CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
16. The Emergence into Timelessness: A Journey Beyond the Veil of Time
Monday, 15 September, 2025

16. The Emergence into Timelessness: A Journey Beyond the Veil of Time

 

In the quietude of existence, where the mind surrenders its restless grasp and the heart rests in its own rhythm, there exists a profound reality beyond the clutches of time. It is a reality that is not bound by the ticking of clocks or the unfolding of calendars. It is the Eternal Present—an infinite realm where the essence of all things remains untouched by the transient dance of phenomena. To step into this state, to emerge into Timelessness, is to awaken to a dimension of existence that transcends the ordinary, unveiling the sacred tapestry of Eternity.

 

The Illusion of Time

 

Time, as we know it, is a construct of the human mind. It is a framework within which we organize the experiences of our lives—a linear sequence of past, present, and future. Yet, when examined with full attention and silence, this framework begins to dissolve. What is the "past" but memories, ephemeral shadows of what once was? What is the "future" but projections, fragile dreams of what may come to be? Even the "present," when dissected, is a fleeting moment, slipping through our grasp as soon as it arrives.

 

In the field of deep observation, where thought ceases its ceaseless chatter, this illusion of time begins to fade. The incessant march of moments blurs into a single, infinite now. Here, in this stillness, the veil of time lifts, revealing the timeless essence that underpins all existence.

 

The Art of Observation

 

To emerge into timelessness, one must cultivate the art of pure observation—a state of quiet attention devoid of judgment or interpretation. It is not merely seeing with the eyes but perceiving with the whole being. In this state, objects and events lose their superficial meanings. A tree is no longer "a tree" as labeled by the mind, but an intricate play of form, light, and presence. A passing cloud is no longer "a cloud" but a transient manifestation of the infinite.

 

In such observation, the boundaries between the observer and the observed dissolve. The act of seeing becomes an act of being. The perceived and the perceiver merge into one, revealing the unity of existence.

 

The Transparency of Phenomena

 

In the timeless state, all phenomena take on a new quality. They become transparent, as if their true nature shines through their form. The solidity of the world fades, replaced by a sense of fluidity and lightness. Every object, every event, becomes a fleeting ripple on the vast ocean of existence—a ripple that neither adds to nor subtracts from the ocean itself.

 

This transparency reveals a deeper truth: the impermanence of all things. The universe is a dance of arising and passing away, a ceaseless flow in which nothing remains fixed. Yet, amidst this flow, there is an unchanging background—a formless, eternal presence that pervades all. It is the ground of being, the essence of Eternity.

 

The Eternal Present

 

To touch this ground is to awaken to the Eternal Present. It is not a moment in time but a dimension beyond time. In this state, the mind ceases its grasping, the heart releases its attachments, and the soul rests in its natural state of freedom. It is a state of pure being, unconditioned and infinite.

 

The Eternal Present is the space in which all things arise and dissolve. It is the canvas upon which the transient phenomena of existence are painted, yet it remains untouched by the colors and forms. To live in this present is to live in alignment with the flow of life, to dance with existence without resistance or clinging.

 

Enlightenment: The Awakening to Timelessness

 

The emergence into timelessness is the essence of enlightenment. It is not a destination or an achievement but a realization of what has always been. It is the awakening to the truth that you are not separate from the Eternal; you are the Eternal experiencing itself through the lens of time.

 

In this realization, all fears dissolve, for fear is rooted in the illusion of time. Without time, there is no future to dread and no past to regret. There is only the boundless freedom of the now. This is complete freedom, the liberation that all spiritual traditions point toward.

 

Living in the Infinity of Existence

 

To live in timelessness is to embrace the infinity of existence. It is to recognize that life is not a journey from birth to death but a continuous unfolding within the Eternal. Every moment is an expression of the infinite, and every experience is a doorway to the sacred.

 

This way of living does not withdraw from the world but transforms how one engages with it. Actions arise from a place of stillness and clarity, untainted by the compulsions of the ego. Relationships are imbued with a sense of unity and compassion, for the boundaries of separateness have dissolved. Even the smallest acts—breathing, walking, listening—become sacred rituals in the dance of existence.

 

Conclusion: The Invitation to Eternity

 

The emergence into timelessness is not reserved for mystics or sages; it is the birthright of every being. It begins with a single step: the willingness to observe quietly, with full attention, and without the interference of thought. In this simple act lies the key to unlocking the infinite.

 

As you sit in stillness, as you watch the play of light and shadow, as you listen to the silence beneath the sounds, you may find yourself slipping into the Eternal Present. Here, in the heart of timelessness, you will discover the truth of who you are—not a fleeting shadow but the light itself, eternal and infinite.

 

Let this be an invitation, a call to awaken. The doorway to Eternity is always open, and the timeless truth is always present. Step through, and emerge into the boundless freedom of existence.

 

Η Ανάδυση στο Άχρονο: Ένα ταξίδι πέρα από το πέπλο του χρόνου

 

Στην ησυχία της ύπαρξης, όπου το μυαλό παραδίδει την ανήσυχη σύλληψή του και η καρδιά αναπαύεται στον δικό της ρυθμό, υπάρχει μια βαθιά πραγματικότητα πέρα από τα νύχια του χρόνου. Είναι μια πραγματικότητα που δεν δεσμεύεται από το χτύπημα των ρολογιών ή το ξεδίπλωμα των ημερολογίων. Είναι το Αιώνιο Παρόν—ένα άπειρο βασίλειο όπου η ουσία όλων των πραγμάτων παραμένει ανέγγιχτη από τον παροδικό χορό των φαινομένων. Το να μπεις σε αυτή την κατάσταση, να αναδυθείς στη Διαχρονικότητα, σημαίνει να αφυπνιστείς σε μια διάσταση ύπαρξης που υπερβαίνει το συνηθισμένο, αποκαλύπτοντας την ιερή ταπετσαρία της Αιωνιότητας.

 

Η ψευδαίσθηση του χρόνου

 

Ο χρόνος, όπως τον ξέρουμε, είναι ένα κατασκεύασμα του ανθρώπινου μυαλού. Είναι ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο οργανώνουμε τις εμπειρίες της ζωής μας—μια γραμμική ακολουθία παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος. Ωστόσο, όταν εξετάζεται με πλήρη προσοχή και σιωπή, αυτό το πλαίσιο αρχίζει να διαλύεται. Τι είναι το «παρελθόν» εκτός από αναμνήσεις, εφήμερες σκιές αυτού που ήταν κάποτε; Ποιο είναι το «μέλλον» εκτός από προβολές, εύθραυστα όνειρα για το τι μπορεί να γίνει; Ακόμη και το «παρόν», όταν ανατέμνεται, είναι μια φευγαλέα στιγμή, που γλιστράει μέσα από την λαβή μας μόλις φτάσει.

 

Στο πεδίο της βαθιάς παρατήρησης, όπου η σκέψη σταματά την αδιάκοπη φλυαρία της, αυτή η ψευδαίσθηση του χρόνου αρχίζει να ξεθωριάζει. Η αδιάκοπη πορεία των στιγμών θολώνει σε ένα ενιαίο, άπειρο τώρα. Εδώ, σε αυτή την ησυχία, το πέπλο του χρόνου σηκώνεται, αποκαλύπτοντας τη διαχρονική ουσία που στηρίζει όλη την ύπαρξη.

 

Η Τέχνη της Παρατήρησης

 

Για να αναδυθεί κανείς στη διαχρονικότητα, πρέπει να καλλιεργήσει την τέχνη της καθαρής παρατήρησης - μια κατάσταση ήσυχης προσοχής χωρίς κρίση ή ερμηνεία. Δεν είναι απλώς να βλέπεις με τα μάτια αλλά να αντιλαμβάνεσαι με όλη την ύπαρξη. Σε αυτή την κατάσταση, τα αντικείμενα και τα γεγονότα χάνουν την επιφανειακή τους σημασία. Ένα δέντρο δεν είναι πλέον «ένα δέντρο» όπως χαρακτηρίζεται από το μυαλό, αλλά ένα περίπλοκο παιχνίδι μορφής, φωτός και παρουσίας. Ένα σύννεφο που περνά δεν είναι πια «ένα σύννεφο» αλλά μια παροδική εκδήλωση του απείρου.

 

Σε μια τέτοια παρατήρηση, τα όρια μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου διαλύονται. Η πράξη του να βλέπεις γίνεται πράξη ύπαρξης. Το αντιληπτό και ο αντιλαμβανόμενος συγχωνεύονται σε ένα, αποκαλύπτοντας την ενότητα της ύπαρξης.

 

Η Διαφάνεια των Φαινομένων

 

Στη διαχρονική κατάσταση, όλα τα φαινόμενα αποκτούν νέα ποιότητα. Γίνονται διάφανα, σαν να λάμπει η αληθινή τους φύση μέσα από τη μορφή τους. Η στερεότητα του κόσμου ξεθωριάζει, αντικαθίσταται από μια αίσθηση ρευστότητας και ελαφρότητας. Κάθε αντικείμενο, κάθε γεγονός, γίνεται ένας φευγαλέος κυματισμός στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης – ένας κυματισμός που ούτε προσθέτει ούτε αφαιρεί από τον ίδιο τον ωκεανό.

 

Αυτή η διαφάνεια αποκαλύπτει μια βαθύτερη αλήθεια: την παροδικότητα όλων των πραγμάτων. Το σύμπαν είναι ένας χορός ανάδυσης και θανάτου, μια αδιάκοπη ροή στην οποία τίποτα δεν μένει σταθερό. Ωστόσο, μέσα σε αυτή τη ροή, υπάρχει ένα αμετάβλητο υπόβαθρο - μια άμορφη, αιώνια παρουσία που διαπερνά τα πάντα. Είναι το έδαφος της ύπαρξης, η ουσία της Αιωνιότητας.

 

Το Αιώνιο Παρόν

 

Το να αγγίξεις αυτό το έδαφος σημαίνει να ξυπνήσεις στο Αιώνιο Παρόν. Δεν είναι μια στιγμή στο χρόνο αλλά μια διάσταση πέρα από το χρόνο. Σε αυτή την κατάσταση, ο νους παύει να πιάνει, η καρδιά απελευθερώνει τις προσκολλήσεις της και η ψυχή αναπαύεται στη φυσική της κατάσταση ελευθερίας. Είναι μια κατάσταση καθαρής ύπαρξης, χωρίς όρους και άπειρη.

 

Το Αιώνιο Παρόν είναι ο χώρος στον οποίο όλα τα πράγματα προκύπτουν και διαλύονται. Είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίζονται τα παροδικά φαινόμενα της ύπαρξης, ωστόσο παραμένει ανέγγιχτος από τα χρώματα και τις μορφές. Το να ζεις σε αυτό το παρόν σημαίνει να ζεις σε ευθυγράμμιση με τη ροή της ζωής, να χορεύεις με την ύπαρξη χωρίς αντίσταση ή προσκόλληση.

 

Διαφωτισμός: Το ξύπνημα στη διαχρονικότητα

 

Η ανάδυση στη διαχρονικότητα είναι η ουσία του διαφωτισμού. Δεν είναι προορισμός ή επίτευγμα αλλά συνειδητοποίηση αυτού που ήταν πάντα. Είναι η αφύπνιση στην αλήθεια ότι δεν είστε χωριστοί από τον Αιώνιο. είσαι ο Αιώνιος που βιώνει τον εαυτό του μέσα από το φακό του χρόνου.

 

Σε αυτή τη συνειδητοποίηση, όλοι οι φόβοι διαλύονται, γιατί ο φόβος έχει τις ρίζες του στην ψευδαίσθηση του χρόνου. Χωρίς χρόνο, δεν υπάρχει μέλλον να φοβάσαι και παρελθόν για να μετανιώσεις. Υπάρχει μόνο η απεριόριστη ελευθερία του τώρα. Αυτή είναι η απόλυτη ελευθερία, η απελευθέρωση που δείχνουν όλες οι πνευματικές παραδόσεις.

 

Ζώντας στο άπειρο της Ύπαρξης

 

Το να ζεις στη διαχρονικότητα σημαίνει να αγκαλιάζεις το άπειρο της ύπαρξης. Είναι να αναγνωρίσουμε ότι η ζωή δεν είναι ένα ταξίδι από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, αλλά ένα συνεχές ξετύλιγμα μέσα στο Αιώνιο. Κάθε στιγμή είναι μια έκφραση του άπειρου και κάθε εμπειρία είναι μια πόρτα προς το ιερό.

 

Αυτός ο τρόπος ζωής δεν αποσύρεται από τον κόσμο, αλλά μεταμορφώνει τον τρόπο με τον οποίο ασχολείται κανείς με αυτόν. Οι πράξεις προκύπτουν από ένα μέρος ησυχίας και διαύγειας, αμόλυντο από τους καταναγκασμούς του εγώ. Οι σχέσεις είναι εμποτισμένες με μια αίσθηση ενότητας και συμπόνιας, γιατί τα όρια του χωρισμού έχουν διαλυθεί. Ακόμη και οι πιο μικρές πράξεις –η αναπνοή, το περπάτημα, η ακρόαση– γίνονται ιερές τελετουργίες στο χορό της ύπαρξης.

 

Συμπέρασμα: Η πρόσκληση στην αιωνιότητα

 

Η ανάδυση στη διαχρονικότητα δεν προορίζεται για μυστικιστές ή σοφούς. είναι το εκ γενετής δικαίωμα κάθε ύπαρξης. Ξεκινά με ένα μόνο βήμα: την προθυμία να παρατηρείς ήσυχα, με πλήρη προσοχή και χωρίς την παρέμβαση της σκέψης. Σε αυτή την απλή πράξη βρίσκεται το κλειδί για να ξεκλειδώσετε το άπειρο.

 

Καθώς κάθεστε σε ησυχία, καθώς παρακολουθείτε το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς, καθώς ακούτε τη σιωπή κάτω από τους ήχους, μπορεί να βρείτε τον εαυτό σας να γλιστράει στο Αιώνιο Παρόν. Εδώ, στην καρδιά της διαχρονικότητας, θα ανακαλύψεις την αλήθεια του ποιος είσαι—όχι μια φευγαλέα σκιά αλλά το ίδιο το φως, αιώνιο και άπειρο.

 

Ας είναι αυτό μια πρόσκληση, ένα κάλεσμα για αφύπνιση. Η πόρτα στην Αιωνιότητα είναι πάντα ανοιχτή και η διαχρονική αλήθεια είναι πάντα παρούσα. Προχωρήστε και αναδυθείτε στην απεριόριστη ελευθερία της ύπαρξης.


 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
*BOOKS*
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Sunday, 14 September, 2025

Sunday, October 22, 2017

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ 2


1. Οντολογία της Ψυχής
~~~~~
2. Φαινομενολογία της Ψυχής

Όταν ο Ιωάννης λέει “Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακεν πώποτε· ὁ μονογενὴς υἱὸς ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ πατρὸς ἐκεῖνος ἐξηγήσατο” (Ιωάνης 1:18) διαπιστώνει μια εμπειρική αλήθεια, μια γενική αντίληψη που επικρατεί ανάμεσα στους ανθρώπους. Από την άλλη μεριά, όταν διαβεβαιώνει ότι “αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσιν σὲ τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν” (Ιωάννης 17:3) διακηρύσσει επίσης μια αλήθεια διαπιστωμένη από εμπειρία. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι υπάρχει αντίφαση στις δυο αλήθειες που καταγράφει ο ίδιος άνθρωπος, στο ίδιο κείμενο. Όμως η ανθρώπινη νοημοσύνη μπορεί να ξεπεράσει τις αντιφάσεις (γενικότερα στη ζωή κι ειδικότερα εδώ) μέσω της “ερμηνείας” και να συμβιβάσει πράγματα που είναι ασυμβίβαστα εκ πρώτης όψεως. Είναι μια πάγια τακτική των θεολόγων και των “ερμηνευτών”.

Στην προκειμένη περίπτωση η ερμηνεία διαφοροποιεί το αντικείμενο της γνώσης. Όταν ο Ιωάννης λέει ότι “Θεόν ουδείς εώρακεν πώποτε” αναφέρεται στη Ουσία του Θεού, σε “Αυτό που Είναι Πραγματικά”. Από τη άλλη μεριά όταν ισχυρίζεται ότι μπορεί (και πρέπει) να “Γνωρίσει” κάποιος τον Αληθινό Θεό αναφέρεται σε “Αυτό” που μπορούμε να αντιληφθούμε από τον Θεό, τις Ενέργειές Του, τις Δράσεις Του, και τα Ίχνη της Δραστηριότητάς Του μέσα στη Δημιουργία. Αυτό άλλωστε ήταν το “αντικείμενο” της “Ησυχαστικής Έριδας” και της εμπλοκής του Γρηγόριου Παλαμά στην διαμάχη ανάμεσα στην Ορθόδοξη και την Καθολική εκκλησία τον 14ο αιώνα μ.Χ. για την πραγματική γνώση του Θεού.

Στην πραγματικότητα όμως μπορεί να ξεπερνιέται η αντίφαση των δυο αληθειών αποδίδοντας διαφορετικό αντικείμενο στις προτάσεις αλλά σε αυτή την περίπτωση είμαστε αναγκασμένοι (αν θέλουμε να ακολουθήσουμε την λογική συνέχεια) να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν Βαθμίδες Γνώσης του Θεού ή “διάφορες γνώσεις” του Θεού. Μια Άμεση Εσωτερική Γνώση που έχει ο Προαιώνιος Λόγος που Είναι στους Κόλπους του Πατέρα και μια έμμεση εξωτερική γνώση που έχουν τα όντα. Εδώ ακριβώς τίθεται το θεμέλιο της Επίγνωσης του Θεού και των Βαθμίδων  Επίγνωσης ή αλλιώς των Επιπέδων Γνώσης του Θεού . Κι εδώ βασίζεται η βιωματική εμπειρία των διαφόρων καταστάσεων της συνείδησης, της “πτώσης” και της “εξέλιξης” των όντων.

Τελικά, “Αυτός” που μπορεί να μιλήσει για τον Θεό είναι Αυτός που Βιώνει τον Θεό στην Ουσία Του. Κι Αυτός είναι ο Προαιώνιος Λόγος που Γεννάται Αενάως  στους Κόλπους του Πατέρα (ή με μια άλλη ερμηνεία, που ισχύει επίσης, η Οντότητα, το Ον, η Ψυχή, που βιώνει την Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου). Αυτό που Βίωσε ο Ιησούς στην Έρημο των Εσσαίων, μέσα στην Πνευματική Περισυλλογή του, την Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου και περιέγραψε επαρκώς (για όσους έχουν μάτια να δουν και αυτιά να ακούσουν) είναι ότι ο Πατέρας Είναι Μια Άβυσσος Αγνωσίας που Ταυτόχρονα όμως Είναι Ζωή και Πηγή Ζωής Αιωνίου. Αυτός που Βιώνει τον Θεό, την Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου (που δεν είναι προσωπική εμπειρία κάποιου όντος), είτε πούμε πως είναι ο Λόγος ή η Ψυχή στη Κατάσταση του Λόγου,  βιώνει αισθάνεται και κατανοεί άμεσα, κάτι πηγαίο, εκ των έσω, χωρίς κάποια διαδικασία ή συσχέτιση με οποιοδήποτε εξωτερικό αντικείμενο (πρόκειται για Πραγματική Αυτογνωσία). Κι αυτό που βιώνει είναι ακριβώς η Απεραντοσύνη της Θείας Ουσίας. Κι όλο αυτό το βιώνει μέσα στην απόλυτη αίσθηση της Μοναδικότητας, της Ενότητας και της Υπερβατικότητας, που ξεπερνά κάθε αντίληψη, παρουσίας, χώρου, χρόνου, οτιδήποτε. Από αυτή την βιωματική εμπειρία πηγάζει η εμπειρική αλήθεια της Τριαδικότητας του Θεού και το δόγμα της “αγίας τριάδας”.

Στην πραγματικότητα όμως, αν είμαστε λίγο προσεκτικοί, μπορούμε να δούμε πως όλα αυτά, περί Θεού, τριαδικότητας, κλπ., δεν αναφέρονται στην Ουσία του Θεού, δεν ανήκουν στο Οντολογικό Επίπεδο Αντίληψης. Ανήκουν σε όσα βιώνουμε από τον Θεό, ανήκουν στο Φαινομενολογικό Επίπεδο Αντίληψης. Έτσι τα βιώνουμε, έτσι τα κατανοούμε, έτσι τα περιγράφουμε. Κι αυτό είναι τελείως διαφορετικό.

Αυτό που διαπιστώνουμε τελικά είναι ότι η Γνώση του Θεού (Άμεση Εσωτερική ή έμμεση εξωτερική) Διαβαθμίζεται σε Επίπεδα Επίγνωσης κι ότι ανήκει (σαν Γνώση) εξολοκλήρου στο Φαινομενολογικό Επίπεδο. Έτσι βιώνουμε τα πράγματα, έτσι τα διαπιστώνουμε, έτσι τα περιγράφουμε. Δεν έχουμε κανένα λογικό δικαίωμα αυτά που αντιλαμβανόμαστε να τα μεταφέρουμε στο Οντολογικό Επίπεδο και να τα θεωρούμε απόλυτες αλήθειες που Ισχύουν για την Ουσία Ό,τι φαίνεται έτσι μπορεί να μην είναι έτσι. Αυτό σημαίνει ότι πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να αντιλαμβανόμαστε εσφαλμένα. Το μόνο ασφαλές κριτήριο της Αλήθειας (κι ο Γνώμονας, το εργαλείο  για να προσεγγίσουμε όσο γίνεται τη αλήθεια) είναι η Αντικειμενικότητα της Αλήθειας που πρέπει να βιώνεται σαν αντικειμενική κατάσταση (κι όχι σαν υποκειμενική εμπειρία), η παντελής εγκατάλειψη κάθε υποκειμενικής δραστηριότητας, η Πλήρης Παράδοση στον Θεό. Μόνο Αυτός Είναι η Αλήθεια και Μόνο Αυτός Διαφωτίζει. Έτσι η ολοκληρωτική ταπεινότητα αναδεικνύεται η μοναδική οδός εξόδου από την πλάνη.

Αν λοιπόν υπάρχουν Διαβαθμίσεις στην Επίγνωση του Θεού ή Βαθμίδες Επίγνωσης, Καταστάσεις συνείδησης, Γνώσεις, αυτό σημαίνει ότι η Γνώση μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο ολοκληρωμένη Κι ασφαλώς αυτό ανοίγει την Οδό προς την Αληθινή Γνώση του Αληθινού Θεού. Ποια είναι λοιπόν  η Αληθινή Θεογνωσία, η Αληθινή Θεολογία, δηλαδή ο Αληθινός Λόγος που Δικαιωματικά Ομολογεί για τον Θεό; Αληθινή Θεογνωσία έχει κι Αληθινή Θεολογία ομολογεί μόνο Αυτός που βιώνει πλήρως τη Θεία Ουσία, ο Προαιώνιος Λόγος. Αλλά όπως πολλές φορές διευκρινίσαμε ο Λόγος είναι Αντικειμενική Κατάσταση του Όντος, κι όχι κάποιο Ον ή προσωπική εμπειρία κάποιου όντος. Με αυτή την έννοια ο Ιησούς  υπήρξε όχι απλά Αυτός που βίωσε την Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου, που Ενώθηκε με τον Πατέρα, που ήταν (είναι, αφού αυτή η κατάσταση όντος είναι υπερβατική, πέραν του χώρου και του χρόνου) Ένα με τον Πατέρα αλλά είναι κι ο Αληθινός Δάσκαλος, η Αλήθεια κι η Πηγή της Αλήθειας. Κι η Αλήθεια Περιγράφει την Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου. Κι όταν ο Ιησούς αναφέρεται ή περιγράφει τον Εαυτό του σαν  Οδό,  Αλήθεια, Ζωή (“Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή”, Ιωάννης 14:6) στην πραγματικότητα περιγράφει τη Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου κι όχι κάποιο ον ή κάποια προσωπική εμπειρία του (σαν προσώπου).


Ο Ιησούς σαν Διδάσκαλος, αναγνωρισμένος ανάμεσα στους Εσσαίους  δεν κράτησε την Αλήθεια στην Έρημο αλλά βγήκε έξω, στην κοινωνία, να διδάξει δημόσια, προσπαθώντας να διαφωτίσει περισσότερους ανθρώπους. Τελικά όμως φάνηκε, από τα ιστορικά γεγονότα, ότι κι η κοινωνία των ανθρώπων ήταν χειρότερη έρημος κι οι αληθινοί άνθρωποι του Θεού ήταν ελάχιστοι. Έτσι γρήγορα ο Ιησούς υιοθέτησε, εκ των πραγμάτων, τη δημόσια εξωτερική διδασκαλία με παραβολές και νουθεσίες και λόγους (και τα εξωτερικά μυστήρια για τους πολλούς) και την Εσωτερική Διδασκαλία των Μυστηρίων της Βασιλείας των Ουρανών  για τους λίγους αδελφούς του που μπορούσαν να κατανοήσουν (και τα Εσωτερικά Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών, δηλαδή την Αληθινή Πνευματική Εμπειρία).

Ο Ιησούς περιγράφει επαρκώς με λεπτομέρειες στους αδελφούς του και με υπαινιγμούς και παραβολές και υπαινιγμούς στους ανθρώπους δημόσια Όλη τη Αλήθεια για τον Θεό, για τη Αληθινή Φύση του Όντος, για τις Αντικειμενικές Καταστάσεις  του Λόγου και τις υποκειμενικές εμπειρίες. Στη πραγματικότητα όλες οι καταστάσεις ανήκουν στην εμπειρία του Όντος. Υπάρχουν Αντικειμενικές Καταστάσεις κι υποκειμενικές εμπειρίες. Έτσι μέσα στη Βιωματική Εμπειρία του Ιησού, Θεός, Λόγος, Ψυχή, είναι η Ίδια Πραγματικότητα κι όλα είναι βιωματικές εμπειρίες κι ο Θεός κι οι Αντικειμενικές Καταστάσεις κι οι υποκειμενικές εμπειρίες.

Η Αντικειμενική Κατάσταση του Προαιώνιου Λόγου που Βιώνει ο Ιησούς (που δεν είναι πια ο άνθρωπος, πρόσωπο, Ιησούς αλλά ο Ίδιος ο Λόγος) είναι μέσα στην Βιωματική Εμπειρία του Ιησού η Αιτία κι η Πηγή της Δημιουργίας και η Αληθινή Ουσία (στο Βάθος της Ύπαρξης) των όντων. Σαν Κατάσταση ο Προαίωνιος Λόγος ανήκει (Φαινομενολογικά) στο Άκτιστο και χαρακτηρίζεται σαν “Άκτιστο”. Είναι το “Περιεχόμενο” του Λόγου, η Δραστηριότητά του κι Ό,τι γεννιέται Μέσα του που ανήκει στο δημιουργημένο και το Κτιστό. Όταν ο Λόγος Περνά από την Ουσία του (την Γνώση της Ουσίας) στην Δημιουργική Δραστηριότητα (δηλαδή στο “Περιεχόμενο”) δεν είναι πια ο Προαιώνιος Λόγος αλλά μια Αντικειμενική Κατάσταση (Συνείδησης) που Αντανακλά την Θεία Πραγματικότητα, μια Αντίληψη του Όλου και της Ενότητας που θα αποτελέσει το Βάθος της Δημιουργίας, την Αρχική Κατάσταση, την Πρώτη “Ύλη” της Δημιουργίας και ταυτόχρονα το Βάθος κάθε περαιτέρω  δημιουργικής διαφοροποίησης κι ακόμα το Βάθος κάθε όντος που θα έρθει σε ύπαρξη. Ο Λόγος εδώ είναι ο Κοσμικός Λόγος, ο Δημιουργός Λόγος που Είναι εξαρχής κοντά στον Θεό.

Πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν πλήρη βιωματική εμπειρία  αυτών των Καταστάσεων του Όντος και δεν έχουν βιώσει αυτές τις Καταστάσεις του Προαιώνιου Λόγου, του Κοσμικού Λόγου δεν κατανοούν ότι πρόκειται απλά για Καταστάσεις του Όντος. Θεωρούν εσφαλμένα ότι ο Λόγος είναι ον και προβληματίζονται για το αν ο Λόγος είναι ο Άκτιστος Λόγος ή ο Κοσμικός Λόγος (και χαρακτηρίζουν τον Λόγο άλλοτε σαν Άκτιστο Θεό κι άλλοτε σαν ο Πρώτο Κτίσμα του Θεού) Στην πραγματικότητα ο Λόγος είναι και τα δύο. Σαν Καταστάσεις του Όντος είναι και η Άκτιστη Ουσία και η Δημιουργική Ενέργεια και Δραστηριότητα. Έτσι δεν έχει νόημα η “Αρειανή διαμάχη” τον 4ο μ.Χ. αιώνα. Και ο Αθανάσιος είχε δίκηο και ο Άρειος έλεγε αλήθεια. Όλη η παρεξήγηση οφείλεται στο ότι Αντικειμενικές Καταστάσεις του Όντος (Καταστάσεις Συνείδησης, Καταστάσεις, Εμπειρίες της Ψυχής) υποστασιοποιούνται, θεωρούνται όντα. Έτσι η συζήτηση ξεπέφτει σε λεκτική διαμάχη.

Ο Κοσμικός Λόγος είναι μια Κατάσταση Συνείδησης Αντικειμενική που Αντανακλά “Ό,τι Υπάρχει”, “Αυτό που Υπάρχει”. Όταν Στρέφεται Άνωθεν, προς τον Θεό Αντανακλά την Θεία Πραγματικότητα την Άβυσσο Αγνωσίας. Όταν Στρέφεται προς τα Κάτω (προς το “Περιεχόμενό” της ) Συλλαμβάνει την Ενότητα της Δημιουργίας, την Παρουσία που δεν έχει ακόμα αναγνωρισθεί σαν Χώρος, μια Κατάσταση όπου δεν έχει ακόμα διακριθεί η Παρουσία από τον Χώρο. Είναι ακριβώς σε ένα Δεύτερο Στάδιο που η Παρουσία γίνεται αντιληπτή σαν Χώρος, το Αιώνιο Βασίλειο του Είναι. Κι είναι σε ένα Τρίτο Στάδιο που η Παρουσία “Διαχωρίζεται” από τον Χώρο, Περιορίζεται στο Χώρο και Δημιουργείται η Ατομικότητα, (το Πρότυπο του Ατομικού Όντος), που σε αυτό το Στάδιο μπορεί να είναι και Ελεύθερη Παντού και Εδώ, μέσα στον Χώρο. Εδώ, με αυτό τον τρόπο μπαίνουν οι προϋποθέσεις της πολλαπλότητας των κατώτερων κόσμων. Όλες αυτές οι Καταστάσεις της Διαφοροποίησης του Λόγου, της Παρουσίας, της Ψυχής, σε Καταστάσεις Επίγνωσης, Καταστάσεις Συνείδησης, Κοσμικά Επίπεδα, Βιωματικές εμπειρίες του Αντικειμενικού Είναι, παραμένουν αντικειμενικές καταστάσεις και βιώνονται στα πλαίσια της Ενότητας της Ύπαρξης. Δεν υπάρχει ακόμα καμία πολλαπλότητα και καμία δυαδικότητα (γιατί δεν έχει δημιουργηθεί ακόμα, σε αυτό το Στάδιο, το υποκείμενο-εγώ).

Όταν από τον Περιορισμό της Πνευματικής Οντότητας (που περιγράφεται σαν Διαφοροποίηση του Λόγου, Παρουσία, Ψυχή, κλπ.) σε μια “εδώ παρουσία” δημιουργείται ένας συγκεκριμένος αντιληπτικός πυρήνας, ένα συγκεκριμένο αντιληπτικό κέντρο, περνάμε στον Χώρο της Πολλαπλότητας, των ατομικών όντων, της υποκειμενικής εμπειρίας και της δυαδικής αντίληψης. Ο Χώρος που “γεννιούνται” οι ατομικότητες τα όντα, είναι το “Όριο” ανάμεσα στους Ανώτερους Ουρανούς του Είναι και τους κατώτερους κόσμους του γίγνεσθαι. Τα ατομικά όντα βρίσκουν το πραγματικό περιβάλλον τους στους Τρεις Κατώτερους Κόσμους (στον νοητικό κόσμο, τον ψυχοσυναισθηματικό κόσμο και τον υλικό κόσμο). Κι ενώ στους Ανώτερους Ουρανούς της Δημιουργίας όπου βιώνονται οι Αντικειμενικές Καταστάσεις του Όντος η μετάβαση από το ένα επίπεδο στο άλλο είναι καθαρά θέμα επίγνωσης, κατανόησης, η οντότητα για να εκδηλωθεί σαν ατομικό ον στους κόσμους της Κατώτερης Δημιουργίας συνδέεται με ένα φορέα εκδήλωσης στο ανάλογο επίπεδο. Κι αυτό γίνεται μέσω μιας διαδικασίας σύνδεσης που γνωρίζουμε σαν “γέννηση”. Από εδώ πηγάζει η αντίληψη για την “Κάθοδο” των όντων, των ψυχών από τους ουρανούς στους κατώτερους κόσμους και η αντίστροφη “άνοδος” των ψυχών στους ουράνιους κόσμους.


Όταν η Οντότητα, η Ψυχή συνδέεται με ένα υλικό φορέα (ενσαρκώνεται) όλες αυτές οι Καταστάσεις Συνείδησης που περιγράψαμε πιο πάνω σαν Καταστάσεις του Όντος, σαν Κοσμικά Επίπεδα της Δημιουργίας, σαν Καταστάσεις της Ψυχής βιώνονται σαν ατομικές καταστάσεις της συνείδησης. Υπάρχει πάντα το Βάθος της Ύπαρξης που “ταυτίζεται με τον Προαιώνιο Λόγο, ή με την Αρχέγονη Κατάσταση της Ψυχής, (που είναι η Κατάσταση της Άκτιστης Ουσίας). Υπάρχει η Αντικειμενική Φύση της Οντότητας (οι Καταστάσεις του Είναι που βιώνονται σαν Εσωτερικές Καταστάσεις). Κι υπάρχει κι η υποκειμενική εμπειρία που εκδηλώνεται και λειτουργεί στο νοητικό, στο ψυχοσυναισθηματικό και στο υλικό επίπεδο. Όσο είμαστε ενσαρκωμένοι οι ανώτερες καταστάσεις της οντότητας βιώνονται σαν βιωματικές καταστάσεις. Όταν αποσυνδεόμαστε από το σώμα έχουμε πραγματική, ολοκληρωτική, εμπειρία όλων αυτών των καταστάσεων σαν κοσμικών επιπέδων, σαν αντικειμενικών καταστάσεων του Όντος. Στην πραγματικότητα είτε περιγράφουμε την Οντότητα, τις Καταστάσεις του Όντος, σαν Διαφοροποιήσεις του Λόγου είτε σαν Δημιουργία, είτε σαν Καταστάσεις της Ψυχής (Κάθοδο κι Άνοδο της Ψυχής στους Κόσμους) λέμε το ίδιο πράγμα από άλλη σκοπιά. Η Οντότητα (όπως κι αν την ονομάσουμε) βιώνει τον Λόγο, τις Εσωτερικές Αντικειμενικές Καταστάσεις, τις εξωτερικές υποκειμενικές εμπειρίες στους κατώτερους κόσμους, είτε σαν αντικειμενικές ζωές όταν εκδηλωνόμαστε σε αυτούς τους κόσμους, είτε σαν Καταστάσεις της Ψυχής όσο είμαστε ενσαρκωμένοι.

Από ανθρωπολογική άποψη (ορίζοντας την Ανθρωπολογία σαν την Αληθινή Γνώση του Ανθρώπου κι όχι σαν την εξωτερική ανθρωπολογία των πανεπιστημίων) και μιλώντας για την Οντότητα που έχει συνδεθεί με ένα υλικό σώμα, μιλάμε για την Ψυχή που βιώνει όλες αυτές τις Καταστάσεις. Ορίζουμε την Ψυχή σαν την Οντότητα που βιώνει τον Λόγο, τις Αντικειμενικές Καταστάσεις του Είναι, τις υποκειμενικές εμπειρίες στους κατώτερους κόσμους, στη γη. Όλα αυτά όμως δεν είναι παρά μια περιγραφή και μια φαινομενολογική προσέγγιση όσων βιώνουμε, που έχει σκοπό να μας καθοδηγήσει στην Διεύρυνση της Επίγνωσης, στη Αναγνώριση της Αλήθειας, στη Ανύψωση στην Κατάσταση της Ίδιας της Ουσίας μας, στη Ένωση με την Θεία Πραγματικότητα. Θέλουμε να πούμε πως ενώ από Οντολογική Άποψη η Πραγματικότητα είναι Μία, Μοναδική και Χωρίς Διακρίσεις ή πραγματικές διαφοροποιήσεις, από την Άποψη της Αντίληψης βιώνουμε όλη αυτή την ποικιλία των φαινομένων της Δημιουργίας. Η Πραγματικότητα βρίσκεται πάντα πέρα από τα φαινόμενα, που δεν είναι παρά δραστηριότητες,, παιχνιδίσματα του Φωτός στο Φόντο της Ενότητας, σκιές που λανθασμένα υποστασιοποιούμε.

Ο Ιησούς μιλώντας για τον Θεό, για την Δημιουργία σαν Διαφοροποίηση του Λόγου, Δραστηριότητα του Λόγου και “Περιεχόμενο”, για τη Ψυχή και τις Καταστάσεις Επίγνωσης, στη πραγματικότητα περιέγραφε αυτό που από εμπειρία είχε διαπιστώσει ο ίδιος. Ταυτίζοντας ο Ιησούς τον “εαυτό” του με τον Λόγο και τον Θεό μιλούσε και την αντικειμενική Κατάσταση της Ανθρώπινης Φύσης. Δεν είπε ποτέ ότι όλα αυτά είναι μόνο δική του “προσωπική” εμπειρία γιατί έτσι θα μετέφερε το αντικειμενικό βίωμα σε υποκειμενική εμπειρία (δηλαδή κάτι ψεύτικο). Αυτό που ήθελε, πάνω από όλα, να πει ο Ιησούς είναι πως η Ψυχή, (κάθε ψυχή, κάθε άνθρωπος , που βιώνει τη υποκειμενική εμπειρία, την δυαδικότητα, τον διαχωρισμό) είναι η Ίδια Η Πηγή της Ζωής, ο Ίδιος ο Λόγος, Έχει μια Αντικειμενική Φύση και βιώνει επιπλέον υποκειμενικές εξωτερικές εμπειρίες. Η Αλήθεια δεν βρίσκεται στις υποκειμενικές εμπειρίες στους κατώτερους κόσμους και στη γη. Δεν βρίσκεται καν στις Αντικειμενικές Εσωτερικές Καταστάσεις του Είναι. Η Αλήθεια είναι στον Θεό. Ταυτιζόμενος ο Ιησούς με την Υπέρτατη Κατάσταση μπορούσε να ισχυριστεί (και το έκανε άλλωστε, όπως το κατέγραψε ο Ιωάννης) πως το να Βιώσεις τον Θεό ή να Βιώσεις την Αντικειμενική Κατάσταση του Λόγου (με τη Οποία είχε ο Ίδιος ταυτιστεί) είναι το ίδιο πράγμα. Ο Ιησούς μιλούσε εξ’ ονόματος του Θεού, του Αντικειμενικού Λόγου (κι όχι σαν κάποιο προσωπικό ον). Το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί κάθε ον που βιώνει αυτή την Υπέρτατη Αντικειμενική Κατάσταση. Στην Θεία Πραγματικότητα δεν υπάρχουν διακρίσεις, προσωπικές υπάρξεις ή εγώ.


Σύμφωνα με τα “Λεγόμενα” του Ιησού (δηλαδή την Μυστική Παράδοση που έλαβαν ο Ιωάννης κι οι άλλοι αδελφοί) αυτοί που βιώνουν το Βάθος της Ύπαρξης (ή αλλιώς αυτοί που βιώνουν τις Εσωτερικές Καταστάσεις της Ψυχής) έχουν  εμπειρία από τις Τρεις Οντολογικές Περιοχές (ή τις Τρεις Καταστάσεις του Όντος, τις Τρεις Καταστάσεις της Ψυχής). Όσοι Προσεγγίζουν τον Θεό κι έρχονται στη Κατάσταση του Λόγου νοιώθουν άμεσα τη Θεία Πραγματικότητα, σαν ένα είδος άμεσης αυτογνωσίας (κι όχι μέσω διαδικασίας, ή παρατήρησης του εαυτού ή οτιδήποτε). Είναι η Μακάρια Κατάσταση της Απόλυτης Πραγματικότητας που ταυτόχρονα είναι Πηγή κάθε Δραστηριότητας ή Φαινομένου και η Αιτία των πάντων. Οτιδήποτε εκδηλώνεται έρχεται σε ύπαρξη Μέσα στη Θεότητα, σαν Δραστηριότητα ή “Περιεχόμενο” Αντίληψης. Αυτοί που βιώνουν την Αντικειμενική Φύση της Ψυχής έχουν Αίσθηση της Ενότητας της Ύπαρξης. Δεν υπάρχει ούτε υποκείμενο, ούτε αντικείμενο, ούτε χώρος, ούτε χρόνος. Σε αυτή τη Πνευματική Περιοχή υπάρχει αντικειμενική αντίληψη, άμεση δηλαδή γνώση της πραγματικότητας (κι όχι γνώση από ένα υποκείμενο ενός αντικειμένου, που είναι έμμεση διαδικασία). Για αυτό κι αυτή η Περιοχή χαρακτηρίζεται σαν Περιοχή του Φωτός (όπου όλα είναι άμεσα ορατά). Είναι ο Φωτεινός Ουρανός ή οι Τρεις Φωτεινοί Ουρανοί όπου Συντελείται η Μετάβαση από την Καθαρή Σαν Καθρέφτη Συνείδηση στην “δημιουργία” του Χώρου και στη Παρουσία Εντός του Χώρου. Η Ψυχή που βυθίζεται στην ατομικότητα και στην πολλαπλότητα των τριών κατώτερων κόσμων γίνεται (καθώς περιορίζει την Παρουσία σε ένα περιορισμένο αντιληπτικό κέντρο) μια ψυχή ανάμεσα σε άλλες ψυχές που βιώνουν την ίδια εμπειρία. Οι κατώτεροι κόσμοι της πολλαπλότητας (ο νοητικός κόσμος, ο ψυχοσυναισθηματικός κόσμος κι ο υλικός κόσμος) χαρακτηρίζονται σαν Περιοχή της Σκιάς. Εδώ, επειδή βιώνεται η ατομικότητα, ο διαχωρισμός, η αντίληψη γίνεται έμμεση (σαν παρατήρηση και γνώση του αντικειμένου). Έτσι ο Θεός, ο Φωτεινός Ουρανός (ή ο Κόσμος του Φωτός) κι οι Κόσμοι της Σκιάς (ή οι τρεις κατώτεροι κόσμοι της δυαδικότητας) είναι οι Τρεις Περιοχές όπου η Ψυχή βιώνει την εμπειρία της αντικειμενικής ύπαρξης και την υποκειμενική εμπειρία (τους κατώτερους κόσμους).


Η Ψυχή όπως μας Δίδαξε ο Ιησούς έχει Άκτιστη Φύση και μπορεί να έχει Εμπειρία του Λόγου (της Άκτιστης Κατάστασης του Λόγου), να Είναι Λόγος, μπορεί να έχει εμπειρία της Διαφοροποίησης του Λόγου που γίνεται Κοσμικός Λόγος, να βιώνει δηλαδή τις Εσωτερικές Αντικειμενικές Καταστάσεις της Φύσης της, και μπορεί ακόμα να βιώνει την ατομική υποκειμενική ζωή στους Κόσμους της Σκιάς κι ειδικότερα στην γη. Στην πραγματικότητα η Ψυχή Είναι Όλα Αυτά. Είναι Τελείως Ελεύθερη, Απέραντη αλλά και Παρουσία ή περιορισμένο αντιληπτικό κέντρο. Εσωτερική Κοσμολογία (που περιγράφει τις Οντολογικές Περιοχές) και Εσωτερική Ψυχολογία (που περιγράφει τις Καταστάσεις της Ψυχής) στην πραγματικότητα έχουν το ίδιο αντικείμενο, τις Καταστάσεις του Όντος (είτε το ονομάζουμε Θεότητα, Λόγο ή Ψυχή ή απλά οντότητα).

Το κυριότερο όμως που μας δίδαξε ο Ιησούς είναι ότι η Ψυχή είναι μια Δυναμική Πραγματικότητα που μπορεί να βιώσει διάφορες καταστάσεις, να γίνει αυτές οι καταστάσεις (δηλαδή να “προσλάβει” τις ιδιότητες αυτών των καταστάσεων) κι όχι μια σταθερή ουσία που απλά αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν διάφορες καταστάσεις στον κόσμο που ζει αλλά όμως δεν έχει πρόσβαση σε αυτές. Με άλλα λόγια ο Ιησούς μας δίδαξε ότι, ενώ Οντολογικά Είμαστε η Άκτιστη Πραγματικότητα, Φαινομενολογικά βιώνουμε τις καταστάσεις της Δημιουργίας (και των ανώτερων αντικειμενικών καταστάσεων στους Ουρανούς και τις κατώτερες υποκειμενικές ζωές στους κατώτερους κόσμους). Έτσι, από την Ίδια μας τη Φύση αναδύεται ο Προορισμός μας. Να Δούμε Που είμαστε, Τι κάνουμε, να Κατανοήσουμε την Αληθινή Αιώνια Φύση μας, να εξελιχθούμε πνευματικά προς την Ολοκλήρωσή μας. Αυτή είναι η πραγματική έννοια του “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού”.

Κάθε Ψυχή (κάθε άνθρωπος) μπορεί να το κάνει αυτό. Στην πραγματικότητα, εμπειρικά, διαπιστώνουμε πως η Ψυχή είναι Μία στο Βάθος της και μόνο όταν προβάλλεται  έξω στην ατομικότητα και την πολλαπλότητα εκδηλώνεται σαν διαφορετική ψυχή από άλλες ψυχές που βιώνουν τις ίδιες καταστάσεις. Τελικά όμως πως μπορούμε να μιλάμε για την Φύση της Ψυχής; Τι θα πάρουμε σαν κριτήριο; Την  Μία Άκτιστη Φύση; Τις  Εσωτερικές Καταστάσεις της Ενότητας; Ή τις υποκειμενικές εμπειρίες που είναι ατομικές και ξεχωριστές στους ξεχωριστούς κόσμους. Η Ψυχή Είναι Όλα Αυτά. Κι ανάλογα με τον Βαθμό της Επίγνωσης που έχει είναι ατομική ψυχή ή είναι το Όλον. Αυτό ακριβώς δίδασκε ο Ιησούς ιδιαίτερα στους αδελφούς του, την Δυναμική Φύση της Ψυχής, την Δυνατότητα της Διεύρυνσης της Επίγνωσης και την Εγγενή Δυνατότητα να Προσεγγίσουμε τον Θεό και μέσω της Βιωματικής Κατάστασης του Λόγου να Ενωθούμε με την Άβυσσο της Ζωής.

Προφανώς θα μπορούσαν να κατανοήσουν μονάχα όσοι εμπιστεύονταν τον Ιησού κι οι ίδιοι δοκίμαζαν κι είχαν εμπειρία όλων αυτών που έλεγε. Οι περισσότεροι άνθρωποι, εγκλωβισμένοι στην κατάσταση της δυαδικότητας, χρησιμοποιούν την διανόηση για να αναγνωρίσουν τον κόσμο, φτιάχνουν διανοητικές εικόνες για τον κόσμο τις οποίες προβάλλουν στην πραγματικότητα νομίζοντας πως ό,τι αντιλαμβάνονται είναι η πραγματικότητα. Έχουν την λανθασμένη αντίληψη ότι η Ψυχή (αυτοί οι ίδιοι) είναι μια σταθερή ουσία που απλά έχει την δυνατότητα να διανοείται, να συναισθάνεται, να αισθάνεται τον εξωτερικό κόσμο, μη κατανοώντας την Δυναμική Φύση της Ψυχής που μπορεί να βιώνει διάφορες καταστάσεις αλλάζοντας έτσι χαρακτήρα και ιδιότητες. Αυτοί οι άνθρωποι αφαιρούν από τον εαυτό τους την προοπτική της πνευματικής εξέλιξης. Ενώ ο Ιησούς μιλούσε για Ζωή, για την εξέλιξη της ζωής, για τις ανώτερες εμπειρίες της Ψυχής, αυτοί οι άνθρωποι οχυρώνονται στις ατομικές αντιλήψεις τους, στις πεποιθήσεις τους, σε ό,τι αυτοί μπορούν να κατανοήσουν. Και πως είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να κατανοήσουν τα Μυστήρια των Ουρανών όταν δεν μπορούσαν να κατανοήσουν απλά ανθρώπινα πράγματα όπως το τι είναι πραγματικά και πως πρέπει να δράσουν;


Στην πραγματικότητα αυτό που δίδασκε ο Ιησούς ήταν ότι η Βασιλεία των Ουρανών είναι Εδώ. Μπορούμε να την βρούμε μέσα μας, όταν στρεφόμαστε μέσα μας, υπερβαίνοντας με ταπεινότητα το εγώ, ακριβώς στην αντικειμενική κατάσταση της Ψυχής, σε μια Αίσθηση Ενότητας της Ύπαρξης, στον Αληθινό Κόσμο, στο Φωτεινό Βασίλειο του Ουρανού. Μπορούμε να βιώσουμε αυτή την Κατάσταση ενόσω είμαστε στο σώμα με την Αληθινή Προσευχή και να είμαστε σε αυτή την Κατάσταση (τις Καταστάσεις) όταν αποχωριστούμε από το σώμα. Το Ευαγγέλιο, η Χαρμόσυνη Είδηση, είναι ότι κάθε Ψυχή, (κάθε άνθρωπος), από την Φύση της ανήκει στον Φωτεινό Κόσμο. Το μόνο που χρειάζεται είναι ακριβώς να εγκαταλείψουμε τους κόσμους της Σκιάς, τις δραστηριότητες στους κατώτερους κόσμους, και να αναδυθούμε στο Φως. Η Αληθινή Οδός οδηγεί πάντα στο Φως. Δεν υπάρχει Φως στη Σκιά. Στην Σκιά υπάρχει μονάχα η Αναγγελία της Αλήθειας, η Διδασκαλία και η Αληθινή θρησκευτική ζωή.

Στην πραγματικότητα ο Ιησούς μιλούσε για τη Εσωτερική Ζωή, γιαυτό κι όταν τον έσυραν μπροστά στον Πιλάτο δήλωσε  ότι η βασιλεία του είναι στους Ουρανούς (“Ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου”, Ιωάννης 18:36). Ο Ιησούς μιλούσε για τα Μυστήρια της Ψυχής, για τα Εσωτερικά Πνευματικά Μυστήρια, για το Πνευματικό Βάπτισμα, για το Αληθινό Χρίσμα, για την Πραγματική Θεία Κοινωνία. Έξω στη εξωτερική ζωή δε υπάρχουν παρά ανθρώπινες αντιλήψεις, ανθρώπινες δραστηριότητες και πράξεις. Όλα αυτά όμως δεν είναι θρησκεία, θρησκευτική ζωή αλλά εξωτερική μίμηση της αληθινής πνευματικής ζωής. Αυτό δεν θέλουν να το κατανοήσουν οι άνθρωποι.

Εκ των πραγμάτων ο Ιησούς αναγκάστηκε (δεν γινόταν αλλιώς) να μιλήσει ευθέως στους αδελφούς του και να διδάξει έμμεσα, με παραβολές και νουθεσίες όσους δεν ήταν έτοιμοι να καταλάβουν.

Στην πραγματικότητα ο Αληθινός Χριστιανισμός είναι η Αλήθεια που “πέρασε” ο Ιησούς στο Ιωάννη και τους άλλους αδελφούς του και μέσω αυτών στους πατέρες της ερήμου που ήταν αφιερωμένοι στην Αληθινή Εσωτερική Προσευχή και κράτησαν ανόθευτη την παράδοση και στους μυστικούς όλων των εποχών. Ο εξωτερικός χριστιανισμός των εκκλησιών με τα θεατρικά μυστήρια, την διανοητική θεολογία και την υλική λατρευτική ζωή είναι απλά η αθλιότητα των ανθρώπων.

~~~~~

3. Τα Μυστήρια, η Εσωτερική Παράδοση κι η εξωτερική διδασκαλία

4. Η Διδασκαλία, ο Νόμος, η Εντολή κι ο άνθρωπος

5. Το Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς, τα Τρία Εσωτερικά Κέντρα κι άλλες παραδόσεις

6. Η Είσοδος στη Βασιλεία των Ουρανών, κι η Άνοδος στους Τρεις Ουρανούς

7. Η Άβυσσος, (η Ένωση με τον Πατέρα)

 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 15. The Masters of the Ineffable Way: A Journey into Sacred Stillness
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter 15. Happiness
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
Viveka Chudamani, by Adi Sankaracharya, 1-5
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / India: 15. The Timeless Gaze: A Journey into Pure Contemplation
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
15. The Ineffable Path: Toward the Experiential Heart of Reality
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~