Esoterism Academy: Επίγνωση του «Είναι»

Sunday, July 31, 2022

Επίγνωση του «Είναι»

ΑΡΧΗ, Είναι και Γίγνεσθαι

Η Εσωτερική Θεώρηση: Η Μοναδική Πραγματικότητα

Η Πραγματικότητα – όταν μιλάμε κυριολεκτικά, κατανοώντας, βιώνοντας, το πλήρες νόημα του όρου – δεν μπορεί παρά να είναι Μία. Οτιδήποτε άλλο είναι μια άλλη αντίληψη της Πραγματικότητας, μια άλλη «πραγματικότητα», ένα όραμα, μια κατασκευή της αντίληψης. Υπάρχουν Αντικειμενικά Πεδία που εκδηλώνεται η Αντίληψη και Υποκειμενικά επίπεδα που λειτουργεί η αντίληψη της πραγματικότητας. Οτιδήποτε όμως πέρα από την Μία Πραγματικότητα δεν είναι η Πραγματικότητα, είναι ένα όραμα της Πραγματικότητας.

Όλες αυτές οι αντιλήψεις, τα οράματα της Πραγματικότητας λειτουργούν σε ένα Δευτερογενές Πεδίο της Αντίληψης, της «Οργάνωσης», της «κατασκευής».

Στην πραγματικότητα μόνο η Ύστατη Αντίληψη της Πραγματικότητας είναι Αληθινή. Όλα τα άλλα Οράματα της Πραγματικότητας, η Δημιουργία, οι Κόσμοι, η Παγκόσμια Συνείδηση, η Ατομική Μη-Δυαδική Συνείδηση, η Δυαδική Συνείδηση, της Νόησης, της Αίσθησης και της Μορφής, όλα, δεν είναι παρά Δραστηριότητες, Παροδικά Φαινόμενα, που αργά ή γρήγορα «διαλύονται». Ολόκληρη οι Δημιουργία με τους Κόσμους και τις Καταστάσεις της δεν είναι παρά μια Κίνηση στο Παρόν που μετασχηματίζεται, μέχρι την διάλυσή της.

Η Κατανόηση ότι μόνο η Μία Πραγματικότητα του Καθαρού Είναι είναι Αληθινή κι ότι όλα τα Οράματα είναι Παροδικά Φαινόμενα οδηγεί στην Διάλυση των Οραμάτων. Ακριβώς όπως το Φως της Μέρας διαλύει την ομίχλη της νύχτας.

Αυτό που Υπάρχει είναι μια Απεραντοσύνη Χωρίς Ιδιότητες, ένα Αναλλοίωτο Παρόν που ανανεώνεται χωρίς να αλλάζει. Μια Ομοιογενής Κατάσταση όπου όλα τα Οράματα έχουν διαλυθεί, μια Πανταχού Παρουσία χωρίς διαφοροποιήσεις. Η Αντίληψη Βιώνει την Αληθινή Αντικειμενική Βάση της, Βιώνει την Πραγματικότητα κι όχι Φαινόμενα. Αυτή η Κατάσταση της Αντίληψης είναι ουσιαστικά πέρα από το «περιεχόμενο» είναι η Ουσία της Κενότητας, είναι το Αληθινό Περιεχόμενο της Ύπαρξης που είναι πέρα από την Δημιουργία.

Το Καθαρό Είναι στην πραγματικότητα είναι Εικόνα του Παντός, του Ενός που Κρατεί τα Πάντα, της Πηγής των Πραγμάτων, της Θείας Οντολογικής Αρχής. Διαφέρει μόνο στο ότι έχει Γνωσιολογικό Χαρακτήρα. Όλο το «Περιεχόμενο» του Είναι είναι ένα Γίγνεσθαι, ένα Παροδικό Φαινόμενο.

Στην πραγματικότητα το Καθαρό Είναι είναι η Αντικειμενική Βάση κάθε Δραστηριότητας, κάθε Φαινομένου, κάθε Οράματος, κάθε Κατάστασης, κάθε εμπειρίας. Δεν πραγματοποιείται, δεν συνειδητοποιείται, απλά Αποκαλύπτεται όταν διαλύονται οι Δευτερογενείς Δραστηριότητες, τα Οράματα του Γίγνεσθαι, το γίγνεσθαι. Αυτή η Κατάσταση είναι η Πλήρης Ζωή, η Πλήρης Αληθινή Δράση της Ύπαρξης, δεν είναι η Ακινησία του Θανάτου, όπως αντιλαμβάνεται η σχετική συνείδηση.

Όταν βρίσκεσαι σε κίνηση και θέλεις να βιώσεις την Ακινησία απλά σταματάς να κινείσαι. Με άλλα λόγια λειτουργείς στο καθαρά αντικειμενικό πραγματικό πρακτικό επίπεδο. Αν μέσα στην κίνηση επιδιώκεις την Ακινησία είσαι ακόμα σε κίνηση κι αυτό που πραγματοποιείς είναι μια πλαστή ακινησία. Δεν λειτουργείς στο αντικειμενικό πραγματικό πρακτικό επίπεδο, λειτουργείς στο επίπεδο της κίνησης, της οργανωμένης δραστηριότητας, της νόησης, της αίσθησης, της εξωτερικής εμπειρίας.

Τελικά το θέμα είναι από που (άρα πως) βλέπεις. Όταν είσαι μέσα στην κίνηση υπάρχει το έξω, το υπερβατικό. Όταν είσαι στην Ακινησία υπάρχει επίσης το μέσα στην κίνηση. Στην Τελική Κατανόηση απλά Βλέπεις το Πραγματικό και το Οραματικό χωρίς να «ενοχλείσαι. Έτσι αποκαθίσταται η Αίσθηση του Όλου. Όλα, το Όλον, τα πράγματα «είναι αυτό που είναι», τίποτα περισσότερο, τίποτα άλλο. Αυτή είναι η πραγματική σημασία του Βουδιστικού «Ταθάτα».

Τελικά μόνο το Πραγματικό υπάρχει. Δεν υπάρχει το Πραγματικό και το «Κατασκευασμένο» , όπως λέει ο δυαδικός νους. Υπάρχει μόνο το Πραγματικό. Κι Αυτό, το Πραγματικό είναι η Πραγματικότητα του Φαινομένου. Είναι η Σταθερή Βάση όπου εμφανίζονται όλα. Άρα δεν υπάρχουν δύο πραγματικότητες, όπως ισχυρίζεται ο δυαδικός νους. Η «διαφορά» ανάμεσα στην Αντίληψη του Πραγματικού που τα περιλαμβάνει όλα και στην δυαδική αντίληψη που ξεχωρίζει Πραγματικό και «κατασκευασμένο» είναι γνωσιολογική. Πάνω σε αυτή την εσφαλμένη αντίληψη θεμελιώνεται η δυαδική γλώσσα που περιγράφει δυαδικά τον κόσμο.

Πως όμως (αναρωτιέται ο δυαδικός νους) μπορούμε να πάμε πέρα από την απατηλή αντίληψη, της δυαδικότητας, στην Αντίληψη του Πραγματικού; Δεν πρέπει να υποθέσουμε ότι υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα πέρα από την δυαδική αντίληψη. Το Πραγματικό περιλαμβάνει ήδη τον δυαδικό νου, την δυαδική αντίληψη, σαν δραστηριότητα, σαν δομική λειτουργία, του κατασκευασμένου. Απλά σταματάμε να υφαίνουμε το πέπλο της αυταπάτης. Το Πραγματικό Αποκαλύπτεται. Όχι σαν μια άλλη πραγματικότητα αλλά σαν η πραγματικότητα του απατηλού.

Να το εξηγήσουμε με άλλα λόγια. Κατανοήστε την Σχέση και την «διαφορά» του Απεριόριστου Χώρου και του καθορισμένου και περιορισμένου (από όρια) τόπου. Αυτός που είναι τοπικά περιορισμένος (ο δυαδικός νους) ξεχωρίζει αναγκαστικά τα όριά του από το Απεριόριστο (Μη-Δυαδικό). Στην πραγματικότητα μόνο το Απεριόριστο (Πραγματικό) υπάρχει που περιλαμβάνει οποιονδήποτε τοπικό περιορισμό. Το Απεριόριστο είναι η πραγματικότητα του τοπικού. Δεν υπάρχουν δύο πραγματικότητες, το Απεριόριστο και το τοπικό. Υπάρχει μόνο το Απεριόριστο που είναι ταυτόχρονα και η πραγματικότητα κάθε τοπικού. Πως μεταβαίνουμε από το τοπικό στο Απεριόριστο.; Η ερώτηση είναι μόνο γλωσσική. Η απάντηση όπως είναι στο αντικειμενικό πραγματικό πρακτικό πεδίο. Το Απεριόριστο περιλαμβάνει ήδη το τοπικό. Αρκεί να διαλύσουμε τα όρια που περιορίζουν το τοπικό και ιδού, το Απεριόριστο Αποκαλύπτεται σαν η πραγματικότητα του τοπικού. Τελικά ο Χώρος είναι πάντα Απεριόριστος. Οι τοπικοί περιορισμοί είναι πάντα σχετικοί και προσωρινοί. Αρκεί να μην «παγιδευόμαστε» στα όριά τους και στην «λογική» τους.

Η Κατανόηση της Αληθινής Φύσης του Όλου, όπου υπάρχουν όλα, ανεμπόδιστα και χωρίς να δημιουργούν «προβλήματα» βρίσκεται πέρα από το Ορίζοντα του Κύκλου Ολοκλήρωσης, στο Βάθος, στην Αρχική Πηγή.

Η Ερμηνεία της Εικόνας

Το Χωρίς Ιδιότητες (Λευκό) είναι η Οντολογική Πηγή των Πάντων.

Η Αντικειμενική Αντίληψη, η Γυμνή Αντίληψη, το Καθαρό Είναι έχει τον Γνωσιολογικό Χαρακτήρα της Βάσης Διάρθρωσης πάνω στην Οποία «Υφαίνονται» Όλα. Η Αντικειμενική Αντίληψη, το Καθαρό Είναι είναι στην Ουσία του Κενότητα (διαφοροποιήσεων), Ομοιογενής Επίγνωση που δεν έχει μετασχηματιστεί. Από την άποψη του δυαδικού νου ο Κύκλος της Ολοκλήρωσης, η Αντικειμενικότητα, το Καθαρό Είναι είναι ο Ορίζοντας του Γίγνεσθαι, εκεί που «χάνονται» όλα.

Το Όραμα, η Δημιουργία, οι κόσμοι, η ζωή κι οι εμπειρίες δεν είναι παρά μια κίνηση στο τίποτα, μια εμφάνιση, μια όψη, που δεν αφήνει ίχνη αλλά μεταλλάσσεται συνεχώς στο Στιγμιαίο Παρόν, μέχρι το τέλος της Δημιουργίας.

Η Θρησκειολογική Ανάλυση: Επίγνωση του «Είναι»

Είτε το θέλουμε, αγαπητοί φίλοι, είτε όχι, είμαστε ριγμένοι χωρίς την παρούσα θέλησή μας, στο Είναι. Όλοι μας, ακόμα κι ο αμόρφωτος βοσκός πάνω στον Όλυμπο, έχουμε επίγνωση του Είναι. Έχουμε επίγνωση ότι υπάρχουμε, ότι ζούμε κι ότι δρούμε μέσα στο όποιο περιβάλλον...

Όλοι όσοι θέλησαν, χιλιετηρίδες τώρα, να φιλοσοφήσουν, απλά προσπάθησαν να διαφωτίσουν αυτή την επίγνωση του Είναι... Αυτό είναι μία τελείως φυσική πορεία (αναγκαιότητα) και δεν υπάρχει πουθενά «πρέπει»...

Αν ο Πλάτωνας θεμελίωσε την «Θεωρία περί του είναι» (του «τελείως είναι»), ή αν ο Βούδας μίλησε για το Ασαμσκρίτα (που πραγματοποιείται με το νιρβάνα), κι άλλοι μίλησαν αλλιώς για την Πραγματικότητα, απλά προσπάθησαν να διαφωτίσουν αυτή την επίγνωση του Είναι, που υπάρχει μέσα σε όλους τους ανθρώπους...

Δεν μιλάμε για θεωρίες λοιπόν, μιλάμε για το πως, εμείς προσωπικά, μπορούμε να κατανοήσουμε αυτό το Είναι... Η επίγνωση του Είναι, μέσα στον καθένα μας, είναι η πύλη, ο δρόμος, και η ολοκλήρωση, προς την Πλήρη Αντίληψη του Είναι, όχι του προσωπικού, ατομικού είναι, αλλά του Είναι σαν Καθαρού Είναι...

Από εδώ αρχίζει η αληθινή φιλοσοφία, η αληθινή θρησκεία, η αληθινή ζωή...

Το Είναι (σαν Καθαρό, Αντικειμενικό Είναι), δεν το δημιουργήσαμε εμείς, δεν είναι προϊόν προσωπικής αντίληψης. Είμαστε εξ’ αρχής ριγμένοι στο Είναι, Είμαστε, υπάρχουμε, αντιλαμβανόμαστε ένα αντικειμενικό γεγονός (έστω κι αν δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε παρά μόνο μέσα από προσωπικές προοπτικές και δεν μπορούμε να το «ερμηνεύσουμε» προς το παρόν). Αντιλαμβανόμαστε ένα αντικειμενικό γεγονός... εκτός κι αν είμαστε πλάσματα της φαντασίας μας, οπότε είμαστε ανύπαρκτοι...

Τώρα: Πως αντιλαμβανόμαστε αυτό το αντικειμενικό κατ’ αρχήν Είναι; Μέσα από κάποιες προσωπικές λειτουργίες (εγώ, διανόηση, αντίληψη, κλπ.), που έχουν το φυσικό τους αντίστοιχο στον εγκέφαλό μας... Όταν η επίγνωση διοχετεύεται και λειτουργεί μέσα από αυτούς τους προσωπικούς μηχανισμούς (που έχουν το φυσικό τους αντίστοιχο στον εγκέφαλό μας), έχουμε απλά επίγνωση των καταστάσεων του Είναι... Αναγκαστικά αυτό οδηγεί σε μία προσωπική αντίληψη της πραγματικότητας (κι ο καθένας ζει στον δικό του κόσμο)... Αυτός είναι ο απλός δρόμος, του φυσικού, απλού, ανθρώπου. Με αυτό τον τρόπο όμως δεν διαφωτίζεται το Είναι σαν Είναι, αλλά απλά βιώνονται κάποιες καταστάσεις του Είναι, στην παρούσα ζωή...

Προφανώς ο δρόμος που δίδαξαν όλοι οι μεγάλοι σοφοί του πλανήτη ήταν άλλος... Μίλησαν για επίγνωση που θα απελευθερωνόταν από όλους τους προσωπικούς μηχανισμούς που «παραμορφώνουν» την πραγματικότητα:

Το αν είναι δυνατόν αυτό μπορεί να συζητηθεί.

Το που οδηγεί αυτό επίσης συζητείται.

Το τι σημαίνει ακριβώς αυτό διερευνάται.

Αγαπητοί φίλοι, όλοι αυτοί που μίλησαν για μία ανώτερη επίγνωση της Πραγματικότητας, μίλησαν για Επίγνωση του Είναι (σαν Καθαρού Είναι)... δεν μίλησαν για κάποια κατάσταση του Είναι... Για να το καταλάβει κάποιος πρέπει να το βιώσει...

Μετά, αυτή η επίγνωση δεν έχει υποκειμενικά στοιχεία, παραμορφώσεις, γι’ αυτό είναι η βάση της αντικειμενικής αντίληψης της Πραγματικότητας..

Μετά, σε αυτή την ανώτερη επίγνωση, η αντίληψη της ατομικότητας έχει μεταμορφωθεί πλήρως.

Η ανώτερη επίγνωση σχετίζεται με το Ευρύτερο Είναι. Αυτό το Ευρύτερο Είναι, που αποκαλύπτεται εδώ, είναι Αντικειμενικό κι ασφαλώς υπερβαίνει τα όρια της επίγνωσής μας (που έχει το φυσικό της αντίστοιχο στον εγκέφαλό μας). Το Αντικειμενικό Είναι, δεν εξαρτάται από φυσικούς φορείς... Κι είναι η Εξωτερική Όψη Αυτού που οι άνθρωποι αποκαλούν Θεό...

Με άλλα λόγια οδηγούμαστε έτσι στην αντίληψη της Υποκρυπτόμενης Πραγματικότητας πίσω από τον φυσικό κόσμο... Εδώ είναι η Αρχή της Υπερβατικότητας...

Όποιος θέλει μπορεί να το δοκιμάσει.

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, July 31, 2022

Επίγνωση του «Είναι»

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

14. The Flame of True Learning

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright