Βιώνουμε,
σαν Συνείδηση, μία «Εν Δυνάμει Πραγματικότητα», όπου τα συμβάντα θα μπορούσαν
να πάρουν οποιαδήποτε κατεύθυνση κι όχι μία αυστηρά καθορισμένη πορεία…
Η Συνείδηση, χωρίς αρχή και
τέλος, είναι «Χώρος Ανοιχτός», σε κάθε αντιληπτική κατάσταση, και σε κάθε
δυνατή εξέλιξη. Βιώνουμε, σαν Συνείδηση, μία «Εν Δυνάμει Πραγματικότητα», όπου
τα συμβάντα θα μπορούσαν να πάρουν οποιαδήποτε κατεύθυνση κι όχι μία αυστηρά
καθορισμένη πορεία. Δεν γνωρίζουμε πως και γιατί και πότε θα συμβούν έτσι ή
αλλιώς τα πράγματα, αλλά όλες οι δυνατότητες υπάρχουν εξ’ αρχής.
Έτσι, όποια κατεύθυνση κι
αν πάρουν τα «πράγματα» η νόηση μπορεί να δικαιολογήσει μέσα από τις λογική
αρχή της αιτίας και του αποτελέσματος την εξέλιξη. Έτσι λοιπόν, η αιτιότητα δεν
αναφέρεται στην πραγματικότητα που βιώνουμε, στην «Εν Δυνάμει Πραγματικότητα»,
αλλά στην ερμηνεία, στην δόμηση της εικόνας της πραγματικότητας, (στην εικόνα
που σχηματίζουμε για την πραγματικότητα).
Η Συνείδηση είναι Ελεύθερη
να πάει οπουδήποτε, να αντιδράσει προς όλες τις κατευθύνσεις, να απορροφηθεί σε
συμβάντα, η να αναδυθεί προς το Είναι, προς την Υπερβατική Πραγματικότητα, δεν
υπόκειται στο νόμο της αιτίας-αποτελέσματος. Η ερμηνεία όμως της
πραγματικότητας μπορεί να δομηθεί με βάση την αρχή του νόμου της αιτίας και του
αποτελέσματος.
Η αιτιότητα δεν μπορεί στην
πραγματικότητα να εφαρμοσθεί ούτε σε άλλα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας,
ή στην φυσική πραγματικότητα (στα έσχατα όριά της, στον μικρόκοσμο).
Ασφαλώς η Συνείδηση, για
την Μεταφυσική, αποτελεί ένα «Ενιαίο Χώρο», όπου τα πάντα διαπλέκονται και
σχετίζονται και αλληλεπιδρούν. Όμως μπορούν να εξελιχθούν «ελεύθερα», όχι
σύμφωνα με ένα αυστηρό, τυφλό, ντετερμινισμό, (το ίδιο συμβαίνει και με την
φυσική πραγματικότητα).
Η
Συνείδηση είναι Αυτεξούσια, Αυτόνομη, και πέρα από την αιτιότητα, όσον αφορά
την διάθεση της ύπαρξης της, έξω ή μέσα στον κόσμο, (όχι στην δράση της μέσα
στον κόσμο)…
Η Συνείδηση είναι η Αρχή
της Ύπαρξης, είναι το Κέντρο Αναφοράς της Ύπαρξης, κι ο Χώρος της Ύπαρξης
(Εντός της Συνείδησης εκδηλώνονται όλα... ακόμα και η «ύλη»...)... Δεν υπάρχει
τίποτα έξω. Συνεπώς η Συνείδηση είναι Αυτεξούσια, δεν καθορίζεται από τίποτα
άλλο.
Η Συνείδηση βιώνει πολλές καταστάσεις
ύπαρξης. Όταν παραμένει στον Χώρο της «Ιδίας Ύπαρξης», βιώνει το Άπειρο, το
Άμορφο, το Απόλυτο... Όταν «παράγει» την «σκέψη» και τα παράγωγά της κι
απορροφιέται σε αυτό το δημιούργημά της, έτσι που να αντιλαμβάνεται ότι είναι
εντός του αντικειμενικού κόσμου, βιώνει μία άλλη κατάσταση ύπαρξης, την ατομική
ύπαρξη εντός των αντικειμενικών κόσμων (κι εδώ συμπεριλαμβάνονται και οι
μεταφυσικοί κόσμοι και ο φυσικός κόσμος)... Η Συνείδηση στην προκειμένη
περίπτωση περιορίζεται αφ’εαυτής κι όχι από κάποιο εξωτερικό παράγοντα...
Όταν η Συνείδηση στρέφεται
προς τα έξω, προς τους αντικειμενικούς κόσμους, βιώνει την ύπαρξη μέσα στους
αντικειμενικούς κόσμους, λειτουργεί σύμφωνα με κάποιους νόμους, και καθορίζει
την δράση της με κάποια δεδομένα που επιβάλλονται από την φύση της σχέσης
Συνείδησης-σώματος, αλλά και από την φύση του αντικειμενικού κόσμου και σώματος
και εξασφαλίζουν την επιβίωσή της... Αυτός είναι φυσικός αυτοκαθορισμός κι όχι
εξωτερικός περιορισμός...
Μέσα σε αυτό το δεδομένο
πλαίσιο ύπαρξης, το Αυτεξούσιο (η Αυτονομία), νοείται σαν η Ελεύθερη Διάθεση
της ύπαρξής μας. Βέβαια η Συνείδηση δεν μπορεί να μην λαβαίνει υπόψη της και το
περιβάλλον (και τις συνθήκες) σε όλες τις διαστάσεις της, μέσα στα οποίο
βρίσκεται μία συγκεκριμένη στιγμή. Συχνά, η «αδυναμία» της Συνείδησης, η σύγχυση,
και το πιεστικό περιβάλλον, καθορίζει την δράση μας.
Καταρχήν η «αντίληψή μας
για την πραγματικότητα», που αποτελεί το σύστημα αναφοράς και τον φορέα της
δράσης μας, αν δεν εκτρέπεται της «αντικειμενικότητας» λόγω φυσικών δυσκολιών,
συχνά παραμορφώνεται από «κοινωνικές» σκοπιμότητες. Οι ιδεολογίες, οι
θρησκείες, οι προκαταλήψεις, οι πολιτικές συγκυρίες συχνά καθορίζουν την δράση
μας. Μετά κοινωνικές πραγματικότητες, οικονομικές σχέσεις, υλικές καταστάσεις,
καθορίζουν επίσης την εξωτερική δράση μας. Συνεπώς η Αυτονομία γίνεται σχετική,
εντός πλαισίου κι εντός συνθηκών και ορίων..
Από την άλλη μεριά βέβαια,
δεν υπάρχει αυστηρός ντετερμινισμός που να προσδιορίζει τα πράγματα... Όλα
είναι σχετικά, γιατί πάντα υπάρχουν επιλογές...
Η Συνείδηση είναι
Αυτεξούσια, Αυτόνομη, και πέρα από την αιτιότητα, όσον αφορά την διάθεση της
ύπαρξης της, έξω ή μέσα στον κόσμο, (όχι στην δράση της μέσα στον κόσμο).
Οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να απορρίψει όλες τις κοσμικές διαδικασίες και να
αναδυθεί στο Άπειρο... Όσο παραμένει απορροφημένη μέσα στην ατομική ύπαρξη εντός
των κόσμων, του φυσικού κόσμου, θα λειτουργεί υπό όρους κι η δράση της θα
καθορίζεται κι από άλλους παράγοντες...
Από όλα αυτά προκύπτει η
αναγκαιότητα κι η χρησιμότητα της Αυτογνωσίας, όχι σαν «αυτογνωσία της παρούσας
ύπαρξης», αλλά σαν κατανόηση των άπειρων δυνατοτήτων που πηγάζουν από την Φύση
της Συνείδησης, και σαν «μεταμορφωτική πορεία» που μπορεί να μας οδηγήσει από
την παρούσα ύπαρξη ως την Θεότητα...
