ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΘΕΙΟ

Η Πραγματικότητα μπορεί να γίνει Γνωστή, Πραγματικά Γνωστή, με ένα μοναδικό τρόπο, με την Άμεση Βίωση. Όταν σε Κατάσταση Πραγματικής Ησυχίας υπάρχει «άμεση φυσική ανεμπόδιστη ανόθευτη αντίληψη» (η βασική φυσική προεννοιολογική αντίληψη) τότε Αποκαλύπτεται η Ολότητα, η Ενότητα, η Παγκοσμιότητα, της Ύπαρξης, μια Αντίληψη Που Τα Περιλαμβάνει Όλα. Σε Αυτή την Αντίληψη Υπάρχουν Όλα Ταυτόχρονα, Τώρα. Και το Άπειρο Ήσυχο Βάθος της Ουσίας και η Δραστηριότητα της Ουσίας και οι Επιφανειακές Αλλαγές που Συμβαίνουν Τώρα. Αυτό το Τώρα είναι η Παρούσα Στιγμή που Ρέει κι είναι Ουσιαστικά Άχρονο, δεν περιέχει τίποτα άλλο από αυτό που συμβαίνει πραγματικά τώρα (καμιά ενέργεια μνήμης ή φαντασίας που μας βγάζει από το Τώρα σε ένα εικονικό κόσμο).

Αυτή η Αντίληψη, η Άμεση Αντίληψη της Ύπαρξης που είναι μια Πλήρης Όραση της Πραγματικότητας, δεν εκδηλώνεται μόνο διαφορετικά από αυτό που βιώνει ο συνηθισμένος άνθρωπος σαν σκέψη (που είναι μια επεξεργασία εκ των υστέρων και μια παραμόρφωση της πρωτογενούς αντίληψης της πραγματικότητας, μια «κατασκευή», μια εικονική «συμβολική» πραγματικότητα) αλλά εκδηλώνεται και σε διαφορετικό κέντρο του φορέα της Συνείδησης (της Ανώτερης Πνευματικής Ψυχικής Οντότητας, οι όροι είναι συμβατικοί). Εκδηλώνεται συγκεκριμένα στον Εσωτερικό Εγκέφαλο, στο «Σημείο» σύνδεσης (επαφής, αλληλεπίδρασης) με το ανθρώπινο σώμα,. Επίσης η Άμεση Αντίληψη της Πραγματικότητας έχει το δικό της Περιεχόμενο (ένα δικό της Βίωμα της Ζωής) διαφορετικό από αυτό που βιώνει ο συνηθισμένος άνθρωπος. Για Αυτόν που «Βλέπει» Είναι Όλα Εδώ, Τώρα. Δεν υπάρχει Μέσα-έξω, Ανώτερο-κατώτερο, Πραγματικό-μη πραγματικό, Κάτι που είναι-κάτι που πρέπει να γίνει. Η Ζωή Είναι Πλήρης, Εδώ, Τώρα. Τα Περιλαμβάνει Όλα. Κι η Ίδια η Ουσία της Ζωής Είναι Ανεξάρτητη από την όποια επιφανειακή δραστηριότητα και από την περιορισμένη ατομική εμπειρία. Ακόμα κι αν το εξωτερικό σύμπαν καταρρεύσει κι όλοι οι κόσμοι σβήσουν, Κάτι Υπάρχει, Κάτι Μένει, η Καρδιά της Ουσίας Συνεχίζει να Χτυπά Μέσα στην Άχρονη Στιγμή, Είναι Παρούσα Παντού, Πάντα, Γεμίζει το Όλο, Είναι το Όλον. Μέχρι να υπάρξει ξανά Δραστηριότητα και Ύπαρξη και Κόσμοι και Εμπειρία και Ζωή στην «Επιφάνεια».

Έτσι, Αυτή η Κατάσταση Ύπαρξης Βιώνεται σαν Ολότητα, σαν Ενότητα, σαν Παγκοσμιότητα και σαν Ελεύθερη Ανεμπόδιστη Αντίληψη και Δράση, σε Όλα τα Επίπεδα, αφού η Βίωση του Απύθμενου Βάθους δεν εμποδίζει την εξωτερική αίσθηση. Αντιλαμβανόμαστε Πάντα στο Τώρα, πάντα  αυτό που συμβαίνει πραγματικά τώρα.

Κάποιος που Βιώνει μια Τέτοια Κατάσταση δεν δεσμεύεται από τίποτα και μπορεί να είναι εδώ στη γη ή «αφήνοντας» το σώμα να είναι σε πιο «εσωτερικούς» κόσμους («εσωτερικούς» για την αίσθηση του συνηθισμένου ανθρώπου). Αλλά δεν έχει κανένα λόγο να «καθυστερεί» πουθενά παρά μόνο όπου υπάρχει «εσωτερική» ανάγκη. Στην πραγματικότητα Είναι Απόλυτα Ελεύθερος, Παντού, κι Αναπαύεται στο Απύθμενο Βάθος της Πραγματικής Ουσίας, και Ταυτόχρονα Δρα στην «Επιφάνεια». Είναι Τελείως Ελεύθερος, Ένας Αληθινά Φωτισμένος, Κάτι Πέρα από τον Κόσμο.

Ο συνηθισμένος άνθρωπος δεν λειτουργεί έτσι. Λειτουργεί στο επίπεδο της σκέψης (της εννοιολογικής επεξεργασίας κι ανάλυσης και «δόμησης»). Λειτουργεί στον εξωτερικό εγκέφαλο δίνοντας περισσότερη («αποκλειστική») προσοχή στην σύνδεσή του με τον εξωτερικό κόσμο, ταυτιζόμενος (σαν Συνείδηση) με την σκέψη. Λειτουργεί σαν «εγώ» διαχωρισμένο από τον κόσμο, μέσα σε μια δυαδική πραγματικότητα (που κατασκευάζει με την σκέψη) και σε σύγκρουση με όλα.

Που ακριβώς ξεγελιέται ο άνθρωπος κι αυταπατάται; Γιατί ξεγελιέται; Τι είναι στην πραγματικότητα η «σκέψη»; Η σκέψη (δηλαδή η επεξεργασία της πρωταρχικής αντίληψης της πραγματικότητας) χρησιμοποιεί πραγματικά στοιχεία. Η ίδια η σκέψη βγάζει αυθαίρετα το συμπέρασμα πως η «σύλληψη» κι η επεξεργασία των αληθινών στοιχείων είναι αληθινή (ενώ πρόκειται μόνο για «συμβολική αναπαράσταση της πραγματικότητας»). Στην πραγματικότητα όμως τι συμβαίνει; Τα στοιχεία μπορεί να είναι πραγματικά, όμως η «επιλογή», ο «συνδυασμός», είναι πάντα «προσωπικός» (και συχνά αυθαίρετος). Έτσι, πάντα μια οικοδόμηση, μια σύλληψη της πραγματικότητας, είναι μια «κατασκευή» και τελικά κάτι «ψεύτικο» (με την έννοια του «παραμορφωμένου πραγματικού» κι όχι του «ανύπαρκτου»). Ο κόσμος που έχουμε «απέναντί» μας είναι αληθινός. Αλλά ήδη το γεγονός ότι τον βλέπουμε από ένα «περιορισμένο σημείο» (το εγώ) και «απέναντι», είναι μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας (που γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν υιοθετούμε αυτή την αντίληψη). Στην συνέχεια, οι επιλογές μας κι οι δραστηριότητές μας παραμορφώνουν ακόμα περισσότερο την εικόνα της πραγματικότητας που σχηματίζουμε. Έτσι, ο κόσμος απέναντί μας είναι αληθινός αλλά οι ερμηνείες που του δίνουμε είναι όλες λανθασμένες. Με αυτόν τον τρόπο ξεγελιούνται όλοι οι άνθρωποι.

Κάποιος νομίζει ότι επειδή σκέπτεται (δηλαδή συλλαμβάνει μια συμβολική αναπαράσταση της πραγματικότητας) αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Ότι επειδή σκέπτεται κάτι είναι αληθινό. Ότι επειδή συμπεραίνει κάτι έτσι πρέπει να δράσει. Προφανώς εδώ οι άνθρωποι ταυτίζουν την δική τους εσωτερική δραστηριότητα (την σκέψη) με την αληθινή ανόθευτη αντίληψη της πραγματικότητας, με την πραγματικότητα. Προφανώς «υπερτιμούν» την σκέψη. Οι άνθρωποι, δυστυχώς, ταυτίζονται απόλυτα με την σκέψη. Είναι τόσο «μεθυσμένοι» με την δήθεν «δύναμη» και «δυνατότητα» της σκέψης που νομίζουν ότι είναι θεοί. Στην πραγματικότητα δεν είναι θεοί. Το «Φίδι της σκέψης» (σαν το «Φίδι» του Αγιογραφικού Συμβολισμού της Ιουδαϊκής Μυθολογίας) τους λέει ψέματα. Δεν είναι θεοί, σαν θεοί (όμοιοι). Είναι «σαν» θεοί (μια κακή απομίμηση). Αυτό το «σαν» αποδεικνύει όχι μόνο την ανοησία του ανθρώπου αλλά και την γελοιότητά του και την δυστυχία του. Στην «Γιορτή των Τρελών» του «Σύγχρονου Μεσαιωνικού Πολιτισμού» καθένας μπορεί να παίξει τον Θεό, τον Βασιλιά, ή τον Κωφάλαλο  Ζητιάνο. Μόνο που όλα είναι μια «γιορτή» μια «παράσταση» στο θέατρο του χρόνου. Η νύχτα της μέθης δεν συνδέεται με κανένα τρόπο με την Αυγή της Αλήθειας.

Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τους Αρχαίους Έλληνες Σοφούς, η Ψυχή (η Οντότητα, η Συνείδηση, η Ανώτερη Ύπαρξη, «Αυτό» που Αντιλαμβάνεται, σκέπτεται, συναισθάνεται κι αισθάνεται, μέσα στο σώμα) απλά συνδέεται με το σώμα και θα έπρεπε να είχε ακριβώς μια ανάλογη συμπεριφορά «σύνδεσης». Οι άνθρωποι μεταφέρουν την Ενέργεια της Προσοχής από το Πραγματικό Κέντρο σύνδεσης της Ψυχής με το σώμα στον εξωτερικό εγκέφαλο. Δεν δρουν απλά στον εξωτερικό εγκέφαλο, μέσω του εξωτερικού εγκεφάλου, αλλά κυριολεκτικά, μεταθέτοντας την προσοχή τους στον εξωτερικό εγκέφαλο, «μετακινούνται» στον εξωτερικό εγκέφαλο. Είναι σαν να μπαίνουν σε ένα Σπήλαιο όπου το Φως της Αλήθειας δεν φτάνει και βλέπουν μόνο σκιές των αληθινών πραγμάτων. Όχι τα αληθινά πράγματα όπως είναι και συμβαίνουν αλλά τα πράγματα όπως τα αντιλαμβάνονται, όπως τα «ερμηνεύουν». Βλέπουν τις «σκέψεις» τους. Αυτό είναι το «Σπήλαιο του Πλατωνικού Μύθου».

Ο Πλάτωνας, μιλώντας για το Σπήλαιο, πολύ περισσότερο από το να εξηγήσει τι συμβαίνει στο Σπήλαιο, δήλωνε ότι Έξω από το Σπήλαιο εξελίσσεται η Αληθινή Ζωή. Δυστυχώς οι άνθρωποι θέλουν να ζουν μέσα στο Σπήλαιο με τις «σκιές» τους. Αυτό αποδεικνύεται από την γενική τοποθέτησή τους στην ζωή. Δηλαδή από τον Τρόπο που αντιλαμβάνονται την «Σύνδεσή» τους -σαν Συνειδήσεις-  με το σώμα, από την περιοχή του υλικού φορέα στην οποία «λειτουργούν» και από το περιεχόμενο της αντίληψης και της δράσης τους. Μπορεί κάποιος αμερόληπτος παρατηρητής να το δει, στο σύνολο του πλανήτη αλλά και σε κάθε τοπική κοινωνία, και σε κάθε άνθρωπο ιδιαίτερα.

Οι άνθρωποι είναι σχιζοφρενείς. Ζώντας Μέσα στην Ενότητα της Ύπαρξης (αφού η Ουσία Είναι Μία κι η Πραγματικότητα Είναι Μία κι η Ορθή Αντίληψη Αποκαλύπτει Μια Ενιαία Πραγματικότητα) αυτοί διχάζουν την Ύπαρξη, σε εγώ και ο κόσμος, εγώ κι οι άλλοι, φως και σκοτάδι, καλό και κακό, μέσα κι έξω, ανώτερο και κατώτερο, κλπ. Απομονώνουν αυθαίρετα μια «περιοχή» Μιας Ενιαίας Πραγματικότητας και ζουν σε ένα φανταστικό δυαδικό κόσμο. Το ότι οι άνθρωποι είναι απόλυτα βέβαιοι για τον εαυτό τους και για το ότι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα δεν αποδεικνύει τίποτα. Αυτό οφείλεται στο μέγεθος της «απορρόφησής» τους σε αυτό που κάνουν (στην «σκέψη» τους), στο «όνειρό» τους. Κι οι τρελοί στα ψυχιατρεία είναι απόλυτα βέβαιοι για τα βιώματά τους. Και στις δυο περιπτώσεις «απουσιάζει» ο αληθινός άνθρωπος που θα μπορούσε να «δει». Λειτουργικά λείπει η «διάκριση» της Αληθινής Αντίληψης από την «επεξεργασία» (την «σκέψη»). Μιλάμε για μια άρρωστη κατάσταση. Ή για μια «παιδική» ασθένεια ανωριμότητας μέσα στον χρόνο της ανθρώπινης εξέλιξης. Μετά από χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι θα είναι τελείως διαφορετικοί.

Τελικά η Πραγματικότητα Είναι Εδώ, Τώρα. Δεν είναι κάτι μακρινό που πρέπει να ψάξουμε να βρούμε. Η Άμεση Αντίληψη της Πραγματικότητας είναι Ό,τι πιο Δικό μας, Ό,τι πιο Οικείο Έχουμε. Είναι η Ίδια μας η Ζωή. Αυτό που Ζούμε Εδώ, Τώρα. Αντί να Αφήνουμε την Φύση να Λειτουργεί και να Πορευόμαστε με την Φύση, σε Αρμονία με Όλα, εμείς παρεμβαίνουμε, ταυτιζόμαστε με την σκέψη (με την δραστηριότητα του εξωτερικού εγκεφάλου) και ζούμε μια σχιζοφρενική δυαδική πραγματικότητα. Η Μετάβαση από την Άμεση Αντίληψη της Πραγματικότητας, από την Πραγματική Ανόθευτη Αντίληψη, στην κατάσταση της σκέψης είναι δική μας απόφαση κι ενέργεια κι εμμονή. Το ίδιο κι η εγκατάλειψη της λανθασμένης συμπεριφοράς μας είναι δική μας Απόφαση, Επιλογή και Δράση.

Καθένας Πρέπει να Αναρωτηθεί Ποιος Είναι, Τι Είναι, Τι Κάνει, Τι Θέλει. Τελικά δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε. Εμείς είμαστε οι δημιουργοί της ζωής μας κι εμείς είμαστε οι τελικοί αποδέκτες των πράξεών μας. Στην Σιωπή Ακούγονται Όλα. Για αυτό Ας Κάνουμε Ησυχία. Ας Προσέχουμε ακόμα κι αυτό που σκεφτόμαστε. Κι η παραμικρότερη σκέψη ακούγεται καθαρά. Αδελφοί, ο Δρόμος είναι Μονάχα Ένας Δρόμος. Κάνετε Ησυχία! Αφουγκραστείτε! Εδώ, Μπροστά μας, Ξετυλίγεται, Τούτη την Στιγμή, η Πραγματικότητα Μην κλείνετε τα μάτια για να ονειρευτείτε μια άλλη ζωή γεμάτη από «σκιές» της σκέψης. Δεν υπάρχει άλλη ζωή. Πέρα από την Αλήθεια υπάρχει μόνο το «όνειρο».

ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Η Πραγματικότητα Είναι Αυτό Που Υπάρχει Πραγματικά, Από Μόνο Του κι ανεξάρτητα από το αν το αντιλαμβάνεται κάποιος ή όχι ή πως το αντιλαμβάνεται. Είναι η Απόλυτη Αντικειμενικότητα. Εξορισμού η Πραγματικότητα Είναι το Όλον, Όλα, Περιλαμβάνει το κάθε τι. Κι Όλα, Όλα όσα υπάρχουν Μέσα της, είναι πραγματικά (ακόμα και το μη-αληθινό, σαν μη-αληθινό). Η Πραγματικότητα δεν είναι απλά αυτό που Υπάρχει στην Βάση, σαν Βάση Εκδήλωσης κάθε Φαινομένου αλλά και η Εκδήλωση, το Φαινόμενο στην πορεία του. Όλα είναι πραγματικά. Λόγω ακριβώς  αυτής της Δραστηριότητας, της Εκδήλωσης Φαινομένων, δημιουργούνται εκ των πραγμάτων καταστάσεις, ποικιλίες καταστάσεων, βαθμίδες ύπαρξης. Στην πραγματικότητα Όλα Είναι Μια Ενότητα, μια Πορεία κι όλα υπάρχουν ταυτόχρονα, Τώρα, στον μόνο πραγματικό χρόνο που υπάρχει. Έτσι, όχι μόνο η Άγνωστη Βάση των Φαινομένων, η Πηγή των Πραγμάτων, είναι πραγματική αλλά και η Εκδήλωση, η Δραστηριότητα, τα Φαινόμενα που Ρέουν είναι επίσης πραγματικά. Όλα είναι πραγματικά. Και στο Επίπεδο της Πραγματικότητας, του Αντικειμενικού δεν εισχωρεί ποτέ καμία αυταπάτη. Ο κόσμος των φαινομένων είναι απόλυτα πραγματικός, σαν δραστηριότητα, σαν στιγμιαία αλλαγή, σαν ροή φαινομένων, σαν κάτι παροδικό που μετασχηματίζεται συνεχώς, αλλά απόλυτα πραγματικό.

Όταν από την Ίδια την Πραγματικότητα, από το Αντικειμενικό, Αναδύεται η Αντίληψη του Πραγματικού, αυτό είναι κάτι «διαφορετικό». «Αυτό που αντιλαμβάνεται», το Υποκείμενο, μπορεί να Αντιλαμβάνεται Ακριβώς αυτό που συμβαίνει ή να μην αντιλαμβάνεται πλήρως. Η Πλήρης Αντίληψη αντιλαμβάνεται επακριβώς την Πραγματικότητα. Η Σχετική (μη πλήρης) Αντίληψη αντανακλά την Πραγματικότητα αλλοιωμένη, μια εικόνα της πραγματικότητας. Έτσι ανάλογα με τον Βαθμό Αντίληψης δημιουργούνται Καταστάσεις Συνείδησης (πολλά είδη συνείδησης) ή Βαθμίδες Επίγνωσης. Η Υποκειμενική Αντίληψη της Πραγματικότητας είναι μια Δραστηριότητα, μια Δυναμική Πορεία Κατανόησης, που μπορεί να Διευρύνεται ή να Περιορίζεται, ανάλογα με την απελευθέρωση ή τον περιορισμό της Ενέργειας, της Προσοχής, το Βάθος της Κατανόησης και το Μέγεθος της Απορρόφησης  σε αυτό που αντιλαμβανόμαστε. Έτσι μπορούμε να βιώσουμε πολλές Καταστάσεις Συνείδησης ή να έχουμε διάφορες Βαθμίδες Επίγνωσης. Ανεξάρτητα λοιπόν από την Κατάσταση στην οποία αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ( σε όποιο πεδίο ή επίπεδο ύπαρξης κι αν εντοπίζουμε τον εαυτό μας), η Πραγματικότητα Αποκαλύπτεται πως έχει Βάθος στην Υποκειμενική Κατανόησή μας. Η Επίγνωσή μας μπορεί να είναι περιορισμένη ή να διευρυνθεί, να βιώσουμε μια Πλατύτερη Ανώτερη Υψηλότερη Κατάσταση Συνείδησης. Η Πλήρης Αντίληψη της Πραγματικότητας είναι ακριβώς η απελευθέρωση από όλους τους περιορισμούς αντίληψης, η Πλήρης Φυσική Ανόθευτη Σύλληψη του Αντικειμενικού, αυτού που είναι. Μόνο σε Αυτή την Κατάσταση της Πλήρους Αφύπνισης, όπου έχουν ξεπεραστεί όλοι οι περιορισμοί της Υποκειμενικής Αντίληψης Αντανακλάται Απόλυτα το Αντικειμενικό. Εδώ η Αντίληψη Παραδίδεται Πλήρως στο Αντικειμενικό. Το Υποκείμενο Διαλύεται και Υπάρχει μόνο Πραγματικότητα (που Βιώνεται Άμεσα κι όχι σαν αντίληψη).

Το Υποκείμενο που Έχει Πραγματική Εμπειρία του Αντικειμενικού διαλύεται αντιληπτικά, λειτουργικά, αλλά εφόσον έχει αυτή την Εμπειρία σε κάποια φάση της εξελικτικής πορείας του (σε κάποιον κατώτερο κόσμο) κι υπάρχουν κατάλοιπα ύπαρξης (μια πορεία σε εξέλιξη) επανέρχεται στην προηγούμενη κατάσταση ύπαρξης (σύνδεσης με τον φορέα στην κατάσταση ύπαρξης που εκδηλώνεται στο παρόν) αλλά Πλήρως Μεταμορφωμένο. «Αυτό Που Επιστρέφει» είναι το Αντικειμενικό, το Οποίο Εκδηλώνεται πλέον στο συγκεκριμένο πεδίο ύπαρξης. Σε αυτή την περίπτωση το Υποκείμενο που Έχει Εμπειρία του Αντικειμενικού Είναι Τελείως Ελεύθερο να Είναι Παντού και στο Αντικειμενικό (στο Απόλυτο, στο Απογυμνωμένο από κάθε υποκειμενικό περιορισμό) και στην κατάσταση ύπαρξης, σε κάποιο επίπεδο της δημιουργίας, Χωρίς να Δεσμεύεται. Καθώς έχουν καταλυθεί οι υποκειμενικές δραστηριότητες δεν υπάρχουν διακρίσεις Πραγματικού μη-πραγματικού, ανώτερου κατώτερου, εσωτερικού εξωτερικού. Η Πραγματικότητα Είναι Ένα Πεδίο κι Όλα Βιώνονται Εδώ, Τώρα, Ταυτόχρονα και το Απόλυτο Βάθος κι η επιφανειακή δραστηριότητα. Όλα απόλυτα πραγματικά, έτσι ακριβώς όπως είναι, όπως συμβαίνουν, η Αιώνια Ηρεμία του Βάθους, η Αιώνια Αλλαγή της Επιφάνειας, η Στιγμιαία Διαδοχή των Φαινομένων, το Φως και το Σκοτάδι, η ζωή κι ο θάνατος κι η αναγέννηση κι η ατέλειωτη πορεία της ζωής. Κι Ό,τι Συμβαίνει Είναι Πραγματικό. Κι η Αλλαγή, η απώλεια καταστάσεων ή πραγμάτων, η εμφάνιση πραγμάτων, όλα είναι πραγματικά. Η Πραγματικότητα Είναι Εδώ, όποιες αλλαγές κι αν γίνονται. Υπάρχει Απόλυτη Ελευθερία, Απόλυτη Σταθερότητα Πέρα από τις Αλλαγές, Μια Αιωνιότητα που Πορεύεται Μένοντας Συνεχώς Σταθερή, η Αληθινή Ζωή. Η Απόλυτη Ακινησία του Πραγματικού κι η Δραστηριότητα της Δημιουργίας Βιώνονται σε Ένα Ανώτερο Επίπεδο Ύπαρξης, σαν Απόλυτη Ελευθερία από Όλα, Περιλαμβάνοντας Όλα, κι Όλα Είναι Απόλυτα Πραγματικά.

Έτσι, για να συνοψίσουμε αυτό που αντιλαμβανόμαστε (όσο βαθιά το αντιλαμβανόμαστε και στην όποια έκταση το αναγνωρίζουμε) η Πραγματικότητα Είναι Μία, Αντικειμενική, τα Περιλαμβάνει Όλα κι Όλα Είναι Πραγματικά. Είναι το Υποκείμενο που μπορεί να έχει πλήρη ή μη-πλήρη αντίληψη της πραγματικότητας, να έχει μια ακριβή ή λιγότερο ακριβή αντίληψη των φαινομένων. Εδώ ακριβώς υπεισέρχεται η ερμηνεία, ο κίνδυνος λάθους, η αυταπάτη. Η μη-πλήρης αντίληψη, το ενδεχόμενο αυταπάτης δεν αναφέρεται στην Αντικειμενική Πραγματικότητα αλλά μόνο στην Υποκειμενική Αντίληψη (Κατανόηση) της Πραγματικότητας. Δεν είναι ο εξωτερικός (του Υποκειμένου) κόσμος απατηλός (αυτός είναι απόλυτα πραγματικός). Η εικόνα που έχουμε εμείς, που συλλαμβάνουμε εμείς, πιθανόν να είναι λανθασμένη. Επειδή χρησιμοποιούνται αντικειμενικά στοιχεία μοιάζει πραγματική. Η υποκειμενική παρέμβαση όμως, η πιθανότητα λανθασμένης ερμηνείας, την κάνει κατασκευασμένη, ψεύτικη, απατηλή.

Αλλά εφόσον η Υποκειμενική Αντίληψη είναι μια Δυναμική Πορεία Κατανόησης, Εμβάθυνσης της Συνείδησης, Επέκτασης της Επίγνωσης, σημαίνει ότι μπορεί να Βελτιωθεί. Αυτό είναι το Νόημα της Διαφώτισης, της Διεύρυνσης της Συνείδησης, της Απελευθέρωσης από τους περιορισμούς και το σφάλμα. Πως γίνεται αυτό; Πως Οδηγούμαστε στην Αφύπνιση; Στην Πλήρη Αφύπνιση; Στην πραγματικότητα, Εφόσον Όλα Είναι Εδώ, Τώρα, κι Εμείς, σαν Υποκείμενα, Έχουμε μια Αντικειμενική Βάση, Είμαστε Ήδη η Πραγματικότητα κι Έχουμε την Φυσική Δυνατότητα να Αντιλαμβανόμαστε Πλήρως την Πραγματικότητα. Αυτό που μας εμποδίζει είναι ακριβώς οι «δραστηριότητές» μας. Δεν χρειάζεται να γίνουμε κάτι, να κάνουμε κάτι, να επιτύχουμε κάτι, να εξελιχθούμε σε κάτι. Απλά μόνο να σταματήσουμε τις παρεμβάσεις στην Φυσική Λειτουργία της Αντίληψης. Να σταματήσουμε να παραποιούμε τα δεδομένα και να σχηματίζουμε μια ψεύτικη εικόνα για την πραγματικότητα.

Αυτό που πρέπει να απορρίψουμε  δεν είναι ο κόσμος, ο εξωτερικός κόσμος ίσως, αλλά μόνο ο τρόπος που βλέπουμε, ο τρόπος που λειτουργούμε. Το πρόβλημα δεν είναι αντικειμενικό, στον κόσμο. Είναι πρόβλημα υποκειμενικό, πρόβλημα κατανόησης και μόνο σαν υποκειμενικό πρόβλημα είναι πραγματικό. Έτσι όλες οι Πνευματικές Δράσεις, η Περισυλλογή, ο Διαλογισμός, το Γιόγκα, το Ντυάνα, η Προσευχή, οτιδήποτε, δεν είναι απόσυρση, απάρνηση του κόσμου ή οτιδήποτε αλλά μόνο απόσυρση της προσοχής, εγκατάλειψη της προσκόλλησης, απόρριψη της παρεμβατικής υποκειμενικής δραστηριότητας στην φυσική αντίληψη του κόσμου. Η υποκειμενική απελευθέρωση, η εγκατάλειψη των προσκολλήσεων στον εξωτερικό κόσμο, των επιθυμιών, των σκέψεων (της σκέψης), δεν σημαίνει απομόνωση από τον κόσμο αλλά μόνο Αποκατάσταση της Φυσικής Ανεμπόδιστης Λειτουργίας της Αντίληψης. Τότε όλα αποκτούν το νόημά τους και την θέση τους, απόλυτα πραγματικά, σεβαστά, ιερά.

Η Εγκατάλειψη της υποκειμενικής δραστηριότητας, των παρεμβάσεων στην Φυσική Αντίληψη της Πραγματικότητας, που δημιουργεί το εγώ (την εγωική αντίληψη), τον διαχωρισμό από τον κόσμο, την δυαδικότητα, οδηγεί στην Επίγνωση της Ενότητας της Πραγματικότητας, του Μη διαχωρισμού, της Συνύπαρξης με όλα, της Αλληλοσύνδεσης. Η Απελευθερωμένη Συνείδηση (από τους εξωτερικούς περιορισμούς των αισθήσεων, της επιθυμίας, της σκέψης) οδηγεί στην Αίσθηση της Ενότητας. Κι Αυτή η Απελευθερωμένη Συνείδηση Οδηγείται σιγά-σιγά στο Βάθος της Παγκόσμιας Συνείδησης, δηλαδή στην Βαθύτερη Ανεξαρτησία της από την Επιφανειακή Δραστηριότητα και την Αλλαγή σε μια Αίσθηση Ήρεμης Ύπαρξης που δεν απορρίπτει τους κυματισμούς αλλά παρόλα αυτά Παραμένει Πέρα από Όλα. Η Συνείδηση, στο Τέλος, Χάνεται στο Απύθμενο Βάθος της Πραγματικότητας, Γίνεται η Πραγματικότητα, Είναι η Πραγματικότητα.

Στην πραγματικότητα, για την Κατανόηση δεν υπάρχει πορεία προς την πραγματικότητα, διαχωρισμός εσωτερικού εξωτερικού, εξέλιξη. Η Εσωτερική Πορεία προς την Πραγματικότητα φαίνεται «εσωτερική» και «πορεία» μόνο στο περιορισμένο υποκείμενο που διαχωρίζεται από την πραγματικότητα, που ζει στην δυαδικότητα, σε μια εσφαλμένη αντίληψη του κόσμου. Στην πραγματικότητα, με την εγκατάλειψη του σφάλματος Διαφωτίζεται η Πραγματικότητα που Είναι Πάντα Εδώ, Συνεχώς. Είναι σαν να ανοίγουμε τα μάτια μας και να βλέπουμε. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε πραγματικά, αντί να αναζητάμε, να επιδιώκουμε, την απελευθέρωση, την φώτιση, οτιδήποτε, είναι να Μείνουμε Ήσυχοι. Να απορρίψουμε όλο το νοητικό οικοδόμημα, όλη την φαντασία, όλες τις επιδιώξεις. Όλα θα Αποκατασταθούν από μόνα τους. Αυτό που χρειάζεται είναι μονάχα να απαγκιστρωθούμε από τις προσκολλήσεις, τους εξωτερικούς προσανατολισμούς, τις σκέψεις, να Μείνουμε Ήσυχοι για να Επέλθει η Ισορροπία στην Φύση μας, στην Φυσική Πορεία των Πραγμάτων. Η Σιωπή, σε όλα τα επίπεδα, είναι η Μοναδική Οδός. Η Υπαρξιακή Ησυχία, η Υποκειμενική Μη-Παρέμβαση, η Μη-Δράση, είναι η Πιο Βαθιά, η Πιο Ορθή Δράση, που μπορεί να μας Οδηγήσει από τον λαβύρινθο της άγνοιας στο Ξέφωτο της Αληθινής Ζωής.

Στην πραγματικότητα αυτή η εγκατάλειψη της προσκόλλησης που Οδηγεί στην Φυσική Αποκατάσταση της Ζωής, δεν είναι μια μέθοδος, μια πρακτική, μια τεχνική. Είναι απλά ένας Τρόπος Ζωής, μια Επιλογή. Είναι τόσο απλό όσο το σφίξιμο της παλάμης σε γροθιά και η χαλάρωση (που εξαφανίζει την γροθιά). Ή όπως η εγκατάλειψη των δραστηριοτήτων στο τέλος μιας κουραστικής μέρας όπου απλά θέλουμε να ησυχάσουμε, να ξεκουραστούμε, να επανέλθουμε στον εαυτό μας, στην Πηγή της Ζωής. Έτσι δεν συζητάμε εδώ για την Αλήθεια, για την Αναζήτηση της Αλήθειας, για την Οδό της Ζωής, για την Απελευθέρωση, ή οτιδήποτε. Πέρα από όλες τις λέξεις και πίσω από όλες τις λέξεις στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο αυτό το Κάλεσμα να Επιλέξουμε. Αυτή η Επιλογή είναι το Μόνο Ερώτημα της Ζωής στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε. Είναι ταυτόχρονα η Πύλη που χωρίζει την δυστυχία μας από την Αιωνιότητα. Είναι το Βήμα που θα μας βγάλει από το σκοτάδι στο Φως. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πούμε, τίποτα άλλο να κάνουμε.

Η Πραγματικότητα Είναι έτσι κι αλλιώς Βαθιά Από Μόνη Της. Έχει Απέραντο Βάθος που κανένας (καμιά αντίληψη) δεν μπορεί να μετρήσει. Το Βάθος της Πραγματικότητας που αντιλαμβανόμαστε Φτάνει μέχρι εκεί που φτάνει η Κατανόησή μας. Δεν περιοριζόμαστε παρά μόνο από τις Επιλογές μας. Εμείς Είμαστε η Μοίρα μας, η Ζωή μας, το «Μέλλον» μας. Εμείς Είμαστε η Ζωή κι εμείς επιλέγουμε να Ζούμε Πραγματικά ή να σπαταλάμε τον «χρόνο» μας μέσα στην φαντασία και το όνειρο. Η Ζωή Είναι Εδώ, Τώρα, Ολόκληρη. Ξετυλίγεται Μέσα μας, Μπροστά μας. Το τι «νοιώθουμε» από την ζωή εξαρτάται μονάχα από εμάς.

ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ

Ανεξάρτητα από την «Σχέση» που υιοθετεί η Συνείδηση απέναντι στο σώμα, δηλαδή ανεξάρτητα από τον τρόπο που Βιώνει η συνείδηση την «ύπαρξη» στο σώμα και την κοσμοαντίληψη που δομεί, ή αλλιώς ανεξάρτητα από την όποια εμπειρία ζωής ή πεποιθήσεις ή τρόπους ή συνήθειες έχουμε μέχρις εδώ, στην παρούσα στιγμή που ξεκινάμε να αναρωτιόμαστε πραγματικά και να ερευνούμε ειλικρινά και σοβαρά για την «πραγματικότητά» μας, όταν αποσυρόμαστε από τις εξωτερικές δραστηριότητες, περισυλλέγοντας την ενέργειά μας στον «εαυτό» ή στρεφόμενοι προς τα έσω ή αναζητώντας μέσα στην νοητική σιωπή να «αισθανθούμε» την Πηγή των Πραγμάτων, τότε Οδηγούμαστε στην ίδια Αντικειμενική Κατάσταση Ύπαρξης  που Είναι Παγκόσμια Απρόσωπη Κατάσταση Ύπαρξης, Ένα Όλο που τα Συμπεριλαμβάνει Όλα χωρίς διαχωρισμούς, δυαδικότητα ή συγκρούσεις.

Η Μετάβαση από το περιορισμένο υποκείμενο που δρα και αντιλαμβάνεται περιορισμένα, διαχωριστικά, δυαδικά και διαστρεβλωμένα τα πράγματα, σε Μια Πλατύτερη Εμπειρία Ύπαρξης, σε Μια Ευρύτερη Όραση της Ζωής, σε Μια Αντίληψη Ενότητας των Πάντων χωρίς διακρίσεις δεν σημαίνει απλά μια Διαφώτιση της Συνείδησης  μια Απελευθέρωση από τους περιορισμούς της «όρασης», μια Άλλη Εμπειρία Ζωής. Είναι κάτι Τελείως Διαφορετικό. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα Άνοιγμα της Κατανόησης στην Πραγματικότητα, για το Άνοιγμα της Πνευματικής Όρασης ή για ένα «νέο φως» που φωτίζει τα πράγματα, που υπάρχει εξαρχής σαν δυνατότητα, από την Ίδια την Φύση μας. Βλέπουμε Αυτό που Είμαστε Πραγματικά  καθώς διαλύεται η άγνοια, η λανθασμένη όραση. Αποκαλύπτεται η Ίδια η Φύση μας, Άχρονη, Πέρα από κάθε εξέλιξη ή φανταστική πορεία μέσα στην ύπαρξη. Αντιλαμβανόμαστε Αυτό που Είμαστε Πάντα, που Είμαστε Ήδη, Κάθε Στιγμή, η Αιώνια Φύση. Δεν γινόμαστε κάτι, δεν αλλάζει κάτι. Απλά διαλύεται η λανθασμένη αντίληψη που είχαμε, διαλύεται το σκοτάδι.

Πρακτικά (κι όσο είμαστε σε μια πορεία κατανόησης που σημαίνει ότι βλέπουμε περιορισμένα, δυαδικά) υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο Φως (της Κατανόησης) και το Σκοτάδι (της Άγνοιας), το Πραγματικό και το Ψεύτικο, το Ελεύθερο και το περιορισμένο. Σαν «καταστάσεις» που έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά «διαφέρουν». Είναι διαφορετικό να Βλέπεις Πραγματικά, σε Πλήρη Εγρήγορση, από το να ονειρεύεσαι σε μια σχετική εγρήγορση (που «παραποιεί» την αντίληψη της πραγματικότητας). Η Μετάβαση όμως (που «φαίνεται» άχρονη ή στιγμιαία ή ξαφνική κι απόλυτη) είναι στην πραγματικότητα βαθμιαία, αποτέλεσμα υπαρξιακής ωρίμανσης κι όχι ξαφνικού ανεπάντεχου περιστατικού. Η ομίχλη της άγνοιας διαλύεται σιγά-σιγά καθώς εγκαταλείπονται σιγά-σιγά οι εξωτερικές δραστηριότητες, εξαρτήσεις ή προσκολλήσεις σε πράγματα. Στην ζωή υπάρχει πάντα συνέχεια και πάντα το λευκό γίνεται μέσα από τις γκρίζες αποχρώσεις μαύρο κι αντίστροφα. Είναι θέμα όρασης ή ερμηνείας αν θα βλέπουμε τα άκρα ή αν θα βλέπουμε και όλες τις ενδιάμεσες καταστάσεις.

Η Ανάδυση στην Πραγματικότητα γίνεται μέσα στην Ησυχία με την Εγκατάλειψη των εξωτερικών δραστηριοτήτων. Αυτό, η Εγκατάλειψη όλων των υποκειμενικών δραστηριοτήτων δεν οδηγεί (όπως το υποκείμενο «υπολογίζει») στην απομόνωση του υποκειμένου μέσα στο κενό, στο τίποτα, σε μια στείρα, ατομική κι απομονωμένη κατάσταση του υποκειμένου (που δεν έχει άλλωστε νόημα). Αντίθετα, η Εγκατάλειψη των υποκειμενικών δραστηριοτήτων (η των «παρεμβάσεων» του υποκειμένου, με την «σκέψη», τις «επιθυμίες», τις «πράξεις»), Οδηγεί στην Υπέρβαση του Υποκειμένου, σε Μια Αντικειμενική Κατάσταση της Ύπαρξης, σε Μια Φυσική κι Ανόθευτη Αντίληψη, Ροή Αντίληψης και Δράσης, στην Πραγματική Ζωή. Μέσα στην Υπαρξιακή Ησυχία, για την οποία μιλάμε, η Ύπαρξη Εκδηλώνεται Φυσικά, η Αντίληψη Λειτουργεί Ανεμπόδιστη κι η Εμπειρία της Ζωής είναι η Πραγματικότητα (κι όχι μια διαστρεβλωμένη εικόνα της ζωής).

Καθώς η Συνείδηση Απελευθερώνεται Αντιλαμβάνεται την Πραγματικότητα σαν Ένα Όλο, Αισθανόμαστε την Ενότητα με Όλα, την Αλληλοσύνδεση Όλων των Πραγμάτων μέσα σε Μια Ενότητα. Μέσα σε Αυτή την Αντίληψη της Όλης Πραγματικότητας Συμπεριλαμβάνεται το σώμα, ο κόσμος, όλα τα εξωτερικά φαινόμενα. Αυτό που Βιώνουμε σε Αυτή την Κατάσταση είναι Μια Αντικειμενική Παγκόσμια Απρόσωπη Ύπαρξη που Κατανοεί Ταυτόχρονα το Βάθος της Ενότητας της Ουσίας και αντιλαμβάνεται τις προσωπικές εκφράσεις μέσα στον κόσμο των φαινομένων, της εξωτερικής δραστηριότητας. Εκδηλώνεται «προσωπικά» μέσα στο σώμα. Αλλά αυτό που εκδηλώνεται είναι η Παγκόσμια Ύπαρξη μέσα στο σώμα κι όχι προσωπικές αντιλήψεις (ή περιορισμένη αντίληψη) μέσα στο σώμα. Το σώμα είναι απλά μέσο εκδήλωσης στο κόσμο των φαινομένων, της δυαδικότητας, σαν Ιερός Ναός της Παγκόσμιας Ύπαρξης, κάτι περιορισμένο και «ιστορικά» προσωρινό. Ταυτόχρονα η Παγκόσμια Ύπαρξη Κατανοεί όσα συμβαίνουν μέσα σε άλλες προσωπικές εκδηλώσεις. Συναισθάνεται και Ανταποκρίνεται σε ό,τι συμβαίνει αλλά σέβεται κάθε προσωπική εκδήλωση (που «απομονώνεται» από το Παγκόσμιο) και το θεωρεί ιερό κι απαραβίαστο «χώρο» και με καμία έννοια δεν «παρεμβαίνει» στην φυσική πορεία των πραγμάτων, αφήνοντάς τα όλα στην Θεία Πρόνοια.

Καθώς Αυτή η Αίσθηση της Παγκόσμιας Ζωής (που εκδηλώνεται σαν προσωπικές εκφράσεις στον κόσμο της δυαδικότητας, των φαινομένων, του εξωτερικού κόσμου) Βαθαίνει, Γίνεται Κατανοητό ότι το Αληθινό και το Ουσιαστικό και το Πολύτιμο είναι η Ενότητα της Ύπαρξης, η Παγκόσμια Ζωή κι όχι οι προσωπικές εκδηλώσεις στον εξωτερικό κόσμο των φαινομένων. Η Προσοχή (και Συνεπώς η Επίγνωση) Μετατοπίζεται προς την Αίσθηση της Ενότητας ενώ όλες οι προσωπικές εκδηλώσεις γίνονται «διάφανες», αμελητέες, υπαρκτές κι ανύπαρκτες ταυτόχρονα. «Εδώ» Αρχίζει η Πορεία στον Εσωτερικό Κόσμο.

Η Αίσθηση του Όλου, που τα Συμπεριλαμβάνει Όλα δεν είναι Κλειστός Χώρος αλλά είναι Ανοιχτός, Επεκτεινόμενος Απεριόριστα, Συνεχώς, Χωρίς Τελειωμό, Μη-Χώρος, Κάτι Ασύλληπτο  από την Αντίληψη που όσο κι αν «Τρέχει» Βλέπει Συνεχώς τον «Ορίζοντα της Ύπαρξης» να Απομακρύνεται. Αυτό που Υπάρχει «Εδώ» είναι η Ίδια η Αντίληψη σαν Μη-Χώρος.

Σε μια «Τρίτη Φάση»  της εσωτερικής Πορείας η Αντίληψη (καθώς παραιτείται από κάθε προσπάθεια, κίνηση, «σύλληψη», Παραμένει Απεριόριστη, Κενή, Ακίνητη και Βιώνει Πρακτικά μια Πιο Εσωτερική Κατάσταση, «Μετατρέπεται» σε Απλό, Τέλειο, Καθαρό, Καθρέφτη. Μόνο σε Αυτή την Κατάσταση η Αντίληψη, που δεν είναι πλέον αντίληψη, αφού δεν συλλαμβάνει πλέον τίποτα αλλά ζει μια άμεση επαφή με την Πραγματικότητα κι αντανακλά «παθητικά» την Πραγματικότητα, μπορεί να Δει, να Βιώσει, να έχει Πραγματική Επαφή με την Πραγματικότητα, να Είναι Πραγματικότητα, να Μετέχει της Θείας Πραγματικότητας.

«Εδώ» Γίνεται Δυνατή η Εμπειρία της Πλήρους Τέλειας Αφύπνισης, της Ένωσης με το Θείο Βάθος, τον Αληθινό Θεό, η Εμπειρία της Πραγματικής Υπαρξιακής Ολοκλήρωσης Όπου η Ύπαρξη Παύει να Είναι Ύπαρξη και Γίνεται «Αυτό», Αυτό που Υπάρχει Πέραν της Αντίληψης (που έχει «Ακινητοποιηθεί»). Είναι το Ζωντανό Μυστήριο της Πηγής, το «Χάος» του Ορφέα, το «Ταό» του Λάο Τσε, το «Ασαμσκρίτα» του Βούδα, το «Βράχμαν» του Σανκάρα, ο «Πατέρας» του Ιησού, το «Αληθινό» του Κρισναμούρτι.

Στην πραγματικότητα ο Εσωτερικός Κόσμος του Αληθινού Είναι είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τον εξωτερικό κόσμο των φαινομένων. Είναι η Εσωτερική Ζωή της Ενότητας της Αντίληψης, το Μυστήριο της Αληθινής Ουσίας και Λειτουργίας της Συνείδησης, σε αντίθεση με τον περιορισμένο κόσμο του υποκειμένου,  τον δυαδικό κόσμο των φαινομένων της πολλαπλότητας. Υπάρχουν, όπως είναι φυσικό, Αναλογίες ανάμεσα στα Τρία «Επίπεδα» της Ύπαρξης, του Αληθινού, του Είναι και των Φαινομένων. Η Πραγματικότητα Αποκαλύπτεται Όλο και Πλατύτερη Όσο Προχωράμε από τον Κόσμο των Φαινομένων, προς τον Πραγματικό Κόσμο της Συνείδησης του Είναι και προς την Πηγή των Πάντων. Αλλά το Πλήρες Όραμα του Κόσμου, η Πλήρης Εμπειρία Είναι Δυνατή μόνο στο «Επίπεδο» της Πηγής. Κι όσο φαίνεται, στην δυαδική συνείδηση, διαφορετικός κι υψηλότερος και εσωτερικός ο Κόσμος της Συνείδησης του Είναι, άλλο τόσο φαίνεται στην Αντίληψη διαφορετικός και υψηλότερος κι εσωτερικός ο Κόσμος της Θείας Πραγματικότητας.

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ

Ο Άνθρωπος, έτσι όπως αντιλαμβάνεται τον  εαυτό του, είναι Συνείδηση και σώμα ή Συνείδηση μέσα σε ένα σώμα (σαν μια γενική ασαφής αντίληψη). Το Βάθος της Συνείδησης («Αυτού» που Αντιλαμβάνεται) Είναι Απεριόριστο, Ανεξιχνίαστο και Χάνεται στο «Πέραν της Δημιουργίας», στο Αληθινό. Το μόνο συγκεκριμένο που έχουμε (που αναγνωρίζουμε, που «ελέγχουμε») είναι  η Παρούσα Συνείδηση, η Συνείδηση Εδώ, μέσα στο σώμα, μέσα στο συγκεκριμένο παρόν που ρέει, στις συγκεκριμένες εξωτερικές «ιστορικές» και «πραγματικές» συνθήκες. Ανάλογα με τον Βαθμό της Πνευματικής Κατανόησης (ή τον τρόπο που Βιώνουμε την ύπαρξη) προσδιορίζουμε μια Σχέση «Αυτού» που Αντιλαμβάνεται (της Συνείδησης) με το σώμα. Στην πραγματικότητα όλες οι αντιλήψεις (ή οι «σχέσεις» με το σώμα) είναι κατασκευασμένες, προσωρινές συλλήψεις αυτού που συμβαίνει. Η ίδια η ζωή ξετυλίγεται σύμφωνα με τους δικούς της «νόμους» και τα δικά της «πρότυπα» κι όχι σύμφωνα με όσα αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος.

Ανεξάρτητα από την παρούσα κατάσταση, την σχέση που αντιλαμβανόμαστε, σαν Εαυτός, Εμείς, Εγώ, με το σώμα, η Συνείδηση Εδώ, στο σώμα, είναι, αν παρατηρήσουμε προσεκτικά  Άχρονη, Μη-Τοπική και ταυτόχρονα τοπική, εδώ, στο σώμα. Που στο σώμα; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να ανακαλύψουμε, να ξαναανακαλύψουμε, εδώ, τώρα, ανεξάρτητα από το τι βιώνουμε ή νομίζουμε ή αντιλαμβανόμασταν μέχρι τώρα. Μπορούμε να το δούμε, Εδώ, Τώρα, στο απόλυτο παρόν και να το ανακαλύψουμε μόνοι μας, εμείς οι ίδιοι, βιωματικά, εμπειρικά, πραγματικά; Αυτό είναι που έχει σημασία κι αξία. Στην πραγματικότητα, αν παρατηρήσουμε προσεκτικά, Αυτό που Είμαστε, η Συνείδηση, λόγω της Πραγματικής Φύσης της (που Είναι Άχρονη, Μη-τοπική) Εμφανίζεται Εδώ, στο σώμα, σαν «Σημείο Συνείδησης» στο Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς του Εγκεφάλου κι από «εδώ» Δρα και Αντιλαμβάνεται. Ούτε Ενώνεται με το σώμα, ούτε διαχέεται σαν Ουσία στο σώμα. Απλά Δρα κι Αντιλαμβάνεται μέσα στο σώμα και μέσω του σώματος στον εξωτερικό κόσμο. Έτσι, στην Πράξη (κι ανεξάρτητα από το τι βιώνουμε ή γνωρίζουμε ή νομίζουμε), αν παρατηρήσουμε προσεκτικά θα δούμε ότι η Συνείδηση Είναι από την Φύση της κι αντικειμενικά, πραγματικά, Ανεξάρτητη κι απλά «είναι εδώ», και λειτουργεί μέσα στο σώμα, και δρα μέσω της θέλησης ή  αντιλαμβάνεται. Μπορεί απλά να αντιλαμβάνεται και να αντιδρά. Μπορεί να σκέπτεται (δηλαδή να αναλύει και να επανασυνθέτει τα δεδομένα της αντίληψης για να σχηματίσει μια νέα αντίληψη, ένα εποικοδόμημα της αρχικής άμεσης αντίληψης). Μπορεί να ζυγίζει τα πράγματα  και να κάνει επιλογές ή να χαράζει προσανατολισμούς (ανάλογα με τα θετικά ή αρνητικά συναισθήματα και συγκινήσεις). Μπορεί, ασφαλώς, να δρα μέσω του σώματος, στο σώμα και στον εξωτερικό κόσμο.

Όλες οι Παραδόσεις, οι Θρησκείες, οι Φιλοσοφίες, έχουν σαν αντικείμενο την Ορθή Αντίληψη, την Ορθή Δράση, την Ορθή Ζωή. Αυτή είναι η Οδός της Αλήθειας. Και σε ένα σοβαρό επίπεδο (κι όχι απλά στο επίπεδο της διανοητικής θεώρησης) Αυτή η Οδός είναι ένας Τρόπος Ζωής, ο Τρόπος που Πρέπει να Ζούμε, για να Ζούμε Πραγματικά, Αληθινά κι Ουσιαστικά. Η Εσωτερική Παράδοση, η Αληθινή Θρησκεία, η Πραγματική Φιλοσοφία, δεν έχει άλλο στόχο από την Αληθινή Αυτογνωσία, δηλαδή την Αληθινή Γνώση  Αυτού που Είμαστε (της Συνείδησης) και της Πραγματικής Σχέσης με το σώμα και της Αληθινής Δράσης που Βιώνεται σαν Πραγματική Ζωή.

Πως θα Φτάσουμε στην Αληθινή Αυτογνωσία, στην Αληθινή Γνώση του Εαυτού ή στην Γνώση του Αληθινού Εαυτού, στην Αλήθεια, τελικά; Απλά πρέπει να παρατηρήσουμε προσεκτικά αυτό που συμβαίνει, αυτό που μας συμβαίνει. Η Προσεκτική Παρατήρηση, η Αναγνώριση Αυτού που Είμαστε, η Αναγνώριση της Ίδιας της Φύσης μας (Άχρονης, Μη-Τοπικής και ταυτόχρονα παρούσας εδώ, τώρα), σαν Κατανόηση Αυτού που Είμαστε (που Είμαστε Ήδη), είναι Πηγαία, Άμεση, Αυθόρμητη, Χωρίς Προσπάθεια ή διαδικασία, Μια Φυσική Αίσθηση. Δεν γίνεται έμμεσα, με κάποια δραστηριότητα (οποιαδήποτε δραστηριότητα, σκέψη, συναίσθηση, αίσθηση ή εξωτερική δραστηριότητα). Έτσι, Αρκεί να Μείνουμε Ήσυχοι, Σιωπηλοί, Ήρεμοι, «Ακίνητοι», για να Αναβλύσει από Μέσα μας, Τελείως Φυσικά, Αυτή η Πρωταρχική Πρωτογενής Άχρονη Αίσθηση Ύπαρξης, Εδώ, Τώρα. Επειδή όμως οι άνθρωποι έχουν μάθει να δραστηριοποιούνται συνεχώς (προς τα έξω) είναι δύσκολο να μείνουν ήσυχοι. Για αυτό τον λόγο δημιουργήθηκαν οι διάφορες πνευματικές πρακτικές, η «Περισυλλογή», ο «Διαλογισμός», η «Προσευχή», η «Πνευματική Προσπάθεια». Τι σκοπό έχουν όλα αυτά; Απλά να αναχαιτίσουν το σκόρπισμα της Ενέργειας έξω, να μειώσουν την εξωτερική δραστηριότητα, να «απαλείψουν»  την εξωτερική δραστηριότητα, ώστε να δοθεί «ευκαιρία», «χώρος», (μια εσωτερική αίσθηση ήσυχου ζωντανού κενού) για να Αναδυθεί η Φυσική Αίσθηση Ύπαρξης, που Είναι Άχρονη, Μη-Τοπική, Εδώ, στο σώμα, Τώρα. Στην πραγματικότητα, αφού αυτό που «ζητάμε» είναι να Νοιώσουμε την Αληθινή Φύση μας, Εδώ, Τώρα, δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια. Κι η Αληθινή Περισυλλογή (όπως εφαρμόστηκε από τους Ορφικούς και στα Μυστήρια και στους Μυστικούς Φιλοσόφους της Αρχαιότητας) δεν είναι παρά το σταμάτημα της διοχέτευσης της Ενέργειας προς τα έξω (Πλάτωνας, Φαίδων ή Περί Ψυχής, 67, c,d). Κι ο Αληθινός Διαλογισμός είναι ο Χωρίς Προσπάθεια Διαλογισμός, η παραίτηση από οποιαδήποτε προσπάθεια (να διαλογιστούμε, να εξελιχθούμε, να φωτιστούμε, οτιδήποτε, η πλήρης παραίτηση από όλα) που οδηγεί στην πραγματική βιωματική ησυχία. Έτσι ο Αληθινός Διαλογισμός είναι ο Μη-Διαλογισμός, η Μετατόπιση πέρα από τις δραστηριότητες (Κρισναμούρτι, Ο Κρισναμούρτι για τον Διαλογισμό). Κι η Αληθινή Προσευχή είναι η Πλήρης Κάθαρση (Κένωση, Άδειασμα) του «Νου» (σαν Οργάνου της Νοητικής Δράσης), η Πλήρης Σιωπή του «Νου» που Αποκαλύπτει την Αληθινή Πνευματική Φύση μας, που Απλώνεται στην Θεία Πραγματικότητα, δηλαδή η απόρριψη  όλου του «περιεχομένου» της Συνείδησης, για να μπορέσει η Συνείδηση να Αναγνωρίσει την Ίδια την Θεία Φύση της (Μάξιμος, Περί αγάπης κεφαλαίων εκατοντάς Τρίτη, 2, 40).

Στην πραγματικότητα, το να Αναγνωρίσεις Αυτό που Είσαι (Αυτό που Είσαι Ήδη), την Άχρονη, Μη-Τοπική και ταυτόχρονα τοπική παρουσία σου Εδώ, Τώρα, σημαίνει την ανεξαρτητοποίηση από τις εξωτερικές δραστηριότητες, την απόρριψη του περιεχομένου όλων αυτών των δραστηριοτήτων (της σκέψης, της συναίσθησης, της αίσθησης, των δράσεων στον κόσμο). Όταν Μένεις Ήσυχος στον Εαυτό σου, Τελείως Σιωπηλός στην σκέψη, Τελείως Άδειος από επιθυμίες, Τελείως Αδιάφορος για τον κόσμο των φαινομένων, στην πραγματικότητα έρχεσαι σε μια Νέα Κατάσταση Συνείδησης, Επαναπροσδιορίζεις την Ύπαρξή σου και την Σχέση με το σώμα κι από «εδώ» έχεις μια Νέα Όραση της Ζωής. Ξαναγεννιέσαι. Αυτή είναι η Πνευματική Γέννηση (ή η Αναγέννηση ή Παλιγγενεσία, η Γέννηση Άνωθεν για την οποία μιλούσε ο Ιησούς των Εσσαίων).

Η Επάνοδος στον Αιώνιο, στον Αληθινό Εαυτό, σημαίνει την Ανάδυση σε μια Νέα Θεϊκή Ύπαρξη, που Αγκαλιάζει την Ύπαρξη, το σώμα, τον κόσμο, σε μια Νέα Όραση του κόσμου. Βιώνεις την Ενότητα του κόσμου, των πραγμάτων (της αλληλοσύνδεσής τους) κι Όλα Λάμπουν σε ένα Νέο Φως, αποκτούν όλα ένα Νέο Νόημα. Μέσα στην Αίσθηση της Ενότητας, Όλα Είναι Ιερά, Σημαντικά και Δικαιολογημένα από μόνα τους, απλά επειδή συμβαίνουν (ακόμα και το κακό!). Όλα Ρέουν Ειρηνικά μέσα στην Ησυχία ή τους Στροβιλισμούς ή την Καταστροφή. Κι όμως ενώ όλα ρέουν και φεύγουν Αυτό που Μένει είναι η Βαθιά Αίσθηση της Αιωνιότητας, το Άχρονο Βάθρο των Πάντων, η Ζωή, η Αλήθεια, η Είσοδος στον Κόσμο του Πραγματικού, έτσι όπως προσπαθήσαμε να την περιγράψουμε. Είναι η Είσοδος στο Άχρονο, το Μη-Τοπικό που είναι ταυτόχρονα Εδώ, Τώρα, στο σώμα, στο κόσμο. Είναι η Αρχή της Φωτισμένης Ιερής Ζωής.

Η Ίδια η Φύση μας όμως (κι αυτό ισχύει για όλα τα πλάσματα) Είναι Άχρονη, Μη-Τοπική και τοπική κι όπως μπορεί να είναι Εδώ, μπορεί κάλλιστα να μην είναι Εδώ. Αυτό είναι το Περαιτέρω Βάθεμα της Κατανόησης της Φύσης μας, η Άνοδος στον Ουρανό ή στους Τρεις Ουρανούς του Χριστιανικού Μυστικισμού, (για την οποία μιλούσε ο Παύλος). Το Πνευματικό Βασίλειο είναι ένας Άλλος Κόσμος που δεν έχει καμία σχέση με τον κόσμο των φαινομένων. Μια Κατάσταση Ύπαρξης Πέρα από την Αλλαγή και τον Χρόνο και την Φθορά. Δεν έχει νόημα όμως να μιλάμε για τους Υψηλότερους Κόσμους όταν δεν μπορούμε να βγούμε από τον κόσμο της πλάνης, από το σκοτάδι και να αντικρύσουμε το Φως του Πραγματικού κα  να Βιώσουμε την Αλήθεια Εδώ, στη γη, στο σώμα, μέσα στις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες.