Esoterism Academy: Αντικειμενική Πραγματικότητα

Sunday, August 14, 2022

Αντικειμενική Πραγματικότητα

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΤΑ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΟΛΑ

(ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ, ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ)

Η Εσωτερική Θεώρηση: Η Συνείδηση

Οντολογία

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Είναι Βιωματικά, Εμπειρικά, «Εκ των πραγμάτων» (κι επομένως Αυταπόδεικτα) η Αρχή της Ύπαρξης, της Γνώσης, της Ζωής (της Δράσης, της Κίνησης).

Τι είναι Συνείδηση; Ποιος «ρωτά»; Προφανώς η Συνείδηση. Ποιος μπορεί να «γνωρίσει»; Η Συνείδηση. Ποιος το «πραγματοποιεί» αυτό; Η Συνείδηση.

Η Συνείδηση, από Μόνη της, Αυθόρμητα, Πηγαία, έχει Άμεση Γνώση (Άμεση Θέαση), του Εαυτού, γιατί αυτή η Γνώση αφορά τον «Τρόπο» που υπάρχει. Αυτή η Γνώση είναι Άμεση, Συμβαίνει κι είναι Ανόθευτη. Είναι Απόλυτη, Αντικειμενική κι Αληθινή (Πραγματική) Γνώση. Αυτή η Γνώση δεν δημιουργείται, δεν παράγεται, δεν «κατασκευάζεται». Είναι Αληθινή Αυτογνωσία.

Έτσι, η Συνείδηση, έχοντας Άμεση Γνώση του Εαυτού τι «γνωρίζει»; Το Μόνο που Γνωρίζει (Απόλυτα, Αντικειμενικά, Πραγματικά) είναι ότι «ΕΙΝΑΙ», ότι «ΥΠΑΡΧΕΙ» κι ότι «ΓΝΩΡΙΖΕΙ» ότι Υπάρχει κι αυτή η Γνώση είναι ήδη Ζωή (Δράση, Κίνηση). Για αυτό λέμε ότι η Συνείδηση είναι η Αρχή της Ύπαρξης, της Γνώσης, της Ζωής.

Η Συνείδηση, έχοντας Αυτογνωσία Γνωρίζει απλά και μόνο ότι «Είναι». Δεν υπάρχει καμία άλλη Ιδιότητα, κανένα άλλο Χαρακτηριστικό, που να Αναδύεται αυτόματα. Δεν υπάρχει, Χώρος, Χρόνος, οποιοδήποτε άλλο φαινόμενο. Έτσι αυτή η «Γνώση» του Εαυτού (η Αυτογνωσία) Καλύπτεται από το Μυστήριο των Μη-Ιδιοτήτων, από το Σκοτάδι της Αγνωσίας, του Ακατάληπτου, του Ανέγγιχτου. Συνεπώς η Μόνη Οντολογία που μπορεί να Θεμελιωθεί Εδώ είναι η Αποφατική Οντολογία, τίποτα. Για αυτό λέμε ότι η Συνείδηση δεν έχει «Οντολογία». Είναι ένα Μυστήριο. Η Συνείδηση είναι το Μόνο που Υπάρχει και δεν υπάρχει καμία «γνώση» (πέρα από το ότι Υπάρχει, ότι Είναι το «Είναι») για αυτό που «Είναι» (γιατί απλά είναι περιττή, δεν χρειάζεται να υπάρχει).

Έτσι Αληθινή Οντολογία, «Λόγος περί του Όντος», είναι αδύνατη και δεν υπάρχει, ό,τι λέγεται είναι ανοησίες των ανθρώπων. Πρόσφατα «διαβάσαμε» πάνω από τριάντα βιβλία (πανεπιστημιακές εκδόσεις και άλλα, Oxford, Cambridge, Columbia, SUNY, Princeton, MIT, Routledge, Blackwell, Macmillan, Sambhala, και άλλα) σχετικά με την Συνείδηση (Consciousness), την Οντολογία της Συνείδησης, τις Θεωρίες Συνείδησης, την «Λειτουργία», την «σχέση» με τον ανθρώπινο εγκέφαλο, κλπ. Πραγματικά λυπόμαστε για το επίπεδο γνώσης ή για το μέγεθος της άγνοιας που υπάρχει. Σε άλλους κύκλους γνωρίζουν περισσότερα.

Πάντως δείτε κάποια από αυτά τα βιβλία:

Robert K. C. Forman - The Problem of Pure Consciousness_ Mysticism and Philosophy-Oxford University Press, USA (1997)

Robert K. C. Forman - The Innate Capacity_ Mysticism, Psychology, and Philosophy-Oxford University Press (1997)

Robert K. C. Forman - Mysticism, Mind, Consciousness -SUNY Press (1999)

Louis Roy - Mystical Consciousness_ Western Perspectives and Dialogue With Japanese Thinkers (2003, State University of New York Press)

Larry Dossey MD - One Mind, How Our Individual Mind Is Part of a Greater Consciousness and Why It Matters - Hay House, Inc. - (2013)

Consciousness in Advaita Vedanta by William M. Indich - Motilal Banarsidass - (1980)

Sthan Timalsina - Consciousness in Indian Philosophy_ The Advaita Doctrine of Awareness Only (Routledge Hindu Studies Series) (2008)

James Swartz – The Essence of Enlightenment - Vedanta, the Science of Consciousness - Sentient Publications- (2015)

Tagawa Shun’ei, Charles Muller - Living Yogacara_ An Introduction to Consciousness-only Buddhism (2009, Wisdom Publications)

Fernando Tola, Carmen Dragonetti - Being as Consciousness_ Yogacara Philosophy of Buddhism (2004, Motilal Banarsidass)

Γνωσιολογία

Όταν η Συνείδηση «Αναγνωρίζει» Ιδιότητες, «Χαρακτηριστικά», στην Συνείδηση, στις Καταστάσεις, σε Ό,τι Συμβαίνει δεν μιλάμε πια για Άμεση Θέαση του Εαυτού (για Άμεση, Απόλυτη, Αντικειμενική, Πραγματική Γνώση) αλλά για «Αντίληψη» της Συνείδησης, για Διαδικασία Γνώσης. Αυτή η Γνώση δεν έχει οντολογικό χαρακτήρα, είναι διαδικασία, φαινόμενο. Ανήκει στην Γνωσιολογία. Ο Όρος Συνείδηση έχει Οντολογικό Χαρακτήρα (έστω κι αν μιλάμε για μια Αποφατική Οντολογία) και πρέπει, μόνο αυτός ο όρος να χρησιμοποιείται με οντολογικό νόημα και περιεχόμενο. Η Αντίληψη του Όντος (που Αποδίδει Χαρακτηριστικά στην Συνείδηση), σαν Διαδικασία Γνώσης, είναι κάτι που δημιουργείται, παράγεται, «κατασκευάζεται». Έτσι δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε λέξη-ουσιαστικό για να αναφερθούμε σε αυτή. Ο πιο σωστός όρος είναι ο ονοματικός τύπος του ρήματος που περιγράφει αυτό που συμβαίνει (απαρέμφατο), το «ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ».

Το Συνειδέναι (η Αντιληπτική Αναγνώριση της Συνείδησης), Λογικά, Ξεκινά από την Απλή Αντανάκλαση της Συνείδησης στην Αντίληψη (από την Καθαρή Εικόνα, Απεικόνιση, στην Αντίληψη) κι είναι έτσι το Χωρίς Ιδιότητες, Χαρακτηριστικά. Αυτό είναι το Όριο του Συνειδέναι, το Όριο του οτιδήποτε γίνεται αντιληπτό. Αυτή είναι η Πρώτη Αντίληψη του Όντος.

Μέσα σε Αυτό το Λευκό (ή Σκοτεινό) Φόντο μπορούν να Σχηματιστούν Διάφορες Αντιλήψεις του Όντος. Η Άπειρη Ενότητα του Όντος, ο Χώρος του Όντος, το Υποκείμενο και το Αντικείμενο, ο Περιορισμός του Υποκειμένου σε Ατομικότητα, η Εμπειρία του Χρόνου και της Ζωής σε αντικειμενικούς κόσμους της Μορφής. Με άλλα λόγια το Συνειδέναι Λαμβάνει Πολλές Καταστάσεις και Δημιουργεί Πολλά Πεδία Εκδήλωσης, και Επίπεδα ύπαρξης και ζωής. Αλλά ενώ όλα αυτά φαίνεται να έχουν «οντολογικό χαρακτήρα» στην πραγματικότητα είναι μόνο «γνωσιολογικά φαινόμενα». Δεν μιλάμε για Οντολογία, μιλάμε για Γνωσιολογία, για αντιληπτικά φαινόμενα.

Όλο αυτό που Εμφανίζεται μέσα στο Όριο του Συνειδέναι είναι Αντιληπτικά Φαινόμενα, Φαινόμενα εξαρτημένα, Φαινόμενα. Εδώ «Τοποθετούν» οι διάφορες Παραδόσεις, τον Θεό, τον Προσωπικό Θεό, τους Κόσμους, Ουράνιο, Αόρατο Κόσμο, Κόσμο της Μορφής, κι όλο το Φαινόμενο της Δημιουργίας.

Πρέπει να διευκρινίσουμε ότι όταν μιλάμε για Αντίληψη μιλάμε για κάτι διαφορετικό από την εμπειρία του ανθρώπου κι αυτό που νομίζει ή φαντάζεται ότι είναι η Αντίληψη. Η Αντίληψη δεν είναι απλά «Σύλληψη» κάποιου πράγματος (κατάστασης ή μορφής, κλπ.). Είναι Ενέργεια που δίνει «υπόσταση» σε αυτό που συλλαμβάνει, που το «Δημιουργεί» και το «Υποστηρίζει» και το «Αφομοιώνει» τελικά. Έτσι «Δημιουργούνται» οι Κόσμοι, οι καταστάσεις και τα όντα. Έτσι η Αντιληπτική Ενέργεια υλοποιείται σε Μορφή (και υλική μορφή). Η ανθρώπινη αντίληψη είναι απλά νοητική σύλληψη ή εσωτερική αναπαράσταση των πραγμάτων που συλλαμβάνονται με τις αισθήσεις. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό.

Ηθική

Το Συνειδέναι (Αντίληψη) δεν είναι μια Ουσία (με οντολογικό χαρακτήρα) αλλά μια διαδικασία (με γνωσιολογικό χαρακτήρα), ένα ρεύμα αντίληψης που ρέει στην Αιωνιότητα και στον Χρόνο. Τα Ανώτερα Πεδία του Συνειδέναι Ρέουν Χωρίς να Αλλοιώνονται κι έχουν τον χαρακτήρα του Χώρου. Εδώ γίνεται η Μετάβαση από το Αντικειμενικό στο Υποκειμενικό, Δημιουργείται η Πολλαπλότητα κι Αναδύεται η Ατομικότητα. Τα κατώτερα πεδία ρέουν συνεχώς στο Παρόν της Στιγμής, μετασχηματίζονται συνέχεια και δημιουργούν την ψευδαίσθηση του γραμμικού χρόνου (παρελθόν, παρόν, μέλλον). Είναι οι κατώτεροι κόσμοι της Νόησης, της Ενέργειας και της Μορφής.

Στην πραγματικότητα, το Συνειδέναι (σαν Αντιληπτική Διαδικασία) είναι ένα Συνεχές Ρεύμα Αντίληψης που «Διαφοροποιείται» σε Συγκεκριμένες («Σταθερές») Καταστάσεις, που «Φαίνονται» διαφορετικές «ποιοτικά» (όταν η «ποσότητα» της Αντιληπτικής Ενέργειας, φτάνει σε κάποια «όρια»). Έτσι «Δημιουργούνται» οι «Κόσμοι» και Ξεδιπλώνεται η Ζωή κι Ανανεώνεται η Εμπειρία. Είναι ακριβώς όπως το Φως όταν «Αναλύεται» στις Ακτινοβολίες του (Χρώματα), όπως στο Ουράνιο Τόξο.

Οι Διάφορες Καταστάσεις που Διαμορφώνονται στο Συνειδέναι έχουν «αντικειμενικό χαρακτήρα» και «συμπεριφέρονται» σαν ξεχωριστές πραγματικότητες.

Όταν το Συνειδέναι, είτε σαν Αντικειμενικό Συμβαίνειν, είτε σαν Υποκειμενική Αντίληψη κι Ατομικότητα
Εστιάζεται σε μια Συγκεκριμένη Κατάσταση (Εκδηλώνεται σε κάποιο Πεδίο, ή «γεννιέται» στον Κοσμο της Μορφής) Απορροφιέται σε αυτή την Εμπειρία, σαν να είναι η μόνη παρούσα. Στην πραγματικότητα όλα Υπάρχουν Ταυτόχρονα, η Συνείδηση (με τον Οντολογικό Χαρακτήρα της), το Συνειδέναι (με τον Γνωσιολογικό Χαρακτήρα του) και η Εμπειρία της Δεδομένης Κατάστασης. Η Εστίαση στην Δεδομένη Κατάσταση ονομάζεται ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ ή ΕΠΙΓΝΩΣΗ, Συναίσθηση της δεδομένης πραγματικότητας, πλήρης γνώση μιας συγκεκριμένης πραγματικότητας.

Το Συνειδέναι λειτουργεί σαν Γενική Αντιληπτική Όραση (όπως στο ρήμα «βλέπω»). Η Συνειδητότητα ή Επίγνωση λειτουργεί σαν εστιασμένη όραση (όπως στο ρήμα «κοιτάζω»).

Είναι χρήσιμη η ετυμολογική ανάλυση του ρήματος «επιγιγνώσκω» από το οποίο προέρχεται η λέξη «επίγνωση». Επιγιγνώσκω σημαίνει: 1) Θεώμαι, κοιτάζω, γίνομαι αυτόπτης μάρτυς, παρατηρώ. 2) Αναγνωρίζω ανομολογώ (δέχομαι κατηγορηματικά κάτι). 3) Λαμβάνω «συνείδηση» (συναίσθηση) πράγματος τινός, αντιλαμβάνομαι τι, διακρίνω τι.

Η Συνειδητότητα ή Επίγνωση είναι Εστίαση, Απορρόφηση σε μια Συγκεκριμένη Κατάσταση του Συνειδέναι. Είναι δηλαδή ένας τεχνητός «περιορισμός» σε ένα συγκεκριμένο αντιληπτικό περιεχόμενο. Αυτό σημαίνει ότι αποκλείοντας τις άλλες Καταστάσεις του Συνειδέναι και λειτουργώντας μέσα από το «περιεχόμενο» της συγκεκριμένης αντιληπτικής κατάστασης έχουμε μια περιορισμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Συνεπώς το να έχουμε Συνειδητότητα ή Επίγνωση, πλήρη συναίσθηση μιας συγκεκριμένης κατάστασης ύπαρξης, δεν σημαίνει πραγματικά Πλήρη Γνώση. Η Επίγνωση είναι πάντα περιορισμένη, λειτουργεί πάντα μέσα στα όριά της κι ερμηνεύει τα πάντα μέσα από την δική της προοπτική, μέσα από το δικό της αντιληπτικό περιεχόμενο. Ακόμα κι όταν διερευνά την πιθανότητα, ή το πιθανό περιεχόμενο άλλων καταστάσεων Συνειδητότητας το κάνει μέσα από και μέσα στην δική της περιορισμένη αντίληψη.

Στην πραγματικότητα είναι όλα παρόντα, Συνείδηση Συνειδέναι, Τοπική Επίγνωση. Αλλά ο περιορισμός στην Συγκεκριμένη Συνειδητότητα ή Τοπική Επίγνωση, ούτε έχει αντίληψη των πάντων, ούτε μπορεί να ερμηνεύσει τα πάντα. Για να έχουμε μια άλλη Θέαση της Πραγματικότητας, μια πιο Ολοκληρωμένη Αντίληψη ή μια Πλήρη Ανττίληψη της Πραγματικότητας θα πρέπει να Υπερβούμε την συγκεκριμένη δεδομένη συνειδητότητα ή κατάσταση επίγνωσης, να Διευρύνουμε την Συνειδητότητά μας, να Βαθύνουμε την Επίγνωσή μας.

Κι εφόσον η Κατάσταση Συνειδητότητας ή Επίγνωσης «Ορίζεται», «Προσδιορίζεται», «Χαρακτηρίζεται» και «Καθορίζεται» από το «αντιληπτικό περιεχόμενό» της θα πρέπει ακριβώς να υπερβούμε αυτό το «αντιληπτικό περιεχόμενο». Αυτό μπορεί να σημαίνει είτε την απόσυρση από κάποιες διαδικασίες αντίληψης ή την κατάργηση κάποιων λειτουργιών για να Αποκατασταθεί η Φυσική Αντικειμενική Λειτουργία των πραγμάτων. Άλλος τρόπος υπέρβασης δεν υπάρχει.

Η Υπέρβαση (σαν Αποκατάσταση της Φύσης) στην πραγματικότητα δεν οδηγεί στην απομόνωση της Συνειδητότητας αλλά σε ένα Διευρυμένο Τρόπο Λειτουργίας, στην Απελευθέρωση. Απλά Βλέπουμε την Πραγματικότητα από ένα Υψηλότερο (ή Βαθύτερο) Σημείο με Διευρυμένους Ορίζοντες.

Με αυτή την έννοια η Συνειδητότητα μπορεί να Διευρυνθεί και να Αναδυθεί στην ίδια την Ουσία του Συνειδέναι και να Απορροφηθεί στην Αρχική Κατάσταση της Συνείδησης.

Μετάβαση

Η Συνείδηση Υπάρχει από Μόνη της. Το Συνειδέναι είναι μια Έμφυτη Δυνατότητα, Διαδικασία, Λειτουργία της Συνείδηση. Η Συνειδητότητα ή Επίγνωση είναι ένας Τοπικός Περιορισμός του Συνειδέναι. Όλα αυτά Υπάρχουν ταυτόχρονα. Η Πραγματικότητα τα Περιλαμβάνει όλα στην Ενότητά της. Δεν υπάρχουν δύο ή περισσότερες πραγματικότητες. Αυτά είναι φαντασιώσεις του δυαδικού νου.

Ο Περιορισμός της Συνειδητότητας είναι Φυσικός κι έχει να κάνει με την «Τοπικότητα» της Αντίληψης κι όχι με την «αλήθεια» ή το «ψεύδος» του νοητικού περιεχομένου. Η Συνειδητότητα έχει Έμφυτη την δυνατότητα και την ικανότητα να έχει ορθή αντίληψη της τοπικής πραγματικότητας. Αλλά συνήθως δεν συμβαίνει αυτό. Για παράδειγμα ο ενσωματωμένος άνθρωπος γεννιέται σε μια κοινωνία και διαμορφώνεται από την κοινωνία με την κοινωνικοποίησή του. Το νοητικό περιεχόμενό του καθορίζεται από το πολιτιστικό περιβάλλον, προσδιορίζεται από την γλώσσα (που εκφράζει τις αντιλήψεις της κοινωνίας) και κατευθύνεται από την «εκπαίδευση» και την «κοινωνική συμμετοχή».

Το ότι υπάρχουν κι άλλες καταστάσεις Συνειδητότητας, πέρα από αυτή του συνηθισμένου ανθρώπου, είναι σχεδόν αυταπόδεικτο. Το ότι η Συνειδητότητα μπορεί να Διευρυνθεί, να Φωτισθεί, να Ελευθερωθεί, μπορεί να υποδειχτεί. Ο Μόνος Δρόμος τελικά είναι η εγκατάλειψη του κατασκευασμένου εγώ, του κατασκευασμένου εννοιολογικού περιεχομένου. Πρέπει να εγκαταλείψουμε τον παλιό «τόπο» για να αναδυθούμε σε ένα Ευρύτερο Τοπίο.

Στην πραγματικότητα όλες οι Διδασκαλίες δείχνουν την Ίδια Κατεύθυνση. Κι όλες οι Πνευματικές Πρακτικές, είτε περιλαμβάνουν κάποιου είδους δράση, είτε περιλαμβάνουν εγκατάλειψη, απόσυρση, αποκοπή από αντιλήψεις και συμπεριφορές προσδιορίζουν τον ίδιο Στόχο, την Μετάβαση σε μια άλλης ποιότητας Συνειδητότητα, Ευρύτερη, Βαθύτερη.

Γίνεται λοιπόν φανερό ότι η Μετάβαση, η Διεύρυνση της Συνειδητότητας, η Εμβάθυνση της Επίγνωσης, έχει σχέση με την Φύση της Συνειδητότητας κι όχι με το πολιτιστικό περιβάλλον, τις ανθρώπινες αντιλήψεις ή τον ιστορικό χρόνο. Είναι πέρα από τα ανθρώπινα.

Το άλλο χαρακτηριστικό της Ανώτερης Συνειδητότητας είναι ότι είναι Αντικειμενική, Συμβαίνει (καθώς δεν εμπλέκεται το περιορισμένο αντιληπτικό περιεχόμενο). Παρόλα αυτά δεν εμποδίζεται καμιά από τις φυσικές λειτουργίες του ανθρώπου, σκέψη, αίσθηση, δράση, απλά όλα συμβαίνουν μόνα τους.

Τέλος η Εμπειρία της Διευρυμένης Συνειδητότητας αποκαλύπτει τις άλλες διαστάσεις της Πραγματικότητας, είναι ένα Άνοιγμα προς τον Κόσμο του Απείρου.

Η Ερμηνεία της Εικόνας

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (Λευκό) είναι η Μόνη Σταθερή Πραγματικότητα, Θεμέλιο των Πάντων, Πηγή, Υποστήριγμα και Καταφύγιο όλων των πραγμάτων.

Όλα Όσα Εμφανίζονται μέσα στον Ορίζοντα του ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ (Μαύρος Κύκλος) είναι Φαινόμενα που Έρχονται και Φεύγουν.

Τα Φαινόμενα που Αποκαλύπτονται στα Όρια της ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑΣ είναι Παροδικά και δεν αφήνουν ίχνη αλλά «συνεχίζονται» στα φαινόμενα που τα αντικαθιστούν.

Η Μεγάλη «Διάρκεια» του Φαινομένου της «Δημιουργίας» δίνει την αίσθηση της αντικειμενικής υπόστασης (που όμως είναι ψεύτικη). Το Γεγονός όμως ότι όλα τα Φαινόμενα (Αντικειμενικές Καταστάσεις ή Υποκειμενικές Εμπειρίες) Υφίστανται Μόνο στο Απόλυτο Παρόν που Ρέει Μετασχηματίζοντας τα Φαινόμενα κι αφήνοντας την Ζωή να Πηγαίνει προς τον Προορισμό της, αποκαλύπτει τον παροδικό χαρακτήρα τους. Ισορροπούμε, κυριολεκτικά, στην Κόψη της Στιγμής, δεν μπορούμε να «κρατηθούμε» από «πουθενά».

Διακρίνονται, τέλος, οι Τρεις Κόσμοι, ο Ευρύτερος Πνευματικός Κόσμος (Μπλε), ο Διευρυμένος Κόσμος της Μη-Δυαδικής Συνειδητότητας (Πράσινο) κι ο Κατώτερος Κόσμος, της Νόησης-Ενέργειας-Μορφής ((Κίτρινο, Πορτοκαλί, Κόκκινο), Η Ίδια Εικόνα της Πραγματικότητας, που συνεχώς «διευρύνεται» (ή «περιορίζεται»).

Η Θρησκειολογική Ανάλυση

Κατ’ αρχήν, αγαπητοί φίλοι, όλα αυτά που λέω, δεν αποτελούν προσωπικές αντιλήψεις... Αυτά που λέω υποστηρίζονται από όλες τις θρησκείες, κι όλες οι θρησκείες συμφωνούν σε αυτά (πέρα από παραλλαγές στην περιγραφή και την ορολογία...)...

Η επίγνωση (η οποιαδήποτε επίγνωση) περικλείνει μέσα της την δυνατότητα της ανάπτυξής της, της απελευθέρωσής της: την δυνατότητα να αλλάξει και να μεταμορφωθεί: την δυνατότητα να δει τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο... να βιώσει την Αντικειμενική Πραγματικότητα...

Η ανώτερη επίγνωση που πραγματοποιούν όλοι οι (σοβαροί) οπαδοί του εσωτερισμού:

1) Μεταμορφώνει τελείως τη αντίληψη της ατομικότητας.

2) Φέρνει την επίγνωση σε επικοινωνία με την Υποκρυπτόμενη Ευρύτερη Αντικειμενική Πραγματικότητα.

3) Αποτελεί (εφ’ όσον πραγματοποιηθεί), μία μόνιμη μεταμόρφωση, κατάσταση ζωής και δράσης: Δεν μιλάμε για κάποιου είδους έκσταση στην οποία ο άνθρωπος αποκόπτεται από την φυσική πραγματικότητα και μετά επανέρχεται στην κατάσταση του συνηθισμένου ανθρώπου...

4) Η επίγνωση μεταμορφώνεται, διευρύνεται και συμπεριλαμβάνει και την Υποκρυπτόμενη Αντικειμενική Πραγματικότητα και τον φυσικό κόσμο... Δεν καταργούνται οι διανοητικοί μηχανισμοί και οι αισθήσεις: Λειτουργούν διαφορετικά...

5) Αυτό που συμβαίνει πραγματικά είναι ότι η ανώτερη επίγνωση αντιλαμβάνεται σε μία ευρύτερη σύνθεση και την Υποκρυπτόμενη Πραγματικότητα και τον φυσικό κόσμο...

Στην παρούσα φάση η επίγνωση είναι απελευθερωμένη και συμμετέχει ταυτόχρονα και στην Ευρύτερη Αντικειμενική Πραγματικότητα και είναι παρούσα, μέσω εγκεφάλου, στον φυσικό κόσμο: Και, Υπερβαίνει (λόγω της πραγματοποίησης) τον εγκέφαλο και συμμετέχει στην Ευρύτερη Αντικειμενική Πραγματικότητα... και λειτουργεί μέσα στον κόσμο (μέσω του εγκεφάλου), αλλά με ένα τρόπο τελείως διαφορετικό από του συνηθισμένου ανθρώπου (λόγω της ευρύτερης αντίληψής της)... Αποτελεί μία νέα ατομικότητα (όχι υποκειμενικότητα) στα πλαίσια όμως μίας Ευρύτερης Πραγματικότητας, που περιλαμβάνει και την Υποκρυπτόμενη Αντικειμενική Πραγματικότητα και τον φυσικό κόσμο.

Αποτελεί ένα κέντρο επίγνωσης του Παγκόσμιου Αντικειμενικού, Κοινωνεί με το Όλον, δεν είναι το Όλον: Υπάρχει μία ολόκληρη εσωτερική πορεία για να φτάσουμε στο Όλον (ποτέ δεν είπαμε ότι η ανώτερη επίγνωση είναι το τέρμα... αντίθετα πάντα υπογραμμίζαμε ότι είναι η Αρχή της Αληθινής Πνευματικής Ζωής):

Επειδή όμως με την ανώτερη επίγνωση συμμετέχουμε σε Μία Ευρύτερη Αντικειμενική Πραγματικότητα, στην Οποία συμμετέχουν κι άλλοι (όσοι φτάνουν σε αυτή την κατάσταση), η ατομικότητα υποχωρεί χάριν της Αντικειμενικής Αντίληψης. Μέσα σε αυτή την επίγνωση εκφράζεται το Αντικειμενικό, που είναι Ζωντανό κι όχι «νεκρά φύση», (είναι ο Ζωντανός Θεός): Για υποκειμενικότητα μιλάμε σε αυτό το επίπεδο επίγνωσης; Καταλαβαίνετε τι λέω; Κοινωνούμε και συμμετέχουμε στο Αντικειμενικό, στον Αντικειμενικό Θεό, στο Ζωντανό Θεό: Επηρεαζόμαστε από Αυτό, εκφράζουμε Αυτό, ζούμε Αυτό: Που είναι η υποκειμενικότητα;

Αγαπητοί φίλοι, αυτό για το Οποίο μιλάμε, δεν είναι απλά εμπειρία μίας ανώτερης πραγματοποίησης, μία μεταφυσική εμπειρία, είναι το επόμενο στάδιο στην εξέλιξη του ανθρώπου...

Εδώ και κάποιες χιλιάδες χρόνια ξεκίνησε αυτό με την εμφάνιση κάποιων εξαιρετικών ανθρώπων, όπως του Βούδα, του Λάο Τσε, του Ιησού, κλπ... Η άνοδος της ανθρωπότητας σε αυτό το επίπεδο, βρίσκεται βαθιά στο μέλλον...

Αν ξεκινήσουμε από την απλή ενέργεια-ύλη, βλέπουμε πως, από την ανόργανη ύλη αναδύθηκε η Ζωή... Η Ζωή, με την οργάνωσή της, έφτασε μέσω κατάλληλων οργάνων, όπως το νευρικό σύστημα κι ο εγκέφαλος, στην ανάδυση της Επίγνωσης. Η Επίγνωση είναι κάτι διαφορετικό από τον εγκέφαλο (έστω κι αν δεν μπορούμε ακόμα να το δούμε). Η ανάπτυξη της Επίγνωσης θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα (αλλά σίγουρα), στην επίτευξη μίας «ανώτερης επίγνωσης» από τον άνθρωπο, που θα ξεπερνά την ύλη και θα συμμετέχει στο Υπερβατικό.

Η Επίγνωση στο απώτερο μέλλον, θα απελευθερωθεί από την ύλη (που δεν είναι παρά μία κατώτερη λειτουργία της Επίγνωσης)...

Ενέργεια-ύλη, Ζωή, Επίγνωση, Παγκόσμιο, Θεός, δεν είναι παρά στάδια σε μία εξέλιξη στην οποία βλέπουμε μόνο ένα μέρος, εμείς οι άνθρωποι...

Chapter 15

The Masters of the Ineffable Way: A Journey into Sacred Stillness

In the mists of antiquity, when the world was younger and the veil between heaven and earth gossamer-thin, there walked among mortals certain beings who had drunk deeply from the wellspring of eternal mystery. These were the masters of the ineffable Way, souls who had penetrated beyond the curtain of ordinary perception into the luminous darkness where all wisdom dwells. Their very presence spoke of depths unfathomable, of truths so profound that language itself trembled before their magnitude.

To speak of these awakened ones is to attempt the impossible—to capture the essence of wind in a jar, to hold the ocean in cupped palms. Yet something within the human heart yearns to understand, to glimpse however briefly the nature of those who have transcended the boundaries of the small self and merged with the infinite expanse of Being itself. They moved through the world like whispers of eternity, their footsteps leaving no trace upon the earth, their words falling like dew upon the consciousness of those rare souls prepared to receive such sacred moisture.

The Paradox of Profound Simplicity

These masters possessed a penetration so subtle, so exquisitely refined, that it pierced through the veils of illusion that shroud the ordinary mind. Where others saw only the surface play of phenomena, they beheld the underlying unity that binds all existence in its silent embrace. Their understanding was not the accumulation of facts or the clever manipulation of concepts, but a direct knowing that arose from the dissolution of the knower into the known, the seeker into the sought.

Like moths drawn to flame, they had surrendered their separate existence to the greater Light that burns at the heart of all things. In this surrender, they discovered not annihilation but expansion—not the death of the self but its transformation into something vast and boundless. They had learned to see with the eyes of the Eternal, to hear with the ears of the Absolute, to touch the world with hands that had been blessed by the sacred fire of divine presence.

Yet paradoxically, their very depth made them appear shallow to the uninitiated. Their profound wisdom manifested as such natural simplicity that it confounded those who expected complexity, who sought elaborate systems and ornate philosophies. The masters had transcended the need for display, for the ego's desperate attempts to prove its worth through accumulated knowledge or spiritual achievement. They had discovered that the deepest truths are often the most obvious, hidden not in complexity but in the very simplicity that the mind, in its restless seeking, constantly overlooks.

The Sacred Art of Concealment

Because their understanding flowed from sources beyond the reach of ordinary comprehension, these masters remained forever mysterious to those who had not yet undergone the great transformation. They were like deep wells whose waters reflect only sky—present and visible, yet their true depths concealed from casual observation. Their very being had become a living paradox, simultaneously fully present in the world yet belonging to dimensions that transcend worldly existence.

In their presence, one sensed vast spaces of silence, pregnant with meaning that could never be fully articulated. They carried within themselves the weight of cosmic solitude—not the loneliness of separation, but the profound aloneness of the One who has remembered its true nature. This sacred isolation was not a turning away from the world but a deeper turning toward it, a recognition that in the depths of solitude, one discovers the thread that connects all beings in the tapestry of existence.

Their mystery was not cultivated but inevitable, arising naturally from their communion with the ineffable. Like the wind that moves the leaves but cannot itself be grasped, they touched the lives of others while remaining essentially elusive. This was not a deliberate obscurity but the natural consequence of having aligned themselves with forces and principles that operate beyond the sphere of ordinary human understanding.

The Trembling of Sacred Vulnerability

To observe these masters was to witness a profound vulnerability that spoke of ultimate trust in the cosmic order. They moved through existence like pilgrims crossing a winter stream, each step taken with careful reverence, fully aware of the thin ice upon which all human endeavor rests. This was not the timidity of fear but the tender caution of one who has glimpsed the infinite fragility and preciousness of each moment.

Their hesitation before the world's complexities revealed not confusion but a deep appreciation for the mystery that permeates all existence. They had learned that wisdom often lies not in hasty action but in the patient discernment that comes from prolonged communion with the silence that underlies all sound. Like deer pausing at the forest's edge, they possessed an acute sensitivity to the subtle currents that flow beneath the surface of apparent reality.

This quality of sacred trembling extended to their relationship with others. In the presence of fellow seekers, they maintained the respectful distance of honored guests, never presuming to intrude upon the sacred space of another's inner journey. They understood that each soul must find its own way to the threshold of mystery, and their role was not to force entry but to serve as gentle beacons, their very presence a reminder that the journey toward transcendence is possible.

The Dissolution of Form

Perhaps most remarkably, these masters exhibited a quality of evanescence that spoke of their progressive dissolution into the formless realm of pure Being. Like ice returning to water, they seemed to be in a constant state of melting, their solid sense of separate selfhood gradually dissolving into the ocean of universal consciousness. This was not a loss but a liberation, not a diminishment but an expansion into the infinite.

Their material form appeared increasingly translucent, as if the light of the Absolute were slowly burning away all that was non-essential, leaving only the pure essence of awakened awareness. They moved through the world like morning mist, present yet ephemeral, substantial yet somehow already partaking of the eternal realm that exists beyond the boundaries of time and space.

This dissolution was not a retreat from life but a deeper entry into it. By releasing their grip on the solid certainties of ego-consciousness, they had discovered the fluid nature of reality itself. They had learned to flow with the great currents of existence rather than swimming against them, to bend with the winds of change rather than breaking under their force.

The Humility of Uncarved Potential

In their profound simplicity, these masters resembled blocks of uncarved wood—unpretentious, natural, containing within themselves infinite potential that had never been forced into rigid forms. They had resisted the temptation to shape themselves according to the expectations of others or the demands of social convention. Instead, they had remained true to their essential nature, allowing their authentic being to emerge organically from the depths of their communion with the sacred.

This quality of uncarved potential made them appear deceptively ordinary to those who sought exotic displays of spiritual attainment. They wore no special robes, claimed no extraordinary powers, demanded no recognition for their achievements. Their spiritual realization had stripped away all artifice, all pretense, leaving only the naked truth of their essential being.

Yet within this apparent simplicity lay an inexhaustible richness. Like the block of wood that contains within itself the possibility of countless forms, these masters carried within their being the seeds of infinite wisdom. They had learned that the greatest spiritual achievement is not the acquisition of powers or knowledge but the discovery of one's original nature—that pure awareness that exists before all conditioning, all learning, all becoming.

The Vast Emptiness of Sacred Space

The consciousness of these masters had become like a valley—vast, empty, receptive to all that flows into it yet claiming ownership of nothing. They had learned the sacred art of spiritual emptiness, that profound hollowness that creates space for the divine to manifest. Their inner landscape resembled the great valleys of the earth, carved by patient waters into forms of breathtaking beauty and infinite capacity.

This emptiness was not a void but a pregnant fullness, like the silence between notes that gives music its meaning. They had discovered that true wisdom lies not in accumulating spiritual experiences but in creating the inner space where the sacred can reveal itself spontaneously. Their consciousness had become a temple of emptiness, a sacred hollow where the wind of the spirit could move freely.

In their presence, others felt the strange peace that comes from encountering vast space. Like travelers who suddenly emerge from dense forest into an open meadow, those who met these masters experienced a sense of expansion, of breathing room for the soul. Their very being offered refuge from the cramped quarters of ordinary consciousness, providing a glimpse of the limitless expanse that is the soul's true home.

The Clarity That Emerges from Stillness

The masters understood the profound truth that clarity cannot be forced but must be allowed to emerge naturally from stillness. Like muddy water that settles when left undisturbed, their consciousness had found its natural transparency through the practice of sacred inactivity. They had learned that the constant agitation of seeking, analyzing, and striving only clouds the clear mirror of awareness.

Their approach to wisdom was like that of a patient gardener who knows that growth cannot be hurried but must be allowed to unfold in its own time. They had discovered that the deepest insights arise not from intense effort but from the gentle persistence of sustained attention, like the slow accumulation of dew that eventually fills the waiting cup.

This understanding extended to their relationship with the world around them. They moved through existence with the minimal disturbance of those who have learned to work with natural forces rather than against them. Their actions rippled outward like stones dropped into still water, creating patterns of influence that extended far beyond their immediate presence while maintaining the essential peace of their source.

The Paradox of Spiritual Maturity

In their ultimate humility, these masters had transcended the need to appear complete or fully realized. They wore their spiritual attainment like old clothes—comfortable, familiar, bearing the gentle wear of long use. They had learned that true spiritual maturity lies not in the polished perfection of the ego but in the willing acceptance of incompleteness, the graceful acknowledgment that the mystery of existence forever exceeds our grasp.

This quality of spiritual poverty was perhaps their greatest wealth. By releasing the need to be seen as wise or accomplished, they had discovered the freedom to be authentically themselves in each moment. Their spiritual realization had burned away all pretense, all need to maintain an image of attainment, leaving only the naked truth of their being.

They understood that the path of awakening is not a destination to be reached but a way of being to be embodied. Their spiritual journey had taught them that the greatest teaching often comes through example rather than words, through presence rather than proclamation. They had become living demonstrations of the possibility of transcendence, proof that human consciousness can indeed touch the infinite and return transformed.

The Eternal Dance of Emptiness and Fullness

As these masters moved through the world, they embodied the eternal paradox of spiritual realization—completely empty yet infinitely full, utterly humble yet radiating the majesty of the divine, perfectly still yet in constant motion with the great currents of existence. They had learned to dance the sacred dance of emptiness and fullness, never grasping at either extreme but flowing naturally between them like breath moving in and out of the lungs.

Their lives became living prayers, each moment an offering on the altar of the present. They had discovered that the sacred is not found in special places or extraordinary states but in the willing acceptance of what is, the gentle embrace of the eternal as it manifests through the temporal. In their presence, others caught glimpses of their own divine nature, remembered their own capacity for transcendence, and felt the stirring of the great longing that calls all souls home to their source.

Thus did these masters of the ineffable Way serve as bridges between the worlds, their very existence a testament to the possibility of human transformation. They walked among mortals as reminders of the extraordinary potential that lies sleeping within ordinary consciousness, waiting to be awakened by the gentle touch of grace and the persistent call of the soul's deepest yearning. In their footsteps, they left not traces but invitations—silent calls to all who would follow to discover for themselves the pathless path that leads beyond the boundaries of the known into the vast mystery of being itself.

…

Οι Μύστες του Ανείπωτου Δρόμου: Ένα Ταξίδι στην Ιερή Σιωπή

Στην ομίχλη της αρχαιότητας, όταν ο κόσμος ήταν νεότερος και το πέπλο μεταξύ ουρανού και γης λεπτό σαν αραχνοΰφαντο μετάξι, περπατούσαν ανάμεσα στους θνητούς ορισμένα όντα που είχαν πιει βαθιά από την πηγή του αιώνιου μυστηρίου. Αυτοί ήταν οι μύστες του Ανείπωτου Δρόμου, ψυχές που είχαν διεισδύσει πέρα από το πέπλο της συνηθισμένης αντίληψης, στο φωτεινό σκοτάδι όπου κατοικεί κάθε σοφία. Η ίδια τους η παρουσία μιλούσε για βάθη ανεξερεύνητα, για αλήθειες τόσο βαθιές που η ίδια η γλώσσα έτρεμε μπροστά στο μεγαλείο τους.

Το να μιλήσουμε για αυτούς τους αφυπνισμένους είναι σαν να επιχειρούμε το αδύνατο—να φυλακίσουμε τον άνεμο σε ένα βάζο, να κρατήσουμε τον ωκεανό στις χούφτες μας. Ωστόσο, κάτι μέσα στην ανθρώπινη καρδιά λαχταρά να κατανοήσει, να ρίξει έστω μια φευγαλέα ματιά στη φύση εκείνων που έχουν υπερβεί τα όρια του μικρού εαυτού και έχουν συγχωνευθεί με την απεριόριστη έκταση της Ύπαρξης. Κινούνταν στον κόσμο σαν ψίθυροι της αιωνιότητας, τα βήματά τους δεν άφηναν ίχνη στη γη, τα λόγια τους έπεφταν σαν δροσιά στη συνείδηση εκείνων των σπάνιων ψυχών που ήταν έτοιμες να δεχθούν τέτοια ιερή υγρασία.

Το Παράδοξο της Βαθιάς Απλότητας

Αυτοί οι μύστες κατείχαν μια διεισδυτικότητα τόσο λεπτή, τόσο εκλεπτυσμένη, που διαπερνούσε τα πέπλα της ψευδαίσθησης που καλύπτουν το συνηθισμένο μυαλό. Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν μόνο την επιφανειακή κίνηση των φαινομένων, αυτοί διέκριναν την υποκείμενη ενότητα που συνδέει όλη την ύπαρξη στη σιωπηλή της αγκαλιά. Η κατανόησή τους δεν ήταν η συσσώρευση γεγονότων ή η έξυπνη χειραγώγηση εννοιών, αλλά μια άμεση γνώση που προέκυπτε από τη διάλυση του γνωρίζοντος στο γνωστό, του αναζητητή στο αναζητούμενο.

Σαν πεταλούδες που έλκονται από τη φλόγα, είχαν παραδώσει την ξεχωριστή τους ύπαρξη στο μεγαλύτερο Φως που καίει στην καρδιά όλων των πραγμάτων. Σε αυτή την παράδοση, δεν ανακάλυψαν την εξαφάνιση αλλά την επέκταση—όχι τον θάνατο του εαυτού, αλλά τη μεταμόρφωσή του σε κάτι τεράστιο και απεριόριστο. Είχαν μάθει να βλέπουν με τα μάτια του Αιώνιου, να ακούν με τα αυτιά του Απόλυτου, να αγγίζουν τον κόσμο με χέρια που είχαν ευλογηθεί από την ιερή φωτιά της θεϊκής παρουσίας.

Ωστόσο, παραδόξως, το ίδιο τους το βάθος τους έκανε να φαίνονται επιφανειακοί στους αμύητους. Η βαθιά τους σοφία εκδηλωνόταν με τέτοια φυσική απλότητα που μπέρδευε όσους περίμεναν πολυπλοκότητα, που αναζητούσαν περίπλοκα συστήματα και περίτεχνες φιλοσοφίες. Οι μύστες είχαν υπερβεί την ανάγκη για επίδειξη, για τις απελπισμένες προσπάθειες του εγώ να αποδείξει την αξία του μέσω συσσωρευμένης γνώσης ή πνευματικών επιτευγμάτων. Είχαν ανακαλύψει ότι οι βαθύτερες αλήθειες είναι συχνά οι πιο προφανείς, κρυμμένες όχι στην πολυπλοκότητα αλλά στην ίδια την απλότητα που το μυαλό, στην αδιάκοπη αναζήτησή του, συνεχώς παραβλέπει.

Η Ιερή Τέχνη της Απόκρυψης

Επειδή η κατανόησή τους πήγαζε από πηγές πέρα από την εμβέλεια της συνηθισμένης αντίληψης, αυτοί οι μύστες παρέμεναν για πάντα μυστηριώδεις για όσους δεν είχαν ακόμη υποστεί τη μεγάλη μεταμόρφωση. Ήταν σαν βαθιά πηγάδια που τα νερά τους αντανακλούν μόνο τον ουρανό—παρόντες και ορατοί, αλλά τα αληθινά τους βάθη κρυμμένα από την επιφανειακή παρατήρηση. Η ίδια τους η ύπαρξη είχε γίνει ένα ζωντανό παράδοξο, ταυτόχρονα πλήρως παρόντες στον κόσμο αλλά ανήκοντες σε διαστάσεις που υπερβαίνουν την εγκόσμια ύπαρξη.

Στην παρουσία τους, ένιωθε κανείς απέραντους χώρους σιωπής, γεμάτους με νόημα που δεν μπορούσε ποτέ να εκφραστεί πλήρως. Κουβαλούσαν μέσα τους το βάρος της κοσμικής μοναξιάς—όχι τη μοναξιά της απομόνωσης, αλλά τη βαθιά μοναχικότητα του Ενός που έχει θυμηθεί την αληθινή του φύση. Αυτή η ιερή απομόνωση δεν ήταν μια απομάκρυνση από τον κόσμο, αλλά μια βαθύτερη στροφή προς αυτόν, μια αναγνώριση ότι στα βάθη της μοναξιάς, ανακαλύπτει κανείς το νήμα που συνδέει όλα τα όντα στο υφαντό της ύπαρξης.

Το μυστήριό τους δεν ήταν καλλιεργημένο αλλά αναπόφευκτο, προερχόμενο φυσικά από την κοινωνία τους με το ανείπωτο. Όπως ο άνεμος που κινεί τα φύλλα αλλά δεν μπορεί ο ίδιος να συλληφθεί, άγγιζαν τις ζωές των άλλων ενώ παρέμεναν ουσιαστικά ασύλληπτοι. Αυτή δεν ήταν μια εσκεμμένη ασάφεια, αλλά η φυσική συνέπεια της ευθυγράμμισής τους με δυνάμεις και αρχές που λειτουργούν πέρα από τη σφαίρα της συνηθισμένης ανθρώπινης κατανόησης.

Το Τρέμουλο της Ιερής Ευαλωτότητας

Το να παρατηρεί κανείς αυτούς τους μύστες ήταν σαν να βλέπει μια βαθιά ευαλωτότητα που μιλούσε για απόλυτη εμπιστοσύνη στην κοσμική τάξη. Κινούνταν μέσα στην ύπαρξη σαν προσκυνητές που διασχίζουν ένα χειμωνιάτικο ρυάκι, κάθε βήμα με προσεκτική ευλάβεια, πλήρως ενήμεροι για τον λεπτό πάγο πάνω στον οποίο στηρίζεται κάθε ανθρώπινη προσπάθεια. Αυτή δεν ήταν η δειλία του φόβου, αλλά η τρυφερή προσοχή ενός που έχει ρίξει μια ματιά στην άπειρη ευθραυστότητα και πολύτιμη αξία κάθε στιγμής.

Η διστακτικότητά τους μπροστά στις πολυπλοκότητες του κόσμου αποκάλυπτε όχι σύγχυση, αλλά μια βαθιά εκτίμηση για το μυστήριο που διαπερνά όλη την ύπαρξη. Είχαν μάθει ότι η σοφία συχνά βρίσκεται όχι στη βιαστική δράση, αλλά στη υπομονετική διάκριση που προέρχεται από την παρατεταμένη κοινωνία με τη σιωπή που υποκρύπτει κάθε ήχο. Όπως τα ελάφια που σταματούν στην άκρη του δάσους, κατείχαν μια οξεία ευαισθησία στα λεπτά ρεύματα που ρέουν κάτω από την επιφάνεια της φαινομενικής πραγματικότητας.

Αυτή η ποιότητα του ιερού τρέμουλου επεκτεινόταν στη σχέση τους με τους άλλους. Στην παρουσία των συναναζητητών, διατηρούσαν την ευγενική απόσταση των τιμημένων καλεσμένων, ποτέ δεν επιχειρούσαν να εισβάλουν στον ιερό χώρο του εσωτερικού ταξιδιού κάποιου άλλου. Κατανοούσαν ότι κάθε ψυχή πρέπει να βρει τον δικό της δρόμο προς το κατώφλι του μυστηρίου, και ο ρόλος τους δεν ήταν να επιβάλουν την είσοδο, αλλά να λειτουργούν ως ήπιοι φάροι, η ίδια τους η παρουσία μια υπενθύμιση ότι το ταξίδι προς την υπέρβαση είναι εφικτό.

Η Διάλυση της Μορφής

Ίσως το πιο αξιοσημείωτο, αυτοί οι μύστες παρουσίαζαν μια ποιότητα εξαΰλωσης που μιλούσε για την προοδευτική τους διάλυση στο άμορφο βασίλειο της καθαρής Ύπαρξης. Όπως ο πάγος που επιστρέφει στο νερό, έμοιαζαν να βρίσκονται σε μια συνεχή κατάσταση τήξης, η σταθερή τους αίσθηση ξεχωριστού εαυτού διαλυόταν σταδιακά στον ωκεανό της παγκόσμιας συνείδησης. Αυτό δεν ήταν απώλεια, αλλά απελευθέρωση, όχι μείωση, αλλά επέκταση στο άπειρο.

Η υλική τους μορφή φαινόταν ολοένα και πιο διάφανη, σαν το φως του Απόλυτου να έκαιγε σιγά-σιγά ό,τι δεν ήταν ουσιαστικό, αφήνοντας μόνο την καθαρή ουσία της αφυπνισμένης συνειδητότητας. Κινούνταν στον κόσμο σαν πρωινή ομίχλη, παρόντες αλλά εφήμεροι, ουσιαστικοί αλλά με κάποιο τρόπο ήδη μετέχοντες στο αιώνιο βασίλειο που υπάρχει πέρα από τα όρια του χρόνου και του χώρου.

Αυτή η διάλυση δεν ήταν μια αποχώρηση από τη ζωή, αλλά μια βαθύτερη είσοδος σε αυτήν. Απελευθερώνοντας τη λαβή τους στις σταθερές βεβαιότητες της συνείδησης του εγώ, είχαν ανακαλύψει τη ρευστή φύση της ίδιας της πραγματικότητας. Είχαν μάθει να ρέουν με τα μεγάλα ρεύματα της ύπαρξης αντί να κολυμπούν εναντίον τους, να λυγίζουν με τους ανέμους της αλλαγής αντί να σπάνε κάτω από τη δύναμή τους.

Η Ταπεινότητα του Ακατέργαστου Δυναμικού

Στην βαθιά τους απλότητα, αυτοί οι μύστες έμοιαζαν με ακατέργαστα κομμάτια ξύλου—χωρίς προτεταμένες αξιώσεις, φυσικοί, περιέχοντας μέσα τους άπειρες δυνατότητες που δεν είχαν ποτέ πιεστεί σε άκαμπτες μορφές. Είχαν αντισταθεί στον πειρασμό να διαμορφώσουν τον εαυτό τους σύμφωνα με τις προσδοκίες των άλλων ή τις απαιτήσεις της κοινωνικής σύμβασης. Αντ' αυτού, παρέμειναν πιστοί στην ουσιαστική τους φύση, επιτρέποντας στον αυθεντικό τους εαυτό να αναδυθεί οργανικά από τα βάθη της κοινωνίας τους με το ιερό.

Αυτή η ποιότητα του ακατέργαστου δυναμικού τους έκανε να φαίνονται παραπλανητικά συνηθισμένοι σε όσους αναζητούσαν εξωτικές επιδείξεις πνευματικής επίτευξης. Δεν φορούσαν ειδικές στολές, δεν διεκδικούσαν εξαιρετικές δυνάμεις, δεν απαιτούσαν αναγνώριση για τα επιτεύγματά τους. Η πνευματική τους συνειδητοποίηση είχε αφαιρέσει κάθε τεχνητότητα, κάθε προσποίηση, αφήνοντας μόνο τη γυμνή αλήθεια της ουσιαστικής τους ύπαρξης.

Ωστόσο, μέσα σε αυτή την φαινομενική απλότητα κρυβόταν ένας ανεξάντλητος πλούτος. Όπως το κομμάτι ξύλου που περιέχει μέσα του τη δυνατότητα αμέτρητων μορφών, αυτοί οι μύστες κουβαλούσαν μέσα τους τους σπόρους της άπειρης σοφίας. Είχαν μάθει ότι το μεγαλύτερο πνευματικό επίτευγμα δεν είναι η απόκτηση δυνάμεων ή γνώσης, αλλά η ανακάλυψη της πρωταρχικής φύσης κάποιου—εκείνης της καθαρής συνειδητότητας που υπάρχει πριν από κάθε προετοιμασία, κάθε μάθηση, κάθε γίγνεσθαι.

Η Απέραντη Κενότητα του Ιερού Χώρου

Η συνείδηση αυτών των μυστών είχε γίνει σαν κοιλάδα—απέραντη, κενή, δεκτική σε ό,τι ρέει μέσα της, χωρίς να διεκδικεί την κυριότητα τίποτα. Είχαν μάθει την ιερή τέχνη της πνευματικής κενότητας, εκείνη την βαθιά κουφότητα που δημιουργεί χώρο για να εκδηλωθεί το θείο. Το εσωτερικό τους τοπίο έμοιαζε με τις μεγάλες κοιλάδες της γης, σμιλεμένες από υπομονετικά νερά σε μορφές εκπληκτικής ομορφιάς και άπειρης χωρητικότητας.

Αυτή η κενότητα δεν ήταν κενό, αλλά μια έγκυος πληρότητα, σαν τη σιωπή ανάμεσα στις νότες που δίνει νόημα στη μουσική. Είχαν ανακαλύψει ότι η αληθινή σοφία δεν βρίσκεται στη συσσώρευση πνευματικών εμπειριών, αλλά στη δημιουργία του εσωτερικού χώρου όπου το ιερό μπορεί να αποκαλυφθεί αυθόρμητα. Η συνείδησή τους είχε γίνει ναός της κενότητας, ένα ιερό κούφωμα όπου ο άνεμος του πνεύματος μπορούσε να κινείται ελεύθερα.

Στην παρουσία τους, οι άλλοι ένιωθαν την παράξενη γαλήνη που προέρχεται από τη συνάντηση με τον απέραντο χώρο. Όπως οι ταξιδιώτες που ξαφνικά βγαίνουν από πυκνό δάσος σε ανοιχτό λιβάδι, όσοι συναντούσαν αυτούς τους μύστες βίωναν μια αίσθηση επέκτασης, χώρο αναπνοής για την ψυχή. Η ίδια τους η ύπαρξη προσέφερε καταφύγιο από τα στενά όρια της συνηθισμένης συνείδησης, παρέχοντας μια ματιά στην απεριόριστη έκταση που είναι το αληθινό σπίτι της ψυχής.

Η Διαύγεια που Αναδύεται από τη Σιωπή

Οι μύστες κατανοούσαν την βαθιά αλήθεια ότι η διαύγεια δεν μπορεί να επιβληθεί, αλλά πρέπει να επιτραπεί να αναδυθεί φυσικά από τη σιωπή. Όπως το θολό νερό που καθαρίζει όταν αφεθεί ανενόχλητο, η συνείδησή τους είχε βρει τη φυσική της διαφάνεια μέσω της πρακτικής της ιερής αδράνειας. Είχαν μάθει ότι η συνεχής αναταραχή της αναζήτησης, της ανάλυσης και της προσπάθειας μόνο θολώνει τον καθαρό καθρέφτη της συνειδητότητας.

Η προσέγγισή τους στη σοφία ήταν σαν αυτή ενός υπομονετικού κηπουρού που γνωρίζει ότι η ανάπτυξη δεν μπορεί να βιαστεί, αλλά πρέπει να επιτραπεί να ξεδιπλωθεί στον δικό της χρόνο. Είχαν ανακαλύψει ότι οι βαθύτερες ιδέες προκύπτουν όχι από έντονη προσπάθεια, αλλά από την ήπια επιμονή της διατηρούμενης προσοχής, σαν τη αργή συσσώρευση δροσιάς που τελικά γεμίζει το κύπελλο που περιμένει.

Αυτή η κατανόηση επεκτεινόταν στη σχέση τους με τον κόσμο γύρω τους. Κινούνταν μέσα στην ύπαρξη με την ελάχιστη διαταραχή εκείνων που έχουν μάθει να συνεργάζονται με τις φυσικές δυνάμεις αντί να τις αντιμάχονται. Οι πράξεις τους κυμάτιζαν προς τα έξω σαν πέτρες που πέφτουν σε ήρεμο νερό, δημιουργώντας μοτίβα επιρροής που επεκτείνονταν πολύ πέρα από την άμεση παρουσία τους, διατηρώντας παράλληλα την ουσιαστική ειρήνη της πηγής τους.

Το Παράδοξο της Πνευματικής Ωριμότητας

Στην απόλυτη ταπεινότητά τους, αυτοί οι μύστες είχαν υπερβεί την ανάγκη να φαίνονται πλήρεις ή πλήρως συνειδητοποιημένοι. Φορούσαν την πνευματική τους επίτευξη σαν παλιά ρούχα—άνετα, οικεία, φέροντας τη μαλακή φθορά της μακράς χρήσης. Είχαν μάθει ότι η αληθινή πνευματική ωριμότητα δεν βρίσκεται στην γυαλισμένη τελειότητα του εγώ, αλλά στην πρόθυμη αποδοχή της ατέλειας, στην ευγενική αναγνώριση ότι το μυστήριο της ύπαρξης υπερβαίνει πάντα την κατανόησή μας.

Αυτή η ποιότητα της πνευματικής φτώχειας ήταν ίσως ο μεγαλύτερος πλούτος τους. Απελευθερώνοντας την ανάγκη να θεωρούνται σοφοί ή επιτυχημένοι, είχαν ανακαλύψει την ελευθερία να είναι αυθεντικά ο εαυτός τους σε κάθε στιγμή. Η πνευματική τους συνειδητοποίηση είχε κάψει κάθε προσποίηση, κάθε ανάγκη να διατηρήσουν μια εικόνα επιτυχίας, αφήνοντας μόνο τη γυμνή αλήθεια της ύπαρξής τους.

Κατανοούσαν ότι ο δρόμος της αφύπνισης δεν είναι ένας προορισμός που πρέπει να επιτευχθεί, αλλά ένας τρόπος ύπαρξης που πρέπει να ενσαρκωθεί. Το πνευματικό τους ταξίδι τους είχε διδάξει ότι η μεγαλύτερη διδασκαλία έρχεται συχνά μέσω του παραδείγματος παρά των λέξεων, μέσω της παρουσίας παρά της διακήρυξης. Είχαν γίνει ζωντανές αποδείξεις της δυνατότητας της υπέρβασης, απόδειξη ότι η ανθρώπινη συνείδηση μπορεί πράγματι να αγγίξει το άπειρο και να επιστρέψει μεταμορφωμένη.

Ο Αιώνιος Χορός της Κενότητας και της Πληρότητας

Καθώς αυτοί οι μύστες κινούνταν στον κόσμο, ενσάρκωναν το αιώνιο παράδοξο της πνευματικής συνειδητοποίησης—πλήρως κενοί αλλά απείρως γεμάτοι, απόλυτα ταπεινοί αλλά ακτινοβολούντες τη μεγαλοπρέπεια του θείου, τέλεια ακίνητοι αλλά σε συνεχή κίνηση με τα μεγάλα ρεύματα της ύπαρξης. Είχαν μάθει να χορεύουν τον ιερό χορό της κενότητας και της πληρότητας, ποτέ δεν αρπάζονταν από κανένα άκρο, αλλά ρέοντας φυσικά μεταξύ τους σαν την ανάσα που μπαίνει και βγαίνει από τους πνεύμονες.

Οι ζωές τους έγιναν ζωντανές προσευχές, κάθε στιγμή μια προσφορά στον βωμό του παρόντος. Είχαν ανακαλύψει ότι το ιερό δεν βρίσκεται σε ειδικούς τόπους ή σε εξαιρετικές καταστάσεις, αλλά στην πρόθυμη αποδοχή του τι είναι, στην ήπια αγκαλιά του αιώνιου όπως εκδηλώνεται μέσω του προσωρινού. Στην παρουσία τους, οι άλλοι έπιαναν ματιές της δικής τους θεϊκής φύσης, θυμούνταν τη δική τους ικανότητα για υπέρβαση και ένιωθαν την αναταραχή της μεγάλης λαχτάρας που καλεί όλες τις ψυχές πίσω στην πηγή τους.

Έτσι, αυτοί οι μύστες του Ανείπωτου Δρόμου υπηρέτησαν ως γέφυρες μεταξύ των κόσμων, η ίδια τους η ύπαρξη μια απόδειξη της δυνατότητας της ανθρώπινης μεταμόρφωσης. Περπατούσαν ανάμεσα στους θνητούς ως υπενθυμίσεις της εξαιρετικής δυνατότητας που κοιμάται μέσα στη συνηθισμένη συνείδηση, περιμένοντας να αφυπνιστεί από το απαλό άγγιγμα της χάρης και την επίμονη κλήση της βαθύτερης λαχτάρας της ψυχής. Στα βήματά τους, δεν άφηναν ίχνη αλλά προσκλήσεις—σιωπηλές κλήσεις σε όλους όσους θα ακολουθούσαν να ανακαλύψουν για τον εαυτό τους τον χωρίς μονοπάτι δρόμο που οδηγεί πέρα από τα όρια του γνωστού, στο απέραντο μυστήριο της ίδιας της ύπαρξης.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, August 14, 2022

Αντικειμενική Πραγματικότητα

TAOΪSM

Chapter 15

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright