Esoterism Academy: ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ 3

Sunday, October 29, 2017

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ 3

1. Οντολογία της Ψυχής

2. Φαινομενολογία της Ψυχής

3. Τα Μυστήρια, η Εσωτερική Παράδοση κι η εξωτερική διδασκαλία　

Σύμφωνα με τα “Λεγόμενα” του Ιησού “Αυτό που Είμαστε Πραγματικά”, η Ουσία, ο Λόγος, η Ψυχή, (δεν έχει σημασία η ονομασία), είναι μια Άκτιστη (Μη δημιουργημένη) Πραγματικότητα, ανοιχτή Παρουσία, Απεριόριστη, Ελεύθερη. Από την άλλη μεριά αυτό που γίνεται αντιληπτό σαν Δημιουργία είναι ένας κλειστός περιορισμένος χώρος. Η “Είσοδος” στην Δημιουργία δεν μεταβάλλει την Ίδια την Ουσία της Ψυχής αλλά της προσδίδει πρόσθετες ιδιότητες αντίληψης για να συλλάβει, να έχει εμπειρία του περιορισμένου χώρου, της δημιουργίας. Και μέσα στην Δημιουργία η Αντίληψη μπορεί να είναι Αντικειμενική (και να χαρακτηρίζεται σαν μια Καθαρή Φωτεινή Αντίληψη, ο Φωτεινός Κόσμος όπου αντιλαμβανόμαστε τη Δημιουργία σαν “Χώρο”) ή μπορεί να “αλλοιώνεται” υποκειμενικά και να λειτουργεί μέσα από την σύνδεση με ένα φορέα εκδήλωσης (και να χαρακτηρίζεται σαν η συσκοτισμένη αντίληψη, ο Κόσμος της Σκιάς όπου αντιλαμβανόμαστε την αλλαγή των πραγμάτων, το γίγνεσθαι, την εξέλιξη, τον χρόνο).

Αυτό που ο Ιησούς ονόμαζε Θεό, Πατέρα, Ένωση με τον Θεό, Αιώνια Ζωή, είναι η Ζωή στους Κόλπους του Πατέρα. Η Βασιλεία του Ιησού, η Βασιλεία των Ουρανών είναι (σαν υπέρτατο βίωμα) στους Κόλπους της Θεότητας, δεν είναι μέσα στην Δημιουργία, ούτε στους Ανώτερους Φωτεινούς Ουρανούς, ούτε στους κατώτερους Κόσμους της Σκιάς (στον νοητικό κόσμο, στον ψυχοσυναισθηματικό κόσμο ή στον υλικό κόσμο). Κι η Χαρμόσυνη Αγγελία στους ανθρώπους είναι ότι μπορούν μέσα τους να Γνωρίσουν τον Θεό, να “μετουσιωθούν” από “αυτό που νομίζουν ότι είναι” σε ‘αυτό που είναι πραγματικά” (δηλαδή να Κατανοήσουν τη Αληθινή Φύση τους). Και το να Γνωρίσεις τον Θεό ή να Αναγνωρίσεις τον Θεό Μέσα σου σαν τη υπέρτατη κατάσταση της συνείδησης, αυτό είναι η Αληθινή Ζωή κι η Αληθινή Κατοικία των όντων, το Βασίλειο του Θεού, στους Κόλπους του Πατέρα.

Στην πραγματικότητα η Διδασκαλία του Ιησού, επειδή ήταν Πρακτική Καθοδήγηση για να οδηγηθεί ο άνθρωπος στην βίωση αυτής της εσωτερικής κατάστασης, δεν εκτέθηκε ποτέ σαν μια συγκροτημένη θεωρία περί του όντος (της ουσίας του, της εξέλιξής του, του προορισμού του), ή περί της οδού της ελευθερίας. Κι ο Ιωάννης (ο πιο κοντινός στον Ιησού αδελφός) εντάσσει αυτή τη Εμπειρία της Πραγματικότητας που αποκαλύπτει η πνευματική προσέγγιση του Θεού, της Αλήθειας, στη διήγηση των τελευταίων ημερών του Ιησού στην γη. Αποσπασματικά αναφέρεται σε όλα αυτά τα θέματα (δεν κάνει συστηματική θεολογική έκθεση). Πάντως όσα εκθέτουμε εδώ υπάρχουν όλα μέσα στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη για όποιον θέλει να μελετήσει προσεκτικά το Κείμενο, χωρίς να παραπλανάται από τις εξωτερικές ερμηνείες της εξωτερικής κοσμικής εκκλησίας.

Το γεγονός είναι ότι όταν η Ψυχή εισέρχεται στον περιορισμένο χώρο της Δημιουργίας αποκτά άλλες ιδιότητες, άλλη αίσθηση του Χώρου και άλλη αντίληψη για τα συμβαίνοντα. Γίνεται έτσι Αντικειμενική Ψυχή ή Υποκειμενική (Εμπειρική, “Προσωπική”) Ψυχή, πρόσωπο, προσωπικότητα. Κι ανάλογα με τον Βαθμό Επίγνωσής της αντιλαμβάνεται και περιγράφει τον κόσμο. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον Εαυτό τους όχι στη Αληθινή Εσωτερική Ουσία αλλά στις εξωτερικές καταστάσεις και με εξωτερικές ιδιότητες, σαν ύπαρξη που διανοείται, συναισθάνεται και επιθυμεί, αισθάνεται κι έχει εμπειρία του σώματος και μέσω του σώματος του εξωτερικού κόσμου. Χωρίς Βαθύτερη Εμπειρία της Ουσίας, μένοντας μόνο στην εξωτερική διανόηση αντιλαμβάνονται τα πράγματα τελείως σχηματικά, σαν αντιλήψεις, ιδέες. Αδυνατώντας να Βιώσουν τον Θεό σαν Εσωτερική Κατάσταση υποστασιοποιούν την αντίληψη του Θεού, θεωρούν τον Θεό σαν Αντικείμενο Ον, Δημιουργό, κλπ. Όμως όλα αυτά που συλλαμβάνουν είναι απλά συλλήψεις της διανόησης,, “είδωλα”, κι όχι ο Ζωντανός Θεός. Κάνοντας όμως τον Θεό ιδέα, το “είδωλο”, που φτιάχνουν με τη διανόησή τους, τον “καθιστούν” “μικρότερο” από τη διανόηση. Αλλά ο Θεός Είναι Πολύ Πέρα από όλα. Είναι “Αυτό που τα Περιέχει όλα”, και την διανόηση των ανθρώπων και τους ανθρώπους. Έτσι για να Προσεγγίσουμε τον Θεό πρέπει να πάμε πέραν της διανόησης, πέραν κάθε αντίληψης. Προφανώς αυτό που συλλαμβάνουν οι άνθρωποι, είναι ένα είδωλο του μικρού εγωιστικού “νου” τους, μια κατασκευή της σκέψης τους, ένα ψέμα και πάντως όχι ο Θεός. Με τον ίδιο τρόπο αυτοί οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους, τον άνθρωπο, σαν περιορισμένη ψυχή, πρόσωπο, προσωπικότητα με τις όποιες ιδιότητες, σαν ψυχόσωμα (που είναι η πιο παράλογη και αντιθεολογική ιδέα). Δεν μπορούν να κατανοήσουν τον Εαυτό τους έτσι όπως είναι πραγματικά, μια Πνευματική Δυναμική Πραγματικότητα που μπορεί να βιώνει καταστάσεις ανώτερες( αντικειμενικές) και κατώτερες (υποκειμενικές) και πάντως καταστάσεις ανώτερες από αυτό που βιώνουν που πιστεύουν και περιγράφουν μέσα στη τυφλή θεολογία τους. Έτσι αυτοί οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται με λανθασμένο τρόπο και την Παρουσία του Θεού και τον εαυτό τους τον ίδιο και τη σχέση τους με τον Θεό, ερμηνεύοντας λανθασμένα τα λόγια του Ιησού για τη Ζωή, για τη Βασιλεία των Ουρανών. Θεωρούν ότι η Βασιλεία των Ουρανών οφείλει να πραγματοποιηθεί μέσα στο γίγνεσθαι, με τη αφθαρτοποίηση των σωμάτων και των πραγμάτων. Μην κατανοώντας την Πνευματική Ουσία του Θεού, την Πνευματική Φύση της Ψυχής, και τι είναι πραγματικά η Δημιουργία κι η εμπειρία στους κόσμους της Δημιουργίας, έχουν τη τελείως παράλογη αντίληψη να θέλουν να αποκρυσταλλώσουν το γίγνεσθαι, τη μεταβολή. Είναι τρελό. Δεν κατανοούν ότι το Βασίλειο της Αιωνιότητας είναι πέρα από το γίγνεσθαι, πέρα από τον Χώρο, Εκεί όπου δεν υπάρχει ούτε γίγνεσθαι ούτε Χώρος αλλά μονάχα Απέραντη Ελευθερία στους Κόλπους του Πατέρα. Ο Ιησούς το λέει συνέχεια μέσα στον Ιωάννη αλλά οι άνθρωποι δεν ακολουθούν την διδασκαλία του Ιησού, ακολουθούν τους περιορισμούς της αντίληψής τους, παράλογους πόθους τους για μια αιώνια ζωή στη γη, στην ύλη, έστω και αφθαρτοποιημένη) και τη βίαιη δραστηριότητά τους.

…

Είναι ολοφάνερο από όσα είπαμε ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο (αν όχι αδύνατο) να μιλήσεις στους ανθρώπους για τα Μυστήρια του Θεού. Ο Ιησούς Βίωνε αυτές τις ανώτερες καταστάσεις της συνείδησης κι ό,τι έλεγε ήταν από βιωματική εμπειρία κι όχι πράγματα που στοχάστηκε ή έλαβε σαν (διανοητικές) πληροφορίες. Παρόλα αυτά το να μιλάς στους ανθρώπους για καταστάσεις που δεν έχουν βιώσει (κι αρνούνται ότι μπορούν να βιώσουν ή δεν θέλουν να βιώσουν) μοιάζει αδύνατο. Για αυτό και ο Ιησούς όταν δικαιωματικά μιλούσε για τη Αλήθεια, επειδή οι άνθρωποι δεν κατανοούν προκαλούσε σύγχυση και αντιδράσεις στην σκέψη των ανθρώπων. Από εδώ πηγάζουν οι συγκρούσεις του με τους πνευματικούς άρχοντες της εποχής που περιγράφονται στα Ευαγγέλια και κυρίως στο Ιωάννη (που περιγράφει τις τελευταίες ημέρες του Ιησού στην γη).

Κατανοώντας ο Ιησούς ότι πολλοί άνθρωποι δεν ήταν σε θέση όχι να Βιώσουν το Μυστήριο της Ένωσης με τον Πατέρα αλλά ούτε καν να βιώσουν τις ουράνιες φωτεινές καταστάσεις της συνείδησης (δηλαδή τις αντικειμενικές καταστάσεις της συνείδησης όπου η αντίληψη λειτουργεί χωρίς τις παρεμβάσεις της εγωικής παραμόρφωσης) περιορίστηκε να Μιλά για τα Μυστήρια στους λιγοστούς αδελφούς του ενώ στους άλλους ανθρώπους μιλούσε συμβολικά με παραβολές και νουθεσίες. Έτσι εκ των πραγμάτων ξεκίνησε μια Εσωτερική Μυστική Παράδοση και μια εξωτερική διδασκαλία για την θρησκευτική ζωή.

Μιλώντας ο Ιησούς για τα Μυστήρια της Βασιλείας δεν εξέθετε κάτι θεωρητικό, με θεωρητικό τρόπο, αλλά υπεδείκνυε πρακτικά πως μπορεί ο άνθρωπος, αυτός ο ίδιος, να βιώσει μέσα του την Αλήθεια. Αφυπνιζόμενος ο άνθρωπος στην παρούσα κατάστασή του, στην πραγματικότητα που συμβαίνει μπορούσε να ξεπεράσει την εξωτερική εγωιστική δραστηριότητα και να ανυψωθεί στην αντικειμενική λειτουργία της Ψυχής. Για να το κάνεις αυτό απλά πρέπει να αγαπάς πραγματικά τον Θεό και να είσαι αποφασισμένος να εγκαταλείψεις τις αυταπάτες σου και την εγωιστική δραστηριότητά σου, τις προσκολλήσεις σου στον εξωτερικό κόσμο. Οποιοσδήποτε μπορεί να το κάνει. Αλλά ελάχιστοι το κάνουν.

Παράλληλα με την Εσωτερική Μετάδοση της Ζωής, της Αλήθειας, ο Ιησούς κράτησε και καθιέρωσε ανάμεσα στους ακολούθους του κάποιες εξωτερικές δραστηριότητες που πάντα θεωρούνταν ιερές τελετουργικές πράξεις και έχουν βαθύ θρησκευτικό συμβολισμό, όπως το βάπτισμα στο ύδωρ (πανάρχαια και παγκόσμια μαγικο-θρησκευτική πράξη), την χειροθεσία (χειροτονία, χρίσμα) για τη “μετάδοση” του “πνεύματος” της “έγκρισης” της Ομάδας προς τον νεοφώτιστο, και τα κοινά δείπνα (σαν το μυστικό δείπνο που έκανε ο Ιησούς με τους αδελφούς του λίγο πριν τον συλλάβουν και τον σύρουν στον σταυρό).

Η Εσωτερική Παράδοση κι η πραγματική βίωση των Αληθινών Μυστηρίων διατηρήθηκε από ελάχιστους, μέχρι σήμερα. Η θρησκευτική κοινότητα που δημιουργήθηκε μετά τη ανάληψη του Ιησού και ιδιαίτερα αυτή η κοινότητα που καθοδηγήθηκε από τον Παύλο στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και επεκράτησε τελικά, πολιτικά, κράτησε μόνο την εξωτερική διδασκαλία και την εξωτερική λατρεία ονομάζοντας “μυστήρια” απλές εξωτερικές τελετουργικές πράξεις. Είναι αμφίβολο ιστορικά αν ο Παύλος, ο απόστολος των εθνών “βοήθησε” τελικά τον χριστιανισμό ή “κατέστρεψε” το εσωτερικό περιεχόμενο του Μηνύματος του Ιησού. Η εξωτερική εκκλησία πιστεύει το πρώτο, εμείς είμαστε βέβαιοι για το δεύτερο.

Όταν ο Ιησούς μιλούσε για τον Θεό, για την Εν Θεώ Ζωή μιλούσε για την εσωτερική πνευματική προσέγγιση της Θείας Πραγματικότητας. Άλλωστε το διευκρίνισε στον Νικόδημο, σε μια από τις συνομιλίες τους, “Πνεύμα ο Θεός, και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αλήθεια δει προσκυνείν” , (Ιωάννης 4:24). Οι άνθρωποι όμως αδυνατούν να βιώσουν εσωτερικά τη Αλήθεια. Περιορίζονται απλά στη εξωτερική λατρεία και σε τελετουργικές πράξεις, κινήσεις, υμνωδίες, ιερές πράξεις (όλα εξωτερικές πράξεις και συχνά μηχανικές πράξεις, χωρίς ουσία). Στην πραγματικότητα από το Έργο και την Πνευματική Εργασία που Παρέδωσε ο Ιησούς οι άνθρωποι κράτησαν (στους εκκλησιαστικούς οργανισμούς που δημιούργησαν κι αναγνωρίστηκαν σαν πολιτικοί θεσμοί) μονάχα τα “τσόφλια” του Μηνύματος, ό,τι κατάλαβαν κι ό,τι μπορούσαν να κάνουν. Ο Αληθινός Χριστιανισμός βρίσκεται στη Πνευματική Ζωή (δηλαδή στην Εσωτερική Βίωση της Παρουσίας του Θεού κι όχι σε εξωτερικές δραστηριότητες (στην “πνευματική ζωή” όπως τη εννοούν και την ορίζουν στις εξωτερικές εκκλησίες). Η Πνευματική Ζωή είναι κάτι Εσωτερικό, Εσωτερική Εμπειρία της Συνείδησης, Βίωση Καταστάσεων Ανώτερων από την εξωτερική δραστηριότητα και την επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. Η Πνευματική Ζωή είναι κάτι τελείως εσωτερικό.

…

Τελικά τι δίδασκε ο Ιησούς μυστικά στους αδελφούς του; Ποιο ήταν το αντικείμενο των μυστικών συναντήσεών τους; και ποιο ήταν το περιεχόμενο της Αληθινής Διδασκαλίας του; Ο Ιησούς Γνώριζε (βίωνε, κατανοούσε και μπορούσε να βεβαιώσει) ότι η Ψυχή έχει Θεία Προέλευση και Ουσία και η Αληθινή Κατοικία όλων τω Ψυχών (των ψυχών που βιώνουν τον διαχωρισμό από τη Μια Παγκόσμια Πηγή τους) είναι στους Κόλπους του Πατέρα. Η είσοδος στην Δημιουργία θα μπορούσε να έχει μια λογική από τη στιγμή που διατηρούμε τη Επίγνωση της Αληθινής Φύσης μας και μπορούμε ταυτόχρονα να βιώνουμε ορθά την ζωή στον κόσμο και να ερμηνεύουμε ορθά την εμπειρία στον χώρο της περιορισμένης δημιουργίας και του γίγνεσθαι, των μεταβολών και του χρόνου. Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο της ‘δημιουργίας του ανθρώπου” που περιγράφεται συμβολικά στην Γέννεση. Ο άνθρωπος είναι εξαρχής “Πνεύμα Ζωής” που εμφυσάται μέσα στο κοσμικό σώμα έχοντας επίγνωση της Παρουσίας του Θεού (σαν Ουσίας των Πάντων) και της Σχέσης του με το Θείο λόγω ακριβώς της Ίδιας Ουσίας με το Θείο. Η “πτώση” δεν είναι παρά η “λησμονιά” της Αληθινής Φύσης μας και του αληθινού νοήματος της εμπειρίας του κόσμου. Ο άνθρωπος “απωθώντας” την Επίγνωση της Αληθινής Φύσης του στρέφεται προς τα έξω, απορροφάται στην εξωτερική δραστηριότητα και από την νέα “πνευματική θέση” του ερμηνεύει τα πάντα. Τα κάνει όλα αντικείμενα της διανόησής του, τα κάνει ιδέες. Αλλά οι ιδέες δεν είναι παρά είδωλα των αληθινών πραγμάτων.

Ο Ιησούς κατανοούσε ότι η ίδια η αντίληψη του ανθρώπου για τον εαυτό τους είναι εξαρχής λάθος. Αν ο άνθρωπος είναι (σύμφωνα με την πίστη των ανθρώπων) ένα απλό δημιούργημα ξέχωρο από τον Θεό είναι καταδικασμένος να Παραμένει για πάντα χωριστός από τον Θεό. Αλλά αυτό είναι μια λανθασμένη αντίληψη που δεν διασώζεται με την δήθεν “θεία επέμβαση” (πόσοι από αυτούς που υιοθετούν αυτοί τη αντίληψη έχουν διασωθεί πραγματικά; όλα είναι μέσα στην φαντασία τους). Ο άνθρωπος είναι πολύ περισσότερο από τη διανόησή του. Από τη άλλη μεριά η θρησκεία των ανθρώπων, ο δρόμος των ανθρώπων να συλλαμβάνουν τον Θεό σαν Αντικείμενο, να λατρεύουν τον Θεό σαν Αντικείμενο με εξωτερικές πράξεις, δράση που πηγάζει από τον λανθασμένο τρόπο που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους, είναι αδιέξοδος δρόμος. Το πρώτο πράγμα που έχει να κάνει ο άνθρωπος είναι απλά να ξανακοιτάξει τα πράγματα. Απλά να ξανακοιτάξει και να αρχίσει να ζει πραγματικά, την πραγματικότητα (κι όχι μέσα από τη σκέψη του, αυτά που σκέφτεται). Έτσι κι αλλιώς ο άνθρωπος είναι αυτό που είναι άσχετα από το τι νομίζει πως είναι. Κι η Φύση μας λειτουργεί αυθόρμητα, σύμφωνα με αυτό που είναι, όταν την αφήνουμε να λειτουργήσει. Έτσι το μήνυμα είναι πολύ απλό και μπορεί να το κατανοήσει κι ο πιο απλός άνθρωπος, αν θέλει. Κάποιοι θέλουν, κάποιοι όχι.

Ο Δρόμος της Επιστροφής στο Θεό είναι απλός κι εύκολος για όποιον το θέλει αλλά γίνεται δυσνόητος και δύσκολος για όσους είναι προσκολλημένοι στον κόσμο. Η Αληθινή προσευχή για τη οποία μιλούσε ο Ιησούς δεν είναι παρά η Φυσική Επιστροφή στον Θεό (κι όχι κάποια περίπλοκη τεχνική). Πως προσευχόμαστε αληθινά; Καταρχήν πρέπει κάποιος να κατανοήσει ότι ο Θεός δεν μπορεί να βρεθεί ούτε με τις αισθήσεις, ούτε με τη σκέψη, ούτε με την αντίληψη. Στην Ησυχία αυτής της κατανόησης “γεννιέται” η Αληθινή Παρουσία του Θεού, σαν αυτό που τα Αγκαλιάζει όλα, που Είναι Πέρα από όλα. Για να μπορέσουμε ακριβώς να νοιώσουμε Αυτή τη Παρουσία, το Βάθος της πρέπει να στραφούμε σε Αυτή την Παρουσία, να προσευχηθούμε αληθινά. Πως γίνεται αυτό; Αν θέλεις λέει ο Ιησούς να προσευχηθείς αληθινά, αφού “ταχτοποιήσεις” όλες τις εξωτερικές υποθέσεις σου πρέπει να αποσυρθείς στο “οίκο” σου κι εδώ προσευχήσου, δώσε όλη σου την προσοχή και νοιώσε αυτό που συμβαίνει. (Σύ δέ ὅταν προσεύχη, εἴσελθε εἰς τό ταμιεῖον σου, καί κλείσας τήν θύραν σου προσευξαι τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ», Ματθαίος 6:6). Τόσο απλά. Κι όλα θα γίνουν μόνα τους.

Η Ψυχή εγκαταλείποντας την εξωτερική δραστηριότητα και εισερχόμενη στον εαυτό της αρχίζει να νοιώθει αυτό που είναι πραγματικά. Χωρίς την διανόηση, τους λογισμούς κι όλες τις προσωπικές δράσεις η Ψυχή μένει Καθαρή. Χωρίς “πληροφορίες” από έξω ζωντανεύει η Εσωτερική Παρουσία κι Αναγνωρίζεται και Βιώνεται. Η Ψυχή είναι ελεύθερη από το σώμα. Η Ψυχή είναι ελεύθερη παντού. Η Ψυχή είναι η ίδια η Αντίληψη. Η Ψυχή είναι Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά, η Απεραντοσύνη της Ουσίας, ο Πατέρας. Όλες αυτές οι Εσωτερικές Καταστάσεις ξεδιπλώνονται τελείως αυθόρμητα και φυσικά. Από τη στιγμή που Εισερχόμαστε στη Οδό όλα μας καθοδηγούν προς το Φως, προς τη Αλήθεια, προς τον Θεό. Σε όλη αυτή τη Πορεία δεν υπάρχει καμιά προσωπική προσπάθεια αφού το εγώ έχει εγκαταλειφθεί έξω στον κόσμο. Εισέρχεσαι στον “οίκο” σου μόνο εσύ, ο Αληθινός Άνθρωπος, όχι οι αυταπάτες κι οι εγωισμοί και τα λάθη σου. Δεν υπάρχει καμία μέριμνα και καμία δυσκολία.

Δείχνοντας ο Ιησούς στους αδελφούς του που είναι ο “οίκος” και πως να προσεύχονται αληθινά απλά τους άνοιγε τη Πύλη της Βασιλείας των Ουρανών. Αλλά καθένας θα έπρεπε να έχει εμπειρία της Εσωτερικής Πραγματικότητας και να βιώσει αυτός ο ίδιος τον Θεό μέσα του. Σε αυτή τη Πορεία ο άνθρωπος νοιώθει να αλλάζει συνειδησιακά, να διευρύνεται η επίγνωση της Θείας Παρουσίας μέχρι τη Ανώτερη Κατάσταση της Ένωσης με τον Θεό, μέχρι τη Απέραντη Ελευθερία στους Κόλπους του Πατέρα. Ασφαλώς ούτε όλοι οι άνθρωποι (γύρω από τον Ιησού) μπορούσαν να προχωρήσουν ως Αυτό το Βάθος της Θεότητας, ούτε είχαν όλοι ταυτόχρονα την ίδια εξέλιξη. Αλλά το ουσιαστικό είναι οι άνθρωποι να Εισέλθουν στη Οδό, να Περάσουν τη Πύλη των Ουρανών μέσα τους. Μετά όλα ξεδιπλώνονται από μόνα τους. Κι όπου κι αν είμαστε νοιώθουμε πια πως πέρα από όλους τους ορίζοντες που μπορούμε να αντιληφθούμε υπάρχει η Ίδια η Πραγματικότητα, η Απεραντοσύνη της Ελευθερίας.

...
4. Η Διδασκαλία, ο Νόμος, η Εντολή κι ο άνθρωπος

5. Το Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς, τα Τρία Εσωτερικά Κέντρα κι άλλες παραδόσεις

6. Η Είσοδος στη Βασιλεία των Ουρανών, κι η Άνοδος στους Τρεις Ουρανούς

7. Η Άβυσσος, (η Ένωση με τον Πατέρα)

　

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, October 29, 2017

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ 3

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

14. The Flame of True Learning

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright