Theory of Ethics
It is - Conscious - Good
Cosmogony
Being and its Development
Being and “What it should be”
The Person and the Ethos
Which Ethics? The fundamental question
The societies of immorality
The Path of the Six Virtues or Survival Guide
BEING (IS) - CONSCIOUSNESS - AGATHON
Being - Consciousness - Agathon
True Religion (as Experienced and as conveyed, as a mystical experience, in the language of the mind, in human language, by the Founders of religions... and not religion as it developed later, in history, as theory, theology, religious organizations, worship life, etc.), as well as True Philosophy Seeking True Being (i.e. Metaphysics... and not philosophy as a simple meditation on the phenomena of thought...) not only determine (as far as possible) the TRUE BEING in all its Depth (i.e. "what is Being") but also in all its Width ("Being in its Manifestations"), but also Determine the way (or ways) of Living the True Being deducing from it an Ethics (and a Practice )…
The TRUE BEING, as "ESSENCE", (That which really is), is fundamentally (and in principle) Indefinable, Without Attributes, without characteristics, (Emptiness, a "Void" for perception, however deeply we go into "perception ”… but of “Full Life” and “Activity”…)… From This Mysterious Essence are “created” (in one way or another… it is purely a matter of perception, description) all the Manifestations… But these Manifestations of the Mysterious Essence ( which become "visible") are "manifested" as processes, procedures, functions, phenomena and not as "some substance"... The perception of "substance" (tangible material) is a gross perception that we have in the material world with the material senses. In fact even the "material substance" when "analyzed" appears with a completely different aspect from that of the "substance", as energy, relations, phenomenon, etc., (in these terms the New Physics describes the material world...) ... So the ONTOLOGY founded on the "Conception of Essence" is actually an "Ontology of One Mysterious Essence", which "Manifests" itself as a Process, Phenomenon, etc. It is an Ontology of One Essence that is not "detected" (like something tangible) …
Actually, BEING (in its Clearest Description) is "PERCEPTION OF IS", CONSCIOUSNESS... Not some Substance that is Conscious of Itself (which separates Substance and Perception) but SUBSTANCE ITSELF IS CONSCIOUS (which means that Substance, Consciousness, Identified, it's the same thing). Although it is difficult to understand all these "concepts" (which are only descriptive) the only correct (logical, sufficient and complete) understanding is that ESSENCE AND CONSCIOUSNESS ARE THE SAME THING. Consciousness is the Principle of Being. Everything is Consciousness, conscious phenomena, conscious states, and external phenomena... So the Epistemology that is founded on this "Conception of the Conscious" (identified with the Essence) is At the same time Ontology. In other words, Ontology can be interpreted as Epistemology, while Epistemology acquires an Ontological Character... That is why since ancient times (in all the Great Religions and in Philosophy) BEING and CONSCIOUSNESS are IDENTIFIED and used as "synonyms"...
BEING (the CONSCIOUSNESS) beyond its real Character which is Inaccessible, (Incomprehensible, Indescribable, etc.), in its Manifestations manifests itself, as an Activity, a Process, which Initiates from the Self (from the Dynamism Existing in Its Own Nature) and is Directed to the Full Investigation of its Nature, (its Full Development), and Completes in the Revelation of its True Nature itself. In other words, in the very NATURE OF IT IS, All the Development Possibilities and the Orientation towards Completion, Ontological and Epistemological Completion exist at the same time. This Completion is the AGATHON, and this Activity is Inspired, Guided, and Completed in the AGATHON. And this is the Natural Activity and Completion, the Right, which when it is "consolidated" becomes ETHICS, and when it is applied it becomes a "Practice of Life", a Way of Life, a Rule of Life. Thus, the BEING, the CONSCIOUSNESS, is the AGATHON, is identified with the AGATHON. AGATHON is the Activity and its Completion BEING…. Thus ETHICS, which is founded on the "Conception of the Agathon" (as an Activity and Completion of BEING, of CONSCIOUSNESS), has an Ontological and Epistemological Character. BEING, KNOWLEDGE, VIRTUE, are the same thing…
In fact, in "True Metaphysics", no distinction is made between Ontology, Epistemology, and Ethics (Practical Philosophy). The separation is done for purely descriptive reasons, or it is done (as a real separation) by the "ignorant"...
In True Religion, and in True Philosophy, this Concept of the "Triple Aspect of Being" Manifesting as BEING-CONSCIOUSNESS-AGATHON has been discussed for several millennia... In the Upanishads (three millennia ago) Being is described as SAT-CHIT-ANAND (Existence-Consciousness-Bliss or Completion), which in External Hinduism takes the Form of the Traditional Deity (Trimurti) VISHNU-BRAHMA-SHIVA... The concept of the Christian Trinity FATHER-LOGOS-SPIRIT is also based on the same concept... In Kabbalah the Being is described (in His Triple Aspect) as EIN-EIN SOPH- EIN SOPH AUR... And these are just a few examples... But also in Philosophy the Perception of Being as BEING-CONSCIOUSNESS-AGATHON has already been adequately commented on since the time of Parmenides and Plato and other Hellenes Sages...
COSMOGONY
It was explained before that BEING-CONSCIOUSNESS-AGATON (AGATHON as an Activity of Unity, Wholeness, and Ontological and Epistemological Integration...) are the same thing (identical) although for our limited perception, or because of the weakness of our descriptive language, they are separated in meaning... This TRUE BEING (which in religions is called REALITY, GOD, the ABSOLUTELY IS, etc.) is defined not as "some substance" (some material) but rather as PERCEPTION OF EXISTENCE, Self-awareness and Knowledge, or in a technical term as PROCESS ( which as a concept can include many individual concepts...). This TRUE BEING, PERCEPTION (which in its Natural State is Whole, Pure, etc.) manifests in the "Frames of the One Reality" and in other (more limited ways) producing more limited "perceptions of existence" creating new (lower) fields of existence... So, while Reality is One, Single, nevertheless (as we have noted elsewhere) it should not be perceived as "ontological unity" but we should understand that in the Frames of ALL there are gradations of perceptions of existence (In other words and the "One" is Real as Substance, and the "many" are real as "activities" of Substance). Thus, the various Cosmic Fields, of Spirit, Mind, Soul, Material Soul (or Nature according to Plotinus), Matter, all of these, are Perception in their Essence, Processes. They originate, are supported and completed in PERCEPTION. Behind all Phenomena is THEIR ONTOLOGICAL BASIS, PERCEPTION...
As we proceed from the Higher Fields to the Lower Matter Field, PERCEPTION becomes narrower, coarser, more "compact". And if the Spirit is an "Image" of the INFINITE GOD, the lower ontological states are more "gross". It is relatively easy to understand conceptually (at the level we live in our earthly life) that the Higher Perceptions, the Spirit, the Mind, are "Perceptions", but it is more difficult to understand about the Soul manifesting as "Dynamism" (that is "Perception") and much more for Matter that it is also "Perception". How is it possible for Matter to be "Perception" when it "appears" in our perception, in our senses as something "solid", tangible, (material). And yet, it is not difficult to understand it... Spirit (as a Process) is the Perception of Unity, as Itself, Unity in the Depth of Everything, Unity within multiplicity (in a threefold transitional perception from Unity to multiplicity and vice versa) . The Mind (as a Process) is the Perception of the Being (the limited being), the Image of the True Being, the Idea (as Plato said) and functions as a (personal) ontological core in the lower worlds. The Psyche is the "Obsession" in the Idea of Being in specified situations that creates around the Idea of Being an "energy field" an "accumulation of force" that can affect "space" with its presence, or otherwise be perceived as "presence", as in "something that is there". Matter is nothing but "consolidated" psychic energy now appearing solid, tangible, material. In other words, in our perception (in our senses) "matter" has so much "dynamism", so much "resistance" that it seems like something "solid". But this is an illusion of the senses. What matter "is" cannot be revealed by the senses. Matter organized (as Plato adequately explained) according to Idea (the Pattern) with the help of Psyche (Psychic Energy, and Nature), is but a "distortion" of the universal energy field, (Nature) , which from the side of the Soul is mental energy, while from the side of the senses it is an energy field where the energy "appears" as "mass". Only if we "accept" this "dual" aspect of the Global Energy Field (as Psychic Energy, and as Energy-Mass, depending on whether we "consider it from the side of the Soul, or from the side of the material senses) can the Phenomenon be interpreted of Matter. With this "perspective" it is explained" that "matter" is also a "Perception" Process, while the "appearance" of "matter" as something tangible is simply an illusion of the material senses...
Behind the Phenomenon of Matter (in the Material Realm) are all the Higher States of Existence. Behind the Material Phenomenon is the Psychic Energy, the Universal Nature, the Universal Energy Field, which "distorts" the Energy Field (perceived by us with the "senses") giving specific material forms (universe, galaxies, systems, planets, beings, things…). Material form itself (as analyzed by Modern Physics, is energy, relations and interdependencies of the part with the Whole. The world of (material) phenomenon is ultimately revealed as a world, of energy, and is described in terms of arrangement of energy and terms of relations of one part with another and with the Whole...
The old picture of the world does not apply in the world of physical science. Only direct perception (unprocessed) and our limited senses continue to "trick" us and still give us this old picture of the world that our ancestors "believed" in, of material (solid) forms, etc. We actually live in a world of Perceptions, Dynamism, Energy, with an energy body (here on earth) that is "perceived" as "mass", "matter". Accumulations of energy appear as material shapes, material forms, etc. In fact, a material body is not a static object but a functional whole (set) that contains energy which it manifests in the form of mass, in the material form shown to us by our "senses"…
In reality EVERYTHING, from the Primal Spirit (of Unity) to "tangible matter", all, is Perception, Mental Process, Mental Obsession, Mental Dynamism, Mental Energy, Mental Phenomenon. But surely, the man of earth, who has not Reopened (as Consciousness) Outside the horizons of the material world is unable to conceive the world as it really is, in its Mental Texture, as Mental Energy, as a Universal Field of Energy, within Which all are "distortions" of the Field (like the waves of the sea) and all are interconnected, related to each other, within the Universal "Fabric" of the World (which from the Higher Side is revealed as Energy, while from the lower side " it appears' as energy-matter)... Human consciousness needs to break the "shell" of ordinary consciousness to see the world from "above" and as it really "is"...
BEING AND ITS DEVELOPMENT
Although BEING (BEING-CONSCIOUSNESS-AGATHON) is One, One Unified Reality, within this Unified Reality Infinite States, Perceptions of Existence, and Experiences are Possible... (But, of course, all this does not happen "accidentally" and without " rules")…
The Full, Awakened, Consciousness, Perceives Reality as it is. But there are other, more limited conceptions of Reality, through which Reality is experienced differently. Within Spirit the Perception of Unity is "Differentiated" from Absolute Unity, to the Unity of All, and to Unity within multiplicity. From the One are born the many, existential principles, spirits, which in the lower worlds will constitute the "spiritual basis of existence". The spiritual being acquires in the Mental World an Ontic Core, a fixed set of mental characteristics which in the lower realms will manifest as a "Person" in a limited way, depending through which organ it is channeled and functions. The Being acquires in the Lower Plane of the Soul a Dynamism which is a Principle of Life in the lower planes. According to some Philosophers like Plato and other Hellenes "between" the Soul and the Matter "mediates" a "material soul" (Plotinus calls it "Nature")... So Being, with all these Existential Dimensions (Powers, Processes , Functions…) manifests within a physical (material) body…
So, the Being (not the ABSOLUTE BEING, or the Being in its Course through the Worlds) but the "specific being", each one of us) in whatever State it finds itself not only has an "Existential Background" but at the same time it is "In Power » Being, a Being that "evolves" (on the scale described above). Thus, the Being, depending on the State it is in, becomes active, moves through life, forms an Ethics and a behavior, but since it is an Evolving Being and the Ethics of the Being (the Being Ethics) is a Dynamic (an Evolving) Ethics. It is obvious that the Development, the Expansion, of Consciousness leads to the Diversification of its Activity (of its Ethics, its behavior)... So TRUE ETHICS is not only the DIRECT SPONTANEOUS ACTIVITY of Being, a LIVING ETHICS, but it is at the same time a DYNAMIC ETHICS (an Evolving Ethics)…
The higher the Being is placed, the more its Being, its Perception, and its Activity, are inspired by the Principle of Unity which when applied to "multiplicity" encloses within it the Principle of Justice, Equality, and in general Virtue.
When Being, ontologically, perceptually, is in some inferior state, its activity is inspired by its "present" state (of multiplicity, of "separation" from the One, etc.). The attempt to "comply" with some higher principles creates a conforming morality, an artificial morality and finally (perhaps) a hypocritical morality, since it is not spontaneous, original, but imitative of some other situation (which we do not experience, do not assimilate, do not understand... )... This is not ethics... And maybe in the end it is preferable for beings to manifest their spontaneous nature (observing some rules, some principles of course), than to be forced to comply with an Ethics that exceeds the limits of their being, of their understanding. A "society of angels" should naturally have an "ethics of angels". And it is also ultimately normal for a "man-eating" society (as are all "civilized" societies) to follow a similar ethic. Can you impose a "higher morality" on "monkeys"? And does such an "imposition" of morality make sense?
BEING AND "WHAT IT SHOULD BE"
1. PLATO'S BEING ETHICS
The Being (in whatever Field it manifests) when it Experiences its True (Deeper) Nature, when it Experiences the Agathon, Expresses it in its Activity as a Virtue (Virtue of its Nature, Virtue of Knowledge, Virtue of Practice) not only in its personal life but also in his relations with the environment and other beings, such as Justice, Equality, Freedom and Responsibility, Kindness and Moderation, etc... This Source (Spontaneous and Authentic and Living) Ethics of the Being is the Ethics of the Agathon, the Ethics of Knowledge (and Truth), the Ethics of Justice. This Ethics has the True Philosopher (the True Philosopher according to the Ancient Hellenes and Plato), the true leader and politician, the true man in Plato, in his Ideal State... The people who could establish and operate a True States are the true philosophers, the true people. These people not only Experience BEING, TRUTH, GOODNESS, but also in their actual practical life Teach by Example those who are lower on the scale of evolution. It is not a charge for someone to have evolved, perceive, and Experience the Supreme Good, nor is it a charge for someone else to be on a lower scale (having the possibility of freedom and opportunities to evolve…). In Plato's Ideal State, not everyone has the same Degree of Knowledge, nor does everyone experience the Supreme Living Morality of Being... but everyone has their place on the Scale of Evolution and the Ability to Evolve...
2. THE PLATO'S ARETAIC ETHICS
Those who are not fully developed as human beings and do not have the "mind" of the philosopher can, by the Example of the Sages, be inspired by Virtue and Walk the Path that Leads to the Revelation of Being (within them), to True Knowledge, to True Living Virtue. Not only is Virtue a matter of Knowledge, but it can also be taught (for anyone who has a mind to understand, eyes to see, and ears to hear, and a disposition to "act"...). Thus Virtue, Goodness, Truth, Justice, Freedom, etc. are not some abstract ideals that we should imitate (for this, the non-assimilation of Knowledge and Virtue simply leads to imitation and hypocrisy and is not authentic ethics)... but the True Nature, the Knowledge, and the Good, which we must Experience, Manifest and Realize in life... In other words, the Aretaic Ethics in the Thought of Plato, but also in Aristotle, and in the other Hellenes Philosophers, it is not a "virtue of conformity" (which is false) but a Path of Development, to come to Experience the True Good within us..
3. PLATO'S SOCIAL ETHICS
But there may be people at an even lower level of evolution. And this is not an accusation. But it is "morally" verifiable if these people do not try in their social life to observe some rules (very ancient, very logical, and very humane...). Such as elementary justice, truthfulness, not harming others, etc... Maybe some people do not understand their Good Nature, do not have the Supreme Knowledge, and do not Experience the Supreme Good that becomes Virtue and Will, but they can understand that it is good not to do to others what they would not want others to do to them. This is the basic moral principle that distinguishes human society from the herds of beasts... And yet there are people who do not even observe this moral principle...
4. THE MORAL LOGIC OR THE ETHICS OF LOGIC
There have been in the History of Philosophy philosophers who supported views on Ethics that were based on sociological theories and political views, different from those we have described so far... Kant rejecting any transcendence of the mind (which would lead to mysticism...), any metaphysics (which could arbitrarily invoke some Supreme Authority with which we have no contact and cannot be proved...), and wishing to remain within the limits of reason, strict logic and scientific consideration (i.e. within the limits of what can be "checked" man...), tried to establish in the mind (with whatever powers of logic he has), not only the perception of Being, of knowledge (and the certainty of knowledge) but also human activity. Logic itself is Ethics or else Ethics comes from Logic... In fact, Kant simply repeated what Socrates and Plato said, that "Knowledge is Virtue", but limiting knowledge within the limits of mind and logic … He simply could not “elevate” like the Hellenes Philosophers AS BEING and remained in his small limited human existence… For Socrates and Plato and the Hellenes, Being, Knowledge, Virtue Is SOMETHING more than the mind. Kant was limiting Being to his (limited) mind (wanting to simply be "scientific")... Actually the identification (real, symbolic, practical) of Logic with Ethics cannot establish Ethics. This can be done by a developed rational (and moral) person but not for others. If for the "civilized" man the concept of Justice Substituted by the concept of Balance, Equality, etc. is logical, this is not true for others. The "man-eater" considers it perfectly natural and logical to kill and "consume" his enemy. And there are not a few "man-eaters" who circulate in our civilized world and who "kill" and "consume" their fellow human beings in many different ways... In other words, there is no universal logic, the same for everyone and therefore an " ethics of logic". Of course, most people agree with logic, but not all... There are different logics (and therefore ethics) that apply to larger or smaller populations... After all, Kant, although he was a great philosopher, is simply a mediocrity in front of other philosophers such as Plato or Hegel (which was strangely and variously "misunderstood" by many...)...
5. "SOCIAL" ETHICS
It has been formulated by sociologists (scientists who interpret "reality" through society and social life) that "Morality" is a set of rules determined by the social group and established and institutionalized... influencing to some extent the "Law" (the "statutory law", the laws). Thus, for the individual, the Source of Morality is not Internal (as in the Philosophy of Plato, Kant, etc., i.e. it does not originate from the Ontological Principle of Man, or even from Intelligence, Right Logic, etc.) but external, since it is imposed on the individual by society during his "socialization", and by society (with various mechanisms) during social life... If this is true... and we see it happening before us... it is nevertheless valid to a point, and it is misleading to adopt such a position in absolute terms... Even if we overlook our Higher Nature and the Intelligence Acting within the individual as a Personal Contribution to his Morality, yet we cannot overlook the very simple fact that society (the social group ) is not something arbitrary (no historical origins, no continuity, no "ideology")... nor does it institutionalize arbitrarily... In fact any society at any point in time has a very old history behind it (a "tradition") and takes it into account in the formation of Ethics and Ideology (outside of practical, social, and economic factors)... All societies have some metaphysical faith (be it faith in a One Universal Authority, or for a belief that "there is no god"), they invoke Some Moral Principle, Logical Value, such as Justice, Equality, Social Cohesion and Mutual Help, etc., to establish rules, institutions, laws. Without this "historical minimum" (i.e. the accumulated cultural experience of the society) a society cannot be organized and function... Now, whether the "rules" are observed and the "laws" are applied, that is another matter (which owes but for Sociology to study and interpret...)... In our opinion, Ethics of this kind (sociological ethics) is the social ethics described by Plato, an ethics that invokes Values and Virtues that are hardly implemented by society...
THE PERSON AND THE ETHOS
The Being that develops spiritually (and this also applies to the metaphysical worlds and not only to the material world, the earthly world) finds within itself its True Nature, the Unity of Being, the Deepest Meaning of the Relationship of Beings to each other (which is the Essence of Love, Kindness, Compassion...), True Virtue, Truth, Justice, and all personal and social virtues... Its Ethics is Source, Alive. It has no need to conform to "outside" rules... Usually the societies in which beings live (with an ethic of conformity) are very low on the ontological and moral scale... If the Being, the Person, cannot find within itself the True Source of Morality, if it cannot (as Kant believes) invoke Intelligence, it will necessarily seek "outside" guidance for its action. It will be based on the morality of the society, the family, the social group, etc. But such a morality has neither ontological value nor real (moral) utility. It is an ethics of conformity, imitative, acting. Such an ethics may limit external behavior but it can neither create Ethics nor promote any spiritual development...
Either way, Ethics is a matter of a Person and not of society. What do we mean by this? Just as Existence has primarily an Ontic (and Ontological) significance, so the Activity of Existence (Ethos, Ethics, Action) has a profound ontological significance. What a man is (what he has in his heart, as an old Master used to say) he brings out. This is his true morality (whatever that may be). On the contrary, compliance with external rules can concern society, politicians, etc., who want to manipulate the crowd but has no moral value... In other words, Ethics (as a problem) is primarily a philosophical problem and secondarily concerns society, the politics, etc...
WHICH ETHICS? THE FUNDAMENTAL QUESTION
Like the Ontological Question (WHAT IS EXISTENCE?) and the Epistemological Question (WHAT IS REALITY? TRUTH? HOW DO WE PERCEIVE TRUTH?) so also the Ethical Question (HOW IN THE LIGHT OF MY KNOWLEDGE, WHATEVER IT IS, SHOULD I ACT? ) is primarily Personal. The Being, the Man, as a Person, is about "That which Is" (himself), it is about "perceiving the truth", and about "doing right". Whether we like it or not, Ontological Evolution cannot but be individual since in the current phase of our evolution we have formed an "individual consciousness" and live a "personal life". Neither God, nor world, nor society, nor man, will evolve on our behalf, "be" on our behalf, "understand" on our behalf, and "act" on our behalf. And here is understood the magnitude of the Personal Responsibility of each of us, the Abyss of our Freedom, but also the Mandatory Acceptance of the results of our actions. We must Walk the Path of Evolution ourselves, Personally, Practically...
So, if we want to answer the True Fundamental Ethical Question "WHICH ETHICS?" we owe it (at least to ourselves) to Start from the Base, from the Beginning. If as beings (existence, each one of us) we are Beingly Relying on a Universal Principle from which we have "Detached" (in our "perception") creating an individual ("personal") consciousness WE MUST SEARCH BACK TO THE ORIGINAL UNITY OF BEING OUR TRUE NATURE, OUR TRUE DESTINATION. This is what all the Great Teachers and all the Great Philosophers Taught...
If UNIVERSAL CONSCIOUSNESS is Consciousness as a Function of Perception, and upon It rest our personal limitations and improvisations and “perceptions”, we must Rise above our ordinary consciousness (the personal ego) and Experience an “Expanded Consciousness” (without personal details), which Immerses in the Universal Spirit (and from the Unity in the multiplicity, to the True Unity of Being... and from there to the One... and to the Infinite Divine)...
Therefore, the Only Ethics we can have is the Living, Evolving, Dynamic, Ethics of Being, Rising from the limited individual ego to the Universal Spirit, to the Original One. As we Elevate Being and Epistemologically, the Ethics that will come from our Being Status and Epistemological Understanding will change from Virtue to Love and from Love to UNITY.
There is no other path (from the Path of Spiritual Evolution), no other morality. In no other way, neither religious, nor philosophical, nor ideological, nor sociological, can ETHICS be established. We talk about Genuine Ethics because "moral compliance" can establish any social group... Even the "underworld" has its moral code... But all these ethics are rubbish...
THE SOCIETIES OF IMMORALITY
Every organized society has its "rules" (its moral code) based on practical, biotic, organizational, political, and ideological needs... Man (the unevolved, material, man) is composed of his personal pursuits and social checks, conditions, and situations. Man's basic pursuit is his survival, his social evolution, (relationship and) family... From the beginning of the creation of human societies (when man was in the pre-human stage for 500,000 years), little has changed … the organizational structures of human societies have remained essentially the same. The institutionalization of property (which serves not only personal survival but also the accumulation of wealth, i.e. power, i.e. power within the community), transaction (product, value, later money, etc.), power (the dominance of the powerful, of the richest, etc.), rules of law (i.e. social status), etc., is an age-old assumption. And although the world has technologically evolved the basic structures of society remain the same... This state of society certainly favors the haves and haves even though 99% of the population around the planet would not want a different organization of society believing that they are favored by having a small property, having a "place" in society, etc...
On the other hand, political rulers and legislators do not touch the basic institutions of society... they are limited to the role of "manager of the situation". They are servants of the plutocrats (and dependent on them) and do not want to organize a different society in any way.
The "people" on the other hand, who are "sovereign" only in electing the "servants” of the sovereign power (of wealth), are misled, become conceited, and finally drag themselves into a life that they did not organize, did not choose, and perhaps do not want (according to depth)…
The three pillars of power, the plutocracy, the politicians, and the people have de facto different interests. The plutocrats, formerly kings and lords, today bankers, stockbrokers, investors, want to maintain their power and today they have "debted" their "partners" the politicians all over the planet, who put the burden of the disastrous mismanagement on the people... They have rarely been leaders who took the side of the people... Rarely, too, in history, people, had the maturity to perceive the truth and rebel. Usually revolutions are manipulated and end up establishing regimes similar to those they sought to overthrow…
Thus, today's man, thrown into a society organized according to the interests of the few (plutocracy), with institutionalized "unjust" (of wealth, property, speculation, fraud...) who baptizes "fair", with impostors and hypocrites in political power who while serving another master (the plutocrats) hypocritically call themselves "representatives" or (more audaciously) "servants" of the people... member of a people in, apathy, indifference, without reflexes, is faced with a dilemma what to do. Everyone must ask himself what he "is", what is "happening around him", what he is "doing". The answer that everyone will give is not only about their personal survival and development, it is also about others.
If people are not enlightened, and many people are not enlightened, they will be slaves and victims of an immoral society (no matter how much they invoke "civilization" and "morality" and "justice") and society will never be able to change... Real people are outside the immoral society (outside the "fold"). But at the same time, real people do not have their own society, their own "space"...
THE PATH OF THE SIX VIRTUES OR SURVIVAL GUIDE
1. THE RENUNCIATION OF THE BODY AND THE MATERIAL WORLD
The True Man Who Follows the Path of Self-Knowledge (and Recognizes his True Inner Nature...) "passes" through the world without wanting to "conquer" it and without "renouncing" it. He accepts life as it is, so he walks without profit or loss. He uses things without being enslaved to them. He is a realist by conviction, and can, with his peers, establish a community where the "principle of NO-OWNERSHIP" or the "principle of shared ownership" prevails.
2. THE PEACE OF THE MATERIAL SOUL (OF THE PSYCHOSOMATIC FUNCTIONS)
The True Man, having "Arranged" his psycho-somatic functions within the Light of his Knowledge, having Oriented himself in life, and having Recognized his "real needs", Walks Calmly, without "claiming" anything and without "deviating" from his course… He avoids pressure without yielding… (How does he do it? He Knows. He operates on a deeper higher level, than that of the ordinary man)… He walks in real deep HUMILITY… He does not accept to have authority nor does he accept other authority outside by the Power of God. He does not manipulate and is not manipulated…
3. PEACE OF MIND
The True Man, having "elevated" above the earthly world, having catalyzed all ties with life in the external world, without "desires", walks with the Principle of EQUALITY, which "simulates" all the differences he "distinguishes" .
4. THE SILENCE OF THE MIND
The True Man having "cleansed" his Mind from all the "distortions" that lead to the illusory perception of an existence "separate" from the "Universal Body" experiences the True Silence of the Mind... and "transforms" into a Sun of JUSTICE, of Justice which restores inequalities and injustices.
5. THE COMPLETION OF THE SPIRIT
The True Man who "Becomes" (What He Always Is) One with the Universal Spirit… is truly LOVE, Perception of Oneness, Source of Authentic Goodness and Act of Kindness… Love that sacrifices the ego to the One, that gladly accepts even the damage of the ego for the sake of the One.
6. THE TRUE NATURE
The True Man Experiencing his TRUE NATURE, His Divinity, which is "the One and Only Reality" for all beings, is One with all beings, even when they do not know it or "fight" it.
The Real Man IS YOU, when you Know Yourself
…
Θεωρία Ηθικής
Είναι - Συνειδέναι – Αγαθόν
Κοσμογονία
Το Ον και η Ανάπτυξή του
Το Είναι και το Δέον
Το Πρόσωπο και το Ήθος
Ποια Ηθική; Το θεμελιώδες ερώτημα
Οι κοινωνίες της ανηθικότητας
Η Οδός των Έξη Αρετών ή Οδηγός επιβίωσης
ΕΙΝΑΙ - ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ - ΑΓΑΘΟΝ
Είναι – Συνειδέναι - Αγαθόν
Η Αληθινή Θρησκεία (όπως την Βίωσαν και όπως την μετέφεραν, σαν μυστικό βίωμα, στην γλώσσα του νου, στην ανθρώπινη γλώσσα, οι Ιδρυτές των θρησκευμάτων… κι όχι η θρησκεία όπως εξελίχθηκε μετά, μέσα στην ιστορία, σαν θεωρία, θεολογία θρησκευτικοί οργανισμοί, λατρευτική ζωή, κλπ.), καθώς και η Αληθινή Φιλοσοφία που Αναζητά το Αληθινό Είναι (δηλαδή η Μεταφυσική… κι όχι η φιλοσοφία σαν απλός μεταλογισμός των φαινομένων της σκέψης…) όχι μόνο προσδιορίζουν (κατά το δυνατόν) το ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΙΝΑΙ σε όλο το Βάθος του (δηλαδή «τι είναι το ΕΙΝΑΙ») αλλά και σε όλο το Πλάτος του («το ΕΙΝΑΙ στις Εκδηλώσεις του»), αλλά και Καθορίζουν τον τρόπο (ή τους τρόπους) της Βίωσης του Αληθινού Είναι συνάγοντας από αυτό μία Ηθική (και μία Πρακτική)…
Το ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΙΝΑΙ, σαν «ΟΥΣΙΑ», (Αυτό που είναι πραγματικά), είναι κατά βάση (και κατ’ αρχήν) Απροσδιόριστο, Χωρίς Ιδιότητες, χωρίς χαρακτηριστικά, (μία «Κενότητα» για την αντίληψη, όσο βαθιά κι αν προχωράμε στην «αντίληψη»… αλλά «Πλήρης Ζωής» και «Δραστηριότητας»…)… Από Αυτή την Μυστηριώδη Ουσία «δημιουργούνται» (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο… είναι καθαρά θέμα αντίληψης, περιγραφής) όλες οι Εκδηλώσεις… Αυτές οι Εκδηλώσεις όμως της Μυστηριώδους Ουσίας (που γίνονται «ορατές») «φανερώνονται» σαν διαδικασίες, διεργασίες, λειτουργίες, φαινόμενα κι όχι σαν «κάποια ουσία»… Η αντίληψη της «ουσίας» (του χειροπιαστού υλικού) είναι μία χονδροειδής αντίληψη που έχουμε στον υλικό κόσμο με τις υλικές αισθήσεις. Στην πραγματικότητα ακόμα και η «υλική ουσία» όταν «αναλύεται» εμφανίζεται με μία τελείως διαφορετική όψη από αυτή της «ουσίας», σαν ενέργεια, σχέσεις, φαινόμενο, κλπ., (με αυτούς τους όρους η Νέα Φυσική περιγράφει τον υλικό κόσμο…)… Έτσι η ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ που θεμελιώνεται πάνω στην «Αντίληψη της Ουσίας» είναι στην πραγματικότητα μία «Οντολογία Μίας Μυστηριώδους Ουσίας», που «Φανερώνεται» σαν Διαδικασία, Φαινόμενο, κλπ. Είναι μία Οντολογία Μίας Ουσίας που δεν «ανιχνεύεται» (σαν κάτι χειροπιαστό)…
Στην πραγματικότητα το ΕΙΝΑΙ (στην πιο Σαφή Περιγραφή του) είναι «ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ», ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ… Όχι Κάποια Ουσία που Αντιλαμβάνεται τον Εαυτό της (πράγμα που διαχωρίζει Ουσία και Αντίληψη) αλλά Η ΙΔΙΑ Η ΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ (πράγμα που σημαίνει ότι Ουσία, Συνειδέναι, Ταυτίζονται, είναι το ίδιο πράγμα). Μολονότι είναι δύσκολο να κατανοήσουμε όλες αυτές τις «έννοιες» (που είναι μόνο περιγραφικές) η μόνη ορθή (λογική, επαρκής και πλήρης) αντίληψη είναι ότι ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ. Η Συνείδηση Είναι η Αρχή του Είναι. Όλα Είναι Συνείδηση, συνειδησιακά φαινόμενα, συνειδησιακές καταστάσεις, κι εξωτερικά φαινόμενα… Έτσι η ΓΝΩΣΙΟΛΟΓΙΑ που θεμελιώνεται πάνω σε αυτή την «Αντίληψη του Συνειδέναι» (που Ταυτίζεται με την Ουσία) Είναι Ταυτόχρονα Οντολογία. Με άλλα λόγια η Οντολογία μπορεί να Ερμηνευτεί σαν Γνωσιολογία, ενώ η Γνωσιολογία αποκτά Οντολογικό Χαρακτήρα… Γι’ αυτό και από την αρχαιότητα (σε όλες τις Μεγάλες Θρησκείες και στην Φιλοσοφία) ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ και χρησιμοποιούνται σαν «συνώνυμα»…
Το ΕΙΝΑΙ (η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ) πέρα από τον πραγματικό Χαρακτήρα του που είναι Απροσπέλαστος, (Ακατάληπτος, Απερίγραπτος, κλπ.), στις Εκδηλώσεις του είναι, εκδηλώνεται, σαν Δραστηριότητα, Διαδικασία, που Εκκινεί από τον Εαυτό (από τον Δυναμισμό που Υπάρχει στην Ίδια την Φύση του) και Προσανατολίζεται προς την Πλήρη Διερεύνηση της Φύσης του, (την Πλήρη Ανάπτυξή του), κι Ολοκληρώνεται στην Αποκάλυψη της Ίδιας της Πραγματικής Φύσης του. Με άλλα λόγια, στην Ίδια την ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Ενυπάρχουν όλες οι Δυνατότητες Ανάπτυξης κι ο Προσανατολισμός προς την Ολοκλήρωση, την Οντολογική και Γνωσιολογική Ολοκλήρωση ταυτόχρονα. Αυτή η Ολοκλήρωση είναι το ΑΓΑΘΟΝ, κι αυτή η Δραστηριότητα Εμπνέεται, Καθοδηγείται, κι Ολοκληρώνεται στο ΑΓΑΘΟΝ. Κι αυτή είναι η Φυσική Δραστηριότητα κι Ολοκλήρωση, η Ορθή, που όταν «παγιώνεται» γίνεται ΗΘΙΚΗ, κι όταν εφαρμόζεται γίνεται «Πρακτική Ζωής», Οδός Ζωής, Κανόνας Ζωής. Έτσι, το ΕΙΝΑΙ, το ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ, είναι το ΑΓΑΘΟΝ, ταυτίζεται με το ΑΓΑΘΟΝ. Το ΑΓΑΘΟΝ είναι η Δραστηριότητα κι η Ολοκλήρωση του ΕΙΝΑΙ…. Έτσι η ΗΘΙΚΗ που θεμελιώνεται πάνω στην «Αντίληψη του Αγαθού» (σαν Δραστηριότητας κι Ολοκλήρωσης του ΕΙΝΑΙ, του ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ), έχει Οντολογικό και Γνωσιολογικό Χαρακτήρα. Το ΟΝ, η ΓΝΩΣΗ, η ΑΡΕΤΗ, είναι το ίδιο πράγμα…
Στην πραγματικότητα, στην «Αληθινή Μεταφυσική», δεν γίνεται διαχωρισμός μεταξύ Οντολογίας, Γνωσιολογίας, και Ηθικής (Πρακτικής Φιλοσοφίας). Ο διαχωρισμός γίνεται για καθαρά περιγραφικούς λόγους, ή γίνεται (σαν πραγματικός διαχωρισμός) από τους «αμαθείς»…
Στην Αληθινή Θρησκεία, και στην Αληθινή Φιλοσοφία, η Αντίληψη αυτή της «Τριπλής Όψης του Όντος» που Εκδηλώνεται σαν ΕΙΝΑΙ-ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ-ΑΓΑΘΟΝ συζητείται εδώ και κάποιες χιλιετίες… Στα Ουπανισάδ (πριν τρεις χιλιετηρίδες) το Ον περιγράφεται σαν ΣΑΤ-ΤΣΙΤ-ΑΝΑΝΤ (Ύπαρξη-Συνείδηση-Μακαριότητα ή Ολοκλήρωση), που στον Εξωτερικό Ινδουισμό λαμβάνει την Μορφή της Παραδοσιακής Θεότητας (Τριμούρτι) ΒΙΣΝΟΥ-ΒΡΑΧΜΑ-ΣΙΒΑ… Πάνω στην ίδια αντίληψη στηρίζεται κι η αντίληψη της Χριστιανικής Τριάδας ΠΑΤΗΡ-ΛΟΓΟΣ-ΠΝΕΥΜΑ… Στην Καμπάλα το Ον περιγράφεται (στην Τριπλή Όψη Του) σαν ΕΪΝ-ΕΪΝ ΣΟΦ- ΕΪΝ ΣΟΦ ΑΟΥΡ… Κι αυτά είναι λίγα παραδείγματα… Αλλά και στην Φιλοσοφία η Αντίληψη του Όντος σαν ΕΙΝΑΙ-ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ-ΑΓΑΘΟΝ έχει σχολιασθεί επαρκώς ήδη από την εποχή του Παρμενίδη και του Πλάτωνα και των άλλων Ελλήνων Σοφών…
ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ
Εξηγήθηκε πριν ότι ΕΙΝΑΙ-ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ-ΑΓΑΘΟΝ (ΑΓΑΘΟΝ σαν Δραστηριότητα Ενότητας, Πληρότητας, κι Οντολογικής και Γνωσιολογικής Ολοκλήρωσης…) είναι το ίδιο πράγμα (ταυτίζονται) μολονότι για την περιορισμένη αντίληψή μας, ή λόγω αδυναμίας της περιγραφικής γλώσσας μας, διαχωρίζονται νοηματικά… Αυτό το ΑΛΗΘΙΝΟ ΟΝ (που στις θρησκείες ονομάζεται η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ο ΘΕΟΣ, το ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΙΝΑΙ, κλπ.) Προσδιορίζεται όχι σαν «κάποια ουσία» (κάποιο υλικό) αλλά μάλλον σαν ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΥΠΑΡΞΗΣ, Αυτογνωσία και Γνώση, ή αλλιώς με ένα τεχνικό όρο σαν ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ (που σαν έννοια μπορεί να συμπεριλάβει πολλές επιμέρους έννοιες…). Αυτό το ΑΛΗΘΙΝΟ ΟΝ, η ΑΝΤΙΛΗΨΗ (που στην Φυσική Κατάστασή της Είναι Πλήρης, Καθαρή, κλπ.) Εκδηλώνεται στα «Πλαίσια της Ενιαίας Πραγματικότητας» και με άλλους (πιο περιορισμένους τρόπους) παράγοντας πιο περιορισμένες «αντιλήψεις της ύπαρξης» δημιουργώντας νέα (κατώτερα) πεδία ύπαρξης… Ενώ λοιπόν η Πραγματικότητα είναι Μία, Ενιαία, εντούτοις (όπως έχουμε σημειώσει κι αλλού) δεν πρέπει να γίνεται αντιληπτή σαν «οντολογικός ενισμός» αλλά θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι στα Πλαίσια του ΟΛΟΥ υπάρχουν διαβαθμίσεις αντιλήψεων της ύπαρξης (Με άλλα λόγια και το «Ένα» είναι Πραγματικό σαν Ουσία, και τα «πολλά» είναι πραγματικά σαν «δραστηριότητες» της Ουσίας). Έτσι τα διάφορα Κοσμικά Πεδία, του Πνεύματος, του Νου, της Ψυχής, της Υλικής Ψυχής (ή Φύσης κατά τον Πλωτίνο), της Ύλης, όλα αυτά, είναι Αντίληψη στην Ουσία τους, Διαδικασίες. Πηγάζουν, Στηρίζονται κι Ολοκληρώνονται στην ΑΝΤΙΛΗΨΗ. Πίσω από όλα τα Φαινόμενα είναι η ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ, η ΑΝΤΙΛΗΨΗ…
Όσο Προχωράμε από τα Ανώτερα Πεδία προς το Κατώτερο Πεδίο της Ύλης, η ΑΝΤΙΛΗΨΗ γίνεται πιο περιορισμένη, πιο χονδροειδής, πιο «συμπαγής». Κι αν το Πνεύμα είναι «Εικόνα» του ΑΠΕΙΡΟΥ ΘΕΙΟΥ, οι κατώτερες οντολογικές καταστάσεις είναι πιο «χονδροειδείς». Είναι σχετικά εύκολο να κατανοήσουμε νοηματικά (στο επίπεδο που ζούμε στην γήινη ζωή μας) πως οι Ανώτερες Αντιλήψεις, το Πνεύμα, ο Νους, είναι «Αντιλήψεις», αλλά είναι πιο δύσκολο να το κατανοήσουμε για την Ψυχή που εκδηλώνεται σαν «Δυναμισμός» (ότι είναι «Αντίληψη») και πολύ περισσότερο για την Ύλη ότι είναι κι αυτή «Αντίληψη». Πως είναι δυνατόν η Ύλη να είναι «Αντίληψη» όταν «εμφανίζεται» στην αντίληψή μας, στις αισθήσεις μας σαν κάτι «συμπαγές», χειροπιαστό, (υλικό). Κι όμως δεν είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε… Το Πνεύμα (σαν Διαδικασία) είναι η Αντίληψη της Ενότητας, Αυτής Καθαυτής, της Ενότητας στο Βάθος του Παντός, της Ενότητας μέσα στην πολλαπλότητα (σε μία τριπλή μεταβατική αντίληψη από την Ενότητα στην πολλαπλότητα κι αντίστροφα). Ο Νους (σαν Διαδικασία) είναι η Αντίληψη του Όντος (του περιορισμένου όντος), της Εικόνας του Αληθινού Όντος, της Ιδέας (όπως έλεγε ο Πλάτωνας) και λειτουργεί σαν (προσωπικός) οντολογικός πυρήνας στους κατώτερους κόσμους. Η Ψυχή είναι η «Εμμονή» στην Ιδέα του Όντος σε προσδιορισμένες καταστάσεις που δημιουργεί γύρω από την Ιδέα του Όντος ένα «πεδίο ενέργειας» μία «συσσώρευση δύναμης» που μπορεί να επηρεάζει τον «χώρο» με την παρουσία της, ή αλλιώς γίνεται αντιληπτή σαν «παρουσία», σαν «κάτι που είναι εκεί». Η Ύλη δεν είναι παρά η «στερεοποιημένη» ψυχική ενέργεια που εμφανίζεται πλέον συμπαγής, χειροπιαστή, υλική. Με άλλα λόγια, στην αντίληψή μας (στις αισθήσεις μας) η «ύλη» έχει τόσο «δυναμισμό», τόση «αντίσταση» που φαίνεται σαν κάτι «στέρεο». Αυτό όμως είναι μία ψευδαίσθηση των αισθήσεων. Το τι «είναι» η ύλη δεν μπορούν να το φανερώσουν οι αισθήσεις. Η Ύλη που οργανώνεται (όπως εξήγησε επαρκώς ο Πλάτωνας) σύμφωνα με την Ιδέα (το Πρότυπο) με την βοήθεια της Ψυχής (της Ψυχικής Ενέργειας, και της Φύσης), δεν είναι παρά μία «παραμόρφωση» του παγκόσμιου ενεργειακού πεδίου, (της Φύσης), που από την μεριά της Ψυχής είναι ψυχική ενέργεια, ενώ από την μεριά των αισθήσεων είναι ένα ενεργειακό πεδίο όπου η ενέργεια «εμφανίζεται» σαν «μάζα». Μόνο αν «δεχθούμε» αυτή την «διπλή» όψη του Παγκόσμιου Ενεργειακού Πεδίου (σαν Ψυχικής Ενέργειας, και σαν Ενέργειας-Μάζας, ανάλογα αν το «θεωρούμε από την πλευρά της Ψυχής, ή από την πλευρά των υλικών αισθήσεων) μπορεί να ερμηνευθεί το Φαινόμενο της Ύλης. Με αυτή την «προοπτική» εξηγείται» ότι και η «ύλη» είναι «Αντίληψη» Διαδικασία, ενώ η «εμφάνιση» της «ύλης» σαν κάτι χειροπιαστό είναι απλά ψευδαίσθηση των υλικών αισθήσεων…
Πίσω από το Φαινόμενο της Ύλης (στο Υλικό Πεδίο) βρίσκονται όλες οι Ανώτερες Καταστάσεις της Ύπαρξης. Πίσω από το Υλικό Φαινόμενο βρίσκεται η Ψυχική Ενέργεια, η Παγκόσμια Φύση, το Παγκόσμιο Ενεργειακό Πεδίο, που «παραμορφώνει» το Ενεργειακό Πεδίο (που αντιλαμβανόμαστε εμείς με τις «αισθήσεις») δίνοντας συγκεκριμένες υλικές μορφές (σύμπαν, γαλαξίες, συστήματα, πλανήτες, όντα, πράγματα…). Η ίδια η υλική μορφή (όπως αναλύεται από την Σύγχρονη Φυσική, είναι ενέργεια, σχέσεις κι αλληλεξαρτήσεις του μέρους με το Όλο. Ο κόσμος του (υλικού) φαινομένου αποκαλύπτεται τελικά σαν ένας κόσμος, ενέργειας, και περιγράφεται με όρους διάταξης της ενέργειας και όρους σχέσεων του ενός μέρους με το άλλο και με το Όλον…
Η παλιά εικόνα του κόσμου δεν ισχύει στον κόσμο της φυσικής επιστήμης. Μονάχα η άμεση αντίληψη (που δεν έχει υποστεί επεξεργασία) και οι περιορισμένες αισθήσεις μας συνεχίζουν να μας «ξεγελούν» και να μας δίνουν ακόμα αυτή την παλιά εικόνα του κόσμου στην οποία «πίστευαν» οι πρόγονοί μας, των υλικών (στέρεων) μορφών, κλπ. Στην πραγματικότητα ζούμε σε ένα κόσμο Αντιλήψεων, Δυναμισμού, Ενέργειας, με ένα ενεργειακό σώμα (εδώ στην γη) που γίνεται «αντιληπτό» σαν «μάζα», «ύλη». Οι συσσωρεύσεις ενέργειας εμφανίζονται σαν υλικά σχήματα, υλικές μορφές, κλπ. Στην πραγματικότητα ένα υλικό σώμα δεν είναι ένα στατικό αντικείμενο αλλά ένα λειτουργικό όλο (σύνολο) που εμπεριέχει ενέργεια την οποία εκδηλώνει με την μορφή της μάζας, με την υλική μορφή που μας εμφανίζουν οι «αισθήσεις» μας…
Στην πραγματικότητα ΟΛΑ, από το Πρωταρχικό Πνεύμα (της Ενότητας) μέχρι την «χειροπιαστή ύλη», όλα, είναι Αντίληψη, Νοητική Διαδικασία, Νοητική Εμμονή, Νοητικός Δυναμισμός, Νοητική Ενέργεια, Νοητικό Φαινόμενο. Αλλά ασφαλώς, ο άνθρωπος της γης, που δεν έχει Ξανοιχτεί (σαν Συνείδηση) Έξω από τους ορίζοντες του υλικού κόσμου δεν είναι σε θέση να συλλάβει τον κόσμο όπως είναι πραγματικά, στην Νοητική Υφή του, σαν Νοητική Ενέργεια, σαν Ένα Παγκόσμιο Πεδίο Ενέργειας, μέσα στο Οποίο όλα είναι «παραμορφώσεις» του Πεδίου (όπως τα κύματα της θάλασσας) κι όλα είναι αλληλένδετα, σχετίζονται μεταξύ τους, μέσα στο Παγκόσμιο «Ύφασμα» του Κόσμου ( που από την Ανώτερη Πλευρά αποκαλύπτεται σαν Ενέργεια, ενώ από την κατώτερη πλευρά «φαίνεται» σαν ενέργεια-ύλη)… Η ανθρώπινη συνείδηση χρειάζεται να σπάσει το «τσόφλι» της συνηθισμένης συνειδητότητας για να δει τον κόσμο από «ψηλά» και όπως «είναι» πραγματικά…
ΤΟ ΟΝ ΚΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ
Αν και το ΟΝ (ΕΙΝΑΙ-ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ-ΑΓΑΘΟΝ) είναι Ένα, Μία Ενιαία Πραγματικότητα, στα πλαίσια Αυτής της Ενιαίας Πραγματικότητας είναι Δυνατές Άπειρες Καταστάσεις, Αντιλήψεις Ύπαρξης, και Βιώματα… (Αλλά, βέβαια, όλα αυτά δεν γίνονται «τυχαία» και χωρίς «κανόνες»)…
Η Πλήρης, Αφυπνισμένη, Συνείδηση, Αντιλαμβάνεται την Πραγματικότητα όπως είναι. Αλλά υπάρχουν και άλλες, πιο περιορισμένες αντιλήψεις της Πραγματικότητας, μέσα από τις οποίες η Πραγματικότητα βιώνεται διαφορετικά. Στα πλαίσια του Πνεύματος η Αντίληψη της Ενότητας «Διαφοροποιείται» από την Απόλυτη Ενότητα, στην Ενότητα του Παντός και στην Ενότητα μέσα στην πολλαπλότητα. Από το Ένα γεννιούνται τα πολλά, υπαρξιακές αρχές, πνεύματα, που στους κατώτερους κόσμους θα αποτελούν την «πνευματική βάση της ύπαρξης». Η πνευματική ύπαρξη αποκτά στον Νοητικό Κόσμο ένα Οντικό Πυρήνα, ένα σταθερό σύνολο νοητικών χαρακτηριστικών που στα κατώτερα πεδία θα εκδηλώνεται σαν «Πρόσωπο» με περιορισμένο τρόπο, ανάλογα μέσα από ποιο όργανο διοχετεύεται και λειτουργεί. Το Ον αποκτά στο Κατώτερο Πεδίο της Ψυχής ένα Δυναμισμό που είναι Αρχή Ζωής στα κατώτερα πεδία. Σύμφωνα με κάποιος Φιλοσόφους σαν τον Πλάτωνα κι άλλους Έλληνες «ανάμεσα» στην Ψυχή και την Ύλη «μεσολαβεί» μια «υλική ψυχή» (ο Πλωτίνος την ονομάζει «Φύση»)… Έτσι το Ον, με όλες αυτές τις Υπαρξιακές Διαστάσεις (Δυνάμεις, Διαδικασίες, Λειτουργίες…) εκδηλώνεται μέσα σε ένα φυσικό (υλικό) σώμα…
Το Ον λοιπόν (όχι το ΑΠΟΛΥΤΟ ΟΝ, ή το Ον στην Πορεία του μέσα στους Κόσμους) αλλά το «συγκεκριμένο ον», ο καθένας μας) σε όποια Κατάσταση κι αν βρίσκεται όχι μόνο έχει ένα «Υπαρξιακό Υπόβαθρο» αλλά ταυτόχρονα είναι «Εν Δυνάμει» Ον, ένα Ον που «εξελίσσεται» (στην κλίμακα που περιγράψανε πιο πάνω). Έτσι το Ον ανάλογα με την Κατάσταση που Βρίσκεται, Δραστηριοποιείται, πορεύεται στη ζωή, διαμορφώνει μία Ηθική και μία συμπεριφορά, αλλά εφόσον είναι ένα Ον Εν Εξελίξει και η Ηθική του Όντος (η Οντική Ηθική) είναι μία Δυναμική (μία Εξελισσόμενη) Ηθική. Είναι φανερό ότι η Ανάπτυξη, η Διεύρυνση, της Συνείδησης οδηγεί στην Διαφοροποίηση της Δραστηριότητάς του (της Ηθικής του, της συμπεριφοράς του)… Έτσι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ είναι όχι μόνο η ΑΜΕΣΗ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ του Όντος, μια ΖΩΝΤΑΝΗ ΗΘΙΚΗ, αλλά είναι ταυτόχρονα και μία ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΗΘΙΚΗ (μία Εξελισσόμενη Ηθική)…
Όσο πιο ψηλά τοποθετείται το Ον, τόσο το Είναι του, η Αντίληψή του, κι η Δραστηριότητά του, εμπνέονται από την Αρχή της Ενότητας που όταν εφαρμόζεται στην «πολλαπλότητα» περικλείνει μέσα της την Αρχή της Δικαιοσύνης, της Ισότητας, και γενικά της Αρετής.
Όταν το Ον, οντικά, αντιληπτικά, βρίσκεται σε κάποια κατώτερη κατάσταση η δραστηριότητά του εμπνέεται από την «παρούσα» κατάστασή του (της πολλαπλότητας, του «διαχωρισμού» από το Ένα, κλπ.). Η προσπάθεια να «συμμορφωθεί» με κάποιες ανώτερες αρχές δημιουργεί μία συμμορφωτική ηθική, μία τεχνητή ηθική και τελικά (ίσως) μία υποκριτική ηθική, αφού δεν είναι αυθόρμητη, πηγαία, αλλά μιμητική κάποιας άλλης κατάστασης (που δεν βιώνουμε, δεν αφομοιώνουμε, δεν κατανοούμε…)… Αυτό δεν είναι ηθική… Κι ίσως τελικά να είναι προτιμότερο τα όντα να εκδηλώνουν την αυθόρμητη φύση τους (τηρώντας βέβαια κάποιους κανόνες, κάποιες αρχές), παρά να πιέζονται να συμμορφωθούν με μία Ηθική που ξεπερνά τα όρια της οντικής κατάστασής τους, της κατανόησής τους. Μία «κοινωνία αγγέλλων» φυσιολογικά θα πρέπει να έχει μία «ηθική αγγέλλων». Κι είναι επίσης τελικά φυσιολογικό μία κοινωνία «ανθρωποφάγων» (όπως είναι όλες οι «πολιτισμένες» κοινωνίες) να ακολουθεί μία ανάλογη ηθική. Μπορείς άραγε να επιβάλλεις μία «ανώτερη ηθική» σε «πιθήκους»; Κι έχει νόημα μία τέτοια «επιβολή» της ηθικής;
ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΟΝ
1. Η ΟΝΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ
Το Ον (σε Όποιο Πεδίο κι αν εκδηλώνεται) όταν Βιώνει την Αληθινή (Βαθύτερη) Φύση του, όταν Βιώνει το Αγαθόν, το Εκφράζει στην Δραστηριότητά του σαν Αρετή (Αρετή της Φύσης του, Αρετή της Γνώσης, Αρετή Έμπρακτη) όχι μόνο στην δική του προσωπική ζωή αλλά και στις σχέσεις του με το περιβάλλον και τα άλλα όντα, σαν Δικαιοσύνη, Ισότητα, Ελευθερία κι Ευθύνη, Αγαθότητα και Μέτρο, κλπ… Αυτή η Πηγαία (Αυθόρμητη κι Αυθεντική και Ζωντανή) Ηθική του Όντος είναι η Ηθική του Αγαθού, η Ηθική της Γνώσης (κι Αλήθειας), η Ηθική της Δικαιοσύνης. Αυτή την Ηθική έχει ο Αληθινός Φιλόσοφος (ο Αληθινός Φιλόσοφος κατά τους Αρχαίους Έλληνες κα τον Πλάτωνα), ο αληθινός ηγέτης και πολιτικός, ο αληθινός άνθρωπος στον Πλάτωνα, στην Ιδανική Πολιτεία του… Οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να θεμελιώσουν και να λειτουργήσουν μία Αληθινή Πολιτεία είναι η αληθινοί φιλόσοφοι, οι αληθινοί άνθρωποι. Αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο Βιώνουν το ΕΙΝΑΙ, την ΑΛΗΘΕΙΑ, το ΑΓΑΘΟΝ, αλλά και στην πραγματική πρακτική ζωή τους Διδάσκουν με Παράδειγμα όσους βρίσκονται χαμηλότερα στην κλίμακα της εξέλιξης. Δεν είναι κατηγορία για κάποιον να έχει εξελιχθεί, να αντιλαμβάνεται, και να Βιώνει το Υπέρτατο Αγαθό, ούτε είναι κατηγορία για κάποιον άλλον να βρίσκεται σε χαμηλότερη κλίμακα (έχοντας την δυνατότητα της ελευθερίας και τις ευκαιρίες να εξελιχθεί…). Στην Ιδανική Πολιτεία του Πλάτωνα δεν έχουν όλοι τον Ίδιο Βαθμό Γνώσης, ούτε Βιώνουν όλοι την Υπέρτατη Ζωντανή Ηθική του Όντος… αλλά όλοι έχουν την θέση τους στην Κλίμακα της Εξέλιξης και την Δυνατότητα να Εξελιχθούν…
2. Η ΑΡΕΤΑΪΚΗ ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ
Όσοι δεν έχουν αναπτυχθεί πλήρως σαν άνθρωποι και δεν έχουν το «νου» του φιλοσόφου μπορούν με το Παράδειγμα των Σοφών να εμπνευσθούν από την Αρετή και να Βαδίσουν τον Δρόμο που Οδηγεί στην Αποκάλυψη του Όντος (μέσα τους), στην Αληθινή Γνώση, στην Αληθινή Ζωντανή Αρετή. Όχι μόνο η Αρετή είναι θέμα Γνώσης αλλά και μπορεί να διδαχτεί (για όποιον έχει νου να κατανοήσει, μάτια να δει, κι αυτιά να ακούσει, και διάθεση να «πράξει»…). Έτσι η Αρετή, το Αγαθόν, η Αλήθεια, η Δικαιοσύνη, η Ελευθερία, κλπ. δεν είναι κάποια αφηρημένα ιδανικά που θα πρέπει να μιμηθούμε (γιατί αυτό, η μη αφομοίωση της Γνώσης και της Αρετής οδηγεί απλά στην μίμηση και στην υποκρισία και δεν είναι αυθεντική ηθική)… αλλά η Αληθινή Φύση, η Γνώση, και το Αγαθόν, που πρέπει να Βιώσουμε, να Εκδηλώσουμε και να Πραγματοποιήσουμε στην ζωή… Με άλλα λόγια η Αρεταϊκή Ηθική στην Σκέψη του Πλάτωνα, αλλά και στον Αριστοτέλη, και στους άλλους Έλληνες Φιλοσόφους, δεν είναι μία «αρετή συμμόρφωσης» (πράγμα που είναι ψεύτικο) αλλά Ένας Δρόμος Ανάπτυξης, να φτάσουμε να Βιώσουμε μέσα μας το Αληθινό Αγαθό..
3. Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ
Αλλά μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι σε ακόμα χαμηλότερο επίπεδο εξέλιξης. Κι αυτό δεν είναι κατηγορία. Είναι όμως «ηθικά» ελέγξιμο αν αυτοί οι άνθρωποι δεν προσπαθούν στην κοινωνική ζωή τους να τηρήσουν κάποιους κανόνες (πολύ αρχαίους, πολύ λογικούς, και πολύ ανθρώπινους…). Όπως η στοιχειώδης δικαιοσύνη, η φιλαλήθεια, η μη βλάβη των άλλων, κλπ… Ίσως κάποιοι άνθρωποι να μην κατανοούν την Αγαθή Φύση τους, να μην έχουν την Υπέρτατη Γνώση, και να μην Βιώνουν το Υπέρτατο Αγαθό που γίνεται Αρετή και Βούληση, μπορούν όμως να κατανοήσουν ότι είναι καλό να μην κάνουν στους άλλους κάτι που δεν θα ήθελαν να κάνουν οι άλλοι σε αυτούς. Αυτή είναι η βασική ηθική αρχή που ξεχωρίζει την κοινωνία των ανθρώπων, από τις αγέλες των θηρίων… Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που ούτε κι αυτή την ηθική αρχή τηρούν…
4. Η ΗΘΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ Ή Η ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ
Υπήρξαν στην Ιστορία της Φιλοσοφίας φιλόσοφοι που υποστήριξαν απόψεις για την Ηθική στις οποίες στηρίχθηκαν και κοινωνιολογικές θεωρίες και πολιτικές απόψεις, διαφορετικές από αυτές που περιγράψαμε μέχρι τώρα… Ο Καντ απορρίπτοντας κάθε υπέρβαση του νου (που θα οδηγούσε στο μυστικισμό…), κάθε μεταφυσική (που θα μπορούσε αυθαίρετα να επικαλεστεί Κάποια Υπέρτατη Αρχή με την Οποία δεν έχουμε επαφή και δεν μπορεί να αποδειχθεί…), και θέλοντας να παραμείνει στα όρια του νου, της αυστηρής λογικής και της επιστημονικής θεώρησης (δηλαδή μέσα στα όρια αυτού που μπορεί να «ελέγξει» ο άνθρωπος…), προσπάθησε να θεμελιώσει στο νου (με τις όποιες δυνάμεις λογικής έχει), όχι μόνο την αντίληψη για το Ον, για την γνώση (και το βέβαιο της γνώσης) αλλά και την ανθρώπινη δραστηριότητα. Η Ίδια η Λογική Είναι Ηθική ή αλλιώς η Ηθική πηγάζει από την Λογική… Στην πραγματικότητα ο Καντ απλά επανέλαβε αυτό που έλεγε ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας, ότι «η Γνώση Είναι Αρετή», περιορίζοντας όμως την γνώση μέσα στα όρια του νου και της λογικής… Απλά δεν μπορούσε να «ανυψωθεί» σαν τους Έλληνες Φιλοσόφους ΩΣ ΤΟ ΕΙΝΑΙ και παρέμενε στην μικρή περιορισμένη ανθρώπινη ύπαρξή του… Για τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα και τους Έλληνες, το Ον, η Γνώση, η Αρετή Είναι ΚΑΤΙ πιο πολύ από τον νου. Ο Καντ περιόριζε το Ον στον (περιορισμένο) νου του (θέλοντας απλά να είναι «επιστημονικός»)… Στην πραγματικότητα η ταύτιση (πραγματική, συμβολική, πρακτική) της Λογικής με την Ηθική δεν μπορεί να θεμελιώσει Ηθική. Αυτό μπορεί να το κάνει κάποιος αναπτυγμένος λογικός (κι ηθικός) άνθρωπος αλλά δεν ισχύει για άλλους. Αν για τον «πολιτισμένο» άνθρωπο είναι λογική η έννοια της Δικαιοσύνης που Υποκαθίσταται από την έννοια της Εξισορρόπισης, της Ισότητας, κλπ., αυτό δεν ισχύει για άλλους. Ο «ανθρωποφάγος» θεωρεί απόλυτα φυσικό και λογικό να σκοτώνει και να «καταναλώνει» τον εχθρό του. Και δεν είναι λίγοι οι «ανθρωποφάγοι» που κυκλοφορούν στον πολιτισμένο κόσμο μας και οι οποίοι «σκοτώνουν» και «καταναλώνουν» τους συνανθρώπους τους με πολλούς και διαφόρους τρόπους… Με άλλα λόγια δεν υπάρχει μία παγκόσμια πανανθρώπινη λογική, ίδια για όλους και συνεπώς μία «ηθική της λογικής». Βεβαίως οι περισσότεροι άνθρωποι συντάσσονται με την λογική, αλλά όχι όλοι… Υπάρχουν διάφορες λογικές (και συνεπώς ηθικές) που ισχύουν για μεγαλύτερους ή μικρότερους πληθυσμούς… Άλλωστε ο Καντ μολονότι ήταν μεγάλος φιλόσοφος είναι απλά μία μετριότητα μπροστά σε άλλους φιλοσόφους όπως ο Πλάτωνας ή ο Χέγκελ (που «παρεξηγήθηκε» περίεργα και ποικιλότροπα από πολλούς…)…
5. Η «ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΗ» ΗΘΙΚΗ
Έχει διατυπωθεί από κοινωνιολόγους (επιστήμονες που ερμηνεύουν την «πραγματικότητα» μέσα από την κοινωνία και την κοινωνική ζωή) η άποψη ότι η «Ηθική» είναι ένα σύνολο από κανόνες που καθορίζονται από την κοινωνική ομάδα και καθιερώνονται και θεσμοθετούνται… επηρεάζοντας ως ένα βαθμό και το «Δίκαιο» (το «θεσμοθετημένο δίκαιο», τους νόμους). Έτσι, για το άτομο, η Πηγή της Ηθικότητας δεν είναι Εσωτερική (όπως στην Φιλοσοφία του Πλάτωνα, στον Καντ, κλπ., δηλαδή δεν πηγάζει από την Οντολογική Αρχή του Ανθρώπου, ή έστω από την Νοημοσύνη, την Ορθή Λογική, κλπ.) αλλά εξωτερική, αφού επιβάλλεται στο άτομο από την κοινωνία κατά την «κοινωνικοποίησή» του, και από την κοινωνία (με διαφόρους μηχανισμούς) κατά την κοινωνική ζωή… Αν αυτό είναι αλήθεια… και το βλέπουμε να συμβαίνει μπροστά μας… ισχύει εντούτοις ως ένα σημείο, κι είναι παραπλανητικό να υιοθετήσουμε μία τέτοια θέση σε απόλυτο βαθμό… Ακόμα κι αν παραβλέψουμε την Ανώτερη Φύση μας και την Νοημοσύνη που Ενεργεί μέσα στο άτομο σαν Προσωπική Συμβολή στην Ηθικότητά του, όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το πολύ απλό γεγονός ότι η κοινωνία (η κοινωνική ομάδα) δεν είναι κάτι αυθαίρετο (χωρίς ιστορικές καταβολές, χωρίς συνέχεια, χωρίς «ιδεολογία»)… ούτε θεσμοθετεί αυθαίρετα… Στην πραγματικότητα μία οποιαδήποτε κοινωνία σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή έχει μία πολύ παλιά ιστορία πίσω της (μία «παράδοση») και την λαμβάνει υπόψιν της στην διαμόρφωση της Ηθικής και της Ιδεολογίας (έξω από πρακτικούς, κοινωνικούς, και οικονομικούς παράγοντες)… Όλες οι κοινωνίες έχουν κάποια μεταφυσική πίστη (είτε πρόκειται για πίστη σε Μία Παγκόσμια Αρχή, είτε πρόκειται για μία πεποίθηση ότι «δεν υπάρχει θεός»), επικαλούνται Κάποια Ηθική Αρχή, την Λογική Αξία, όπως η Δικαιοσύνη, η Ισότητα, η Κοινωνική Συνοχή κι η Αλληλοβοήθεια, κλπ., για να θεσπίσουν κανόνες, θεσμούς, νόμους. Χωρίς αυτό το «ιστορικό ελάχιστο» (δηλαδή την συσσωρευμένη πολιτιστική εμπειρία της κοινωνίας) δεν μπορεί να οργανωθεί και να λειτουργήσει μία κοινωνία… Τώρα το κατά πόσο τηρούνται οι «κανόνες» και εφαρμόζονται οι «νόμοι», αυτό είναι ένα άλλο θέμα (που οφείλει όμως να μελετήσει και να ερμηνεύσει η Κοινωνιολογία…)… Κατά την γνώμη μας η Ηθική αυτού του είδους (η κοινωνιολογική ηθική) είναι η κοινωνική ηθική που περιγράφει ο Πλάτωνας, μία ηθική που επικαλείται Αξίες και Αρετές που δύσκολα όμως εφαρμόζονται από την κοινωνία…
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΗΘΟΣ
Το Ον που αναπτύσσεται πνευματικά (κι αυτό ισχύει και για τους μεταφυσικούς κόσμους κι όχι μόνο για τον υλικό κόσμο, το γήινο κόσμο) βρίσκει μέσα του την Αληθινή Φύση του, την Ενότητα του Όντος, την Βαθύτερη Σημασία της Σχέσης των Όντων μεταξύ τους (που είναι η Ουσία της Αγάπης, της Καλοσύνης, της Συμπόνιας…), την Αληθινή Αρετή, την Αλήθεια, την Δικαιοσύνη, κι όλες τις προσωπικές και κοινωνικές αρετές… Η Ηθική του είναι Πηγαία, Ζωντανή. Δεν έχει ανάγκη να συμμορφωθεί με «έξωθεν» κανόνες… Συνήθως οι κοινωνίες στις οποίες ζουν τα όντα (με μία ηθική της συμμόρφωσης) είναι στην οντολογική και ηθική κλίμακα πολύ χαμηλά… Αν το Ον, το Πρόσωπο, δεν μπορεί να βρει μέσα του την Αληθινή Πηγή της Ηθικότητας, αν δεν μπορεί (όπως πιστεύει ο Καντ) να επικαλεστεί την Νοημοσύνη, αναγκαστικά θα ζητήσει «έξω» γνώμονα για την δράση του. Θα βασιστεί στην ηθική της κοινωνίας, της οικογένειας, της κοινωνικής ομάδας, κλπ. Αλλά μία τέτοια ηθική, ούτε οντολογική αξία έχει, ούτε πραγματική (ηθική) χρησιμότητα. Είναι μία ηθική συμμόρφωσης, μιμητική, υποκριτική. Μία τέτοια ηθική μπορεί να οριοθετεί την εξωτερική συμπεριφορά αλλά δεν μπορεί ούτε Ηθική να δημιουργήσει ούτε καμία πνευματική εξέλιξη μπορεί να προωθήσει…
Είτε έτσι, είτε αλλιώς, η Ηθική είναι θέμα Προσώπου κι όχι της κοινωνίας. Τι εννοούμε με αυτό; Όπως η Ύπαρξη έχει κατά κύριο λόγο Οντική (και Οντολογική) σημασία, το ίδιο κι η Δραστηριότητα της Ύπαρξης (το Ήθος, η Ηθική, η Πράξη) έχει βαθιά οντολογική σημασία. Ό,τι είναι ο άνθρωπος (ό,τι έχει μέσα στην καρδιά του, όπως έλεγε ένας παλιός Διδάσκαλος) αυτό βγάζει προς τα έξω. Αυτή είναι η γνήσια ηθική του (όποια κι αν είναι). Αντίθετα η συμμόρφωση με έξωθεν κανόνες μπορεί να αφορά κοινωνία, πολιτικούς, κλπ., που θέλουν να χειραγωγήσουν το πλήθος αλλά δεν έχει καμία ηθική αξία… Με άλλα λόγια, η Ηθική (σαν πρόβλημα) είναι κατεξοχήν φιλοσοφικό πρόβλημα και δευτερευόντως αφορά την κοινωνία, την πολιτική, κλπ…
ΠΟΙΑ ΗΘΙΚΗ; ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΣ ΕΡΩΤΗΜΑ
Όπως το Οντολογικό Ερώτημα (ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΑΡΞΗ;) και το Γνωσιολογικό Ερώτημα (ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ; ΑΛΗΘΕΙΑ; ΠΩΣ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ;) έτσι και το Ηθικό Ερώτημα (ΠΩΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΜΟΥ, ΟΠΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΑΞΩ;) είναι κατά κύριο λόγο Προσωπικό. Το Ον, τον Άνθρωπο, σαν Πρόσωπο, αφορά «Αυτό που Είναι» (αυτός ο ίδιος), αφορά το να «αντιλαμβάνεται την αλήθεια», και το να «πράττει σωστά». Είτε το θέλουμε, είτε όχι, η Οντολογική Εξέλιξη δεν μπορεί παρά να είναι ατομική αφού στην παρούσα φάση της εξέλιξής μας έχουμε διαμορφώσει μία «ατομική συνείδηση» και ζούμε μία «προσωπική ζωή». Ούτε Θεός, ούτε κόσμος, ούτε κοινωνία, ούτε άνθρωπος, θα εξελιχθεί για λογαριασμό μας, θα «είναι» για λογαριασμό μας, θα «κατανοήσει» για λογαριασμό μας, και θα «πράξει» για λογαριασμό μας. Κι εδώ γίνεται κατανοητό το μέγεθος της Προσωπικής Ευθύνης του Καθενός μας, η Άβυσσος της Ελευθερίας μας, αλλά και η Υποχρεωτική Αποδοχή των αποτελεσμάτων των πράξεών μας. Οφείλουμε να Βαδίσουμε τον Δρόμο της Εξέλιξης εμείς οι ίδιοι, Προσωπικά, Έμπρακτα…
Αν θέλουμε λοιπόν να απαντήσουμε στο Αληθινό Θεμελιώδες Ηθικό Ερώτημα «ΠΟΙΑ ΗΘΙΚΗ;» Οφείλουμε (τουλάχιστον στον εαυτό μας) να Ξεκινήσουμε από την Βάση, από την Αρχή. Αν σαν υπάρξεις (η ύπαρξη, ο καθένας μας) Στηριζόμαστε Οντικά σε Μία Παγκόσμια Αρχή από την Οποία έχουμε «Αποσπαστεί» (κατά την «αντίληψή» μας) δημιουργώντας μία ατομική («προσωπική») συνείδηση ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΑΡΧΕΓΟΝΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ ΜΑΣ, ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΜΑΣ. Αυτό Δίδαξαν όλοι οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι κι όλοι οι Μεγάλοι Φιλόσοφοι…
Αν η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ είναι η Συνείδηση σαν Λειτουργία Αντίληψης και Πάνω σε Αυτή στηρίζονται οι προσωπικοί περιορισμοί και αυτοσχεδιασμοί και «αντιλήψεις» μας, Οφείλουμε να Ανυψωθούμε πάνω από την συνηθισμένη συνείδησή μας (το προσωπικό εγώ) και να Βιώσουμε μία «Διευρυμένη Συνείδηση» (χωρίς προσωπικά στοιχεία), που Βυθίζεται στο Παγκόσμιο Πνεύμα (κι από την Ενότητα μέσα στην πολλαπλότητα, στην Αληθινή Ενότητα του Είναι… κι από Εκεί Ως το Ένα… κι Ως το Άπειρο Θείο)…
Συνεπώς η Μόνη Ηθική που μπορούμε να έχουμε είναι η Ζωντανή, Εξελισσόμενη, Δυναμική, Ηθική του Όντος, που Ανυψώνεται από το περιορισμένο ατομικό εγώ Ως το Παγκόσμιο Πνεύμα, Ως το Αρχικό Ένα. Όσο Ανυψωνόμαστε Οντικά και Γνωσιολογικά τόσο και η Ηθική που θα πηγάζει από την Οντική Κατάστασή μας και την Γνωσιολογική Κατανόησή μας θα Μετουσιώνεται από Αρετή σε Αγάπη κι από Αγάπη σε ΕΝΟΤΗΤΑ.
Άλλος δρόμος (από τον Δρόμο της Πνευματικής Εξέλιξης) δεν υπάρχει, άλλη ηθική δεν υπάρχει. Με κανένα άλλο τρόπο, ούτε θρησκευτικό, ούτε φιλοσοφικό, ούτε ιδεολογικό, ούτε κοινωνιολογικό, μπορεί να θεμελιωθεί ΗΘΙΚΗ. Μιλάμε για Γνήσια Ηθική γιατί «ηθική συμμόρφωση» μπορεί να θεμελιώσει οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα… Ακόμα κι ο «υπόκοσμος» έχει τον ηθικό κώδικά του… Όμως όλες αυτές οι ηθικές είναι σκουπίδια…
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑΣ
Κάθε οργανωμένη κοινωνία έχει τους «κανόνες» της (τον ηθικό κώδικά της) που στηρίζονται σε πρακτικές, βιοτικές, οργανωτικές, πολιτικές, και ιδεολογικές ανάγκες… Ο άνθρωπος (ο μη εξελιγμένος, υλικός, άνθρωπος) είναι συνισταμένη των προσωπικών επιδιώξεών του και των κοινωνικών επιταγών, συνθηκών, και καταστάσεων. Βασική επιδίωξη του ανθρώπου είναι η επιβίωσή του, η κοινωνική εξέλιξή του, (η σχέση και) η οικογένεια… Από την αρχή της δημιουργίας των ανθρώπινων κοινωνιών (όταν ο άνθρωπος ήταν στο προ-ανθρώπινο στάδιο εδώ και 500.000 χρόνια), ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει… οι οργανωτικές δομές των ανθρώπινων κοινωνιών έχουν παραμείνει ουσιαστικά ίδιες. Η θεσμοθέτηση της ιδιοκτησίας (που εξυπηρετεί όχι μόνο την προσωπική επιβίωση αλλά και την συσσώρευση πλούτου, δηλαδή δύναμης, δηλαδή εξουσίας μέσα στην κοινότητα), της συναλλαγής (προϊόν, αξία, αργότερα χρήμα, κλπ.), της εξουσίας (της κυριαρχίας του ισχυρού, του πιο πλούσιου, κλπ.), κανόνων δικαίου (δηλαδή του κοινωνικού στάτους), κλπ., είναι μία πανάρχαια υπόθεση. Και μολονότι ο κόσμος τεχνολογικά εξελίχθηκε οι βασικές δομές της κοινωνίας παραμένουν ίδιες… Αυτή η κατάσταση της κοινωνίας ασφαλώς ευνοεί τους έχοντες και κατέχοντες μολονότι το 99% του πλήθους σε όλο τον πλανήτη δεν θα ήθελε μία διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας πιστεύοντας ότι ευνοείται, έχοντας μία μικρή ιδιοκτησία, έχοντας μία «θέση» στην κοινωνία, κλπ…
Από την άλλη μεριά οι πολιτικοί άρχοντες και θεσμοθετούντες δεν αγγίζουν τους βασικούς θεσμούς της κοινωνίας… περιορίζονται στο ρόλο του «διαχειριστή της κατάστασης». Είναι υπηρέτες των πλουτοκρατών (κι εξαρτημένοι από αυτούς) και δεν θέλουν με κανένα τρόπο να οργανώσουν μία διαφορετική κοινωνία.
Ο «λαός» εξ’ άλλου που είναι «κυρίαρχος» μόνο στο να εκλέγει τους «υπηρέτες» της κυρίαρχης εξουσίας (του πλούτου), παραπλανάται, εμπαίζεται, και τελικά σέρνεται σε μία ζωή που δεν οργάνωσε, δεν διάλεξε, κι ίσως δεν θέλει (κατά βάθος)…
Οι τρεις πυλώνες της εξουσίας, η πλουτοκρατία, οι πολιτικοί, κι ο λαός έχουν εκ των πραγμάτων διαφορετικά συμφέροντα. Οι πλουτοκράτες, παλιότερα βασιλιάδες κι άρχοντες, σήμερα τραπεζίτες, χρηματιστές, επενδυτές, θέλουν να διατηρήσουν την εξουσία τους και σήμερα έχουν «καταχρεώσει» τους «συνεργάτες» τους πολιτικούς σε ολόκληρο τον πλανήτη, που ρίχνουν το βάρος της ολέθριας κακοδιαχείρισης στους λαούς… Σπάνια υπήρξαν ηγέτες που πήραν το μέρος του λαού… Σπάνια επίσης, μέσα στην ιστορία, λαοί, είχαν την ωριμότητα να αντιληφθούν την αλήθεια και να επαναστατήσουν. Συνήθως οι επαναστάσεις χειραγωγούνται και τελικά εγκαθιδρύουν παρόμοια καθεστώτα με αυτά που ήθελαν να καταργήσουν…
Έτσι ο σημερινός άνθρωπος, ριγμένος μέσα σε μία κοινωνία οργανωμένη κατά τα συμφέροντα των λίγων (της πλουτοκρατίας), με θεσμοθετημένο το «άδικο» (του πλούτου, της ιδιοκτησίας, της κερδοσκοπίας, της απάτης…) που βαφτίζει «δίκαιο», με αγύρτες και υποκριτές στην πολιτική εξουσία που ενώ υπηρετούν άλλο κύριο (τους πλουτοκράτες) ονομάζουν υποκριτικά τους εαυτούς τους «εκπρόσωπους» ή (με πιο πολύ θράσος) «υπηρέτες» του λαού… μέλος ενός λαού σε, απάθεια, αδιαφορία, χωρίς αντανακλαστικά, βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα τι να κάνει. Καθένας πρέπει να αναρωτηθεί τι «είναι», τι «συμβαίνει γύρω του», τι «κάνει». Η απάντηση που θα δώσει ο καθένας δεν αφορά μόνο την προσωπική επιβίωσή του και εξέλιξή του, αφορά και τους άλλους.
Αν δεν διαφωτιστούν οι άνθρωποι, και δεν διαφωτιστούν πολλοί άνθρωποι, θα είναι έρμαια και θύματα μίας ανήθικης κοινωνίας (όσο κι αν επικαλούνται τον «πολιτισμό» και την «ηθική» και το «δίκαιο») και δεν θα μπορέσει ποτέ να αλλάξει η κοινωνία… Οι αληθινοί άνθρωποι είναι έξω από την ανήθικη κοινωνία (έξω από το «μαντρί»). Αλλά παράλληλα οι αληθινοί άνθρωποι δεν έχουν την δική τους κοινωνία, τον δικό τους «χώρο»…
Η ΟΔΟΣ ΤΩΝ ΕΞΗ ΑΡΕΤΩΝ Ή ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ
1. Η ΑΠΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ο Αληθινός Άνθρωπος που Ακολουθεί την Οδό της Αυτογνωσίας (κι Αναγνωρίζει την Αληθινή Εσώτερη Φύση του…) «περνά» μέσα από τον κόσμο χωρίς να θέλει να τον «κατακτήσει» και χωρίς να τον «απαρνιέται». Αποδέχεται την ζωή όπως είναι, κι έτσι πορεύεται χωρίς κέρδη και ζημιές. Χρησιμοποιεί τα πράγματα χωρίς να σκλαβώνεται σ’ αυτά. Είναι από πεποίθηση Ακτήμονας, και μπορεί με όμοιούς του να θεμελιώσει μία κοινότητα όπου επικρατεί η «αρχή της ΑΚΤΗΜΟΣΥΝΗΣ» ή η «αρχή της κοινοκτημοσύνης»
2. Η ΗΡΕΜΙΑ ΤΗΣ ΥΛΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ (ΤΩΝ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ)
Ο Αληθινός άνθρωπος, έχοντας «Διευθετήσει» τις ψυχοσωματικές λειτουργίες του μέσα στο Φως της Γνώσης του, έχοντας Προσανατολιστεί μέσα στην ζωή, κι έχοντας Αναγνωρίσει τις «πραγματικές ανάγκες» του, Πορεύεται Ήρεμα, χωρίς να «διεκδικεί» τίποτα και χωρίς να «παρεκκλίνει» από την πορεία του… Αποφεύγει τις πιέσεις χωρίς να υποχωρεί… (Πως το κάνει; Εκείνος Γνωρίζει. Λειτουργεί σε ένα βαθύτερο υψηλότερο επίπεδο, από εκείνο του συνηθισμένου ανθρώπου)… Πορεύεται με πραγματική βαθιά ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ… Δεν αποδέχεται να έχει εξουσία ούτε δέχεται άλλη εξουσία έξω από την Εξουσία του Θεού. Δεν χειραγωγεί και δεν χειραγωγείται…
3. Η ΗΣΥΧΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Ο Αληθινός Άνθρωπος, έχοντας «ανυψωθεί» πάνω από τον γήινο κόσμο, έχοντας καταλύσει όλους τους δεσμούς με την ζωή στον εξωτερικό κόσμο, χωρίς «επιθυμίες», πορεύεται με Γνώμονα την Αρχή της ΙΣΟΤΗΤΑΣ, που «εξομοιώνει» όλες τις διαφορές που «διακρίνει».
4. Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΝΟΥ
Ο Αληθινός Άνθρωπος έχοντας «καθαρίσει» το Νου του από όλες τις «παρεκτροπές» που οδηγούν στην απατηλή αντίληψη μίας ύπαρξης «ξεχωριστής» από το «Παγκόσμιο Σώμα» βιώνει την Αληθινή Σιγή του Νου… και «μετουσιώνεται» σε Ήλιο της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, της Δικαιοσύνης που αποκαθιστά ανισότητες κι αδικίες.
5. Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Ο Αληθινός Άνθρωπος που «Γίνεται» (Αυτό που Πάντα Είναι) Ένα με το Παγκόσμιο Πνεύμα… είναι πραγματικά ΑΓΑΠΗ, Αντίληψη Ενότητας, Πηγή Αυθεντικής Αγαθότητας και Πράξη Καλοσύνης… Αγάπη που θυσιάζει το εγώ στο Ένα, που δέχεται ευχάριστα ακόμα και την βλάβη του εγώ για χάρη του Ενός.
6. Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ
Ο Αληθινός Άνθρωπος Βιώνοντας την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΦΥΣΗ του, την Θεότητά Του, που είναι «η Ίδια Μία και Μόνη Πραγματικότητα» για όλα τα όντα, είναι Ένα με όλα τα όντα, ακόμα κι όταν εκείνα δεν το γνωρίζουν ή το «πολεμούν».
Ο Αληθινός Άνθρωπος ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ, όταν Γνωρίσεις τον Εαυτό Σου