Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

Ο Άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, έρχεται στον κόσμο σαν «ατομικότητα». Και αυτή η ατομικότητα, λογικά μιλώντας, θα πρέπει να έχει μεταφυσική προέλευση (αν και δεν γνωρίζουμε το βάθος της), αλλιώς δεν θα ερχόμασταν εδώ. Άσχετα από όλες τις μυθολογίες, επιστημονικές, θρησκευτικές ή φιλοσοφικές, ούτε την πραγματική φύση της αόρατης οντότητας (της ψυχής) γνωρίζουμε, ούτε όλες τις ιδιότητές της, ούτε τον ακριβή τρόπο σύνδεσης με την υλική μορφή (το σώμα). Όσα λέγονται είναι μόνο θεωρίες των ανθρώπων. Αυτό που γνωρίζουμε με την βεβαιότητα της άμεσης εμπειρίας μας είναι ότι είμαστε (εμείς, σαν συνείδηση, σαν επίγνωση, σαν ο «εσωτερικός άνθρωπος») συνδεδεμένοι με το σώμα, έχουμε ένα σώμα και λειτουργούμε μέσα από αυτό. Κι ότι, πέρα από το ότι είμαστε εδώ (να έχουμε φυσική και ενεργή παρουσία εδώ), επίσης σκεφτόμαστε, συναισθανόμαστε και συγκινούμαστε, νοιώθουμε αισθητηριακές εμπειρίες και δρούμε. Κι όλα αυτά που κάνουμε έχουν άμεση ανταπόκριση στο νευρικό σύστημα και στο σώμα και κατ’ επέκταση στον κόσμο γύρω μας. Όλα αυτά μπορεί κάποιος, οποιοσδήποτε, να τα διαπιστώσει από ίδια πείρα. Έτσι δεν χρειάζεται να επιμείνουμε εδώ.

Από την άλλη μεριά, αυτή η «ατομικότητα», η φυσική ύπαρξη, ο ψυχοσωματικός άνθρωπος που είμαστε, από βιολογικές καταβολές, είναι στραμμένη προς τον εξωτερικό κόσμο, με κύριο μέλημα την επιβίωσή μας στο κόσμο. Μάλιστα ο άνθρωπος, στην εξέλιξή του, ανέπτυξε λογική σκέψη κι έτσι μπόρεσε, όχι μόνο να έχει καλύτερη αυτεπίγνωση, γνώση της ύπαρξής του στον κόσμο, αλλά και να αναγνωρίζει καλύτερα τον κόσμο γύρω του. Έτσι μπορούμε να πούμε πως η ανάπτυξη του εγώ κι οι βασικές ιδιότητες και συμπεριφορές έχουν βιολογική-ανθρωπολογική βάση. Καθώς όμως ο άνθρωπος (όπως όλα τα ζώα άλλωστε) για να επιβιώσει οργανώνεται σε ομάδες, η ζωή του ανθρώπου στον κόσμο είναι «ζωή μέσα σε μια κοινωνία». Δεν ζούμε σαν άτομα που απλά, κάποια ιστορική στιγμή, φτιάχνουν κοινωνία. Εξαρχής γεννιόμαστε και ζούμε μέσα σε μια κοινωνία. Συνεπώς αυτό που ζούμε είναι όχι «ατομική» αλλά «κοινωνική» ζωή (η ζωή του ατόμου μέσα σε μια κοινωνία). Συνεπώς η ανάπτυξη του εγώ (της προσωπικότητας, που έχει βιολογική-ανθρωπολογική βάση, γεννιέται πάντα, εξαρχής, μέσα στην κοινωνία. Το εγώ γεννιέται, αναπτύσσεται και διαμορφώνεται μέσα στην κοινωνία. Στηριζόμαστε και κληρονομούμε την ομαδική γνώση και εμπειρία κι εξαρτιόμαστε σε μεγάλο βαθμό από την κοινωνική ζωή.

Καθώς όμως εξελισσόμαστε σαν είδος, μέσα στην ιστορία, γίνεται κατανοητό ότι σαν είδος, σαν κοινωνία, ούτε πλήρη αντίληψη της πραγματικότητας έχουμε, ούτε τα πάντα γνωρίζουμε, ανεξάρτητα από την γνώση που θεμελιώνουμε, σαν γνώση και σαν επιστήμη. Κι ακόμα, αυτά που θεωρεί η κοινωνία σαν καθιερωμένη γνώση και συμπεριφορά, με καμία έννοια δεν είναι απόλυτα. Και συχνά μέσα στην ιστορία κι αλλάζουν. Οι κοινωνίες αλλάζουν, αργά ίσως, αλλά αλλάζουν. Και συνεχώς η γνώση μας για τον άνθρωπο και τον κόσμο βαθαίνει και πλαταίνει. Όταν πριν 100 περίπου χρόνια, ο Richard Maurice Bucke έγραφε για την Κοσμική Συνείδηση (Cosmic Consciousness) πολλοί (πέρα από κάποιους ειδικούς σαν τον  Erich Fromm, που κατανοούσαν), ακόμα και σήμερα, πίστευαν και πιστεύουν ότι διατύπωνε μια, πρωτοποριακή ίσως (αν όχι εξτρεμιστική), αλλά οπωσδήποτε αμφισβητούμενη, φιλοσοφική-ψυχολογική θεωρία. Δεν είναι όμως έτσι. Πραγματικά ο άνθρωπος εξελίσσεται προς μια Κοσμική Συνείδηση. Αυτό άρχισε πριν 3000 χρόνια, με την εμφάνιση κάποιων Μεγάλων Σοφών, σαν τον Ορφέα, τον Λάο Τσε, τον Βούδα, τον Ιησού κι είναι ακόμα στις αρχές του. Τους επόμενους αιώνες θα φανεί καλύτερα.

Στην πραγματικότητα όχι μόνο είναι μέσα στην οντολογική εξέλιξη του ανθρώπου μια τέτοια δυνατότητα και πορεία, αλλά αυτή είναι η αληθινή εξήγηση γιατί οι άνθρωποι αναζητούν την Αληθινή Γνώση, την Αληθινή Θρησκεία του Εσωτερικού Βιώματος, την Διαφώτιση και την Αφύπνιση στην Πραγματικότητα, την Σωτηρία, κλπ. Πέρα από θρησκείες και φιλοσοφίες και ορολογίες, ανθρωπολογικά μιλώντας, ο άνθρωπος δικαίως αναζητά τον Αληθινό Εαυτό του, την Αληθινή Ουσία του. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δεν μπορεί να εξελιχθεί προς άλλη κατεύθυνση.

Κοιτάξτε! Δείτε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος σήμερα, ο καθένας μας. Είμαστε «ατομικότητες», φυσικές υπάρξεις, παρουσίες (σαν συνείδηση, σαν επίγνωση) μέσα σε ένα σώμα, στραμμένοι εξολοκλήρου προς τον εξωτερικό κόσμο, διαμορφωμένοι από την κοινωνία, που ζούμε με την γνώση, την αντίληψη που «κληρονομήσαμε». Ποιοι είμαστε πραγματικά; Τι είμαστε; Καθώς όλοι μας (η ανθρωπότητα, οι άνθρωποι, όλοι γύρω μας, εμείς, ο καθένας) είμαστε «στραμμένοι» προς τα έξω, αναζητάμε την απάντηση έξω, με την εξωτερική λογική σκέψη, με τις γνώσεις, τις πληροφορίες που μας δίνει η κοινωνία, οι φιλοσοφίες, οι θρησκείες. Μπορούμε να βρούμε ολοκληρωμένη απάντηση; Ακόμα κι αυτοί που ακολουθούν τον Δρόμο της Αυτογνωσίας μέσα από κάποια θρησκεία ή διδασκαλία ή φιλοσοφία, με ποιο τρόπο το κάνουν; Τι κάνουν;

Τελικά, αν πραγματικά θέλουμε να κατανοήσουμε ποιοι είμαστε, τι είμαστε, τι πρέπει να κάνουμε; Πως πρέπει να το κάνουμε; Και γιατί αυτό κι όχι κάτι άλλο; Και που πρέπει να το κάνουμε; Εδώ, στην ζωή που ζούμε ή πρέπει να αλλάξουμε ζωή, να πάμε κάπου αλλού; Και πότε; Είμαστε μικροί ακόμα; Ίσως μεγάλοι; Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ απλά. Αλλά μέσα στην σύγχυση και την ανθρώπινη άγνοια νομίζουμε ότι ερευνώντας, με πολλές ερωτήσεις, θα βρούμε την αλήθεια. Εξακολουθούμε να ψάχνουμε όπως και πριν. Αλλά δεν είναι αυτός ο δρόμος της πραγματικής έρευνας, που μπορεί πραγματικά να μας οδηγήσει στην Αλήθεια, στην Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα (κι όχι σε κάποια αλήθεια, σε κάποια αντίληψη για την πραγματικότητα).

Καταρχήν, είτε το θέλουμε είτε όχι, ανήκουμε στο Είναι, στην Ύπαρξη. Υπάρχουμε, Είμαστε Εδώ. Δεν χρειάζεται να γίνουμε αυτό που είμαστε. Χρειάζεται μόνο να κατανοήσουμε αυτό που είμαστε. Κι αυτό δεν θα το κάνουμε με την εξωτερική έρευνα της εξωστρεφούς, εξωτερικής λογικής σκέψης (που διερευνά τα πάντα σαν αντικείμενά της) αλλά με την Ήρεμη Ήσυχη Εσωτερική Ενατένιση του Είναι, με την στροφή όχι στο αφηρημένο υποκείμενο της λογικής σκέψης (που οδηγεί σε ένα παράλογο και στείρο νοητικά υποκειμενισμό) αλλά με την Στροφή Στο Αληθινό Ζωντανό Υποκείμενο που είμαστε εμείς οι ίδιοι, στην Αληθινή Ύπαρξη, σε Αυτό που Είναι Εδώ, Τώρα, στον Αληθινό Άνθρωπο, στην Αληθινή Εσωτερική Ουσία μας. Μόνο Κατανοώντας Αυτή την Εσωτερική Αληθινή Ουσία μπορούμε να δούμε πραγματικά γιατί Είμαστε εδώ, πως σχετιζόμαστε με το σώμα και την εξωτερική ζωή, ποιο είναι το νόημα της ζωής και της εξωτερικής εμπειρίας. Μόνο έτσι μπορούμε να δώσουμε κάποιο νόημα στην ύπαρξή μας.

Για τον Αληθινό Άνθρωπο, την Εσωτερική Ουσία, τον Ζωντανό Άνθρωπο, μιλούν οι Εσωτερικές Παραδόσεις αιώνες τώρα. Και στον χώρο της Φιλοσοφίας, τον περασμένο αιώνα, με το κίνημα του υπαρξισμού, ο άνθρωπος αναζητά, πέρα από την λογική σκέψη, την Αλήθεια, σαν Διαφώτιση της Ύπαρξης, σαν Πραγματική Ύπαρξη. Ο Γιάσπερς, ο Χάιντεγκερ, δεν ήταν απλά φιλόσοφοι. Ήταν άνθρωποι που Βίωναν την Πραγματικότητα, το Άπειρο Βάθος της Ύπαρξης (το Das Umgreifende, to Seyn, αντίστοιχα, που παραπέμπουν στο Gottheit του Έκχαρτ, στο Ungrund του Μπαίμε) κι έδειξαν πρακτικά πως πρέπει να ζει ο άνθρωπος (άσχετα πόσο μπόρεσαν οι ίδιοι να το βιώσουν ολοκληρωτικά).

Η Πραγματική Άμεση Εσωτερική Ενατένιση του Είναι (Αυτού που Είμαστε) αν και κρύβεται στο Μυστήριο του Διαλογισμού, του Μυστικού (Mystic) ή της Πραγματικής Διαφώτισης, είναι στην πραγματικότητα μια απόλυτα φυσική κι ανθρώπινη δράση. Απλά οι άνθρωποι δεν την καλλιέργησαν, δεν το έκαναν τρόπο ζωής και αντικείμενο αγωγής. Με λίγα λόγια μας έμαθαν να ζούμε με ένα μη-πλήρη, μη-ολοκληρωμένο τρόπο. Οι άνθρωποι τόσο γνώριζαν, τόσο μπορούσαν. Σε τελευταία ανάλυση όχι μόνο δεν είναι κάτι μυστικό ή μυστηριώδες αλλά είναι στην ευχέρεια του κάθε ανθρώπου να Γνωρίσει τον Αληθινό Εαυτό του. Άμεσα και Πραγματικά, όχι σαν αντικείμενο μέσω της διανοητικής έρευνας κι ανάλυσης. Να τον Γνωρίσει στην Αληθινή Ουσία του κι όχι στην εξωτερική εκδήλωσή του ή στις εξωτερικές διαμορφώσεις του που τις επιβάλλει η κοινωνία και για τις οποίες μιλά η εξωτερική επιστήμη της Ψυχολογίας. Η Αληθινή Ψυχολογία (η Αληθινή Γνώση της Ψυχής κι ο Αληθινός Λόγος Περί Ψυχής) είναι η Εσωτερική Ψυχολογία που Θεμελιώνεται στην Άμεση Επαφή με Αυτό που Είμαστε.

Από τα λεγόμενά μας έχουμε ήδη υποδείξει πολλές φορές τον «δρόμο» και τον «τρόπο» για να Οδηγηθούμε στην Αληθινή Αυτογνωσία. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι μιλάμε για Άμεση Ενατένιση του Είναι, για μια Άμεση Δράση, για μια εξωδιανοητική δράση, για μια Άμεση Όραση της Πραγματικότητας κι όχι μια παραμόρφωση αυτού που συμβαίνει μέσα από την σκέψη, την ανάλυση, τον σχολιασμό (που είναι εξωτερικές δραστηριότητες). Για τους ανθρώπους που έχουν μάθει να είναι στραμμένοι προς τα έξω (και δεν γνωρίζουν τίποτα άλλο, δεν έχουν άλλες εμπειρίες ύπαρξης) είναι δύσκολο να κατανοήσουν τι λέμε. Ό,τι γνωρίζουν το γνωρίζουν με εξωτερική δραστηριότητα. Κι όταν λέμε να περάσουμε πέραν της σκέψης, στην σιωπή της σκέψης, αυτό που νοιώθουν είναι το τίποτα, το «τίποτα». Αυτό είναι μια φυσιολογική αντίδραση της αντίληψης. Όπως όταν κινούμαστε με τεχνητό φως κι αναγνωρίζουμε την θέση μας και τον κόσμο και ξαφνικά σβήσει το φως ακινητοποιούμαστε γιατί δεν έχουμε πλέον πληροφορίες. Αν όμως έχουμε υπομονή η όραση «προσαρμόζεται» στις νέες συνθήκες κι αρχίζουμε σιγά-σιγά να διακρίνουμε. Κατανοούμε ότι ο Χώρος είναι Ένας κι ο Ίδιος, χωρίς φως ή με φως. Το ίδιο όταν κάποιος ηρεμεί, ησυχάζει κι εγκαταλείπει την σκέψη (κι επικρατεί απόλυτη σιωπή στην σκέψη, «ακινησία») αρχίζει (όπως στο σκοτάδι) να νοιώθει σιγά-σιγά την Πραγματική Ύπαρξη και την πραγματική υπόσταση των πραγμάτων κι αρχίζει να κατανοεί ότι ο Χώρος είναι Ίδιος, Ένας και Μοναδικός, χωρίς σκέψη και με σκέψη. Και καθώς «διαλύεται» το εγώ που έχτιζε η εξωτερική σκέψη κι οι διαμορφώσεις της κοινωνίας, νοιώθει ότι ο Αληθινός Εαυτός, η Αληθινή Ύπαρξη, είναι Απεριόριστο, που εμείς, με απόφασή μας, περιορίζουμε σε κάτι ή σε αυτό. Και καθώς ο παλιός άνθρωπος «σβήνει», «πεθαίνει», γεννιέται από τον ίδιο παλιό άνθρωπο ο νέος Παγκόσμιος Άνθρωπος. Αυτό είναι η Πνευματική Γέννηση (η Γέννηση Άνωθεν) για την οποία μιλούσε ο Ιησούς. Αυτή είναι η Παλιγγενεσία των Ερμητικών, η Αναγέννηση, η Γέννηση του Πνευματικού Ανθρώπου.

Μπορεί κάποιος να πει, όλα αυτά κι έτσι όπως τα περιγράφουμε, μπορεί να είναι ωραία και καλά αλλά πως γίνεται να υπερβούμε την σκέψη, να μην σκεφτόμαστε; Του φαίνεται αδιανόητο. Και είναι αδιανόητο. Δεν μπορείς να λες στην σκέψη (στο εγώ που χτίζεται με την σκέψη, που είναι αποτέλεσμα σκέψης, που είναι σκέψη) σταμάτα να υπάρχεις. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Προφανώς γιατί από άγνοια, από λάθος, γιατί έτσι έχει μάθει, ο άνθρωπος ταυτίζει την ύπαρξή του με την σκέψη. «Σκέφτομαι, άρα υπάρχω». Είναι έτσι; Ή μήπως είναι «Υπάρχω κι έτσι μπορώ να σκέφτομαι» (και να κάνω κι άλλα πολλά πράγματα); Όταν λέμε ότι πρέπει κάποιος να αλλάξει τρόπο ζωής δεν εννοούμε να κάνει κάποια κοσμοϊστορική αλλαγή (αν και από μια άλλη άποψη είναι κοσμοϊστορική αλλαγή). Εννοούμε ότι πρέπει κάποιος να μάθει να «κάθεται ήσυχα», χωρίς να «κάνει» «τίποτα». Να μάθει να «ησυχάζει» από υπερβολικές αντιδράσεις σε αυτά που συμβαίνουν (κατακτώντας έτσι ένα βαθμό απάθειας). Και τελικά να μάθει να βλέπει, να αντιλαμβάνεται, χωρίς σκέψη, σχολιασμό, ανάλυση (παραμένοντας στο βασικό αντιληπτικό βίωμα), εκτός κι αν χρειάζεται, αν το απαιτεί η ζωή, οι καταστάσεις. Όλα αυτά είναι πράγματα που μαθαίνονται κι είναι τα προαπαιτούμενα για να αποκτήσουμε Αληθινή Αυτογνωσία. Όπως η προπαίδεια είναι απαραίτητη για να κάνουμε ανώτερες μαθηματικές πράξεις. Συνεπώς ούτε αδύνατο είναι, ούτε αδιανόητο, το να Αφυπνισθούμε και να αρχίσουμε να Νοιώθουμε Τι Είμαστε, Τι συμβαίνει γύρω μας. Όλα τα άλλα είναι φτηνές δικαιολογίες. Κι οι υπεύθυνοι άνθρωποι δεν μεταχειρίζονται φτηνές δικαιολογίες. Αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Όταν κάποιος κάθεται στο παράθυρο και κοιτάζει συνεχώς έξω και ρωτά τον εαυτό του ή τους ειδήμονες τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι του, προφανώς συμπεριφέρεται ανόητα. Πρέπει αυτός ο ίδιος, ιδίοις όμμασι, να δει, να κατανοήσει. Και τότε μόνο μπορεί να έχει μια ολοκληρωμένη εικόνα και για το μέσα και για το έξω. Και μόνο τότε γνωρίζει που είναι, τι πρέπει να κάνει ή που να πάει.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Το Πρωταρχικό Βίωμα της Ύπαρξης είναι μια Εσωτερική Άμεση Αίσθηση ότι Υπάρχουμε, ότι Είμαστε Εδώ. Κανονικά, η διερεύνηση κι η κατανόηση Αυτής της Ύπαρξης θα έπρεπε να αναζητηθεί στην ίδια την Εσωτερική Αντίληψη της Ύπαρξης, στον προσδιορισμό της Έκτασης του Εδώ και στον καθορισμό των σχέσεων της «Επίγνωσης» με το εξωτερικό μέρος της Ύπαρξης, με το σώμα και κατ’ επέκταση με τον «εξωτερικό» κόσμο. Στην πραγματικότητα, όχι μόνο όλες οι πληροφορίες για το Είναι (για την Ουσία μας) βρίσκονται Μέσα στο Ίδιο το Είναι αλλά επίσης οι όποιες πληροφορίες αντλούμε από Μέσα μας είναι επαρκείς για να στερεώσουν την «ύπαρξή» μας. Στο κάτω-κάτω «Αυτό Που Είναι» Είναι, είτε έτσι είτε αλλιώς, ανεξάρτητα από τον βαθμό της επίγνωσής μας. Κι η Διαφώτιση της επίγνωσής μας με την κατανόηση, η Διεύρυνση της επίγνωσής μας με το άνοιγμα της πραγματικής όρασης, με την επέκταση των οριζόντων, είναι ακριβώς κάτι αυθόρμητο και πηγαίο που αναβλύζει από μέσα μας, σαν άμεση επαφή με αυτό που είμαστε, με αυτό που συμβαίνει, με τα «πράγματα».

Έτσι, σαν συμπέρασμα όλων αυτών, ο άνθρωπος, κάθε άνθρωπος, όλοι μας, θα έπρεπε να αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη, την ζωή, την σωματική εμπειρία, τον εξωτερικό κόσμο, μέσα από αυτό το κεντρικό σημείο αντίληψης της ύπαρξης (από αυτή την άμεση εσωτερική αίσθηση της ύπαρξης και των σχέσεων της με τον «περιβάλλοντα» κόσμο). Και μέσα από αυτή την θέση όρασης θα έπρεπε να διαμορφώνουμε την οποιαδήποτε κοσμοθεωρία μας ξεδιπλώνει μπροστά μας (εδώ, τώρα) η ίδια η ζωή. Έτσι θα έπρεπε να πορευόμαστε στην ζωή. Έτσι θα έπρεπε να εκπαιδευόμαστε, για να αντιλαμβανόμαστε ορθά και να προσανατολιζόμαστε σωστά και να ζούμε με πληρότητα και σε αρμονία με το περιβάλλον. Έτσι θα έπρεπε. Αλλά δεν συμβαίνει έτσι στην ζωή. Ίσως οι ανάγκες της ζωής, της επιβίωσης, εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πίσω, δεν άφησαν ποτέ το περιθώριο για μια τέτοια αντίληψη της ζωής, ούτε έδιναν το περιθώριο για μια τέτοια εκπαίδευση, από την κοινότητα, των νέων ανθρώπων.

Από την εποχή που ο άνθρωπος ήταν ένα όρθιο ζώο, δύο εκατομμύρια χρόνια πίσω, η προτεραιότητα της ζωής ήταν απλά η επιβίωση. Κι η επιβίωση (σαν ανάγκη) κι η εξέλιξη σαν ιστορική πραγματικότητα είναι που στον πρωταρχικό εγκέφαλο που μας συνδέει (απλά) με την ύπαρξη εδώ (στο σώμα) και τον εξωτερικό κόσμο δημιούργησαν (στο ανθρωποειδές) ένα «δεύτερο» εγκέφαλο, τον φλοιό του εγκεφάλου (τελείως διαφοροποιημένο στον άνθρωπο από αυτόν των υπολοίπων ζώων). Σε αυτόν τον «δεύτερο» εγκέφαλο (στον φλοιό) αναπτύχθηκαν όλες οι νοητικές διεργασίες που θα επέτρεπαν στον homo simian να γίνει homo sapiens (αν και πολλοί βρίσκονται ακόμα, από την άποψη της εξέλιξης στην κατηγορία του πρωτόγονου και δεν χρησιμοποιούν πλήρως τις νοητικές δυνατότητες του φλοιού του εγκεφάλου, ακόμα κι αν έχουν τελειώσει πανεπιστήμια κι έχουν πολλά μεταπτυχιακά).

Αυτή η ανθρωπολογική εξέλιξη αποτυπώνεται (κι επαναλαμβάνεται) σε κάθε άνθρωπο που γεννιέται κι ενηλικιώνεται, στις δύο πρώτες δεκαετίες της ζωής. Πράγματι, κάθε άνθρωπος σήμερα «διανύει» αυτή την εξέλιξη του ανθρώπου, των δύο εκατομμυρίων χρόνων, μέχρι τα 20 χρόνια του. Η Θεωρία του Jean Peaget (Γενετική Ψυχολογία) για την γνωστική ανάπτυξη δείχνει πως αναπτύσσεται κι ολοκληρώνεται η νοημοσύνη στον άνθρωπο και ταυτόχρονα «δείχνει», (όπως επαναλαμβάνεται σε κάθε άνθρωπο) την ανθρωπολογική εξέλιξη από το ζώο στον νοήμονα άνθρωπο.

Αυτή η ανθρωπολογική εξέλιξη αντιμετώπισε, πραγματικά, περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένα, τα προβλήματα της επιβίωσης, αλλά ταυτόχρονα «μετατόπισε» την αίσθηση της ύπαρξης και του εαυτού από το «φυσικό κέντρο» της, στον επιφανειακό φλοιό του εγκεφάλου, στην νοητική αντίληψη του εαυτού μέσα από την συσσώρευση γνώσης και εμπειριών. Έτσι, τελείως «φυσικά» η πρωταρχική αντίληψη του εαυτού επικαλύφτηκε από τα εμπειρικά επικαθήματα και έτσι λειτουργούμε μέσα από τον εμπειρικό διαμορφωμένο εαυτό, την «προσωπικότητα», το εγώ. Στην πραγματικότητα το Καθαρό Υποκείμενο, δεν χρησιμοποιεί τις νοητικές δυνατότητες του φλοιού για να προσανατολιστεί, να προσαρμοστεί και να ζήσει. Αντίθετα, «ταυτίζεται» με την νοητική αντίληψη, την θεωρεί πραγματική, ουσιαστική κι αποφασιστική για τις επιλογές του στην ζωή. Όμως αυτή η αντίληψη, η γνώση, οι εμπειρίες μας, παρέχονται, επηρεάζονται και διαμορφώνονται από την κοινωνία στην οποία ζούμε, μέσω της «κοινωνικοποίησης». Είναι πολύ εύκολο να κατανοήσουμε τι ακριβώς γίνεται αρκεί να στοχαστούμε το πολύ απλό γεγονός ότι ο ίδιος άνθρωπος θα ανέπτυσσε μια τελείως διαφορετική προσωπικότητα σε ένα άλλο πολιτιστικό περιβάλλον. Αυτό δείχνει απλά τον τεράστιο ρόλο που παίζει στην ανάπτυξή μας (σαν ανθρώπινων όντων) η κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε. Αυτός ο ρόλος είναι καθοριστικός αλλά όχι απόλυτος για κάποιον που θέλει να ξεφύγει και να αποκτήσει μια άλλη ευρύτερη αντίληψη των πραγμάτων.

Έτσι, από πολύ παλιά, οι άνθρωποι ήθελαν να έχουν όχι μια πραγματική βαθιά και πλήρη αντίληψη της ύπαρξης (που οδηγεί με την καλλιέργειά της στην Αληθινή Αυτογνωσία) αλλά μια πρακτική (έστω και ατελή) εικόνα του κόσμου μέσα στον οποίο θα έπρεπε να δράσουν για να επιβιώσουν. Κι αυτή την «εικόνα του κόσμου» την παρείχε σαν λειτουργία και σαν δραστηριότητα η διανόηση (στον φλοιό του εγκεφάλου). Έτσι η ανάπτυξη της διανόησης, από ένα απλό πολύτιμο εργαλείο γνώσης και προσανατολισμού για τις ανάγκες της επιβίωσης έγινε ο μοναδικός τρόπος όρασης κι ερμηνείας του κόσμου. Οι άνθρωποι συσσώρευσαν εμπειρίες, μνήμες, γνώσεις και φροντίζουν αυτή την πολύτιμη γνώση να την μεταδίδουν στις επόμενες γενιές. Έτσι δημιουργήθηκε ο σύγχρονος πολιτισμός. Στην πραγματικότητα όμως, πέρα από την αδιαμφησβήτητη πρακτική χρησιμότητα της διανόησης, μπορεί η διανόηση να δώσει απαντήσεις για την Ύπαρξη (για Αυτό που Είμαστε Πραγματικά), για τον Ηθικό Προσανατολισμό μας (για αυτό που πρέπει πραγματικά να κάνουμε) και για την Ανθρώπινη Ολοκλήρωση (για το πώς να είμαστε πλήρεις σαν όντα και σε αρμονία με το «περιβάλλον»); Μπορεί; Όχι, δεν μπορεί! Και δεν φταίει η διανόηση που σαν λειτουργία περιορίζεται στην συλλογή πληροφοριών και στην επεξεργασία εννοιών και συμπερασμάτων, για να συνθέσει μια πλασματική εικόνα της πραγματικότητας. Ο λόγος είναι ότι η διανόηση, από την φύση της, αντλεί πληροφορίες από τον «εξωτερικό» κόσμο κι από την εσωτερική επεξεργασία των γνώσεων-πληροφοριών. Είναι ένα «κλειστό» σύστημα γνώσης και αναγκαστικά περιορίζεται στα όριά του, στις δυνατότητές του. Στοχαστείτε το πολύ απλό γεγονός, μπορεί ο ηλεκτρονικός υπολογιστής να απαντήσει για πράγματα για τα οποία δεν έχει πληροφορίες; Όσες φορές κι αν επαναλάβει την διαδικασία της διερεύνησης δεν υπάρχει απάντηση. Λογικό δεν είναι; Στην πραγματικότητα τι κάνουμε; Ζητάμε από την διανόηση να περιγράψει το πραγματικό και να μας φέρει σε επαφή με το πραγματικό. Ζητάμε, σαν τον Ναστρεντίν του μύθου, το κλειδί του σπιτιού που χάσαμε, όχι εκεί που το χάσαμε, έξω από την πόρτα μας, αλλά μακριά, εκεί που υπάρχει φως, κάτω από την κολόνα του δρόμου. Δεν είναι ανόητο; Είναι ανόητο; Ή τραγικό; Στην πραγματικότητα η διανόηση μπορεί απλά να περιγράψει κάποια πράγματα (κι όσα ακριβώς εμπίπτουν στην επίγνωσή μας, ανάλογα με το που στρέφεται – συνήθως προς τον εξωτερικό κόσμο) αλλά δεν έχει παρά ελάχιστη σχέση με την ζωή, με την πραγματική ζωή. Και ζωή δεν είναι αυτό που ζούμε (ή νομίζουμε ότι ζούμε) γιατί αυτό που ζούμε δεν έχει πραγματικό ουσιαστικό περιεχόμενο. Για αυτό είμαστε όλοι δυστυχισμένοι.

Οι άνθρωποι, οι πολιτισμένοι άνθρωποι της διανόησης, πίστεψαν ότι μπορούν να δώσουν όλες τις απαντήσεις. Πίστεψαν ότι με την διανόηση θα βρουν την Ύστατη Πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα, αυτό που βρίσκουν είναι μόνο οι δικές τους ιδέες- κατασκευές που μπορούν να απλωθούν μέχρι το Γενικό κι Αφηρημένο και το Χωρίς Ιδιότητες (πάντα σαν νοητικές συλλήψεις κι όχι το πραγματικό «πράγμα»). Μια τέτοια θεώρηση όμως δεν είναι απλά φτωχή, είναι από την φύση της καταδικασμένη, σαν ανεπαρκής. Κάποιοι κατάλαβαν ότι η διανόηση δεν μπορεί να περάσει το Όριο (ανάμεσα στον κόσμο της Σκιάς της Διανόησης και τον Πραγματικό Κόσμο). Έτσι κατέφυγαν όχι στην φαντασία ή την πίστη (πράγμα που θα ήταν το ίδιο με την διανόηση) αλλά στην Εμπειρία των Άλλων. Πραγματικά, από πολύ παλιά, εδώ και χιλιάδες χρόνια, υπήρχαν άνθρωποι που αναζήτησαν την Απάντηση για την Ύπαρξη, την Ηθική, την Ζωή, Μέσα τους, στον Εσωτερικό Χώρο της Πραγματικής Εμπειρίας της Ύπαρξης κι όχι εξωτερικά, στην διανόηση (στην διανοητική δραστηριότητα και στην δραστηριότητα της μνήμης και της συσσωρευμένης ανθρώπινης γνώσης), ή στον κόσμο. Τέτοιοι άνθρωποι έμειναν στην ιστορία σαν Μεγάλοι Σοφοί, Μύστες, Ιδρυτές Θρησκειών, Θεάνθρωποι, κλπ., σαν τον Ορφέα, τον Λάο Τσε, τον Βούδα ή τον Ιησού. Και κάποιοι άλλοι άνθρωποι μπόρεσαν να τους ακολουθήσουν και κάποιοι κατάλαβαν και κάποιοι όχι. Αργά ή γρήγορα όμως όλα τα Θρησκευτικά Κινήματα που Δείχνουν την Αλήθεια, την Πραγματική Ζωή, το Άχρονο της Ανθρώπινης Ύπαρξης, πέρα από τον εξωτερικό κόσμο, ξεπέφτουν σε απλή διανοητική γνώση, περιγραφές, διδασκαλίες, θεολογίες, εξωτερικές λατρείες και ιεροπραξίες, χωρίς το περιεχόμενο του βιώματος, μια παράδοση θρησκείας, κοινωνικός θεσμός και ένα μη-λειτουργικό πράγμα. Δυστυχώς οι άνθρωποι της διανόησης απολιθώνουν με την σκέψη τους ό,τι ζωντανό αγγίζουν. Κι όλες οι θρησκείες των ανθρώπων σήμερα δεν είναι παρά απολιθώματα της Αρχικής Εμπειρίας. Θα πρέπει κάποιος να σπάσει την εξωτερική πέτρα της διανόησης για να βρει ίσως (κι αν μπορέσει) την καρδιά της ζωής να χτυπά κάπου στο βάθος, μια σπίθα ζωντανού πνεύματος που να μπορεί να φωτίσει την ζωή και να της δώσει ένα νόημα.

Η νοημοσύνη των ανθρώπων (για την οποία οι άνθρωποι περηφανεύονται) δεν φτάνει στο να δουν τι ακριβώς κάνουν, τι έχουν κάνει. Οι άνθρωποι έφτιαξαν πανεπιστήμια όπου μεταφέρουν την θεωρητική κυρίως γνώση τους στις επόμενες γενιές. Έχουν φτιάξει θεολογικές σχολές και θρησκειολογικά ιδρύματα κι άλλα ιδρύματα. Για να μιλούν για τι; Για την Πραγματικότητα; Για τον Θεό; Και τι διδάσκουν; Διδάσκουν πώς να έχουμε Άμεση Εμπειρία του Θεού; Πώς να έχουμε Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα; Δείτε τα προγράμματά τους. Διδάσκουν εκεί (πέρα από τις ανθρώπινες φλυαρίες περί παντός επιστητού) την Αληθινή Αυτογνωσία (της Ύπαρξης), τον Τρόπο να Βιώσουμε την Αληθινή Ουσία μας, τον Φωτισμό της Επίγνωσης και τον Ορθό Ηθικό Προσανατολισμό; Διδάσκουν την Πραγματική Ζωή; Όχι! Η Εσωτερική Εμπειρία (το Αρχικό Βίωμα όσων μίλησαν για την Αληθινή Θρησκεία) δεν διδάσκεται πρακτικά για να μπορέσουμε (εφόσον Βιώσουμε την Εσωτερική Πραγματικότητα) εκ των υστέρων να κατανοήσουμε και να «σχολιάσουμε», να «θεολογήσουμε» ορθά και να «φιλοσοφήσουμε» λογικά. Γίνεται απλά μια διανοητική αναφορά ή ένας διανοητικός σχολιασμός της «μυστικής εμπειρίας»  και μετά ασχολούνται με τις αγαπημένες τους νοητικές συλλήψεις. Σαν τα μικρά παιδάκια που παίζουν με τα τουβλάκια τους. Όλα όσα διδάσκουν είναι μόνο διανοητικές πληροφορίες. Αλλά οι διανοητικές πληροφορίες για την Αλήθεια, για την Ζωή, δεν είναι ούτε η Αλήθεια, ούτε η Ζωή, όπως το λήμμα για την τροφή στην εγκυκλοπαίδεια δεν είναι τροφή. Είναι αυτό επιστήμη; Κι όμως οι άνθρωποι έχουν το θράσος να ονομάζουν επιστήμη αυτή την παιδιάστικη ενασχόλησή τους με τα «ιερά» πράγματα.

Αν λοιπόν στα πιο υψηλά στρώματα της διανόησης, στα πανεπιστήμια, επικρατεί μεσαίωνας και σκοταδισμός (κυριολεκτικά) – τουλάχιστον στις σχολές που αναφερθήκαμε (κι όχι στις πανεπιστημιακές σχολές που ασχολούνται με πρακτικά αντικείμενα), μπορείτε να συλλογιστείτε τι (πολύ χειρότερο) συμβαίνει στην υπόλοιπη κοινωνία; στην υπόλοιπη εκπαίδευση; Τι ακριβώς διδάσκουν τους ανθρώπους αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την ζωή, την κοινωνία, τον πολιτισμό; Τι είδους εκπαίδευση παρέχουν στους νέους ανθρώπους; Καθώς ολόκληρη η διανόηση των ανθρώπων (σαν λειτουργία και δραστηριότητα και αποτέλεσμα) κι ο πολιτισμός τους στερούνται «εσωτερικού περιεχομένου» και «σωστής αναφοράς» στην Πραγματική Εσωτερική Ύπαρξη, στην Αληθινή Ουσία του Ανθρώπου κι είναι εξολοκλήρου προσανατολισμένα προς τον εξωτερικό κόσμο, καλλιεργούν την διανόηση, δίνουν απαντήσεις (για την ύπαρξη, τον κόσμο, ην ζωή, την κοινωνία, τον άνθρωπο, κλπ.) με πληροφορίες, διαμορφώνουν πεποιθήσεις, υποβάλλουν συμπεριφορές και ήθη και χειραγωγούν την πρακτική ζωή «όπως» νομίζουν (στην πραγματικότητα τελείως τυφλά). Το αποτέλεσμα είναι ότι, αιώνες τώρα, οι νέοι άνθρωποι εκπαιδεύονται χωρίς «στέρεες βάσεις για την ύπαρξή τους» και τον «αληθινό σκοπό της ζωής», απλά και μόνο σε μια ειδική θεωρητική (δηλαδή διανοητική) γνώση ή μια ειδική πρακτική επιστήμη και βγαίνουν από τα πανεπιστήμια πνευματικά τυφλοί, ψυχολογικά ανάπηροι κι ανθρωπολογικά ατελείς κι αντικοινωνικοί. Τι αξία έχουν τα πανεπιστημιακά πτυχία όταν δεν μπορούν να σε κάνουν ολοκληρωμένο άνθρωπο αλλά σε προετοιμάζουν μόνο για να είσαι ένας ειδικευμένος εργάτης στο σύστημα, δίνοντάς σου ένα εφόδιο ή ένα χαρτί για να προσληφθείς σε κάποια εργασία; Οι 99 στους εκατό μορφωμένους ανθρώπους στην πραγματικότητα είναι «διαμορφωμένα» (για να μην πούμε «παραμορφωμένα») ζώα, χωρίς στοιχειώδη πνευματική ύπαρξη, χωρίς στοιχειωδώς υγιή ψυχολογική παρουσία και χωρίς στοιχειώδη κοινωνική συμπεριφορά. Είμαστε δραματικοί; Ή υπερβολικοί; Μα κι εμείς σε αυτή την κοινωνία ζούμε και αντιλαμβανόμαστε συνεχώς τι συμβαίνει γύρω μας. Εσείς αντιλαμβάνεστε τι συμβαίνει στον κόσμο, στο πλανήτη, στα έθνη, στις γειτονιές, στα σπίτια σας, στις σχέσεις σας, μέσα σας; Μέσα σας; Είστε ολοκληρωμένοι κι ευτυχισμένοι; Αν Ναι, καλό δρόμο! Αν όχι, αναρωτιέστε γιατί; Τελικά τι κάνουμε; Ερχόμαστε στη ζωή, εκπαιδευόμαστε άθλια από την κοινωνία, εκπαιδεύουμε άθλια τα παιδιά μας, ζούμε μέσα στην σύγχυση όλοι, την διαμάχη, την δυστυχία. Γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας, στους άλλους, στα παιδιά μας; Τελικά, μήπως πρέπει να ξεκινήσουμε να ασχολούμαστε σοβαρά με το ανθρώπινο πρόβλημά μας; Να βρούμε ην αληθινή γνώση, τον αληθινό σκοπό ης ζωής, να ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι και να μεταδώσουμε στα παιδιά που έρχονται στην ζωή την σοφία της εμπειρίας μας; Μέχρι σήμερα αυτό που μεταδίδουμε στις νέες γενιές είναι σύγχυση σύγκρουση και τελικά δυστυχία. Όλη η ανθρώπινη γνώση, όλη η ανθρώπινη μόρφωση κι όλες οι εκπαιδευτικές δραστηριότητές μας είναι άστοχες, για να μην πούμε «καταστροφικές» για τον άνθρωπο και το μέλλον της ζωής στον πλανήτη. Καιρός να τα «αλλάξουμε» όλα αυτά. Ή μήπως είναι ακόμα νωρίς; Η κοινωνία «κοιμάται» ακόμα.

Τελικά, Πως πρέπει να ψάξει κάποιος για να Βρει ην Αλήθεια; Ή για να το πούμε αλλιώς, Ποια πρέπει να είναι η Πραγματική Εκπαίδευση του Ανθρώπου; Αλλά ποιος μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα; Μπορούν οι διανοούμενοι να μιλήσουν  για την Φιλοσοφία της Παιδείας; Ή για την Φιλοσοφία της Ζωής γενικότερα; Άνθρωποι ανολοκλήρωτοι, χωρίς Εσωτερικό Πνευματικό Περιεχόμενο, χωρίς Αληθινή Ψυχική Παρουσία, με μόνο εφόδιο τις διανοητικές γνώσεις τους και τις διανοητικές δυνάμεις τους μπορούν να μας βγάλουν από το λαβύρινθο της ζωής που έχουμε φτιάξει; Ας είμαστε λίγο σοβαροί, αλλιώς ας πάμε καμιά βόλτα, να πιούμε καφέ! Πως είναι δυνατόν, Χωρίς Εσωτερική Εμπειρία της Ύπαρξής τους, Χωρίς «Αίσθηση» του Εσωτερικού Χώρου και της Αληθινής Ουσίας του Ανθρώπου, άνθρωποι που απλά έχουν φορτώσει την μνήμη τους με πληροφορίες κι έχουν γεμίσει τα συρτάρια του γραφείου τους με μεταπτυχιακά μια ανάπηρης εκπαίδευσης, να απαντήσουν στο πρόβλημα; Τι λύση μπορούν να δώσουν; Πως πρέπει λοιπόν να εκπαιδεύεται ο άνθρωπος; Και τι είδους Γνώση ή Εμπειρία πρέπει να «Πραγματοποιεί», σαν Κατανόηση που θα Φωτίσει τους Προσανατολισμούς και την Δράση του; Δυστυχώς η Εκπαίδευση των ανθρώπων βρίσκεται στα χέρια των αμαθών και των ανόητων που διαιωνίζουν μια άρρωστη κατάσταση. Η Αληθινή Εκπαίδευση του Ανθρώπου είναι έξω και πέρα από όλα αυτά, έξω από τα σχολεία των ανθρώπων.

Η Οδός της Γνώσης, η Ατραπός της Αληθινής Γνώσης, είναι η Αυτογνωσία ή αλλιώς η Άμεση Επαφή με την Αληθινή Ουσία μας, Μέσα μας, στον Εσωτερικό Χώρο της Πραγματικότητας, πέρα από τον εξωτερικό φανταστικό χώρο της διανόησης, στην Άμεση Εμπειρία Αυτού που Είμαστε Πραγματικά. Με αυτή την έννοια πρέπει να γίνεται κατανοητό το Αρχαίο Δελφικό Παράγγελμα (είτε το αποδώσουμε στον Χείλωνα, είτε στον Πλάτωνα) «Γνώθι Σαυτόν» κι όχι σαν απλή διανοητική σύλληψη των εμπειρικών επικαθημάτων μας, των «διαμορφώσεων» που έχουμε υποστεί και των εμπειρικών βιωμάτων της εξωτερικής ζωής. Η Απελευθέρωση από την εξωτερική δραστηριότητα (της διανόησης και της φαντασίας, των άστοχων προσανατολισμών και της αποχαύνωσης ή της πλήρους απορρόφησης ή δέσμευσης στην εξωτερική ζωή των αισθήσεων) κι η Ταυτόχρονη Μετατόπισή μας στον Εσωτερικό Χώρο του Είναι (δηλαδή από τον Επιφανειακό Φλοιό του Εγκεφάλου, στον Βασικό Εσωτερικό Εγκέφαλο) δεν είναι μια εσωτερική ανοησία, η μια μυστικιστική φαντασία ή ένας τυφλός υποκειμενισμός (κι ούτε βεβαίως μια ανθρωπολογική οπισθοχώρηση σε προηγούμενο στάδιο της εξέλιξής μας – δεν είμαστε τόσο ηλίθιοι να θέλουμε να ξαναγίνουμε ανθρωποειδή). Αντίθετα είναι μια Αποκατάσταση της Αληθινής Ανθρώπινης Φύσης μας και μια Μετατόπιση στο Πραγματικό Κέντρο της Ύπαρξης και της Ανθρώπινης Παρουσίας μας στην Ζωή, έτσι ώστε από αυτή την Φυσική Στρατηγική Θέση να χρησιμοποιήσουμε στο έπακρο τις διανοητικές και τις άλλες δυνάμεις μας, σαν εργαλεία γνώσης και δράσης για το δικό μας καλό και για το παγκόσμιο καλό. Αν εμείς οι ίδιοι δεν ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι πως μπορούμε να φτιάξουμε κοινωνία με τους άλλους ανθρώπους (που έχουν κι αυτοί επίσης την ίδια υποχρέωση να ολοκληρωθούν σαν άνθρωποι); Ανολοκλήρωτα όντα, ατελή εγώ ή διαμορφωμένες προσωπικότητες δεν φτιάχνουν κοινωνία, φτιάχνουν «ζούγκλα». Αυτό ακριβώς βλέπουμε στον πλανήτη των ανθρώπων, μια «ζούγκλα». Δεν είμαστε υπερβολικοί, το επιβεβαιώνουν συνεχώς οι ειδήσεις των ανθρώπων στα μέσα επικοινωνίας τους.

Αυτή η Απελευθέρωση και Ταυτόχρονη Μετατόπισή μας προς ένα Σταθερό Εσωτερικό Κέντρο Ύπαρξης για την οποία μιλάμε είναι στην πραγματικότητα η υπέρβαση ενός στείρου υποκειμενισμού (που διαχωρίζει το εγώ από τον κόσμο) κι η Βίωση μιας Αντικειμενικής Ύπαρξης που Βιώνει κι Αναγνωρίζει την Ενότητα των Πάντων. Αν και στην Εσωτερική Παράδοση, στην Παράδοση των Θρησκευτικών Κινημάτων (όχι των θρησκευμάτων), αυτός ο Τρόπος Ζωής, επειδή ακριβώς προϋποθέτει την απόσυρση από την εξωτερική δραστηριότητα (και τον εξωτερικό κόσμο) και την Βίωση Εσωτερικών Καταστάσεων της Ύπαρξης, χαρακτηρίζεται Εσωτερικός ή Μυστικός ή Θρησκευτικός, στην πραγματικότητα είναι απλά ο μόνος, από ανθρωπολογική άποψη, Ορθός, Πλήρης και Λογικά Αποδεκτός Τρόπος Ζωής. Αποσυρόμαστε Προσωρινά από της Εξωτερική Δραστηριότητα για να Βρούμε το Εσωτερικό Κέντρο Ισορροπίας της Ύπαρξής μας και με το Φως Αυτής της Κατανόησης να Επανέλθουμε στην Ζωή, Διαφωτίζοντας την Διανόηση, τον Προσανατολισμό και την Δράση μας στο κόσμο. Μεταφέρουμε Ουσιαστικά το Εσωτερικό Φως της Εμπειρίας της Ύπαρξης, έξω, στο σώμα, στη ζωή, στο κόσμο. Και με αυτή την έννοια γινόμαστε Αληθινοί Άνθρωποι, Σοφοί και Θεοφόροι. Και με αυτή την έννοια το σώμα γίνεται Αληθινός Ναός του Πνεύματος, ο Μόνος Αληθινός Ναός που μπορεί να Κατοικήσει ο Θεός, γιατί ο Θεός είναι Θεός Ζώντων και δεν κατοικεί σε χειροποίητους πέτρινους ναούς, ούτε είναι Παρών στις ανθρώπινες τελετουργικές ανοησίες.

Η Αληθινή Γνώση μπορεί να Θεμελιωθεί μόνο στην Πραγματική, Φυσική κι Έμπρακτη Αυτογνωσία. Αν δεν Γνωρίζουμε «Αυτό που Είμαστε» δεν μπορούμε να θεμελιώσουμε καμία άλλη γνώση. Χωρίς Αληθινή Αυτογνωσία οποιαδήποτε άλλη γνώση, διανοητική σύλληψη ή πληροφόρηση είναι χωρίς εσωτερικό περιεχόμενο, χωρίς προσανατολισμό και χωρίς ωφέλιμο αποτέλεσμα – μια τυφλή γνώση που δεν μας οδηγεί πουθενά. Θα πρέπει συνεπώς, αν πραγματικά θέλουμε να απαντήσουμε στο ένα και μοναδικό πρόβλημα της ζωής («τι νόημα έχει η ζωή») να ξεκινήσουμε άμεσα, εδώ, τώρα, από αυτό που είναι κοντά μας, από την Αληθινή Ουσία Μέσα μας. Γιατί, τελικά, μονάχα Μέσα μας θα Βρούμε την Αλήθεια, με την Κατανόηση όσων συμβαίνουν πραγματικά και με την διεύρυνση της επίγνωσής μας στον Εσωτερικό Χώρο του Είναι.

Αδελφοί! Μην ψάχνετε μάταια αλλού. Ούτε έξω, ούτε σε βιβλία, ούτε σε πληροφορίες, ούτε καν σε όσα λέμε και γράφουμε εδώ. Όπως είπε ο Ιησούς « Η Βασιλεία των Ουρανών Είναι Μέσα μας». Κοιτάξτε! Και Ιδού! Η Βασιλεία των Ουρανών!

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Η «ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ» ούτε συλλαμβάνεται (με κάποιο αντιληπτικό όργανο ή κάποια αντιληπτική διαδικασία) στο ΒΑΘΟΣ της, ούτε προσδιορίζεται πραγματικά, ούτε μπορεί να αναλυθεί ουσιαστικά. Στην πραγματικότητα και «Είναι» και «Δεν είναι» ταυτόχρονα. Είναι Άπειρη και Πεπερασμένη. Είναι Παντού κι Εδώ. Είναι Χωρίς Ιδιότητες και ταυτόχρονα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Είναι Άχρονη και Έγχρονη επίσης. Το τι είναι (ή δεν είναι) εξαρτάται από την Κατάσταση της Συνειδητότητας που βρίσκεται, από το Περιεχόμενο της «Επίγνωσης» που έχει.

Μιλώντας διαφορετικά ο «ΑΝΘΡΩΠΟΣ» είναι μια Δυναμική Οντότητα που βιώνει διάφορες, διαφορετικές, καταστάσεις. Αυτό σημαίνει όχι μόνο ότι ο Άνθρωπος, οι άνθρωποι, μπορούν να βιώνουν την ύπαρξη, την ζωή (την έγχρονη ύπαρξη, την μεταφυσική ζωή, την εγκόσμια ζωή) με διαφορετικό τρόπο αλλά και ότι από την όποια κατάσταση βιώνουν, αντιλαμβάνονται διαφορετικά την ύπαρξη, την ζωή, τον κόσμο, την «καταγράφουν» διαφορετικά, την περιγράφουν (στον εαυτό τους ή στους άλλους) διαφορετικά. Αυτό οδηγεί αμέσως σε ένα άλλο συμπέρασμα. Ότι όλες οι αντιλήψεις είναι σχετικές ή αλλιώς ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια όσο βρισκόμαστε μέσα σε μια διαδικασία «εξέλιξης». Προφανώς όσο πιο υψηλά βρισκόμαστε στην εξέλιξη ή αλλιώς όσο μεγαλύτερη είναι η επίγνωσή μας ή ευρύτερη είναι η συνειδητότητά μας, έχουμε μια πιο σαφή αντίληψη της πραγματικότητας (αν και όχι την απόλυτη αλήθεια). Μόνο με αυτή την έννοια έχει πραγματικό περιεχόμενο η «γνώση» (η όποια γνώση), ο λόγος, η επικοινωνία.

Εννοείται ότι είμαστε αρκετά υπεύθυνοι να έχουμε σχετική αυτογνωσία της κατάστασής μας και ότι είμαστε αρκετά τίμιοι να μιλάμε για ό,τι και όσα κατανοούμε κι όχι για πράγματα που δεν έχουμε εμπειρία. Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι δεν έχουν αυτή την ηθική ποιότητα ούτε την ακεραιότητα για να περιορίζονται μονάχα σε ό,τι έχουν οι ίδιοι επιβεβαιώσει με την εμπειρία τους. Καθώς ολόκληρος ο ανθρώπινος πολιτισμός βασίζεται στην διανόηση, στην μνήμη και στην «πληροφορία», οι άνθρωποι ανατρέφονται με την αντίληψη ότι αρκεί να σκέφτεται  ή να πληροφορείται κάποιος για κάτι για να είναι πεπεισμένος ότι το γνωρίζει. Αυτή η γνώση όμως είναι μόνο διανοητική σύλληψη. Προφανώς η διανοητική σύλληψη ενός πράγματος δεν έχει παρά ελάχιστη σχέση με την άμεση επαφή με το πράγμα. Ποτέ η περιγραφή της τροφής δεν χόρτασε κανέναν. Η διανόηση δεν είναι ζωή. Η πραγματική ζωή είναι άμεση επαφή με τα πράγματα, εμπειρία των πραγμάτων.

___

Για να μιλήσουμε για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, για τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, η Ηθική επιβάλλει να έχουμε βιώσει αυτή την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ κι η Τιμιότητα απαιτεί να φτάσουμε μέχρι εκεί που γνωρίζουμε από εμπειρία. Τι σημαίνει λοιπόν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ; Να είναι κάποιος ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ; Ελεύθερος από τι; Προφανώς Ελευθερία σημαίνει να βιώνουμε την ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ μας, στο ΒΑΘΟΣ της, πέρα από τους όποιους περιορισμούς μπορεί να επιβάλλει η εμπειρική ύπαρξη, πέρα από όλα τα «επικαθήματα»  της εμπειρικής ζωής, πέρα από όλες τις διαστρεβλώσεις που μπορεί να επιβάλλει ο περιορισμός της επίγνωσης, η άγνοια. Αυτό σημαίνει, με άλλα λόγια, την ανύψωση της επίγνωσης, την διεύρυνση της συνειδητότητας, μέχρι το σημείο να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε καθαρά, να έχουμε άμεση επαφή με την πραγματικότητα.

Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρέπει ακριβώς να είμαστε σε μια κατάσταση ανεπηρέαστης αντίληψης ή αλλιώς να λειτουργούμε από μια κατάσταση εσωτερικής ησυχίας, σιωπής, έτσι ώστε η αντίληψη, σαν πρωτογενές βίωμα της ύπαρξης να μένει ανόθευτο και ακέραιο και πλήρες, σαν αποκάλυψη της πραγματικότητας, χωρίς καμιά περαιτέρω επεξεργασία, ανάλυση ή διόρθωση. Αυτή η Άμεση Θέαση της Πραγματικότητας, στην πραγματικότητα, είναι αυθόρμητη, φυσική κι ολοκληρωμένη. Είναι μια Φυσική Δυνατότητα του Ανθρώπου. Δεν είναι κάτι Μυστηριώδες ή Μεταφυσικό. Είναι η Ίδια η Λειτουργία της Ζωής στην Φυσικότητά της. Το να είμαστε και να κρατιόμαστε σε αυτή την άμεση επαφή με την πραγματικότητα είναι κάτι αληθινό, κάτι που συμβαίνει πραγματικά. Κι αυτό γίνεται Τώρα, Εδώ, στο Απόλυτο Παρόν. Και σε αυτή την Εμπειρία της Πραγματικότητας, Εδώ, Τώρα, Συμπεριλαμβάνονται Όλα, Όλη η Ύπαρξη, Όλες οι Καταστάσεις που βιώνουμε ή μπορούμε να βιώσουμε. Στην πραγματικότητα σε αυτό το ΕΔΩ μπορούμε να Εμβαθύνουμε στην Ύπαρξή μας μέχρι το ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟ κι ακόμα στο «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ», ή μπορούμε να στραφούμε προς ό,τι γίνεται αντιληπτό σαν κόσμος. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει Εσωτερικό, Εξωτερικό. Υπάρχουν μόνο αντιλήψεις. Αντίληψη του ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΒΑΘΟΥΣ του Είναι μας ή Διερεύνηση και σύλληψη του χώρου μας (του χώρου μέσα στον οποίο εκδηλωνόμαστε και ζούμε). Διατηρώντας την Αντίληψή μας σε αυτή την Αρχική Ανόθευτη Δράση της μπορούμε να έχουμε επίγνωση όλων όσων  εμπίπτουν στην επίγνωσή μας σαν μιας ΕΝΟΤΗΤΑΣ, όπου δεν υπάρχει διαχωρισμός υποκειμένου-αντικειμένου.

Η αντίληψη ενός υποκειμένου αποκομμένου από τον κόσμο δεν είναι παρά μια αντίληψη, ένα «επικάθημα» στην αντίληψή μας που μας κάνει να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από μια άλλη προοπτική, μέσα από ένα αντιληπτικό κέντρο και μέσα από την δυαδικότητα και τον διαχωρισμό του εγώ από τον κόσμο γύρω μας. Μια τέτοια αντίληψη, εφόσον την υιοθετούμε και την τροφοδοτούμε, μας εισάγει σε μια άλλη αντίληψη της πραγματικότητας. Ουσιαστικά εισερχόμαστε στο πεδίο της προσωπικής δράσης, έχουμε εμπειρία ενός «εξωτερικού» κόσμου. Είναι ακριβώς ο σχηματισμός αυτού του υπαρξιακού πυρήνα που μας κρατά μέσα στην σφαίρα της εμπειρικής εξωτερικής ζωής κι είναι η επιθυμία για αυτή την εμπειρία που μας κρατά δέσμιους. Η άμεση επαφή με τον κόσμο των μορφών, η εξάρτηση από εμπειρίες, καταστάσεις, αντικείμενα, δεν μας αφήνουν να ξεφύγουμε από την υλική ζωή.

___

Πέρα όμως από μεταφυσικές θεωρήσεις οι άνθρωποι, χιλιάδες χρόνια τώρα, εκπαιδεύονται όχι να αντιλαμβάνονται πραγματικά ό,τι συμβαίνει γύρω τους, αλλά να αντιλαμβάνονται με ορισμένο τρόπο. Αυτή η διαμόρφωση της αντίληψης και του τρόπου της λειτουργίας της αντίληψης είναι για τους ανθρώπους «γνώση», σωστός τρόπος αντίληψης της ζωής. Όλος ο ανθρώπινος πολιτισμός βασίζεται σε αυτό. Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται (με καθαρό, ανόθευτο, φυσικό τρόπο), σκέπτονται, ερμηνεύουν την πραγματικότητα και μέσα από την γενική (και προσωπική) κοσμοθεωρία τους προσανατολίζουν την ζωή τους, τις επιθυμίες τους και καθορίζουν τις πράξεις τους, που υποτίθεται ότι θα τους οδηγήσουν στην ολοκλήρωση, στην ευτυχία, στην εξέλιξη, κλπ.

Μάλιστα, οι άνθρωποι, όχι μόνο εκπαιδεύονται μέσα από την κοινωνικοποίησή τους να  αντιλαμβάνονται με ορισμένο τρόπο αλλά, μέσα στα πλαίσια αυτής της αντίληψης, θεμελιώνουν και θεωρητικές επιστήμες, όπως η Θεολογία, η Φιλοσοφία, η Ψυχολογία, για να υποστηρίξουν την άποψή τους ή να περιγράψουν την συμπεριφορά τους. Επιστήμες; Η ψευτοεπιστήμες; Η Ψυχολογία των ανθρώπων είναι επιστήμη; Γνωρίζουν τι είναι ΨΥΧΗ  για να κάνουν λόγο περί ψυχής; Αυτό που εξετάζουν (με επιστημονική σοβαρότητα) είναι στην πραγματικότητα η διαμορφωμένη συνείδηση, η περιορισμένη επίγνωση και η καθορισμένη συμπεριφορά. Κι όλα αυτά που βρίσκουν, ως ένα σημείο, συμβαίνουν κι ο λόγος της Ψυχολογίας μπορεί να είναι επιστημονικός από αυτή την άποψη. Αλλά όλα αυτά είναι στον «αέρα». Το πρώτο που πρέπει να αναρωτηθεί μια Επιστήμη (η μια Αληθινή Γνώση) είναι η ίδια βάση της, το αντικείμενό της. Αν θέλουμε να βρούμε την Αλήθεια πρέπει να αναρωτηθούμε για την ίδια την ανθρώπινη συνείδηση. Γιατί διαμορφώνεται; Πως διαμορφώνεται; Πρέπει να διαμορφώνεται; Ποιοι και γιατί την διαμορφώνουν; Και που και πως καθοδηγούνται οι άνθρωποι; Μήπως οι άνθρωποι χειραγωγούνται όχι από κάποια αφηρημένη κοινωνία αλλά από ισχυρές ομάδες ή ανθρώπους για άλλους σκοπούς; Και η πορεία της κοινωνίας από ποιους καθορίζεται; Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι «κύριοι» (κυρίαρχοι) της ζωής τους; Γιατί αποφασίζουν άλλοι για αυτούς;

Τελικά, ο άνθρωπος δεν είναι απλά σε μεταφυσική ή υπαρξιακή άγνοια, ο άνθρωπος ζει μέσα σε μια παγκόσμια (και ταυτόχρονα προσωπική) αυταπάτη, μέσα σε μια κοινωνία που είναι ανώριμη κι ανέτοιμη να λύσει βασικά ανθρώπινα προβλήματα, όπως είναι η αληθινή γνώση (στο μέτρο που μπορεί να πραγματοποιηθεί), η πραγματική κοινωνική συμβίωση που να βασίζεται στην δικαιοσύνη, η αξιοπρεπής διαβίωση για όλους. Για ποιο πολιτισμό μιλούν οι άνθρωποι; Για ποια κοινωνία; Για ποια ζωή; Οι άνθρωποι εκπαιδεύονται να είναι απομονωμένοι (απομονωμένα εγώ) και ταυτόχρονα καταδικάζονται να ζουν μαζί με άλλους. Στην πραγματικότητα η κατάσταση του ανθρώπου, χιλιάδες χρόνια τώρα, είναι σχιζοφρενική. Κι όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη είναι δυστυχισμένοι. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πλούτο κι άνθρωποι φτωχοί. Αλλά όλοι νοιώθουν μέσα τους «κενοί», άδειοι. Οι φυσικές απολαύσεις δεν οδηγούν πέρα από την ευχαρίστηση του ζώου. Αλλά ο άνθρωπος είναι κάτι περισσότερο. Τι περισσότερο;

___

Πέρα από όλες τις ανθρώπινες αντιλήψεις, πέρα από όση ανοησία έχουμε συσσωρεύσει, σαν κοινωνία και σαν άνθρωποι, τι είναι τελικά ο άνθρωπος; Ποιος είναι ο προορισμός του; Ποια πρέπει να είναι η ζωή του; Στην πραγματικότητα, ο Άνθρωπος, σαν Άνθρωπος, στην Αληθινή Φύση του, είναι Υπερβατικός, Παγκόσμιος και Προσωπικός, Άχρονος κι Έγχρονος, Παντού κι Εδώ στο σώμα.  Για να μπορέσει όμως ο άνθρωπος να κατανοήσει «αυτό που είναι πραγματικά» πρέπει ακριβώς να  διευρύνει την συνειδητότητά του, να επεκτείνει την επίγνωσή του, να ελευθερωθεί από τους περιορισμούς που του επιβάλει η φύση, η κοινωνία, η ζωή. Να ελευθερωθεί. Να μάθει πώς να πετάξει, πως να απορρίψει, όλη την ανθρώπινη πολιτιστική σαβούρα που τον κρατά στο βάλτο της ανοησίας. Να αναδυθεί στο Φως της Πραγματικής Ζωής. Ο άνθρωπος πρέπει να ξαναβρεί μέσα του το Πρωταρχικό Βίωμα της Ζωής, την Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα, την Καθαρότητα της Όρασης, την Αληθινή Ζωή.

Στην πραγματικότητα Όλοι οι Μεγάλοι Σοφοί της Ανθρωπότητας δεν δίδαξαν τίποτα περισσότερο στον άνθρωπο από το να είναι ο «αληθινός εαυτός» του, η «ανόθευτη ανθρώπινη φύση», που βλέπει, που γνωρίζει, που ζει σε αρμονία με όλα, μέσα στην «επίγνωση της ενότητας της ύπαρξης». Το να Ζεις με Ορθό Τρόπο είναι η Ίδια η Ζωή. Κι αυτή η Αληθινή Ζωή είναι ταυτόχρονα ο Σκοπός και το Τέρμα του Ανθρώπου. Το Τέρμα της έγχρονης ύπαρξής του και η Είσοδος στο Άχρονο, στο Αληθινό, στην Πραγματικότητα.

___

Κι άραγε χρειάζεται να ρωτήσει κάποιος πώς να ελευθερωθεί; Πώς να αρχίσει να ζει πραγματικά; Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να γίνεις αυτό που είσαι. Δεν χρειάζεται προσπάθεια. Το δυστύχημα είναι ότι δεν βιώνουμε αυτό που είμαστε αλλά όλες τις διαστρεβλώσεις που μας έχει φορτώσει ή έχουμε φορτωθεί. Αν πρέπει λοιπόν να κάνουμε κάτι είναι ακριβώς να απαλλαγούμε από όλες αυτές τις στρεβλώσεις. Προφανώς δεν έχει νόημα να λες σε κάποιον «δες» (δηλαδή έχε άμεση επαφή με αυτό που συμβαίνει) και να ρωτάει «πώς να το κάνω». Δεν έχει νόημα να λες σε κάποιον να «βλέπει χωρίς σκέψη» και να σκέφτεται «πώς να το κάνει». Κάπου δεν καταλαβαίνει ή δεν θέλει να καταλάβει.

Και τελικά αναρωτιόμαστε. Πραγματικά, οι άνθρωποι δεν έχουν νοημοσύνη; Δεν καταλαβαίνουν; Ή μήπως δεν θέλουν να καταλάβουν; Μήπως το πρόβλημα των ανθρώπων είναι απλά ηθικό; Μήπως οι άνθρωποι μισούν την Αλήθεια, το Φως, το Καλό, όχι γιατί δεν το κατανοούν αλλά γιατί δεν το θέλουν;

Τελικά, μήπως Εκείνος ο Ταπεινός Σοφός της Ναζαρέτ είχε δίκηο όταν έλεγε ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν το φως, μισούν το φως, γιατί απλά είναι ή έμαθαν να είναι άνθρωποι της Σκιάς;

Βέβαια η πορεία του κόσμου δεν εξαρτάται από το τι θέλουν ή τι κάνουν οι άνθρωποι της γης. Στο κάτω-κάτω υπάρχουν εκατομμύρια κατοικημένοι πλανήτες στο σύμπαν. Μήπως νομίζετε ότι το σύμπαν είναι η γειτονιά μας; Ή μήπως νομίζετε ότι ο κόσμος είναι μονάχα ό,τι βλέπετε; Αδελφοί! Είναι καιρός να ανοίξουμε τα μάτια μας στην Αλήθεια!