Cosmic Unity
The Internal Contemplation
Consciousness is That which always remains Constant throughout experiential life. Perception (Pure Perception) is the Realm of experience. Awareness is the level of understanding of what we live. Awareness is always present in every experience. It is the fundamental element of empirical life. It is the primary element in every experience. Awareness is the reality of experience.
Awareness is not Identified with its content. Content is constantly changing. Awareness is Eternal as it Remains, regardless of any content, or no content.
The Depth of Awareness leads to Higher Realms of Perception, to Consciousness.
All experience dissolves into the mystery of existence.
The man who observes with Attention realizes that he does not identify with the content of his experience. He can distance himself and abandon this whole experience. Most people identify with the content of their awareness. So, they have great difficulty disidentifying, letting go of all that they experience and emerging into Pure Awareness.
…
What Consciousness perceives as reality is not reality, it is the perception of reality, i.e. gathering information, structuring, perceptions, a construction. This means that depending on the "position" we are in (the depth and breadth of our understanding) we form a corresponding perception of reality. The deeper our understanding the more complete the perception of reality. It also becomes apparent that all perceptions of reality are relative and temporary until the fully awakened state.
For the limited Consciousness, what it perceives is reality. This means that if we perceive something as real it acts as real. In other words, "faith" in something works (with all that this means and all that this entails).
The Path to Truth passes through a forest of illusions.
…
When Consciousness turns Inward and Experiences the Oneness of Reality, the One Unique Reality, it does not mean that multiplicity ceases to appear. When a carrier is used in some realm of existence we perceive through the carrier's limitations and filters. But we understand that all this is a phenomenon, a construction above objective reality, which always remains present in Awareness. Consciousness Experiences Reality uninfluenced by the visions of multiplicity. It remains internally free while at the same time participating in the virtual world. It just plays a "role" in the cosmic dream.
Reality Always Remains the Stable Background of all perceptual states, constructs, daydreams. The Return to Objectivity is not done by some process, or effort, or evolution. It is done simply by erasing the delusion. We are then in our Real State which is always present, even if we turn our attention elsewhere.
There is no theory, teaching, path, realization. Existence has neither direction nor destination. Life flows freely, blossoms and withers, in the Background of Eternity. The Constant is the Timeless Presence, not transitory experiences and various phenomena.
…
The Primal Experience of Consciousness is Consciousness Itself, the Sense of Existence, Without Attributes. "Without Qualities" means without space, time, without qualities. An Empty Ocean of Awareness. On this basis is built any other perception, situation, event, being and thing.
Everything is "mental in nature". Their "substance" is the perception, the "idea". In this "existential core" all other manifestations, qualities, states, experiences are united.
The perception of "form", "matter", is secondary. Thus, Consciousness creates "matter". The opposite (that consciousness emerges from matter) is a misconception. Who has this perception? Consciousness that functions limitedly in ignorance. However, realizing it, we understand that it is Consciousness that has priority (and through its limitations formulates "theories"). Consciousness is the "reality" of matter. It is not a property of matter.
When Consciousness operates through individuality (the ego) it is separated from the world of objects. When Consciousness Transcends Ego Reality Is One. The Consciousness That Includes Phenomena. Consciousness and phenomena are not separated. Consciousness is Experienced as the Basis of Existence and phenomena are mere activities, manifestations, or appearances. Here there is Oneness of Everything.
…
Panpsychism has a history of thousands of years (from the pre-Socratics to the present day). Consciousness (spirit, mind, soul, awareness) is considered a fundamental property of existence. Everything is conscious. Everything has consciousness.
In fact, the correct understanding of panpsychism is not this simple statement. For what is this invisible element, consciousness? It is one? in many divided? No answers are given.
The most correct understanding was formulated by Plato. Consciousness (spirit, mind, soul, awareness) is not just a fundamental quality of existence, it is the Primary Dominant and Basic quality of Existence, the "Agathon". In other words, Consciousness is That which Exists and pervades everything. It is Consciousness that Creates, Emerges Being (as Perception, as "Idea"). The "Idea" takes on mental substance (the existential core enriched with qualities or "constraints"), is empowered, and takes on form (and is ultimately embodied in form). Man is Consciousness embodied. To say "man has consciousness" is wrong, because we prioritize the form we consider conscious.
…
Actually, panpsychism works on the level of duality, since it still talks about consciousness and form. It is a "theory" of the limited dualistic mind, it does not describe reality exactly, since it does not go beyond duality, towards the unification of reality.
Reality Is One: Consciousness. And it includes them all in its Unity. There are not two realities, consciousness and the world. Consciousness Is The World. This is World Unity. Everything Is Consciousness From the Beginning. Everything arises and fades within Consciousness. There is no creation. No progress. We are Always Here in our "Home". Everything else is just a worldly dream.
The "exit" from our Natural State to the limited, to the constructed, to the dream, is not ontological, it is only epistemological. The World, Creation, Life, experiences, are only "perceptions". Even solid form is but a product of perception. There is nothing but Consciousness.
…
Consciousness in its Natural State has no content. It is not within space, within time, within situations. If Consciousness has some "content" then automatically we are somebody, we are somewhere, we experience something.
If someone, in whatever position he is, wants to find the Truth, to Experience the Reality, he must simply turn his attention to "who he is", that is, what position he is in, what he is experiencing, that is, to See as Consciousness his "content"). He will realize that his perception is colored precisely by his situations. Therefore, if he wants to Experience Reality he must stop precisely "coloring" Reality. This means to reject the "content" of Consciousness, any "content" of Consciousness. Only when Consciousness returns to its Natural State (of the attribute-less) can it then return to its previous relative state, completely "changed". Because Consciousness will no longer be affected by local conditions, nor will it color Reality. Then the Light comes into the world.
Objective Consciousness, i.e. Consciousness in its Natural State is the Fundamental Reality of any limited consciousness or perception. For Consciousness to emerge from its limited state into Reality it simply has to give up limited perception and action and life.
Ultimately Life, with its needs, creates the limitation in the ego, and Life itself overcomes it in the fullness of time. The creation of the ego by Life is simply a stage in our evolution. Over time the ego must be overcome. Ego obsession is precisely the human problem. The question is why do most people not go further?
The Religious Approach
Dear friends... Subjective perception (the ego) is nothing but a limitation of awareness that has to do with our survival and that we have inherited over the course of historical evolution, hundreds of thousands of years now.
Man was forced to limit his awareness, to the ego, to individual existence, to the body, etc... in order to survive...
But this is nothing more than a "behavior", an "intervention mechanism" in awareness, which has a purely practical purpose.
Awareness, as a human possibility and function is not identical with the "mechanism of intervention"... Those who "deconstruct" this "mechanism of intervention" free awareness and perceive the world as a unity, they are part of the world, not against the world . .. This is "objective consciousness".
The traditional subject-object distinction, unfortunately inherited by the entire scientific community, from Descartes onwards... has disappeared.
There is only “awareness of the oneness of all”, (not identification of individual but correlation of all)...
This higher awareness (where the subject is a part, participates in the whole and does not "set" it against it), the "objective universal consciousness" thus realized, is not a confusion of awareness with the Universal: It is perception of the Universal from a center of awareness... At the same time there are many centers of awareness of the Universal... And the Universal is real and the many centers of awareness of the Universal, (which maintain their "position", due to limiting factors, which have not been completely eliminated... body, etc...), are true: But the content of awareness now is the Universal...
It is a view of the world where the subject is no longer distinguished from what he perceives... It's just that all this happens...
This Universal is something alive that contains but transcends the physical world...
And there are also "deeper levels of awareness"...
In the future, maybe in 1000, 2000, years (if man finally succeeds...), they will laugh at us primitives, who think that the ego, seeing reality through the ego (which has the effect of making us cuts off, like subjects, from the object...), is the absolute, true, perception of reality…
…
Παγκόσμια Ενότητα
Η Εσωτερική Θεώρηση
Συνείδηση είναι Αυτό που παραμένει πάντα Σταθερό σε όλη την εμπειρική ζωή. Συνειδητότητα είναι η Περιοχή της εμπειρίας. Επίγνωση είναι το επίπεδο κατανόησης αυτών που ζούμε. Η Επίγνωση είναι πάντα παρούσα σε κάθε εμπειρία. Είναι το θεμελιώδες στοιχείο της εμπειρικής ζωής. Είναι το πρωταρχικό στοιχείο σε κάθε εμπειρία. Η Επίγνωση είναι η πραγματικότητα της εμπειρίας.
Η επίγνωση δεν Ταυτίζεται με το περιεχόμενό της. Το περιεχόμενο αλλάζει συνεχώς. Η Επίγνωση είναι Αιώνια εφόσον Παραμένει, ανεξάρτητα από οποιοδήποτε περιεχόμενο, ή καθόλου περιεχόμενο.
Το Βάθεμα της Επίγνωσης οδηγεί σε Ανώτερες Περιοχές της Συνειδητότητας.
Όλη η εμπειρία διαλύεται στο μυστήριο της ύπαρξης.
Ο άνθρωπος που παρατηρεί με Προσοχή συνειδητοποιεί ότι δεν ταυτίζεται με το περιεχόμενο της εμπειρίας του. Μπορεί να αποστασιοποιηθεί και να εγκαταλείψει όλη αυτή την εμπειρία. Οι περισσότεροι άνθρωποι ταυτίζονται με το περιεχόμενο της επίγνωσής τους. Έτσι έχουν μεγάλη δυσκολία να αποταυτιστούν, να εγκαταλείψουν όλα αυτά που βιώνουν και να αναδυθούν στην Καθαρή Επίγνωση.
…
Αυτό που η Συνείδηση αντιλαμβάνεται σαν πραγματικότητα δεν είναι η πραγματικότητα είναι η αντίληψη για την πραγματικότητα, δηλαδή συλλογή πληροφοριών, δόμηση, αντιλήψεις, μία κατασκευή. Αυτό σημαίνει ότι ανάλογα με την «θέση» που είμαστε (το βάθος και το εύρος της κατανόησής μας) σχηματίζουμε ανάλογη αντίληψη της πραγματικότητας. Όσο βαθύτερη είναι η κατανόηση μας τόσο πιο ολοκληρωμένη είναι η αντίληψη της πραγματικότητας. Επίσης γίνεται φανερό ότι όλες οι αντιλήψεις για την πραγματικότητα είναι σχετικές και προσωρινές μέχρι την πλήρως αφυπνισμένη κατάσταση.
Για την περιορισμένη Συνείδηση, αυτό που αντιλαμβάνεται είναι η πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι αν αντιλαμβανόμαστε κάτι σαν πραγματικό λειτουργεί σαν πραγματικό. Με άλλα λόγια η «πίστη» σε κάτι λειτουργεί (με ό,τι σημαίνει αυτό και με ό,τι συνεπάγεται αυτό).
Ο Δρόμος προς την Αλήθεια περνά μέσα από ένα δάσος αυταπάτες.
…
Όταν η Συνείδηση στρέφεται Έσω και Βιώνει την Ενότητα της Πραγματικότητας, την Μία Μοναδική Πραγματικότητα, δεν σημαίνει ότι η πολλαπλότητα παύει να εμφανίζεται. Όταν χρησιμοποιείται ένας φορέας σε κάποιο πεδίο ύπαρξης αντιλαμβανόμαστε μέσα από τους περιορισμούς και τα φίλτρα του φορέα. Αλλά κατανοούμε ότι όλο αυτό είναι ένα φαινόμενο, μία κατασκευή πάνω από την αντικειμενική πραγματικότητα, που μένει πάντα παρούσα στην Επίγνωση. Η Συνείδηση Βιώνει την Πραγματικότητα χωρίς να επηρεάζεται από τα οράματα της πολλαπλότητας. Παραμένει εσωτερικά ελεύθερη ενώ παράλληλα συμμετέχει στον εικονικό κόσμο. Απλά παίζει ένα «ρόλο» μέσα στο κοσμικό όνειρο.
Η Πραγματικότητα Παραμένει Πάντα το Σταθερό Υπόβαθρο όλων των αντιληπτικών καταστάσεων, κατασκευών, ονειροπολημάτων. Η Επάνοδος στην Αντικειμενικότητα δεν γίνεται με κάποια διαδικασία, η προσπάθεια, η εξέλιξη. Γίνεται απλά με το σβήσιμο της αυταπάτης. Βρισκόμαστε τότε στην Πραγματική μας Κατάσταση που είναι πάντα παρούσα, ακόμη και αν εμείς στρέφουμε την προσοχή μας αλλού.
Δεν υπάρχει θεωρία, διδασκαλία, οδός, η πραγμάτωση. Η Ύπαρξη δεν έχει ούτε κατεύθυνση ούτε προορισμό. Η Ζωή ρέει ελεύθερα, ανθίζει και μαραίνεται, στο Φόντο της Αιωνιότητας. Το Σταθερό είναι η Άχρονη Παρουσία, όχι οι παροδικές εμπειρίες και τα διάφορα φαινόμενα.
…
Το Πρωταρχικό Βίωμα της Συνείδησης είναι Ίδια η Συνείδηση, η Αίσθηση της Ύπαρξης, Χωρίς Ιδιότητες. Το «Χωρίς Ιδιότητες» σημαίνει χωρίς χώρο, χρόνο, χωρίς ποιότητες. Ένας Άδειος Ωκεανός Επίγνωσης. Πάνω σε αυτή την βάση χτίζεται οποιαδήποτε άλλη αντίληψη, κατάσταση, γεγονός, ον και πράγμα.
Όλα είναι «νοητικής φύσης». Η «υπόσταση» τους είναι η αντίληψη, η «ιδέα». Σε αυτόν τον «υπαρξιακό πυρήνα» ενώνονται όλες οι άλλες εκδηλώσεις, ιδιότητες, καταστάσεις, εμπειρίες.
Η αντίληψη της «μορφής», της «ύλης», είναι δευτερεύουσα. Έτσι η Συνείδηση δημιουργεί την «ύλη». Το αντίθετο (ότι μέσα από την ύλη αναδύεται η συνείδηση) είναι μία λανθασμένη αντίληψη. Ποιος έχει αυτή την αντίληψη; Η συνείδηση που λειτουργεί περιορισμένα μέσα στην άγνοια. Έτσι όμως, συνειδητοποιώντας το, κατανοούμε ότι είναι η Συνείδηση που έχει προτεραιότητα (και μέσα από τους περιορισμούς της διατυπώνει «θεωρίες»). Η συνείδηση είναι η «πραγματικότητα» της ύλης. Δεν είναι ιδιότητα της ύλης.
Όταν η Συνείδηση λειτουργεί μέσα από την ατομικότητα (το εγώ) διαχωρίζεται από τον κόσμο των αντικειμένων. Όταν η Συνείδηση Υπερβαίνει το εγώ η Πραγματικότητα Είναι Μία. Η Συνείδηση που Περιλαμβάνει τα φαινόμενα. Συνείδηση και φαινόμενα δεν διαχωρίζονται. Η Συνείδηση Βιώνεται σαν η Βάση της Ύπαρξης και τα φαινόμενα είναι απλές δραστηριότητες, εκδηλώσεις, ή φαινόμενα. Εδώ υπάρχει Ενότητα των Πάντων.
…
Ο πανψυχισμός έχει ιστορία χιλιετηρίδων (από τους προσωκρατικούς μέχρι σήμερα). Η συνείδηση (το πνεύμα, ο νους, η ψυχή, η επίγνωση) θεωρείται θεμελιώδης ιδιότητα της ύπαρξης. Όλα είναι συνειδητά. Όλα έχουν συνείδηση.
Στην πραγματικότητα, η ορθή αντίληψη του πανψυχισμού δεν είναι αυτή η απλή διαπίστωση. Γιατί τι είναι αυτό το αόρατο στοιχείο, η συνείδηση; Είναι ένα; σε πολλά μοιρασμένο; Δεν δίνονται απαντήσεις.
Η πιο ορθή αντίληψη διατυπώθηκε από τον Πλάτωνα. Η Συνείδηση (το πνεύμα, ο νους, η ψυχή, η επίγνωση) δεν είναι απλά θεμελιώδης ιδιότητα της ύπαρξης είναι η Πρωταρχική Κυρίαρχη και Βασική ιδιότητα της Ύπαρξης, το «Αγαθόν». Με άλλα λόγια η Συνείδηση είναι Αυτό που Υπάρχει και διαπερνά τα πάντα. Η Συνείδηση είναι που Δημιουργεί, Αναδύει το Είναι (σαν Αντίληψη, σαν «Ιδέα»). Η «Ιδέα» λαβαίνει νοητική υπόσταση (ο υπαρξιακός πυρήνας που εμπλουτίζεται με ιδιότητες ή «περιορισμούς»), ενδυναμώνεται και λαβαίνει μορφή (και ενσωματώνεται τελικά στην μορφή). Ο άνθρωπος είναι Συνείδηση που ενσωματώνεται. Το να λέμε «ο άνθρωπος έχει συνείδηση» είναι λάθος, γιατί δίνουμε προτεραιότητα στη μορφή που θεωρούμε ενσυνείδητη.
…
Στην πραγματικότητα ο πανψυχισμός λειτουργεί στο επίπεδο της δυαδικότητας, αφού εξακολουθεί να μιλάει για συνείδηση και μορφή. Είναι «θεωρία» του περιορισμένου δυαδικού νου, δεν περιγράφει την πραγματικότητα ακριβώς, αφού δεν υπερβαίνει την δυαδικότητα, προς την ενοποίηση της πραγματικότητας.
Η Πραγματικότητα Είναι Μία: Συνείδηση. Και τα περιλαμβάνει όλα στην Ενότητα της. Δεν υπάρχουν δύο πραγματικότητες, η συνείδηση και ο κόσμος. Η Συνείδηση Είναι ο Κόσμος. Αυτή είναι η Παγκόσμια Ενότητα. Όλα Είναι Εξαρχής Συνείδηση. Αναδύονται και σβήνουν μέσα στη Συνείδηση. Δεν υπάρχει δημιουργία. Καμία εξέλιξη. Είμαστε Πάντα Εδώ στο «Σπίτι» μας. Όλα τα άλλα είναι απλά ένα κοσμικό όνειρο.
Η «έξοδος» από τη Φυσική μας Κατάσταση στο περιορισμένο, στο κατασκευασμένο, στο όνειρο, δεν είναι οντολογική είναι μόνο γνωσιολογική. Ο Κόσμος, η Δημιουργία, η Ζωή, οι εμπειρίες, είναι μόνο «αντιλήψεις». Ακόμη και η συμπαγής μορφή δεν είναι παρά προϊόν αντίληψης. Δεν υπάρχει παρά Συνείδηση,.
…
Η Συνείδηση στην Φυσική της Κατάσταση δεν έχει περιεχόμενο. Δεν είναι μέσα στο χώρο, μέσα στο χρόνο, μέσα σε καταστάσεις. Αν η Συνείδηση έχει κάποιο «περιεχόμενο» τότε αυτόματα είμαστε κάποιοι, είμαστε κάπου, βιώνουμε κάτι.
Αν κάποιος, σε όποια θέση κι αν είναι, θέλει να βρει την Αλήθεια, να Βιώσει την Πραγματικότητα, πρέπει απλά να στρέψει την προσοχή του στο «ποιος είναι», δηλαδή σε ποια θέση είναι, τι βιώνει να Δει δηλαδή, σαν Συνείδηση, το «περιεχόμενό» του). Θα συνειδητοποιήσει ότι η αντίληψη του χρωματίζεται ακριβώς από τις καταστάσεις του. Συνεπώς αν θέλει να Βιώσει την Πραγματικότητα πρέπει να σταματήσει ακριβώς να «χρωματίζει» την Πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει να απορρίψει το «περιεχόμενο» της Συνείδησης, κάθε «περιεχόμενο» της Συνείδησης. Μόνο όταν η Συνείδηση επανέλθει στη Φυσική της Κατάσταση (του χωρίς ιδιότητες) μπορεί μετά να ξαναγυρίσει στην προηγούμενη σχετική κατάσταση, τελείως «αλλαγμένη». Γιατί η Συνείδηση δεν θα επηρεάζεται πια από τις τοπικές συνθήκες, ούτε θα χρωματίζει την Πραγματικότητα. Τότε το Φως έρχεται στον κόσμο.
Η Αντικειμενική Συνείδηση, δηλαδή η Συνείδηση στην Φυσική της Κατάσταση είναι η Θεμελιώδης Πραγματικότητα οποιασδήποτε περιορισμένης συνείδησης ή αντίληψης. Για να αναδυθεί η Συνείδηση από την περιορισμένη της κατάσταση στην Πραγματικότητα απλά πρέπει να εγκαταλείψει την περιορισμένη αντίληψη και δράση και ζωή.
Τελικά η Ζωή, με τις ανάγκες της, δημιουργεί τον περιορισμό στο εγώ και η ίδια η Ζωή τον ξεπερνά στο πλήρωμα του χρόνου. Η δημιουργία του εγώ από την Ζωή είναι απλά ένα στάδιο στην εξέλιξη μας. Στο πέρασμα του χρόνου το εγώ πρέπει να ξεπεραστεί. Η εμμονή στο εγώ είναι ακριβώς το ανθρώπινο πρόβλημα. Το ερώτημα είναι γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν προχωρούν πιο πέρα;
…
Η Θρησκειολογική Ανάλυση
Αγαπητοί φίλοι... Η υποκειμενική αντίληψη (το εγώ) δεν είναι παρά ένας περιορισμός της επίγνωσης που έχει να κάνει με την επιβίωσή μας και που κληρονομήσαμε στην διάρκεια της ιστορικής εξέλιξης, εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια τώρα.
Ο άνθρωπος ήταν αναγκασμένος να περιορίσει την επίγνωσή του, στο εγώ, στην ατομική ύπαρξη, στο σώμα κλπ... για να μπορέσει να επιβιώσει...
Αυτό όμως δεν είναι παρά μία «συμπεριφορά», ένας «μηχανισμός επέμβασης» στην επίγνωση, που έχει καθαρά πρακτικό σκοπό.
Η επίγνωση, σαν ανθρώπινη δυνατότητα και λειτουργία δεν ταυτίζεται με τον «μηχανισμό επέμβασης»... Όσοι «αποδομούν» αυτό τον «μηχανισμό επέμβασης» απελευθερώνουν την επίγνωση και αντιλαμβάνονται τον κόσμο σαν μια ενότητα, είναι μέρος του κόσμου, όχι απέναντι στον κόσμο... Αυτή είναι η «αντικειμενική συνείδηση».
Η παραδοσιακή διάκριση υποκείμενο-αντικείμενο, που δυστυχώς κληρονόμησε κι όλη η επιστημονική κοινότητα, από τον Ντεκάρτ και μετά... έχει εξαφανιστεί.
Υπάρχει μόνο «επίγνωση της ενότητας όλων», (όχι ταύτιση των επιμέρους αλλά συσχέτιση των πάντων)...
Αυτή ανώτερη επίγνωση (όπου το υποκείμενο είναι μέρος, συμμετέχει στο όλον και δεν το «βάζει» απέναντί του), η «αντικειμενική παγκόσμια συνείδηση» που πραγματοποιείται έτσι, δεν είναι μία σύγχυση της επίγνωσης με το Παγκόσμιο: Είναι αντίληψη του Παγκόσμιου από ένα κέντρο επίγνωσης... Παράλληλα υπάρχουν πολλά κέντρα επίγνωσης του Παγκόσμιου... Και το Παγκόσμιο είναι πραγματικό και τα πολλά κέντρα επίγνωσης του Παγκόσμιου, (που διατηρούν την «θέση» τους, λόγω περιοριστικών παραγόντων, που δεν έχουν εξαλειφθεί πλήρως... σώματος, κλπ...), είναι αληθινά: Το περιεχόμενο της επίγνωσης όμως τώρα είναι το Παγκόσμιο...
Είναι μία θέαση του κόσμου όπου το υποκείμενο δεν διακρίνεται πιά από αυτό που αντιλαμβάνεται... Απλά όλα αυτά συμβαίνουν...
Αυτό το Παγκόσμιο είναι κάτι ζωντανό που περιέχει αλλά υπερβαίνει τον φυσικό κόσμο...
Κι υπάρχουν και «βαθύτερα επίπεδα επίγνωσης»...
Στο μέλλον, ίσως σε 1000, 2000, χρόνια (αν ο άνθρωπος τα καταφέρει τελικά...), θα γελάνε με μας τους πρωτόγονους, που νομίζουμε ότι το εγώ, η θέαση της πραγματικότητας μέσα από το εγώ (που έχει σαν αποτέλεσμα να μας αποκόβει, σαν υποκείμενα, από το αντικείμενο...), είναι η απόλυτη, αληθινή, αντίληψη της πραγματικότητας...