Christianity - The Christian Tradition, the Pure Mind, and Union with God
Irrespective of the opinions of sages and theologians, and regardless of the perceptions of most so-called Christians, what Jesus of Nazareth gave to people is the Experience of God, the Knowledge (as Direct View) of God, the Life in God.
True Christianity is something much more, and infinitely deeper than the doctrines and the external (sacramental) life of the church. The church very quickly fell into superficial and formal worship, losing the Deeper Meaning of the Joyful Message of Jesus and the practical experience of the Kingdom of Heaven.
Those who, in the circles of the church but essentially cut off, preserved the Sacred Tradition of Jesus, the Experience of God (the True View of God) are the fathers, starting with Origen and Evagrius and then with Dionysius the Areopagite (pseudonym of a Syrian monk of the 5th century), Maximus, Simeon, up to Palamas and Nicodemus the Saint...
The Essential Message of the fathers is that man Can Really Know God (with a Direct Inner Vision), Unite with God.
On this Experience was based the whole Neptic Tradition, the Nepsis, the Pure Prayer, the View of God. And this Experience was recorded by the fathers (as far as the secret experience can be recorded) over the centuries.
Makarios Notaras, in the 18th century, made a first anthology of patristic texts referring to the Neptic tradition, which was supplemented and edited by Nikodemos the Saint. The Venice Edition of 1782, the Philokalia, is perhaps the most important yet published in the Christian world. It contains the essence of the Experience of holy people who Really Experienced God, who entered the Kingdom of God. (The Philokalia exists in a modern five-volume edition).
The Experience of God and the Way have been thoroughly described by the fathers, so it is the least hypocritical of nominal Christians to say that they do not know how to approach God, how to reach the Theosis (deification): they do not want, with all that entails this.
1. In order to progress on the Path of God, one needs to psychologically unhook from the external world and material things. The Deepest Meaning of Possession, non-possession, relates to the psychological attachment to things and not to each of these things. Things are just to be used, nothing more... and we use what we need, we don't accumulate wealth...
2. On a deeper level we should give up all external desires, all external pursuits, reach Apathy, where nothing touches us. Apathy does not mean insensitivity or lack of discernment of things, it simply means not to be disturbed by anything, nor to run after "things"... just to Walk Quietly on our Way.
3. Mind, Thought, as a function, is active at various levels. It relates, through the senses, to the external world. It accumulates experiences, memories, beliefs, on which it structures the perception of the world and orients our action. And on a deeper level it is the simple, objective view, free of additional elements.
Different kinds of activity, of thinking, are thus distinguished, which the fathers call symbolically:
"Demonic thinking", everything related to attachment to the external world.
"Human logic", human thought based on memory, experience, and is "formed".
"Angelic cognition", the pure thinking, the objective consideration.
But all this activity keeps us in the cosmic field and all this must be overcome in order to go beyond thought, into Pure Mind.
4. The Mind Becomes Pure when we go beyond thinking, when we go beyond all kinds of thinking.
Pure Mind is the Gateway to God, to Eternity, the Prerequisite for Elevation to the View of God, to God. And here Experience has various Depths, which have been described by the fathers.
5. The True God is Beyond all these.
When we Pass Beyond thought (beyond all mental activities), in Pure Mind, there are (and have been described by the fathers) Three Levels of Experience, and then Union With God.
1) The Formless Mind:
The Mind, passing beyond thought, becomes formless as to external things: It perceives (and discerns all things) without clinging to anything: It experiences the Oneness of the Whole Field of Existence.
2) The Shapeless Mind:
The Mind is not only formless and indifferent to the external world (external stimuli) but, exploring its depths, it does not recognize an inherent, internal, by nature, need to be transformed and remains Formless Internally (remains quiet in its nature).
3) The Single Mind:
In this State the Mind (turning towards God) Considers God, the One and Becomes itself One. The Mind Acts as a "Mirror of the Infinite"... But it is still in the "process" of Approaching God, it is not the Infinite.
4) The Photooid Mind
Only when the Mind Passes Beyond All Motion of Perception and Immerses in the Being of God, and Becomes One with God, Does it Reach Completion and Become "All Light-like," Integrally and Endless Divine Light.
All that we are describing is what the fathers have explained in detail... but few are interested and recognize the Way.
Maximos writes:
"But being born of God (the mind), it becomes always formless and shapeless; for the monoid facing becomes monoid and all light-like"
(Philokalia, II, 40)
Maximus uses exactly four distinct (and not synonymous) terms:
All Formless, Shapeless, One-sided, All Lite-like.
Those who have experience know what the holy father is talking about. Those who mentally approach the text are lost in the interpretations.
In reality, true Christians in history are few and far between (and those who are baptized Christians, or those who go to church are not Christians).
Those who Do what Jesus Showed and those who Experience, like the fathers, the Union with God, are few. Most operate on the mental level of faith and belief (and their God is just an "idea", not the Living God) and get caught up in external worship, external activities... they are petrified Christians, not living Christians who Walk the Way of the Living God… yet all these heathens, have a strange indifference that they are Christians…
…
Χριστιανισμός - Η Χριστιανική Παράδοση, ο Καθαρός Νους, κι η Ένωση με το Θεό
Άσχετα από τις όποιες απόψεις των σοφών και των θεολόγων, κι άσχετα από τις αντιλήψεις των περισσοτέρων κατ’ όνομα χριστιανών, αυτό που Έδωσε ο Ιησούς από την Ναζαρέτ στους ανθρώπους είναι η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, η Γνώση (σαν Άμεση Θέα) του Θεού, η Εν Θεώ Ζωή.
Ο Αληθινός Χριστιανισμός είναι κάτι πολύ περισσότερο, κι άπειρα βαθύτερο από τα δόγματα και την εξωτερική (μυστηριακή) ζωή της εκκλησίας. Η εκκλησία πολύ γρήγορα ξέπεσε σε επιφανειακή και τυπική λατρεία, χάνοντας το Βαθύτερο Νόημα του Χαρμόσυνου Μηνύματος του Ιησού και την έμπρακτη βίωση της Βασιλείας των Ουρανών.
Αυτοί που, στους κύκλους της εκκλησίας αλλά ουσιαστικά αποκομμένοι, διατήρησαν την Ιερή Παράδοση του Ιησού, την Εμπειρία του Θεού (την Αληθινή Θέα του Θεού) είναι οι πατέρες, ξεκινώντας από τον Ωριγένη και τον Ευάγριο και μετά με τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη (ψευδώνυμο Σύρου μοναχού του 5ου αιώνα), τον Μάξιμο, τον Συμεών, μέχρι τον Παλαμά και τον Νικόδημο τον Αγιορείτη…
Το Ουσιαστικό Μήνυμα των πατέρων είναι ότι ο άνθρωπος Μπορεί να Γνωρίσει Πραγματικά τον Θεό (με μια Άμεση Εσωτερική Όραση), να Ενωθεί με τον Θεό.
Πάνω σε αυτή την Εμπειρία βασίστηκε όλη η Νηπτική Παράδοση, η Νήψις, η Καθαρά Προσευχή, η Θέα του Θεού. Κι αυτή την Εμπειρία οι πατέρες την κατέγραψαν (όσο μπορεί να καταγραφεί το μυστικό βίωμα) στην διάρκεια των αιώνων.
Ο Μακάριος Νοταράς, τον 18ο αιώνα, έκανε μια πρώτη ανθολόγηση πατερικών κειμένων που αναφέρονται στην νηπτική παράδοση, την οποία συμπλήρωσε κι επεξεργάστηκε ο Νικόδημος ο Αγιορείτης. Η Έκδοση της Βενετίας, του 1782, η ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, είναι ίσως το πιο σημαντικό που έχει εκδοθεί μέχρι σήμερα στο χριστιανικό κόσμο. Περιέχει το απόσταγμα της Εμπειρίας αγίων ανθρώπων που Βίωσαν Πραγματικά τον Θεό, που εισήλθαν στο Βασίλειο του Θεού. (Η Φιλοκαλία υπάρχει σε σύγχρονη πεντάτομη έκδοση).
Η Εμπειρία του Θεού κι η Οδός έχει περιγραφεί διεξοδικά από τους πατέρες κι έτσι είναι το λιγότερο υποκριτικό από τους κατ’ όνομα χριστιανούς να λένε ότι δεν γνωρίζουν πώς να Προσεγγίσουν τον Θεό, πώς να Φτάσουν στη Θέωση: δεν θέλουν, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
1. Για να προχωρήσει κάποιος στην Οδό του Θεού χρειάζεται να απαγκιστρωθεί ψυχολογικά από τον εξωτερικό κόσμο και τα υλικά πράγματα. Το Βαθύτερο Νόημα της Ακτημοσύνης, η μη-κατοχή, σχετίζεται με την ψυχολογική προσκόλληση στα πράγματα κι όχι με αυτά κάθε’ αυτά τα πράγματα. Τα πράγματα είναι απλά για να τα χρησιμοποιούμε, τίποτα περισσότερο… και χρησιμοποιούμε όσα χρειαζόμαστε, δεν συσσωρεύουμε πλούτο…
2. Σε ένα βαθύτερο επίπεδο θα πρέπει να εγκαταλείψουμε όλες τις εξωτερικές επιθυμίες, όλες τις εξωτερικές επιδιώξεις, να φτάσουμε στην Απάθεια, όπου τίποτα δεν μας αγγίζει. Η Απάθεια δεν σημαίνει αναισθησία ή έλλειψη διάκρισης των πραγμάτων, σημαίνει απλά να μην ταραζόμαστε από τίποτα, ούτε να τρέχουμε πίσω από τα «πράγματα»… απλά να Βαδίζουμε Ήσυχα τον Δρόμο μας.
3. Ο Νους, η Σκέψη, σαν λειτουργία, δραστηριοποιείται σε διάφορα επίπεδα. Σχετίζεται, μέσω των αισθήσεων, με τον εξωτερικό κόσμο. Συσσωρεύει εμπειρίες, μνήμες, πεποιθήσεις, πάνω στα οποία δομεί την αντίληψη για τον κόσμο και προσανατολίζει την δράση μας. Και σε ένα βαθύτερο επίπεδο είναι η απλή, αντικειμενική θεώρηση, απαλλαγμένη από πρόσθετα στοιχεία.
Διακρίνονται έτσι διάφορα είδη δραστηριότητας, λογισμού, που οι πατέρες ονομάζουν συμβολικά,
«δαιμονιώδη λογισμό», ό,τι σχετίζεται με την προσκόλληση στον εξωτερικό κόσμο,
«ανθρώπινο λογισμό», η ανθρώπινη σκέψη που βασίζεται στην μνήμη, την εμπειρία, κι είναι «διαμορφωμένη»,
«αγγελικό λογισμό», ο καθαρός λογισμός, η αντικειμενική θεώρηση.
Όμως όλη αυτή η δραστηριότητα μας κρατά μέσα στο κοσμικό πεδίο κι όλα αυτά πρέπει να ξεπερασθούν για να περάσουμε πέραν της σκέψης, στον Καθαρό Νου.
4. Ο Νους Γίνεται Καθαρός όταν περάσουμε πέραν της σκέψης, όταν ξεπεράσουμε όλα τα είδη λογισμού.
Ο Καθαρός Νους είναι η Πύλη Προς τον Θεό, προς την Αιωνιότητα, η Προϋπόθεση για την Ανύψωση ως την Θέα του Θεού, ως τον Θεό. Κι εδώ η Εμπειρία έχει διάφορα Βάθη, που έχουν περιγραφεί από τους πατέρες.
5. Ο Αληθινός Θεός είναι Πέρα από όλα αυτά.
Όταν Περάσουμε Πέραν της σκέψης (πέραν των λογισμών), στον Καθαρό Νου, υπάρχουν (κι έχουν περιγραφεί από τους πατέρες) Τρία Επίπεδα Εμπειρίας, και μετά η Ένωση Με Τον Θεό.
1) Ο Άμορφος Νους
Ο Νους, περνώντας πέραν της σκέψης, γίνεται άμορφος ως προς τα εξωτερικά πράγματα: Αντιλαμβάνεται (και διακρίνει τα πάντα) χωρίς να προσκολλάται σε τίποτα: Βιώνει την Ενότητα Όλου του Πεδίου της Ύπαρξης.
2) Ο Ασχημάτιστος Νους
Ο Νους όχι μόνο είναι άμορφος κι αδιάφορος ως προς τον εξωτερικό κόσμο (στα εξωτερικά ερεθίσματα) αλλά διερευνώντας τα βάθη του δεν αναγνωρίζει εγγενή, εσωτερική, από την φύση του, ανάγκη να μετασχηματιστεί και παραμένει Ασχημάτιστος Εσωτερικά (παραμένει ήσυχος στην φύση του).
3) Ο Μονοειδής Νους
Σε αυτή την Κατάσταση ο Νους (στρεφόμενος Προς τον Θεό) Θεωρεί τον Θεό, τον Μονοειδή και Γίνεται ο ίδιος Μονοειδής. Ο Νους Λειτουργεί σαν «Καθρέφτης του Απείρου»… Αλλά βρίσκεται ακόμα μέσα στην «διαδικασία» Προσέγγισης του Θεού, δεν είναι το Άπειρο.
4) Ο Φωτοειδής Νους
Μόνο όταν ο Νους Περάσει Πέραν κάθε κίνησης της Αντίληψης και Βυθιστεί στο Είναι του Θεού, και Γίνει Ένα με τον Θεό, Φτάνει στην Ολοκλήρωση και Γίνεται «Όλος Φωτοειδής», Ολοκληρωτικά και Τελειωτικά Θείο Φως.
Όλα αυτά που περιγράφουμε είναι όσα έχουν επεξηγήσει με λεπτομέρειες οι πατέρες… αλλά ελάχιστοι ενδιαφέρονται κι αναγνωρίζουν την Οδό.
Γράφει ο Μάξιμος:
«Εν δε τω Θεώ γενόμενος (ο νους), άμορφος πάντη και ασχημάτιστος γίνεται· τον γαρ μονοειδή θεωρών μονοειδής γίνεται και όλος φωτοειδής»
(Φιλοκαλία, ΙΙ, 40)
Ο Μάξιμος χρησιμοποιεί ακριβώς τέσσερις διακριτούς (κι όχι συνώνυμους) όρους:
Άμορφος πάντη, Ασχημάτιστος, Μονοειδής, Όλος Φωτοειδής.
Όσοι έχουν εμπειρία γνωρίζουν για τι πράγμα μιλά ο άγιος πατέρας. Όσοι προσεγγίζουν νοητικά το κείμενο χάνονται στις ερμηνείες.
Στην πραγματικότητα οι αληθινοί χριστιανοί μέσα στην ιστορία είναι ελάχιστοι (και δεν είναι χριστιανοί όσοι βαπτίζονται χριστιανοί, ή όσοι πηγαίνουν στην εκκλησία).
Αυτοί που Πράττουν όσα Έδειξε ο Ιησούς κι όσοι Βιώνουν, όπως οι πατέρες, την Ένωση με τον Θεό, είναι ελάχιστοι. Οι περισσότεροι λειτουργούν στο νοητικό επίπεδο της πίστης και των πεποιθήσεων (κι ο Θεός τους είναι απλά μια «ιδέα», κι όχι ο Ζωντανός Θεός) και εγκλωβίζονται στην εξωτερική λατρεία, στις εξωτερικές δραστηριότητες… είναι απολιθωμένοι χριστιανοί, όχι ζωντανοί χριστιανοί που Πορεύονται την Οδό του Ζωντανού Θεού… παρόλα αυτά, όλοι αυτοί οι ειδωλολάτρες, έχουν μια περίεργη αμεριμνησία ότι είναι χριστιανοί…
