Esoterism Academy: Θεολογία της Εικόνας

Sunday, January 15, 2023

Θεολογία της Εικόνας

Όταν ο Ιησούς (ή ο Ιωάννης, ή ο συγγραφέας του Ευαγγελίου...) λέει ότι «ο Θεός Είναι Πνεύμα», απλά λέει ότι Είναι Κάτι που συλλαμβάνεται μόνο (εν πνεύματι) άμεσα με την Συνείδηση σε Ένα Υπερβατικό Χώρο... κι όχι Κάτι που μπορεί να «συλληφθεί» σαν «εγώ» («εσύ»), ή σαν σκέψη (σαν ιδέα), ή σαν αντιληπτική παράσταση (ή σαν υλική εικόνα)... Ο Θεός Είναι Συνείδηση, Πνευματική Ενέργεια, (Φαινόμενο για «εμάς»), που Συμβαίνει, κι όχι Κάποια Ουσία, άγνωστης υφής, που λειτουργεί. Καταχρηστικά, «ανθρώπινα», μιλάμε για Ουσία του Θεού... Για κάποιον που δεν έχει εμπειρία δεν σημαίνει τίποτα αυτό...

Ο άνθρωπος πάλι είναι Συνείδηση (συνείδηση λογική που έχει αντίληψη της ύπαρξης στην γενική της έννοια), αλλά μπορεί να έχει Αυτογνωσία, του Εαυτού, σαν «καθαρή συνείδηση», μόνο στο μυστικό βίωμα, όταν η συνειδητότητα αναδύεται προς το «καθαρό είναι» της, πάνω από την αυτοσυνείδηση του ψυχοβιολογικού όλου, την διανόηση, την αντίληψη του εξωτερικού κόσμου... Συνήθως όμως ο άνθρωπος (που είναι εδώ στην γη) είναι συνδεδεμένος με ένα σώμα, λειτουργεί, όχι σαν «καθαρή συνείδηση» (που θα απαιτούσε μία πνευματική προσπάθεια, άνοδο, και πραγματοποίηση), αλλά σαν το ψυχοβιολογικό όλο, πρόσωπο, εγώ (μέσα από τον εγκέφαλο, το νευρικό σύστημα), σαν διανόηση, και μέσα στον εξωτερικό κόσμο (την εικόνα του οποίου «δομεί» με την αντίληψη και τις αισθήσεις)...

Αν ερευνήσουμε λοιπόν για κάποια «ομοιότητα» (αναλογία) ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο άνθρωπος «μοιάζει» στον Θεό μόνο ως προς το βαθύτερο μέρος της ψυχής, το πνευματικό στοιχείο, ως προς την «καθαρή συνείδηση», κι όχι ως προς τα στοιχεία που προκύπτουν από την «ένωση» της Συνείδησης με το σώμα (αυτοσυνείδηση του ψυχοβιολογικού όλου, πρόσωπο, εγώ, διανόηση, αντίληψη, αίσθηση, σώμα...)... Ο Γρηγόριος Νύσσης αναφέρθηκε διεξοδικά σε αυτό, αλλά και άλλοι πατέρες το ανέλυσαν επαρκώς...

Ο Θεός Είναι Πνεύμα, Καθαρή Συνείδηση, (Συνείδηση, Λόγος, Πνεύμα)... και κάτι αντίστοιχο είναι και ο άνθρωπος (στην βαθύτερο είναι του), καθαρή συνείδηση (Συνείδηση, λόγος, πνεύμα)... Δίκαια, θα αναρωτηθεί κάποιος «άραγε, ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα Του, ή μήπως ο άνθρωπος φαντάζεται τον Θεό κατά την δική του εικόνα»;... Αλλά, πέρα από κάθε προβληματισμό, και λογική ανάλυση, το γεγονός είναι ότι ο Θεός Είναι Πνεύμα Ελεύθερο με Παγκόσμια Συνείδηση... ενώ ο άνθρωπος είναι πνεύμα, που εκτός του ότι αντλεί την ύπαρξή του από «αλλού», «αναφέρεται» σαν «είναι» σε κάτι άλλο, παράλληλα είναι συνδεδεμένο με ένα σώμα, περιορισμένο σε μία «προσωπική» αντίληψη, αναγκασμένο να χρησιμοποιεί την διανόηση για να αντιλαμβάνεται και την αντίληψη (αίσθηση) για να «προσανατολίζεται» μέσα σε ένα εξωτερικό αντικειμενικό υλικό κόσμο. Έτσι στην «λογική σκέψη» ο Θεός «προηγείται» του ανθρώπου, κι είναι ο Θεός που Έπλασε κατ’ εικόνα Του τον άνθρωπο...

Αυτή η αντίληψη (ότι ο άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού, ως προς το πνευματικό στοιχείο του) αν και υπάρχει στην εβραϊκή παράδοση (στην Γέννεση, στην δημιουργία του ανθρώπου) εν τούτοις ποτέ δεν αναπτύχθηκε εκτεταμένα... Ήταν οι χριστιανοί πατέρες (θεολόγοι) που αναφέρθηκαν εκτεταμένα σε αυτή την αντίληψη... Κι υπάρχουν κάποιοι ερευνητές που υποστηρίζουν ότι αυτή η αντίληψη έχει ελληνική (πλατωνική) καταγωγή... Όπως κι αν έχει η αντίληψη αυτή έχει χριστιανικό περιεχόμενο...

Εκτός όμως από αυτή την αντίληψη, του ανθρώπου σαν εικόνας του Θεού (ως προς το πνευματικό στοιχείο του), υπάρχει και μία άλλη αντίληψη ότι ο άνθρωπος δεν είναι απλά εικόνα του Υπερβατικού Θεού, του Πνεύματος, της Καθαρής Συνείδησης, αλλά του Θεανθρώπου (σαν Θεού κι ανθρώπου μαζί), δίνοντας έτσι ένα «Χριστολογικό» περιεχόμενο στην αντίληψη της εικόνας... οπότε ο άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού (του Θεανθρώπου) σαν ένα όλο, δηλαδή σαν ψυχή-σώμα, σαν ολόκληρος ο άνθρωπος... Η αντίληψη αυτή είναι έξω από την διδασκαλία και την γραμμή των πατέρων κι εκτρέπει όλη την χριστιανική διδασκαλία... Επιχειρείται, από κάποιους κύκλους, να υποκατασταθεί η πρώτη αντίληψη (που ανάγεται στον Ιησού, τον Ιωάννη, τους πατέρες...), που «κατηγορείται» σαν ελληνικής, πλατωνικής, προέλευσης, και να εδραιωθεί η δεύτερη αντίληψη της εικόνας, σαν γνήσια χριστιανική... Στην πραγματικότητα, πέρα από, την θεολογική, ιστορική και ανθρωπολογική ανεπάρκεια αυτής της αντίληψης, πέρα από όσα λέει ο Ίδιος ο Ιησούς κι αυτά που δίδαξαν οι μαθητές του κι οι πατέρες, η αντίληψη αυτή είναι ανόητη (κι ας υποστηρίζεται από τους εκκλησιαστικούς οργανισμούς, για δικούς τους λόγους, κι από κάποιους θεολόγους) κι από την άποψη της «κοινής λογικής», επειδή το «Ουσιαστικό» στον Ιησού είναι η Θεότητά του, κι όχι ο ανθρώπινος χαρακτήρας του, που πήρε κατά συγκατάβαση... Την πρώτη αντίληψη (του ανθρώπου σαν εικόνας του Θεού ως προς το πνευματικό του στοιχείο), από τους σύγχρονους θεολόγους στην Ελλάδα, υποστηρίζει ο Π. Τρεμπέλας (που έχει φύγει...)... Την δεύτερη άποψη (του ανθρώπου σαν εικόνας του Θεανθρώπου) υποστηρίζει ο Ν. Ματσούκας... Η πρώτη αντίληψη θέλει να «εξυψώσει» τον άνθρωπο ως τον Θεό... η δεύτερη αντίληψη θέλει να φέρει το Θεό στα «μέτρα» του ανθρώπου... Η δεύτερη άποψη αποτελεί μία εκτροπή του «χριστιανικού πνεύματος», της παράδοσης των πατέρων... οι εκκλησιαστικοί οργανισμοί κι οι θεολόγοι τους ακολουθούν από χρόνια τον δικό τους μοναχικό δρόμο, μακριά και από την γνήσια παράδοση, και από την κοινωνία, τους ανθρώπους...

Είτε έτσι όμως, είτε αλλιώς, ο άνθρωπος μπορεί να Προσεγγίσει τον Θεό μόνο εν πνεύματι, κατά τις Εντολές του Ιησού και κατά το ευαγγέλιο των μαθητών, και κατά την διδασκαλία των μυστικών πατέρων, (της γνήσιας έκφρασης της Ορθοδοξίας, της Αληθινής Ορθοδοξίας)... κι όχι μέσα στους εκκλησιαστικούς οργανισμούς, σαν ψυχοσωματικό όλο, με εξωτερικές τελετουργίες και πράξεις... Ποτέ κανείς δεν έφτασε στην θέωση μέσα σε εκκλησιαστικούς οργανισμούς και χειροποίητους ναούς... Κι όσοι από τους πατέρες ήταν ενταγμένοι μέσα στους εκκλησιαστικούς οργανισμούς, πάντα έρχονταν σε διάσταση, ή σύγκρουση, με τις επίσημες εκκλησιαστικές αρχές... Άσχετα αν η «επίσημη» εκκλησία εκμεταλλεύτηκε το «έργο» αυτών των ανθρώπων... Καλό είναι να διαβάζουμε και λίγη ιστορία, με τον σωστό τρόπο...

Μόνο εν πνεύματι, σαν «καθαρή συνείδηση», μέσα από το μυστικό βίωμα, μπορεί ο άνθρωπος, να «Κοινωνήσει Αληθινά» με τον Θεό. Το Πνεύμα με το πνεύμα «γνωρίζεται», κι όχι με άλλο τρόπο... Και το μυστικό βίωμα, με αυτή την έννοια, σημαίνει απλά την ανύψωση της συνειδητότητας πάνω από εξωτερικές αισθήσεις, πάνω από σκέψεις (οπότε «γινόμαστε καθαροί»), προς τον Θεό... Κι αυτό μπορεί να το κάνει κάποιος, οπουδήποτε, οποτεδήποτε, και χωρίς περίπλοκες τεχνικές. Η «κάθαρση του νου» (για να μπορέσουμε να Αντιληφθούμε, να «Δούμε» τον Θεό, να Ζωοοποιηθούμε μέσα στην Παρουσία Του, να θεωθούμε), είναι θέμα βούλησης κι όχι εξωτερικών παραγόντων. Κι αυτή η «βούληση» είναι η Βαθύτερη Ουσία της Αγάπης... Όχι λοιπόν αυτός που λέει «Κύριε! Κύριε!» αλλά αυτός που στρέφεται με Αγάπη Προς Τον Θεό, μπορεί να «Δει» τον Θεό... όλα τα άλλα, και θεολογικές γνώσεις, και τελετουργίες, και προσκυνήματα, και θεάρεστα έργα, κι όλες οι ανθρώπινες ανοησίες, είναι άχρηστα, παντελώς άχρηστα…

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, January 15, 2023

Θεολογία της Εικόνας

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

14. The Flame of True Learning

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright