Η Εσωτερική Θεώρηση: Η Συνείδηση
Οντολογία
Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Είναι Βιωματικά, Εμπειρικά, «Εκ των πραγμάτων» (κι επομένως
Αυταπόδεικτα) η Αρχή της Ύπαρξης, της Γνώσης, της Ζωής (της Δράσης, της
Κίνησης).
Τι είναι Συνείδηση; Ποιος «ρωτά»; Προφανώς η Συνείδηση. Ποιος μπορεί να
«γνωρίσει»; Η Συνείδηση. Ποιος το «πραγματοποιεί» αυτό; Η Συνείδηση.
Η Συνείδηση, από Μόνη της, Αυθόρμητα, Πηγαία, έχει Άμεση Γνώση (Άμεση
Θέαση), του Εαυτού, γιατί αυτή η Γνώση αφορά τον «Τρόπο» που υπάρχει. Αυτή η
Γνώση είναι Άμεση, Συμβαίνει κι είναι Ανόθευτη. Είναι Απόλυτη, Αντικειμενική κι
Αληθινή (Πραγματική) Γνώση. Αυτή η Γνώση δεν δημιουργείται, δεν παράγεται, δεν
«κατασκευάζεται». Είναι Αληθινή Αυτογνωσία.
Έτσι, η Συνείδηση, έχοντας Άμεση Γνώση του Εαυτού τι «γνωρίζει»; Το Μόνο
που Γνωρίζει (Απόλυτα, Αντικειμενικά, Πραγματικά) είναι ότι «ΕΙΝΑΙ», ότι
«ΥΠΑΡΧΕΙ» κι ότι «ΓΝΩΡΙΖΕΙ» ότι Υπάρχει κι αυτή η Γνώση είναι ήδη Ζωή (Δράση,
Κίνηση). Για αυτό λέμε ότι η Συνείδηση είναι η Αρχή της Ύπαρξης, της Γνώσης,
της Ζωής.
Η Συνείδηση, έχοντας Αυτογνωσία Γνωρίζει απλά και μόνο ότι «Είναι». Δεν
υπάρχει καμία άλλη Ιδιότητα, κανένα άλλο Χαρακτηριστικό, που να Αναδύεται
αυτόματα. Δεν υπάρχει, Χώρος, Χρόνος, οποιοδήποτε άλλο φαινόμενο. Έτσι αυτή η
«Γνώση» του Εαυτού (η Αυτογνωσία) Καλύπτεται από το Μυστήριο των Μη-Ιδιοτήτων,
από το Σκοτάδι της Αγνωσίας, του Ακατάληπτου, του Ανέγγιχτου. Συνεπώς η Μόνη
Οντολογία που μπορεί να Θεμελιωθεί Εδώ είναι η Αποφατική Οντολογία, τίποτα. Για
αυτό λέμε ότι η Συνείδηση δεν έχει «Οντολογία». Είναι ένα Μυστήριο. Η Συνείδηση
είναι το Μόνο που Υπάρχει και δεν υπάρχει καμία «γνώση» (πέρα από το ότι
Υπάρχει, ότι Είναι το «Είναι») για αυτό που «Είναι» (γιατί απλά είναι περιττή,
δεν χρειάζεται να υπάρχει).
Έτσι Αληθινή Οντολογία, «Λόγος περί του Όντος», είναι αδύνατη και δεν
υπάρχει, ό,τι λέγεται είναι ανοησίες των ανθρώπων. Πρόσφατα «διαβάσαμε» πάνω
από τριάντα βιβλία (πανεπιστημιακές εκδόσεις και άλλα, Oxford, Cambridge, Columbia, SUNY, Princeton, MIT, Routledge, Blackwell, Macmillan, Sambhala, και άλλα) σχετικά με την Συνείδηση (Consciousness), την Οντολογία της Συνείδησης, τις
Θεωρίες Συνείδησης, την «Λειτουργία», την «σχέση» με τον ανθρώπινο εγκέφαλο,
κλπ. Πραγματικά λυπόμαστε για το επίπεδο γνώσης ή για το μέγεθος της άγνοιας
που υπάρχει. Σε άλλους κύκλους γνωρίζουν περισσότερα.
Πάντως δείτε κάποια από αυτά τα βιβλία:
Robert K. C. Forman - The
Problem of Pure Consciousness_ Mysticism and Philosophy-Oxford University
Press, USA (1997)
Robert K. C. Forman - The
Innate Capacity_ Mysticism, Psychology, and Philosophy-Oxford University Press
(1997)
Robert K. C. Forman -
Mysticism, Mind, Consciousness -SUNY
Press (1999)
Louis Roy - Mystical
Consciousness_ Western Perspectives and Dialogue With Japanese Thinkers (2003,
State University of New York Press)
Larry Dossey MD - One Mind,
How Our Individual Mind Is Part of a Greater Consciousness and Why It Matters -
Hay House, Inc. - (2013)
Consciousness in Advaita
Vedanta by William M. Indich - Motilal Banarsidass - (1980)
Sthan Timalsina -
Consciousness in Indian Philosophy_ The Advaita Doctrine of Awareness Only
(Routledge Hindu Studies Series) (2008)
James Swartz – The Essence of
Enlightenment - Vedanta, the Science of
Consciousness - Sentient Publications- (2015)
Tagawa Shun’ei, Charles Muller
- Living Yogacara_ An Introduction to Consciousness-only Buddhism (2009, Wisdom
Publications)
Fernando Tola, Carmen
Dragonetti - Being as Consciousness_ Yogacara Philosophy of Buddhism (2004,
Motilal Banarsidass)
Γνωσιολογία
Όταν η Συνείδηση «Αναγνωρίζει» Ιδιότητες, «Χαρακτηριστικά», στην Συνείδηση,
στις Καταστάσεις, σε Ό,τι Συμβαίνει δεν μιλάμε πια για Άμεση Θέαση του Εαυτού
(για Άμεση, Απόλυτη, Αντικειμενική, Πραγματική Γνώση) αλλά για «Αντίληψη» της
Συνείδησης, για Διαδικασία Γνώσης. Αυτή η Γνώση δεν έχει οντολογικό χαρακτήρα,
είναι διαδικασία, φαινόμενο. Ανήκει στην Γνωσιολογία. Ο Όρος Συνείδηση έχει
Οντολογικό Χαρακτήρα (έστω κι αν μιλάμε για μια Αποφατική Οντολογία) και
πρέπει, μόνο αυτός ο όρος να χρησιμοποιείται με οντολογικό νόημα και
περιεχόμενο. Η Αντίληψη του Όντος (που Αποδίδει Χαρακτηριστικά στην Συνείδηση), σαν Διαδικασία Γνώσης, είναι κάτι που
δημιουργείται, παράγεται, «κατασκευάζεται». Έτσι δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε
λέξη-ουσιαστικό για να αναφερθούμε σε αυτή. Ο πιο σωστός όρος είναι ο
ονοματικός τύπος του ρήματος που περιγράφει αυτό που συμβαίνει (απαρέμφατο), το
«ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ».
Το Συνειδέναι (η Αντιληπτική Αναγνώριση της Συνείδησης), Λογικά, Ξεκινά από
την Απλή Αντανάκλαση της Συνείδησης στην Αντίληψη (από την Καθαρή Εικόνα,
Απεικόνιση, στην Αντίληψη) κι είναι έτσι το Χωρίς Ιδιότητες, Χαρακτηριστικά.
Αυτό είναι το Όριο του Συνειδέναι, το Όριο
του οτιδήποτε γίνεται αντιληπτό. Αυτή είναι η Πρώτη Αντίληψη του Όντος.
Μέσα σε Αυτό το Λευκό (ή Σκοτεινό) Φόντο μπορούν να Σχηματιστούν Διάφορες
Αντιλήψεις του Όντος. Η Άπειρη Ενότητα του Όντος, ο Χώρος του Όντος, το
Υποκείμενο και το Αντικείμενο, ο Περιορισμός του Υποκειμένου σε Ατομικότητα, η
Εμπειρία του Χρόνου και της Ζωής σε αντικειμενικούς κόσμους της Μορφής. Με άλλα
λόγια το Συνειδέναι Λαμβάνει Πολλές Καταστάσεις και Δημιουργεί Πολλά Πεδία
Εκδήλωσης, και Επίπεδα ύπαρξης και ζωής.
Αλλά ενώ όλα αυτά φαίνεται να έχουν «οντολογικό χαρακτήρα» στην πραγματικότητα
είναι μόνο «γνωσιολογικά φαινόμενα». Δεν μιλάμε για Οντολογία, μιλάμε για
Γνωσιολογία, για αντιληπτικά φαινόμενα.
Όλο αυτό που Εμφανίζεται μέσα στο Όριο του Συνειδέναι είναι Αντιληπτικά
Φαινόμενα, Φαινόμενα εξαρτημένα, Φαινόμενα. Εδώ «Τοποθετούν» οι διάφορες
Παραδόσεις, τον Θεό, τον Προσωπικό Θεό, τους Κόσμους, Ουράνιο, Αόρατο Κόσμο, Κόσμο
της Μορφής, κι όλο το Φαινόμενο της
Δημιουργίας.
Πρέπει να διευκρινίσουμε ότι όταν μιλάμε για Αντίληψη μιλάμε για κάτι
διαφορετικό από την εμπειρία του ανθρώπου κι αυτό που νομίζει ή φαντάζεται ότι
είναι η Αντίληψη. Η Αντίληψη δεν είναι απλά «Σύλληψη» κάποιου πράγματος
(κατάστασης ή μορφής, κλπ.). Είναι Ενέργεια που δίνει «υπόσταση» σε αυτό που
συλλαμβάνει, που το «Δημιουργεί» και το «Υποστηρίζει» και το «Αφομοιώνει»
τελικά. Έτσι «Δημιουργούνται» οι Κόσμοι, οι καταστάσεις και τα όντα. Έτσι η
Αντιληπτική Ενέργεια υλοποιείται σε Μορφή (και υλική μορφή). Η ανθρώπινη
αντίληψη είναι απλά νοητική σύλληψη ή εσωτερική αναπαράσταση των πραγμάτων που
συλλαμβάνονται με τις αισθήσεις. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό.
Ηθική
Το Συνειδέναι (Αντίληψη) δεν είναι μια Ουσία (με οντολογικό χαρακτήρα) αλλά
μια διαδικασία (με γνωσιολογικό χαρακτήρα), ένα ρεύμα αντίληψης που ρέει στην
Αιωνιότητα και στον Χρόνο. Τα Ανώτερα Πεδία του Συνειδέναι Ρέουν Χωρίς να
Αλλοιώνονται κι έχουν τον χαρακτήρα του Χώρου. Εδώ γίνεται η Μετάβαση από το
Αντικειμενικό στο Υποκειμενικό, Δημιουργείται η Πολλαπλότητα κι Αναδύεται η
Ατομικότητα. Τα κατώτερα πεδία ρέουν συνεχώς στο Παρόν της Στιγμής,
μετασχηματίζονται συνέχεια και δημιουργούν την ψευδαίσθηση του γραμμικού χρόνου
(παρελθόν, παρόν, μέλλον). Είναι οι κατώτεροι κόσμοι της Νόησης, της Ενέργειας
και της Μορφής.
Στην πραγματικότητα, το Συνειδέναι (σαν Αντιληπτική Διαδικασία) είναι ένα Συνεχές
Ρεύμα Αντίληψης που «Διαφοροποιείται» σε Συγκεκριμένες («Σταθερές») Καταστάσεις,
που «Φαίνονται» διαφορετικές «ποιοτικά» (όταν η «ποσότητα» της Αντιληπτικής
Ενέργειας, φτάνει σε κάποια «όρια»). Έτσι
«Δημιουργούνται» οι «Κόσμοι» και Ξεδιπλώνεται η Ζωή κι Ανανεώνεται η
Εμπειρία. Είναι ακριβώς όπως το Φως όταν «Αναλύεται» στις Ακτινοβολίες του
(Χρώματα), όπως στο Ουράνιο Τόξο.
Οι Διάφορες Καταστάσεις που Διαμορφώνονται στο Συνειδέναι έχουν «αντικειμενικό
χαρακτήρα» και «συμπεριφέρονται» σαν ξεχωριστές πραγματικότητες.
Όταν το Συνειδέναι, είτε σαν Αντικειμενικό Συμβαίνειν, είτε σαν
Υποκειμενική Αντίληψη κι Ατομικότητα
Εστιάζεται σε μια Συγκεκριμένη Κατάσταση (Εκδηλώνεται σε κάποιο Πεδίο, ή «γεννιέται»
στον Κοσμο της Μορφής) Απορροφιέται σε αυτή την Εμπειρία, σαν να είναι η μόνη
παρούσα. Στην πραγματικότητα όλα Υπάρχουν Ταυτόχρονα, η Συνείδηση (με τον
Οντολογικό Χαρακτήρα της), το Συνειδέναι (με τον Γνωσιολογικό Χαρακτήρα του)
και η Εμπειρία της Δεδομένης Κατάστασης. Η Εστίαση στην Δεδομένη Κατάσταση
ονομάζεται ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ ή ΕΠΙΓΝΩΣΗ, Συναίσθηση της δεδομένης πραγματικότητας,
πλήρης γνώση μιας συγκεκριμένης πραγματικότητας.
Το Συνειδέναι λειτουργεί σαν Γενική Αντιληπτική Όραση (όπως στο ρήμα «βλέπω»).
Η Συνειδητότητα ή Επίγνωση λειτουργεί σαν εστιασμένη όραση (όπως στο ρήμα «κοιτάζω»).
Είναι χρήσιμη η ετυμολογική ανάλυση του ρήματος «επιγιγνώσκω» από το οποίο
προέρχεται η λέξη «επίγνωση». Επιγιγνώσκω σημαίνει: 1) Θεώμαι, κοιτάζω, γίνομαι
αυτόπτης μάρτυς, παρατηρώ. 2) Αναγνωρίζω ανομολογώ (δέχομαι κατηγορηματικά
κάτι). 3) Λαμβάνω «συνείδηση» (συναίσθηση) πράγματος τινός, αντιλαμβάνομαι τι,
διακρίνω τι.
Η Συνειδητότητα ή Επίγνωση είναι Εστίαση, Απορρόφηση σε μια Συγκεκριμένη
Κατάσταση του Συνειδέναι. Είναι δηλαδή ένας τεχνητός «περιορισμός» σε ένα
συγκεκριμένο αντιληπτικό περιεχόμενο. Αυτό σημαίνει ότι αποκλείοντας τις άλλες Καταστάσεις
του Συνειδέναι και λειτουργώντας μέσα από το «περιεχόμενο» της συγκεκριμένης
αντιληπτικής κατάστασης έχουμε μια περιορισμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Συνεπώς
το να έχουμε Συνειδητότητα ή Επίγνωση, πλήρη συναίσθηση μιας συγκεκριμένης
κατάστασης ύπαρξης, δεν σημαίνει πραγματικά Πλήρη Γνώση. Η Επίγνωση είναι πάντα
περιορισμένη, λειτουργεί πάντα μέσα στα όριά της κι ερμηνεύει τα πάντα μέσα από
την δική της προοπτική, μέσα από το δικό της αντιληπτικό περιεχόμενο. Ακόμα κι
όταν διερευνά την πιθανότητα, ή το πιθανό περιεχόμενο άλλων καταστάσεων Συνειδητότητας
το κάνει μέσα από και μέσα στην δική της περιορισμένη αντίληψη.
Στην πραγματικότητα είναι όλα παρόντα, Συνείδηση Συνειδέναι, Τοπική Επίγνωση. Αλλά ο
περιορισμός στην Συγκεκριμένη Συνειδητότητα ή Τοπική Επίγνωση, ούτε έχει
αντίληψη των πάντων, ούτε μπορεί να ερμηνεύσει τα πάντα. Για να έχουμε μια άλλη
Θέαση της Πραγματικότητας, μια πιο Ολοκληρωμένη Αντίληψη ή μια Πλήρη Ανττίληψη της
Πραγματικότητας θα πρέπει να Υπερβούμε την συγκεκριμένη δεδομένη συνειδητότητα
ή κατάσταση επίγνωσης, να Διευρύνουμε την Συνειδητότητά μας, να Βαθύνουμε την
Επίγνωσή μας.
Κι εφόσον η Κατάσταση Συνειδητότητας ή Επίγνωσης «Ορίζεται», «Προσδιορίζεται»,
«Χαρακτηρίζεται» και «Καθορίζεται» από το «αντιληπτικό περιεχόμενό» της θα
πρέπει ακριβώς να υπερβούμε αυτό το «αντιληπτικό περιεχόμενο». Αυτό μπορεί να
σημαίνει είτε την απόσυρση από κάποιες διαδικασίες αντίληψης ή την κατάργηση
κάποιων λειτουργιών για να Αποκατασταθεί η Φυσική Αντικειμενική Λειτουργία των
πραγμάτων. Άλλος τρόπος υπέρβασης δεν υπάρχει.
Η Υπέρβαση (σαν Αποκατάσταση της Φύσης) στην πραγματικότητα δεν οδηγεί στην
απομόνωση της Συνειδητότητας αλλά σε ένα Διευρυμένο Τρόπο Λειτουργίας, στην Απελευθέρωση.
Απλά Βλέπουμε την Πραγματικότητα από ένα Υψηλότερο (ή Βαθύτερο) Σημείο με
Διευρυμένους Ορίζοντες.
Με αυτή την έννοια η Συνειδητότητα μπορεί να Διευρυνθεί και να Αναδυθεί
στην ίδια την Ουσία του Συνειδέναι και να Απορροφηθεί στην Αρχική Κατάσταση της
Συνείδησης.
Μετάβαση
Η Συνείδηση Υπάρχει από Μόνη της. Το Συνειδέναι είναι μια Έμφυτη
Δυνατότητα, Διαδικασία, Λειτουργία της Συνείδηση. Η Συνειδητότητα ή Επίγνωση είναι
ένας Τοπικός Περιορισμός του Συνειδέναι. Όλα αυτά Υπάρχουν ταυτόχρονα. Η
Πραγματικότητα τα Περιλαμβάνει όλα στην Ενότητά της. Δεν υπάρχουν δύο ή
περισσότερες πραγματικότητες. Αυτά είναι φαντασιώσεις του δυαδικού νου.
Ο Περιορισμός της Συνειδητότητας είναι Φυσικός κι έχει να κάνει με την «Τοπικότητα»
της Αντίληψης κι όχι με την «αλήθεια» ή το «ψεύδος» του νοητικού περιεχομένου.
Η Συνειδητότητα έχει Έμφυτη την δυνατότητα και την ικανότητα να έχει ορθή
αντίληψη της τοπικής πραγματικότητας. Αλλά συνήθως δεν συμβαίνει αυτό. Για
παράδειγμα ο ενσωματωμένος άνθρωπος γεννιέται σε μια κοινωνία και διαμορφώνεται
από την κοινωνία με την κοινωνικοποίησή του. Το νοητικό περιεχόμενό του
καθορίζεται από το πολιτιστικό περιβάλλον, προσδιορίζεται από την γλώσσα (που
εκφράζει τις αντιλήψεις της κοινωνίας) και κατευθύνεται από την «εκπαίδευση»
και την «κοινωνική συμμετοχή».
Το ότι υπάρχουν κι άλλες καταστάσεις Συνειδητότητας, πέρα από αυτή του
συνηθισμένου ανθρώπου, είναι σχεδόν αυταπόδεικτο. Το ότι η Συνειδητότητα μπορεί
να Διευρυνθεί, να Φωτισθεί, να Ελευθερωθεί, μπορεί να υποδειχτεί. Ο Μόνος
Δρόμος τελικά είναι η εγκατάλειψη του κατασκευασμένου εγώ, του κατασκευασμένου
εννοιολογικού περιεχομένου. Πρέπει να εγκαταλείψουμε τον παλιό «τόπο» για να
αναδυθούμε σε ένα Ευρύτερο Τοπίο.
Στην πραγματικότητα όλες οι Διδασκαλίες δείχνουν την Ίδια Κατεύθυνση. Κι όλες
οι Πνευματικές Πρακτικές, είτε περιλαμβάνουν κάποιου είδους δράση, είτε
περιλαμβάνουν εγκατάλειψη, απόσυρση, αποκοπή από αντιλήψεις και συμπεριφορές
προσδιορίζουν τον ίδιο Στόχο, την Μετάβαση σε μια άλλης ποιότητας
Συνειδητότητα, Ευρύτερη, Βαθύτερη.
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι η Μετάβαση, η Διεύρυνση της Συνειδητότητας, η
Εμβάθυνση της Επίγνωσης, έχει σχέση με την Φύση της Συνειδητότητας κι όχι με το
πολιτιστικό περιβάλλον, τις ανθρώπινες αντιλήψεις ή τον ιστορικό χρόνο. Είναι
πέρα από τα ανθρώπινα.
Το άλλο χαρακτηριστικό της Ανώτερης Συνειδητότητας είναι ότι είναι
Αντικειμενική, Συμβαίνει (καθώς δεν εμπλέκεται το περιορισμένο αντιληπτικό
περιεχόμενο). Παρόλα αυτά δεν εμποδίζεται καμιά από τις φυσικές λειτουργίες του
ανθρώπου, σκέψη, αίσθηση, δράση, απλά όλα συμβαίνουν μόνα τους.
Τέλος η Εμπειρία της Διευρυμένης Συνειδητότητας αποκαλύπτει τις άλλες διαστάσεις της Πραγματικότητας, είναι
ένα Άνοιγμα προς τον Κόσμο του Απείρου.
Η Ερμηνεία της
Εικόνας
Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (Λευκό) είναι η Μόνη Σταθερή Πραγματικότητα, Θεμέλιο των Πάντων,
Πηγή, Υποστήριγμα και Καταφύγιο όλων των πραγμάτων.
Όλα Όσα Εμφανίζονται μέσα στον Ορίζοντα του ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ (Μαύρος Κύκλος)
είναι Φαινόμενα που Έρχονται και Φεύγουν.
Τα Φαινόμενα που Αποκαλύπτονται στα Όρια της ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑΣ είναι Παροδικά
και δεν αφήνουν ίχνη αλλά «συνεχίζονται» στα φαινόμενα που τα αντικαθιστούν.
Η Μεγάλη «Διάρκεια» του Φαινομένου της «Δημιουργίας» δίνει την αίσθηση της αντικειμενικής
υπόστασης (που όμως είναι ψεύτικη). Το Γεγονός όμως ότι όλα τα Φαινόμενα
(Αντικειμενικές Καταστάσεις ή Υποκειμενικές Εμπειρίες) Υφίστανται Μόνο στο
Απόλυτο Παρόν που Ρέει Μετασχηματίζοντας τα Φαινόμενα κι αφήνοντας την Ζωή να Πηγαίνει
προς τον Προορισμό της, αποκαλύπτει τον
παροδικό χαρακτήρα τους. Ισορροπούμε, κυριολεκτικά, στην Κόψη της Στιγμής, δεν
μπορούμε να «κρατηθούμε» από «πουθενά».
Διακρίνονται, τέλος, οι Τρεις Κόσμοι, ο Ευρύτερος Πνευματικός Κόσμος
(Μπλε), ο Διευρυμένος Κόσμος της Μη-Δυαδικής Συνειδητότητας (Πράσινο) κι ο
Κατώτερος Κόσμος, της Νόησης-Ενέργειας-Μορφής ((Κίτρινο, Πορτοκαλί, Κόκκινο), Η
Ίδια Εικόνα της Πραγματικότητας, που συνεχώς «διευρύνεται» (ή «περιορίζεται»).
Η Θρησκειολογική
Ανάλυση
Κατ’
αρχήν, αγαπητοί φίλοι, όλα αυτά που λέω, δεν αποτελούν προσωπικές αντιλήψεις...
Αυτά που λέω υποστηρίζονται από όλες τις θρησκείες, κι όλες οι θρησκείες
συμφωνούν σε αυτά (πέρα από παραλλαγές στην περιγραφή και την ορολογία...)...
Η επίγνωση (η οποιαδήποτε επίγνωση) περικλείνει μέσα της την
δυνατότητα της ανάπτυξής της, της απελευθέρωσής της: την δυνατότητα να αλλάξει
και να μεταμορφωθεί: την δυνατότητα να δει τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο...
να βιώσει την Αντικειμενική Πραγματικότητα...
Η
ανώτερη επίγνωση που πραγματοποιούν όλοι οι (σοβαροί) οπαδοί του εσωτερισμού:
1)
Μεταμορφώνει τελείως τη αντίληψη της ατομικότητας.
2)
Φέρνει την επίγνωση σε επικοινωνία με την Υποκρυπτόμενη Ευρύτερη Αντικειμενική
Πραγματικότητα.
3)
Αποτελεί (εφ’ όσον πραγματοποιηθεί), μία μόνιμη μεταμόρφωση, κατάσταση ζωής και
δράσης: Δεν μιλάμε για κάποιου είδους έκσταση στην οποία ο άνθρωπος αποκόπτεται
από την φυσική πραγματικότητα και μετά επανέρχεται στην κατάσταση του
συνηθισμένου ανθρώπου...
4)
Η επίγνωση μεταμορφώνεται, διευρύνεται και συμπεριλαμβάνει και την
Υποκρυπτόμενη Αντικειμενική Πραγματικότητα και τον φυσικό κόσμο... Δεν καταργούνται
οι διανοητικοί μηχανισμοί και οι αισθήσεις: Λειτουργούν διαφορετικά...
5)
Αυτό που συμβαίνει πραγματικά είναι ότι η ανώτερη επίγνωση αντιλαμβάνεται σε
μία ευρύτερη σύνθεση και την Υποκρυπτόμενη Πραγματικότητα και τον φυσικό
κόσμο...
Στην
παρούσα φάση η επίγνωση είναι απελευθερωμένη και συμμετέχει ταυτόχρονα και στην
Ευρύτερη Αντικειμενική Πραγματικότητα και είναι παρούσα, μέσω εγκεφάλου, στον φυσικό
κόσμο: Και, Υπερβαίνει (λόγω της πραγματοποίησης) τον εγκέφαλο και συμμετέχει
στην Ευρύτερη Αντικειμενική Πραγματικότητα... και λειτουργεί μέσα στον κόσμο
(μέσω του εγκεφάλου), αλλά με ένα τρόπο τελείως διαφορετικό από του συνηθισμένου
ανθρώπου (λόγω της ευρύτερης αντίληψής της)... Αποτελεί μία νέα ατομικότητα
(όχι υποκειμενικότητα) στα πλαίσια όμως μίας Ευρύτερης Πραγματικότητας, που
περιλαμβάνει και την Υποκρυπτόμενη Αντικειμενική Πραγματικότητα και τον φυσικό
κόσμο.
Αποτελεί
ένα κέντρο επίγνωσης του Παγκόσμιου Αντικειμενικού, Κοινωνεί με το Όλον, δεν
είναι το Όλον: Υπάρχει μία ολόκληρη εσωτερική πορεία για να φτάσουμε στο Όλον (ποτέ
δεν είπαμε ότι η ανώτερη επίγνωση είναι το τέρμα... αντίθετα πάντα υπογραμμίζαμε
ότι είναι η Αρχή της Αληθινής Πνευματικής Ζωής):
Επειδή
όμως με την ανώτερη επίγνωση συμμετέχουμε σε Μία Ευρύτερη Αντικειμενική
Πραγματικότητα, στην Οποία συμμετέχουν κι άλλοι (όσοι φτάνουν σε αυτή την
κατάσταση), η ατομικότητα υποχωρεί χάριν της Αντικειμενικής Αντίληψης. Μέσα σε
αυτή την επίγνωση εκφράζεται το Αντικειμενικό, που είναι Ζωντανό κι όχι «νεκρά
φύση», (είναι ο Ζωντανός Θεός): Για υποκειμενικότητα μιλάμε σε αυτό το επίπεδο
επίγνωσης; Καταλαβαίνετε τι λέω; Κοινωνούμε και συμμετέχουμε στο Αντικειμενικό,
στον Αντικειμενικό Θεό, στο Ζωντανό Θεό: Επηρεαζόμαστε από Αυτό, εκφράζουμε
Αυτό, ζούμε Αυτό: Που είναι η υποκειμενικότητα;
Αγαπητοί
φίλοι, αυτό για το Οποίο μιλάμε, δεν είναι απλά εμπειρία μίας ανώτερης
πραγματοποίησης, μία μεταφυσική εμπειρία, είναι το επόμενο στάδιο στην εξέλιξη
του ανθρώπου...
Εδώ
και κάποιες χιλιάδες χρόνια ξεκίνησε αυτό με την εμφάνιση κάποιων εξαιρετικών
ανθρώπων, όπως του Βούδα, του Λάο Τσε, του Ιησού, κλπ... Η άνοδος της
ανθρωπότητας σε αυτό το επίπεδο, βρίσκεται βαθιά στο μέλλον...
Αν
ξεκινήσουμε από την απλή ενέργεια-ύλη, βλέπουμε πως, από την ανόργανη ύλη
αναδύθηκε η Ζωή... Η Ζωή, με την οργάνωσή της, έφτασε μέσω κατάλληλων οργάνων,
όπως το νευρικό σύστημα κι ο εγκέφαλος, στην ανάδυση της Επίγνωσης. Η Επίγνωση
είναι κάτι διαφορετικό από τον εγκέφαλο (έστω κι αν δεν μπορούμε ακόμα να το
δούμε). Η ανάπτυξη της Επίγνωσης θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα (αλλά σίγουρα),
στην επίτευξη μίας «ανώτερης επίγνωσης» από τον άνθρωπο, που θα ξεπερνά την ύλη
και θα συμμετέχει στο Υπερβατικό.
Η
Επίγνωση στο απώτερο μέλλον, θα απελευθερωθεί από την ύλη (που δεν είναι παρά
μία κατώτερη λειτουργία της Επίγνωσης)...
Ενέργεια-ύλη,
Ζωή, Επίγνωση, Παγκόσμιο, Θεός, δεν είναι παρά στάδια σε μία εξέλιξη στην οποία
βλέπουμε μόνο ένα μέρος, εμείς οι άνθρωποι...
