The Philosophy of Being
THE PHILOSOPHY OF IS
Twenty-five centuries ago, Plato founded the Philosophy of IS (UTTERLY BEING), a philosophical thought that dominates the Western world to this day. In fact, Plato exhausted the subject and all the rest of us, even those who ignore him, are merely commenting on the Platonic understanding. According to Plato the "completely is", the “utterly being”, that is, the True Being, (the Agathon) is beyond "being", essence and determinations. From It (as from the sun emanates light) emanates Being, (the Essence), which is the most abstract and the most empty (undefined) perception identified with Simple Existence. From the differentiation of Being, all beings, all that exists, arise with various determinations. From Being arises with Self-Consciousness the subjective perception (the soul, in the sense of mental existence) and the objective states (the world of beings, of ideas). The conceivable world is therefore twofold, mind (the real essence of the soul) and conceivable. These are of the same essence ("are") but differ in their definitions and in their function. Every "is" (i.e. every determinable) has a double meaning: "is", (i.e. exists) and "is what" (is something, determination). The world of phenomena is but a reflection of the mental world, an image , a copy, which does not belong to the space of "being" but of becoming (that is, of the momentary "being" that is constantly differentiating).
A few centuries later Plotinus, Plato's greatest commentator, would clearly describe the four spheres of Being:
1. The One, the True Being, the Source of all.
2. The Μind, the mental sphere,
3. The soul (in the sense of the vital principle),
4. The matter.
Just as for Plato everything belongs to Utterly Being (to the "completely being") which the soul (the mental core) must perceive by abandoning the world of phenomena and the world of intelligibles, so for Plotinus everything belongs to the One, which can be approached by the mind abandoning all the outer spheres of Being, even the perception of a separate existence, i.e. all mental activity.
Many centuries after Plato, Hegel realized that "Being" is identical with Cognition (Noein), that is, he realized that "Being" is not a substance but an activity, an energy, a function. From "Being" in the dynamic sense, the Noein (Cognition), which is identified with Absolute Non-Being (and not non-being as a negation of being), when differentiated, the world of Being (of essence, determination) emerges and from the differentiation of Being arises the mental sphere of subjective existence and objective state. Everything is intelligence. The further alienation of the spirit (of consciousness) and the simultaneous degeneration of the mental into phenomena leads to the realm of nature, the material world. The detachment of the spirit from the world of phenomena, its concentration from scattered mental activities in True Existence, in True Being, finally takes us out of the realms of Being, into Absolute Being, where the Mind now perceives Infinity and Eternity of the existence.
In the last century the existentialists have tried through Given Existence (that "Being" that we are and ignore its Depth) to separate the Real Being from all mental garbage, all dead-end mental processes and futile activities. The "Being" that stands as the Background to all "relative is" will be revealed only when all that "is not" is abandoned. Ultimately True Being is revealed as Non-Being, as lacking any mental process and determination. True Existence is completely outside the realm of existence as perceived by ordinary people, outside the realm of experience.
Even today the Search for True Being, the Experiencing of True Being, beyond any related and ultimately useless and indifferent activities, remains the main problem of True Philosophy. "Being" as the support of all existence (any kind of existence) is always Present and always Available for us to Experience. Wasting time is not about Timeless. Whether we like it or not, today, but in ten thousand years, we will have to give up all foolish activities to emerge into True Existence.
…
Η Φιλοσοφία του «Είναι»
Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ
Εδώ και εικοσιπέντε αιώνες, ο Πλάτωνας, θεμελίωσε την Φιλοσοφία του ΕΙΝΑΙ, φιλοσοφική σκέψη που κυριαρχεί μέχρι σήμερα στον δυτικό κόσμο. Στην πραγματικότητα ο Πλάτωνας εξάντλησε το θέμα κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι, ακόμα κι αυτοί που τον αγνοούν, απλά κάνουμε σχόλια στην πλατωνική αντίληψη. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα το «τελείως είναι», δηλαδή το Αληθινό Είναι, (το Αγαθόν) είναι πέραν του «είναι», της ουσίας και των προσδιορισμών. Από Αυτό (όπως από τον ήλιο πηγάζει το φως) πηγάζει το Είναι, (η Ουσία), που είναι η πιο αφηρημένη και η πιο κενή (χωρίς προσδιορισμούς) αντίληψη που ταυτίζεται με την Απλή Ύπαρξη. Από την διαφοροποίηση του Είναι προκύπτουν με διάφορους προσδιορισμούς όλα τα είναι, όλα τα όντα. Από το Είναι προκύπτει με την Αυτοσυνείδηση η υποκειμενική αντίληψη (η ψυχή, με την έννοια της νοητής ύπαρξης) και οι αντικειμενικές καταστάσεις (ο κόσμος των όντων, των ιδεών). Ο νοητός κόσμος λοιπόν είναι διττός, νους (η πραγματική ουσία της ψυχής) και νοητό. Αυτά είναι της ίδιας ουσίας («είναι») αλλά διαφοροποιούνται στους προσδιορισμούς τους και στην λειτουργία τους. Κάθε «είναι"» (δηλαδή κάθε προσδιοριζόμενο) έχει μία διπλή έννοια: «είναι», (δηλαδή υπάρχει) και «είναι τι» (είναι κάτι, προσδιορισμός). Ο κόσμος των φαινομένων δεν είναι παρά μία αντανάκλαση του νοητού κόσμου, ένα είδωλο, ένα αντίγραφο, το οποίο δεν ανήκει στον χώρο του «είναι» αλλά του γίγνεσθαι (δηλαδή του στιγμιαίου «είναι» που διαφοροποιείται συνεχώς).
Λίγους αιώνες μετά ο Πλωτίνος, ο μεγαλύτερος σχολιαστής του Πλάτωνα θα περιγράψει με σαφήνεια τις τέσσερις σφαίρες του Είναι:
1. Το Ένα, το Αληθινό Είναι, η Πηγή του παντός.
2. Ο νους, η νοητική σφαίρα,
3. Η ψυχή (με την έννοια της ζωτικής αρχής),
4. Η ύλη.
Όπως για τον Πλάτωνα όλα ανήκουν στο Είναι (στο «τελείως είναι») που πρέπει να αντιληφθεί η ψυχή (ο νοητικός πυρήνας) εγκαταλείποντας τον κόσμο των φαινομένων και τον κόσμο των νοητών, έτσι και για τον Πλωτίνο όλα ανήκουν στο Ένα, που μπορεί να προσεγγίσει ο νους εγκαταλείποντας όλες τις εξωτερικές σφαίρες του Είναι, ακόμα και την αντίληψη μίας ξεχωριστής ύπαρξης, δηλαδή κάθε νοητική δραστηριότητα.
Πολλούς αιώνες μετά τον Πλάτωνα ο Χέγγελ αντιλήφθηκε ότι το «Είναι» ταυτίζεται με το Νοείν, αντιλήφθηκε δηλαδή ότι το «Είναι» δεν είναι κάποια ουσία αλλά δραστηριότητα, ενέργεια, λειτουργία. Από το «Είναι» με την δυναμική έννοια, το Νοείν, που ταυτίζεται με το Απόλυτο Μη-Είναι (κι όχι το μη-είναι σαν άρνηση του είναι), όταν διαφοροποιείται, αναδύεται ο κόσμος του Είναι (της ουσίας, του προσδιορισμού) κι από τη διαφοροποίηση του Είναι προκύπτει η νοητική σφαίρα της υποκειμενικής ύπαρξης και της αντικειμενικής κατάστασης. Όλα είναι νόηση. Η περαιτέρω αλλοτρίωση του πνεύματος (της συνείδησης) κι ο ταυτόχρονος εκφυλισμός των νοητών σε φαινόμενα οδηγεί στην σφαίρα της φύσης, του υλικού κόσμου. Η απόσπαση του πνεύματος από τον κόσμο των φαινομένων, η συγκέντρωσή του από τις σκόρπιες νοητικές δραστηριότητες στην Αληθινή Ύπαρξη, στο Αληθινό Είναι, μας βγάζει τελικά έξω από τις σφαίρες του Είναι, στο Απόλυτο Είναι, όπου το Νοείν αντιλαμβάνεται πλέον την Απεραντοσύνη και την Αιωνιότητα της Ύπαρξης.
Τον περασμένο αιώνα οι υπαρξιστές προσπάθησαν μέσα από την Δεδομένη Ύπαρξη (αυτό το «Είναι» που είμαστε κι αγνοούμε το Βάθος του) να ξεχωρίσουν το Πραγματικό Είναι από όλα τα νοητικά σκουπίδια, όλες τις αδιέξοδες νοητικές διαδικασίες και τις μάταιες δραστηριότητες. Το «Είναι» που στέκεται σαν Υπόβαθρο σε κάθε «σχετικό είναι» θα αποκαλυφθεί μόνο όταν εγκαταλειφθούν όλα αυτά που «δεν είναι». Τελικά το Αληθινό Είναι αποκαλύπτεται σαν Μη-Είναι, σαν έλλειψη οποιασδήποτε νοητικής διεργασίας και προσδιορισμού. Η Αληθινή Ύπαρξη είναι τελείως έξω από την σφαίρα της ύπαρξης όπως την αντιλαμβάνονται οι κοινοί άνθρωποι, έξω από την σφαίρα της εμπειρίας, του βιώματος.
Ακόμα και σήμερα η Αναζήτηση του Αληθινού Είναι, η Βίωση του Αληθινού Είναι, πέρα από τις όποιες σχετικές και τελικά άχρηστες και αδιάφορες δραστηριότητες, παραμένει το κύριο πρόβλημα της Αληθινής Φιλοσοφίας. Το «Είναι» σαν υποστήριγμα κάθε ύπαρξης (οποιουδήποτε είδους ύπαρξης) είναι πάντα Παρόν και πάντα Διαθέσιμο για να το Βιώσουμε. Η σπατάλη του χρόνου δεν αφορά το Άχρονο. Είτε το θέλουμε είτε όχι, μα σήμερα, μα σε δέκα χιλιάδες χρόνια, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε όλες τις ανόητες δραστηριότητες για να αναδυθούμε στην Αληθινή Ύπαρξη.