Monday, 8 December, 2025
18. The
Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence
In the depths of stillness, beyond the turbulence of mind and the fleeting
echoes of form, there exists a sound that is not a sound, a resonance beyond
perception. It is the Sound of Silence, the eternal hum of Pure Presence, the
unchanging song of Undifferentiated Existence. This is the primordial essence
from which all differentiation arises and into which all experience dissolves.
To hear this sound is to awaken to the fundamental nature of Being itself.
The Eternal Undifferentiated Base
Before thought, before sensation, before the dance of light and shadow that
forms the fabric of perception, there is a silent presence. This presence is not
bound by time or space. It does not belong to the realm of past, present, or
future. It simply is. And yet, within it lies the potentiality of all things—the
vast, uncharted ocean from which the waves of existence emerge and into which
they inevitably recede.
This silent presence is the undifferentiated base of all phenomena. It is the
foundation upon which the universe manifests and dissolves, the unseen
substratum that supports the visible world. Like the sky behind passing clouds,
it remains unshaken by the coming and going of form. To rest in this presence is
to recognize the ephemeral nature of differentiation, to see that all
appearances are temporary fluctuations upon an eternal, unmoving ground.
The Manifestation of Differentiation
From the undifferentiated base arises the intricate play of differentiation.
Space appears, delineating the vastness into here and there. Time unfolds,
marking the transition between before and after. Perception comes alive,
dividing experience into sight, sound, touch, taste, and thought. Form emerges,
defining and shaping the formless into patterns of existence.
Yet, all differentiation is merely a transient dream. It is a flickering light
upon the still waters of pure being. Though we become absorbed in this play,
immersed in the ever-changing spectacle of life, the truth remains: all
distinctions, all forms, all movements of experience are but momentary
expressions, destined to dissolve once more into the silent abyss of the
undifferentiated.
The Return to Pure Presence
No matter how deeply we wander into the realms of differentiation, the journey
always leads back to the source. The flame of experience burns until its fuel is
spent, and then—silence. The mind spins in its endless pursuit, only to arrive
at stillness. The dream of form plays itself out, and the sleeper awakens to the
vast, boundless presence beyond all dreams.
This return is not an ending but a homecoming. It is the dissolution of the
illusion of separateness, the recognition that nothing was ever apart, that all
manifestations are but ripples upon the same infinite ocean. To listen deeply,
to surrender to the Sound of Silence, is to merge with that which is eternal, to
be absorbed into the fundamental hum of existence itself.
The Paradox of Sound and Silence
The Sound of Silence is not an absence, nor is it merely the lack of auditory
stimuli. It is a paradoxical presence, a fullness that is beyond form yet
ever-present in all forms. It is the vibrating essence that pervades all things,
the subtle echo of the formless within form.
Many spiritual traditions have spoken of this sound—the unstruck sound, the
celestial resonance, the Nada, the voice of the Absolute. To hear it is to touch
the eternal, to remember what has always been known yet often forgotten in the
distractions of form and perception.
Living in the Undifferentiated Awareness
To live in awareness of this undifferentiated presence is to move through life
with profound peace. One no longer clings to passing forms, nor is one disturbed
by the ebb and flow of experience. The world remains as it is—a play of
differentiation upon the silent stage of being—but the one who knows the base
sees through the illusion of separation.
The enlightened one does not escape the world but moves through it with clarity.
To hear the Sound of Pure Presence is to walk in both realms—to honor the play
of differentiation while remaining anchored in the undifferentiated. It is to
see all things as fleeting waves, yet to know oneself as the ocean beneath them.
The Invitation to Silence
The Sound of Pure Presence is not distant. It is not hidden in some faraway
realm, nor does it require complex rituals to uncover. It is here, now, within
and around all things. It is the sound of being itself, waiting to be
recognized.
In the quiet spaces between thoughts, in the pause between breaths, in the
stillness at the heart of experience, the silent sound can be heard. It calls
not with force, but with an irresistible depth, drawing the seeker back into the
source.
Listen deeply. Be still. And in that stillness, hear the eternal resonance of
Pure Presence.
…
Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι στην
Αδιαφοροποίητη Ύπαρξη
Στα βάθη της ησυχίας, πέρα από την αναταραχή του νου και
τις φευγαλέες ηχώ των μορφών, υπάρχει ένας ήχος που δεν είναι ήχος, μια αντήχηση
πέρα από την αντίληψη. Είναι ο Ήχος της Σιωπής, το αιώνιο βουητό της Καθαρής
Παρουσίας, το αμετάβλητο τραγούδι της Αδιαφοροποίητης Ύπαρξης. Αυτή είναι η
πρωταρχική ουσία από την οποία προκύπτει κάθε διαφοροποίηση και μέσα στην οποία
διαλύεται κάθε εμπειρία. Να ακούσει κανείς αυτόν τον ήχο σημαίνει να αφυπνιστεί
στη θεμελιώδη φύση του Είναι.
Η Αιώνια Αδιαφοροποίητη Βάση
Πριν από τη σκέψη, πριν από την αίσθηση, πριν από το
παιχνίδι του φωτός και της σκιάς που υφαίνει τον ιστό της αντίληψης, υπάρχει μια
σιωπηλή παρουσία. Αυτή η παρουσία δεν δεσμεύεται από τον χρόνο ή τον χώρο. Δεν
ανήκει στη σφαίρα του παρελθόντος, του παρόντος ή του μέλλοντος. Απλώς είναι.
Και όμως, μέσα της υπάρχει η δυναμική όλων των πραγμάτων—ο απέραντος,
ανεξερεύνητος ωκεανός από τον οποίο αναδύονται και μέσα στον οποίο επιστρέφουν
τα κύματα της ύπαρξης.
Αυτή η σιωπηλή παρουσία είναι η αδιαφοροποίητη βάση όλων
των φαινομένων. Είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο το σύμπαν εκδηλώνεται και
διαλύεται, το αόρατο υπόστρωμα που στηρίζει τον ορατό κόσμο. Όπως ο ουρανός πίσω
από τα περαστικά σύννεφα, παραμένει ατάραχη από το πέρασμα των μορφών. Να
αναπαυθεί κανείς σε αυτή την παρουσία σημαίνει να αναγνωρίσει την εφήμερη φύση
της διαφοροποίησης, να δει ότι όλες οι εμφανίσεις είναι προσωρινές διακυμάνσεις
πάνω σε μια αιώνια, αμετακίνητη βάση.
Η Εκδήλωση της Διαφοροποίησης
Από την αδιαφοροποίητη βάση αναδύεται το περίπλοκο
παιχνίδι της διαφοροποίησης. Ο χώρος εμφανίζεται, διαχωρίζοντας την απεραντοσύνη
σε εδώ και εκεί. Ο χρόνος εκτυλίσσεται, σηματοδοτώντας τη μετάβαση από το πριν
στο μετά. Η αντίληψη ζωντανεύει, διαιρώντας την εμπειρία σε όραση, ήχο, αφή,
γεύση και σκέψη. Η μορφή αναδύεται, ορίζοντας και διαμορφώνοντας το άμορφο σε
σχέδια ύπαρξης.
Κι όμως, κάθε διαφοροποίηση είναι απλώς ένα παροδικό
όνειρο. Είναι ένα τρεμόπαιγμα φωτός πάνω στα ήρεμα νερά της καθαρής ύπαρξης. Αν
και απορροφιόμαστε σε αυτό το παιχνίδι, βυθιζόμαστε στο αέναα μεταβαλλόμενο
θέαμα της ζωής, η αλήθεια παραμένει: όλες οι διακρίσεις, όλες οι μορφές, όλες οι
κινήσεις της εμπειρίας δεν είναι παρά στιγμιαίες εκφράσεις, προορισμένες να
διαλυθούν ξανά στη σιωπηλή άβυσσο του αδιαφοροποίητου.
Η Επιστροφή στην Καθαρή Παρουσία
Όσο βαθιά κι αν περιπλανηθούμε στους κόσμους της
διαφοροποίησης, το ταξίδι οδηγεί πάντοτε πίσω στην πηγή. Η φλόγα της εμπειρίας
καίει μέχρι να εξαντληθεί το καύσιμό της, και τότε—σιωπή. Ο νους στριφογυρίζει
στην ατέρμονη αναζήτησή του, μόνο για να καταλήξει στην ακινησία. Το όνειρο της
μορφής παίζεται μέχρι τέλους, και ο ονειρευτής ξυπνά στη απέραντη, απεριόριστη
παρουσία πέρα από όλα τα όνειρα.
Αυτή η επιστροφή δεν είναι ένα τέλος αλλά ένας
επαναπατρισμός. Είναι η διάλυση της ψευδαίσθησης της χωριστότητας, η αναγνώριση
ότι τίποτα δεν ήταν ποτέ διαχωρισμένο, ότι όλες οι εκδηλώσεις δεν είναι παρά
κυματισμοί στον ίδιο άπειρο ωκεανό. Να ακούσει κανείς βαθιά, να παραδοθεί στον
Ήχο της Σιωπής, σημαίνει να συγχωνευθεί με το αιώνιο, να απορροφηθεί στον
θεμελιώδη παλμό της ίδιας της ύπαρξης.
Το Παράδοξο του Ήχου και της Σιωπής
Ο Ήχος της Σιωπής δεν είναι μια απουσία, ούτε απλώς η
έλλειψη ακουστικών ερεθισμάτων. Είναι μια παραδοξολογική παρουσία, μια πληρότητα
πέρα από τη μορφή και ταυτόχρονα πανταχού παρούσα μέσα σε όλες τις μορφές. Είναι
η δονητική ουσία που διαπερνά τα πάντα, η λεπτή ηχώ του άμορφου μέσα στη μορφή.
Πολλές πνευματικές παραδόσεις έχουν μιλήσει για αυτόν τον
ήχο—τον άκτιστο ήχο, την ουράνια αντήχηση, τη Νάντα, τη φωνή του Απολύτου. Να
τον ακούσει κανείς σημαίνει να αγγίξει το αιώνιο, να θυμηθεί αυτό που ήταν πάντα
γνωστό αλλά συχνά λησμονημένο μέσα στους περισπασμούς της μορφής και της
αντίληψης.
Ζώντας μέσα στην Αδιαφοροποίητη Επίγνωση
Να ζει κανείς με επίγνωση αυτής της αδιαφοροποίητης
παρουσίας σημαίνει να κινείται μέσα στη ζωή με βαθιά ειρήνη. Δεν προσκολλάται
πλέον στις παροδικές μορφές, ούτε ταράζεται από την παλίρροια της εμπειρίας. Ο
κόσμος παραμένει όπως είναι—ένα παιχνίδι διαφοροποίησης πάνω στη σιωπηλή σκηνή
του Είναι—αλλά αυτός που γνωρίζει τη βάση βλέπει μέσα από την ψευδαίσθηση του
διαχωρισμού.
Ο φωτισμένος δεν διαφεύγει από τον κόσμο, αλλά κινείται
μέσα σε αυτόν με διαύγεια. Να ακούει κανείς τον Ήχο της Καθαρής Παρουσίας
σημαίνει να περπατά και στους δύο κόσμους—να τιμά το παιχνίδι της διαφοροποίησης
ενώ παραμένει αγκυροβολημένος στο αδιαφοροποίητο. Είναι να βλέπει όλα τα
πράγματα ως εφήμερα κύματα, αλλά να γνωρίζει τον εαυτό του ως τον ωκεανό που τα
στηρίζει.
Η Πρόσκληση στη Σιωπή
Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας δεν είναι μακρινός. Δεν είναι
κρυμμένος σε κάποιον απόμακρο κόσμο, ούτε απαιτεί περίπλοκες τελετές για να
αποκαλυφθεί. Είναι εδώ, τώρα, μέσα και γύρω από όλα τα πράγματα. Είναι ο ήχος
του ίδιου του Είναι, περιμένοντας να αναγνωριστεί.
Στους ήσυχους χώρους ανάμεσα στις σκέψεις, στην παύση
ανάμεσα στις αναπνοές, στην ακινησία στην καρδιά της εμπειρίας, ο σιωπηλός ήχος
μπορεί να ακουστεί. Δεν καλεί με δύναμη, αλλά με μια ακαταμάχητη βαθύτητα,
τραβώντας τον αναζητητή πίσω στην πηγή.
Άκουσε βαθιά. Μείνε ακίνητος. Και μέσα σε αυτή την
ακινησία, άκουσε την αιώνια αντήχηση της Καθαρής Παρουσίας.
