους του) αυτή την τάση να διαμορφώνει την φυσική αντικειμενική αντίληψη σε υποκειμενική και προσωπική θεώρηση της πραγματικότητας, για να μπορέσει όχι μόνο να έχει αντίληψη του περιβάλλοντος, σύμφωνα με τις ανάγκες του, αλλά και να προσαρμόζει τη δράση του για να επιβιώσει. Αυτό δεν είναι απλά μία τάση του ανθρώπου σαν είδος. Οι άνθρωποι από την αυγή της ανθρωπότητας κατανόησαν ότι πρέπει να ζουν σε ομάδες. Εξαρχής λοιπόν ο άνθρωπος γεννιόταν και ζούσε μέσα σε μία κοινωνία (με την οποιαδήποτε οργάνωση). Η κοινωνία, που ήθελε να διατηρηθεί σαν κοινωνία και σαν άτομα, όχι μόνο υιοθέτησε την υποκειμενική θεώρηση της ζωής, σαν τρόπο αντίληψης, αλλά και την κωδικοποίησε πάντα, σύμφωνα με τις ανάγκες, σε «κανόνες» συμβίωσης και την περνούσε στις επόμενες γενιές μέσα, από την μύηση, την εκπαίδευση, την αγωγή και την παιδαγωγική. Έτσι εδώ και χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος μαθαίνει ένα τρόπο αντίληψης, διδάσκεται πώς να αντιλαμβάνεται και τι να αντιλαμβάνεται. Ο άνθρωπος σε όλες τις κοινωνίες είναι μία εικόνα της κοινωνίας. Και οι άνθρωποι, χιλιάδες χρόνια τώρα, ζουν σαν μέλη της ομάδας τους (που μπορεί να περιλαμβάνει πολλές ομάδες).

Οι άνθρωποι ανατρέφονται μέσα σε κοινωνίες και ακολουθούν πάντα τα «πρότυπα» της κοινωνίας Οι εποχές αλλάζουν, τα ήθη οι συμπεριφορές αλλάζουν. Οι άνθρωποι που μεταβαίνουν από την παλιά νοοτροπία στα νέα είδη «αντίληψης» νομίζουν ότι εξελίσσονται, προοδεύουν, ή απελευθερώνονται από τις παλιές προκαταλήψεις. Στην πραγματικότητα εξακολουθούν να ελέγχονται και να κατευθύνονται από την κοινωνία στα νέα πρότυπα. Απλά αλλάζουν «θέση» στην «φυλακή» της κοινωνίας. Δεν πηγαίνουν πουθενά αλλού.

Με το γύρισμα της χιλιετηρίδας οι δυτικές κοινωνίες (κατά κύριο λόγο) έχουν αλλάξει ήθη. Υπάρχει μία γενική απαξίωση των πάντων, μία βαθιά χαλάρωση των ηθών και συμπεριφορές που δεν γίνονταν ανεκτές τις προηγούμενες δεκαετίες. Οι σύγχρονοι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι νομίζουν ότι απελευθερώνονται από τις ηθικές δεσμεύσεις του παρελθόντος. Στην πραγματικότητα απλά υιοθετούν τα νέα «πρότυπα» που τους επιβάλλουν αυτοί που κατευθύνουν τις κοινωνίες. Οι άνθρωποι ήταν πάντα αγέλες και πάντα χειραγωγούνταν και κατευθύνονταν. Έτσι ελάχιστοι είναι αυτοί που είναι στον κόσμο αλλά δεν είναι εκ του κόσμου.

…

Η Ενσωματωμένη Συνείδηση λειτουργεί πάντα σε μία αντικειμενική βάση αντίληψης την οποία διαμορφώνει σύμφωνα με την κατανόησή της. Αυτή η κατανόηση της ζωής προέρχεται από φυσικές δυνατότητες, από την ανατροφή μέσα στην κοινωνία, από προσωπικές ανάγκες και εμπειρίες και από το συγκεκριμένο περιβάλλον. Έτσι η Συνείδηση λειτουργεί υποκειμενικά, η ζωή είναι πάντα προσωπική και η δράση πάντα ιδιαίτερη.

Σε πρακτικό επίπεδο, ποιες είναι οι λειτουργίες που κάνουμε και προσωποποιούν την φυσική αντικειμενική αντίληψη;

1) Απλοποιούμε και επιλέγουμε τις πληροφορίες σύμφωνα με τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα μας. Όχι μόνο δίνουμε την δική μας ερμηνεία στα πράγματα (σύμφωνα με το ιδεολογικό μας οικοδόμημα) αλλά προτιμούμε και απορρίπτουμε καταστάσεις, ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα.

2) Συνδέουμε τις προσωπικές καταστάσεις μας (και τις σωματικές καταστάσεις μας) με το περιβάλλον. Οι ενέργειές μας προγραμματίζονται καθοδηγούνται οργανώνονται. Έτσι οι προσωπικές ανάγκες (και ενδιαφέροντα) συντονίζονται με τον εξωτερικό κόσμο.

3) Καθορίζουμε προτεραιότητες για δράση με προσωπικά κριτήρια. Επιβίωση, ασφάλεια, πείνα υγεία και πόνος, σχέσεις, κοινωνικοί συσχετισμοί, είναι παράγοντες που μας επηρεάζουν.

4) Προσαρμόζουμε τις πληροφορίες πάντα σύμφωνα με την αποθηκευμένη γνώση και αντίληψή μας. Μετατρέπουμε επιμέρους αντιλήψεις αλλά δύσκολα αλλάζουμε νοοτροπία.

Όλα αυτά που κάνουμε δεν τα κάνουμε πάντα σωστά. Συχνά υπερβάλλουμε στο προσωπικό στοιχείο, λειτουργούμε χωρίς λογικά και αντικειμενικά κριτήρια και συχνά χωρίς κοινωνική υπευθυνότητα και ευαισθησία. Λειτουργούμε υπερβολικά υποκειμενικά. Έχουμε πολύ εγώ. Και έτσι προκύπτουν τα προβλήματα και σε κοινωνικό επίπεδο και σε προσωπικό επίπεδο.

Μπορούμε να διορθώσουμε την κατάσταση: Ο μόνος δρόμος είναι να γίνουμε πιο αντικειμενικοί, λιγότερο υποκειμενικοί. Αυτό σημαίνει να ξαναγυρίσουμε στις Αιώνιες Αρχαίες Αξίες. Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Ενότητα (κοινωνία ψυχών και αγάπη) και όλα όσα προκύπτουν από τις Βασικές Αξίες. Ποιος θα το κάνει;

Στην Εσωτερική Παράδοση (και στις επιμέρους θρησκευτικές παραδόσεις) ο Στόχος είναι να πάμε πέρα από το υποκείμενο, στην Αντικειμενική Μη-δυαδική Συνείδηση. Έτσι η Συνείδηση μπορεί να Αναδυθεί στην Πραγματικότητα, στην Ελευθερία (από όλους τους περιορισμούς), στην Ολότητά (δηλαδή στην Ενότητα των πάντων).

Τα μέσα που χρησιμοποιούνται εδώ είναι η Ακινησία (σε όλα τα επίπεδα), η Απάρνηση (των περιορισμών), η Απόσυρση (από όλες τις εξωτερικές λειτουργίες).

Η Εσωτερική Ελευθερία που πραγματοποιείται έτσι Διευρύνει την Επίγνωση, Φωτίζει την Δράση και Καθοδηγεί τη Ζωή στον ορθό δρόμο.

Ο Απόλυτος Ορισμός του Διαλογισμού (ή της Προσευχής ή της Πνευματικής Δράσης) είναι η Ακινησία. Ακινησία στο σώμα, Ησυχία στις αισθήσεις, Σιωπή στην σκεπτοδιαδικασία, Εξάλειψη του εγώ.

Η «Νέα Συνείδηση» που αναδύεται Βιώνει την Πραγματικότητα, Αντιλαμβάνεται ορθά, Δρα όταν πρέπει, προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι υπόδειγμα ζωής. Αυτό είναι ο Φωτισμένος Άνθρωπος. Κάποιος που ολοκλήρωσε τον προορισμό του στους Κόσμους της Μορφής και μπορεί, Ελεύθερος, να Ανυψωθεί στους Ανωτέρους Ουρανούς όπου είναι η Πραγματική Κατοικία των όντων. Στους Κόλπους του Όλου, στο Όλον, στο Παν, στο Αιώνιο Μυστήριο της Συνείδησης (που οι άνθρωποι ονομάζουν Θεό).

Η Θρησκειολογική Ανάλυση

Δεκαετίες τώρα σοβαροί επιστήμονες φυσιολόγοι-ψυχολόγοι (που κατέχουν και πανεπιστημιακές έδρες και), που ασχολούνται με το φαινόμενο της «επίγνωσης» (της συνείδησης), έχουν διαπιστώσει, καταρχήν, το εξής απλό...

Το σύστημα εξαγωγής του εγκεφάλου-συνείδησης (απαγωγικό), επηρεάζει το σύστημα εισαγωγής (προσαγωγικό): ο εγκέφαλος-συνείδηση είναι ικανός να «εκλέγει τα ερεθίσματά του»...

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Ότι η επίγνωση του συνηθισμένου ανθρώπου είναι «κατασκευή»... Η συνείδηση δεν «φωτογραφίζει» ψυχρά τον φυσικό κόσμο, αλλά επεμβαίνει στην διαδικασία πρόσληψης, επιλέγοντας, υπερτονίζοντας, απορρίπτοντας, κατηγοριοποιώντας, συνθέτοντας με βάση εντυπωμένα πρότυπα-μοντέλα, κλπ., κλπ...

Δηλαδή; Η επίγνωση που έχουμε διαμορφώνεται συνεχώς, κατασκευάζεται συνεχώς, είναι τελείως υποκειμενική... (Ο καθένας «ζει» στον κόσμο του...)...

Κάνοντας όμως πειράματα, οι ίδιοι επιστήμονες, με ανθρώπους που διαλογίζονταν (χριστιανούς που προσεύχονταν, δασκάλους του Ζεν που διαλογίζονταν, γιόγκι που ήταν σε σαμάντι, κλπ), διαπίστωσαν (εκτός από το γεγονός ότι, όλων ο εγκέφαλος δεν λειτουργούσε στην συχνότητα Β του συνηθισμένου ανθρώπου, αλλά σε χαμηλότερη συχνότητα Α), το εξής αξιοσημείωτο..

Αυτοί οι άνθρωποι με διαλογισμό έφταναν σε μία κατάσταση συνείδησης όπου δεν παρενέβαιναν στο σύστημα προσαγωγής του εγκεφάλου (ερεθίσματα) κι είχαν ταυτόχρονα όλοι την ίδια ανταπόκριση σε ένα συγκεκριμένο ερέθισμα... Η συνείδηση σε αυτή την κατάσταση και ήταν άδεια και δεν ήταν: Δεν ασχολιόταν με τα περιεχόμενά της, απλά τα περιείχε, τα δέχονταν, τίποτα άλλο... Μία τέτοια συνείδηση δεν ήταν πιά υποκειμενική, όπως του συνηθισμένου ανθρώπου.. Ο μόνος κατάλληλος όρος να περιγράψουν μία τέτοια συνείδηση ήταν: «αντικειμενική συνείδηση»...

Αυτό που «λέμε», αγαπητοί φίλοι, είναι πολύ απλό... Ο συνηθισμένος άνθρωπος έχει μία επίγνωση που είναι αποτέλεσμα «συναλλαγής» με το περιβάλλον... Οι άνθρωποι όμως της παγκόσμιας εσωτερικής παράδοσης, και στη ανατολή και στην δύση, με τις πρακτικές τους, φτάνουν σε μία κατάσταση συνείδησης αντικειμενική... Ο συνηθισμένος άνθρωπος λειτουργεί μέσα στην σκέψη σε μία κατάσταση, αντίληψη, διττότητας, αντιθέτων, υποκειμενικό-αντικειμενικό, φως-σκοτάδι, πάνω-κάτω, κλπ., κλπ... Κάποιος όμως που έχει πάει πέραν της υποκειμενικής αντίληψης δεν λειτουργεί στο επίπεδο της σκέψης, αλλά σε ένα βαθύτερο επίπεδο επίγνωσης, σε ένα επίπεδο ενότητας: Αντιλαμβάνεται αντικειμενικά «αυτό που είναι» χωρίς να το «σχολιάζει» με την σκέψη και να το εντάσσει στο σύστημα των αντιθέτων της σκέψης...

Η αποδέσμευση, στην συνέχεια, της συνείδησης από τα περιεχόμενά της (είτε αυτά υπάρχουν σαν πληροφορίες από τον εξωτερικό κόσμο, είτε όχι), οδηγεί στην Αντίληψη μίας Παγκόσμιας Αντικειμενικής Ύπαρξης, αντιλαμβάνεται η συνείδηση ότι συμμετέχει, «κοινωνεί» με μία Ευρύτερη Πραγματικότητα... Κι εδώ εισερχόμαστε στο χώρο του Ιερού..

Αγαπητοί φίλοι, υπάρχουν και συγκεκριμένοι επιστήμονες που ασχολήθηκαν με το φαινόμενο της επίγνωσης στα εργαστήρια, και βιβλιογραφία (για όποιον διαβάζει καλά αγγλικά) και ό,τι θέλετε...

Καταλαβαίνετε, ότι δεν μπορούμε να χανόμαστε μέσα στους λαβύρινθους της υποκειμενικής σκέψης... Μπορούμε να μεταβούμε σε μία «ανεπηρέαστη επίγνωση» όπου τα πράγματα φωτίζονται διαφορετικά, κι η Πραγματικότητα αποκαλύπτεται τελείως διαφορετική από αυτήν που βλέπει η σκέψη... Πρέπει επιτέλους να βγούμε από την σπηλιά της σκέψης, έξω, στο Φως.. Κι είναι όμορφος ο κόσμος εδώ.

…

Επίγνωση και Λογική Ανάλυση

Αγαπητοί φίλοι, επιτρέψτε «μας», να «κάνουμε» κάποιες διευκρινήσεις γι’ αυτά που «είπαμε» στην προηγούμενη δημοσίευση, για τα πειράματα ψυχοφυσιολόγων, με ανθρώπους που διαλογίζονταν...

Τα υποκείμενα των πειραμάτων έφτασαν τελείως αυθόρμητα στην διαλογιστική κατάσταση και πραγματοποίησαν μία βαθύτερη επίγνωση (που οι ερευνητές ονόμασαν «αντικειμενική συνείδηση»). Κάποιος άθεος, χωρίς προηγούμενη πρακτική εμπειρία, δεν θα μπορούσε ποτέ αυθόρμητα να εκτελέσει όλη αυτή την διαδικασία και να μπει σε μία ανώτερη επίγνωση. Σε τι λοιπόν πειραματίστηκαν οι επιστήμονες; Προσπάθησαν με παρεμβάσεις στον εγκέφαλο-συνείδηση να δημιουργήσουν μία τεχνητή κατάσταση διαλογισμού. Αυτό όμως είναι επιστημονικό σφάλμα για τον απλούστατο λόγο ότι «εκβίαζαν» τον εγκέφαλο-συνείδηση, να βιώσει και να αποδεχτεί μία κατάσταση στην οποία δεν είχε φτάσει φυσικά μέσω προσωπικής εξέλιξης και αφομοίωσης της εμπειρίας στα διάφορα στάδια. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, ναι μεν υπήρχε τεχνητή κατάσταση διαλογισμού, ναι, υπήρχε κάποιο βίωμα, αλλά αυτή η συνείδηση-εγκέφαλος δεν είχε φυσική εμπειρία αυτής της κατάστασης, δεν μπορούσε να «αφομοιώσει» την κατάσταση... Έτσι η ποιότητα επίγνωσης «έμοιαζε» αλλά δεν ήταν όπως η επίγνωση εκείνων που έφταναν εκεί φυσιολογικά. Από επιστημονική άποψη η «μαρτυρία» του άθεου, ήταν άχρηστη...

Ακούστε όμως το χυδαίο της υπόθεσης... Υπήρξαν ψευδοεπιστήμονες και έμποροι, που έχουν φτιάξει, ακόμα και σήμερα, στις Ηνωμένες Πολιτείες (από όπου έχουν έλθει πολλά κακά...) κλινικές αναψυχής και κέντρα όπου προκαλούν με μηχανήματα τεχνητές καταστάσεις διαλογισμού και «μεταφυσικής εμπειρίας»... Όλα αυτά βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με την Εσωτερική Παράδοση... Επειδή υπάρχουν ηλίθιοι στις ΗΠΑ δεν σημαίνει ότι είμαστε όλοι ηλίθιοι...

Μετά κάτι άλλο...

Οι άνθρωποι που φτάνουν φυσιολογικά (μέσω διαλογιστικών πρακτικών) σε ένα ανώτερο επίπεδο επίγνωσης, όπου, η συνείδηση δεν παρεμβαίνει πιά, με επεξεργασία, στο σύστημα πληροφόρησης, απλά βιώνουν μία ανώτερη κατάσταση συνείδησης... και γι’ αυτό μαρτυρούν... Δεν επιχειρούν να ερμηνεύσουν τίποτα, να κωδικοποιήσουν σε μία λογική γλώσσα και να μεταδώσουν πληροφορία (Απλά «δείχνουν»)... Μετέχουν βιωματικά σε μία κοινή εμπειρία..

Μιλάμε λοιπόν εδώ, για ανθρώπους που βιώνουν μία μη-υποκειμενική αντίληψη και την βιώνουν όλοι το ίδιο. .. γι’ αυτό μιλάμε για «αντικειμενική συνείδηση»... Σε αυτό το επίπεδο επίγνωσης μετέχουν, απλά μετέχουν, σε μία αντικειμενική κατάσταση, σε κάτι Ευρύτερο της υποκειμενικής αντίληψης... Υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις μίας τέτοιας επίγνωσης. Δεν γίνονται αυτόματα οι συνειδήσεις «μία συνείδηση» με την ίδια ακριβώς εμπειρία... Αυτό συμβαίνει σε πολύ βαθύτερα επίπεδα επίγνωσης και δεν μπορούμε να μιλήσουμε γι’ αυτά...

Όταν λοιπόν μιλάμε για «αντικειμενική συνείδηση», για μία «παγκόσμια αντικειμενική ύπαρξη», για μία «ευρύτερη πραγματικότητα» μιλάμε για κάτι που κάποιοι άνθρωποι βιώνουν... κι είναι έξω από το σύστημα σκέψης που «δουλεύει» με τα αντίθετα υποκείμενο-αντικείμενο, κλπ...

Πως, κάποιος άνθρωπος μπορεί να εντάξει την μυστική εμπειρία μέσα στο σύστημα σκέψης που «δουλεύει» με τα αντίθετα;... Απλά, δεν μπορεί...Μέσα στο σύστημα σκέψης, που είναι από την φύση του υποκειμενικό, δεν είναι δυνατή η προσέγγιση της αντικειμενικότητας... το «αντικειμενικό» παραμένει μία υποκειμενική, μία νοητική σύλληψη.

Αυτός που έχει Εμπειρία «μιλά» για μία Αντικειμενικότητα που βιώνει... Ο άνθρωπος χωρίς Εμπειρία «μιλά» για μία «αντικειμενικότητα» που πρέπει να αντιληφθούμε, για μία νοητική αντίληψη της αντικειμενικότητας, για «πληροφορία» που πρέπει να κοινοποιηθεί σε όλους, ή κάποιους, να γίνει κατανοητή κι εφ’ όσον συμφωνηθεί από όλους να γίνει αποδεχτή σαν «αντικειμενικότητα»... Μιλούν, προφανώς, για διαφορετικά πράγματα...

Ο άνθρωπος της Εμπειρίας «μιλά» για κάτι τελείως έξω από όλο αυτό το σύστημα σκέψης...

Και κάτι για την «θρησκεία». Ό όρος δεν έχει για όλους τους ανθρώπους το ίδιο περιεχόμενο...

Για κάποιους ανθρώπους δεν είναι έτοιμο σύστημα αντίληψης που πρέπει να εφαρμοσθεί... Αυτή είναι η «επίσημη» (και συχνά «βρώμικη») θρησκεία... Θρησκεία, αληθινή θρησκεία, είναι η βιωματική αλλά επαληθευόμενη και επαληθεύσιμη διερεύνηση της Πραγματικής Φύσης μας... που είναι κάτι πολύ πέρα από την συνειδητή σκέψη... διερεύνηση που επεκτείνεται σε ανώτερα επίπεδα επίγνωσης... Κι η εμπειρία όλης της εσωτερικής παράδοσης σε ανατολή και δύση δείχνει ότι υπάρχουν ανώτερα επίπεδα επίγνωσης... οι « φωτισμένοι» ούτε φαντασιόπληκτοι είναι, ούτε τρελοί.. αλλά προπάντων δεν είναι ηλίθιοι...

Monday, 20 October, 2025

16. The Sacred Ground: A Journey to Objective Reality

Introduction: The Whisper of the Absolute

In the beginning, before thought crystallized into word, before consciousness fragmented into the illusion of separation, there existed—and exists still—a Reality so vast, so complete, that it contains within itself all that was, is, and shall ever be. This Reality does not wait for recognition; it does not depend upon the small flame of individual awareness to validate its presence. Like the ocean that remains whole regardless of whether a single wave perceives itself as separate, this Objective Reality stands as the eternal foundation, the silent witness, the unchanging ground upon which the dance of existence unfolds.

The mystics of old, dwelling in caves and deserts, in forests and mountaintops, spoke of this Reality in hushed tones, as one speaks of a lover too beautiful for ordinary language. They called it by many names—the Tao that cannot be spoken, the Brahman beyond attributes, the Divine Ground, the Absolute. Yet all these names were but fingers pointing at the moon, never the moon itself. For how can the finite contain the infinite? How can the droplet describe the ocean while still believing itself separate from the sea?

This is the sacred mystery that lies at the heart of all genuine spiritual seeking: that what we search for is not distant but intimate, not absent but ever-present, not to be achieved but to be recognized. The journey of awakening is not a journey toward something new, but a return to what has always been—a remembrance of our true nature, a dissolution of the veil that separates the seemingly individual self from the vast Unity that is its source and substance.

The Illusion of Separation: The Dream of the Isolated Self

Within this all-encompassing Unity, there arises a curious phenomenon: the appearance of separate consciousness, the birth of what mystics call the ego or the false self. Like a wave that forgets it is ocean, like a ray of light that believes itself independent of the sun, the individual consciousness emerges and, in its emergence, falls into a profound forgetfulness. It looks out at the world and sees objects separate from itself. It experiences thoughts and emotions as "mine," sensations and perceptions as belonging to a distinct entity separate from all else.

This is the great illusion, the fundamental ignorance that spiritual traditions across the ages have sought to dispel. The separate self is like a character in a dream who believes the dream world to be the only reality, who has forgotten the dreamer. It is like the actor who becomes so absorbed in the role that he forgets his true identity beyond the stage. The consciousness that perceives itself as isolated, as a subject confronting objects, as a separate island of awareness in a vast impersonal universe—this consciousness dwells in darkness, cut off from the light of its own true nature.

Yet this illusion, painful as it may be, serves a purpose in the grand mystery of existence. For without the sense of separation, how could there be the ecstasy of reunion? Without the forgetting, how could there be the bliss of remembrance? The spiritual path is not a creation of something new but a uncovering of what has always been present—like removing clouds to reveal the sun that never stopped shining, like wiping dust from a mirror to restore its natural clarity.

The small self, dwelling in its narrow perception, experiences suffering precisely because it has severed itself—in perception only, never in reality—from its Source. It seeks completion in external things: in possessions, in relationships, in achievements, in pleasures. Yet no accumulation of external objects can fill the void, for the void itself is not real—it is only the shadow cast by forgetfulness, the darkness that exists only through ignorance of the light.

The Ground of Being: Where Subject and Object Dissolve

Objective Reality—this phrase itself carries within it a paradox that language can barely contain. For what is objective is usually understood as that which exists independent of the subject, separate from the observer. Yet the Reality of which the mystics speak is not merely objective in this limited sense. It is rather the Ground from which both subject and object arise, the Unity that precedes and transcends the apparent duality of perceiver and perceived.

Imagine a vast ocean, still and infinite, stretching beyond all horizons. Within this ocean, waves arise—not separate from the ocean but as temporary expressions of its nature. Each wave might, in its brief existence, believe itself to be an independent entity. It might say, "I am here, and the ocean is there, external to me." Yet from a higher perspective, there is no true separation—there is only ocean, expressing itself in the form of waves. The wave is not other than the ocean; it is the ocean itself, dancing.

So too with Objective Reality and the individual consciousness. What we call the self, the ego, the separate consciousness—this is not truly separate from the Objective Reality that is its ground. It is rather a temporary arising within that Reality, a particular expression of the infinite possibilities contained within the Absolute. The perception of separation is real as an experience, but false as a metaphysical truth. It is like the rope that appears to be a snake in dim light—the experience of fear is genuine, but the snake itself is illusory.

This Objective Reality is not cold or distant, despite the somewhat impersonal sound of the name. It is rather the most intimate presence imaginable—closer to us than our own breath, nearer than our own thoughts. It is the space in which thoughts arise and subside, the awareness within which all experiences appear and disappear. It is the screen upon which the movie of life plays, itself unchanged by the dramas and comedies that flicker across its surface.

The mystics speak of this Reality as transcendent—beyond all qualities, all attributes, all descriptions. Yet it is also immanent—present within every atom, every moment, every sensation. It is the "within" of all things and simultaneously the "beyond" of all things. Like the silence that contains all sounds, like the emptiness that allows all forms to exist, this Reality is both nothing and everything, neither this nor that, yet the ground of all "this" and "that."

The Path of Return: Awakening to What Has Always Been

Enlightenment, that most sacred of spiritual goals, is often misunderstood as the attainment of some special state, the acquisition of supernatural powers, the achievement of perpetual bliss. Yet the true illumination, the authentic awakening, is far simpler and far more profound than such descriptions suggest. It is nothing other than the recognition of what has always been true—the dissolution of the illusion of separation and the direct realization that the individual self is not, and has never been, separate from Objective Reality.

This is what the great traditions call by various names: moksha in Hinduism, nirvana in Buddhism, fana in Sufism, union with God in Christian mysticism, enlightenment in Zen. The names differ, the cultural expressions vary, the practices and paths show remarkable diversity—yet at the heart of all genuine spiritual realization lies this single recognition: that the separate self is an illusion, and that our true nature is nothing other than the infinite Reality itself.

The path to this realization is not a journey in space, for we are already at the destination. It is not a journey in time, for the Reality we seek is eternally present. It is rather a shift in perception, a transformation of understanding, a lifting of the veil that obscures our vision. It is like the moment when the eye adjusts to light after long darkness, or when a complex pattern suddenly resolves into clarity after being seen correctly for the first time.

This awakening often comes with a profound sense of coming home, of finding what was always sought, of recognizing what was always present but unnoticed. The mystic who achieves this realization does not become something other than what he was; rather, he sees through the false identification with the limited self and recognizes his true nature as infinite consciousness, as the Absolute itself expressing through a particular form.

Yet this realization, though simple in essence, is often preceded by years or lifetimes of spiritual practice, of meditation, of prayer, of self-inquiry. For the illusion of separation is deeply rooted, reinforced by countless habitual patterns of thought and perception. The false self does not surrender easily; it clings to its apparent existence with tremendous force. The spiritual path, then, becomes a process of gradually loosening this grip, of questioning the assumptions that support the illusion, of cultivating the awareness that can see through the dream.

The Universal Language: Beyond Cultural Boundaries

Throughout human history, in every culture and every era, there have been those who pierced the veil and realized the truth of Objective Reality. They appeared in ancient India as rishis and sages, in China as Taoist masters, in Greece as philosophers, in the Middle East as prophets and Sufis, in medieval Europe as Christian mystics, in Tibet as enlightened lamas. Though their languages differed, though their cultural contexts varied widely, though the symbols and concepts they used to express their realization were shaped by their particular traditions—at the deepest level, they all spoke of the same essential truth.

This is because Objective Reality itself is universal, not bound by culture or tradition. The sun shines equally on all lands; the ocean is the same whether approached from the eastern shore or the western. So too, the fundamental Reality that underlies existence does not change according to whether it is approached through Buddhist meditation, Hindu devotion, Christian contemplation, or Islamic surrender. The taste of water is the same regardless of the vessel that contains it.

Yet here arises a profound need in our contemporary world—a world where ancient barriers between cultures have fallen, where traditions that once existed in isolation now encounter one another, where a Buddhist can study Christian mysticism and a Christian can practice Zen meditation. There is a need for what might be called an Objective Religion—not a new dogma to compete with existing traditions, but a unified understanding that can honor the particular expressions while recognizing the universal truth they all point toward.

This Objective Religion would not seek to replace the existing traditions but to reveal their common ground. It would be like a clear light that illuminates all colors while belonging exclusively to none. It would recognize that the various paths up the mountain may differ in their terrain and their landmarks, but they all lead to the same summit. It would honor the poetry of Rumi and the paradoxes of Zen, the devotion of Bhakti yoga and the contemplation of Christian mystics, as different languages speaking the same essential truth.

Such a universal approach requires courage—the courage to look beyond the familiar and the comfortable, to question inherited assumptions, to compare and correlate the expressions of truth found in different traditions. It requires intellectual humility, recognizing that no single tradition has a monopoly on truth, that the Reality we seek transcends all formulations even while it may be approached through any authentic spiritual path.

Yet it also requires discernment, for not all that claims to be spiritual is genuinely so. The Objective Religion must be grounded in direct experience, in the actual realization of Reality, not merely in beliefs or concepts. It must distinguish between the finger pointing at the moon and the moon itself, between the map and the territory, between descriptions of enlightenment and enlightenment itself.

The Redefinition: New Language for Ancient Truth

To establish this unified understanding, there is a need to reexamine and redefine the fundamental terms of spiritual discourse. What do we mean by "God"? What is the "soul"? What is "consciousness"? These words carry heavy baggage from centuries of theological debate and philosophical speculation. They mean different things in different traditions, and often their meanings have become obscured by layers of interpretation and misinterpretation.

In the light of Objective Reality, these terms can be understood anew. God is not a being separate from creation, an anthropomorphic deity dwelling in heaven, but rather the Absolute itself—the infinite Reality that is both transcendent and immanent, both beyond all things and the very essence of all things. The soul is not a separate entity housed temporarily in the body, but rather the individualized expression of the universal consciousness, like a wave that is not separate from the ocean yet has its own temporary form.

Consciousness, in this understanding, is not merely the biological function of a brain, not simply the awareness that arises from neural activity. It is rather the fundamental nature of Reality itself—not consciousness as the limited awareness of the ego, but Consciousness as the infinite awareness that is the ground of all existence. This is what the Vedantic tradition calls Sat-Chit-Ananda—Being-Consciousness-Bliss, the three aspects of the one Reality.

The intellect, in this framework, is not the highest faculty of human existence but rather a tool—useful within its proper domain but incapable of grasping the ultimate truth directly. For the Absolute cannot be comprehended by thought, cannot be captured in concepts. It must be realized through direct experience, through what the mystics call gnosis or spiritual knowledge, which is not intellectual understanding but immediate recognition.

This redefinition is not merely an academic exercise, not simply playing with words. It is essential for clear communication about spiritual matters in an age where ancient traditions encounter modern science, where Eastern wisdom meets Western philosophy, where seekers draw from multiple sources in their spiritual quest. Without a common language, or at least a clear understanding of how different languages point to the same realities, confusion and misunderstanding are inevitable.

The Living Practice: Approaching the Real

Yet all philosophy, all theology, all concepts and definitions remain merely intellectual unless they are grounded in living practice, in the actual approach to Reality. The Objective Religion is not a collection of beliefs to be accepted but a path to be walked, an experience to be lived, a reality to be realized. It calls for investigation—not blind faith, but neither the skeptical rejection that refuses to explore.

This investigation takes many forms, yet all genuine spiritual practice shares certain essential elements. There must be a turning inward, a shift of attention from the external world of objects to the internal ground of awareness. There must be a questioning of assumed identities, a willingness to examine who or what we truly are beneath the layers of conditioning and habit. There must be a cultivation of presence, an ability to rest in the immediate reality of this moment rather than being lost in thoughts of past and future.

Meditation, in its many forms, is a central practice for this investigation. Whether it is the silent sitting of Zen, the mantra repetition of Hindu traditions, the contemplative prayer of Christian mystics, or the awareness practices of Buddhist mindfulness—all these methods serve to quiet the restless mind, to create the space in which the deeper Reality can be recognized. They are like clearing away debris from a spring so that the pure water can flow freely.

Yet practice is not separate from life itself. The investigation of Reality is not confined to formal meditation sessions but extends into every moment of daily existence. Each interaction, each challenge, each joy and sorrow becomes an opportunity for awakening. The market place becomes a monastery; the workplace becomes a temple; relationships become a mirror in which we can see our attachments and identifications clearly.

The approach to Reality requires patience, for the dissolution of deeply rooted illusions does not happen overnight. It requires persistence, for the mind naturally returns to its habitual patterns and must be gently but firmly redirected again and again. It requires surrender, for ultimately the small self must release its grip and allow itself to dissolve into the vast Reality that is its true nature. Yet it also requires vigor and passion, for the spiritual path is not a passive waiting but an active engagement with the deepest questions of existence.

The Call to Unity: Beyond Narrow Perceptions

In our contemporary world, there is a dangerous tendency toward fragmentation in spiritual matters. Traditions build walls around themselves, claiming exclusive access to truth. Practitioners of one path dismiss or denigrate other approaches. Religious communities become islands of certainty in a sea of pluralism, each convinced of its own righteousness while viewing others with suspicion or hostility.

This fragmentation serves only to obscure the truth and to perpetuate the very illusion that spiritual practice seeks to dissolve—the illusion of separation. If the fundamental truth of all spiritual realization is that Reality is One, that separation is illusory, that we are all expressions of the same infinite Consciousness—then how can authentic spirituality manifest as division and exclusivity?

The call of the Objective Religion is a call to unity—not uniformity, which would erase the beautiful diversity of spiritual expressions, but unity in recognition of the common ground. It is an invitation to dialogue and comparison, to the correlation of experiences across traditions, to the humble acknowledgment that truth is too vast to be contained within any single formulation.

This does not mean a wishy-washy relativism that claims all paths are equally valid regardless of whether they lead to genuine realization. Some paths are more direct than others; some teachings are clearer than others; some practices are more effective than others. Discernment is necessary. Yet this discernment should be based on the criterion of actual transformation, of genuine realization of Objective Reality, not on loyalty to tradition or adherence to dogma.

Those who refuse to look beyond their own tradition, who reject from the outset any comparative study or interfaith dialogue, who cling to the particular expressions of truth found in their own scripture or teaching—these practitioners may find themselves increasingly isolated in a world that is growing ever more interconnected. They may preserve the forms and rituals of their tradition, but miss the living essence that those forms were meant to convey. They may defend their beliefs with great conviction, but never taste the Reality that lies beyond all beliefs.

Conclusion: The Eternal Invitation

Objective Reality stands now as it has always stood—vast, complete, unchanging, the ground and source of all that is. It does not need our recognition to exist, yet it invites our recognition for the sake of our own liberation from suffering, for our own awakening to truth, for our own return to the Home we never truly left.

This Reality is not distant or difficult to find. It is not hidden in some remote place or reserved for the especially holy or spiritually gifted. It is here, now, in this very moment—closer than breath, more intimate than thought, the very awareness by which these words are understood and comprehended. The search for it is like searching for the eyes with which we see—we cannot find them because we are seeing with them, yet once this is recognized, everything becomes clear.

The Objective Religion, the unified approach to this Reality, is not a fixed system handed down from on high, not a new revelation to supersede the old. It is rather an ongoing exploration, a living tradition being born in our time from the meeting of East and West, ancient and modern, mysticism and science. It honors the past while remaining open to new insights; it respects tradition while encouraging direct investigation; it speaks with the language of many cultures while pointing to the Reality beyond all languages.

To those who would walk this path, the invitation is simple yet profound: Look within. Question what you assume yourself to be. Investigate the nature of awareness itself. Compare the descriptions of Reality found in different traditions and discover the common thread that runs through them all. Practice the methods that lead to direct realization. And above all, remain open—open to truth wherever it may be found, open to mystery that transcends all comprehension, open to the Absolute that is the ground of your own being.

For in the end, there is only This—this eternal, infinite, all-encompassing Reality. All seeking is this Reality seeking itself. All finding is this Reality recognizing itself. All spiritual paths are this Reality expressing itself through the apparent multiplicity of forms and teachings. The wave never truly leaves the ocean; it only seems to. And when it recognizes its true nature, when it sees that it has always been ocean and could never be anything else—then there is peace, there is fulfillment, there is the ineffable joy of coming home.

This is the promise and the invitation of the Objective Religion: not a new belief system to adopt, but the recognition of what has always been true. Not a distant goal to achieve, but the realization of what is eternally present. Not a journey to somewhere else, but the awakening to Here, to Now, to the infinite Reality that is our true nature, our deepest identity, our eternal home.

In this recognition, all questions dissolve. In this awakening, all seeking comes to rest. In this realization, there is only the vast silence of the Absolute, the boundless peace of Truth, the infinite expanse of Reality recognizing itself through these temporary forms we call individual consciousness—waves playing on the surface of an ocean that has no shore, sparks dancing in a fire that never dims, expressions of an infinity that can never be diminished or increased, forever complete, forever whole, forever One.

…

Το Ιερό Έδαφος: Ένα Ταξίδι στην Αντικειμενική Πραγματικότητα

Εισαγωγή: Ο Ψίθυρος του Απόλυτου

Στην αρχή, πριν η σκέψη κρυσταλλωθεί σε λέξη, πριν η συνείδηση κατακερματιστεί στην ψευδαίσθηση του διαχωρισμού, υπήρχε—και υπάρχει ακόμη—μια Πραγματικότητα τόσο απέραντη, τόσο ολοκληρωμένη, που περιέχει μέσα της όλα όσα υπήρξαν, είναι και θα είναι ποτέ. Αυτή η Πραγματικότητα δεν περιμένει την αναγνώριση· δεν εξαρτάται από τη μικρή φλόγα της ατομικής επίγνωσης για να επικυρώσει την παρουσία της. Όπως ο ωκεανός που παραμένει ολόκληρος ανεξάρτητα από το αν ένα μεμονωμένο κύμα αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως ξεχωριστό, αυτή η Αντικειμενική Πραγματικότητα στέκεται ως το αιώνιο θεμέλιο, ο σιωπηλός μάρτυρας, το αμετάβλητο έδαφος πάνω στο οποίο ξετυλίγεται ο χορός της ύπαρξης.Οι μυστικιστές του παρελθόντος, που κατοικούσαν σε σπήλαια και ερήμους, σε δάση και κορυφές βουνών, μιλούσαν για αυτήν την Πραγματικότητα με χαμηλούς τόνους, όπως κάποιος μιλά για έναν εραστή που είναι πολύ όμορφος για τη συνηθισμένη γλώσσα. Την ονόμαζαν με πολλά ονόματα—το Τάο που δεν μπορεί να εκφραστεί, το Μπράχμαν πέρα από τα χαρακτηριστικά, το Θεϊκό Έδαφος, το Απόλυτο. Ωστόσο, όλα αυτά τα ονόματα δεν ήταν παρά δάχτυλα που δείχνουν το φεγγάρι, ποτέ το ίδιο το φεγγάρι. Διότι πώς μπορεί το πεπερασμένο να περιλάβει το άπειρο; Πώς μπορεί η σταγόνα να περιγράψει τον ωκεανό ενώ πιστεύει ακόμη ότι είναι ξεχωριστή από τη θάλασσα; Αυτό είναι το ιερό μυστήριο που βρίσκεται στην καρδιά κάθε γνήσιας πνευματικής αναζήτησης: ότι αυτό που ψάχνουμε δεν είναι μακρινό αλλά οικείο, δεν απουσιάζει αλλά είναι πάντα παρόν, δεν πρέπει να κατακτηθεί αλλά να αναγνωριστεί. Το ταξίδι της αφύπνισης δεν είναι ένα ταξίδι προς κάτι νέο, αλλά μια επιστροφή σε αυτό που υπήρξε πάντα—μια ανάμνηση της αληθινής μας φύσης, μια διάλυση του πέπλου που χωρίζει το φαινομενικά ατομικό εγώ από την τεράστια Ενότητα που είναι η πηγή και η ουσία του.

Η Ψευδαίσθηση του Διαχωρισμού: Το Όνειρο του Απομονωμένου Εαυτού

Μέσα σε αυτή την περιεκτική Ενότητα, αναδύεται ένα περίεργο φαινόμενο: η εμφάνιση της ξεχωριστής συνείδησης, η γέννηση αυτού που οι μυστικιστές αποκαλούν εγώ ή ψευδή εαυτό. Όπως ένα κύμα που ξεχνά ότι είναι ωκεανός, όπως μια ακτίνα φωτός που πιστεύει ότι είναι ανεξάρτητη από τον ήλιο, η ατομική συνείδηση αναδύεται και, στην ανάδυσή της, πέφτει σε μια βαθιά λήθη. Κοιτάζει τον κόσμο και βλέπει αντικείμενα ξεχωριστά από τον εαυτό της. Βιώνει σκέψεις και συναισθήματα ως «δικά μου», αισθήσεις και αντιλήψεις ως ανήκοντα σε μια ξεχωριστή οντότητα αποκομμένη από όλα τα άλλα. Αυτή είναι η μεγάλη ψευδαίσθηση, η θεμελιώδης άγνοια που οι πνευματικές παραδόσεις ανά τους αιώνες προσπάθησαν να διαλύσουν. Ο ξεχωριστός εαυτός είναι σαν ένας χαρακτήρας σε ένα όνειρο που πιστεύει ότι ο ονειρικός κόσμος είναι η μόνη πραγματικότητα, που έχει ξεχάσει τον ονειρευτή. Είναι σαν τον ηθοποιό που απορροφάται τόσο πολύ στον ρόλο του που ξεχνά την αληθινή του ταυτότητα πέρα από τη σκηνή. Η συνείδηση που αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως απομονωμένη, ως υποκείμενο που αντιμετωπίζει αντικείμενα, ως ξεχωριστό νησί συνείδησης σε ένα απέραντο απρόσωπο σύμπαν—αυτή η συνείδηση κατοικεί στο σκοτάδι, αποκομμένη από το φως της αληθινής της φύσης. Ωστόσο, αυτή η ψευδαίσθηση, όσο οδυνηρή κι αν είναι, εξυπηρετεί έναν σκοπό στο μεγάλο μυστήριο της ύπαρξης. Διότι χωρίς την αίσθηση του διαχωρισμού, πώς θα μπορούσε να υπάρξει η έκσταση της επανένωσης; Χωρίς τη λήθη, πώς θα μπορούσε να υπάρξει η ευδαιμονία της ανάμνησης; Η πνευματική οδός δεν είναι η δημιουργία κάτι νέου, αλλά η αποκάλυψη αυτού που υπήρξε πάντα παρόν—όπως το να απομακρύνεις τα σύννεφα για να αποκαλύψεις τον ήλιο που δεν σταμάτησε ποτέ να λάμπει, όπως το να σκουπίσεις τη σκόνη από έναν καθρέφτη για να αποκαταστήσεις τη φυσική του διαύγεια. Ο μικρός εαυτός, που κατοικεί στη στενή του αντίληψη, βιώνει δυστυχία ακριβώς επειδή έχει αποκοπεί—μόνο στην αντίληψη, ποτέ στην πραγματικότητα—από την Πηγή του. Αναζητά την ολοκλήρωση σε εξωτερικά πράγματα: σε περιουσίες, σε σχέσεις, σε επιτεύγματα, σε απολαύσεις. Ωστόσο, καμία συσσώρευση εξωτερικών αντικειμένων δεν μπορεί να γεμίσει το κενό, διότι το ίδιο το κενό δεν είναι πραγματικό—είναι μόνο η σκιά που ρίχνεται από τη λήθη, το σκοτάδι που υπάρχει μόνο μέσω της άγνοιας του φωτός.

Το Έδαφος της Ύπαρξης: Όπου Υποκείμενο και Αντικείμενο Διαλύονται

Αντικειμενική Πραγματικότητα—αυτή η φράση από μόνη της φέρει μέσα της ένα παράδοξο που η γλώσσα μόλις που μπορεί να περιλάβει. Διότι αυτό που είναι αντικειμενικό συνήθως νοείται ως αυτό που υπάρχει ανεξάρτητα από το υποκείμενο, ξεχωριστό από τον παρατηρητή. Ωστόσο, η Πραγματικότητα για την οποία μιλούν οι μυστικιστές δεν είναι απλώς αντικειμενική με αυτή την περιορισμένη έννοια. Είναι μάλλον το Έδαφος από το οποίο αναδύονται τόσο το υποκείμενο όσο και το αντικείμενο, η Ενότητα που προηγείται και υπερβαίνει τη φαινομενική δυαδικότητα του παρατηρητή και του παρατηρούμενου.Φανταστείτε έναν απέραντο ωκεανό, ήρεμο και άπειρο, που εκτείνεται πέρα από κάθε ορίζοντα. Μέσα σε αυτόν τον ωκεανό, αναδύονται κύματα—όχι ξεχωριστά από τον ωκεανό, αλλά ως προσωρινές εκφράσεις της φύσης του. Κάθε κύμα μπορεί, στη σύντομη ύπαρξή του, να πιστεύει ότι είναι μια ανεξάρτητη οντότητα. Μπορεί να πει, «Εγώ είμαι εδώ, και ο ωκεανός είναι εκεί, έξω από μένα.» Ωστόσο, από μια υψηλότερη προοπτική, δεν υπάρχει πραγματικός διαχωρισμός—υπάρχει μόνο ο ωκεανός, που εκφράζεται με τη μορφή κυμάτων. Το κύμα δεν είναι άλλο από τον ωκεανό· είναι ο ίδιος ο ωκεανός, που χορεύει. Έτσι και με την Αντικειμενική Πραγματικότητα και την ατομική συνείδηση. Αυτό που αποκαλούμε εαυτό, εγώ, ξεχωριστή συνείδηση—δεν είναι πραγματικά ξεχωριστό από την Αντικειμενική Πραγματικότητα που είναι το έδαφός του. Είναι μάλλον μια προσωρινή ανάδυση μέσα σε αυτή την Πραγματικότητα, μια ιδιαίτερη έκφραση των άπειρων δυνατοτήτων που περιέχονται στο Απόλυτο. Η αντίληψη του διαχωρισμού είναι πραγματική ως εμπειρία, αλλά ψευδής ως μεταφυσική αλήθεια. Είναι σαν το σχοινί που φαίνεται να είναι φίδι στο αμυδρό φως—η εμπειρία του φόβου είναι γνήσια, αλλά το ίδιο το φίδι είναι ψευδαίσθηση. Αυτή η Αντικειμενική Πραγματικότητα δεν είναι ψυχρή ή απόμακρη, παρά τον κάπως απρόσωπο ήχο του ονόματός της. Είναι μάλλον η πιο οικεία παρουσία που μπορεί να φανταστεί κανείς—πιο κοντά μας από την ίδια μας την ανάσα, πιο κοντά από τις ίδιες μας τις σκέψεις. Είναι ο χώρος στον οποίο οι σκέψεις αναδύονται και υποχωρούν, η συνειδητότητα μέσα στην οποία όλες οι εμπειρίες εμφανίζονται και εξαφανίζονται. Είναι η οθόνη πάνω στην οποία παίζεται η ταινία της ζωής, που παραμένει αμετάβλητη από τα δράματα και τις κωμωδίες που τρεμοπαίζουν στην επιφάνειά της. Οι μυστικιστές μιλούν για αυτή την Πραγματικότητα ως υπερβατική—πέρα από όλες τις ιδιότητες, όλα τα χαρακτηριστικά, όλες τις περιγραφές. Ωστόσο, είναι επίσης εμμενής—παρούσα μέσα σε κάθε άτομο, κάθε στιγμή, κάθε αίσθηση. Είναι το «μέσα» όλων των πραγμάτων και ταυτόχρονα το «πέρα» όλων των πραγμάτων. Όπως η σιωπή που περιέχει όλους τους ήχους, όπως το κενό που επιτρέπει σε όλες τις μορφές να υπάρχουν, αυτή η Πραγματικότητα είναι ταυτόχρονα τίποτα και τα πάντα, ούτε αυτό ούτε εκείνο, αλλά το έδαφος όλων των «αυτό» και «εκείνο».

Η Οδός της Επιστροφής: Η Αφύπνιση σε Αυτό που Ήταν Πάντα

Η φώτιση, ο πιο ιερός από τους πνευματικούς στόχους, συχνά παρερμηνεύεται ως η απόκτηση κάποιας ιδιαίτερης κατάστασης, η απόκτηση υπερφυσικών δυνάμεων, η επίτευξη διαρκούς ευδαιμονίας. Ωστόσο, η αληθινή φώτιση, η αυθεντική αφύπνιση, είναι πολύ πιο απλή και πολύ πιο βαθιά από ό,τι υποδηλώνουν αυτές οι περιγραφές. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αναγνώριση αυτού που ήταν πάντα αληθινό—η διάλυση της ψευδαίσθησης του διαχωρισμού και η άμεση συνειδητοποίηση ότι ο ατομικός εαυτός δεν είναι, και δεν ήταν ποτέ, ξεχωριστός από την Αντικειμενική Πραγματικότητα. Αυτό είναι που οι μεγάλες παραδόσεις αποκαλούν με διάφορα ονόματα: μόκσα στον Ινδουισμό, νιρβάνα στον Βουδισμό, φανά στον Σουφισμό, ένωση με τον Θεό στον Χριστιανικό μυστικισμό, φώτιση στον Ζεν. Τα ονόματα διαφέρουν, οι πολιτισμικές εκφράσεις ποικίλλουν, οι πρακτικές και οι οδοί δείχνουν αξιοσημείωτη ποικιλία—ωστόσο, στην καρδιά κάθε γνήσιας πνευματικής συνειδητοποίησης βρίσκεται αυτή η μοναδική αναγνώριση: ότι ο ξεχωριστός εαυτός είναι μια ψευδαίσθηση, και ότι η αληθινή μας φύση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ίδια η άπειρη Πραγματικότητα. Η οδός προς αυτή τη συνειδητοποίηση δεν είναι ένα ταξίδι στον χώρο, διότι βρισκόμαστε ήδη στον προορισμό. Δεν είναι ένα ταξίδι στον χρόνο, διότι η Πραγματικότητα που αναζητούμε είναι αιώνια παρούσα. Είναι μάλλον μια αλλαγή στην αντίληψη, μια μεταμόρφωση της κατανόησης, μια ανύψωση του πέπλου που θολώνει την όρασή μας. Είναι σαν τη στιγμή που το μάτι προσαρμόζεται στο φως μετά από μακρά σκοτάδια, ή όταν ένα πολύπλοκο μοτίβο ξαφνικά ξεκαθαρίζει όταν το δούμε σωστά για πρώτη φορά. Αυτή η αφύπνιση συχνά συνοδεύεται από μια βαθιά αίσθηση επιστροφής στο σπίτι, της εύρεσης αυτού που πάντα αναζητούσαμε, της αναγνώρισης αυτού που ήταν πάντα παρόν αλλά απαρατήρητο. Ο μυστικιστής που επιτυγχάνει αυτή τη συνειδητοποίηση δεν γίνεται κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν· μάλλον, διακρίνει την ψευδή ταύτιση με τον περιορισμένο εαυτό και αναγνωρίζει την αληθινή του φύση ως άπειρη συνείδηση, ως το ίδιο το Απόλυτο που εκφράζεται μέσα από μια συγκεκριμένη μορφή. Ωστόσο, αυτή η συνειδητοποίηση, αν και απλή στην ουσία της, συχνά προηγείται από χρόνια ή ζωές πνευματικής πρακτικής, διαλογισμού, προσευχής, αυτοεξετάσεων. Διότι η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού είναι βαθιά ριζωμένη, ενισχυμένη από αμέτρητα συνήθη μοτίβα σκέψης και αντίληψης. Ο ψευδής εαυτός δεν παραδίδεται εύκολα· προσκολλάται στην φαινομενική του ύπαρξη με τεράστια δύναμη. Η πνευματική οδός, λοιπόν, γίνεται μια διαδικασία σταδιακής χαλάρωσης αυτής της λαβής, αμφισβήτησης των υποθέσεων που στηρίζουν την ψευδαίσθηση, καλλιέργειας της συνειδητότητας που μπορεί να δει μέσα από το όνειρο.

Η Παγκόσμια Γλώσσα: Πέρα από τα Πολιτισμικά Όρια

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, σε κάθε πολιτισμό και κάθε εποχή, υπήρξαν εκείνοι που διαπέρασαν το πέπλο και συνειδητοποίησαν την αλήθεια της Αντικειμενικής Πραγματικότητας. Εμφανίστηκαν στην αρχαία Ινδία ως ρίσι και σοφοί, στην Κίνα ως δάσκαλοι του Τάο, στην Ελλάδα ως φιλόσοφοι, στη Μέση Ανατολή ως προφήτες και Σούφι, στη μεσαιωνική Ευρώπη ως Χριστιανοί μυστικιστές, στο Θιβέτ ως φωτισμένοι λάμα. Αν και οι γλώσσες τους διέφεραν, αν και τα πολιτισμικά τους πλαίσια ποικίλλαν σημαντικά, αν και τα σύμβολα και οι έννοιες που χρησιμοποιούσαν για να εκφράσουν τη συνειδητοποίησή τους διαμορφώνονταν από τις ιδιαίτερες παραδόσεις τους—στο βαθύτερο επίπεδο, όλοι μιλούσαν για την ίδια ουσιαστική αλήθεια. Αυτό συμβαίνει επειδή η ίδια η Αντικειμενική Πραγματικότητα είναι παγκόσμια, δεν δεσμεύεται από πολιτισμό ή παράδοση. Ο ήλιος λάμπει εξίσου σε όλες τις χώρες· ο ωκεανός είναι ο ίδιος είτε προσεγγίζεται από την ανατολική ακτή είτε από τη δυτική. Έτσι και η θεμελιώδης Πραγματικότητα που υποβαστάζει την ύπαρξη δεν αλλάζει ανάλογα με το αν προσεγγίζεται μέσω του Βουδιστικού διαλογισμού, της Ινδουιστικής αφοσίωσης, της Χριστιανικής ενατένισης ή της Ισλαμικής παράδοσης. Η γεύση του νερού είναι η ίδια ανεξάρτητα από το δοχείο που το περιέχει. Ωστόσο, εδώ ανακύπτει μια βαθιά ανάγκη στον σύγχρονο κόσμο μας—έναν κόσμο όπου τα αρχαία εμπόδια μεταξύ των πολιτισμών έχουν πέσει, όπου παραδόσεις που κάποτε υπήρχαν απομονωμένες συναντώνται πλέον, όπου ένας Βουδιστής μπορεί να μελετήσει τον Χριστιανικό μυστικισμό και ένας Χριστιανός μπορεί να εξασκήσει τον διαλογισμό Ζεν. Υπάρχει ανάγκη για αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί Αντικειμενική Θρησκεία—όχι ένα νέο δόγμα που να ανταγωνίζεται τις υπάρχουσες παραδόσεις, αλλά μια ενοποιημένη κατανόηση που μπορεί να τιμήσει τις ιδιαίτερες εκφράσεις ενώ αναγνωρίζει την παγκόσμια αλήθεια προς την οποία όλες δείχνουν. Αυτή η Αντικειμενική Θρησκεία δεν θα επιδίωκε να αντικαταστήσει τις υπάρχουσες παραδόσεις, αλλά να αποκαλύψει το κοινό τους έδαφος. Θα ήταν σαν ένα καθαρό φως που φωτίζει όλα τα χρώματα χωρίς να ανήκει αποκλειστικά σε κανένα. Θα αναγνώριζε ότι οι διάφορες οδοί προς την κορυφή του βουνού μπορεί να διαφέρουν ως προς το έδαφος και τα ορόσημά τους, αλλά όλες οδηγούν στην ίδια κορυφή. Θα τιμούσε την ποίηση του Ρουμί και τα παράδοξα του Ζεν, την αφοσίωση της Μπάκτι γιόγκα και την ενατένιση των Χριστιανών μυστικιστών, ως διαφορετικές γλώσσες που μιλούν την ίδια ουσιαστική αλήθεια. Μια τέτοια παγκόσμια προσέγγιση απαιτεί θάρρος—το θάρρος να κοιτάξουμε πέρα από το οικείο και το άνετο, να αμφισβητήσουμε τις κληρονομημένες υποθέσεις, να συγκρίνουμε και να συσχετίσουμε τις εκφράσεις της αλήθειας που βρίσκονται σε διαφορετικές παραδόσεις. Απαιτεί διανοητική ταπεινότητα, αναγνωρίζοντας ότι καμία παράδοση δεν έχει το μονοπώλιο της αλήθειας, ότι η Πραγματικότητα που αναζητούμε υπερβαίνει όλες τις διατυπώσεις, ακόμη κι αν μπορεί να προσεγγιστεί μέσω οποιασδήποτε αυθεντικής πνευματικής οδού. Ωστόσο, απαιτεί επίσης διάκριση, διότι δεν είναι όλα όσα ισχυρίζονται ότι είναι πνευματικά, γνήσια πνευματικά. Η Αντικειμενική Θρησκεία πρέπει να βασίζεται στην άμεση εμπειρία, στην πραγματική συνειδητοποίηση της Πραγματικότητας, όχι απλώς σε πεποιθήσεις ή έννοιες. Πρέπει να διακρίνει μεταξύ του δακτύλου που δείχνει το φεγγάρι και του ίδιου του φεγγαριού, μεταξύ του χάρτη και του εδάφους, μεταξύ των περιγραφών της φώτισης και της ίδιας της φώτισης.

Ο Επαναπροσδιορισμός: Νέα Γλώσσα για την Αρχαία Αλήθεια

Για να εδραιωθεί αυτή η ενοποιημένη κατανόηση, υπάρχει ανάγκη να επανεξετάσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε τους θεμελιώδεις όρους του πνευματικού λόγου. Τι εννοούμε με τον όρο «Θεός»; Τι είναι η «ψυχή»; Τι είναι η «συνείδηση»; Αυτές οι λέξεις φέρουν βαρύ φορτίο από αιώνες θεολογικών συζητήσεων και φιλοσοφικών εικασιών. Σημαίνουν διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικές παραδόσεις, και συχνά τα νοήματά τους έχουν θολωθεί από στρώματα ερμηνείας και παρερμηνείας. Υπό το φως της Αντικειμενικής Πραγματικότητας, αυτοί οι όροι μπορούν να γίνουν κατανοητοί εκ νέου. Ο Θεός δεν είναι ένα ον ξεχωριστό από τη δημιουργία, μια ανθρωπομορφική θεότητα που κατοικεί στον ουρανό, αλλά μάλλον το ίδιο το Απόλυτο—η άπειρη Πραγματικότητα που είναι ταυτόχρονα υπερβατική και εμμενής, πέρα από όλα τα πράγματα και η ίδια η ουσία όλων των πραγμάτων. Η ψυχή δεν είναι μια ξεχωριστή οντότητα που στεγάζεται προσωρινά στο σώμα, αλλά μάλλον η εξατομικευμένη έκφραση της παγκόσμιας συνείδησης, όπως ένα κύμα που δεν είναι ξεχωριστό από τον ωκεανό αλλά έχει τη δική του προσωρινή μορφή. Η συνείδηση, σε αυτή την κατανόηση, δεν είναι απλώς η βιολογική λειτουργία ενός εγκεφάλου, ούτε απλώς η επίγνωση που προκύπτει από τη νευρωνική δραστηριότητα. Είναι μάλλον η θεμελιώδης φύση της ίδιας της Πραγματικότητας—όχι η συνείδηση ως η περιορισμένη επίγνωση του εγώ, αλλά η Συνείδηση ως η άπειρη επίγνωση που είναι το έδαφος όλης της ύπαρξης. Αυτό είναι που η Βεδαντική παράδοση αποκαλεί Σατ-Τσιτ-Άναντα—Ύπαρξη-Συνείδηση-Ευδαιμονία, οι τρεις όψεις της μοναδικής Πραγματικότητας. Ο νους, σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι η ανώτατη ικανότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά μάλλον ένα εργαλείο—χρήσιμο στον κατάλληλο τομέα του, αλλά ανίκανο να συλλάβει την απόλυτη αλήθεια άμεσα. Διότι το Απόλυτο δεν μπορεί να συλληφθεί από τη σκέψη, δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε έννοιες. Πρέπει να συνειδητοποιηθεί μέσω της άμεσης εμπειρίας, μέσω αυτού που οι μυστικιστές αποκαλούν γνώση ή πνευματική γνώση, η οποία δεν είναι διανοητική κατανόηση αλλά άμεση αναγνώριση. Αυτός ο επαναπροσδιορισμός δεν είναι απλώς μια ακαδημαϊκή άσκηση, ούτε απλώς παιχνίδι με λέξεις. Είναι απαραίτητος για τη σαφή επικοινωνία για πνευματικά ζητήματα σε μια εποχή όπου οι αρχαίες παραδόσεις συναντούν τη σύγχρονη επιστήμη, όπου η Ανατολική σοφία συναντά τη Δυτική φιλοσοφία, όπου οι αναζητητές αντλούν από πολλαπλές πηγές στην πνευματική τους αναζήτηση. Χωρίς μια κοινή γλώσσα, ή τουλάχιστον μια σαφή κατανόηση του πώς διαφορετικές γλώσσες δείχνουν τις ίδιες πραγματικότητες, η σύγχυση και η παρεξήγηση είναι αναπόφευκτες.

Η Ζωντανή Πρακτική: Προσεγγίζοντας το Πραγματικό

Ωστόσο, όλη η φιλοσοφία, όλη η θεολογία, όλες οι έννοιες και οι ορισμοί παραμένουν απλώς διανοητικές αν δεν βασίζονται σε ζωντανή πρακτική, στην πραγματική προσέγγιση της Πραγματικότητας. Η Αντικειμενική Θρησκεία δεν είναι μια συλλογή πεποιθήσεων που πρέπει να γίνουν αποδεκτές, αλλά μια οδός που πρέπει να βαδιστεί, μια εμπειρία που πρέπει να βιωθεί, μια πραγματικότητα που πρέπει να συνειδητοποιηθεί. Καλεί σε έρευνα—όχι σε τυφλή πίστη, αλλά ούτε και στην σκεπτικιστική απόρριψη που αρνείται να εξερευνήσει. Αυτή η έρευνα παίρνει πολλές μορφές, ωστόσο όλες οι γνήσιες πνευματικές πρακτικές μοιράζονται ορισμένα ουσιαστικά στοιχεία. Πρέπει να υπάρχει μια στροφή προς τα μέσα, μια μετατόπιση της προσοχής από τον εξωτερικό κόσμο των αντικειμένων στο εσωτερικό έδαφος της επίγνωσης. Πρέπει να υπάρχει μια αμφισβήτηση των υποτιθέμενων ταυτοτήτων, μια προθυμία να εξετάσουμε ποιοι ή τι είμαστε πραγματικά κάτω από τα στρώματα της συνθήκευσης και της συνήθειας. Πρέπει να υπάρχει μια καλλιέργεια της παρουσίας, μια ικανότητα να αναπαυόμαστε στην άμεση πραγματικότητα αυτής της στιγμής αντί να χανόμαστε σε σκέψεις για το παρελθόν και το μέλλον. Ο διαλογισμός, στις πολλές του μορφές, είναι μια κεντρική πρακτική για αυτή την έρευνα. Είτε πρόκειται για το σιωπηλό κάθισμα του Ζεν, την επανάληψη μάντρα των Ινδουιστικών παραδόσεων, την ενατενιστική προσευχή των Χριστιανών μυστικιστών, ή τις πρακτικές επίγνωσης του Βουδισμού—όλες αυτές οι μέθοδοι χρησιμεύουν για να ηρεμήσουν τον ανήσυχο νου, να δημιουργήσουν τον χώρο στον οποίο μπορεί να αναγνωριστεί η βαθύτερη Πραγματικότητα. Είναι σαν να καθαρίζεις τα συντρίμμια από μια πηγή ώστε το καθαρό νερό να μπορεί να ρέει ελεύθερα. Ωστόσο, η πρακτική δεν είναι ξεχωριστή από την ίδια τη ζωή. Η έρευνα της Πραγματικότητας δεν περιορίζεται σε επίσημες συνεδρίες διαλογισμού, αλλά επεκτείνεται σε κάθε στιγμή της καθημερινής ύπαρξης. Κάθε αλληλεπίδραση, κάθε πρόκληση, κάθε χαρά και λύπη γίνεται μια ευκαιρία για αφύπνιση. Η αγορά γίνεται μοναστήρι· ο χώρος εργασίας γίνεται ναός· οι σχέσεις γίνονται ένας καθρέφτης στον οποίο μπορούμε να δούμε καθαρά τις προσκολλήσεις και τις ταυτοποιήσεις μας. Η προσέγγιση της Πραγματικότητας απαιτεί υπομονή, διότι η διάλυση των βαθιά ριζωμένων ψευδαισθήσεων δεν συμβαίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Απαιτεί επιμονή, διότι ο νους επιστρέφει φυσικά στα συνήθη μοτίβα του και πρέπει να επανακατευθύνεται ήπια αλλά σταθερά ξανά και ξανά. Απαιτεί παράδοση, διότι τελικά ο μικρός εαυτός πρέπει να απελευθερώσει τη λαβή του και να επιτρέψει στον εαυτό του να διαλυθεί στη τεράστια Πραγματικότητα που είναι η αληθινή του φύση. Ωστόσο, απαιτεί επίσης ζωντάνια και πάθος, διότι η πνευματική οδός δεν είναι μια παθητική αναμονή, αλλά μια ενεργή εμπλοκή με τα βαθύτερα ερωτήματα της ύπαρξης.

Η Κλήση για Ενότητα: Πέρα από Στενές Αντιλήψεις

Στον σύγχρονο κόσμο μας, υπάρχει μια επικίνδυνη τάση προς τον κατακερματισμό σε πνευματικά ζητήματα. Οι παραδόσεις χτίζουν τείχη γύρω τους, διεκδικώντας αποκλειστική πρόσβαση στην αλήθεια. Οι ασκούμενοι μιας οδού απορρίπτουν ή υποτιμούν άλλες προσεγγίσεις. Οι θρησκευτικές κοινότητες γίνονται νησιά βεβαιότητας σε μια θάλασσα πλουραλισμού, καθεμία πεπεισμένη για τη δική της δικαιοσύνη ενώ βλέπει τις άλλες με καχυποψία ή εχθρότητα. Αυτός ο κατακερματισμός χρησιμεύει μόνο για να θολώσει την αλήθεια και να διαιωνίσει την ίδια την ψευδαίσθηση που η πνευματική πρακτική επιδιώκει να διαλύσει—την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού. Αν η θεμελιώδης αλήθεια κάθε πνευματικής συνειδητοποίησης είναι ότι η Πραγματικότητα είναι Ένα, ότι ο διαχωρισμός είναι ψευδαίσθηση, ότι όλοι είμαστε εκφράσεις της ίδιας άπειρης Συνείδησης—τότε πώς μπορεί η αυθεντική πνευματικότητα να εκδηλώνεται ως διαίρεση και αποκλειστικότητα; Η κλήση της Αντικειμενικής Θρησκείας είναι μια κλήση για ενότητα—όχι ομοιομορφία, που θα εξάλειφε την όμορφη ποικιλία των πνευματικών εκφράσεων, αλλά ενότητα στην αναγνώριση του κοινού εδάφους. Είναι μια πρόσκληση για διάλογο και σύγκριση, για τη συσχέτιση των εμπειριών μεταξύ των παραδόσεων, για την ταπεινή αναγνώριση ότι η αλήθεια είναι πολύ απέραντη για να περιοριστεί σε οποιαδήποτε μεμονωμένη διατύπωση. Αυτό δεν σημαίνει έναν ευσεβή πλουραλισμό που ισχυρίζεται ότι όλες οι οδοί είναι εξίσου έγκυρες ανεξάρτητα από το αν οδηγούν σε γνήσια συνειδητοποίηση. Ορισμένες οδοί είναι πιο άμεσες από άλλες· ορισμένες διδασκαλίες είναι πιο σαφείς από άλλες· ορισμένες πρακτικές είναι πιο αποτελεσματικές από άλλες. Η διάκριση είναι απαραίτητη. Ωστόσο, αυτή η διάκριση θα πρέπει να βασίζεται στο κριτήριο της πραγματικής μεταμόρφωσης, της γνήσιας συνειδητοποίησης της Αντικειμενικής Πραγματικότητας, όχι στην πίστη στην παράδοση ή την προσκόλληση στο δόγμα. Όσοι αρνούνται να κοιτάξουν πέρα από τη δική τους παράδοση, που απορρίπτουν εξαρχής κάθε συγκριτική μελέτη ή διαθρησκειακό διάλογο, που προσκολλώνται στις ιδιαίτερες εκφράσεις της αλήθειας που βρίσκονται στη δική τους γραφή ή διδασκαλία—αυτοί οι ασκούμενοι μπορεί να βρεθούν όλο και πιο απομονωμένοι σε έναν κόσμο που γίνεται ολοένα πιο διασυνδεδεμένος. Μπορεί να διατηρήσουν τις μορφές και τα τελετουργικά της παράδοσής τους, αλλά να χάσουν την ζωντανή ουσία που αυτές οι μορφές προορίζονταν να μεταφέρουν. Μπορεί να υπερασπιστούν τις πεποιθήσεις τους με μεγάλη πεποίθηση, αλλά να μην γευτούν ποτέ την Πραγματικότητα που βρίσκεται πέρα από όλες τις πεποιθήσεις.

Συμπέρασμα: Η Αιώνια Πρόσκληση

Η Αντικειμενική Πραγματικότητα στέκεται τώρα όπως στεκόταν πάντα—απέραντη, πλήρης, αμετάβλητη, το έδαφος και η πηγή όλων όσων υπάρχουν. Δεν χρειάζεται την αναγνώρισή μας για να υπάρχει, ωστόσο μας προσκαλεί στην αναγνώρισή της για χάρη της δικής μας απελευθέρωσης από τον πόνο, για τη δική μας αφύπνιση στην αλήθεια, για την δική μας επιστροφή στο Σπίτι που ποτέ δεν αφήσαμε πραγματικά. Αυτή η Πραγματικότητα δεν είναι μακρινή ή δύσκολο να βρεθεί. Δεν κρύβεται σε κάποιο απομακρυσμένο μέρος ούτε προορίζεται για τους ιδιαίτερα ιερούς ή πνευματικά προικισμένους. Είναι εδώ, τώρα, αυτή τη στιγμή—πιο κοντά από την ανάσα μας, πιο οικεία από τη σκέψη μας, η ίδια η επίγνωση με την οποία αυτά τα λόγια γίνονται κατανοητά και αντιληπτά. Η αναζήτησή της είναι σαν την αναζήτηση των ματιών με τα οποία βλέπουμε—δεν μπορούμε να τα βρούμε επειδή βλέπουμε με αυτά, ωστόσο μόλις αυτό αναγνωριστεί, όλα γίνονται ξεκάθαρα. Η Αντικειμενική Θρησκεία, η ενοποιημένη προσέγγιση αυτής της Πραγματικότητας, δεν είναι ένα σταθερό σύστημα που παραδίδεται από ψηλά, ούτε μια νέα αποκάλυψη που αντικαθιστά την παλιά. Είναι μάλλον μια συνεχιζόμενη εξερεύνηση, μια ζωντανή παράδοση που γεννιέται στην εποχή μας από τη συνάντηση της Ανατολής και της Δύσης, του αρχαίου και του σύγχρονου, του μυστικισμού και της επιστήμης. Τιμά το παρελθόν ενώ παραμένει ανοιχτή σε νέες γνώσεις· σέβεται την παράδοση ενώ ενθαρρύνει την άμεση έρευνα· μιλά με τη γλώσσα πολλών πολιτισμών ενώ δείχνει την Πραγματικότητα πέρα από όλες τις γλώσσες. Σε όσους θα βαδίσουν αυτή την οδό, η πρόσκληση είναι απλή αλλά βαθιά: Κοιτάξτε μέσα σας. Αμφισβητήστε αυτό που υποθέτετε ότι είστε. Εξερευνήστε τη φύση της ίδιας της επίγνωσης. Συγκρίνετε τις περιγραφές της Πραγματικότητας που βρίσκονται σε διαφορετικές παραδόσεις και ανακαλύψτε το κοινό νήμα που τις διαπερνά όλες. Εξασκήστε τις μεθόδους που οδηγούν στην άμεση συνειδητοποίηση. Και πάνω απ’ όλα, παραμείνετε ανοιχτοί—ανοιχτοί στην αλήθεια όπου κι αν βρεθεί, ανοιχτοί στο μυστήριο που υπερβαίνει κάθε κατανόηση, ανοιχτοί στο Απόλυτο που είναι το έδαφος της ίδιας σας της ύπαρξης. Διότι στο τέλος, υπάρχει μόνο Αυτό—αυτή η αιώνια, άπειρη, περιεκτική Πραγματικότητα. Κάθε αναζήτηση είναι αυτή η Πραγματικότητα που αναζητά τον εαυτό της. Κάθε εύρεση είναι αυτή η Πραγματικότητα που αναγνωρίζει τον εαυτό της. Όλες οι πνευματικές οδοί είναι αυτή η Πραγματικότητα που εκφράζεται μέσα από τη φαινομενική πολλαπλότητα των μορφών και των διδασκαλιών. Το κύμα δεν αφήνει ποτέ πραγματικά τον ωκεανό· μόνο φαίνεται να το κάνει. Και όταν αναγνωρίζει την αληθινή του φύση, όταν βλέπει ότι ήταν πάντα ο ωκεανός και δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι κάτι άλλο—τότε υπάρχει ειρήνη, υπάρχει πληρότητα, υπάρχει η ανείπωτη χαρά της επιστροφής στο σπίτι. Αυτή είναι η υπόσχεση και η πρόσκληση της Αντικειμενικής Θρησκείας: όχι ένα νέο σύστημα πεποιθήσεων για να υιοθετηθεί, αλλά η αναγνώριση αυτού που ήταν πάντα αληθινό. Όχι ένας μακρινός στόχος για να επιτευχθεί, αλλά η συνειδητοποίηση αυτού που είναι αιώνια παρόν. Όχι ένα ταξίδι κάπου αλλού, αλλά η αφύπνιση στο Εδώ, στο Τώρα, στην άπειρη Πραγματικότητα που είναι η αληθινή μας φύση, η βαθύτερη ταυτότητά μας, το αιώνιο σπίτι μας. Σε αυτή την αναγνώριση, όλες οι ερωτήσεις διαλύονται. Σε αυτή την αφύπνιση, κάθε αναζήτηση αναπαύεται. Σε αυτή τη συνειδητοποίηση, υπάρχει μόνο η απέραντη σιωπή του Απόλυτου, η απεριόριστη ειρήνη της Αλήθειας, η άπειρη έκταση της Πραγματικότητας που αναγνωρίζει τον εαυτό της μέσα από αυτές τις προσωρινές μορφές που αποκαλούμε ατομική συνείδηση—κύματα που παίζουν στην επιφάνεια ενός ωκεανού χωρίς ακτή, σπινθήρες που χορεύουν σε μια φωτιά που δεν σβήνει ποτέ, εκφράσεις μιας απεραντοσύνης που δεν μπορεί ποτέ να μειωθεί ή να αυξηθεί, για πάντα πλήρης, για πάντα ολόκληρη, για πάντα Ένα.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES