Σύμφωνα (με την σωστά ερμηνευόμενη) χριστιανική κοσμοθεωρία ο Θεός Είναι ο Ζων, ο Παρών Θεός, το Αντικειμενικό (που Προσεγγίζουμε στο τέλος μίας εσωτερικής, πνευματικής, ολοκλήρωσης...), κι όχι απλά το «έξω» από εμάς... Πως θα πρέπει να το αντιλαμβανόμαστε αυτό;
Μέσω της νόησης μπορούμε να δομήσουμε μία Ολόκληρη Δογματική, αλλά αυτό θα είναι μία κατασκευή της νόησης... συλλαμβάνουμε την «έννοια του Θεού»... αλλά αυτό δεν μας φέρνει σε Επαφή με τον Ζωντανό Θεό... «Διαβάζοντας αντικειμενικά» την Ιστορία των Δογμάτων, στους κόλπους του χριστιανισμού (κι όχι μέσα από την «εκκλησιαστική προοπτική») βλέπουμε ότι τις περισσότερες φορές δεν ήταν οι «θεοφόροι πατέρες» που διαμόρφωναν τα πράγματα (αν και πάντα καθοδηγούσαν τους αληθινούς χριστιανούς στην βιωματική προσέγγιση του Θεού)... συνήθως οι εκκλησιαστικές αρχές αποτελούνταν από απλούς διανοούμενους που είχαν μία θεωρητική, νοητική (και μη βιωματική, αληθινά βιωματική) προσέγγιση της θεολογίας, της θεολογικής γνωσιολογίας, και της θέωσης... Έτσι το μόνο που πέτυχαν ήταν να απομακρυνθούν από την πατερική γραμμή, (την Αληθινή Διδασκαλία του Ιησού), να κατασκευάσουν ένα καθαρά θεωρητικό οικοδόμημα με μία «ψευτοχριστιανική κοσμοθεωρία», μία «διανοητική θεολογία», και μία «εξωτερική λατρεία» που δεν σώζει κανέναν... Η επίκληση της πατερικής παράδοσης (του Διονύσιου του Αρεοπαγίτη, του Γρηγόριου του Θεολόγου, του Γρηγόριου Νύσσης, του Μάξιμου, του Συμεών, του Γρηγόριου Παλαμά...)... δεν διασώζει την εκκοσμικευμένη εκκλησία γιατί απλούστατα όλα αυτά που επικαλούνται δεν εφαρμόζονται στην εκκλησία... (ούτε στην ανατολική εκκλησία, ούτε στην δυτική εκκλησία, ούτε στην προτεσταντική εκκλησία)... Ολόκληρη η χριστιανική εκκλησία έχει διολισθήσει στην εκκοσμίκευση...
Εξ’ άλλου δεν μπορούμε να βρούμε τον Θεό σαν το «άμεσα αντικειμενικό» (σαν αντικείμενο της αντίληψης, της αίσθησης...), γιατί τότε ο Θεός καθίσταται «αντικείμενο»...
Ο μόνος δρόμος είναι Εντός της Συνείδησης να Βρούμε το Θεό, το Αληθινά Αντικειμενικό, την Αρχή των πάντων... Όλοι οι πατέρες της ορθοδοξίας υποστηρίζουν ότι αν ο νους (η κυριότερη λειτουργία της ψυχής, η Συνείδηση) δεν γίνει καθαρός άμορφος, ξεπερνώντας όλες τις ποικιλίες των λογισμών, δεν είναι σε θέση να «δει» τον Θεό, Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά... Όσο ο νους «διανοείται», συλλαμβάνει την «πραγματικότητα της νόησης», όχι την Αντικειμενική Πραγματικότητα... κι όσο κι αν ψάχνουμε έξω, βρίσκουμε μόνο «αντικείμενα»... Αυτή η Αληθινή Αντικειμενικότητα, δεν είναι «υποκειμενική», γιατί γίνεται αντιληπτή «μέσα στο υποκείμενο» σαν κάτι έξω από εμάς (σαν υπέρβαση του υποκειμένου), αλλά ταυτόχρονα δεν είναι «άμεσα αντικειμενικό», γιατί το αντιλαμβανόμαστε Εντός της Συνείδησης...
Οι Έλληνες πατέρες (δεν μπορούμε να το κρύβουμε), αναθρεμένοι μέσα στην ελληνική φιλοσοφία και χρησιμοποιώντας όρους της ελληνικής φιλοσοφίας, περιέγραψαν τον Θεό (τον Τριαδικό Θεό) περισσότερο σαν Έλληνες παρά σαν Εβραίοι.. Νομίζετε, αγαπητοί φίλοι, ότι το «Αγαθόν» του Πλάτωνα, η το «Ένα» του Πλωτίνου «δείχνει» κάτι άλλο από τον Θεό, το Αληθινά Αντικειμενικό, που εδώ περιγράφεται μέσα από την χριστιανική προοπτική;
Στην πραγματικότητα, τόσο οι χριστιανοί μυστικιστές, (από τον Ιωάννη, τους μαθητές και τους πατέρες μέχρι κάποια σύγχρονα πρόσωπα), όσο και οι Έλληνες μυστικιστές (στα πλαίσια μίας παράδοσης που ξεκινά από την ελληνική θρησκεία, περνά από τον Πλάτωνα, τον Πλωτίνο, και φτάνει, μέσα από διάφορες επιρροές μέχρι σήμερα), μιλούν για το Θεό (σαν την Υπέρτατη Πραγματικότητα) με τον ίδιο τρόπο... Εκεί που οι χριστιανοί «θεολόγοι» διαχωρίζονται είναι στην διερεύνηση και τον ορισμό της ψυχής. Δεν ταυτίζουν την ψυχή με το Όλον αλλά διαχωρίζουν το «κτιστό» από το «Άκτιστο». Οι Έλληνες μυστικιστές και «ταυτίζουν» και «διαχωρίζουν» βιωματικά την ψυχή από το Όλον (είναι καθαρά θέμα περιγραφής).. Το γιατί οι χριστιανοί «θεολόγοι» οδηγήθηκαν σε αυτή την αντίληψη έχει την γνωσιολογική και ιστορική του εξήγηση (αλλά δεν είναι του παρόντος).. Όπως κι αν έχει αυτή η αντίληψη της «διαφοράς» Άκτιστου-κτιστού, «γεφυρώνεται» μέσα σε μία «Σχέση Αγάπης», όπου το «κτιστό» θεώνεται κατά χάρη... Στην πραγματικότητα στο χώρο του βιώματος, δεν υπάρχει «θέση» παρά μόνο για τον Θεό... Όλες οι θεωρητικές, δογματικές, διαφορές, γίνονται στο επίπεδο της περιγραφής, της διανόησης... στο επίπεδο του λόγου, της «απογυμνωμένης λέξης»... κι αφορούν όχι αυτούς που Βιώνουν την Πραγματικότητα, αλλά αυτούς που «σκέφτονται» για την Πραγματικότητα...
