Monday, October 23, 2023

Orthros: The Here and Now is Eternity that Lasts beyond all changes

Orthros: The Meaning

In the monastic life, Orthros or Matins (Hellenic: ὄρθρος, meaning "early dawn" or "daybreak") is the morning service of prayer and praise. It is the longest and most complex of the daily cycle of services, and is typically celebrated between 4:00 and 6:00 AM.

Orthros is a time for monks and nuns to come together to glorify God and to begin their day in prayer. The service consists of a number of different elements, including:

Psalms

Hymns

Readings from Scripture

Prayers of intercession

A homily

It is the service at which monks gather to commune with God through prayer and song. The hymns and readings of Orthros are rich in theological and spiritual meaning, and they provide monks with a deep sense of the beauty and holiness of the Christian faith.

In addition to its spiritual significance, Orthros also plays an important role in the rhythm of monastic life. The early hour at which Orthros is celebrated helps to establish a pattern of discipline and self-denial. It also serves as a reminder that monks are called to be vigilant and watchful, always ready to meet the Lord.

For monks, Orthros is a time of deep spiritual communion with God. It is a time to offer their prayers and praises to the Creator, and to seek His guidance and strength for the day ahead. In the stillness of the early morning hours, monks are able to focus their minds and hearts on the things of God, and to experience the peace and joy that comes from living a life of devotion.

In short, Orthros is a vital part of monastic life. It is a time of prayer, praise, and spiritual renewal. It is a time for monks to come together as a community and to offer their worship to God. And it is a time for them to experience the beauty and holiness of the Christian faith.

Orthros: The Sacred Text

When I was young, I felt lost in the vastness of the world, I didn't know where I was, I didn't know where I came from, where I was going, I was completely alone...

When I grew up, I went around in circles in life thinking I was going somewhere, but I was fooling myself by always staying in the same place.

Now that I'm old I understood that the destination of life is life itself, to live, Here, Now... there is nowhere else to go, there is nothing to change, there is nothing to become...

The Here and Now is Eternity, and wherever you are, wherever you go, whatever you become, you are always Here and Now, nothing changes, only the images.

From the Beginning We Are Here, Now, in the Immensity of Perception, in the Freedom that has no Limits, in the Eternity that Lasts beyond all changes.

The Here and Now is Eternity that Lasts beyond all changes: The Spiritual Theory

Many people struggle with finding meaning and purpose in their lives. They feel lost, confused, or dissatisfied with their current situation. They seek happiness in the future, or they dwell on the past, or they escape from the present moment. They are unaware of the true nature of reality, and the true nature of themselves.

But what if I told you that there is a way to live in harmony with yourself and the world, a way to experience joy and peace in every moment, a way to realize your true potential and fulfill your destiny? What if I told you that this way is not something you have to achieve, or acquire, or become, but something you already are?

This way is the Here and Now. The Here and Now is not a place, or a time, or a state of mind. It is the essence of who you are, and what reality is. It is the eternal present, the timeless now, the infinite here. It is the source of all existence, and the destination of all evolution. It is the ultimate reality, and the ultimate truth.

The Here and Now is Eternity that Lasts beyond all changes.

When you live in the Here and Now, you are living in alignment with your true self, your true nature, your true essence. You are living in alignment with the divine, the universal, the absolute. You are living in alignment with life itself.

When you live in the Here and Now, you are free from the illusions of time and space, of separation and limitation, of duality and conflict. You are free from the attachments and aversions, the desires and fears, the expectations and judgments that cause suffering. You are free from the ego and its false identities, roles, stories, and beliefs.

When you live in the Here and Now, you are aware of the reality that transcends all appearances, all forms, all phenomena. You are aware of the consciousness that pervades all existence, all beings, all things. You are aware of the oneness that connects all life, all creation, all manifestation.

When you live in the Here and Now, you are open to the flow of life, to the intelligence of life, to the guidance of life. You are open to the creativity of life, to the beauty of life, to the wonder of life. You are open to the love of life, to the joy of life, to the grace of life.

When you live in the Here and Now, you are living in Eternity.

How can you live in the Here and Now? How can you access this dimension of reality that is always available to you? How can you awaken to this truth that is always within you?

There are many paths, many practices, many teachings that can help you in this journey. But ultimately, there is only one thing you need to do: Be Here Now.

Be Here Now means to be fully present in this moment, to be fully aware of what is happening right now, to be fully attentive to what is arising right now. It means to be fully engaged with this experience, to be fully involved with this situation, to be fully responsive to this opportunity. It means to be fully yourself, to be fully authentic, to be fully alive.

Be Here Now does not mean to ignore or deny or reject anything that happened in the past or anything that may happen in the future. It does not mean to avoid or escape or resist anything that is happening in other places or other times. It does not mean to neglect or disregard or dismiss anything that is relevant or important or meaningful.

Be Here Now means to embrace everything that is part of your reality as it is right now. It means to accept everything that is part of your experience as it is right now. It means to appreciate everything that is part of your existence as it is right now.

Be Here Now means to recognize that everything that happened in the past has brought you here. It means to realize that everything that may happen in the future depends on what you do here. It means to understand that everything that is happening in other places or other times affects what happens here.

Be Here Now means to acknowledge that everything that is part of your reality right now has a purpose. It means to discover that everything that is part of your experience right now has a message. It means to learn that everything that is part of your existence right now has a lesson.

Be Here Now means to integrate everything that is part of your reality right now into your awareness. It means to incorporate everything that is part of your experience right now into your action. It means to express everything that is part of your existence right now into your being.

Be Here Now means to live in Eternity.

The Here and Now is Eternity that Lasts beyond all changes.

This is not a theory. This is not a philosophy. This is not a religion. This is not a belief.

This is a fact. This is a reality. This is a truth.

This is who you are. This is what reality is. This is how life works.

This is the Here and Now.

This is Eternity.

...

Όρθρος: Το Εδώ και το Τώρα είναι η Αιωνιότητα

Όρθρος: Το Νόημα

Στη μοναστική ζωή, ο Όρθρος (ελληνικά: ὄρθρος, που σημαίνει «νωρίς το ξημέρωμα» ή «χαραυγή») είναι η πρωινή λειτουργία της προσευχής και της δοξολογίας. Είναι ο μεγαλύτερος και πιο περίπλοκος του ημερήσιου κύκλου των υπηρεσιών και τελείται συνήθως μεταξύ 4:00 και 6:00 π.μ.

Ο Όρθρος είναι μια περίοδος όπου μοναχοί και μοναχές συναντιούνται για να δοξάσουν τον Θεό και να ξεκινήσουν τη μέρα τους με προσευχή. Η υπηρεσία αποτελείται από μια σειρά από διαφορετικά στοιχεία, όπως:

Ψαλμοί

Ύμνοι

Αναγνώσεις από τη Γραφή

Προσευχές μεσολάβησης

Μια ομιλία

Είναι η λειτουργία στην οποία οι μοναχοί συγκεντρώνονται για να κοινωνήσουν με τον Θεό μέσω προσευχής και ψαλμών. Οι ύμνοι και τα αναγνώσματα του Όρθρου είναι πλούσια σε θεολογικό και πνευματικό νόημα και παρέχουν στους μοναχούς μια βαθιά αίσθηση της ομορφιάς και της αγιότητας της χριστιανικής πίστης.

Εκτός από την πνευματική του σημασία, ο Όρθρος παίζει σημαντικό ρόλο και στο ρυθμό της μοναστικής ζωής. Το ξημέρωμα κατά το οποίο γιορτάζεται ο Όρθρος βοηθά στη δημιουργία ενός προτύπου πειθαρχίας και αυταπάρνησης. Λειτουργεί επίσης ως υπενθύμιση ότι οι μοναχοί καλούνται να επαγρυπνούν και να προσέχουν, πάντα έτοιμοι να συναντήσουν τον Κύριο.

Για τους μοναχούς, ο Όρθρος είναι μια εποχή βαθιάς πνευματικής κοινωνίας με τον Θεό. Είναι καιρός να προσφέρουν τις προσευχές και τους επαίνους τους στον Δημιουργό και να αναζητήσουν την καθοδήγηση και τη δύναμή Του για την επόμενη μέρα. Στην ησυχία των πρώτων πρωινών ωρών, οι μοναχοί είναι σε θέση να εστιάσουν το μυαλό και την καρδιά τους στα πράγματα του Θεού και να βιώσουν την ειρήνη και τη χαρά που προέρχονται από τη ζωή μιας ζωής αφοσίωσης.

Εν ολίγοις, ο Όρθρος είναι ζωτικό μέρος της μοναστικής ζωής. Είναι καιρός προσευχής, έπαινος και πνευματικής ανανέωσης. Είναι καιρός για τους μοναχούς να συγκεντρωθούν ως κοινότητα και να προσφέρουν τη λατρεία τους στον Θεό. Και είναι καιρός να βιώσουν την ομορφιά και την αγιότητα της χριστιανικής πίστης.

Όρθρος: Το Ιερό Κείμενο

Όταν ήμουν νέος ένοιωθα χαμένος στην απεραντοσύνη του κόσμου, δεν ήξερα που είμαι, δεν ήξερα από πού ερχόμουν, που πήγαινα, ήμουν τελείως μόνος…

Όταν μεγάλωσα έκανα κύκλους στη ζωή νομίζοντας πως πήγαινα κάπου, μα ξεγελούσα τον εαυτό μου μένοντας πάντα στα ίδια.

Τώρα που γέρασα κατάλαβα ότι προορισμός της ζωής είναι η ίδια η ζωή, να ζεις, Εδώ, Τώρα… δεν υπάρχει αλλού να πας, δεν υπάρχει τίποτα ν’ αλλάξεις, δεν υπάρχει τίποτα να γίνεις…

Το Εδώ και Τώρα είναι η Αιωνιότητα, κι όπου κι αν είσαι, όπου κι αν πας, ότι κι αν γίνεις, είσαι πάντα Εδώ και Τώρα, τίποτα δεν αλλάζει, μονάχα οι εικόνες.

Από την Αρχή Είμαστε Εδώ, Τώρα, στην Απεραντοσύνη της Αντίληψης, στην Ελευθερία που δεν έχει Όρια, στην Αιωνιότητα που Διαρκεί πέρα απ’ όλες τις αλλαγές.

Το Εδώ και τώρα είναι η αιωνιότητα που διαρκεί πέρα από όλες τις αλλαγές: Η Πνευματική Θεωρία

Πολλοί άνθρωποι αγωνίζονται να βρουν νόημα και σκοπό στη ζωή τους. Νιώθουν χαμένοι, μπερδεμένοι ή δυσαρεστημένοι με την τρέχουσα κατάστασή τους. Αναζητούν την ευτυχία στο μέλλον, ή μένουν στο παρελθόν, ή δραπετεύουν από την παρούσα στιγμή. Δεν γνωρίζουν την αληθινή φύση της πραγματικότητας και την αληθινή φύση του εαυτού τους.

Τι θα γινόταν όμως αν σου έλεγα ότι υπάρχει ένας τρόπος να ζεις σε αρμονία με τον εαυτό σου και τον κόσμο, έναν τρόπο να βιώνεις χαρά και ειρήνη κάθε στιγμή, έναν τρόπο να συνειδητοποιήσεις τις πραγματικές σου δυνατότητες και να εκπληρώσεις το πεπρωμένο σου; Τι θα γινόταν αν σου έλεγα ότι αυτός ο τρόπος δεν είναι κάτι που πρέπει να πετύχεις, να αποκτήσεις ή να γίνεις, αλλά κάτι που ήδη είσαι;

Αυτός ο τρόπος είναι το Εδώ και τώρα. Το Εδώ και το Τώρα δεν είναι ένας τόπος, ούτε ένας χρόνος, ούτε μια κατάσταση του νου. Είναι η ουσία του ποιος είσαι και ποια είναι η πραγματικότητα. Είναι το αιώνιο παρόν, το διαχρονικό τώρα, το άπειρο εδώ. Είναι η πηγή κάθε ύπαρξης και ο προορισμός κάθε εξέλιξης. Είναι η απόλυτη πραγματικότητα, και η απόλυτη αλήθεια.

Το Εδώ και τώρα είναι η αιωνιότητα που διαρκεί πέρα από όλες τις αλλαγές.

Όταν ζείτε στο Εδώ και τώρα, ζείτε σε ευθυγράμμιση με τον αληθινό σας εαυτό, την αληθινή σας φύση, την αληθινή σας ουσία. Ζείτε σε ευθυγράμμιση με το θείο, το καθολικό, το απόλυτο. Ζείτε σε ευθυγράμμιση με την ίδια τη ζωή.

Όταν ζεις στο Εδώ και τώρα, είσαι ελεύθερος από τις ψευδαισθήσεις του χρόνου και του χώρου, του διαχωρισμού και του περιορισμού, της δυαδικότητας και της σύγκρουσης. Είστε απαλλαγμένοι από τις προσκολλήσεις και τις αποστροφές, τις επιθυμίες και τους φόβους, τις προσδοκίες και τις κρίσεις που προκαλούν βάσανα. Είστε ελεύθεροι από το εγώ και τις ψεύτικες ταυτότητες, τους ρόλους, τις ιστορίες και τις πεποιθήσεις του.

Όταν ζεις στο Εδώ και τώρα, έχεις επίγνωση της πραγματικότητας που ξεπερνά όλα τα φαινόμενα, όλες τις μορφές, όλα τα φαινόμενα. Έχετε επίγνωση της συνείδησης που διαπερνά όλη την ύπαρξη, όλα τα όντα, όλα τα πράγματα. Έχετε επίγνωση της ενότητας που συνδέει όλη τη ζωή, όλη τη δημιουργία, κάθε εκδήλωση.

Όταν ζεις στο Εδώ και τώρα, είσαι ανοιχτός στη ροή της ζωής, στη νοημοσύνη της ζωής, στην καθοδήγηση της ζωής. Είστε ανοιχτοί στη δημιουργικότητα της ζωής, στην ομορφιά της ζωής, στο θαύμα της ζωής. Είστε ανοιχτοί στην αγάπη της ζωής, στη χαρά της ζωής, στη χάρη της ζωής.

Όταν ζεις στο Εδώ και τώρα, ζεις στην Αιωνιότητα.

Πώς μπορείτε να ζήσετε στο Εδώ και τώρα; Πώς μπορείτε να αποκτήσετε πρόσβαση σε αυτή τη διάσταση της πραγματικότητας που είναι πάντα διαθέσιμη σε εσάς; Πώς μπορείτε να ξυπνήσετε σε αυτήν την αλήθεια που είναι πάντα μέσα σας;

Υπάρχουν πολλά μονοπάτια, πολλές πρακτικές, πολλές διδασκαλίες που μπορούν να σας βοηθήσουν σε αυτό το ταξίδι. Αλλά τελικά, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που πρέπει να κάνετε: Να είστε εδώ τώρα.

Να είσαι εδώ τώρα σημαίνει να είσαι πλήρως παρών αυτή τη στιγμή, να έχεις πλήρη επίγνωση του τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή, να είσαι πλήρως προσεκτικός σε αυτό που προκύπτει αυτή τη στιγμή. Σημαίνει να ασχολείσαι πλήρως με αυτήν την εμπειρία, να ασχοληθείς πλήρως με αυτήν την κατάσταση, να ανταποκριθείς πλήρως σε αυτήν την ευκαιρία. Σημαίνει να είσαι πλήρως ο εαυτός σου, να είσαι απόλυτα αυθεντικός, να είσαι πλήρως ζωντανός.

Να είσαι εδώ τώρα δεν σημαίνει να αγνοήσεις ή να αρνηθείς ή να απορρίψεις οτιδήποτε συνέβη στο παρελθόν ή οτιδήποτε μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Δεν σημαίνει να αποφεύγεις ή να ξεφεύγεις ή να αντιστέκεσαι σε οτιδήποτε συμβαίνει σε άλλα μέρη ή άλλες στιγμές. Δεν σημαίνει ότι παραμελούμε ή αγνοούμε ή απορρίπτουμε οτιδήποτε είναι σχετικό ή σημαντικό ή σημαντικό.

Να είσαι εδώ τώρα σημαίνει να αγκαλιάζεις οτιδήποτε είναι μέρος της πραγματικότητάς σου όπως είναι τώρα. Σημαίνει να αποδέχεσαι οτιδήποτε είναι μέρος της εμπειρίας σου όπως είναι τώρα. Σημαίνει να εκτιμάς οτιδήποτε είναι μέρος της ύπαρξής σου όπως είναι τώρα.

Να είσαι εδώ τώρα σημαίνει να αναγνωρίσεις ότι όλα όσα συνέβησαν στο παρελθόν σε έφεραν εδώ. Σημαίνει να συνειδητοποιήσεις ότι όλα όσα μπορεί να συμβούν στο μέλλον εξαρτώνται από το τι κάνεις εδώ. Σημαίνει να καταλαβαίνεις ότι όλα όσα συμβαίνουν σε άλλα μέρη ή άλλες εποχές επηρεάζουν αυτό που συμβαίνει εδώ.

Να είσαι εδώ τώρα σημαίνει να αναγνωρίζεις ότι ό,τι είναι μέρος της πραγματικότητάς σου αυτή τη στιγμή έχει έναν σκοπό. Σημαίνει να ανακαλύψετε ότι ό,τι είναι μέρος της εμπειρίας σας αυτή τη στιγμή έχει ένα μήνυμα. Σημαίνει να μάθεις ότι ό,τι είναι μέρος της ύπαρξής σου αυτή τη στιγμή έχει ένα μάθημα.

Να είσαι εδώ τώρα σημαίνει να ενσωματώσεις ό,τι είναι μέρος της πραγματικότητάς σου αυτή τη στιγμή στην επίγνωσή σου. Σημαίνει να ενσωματώνεις όλα όσα είναι μέρος της εμπειρίας σου αυτή τη στιγμή στη δράση σου. Σημαίνει να εκφράσετε όλα όσα είναι μέρος της ύπαρξής σας αυτή τη στιγμή στην ύπαρξή σας.

Να είσαι εδώ τώρα σημαίνει να ζεις στην Αιωνιότητα.

Το Εδώ και τώρα είναι η αιωνιότητα που διαρκεί πέρα από όλες τις αλλαγές.

Αυτό δεν είναι θεωρία. Αυτό δεν είναι φιλοσοφία. Αυτό δεν είναι θρησκεία. Αυτό δεν είναι πεποίθηση.

Αυτό είναι δεδομένο. Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Αυτή είναι μια αλήθεια.

Αυτός είσαι. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Έτσι λειτουργεί η ζωή.

Αυτό είναι το Εδώ και τώρα.

Αυτή είναι η Αιωνιότητα.

Monday, 22 December, 2025

Chapter 18. Impurity

The Island Within: A Meditation on Purity and Transcendence

In the vast ocean of existence, where waves of birth and death crash endlessly upon the shores of consciousness, there comes a moment when the seeker stands at the threshold of profound recognition. Like autumn leaves that have forgotten their greenness, the soul finds itself trembling before the great messengers of transformation, those silent heralds who remind us that all journeys toward embodiment must eventually turn homeward toward the infinite.

The ancients spoke of standing at the door of departure, that liminal space where the known world grows thin and transparent, revealing glimpses of what lies beyond. Here, in this pregnant pause between breaths, the traveler discovers a truth both terrifying and liberating: the provisions gathered for worldly journeys—wealth, reputation, the accumulated debris of desires—hold no currency in the realm that beckons. One cannot purchase passage with gold that tarnishes, nor can one carry forward the heavy baggage of unexamined living.

The Sacred Architecture of Self-Becoming

What, then, is the seeker to do when confronted with this poverty of preparation? The mystics whisper of an island, not fixed in any outer geography but rising from the depths of consciousness itself. This is no ordinary landmass, no mere refuge from the storm, but rather a sovereign territory of awareness—a place where the soul recognizes its own capacity for independence from the turbulent seas of craving and aversion that surround it.

To build this island is to engage in the most sacred of labors. It requires the steady, devoted application of wisdom, that luminous faculty which sees through appearances into the heart of things. The work is arduous, demanding the full presence of the artisan-soul, who must chisel away at the rock of ignorance with patient persistence. There is no hurrying this architecture of awakening; each stone of understanding must be carefully placed, each foundation of virtue solidly established.

When the accumulated sediments of impurity—those dark residues of unmindful action and clouded perception—are finally swept away by the wind of discernment, something miraculous emerges. The being, now free from the gravitational pull of guilt and confusion, discovers itself capable of ascending into realms previously unimagined. These are the heavenly worlds of the elect, not places located in some distant cosmic geography, but rather dimensions of consciousness available to those who have purified their vision.

The Alchemy of Purification

Consider the sacred craft of the metalworker, who stands before the forge with silver ore in hand. The master smith does not expect perfection to emerge in a single, dramatic gesture. Rather, with infinite patience and careful attention, the artisan heats the metal, watching as impurities rise to the surface. One by one, these dross elements are blown away—not all at once in some violent purging, but gradually, rhythmically, like breath itself. Little by little, from time to time, the work continues until what remains is pure, luminous, reflective of light.

So too must the seeker approach the purification of consciousness. The spiritual alchemy is not accomplished through dramatic renunciations or sudden conversions alone, but through the steady, incremental removal of that which obscures the soul's natural radiance. Each moment of mindfulness, each choice to act with integrity rather than impulse, each instance of seeing clearly rather than through the distorting lens of desire—these are the gentle breaths that blow away impurity.

Yet here lies a profound paradox that only the mystics truly understand: the very instrument meant to purify can become the source of corruption. Like iron, which spawns rust from its own substance and is thereby destroyed, so too can the seeker's own actions become the agent of downfall. The transgressor weaves a net from the threads of unmindful deeds, and this net becomes both prison and path—leading not toward liberation but deeper into the labyrinth of suffering.

The Subtlety of Corruption

In the realm of spiritual understanding, corruption wears many masks. There are the obvious taints—the neglect that allows prayer to become mere repetition empty of presence, the sloth that permits the body's vitality to decay, the thoughtlessness that renders the watchful mind dull and inattentive. These are the coarse impurities that even the beginner can recognize.

But there are subtler corruptions that escape notice, weaving themselves into the very fabric of daily existence. The seeker must cultivate a vision penetrating enough to perceive how even virtuous actions can be tainted when performed without wisdom, how beneficence itself can be corrupted by the greed for recognition or return. All ways, whether conventionally labeled good or evil, can become pathways to bondage when walked without awareness.

Among all possible taints, however, there exists one that towers above the rest like a mountain obscuring the sun: ignorance—that fundamental not-knowing which mistakes the transient for the eternal, the constructed for the real, the conditioned for the absolute. This is the greatest darkness, the primary obscuration from which all other confusions flow. To throw off this taint is not merely to acquire information but to undergo a transformation of understanding so complete that one's very mode of perceiving reality is revolutionized.

The Two Paths of Living

The contemplative tradition recognizes two fundamental modes of human existence, two paths that diverge in the garden of choice. One path is deceptively easy, requiring no courage, no self-examination, no confrontation with uncomfortable truths. This is the way of the shameless, those who live like crows—opportunistic, loud, taking what glitters without discerning its true value. Such individuals may appear bold, even heroic in their transgressions, but theirs is a wretched freedom, purchased at the cost of integrity and inner peace.

Life along this path may seem smooth initially, for it flows with the current of impulse and the tide of collective unconsciousness. Yet this ease is illusory, a temporary comfort that disguises the slow erosion of the soul's capacity for joy, meaning, and authentic connection.

The second path presents a stark contrast. Here, life reveals its difficulty to the modest seeker who continually seeks purity in thought, word, and deed. This individual moves through the world with disinterest in the clamoring demands of ego, maintaining an inner quietude that remains spotless even amid the chaos of existence. Intelligence here is not mere cleverness but a penetrating wisdom that recognizes the interdependence of all things and acts accordingly.

Why is this path so difficult? Because it requires constant vigilance, moment-by-moment awareness, the courage to swim against the current of collective conditioning. It demands the willingness to be unpopular, to stand alone if necessary, to choose truth over comfort repeatedly.

The Architecture of Self-Destruction

The mystical teachings identify specific behaviors that function like pickaxes, allowing the individual to excavate their own destruction even while living. To destroy life—whether through violence toward others or the slow suicide of unmindful living—is to sever oneself from the web of interconnection that sustains all beings. To speak untruth is to poison the well of communication from which all relationship drinks. To take what is not freely given is to violate the sacred boundaries that allow trust and cooperation to flourish.

Sexual transgression, the violation of committed relationships, represents a particularly insidious form of boundary dissolution, one that damages not only the immediate parties but sends ripples through families and communities. And the surrender to intoxication—that deliberate clouding of consciousness—represents perhaps the most direct assault on the very faculty needed for liberation.

Each of these actions serves to dig up one's own root, to undermine the foundation of wellbeing and spiritual progress. They are not violations of arbitrary rules imposed by external authority but rather organic consequences of misunderstanding the nature of reality itself.

The Poison of Comparison

In the contemplative life, a subtle poison often goes unnoticed: the tendency to measure one's path against another's, to fret about the provisions others receive while neglecting one's own inner work. This comparative consciousness finds no rest, for it is forever oscillating between envy and pride, never settling into the peace of acceptance.

The world, in its conventional operation, distributes its favors according to faith or pleasure—sometimes seemingly at random, often apparently unjust. But the seeker who has uprooted the very capacity for resentful comparison discovers a rest that persists both in daylight activity and nighttime repose. This is not the rest of inaction but the peace of one who has ceased the exhausting labor of constantly positioning oneself relative to others.

The Fire, the Shark, the Snare, the Torrent

The mystical tradition employs elemental imagery to convey the dangers that beset the path. There is no fire comparable to passion—that burning which consumes from within, never satisfied, always demanding more fuel. Like fire, passion transforms everything it touches, reducing complex realities to ash and char.

There is no predator as dangerous as hatred—that shark circling in the depths of consciousness, waiting to tear apart any possibility of peace or connection. Hatred sees enemies everywhere, finding perpetual justification for its aggression.

There is no trap as effective as folly—that snare woven from illusion and short-sightedness, which catches the unwary mind and holds it captive to repeated patterns of suffering. And there is no force as overwhelming as greed—that torrent which sweeps away discernment, carrying the grasping mind toward endless accumulation without satisfaction.

These four represent the primary obstacles to liberation, and the seeker must recognize them not as abstract concepts but as living forces active in consciousness.

The Mirror and the Shadow

A peculiar asymmetry characterizes human perception: the faults of others appear with crystalline clarity, while one's own faults remain conveniently obscured. Like a farmer winnowing grain, tossing chaff into the wind, the unaware individual readily identifies and broadcasts the shortcomings of neighbors, colleagues, strangers. Yet this same person conceals personal faults as skillfully as a cheat hides weighted dice from an opponent.

This dynamic is not mere hypocrisy but rather a structural feature of ego-consciousness, which must maintain its own coherence by projecting shadow material outward. The one who makes a habit of fault-finding and takes offense easily discovers that paradoxically, their own passions multiply. For in the very act of judging another, one strengthens the judgmental stance itself, moving further from the destruction of passion that is the goal of the path.

The Pathless Path

The authentic spiritual journey cannot be accomplished through mere external performances. There is no magical pathway through the air, no shortcuts that bypass the necessary inner work. A person does not become a true renunciate simply by adopting the robes and rituals of renunciation. The world—conventional, surface-level consciousness—delights endlessly in such vanities, mistaking appearance for substance.

But those who have truly awakened, those rare beings who have seen through the veil of appearances, stand free from such delusions. They recognize that no creatures possess eternal, unchanging essence; all beings arise and pass away in the vast dance of dependent origination. Yet the awakened themselves, having realized the deathless dimension, remain unshaken by this flux. They have found the island.

The Call to the Eternal Present

This, then, is the contemplative invitation: to build within oneself an island of awareness that remains stable amid the ocean of change. Not through denial of impermanence, but through recognition that within the very heart of change lies an unchanging capacity to witness, to know, to be present.

The work begins now, in this very moment. There is no provision needed except presence, no baggage to carry except awareness, no credential required except sincerity. The door of departure that once seemed to lead to annihilation is revealed instead as a threshold to transformation—a passageway not to non-existence but to a more authentic mode of being.

When impurities are blown away like dust from a mirror's surface, what remains is not emptiness but clarity—the soul's natural radiance, which has always been present but obscured. This radiance recognizes itself as both limited form and limitless awareness, both the wave and the ocean, both the island and the sea.

In this recognition lies the peace that transcends understanding, the freedom that requires no external validation, the love that needs no object. This is the mystical reality toward which all genuine spiritual practice points—not some distant future attainment but a present possibility, available in each breath, each moment of clear seeing, each choice to align with wisdom rather than confusion.

The path is walked one step at a time, yet each step contains the entirety of the journey. The island is built slowly, yet in each moment of authentic practice, it is already complete. This paradox cannot be resolved through logic but only through the direct experience of those who dare to make themselves sovereign in the midst of dissolution, wise in the face of ignorance, awake in the dream of existence.

…

Το Νησί Εντός: Ένας Διαλογισμός στην Καθαρότητα και την Υπέρβαση

Στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης, όπου τα κύματα της γέννησης και του θανάτου σκάζουν ασταμάτητα στις ακτές της συνείδησης, έρχεται μια στιγμή όπου ο αναζητητής στέκεται στο κατώφλι μιας βαθιάς αναγνώρισης. Σαν τα φθινοπωρινά φύλλα που έχουν ξεχάσει το πράσινό τους, η ψυχή βρίσκεται να τρέμει μπροστά στους μεγάλους αγγελιοφόρους της μεταμόρφωσης, αυτούς τους σιωπηλούς κήρυκες που μας υπενθυμίζουν ότι όλα τα ταξίδια προς την ενσάρκωση πρέπει τελικά να στραφούν προς το σπίτι, προς το άπειρο.

Οι αρχαίοι μιλούσαν για το να στέκεται κανείς στην πόρτα της αναχώρησης, εκείνο τον οριακό χώρο όπου ο γνωστός κόσμος γίνεται λεπτός και διαφανής, αποκαλύπτοντας ματιές από ό,τι βρίσκεται πέρα. Εδώ, σε αυτή την έγκυο παύση ανάμεσα στις αναπνοές, ο ταξιδιώτης ανακαλύπτει μια αλήθεια ταυτόχρονα τρομακτική και απελευθερωτική: τα εφόδια που συγκεντρώθηκαν για τα κοσμικά ταξίδια — πλούτος, φήμη, τα συσσωρευμένα συντρίμμια των επιθυμιών — δεν έχουν καμία αξία στο βασίλειο που καλεί. Δεν μπορεί κανείς να αγοράσει πέρασμα με χρυσό που αμαυρώνεται, ούτε να κουβαλήσει μπροστά το βαρύ φορτίο μιας ανεξέταστης ζωής.

Η Ιερή Αρχιτεκτονική της Αυτο-Γένεσης

Τι, λοιπόν, πρέπει να κάνει ο αναζητητής όταν αντιμετωπίζει αυτή την φτώχεια προετοιμασίας; Οι μυστικοί ψιθυρίζουν για ένα νησί, όχι σταθερό σε καμία εξωτερική γεωγραφία αλλά αναδυόμενο από τα βάθη της ίδιας της συνείδησης. Αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο κομμάτι γης, ούτε απλή καταφυγή από την καταιγίδα, αλλά μάλλον ένα κυρίαρχο έδαφος επίγνωσης — ένα μέρος όπου η ψυχή αναγνωρίζει την ίδια της την ικανότητα για ανεξαρτησία από τις ταραγμένες θάλασσες της λαχτάρας και της απέχθειας που την περιβάλλουν.

Το να χτίσει κανείς αυτό το νησί σημαίνει να εμπλακεί στην πιο ιερή από τις εργασίες. Απαιτεί την σταθερή, αφοσιωμένη εφαρμογή της σοφίας, εκείνης της φωτεινής ικανότητας που βλέπει πέρα από τις εμφανίσεις στην καρδιά των πραγμάτων. Η εργασία είναι κοπιαστική, απαιτώντας την πλήρη παρουσία της ψυχής-τεχνίτη, που πρέπει να σμιλεύει τον βράχο της άγνοιας με υπομονετική επιμονή. Δεν υπάρχει βιάση σε αυτή την αρχιτεκτονική της αφύπνισης· κάθε πέτρα κατανόησης πρέπει να τοποθετηθεί προσεκτικά, κάθε θεμέλιο αρετής να εδραιωθεί σταθερά.

Όταν τα συσσωρευμένα ιζήματα της ακαθαρσίας — εκείνα τα σκοτεινά κατάλοιπα της απρόσεκτης δράσης και της θολωμένης αντίληψης — σαρωθούν τελικά από τον άνεμο της διάκρισης, κάτι θαυμαστό αναδύεται. Το ον, πλέον ελεύθερο από την βαρυτική έλξη της ενοχής και της σύγχυσης, ανακαλύπτει τον εαυτό του ικανό να ανυψωθεί σε βασίλεια προηγουμένως αδιανόητα. Αυτά είναι οι ουράνιοι κόσμοι των εκλεκτών, όχι μέρη τοποθετημένα σε κάποια μακρινή κοσμική γεωγραφία, αλλά μάλλον διαστάσεις συνείδησης διαθέσιμες σε όσους έχουν καθαρίσει την όρασή τους.

Η Αλχημεία της Καθαρότητας

Σκεφτείτε την ιερή τέχνη του μεταλλουργού, που στέκεται μπροστά στη φωτιά με αργυρομετάλλευμα στο χέρι. Ο δάσκαλος σιδηρουργός δεν περιμένει η τελειότητα να αναδυθεί σε μια μοναδική, δραματική χειρονομία. Αντίθετα, με άπειρη υπομονή και προσεκτική προσοχή, ο τεχνίτης θερμαίνει το μέταλλο, παρακολουθώντας τις ακαθαρσίες να ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Μία προς μία, αυτά τα απόβλητα στοιχεία φυσούνται μακριά — όχι όλα μαζί σε κάποια βίαιη κάθαρση, αλλά σταδιακά, ρυθμικά, σαν την ίδια την αναπνοή. Σιγά σιγά, από καιρό σε καιρό, η εργασία συνεχίζεται μέχρι να μείνει καθαρό, φωτεινό, ανακλαστικό του φωτός.

Έτσι ακριβώς πρέπει και ο αναζητητής να προσεγγίσει την κάθαρση της συνείδησης. Η πνευματική αλχημεία δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσω δραματικών αποκηρύξεων ή ξαφνικών μεταστροφών, αλλά μέσω της σταθερής, σταδιακής αφαίρεσης εκείνου που σκιάζει την φυσική ακτινοβολία της ψυχής. Κάθε στιγμή ενσυνειδητότητας, κάθε επιλογή να δράσει κανείς με ακεραιότητα αντί για παρόρμηση, κάθε περίσταση να βλέπει καθαρά αντί μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της επιθυμίας — αυτές είναι οι ήπιες αναπνοές που φυσούν μακριά την ακαθαρσία.

Ωστόσο εδώ κρύβεται ένα βαθύ παράδοξο που μόνο οι μυστικοί κατανοούν αληθινά: το ίδιο το εργαλείο που προορίζεται να καθαρίσει μπορεί να γίνει πηγή διαφθοράς. Σαν τον σίδηρο, που γεννά σκουριά από την ίδια του την ουσία και έτσι καταστρέφεται, έτσι και οι πράξεις του ίδιου του αναζητητή μπορούν να γίνουν ο παράγοντας της πτώσης. Ο παραβάτης υφαίνει ένα δίχτυ από τις κλωστές των απρόσεκτων πράξεων, και αυτό το δίχτυ γίνεται ταυτόχρονα φυλακή και μονοπάτι — οδηγώντας όχι προς την απελευθέρωση αλλά βαθύτερα στον λαβύρινθο του πόνου.

Η Λεπτότητα της Διαφθοράς

Στο βασίλειο της πνευματικής κατανόησης, η διαφθορά φοράει πολλές μάσκες. Υπάρχουν οι προφανείς μολύνσεις — η παραμέληση που επιτρέπει την προσευχή να γίνει απλή επανάληψη άδεια παρουσίας, η νωθρότητα που επιτρέπει την ζωτικότητα του σώματος να φθίνει, η απροσεξία που καθιστά το άγρυπνο νου θαμπό και απρόσεκτο. Αυτές είναι οι χονδροειδείς ακαθαρσίες που ακόμα και ο αρχάριος μπορεί να αναγνωρίσει.

Αλλά υπάρχουν πιο λεπτές διαφθορές που διαφεύγουν της προσοχής, υφαίνοντας τον εαυτό τους στο ίδιο το ύφασμα της καθημερινής ύπαρξης. Ο αναζητητής πρέπει να καλλιεργήσει μια όραση αρκετά διεισδυτική για να αντιληφθεί πώς ακόμα και ενάρετες πράξεις μπορούν να μολυνθούν όταν εκτελούνται χωρίς σοφία, πώς η ίδια η ευεργεσία μπορεί να διαφθαρεί από την πλεονεξία για αναγνώριση ή ανταπόδοση. Όλοι οι δρόμοι, είτε συμβατικά χαρακτηρισμένοι καλοί είτε κακοί, μπορούν να γίνουν μονοπάτια δεσμεύσης όταν βαδίζονται χωρίς επίγνωση.

Ανάμεσα σε όλες τις πιθανές μολύνσεις, ωστόσο, υπάρχει μία που υψώνεται πάνω από τις υπόλοιπες σαν βουνό που σκιάζει τον ήλιο: η άγνοια — εκείνη η θεμελιώδης μη-γνώση που μπερδεύει το παροδικό με το αιώνιο, το κατασκευασμένο με το πραγματικό, το εξαρτημένο με το απόλυτο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο σκοτάδι, η πρωταρχική απόκρυψη από την οποία ρέουν όλες οι άλλες συγχύσεις. Το να αποτινάξει κανείς αυτή τη μόλυνση δεν είναι απλώς να αποκτήσει πληροφορίες αλλά να υποστεί μια μεταμόρφωση κατανόησης τόσο πλήρη που ο ίδιος ο τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας επαναστατικοποιείται.

Οι Δύο Δρόμοι της Ζωής

Η διαλογιστική παράδοση αναγνωρίζει δύο θεμελιώδεις τρόπους ανθρώπινης ύπαρξης, δύο δρόμους που αποκλίνουν στον κήπο της επιλογής. Ο ένας δρόμος είναι απατηλά εύκολος, δεν απαιτεί θάρρος, αυτοεξέταση, αντιμετώπιση άβολων αληθειών. Αυτός είναι ο δρόμος των αναιδών, εκείνων που ζουν σαν κοράκια — καιροσκόποι, θορυβώδεις, παίρνοντας ό,τι γυαλίζει χωρίς να διακρίνουν την αληθινή του αξία. Τέτοια άτομα μπορεί να φαίνονται τολμηρά, ακόμα και ηρωικά στις παραβάσεις τους, αλλά η δική τους είναι μια άθλια ελευθερία, αγορασμένη με το τίμημα της ακεραιότητας και της εσωτερικής ειρήνης.

Η ζωή σε αυτόν τον δρόμο μπορεί να φαίνεται ομαλή αρχικά, γιατί ρέει με το ρεύμα της παρόρμησης και το κύμα της συλλογικής ασυνειδησίας. Ωστόσο αυτή η ευκολία είναι ψευδαισθητική, μια προσωρινή παρηγοριά που συγκαλύπτει την αργή διάβρωση της ικανότητας της ψυχής για χαρά, νόημα και αυθεντική σύνδεση.

Ο δεύτερος δρόμος παρουσιάζει μια έντονη αντίθεση. Εδώ, η ζωή αποκαλύπτει τη δυσκολία της στον σεμνό αναζητητή που συνεχώς επιδιώκει καθαρότητα στη σκέψη, τον λόγο και την πράξη. Αυτό το άτομο κινείται στον κόσμο με αδιαφορία για τις θορυβώδεις απαιτήσεις του εγώ, διατηρώντας μια εσωτερική ησυχία που παραμένει άσπιλη ακόμα και μέσα στο χάος της ύπαρξης. Η νοημοσύνη εδώ δεν είναι απλή εξυπνάδα αλλά μια διεισδυτική σοφία που αναγνωρίζει την αλληλεξάρτηση όλων των πραγμάτων και δρα αναλόγως.

Γιατί είναι αυτός ο δρόμος τόσο δύσκολος; Επειδή απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση, επίγνωση στιγμή προς στιγμή, το θάρρος να κολυμπά κανείς κόντρα στο ρεύμα της συλλογικής προσαρμογής. Απαιτεί την προθυμία να είναι κανείς αντιδημοφιλής, να στέκεται μόνος αν χρειάζεται, να επιλέγει την αλήθεια αντί για την άνεση επανειλημμένα.

Η Αρχιτεκτονική της Αυτο-Καταστροφής

Οι μυστικές διδασκαλίες προσδιορίζουν συγκεκριμένες συμπεριφορές που λειτουργούν σαν αξίνες, επιτρέποντας στο άτομο να σκάψει την ίδια του την καταστροφή ενώ ακόμα ζει. Το να καταστρέφει κανείς τη ζωή — είτε μέσω βίας προς τους άλλους είτε μέσω της αργής αυτοκτονίας της απρόσεκτης ζωής — είναι να αποκόπτει τον εαυτό του από τον ιστό αλληλεξάρτησης που συντηρεί όλα τα όντα. Το να λέει ψέματα είναι να δηλητηριάζει το πηγάδι της επικοινωνίας από το οποίο πίνουν όλες οι σχέσεις. Το να παίρνει ό,τι δεν δίνεται ελεύθερα είναι να παραβιάζει τα ιερά όρια που επιτρέπουν την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία να ανθίσουν.

Η σεξουαλική παράβαση, η παραβίαση δεσμευμένων σχέσεων, αντιπροσωπεύει μια ιδιαίτερα ύπουλη μορφή διάλυσης ορίων, που βλάπτει όχι μόνο τα άμεσα εμπλεκόμενα μέρη αλλά στέλνει κύματα μέσα σε οικογένειες και κοινότητες. Και η παράδοση στην μέθη — εκείνη η σκόπιμη θόλωση της συνείδησης — αντιπροσωπεύει ίσως την πιο άμεση επίθεση στην ίδια την ικανότητα που χρειάζεται για την απελευθέρωση.

Κάθε μία από αυτές τις πράξεις χρησιμεύει στο να ξεριζώνει κανείς την ίδια του τη ρίζα, να υπονομεύει το θεμέλιο της ευεξίας και της πνευματικής προόδου. Δεν είναι παραβιάσεις αυθαίρετων κανόνων που επιβάλλονται από εξωτερική αυθεντία αλλά μάλλον οργανικές συνέπειες της παρεξήγησης της φύσης της πραγματικότητας της ίδιας.

Το Δηλητήριο της Σύγκρισης

Στη διαλογιστική ζωή, ένα λεπτό δηλητήριο συχνά περνά απαρατήρητο: η τάση να μετρά κανείς τον δρόμο του σε σχέση με τον άλλου, να ανησυχεί για τα εφόδια που λαμβάνουν οι άλλοι ενώ παραμελεί την ίδια του την εσωτερική εργασία. Αυτή η συγκριτική συνείδηση δεν βρίσκει ανάπαυση, γιατί ταλαντώνεται ασταμάτητα ανάμεσα σε φθόνο και υπερηφάνεια, ποτέ δεν εγκαθίσταται στην ειρήνη της αποδοχής.

Ο κόσμος, στην συμβατική του λειτουργία, διανέμει τις χάρες του σύμφωνα με πίστη ή ευχαρίστηση — μερικές φορές φαινομενικά τυχαία, συχνά φαινομενικά άδικα. Αλλά ο αναζητητής που έχει ξεριζώσει την ίδια την ικανότητα για αγανακτισμένη σύγκριση ανακαλύπτει μια ανάπαυση που επιμένει τόσο στην ημερήσια δραστηριότητα όσο και στην νυχτερινή ξεκούραση. Αυτή δεν είναι η ανάπαυση της αδράνειας αλλά η ειρήνη εκείνου που έχει σταματήσει την εξαντλητική εργασία του να τοποθετεί συνεχώς τον εαυτό του σε σχέση με τους άλλους.

Η Φωτιά, ο Καρχαρίας, η Παγίδα, ο Χείμαρρος

Η μυστική παράδοση χρησιμοποιεί στοιχειακές εικόνες για να μεταδώσει τους κινδύνους που παραμονεύουν στο μονοπάτι. Δεν υπάρχει φωτιά συγκρίσιμη με το πάθος — εκείνη η καύση που καταναλώνει από μέσα, ποτέ ικανοποιημένη, πάντα απαιτώντας περισσότερο καύσιμο. Σαν τη φωτιά, το πάθος μεταμορφώνει ό,τι αγγίζει, μειώνοντας σύνθετες πραγματικότητες σε στάχτη και κάρβουνο.

Δεν υπάρχει αρπακτικό τόσο επικίνδυνο όσο το μίσος — εκείνος ο καρχαρίας που κυκλοφορεί στα βάθη της συνείδησης, περιμένοντας να διαμελίσει κάθε δυνατότητα ειρήνης ή σύνδεσης. Το μίσος βλέπει εχθρούς παντού, βρίσκοντας αέναη δικαιολογία για την επιθετικότητά του.

Δεν υπάρχει παγίδα τόσο αποτελεσματική όσο η ανοησία — εκείνο το δίχτυ υφαντό από ψευδαίσθηση και μυωπία, που πιάνει το απρόσεκτο νου και το κρατά αιχμάλωτο σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα πόνου. Και δεν υπάρχει δύναμη τόσο συντριπτική όσο η πλεονεξία — εκείνος ο χείμαρρος που σαρώνει την διάκριση, παρασύροντας τον αρπακτικό νου προς ατελείωτη συσσώρευση χωρίς ικανοποίηση.

Αυτά τα τέσσερα αντιπροσωπεύουν τα πρωταρχικά εμπόδια στην απελευθέρωση, και ο αναζητητής πρέπει να τα αναγνωρίσει όχι ως αφηρημένες έννοιες αλλά ως ζωντανές δυνάμεις ενεργές στη συνείδηση.

Ο Καθρέφτης και η Σκιά

Μια ιδιόμορφη ασυμμετρία χαρακτηρίζει την ανθρώπινη αντίληψη: τα ελαττώματα των άλλων εμφανίζονται με κρυστάλλινη σαφήνεια, ενώ τα δικά μας ελαττώματα παραμένουν βολικά κρυμμένα. Σαν τον αγρότη που λιχνίζει το σιτάρι, πετώντας τα άχυρα στον άνεμο, το μη συνειδητό άτομο εύκολα προσδιορίζει και διαλαλεί τα ελαττώματα γειτόνων, συναδέλφων, ξένων. Ωστόσο το ίδιο αυτό άτομο κρύβει τα προσωπικά ελαττώματα με την ίδια επιδεξιότητα που ένας απατεώνας κρύβει ζαβωμένα ζάρια από τον αντίπαλο.

Αυτή η δυναμική δεν είναι απλή υποκρισία αλλά μάλλον ένα δομικό χαρακτηριστικό της συνείδησης του εγώ, που πρέπει να διατηρήσει την ίδια της την συνοχή προβάλλοντας το υλικό σκιάς προς τα έξω. Εκείνος που κάνει συνήθεια την εύρεση ελαττωμάτων και προσβάλλεται εύκολα ανακαλύπτει ότι παραδόξως, τα δικά του πάθη πολλαπλασιάζονται. Γιατί στην ίδια την πράξη της κρίσης ενός άλλου, ενισχύει κανείς την ίδια την κριτική στάση, απομακρυνόμενος περαιτέρω από την καταστροφή του πάθους που είναι ο στόχος του δρόμου.

Το Μονοπάτι Χωρίς Μονοπάτι

Το αυθεντικό πνευματικό ταξίδι δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω απλών εξωτερικών επιδόσεων. Δεν υπάρχει μαγικό μονοπάτι στον αέρα, καμία συντόμευση που παρακάμπτει την απαραίτητη εσωτερική εργασία. Ένα άτομο δεν γίνεται αληθινός αποκηρυκτής απλώς υιοθετώντας τα ράσα και τις τελετουργίες της αποκήρυξης. Ο κόσμος — η συμβατική, επιφανειακή συνείδηση — ευχαριστιέται ατελείωτα με τέτοιες ματαιοδοξίες, μπερδεύοντας την εμφάνιση με την ουσία.

Αλλά εκείνοι που έχουν αληθινά αφυπνιστεί, εκείνα τα σπάνια όντα που έχουν δει πέρα από το πέπλο των εμφανίσεων, στέκονται ελεύθεροι από τέτοιες ψευδαισθήσεις. Αναγνωρίζουν ότι κανένα πλάσμα δεν κατέχει αιώνια, αμετάβλητη ουσία· όλα τα όντα αναδύονται και παρέρχονται στον απέραντο χορό της εξαρτημένης γένεσης. Ωστόσο οι αφυπνισμένοι οι ίδιοι, έχοντας συνειδητοποιήσει την αθάνατη διάσταση, παραμένουν ακλόνητοι από αυτή τη ροή. Έχουν βρει το νησί.

Η Κλήση προς το Αιώνιο Παρόν

Αυτή, λοιπόν, είναι η διαλογιστική πρόσκληση: να χτίσει κανείς μέσα στον εαυτό του ένα νησί επίγνωσης που παραμένει σταθερό μέσα στον ωκεανό της αλλαγής. Όχι μέσω άρνησης της ατέλειας, αλλά μέσω αναγνώρισης ότι μέσα στην ίδια την καρδιά της αλλαγής κρύβεται μια αμετάβλητη ικανότητα να μαρτυρεί, να γνωρίζει, να είναι παρούσα.

Η εργασία αρχίζει τώρα, σε αυτή ακριβώς τη στιγμή. Δεν χρειάζεται κανένα εφόδιο εκτός από παρουσία, κανένα φορτίο να κουβαλήσει εκτός από επίγνωση, κανένα διαπιστευτήριο εκτός από ειλικρίνεια. Η πόρτα της αναχώρησης που κάποτε φαινόταν να οδηγεί σε αφανισμό αποκαλύπτεται αντ' αυτού ως κατώφλι μεταμόρφωσης — ένα πέρασμα όχι προς την μη-ύπαρξη αλλά προς έναν πιο αυθεντικό τρόπο ύπαρξης.

Όταν οι ακαθαρσίες φυσούνται μακριά σαν σκόνη από την επιφάνεια ενός καθρέφτη, αυτό που μένει δεν είναι κενό αλλά σαφήνεια — η φυσική ακτινοβολία της ψυχής, που ήταν πάντα παρούσα αλλά σκιασμένη. Αυτή η ακτινοβολία αναγνωρίζει τον εαυτό της ως ταυτόχρονα περιορισμένη μορφή και απεριόριστη επίγνωση, ως το κύμα και τον ωκεανό, ως το νησί και τη θάλασσα.

Σε αυτή την αναγνώριση κρύβεται η ειρήνη που υπερβαίνει την κατανόηση, η ελευθερία που δεν απαιτεί εξωτερική επικύρωση, η αγάπη που δεν χρειάζεται αντικείμενο. Αυτή είναι η μυστική πραγματικότητα προς την οποία στοχεύει κάθε γνήσια πνευματική πρακτική — όχι κάποια μακρινή μελλοντική απόκτηση αλλά μια παρούσα δυνατότητα, διαθέσιμη σε κάθε αναπνοή, κάθε στιγμή καθαρής όρασης, κάθε επιλογή να ευθυγραμμιστεί με τη σοφία αντί για τη σύγχυση.

Το μονοπάτι βαδίζεται βήμα βήμα, ωστόσο κάθε βήμα περιέχει το σύνολο του ταξιδιού. Το νησί χτίζεται αργά, ωστόσο σε κάθε στιγμή αυθεντικής πρακτικής, είναι ήδη πλήρες. Αυτό το παράδοξο δεν μπορεί να λυθεί μέσω λογικής αλλά μόνο μέσω της άμεσης εμπειρίας εκείνων που τολμούν να γίνουν κυρίαρχοι μέσα στη διάλυση, σοφοί απέναντι στην άγνοια, αφυπνισμένοι στο όνειρο της ύπαρξης.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES