Esoterism Academy: Επίγνωση του «Είναι»

Sunday, July 31, 2022

Επίγνωση του «Είναι»

ΑΡΧΗ, Είναι και Γίγνεσθαι

Η Εσωτερική Θεώρηση: Η Μοναδική Πραγματικότητα

Η Πραγματικότητα – όταν μιλάμε κυριολεκτικά, κατανοώντας, βιώνοντας, το πλήρες νόημα του όρου – δεν μπορεί παρά να είναι Μία. Οτιδήποτε άλλο είναι μια άλλη αντίληψη της Πραγματικότητας, μια άλλη «πραγματικότητα», ένα όραμα, μια κατασκευή της αντίληψης. Υπάρχουν Αντικειμενικά Πεδία που εκδηλώνεται η Αντίληψη και Υποκειμενικά επίπεδα που λειτουργεί η αντίληψη της πραγματικότητας. Οτιδήποτε όμως πέρα από την Μία Πραγματικότητα δεν είναι η Πραγματικότητα, είναι ένα όραμα της Πραγματικότητας.

Όλες αυτές οι αντιλήψεις, τα οράματα της Πραγματικότητας λειτουργούν σε ένα Δευτερογενές Πεδίο της Αντίληψης, της «Οργάνωσης», της «κατασκευής».

Στην πραγματικότητα μόνο η Ύστατη Αντίληψη της Πραγματικότητας είναι Αληθινή. Όλα τα άλλα Οράματα της Πραγματικότητας, η Δημιουργία, οι Κόσμοι, η Παγκόσμια Συνείδηση, η Ατομική Μη-Δυαδική Συνείδηση, η Δυαδική Συνείδηση, της Νόησης, της Αίσθησης και της Μορφής, όλα, δεν είναι παρά Δραστηριότητες, Παροδικά Φαινόμενα, που αργά ή γρήγορα «διαλύονται». Ολόκληρη οι Δημιουργία με τους Κόσμους και τις Καταστάσεις της δεν είναι παρά μια Κίνηση στο Παρόν που μετασχηματίζεται, μέχρι την διάλυσή της.

Η Κατανόηση ότι μόνο η Μία Πραγματικότητα του Καθαρού Είναι είναι Αληθινή κι ότι όλα τα Οράματα είναι Παροδικά Φαινόμενα οδηγεί στην Διάλυση των Οραμάτων. Ακριβώς όπως το Φως της Μέρας διαλύει την ομίχλη της νύχτας.

Αυτό που Υπάρχει είναι μια Απεραντοσύνη Χωρίς Ιδιότητες, ένα Αναλλοίωτο Παρόν που ανανεώνεται χωρίς να αλλάζει. Μια Ομοιογενής Κατάσταση όπου όλα τα Οράματα έχουν διαλυθεί, μια Πανταχού Παρουσία χωρίς διαφοροποιήσεις. Η Αντίληψη Βιώνει την Αληθινή Αντικειμενική Βάση της, Βιώνει την Πραγματικότητα κι όχι Φαινόμενα. Αυτή η Κατάσταση της Αντίληψης είναι ουσιαστικά πέρα από το «περιεχόμενο» είναι η Ουσία της Κενότητας, είναι το Αληθινό Περιεχόμενο της Ύπαρξης που είναι πέρα από την Δημιουργία.

Το Καθαρό Είναι στην πραγματικότητα είναι Εικόνα του Παντός, του Ενός που Κρατεί τα Πάντα, της Πηγής των Πραγμάτων, της Θείας Οντολογικής Αρχής. Διαφέρει μόνο στο ότι έχει Γνωσιολογικό Χαρακτήρα. Όλο το «Περιεχόμενο» του Είναι είναι ένα Γίγνεσθαι, ένα Παροδικό Φαινόμενο.

Στην πραγματικότητα το Καθαρό Είναι είναι η Αντικειμενική Βάση κάθε Δραστηριότητας, κάθε Φαινομένου, κάθε Οράματος, κάθε Κατάστασης, κάθε εμπειρίας. Δεν πραγματοποιείται, δεν συνειδητοποιείται, απλά Αποκαλύπτεται όταν διαλύονται οι Δευτερογενείς Δραστηριότητες, τα Οράματα του Γίγνεσθαι, το γίγνεσθαι. Αυτή η Κατάσταση είναι η Πλήρης Ζωή, η Πλήρης Αληθινή Δράση της Ύπαρξης, δεν είναι η Ακινησία του Θανάτου, όπως αντιλαμβάνεται η σχετική συνείδηση.

Όταν βρίσκεσαι σε κίνηση και θέλεις να βιώσεις την Ακινησία απλά σταματάς να κινείσαι. Με άλλα λόγια λειτουργείς στο καθαρά αντικειμενικό πραγματικό πρακτικό επίπεδο. Αν μέσα στην κίνηση επιδιώκεις την Ακινησία είσαι ακόμα σε κίνηση κι αυτό που πραγματοποιείς είναι μια πλαστή ακινησία. Δεν λειτουργείς στο αντικειμενικό πραγματικό πρακτικό επίπεδο, λειτουργείς στο επίπεδο της κίνησης, της οργανωμένης δραστηριότητας, της νόησης, της αίσθησης, της εξωτερικής εμπειρίας.

Τελικά το θέμα είναι από που (άρα πως) βλέπεις. Όταν είσαι μέσα στην κίνηση υπάρχει το έξω, το υπερβατικό. Όταν είσαι στην Ακινησία υπάρχει επίσης το μέσα στην κίνηση. Στην Τελική Κατανόηση απλά Βλέπεις το Πραγματικό και το Οραματικό χωρίς να «ενοχλείσαι. Έτσι αποκαθίσταται η Αίσθηση του Όλου. Όλα, το Όλον, τα πράγματα «είναι αυτό που είναι», τίποτα περισσότερο, τίποτα άλλο. Αυτή είναι η πραγματική σημασία του Βουδιστικού «Ταθάτα».

Τελικά μόνο το Πραγματικό υπάρχει. Δεν υπάρχει το Πραγματικό και το «Κατασκευασμένο» , όπως λέει ο δυαδικός νους. Υπάρχει μόνο το Πραγματικό. Κι Αυτό, το Πραγματικό είναι η Πραγματικότητα του Φαινομένου. Είναι η Σταθερή Βάση όπου εμφανίζονται όλα. Άρα δεν υπάρχουν δύο πραγματικότητες, όπως ισχυρίζεται ο δυαδικός νους. Η «διαφορά» ανάμεσα στην Αντίληψη του Πραγματικού που τα περιλαμβάνει όλα και στην δυαδική αντίληψη που ξεχωρίζει Πραγματικό και «κατασκευασμένο» είναι γνωσιολογική. Πάνω σε αυτή την εσφαλμένη αντίληψη θεμελιώνεται η δυαδική γλώσσα που περιγράφει δυαδικά τον κόσμο.

Πως όμως (αναρωτιέται ο δυαδικός νους) μπορούμε να πάμε πέρα από την απατηλή αντίληψη, της δυαδικότητας, στην Αντίληψη του Πραγματικού; Δεν πρέπει να υποθέσουμε ότι υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα πέρα από την δυαδική αντίληψη. Το Πραγματικό περιλαμβάνει ήδη τον δυαδικό νου, την δυαδική αντίληψη, σαν δραστηριότητα, σαν δομική λειτουργία, του κατασκευασμένου. Απλά σταματάμε να υφαίνουμε το πέπλο της αυταπάτης. Το Πραγματικό Αποκαλύπτεται. Όχι σαν μια άλλη πραγματικότητα αλλά σαν η πραγματικότητα του απατηλού.

Να το εξηγήσουμε με άλλα λόγια. Κατανοήστε την Σχέση και την «διαφορά» του Απεριόριστου Χώρου και του καθορισμένου και περιορισμένου (από όρια) τόπου. Αυτός που είναι τοπικά περιορισμένος (ο δυαδικός νους) ξεχωρίζει αναγκαστικά τα όριά του από το Απεριόριστο (Μη-Δυαδικό). Στην πραγματικότητα μόνο το Απεριόριστο (Πραγματικό) υπάρχει που περιλαμβάνει οποιονδήποτε τοπικό περιορισμό. Το Απεριόριστο είναι η πραγματικότητα του τοπικού. Δεν υπάρχουν δύο πραγματικότητες, το Απεριόριστο και το τοπικό. Υπάρχει μόνο το Απεριόριστο που είναι ταυτόχρονα και η πραγματικότητα κάθε τοπικού. Πως μεταβαίνουμε από το τοπικό στο Απεριόριστο.; Η ερώτηση είναι μόνο γλωσσική. Η απάντηση όπως είναι στο αντικειμενικό πραγματικό πρακτικό πεδίο. Το Απεριόριστο περιλαμβάνει ήδη το τοπικό. Αρκεί να διαλύσουμε τα όρια που περιορίζουν το τοπικό και ιδού, το Απεριόριστο Αποκαλύπτεται σαν η πραγματικότητα του τοπικού. Τελικά ο Χώρος είναι πάντα Απεριόριστος. Οι τοπικοί περιορισμοί είναι πάντα σχετικοί και προσωρινοί. Αρκεί να μην «παγιδευόμαστε» στα όριά τους και στην «λογική» τους.

Η Κατανόηση της Αληθινής Φύσης του Όλου, όπου υπάρχουν όλα, ανεμπόδιστα και χωρίς να δημιουργούν «προβλήματα» βρίσκεται πέρα από το Ορίζοντα του Κύκλου Ολοκλήρωσης, στο Βάθος, στην Αρχική Πηγή.

Η Ερμηνεία της Εικόνας

Το Χωρίς Ιδιότητες (Λευκό) είναι η Οντολογική Πηγή των Πάντων.

Η Αντικειμενική Αντίληψη, η Γυμνή Αντίληψη, το Καθαρό Είναι έχει τον Γνωσιολογικό Χαρακτήρα της Βάσης Διάρθρωσης πάνω στην Οποία «Υφαίνονται» Όλα. Η Αντικειμενική Αντίληψη, το Καθαρό Είναι είναι στην Ουσία του Κενότητα (διαφοροποιήσεων), Ομοιογενής Επίγνωση που δεν έχει μετασχηματιστεί. Από την άποψη του δυαδικού νου ο Κύκλος της Ολοκλήρωσης, η Αντικειμενικότητα, το Καθαρό Είναι είναι ο Ορίζοντας του Γίγνεσθαι, εκεί που «χάνονται» όλα.

Το Όραμα, η Δημιουργία, οι κόσμοι, η ζωή κι οι εμπειρίες δεν είναι παρά μια κίνηση στο τίποτα, μια εμφάνιση, μια όψη, που δεν αφήνει ίχνη αλλά μεταλλάσσεται συνεχώς στο Στιγμιαίο Παρόν, μέχρι το τέλος της Δημιουργίας.

Η Θρησκειολογική Ανάλυση: Επίγνωση του «Είναι»

Είτε το θέλουμε, αγαπητοί φίλοι, είτε όχι, είμαστε ριγμένοι χωρίς την παρούσα θέλησή μας, στο Είναι. Όλοι μας, ακόμα κι ο αμόρφωτος βοσκός πάνω στον Όλυμπο, έχουμε επίγνωση του Είναι. Έχουμε επίγνωση ότι υπάρχουμε, ότι ζούμε κι ότι δρούμε μέσα στο όποιο περιβάλλον...

Όλοι όσοι θέλησαν, χιλιετηρίδες τώρα, να φιλοσοφήσουν, απλά προσπάθησαν να διαφωτίσουν αυτή την επίγνωση του Είναι... Αυτό είναι μία τελείως φυσική πορεία (αναγκαιότητα) και δεν υπάρχει πουθενά «πρέπει»...

Αν ο Πλάτωνας θεμελίωσε την «Θεωρία περί του είναι» (του «τελείως είναι»), ή αν ο Βούδας μίλησε για το Ασαμσκρίτα (που πραγματοποιείται με το νιρβάνα), κι άλλοι μίλησαν αλλιώς για την Πραγματικότητα, απλά προσπάθησαν να διαφωτίσουν αυτή την επίγνωση του Είναι, που υπάρχει μέσα σε όλους τους ανθρώπους...

Δεν μιλάμε για θεωρίες λοιπόν, μιλάμε για το πως, εμείς προσωπικά, μπορούμε να κατανοήσουμε αυτό το Είναι... Η επίγνωση του Είναι, μέσα στον καθένα μας, είναι η πύλη, ο δρόμος, και η ολοκλήρωση, προς την Πλήρη Αντίληψη του Είναι, όχι του προσωπικού, ατομικού είναι, αλλά του Είναι σαν Καθαρού Είναι...

Από εδώ αρχίζει η αληθινή φιλοσοφία, η αληθινή θρησκεία, η αληθινή ζωή...

Το Είναι (σαν Καθαρό, Αντικειμενικό Είναι), δεν το δημιουργήσαμε εμείς, δεν είναι προϊόν προσωπικής αντίληψης. Είμαστε εξ’ αρχής ριγμένοι στο Είναι, Είμαστε, υπάρχουμε, αντιλαμβανόμαστε ένα αντικειμενικό γεγονός (έστω κι αν δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε παρά μόνο μέσα από προσωπικές προοπτικές και δεν μπορούμε να το «ερμηνεύσουμε» προς το παρόν). Αντιλαμβανόμαστε ένα αντικειμενικό γεγονός... εκτός κι αν είμαστε πλάσματα της φαντασίας μας, οπότε είμαστε ανύπαρκτοι...

Τώρα: Πως αντιλαμβανόμαστε αυτό το αντικειμενικό κατ’ αρχήν Είναι; Μέσα από κάποιες προσωπικές λειτουργίες (εγώ, διανόηση, αντίληψη, κλπ.), που έχουν το φυσικό τους αντίστοιχο στον εγκέφαλό μας... Όταν η επίγνωση διοχετεύεται και λειτουργεί μέσα από αυτούς τους προσωπικούς μηχανισμούς (που έχουν το φυσικό τους αντίστοιχο στον εγκέφαλό μας), έχουμε απλά επίγνωση των καταστάσεων του Είναι... Αναγκαστικά αυτό οδηγεί σε μία προσωπική αντίληψη της πραγματικότητας (κι ο καθένας ζει στον δικό του κόσμο)... Αυτός είναι ο απλός δρόμος, του φυσικού, απλού, ανθρώπου. Με αυτό τον τρόπο όμως δεν διαφωτίζεται το Είναι σαν Είναι, αλλά απλά βιώνονται κάποιες καταστάσεις του Είναι, στην παρούσα ζωή...

Προφανώς ο δρόμος που δίδαξαν όλοι οι μεγάλοι σοφοί του πλανήτη ήταν άλλος... Μίλησαν για επίγνωση που θα απελευθερωνόταν από όλους τους προσωπικούς μηχανισμούς που «παραμορφώνουν» την πραγματικότητα:

Το αν είναι δυνατόν αυτό μπορεί να συζητηθεί.

Το που οδηγεί αυτό επίσης συζητείται.

Το τι σημαίνει ακριβώς αυτό διερευνάται.

Αγαπητοί φίλοι, όλοι αυτοί που μίλησαν για μία ανώτερη επίγνωση της Πραγματικότητας, μίλησαν για Επίγνωση του Είναι (σαν Καθαρού Είναι)... δεν μίλησαν για κάποια κατάσταση του Είναι... Για να το καταλάβει κάποιος πρέπει να το βιώσει...

Μετά, αυτή η επίγνωση δεν έχει υποκειμενικά στοιχεία, παραμορφώσεις, γι’ αυτό είναι η βάση της αντικειμενικής αντίληψης της Πραγματικότητας..

Μετά, σε αυτή την ανώτερη επίγνωση, η αντίληψη της ατομικότητας έχει μεταμορφωθεί πλήρως.

Η ανώτερη επίγνωση σχετίζεται με το Ευρύτερο Είναι. Αυτό το Ευρύτερο Είναι, που αποκαλύπτεται εδώ, είναι Αντικειμενικό κι ασφαλώς υπερβαίνει τα όρια της επίγνωσής μας (που έχει το φυσικό της αντίστοιχο στον εγκέφαλό μας). Το Αντικειμενικό Είναι, δεν εξαρτάται από φυσικούς φορείς... Κι είναι η Εξωτερική Όψη Αυτού που οι άνθρωποι αποκαλούν Θεό...

Με άλλα λόγια οδηγούμαστε έτσι στην αντίληψη της Υποκρυπτόμενης Πραγματικότητας πίσω από τον φυσικό κόσμο... Εδώ είναι η Αρχή της Υπερβατικότητας...

Όποιος θέλει μπορεί να το δοκιμάσει.

The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection

In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn.

This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation.

Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving.

The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole

The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence.

The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced.

Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers.

The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within.

Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding.

In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation.

The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self.

A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other.

And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom.

For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul.

…

Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός

Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη.

Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης.

Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας.

Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου.

Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης.

Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ.

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας.

Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας.

Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης.

Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό.

Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού.

Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο.

Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία.

Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, July 31, 2022

Επίγνωση του «Είναι»

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright