Όταν μιλάμε «θεωρητικά» (πέρα από το ότι μιλάμε μέσα από τον βαθμό
κατανόησης της πραγματικότητας που έχουμε) πρέπει να έχουμε πάντα υπόψη μας ότι
στην πράξη, στην ζωή, τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά. Θεωρητικά
μιλώντας, όταν αναδύεται στον άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο η Παρουσία, η
Παρουσία Εδώ, η Παρουσία σε αυτό το σώμα, (η «Συνείδηση»), ο άνθρωπος μπορεί να
υιοθετήσει μία από τις δύο επιλογές που έχει. Να θεωρήσει Αυτό που Είναι Πραγματικά
(η Παρουσία, η Συνείδηση) σαν κάτι ξεχωριστό που συνδέεται με το σώμα και με
όσες λειτουργίες συντελούνται στο σώμα ή να ταυτίσει την συνείδηση με τις
λειτουργίες, θεωρώντας κατ’ επέκταση την νοητική και την σωματική οντότητα σαν
μια «ενότητα». Το πρόβλημα είναι πως θα
δώσει απάντηση ο άνθρωπος, μέσω ποιας λειτουργίας θα ερευνήσει, θα κατανοήσει
και θα φτάσει σε ένα ασφαλές συμπέρασμα;
Ο άνθρωπος μπορεί μόνο να διαισθανθεί (με μια εσωτερική άμεση
προεννοιολογική αντίληψη) ότι είναι κάτι ξεχωριστό. Μπορεί στην συνέχεια,
υιοθετώντας αυτόν τον τρόπο αντίληψης, να αναπτύξει αυτή την εσωτερική όραση
και να καταλήξει σε μια κοσμοθεωρία, όπου η Ανώτερη Οντότητα απλά συνδέεται με
το σώμα προσωρινά για να το εγκαταλείψει μετά, επιβιώνοντας στους αόρατους
κόσμους είτε να ξανασυνδεθεί με ένα άλλο σώμα. Πάνω σε αυτή την Βασική Αντίληψη
στηρίχθηκαν όλες οι θρησκείες που δέχονται σαν διαφορετικές «ουσίες» την
Συνειδητή Οντότητα και το σώμα. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτές τις
θρησκείες «εξωκοσμικές» αφού τοποθετούν την Πραγματικότητα «έξω» από τον κόσμο,
σαν κάτι Υπέρτερο του κόσμου, που όμως περιλαμβάνει τον κόσμο σαν ένα μικρό
μέρος του. Αν και αυτές οι θρησκείες βασίζονται στην Εσωτερική Εμπειρία μιας
Άλλης Πραγματικότητας, Ευρύτερης (από αυτή που μας παρουσιάζει η διανόηση και
οι αισθήσεις) εν τούτοις διατυπώνουν συχνά, σε νοητικό επίπεδο, μια ερμηνεία
της όλης εμπειρίας, φτιάχνοντας έτσι ένα νοητικό μεταφυσικό σύστημα που πρέπει
να γίνει δεκτό μόνο σαν συμβολισμός μιας Άλλης Πραγματικότητας. Εδώ η
Πραγματικότητα και η νοητική συμβολική μυθολογία «διακρίνονται». Αυτές οι
θρησκείες είναι από την φύση τους εσωτερικές (υποδεικνύουν δηλαδή και επιζητούν
το εσωτερικό βίωμα, πέρα από τις εξωτερικές δραστηριότητες).
Από την άλλη μεριά ο άνθρωπος (σαν
συνείδηση) μπορεί να ταυτίζεται με τις νοητικές λειτουργίες και να βασίζεται
για την «πληροφόρησή» του για τον εαυτό και τον κόσμο στις νοητικές
δραστηριότητες και να σχηματίζει μια εντελώς διαφορετική αντίληψη από την
προηγούμενη αντίληψη (που περιγράψαμε πιο πάνω). Αυτή η αντίληψη θεωρεί ότι η
Ανώτερη Οντότητα και το σώμα συνθέτουν μια αδιάρρηκτη ενότητα, μια ένωση που
γίνεται μια δια παντός (μια ψυχοσωματική οντότητα). Ο άνθρωπος, έτσι όπως
«δημιουργήθηκε», δημιουργήθηκε για να ζει μέσα σε αυτό τον κόσμο που
αντιλαμβανόμαστε με την νόηση και τις αισθήσεις. Αυτού του είδους οι θρησκείες
(που έχουν αυτή την αντίληψη) θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν «εσωκοσμικές»
αφού θεωρούν ότι η ανθρώπινη πραγματικότητα είναι αυτή εδώ, η ψυχοσωματική
πραγματικότητα. Σε αυτές τις αντιλήψεις που θεολογούν (ή μυθολογούν) ο Θεός
«θεωρείται» σαν Εκτός της Δημιουργίας (το Άκτιστο), σαν εντελώς Διαφορετικός
από την κτιστή δημιουργία. Το πρόβλημα του θανάτου, δηλαδή της διάσπασης της
ψυχοσωματικής ενότητας μυθολογείται σαν αποτέλεσμα της εισβολής του «κακού»
(στην Περσική Θρησκεία), κάποιου προπατορικού αμαρτήματος (στον Ιουδαϊσμό, στον
Χριστιανισμό και στον Ισλαμισμό), σαν ένας «τραυματισμός» της δημιουργίας, σαν
μια ανωμαλία στην φυσική πορεία του κόσμου. Ασφαλώς δεν υπήρξε ποτέ κάποια
παραδεισένια αθανασία του ανθρώπου κι ο θάνατος δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου
«κακού» ή κάποιας φανταστικής προπατορικής πτώσης, αλλά ένα φυσικό φαινόμενο,
σύμφωνο με την φύση των μεταβαλλόμενων μορφών (του γίγνεσθαι). Αλλά μέσα στην
μυθολογική σκέψη αυτών των θρησκειών έπρεπε να βρεθεί μια δικαιολογία του
θανάτου. Όσο μυθολογική είναι η «πτώση» του ανθρώπου άλλο τόσο μυθολογική είναι
και η λύση του δράματος της δημιουργίας. Ξεκινώντας από Περσικές επιρροές (από
την Εποχή της αιχμαλωσίας) ο Ιουδαϊσμός καλλιέργησε τον μύθο μιας αποκατάστασης
της δημιουργίας, μιας έλευσης ενός απεσταλμένου του Θεού, ενός Μεσσία (στην
Περσική Θρησκεία είναι ο Σοσιγάνς, στον Ιουδαϊσμό ο Μεσσίας), που θα αναστήσει
τους νεκρούς και θα κρίνει δίκαιους και άδικους κατά τα έργα τους . Έτσι στον
Μέλλοντα αιώνα οι άνθρωποι θα ζουν αιώνια μέσα σε αθάνατα μετουσιωμένα,
θεοποιημένα, σώματα, εδώ στην Νέα Γη. Οι Πέρσες, κι οι Ιουδαίοι περιμένουν
ακόμα τον Μεσσία. Οι Χριστιανοί λένε ότι ο Μεσσίας ήρθε κι είναι ο Ιησούς από
την Ναζαρέτ. Στην πραγματικότητα ο Ιησούς είναι κάτι τελείως διαφορετικό από
αυτό που παρουσιάζει η Παύλειος Θεολογία και το Εκκλησιαστικό Δόγμα. Η Αλήθεια
διατηρείται στην Παράδοση των Εσσαίων και στους Ροδόσταυρους και εν μέρει στην
Ιωάννεια θεολογία και στους Μυστικούς πατέρες, αλλά ο κόσμος γνωρίζει αυτό που
του παρουσιάζει η επίσημη εκκλησία. Επίσης οι Ισλαμιστές περιμένουν μια
αποκατάσταση της δημιουργίας. Στο μεταξύ υπάρχει θάνατος, διάσπαση της
ψυχοσωματκής ενότητας. Οι ψυχές που μένουν χωρίς σώμα σύμφωνα με αυτές τις
θρησκείες πηγαίνουν στον «άλλο» κόσμο, στον παράδεισο, στο καθαρτήριο (σύμφωνα
με την Καθολική εκκλησία) ή στην κόλαση, «περιμένοντας» την γενική ανάσταση των
σωμάτων. Βλέπουμε (σε αντίθεση με τις εσωτερικές «εξωκοσμικές» θρησκείες) ότι
αυτές οι εξωτερικές «εσωκοσμικές» θρησκείες ταυτίζουν την αντίληψη, την
κοσμοθεωρία, τον μυθολογικό συμβολισμό με την Πραγματικότητα. Αυτές οι
θρησκείες είναι από την φύση τους εξωτερικές και περιορίζονται στην Πίστη στο
Δόγμα, στην Ηθική διαπαιδαγώγηση και στην Εξωτερική λατρεία. Βλέπουν ύποπτη
κάθε μυστικιστική εμπειρία, για αυτό και παρόλο που αποδέχονται στους κόλπους
τους τους Μυστικούς ποτέ δεν υιοθετούν την αντίληψή τους (και συχνά
συγκρούονται μαζί τους).
Στα πλαίσια όμως αυτών των εξωτερικών θρησκειών υπάρχουν άνθρωποι που δεν
ικανοποιούνται με μια τέτοια εξωτερική θρησκεία (του Δόγματος, της Ηθικής και
της εξωτερικής Λατρείας). Θεωρούν ότι το πιο σημαντικό δεν είναι μια απλή
«σύνδεση» μέσω της πίστης και της λατρείας με τον Θεό, στα πλαίσια της
εκκλησιαστικής ζωής, αλλά επιζητούν μια πιο Εσωτερική Ένωση (έστω κι αν μιλάμε
για διαφορετικές ουσίες, την κτιστή ανθρώπινη φύση και τον Άκτιστο Θεό). Έτσι
μέσα στα πλαίσια αυτών των θρησκειών δημιουργούνται Μυστικιστικά Ρεύματα (ο
«Μυστικισμός του Θρόνου» στον Ιουδαϊσμό, η «Νηπτική Παράδοση» που πηγάζει από
την Ιωάννεια Θεολογία στον Χριστιανισμό, ο «Σουφισμός» στον Ισλαμισμό). Αυτά τα
Μυστικιστικά Ρεύματα ήταν πάντα στο όριο της ορθοδοξίας και μερικές φορές την
ξεπερνούσαν και διώκονταν σαν αιρέσεις. Υπήρξαν κάποιοι μάλιστα που προχώρησαν παραπέρα.
Επηρεασμένοι από την Εσωτερική Αντίληψη (περί Διαχωρισμένης Ψυχής από το σώμα κι απλής σύνδεσής τους) και την Γνωστική
Κίνηση της Ύστερης Αρχαιότητας εγκατέλειψαν την εσωκοσμική αντίληψη της
ορθοδοξίας (και το δόγμα της άρρηκτης ενότητας ψυχής και σώματος, του
ψυχοσώματος). Έτσι δημιουργήθηκε η Εβραϊκή Καβάλα, ο Ροδοσταυρισμός στην Δυτική
Παράδοση και μια κατηγορία Σούφι Διδασκάλων που ακολουθούν το Δόγμα της
Μοναδικής Πραγματικότητας του Θεού.
Αλλά όπως είπαμε στην αρχή η θεωρητική αντίληψη είναι συχνά σχηματική κι
αυθαίρετη κι η ζωή είναι διαφορετική. Όταν ο άνθρωπος έρχεται στην ζωή κι όταν
η συνείδηση αναδύεται στον άνθρωπο αυτό δεν συμβαίνει θεωρητικά και σε ιδανικές
συνθήκες, συμβαίνει μέσα σε συγκεκριμένες κοινωνίες. Οι κοινωνίες όχι μόνο
παρέχουν στο νέο άνθρωπο την πρώτη βασική αντίληψη για τον εαυτό του αλλά
καλλιεργούν και ένα συγκεκριμένο τρόπο αντίληψης της ύπαρξης και επιβάλλουν ένα ορισμένο τρόπο λειτουργίας της αντίληψης
και διαμορφώνουν την γνώση, τις πεποιθήσεις, τις απόψεις του ανθρώπου. Εκ των
πραγμάτων, αν γεννιέται σε μια Ινδοϊστική ή Βουδιστική κοινωνία θα υιοθετήσει
μια εσωτερική αντίληψη της ύπαρξης, άσχετα αν θα ακολουθήσει τον δρόμο των Διδασκάλων των Ουπανισάδ ή του Βούδα. Αν
γεννιέται σε μια Δυτική κοινωνία που ακολουθεί τον Ιουδαϊσμό, τον Χριστιανισμό
ή το Ισλάμ, θα υιοθετήσει μια εξωτερική αντίληψη της ύπαρξης. Το πολύ-πολύ οι
πραγματικοί αναζητητές της εξήγησης της ύπαρξης να στραφούν προς τον Μυστικισμό
των θρησκειών τους, ξεφεύγοντας από τα στενά πλαίσια της ορθοδοξίας, ή να
αλλάξουν θρησκεία.
Τελικά οι κοινωνίες είναι όχι μόνο εξωτερικές κι ενδιαφέρονται μόνο για την
πολιτικο-κοινωνικο-οικονομική κατάσταση και χρησιμοποιούν την γνώση, την
θρησκεία, κλπ. για την χειραγώγηση των πληθυσμών αλλά είναι επίσης πραγματικά
αδιάφορες για την Πραγματική Γνώση, για τον Αληθινό Άνθρωπο, για την Ορθή Ζωή.
Θα πρέπει κάποιος, αυτός ο ίδιος, μόνος του, να ερευνήσει για την Αλήθεια. Και
πως θα το κάνει; Ξεκινώντας από την δεδομένη κατάσταση που είμαστε, που είναι ο
καθένας, το πρώτο πράγμα που πρέπει να αναρωτηθεί κάποιος είναι ότι Αυτός ο Ίδιος,
η Παρουσία που Είναι, Εδώ, μέσα στο σώμα, ποιες δυνάμεις ή ποιες λειτουργίες
πρέπει να χρησιμοποιεί;
Ερευνώντας εξωτερικά, μέσω της διανόησης, μπορεί να υιοθετήσει μια
εσωτερική ή μια εξωτερική αντίληψη της ύπαρξης (κι αυτό έχει βέβαια την σημασία
του). Αλλά η διανόηση μπορεί μόνο να διερευνήσει τον Προσανατολισμό. Δεν μπορεί
να σε πάει παραπέρα. Αν θέλεις πραγματικά να μάθεις την Αλήθεια θα πρέπει να
εγκαταλείψεις την διανόηση και να Έρθεις στον Εαυτό, στην Αληθινή Παρουσία,
Εδώ, Τώρα. Να αναζητήσεις Μέσα στην Ίδια την Ύπαρξή σου, την Αληθινή Ουσία, το
Περιεχόμενο και το Νόημα της Ύπαρξης. Αν και στην Εσωτερική Παράδοση και στην
Μυστικιστική Κίνηση μιλούν για Διαλογισμό, Γιόγκα, Προσευχή, Πνευματική
Πρακτική, αν εμβαθύνουμε λίγο και δώσουμε λίγη προσοχή θα Δούμε ότι όλες αυτές
οι Πνευματικές Μέθοδοι δεν είναι ένα πράγμα που πρέπει να κάνουμε αλλά μάλλον
πράγματα που πρέπει να εγκαταλείψουμε, στοχεύοντας στην Εσωτερική Φυσική
Αδιατάρακτη Παρουσία της Ύπαρξης, πέρα από τις επιφανειακές δραστηριότητες κι
όσα συμβαίνουν στην επιφάνεια, μέχρι να το Βιώσουμε πραγματικά και να Περάσουμε
σε Ένα Άλλο Επίπεδο Ύπαρξης. Ο Αληθινός Διαλογισμός είναι Μη-διαλογισμός ή
τελείωμα κάθε διαλογιστικής προσπάθειας κι εγκατάλειψη κάθε αντίληψης περί
πνευματικής εξέλιξης ή φώτισης που πρέπει να πραγματοποιηθεί. Το αληθινό Γιόγκα
είναι η απόλυτη ηρέμηση των νοητικών δραστηριοτήτων. Η Αληθινή Προσευχή είναι η
Βαθιά Σιγή μπροστά στην Απεραντοσύνη της Παρουσίας.
Έτσι η Στροφή Προς Τον Εαυτό, που είναι η Αληθινή Αυτογνωσία (κι όχι γνώση
με διανοητική δραστηριότητα) είναι στην πραγματικότητα μια Συνειδητή και
Συνειδησιακή Μετατόπιση από τον χώρο του γίγνεσθαι, της δραστηριότητας της
νόησης, των αισθήσεων, στον Πραγματικό Χώρο του Είναι. Αυτό που Είμαστε (η
Παρουσία Εδώ, η Συνείδηση, η Ψυχή) «Είναι» κι Εκδηλώνεται Εδώ, Τώρα. Δεν
χρειάζεται να «γίνουμε» κάτι. Κι η Συνειδητοποίηση, η Κατανόηση Αυτού που
Είμαστε είναι Αυθόρμητη Άμεση και χωρίς περαιτέρω επεξεργασία. Η Ύπαρξη
Αναγνωρίζεται (Εσωτερικά, Άμεσα) και Διαφωτίζεται από Μόνη της, Χωρίς
Προσπάθεια. Είναι η παλιά συνήθεια, ο τρόπος που ανατραφήκαμε να λειτουργούμε
(μέσω της διανόησης) που αναδύεται και ψάχνει να «ερμηνεύσει». Αν Μένουμε
Ήσυχοι και το Αφήνουμε να Λειτουργεί θα Αποκατασταθεί από μόνο του κι όλες οι
εξωτερικές δραστηριότητες (περιττές άλλωστε) θα εγκαταλειφθούν κι όλες οι
«απαντήσεις» για την ύπαρξη θα δοθούν. Όταν δεν κάνεις ερωτήσεις (αλλά απλά
παρατηρείς με προσοχή) δίνεις την ευκαιρία να δοθούν οι αληθινές απαντήσεις
στις πραγματικές ανάγκες της ζωής.
Έτσι αρκεί να Κατανοήσει κάποιος ότι ο εξωτερικός δρόμος λειτουργίας που
μας έμαθε η κοινωνία είναι αδιέξοδος. Όλες οι αντιλήψεις των ανθρώπων κι οι
εξωτερικές θεωρίες και διδασκαλίες κι οι θρησκείες είναι διανοητικά σκουπίδια
που δείχνουν με το αδιέξοδό τους την μοναδική αληθινή απάντηση που έχουμε
ανάγκη. Ποιος Είμαι; Που Είμαι; Τι Είμαι; Αυτή την Απάντηση Μπορεί να την Δώσει
μόνο ο Ίδιος ο Άνθρωπος, από Μέσα του. Τι Κάνω; Τι πρέπει να κάνω; Αυτό ακριβώς
που Πρέπει να Κατανοήσουμε είναι ότι Πρέπει να Μετατοπιστούμε από τον χώρο της
δραστηριότητας (του γίγνεσθαι) στον Χώρο του Είναι. Άρα δεν χρειάζεται να
κάνουμε κάτι αλλά να εγκαταλείψουμε αυτό που ήδη κάνουμε (την δραστηριότητα)
και να Συναισθανθούμε Αυτό που Είμαστε Ήδη. Αυτή είναι η Οδός της Ησυχίας, της
Μη-Δράσης, που δεν σημαίνει αδράνεια αλλά εγκατάλειψη της αδιέξοδης δράσης.
Αυτό που Εκδηλώνεται Πλέον από μέσα μας Είναι η Ίδια η Ύπαρξη, η Μία Ζωή της
Ενότητας, χωρίς περιορισμούς (εγώ, διαχωρισμούς, δυαδικότητα). Έτσι λύνεται όχι
μόνο το Πρόβλημα της Ύπαρξης αλλά και της Δράσης μέσα στην Ζωή. Τελείως Φυσικά
κι όχι μέσα από ανόητες ανθρώπινες δραστηριότητες.
Μόνο Εσύ, ο Ίδιος ο Άνθρωπος, Έχεις Ευθύνη και Δικαίωμα να Νοιώσεις Τι
Είσαι (και κατ΄ επέκταση Πως να Δράσεις). Καμία διανόηση, καμία θεωρία, καμία
θρησκεία, καμία κοινωνία, κανένας άλλος άνθρωπος, δεν μπορεί να σου πει Τι
Είσαι. Πρέπει Εσύ, ο Ίδιος ο Άνθρωπος, να είσαι Εξαρχής Ελεύθερος (από
εξωτερικές εξαρτήσεις, από γνώσεις και πληροφορίες της κοινωνίας) και να
επιλέξεις τον Μόνο Αρμόδιο να σου Απαντήσει για Αυτό που Είσαι, τον Ίδιο τον
Εαυτό, την Παρουσία, Εδώ, Τώρα. Αυτή είναι η Μόνη Πραγματική Δράση. Αν ψάχνεις
αλλού ή με άλλος τρόπους δεν θα βρεις απάντηση και αν αφήνεις τους άλλους να
σου λένε τι είσαι, είσαι απλά δούλος. Το να Αφυπνιστείς στον Ίδιο, τον
Πραγματικό Εαυτό σου, εγκαταλείποντας την εξωτερική δραστηριότητα και να
Μείνεις Ήσυχος χωρίς να «κάνεις τίποτα» στο Είναι, είναι κάτι που πρέπει να
Βιώσεις από Μόνος σου. Δεν έχει σημασία να σου πει κάποιος πως είναι ή πως θα
πρέπει να είναι. Δες το Μόνος σου, Εδώ, Τώρα. Δεν υπάρχει χρόνος, ούτε εξέλιξη,
ούτε αναβολή. Οποιαδήποτε στιγμή σταθείς μπροστά στο Ερώτημα (στο «μέλλον» που
φτιάχνει η σκέψη) θα είσαι πάλι Εδώ, Τώρα, στο Παρόν. Η Απάντηση δίνεται πάντα
στο Απόλυτο Παρόν. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Αν δεν το Κάνεις Τώρα ή το
αναβάλλεις απλά συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, έτσι όπως σου έμαθαν ή όπως έμαθες
στη ζωή.
Μπορεί κάποιος να πει, πως το κάνεις αυτό άμεσα; Στην πραγματικότητα μόνο
άμεσα γίνεται. Ο χρόνος είναι μόνο η Στιγμή που Ρέει κι όχι «διάρκεια». Ο
χρόνος σαν «διάρκεια» και «εξέλιξη» είναι μια ψευδαίσθηση της σκέψης. Τι
αλλάζει; Τι εξελίσσεται; Όχι το Είναι αλλά μόνο τα εξωτερικά φαινόμενα. Πως
γίνεται λοιπόν; Πως το Κάνεις; Γίνεται πολύ απλά, όπως όταν σφίγγεις το χέρι σε
γροθιά και μετά ανοίγεις το χέρι (εγκαταλείποντας την προσπάθεια, την
διοχέτευση ενέργειας, την ένταση, το «σφίξιμο»). Ο περιορισμός, το εγώ, η
προσωπικότητα είναι μια δραστηριότητα του Είναι, είναι σαν την γροθιά του
σφιγμένου χεριού. Που πηγαίνει η γροθιά όταν χαλαρώνεις το χέρι; Που πηγαίνει
το εγώ όταν το εγκαταλείπεις; Υπάρχει Μόνο το Είναι. Απλά Κατανόησε ότι
οποιαδήποτε «κίνηση», προσπάθεια, δραστηριότητα, είναι σαν το σφίξιμο της
γροθιάς. Κι όπως το χέρι αχρηστεύεται και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε
τίποτα άλλο όταν είναι σφιγμένο σε γροθιά έτσι και η Ύπαρξη αχρηστεύεται όταν
«περιορίζεται» σε εγώ, δρα διαχωριστικά, ατομικά κι εσφαλμένα. Μπορείς, στο
Κράτημα της Αναπνοής να Σταθείς, να Νοιώσεις Αυτό Που Είσαι, χωρίς
δραστηριότητα της σκέψης; Τι θα συμβεί; Η Αντίληψη θα Απελευθερωθεί, θα
Αγκαλιάσει τα Πάντα και θα Υπάρχουν Όλα φωτισμένα από αυτή την Όραση της
Ενότητας των Πάντων. Όταν σβήνει ο περιορισμός της σκέψης, του εγώ, Όλα Είναι
Ένα. Στην πραγματικότητα τι συμβαίνει; Δεν συμβαίνει τίποτα. Εμείς Βλέπουμε
Αλλιώς. Βλέπουμε την Πραγματικότητα Όπως Ακριβώς είναι, Μια Ενότητα, Μια
Αλληλένδετη Ζωή, χωρίς διαχωρισμούς. Η διάλυση της νοητικής δραστηριότητας (του
νοητικού συμπλέγματος του εγώ, του «κέντρου», του περιορισμού) Αποκαθιστά την
Αντίληψη στην Πραγματική Ελεύθερη κι Ανόθευτη Λειτουργία της. Δεν χάνεται
τίποτα. Η Αντίληψη Ελεύθερη Απεριόριστη Λειτουργεί Απρόσκοπτα μέσα από το σώμα.
Η διαφορά είναι ότι λειτουργεί τώρα απρόσκοπτα (ενώ πριν νοθευόταν με
ερμηνείες, προσωπικές επιλογές, και αδιέξοδες δράσεις). Η Εμπειρία της Ζωής
όμως τώρα είναι τελείως διαφορετική. Ερχόμενος στον Πραγματικό Εαυτό, τον Ελεύθερο,
τον Απεριόριστο (χωρίς εγώ), Έρχεσαι στον Πραγματικό Κόσμο, στην Αληθινή Ζωή,
στον Κόσμο του Είναι, που δεν έχει καμία σχέση με τον ψεύτικο κόσμο που έφτιαξε
η σκέψη και μέσα στην οποία σε τοποθετεί η σκέψη.
Εδώ, Τώρα, Κατανοείς τι Σημαίνει Αφύπνιση. Μια Κατάσταση Ελευθερίας,
Απεριόριστης Αντίληψης, που Αγκαλιάζει τα Πάντα σε Μια Ενότητα. Είναι Μια
Κατάσταση της Συνείδησης που Έχει Ελευθερωθεί από τους περιορισμούς, από το
εγώ, από το «κέντρο» αντίληψης. Είναι λοιπόν μια Εμπειρία Πλατύτερη από την
εμπειρία ενός εγώ. Γίνεται κατανοητό ότι κανένα περιορισμένο εγώ δεν μπορεί να
έχει την Εμπειρία της Ελευθερίας (όσο μένει στο εγώ). Η Φώτιση (η Πραγματική Φώτιση) είναι Μια Κατάσταση της
Συνείδησης αλλά όχι εμπειρία ενός εγώ. Υπάρχει Φώτιση (όταν διαλύεται το εγώ)
αλλά δεν υπάρχει Φωτισμένος (σαν εγώ). Στο Φως της Νέας Κατανόησης του Κόσμου
Όλα Είναι Καθώς Πρέπει, Ήρεμα και Ειρηνικά και Ρέουν μέσα στην αλλαγή χωρίς
«θόρυβο». Το γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι σε σύγχυση, σε διαμάχη, σε πόλεμο,
πληγώνουν ο ένας τον άλλο, είναι κάτι που συμβαίνει. Έχει την εξήγησή του (αν
θέλουμε κάποια εξήγηση) στην άγνοια. Πρέπει να σταματήσει η άγνοια για να
σταματήσει όλο αυτό και να έρθει ειρήνη στη γη. Το να μπεις στο όνειρο των
ανθρώπων και να τους μιλήσεις για το καλό και το κακό μπορεί να φαίνεται
χρήσιμο σε κάποιους (και να ανακουφίζει ίσως προσωρινά την δυστυχία κάποιων
καταστάσεων) αλλά σίγουρα δεν είναι η Λύση.
Ο Μόνος Αληθινός Δρόμος είναι Ο δρόμος της Αφύπνισης του Πραγματικού
Εαυτού. Το να δραστηριοποιείσαι «έξω» αναζητώντας θεωρίες, διδασκαλίες, ηθικές,
τρόπους ζωής, είναι μια μάταιη σπατάλη δυνάμεων. Οι κοινωνίες δεν θα δώσουν
ποτέ λύση. Οι διδασκαλίες και οι θρησκείες (όσο εμπνευσμένα δόγματα κι αν
έχουν) δεν θα δώσουν ποτέ απαντήσεις. Είτε έτσι είτε αλλιώς ο Άνθρωπος, ο
Καθένας μας, θα πρέπει αργά ή γρήγορα να απαντήσει πραγματικά (όχι θεωρητικά ή
διανοητικά) στην Μόνη Αληθινή Ερώτηση. Ποιος Είμαι; Που Είμαι; Τι Είμαι; Τι
Κάνω; Πως το Κάνω; (αν πρέπει να «κάνω» κάτι). Θα Πρέπει να απαντήσουμε και να
Κάνουμε την Επιλογή μας. Θα Αφυπνιστούμε επιτέλους; Ή θα συνεχίσουμε να
ονειρευόμαστε μέσα στον ύπνο του δικαίου, σαν να μην τρέχει τίποτα. Αν δεν
Νοιαστείς Εσύ για την Ύπαρξή σου ποιος θα το κάνει για σένα;
Αδελφοί! Είναι Ώρα να Εγερθούν οι νεκροί από τους τάφους τους. Οι νεκροί
είμαστε εμείς και το όνειρο είναι ο τάφος μας, το όνειρο που χτίζουμε με την
σκέψη, το όνειρο που τρέφει η κοινωνία, το όνειρο που εμείς αφήνουμε να
συνεχίζεται. Ας Αφυπνισθούμε! Ας το Κάνουμε! Και τότε Όλα θα «Προστεθούν» κι η
Ειρήνη κι η Αλήθεια κι η Ζωή. Θυμηθείτε τον Μεγάλο Διδάσκαλο των Εσσαίων. Ο
Ιησούς Γνώριζε. Κι ο Ιησούς μιλούσε για την Βασιλεία των Ουρανών Μέσα μας, που
Είναι Μέσα μας και δεν έρχεται με εξωτερικές δραστηριότητες ή έξω, στον κόσμο
και στον χρόνο. Είναι Ήδη Μέσα μας! Τόσο απλό! Τόσο Θαυμάσιο! Τόσο Εκπληκτικό!
Έχετε Ειρήνη Μέσα σας. Ειρήνη φέρτε έξω στο κόσμο.
