Η ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ ΣΤΟ ΜΥΗΤΙΚΟ ΕΤΟΣ

 

Είναι γνωστό ότι η κίνηση της γης γύρω από τον Ήλιο με αποκλίνοντα άξονα δημιουργεί τα φαινόμενα των Εποχών, Ηλιοστάσια και Ισημερίες. Το Ηλιακό Έτος, λόγω των κυκλικών επαναλαμβανόμενων φαινομένων θεωρήθηκε πριν από πολλές χιλιετηρίδες σαν το χαρακτηριστικότερο σύμβολο του Κύκλου της Ύπαρξης, της Δημιουργίας, της Ζωής, της ανθρώπινης ζωής, της ετήσιας δραστηριότητας του ανθρώπου. Πολύ σοφά οι άνθρωποι «ταύτισαν» την ανθρώπινη πνευματική εξέλιξη με το Μυητικό Έτος, επαναλαμβάνοντας κάθε έτος την Μυητική Διαδικασία, με τα Στάδια και τους Βαθμούς της, δίνοντας την «ευκαιρία» σε όποιον επιθυμούσε κι είχε την φυσική ικανότητα να ακολουθήσει την Οδό της Μυήσεως μέχρι την Πλήρη Αφύπνιση.

Η Πραγματικότητα Είναι Μία. Η Πλήρης Αντίληψή της είναι η Πραγματική Αλήθεια. Αλλά υπάρχουν πολλοί βαθμοί Αντίληψης. Έτσι υπάρχουν πολλές Αντιλήψεις της Πραγματικότητας, πολλές Αλήθειες. Εξαρτάται από «που» βλέπει κάποιος. Η Απελευθέρωση της Ψυχής (Συνείδησης), είναι ταυτόσημη με την Διεύρυνση της Επίγνωσης, με το Βάθεμα της Αντίληψης, μέχρι την Πλήρη Αφύπνιση. Η «Πνευματική Εξέλιξη» μοιάζει με το ανέβασμα στο Συμβολικό Ιερό Όρος που υψώνεται στην μέση της πεδιάδας της ζωής. Όταν κινείσαι στην επίπεδη πεδιάδα της κοινής αντίληψης ο ορίζοντας είναι περιορισμένος. Όσο σκαρφαλώνεις στις πλαγιές της Επίγνωσης ο ορίζοντας ανοίγει αποκαλύπτοντάς σου μεγαλύτερο μέρος της Πραγματικότητας και διαφορετική θέα. Και σε κάθε στροφή του Όρους της Γνώσης η θέα είναι τελείως διαφορετική, σαν να βλέπεις άλλο κόσμο. Μονάχα όταν φτάσεις στην Κορυφή της Πλήρους Αφύπνισης έχεις ολοκληρωτική θέα του περιβάλλοντος, αληθινή εμπειρία της Πραγματικότητας, βλέπεις την Πραγματική Αλήθεια.

Πως σκαρφαλώνεις στην Κορυφή της Πλήρους Αφύπνισης; Με την Αληθινή Μύηση όπως «δίνονταν» στα Ιερά της Αρχαίας Ελλάδας. Στο Ιερό των Ιερών, στους Ουράνιους Δελφούς, στην Μυστική Ελευσίνα (όχι την Ελευσίνα των Γιορτών), και σε άλλα Ιερά. Η Μύηση ήταν Σταδιακή. Και κάθε έτος δίνονταν η «ευκαιρία» σε όποιον ήθελε και «άντεχε» να συνεχίσει την άνοδο στο Όρος της Αφύπνισης από το σημείο που ήταν η επίγνωσή του. Ακόμα κι αν είχαν περάσει χρόνια από την προηγούμενη μύησή του. Πέντε ήταν οι Μεγάλες Μυήσεις (το «Ε» των Δελφών) και Τέσσερις οι Μυητικές περίοδοι του Μυητικού Έτους, τα Ηλιοστάσια κι οι Ισημερίες.

Τι συμβολίζει η Εαρινή Ισημερία; Είναι η Εποχή της Αρχαίας Δημιουργίας του Κόσμου. Είναι ακόμα η Κάθοδος της Ζωής από τον Αόρατο Κόσμο στην υλική δημιουργία του σύμπαντος πριν δισεκατομμύρια χρόνια. Είναι ακόμα η «Εποχή» της Καθόδου των Ψυχών στον Υλικό Κάτω Κόσμο. Γενικά είναι η Εποχή της Εξωτερίκευσης, της Επέκτασης Έξω, στον Υλικό κόσμο. Στο ίδιο Μυστικό Σύμβολο συσσωρεύονται πολλές «έννοιες». Το Σύμβολο συμβολίζει πολλά πράγματα.

Στην Αρχαία Αθήνα, στην Εαρινή Ισημερία δίνονταν η Πρώτη Μεγάλη Μύηση στο Ιερό της Περσεφόνης, στους πρόποδες του Αρδηττού, στις κατάφυτες όχθες του Ιλισού όπου  ήταν «χαμένο» το Ιερό της Μυήτριας Θεάς.

Ο Ιλισός το 1900, πριν καταστραφεί απο τους "νοήμονες" νεοέλληνες

Τότε το «Τοπίο» ήταν τελείως διαφορετικό. Στις δυτικές πλαγιές του Υμηττού υπήρχαν πολλές πηγές και ρυάκια που κατηφορίζοντας σχημάτιζαν τον Ιλισό ποταμό. Ο Ιλισός κυλούσε ανάμεσα στις Πλαγιές του Υμηττού που κατέληγε στους λόφους του Αρδηττού και της Άγρας από την μια και τον λόφο της Ακρόπολης από την άλλη, του κέντρου της Αρχαίας Αθήνας κι ενωνόταν με τον Κηφισό κάπου στην περιοχή του σημερινού Μοσχάτου. Η περιοχή ανατολικά του Ιλισού, στο ύψος της Αθήνας ήταν ο δήμος της Άγρας. Ο οικισμός ήταν στους πρόποδες του λόφου της Άγρας και λίγο νοτιότερα. Έξω από τον οικισμό και προς τα βόρεια ήταν απέραντος πευκώνας με πολλά πλατάνια στις όχθες του Ιλισού και λυγαριές. Το καλοκαίρι το νερό του Ιλισού μειωνόταν (μέχρι το γόνατο) αλλά ποτέ δεν σταμάταγε. Ήταν πολλοί που έρχονταν εδώ, στις όχθες του Ιλισού, στις πηγές και στα πλατάνια, στις ανθισμένες λυγαριές, που το μεθυστικό άρωμά τους ταξίδευε με τον αέρα μακριά, μαζί με τις φωνές από τα τζιτζίκια, τα κελαϊδίσματα των πουλιών και  το δροσερό θρόισμα του δάσους. Το κρυστάλλινο νερό που κελλάριζε ήταν η ίδια η ζωή που έρεε αβίαστα για τον προορισμό της. Εδώ, σε ένα πλατάνι, δίπλα στην πηγή, κάμποσο βόρεια του Ιερού της Περσεφόνης είχε έρθει ο Σωκράτης με τον Φαίδρο (σύμφωνα με τον Πλάτωνα) για να συζητήσουν, (κάπου ανάμεσα στο 386-367 γράφτηκε ο Διάλογος), για την Ψυχή, τον Έρωτα και τον άνθρωπο. Ο Σωκράτης περιγράφει το μέρος σαν τόπο παραμυθένιο που γαληνεύει την ψυχή κι ανοίγει τους ορίζοντες του νου στην Απεραντοσύνη.

Σε αυτό το Αρχαίο Τοπίο Ζωής, στις όχθες του Ιερού Ιλισού, στο Ιερό της Θεάς Περσεφόνης (Ψυχής), δίνονταν η Μύηση. Αποκαλύπτονταν στον μύστη το «Δράμα» της Θεάς (Ψυχής) που από τις Ουράνιες Πεδιάδες της Δήμητρας «αρπαζόταν» και «κατέβαινε» στο Βασίλειο του Πλούτωνα, στον Άδη της γήινης ζωής. Αποκαλυπτόταν στον μύστη πως η Ψυχή Κατέρχεται στο κόσμο, στο σώμα, πως «συνδέεται» με το σώμα και πως «κυβερνά» το σώμα  μέσω του νοητικού κέντρου, της ζωτικής δύναμης των αισθήσεων και του ίδιου του σώματος.  Ο μύστης «συνειδητοποιούσε» την Αληθινή Άχρονη Φύση του, σαν Ψυχής και βίωνε το βάθος της ύπαρξής του που διαχωριζόταν από την σκέψη του εγκεφάλου, από τις ζωτικές αισθήσεις του νευρικού συστήματος, από το σώμα. «Μάθαινε» να «περισυλλέγει» την δύναμη της ψυχής από τις εξωτερικές δραστηριότητες, να «αποσύρεται» πίσω στον Εαυτό, στην Αληθινή Ουσία. Είναι η Εσωτερική Ιερά Οδός των Αρχαίων (Ορφικών, Πυθαγόρειων, Μυστών), όπως το «περιγράφει» ο Πλάτωνας στον Φαίδωνα, που Οδηγεί στο Ιερό της Ουράνιας Φύσης μας.

Το κυριότερο που κατανοούσε κάποιος όταν λάμβανε την Πρώτη Μύηση είναι ότι είναι Ψυχή που «συνδέεται» με ένα σώμα και αποσυνδέεται όταν κλείσει ο κύκλος της ζωής. Αυτός, ο ίδιος ο άνθρωπος είναι Ψυχή, Άχρονη, Απέραντη Ουσία, που μόνο «προσωρινά» περιορίζεται και δεσμεύεται με το σώμα. Δεν είναι σώμα, δεν είναι το σώμα. Έτσι η γήινη ζωή αποκτά μια άλλη προοπτική. Δεν είναι ο τελικός προορισμός, ούτε η μόνη ζωή που μπορούμε να ζήσουμε. Υπάρχουν ουράνιοι κόσμοι και ψηλά η Αληθινή Γη της Δήμητρας, τα Ηλύσια Πεδία. Ο Αληθινός Προορισμός του ανθρώπου είναι να «ελευθερωθεί» από τον «Κύκλο της Περσεφόνης», από τον Κύκλο της Μετενσωμάτωσης στον οποίο είναι δεσμευμένος, ακολουθώντας την Μυητική Οδό της Θεάς (Ψυχής).

Ακόμα κι αν ο άνθρωπος της Αρχαίας Εποχής λάμβανε μόνο αυτή την Πρώτη Μύηση το όφελος ήταν τεράστιο γιατί άλλαζε τελείως η μεταφυσική προοπτική του και ο υπαρξιακός προορισμός του. Γνώριζε πλέον ότι η ζωή δεν είναι στη γη.

Ασφαλώς, τίποτα, πέρα από τις ίδιες του τις δυνάμεις, δεν εμπόδιζε τον μύστη να λάβει και τις επόμενες Μυήσεις, όποτε έκρινε ότι είναι ο κατάλληλος χρόνος και να ενωθεί με τον Ιερό Κύκλο («Ε»), τον Κύκλο των Πέντε  Μεγάλων Δελφικών Μυστών του Χειμερινού Ηλιοστασίου.

Αγαπητοί, θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για την Αρχαία Εποχή, τις Μυήσεις στα Ιερά, τις Φιλοσοφικές Αναζητήσεις των Σοφών της Παλιάς Εποχής, για τους «Τόπους» της Αρχαίας Αθήνας. Κι είναι ένα αγαπημένο θέμα για εμάς. Όμως οι Εποχές αλλάζουν, τα χρόνια περνούν κι η Αιώνια Αλήθεια αναζητά άλλες εκφράσεις, καινούργιους τρόπους να εκφρασθεί.

Και σήμερα, σε άλλους Τόπους, σε άλλα τοπία, η Μύηση είναι Ζωντανή κι η Φλόγα της Ζωής φωτίζει τα μονοπάτια της πορείας μας προς την Μία Αλήθεια. Ψηλά, Ψηλά στον Ουρανό της Κατανόησης, είναι η Κατοικία μας, στα Ηλύσια Πεδία της Δήμητρας. Η γη είναι μονάχα ένα «επεισόδιο» στην ζωή μας. Ευλογημένοι όσοι βρίσκουν την Οδό. Κι ακόμα πιο ευλογημένοι όσοι την ακολουθούν ως το Τέλος.