Saturday, March 23, 2024

Christianity - The Christian Tradition, the Pure Mind, and Union with God

Irrespective of the opinions of sages and theologians, and regardless of the perceptions of most so-called Christians, what Jesus of Nazareth gave to people is the Experience of God, the Knowledge (as Direct View) of God, the Life in God.

True Christianity is something much more, and infinitely deeper than the doctrines and the external (sacramental) life of the church. The church very quickly fell into superficial and formal worship, losing the Deeper Meaning of the Joyful Message of Jesus and the practical experience of the Kingdom of Heaven.

Those who, in the circles of the church but essentially cut off, preserved the Sacred Tradition of Jesus, the Experience of God (the True View of God) are the fathers, starting with Origen and Evagrius and then with Dionysius the Areopagite (pseudonym of a Syrian monk of the 5^th century), Maximus, Simeon, up to Palamas and Nicodemus the Saint...

The Essential Message of the fathers is that man Can Really Know God (with a Direct Inner Vision), Unite with God.

On this Experience was based the whole Neptic Tradition, the Nepsis, the Pure Prayer, the View of God. And this Experience was recorded by the fathers (as far as the secret experience can be recorded) over the centuries.

Makarios Notaras, in the 18th century, made a first anthology of patristic texts referring to the Neptic tradition, which was supplemented and edited by Nikodemos the Saint. The Venice Edition of 1782, the Philokalia, is perhaps the most important yet published in the Christian world. It contains the essence of the Experience of holy people who Really Experienced God, who entered the Kingdom of God. (The Philokalia exists in a modern five-volume edition).

The Experience of God and the Way have been thoroughly described by the fathers, so it is the least hypocritical of nominal Christians to say that they do not know how to approach God, how to reach the Theosis (deification): they do not want, with all that entails this.

1. In order to progress on the Path of God, one needs to psychologically unhook from the external world and material things. The Deepest Meaning of Possession, non-possession, relates to the psychological attachment to things and not to each of these things. Things are just to be used, nothing more... and we use what we need, we don't accumulate wealth...

2. On a deeper level we should give up all external desires, all external pursuits, reach Apathy, where nothing touches us. Apathy does not mean insensitivity or lack of discernment of things, it simply means not to be disturbed by anything, nor to run after "things"... just to Walk Quietly on our Way.

3. Mind, Thought, as a function, is active at various levels. It relates, through the senses, to the external world. It accumulates experiences, memories, beliefs, on which it structures the perception of the world and orients our action. And on a deeper level it is the simple, objective view, free of additional elements.

Different kinds of activity, of thinking, are thus distinguished, which the fathers call symbolically:

"Demonic thinking", everything related to attachment to the external world.

"Human logic", human thought based on memory, experience, and is "formed".

"Angelic cognition", the pure thinking, the objective consideration.

But all this activity keeps us in the cosmic field and all this must be overcome in order to go beyond thought, into Pure Mind.

4. The Mind Becomes Pure when we go beyond thinking, when we go beyond all kinds of thinking.

Pure Mind is the Gateway to God, to Eternity, the Prerequisite for Elevation to the View of God, to God. And here Experience has various Depths, which have been described by the fathers.

5. The True God is Beyond all these.

When we Pass Beyond thought (beyond all mental activities), in Pure Mind, there are (and have been described by the fathers) Three Levels of Experience, and then Union With God.

1) The Formless Mind:

The Mind, passing beyond thought, becomes formless as to external things: It perceives (and discerns all things) without clinging to anything: It experiences the Oneness of the Whole Field of Existence.

2) The Shapeless Mind:

The Mind is not only formless and indifferent to the external world (external stimuli) but, exploring its depths, it does not recognize an inherent, internal, by nature, need to be transformed and remains Formless Internally (remains quiet in its nature).

3) The Single Mind:

In this State the Mind (turning towards God) Considers God, the One and Becomes itself One. The Mind Acts as a "Mirror of the Infinite"... But it is still in the "process" of Approaching God, it is not the Infinite.

4) The Photooid Mind

Only when the Mind Passes Beyond All Motion of Perception and Immerses in the Being of God, and Becomes One with God, Does it Reach Completion and Become "All Light-like," Integrally and Endless Divine Light.

All that we are describing is what the fathers have explained in detail... but few are interested and recognize the Way.

Maximos writes:

"But being born of God (the mind), it becomes always formless and shapeless; for the monoid facing becomes monoid and all light-like"

(Philokalia, II, 40)

Maximus uses exactly four distinct (and not synonymous) terms:

All Formless, Shapeless, One-sided, All Lite-like.

Those who have experience know what the holy father is talking about. Those who mentally approach the text are lost in the interpretations.

In reality, true Christians in history are few and far between (and those who are baptized Christians, or those who go to church are not Christians).

Those who Do what Jesus Showed and those who Experience, like the fathers, the Union with God, are few. Most operate on the mental level of faith and belief (and their God is just an "idea", not the Living God) and get caught up in external worship, external activities... they are petrified Christians, not living Christians who Walk the Way of the Living God… yet all these heathens, have a strange indifference that they are Christians…

…

Χριστιανισμός - Η Χριστιανική Παράδοση, ο Καθαρός Νους, κι η Ένωση με το Θεό

Άσχετα από τις όποιες απόψεις των σοφών και των θεολόγων, κι άσχετα από τις αντιλήψεις των περισσοτέρων κατ’ όνομα χριστιανών, αυτό που Έδωσε ο Ιησούς από την Ναζαρέτ στους ανθρώπους είναι η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, η Γνώση (σαν Άμεση Θέα) του Θεού, η Εν Θεώ Ζωή.

Ο Αληθινός Χριστιανισμός είναι κάτι πολύ περισσότερο, κι άπειρα βαθύτερο από τα δόγματα και την εξωτερική (μυστηριακή) ζωή της εκκλησίας. Η εκκλησία πολύ γρήγορα ξέπεσε σε επιφανειακή και τυπική λατρεία, χάνοντας το Βαθύτερο Νόημα του Χαρμόσυνου Μηνύματος του Ιησού και την έμπρακτη βίωση της Βασιλείας των Ουρανών.

Αυτοί που, στους κύκλους της εκκλησίας αλλά ουσιαστικά αποκομμένοι, διατήρησαν την Ιερή Παράδοση του Ιησού, την Εμπειρία του Θεού (την Αληθινή Θέα του Θεού) είναι οι πατέρες, ξεκινώντας από τον Ωριγένη και τον Ευάγριο και μετά με τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη (ψευδώνυμο Σύρου μοναχού του 5^ου αιώνα), τον Μάξιμο, τον Συμεών, μέχρι τον Παλαμά και τον Νικόδημο τον Αγιορείτη…

Το Ουσιαστικό Μήνυμα των πατέρων είναι ότι ο άνθρωπος Μπορεί να Γνωρίσει Πραγματικά τον Θεό (με μια Άμεση Εσωτερική Όραση), να Ενωθεί με τον Θεό.

Πάνω σε αυτή την Εμπειρία βασίστηκε όλη η Νηπτική Παράδοση, η Νήψις, η Καθαρά Προσευχή, η Θέα του Θεού. Κι αυτή την Εμπειρία οι πατέρες την κατέγραψαν (όσο μπορεί να καταγραφεί το μυστικό βίωμα) στην διάρκεια των αιώνων.

Ο Μακάριος Νοταράς, τον 18^ο αιώνα, έκανε μια πρώτη ανθολόγηση πατερικών κειμένων που αναφέρονται στην νηπτική παράδοση, την οποία συμπλήρωσε κι επεξεργάστηκε ο Νικόδημος ο Αγιορείτης. Η Έκδοση της Βενετίας, του 1782, η ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, είναι ίσως το πιο σημαντικό που έχει εκδοθεί μέχρι σήμερα στο χριστιανικό κόσμο. Περιέχει το απόσταγμα της Εμπειρίας αγίων ανθρώπων που Βίωσαν Πραγματικά τον Θεό, που εισήλθαν στο Βασίλειο του Θεού. (Η Φιλοκαλία υπάρχει σε σύγχρονη πεντάτομη έκδοση).

Η Εμπειρία του Θεού κι η Οδός έχει περιγραφεί διεξοδικά από τους πατέρες κι έτσι είναι το λιγότερο υποκριτικό από τους κατ’ όνομα χριστιανούς να λένε ότι δεν γνωρίζουν πώς να Προσεγγίσουν τον Θεό, πώς να Φτάσουν στη Θέωση: δεν θέλουν, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

1. Για να προχωρήσει κάποιος στην Οδό του Θεού χρειάζεται να απαγκιστρωθεί ψυχολογικά από τον εξωτερικό κόσμο και τα υλικά πράγματα. Το Βαθύτερο Νόημα της Ακτημοσύνης, η μη-κατοχή, σχετίζεται με την ψυχολογική προσκόλληση στα πράγματα κι όχι με αυτά κάθε’ αυτά τα πράγματα. Τα πράγματα είναι απλά για να τα χρησιμοποιούμε, τίποτα περισσότερο… και χρησιμοποιούμε όσα χρειαζόμαστε, δεν συσσωρεύουμε πλούτο…

2. Σε ένα βαθύτερο επίπεδο θα πρέπει να εγκαταλείψουμε όλες τις εξωτερικές επιθυμίες, όλες τις εξωτερικές επιδιώξεις, να φτάσουμε στην Απάθεια, όπου τίποτα δεν μας αγγίζει. Η Απάθεια δεν σημαίνει αναισθησία ή έλλειψη διάκρισης των πραγμάτων, σημαίνει απλά να μην ταραζόμαστε από τίποτα, ούτε να τρέχουμε πίσω από τα «πράγματα»… απλά να Βαδίζουμε Ήσυχα τον Δρόμο μας.

3. Ο Νους, η Σκέψη, σαν λειτουργία, δραστηριοποιείται σε διάφορα επίπεδα. Σχετίζεται, μέσω των αισθήσεων, με τον εξωτερικό κόσμο. Συσσωρεύει εμπειρίες, μνήμες, πεποιθήσεις, πάνω στα οποία δομεί την αντίληψη για τον κόσμο και προσανατολίζει την δράση μας. Και σε ένα βαθύτερο επίπεδο είναι η απλή, αντικειμενική θεώρηση, απαλλαγμένη από πρόσθετα στοιχεία.

Διακρίνονται έτσι διάφορα είδη δραστηριότητας, λογισμού, που οι πατέρες ονομάζουν συμβολικά,

«δαιμονιώδη λογισμό», ό,τι σχετίζεται με την προσκόλληση στον εξωτερικό κόσμο,

«ανθρώπινο λογισμό», η ανθρώπινη σκέψη που βασίζεται στην μνήμη, την εμπειρία, κι είναι «διαμορφωμένη»,

«αγγελικό λογισμό», ο καθαρός λογισμός, η αντικειμενική θεώρηση.

Όμως όλη αυτή η δραστηριότητα μας κρατά μέσα στο κοσμικό πεδίο κι όλα αυτά πρέπει να ξεπερασθούν για να περάσουμε πέραν της σκέψης, στον Καθαρό Νου.

4. Ο Νους Γίνεται Καθαρός όταν περάσουμε πέραν της σκέψης, όταν ξεπεράσουμε όλα τα είδη λογισμού.

Ο Καθαρός Νους είναι η Πύλη Προς τον Θεό, προς την Αιωνιότητα, η Προϋπόθεση για την Ανύψωση ως την Θέα του Θεού, ως τον Θεό. Κι εδώ η Εμπειρία έχει διάφορα Βάθη, που έχουν περιγραφεί από τους πατέρες.

5. Ο Αληθινός Θεός είναι Πέρα από όλα αυτά.

Όταν Περάσουμε Πέραν της σκέψης (πέραν των λογισμών), στον Καθαρό Νου, υπάρχουν (κι έχουν περιγραφεί από τους πατέρες) Τρία Επίπεδα Εμπειρίας, και μετά η Ένωση Με Τον Θεό.

1) Ο Άμορφος Νους

Ο Νους, περνώντας πέραν της σκέψης, γίνεται άμορφος ως προς τα εξωτερικά πράγματα: Αντιλαμβάνεται (και διακρίνει τα πάντα) χωρίς να προσκολλάται σε τίποτα: Βιώνει την Ενότητα Όλου του Πεδίου της Ύπαρξης.

2) Ο Ασχημάτιστος Νους

Ο Νους όχι μόνο είναι άμορφος κι αδιάφορος ως προς τον εξωτερικό κόσμο (στα εξωτερικά ερεθίσματα) αλλά διερευνώντας τα βάθη του δεν αναγνωρίζει εγγενή, εσωτερική, από την φύση του, ανάγκη να μετασχηματιστεί και παραμένει Ασχημάτιστος Εσωτερικά (παραμένει ήσυχος στην φύση του).

3) Ο Μονοειδής Νους

Σε αυτή την Κατάσταση ο Νους (στρεφόμενος Προς τον Θεό) Θεωρεί τον Θεό, τον Μονοειδή και Γίνεται ο ίδιος Μονοειδής. Ο Νους Λειτουργεί σαν «Καθρέφτης του Απείρου»… Αλλά βρίσκεται ακόμα μέσα στην «διαδικασία» Προσέγγισης του Θεού, δεν είναι το Άπειρο.

4) Ο Φωτοειδής Νους

Μόνο όταν ο Νους Περάσει Πέραν κάθε κίνησης της Αντίληψης και Βυθιστεί στο Είναι του Θεού, και Γίνει Ένα με τον Θεό, Φτάνει στην Ολοκλήρωση και Γίνεται «Όλος Φωτοειδής», Ολοκληρωτικά και Τελειωτικά Θείο Φως.

Όλα αυτά που περιγράφουμε είναι όσα έχουν επεξηγήσει με λεπτομέρειες οι πατέρες… αλλά ελάχιστοι ενδιαφέρονται κι αναγνωρίζουν την Οδό.

Γράφει ο Μάξιμος:

«Εν δε τω Θεώ γενόμενος (ο νους), άμορφος πάντη και ασχημάτιστος γίνεται· τον γαρ μονοειδή θεωρών μονοειδής γίνεται και όλος φωτοειδής»

(Φιλοκαλία, ΙΙ, 40)

Ο Μάξιμος χρησιμοποιεί ακριβώς τέσσερις διακριτούς (κι όχι συνώνυμους) όρους:

Άμορφος πάντη, Ασχημάτιστος, Μονοειδής, Όλος Φωτοειδής.

Όσοι έχουν εμπειρία γνωρίζουν για τι πράγμα μιλά ο άγιος πατέρας. Όσοι προσεγγίζουν νοητικά το κείμενο χάνονται στις ερμηνείες.

Στην πραγματικότητα οι αληθινοί χριστιανοί μέσα στην ιστορία είναι ελάχιστοι (και δεν είναι χριστιανοί όσοι βαπτίζονται χριστιανοί, ή όσοι πηγαίνουν στην εκκλησία).

Αυτοί που Πράττουν όσα Έδειξε ο Ιησούς κι όσοι Βιώνουν, όπως οι πατέρες, την Ένωση με τον Θεό, είναι ελάχιστοι. Οι περισσότεροι λειτουργούν στο νοητικό επίπεδο της πίστης και των πεποιθήσεων (κι ο Θεός τους είναι απλά μια «ιδέα», κι όχι ο Ζωντανός Θεός) και εγκλωβίζονται στην εξωτερική λατρεία, στις εξωτερικές δραστηριότητες… είναι απολιθωμένοι χριστιανοί, όχι ζωντανοί χριστιανοί που Πορεύονται την Οδό του Ζωντανού Θεού… παρόλα αυτά, όλοι αυτοί οι ειδωλολάτρες, έχουν μια περίεργη αμεριμνησία ότι είναι χριστιανοί…

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

The Ruins That Stand Beyond Time

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

The Ancient Secrets Unveiled

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

A Pilgrimage of the Spirit

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

The Temple’s Legacy

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

…

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

Η Κληρονομιά του Ναού

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES