Esoterism Academy: Η ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ ΣΤΟ ΜΥΗΤΙΚΟ ΕΤΟΣ

Sunday, March 14, 2021

Η ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ ΣΤΟ ΜΥΗΤΙΚΟ ΕΤΟΣ

Είναι γνωστό ότι η κίνηση της γης γύρω από τον Ήλιο με αποκλίνοντα άξονα δημιουργεί τα φαινόμενα των Εποχών, Ηλιοστάσια και Ισημερίες. Το Ηλιακό Έτος, λόγω των κυκλικών επαναλαμβανόμενων φαινομένων θεωρήθηκε πριν από πολλές χιλιετηρίδες σαν το χαρακτηριστικότερο σύμβολο του Κύκλου της Ύπαρξης, της Δημιουργίας, της Ζωής, της ανθρώπινης ζωής, της ετήσιας δραστηριότητας του ανθρώπου. Πολύ σοφά οι άνθρωποι «ταύτισαν» την ανθρώπινη πνευματική εξέλιξη με το Μυητικό Έτος, επαναλαμβάνοντας κάθε έτος την Μυητική Διαδικασία, με τα Στάδια και τους Βαθμούς της, δίνοντας την «ευκαιρία» σε όποιον επιθυμούσε κι είχε την φυσική ικανότητα να ακολουθήσει την Οδό της Μυήσεως μέχρι την Πλήρη Αφύπνιση.

Η Πραγματικότητα Είναι Μία. Η Πλήρης Αντίληψή της είναι η Πραγματική Αλήθεια. Αλλά υπάρχουν πολλοί βαθμοί Αντίληψης. Έτσι υπάρχουν πολλές Αντιλήψεις της Πραγματικότητας, πολλές Αλήθειες. Εξαρτάται από «που» βλέπει κάποιος. Η Απελευθέρωση της Ψυχής (Συνείδησης), είναι ταυτόσημη με την Διεύρυνση της Επίγνωσης, με το Βάθεμα της Αντίληψης, μέχρι την Πλήρη Αφύπνιση. Η «Πνευματική Εξέλιξη» μοιάζει με το ανέβασμα στο Συμβολικό Ιερό Όρος που υψώνεται στην μέση της πεδιάδας της ζωής. Όταν κινείσαι στην επίπεδη πεδιάδα της κοινής αντίληψης ο ορίζοντας είναι περιορισμένος. Όσο σκαρφαλώνεις στις πλαγιές της Επίγνωσης ο ορίζοντας ανοίγει αποκαλύπτοντάς σου μεγαλύτερο μέρος της Πραγματικότητας και διαφορετική θέα. Και σε κάθε στροφή του Όρους της Γνώσης η θέα είναι τελείως διαφορετική, σαν να βλέπεις άλλο κόσμο. Μονάχα όταν φτάσεις στην Κορυφή της Πλήρους Αφύπνισης έχεις ολοκληρωτική θέα του περιβάλλοντος, αληθινή εμπειρία της Πραγματικότητας, βλέπεις την Πραγματική Αλήθεια.

Πως σκαρφαλώνεις στην Κορυφή της Πλήρους Αφύπνισης; Με την Αληθινή Μύηση όπως «δίνονταν» στα Ιερά της Αρχαίας Ελλάδας. Στο Ιερό των Ιερών, στους Ουράνιους Δελφούς, στην Μυστική Ελευσίνα (όχι την Ελευσίνα των Γιορτών), και σε άλλα Ιερά. Η Μύηση ήταν Σταδιακή. Και κάθε έτος δίνονταν η «ευκαιρία» σε όποιον ήθελε και «άντεχε» να συνεχίσει την άνοδο στο Όρος της Αφύπνισης από το σημείο που ήταν η επίγνωσή του. Ακόμα κι αν είχαν περάσει χρόνια από την προηγούμενη μύησή του. Πέντε ήταν οι Μεγάλες Μυήσεις (το «Ε» των Δελφών) και Τέσσερις οι Μυητικές περίοδοι του Μυητικού Έτους, τα Ηλιοστάσια κι οι Ισημερίες.

Τι συμβολίζει η Εαρινή Ισημερία; Είναι η Εποχή της Αρχαίας Δημιουργίας του Κόσμου. Είναι ακόμα η Κάθοδος της Ζωής από τον Αόρατο Κόσμο στην υλική δημιουργία του σύμπαντος πριν δισεκατομμύρια χρόνια. Είναι ακόμα η «Εποχή» της Καθόδου των Ψυχών στον Υλικό Κάτω Κόσμο. Γενικά είναι η Εποχή της Εξωτερίκευσης, της Επέκτασης Έξω, στον Υλικό κόσμο. Στο ίδιο Μυστικό Σύμβολο συσσωρεύονται πολλές «έννοιες». Το Σύμβολο συμβολίζει πολλά πράγματα.

Στην Αρχαία Αθήνα, στην Εαρινή Ισημερία δίνονταν η Πρώτη Μεγάλη Μύηση στο Ιερό της Περσεφόνης, στους πρόποδες του Αρδηττού, στις κατάφυτες όχθες του Ιλισού όπου ήταν «χαμένο» το Ιερό της Μυήτριας Θεάς.

Ο Ιλισός το 1900, πριν καταστραφεί απο τους "νοήμονες" νεοέλληνες

Τότε το «Τοπίο» ήταν τελείως διαφορετικό. Στις δυτικές πλαγιές του Υμηττού υπήρχαν πολλές πηγές και ρυάκια που κατηφορίζοντας σχημάτιζαν τον Ιλισό ποταμό. Ο Ιλισός κυλούσε ανάμεσα στις Πλαγιές του Υμηττού που κατέληγε στους λόφους του Αρδηττού και της Άγρας από την μια και τον λόφο της Ακρόπολης από την άλλη, του κέντρου της Αρχαίας Αθήνας κι ενωνόταν με τον Κηφισό κάπου στην περιοχή του σημερινού Μοσχάτου. Η περιοχή ανατολικά του Ιλισού, στο ύψος της Αθήνας ήταν ο δήμος της Άγρας. Ο οικισμός ήταν στους πρόποδες του λόφου της Άγρας και λίγο νοτιότερα. Έξω από τον οικισμό και προς τα βόρεια ήταν απέραντος πευκώνας με πολλά πλατάνια στις όχθες του Ιλισού και λυγαριές. Το καλοκαίρι το νερό του Ιλισού μειωνόταν (μέχρι το γόνατο) αλλά ποτέ δεν σταμάταγε. Ήταν πολλοί που έρχονταν εδώ, στις όχθες του Ιλισού, στις πηγές και στα πλατάνια, στις ανθισμένες λυγαριές, που το μεθυστικό άρωμά τους ταξίδευε με τον αέρα μακριά, μαζί με τις φωνές από τα τζιτζίκια, τα κελαϊδίσματα των πουλιών και το δροσερό θρόισμα του δάσους. Το κρυστάλλινο νερό που κελλάριζε ήταν η ίδια η ζωή που έρεε αβίαστα για τον προορισμό της. Εδώ, σε ένα πλατάνι, δίπλα στην πηγή, κάμποσο βόρεια του Ιερού της Περσεφόνης είχε έρθει ο Σωκράτης με τον Φαίδρο (σύμφωνα με τον Πλάτωνα) για να συζητήσουν, (κάπου ανάμεσα στο 386-367 γράφτηκε ο Διάλογος), για την Ψυχή, τον Έρωτα και τον άνθρωπο. Ο Σωκράτης περιγράφει το μέρος σαν τόπο παραμυθένιο που γαληνεύει την ψυχή κι ανοίγει τους ορίζοντες του νου στην Απεραντοσύνη.

Σε αυτό το Αρχαίο Τοπίο Ζωής, στις όχθες του Ιερού Ιλισού, στο Ιερό της Θεάς Περσεφόνης (Ψυχής), δίνονταν η Μύηση. Αποκαλύπτονταν στον μύστη το «Δράμα» της Θεάς (Ψυχής) που από τις Ουράνιες Πεδιάδες της Δήμητρας «αρπαζόταν» και «κατέβαινε» στο Βασίλειο του Πλούτωνα, στον Άδη της γήινης ζωής. Αποκαλυπτόταν στον μύστη πως η Ψυχή Κατέρχεται στο κόσμο, στο σώμα, πως «συνδέεται» με το σώμα και πως «κυβερνά» το σώμα μέσω του νοητικού κέντρου, της ζωτικής δύναμης των αισθήσεων και του ίδιου του σώματος. Ο μύστης «συνειδητοποιούσε» την Αληθινή Άχρονη Φύση του, σαν Ψυχής και βίωνε το βάθος της ύπαρξής του που διαχωριζόταν από την σκέψη του εγκεφάλου, από τις ζωτικές αισθήσεις του νευρικού συστήματος, από το σώμα. «Μάθαινε» να «περισυλλέγει» την δύναμη της ψυχής από τις εξωτερικές δραστηριότητες, να «αποσύρεται» πίσω στον Εαυτό, στην Αληθινή Ουσία. Είναι η Εσωτερική Ιερά Οδός των Αρχαίων (Ορφικών, Πυθαγόρειων, Μυστών), όπως το «περιγράφει» ο Πλάτωνας στον Φαίδωνα, που Οδηγεί στο Ιερό της Ουράνιας Φύσης μας.

Το κυριότερο που κατανοούσε κάποιος όταν λάμβανε την Πρώτη Μύηση είναι ότι είναι Ψυχή που «συνδέεται» με ένα σώμα και αποσυνδέεται όταν κλείσει ο κύκλος της ζωής. Αυτός, ο ίδιος ο άνθρωπος είναι Ψυχή, Άχρονη, Απέραντη Ουσία, που μόνο «προσωρινά» περιορίζεται και δεσμεύεται με το σώμα. Δεν είναι σώμα, δεν είναι το σώμα. Έτσι η γήινη ζωή αποκτά μια άλλη προοπτική. Δεν είναι ο τελικός προορισμός, ούτε η μόνη ζωή που μπορούμε να ζήσουμε. Υπάρχουν ουράνιοι κόσμοι και ψηλά η Αληθινή Γη της Δήμητρας, τα Ηλύσια Πεδία. Ο Αληθινός Προορισμός του ανθρώπου είναι να «ελευθερωθεί» από τον «Κύκλο της Περσεφόνης», από τον Κύκλο της Μετενσωμάτωσης στον οποίο είναι δεσμευμένος, ακολουθώντας την Μυητική Οδό της Θεάς (Ψυχής).

Ακόμα κι αν ο άνθρωπος της Αρχαίας Εποχής λάμβανε μόνο αυτή την Πρώτη Μύηση το όφελος ήταν τεράστιο γιατί άλλαζε τελείως η μεταφυσική προοπτική του και ο υπαρξιακός προορισμός του. Γνώριζε πλέον ότι η ζωή δεν είναι στη γη.

Ασφαλώς, τίποτα, πέρα από τις ίδιες του τις δυνάμεις, δεν εμπόδιζε τον μύστη να λάβει και τις επόμενες Μυήσεις, όποτε έκρινε ότι είναι ο κατάλληλος χρόνος και να ενωθεί με τον Ιερό Κύκλο («Ε»), τον Κύκλο των Πέντε Μεγάλων Δελφικών Μυστών του Χειμερινού Ηλιοστασίου.

Αγαπητοί, θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για την Αρχαία Εποχή, τις Μυήσεις στα Ιερά, τις Φιλοσοφικές Αναζητήσεις των Σοφών της Παλιάς Εποχής, για τους «Τόπους» της Αρχαίας Αθήνας. Κι είναι ένα αγαπημένο θέμα για εμάς. Όμως οι Εποχές αλλάζουν, τα χρόνια περνούν κι η Αιώνια Αλήθεια αναζητά άλλες εκφράσεις, καινούργιους τρόπους να εκφρασθεί.

Και σήμερα, σε άλλους Τόπους, σε άλλα τοπία, η Μύηση είναι Ζωντανή κι η Φλόγα της Ζωής φωτίζει τα μονοπάτια της πορείας μας προς την Μία Αλήθεια. Ψηλά, Ψηλά στον Ουρανό της Κατανόησης, είναι η Κατοικία μας, στα Ηλύσια Πεδία της Δήμητρας. Η γη είναι μονάχα ένα «επεισόδιο» στην ζωή μας. Ευλογημένοι όσοι βρίσκουν την Οδό. Κι ακόμα πιο ευλογημένοι όσοι την ακολουθούν ως το Τέλος.

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

The Ruins That Stand Beyond Time

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

The Ancient Secrets Unveiled

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

A Pilgrimage of the Spirit

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

The Temple’s Legacy

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

…

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

Η Κληρονομιά του Ναού

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, March 14, 2021

Η ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ ΣΤΟ ΜΥΗΤΙΚΟ ΕΤΟΣ

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright