(Η ΕΝΟΠΟΙΟΥΣΑ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, ΤΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ)
Προοίμιο
Η Πραγματικότητα Είναι Μία
Η Συνείδηση Είναι Μία
Η Εμπειρία Είναι Μία
Το Ένα και τα «πολλά»
Η Οδός
Η Έξοδος
Προοίμιο
Η Συνείδηση (σαν Δυνατότητα Επίγνωσης, Γνώσης και Κατανόησης κι όχι η συνείδηση σαν αντίληψη μέσα από όρους, περιορισμούς κι ιδιαίτερες καταστάσεις) Είναι η Ενοποιούσα Αρχή της Οντολογίας, της Γνωσιολογίας και της Ηθικής (της Δράσης, της Ορθής Δράσης, της Εμπειρίας). Στην πραγματικότητα δεν μπορεί να Υπάρχει Κάτι χωρίς να έχει Επίγνωση ή Δραστηριότητα (γιατί η Ζωή Είναι Κίνηση). Ούτε μπορεί να Υπάρχει Επίγνωση χωρίς να Υπάρχει Αυτό που έχει Επίγνωση και Δραστηριότητα. Ούτε μπορεί να Υπάρχει Δράση χωρίς να Υπάρχει Αυτό που Υπάρχει και χωρίς να έχει Επίγνωση της Δράσης. Έτσι η Συνείδηση Υπάρχει, Έχει Επίγνωση και Δραστηριοποιείται. Η Συνείδηση σαν Ενοποιούσα Αρχή έχει Οντολογική, Γνωσιολογική και Ηθική (Δράση) διάσταση
Η Συνείδηση Απλά Είναι. Δεν μπορεί να διαγνωσθεί τι είναι, ούτε υπάρχουν νοητικοί όροι για να την μεταφέρουμε στο λογικό νοητικό επίπεδο που λειτουργούμε αυτή την στιγμή (ο γράφων την στιγμή που γράφει, ο αναγνώστης την στιγμή που διαβάζει). Η Συνείδηση Απλά Είναι. Κι η Συνείδηση επίσης Είναι η Βάση, το Θεμέλιο πάνω στο Οποίο στηρίζονται όλα, οποιοδήποτε φαινόμενο ύπαρξης, αντίληψης, ή «αντικειμενικής υπόστασης».
Η Συνείδηση Είναι Μία και Μόνο Μία και τα Περιλαμβάνει όλα. Έτσι, όπως θα δείξουμε πιο κάτω (μιλώντας οντολογικά) η Πραγματικότητα Είναι Μία και Περιλαμβάνει Ταυτόχρονα και την Βάση της Πραγματικότητας (δηλαδή την «Αντίληψη της Αντικειμενικής Ύπαρξης») και τον Χώρο (όχι με την Τοπική έννοια) και τον Χρόνο (ή πιο σωστά την Χωροχρόνο με την τοπική και την χρονική έννοια). Δεν υπάρχουν Πεδία ή Επίπεδα ή Διαβαθμίσεις της Πραγματικότητας, σαν ξεχωριστές καταστάσεις (αυτό είναι μια ψευδαίσθηση, μια λανθασμένη αντίληψη της «περιορισμένης συνείδησης»).
Επίσης (μιλώντας Γνωσιολογικά) η Συνείδηση (σαν Αντίληψη) Είναι Μία κι Αντιλαμβάνεται σαν Εσωτερικές Καταστάσεις Επίγνωσης, όλες τις «διαβαθμίσεις» της συνειδητότητας, που υπάρχουν Δυνητικά σαν δυνατότητες στην Συνείδηση. Δεν υπάρχουν ξεχωριστά επίπεδα συνειδητότητας, στα οποία «ενοικεί» ή μπορεί να «αναδυθεί» η Συνείδηση κι έτσι δεν υπάρχουν «φωτισμένες συνειδήσεις» και «πλανημένες συνειδήσεις». Με άλλα λόγια και η Κατάσταση της Φώτισης, και οι καταστάσεις της «άγνοιας», υπάρχουν στην Συνείδηση κι η Συνείδηση είναι στην μία ή την άλλη κατάσταση. Αυτό ισχύει για κάθε συνείδηση.
Κι ακόμα η Εμπειρία (της Ύπαρξης, της Ζωής, της Δράσης, της Ηθικής) Είναι Μία, Ένας Ενιαίος Χώρος Ύπαρξης όπου όλοι «οι «κόσμοι της ύπαρξης» υπάρχουν ταυτόχρονα, συνυπάρχουν. Στην ύπαρξη υπάρχει «συνέχεια» και δεν υπάρχουν «ξεχωριστοί κόσμοι».
.
Η Πραγματικότητα Είναι Μία
Η Συνείδηση σαν Οντολογική Αρχή, σαν Αυτό που Είναι, είναι η Βάση κάθε Φαινομένου Ύπαρξης, είναι Όλα τα Φαινόμενα Παρουσίας κι όλες οι Δραστηριότητες που «εξελίσσονται» στον Χρόνο. Με άλλα λόγια η Πραγματικότητα (η Ύπαρξη στην Απόλυτη Έννοια) είναι Ταυτόχρονα και το Πλαίσιο Ύπαρξης (η «Αντίληψη της Αντικειμενικής Ύπαρξης») και ο Χώρος Όπου Εκδηλώνονται Όλα και ο Χρόνος (ο Χωροχρόνος), οι Δραστηριότητες (κι οι «συνέπειές» τους), τα κοσμικά φαινόμενα, οι οντότητες, οι μεταβολές, η «εξέλιξη», κλπ.
Ασφαλώς, προσδιορίζονται ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σε όλα αυτά που «συμβαίνουν. Μπορούμε να πούμε ότι «Προηγείται» το Υπαρξιακό Πλαίσιο που Περιλαμβάνει τον Χώρο, που Περικλείνει τον Χρόνο (η τον Χωροχρόνο όπου εδώ ο Χώρος αποκτά την έννοια του «Τόπου» κι ο χρόνος την έννοια της «μεταβολής»), τους «κόσμους», τις οντότητες, τα αντικειμενικά φαινόμενα. Όλα αυτά Εκδηλώνονται ή «Εμφανίζονται» με την διαρκή προσθήκη «περιορισμών» στην Συνείδηση, περισσότερων «περιορισμών» συνεχώς. Το «Ανώτερο» αποτελεί Προϋπόθεση και δεν «χρειάζεται» τα «κατώτερα», (τον Χώρο, τον Χρόνο, κλπ.). Αντίθετα τα «κατώτερα» χρειάζονται την «προϋπόθεση» του «ανώτερου».
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η «Προσθήκη» «Περιορισμών» στην Συνείδηση που δημιουργεί τα «Φαινόμενα» δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί παρά μόνον σαν «Δραστηριότητα». Δεν «προσθέτει» τίποτα περισσότερο, ούτε «αφαιρεί» κάτι. Είναι μια Δράση που υπάρχει όσο εκδηλώνεται και δεν αφήνει «ίχνη». Εξελίσσεται Εδώ, Τώρα, Ταυτόχρονα.
Όταν «θεωρούμε» (σαν Συνειδήσεις), όταν «αντιλαμβανόμαστε», από την «κατάσταση» της Ενσωμάτωσης στον Χρόνο (σε κάποιο από τους κατώτερους «κόσμους») τότε όλα αυτά υπάρχουν ταυτόχρονα (γιατί έχουν «προστεθεί» όλοι οι «οντολογικοί περιορισμοί» που μας έφεραν στην παρούσα κατάσταση). Είναι (Είμαστε) η Συνείδηση που Δρα στο «Αντικειμενικό Πεδίο», που Έχει Παρουσία η Οποία «δημιουργεί» αυτόματα τον Χώρο και «Περιορίζεται Τοπικά» πράγμα που προκαλεί» την δημιουργία της Ατομικότητας και της Τοπικότητας (της Τοπικής Παρουσίας) στους κατώτερους κόσμους του Χρόνου, που «αναδύονται» ακριβώς για να «φιλοξενήσουν» τις «οντότητες» (ο κόσμος της νόησης, ο κόσμος της ενέργειας, ο κόσμος των αντικειμενικών φαινομένων που αντιλαμβανόμαστε σαν υλικό σύμπαν).
Το Ενσωματωμένο Ον (ο άνθρωπος) Ζει σε Αυτή την Μία Πραγματικότητα που «Ξεδιπλώνεται» (με την «προσθήκη» «οντολογικών περιορισμών»:
Σαν Συνείδηση (η Αρχή της Ύπαρξης, της Επίγνωσης και της Δράσης),
Σαν Αντικειμενική Υπαρξιακή Βάση (Αντικειμενική Ουσία),
Σαν Χώρος,
Σαν Χρόνος (Χωροχρόνος της Νόησης, της Ενέργειας),
Σαν «Σώμα» (Υλικός φορέας).
Με άλλα λόγια «Υπάρχει», Ταυτόχρονα, Εδώ, Τώρα, σε όλα αυτά τα «επίπεδα» που διακρίνουμε χάριν της «περιγραφής».
Συνεπώς, η Συνείδηση, σαν Συνείδηση ενοικεί ταυτόχρονα σε όλα αυτά τα «επίπεδα». Δεν υπάρχουν ξεχωριστά πεδία ύπαρξης (ανεξάρτητα ή σχετιζόμενα), επίπεδα εκδήλωσης, κόσμοι. Είμαστε Εδώ, ταυτόχρονα μέσα σε όλους αυτούς τους «κόσμους».
Όταν η Συνείδηση Από-σωματώνεται δεν «αλλάζει» πεδίο ή επίπεδο ύπαρξης, ή κόσμο. Απλά αντιλαμβάνεται την πιο «εσωτερική κατάσταση» ύπαρξης (καθώς λειτουργούν οι πιο «εσωτερικοί οντολογικοί περιορισμοί»). Έτσι μπορεί να «ανυψωθεί πάνω από τον Χρόνο (τον «κύκλο της μετενσωμάτωσης») στον Άχρονο Χώρο, στον «Ορίζοντα της Δημιουργίας» και στην Πηγή.
Η Συνείδηση Είναι Μία
Όταν λέμε ότι η Συνείδηση Είναι Μία (θεωρώντας την Συνείδηση σαν Δυνατότητα Επίγνωσης, Αντίληψης) εννοούμε ότι η Συνείδηση Είναι Μία κι Εντός της Μίας Συνείδησης είναι Δυνατές κι εκδηλώνονται διάφορες καταστάσεις:
Επίγνωση της Ιδίας Ουσίας που Απλά Είναι,
Αντίληψη της Αντικειμενικής Υπαρξιακής Βάσης που τα Στηρίζει όλα,
Του Χώρου (σαν Παρουσίας στον Χώρο),
Του Χρόνου (σαν Περιορισμένης Τοπικής Παρουσίας, όπου έχουμε εμπειρία της ατομικότητας και της ατομικής ζωής στους διαφόρους «κόσμους» του Χρόνου).
Με άλλα λόγια όλες αυτές οι συνειδησιακές καταστάσεις είναι εσωτερικές εμπειρίες της Μιας Συνείδησης (κι η Ελευθερία κι οι Περιορισμοί κι οι εμπειρίες ζωής σε διάφορες καταστάσεις) κι όχι εξωτερικές καταστάσεις στις οποίες «μεταβαίνει» η Συνείδηση. Δεν υπάρχουν πολλά πεδία ή επίπεδα συνειδητότητας (ξεχωριστά κι έξω από την Συνείδηση) ούτε υπάρχουν συνειδήσεις διαφόρων κατηγοριών. Απλά η Συνείδηση έχει διάφορες εμπειρίες και μπορεί να βρίσκεται σε διάφορες καταστάσεις εσωτερικής συνειδητότητας.
Όταν η Συνείδηση δεν είναι Αφυπνισμένη στην Μία Πραγματικότητα αλλά «περιορίζεται» και λειτουργεί μέσα από τους «περιορισμούς» έχει μια λανθασμένη αντίληψη της Πραγματικότητας.
Η περιορισμένη συνείδηση διαπράττει τρία λογικά, αντιληπτικά σφάλματα:
1) Θεωρεί ότι η περιορισμένη κατάσταση που αντιλαμβάνεται είναι «όλη» η πραγματικότητα. Δηλαδή θεωρεί ότι αυτό που αντιλαμβάνεται είναι η πλήρης πραγματικότητα, οπότε απορρίπτει οτιδήποτε άλλο (οποιαδήποτε άλλη «κατανόηση» της πραγματικότητας).
2) Επειδή έχει «επίγνωση» του περιορισμού της (της μικρότητας και της αδυναμίας μέσα στην Ύπαρξη) θεωρεί ότι υπάρχουν πολλά επίπεδα συνειδητότητας (έξω από αυτήν). Υποθέτει έτσι ότι υπάρχει μια Ανώτερη Πραγματικότητα (διαφορετική από τον περιορισμό που βιώνει) την οποία τοποθετεί έξω από την κατάστασή της κι επιδιώκει να την «προσεγγίσει» με διάφορους τρόπους, πνευματικές πρακτικές, τεχνικές, πειθαρχίες, κλπ.
3) Προσπαθεί μέσω της περιορισμένης αντιληπτικότητας και της δράσης στα πλαίσια αυτής της κατανόησης της πραγματικότητας να υπερβεί την κατάστασή της. Αυτή η δραστηριότητα είναι μια αδιέξοδη δραστηριότητα. Όσο προσπαθεί να υπερβεί, να διαλογιστεί, να προσευχηθεί, να κάνει οποιαδήποτε πνευματική προσπάθεια ή άσκηση πάντα θα αποτυγχάνει. Γιατί; Επειδή προσπαθεί να προσεγγίσει μια πλαστή φανταστική κατάσταση, ένα ψεύτικο όραμα. Είναι φαντασία.
Προφανώς η έξοδος από την περιορισμένη κατάσταση είναι η κατανόηση του περιορισμού και η παραίτηση από την βουλητική ενέργεια που στηρίζει τον περιορισμό. Τότε μόνο Απελευθερώνεται η Συνείδηση, όταν διαλύει τους περιορισμούς και αναδύεται στην Απεραντοσύνη της Ελευθερίας. Αυτό ισχύει σε όποιο «επίπεδο» περιορισμού κι αν διαπιστώνουμε ότι λειτουργούμε. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Η Εμπειρία Είναι Μία
Ο «Χώρος» της Εμπειρίας της Ύπαρξης είναι Ενιαίος. Η Απόλυτη Ύπαρξη, η Θεμελιώδης Αντικειμενική Ύπαρξη, ο Χώρος, ο Χωροχρόνος (όλοι οι κατώτεροι κόσμοι), Υπάρχουν Εδώ, Τώρα, Ταυτόχρονα. Το Ενσωματωμένο Ον (ο άνθρωπος) ζει ταυτόχρονα σε όλους τους «κόσμους». Όταν η Συνείδηση Εστιάζει «κάπου» προβάλλεται (στην στιγμιαία επίγνωση) η ύπαρξη σε αυτό το επίπεδο εμπειρίας, σε αυτόν τον «κόσμο». Το ότι βάζουμε σε «παρένθεση» τον υπόλοιπο υπαρξιακό χώρο δεν σημαίνει ότι παύει να υφίσταται. Έτσι η λειτουργεί η «Όραση». Είναι άλλο να βλέπουμε την συνολική εικόνα, άλλο να συγκεντρωνόμαστε κάπου παραβλέποντας τα άλλα κι άλλο να αποροφιόμαστε ολοκληρωτικά κάπου οπότε τα άλλα δεν «υπάρχουν».
Το ότι ζούμε ταυτόχρονα σε όλα αυτά τα «επίπεδα» ύπαρξης αποδεικνύεται στην πράξη από το γεγονός ότι έχουμε την δυνατότητα να ανυψωθούμε στα «ανώτερα» ή πιο «εσωτερικά» επίπεδα, να έχουμε εμπειρία του Άχρονου στον κόσμο, του Υπερβατικού Χώρου, της Αντικειμενικής «Διάφανης» Ύπαρξης, της Πηγής των Πάντων. Αν όλα αυτά δεν ήταν Εγγενή στην Φύση της Συνείδησης δεν θα ήταν δυνατές τέτοιες εμπειρίες. Αν όλα αυτά ήταν όχι εσωτερικές καταστάσεις αλλά εξωτερικά επίπεδα ύπαρξης (όπως φαντάζεται η περιορισμένη συνείδηση) θα έπρεπε να μεταλλαχθούμε οντολογικά για να προσεγγίσουμε όλα αυτά τα επίπεδα εμπειρίας. Στην πραγματικότητα η «μετουσίωση» της Συνείδησης είναι πάντα εσωτερική διεύρυνση της Επίγνωσης κι όχι εξωτερική μεταβολή της φύσης της.
Όταν το Ον από-σωματώνεται προβάλλονται αυτόματα εμπειρίες από τον αμέσως πιο εσωτερικό «κόσμο». Ο κατώτερος κόσμος που εγκαταλείψαμε δεν είναι πλέον προσιτός χωρίς φορέα εκδήλωσης. Έτσι το Ον «ανυψώνεται στους κόσμους (από τους οποίους προέρχεται). Στην πραγματικότητα επειδή ζούμε ταυτόχρονα σε όλα αυτά τα «επίπεδα» ύπαρξης, επειδή όλα είναι εδώ, τώρα, ταυτόχρονα, δεν πηγαίνουμε πουθενά. Είναι ψευδαίσθηση της περιορισμένης συνείδησης ότι πηγαίνουμε ή ερχόμαστε στους κόσμους.
.
Το Ένα και τα «πολλά»
Στην πραγματικότητα η Συνείδηση Είναι Μία. Ό,τι Προβάλλεται , μέσα από Περιορισμούς, σαν Διαφοροποιημένη Συνείδηση, Διαφορές Ύπαρξης, μια ιδιαίτερη εμπειρία ύπαρξης, δεν είναι παρά «Προβολή», «Εικόνα», «Πιστό Αντίγραφο» της Μιας Συνείδησης στον Χώρο της Δημιουργίας.
Κάθε Συνείδηση είναι η Μία Συνείδηση και Φέρνει μέσα της το Όλον και τους περιορισμούς της ταυτόχρονα. Δεν μπορούμε να πούμε αν η «Διαφοροποιημένη Συνείδηση» είναι κάτι περισσότερο από το Αρχικό Όλον ή κάτι λιγότερο, εξαρτάται πως το «κοιτάζει» κάποιος. Είναι απλά το Μυστήριο της Ύπαρξης.
Έτσι η Διαφοροποιημένη Συνείδηση είναι:
Το Όλον,
Διαφοροποιημένη Αντικειμενική Ύπαρξη,
Παρουσία στον Χώρο,
Ενσωματωμένο ον στον Χωροχρόνο (στους κατώτερους κόσμους).
Η Συνείδηση, κάθε συνείδηση (κάθε ον, κάθε άνθρωπος) είναι το Όλον, αλλά θα πρέπει να «περιοριστεί» για να εισέλθει στην Δημιουργία, στον Χώρο, στον Χωροχρόνο (και στην ιδιαίτερη ατομική ζωή στους κατώτερους κόσμους). Επειδή όμως κάθε συνείδηση είναι Εξαρχής και για πάντα το Όλον (που «Περιορίζεται») μπορεί αυθόρμητα και χωρίς προϋποθέσεις να «Επανέλθει» στην Αρχική Φυσική Κατάστασή της.
Η «Επάνοδος» είναι δυνατή μόνον με την διάλυση των «περιορισμών» κι όχι μέσω της δραστηριότητας της «περιορισμένης συνείδησης» (στα πλαίσια των περιορισμών της και της περιορισμένης αντιληπτικότητάς της). Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό. Η «Οδός» σηματοδοτεί την Έξοδο από την περιορισμένη κατάσταση, όχι μια δραστηριότητα της περιορισμένης συνείδησης (στα πλαίσια του κλειστού συστήματος αντίληψής της). Για αυτό λέμε ότι στα πλαίσια της περιορισμένης δράσης δεν υπάρχει οδός. Η Αληθινή Οδός είναι άλλη. Είναι η Άπυλη Πύλη.
Έτσι, τελικά, η Σχέση που Υπάρχει Ανάμεσα στο Όλον και τις «Αντανακλάσεις» του Όλου μέσα στην Δημιουργία είναι η «Σχέση του Εαυτού». Όλα είναι Αυτό. Επίσης η Σχέση μεταξύ των «όντων» (των διαφοροποιημένων συνειδήσεων) είναι «Σχέση Εαυτού». Όλα είναι «Εικόνες» του Ενός, είμαστε «Εικόνες» Αυτού, είμαστε το «Ίδιο». Καμία άλλη σχέση δεν είναι αληθινή.
.
Η Οδός
Ας ανακεφαλαιώσουμε όσα είπαμε, κάνοντας μια προσπάθεια να τα διατυπώσουμε πιο απλά, πιο καθαρά και με μεγαλύτερη ακρίβεια:
Η Πραγματικότητα Είναι Μία, Ενιαία και Περιλαμβάνει τα Πάντα:
Την Ανέκφραστη Κατάσταση, την Πηγή, Χωρίς Ιδιότητες και «Περιεχόμενο»,
Την Θεμελιώδη Αντίληψη της Αντικειμενικής Ύπαρξης σαν ένα Υπερ-Χώρο,
Την Παρουσία στον Χώρο,
Την Τοπική Παρουσία στον Χωροχρόνο (στους κατώτερους κόσμους).
Όλα Υπάρχουν Εδώ, Ταυτόχρονα, Τώρα.
Η Συνείδηση Είναι Μία, Μια Ενιαία Αντίληψη που Περιλαμβάνει όλες τις Καταστάσεις Επίγνωσης (σαν Δυνατότητες ή σε λειτουργία):
Την Ελεύθερη Αντίληψη,
Την Αντίληψη της Αντικειμενικής Ύπαρξης,
Την Αντίληψη του Χώρου,
Την Αντίληψη της τοπικής παρουσίας στον Χωροχρόνο (στους κατώτερους κόσμους).
Όλα αυτά είναι Εσωτερικές Αντιλήψεις της Μιας Συνείδησης που είναι προσβάσιμα με την Κατανόηση, με την διεύρυνση της επίγνωσης. Δεν υπάρχουν έξω από την Συνείδηση επίπεδα συνειδητότητας στα οποία η Συνείδηση μπορεί να εξελιχθεί. Αυτό είναι ψευδαίσθηση της περιορισμένης συνείδησης.
Ο Χώρος της Εμπειρίας είναι Ενιαίος κι όλες οι «καταστάσεις» ύπαρξης υφίστανται ταυτόχρονα, εδώ, τώρα.
Τέλος η Συνείδηση Είναι Μία κι όχι πολλές. Οποιαδήποτε Συνείδηση εμφανίζεται σαν «Διαφοροποιημένη Συνείδηση» δεν είναι παρά «Προβολή» της Μιας Συνείδησης στον «Χώρο της Δραστηριότητας» και δεν περιέχει τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Οι «περιορισμοί» είναι «περιορισμοί δραστηριότητας», «περιορισμοί κίνησης», όχι περιορισμοί ουσίας. Γενικά οι «αντανακλάσεις» είναι σαν ένα όραμα, σαν μια ψευδαίσθηση, μια φαντασμαγορία.
Κάθε Συνείδηση είναι η Μία Συνείδηση.
Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι η Συνείδηση Αποτελεί το Παν στο Οποίο Υπάρχουν Όλα και τα Ενοποιεί Όλα, σαν Πραγματικότητα, σαν Συνείδηση, σαν Εμπειρία, σαν Ύπαρξη (οντότητα).
Κι εφόσον κάθε Συνείδηση (που εμφανίζεται σαν «διαφοροποιημένη συνείδηση») είναι Αυτή η Μία Συνείδηση Εξαρχής και για Πάντα η Συνείδηση Είναι και Ελεύθερη και Φωτισμένη αλλά και περιορισμένη και σε σύγχυση και όλα. Ανάλογα με το που στρέφει την Προσοχή και την Βουλητική Ενέργεια η Συνείδηση είναι Ελεύθερη ή Δεσμευμένη σε περιορισμό. Είναι η Συνείδηση (η κάθε συνείδηση) που αποφασίζει που θα «διαμένει». Εφόσον η Ελευθερία, η Φώτιση, είναι Εγγενείς στην Φύση της Συνείδησης δεν χρειάζεται να κάνει κάτι, να πραγματοποιήσει κάτι, αρκεί να εγκαταλείψει τους περιορισμούς, τις περιοριστικές δραστηριότητές της.
Το να νομίζει μια περιορισμένη συνείδηση ότι κατανοεί, μέσα από την περιορισμένη αντιληπτικότητά της, την πραγματικότητα κι ότι με την δράση της μπορεί να πραγματοποιήσει την ελευθερία της είναι απλά μια ψευδαίσθηση.
Το μόνο που μπορεί να κάνει η Συνείδηση (κάθε άνθρωπος) είναι απλά να αποσύρει την βουλητική ενέργεια από τους περιορισμούς, τις περιοριστικές δραστηριότητες που η ίδια ακολουθεί, να εγκαταλείψει όλες τις περιοριστικές δραστηριότητες πραγματικά, για να Αναδυθεί απλά στην Ελευθερία. Αυτό είναι μία Δράση και μια Διαδικασία Εσωτερικής Κατανόησης και μια Φυσική Αλλαγή, όχι μια εξωτερική εξέλιξη, μια εξωτερική μεταβολή που θα οδηγήσει σε κάποια άλλη κατάσταση. Το Φως υπάρχει όταν εγκαταλείπεται το σκοτάδι, Το Φως ούτε πραγματοποιείται, ούτε κατακτιέται.
Η περιορισμένη συνείδηση έχει συνεχώς την τάση να νοητικοποιεί τα πάντα, να «αντικειμενικοποιεί» τα πάντα, να τα προβάλει έξω από τον εαυτό της. Είναι ένας λανθασμένος τρόπος αντίληψης και δράσης. Είναι συνηθισμένο λάθος της περιορισμένης συνείδησης να νομίζει ότι, μέσα από την περιορισμένη κατάστασή της (εγκλωβισμένη στους περιορισμούς της), με δραστηριότητες που κάνει, μπορεί να επιτύχει μια «αλλαγή» της κατάστασής της και να φτάσει στην ελευθερία. Ο φυλακισμένος όσο και να προσπαθεί μέσα στα όρια της φυλακής του δεν μπορεί να βγει έξω, Πρέπει απλά να «γκρεμίσει» τα τείχη και τότε είναι ελεύθερος.
Έτσι, όταν μιλάμε για την Οδό μιλάμε για την Αληθινή Οδό που είναι η Έξοδος από τους περιορισμούς, με την «παραίτηση», την εγκατάλειψη (βουλητική εγκατάλειψη που οδηγεί στην φυσική εγκατάλειψη). Αυτή η «διάλυση» των περιορισμών είναι «προϊόν» της Κατανόησης που Ανθίζει στην Άγρυπνη Προσοχή, στην Αντικειμενική Όραση, στην Ανεμπόδιστη Αίσθηση αυτού που συμβαίνει, στην παραίτηση από κάθε «συμμετοχή» (που σημαίνει «περιορισμό»). Όταν η Κατανόηση Βαθαίνει διαπιστώνουμε πως το μόνο που λειτουργεί είναι η Βούληση, η Βουλητική Ενέργεια. Δεν υπάρχουν εμπόδια. Σε μια τέτοια Κατανόηση η Συνείδηση Ελευθερώνεται κι Υψώνεται στην Πραγματικότητα, στην Πλήρη Αφύπνιση, στην Ανεμπόδιστη Ύπαρξη, στην Ολοκλήρωση. Τότε δεν υπάρχει εμπόδιο σε τίποτα. Δεν υπάρχει διαχωρισμός καταστάσεων. Έχουν Ενοποιηθεί Όλα μέσα στην Συνείδηση.
.
Η Έξοδος
Στην πραγματικότητα Αυτό που Υπάρχει Είναι η Μία Συνείδηση. Αυτή Είναι το Παν. Αυτή Είναι Όλα. Κι η Απέραντη Ελευθερία του Όλου και οι Περιορισμοί που Δημιουργούν τα διάφορα Υπαρξιακά Φαινόμενα.
Έτσι, οι «περιορισμοί» είναι εγγενείς, εσωτερικές δεσμεύσεις που προκαλούν τα διάφορα φαινόμενα. Οι «περιορισμοί» είναι μόνο «δραστηριότητες», μια «φευγαλέα κίνηση». Όλη η Δημιουργία είναι ένα φαινόμενο κίνησης, ένας «χορός φαινομένων».
Όλα αυτά ούτε Αναιρούν το Όλον (το Οποίο φαίνεται να «Περιορίζεται»), ούτε αποτελούν πραγματική αλλαγή της Ουσίας.
Επίσης όλα αυτά είναι Εσωτερικές Μεταβολές της Δραστηριότητας κι όχι πραγματικές αντικειμενικές αλλαγές. Μιλάμε για Εσωτερικές Διαβαθμίσεις της Πραγματικότητας, Παροδικές και χωρίς ουσιαστική ύπαρξη και σημασία κι όχι για Πραγματική Δημιουργία, για ξεχωριστούς κόσμους.
Εφόσον η Συνείδηση, με τον τρόπο που την περιγράψαμε Αποτελεί την Ενοποιούσα Αρχή των Πάντων (όσων Εμφανίζονται) δεν υπάρχει κανένας πραγματικός οντολογικός διαχωρισμός ούτε εμποδίζεται η Επάνοδος στην Ελευθερία του Όλου. Έτσι, όταν μιλάμε για Έξοδο από τους «περιορισμούς (και την περιορισμένη ύπαρξη) στην Ελευθερία της Πραγματικότητας μιλάμε για παραίτηση από τις «δεσμεύσεις» της Βούλησης σε καταστάσεις και δραστηριότητες που κατανοούμε ότι δεν «θέλουμε» πια.
Είναι λάθος της περιορισμένης συνείδησης (δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε για να γίνει κατανοητό) να νομίζει ότι είναι μια ξεχωριστή οντότητα, ότι είναι κάπου δεσμευμένη κι ότι πρέπει να ελευθερωθεί, να ξεπεράσει την κατάστασή της με κάποιες προσπάθειες. Όλες αυτές οι λανθασμένες αντιλήψεις πρέπει να αναγνωρισθούν και να απορριφθούν.
Η Συνείδηση είναι Πάντα Ελεύθερη. Οι περιορισμοί, η δέσμευση, η λανθασμένη ζωή που προκύπτει από αυτό μοιάζει με μια ονειρική κατάσταση. Είτε έτσι, είτε αλλιώς η Συνείδηση που «βουτάει» μέσα στην Δημιουργία, στον Χώρο, στον Χωροχρόνο, στους κόσμους, στις ζωές, έρχεται μια στιγμή που «ωριμάζει» από την ζωή και νοιώθει την ανάγκη να «αποδεσμευθεί». Κι αργά ή γρήγορα βρίσκει την Αληθινή Οδό κι Αποδεσμεύεται. Από το Βάθος της Συνείδησης υπάρχει πάντα η Ανάγκη της Επανόδου, η Νοσταλγία της Επιστροφής στην Αρχική Κατάσταση που είναι η Πηγή από Όπου ξεκινούν Όλα και στην Οποία Καταλήγουν Όλα, γιατί όλα είναι «Κύκλος».
Τελικά, κανένας δεν γνωρίζει αν όλη τούτη η «Δημιουργία», οι κόσμοι, κι οι ζωές, δημιουργήθηκαν ποτέ, ή αν ζουν αδημιούργητοι μέσα στην «Σκέψη» Αυτού που Υπάρχει Πραγματικά.
