Εντός
του Ενιαίου Χώρου της Συνείδησης, της Ζωής υπάρχουν «Δυνάμει» όλες οι
δυνατότητες, όλες οι προοπτικές... Η Ζωή μετασχηματίζεται... Η Ζωή δεν έχει
τέλος... Η Ζωή είναι η Απόλυτη Ελευθερία...
Η Συνείδηση, σαν Ενιαίος
Χώρος, που συμπεριλαμβάνει τα πάντα, είναι η Πηγή, η Βάση, και το Κέντρο
Αναφοράς της ζωής, της αντίληψης του να ζεις, και των ποικίλων εμπειριών...
Η Ζωή με αυτή την έννοια
(όταν αναφέρεται στην Συνείδηση), δεν έχει αρχή, ούτε τέλος, ούτε όρια,
μολονότι περιορίζεται σε «αντιλήψεις»...
Η Ζωή έχει πολλά πεδία,
επίπεδα και μία απέραντη ποικιλία εκφράσεων...
Μία τέτοια αντίληψη... της
Συνείδησης σαν Ενός, Ανοιχτού, Δυναμικού, Χώρου, εντός του Οποίου μπορεί να
εξελιχθεί οποιαδήποτε «περιορισμένη» συνείδηση... και της Ζωής, σαν μίας
απέραντης ποικιλίας βιωμάτων , που δεν περιορίζεται στα άμεσα αντιληπτό, αλλά
επεκτείνεται δυναμικά σε όλους τους χώρους του Υπερβατικού... μας οδηγεί στο να
«ταυτίσουμε» τελικά την έννοια της Ζωής με την «Παρουσία της Συνείδησης»...
Τελικά Ζωή, είναι η Ζωή της Συνείδησης, κι όχι οι εσωτερικές ή εξωτερικές,
εμπειρίες... Με άλλα λόγια η Ζωή αναφέρεται σε Αυτό που Βιώνει, κι όχι στα
βιώματα... Αυτό μεταθέτει την Αξία της Ζωής, στην Ποιότητα Αυτού που Βιώνει, κι
όχι στα εξωτερικά γεγονότα...
Η Συνειδητότητα, η αντίληψη
που συγκροτείται, και πορεύεται, μέσα στο χώρο της ύπαρξης, δημιουργεί μέσα από
το τεράστιο χάος των εμπειριών το προσωπικό βίωμα. Οι δυνατότητες, είναι
θεωρητικά άπειρες. Η Συνειδητότητα είναι ένας ενιαίος χώρος που δεν «εξελίσσεται»
σαν παρουσία, αλλά αλλάζει συνεχώς «περιεχόμενο». Έτσι προκύπτει η
διαφοροποίηση...
Μία Συνειδητότητα
«αφυπνισμένη» λειτουργεί σαν καθρέφτης. Αντανακλά ό,τι συμβαίνει (και στο
επίπεδο της ύπαρξης, και στο επίπεδο της διανόησης, και στο επίπεδο της
αντίληψης του εξωτερικού κόσμου) το γεγονός όπως είναι, αυτό το ίδιο, όχι
παραποιημένο, από προσωπική επεξεργασία, από προσωπικές επιλογές. Αντανακλά
όλα, όσα συμβαίνουν, χωρίς να αυτοματοποιεί την αντίληψη. Δεν χάνει το κόσμο,
απορροφούμενη στο «ιδιαίτερο»...
Η συνηθισμένη συνειδητότητα
όμως «οικοδομεί» την πραγματικότητα σύμφωνα με πρότυπα αντίληψης, σύμφωνα με
κατηγορίες αντίληψης, σύμφωνα με προσωπικές επιλογές.... Αυτοματοποιεί την
αντίληψη μεταθέτοντας την προσοχή μόνο σε ότι είναι «καινούργιο», διαφορετικό»
από τον γνωστό αυτοματοποιημένο κόσμο... Απορροφάται συχνά στο ιδιαίτερο, σε
προσωπικές ενασχολήσεις... Αποτελεί έτσι ένα ρεύμα συνειδητότητας που ρέει σε
μία κατάσταση, μισο-ξύπνιου, μισο-ύπνου... μέσα στο χάος της ζωής...
Ανάλογα που θέτει η
Συνείδηση το κέντρο βάρους της συνειδητότητας, ανάλογα με το που
συγκεντρώνεται, και πως συγκροτεί τις εμπειρίες, υπάρχουν σχηματικά διάφορες
ποιότητες ζωής.
Όταν η Συνείδηση
«αφυπνίζεται» και μεταθέτει τη συνειδητότητα προς το Ίδιο Είναι (κι όχι στο
«περιεχόμενο», στα βιώματα, στα γεγονότα) η Ζωή, Αναδύεται, Βυθίζεται κι
Απλώνεται στο Άπειρο... Αυτή είναι μία Κατάσταση ανώτερης επίγνωσης εντός της
οποίας υπάρχει Ενότητα της ύπαρξης, όπου το Υπερβατικό υπερβαίνει αλλά αγκαλιάζει
και αφομοιώνει το «φυσικό»...
Όταν μία τέτοια Συνείδηση
είναι «εδώ», λειτουργεί ελεύθερα, αντιλαμβάνεται προς «όλες τις κατευθύνσεις»,
χωρίς να σταματά (να χρονοτριβεί) πουθενά. Ακόμα κι όταν ασχολείται με το
ιδιαίτερο δεν χάνει το κόσμο... Έχει ένα μέγιστο ποσό αντίληψης και αντίδρασης.
Όταν η Συνείδηση λειτουργεί
μηχανικά, προσωπικά, αυτοματοποιημένα, απορροφιέται, απομονώνεται από τα
υπόλοιπα συμβάντα και βυθίζεται σε μία πολύ προσωπική εμπειρία...
Σε αυτή την κατάσταση του
παγκόσμιου «ύπνου» λειτουργεί η ανθρωπότητα...
Εντός του Ενιαίου Χώρου της
Συνείδησης, της Ζωής υπάρχουν «Δυνάμει» όλες οι δυνατότητες, όλες οι
προοπτικές... Η Ζωή μετασχηματίζεται... Η Ζωή δεν έχει τέλος... Η Ζωή είναι η
Απόλυτη Ελευθερία...
