Sunday, March 17, 2024

Chan - Enlightenment is Absolute Freedom

The Supreme State (to which the Being can reach, in its evolution), is at the same time Absolute Freedom. "Someone" who Experiences the Absolute is Already in the Ontological State of BEING, beyond any movement, perception, or activity. Being in This State of Full Awakening, of Absolute Understanding of What Happens, Living Existence in Fullness and Life in Full Development, "Crosses" the Worlds in Full Consciousness, Seeing all Phenomena the same, as "Phenomena"... For This Being is but One State, the State of Full Perception, where Being and Will are Identified, where there is but One Reality, and no separation... Absolute, Phenomena, Worlds, Life, Experiences, are all the same... The Existence in its Absolute Unity…

To beings who live in ignorance such a State (because it is not Experienced and Known by Experience) seems like a fanciful vision, or a theoretical construction without practical significance... But what one cannot reach is not necessarily a lie... because What one cannot reach, and "deletes" it from his consciousness, some others may experience it continuously... It happens.

Most people, at least those who deal with Religions, and especially Buddhism, know Hui-Neg, the Great Chinese Patriarch of Zen, of the 7^th century...

Hui-Neg says:

The Samadhi of Oneness (the As It Is, the Absolute) is the "Immediate Mind," the natural and uncomplicated understanding and action all the time, whether we are walking, standing, sitting, or simply being. "Ching-ming ching" ( Vimalakirti Nirdesa Sutra) says: "Immediate Mind", natural and uncomplicated understanding and action is the domain of Practice. The "Simple Mind", the "Right Mind that goes forward leaving everything behind" is the Pure Land. Acting in ignorance with a mind without understanding some speak of the immediate realization of the Law. But by talking about the samadhi of Unity ("trying" to realize it) you fail to have Natural Simple Mind and to attain Buddha Nature. Only the exercise of "natural simple mind" and avoiding all attachment to anything is called the Samadhi of Oneness. The deluded man clings to the qualities of things (regarding appearances as real) and looks forward to the Samadhi of Oneness thinking that the "natural simple mind" is to sit motionless laying aside illusions without letting all that arises in the mind unhindered. This he considers to be the Samadhi of Unity. This kind of practice is a hindrance and a cause of entanglement of the Tao of Universal Energy. The Tao must Flow and Complete Freely. why should it get in the way? If the mind does not cling to phenomena the Tao Flows Freely. If the mind is caught up in phenomena then it becomes an obstacle.

(The Sixth Patriarch's Plinth Sutra, III, Discourse on Dhyana and Samadhi).

The problem with people is not that they cannot Access Such a Reality, This Kind of Meditation, Do such a practice... because everyone, anyone can, if they really want to "work". The problem is that people think (in their half-knowledge) that Meditation, or Spiritual Practice, or Approaching Reality (of God, Whatever) are various other activities that they resort to... always to no avail.

If One Really Wants to Experience the Absolute Reality, to Experience the Truth… one just has to let go of all useless knowledge and prejudices, give up all futile activities… and Let things take their way… So Simple!

The Obstacle, the obstacles, are neither in our Nature, nor in life, nor in circumstances... the only obstacle is the "mind", our delusions.

The Wise Man, Naturally, Simply, Quietly, without effort and effort, Flows with Life, and Life Leads him to its very Essence, to the Full Understanding of Eternity that Flows, Here, Now, the Moment We Live.

True Illumination, True Realization, Happens, Here, Now, in the Moment we live in... it does not happen Elsewhere, nor in any other time... there is no other time than this moment that is flowing... This is the Gate of Eternity... Invisible to the fools, Fully Visible to those who see..

Everyone, this is the moment, to Ask Yourself. Where is; What is he doing?… To Look Carefully Around and Open a Way through Ignorance, to Where the Light Rises…

So natural, so simple, as you gaze at the Sky, or as you gaze at the sea beyond the horizons... So Simple!

…

Τσαν - Η Φώτιση είναι Απόλυτη Ελευθερία

Η Υπέρτατη Κατάσταση (στην Οποία μπορεί να Φτάσει το Ον, στην εξέλιξή του), είναι Ταυτόχρονα η Απόλυτη Ελευθερία. «Κάποιος» που Βιώνει το Απόλυτο Βρίσκεται Ήδη στην Οντολογική Κατάσταση του ΕΙΝΑΙ, πέρα από οποιαδήποτε κίνηση, αντίληψη, ή δραστηριότητα. Όντας σε Αυτή την Κατάσταση της Πλήρους Αφύπνισης, της Απόλυτης Κατανόησης Αυτού που Συμβαίνει, Ζώντας την Ύπαρξη σε Πληρότητα και την Ζωή σε Πλήρη Ανάπτυξη, «Διασχίζει» τους Κόσμους με Πλήρη Συνείδηση, Βλέποντας όλα τα Φαινόμενα το ίδιο, σαν «Φαινόμενα»… Για Αυτό το Ον δεν υπάρχει παρά μόνο Μια Κατάσταση, η Κατάσταση της Πλήρους Αντίληψης, όπου ΕΙΝΑΙ και ΝΟΕΙΝ Ταυτίζονται, όπου δεν υπάρχει παρά μόνο Μια Πραγματικότητα, και κανένας διαχωρισμός… Απόλυτο, Φαινόμενα, Κόσμοι, Ζωή, Εμπειρίες, είναι όλα το ίδιο… Η Ύπαρξη στην Απόλυτη Ενότητά της…

Για τα όντα που ζουν στην άγνοια μια Τέτοια Κατάσταση (επειδή δεν Βιώνεται και δεν γίνεται Γνωστή από Εμπειρία) φαίνεται σαν ένα φανταστικό όραμα, ή μια θεωρητική κατασκευή χωρίς πρακτική σημασία… Αλλά ό,τι δεν μπορεί να φτάσει κάποιος δεν είναι κατά ανάγκη ψέμα… γιατί Αυτό που δεν μπορεί να φτάσει κάποιος, και το «διαγράφει» από την συνείδησή του, κάποιοι άλλη μπορεί να το Βιώνουν Συνεχώς… Συμβαίνει.

Οι περισσότεροι, τουλάχιστον αυτοί που ασχολούνται με τις Θρησκείες, και ιδιαίτερα τον Βουδισμό, γνωρίζουν τον Χούι-Νεγκ, τον Μεγάλο Κινέζο Πατριάρχη του Ζεν, του 7^ου αιώνα…

Ο Χούι-Νεγκ λέει:

Το ΣΑΜΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ (το ΩΣ ΕΧΕΙ, το ΑΠΟΛΥΤΟ) είναι ο «Άμεσος Νους», η φυσική και χωρίς περιπλοκές κατανόηση και πράξη συνέχεια, είτε περπατάμε, είτε στεκόμαστε, είτε καθόμαστε, είτε απλά βρισκόμαστε. Το «Τσινγκ-μινγκ τσινγκ» (η Vimalakirti Nirdesa Σούτρα) λέει: Ο «Άμεσος Νους», η φυσική και χωρίς περιπλοκές κατανόηση και πράξη είναι ο χώρος της Πρακτικής. Ο «Απλούς Νους», ο «Ευθύς Νους που προχωρά αφήνοντάς τα όλα πίσω» είναι η Αγνή Γη. Ενεργώντας μέσα στην άγνοια με ένα νου χωρίς κατανόηση κάποιοι μιλούν για την άμεση πραγμάτωση του Νόμου. Όμως μιλώντας για το ΣΑΜΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ («προσπαθώντας» να το πραγματώσεις) αποτυχαίνεις να έχεις Φυσικό Απλό Νου και να αποκτήσεις τη Φύση του Βούδα. Μόνο η άσκηση του «φυσικού απλού νου» και η αποφυγή κάθε προσκόλλησης σε οτιδήποτε ονομάζεται το ΣΑΜΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ. Ο παραπλανημένος άνθρωπος προσκολλάται στις ιδιότητες των πραγμάτων (θεωρώντας τα φαινόμενα σαν αληθινά) και προσβλέπει προς το ΣΑΜΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ σκεπτόμενος ότι ο «φυσικός απλός νους» είναι να κάθεσαι χωρίς να κινείσαι παραμερίζοντας τις ψευδαισθήσεις χωρίς να αφήνεις ανεμπόδιστα όλα όσα αναδύονται στο νου. Αυτό θεωρεί ότι είναι το ΣΑΜΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ. Αυτού του είδους η πρακτική είναι πρόσκομμα και αιτία εμπλοκής του Τάο της Παγκόσμιας Ενέργειας. Το Τάο πρέπει να Ρέει και να Ολοκληρώνεται Ελεύθερα. γιατί πρέπει να το παρεμποδίζει; Αν ο νους δεν προσκολλάται στα φαινόμενα το Τάο Ρέει Ελεύθερα. Αν ο νους αρπάζεται από τα φαινόμενα τότε γίνεται εμπόδιο.

(Η Σούτρα του Βάθρου του Έκτου Πατριάρχη, ΙΙΙ, Λόγος για το Ντιάνα και το Σαμάντι).

Το πρόβλημα με τους ανθρώπους δεν είναι ότι δεν μπορούν να Προσεγγίσουν μια Τέτοια Πραγματικότητα, Αυτό το Είδος του Διαλογισμού, να Ασκήσουν μια τέτοια πρακτική… γιατί όλοι, ο καθένας μπορεί, αν θέλει να «εργαστεί» πραγματικά. Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι νομίζουν (μέσα στην ημιμάθειά τους) ότι Διαλογισμός, ή Πνευματική Πρακτική, ή Προσέγγιση της Πραγματικότητας (του Θεού, Οτιδήποτε) είναι διάφορες άλλες δραστηριότητες στις οποίες καταφεύγουν… πάντα χωρίς αποτέλεσμα.

Αν Κάποιος Θέλει Πραγματικά να Βιώσει την Απόλυτη Πραγματικότητα, να Βιώσει την Αλήθεια… απλά πρέπει να αφήσει όλες τις άχρηστες γνώσεις και προκαταλήψεις, να εγκαταλείψει όλες τις μάταιες δραστηριότητες… και να ΑΦΗΣΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥΣ… Τόσο Απλά!

Το Εμπόδιο, τα εμπόδια, δεν είναι ούτε στην ΦΥΣΗ μας, ούτε στην ζωή, ούτε στις συνθήκες… το μόνο εμπόδιο είναι το «μυαλό», οι αυταπάτες μας.

Ο Σοφός Άνθρωπος, Φυσικά, Απλά, Ήσυχα, χωρίς προσπάθεια και κόπο, Ρέει με την Ζωή, κι η Ζωή τον Οδηγεί στην Ίδια την Ουσία της, στην Πλήρη Κατανόηση της Αιωνιότητας που Ρέει, Εδώ, Τώρα, την Στιγμή που Ζούμε.

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΩΤΙΣΗ, η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ, Γίνεται, Εδώ, Τώρα, την Στιγμή που ζούμε… δεν γίνεται ούτε Αλλού, ούτε σε άλλο χρόνο… δεν υπάρχει άλλος χρόνος από ΤΟΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΡΕΕΙ… Αυτή είναι Η ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ… Αόρατη για τους ανόητους, Πλήρως Ορατή για όσους βλέπουν..

Καθένας, ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΙΓΜΗ, να Αναρωτηθεί. ΠΟΥ είναι; ΤΙ κάνει;… Να Κοιτάξει Προσεκτικά Γύρω του και να Ανοίξει Δρόμο μέσα στην Άγνοια, προς τα Εκεί που ΑΝΑΤΕΛΕΙ ΤΟ ΦΩΣ…

Τόσο φυσικά, τόσο απλά, όπως ατενίζεις τον Ουρανό, ή όπως αγναντεύεις την θάλασσα πέρα από τους ορίζοντες… ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ!

The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection

In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn.

This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation.

Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving.

The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole

The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence.

The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced.

Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers.

The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within.

Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding.

In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation.

The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self.

A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other.

And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom.

For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul.

…

Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός

Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη.

Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης.

Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας.

Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου.

Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης.

Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ.

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας.

Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας.

Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης.

Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό.

Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού.

Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο.

Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία.

Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES