Esoterism Academy: Υπερβατική Πραγματικότητα

Sunday, August 7, 2022

Υπερβατική Πραγματικότητα

Η Μία Πραγματικότητα που τα περιλαμβάνει όλα

Η Εσωτερική Θεώρηση

Υπάρχει στην Εσωτερική Παράδοση μια Αντικειμενική Αντίληψη της Πραγματικότητας που προέρχεται από την ολοκληρωτική και χωρίς συνθήκες Βίωση της Πραγματικότητας (μια Άμεση Ανόθευτη και Πλήρης Θέαση της Πραγματικότητας, όπως είναι) κι όχι από κάποια υπό όρους αντίληψη ή νοητική σύλληψη. Είναι η Αλήθεια. Αυτή η Υπερβατική Εμπειρία προσεγγίζεται στις διάφορες Παραδόσεις μέσα στις ιδιαίτερες συνθήκες και σε συγκεκριμένα φιλοσοφικά και γλωσσικά πλαίσια με τους εκάστοτε αντίστοιχους γνωσιολογικούς όρους. Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι σε όποια Παράδοση κι αν «εμβαθύνουμε» θα φτάσουμε τελικά στην Μία Γενική Αντικειμενική Αλήθεια. Αυτή η Αλήθεια αποτελεί την «Καρδιά» όλων των Παραδόσεων κι όλων των σοβαρών (κι όχι επιφανειακών) θρησκευτικών προσεγγίσεων της Πραγματικότητας.

Μπορούμε να το δούμε αυτό στην απλή παράθεση (και εκ των πραγμάτων συγκριτική θεώρηση) των σημαντικότερων Εσωτερικών Παραδόσεων, του Βουδισμού, της Βεδάντα, του Γιόγκα, του Χριστιανικού Μυστικισμού (όπου θα αναφερθούμε σε τρεις σημαντικές μορφές του Μυστικισμού, τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη του 6^ου αιώνα, τον Μάιστερ Έκχαρτ του (13^ου) 14^ου αιώνα και του Ιάκωβο Μπέμε του (16^ου) 17^ου αιώνα).

Αυτό που μας ενδιαφέρει (και σε αυτό που θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή) είναι, σε όλες αυτές τις Παραδόσεις ο Ορισμός Μιας Μοναδικής Πραγματικότητας, που είναι η Πραγματικότητα (το Θεμέλιο, το Στήριγμα κι η Ύστατη Ουσία) της Φαινομενικής Πραγματικότητας. Δεν μας ενδιαφέρει μια απλή ή αναλυτική παρουσίαση των Παραδόσεων. Άλλωστε αναφερόμαστε συνέχεια σε αυτές τις Διδασκαλίες.

Βουδισμός

Ο Βουδισμός είναι, και από Εσωτερική άποψη και θρησκειολογικά, η πιο σημαντική Παράδοση-Φιλοσοφική Διδασκαλία-Θρησκεία για πολλούς λόγους. Αυτό δεν μειώνει την αξία των άλλων Παραδόσεων. Ο Βουδισμός, στην «ιστορική» γνωσιολογική εξέλιξή του «επαναδιατυπώθηκε» σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης νοημοσύνης, από το πιο εξωτερικό-ρεαλιστικό μέχρι το πιο «αφηρημένο»: Βουδισμός (νοημοσύνη στραμμένη στο «εξωτερικό»), Μαντυαμάκα (Διαλεκτική Νοημοσύνη), Γιογκακάρα (Αντικειμενική Νοημοσύνη), Τσαν-Ζεν (Πραγματική Νοημοσύνη). Αυτό δείχνει όχι μόνο την πλήρη ανάπτυξη αυτής της Διδασκαλίας, αλλά και την ολοκληρωμένη προσέγγιση της Πραγματικότητας, από διάφορες σκοπιές. Αυτό ήταν απαραίτητο γιατί ο Βουδισμός απευθύνονταν σε όλες τις «κατηγορίες» των ανθρώπων, σε όποιο επίπεδο κι αν ανήκαν. Όλα αυτά ισχύουν μέχρι σήμερα και θα ισχύουν πάντα. Κι αυτό αποδεικνύει την «Διαχρονικότητα» της Βουδιστικής Διδασκαλίας.

Σε όλες τις «Σχολές» της Βουδιστικής Φιλοσοφίας (Γνωσιολογίας) η Πραγματικότητα είναι Μία, Μη-δυαδική.

Στον Βουδισμό Υπάρχει μόνο Μία Πραγματικότητα, το Ασαμσκρίτα (το Βασίλειο του Ασαμσκρίτα, Ουντάνα, VIII, I, 1ος αιώνας π.Χ.) που «περιλαμβάνει» όλα τα φαινόμενα-σαμσκρίτα. Η Αλήθεια των φαινομένων ολοκληρώνεται στο Νιρβάνα, στην πλήρη διάλυση της άγνοιας, της αυταπάτης. Έτσι αποδεικνύεται ουσιαστικά ότι Νιρβάνα και Σαμσάρα είναι τελικά Μία Πραγματικότητα, η Πραγματικότητα. Για τον Φωτισμένο «νου» τα φαινόμενα δεν είναι ούτε μια άλλη πραγματικότητα, ούτε «εμπόδιο», είναι απλά δραστηριότητες, πραγματικές κι ονειρικές ταυτόχρονα.

Στο Μαντυαμάκα Υπάρχει μόνο Μία Πραγματικότητα, το Σουνυάτα (Κενότητα), το Χωρίς Ιδιότητες αλλά Πλήρες από Ζωή Υπόβαθρο, που αφήνει την «ανάδυση» των φαινομένων χωρίς να Αλλοιώνεται. Η Διαλεκτική Ανάλυση αποκαλύπτει την πραγματική «ουσία» των φαινομένων που είναι η Κενότητα.

Στο Γιαγκακάρα δεν Υπάρχει παρά Μόνον-Συνείδηση (Μόνον-Νους). Τα φαινόμενα «αναδύονται» και «διαλύονται» στην Απεραντοσύνη της Συνείδησης, όπως στον Ουρανό σχηματίζονται συμπυκνώσεις-σύννεφα, που διαλύονται πάλι στον Ανοιχτό Ουρανό.

Στο Τσαν-Ζεν Υπάρχει Μόνο η Φωτισμένη Φύση του Βούδα, η Ανοιχτή Συνείδηση, ο Ασύλληπτος Αρχέγονος Νους που Ρέει Αιώνια Χωρίς να εμποδίζεται από τίποτα. Το «σταμάτημα» σε κάποια αντίληψη δημιουργεί την άγνοια, την διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Η «αποκατάσταση» ελευθερώνει την Ζωή.

Τελικά, στον Βουδισμό, δεν έχει σημασία που είμαστε (ποια είναι η «δεδομένη συνείδηση»). Όποιο Μονοπάτι («Σχολή») κι αν πάρουμε Αναδυόμαστε στην Μία Πραγματικότητα, είτε το ονομάζουμε Νιρβάνα, είτε Κενότητα, είτε Μόνο-Συνείδηση, είτε Φύση του Βούδα.

Στην πραγματικότητα, όταν σταθούμε «ακίνητοι» (τι σημαίνει πραγματικά αυτό χρειάζεται μια εξήγηση) και δούμε κατανοούμε την Μοναδική Πραγματικότητα γιατί είναι μέσα στην «Φύση» μας να κατανοούμε, πηγαία, αυθόρμητα κι ανεμπόδιστα.

Η «Πειθαρχία», η «Άσκηση», οι «πρακτικές» κι όλα αυτά που αναλύονται αιώνες τώρα χρειάζονται μόνο για να «απεμπλακεί» ο δυαδικός-νους από την λανθασμένη αντίληψη. Τελικά αυτό που «πραγματοποιείται» είναι ήδη η «Φύση» μας, εξαρχής και για πάντα. Η «άγνοια» είναι πάντα ένα παροδικό φαινόμενο.

Βεδάντα

Σύμφωνα με την Διδασκαλία της Αντβάιτα Βεδάντα Υπάρχει Μία και Μοναδική Πραγματικότητα, το Βράχμαν, που τα Περιλαμβάνει Όλα, και τα Φαινόμενα. Είναι η Αρχέγονη Πραγματικότητα που Δημιουργεί, Διατηρεί και Αποσύρει Μέσα της το σύμπαν. Είναι το Θείο Έδαφος της ύπαρξης, κάθε ύπαρξης (Divine Ground of all being). Υπάρχει Μία Πραγματικότητα, όχι δύο (το Βράχμαν και τα Φαινόμενα). Τα Φαινόμενα δεν είναι παρά Δραστηριότητα, Κίνηση της Πραγματικότητας μέσα στον Χώρο και τον Χρόνο. Υπάρχουν μόνο σαν Στιγμιαία Φαινόμενα που δεν αφήνουν ίχνη αλλά «κληροδοτούν» ιδιότητες στα επόμενα φαινόμενα (κι έτσι υπάρχει συνέπεια και συνέχεια στην Δημιουργία). Τα Φαινόμενα όχι μόνο είναι εξαρτημένα από την Πραγματικότητα αλλά δεν έχουν καν δική τους ουσία, δεν είναι ξεχωριστές υπάρξεις. Το Σύμπαν (όλοι οι κόσμοι) δεν προέρχεται απλά από το Βράχμαν, είναι το Βράχμαν, Δραστηριότητες του Βράχμαν. Μόνο ο δυαδικός (συγχυσμένος) νους βλέπει τα φαινόμενα σαν κάτι ξεχωριστό από την Πραγματικότητα, σαν μια άλλη πραγματικότητα. Προφανώς αυτή η «οπτική» είναι λανθασμένη. Η Αλήθεια των Φαινομένων δεν είναι στα Φαινόμενα αλλά στην πίσω από αυτά Πραγματικότητα. Αλλιώς, η Πραγματικότητα είναι το Αιώνιο, πίσω και πέρα από το φαινομενικό.

Όταν η Συνείδηση Αναδύεται στην Πραγματικότητα βλέπει ότι υπάρχει μόνο Μία και Μοναδική Πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι μόνο βιωματικά μπορούμε να Προσεγγίσουμε την Πραγματικότητα. Δεν μπορούμε να την «αντιληφθούμε», ούτε να την νοήσουμε (να σχηματίσουμε κάποια έννοια για Αυτήν). Πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να την βρούμε στην εξωτερική εμπειρία, στους κατώτερους κόσμους.

Αν Υπάρχει Μόνο Μία Πραγματικότητα, κι αν Είμαστε Ήδη Αυτή η Πραγματικότητα, δεν χρειάζεται να γίνουμε κάτι, να πραγματοποιήσουμε κάτι. Αν αυτό σημαίνει την πλήρη απόσυρση από τον εξωτερικό κόσμο των φαινομένων, την «διάλυση» όλων των δραστηριοτήτων που «παράγουν» φαινόμενα, τότε ναι, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Η Πραγματικότητα Αναδύεται από Μόνη της. Όταν όμως δεν Είμαστε Καθαρή Συνείδηση αλλά είμαστε ήδη εμπλεκόμενοι στα φαινόμενα, πιστεύουμε ότι είμαστε κάτι (διαφορετικό από την Πραγματικότητα) κι ότι πρέπει να βιώσουμε την Πραγματικότητα, κλπ. Έτσι λειτουργεί ο δυαδικός νους που δίνει πίστη (κι αληθοφάνεια) στα φαινόμενα.

Στην πραγματικότητα η Τζνάνα (ή η Τζνάνα Γιόγκα) δεν έχει τίποτα να κάνει με άσκηση, πειθαρχία, προσπάθεια, επίτευξη, οτιδήποτε. Το Αληθινό Σαμάντι Πραγματοποιείται όταν εγκαταλείπονται όλες οι λανθασμένες ιδέες. Κι είναι όλες οι ιδέες λανθασμένες. Αυτός ο Δρόμος οδηγεί στην πλήρη κενότητα (από την άποψη του δυαδικού νου) ή στην Πλήρη Απελευθέρωση, στην Αληθινή Ελευθερία (από την άποψη του αφυπνισμένου νου).

Η Συνείδηση στο Σαμάντι είναι Πλήρως Ακίνητη (Still, Ακίνητη, Ήσυχη, Ήρεμη) αλλά σε Πλήρη Εγρήγορση, σε Πλήρη Επαφή και σε Πλήρη «Ανταπόκριση» προς τα Φαινόμενα. Η Πραγματικότητα που Βιώνουμε είναι Πλήρης, τα Περιλαμβάνει Όλα (και τα Φαινόμενα) αλλά τα Βλέπει με την Ορθή Ματιά, δεν «παραπλανάται» πιά. Αυτή είναι η πραγματική έννοια της Μη-δυαδικής Εμπειρίας.

Sarvam khalvidam brahma, "Όλα αυτά είναι Βράχμαν" (Chandogya Upanishad 3.14.1). Έχει ειπωθεί πριν αιώνες. Αλλά υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα δεν κατανοούν.

Γιόγκα

Ο Πανταζάλι ξεκινά το «Γιόγκα-Σούτρας» με τέσσερις λέξεις που λένε τα πάντα (αν μπορείς να κατανοήσεις). «Γιόγκα Τσίττα Βρίττι Νιρόντχα», «Γιόγκα είναι η εξάλειψη των διακυμάνσεων του νου», (Γ.Σ. Ι,2). Εδώ εμπεριέχεται μια Ολόκληρη Φιλοσοφία, μια Πλήρης Πνευματική Πρακτική κι ένα Εσωτερικό Βίωμα της Πραγματικότητας.

Τι είναι για τον Πανταζάλι «Τσίττα»; Τι είναι «βρίττις»; Τι ακριβώς σημαίνει «νιρόντχα»;

Το «Τσίττα» είναι η Αρχή της Συνείδησης, η Απόλυτη Συνείδηση. Έχει την ίδια εσωτερική έννοια που έχει το «Τσιτταμάτρα» (Μόνον-Νους) στο Βουδιστικό Γιογκακάρα. Είναι η Καθαρή Συνείδηση. Υπάρχει μόνο Καθαρή Συνείδηση. Η Ανθρώπινη Συνείδηση είναι Καθαρή Συνείδηση, Χωρίς Ιδιότητες, Πέρα από τον Χώρο, Πέρα από τον Χρόνο.

Τι είναι λοιπόν αυτό που «διαφοροποιεί» τις υπάρξεις; Τι είναι αυτό που «διαφοροποιεί» την «δεδομένη συνείδηση» που βιώνει ο άνθρωπος από την Καθαρή Συνείδηση; Είναι τα «βρίττις», το «περιεχόμενο» της Συνείδησης, οι «διακυμάνσεις». Οι «διακυμάνσεις» δημιουργούν τις αντικειμενικές καταστάσεις και τις υποκειμενικές εμπειρίες, όλη αυτή την ποικιλία των κόσμων και της ζωής.

Η Μόνη Πραγματικότητα είναι η Καθαρή Συνείδηση, Αυτό που Βλέπει η Καθαρή Συνείδηση, που περιλαμβάνει κι όλες τις δραστηριότητες, τα βρίττις, την ποικιλία των φαινομένων.

Έτσι όταν μιλάμε για τον Άνθρωπο μιλάμε για την Καθαρή Συνείδηση που έχει και λειτουργεί μέσα από ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο (τα βρίττις). Λειτουργώντας ο άνθρωπος, όχι σαν Καθαρή Συνείδηση αλλά μέσα από το «περιεχόμενο» προφανώς βλέπει μια αλλοιωμένη πραγματικότητα.

Για να μπορέσει ο άνθρωπος να βιώσει την Πραγματικότητα, να Δει Καθαρά, θα πρέπει να μείνει Ακίνητος, Ήρεμος, Ήσυχος, Σιωπηλός (στην σκέψη), Χωρίς εγώ. Αυτό περιγράφει την Οδό, τα Στάδια, τα Σκαλοπάτια, που οδηγούν στην εξάλειψη των βρίττις που σχετίζονται με το σώμα, τις αισθήσεις, το νου, την αίσθηση της ύπαρξης.

Στην πραγματικότητα, εφόσον η Καθαρή Συνείδηση είναι το Μόνο Σταθερό Υπόβαθρο της Ύπαρξης κι οι «διακυμάνσεις» (που «διαφοροποιούν» την ύπαρξη) είναι πρόσκαιροι σχηματισμοί, δεν θα έπρεπε να υπάρχει δυσκολία στην εγκατάλειψη όλων των απατηλών φαινομένων. Αυτό που στην πραγματικότητα δεσμεύει τους ανθρώπους δεν είναι ο κόσμος (που έτσι κι αλλιώς ακολουθεί την πορεία του), είναι οι προσωπικές ταυτίσεις με καταστάσεις και συμπεριφορές. Το πρόβλημα δεν είναι στην σχέση μας με τον κόσμο, είναι στις υποκειμενικές αυταπάτες που πρέπει να απορριφθούν. Όταν όλα αυτά εξαντληθούν η Πραγματικότητα Φαίνεται όπως Είναι, Ολόκληρη, εμπεριέχοντας και τα φαινόμενα.

Χριστιανικός Μυστικισμός

Διονύσιος Αρεοπαγίτης

Ο μοναδικός αντικειμενικός όρος (για την μυστική σκέψη του Διονυσίου) που μπορεί να «προσεγγίσει» την Μοναδική Πραγματικότητα, τον Θεό, είναι ο «Θείος Γνόφος». Η Πραγματικότητα είναι Υπερβατική, πέραν κάθε Αντίληψης και Νόησης και κάθε έννοιας υπαρκτού. Ό,τι Υπάρχει («Θεός», Δημιουργία, Κόσμοι, Οντότητες, Άνθρωπος…) είναι «Θεοφάνεια», «Ενδείξεις Θεού», Ενέργειες ή Δραστηριότητες, Ίχνη Φαινομένων του Θεού. Έτσι η Αληθινή Γνώση της Πραγματικότητας (του Θεού) δεν μπορεί παρά να είναι Αποφατική, πρέπει να Υπερβούμε κάθε αντιληπτική ή φαινομενική πραγματικότητα, να Εισέλθουμε Βιωματικά στον «Θείο Γνόφο». Δια της «Αγνωσίας» γνωρίζουμε, βιώνουμε το Ασύλληπτο Μυστήριο της Θείας Πραγματικότητας. Εδώ μιλάμε για Άμεση Εμπειρία, Άμεση Θέαση της Πραγματικότητας κι όχι για κάποιο αντιληπτικό περιεχόμενο. Η Πραγματικότητα δεν μπορεί να γίνει αντιληπτικό αντικείμενο. Στην Οδό της Καταφατικής Γνώσης δεν γνωρίζουμε παρά φαινόμενα. Προφανώς δεν είναι αυτή η Αληθινή Οδός.

Έτσι, μόνο με την Άμεση Εμπειρία, με την Βιωματική Θέαση της Πραγματικότητας (κι όχι μέσω της Αντίληψης, της Νόησης, ή της Αίσθησης) μπορούμε να Προσεγγίσουμε την Αντικειμενική Αλήθεια, Υπερβαίνοντας κάθε «Θεοφάνεια». Η «Θεοφάνεια» (άσχετα με το «που», το «πότε», το «πως», ή το «γιατί», που «απασχολούν» τον ανθρώπινο στοχασμό) Θεμελιώνεται, Στηρίζεται κι Αναφέρεται στην Πραγματικότητα. Είναι Θεία Ενέργεια (Ενέργειες), Δραστηριότητες, Φαινόμενα με Ορίζοντα την Πραγματικότητα. Δεν είναι Αληθινή ή Ψεύτικη, είναι απλά ένα «Γίγνεσθαι» που Εξαντλείται στην Πραγματικότητα που είναι η Πηγή του.

Τι είναι λοιπόν, μέσα στην μυστική σύλληψη του Διονυσίου η «Οντότητα», ο «Άνθρωπος»; Δεν υπάρχει παρά Μια Μοναδική Πραγματικότητα και «θεοφάνειες» που πηγάζουν, ενυπάρχουν και τελειώνονται στην Πραγματικότητα. Ο Άνθρωπος είναι η Πραγματικότητα που «εμφανίζεται», σαν «θεοφάνεια» μέσα στον Χώρο, τον Χρόνο και τις ιδιαίτερες συνθήκες και καταστάσεις. Ο Άνθρωπος Ολοκληρώνεται μέσα στην Πραγματικότητα. Δεν υπάρχει άλλη Οδός.

Για την Μυστική Θεολογία του Διονυσίου, έχουν γραφεί πολλά και σε πανεπιστημιακούς διαδρόμους και σε γραφεία αναζητητών, άλλοτε εμπνευσμένα κι άλλοτε ανόητα. Το σημαντικό είναι να Βαδίσει κάποιος την Αποφατική Οδό ο ίδιος, να έχει Άμεση Θέαση της Πραγματικότητας ο ίδιος. Τότε θα κατανοήσει όχι μόνο τον Διονύσιο αλλά τα πάντα.

Μάιστερ Έκχαρτ

Για τον Έκχαρτ υπάρχει Μια Μοναδική Πραγματικότητα που ονομάζει Θεμέλιο (Grund) του Παντός και των Πάντων. Είναι η Θεότητα (Gottheit) που «Δημιουργεί» τα Πάντα, τον Θεό (Gott), τους Κόσμους, τα όντα και τις οντότητες. Είναι το «Βάθος» των Πάντων. Είναι ταυτόχρονα η «άρνηση της αρνήσεως» (η πλήρης εξάλειψη της αντίληψης), το «μηδέν» (της δυαδικής συνηθισμένης αντίληψης).

Από το Μη Αντιληπτό Βάθος της Θεότητας εξέρχονται σαν «απορροές» τα Πάντα. Το Βάθος είναι το Βάθος των Πάντων, κάθε οντότητας, είναι η Πραγματικότητά τους.

Τελικός Σκοπός όλης της Δημιουργίας κι όλων των όντων είναι η Επιστροφή στο Βάθος, στην Αρχική Ενότητα της Θεότητας στην Αιώνια Ζωντανή Ακινησία που είναι Χωρίς Ιδιότητες, Όρους και Όρια.

Ο Άνθρωπος στην Μυστική Σκέψη του Έκχαρτ δεν είναι παρά το Βάθος, η Θεότητα, που Εκδηλώνεται στην «Δημιουργία», στους Κόσμους. Αυτό σημαίνει το «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του βιβλίου «Γέννεσις». Αυτό σημαίνει ότι ο Άνθρωπος έχει μέσα του τον Θείο Σπινθήρα, ένα Αδημιούργητο Στοιχείο, που είναι πέρα από τον Χώρο και τον Χρόνο, πέρα από κάθε φαινομενική ύπαρξη.

Ο Έκχαρτ, στα Γερμανικά Κηρύγματά του που απευθύνονταν σε μύστες και πιστούς βεβαιώνει πολλές φορές ότι το Βάθος της Ψυχής, του Ανθρώπου (Grund) είναι Αυτό το Ίδιο το Θεϊκό Βάθος (Grund): «Στο βάθος της ψυχής, εκεί το βάθος του θεού και το βάθος της ψυχής είναι ένα βάθος» (Eckhart, Meister. Die Deutschen Werke. I. σελ. 253,5-6).

Στην πραγματικότητα ο Έκχαρτ μιλά για μια Μοναδική Πραγματικότητα, που είναι η Πραγματικότητα όλων των Φαινομένων της Δημιουργίας. Άδικα θα χαρακτηριζόταν σαν «πανθεϊστής». Κι ενώ μιλά για κάτι που Βιώνει ο ίδιος σαν Βάθος, για κάτι που μπορεί να βιώσει κάθε άνθρωπος στο Βάθος της οντότητάς του δεν γίνεται κατανοητός από τους ανθρώπους που ακολουθούν την δυαδική αντίληψη της πραγματικότητας και κατηγορείται για αιρετικός. Το ερώτημα, επτά αιώνες μετά παραμένει πάντα το ίδιο: Είναι η Αλήθεια αιρετική; Φυσικά δεν περιμένουμε απάντηση από τους δυαδικούς ανθρώπους. Ακόμα και σήμερα δεν κατανοούν τον Έκχαρτ. Ακόμα και ακαδημαϊκοί μελετητές είναι μακριά από την Αλήθεια του Έκχαρτ.

Κατανοώντας ορθά την αντίληψη του Έκχαρτ για την Μία Μοναδική Πραγματικότητα που είναι η Πραγματικότητα όλων των Φαινομένων της Δημιουργίας μπορούμε να αντιληφθούμε το πραγματικό περιεχόμενο της «μυστικής ένωσης (unio mystica). Μέσα στην Μυστική Αντίληψη του Έκχαρτ είναι δυνατή η Βίωση του Βάθους της Ύπαρξης που είναι το Μοναδικό Βάθος της Θεότητας. Με την απόσυρση από τον κόσμο, με την Υπέρβαση όλων των φαινομένων της Δημιουργίας, φτάνουμε στο Υπέρτατο Άγνωστο, στο Θεμέλιο των Πάντων. Όπως λέει ο Έκχαρτ: «εδώ το βάθος του θεού είναι το δικό μου βάθος και το δικό μου βάθος είναι το βάθος του θεού» ( Eckhart, Meister. Die Deutschen Werke. I. σελ. 90 ).

Αν ακολουθήσουμε την δυαδική σκέψη και θεωρήσουμε τον Θεό διαφορετικό από τον άνθρωπο η «ένωση» με τον Θεό καθίσταται προβληματική. Δεν ξεπερνιέται η δυαδικότητα.

Ιάκωβος Μπέμε

Η Υπέρτατη Πραγματικότητα, στην Μυστική σκέψη του Μπέμε είναι η Άβυσσος της Ενότητας (Abyss), το Αρχέγονο Τίποτα, η Πρωτογενής Θεότητα, το Θείο Τίποτα, Μία Ζωντανή Πραγματικότητα, που Υπάρχει από Μόνη της, Μόνη της, Ολοκληρωμένη. Είναι το Ungrund, το Απόλυτο της Αποφατικής Θεολογίας, η Θεότητα (το Grund, το Gottheit του Μάιστερ Έκχαρτ). Ungrund σημαίνει Αυτό που δεν Στηρίζεται Πουθενά, το Ελεύθερο, το Άπειρο, η Δυνατότητα του Παντός, το Αδιαφοροποίητο Απόλυτο, που είναι Χωρίς Ιδιότητες και περιγραφή.

Το Ungrund Γεννά τα Πάντα, τα Περιέχει και τα «Αφομοιώνει». Όλα αυτά που «Εμφανίζονται» είναι το Grund (Θεμέλιο, Βάση, Λόγος). Έτσι «Γεννιέται» ο Θεός (Ο Τριαδικός Θεός), οι Τρεις Κόσμοι (ο Ουράνιος Κόσμος, ο Αόρατος Νοητικός-Αστρικός Κόσμος, ο Εξωτερικός Κόσμος των Αισθήσεων, τα όντα και τα πράγματα.. Όλα αυτά δεν είναι παρά Δραστηριότητες, Σχηματισμοί στο Ανέγγιχτο Φόντο του Ungrund. Έτσι έχουμε Μια Μοναδική Πραγματικότητα, το Ungrund (Uncreated, Unformed, το Ασχημάτιστο), που «Δέχεται» Μέσα του το Grund (Created, Formed, το Σχηματισμένο). Το Σχηματισμένο Βασίζεται, Συντηρείται κι Αναφέρεται στο Ασχημάτιστο. Δεν είναι παρά «Ένδειξη», Σύμβολο του Ασχημάτιστου. Η «Αλήθεια» του Σχηματισμένου είναι το Ασχημάτιστο. Έτσι σε Αυτή την Κατάσταση δεν υπάρχει καμία δυαδικότητα.

Αν το Ungrund, το Άκτιστο, Αδημιούργητο, είναι η Μοναδική Πραγματικότητα, η Αλήθεια κάθε Ύπαρξης, Φαινομένου, Όντος και πράγματος, τότε κι ο Άνθρωπος δεν είναι παρά Αυτό, το Ungrund, που εκδηλώνεται με «μορφή». Πως λοιπόν «προσανατολίζεται» ο άνθρωπος, που βαδίζει, που κατευθύνεται;

Η «Γέννηση» του Θεού Φέρνει το Φως στην Δημιουργία, στους Κόσμους και στα όντα. Αλλά όπου υπάρχει Φως υπάρχει και Σκιά. Κι όσο «κατερχόμαστε» στους Κόσμους το Σκοτάδι «πυκνώνει».

Ο Άνθρωπος Οφείλει να Ακολουθήσει την Οδό του Φωτός. Αυτή είναι η Αληθινή Θρησκεία κι αυτή είναι η Μοναδική Ιερή Πράξη, η θρησκεία της καρδιάς που γίνεται βίωμα και πράξη.

Ο Άνθρωπος Οφείλει να Ανυψωθεί πάνω από τους Κόσμους, μαζί με τον Θεό στην Άπειρη Θεότητα του Ungrund.

Είναι σίγουρο (και μπορεί να αποδειχθεί) ότι η Μυστική Σκέψη του Μπέμε είναι αυθεντική, πηγαία κι είναι εξολοκλήρου «δική» του. Κατά περίεργο τρόπο η Διδασκαλία του για το Ungrund, Grund μοιάζει με την Διδασκαλία του Βούδα για το Ασαμσκρίτα-σαμσκρίτα. Επίσης η Διδασκαλία για την Πρωτογεννή Θεότητα και τον Θεό που «Γεννιέται» μοιάζει με την Βεδαντική Διδασκαλία για το Απρόσωπο Βράχμαν και το Προσωπικό Τριμούρτι. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε κι άλλες τέτοιες «ομοιότητες». Αυτές οι «ομοιότητες» δεν οφείλονται σε επηρεασμό ή δανεισμό. Οφείλονται στο απλό γεγονός ότι όλοι οι Μύστες, σε όλες τις Παραδόσεις, βιώνουν την Μία Μοναδική Πραγματικότητα, την Μία Εσωτερική Αλήθεια.

Η Ερμηνεία της Εικόνας

Υπάρχει Μία Μόνο Πραγματικότητα. Το «Φαινόμενο» έχει μόνο μία ουσία, μία αλήθεια που διαλύεται στην Πραγματικότητα.

Η Πραγματικότητα Είναι Χωρίς Ιδιότητες, για αυτό η Λευκότητα, που Συμβολίζει πάντα το Αγνό, το Καθαρό, το Ανόθευτο, το Ανοιχτό, το Ελεύθερο, το Ανεμπόδιστο, το Πλήρες και Ολοκληρωμένο, την Μακαριότητα.

Το «Φαινόμενο» παριστάνεται σαν Ανοιχτός Κύκλος για να δείξει ακριβώς ότι ο Ορίζοντας του Φαινομένου Διαλύεται στο Πραγματικό. Το «Όριο» κι η «Ολοκλήρωση» του Φαινομένου είναι η Πραγματικότητα.

Ταυτόχρονα ο Κύκλος υποδεικνύει ότι η Ζωή του Φαινομενικού Πηγάζει από την Απεραντοσύνη της Πραγματικότητας και «Καταλήγει» πίσω στην Πηγή της.

Συνάμα φανερώνεται η εξελικτική πορεία του Φαινομενικού προς την Ολοκλήρωση μέσα στο Πραγματικό και Αποσαφηνίζεται η Οδός της Κατανόησης, η Πρακτική Οδός για όσους εμπλέκονται ακόμα μέσα στην δυαδικότητα.

Τελικά η Πραγματικότητα Είναι Μία, Όλα. Δεν υπάρχουν δύο πραγματικότητες (η Πραγματικότητα κι η Αυταπάτη) παρά μόνο για τον δυαδικό νου.

Η Θρησκειολογική Ανάλυση

Αγαπητοί φίλοι, η «ανώτερη επίγνωση» που πραγματοποίησαν όλοι οι (σοβαροί) οπαδοί του εσωτερισμού είναι τελείως διαφορετική από την «επίγνωση του συνηθισμένου ανθρώπου»...

Η ανώτερη, διαφωτισμένη, επίγνωση, είναι άμεση, «εξωδιανοητική» σύλληψη της Πραγματικότητας.

Η απελευθερωμένη (από τους προσωπικούς μηχανισμούς που παραμορφώνουν) επίγνωση, κατ’ αρχήν αντιλαμβάνεται τον εαυτό σαν μέρος Μίας Ευρύτερης Αντικειμενικής Πραγματικότητας: σαν κέντρο επίγνωσης του Παγκόσμιου Αντικειμενικού... (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ταυτίζεται ή απορροφάται στο Όλον).

Αυτή η Ευρύτερη Αντίληψη, συμπεριλαμβάνει, αλλά ξεπερνά τον φυσικό κόσμο.

Οι πληροφορίες από τον φυσικό κόσμο περνούν μέσα από τους διανοητικούς μηχανισμούς χωρίς επεξεργασία, (χωρίς να αναφέρονται σε ένα εγώ, χωρίς διανοητική ανάλυση, χωρίς αντιληπτική παραμόρφωση): Αντιλαμβάνεται από τον φυσικό κόσμο, απλά, αυτό που είναι.

Μία τέτοια επίγνωση βιώνει μόνο το τώρα (και δεν διασκορπίζεται στην φαντασία του αύριο και την μνήμη του χθες)...

Η μη-διαφωτισμένη επίγνωση του συνηθισμένου ανθρώπου λειτουργεί τελείως διαφορετικά.

Κατ’ αρχήν η επίγνωση λειτουργεί όχι σαν αυτόνομη επίγνωση, αλλά μόνο μέσα από τους παραμορφωτικούς προσωπικούς μηχανισμούς.

Όλες οι πληροφορίες αναφέρονται στο εγώ και συσχετίζονται με το εγώ. Αυτό είναι μία σύνθετη διαδικασία που απαιτεί χρόνο (έστω και ελάχιστο): Έτσι εκδηλώνεται η πρώτη παραμόρφωση κι όλα γίνονται «υποκειμενικά».

Εκδηλώνεται, επιπρόσθετα, όχι μόνο η πρωτογενής διανοητική αντίληψη που υποκειμενικοποιεί, αλλά και διανοητική δραστηριότητα, σκέψη, φαντασία, μνήμη, και συνεχής επεξεργασία των πληροφοριών, για να κωδικοποιηθούν, να κατηγοριοποιηθούν, κλπ...

Εκδηλώνεται ακόμα μία διαρκής επιλεκτική πρόσληψη, των φυσικών γεγονότων.

Μία μη-διαφωτισμένη επίγνωση προσπαθεί να μεταφέρει όλες τις πληροφορίες στο εγώ και να τις συσχετίσει με το εγώ κι έτσι υποκειμενικοποιεί τα πάντα... Ακόμα και την μεταφυσική εμπειρία μίας ανώτερης επίγνωσης, προσπαθεί να την αναφέρει στο εγώ, την υποκειμενικοποιεί, κι επειδή αδυνατεί να «συλλάβει» έξω από το υποκείμενο, πιστεύει ότι «κανένας δεν μπορεί»... (Αυτό όμως δεν το λέει η Λογική του Αριστοτέλη...)...

Αγαπητοί φίλοι, όλοι οι (σοβαροί) οπαδοί του εσωτερισμού άσκησαν κάποιες πρακτικές, ακριβώς για να ξεπεράσουν τους προσωπικούς παραμορφωτικούς μηχανισμούς (εγώ, διανόηση, επιλεκτική αντίληψη)... Παραδείγματα:

Οι χριστιανοί ησυχαστές μιλούν ακριβώς για τον έλεγχο και το ξεπέρασμα των τριών ειδών λογισμού, των σύνθετων-εμπαθών, των ανθρωπίνων, και των «αγγελικών», (που αντιστοιχούν ακριβώς στους τρεις μηχανισμούς που αναφέραμε, την επιλεκτική αντίληψη, τον διανοητικό σχολιασμό και την εμμονή στο εγώ), για να φτάσουν στον απελευθερωμένο, καθαρό νου: Μόνο ο καθαρός νους μπορεί να αντιληφθεί την Ευρύτερη Πνευματική Πραγματικότητα, τον Θεό... Ο Θεός Είναι Μία Ζωντανή Πραγματικότητα στην Οποία «κοινωνούμε»... Με την εσωτερική πορεία σε αυτή την ανώτερη επίγνωση φτάνουμε ως την τελική Ένωση με τον Θεό...

Οι βουδιστές, πραγματοποιούν, κατ’ αρχήν, τα εξωτερικά ντυάνα για να εξουδετερώσουν ακριβώς τις διαδικασίες, σάμτζνα, σαμσκάρα, βιτζνάνα, (που αντιστοιχούν ακριβώς στους τρεις μηχανισμούς που αναφέραμε, την επιλεκτική αντίληψη, τον διανοητικό σχολιασμό και ην εμμονή στο εγώ), και να φτάσουν σε μία ανώτερη επίγνωση μίας ευρύτερης πραγματικότητας... Με τα εσωτερικά σαμαππάτι ξεπερνούν τις τρεις καταστάσεις της ανώτερης επίγνωσης για να φτάσουν στην Κατάσταση Ασαμσκρίτα (Αδημιούργητο), πραγματοποιώντας το τελικό νιρβάνα...

Και σε όλες τις άλλες θρησκείες ασκούν παρόμοιες πρακτικές και φτάνουν σε ίδια αποτελέσματα...

Το τελικό συμπέρασμα, αγαπητοί φίλοι, είναι ότι μιλάμε για «Μία Υποκρυπτόμενη Ευρύτερη Αντικειμενική Πραγματικότητα» που για να «αποκαλυφθεί» στην δική μας επίγνωση θα πρέπει η επίγνωσή μας να απελευθερωθεί από τους προσωπικούς, παραμορφωτικούς μηχανισμούς...

Αυτό που Πραγματοποιούμε είναι «μία Υπερβατική Κατάσταση»... κι από εδώ αρχίζει η Αληθινή Ζωή...

Όλοι οι μεγάλοι διδάσκαλοι, όπως ο Βούδας, ο Λάο Τσέ, ο Ιησούς, ο Πλάτωνας, ο Πλωτίνος, κι άλλοι, έδειξαν τον δρόμο...

Όποιος θέλει ακολουθεί...

Μία Σημείωση...

Η επίγνωση είναι αυτό που έχουμε όλοι μας: αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχουμε, ότι είμαστε εδώ, ότι ζούμε...

Αλλά αυτή η επίγνωση σε μας λειτουργεί περιορισμένα, μέσα από ένα κέντρο-εγώ, τον διανοητικό σχολιασμό, την επιλεκτική αντίληψη, κλπ...

Η διαφώτισή μας, η απελευθέρωσή μας από αυτούς τους μηχανισμούς, μεταθέτει την επίγνωσή μας σε ένα κέντρο διαφορετικό από το εγώ (σε μία ανώτερη αντίληψη της ατομικότητας...)... που όμως επειδή είναι ελεύθερο συνδέεται με την Ευρύτερη Παγκόσμια Επίγνωση...

Αυτή η ανώτερη επίγνωση επειδή αποτελεί ακριβώς ένα κέντρο επίγνωσης (ατομικότητα) του Παγκόσμιου, συμμετέχει στην Αντικειμενική Πραγματικότητα (που Αποκαλύπτεται εδώ), στο μέτρο που μπορεί κατ’ αρχήν... Όσο διευρύνεται η επίγνωση, καταργώντας και τους εσωτερικούς περιοριστικούς μηχανισμούς της νέας ατομικότητάς μας, τόσο πλαταίνει η επίγνωση του Παγκόσμιου, μέχρι την πλήρη μεταμόρφωσή μας, μέχρι την πλήρη θέωση....

Στην παρούσα φάση η επίγνωση συνδέεται με τον εγκέφαλο που είναι φαινόμενο της ζωής, που αναδύθηκε με την οργάνωση, από την ανόργανη ύλη... που στο βάθος δεν είναι η συμπαγής ύλη που βλέπουμε με τα μάτια, αλλά ενέργεια... που κάπου αλλού έχει την πηγή της....

Όταν η επίγνωση απελευθερώνεται από τους προσωπικούς μηχανισμούς (που έχουν πλήρη αντιστοιχία σε λειτουργίες του εγκεφάλου, συμμετέχει σε κάτι Άλλο, έξω από τον εγκέφαλο: Είναι και εδώ (συνδεδεμένη με τον εγκέφαλο) και όχι εδώ, σαν κέντρο επίγνωσης του Παγκόσμιου, του Αντικειμενικού... (Γι’ αυτό λέω ότι η «τοπολογία του Θεού» είναι ψευδοπρόβλημα... αφού ο Θεός αποκαλύπτεται και στην δική μας επίγνωση, που συνδέεται με τον εγκέφαλο, και την Υπερβαίνει...)...

Μία τέτοια επίγνωση μπορεί να επιβιώσει του αποχωρισμού από το σώμα (θάνατος)...

Κι όλες οι επιγνώσεις επιβιώνουν στα πλαίσια της Υποκρυπτόμενης Πραγματικότητας, συμμετέχοντας σε διάφορους βαθμούς επίγνωσης, από την πλήρη επίγνωση, μέχρι την μη-επίγνωση... κι αυτή είναι η πραγματική έννοια των μεταφυσικών κόσμων, του παράδεισου, της κόλασης, κλπ... είναι βαθμοί επίγνωσης... του Θεού...

Τέλος, «πως» και «γιατί» η Επίγνωση, που είναι δραστηριότητα, ενέργεια, (ένα Υπερβατικό Νοείν, σε αντιστοιχία με το δικό μας περιορισμένο νοείν) «μεταμορφώνεται» σε δημιουργία, φύση και αναδύεται ξανά από την φύση πάλι προς τον Εαυτό της... αυτά είναι πολύ μακριά από την παρούσα συζήτηση... Και ο Πλάτωνας και ο Πλωτίνος και ο Χέγκελ κι άλλοι φιλόσοφοι προσπάθησαν να μιλήσουν γι’ αυτά... Σε μας τους άλλους μένει να επαληθεύσουμε αυτές τις «θεωρίες» ή να τις απορρίψουμε... πάντως δεν μπορούμε να τις αγνοήσουμε...

Monday, 10 November, 2025

Chapter 17. Anger

The Sacred Alchemy of Transformed Wrath: A Journey Through the Fires of the Soul

In the vast tapestry of human experience, where the threads of suffering and enlightenment interweave in patterns both terrible and beautiful, there exists a singular truth that pierces through the veils of illusion like a shaft of golden light through storm clouds: the transformation of anger stands as one of the most profound alchemical processes available to the seeking soul. The ancient wisdom speaks not merely of suppressing this fierce energy that rises like molten fire from the depths of being, but of transmuting it entirely—of allowing it to become the very fuel that propels consciousness toward the shores of the Eternal.

The seeker who walks the illuminated path soon discovers that anger is not merely an emotion to be catalogued and dismissed, but rather a powerful force that, when understood in its deepest essence, reveals itself as a guardian standing at the threshold between bondage and liberation. This guardian, terrible in its aspect, demands recognition and wisdom before it will permit passage to the gardens of inner peace. For in the crucible of the spiritual life, nothing is wasted; even that which seems most destructive contains within it the seeds of transformation.

The Chains of Attachment and the Freedom of Letting Go

There dwells within the human heart a tendency as ancient as consciousness itself: the impulse to grasp, to claim, to declare sovereignty over fragments of the infinite and proclaim them as "mine." This tendency, subtle as morning mist yet binding as iron chains, creates the very architecture of suffering. The mystic perceives that name and form—those convenient labels by which the mind attempts to freeze the flowing river of existence into manageable categories—are themselves the builders of invisible prisons.

When a soul releases its grip upon these phantoms, when it ceases to identify itself with the temporary configurations of matter and thought that parade across the stage of consciousness, a remarkable liberation occurs. The sufferings that once seemed inevitable, that appeared as natural and inescapable as the rising of the sun, simply dissolve like shadows before the advancing light of awareness. For what can wound that which claims nothing? What can be taken from one who owns nothing? What can disturb the peace of one who has recognized the fundamental emptiness of all possessive relationships?

Pride, that towering edifice constructed from countless moments of self-reference and self-importance, must also crumble before the advancing tide of wisdom. Pride is the voice that whispers incessantly, "I am separate, I am special, I am above or below." It is the force that constructs hierarchies where the Divine has established only unity. The spiritual wayfarer learns to observe this voice with compassion, recognizing it as the frightened cry of an ego that fears its own dissolution into the Vastness.

To forsake pride is not to embrace degradation or worthlessness—this would merely be pride inverted, the shadow wearing a different mask. Rather, it is to step beyond the entire framework of comparison and judgment into a realm where being itself is sufficient, where existence requires no justification and the soul rests in its own intrinsic nature as effortlessly as a bird rests upon the wind.

The Chariot of Rising Fury and the Master's Reins

Consider the image presented to the contemplative mind: anger rising like a wild chariot, wheels thundering across the landscape of consciousness, horses of emotion straining against all restraint, threatening to carry the unprepared soul into territories of destruction and regret. How many have found themselves swept away by this vehicle, passengers rather than drivers, watching helplessly as words are spoken that cannot be unspoken, as actions are taken that carve wounds into the fabric of relationship and community?

The true master of the inner way does not approach this charging force with weapons drawn, seeking to battle and destroy. Such confrontation only feeds the fire, creating conflict within conflict, suffering within suffering. Instead, the adept stands firm in the stirrups of awareness, hands steady upon the reins of attention, and through a mysterious grace that combines will and surrender, brings the entire apparatus to a controlled and conscious halt.

This mastery is not achieved through brute force but through an understanding that transcends the ordinary mind. The mystic recognizes that anger, in its essence, is energy—raw, powerful, neither inherently good nor evil. When this energy is met with the cool waters of awareness, when it is held in the spacious container of consciousness without judgment or identification, it transforms. The heat that might have destroyed now warms. The force that might have scattered now focuses. The power that might have wounded now heals.

Others may hold the reins—they may present the appearance of control through suppression, through the teeth-gritting determination of willpower alone. But this is not true mastery; it is merely a temporary dam against an inevitable flood. The authentic driver has learned a deeper secret: that one must become intimate with the horses themselves, must understand their nature so completely that command flows not from domination but from communion.

The Sacred Trinity of Transformation

In the architecture of spiritual transformation, three pillars support the temple of evolved consciousness, three alchemical processes through which the lead of ordinary reactive existence transmutes into the gold of illuminated being. These are not rules imposed from without but principles discovered within, laws as natural and inevitable as the mathematics that governs the spiraling of galaxies.

First comes the sublime equation: love as the answer to anger. But this is not the conditional, needy emotion that often masquerades under love's banner in the marketplace of human relationships. This is Love in its transcendent dimension—the force that holds planets in their orbits, that draws the seedling upward toward light, that connects all beings in a web of mutual belonging too vast for conceptual understanding. When this Love meets anger, a holy confrontation occurs. The anger, like ice exposed to summer sun, begins to melt, to lose its solid and seemingly permanent form, to flow back into the ocean of undifferentiated compassion from which it originally emerged as a frozen fragment.

The seeker discovers through practice and grace that anger cannot long maintain itself in the presence of genuine Love, for anger depends upon separation—upon the conviction that "I" am here and "you" are there, and that these positions are absolute and unbridgeable. Love reveals this separation as illusory, as a convenient fiction necessary perhaps for navigating the world of form but ultimately untrue in the deepest sense. When the barriers dissolve, anger has nowhere to stand, no ground from which to launch its assault.

Second comes the paradoxical path of meeting evil with good. This is perhaps the most difficult teaching for the struggling soul to embrace, for it seems to contradict every instinct toward self-preservation and justice. The worldly mind cries out: "Surely evil must be met with force! Surely darkness demands aggressive light!" Yet the mystic perceives a subtler truth: that evil, in its essence, is the absence of good just as darkness is the absence of light. One does not fight darkness with weapons; one simply brings a lamp.

When good is offered in response to evil, when generosity meets greed, when truth confronts falsehood, a transformation occurs that operates according to laws higher than those governing the material realm. The soul that practices this principle discovers itself becoming a conduit for forces that transcend personal capacity—as though the Divine itself were working through the yielded instrument of willing consciousness.

Third in this trinity comes the discipline of truthfulness—not merely the avoidance of obvious lies but the cultivation of alignment between inner reality and outer expression. Truth, in the mystical understanding, is not primarily about correct facts but about authenticity, about the courage to stand naked before existence without the protective armor of pretense and persona. When one speaks truth, when one lives truth, when one becomes truth, a resonance is established with the fundamental nature of reality itself. The universe, in its mysterious intelligence, recognizes and supports this alignment.

The Three Gates to the Divine Presence

The ancient teaching presents three practices as doorways into proximity with the Sacred: speak truth, restrain anger, and give generously even from scarcity. These are not arbitrary commandments imposed by external authority but descriptions of the natural laws that govern spiritual elevation. They are to mystical ascent what principles of aerodynamics are to flight—not optional suggestions but necessary conditions.

To speak truth is to align one's vibration with the fundamental frequency of existence itself. The universe is constructed upon relationships of cause and effect, of action and consequence, that operate with impeccable consistency. Lies introduce dissonance into this cosmic harmony, creating friction between the soul and the great currents of being that flow through all things. The truthful person, by contrast, moves with rather than against these currents, and discovers thereby an ease and grace in living that cannot be manufactured through manipulation or deception.

To restrain anger is to refuse the invitation to react blindly, to decline the seductive offer of immediate release that promises relief but delivers bondage. In that sacred pause between provocation and response, a space opens—a space in which choice becomes possible, in which consciousness can enter and illuminate. This is the space in which freedom lives, where the soul discovers it is not merely the plaything of circumstances but a center of creative power capable of shaping its own experience.

To give, particularly when one feels one has little to give, is to practice the ultimate gesture of trust in the abundance of the universe. Generosity shatters the illusion of scarcity that keeps consciousness contracted and fearful. Each act of giving declares: "I am not my possessions. I am not what I can hoard and protect. I am a conduit through which the infinite flows, and the more freely I allow this flow, the more abundantly life moves through me."

These three steps—truth, restraint, generosity—form a spiral staircase ascending toward the divine dwelling. Each step taken makes the next one possible, each practice strengthens the capacity for deeper practice, until the seeker discovers that what began as difficult discipline has transformed into effortless nature.

The Unchangeable Place and the End of Suffering

The sages who have traversed this path completely, who have so thoroughly integrated these principles that their very being radiates non-harm, arrive eventually at a destination that the limited mind struggles to comprehend. This destination is called by many names across traditions—Nirvana, the Kingdom of Heaven, Union with the Absolute, the Peace that Passes Understanding. All names fail before the reality they attempt to indicate, for this reality transcends the categories of language and thought.

What can be said is this: in this state, suffering finds no purchase. Not because external circumstances have become uniformly pleasant—the body still experiences sensation, life still presents challenges—but because the identification with the separate self, which is the root of all suffering, has been seen through completely. When there is no "me" to be threatened, what can threaten? When there is no "mine" to be lost, what can loss mean?

This unchangeable place is not a location in space but a condition of consciousness, a way of being that remains stable regardless of the fluctuations of circumstance. The ocean's surface may rage with storms, but the depths remain forever calm. Similarly, the awakened one abides in these depths even while the surface of life continues its endless dance of change and becoming.

To reach this state requires unwavering dedication, a commitment to remain ever watchful against the subtle returns of unconsciousness, to study day and night not in the sense of accumulating information but in the sense of maintaining continuous awareness. The passions—those powerful forces that drive ordinary consciousness from desire to satisfaction to disappointment in an endless cycle—gradually lose their grip. They do not disappear entirely but transform, no longer commanding attention but instead becoming like distant clouds observed from a mountain peak: present but no longer determinative.

Beyond Praise and Blame: The Liberation of Indifference

The spiritual path eventually confronts every seeker with a profound truth about the nature of human judgment: that it is essentially arbitrary, inconsistent, and ultimately meaningless as a measure of one's worth or progress. The ancient teaching presents this insight through a simple observation: no matter what one does, someone will criticize. Silence draws blame. Speaking draws blame. Saying little draws blame. The entire spectrum of possible behaviors invites judgment from one quarter or another.

This recognition, when truly absorbed, precipitates a crisis and an opportunity. The crisis is the collapse of the external reference point by which most humans navigate their lives—the desperate question, "What will others think?" The opportunity is the birth of an internal compass, a way of knowing and acting that arises from connection with truth itself rather than from fear of condemnation or hunger for approval.

The mystic discovers that just as there has never been nor will there ever be a person universally blamed, so too there has never been nor will there ever be a person universally praised. The human tendency to judge and categorize is endless and infinitely variable, shaped by countless factors of perspective, context, and projection. To base one's peace upon such unstable ground is to build upon sand.

Yet there exists a different kind of recognition—the acknowledgment of those who have themselves cultivated discrimination, who have polished the mirror of consciousness until it reflects clearly. When such beings consistently recognize wisdom and virtue in another, this itself becomes a kind of validation, not because external validation is needed but because it confirms an alignment with principles that transcend personal preference. This is not the fickle praise of the crowd but the considered recognition of those who have traveled the path and know its markers.

Even such recognition, however, must ultimately be released. For the final stage of the journey requires moving beyond even the subtle attachment to being seen accurately, to being understood and appreciated by the wise. The awakened one requires no confirmation, no applause, no acknowledgment. Like gold refined in the sacred river, the authenticity is inherent, self-evident, requiring no external attestation.

The Discipline of the Three Doors

The teaching returns repeatedly to the necessity of mastering three dimensions of being: body, speech, and mind. This trinity represents the totality of ways through which consciousness interfaces with the manifest world, the three channels through which both bondage and liberation flow.

The body, that magnificent vehicle through which the formless experiences form, carries its own form of anger—the anger that expresses through tension, through violence, through the thousand subtle ways physical presence can harm. To control the body is not to suppress its natural vitality but to ensure that all action flows from awareness rather than unconscious reactivity. The body practicing virtue becomes a sacred instrument, each gesture a mudra, each movement a meditation, each action an offering.

Speech, that creative power through which thought takes wing and enters the world, possesses immense capacity for harm or healing. Words create realities, shape relationships, build up or tear down. The anger of the tongue can wound more deeply than any physical blow, can sever connections that took years to establish, can poison communities and destroy trust. Yet that same tongue, controlled and consecrated to truth, becomes a fountain of wisdom, a source of comfort, a means through which love flows into manifestation.

The mind, subtlest and most powerful of the three, is the source from which bodily action and speech ultimately spring. Mental anger—the judgments, resentments, grievances, and hostilities that play endlessly on the screen of thought—creates the atmosphere within which all other angers breed and multiply. Yet the mind purified becomes a clear pool reflecting the face of the Divine, a space in which insight arises spontaneously, a dwelling place for peace.

True mastery requires all three dimensions working in harmony. The body may be still while the mind rages. The speech may be controlled while the body trembles with suppressed violence. Only when all three are brought into alignment, when body, speech, and mind move together in the dance of conscious awareness, does the seeker embody the wisdom that liberates.

The Return to Wholeness

As the journey progresses and the practices deepen, something remarkable occurs: what began as difficult work requiring enormous effort gradually transforms into something closer to play, to joy, to the natural expression of one's true nature. The control that once felt like suppression reveals itself as actually a kind of freedom—the freedom of no longer being controlled by unconscious reactions, the freedom of choosing consciously how to meet each moment.

The one who has traveled this path discovers that anger itself has not been destroyed but transformed. The energy that once manifested as destructive rage now appears as passionate commitment to truth, as fierce compassion that will not tolerate unnecessary suffering, as the fire that purifies rather than the fire that consumes. Nothing is wasted in the spiritual economy; all is transformed, elevated, sanctified.

In this transformation, the seeker discovers what the mystics have always known: that the journey toward controlling anger is ultimately a journey toward love, that the practice of restraint is actually a practice of liberation, that what appears as limitation is actually expansion into dimensions of being previously unimagined. The small self, with its volatile emotions and desperate needs, gives way to a larger Self that contains all things without being disturbed by any thing.

This is the ultimate mystical truth toward which all practices point: that beneath the surface turbulence of anger, pride, attachment, and fear, there exists a fundamental nature that is already perfect, already peaceful, already free. The work is not to create this nature but to remove the obstacles that prevent its recognition. Like clearing debris from a spring, the practices do not create the water but allow it to flow forth in its own pristine clarity.

The reader who has journeyed through these reflections is invited now to sit in silence, to feel into the truth of these teachings not merely as intellectual concepts but as living realities accessible in this very moment. For the transformation of anger, the transcendence of suffering, and the realization of one's true nature are not distant goals requiring lifetimes of preparation but present possibilities waiting only for recognition. In the stillness between breaths, in the space between thoughts, the Unchangeable Place reveals itself—not as somewhere else but as the ground of this very moment, eternal and ever-present, waiting patiently for the wandering consciousness to come home at last to its own deepest nature, where peace reigns supreme and love conquers all.

…

Η Ιερή Αλχημεία της Μεταμορφωμένης Οργής: Ένα Ταξίδι Μέσα από τις Φλόγες της Ψυχής

Στον απέραντο ιστό της ανθρώπινης εμπειρίας, όπου τα νήματα του πόνου και του φωτισμού υφαίνονται σε μοτίβα ταυτόχρονα τρομερά και όμορφα, υπάρχει μια μοναδική αλήθεια που διαπερνά τα πέπλα της ψευδαίσθησης σαν ακτίνα χρυσού φωτός μέσα από τα σύννεφα καταιγίδας: η μεταμόρφωση της οργής στέκεται ως μία από τις πιο βαθιές αλχημικές διαδικασίες που είναι διαθέσιμες στην ψυχή που αναζητά. Η αρχαία σοφία δεν μιλά απλώς για την καταστολή αυτής της άγριας ενέργειας που αναδύεται σαν λιωμένο πυρ από τα βάθη της ύπαρξης, αλλά για την πλήρη μεταστοιχείωσή της—για το να επιτραπεί να γίνει το ίδιο το καύσιμο που ωθεί τη συνείδηση προς τις ακτές του Αιώνιου.

Ο αναζητητής που βαδίζει τον φωτισμένο δρόμο σύντομα ανακαλύπτει ότι η οργή δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα που καταγράφεται και απορρίπτεται, αλλά μάλλον μια ισχυρή δύναμη που, όταν κατανοηθεί στην βαθύτερη ουσία της, αποκαλύπτεται ως φύλακας που στέκεται στο κατώφλι μεταξύ της δουλείας και της απελευθέρωσης. Αυτός ο φύλακας, τρομερός στην όψη του, απαιτεί αναγνώριση και σοφία πριν επιτρέψει τη διέλευση προς τους κήπους της εσωτερικής ειρήνης. Διότι στον χωνευτήρι της πνευματικής ζωής, τίποτα δεν σπαταλιέται· ακόμα και αυτό που φαίνεται πιο καταστροφικό περιέχει μέσα του τους σπόρους της μεταμόρφωσης.

Οι Αλυσίδες της Προσκόλλησης και η Ελευθερία της Απελευθέρωσης

Μέσα στην ανθρώπινη καρδιά κατοικεί μια τάση τόσο αρχαία όσο και η ίδια η συνείδηση: η παρόρμηση να αρπάζουμε, να διεκδικούμε, να διακηρύσσουμε κυριαρχία πάνω σε θραύσματα του άπειρου και να τα ανακηρύσσουμε ως «δικά μου». Αυτή η τάση, λεπτή σαν πρωινή ομίχλη αλλά δεσμευτική σαν σιδερένιες αλυσίδες, δημιουργεί την ίδια την αρχιτεκτονική του πόνου. Ο μύστης αντιλαμβάνεται ότι το όνομα και η μορφή—αυτές οι βολικές ετικέτες με τις οποίες ο νους προσπαθεί να παγώσει το ρέον ποτάμι της ύπαρξης σε διαχειρίσιμες κατηγορίες—είναι οι ίδιοι οι κατασκευαστές αόρατων φυλακών.

Όταν μια ψυχή απελευθερώνει την λαβή της πάνω σε αυτά τα φαντάσματα, όταν παύει να ταυτίζεται με τις προσωρινές διαμορφώσεις της ύλης και της σκέψης που παρελαύνουν στη σκηνή της συνείδησης, συμβαίνει μια αξιοσημείωτη απελευθέρωση. Οι πόνοι που κάποτε φαίνονταν αναπόφευκτοι, που εμφανίζονταν φυσικοί και αναπόδραστοι σαν την ανατολή του ήλιου, απλώς διαλύονται σαν σκιές μπροστά στο προελαύνον φως της επίγνωσης. Διότι τι μπορεί να πληγώσει αυτό που δεν διεκδικεί τίποτα; Τι μπορεί να αφαιρεθεί από κάποιον που δεν κατέχει τίποτα; Τι μπορεί να διαταράξει την ειρήνη εκείνου που έχει αναγνωρίσει την θεμελιώδη κενότητα όλων των κτητικών σχέσεων;

Η υπερηφάνεια, αυτό το επιβλητικό οικοδόμημα που κατασκευάζεται από αμέτρητες στιγμές αυτοαναφοράς και αυτοσημαντικότητας, πρέπει επίσης να καταρρεύσει μπροστά στο προελαύνον κύμα της σοφίας. Η υπερηφάνεια είναι η φωνή που ψιθυρίζει ασταμάτητα: «Είμαι ξεχωριστός, είμαι ιδιαίτερος, είμαι πάνω ή κάτω». Είναι η δύναμη που κατασκευάζει ιεραρχίες εκεί όπου το Θείο έχει θεσπίσει μόνο ενότητα. Ο πνευματικός οδοιπόρος μαθαίνει να παρατηρεί αυτή τη φωνή με συμπόνια, αναγνωρίζοντάς την ως το φοβισμένο κλάμα ενός εγώ που τρέμει τη δική του διάλυση στο Απέραντο.

Το να εγκαταλείψει κανείς την υπερηφάνεια δεν σημαίνει να αγκαλιάσει την υποβάθμιση ή την απαξίωση—αυτό θα ήταν απλώς η υπερηφάνεια ανεστραμμένη, η σκιά με διαφορετική μάσκα. Αντίθετα, σημαίνει να βγει πέρα από ολόκληρο το πλαίσιο της σύγκρισης και της κρίσης σε μια σφαίρα όπου η ίδια η ύπαρξη είναι αρκετή, όπου η ύπαρξη δεν απαιτεί καμία δικαιολογία και η ψυχή αναπαύεται στην ίδια της την εγγενή φύση τόσο αβίαστα όσο ένα πουλί αναπαύεται στον άνεμο.

Το Άρμα της Αναδυόμενης Οργής και τα Χαλινάρια του Δασκάλου

Σκεφτείτε την εικόνα που παρουσιάζεται στον στοχαστικό νου: η οργή που αναδύεται σαν άγριο άρμα, με τροχούς που βροντούν πάνω στο τοπίο της συνείδησης, άλογα συναισθημάτων που σπαρταρούν ενάντια σε κάθε συγκράτηση, απειλώντας να παρασύρουν την απροετοίμαστη ψυχή σε εδάφη καταστροφής και μεταμέλειας. Πόσοι έχουν βρεθεί παρασυρμένοι από αυτό το όχημα, επιβάτες αντί για οδηγοί, παρακολουθώντας ανήμποροι καθώς λέγονται λόγια που δεν μπορούν να ξελεχθούν, καθώς λαμβάνονται ενέργειες που χαράσσουν πληγές στο ύφασμα της σχέσης και της κοινότητας;

Ο αληθινός δάσκαλος του εσωτερικού δρόμου δεν προσεγγίζει αυτή την ορμητική δύναμη με όπλα σηκωμένα, επιδιώκοντας να πολεμήσει και να καταστρέψει. Μια τέτοια αντιπαράθεση απλώς τρέφει τη φωτιά, δημιουργώντας σύγκρουση μέσα στη σύγκρουση, πόνο μέσα στον πόνο. Αντίθετα, ο έμπειρος στέκεται σταθερός στα αναβολέα της επίγνωσης, με χέρια σταθερά στα χαλινάρια της προσοχής, και μέσω μιας μυστηριώδους χάριτος που συνδυάζει θέληση και παράδοση, φέρνει ολόκληρο το μηχανισμό σε ελεγχόμενη και συνειδητή στάση.

Αυτή η κυριαρχία δεν επιτυγχάνεται μέσω ωμής δύναμης αλλά μέσω μιας κατανόησης που υπερβαίνει τον συνηθισμένο νου. Ο μύστης αναγνωρίζει ότι η οργή, στην ουσία της, είναι ενέργεια—ωμή, ισχυρή, ούτε εγγενώς καλή ούτε κακή. Όταν αυτή η ενέργεια συναντά τα δροσερά νερά της επίγνωσης, όταν κρατιέται στον ευρύχωρο περιέκτη της συνείδησης χωρίς κρίση ή ταύτιση, μεταμορφώνεται. Η θερμότητα που θα μπορούσε να καταστρέψει τώρα ζεσταίνει. Η δύναμη που θα μπορούσε να διασκορπίσει τώρα εστιάζει. Η ισχύς που θα μπορούσε να πληγώσει τώρα θεραπεύει.

Άλλοι μπορεί να κρατούν τα χαλινάρια—μπορεί να παρουσιάζουν την εμφάνιση ελέγχου μέσω καταστολής, μέσω της αποφασιστικότητας της θέλησης με σφιγμένα δόντια. Αλλά αυτό δεν είναι αληθινή κυριαρχία· είναι απλώς ένα προσωρινό φράγμα ενάντια σε έναν αναπόφευκτο κατακλυσμό. Ο αυθεντικός οδηγός έχει μάθει ένα βαθύτερο μυστικό: ότι πρέπει να γίνει οικείος με τα ίδια τα άλογα, πρέπει να κατανοήσει τη φύση τους τόσο πλήρως ώστε η εντολή να ρέει όχι από κυριαρχία αλλά από κοινωνία.

Η Ιερή Τριάδα της Μεταμόρφωσης

Στην αρχιτεκτονική της πνευματικής μεταμόρφωσης, τρεις πυλώνες στηρίζουν τον ναό της εξελιγμένης συνείδησης, τρεις αλχημικές διαδικασίες μέσω των οποίων ο μόλυβδος της συνηθισμένης αντιδραστικής ύπαρξης μεταστοιχειώνεται σε χρυσό της φωτισμένης ύπαρξης. Αυτές δεν είναι κανόνες επιβληθέντες από έξω αλλά αρχές που ανακαλύπτονται μέσα, νόμοι τόσο φυσικοί και αναπόφευκτοι όσο τα μαθηματικά που διέπουν την περιστροφή των γαλαξιών.

Πρώτη έρχεται η υπέροχη εξίσωση: η αγάπη ως απάντηση στην οργή. Αλλά αυτή δεν είναι το υπό όρους, άπορο συναίσθημα που συχνά παριστάνει την αγάπη στην αγορά των ανθρώπινων σχέσεων. Αυτή είναι η Αγάπη στην υπερβατική της διάσταση—η δύναμη που κρατά πλανήτες στις τροχιές τους, που τραβά το σπορόφυτο προς τα πάνω προς το φως, που συνδέει όλα τα όντα σε έναν ιστό αμοιβαίας ανήκειας υπερβολικά απέραντο για εννοιολογική κατανόηση. Όταν αυτή η Αγάπη συναντά την οργή, συμβαίνει μια ιερή αντιπαράθεση. Η οργή, σαν πάγος εκτεθειμένος στον καλοκαιρινό ήλιο, αρχίζει να λιώνει, να χάνει την στερεή και φαινομενικά μόνιμη μορφή της, να ρέει πίσω στον ωκεανό της αδιαφοροποίητης συμπόνιας από τον οποίο αρχικά αναδύθηκε ως παγωμένο θραύσμα.

Ο αναζητητής ανακαλύπτει μέσω πρακτικής και χάριτος ότι η οργή δεν μπορεί να διατηρηθεί για πολύ στην παρουσία γνήσιας Αγάπης, διότι η οργή εξαρτάται από τον διαχωρισμό—από την πεποίθηση ότι «εγώ» είμαι εδώ και «εσύ» είσαι εκεί, και ότι αυτές οι θέσεις είναι απόλυτες και αγεφύρωτες. Η Αγάπη αποκαλύπτει αυτόν τον διαχωρισμό ως ψευδαισθητικό, ως μια βολική φαντασία απαραίτητη ίσως για την πλοήγηση στον κόσμο της μορφής αλλά τελικά αναληθή στην βαθύτερη έννοια. Όταν τα εμπόδια διαλύονται, η οργή δεν έχει πού να σταθεί, κανένα έδαφος από το οποίο να εξαπολύσει την επίθεσή της.

Δεύτερος έρχεται ο παραδοξος δρόμος της αντιμετώπισης του κακού με το καλό. Αυτή είναι ίσως η πιο δύσκολη διδασκαλία για την αγωνιζόμενη ψυχή να αγκαλιάσει, διότι φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση με κάθε ένστικτο αυτοσυντήρησης και δικαιοσύνης. Ο κοσμικός νους κραυγάζει: «Σίγουρα το κακό πρέπει να αντιμετωπιστεί με δύναμη! Σίγουρα το σκοτάδι απαιτεί επιθετικό φως!» Ωστόσο ο μύστης αντιλαμβάνεται μια λεπτότερη αλήθεια: ότι το κακό, στην ουσία του, είναι η απουσία του καλού ακριβώς όπως το σκοτάδι είναι η απουσία του φωτός. Κανείς δεν πολεμά το σκοτάδι με όπλα· απλώς φέρνει ένα λυχνάρι.

Όταν το καλό προσφέρεται ως απάντηση στο κακό, όταν η γενναιοδωρία συναντά την απληστία, όταν η αλήθεια αντιμετωπίζει το ψεύδος, συμβαίνει μια μεταμόρφωση που λειτουργεί σύμφωνα με νόμους υψηλότερους από αυτούς που διέπουν την υλική σφαίρα. Η ψυχή που εφαρμόζει αυτή την αρχή ανακαλύπτει τον εαυτό της να γίνεται αγωγός για δυνάμεις που υπερβαίνουν την προσωπική ικανότητα—σαν το Θείο να εργαζόταν μέσω του παραδομένου οργάνου της πρόθυμης συνείδησης.

Τρίτη σε αυτή την τριάδα έρχεται η πειθαρχία της αληθοφάνειας—όχι απλώς η αποφυγή προφανών ψεμάτων αλλά η καλλιέργεια ευθυγράμμισης μεταξύ εσωτερικής πραγματικότητας και εξωτερικής έκφρασης. Η Αλήθεια, στην μυστική κατανόηση, δεν αφορά πρωτίστως σωστά γεγονότα αλλά αυθεντικότητα, το θάρρος να σταθεί κανείς γυμνός μπροστά στην ύπαρξη χωρίς την προστατευτική πανοπλία της προσποίησης και της περσόνας. Όταν κανείς μιλά αλήθεια, όταν ζει αλήθεια, όταν γίνεται αλήθεια, δημιουργείται μια αντήχηση με την θεμελιώδη φύση της πραγματικότητας της ίδιας. Το σύμπαν, στην μυστηριώδη νοημοσύνη του, αναγνωρίζει και υποστηρίζει αυτή την ευθυγράμμιση.

Οι Τρεις Πύλες προς την Θεία Παρουσία

Η αρχαία διδασκαλία παρουσιάζει τρεις πρακτικές ως πύλες προς την εγγύτητα με το Ιερό: μίλα αλήθεια, συγκράτησε την οργή, και δώσε γενναιόδωρα ακόμα και από έλλειψη. Αυτές δεν είναι αυθαίρετες εντολές επιβληθέντες από εξωτερική αρχή αλλά περιγραφές των φυσικών νόμων που διέπουν την πνευματική ανύψωση. Είναι για την μυστική άνοδο ό,τι είναι οι αρχές της αεροδυναμικής για την πτήση—όχι προαιρετικές προτάσεις αλλά απαραίτητες προϋποθέσεις.

Το να μιλάς αλήθεια είναι να ευθυγραμμίζεις τη δόνησή σου με την θεμελιώδη συχνότητα της ύπαρξης της ίδιας. Το σύμπαν είναι κατασκευασμένο πάνω σε σχέσεις αιτίας και αποτελέσματος, δράσης και συνέπειας, που λειτουργούν με άψογη συνέπεια. Τα ψέματα εισάγουν δυσαρμονία σε αυτή την κοσμική αρμονία, δημιουργώντας τριβή μεταξύ της ψυχής και των μεγάλων ρευμάτων της ύπαρξης που ρέουν μέσα από όλα τα πράγματα. Ο αληθινός άνθρωπος, αντίθετα, κινείται με σύμπνοια παρά ενάντια σε αυτά τα ρεύματα, και ανακαλύπτει έτσι μια ευκολία και χάρη στη ζωή που δεν μπορεί να κατασκευαστεί μέσω χειραγώγησης ή εξαπάτησης.

Το να συγκρατείς την οργή είναι να αρνείσαι την πρόσκληση να αντιδράς τυφλά, να απορρίπτεις την αποπλανητική προσφορά άμεσης απελευθέρωσης που υπόσχεται ανακούφιση αλλά παραδίδει δουλεία. Σε εκείνη την ιερή παύση μεταξύ πρόκλησης και απόκρισης, ανοίγει ένας χώρος—ένας χώρος στον οποίο η επιλογή γίνεται δυνατή, στον οποίο η συνείδηση μπορεί να εισέλθει και να φωτίσει. Αυτός είναι ο χώρος στον οποίο ζει η ελευθερία, όπου η ψυχή ανακαλύπτει ότι δεν είναι απλώς το παιχνίδι των περιστάσεων αλλά ένα κέντρο δημιουργικής δύναμης ικανό να διαμορφώνει τη δική του εμπειρία.

Το να δίνεις, ιδιαίτερα όταν νιώθεις ότι έχεις λίγα να δώσεις, είναι να εξασκείς την απόλυτη χειρονομία εμπιστοσύνης στην αφθονία του σύμπαντος. Η γενναιοδωρία θρυμματίζει την ψευδαίσθηση της έλλειψης που κρατά τη συνείδηση συρρικνωμένη και φοβισμένη. Κάθε πράξη δωρεάς διακηρύσσει: «Δεν είμαι τα υπάρχοντά μου. Δεν είμαι αυτό που μπορώ να μαζέψω και να προστατεύσω. Είμαι αγωγός μέσω του οποίου ρέει το άπειρο, και όσο πιο ελεύθερα επιτρέπω αυτή τη ροή, τόσο πιο άφθονα κινείται η ζωή μέσα από εμένα».

Αυτά τα τρία βήματα—αλήθεια, συγκράτηση, γενναιοδωρία—σχηματίζουν μια σπειροειδή σκάλα που ανεβαίνει προς την θεία κατοικία. Κάθε βήμα που παίρνεται κάνει το επόμενο δυνατό, κάθε πρακτική ενισχύει την ικανότητα για βαθύτερη πρακτική, μέχρι που ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι αυτό που ξεκίνησε ως δύσκολη πειθαρχία έχει μεταμορφωθεί σε αβίαστη φύση.

Το Αμετάβλητο Μέρος και το Τέλος του Πόνου

Οι σοφοί που έχουν διασχίσει αυτόν τον δρόμο πλήρως, που έχουν ενσωματώσει τόσο πλήρως αυτές τις αρχές ώστε η ίδια η ύπαρξή τους ακτινοβολεί μη-βλάβη, φτάνουν τελικά σε έναν προορισμό που ο περιορισμένος νους δυσκολεύεται να κατανοήσει. Αυτός ο προορισμός ονομάζεται με πολλά ονόματα σε διάφορες παραδόσεις—Νιρβάνα, η Βασιλεία των Ουρανών, Ένωση με το Απόλυτο, η Ειρήνη που Υπερβαίνει την Κατανόηση. Όλα τα ονόματα αποτυγχάνουν μπροστά στην πραγματικότητα που προσπαθούν να υποδείξουν, διότι αυτή η πραγματικότητα υπερβαίνει τις κατηγορίες της γλώσσας και της σκέψης.

Αυτό που μπορεί να ειπωθεί είναι το εξής: σε αυτή την κατάσταση, ο πόνος δεν βρίσκει έρεισμα. Όχι επειδή οι εξωτερικές συνθήκες έχουν γίνει ομοιόμορφα ευχάριστες—το σώμα ακόμα βιώνει αίσθηση, η ζωή ακόμα παρουσιάζει προκλήσεις—αλλά επειδή η ταύτιση με τον ξεχωριστό εαυτό, που είναι η ρίζα όλου του πόνου, έχει δει πλήρως διαμέσου. Όταν δεν υπάρχει «εγώ» να απειληθεί, τι μπορεί να απειλήσει; Όταν δεν υπάρχει «δικό μου» να χαθεί, τι σημαίνει η απώλεια;

Αυτό το αμετάβλητο μέρος δεν είναι τοποθεσία στο χώρο αλλά κατάσταση συνείδησης, τρόπος ύπαρξης που παραμένει σταθερός ανεξάρτητα από τις διακυμάνσεις των περιστάσεων. Η επιφάνεια του ωκεανού μπορεί να λυσσομανά με καταιγίδες, αλλά τα βάθη παραμένουν για πάντα ήρεμα. Παρομοίως, ο ξύπνιος κατοικεί σε αυτά τα βάθη ακόμα και ενώ η επιφάνεια της ζωής συνεχίζει τον ατελείωτο χορό της αλλαγής και του γίγνεσθαι.

Για να φτάσει κανείς σε αυτή την κατάσταση απαιτεί αδιάκοπη αφοσίωση, δέσμευση να παραμένει πάντα άγρυπνος ενάντια στις λεπτές επιστροφές της ασυνειδησίας, να μελετά μέρα και νύχτα όχι με την έννοια της συσσώρευσης πληροφοριών αλλά με την έννοια της διατήρησης συνεχούς επίγνωσης. Τα πάθη—αυτές οι ισχυρές δυνάμεις που ωθούν τη συνηθισμένη συνείδηση από την επιθυμία στην ικανοποίηση στην απογοήτευση σε έναν ατελείωτο κύκλο—σταδιακά χάνουν την λαβή τους. Δεν εξαφανίζονται εντελώς αλλά μεταμορφώνονται, δεν διατάζουν πλέον την προσοχή αλλά γίνονται σαν μακρινά σύννεφα που παρατηρούνται από κορυφή βουνού: παρόντα αλλά όχι πλέον καθοριστικά.

Πέρα από τον Έπαινο και την Κατηγορία: Η Απελευθέρωση της Αδιαφορίας

Ο πνευματικός δρόμος τελικά αντιμετωπίζει κάθε αναζητητή με μια βαθιά αλήθεια για τη φύση της ανθρώπινης κρίσης: ότι είναι ουσιαστικά αυθαίρετη, ασυνεπής και τελικά χωρίς νόημα ως μέτρο της αξίας ή της προόδου κάποιου. Η αρχαία διδασκαλία παρουσιάζει αυτή την εικόνα μέσω μιας απλής παρατήρησης: ό,τι και να κάνει κανείς, κάποιος θα κατηγορήσει. Η σιωπή προσελκύει κατηγορία. Η ομιλία προσελκύει κατηγορία. Το να λέει κανείς λίγα προσελκύει κατηγορία. Ολόκληρο το φάσμα πιθανών συμπεριφορών προσκαλεί κρίση από κάποια πλευρά.

Αυτή η αναγνώριση, όταν πραγματικά απορροφηθεί, προκαλεί μια κρίση και μια ευκαιρία. Η κρίση είναι η κατάρρευση του εξωτερικού σημείου αναφοράς με το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι πλοηγούν τις ζωές τους—το απελπισμένο ερώτημα, «Τι θα σκεφτούν οι άλλοι;» Η ευκαιρία είναι η γέννηση μιας εσωτερικής πυξίδας, τρόπου γνώσης και δράσης που προκύπτει από σύνδεση με την ίδια την αλήθεια μάλλον παρά από φόβο καταδίκης ή πείνα για έγκριση.

Ο μύστης ανακαλύπτει ότι όπως δεν υπήρξε ποτέ ούτε θα υπάρξει ποτέ ένα πρόσωπο καθολικά κατηγορούμενο, έτσι επίσης δεν υπήρξε ποτέ ούτε θα υπάρξει ποτέ ένα πρόσωπο καθολικά επαινούμενο. Η ανθρώπινη τάση να κρίνει και να κατηγοριοποιεί είναι ατελείωτη και άπειρα μεταβλητή, διαμορφωμένη από αμέτρητους παράγοντες προοπτικής, πλαισίου και προβολής. Το να βασίζει κανείς την ειρήνη του σε τέτοιο ασταθές έδαφος είναι να χτίζει σε άμμο.

Ωστόσο υπάρχει ένα διαφορετικό είδος αναγνώρισης—η αναγνώριση εκείνων που έχουν οι ίδιοι καλλιεργήσει διάκριση, που έχουν γυαλίσει τον καθρέφτη της συνείδησης μέχρι να αντανακλά καθαρά. Όταν τέτοια όντα αναγνωρίζουν σταθερά σοφία και αρετή σε κάποιον άλλο, αυτό γίνεται μια μορφή επικύρωσης, όχι επειδή χρειάζεται εξωτερική επικύρωση αλλά επειδή επιβεβαιώνει μια ευθυγράμμιση με αρχές που υπερβαίνουν την προσωπική προτίμηση. Αυτό δεν είναι ο άστατος έπαινος του πλήθους αλλά η μελετημένη αναγνώριση εκείνων που έχουν ταξιδέψει τον δρόμο και γνωρίζουν τα σημάδια του.

Ακόμα και τέτοια αναγνώριση, ωστόσο, πρέπει τελικά να απελευθερωθεί. Διότι το τελικό στάδιο του ταξιδιού απαιτεί να προχωρήσει κανείς πέρα ακόμα και από την λεπτή προσκόλληση στο να βλέπεται με ακρίβεια, στο να γίνεται κατανοητός και εκτιμημένος από τους σοφούς. Ο ξύπνιος δεν χρειάζεται επιβεβαίωση, χειροκρότημα, αναγνώριση. Σαν χρυσός εξαγνισμένος σε ιερό ποτάμι, η αυθεντικότητα είναι εγγενής, αυταπόδεικτη, δεν απαιτεί εξωτερική μαρτυρία.

Η Πειθαρχία των Τριών Πορτών

Η διδασκαλία επιστρέφει επανειλημμένα στην αναγκαιότητα κυριαρχίας τριών διαστάσεων της ύπαρξης: σώμα, λόγος και νους. Αυτή η τριάδα αντιπροσωπεύει το σύνολο των τρόπων μέσω των οποίων η συνείδηση αλληλεπιδρά με τον εκδηλωμένο κόσμο, τα τρία κανάλια μέσω των οποίων ρέουν τόσο η δουλεία όσο και η απελευθέρωση.

Το σώμα, αυτό το μεγαλοπρεπές όχημα μέσω του οποίου το άμορφο βιώνει την μορφή, φέρει τη δική του μορφή οργής—την οργή που εκφράζεται μέσω έντασης, μέσω βίας, μέσω των χιλίων λεπτών τρόπων με τους οποίους η φυσική παρουσία μπορεί να βλάψει. Το να ελέγχει κανείς το σώμα δεν σημαίνει να καταστέλλει τη φυσική του ζωτικότητα αλλά να διασφαλίζει ότι κάθε δράση ρέει από επίγνωση μάλλον παρά από ασυνείδητη αντιδραστικότητα. Το σώμα που εξασκεί αρετή γίνεται ιερό όργανο, κάθε χειρονομία ένα mudra, κάθε κίνηση ένας διαλογισμός, κάθε δράση μια προσφορά.

Ο λόγος, αυτή η δημιουργική δύναμη μέσω της οποίας η σκέψη παίρνει φτερά και εισέρχεται στον κόσμο, κατέχει τεράστια ικανότητα για βλάβη ή θεραπεία. Τα λόγια δημιουργούν πραγματικότητες, διαμορφώνουν σχέσεις, χτίζουν ή γκρεμίζουν. Η οργή της γλώσσας μπορεί να πληγώσει βαθύτερα από οποιοδήποτε φυσικό χτύπημα, μπορεί να κόψει συνδέσεις που πήραν χρόνια να δημιουργηθούν, μπορεί να δηλητηριάσει κοινότητες και να καταστρέψει εμπιστοσύνη. Ωστόσο η ίδια γλώσσα, ελεγχόμενη και αφιερωμένη στην αλήθεια, γίνεται πηγή σοφίας, πηγή παρηγοριάς, μέσο μέσω του οποίου η αγάπη ρέει σε εκδήλωση.

Ο νους, ο λεπτότερος και ισχυρότερος των τριών, είναι η πηγή από την οποία τελικά πηγάζουν η σωματική δράση και ο λόγος. Η νοητική οργή—οι κρίσεις, οι δυσαρέσκειες, οι παράπονα και οι εχθρότητες που παίζουν ατελείωτα στην οθόνη της σκέψης—δημιουργεί την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία όλες οι άλλες οργές αναπαράγονται και πολλαπλασιάζονται. Ωστόσο ο νους εξαγνισμένος γίνεται καθαρή λίμνη που αντανακλά το πρόσωπο του Θείου, χώρος στον οποίο η εικόνα αναδύεται αυθόρμητα, κατοικία για ειρήνη.

Η αληθινή κυριαρχία απαιτεί και τις τρεις διαστάσεις να εργάζονται σε αρμονία. Το σώμα μπορεί να είναι ακίνητο ενώ ο νους λυσσομανά. Ο λόγος μπορεί να ελέγχεται ενώ το σώμα τρέμει με κατασταλμένη βία. Μόνο όταν και οι τρεις φέρονται σε ευθυγράμμιση, όταν σώμα, λόγος και νους κινούνται μαζί στον χορό της συνειδητής επίγνωσης, ο αναζητητής ενσαρκώνει τη σοφία που απελευθερώνει.

Η Επιστροφή στην Ολότητα

Καθώς το ταξίδι προχωρά και οι πρακτικές βαθαίνουν, συμβαίνει κάτι αξιοσημείωτο: αυτό που ξεκίνησε ως δύσκολη εργασία που απαιτούσε τεράστια προσπάθεια σταδιακά μεταμορφώνεται σε κάτι πιο κοντά στο παιχνίδι, στη χαρά, στη φυσική έκφραση της αληθινής φύσης κάποιου. Ο έλεγχος που κάποτε ένιωθε σαν καταστολή αποκαλύπτεται ως στην πραγματικότητα μια μορφή ελευθερίας—η ελευθερία του να μην ελέγχεται πλέον από ασυνείδητες αντιδράσεις, η ελευθερία της συνειδητής επιλογής πώς να συναντά κάθε στιγμή.

Αυτός που έχει ταξιδέψει αυτόν τον δρόμο ανακαλύπτει ότι η οργή η ίδια δεν έχει καταστραφεί αλλά μεταμορφωθεί. Η ενέργεια που κάποτε εκδηλωνόταν ως καταστροφική οργή τώρα εμφανίζεται ως παθιασμένη δέσμευση στην αλήθεια, ως άγρια συμπόνια που δεν ανέχεται περιττό πόνο, ως η φωτιά που εξαγνίζει μάλλον παρά η φωτιά που καταναλώνει. Τίποτα δεν σπαταλιέται στην πνευματική οικονομία· όλα μεταμορφώνονται, ανυψώνονται, αγιάζονται.

Σε αυτή τη μεταμόρφωση, ο αναζητητής ανακαλύπτει αυτό που οι μύστες πάντα γνώριζαν: ότι το ταξίδι προς τον έλεγχο της οργής είναι τελικά ταξίδι προς την αγάπη, ότι η πρακτική της συγκράτησης είναι στην πραγματικότητα πρακτική απελευθέρωσης, ότι αυτό που φαίνεται ως περιορισμός είναι στην πραγματικότητα επέκταση σε διαστάσεις ύπαρξης προηγουμένως αδιανόητες. Ο μικρός εαυτός, με τα ασταθή συναισθήματά του και τις απελπισμένες ανάγκες του, δίνει τη θέση του σε έναν μεγαλύτερο Εαυτό που περιέχει όλα τα πράγματα χωρίς να διαταράσσεται από κανένα.

Αυτή είναι η απόλυτη μυστική αλήθεια προς την οποία όλες οι πρακτικές δείχνουν: ότι κάτω από την επιφανειακή αναταραχή της οργής, της υπερηφάνειας, της προσκόλλησης και του φόβου, υπάρχει μια θεμελιώδης φύση που είναι ήδη τέλεια, ήδη ειρηνική, ήδη ελεύθερη. Η εργασία δεν είναι να δημιουργηθεί αυτή η φύση αλλά να αφαιρεθούν τα εμπόδια που εμποδίζουν την αναγνώρισή της. Σαν να καθαρίζει κανείς συντρίμμια από πηγή, οι πρακτικές δεν δημιουργούν το νερό αλλά επιτρέπουν να ρέει στην ίδια του την άσπιλη καθαρότητα.

Ο αναγνώστης που έχει ταξιδέψει μέσω αυτών των στοχασμών προσκαλείται τώρα να καθίσει σε σιωπή, να νιώσει την αλήθεια αυτών των διδασκαλιών όχι απλώς ως διανοητικές έννοιες αλλά ως ζωντανές πραγματικότητες προσβάσιμες αυτή τη στιγμή. Διότι η μεταμόρφωση της οργής, η υπέρβαση του πόνου και η πραγματοποίηση της αληθινής φύσης κάποιου δεν είναι μακρινοί στόχοι που απαιτούν ζωές προετοιμασίας αλλά παρούσες δυνατότητες που περιμένουν μόνο αναγνώριση. Στη σιωπή μεταξύ αναπνοών, στο χώρο μεταξύ σκέψεων, το Αμετάβλητο Μέρος αποκαλύπτεται—όχι ως κάπου αλλού αλλά ως το έδαφος αυτής της ίδιας της στιγμής, αιώνιο και αιώνια παρόν, περιμένοντας υπομονετικά την περιπλανώμενη συνείδηση να επιστρέψει επιτέλους στη δική της βαθύτερη φύση, όπου η ειρήνη βασιλεύει υπέρτατη και η αγάπη νικά τα πάντα. ...

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, August 7, 2022

Υπερβατική Πραγματικότητα

TAOΪSM

BUDDHISM

Chapter 17. Anger

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright