(ΒΑΣΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΥ)
Η Ύπαρξη (η κάθε συνείδηση, εγώ, εσύ, ο καθένας) είναι
Μία Πύλη. Μία Πύλη διαχωρίζει δύο καταστάσεις ύπαρξης, δύο κόσμους, το Έσω και
το Έξω. Έχουμε δύο δυνατότητες, είτε να στραφούμε προς τα Έσω, προς το Αληθινό
Ον, την Αληθινή Φύση, την Πραγματικότητα… είτε να στραφούμε προς τα έξω, προς
την «ατομική ύπαρξη», την διαμορφωμένη υποκειμενικότητα (σε όλους τους κόσμους,
και στον γήινο κόσμο)…
Στην πραγματικότητα όμως η Συνείδηση σαν Πύλη είναι
μία «Άπυλη Πύλη» αν «αποφασίσουμε» να στραφούμε Έσω… Δεν υπάρχει «στροφή Έσω»,
δεν υπάρχει δραστηριότητα που να οδηγεί Έσω (ούτε διαλογισμός, ούτε προσευχή,
ούτε πράξη, τίποτα)… αντίθετα πρέπει να εγκαταλειφθεί κάθε δραστηριότητα για να
«μπορέσουμε» να Βιώσουμε το «Έσω»… Είναι τελικά αυταπάτη το να νομίζουμε ότι
μπορούμε να «κατακτήσουμε» την Πραγματικότητα, να Βρούμε τον Θεό, το Αιώνιο,
οτιδήποτε… Αντίθετα, η Πραγματικότητα, το Αιώνιο, Ανθίζει Μέσα μας μόλις
εγκαταλείψουμε όλες αυτές τις ανοησίες, προσπάθειες, σκέψεις, διαλογισμούς,
πράξεις… Η Φύση Αποκαλύπτεται από Μόνη της, όταν υπάρχουν οι «κατάλληλες
συνθήκες». Η Πραγματική Φύση μας δεν χρειάζεται ούτε προσπάθεια, ούτε
δραστηριότητα, για να εκδηλωθεί… Είναι Εδώ, Πάντα, Τώρα… εμείς με την
δραστηριότητά μας την εμποδίζουμε να εκδηλωθεί….
Η Πραγματική Φύση μας είναι σαν το «λευκό χαρτί»… όσο
γράφουμε, ό,τι κι αν γράφουμε, Θεός, Αλήθεια, τίποτα, μουντζούρες, ανοησίες…
όσο γράφουμε δεν πρόκειται να Κατανοήσουμε την Λευκότητα, την απουσία
χαρακτήρων… που είναι ακριβώς ή Βάση της Αντίληψης, της Σκέψης, του Λόγου και
του λόγου… Για να Αναδυθεί η Λευκότητα της Συνείδησης (όπως στο χαρτί) δεν
χρειάζεται δραστηριότητα, απλά να μείνουμε ήσυχοι, σιωπηλοί… Αυτή είναι η
Αληθινή Αρετή, η Αληθινή Δράση, η Μητέρα κάθε Έλλογης Δράσης…
Από την άλλη μεριά, η Συνείδηση είναι μία Πύλη και μία
Είσοδος (ή μία Έξοδος, ταυτόχρονα, ανάλογα πως το «βλέπουμε»), όταν
διαφοροποιούμαστε από την Φύση μας. Όταν από την Οντολογική Βάση μας
διαμορφώνουμε μία ατομική ύπαρξη (γεγονός που μπορεί να ξεκίνησε σε κάποιο άλλο
πεδίο ύπαρξης, η να συνεχίζεται για μία σειρά ζωών στον φυσικό κόσμο), όταν
βιώνουμε μία υποκειμενική δραστηριότητα, όταν εγκαταλείπουμε το Όλον, την
Ενότητα, και μπαίνουμε στην ατομικότητα και στην πολλαπλότητα… εισερχόμαστε (ή
εξερχόμαστε) σε αυτό που οι άνθρωποι θεωρούν συνήθως πραγματικότητα, κόσμο,
ζωή… Τότε η Συνείδηση γίνεται μία «Πύλη Συγκεκριμένη», μία Είσοδος ή μία Έξοδος
στον κόσμο της πολλαπλότητας, στον εξωτερικό κόσμο του χάους…
Εδώ δεν υπάρχει Ενότητα, δεν υπάρχει Ελευθερία,
Κατανόηση της Ισότητας όλων των όντων, Αληθινή Αρετή, Δικαιοσύνη μεταξύ των
συμμετεχόντων όντων… Εδώ επικρατεί το απόλυτο χάος, η αταξία…Με όποια εφόδια κι
αν «εισέρχεται» το Υποκείμενο στον εξωτερικό κόσμο (του χάους), ακόμα κι αν
είναι Φωτισμένο, Ενάρετο, Δίκαιο (οτιδήποτε), δεν μπορεί να επιβάλλει τάξη,
ηθική, δικαιοσύνη, στον κόσμο…
Στην πραγματικότητα, τα περισσότερα υποκείμενα είναι
σε κατάσταση σύγχυσης. Όχι μόνο δεν έχουν «Επαφή» με την Εσωτερική Φύση τους
αλλά είναι απορροφημένα στις εξωτερικές ψυχοσωματικές δραστηριότητές τους που
επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από την φυσική (βιολογική, υλική,) βάση τους… Ο
εγωισμός, η ατομική επιβίωση, η κατοχή αγαθών (κι ο αποκλεισμός των άλλων από
αυτά), η βία (κι η επιβολή των ισχυρών στους άλλους), η ανηθικότητα, ή έννομη
αδικία, το κοινωνικό χάος που βαφτίζεται «έννομη τάξη»… είναι οι κατευθυντήριες
αρχές που διαμορφώνουν τις κοινωνίες χιλιάδες χρόνια, μέχρι σήμερα…
Για κάθε άνθρωπο λοιπόν τίθεται εξ’ αρχής και σε
οποιαδήποτε στιγμή της ζωής του το βασικό ερώτημα της ζωής: «Ποιο δρόμο θα
ακολουθήσω»;
Τον
Δρόμο της Αρετής που Οδηγεί Έσω, μέσα από την «Άπυλη Πύλη», στην Αληθινή
Οντότητα, στην Πραγματική Φύση μας, στην Πραγματικότητα, στον Θεό;… ή τον Δρόμο
της Κακίας που μέσα από την «Ευρύχωρη Πύλη του Υποκειμενισμού» οδηγεί στον
πλατύ δρόμο της απώλειας, μέσα στον κόσμο του χάους;…
Το
Ηθικό Δίλλημα «τέθηκε» από όλους τους Μεγάλους Διδάσκαλους της ανθρωπότητας,
τον Βούδα, τον Ιησού… κι οι Έλληνες θα έπρεπε κάτι να έχουν διδαχτεί από τον
«μύθο» του μεγάλου μυθικού ήρωα, του Ηρακλή… Ο Ηρακλής (ο κάθε άνθρωπος) έχει
να διαλέξει ανάμεσα στην Ουσιαστική Αρετή και την εξωτερική ζωή… κι όχι ανάμεσα
σε μία εξωτερική τυπική αρετή και μία εξωτερική κακία… Αν οι νεοέλληνες έχασαν
το κλειδί της πραγματικής ερμηνείας του μύθου, απλά έχασαν την ευκαιρία να
κατανοήσουν το αληθινό νόημα της ζωής…
