Esoterism Academy: Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΣΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΑΥΤΟ

Sunday, February 19, 2017

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΣΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΑΥΤΟ

Όταν μιλάμε «θεωρητικά» (πέρα από το ότι μιλάμε μέσα από τον βαθμό κατανόησης της πραγματικότητας που έχουμε) πρέπει να έχουμε πάντα υπόψη μας ότι στην πράξη, στην ζωή, τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά. Θεωρητικά μιλώντας, όταν αναδύεται στον άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο η Παρουσία, η Παρουσία Εδώ, η Παρουσία σε αυτό το σώμα, (η «Συνείδηση»), ο άνθρωπος μπορεί να υιοθετήσει μία από τις δύο επιλογές που έχει. Να θεωρήσει Αυτό που Είναι Πραγματικά (η Παρουσία, η Συνείδηση) σαν κάτι ξεχωριστό που συνδέεται με το σώμα και με όσες λειτουργίες συντελούνται στο σώμα ή να ταυτίσει την συνείδηση με τις λειτουργίες, θεωρώντας κατ’ επέκταση την νοητική και την σωματική οντότητα σαν μια «ενότητα». Το πρόβλημα είναι πως θα δώσει απάντηση ο άνθρωπος, μέσω ποιας λειτουργίας θα ερευνήσει, θα κατανοήσει και θα φτάσει σε ένα ασφαλές συμπέρασμα;

Ο άνθρωπος μπορεί μόνο να διαισθανθεί (με μια εσωτερική άμεση προεννοιολογική αντίληψη) ότι είναι κάτι ξεχωριστό. Μπορεί στην συνέχεια, υιοθετώντας αυτόν τον τρόπο αντίληψης, να αναπτύξει αυτή την εσωτερική όραση και να καταλήξει σε μια κοσμοθεωρία, όπου η Ανώτερη Οντότητα απλά συνδέεται με το σώμα προσωρινά για να το εγκαταλείψει μετά, επιβιώνοντας στους αόρατους κόσμους είτε να ξανασυνδεθεί με ένα άλλο σώμα. Πάνω σε αυτή την Βασική Αντίληψη στηρίχθηκαν όλες οι θρησκείες που δέχονται σαν διαφορετικές «ουσίες» την Συνειδητή Οντότητα και το σώμα. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτές τις θρησκείες «εξωκοσμικές» αφού τοποθετούν την Πραγματικότητα «έξω» από τον κόσμο, σαν κάτι Υπέρτερο του κόσμου, που όμως περιλαμβάνει τον κόσμο σαν ένα μικρό μέρος του. Αν και αυτές οι θρησκείες βασίζονται στην Εσωτερική Εμπειρία μιας Άλλης Πραγματικότητας, Ευρύτερης (από αυτή που μας παρουσιάζει η διανόηση και οι αισθήσεις) εν τούτοις διατυπώνουν συχνά, σε νοητικό επίπεδο, μια ερμηνεία της όλης εμπειρίας, φτιάχνοντας έτσι ένα νοητικό μεταφυσικό σύστημα που πρέπει να γίνει δεκτό μόνο σαν συμβολισμός μιας Άλλης Πραγματικότητας. Εδώ η Πραγματικότητα και η νοητική συμβολική μυθολογία «διακρίνονται». Αυτές οι θρησκείες είναι από την φύση τους εσωτερικές (υποδεικνύουν δηλαδή και επιζητούν το εσωτερικό βίωμα, πέρα από τις εξωτερικές δραστηριότητες).

Από την άλλη μεριά ο άνθρωπος (σαν συνείδηση) μπορεί να ταυτίζεται με τις νοητικές λειτουργίες και να βασίζεται για την «πληροφόρησή» του για τον εαυτό και τον κόσμο στις νοητικές δραστηριότητες και να σχηματίζει μια εντελώς διαφορετική αντίληψη από την προηγούμενη αντίληψη (που περιγράψαμε πιο πάνω). Αυτή η αντίληψη θεωρεί ότι η Ανώτερη Οντότητα και το σώμα συνθέτουν μια αδιάρρηκτη ενότητα, μια ένωση που γίνεται μια δια παντός (μια ψυχοσωματική οντότητα). Ο άνθρωπος, έτσι όπως «δημιουργήθηκε», δημιουργήθηκε για να ζει μέσα σε αυτό τον κόσμο που αντιλαμβανόμαστε με την νόηση και τις αισθήσεις. Αυτού του είδους οι θρησκείες (που έχουν αυτή την αντίληψη) θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν «εσωκοσμικές» αφού θεωρούν ότι η ανθρώπινη πραγματικότητα είναι αυτή εδώ, η ψυχοσωματική πραγματικότητα. Σε αυτές τις αντιλήψεις που θεολογούν (ή μυθολογούν) ο Θεός «θεωρείται» σαν Εκτός της Δημιουργίας (το Άκτιστο), σαν εντελώς Διαφορετικός από την κτιστή δημιουργία. Το πρόβλημα του θανάτου, δηλαδή της διάσπασης της ψυχοσωματικής ενότητας μυθολογείται σαν αποτέλεσμα της εισβολής του «κακού» (στην Περσική Θρησκεία), κάποιου προπατορικού αμαρτήματος (στον Ιουδαϊσμό, στον Χριστιανισμό και στον Ισλαμισμό), σαν ένας «τραυματισμός» της δημιουργίας, σαν μια ανωμαλία στην φυσική πορεία του κόσμου. Ασφαλώς δεν υπήρξε ποτέ κάποια παραδεισένια αθανασία του ανθρώπου κι ο θάνατος δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου «κακού» ή κάποιας φανταστικής προπατορικής πτώσης, αλλά ένα φυσικό φαινόμενο, σύμφωνο με την φύση των μεταβαλλόμενων μορφών (του γίγνεσθαι). Αλλά μέσα στην μυθολογική σκέψη αυτών των θρησκειών έπρεπε να βρεθεί μια δικαιολογία του θανάτου. Όσο μυθολογική είναι η «πτώση» του ανθρώπου άλλο τόσο μυθολογική είναι και η λύση του δράματος της δημιουργίας. Ξεκινώντας από Περσικές επιρροές (από την Εποχή της αιχμαλωσίας) ο Ιουδαϊσμός καλλιέργησε τον μύθο μιας αποκατάστασης της δημιουργίας, μιας έλευσης ενός απεσταλμένου του Θεού, ενός Μεσσία (στην Περσική Θρησκεία είναι ο Σοσιγάνς, στον Ιουδαϊσμό ο Μεσσίας), που θα αναστήσει τους νεκρούς και θα κρίνει δίκαιους και άδικους κατά τα έργα τους . Έτσι στον Μέλλοντα αιώνα οι άνθρωποι θα ζουν αιώνια μέσα σε αθάνατα μετουσιωμένα, θεοποιημένα, σώματα, εδώ στην Νέα Γη. Οι Πέρσες, κι οι Ιουδαίοι περιμένουν ακόμα τον Μεσσία. Οι Χριστιανοί λένε ότι ο Μεσσίας ήρθε κι είναι ο Ιησούς από την Ναζαρέτ. Στην πραγματικότητα ο Ιησούς είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που παρουσιάζει η Παύλειος Θεολογία και το Εκκλησιαστικό Δόγμα. Η Αλήθεια διατηρείται στην Παράδοση των Εσσαίων και στους Ροδόσταυρους και εν μέρει στην Ιωάννεια θεολογία και στους Μυστικούς πατέρες, αλλά ο κόσμος γνωρίζει αυτό που του παρουσιάζει η επίσημη εκκλησία. Επίσης οι Ισλαμιστές περιμένουν μια αποκατάσταση της δημιουργίας. Στο μεταξύ υπάρχει θάνατος, διάσπαση της ψυχοσωματκής ενότητας. Οι ψυχές που μένουν χωρίς σώμα σύμφωνα με αυτές τις θρησκείες πηγαίνουν στον «άλλο» κόσμο, στον παράδεισο, στο καθαρτήριο (σύμφωνα με την Καθολική εκκλησία) ή στην κόλαση, «περιμένοντας» την γενική ανάσταση των σωμάτων. Βλέπουμε (σε αντίθεση με τις εσωτερικές «εξωκοσμικές» θρησκείες) ότι αυτές οι εξωτερικές «εσωκοσμικές» θρησκείες ταυτίζουν την αντίληψη, την κοσμοθεωρία, τον μυθολογικό συμβολισμό με την Πραγματικότητα. Αυτές οι θρησκείες είναι από την φύση τους εξωτερικές και περιορίζονται στην Πίστη στο Δόγμα, στην Ηθική διαπαιδαγώγηση και στην Εξωτερική λατρεία. Βλέπουν ύποπτη κάθε μυστικιστική εμπειρία, για αυτό και παρόλο που αποδέχονται στους κόλπους τους τους Μυστικούς ποτέ δεν υιοθετούν την αντίληψή τους (και συχνά συγκρούονται μαζί τους).

Στα πλαίσια όμως αυτών των εξωτερικών θρησκειών υπάρχουν άνθρωποι που δεν ικανοποιούνται με μια τέτοια εξωτερική θρησκεία (του Δόγματος, της Ηθικής και της εξωτερικής Λατρείας). Θεωρούν ότι το πιο σημαντικό δεν είναι μια απλή «σύνδεση» μέσω της πίστης και της λατρείας με τον Θεό, στα πλαίσια της εκκλησιαστικής ζωής, αλλά επιζητούν μια πιο Εσωτερική Ένωση (έστω κι αν μιλάμε για διαφορετικές ουσίες, την κτιστή ανθρώπινη φύση και τον Άκτιστο Θεό). Έτσι μέσα στα πλαίσια αυτών των θρησκειών δημιουργούνται Μυστικιστικά Ρεύματα (ο «Μυστικισμός του Θρόνου» στον Ιουδαϊσμό, η «Νηπτική Παράδοση» που πηγάζει από την Ιωάννεια Θεολογία στον Χριστιανισμό, ο «Σουφισμός» στον Ισλαμισμό). Αυτά τα Μυστικιστικά Ρεύματα ήταν πάντα στο όριο της ορθοδοξίας και μερικές φορές την ξεπερνούσαν και διώκονταν σαν αιρέσεις. Υπήρξαν κάποιοι μάλιστα που προχώρησαν παραπέρα. Επηρεασμένοι από την Εσωτερική Αντίληψη (περί Διαχωρισμένης Ψυχής από το σώμα κι απλής σύνδεσής τους) και την Γνωστική Κίνηση της Ύστερης Αρχαιότητας εγκατέλειψαν την εσωκοσμική αντίληψη της ορθοδοξίας (και το δόγμα της άρρηκτης ενότητας ψυχής και σώματος, του ψυχοσώματος). Έτσι δημιουργήθηκε η Εβραϊκή Καβάλα, ο Ροδοσταυρισμός στην Δυτική Παράδοση και μια κατηγορία Σούφι Διδασκάλων που ακολουθούν το Δόγμα της Μοναδικής Πραγματικότητας του Θεού.

Αλλά όπως είπαμε στην αρχή η θεωρητική αντίληψη είναι συχνά σχηματική κι αυθαίρετη κι η ζωή είναι διαφορετική. Όταν ο άνθρωπος έρχεται στην ζωή κι όταν η συνείδηση αναδύεται στον άνθρωπο αυτό δεν συμβαίνει θεωρητικά και σε ιδανικές συνθήκες, συμβαίνει μέσα σε συγκεκριμένες κοινωνίες. Οι κοινωνίες όχι μόνο παρέχουν στο νέο άνθρωπο την πρώτη βασική αντίληψη για τον εαυτό του αλλά καλλιεργούν και ένα συγκεκριμένο τρόπο αντίληψης της ύπαρξης και επιβάλλουν ένα ορισμένο τρόπο λειτουργίας της αντίληψης και διαμορφώνουν την γνώση, τις πεποιθήσεις, τις απόψεις του ανθρώπου. Εκ των πραγμάτων, αν γεννιέται σε μια Ινδοϊστική ή Βουδιστική κοινωνία θα υιοθετήσει μια εσωτερική αντίληψη της ύπαρξης, άσχετα αν θα ακολουθήσει τον δρόμο των Διδασκάλων των Ουπανισάδ ή του Βούδα. Αν γεννιέται σε μια Δυτική κοινωνία που ακολουθεί τον Ιουδαϊσμό, τον Χριστιανισμό ή το Ισλάμ, θα υιοθετήσει μια εξωτερική αντίληψη της ύπαρξης. Το πολύ-πολύ οι πραγματικοί αναζητητές της εξήγησης της ύπαρξης να στραφούν προς τον Μυστικισμό των θρησκειών τους, ξεφεύγοντας από τα στενά πλαίσια της ορθοδοξίας, ή να αλλάξουν θρησκεία.

Τελικά οι κοινωνίες είναι όχι μόνο εξωτερικές κι ενδιαφέρονται μόνο για την πολιτικο-κοινωνικο-οικονομική κατάσταση και χρησιμοποιούν την γνώση, την θρησκεία, κλπ. για την χειραγώγηση των πληθυσμών αλλά είναι επίσης πραγματικά αδιάφορες για την Πραγματική Γνώση, για τον Αληθινό Άνθρωπο, για την Ορθή Ζωή. Θα πρέπει κάποιος, αυτός ο ίδιος, μόνος του, να ερευνήσει για την Αλήθεια. Και πως θα το κάνει; Ξεκινώντας από την δεδομένη κατάσταση που είμαστε, που είναι ο καθένας, το πρώτο πράγμα που πρέπει να αναρωτηθεί κάποιος είναι ότι Αυτός ο Ίδιος, η Παρουσία που Είναι, Εδώ, μέσα στο σώμα, ποιες δυνάμεις ή ποιες λειτουργίες πρέπει να χρησιμοποιεί;

Ερευνώντας εξωτερικά, μέσω της διανόησης, μπορεί να υιοθετήσει μια εσωτερική ή μια εξωτερική αντίληψη της ύπαρξης (κι αυτό έχει βέβαια την σημασία του). Αλλά η διανόηση μπορεί μόνο να διερευνήσει τον Προσανατολισμό. Δεν μπορεί να σε πάει παραπέρα. Αν θέλεις πραγματικά να μάθεις την Αλήθεια θα πρέπει να εγκαταλείψεις την διανόηση και να Έρθεις στον Εαυτό, στην Αληθινή Παρουσία, Εδώ, Τώρα. Να αναζητήσεις Μέσα στην Ίδια την Ύπαρξή σου, την Αληθινή Ουσία, το Περιεχόμενο και το Νόημα της Ύπαρξης. Αν και στην Εσωτερική Παράδοση και στην Μυστικιστική Κίνηση μιλούν για Διαλογισμό, Γιόγκα, Προσευχή, Πνευματική Πρακτική, αν εμβαθύνουμε λίγο και δώσουμε λίγη προσοχή θα Δούμε ότι όλες αυτές οι Πνευματικές Μέθοδοι δεν είναι ένα πράγμα που πρέπει να κάνουμε αλλά μάλλον πράγματα που πρέπει να εγκαταλείψουμε, στοχεύοντας στην Εσωτερική Φυσική Αδιατάρακτη Παρουσία της Ύπαρξης, πέρα από τις επιφανειακές δραστηριότητες κι όσα συμβαίνουν στην επιφάνεια, μέχρι να το Βιώσουμε πραγματικά και να Περάσουμε σε Ένα Άλλο Επίπεδο Ύπαρξης. Ο Αληθινός Διαλογισμός είναι Μη-διαλογισμός ή τελείωμα κάθε διαλογιστικής προσπάθειας κι εγκατάλειψη κάθε αντίληψης περί πνευματικής εξέλιξης ή φώτισης που πρέπει να πραγματοποιηθεί. Το αληθινό Γιόγκα είναι η απόλυτη ηρέμηση των νοητικών δραστηριοτήτων. Η Αληθινή Προσευχή είναι η Βαθιά Σιγή μπροστά στην Απεραντοσύνη της Παρουσίας.

Έτσι η Στροφή Προς Τον Εαυτό, που είναι η Αληθινή Αυτογνωσία (κι όχι γνώση με διανοητική δραστηριότητα) είναι στην πραγματικότητα μια Συνειδητή και Συνειδησιακή Μετατόπιση από τον χώρο του γίγνεσθαι, της δραστηριότητας της νόησης, των αισθήσεων, στον Πραγματικό Χώρο του Είναι. Αυτό που Είμαστε (η Παρουσία Εδώ, η Συνείδηση, η Ψυχή) «Είναι» κι Εκδηλώνεται Εδώ, Τώρα. Δεν χρειάζεται να «γίνουμε» κάτι. Κι η Συνειδητοποίηση, η Κατανόηση Αυτού που Είμαστε είναι Αυθόρμητη Άμεση και χωρίς περαιτέρω επεξεργασία. Η Ύπαρξη Αναγνωρίζεται (Εσωτερικά, Άμεσα) και Διαφωτίζεται από Μόνη της, Χωρίς Προσπάθεια. Είναι η παλιά συνήθεια, ο τρόπος που ανατραφήκαμε να λειτουργούμε (μέσω της διανόησης) που αναδύεται και ψάχνει να «ερμηνεύσει». Αν Μένουμε Ήσυχοι και το Αφήνουμε να Λειτουργεί θα Αποκατασταθεί από μόνο του κι όλες οι εξωτερικές δραστηριότητες (περιττές άλλωστε) θα εγκαταλειφθούν κι όλες οι «απαντήσεις» για την ύπαρξη θα δοθούν. Όταν δεν κάνεις ερωτήσεις (αλλά απλά παρατηρείς με προσοχή) δίνεις την ευκαιρία να δοθούν οι αληθινές απαντήσεις στις πραγματικές ανάγκες της ζωής.

Έτσι αρκεί να Κατανοήσει κάποιος ότι ο εξωτερικός δρόμος λειτουργίας που μας έμαθε η κοινωνία είναι αδιέξοδος. Όλες οι αντιλήψεις των ανθρώπων κι οι εξωτερικές θεωρίες και διδασκαλίες κι οι θρησκείες είναι διανοητικά σκουπίδια που δείχνουν με το αδιέξοδό τους την μοναδική αληθινή απάντηση που έχουμε ανάγκη. Ποιος Είμαι; Που Είμαι; Τι Είμαι; Αυτή την Απάντηση Μπορεί να την Δώσει μόνο ο Ίδιος ο Άνθρωπος, από Μέσα του. Τι Κάνω; Τι πρέπει να κάνω; Αυτό ακριβώς που Πρέπει να Κατανοήσουμε είναι ότι Πρέπει να Μετατοπιστούμε από τον χώρο της δραστηριότητας (του γίγνεσθαι) στον Χώρο του Είναι. Άρα δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι αλλά να εγκαταλείψουμε αυτό που ήδη κάνουμε (την δραστηριότητα) και να Συναισθανθούμε Αυτό που Είμαστε Ήδη. Αυτή είναι η Οδός της Ησυχίας, της Μη-Δράσης, που δεν σημαίνει αδράνεια αλλά εγκατάλειψη της αδιέξοδης δράσης. Αυτό που Εκδηλώνεται Πλέον από μέσα μας Είναι η Ίδια η Ύπαρξη, η Μία Ζωή της Ενότητας, χωρίς περιορισμούς (εγώ, διαχωρισμούς, δυαδικότητα). Έτσι λύνεται όχι μόνο το Πρόβλημα της Ύπαρξης αλλά και της Δράσης μέσα στην Ζωή. Τελείως Φυσικά κι όχι μέσα από ανόητες ανθρώπινες δραστηριότητες.

Μόνο Εσύ, ο Ίδιος ο Άνθρωπος, Έχεις Ευθύνη και Δικαίωμα να Νοιώσεις Τι Είσαι (και κατ΄ επέκταση Πως να Δράσεις). Καμία διανόηση, καμία θεωρία, καμία θρησκεία, καμία κοινωνία, κανένας άλλος άνθρωπος, δεν μπορεί να σου πει Τι Είσαι. Πρέπει Εσύ, ο Ίδιος ο Άνθρωπος, να είσαι Εξαρχής Ελεύθερος (από εξωτερικές εξαρτήσεις, από γνώσεις και πληροφορίες της κοινωνίας) και να επιλέξεις τον Μόνο Αρμόδιο να σου Απαντήσει για Αυτό που Είσαι, τον Ίδιο τον Εαυτό, την Παρουσία, Εδώ, Τώρα. Αυτή είναι η Μόνη Πραγματική Δράση. Αν ψάχνεις αλλού ή με άλλος τρόπους δεν θα βρεις απάντηση και αν αφήνεις τους άλλους να σου λένε τι είσαι, είσαι απλά δούλος. Το να Αφυπνιστείς στον Ίδιο, τον Πραγματικό Εαυτό σου, εγκαταλείποντας την εξωτερική δραστηριότητα και να Μείνεις Ήσυχος χωρίς να «κάνεις τίποτα» στο Είναι, είναι κάτι που πρέπει να Βιώσεις από Μόνος σου. Δεν έχει σημασία να σου πει κάποιος πως είναι ή πως θα πρέπει να είναι. Δες το Μόνος σου, Εδώ, Τώρα. Δεν υπάρχει χρόνος, ούτε εξέλιξη, ούτε αναβολή. Οποιαδήποτε στιγμή σταθείς μπροστά στο Ερώτημα (στο «μέλλον» που φτιάχνει η σκέψη) θα είσαι πάλι Εδώ, Τώρα, στο Παρόν. Η Απάντηση δίνεται πάντα στο Απόλυτο Παρόν. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Αν δεν το Κάνεις Τώρα ή το αναβάλλεις απλά συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, έτσι όπως σου έμαθαν ή όπως έμαθες στη ζωή.

Μπορεί κάποιος να πει, πως το κάνεις αυτό άμεσα; Στην πραγματικότητα μόνο άμεσα γίνεται. Ο χρόνος είναι μόνο η Στιγμή που Ρέει κι όχι «διάρκεια». Ο χρόνος σαν «διάρκεια» και «εξέλιξη» είναι μια ψευδαίσθηση της σκέψης. Τι αλλάζει; Τι εξελίσσεται; Όχι το Είναι αλλά μόνο τα εξωτερικά φαινόμενα. Πως γίνεται λοιπόν; Πως το Κάνεις; Γίνεται πολύ απλά, όπως όταν σφίγγεις το χέρι σε γροθιά και μετά ανοίγεις το χέρι (εγκαταλείποντας την προσπάθεια, την διοχέτευση ενέργειας, την ένταση, το «σφίξιμο»). Ο περιορισμός, το εγώ, η προσωπικότητα είναι μια δραστηριότητα του Είναι, είναι σαν την γροθιά του σφιγμένου χεριού. Που πηγαίνει η γροθιά όταν χαλαρώνεις το χέρι; Που πηγαίνει το εγώ όταν το εγκαταλείπεις; Υπάρχει Μόνο το Είναι. Απλά Κατανόησε ότι οποιαδήποτε «κίνηση», προσπάθεια, δραστηριότητα, είναι σαν το σφίξιμο της γροθιάς. Κι όπως το χέρι αχρηστεύεται και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε τίποτα άλλο όταν είναι σφιγμένο σε γροθιά έτσι και η Ύπαρξη αχρηστεύεται όταν «περιορίζεται» σε εγώ, δρα διαχωριστικά, ατομικά κι εσφαλμένα. Μπορείς, στο Κράτημα της Αναπνοής να Σταθείς, να Νοιώσεις Αυτό Που Είσαι, χωρίς δραστηριότητα της σκέψης; Τι θα συμβεί; Η Αντίληψη θα Απελευθερωθεί, θα Αγκαλιάσει τα Πάντα και θα Υπάρχουν Όλα φωτισμένα από αυτή την Όραση της Ενότητας των Πάντων. Όταν σβήνει ο περιορισμός της σκέψης, του εγώ, Όλα Είναι Ένα. Στην πραγματικότητα τι συμβαίνει; Δεν συμβαίνει τίποτα. Εμείς Βλέπουμε Αλλιώς. Βλέπουμε την Πραγματικότητα Όπως Ακριβώς είναι, Μια Ενότητα, Μια Αλληλένδετη Ζωή, χωρίς διαχωρισμούς. Η διάλυση της νοητικής δραστηριότητας (του νοητικού συμπλέγματος του εγώ, του «κέντρου», του περιορισμού) Αποκαθιστά την Αντίληψη στην Πραγματική Ελεύθερη κι Ανόθευτη Λειτουργία της. Δεν χάνεται τίποτα. Η Αντίληψη Ελεύθερη Απεριόριστη Λειτουργεί Απρόσκοπτα μέσα από το σώμα. Η διαφορά είναι ότι λειτουργεί τώρα απρόσκοπτα (ενώ πριν νοθευόταν με ερμηνείες, προσωπικές επιλογές, και αδιέξοδες δράσεις). Η Εμπειρία της Ζωής όμως τώρα είναι τελείως διαφορετική. Ερχόμενος στον Πραγματικό Εαυτό, τον Ελεύθερο, τον Απεριόριστο (χωρίς εγώ), Έρχεσαι στον Πραγματικό Κόσμο, στην Αληθινή Ζωή, στον Κόσμο του Είναι, που δεν έχει καμία σχέση με τον ψεύτικο κόσμο που έφτιαξε η σκέψη και μέσα στην οποία σε τοποθετεί η σκέψη.

Εδώ, Τώρα, Κατανοείς τι Σημαίνει Αφύπνιση. Μια Κατάσταση Ελευθερίας, Απεριόριστης Αντίληψης, που Αγκαλιάζει τα Πάντα σε Μια Ενότητα. Είναι Μια Κατάσταση της Συνείδησης που Έχει Ελευθερωθεί από τους περιορισμούς, από το εγώ, από το «κέντρο» αντίληψης. Είναι λοιπόν μια Εμπειρία Πλατύτερη από την εμπειρία ενός εγώ. Γίνεται κατανοητό ότι κανένα περιορισμένο εγώ δεν μπορεί να έχει την Εμπειρία της Ελευθερίας (όσο μένει στο εγώ). Η Φώτιση (η Πραγματική Φώτιση) είναι Μια Κατάσταση της Συνείδησης αλλά όχι εμπειρία ενός εγώ. Υπάρχει Φώτιση (όταν διαλύεται το εγώ) αλλά δεν υπάρχει Φωτισμένος (σαν εγώ). Στο Φως της Νέας Κατανόησης του Κόσμου Όλα Είναι Καθώς Πρέπει, Ήρεμα και Ειρηνικά και Ρέουν μέσα στην αλλαγή χωρίς «θόρυβο». Το γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι σε σύγχυση, σε διαμάχη, σε πόλεμο, πληγώνουν ο ένας τον άλλο, είναι κάτι που συμβαίνει. Έχει την εξήγησή του (αν θέλουμε κάποια εξήγηση) στην άγνοια. Πρέπει να σταματήσει η άγνοια για να σταματήσει όλο αυτό και να έρθει ειρήνη στη γη. Το να μπεις στο όνειρο των ανθρώπων και να τους μιλήσεις για το καλό και το κακό μπορεί να φαίνεται χρήσιμο σε κάποιους (και να ανακουφίζει ίσως προσωρινά την δυστυχία κάποιων καταστάσεων) αλλά σίγουρα δεν είναι η Λύση.

Ο Μόνος Αληθινός Δρόμος είναι Ο δρόμος της Αφύπνισης του Πραγματικού Εαυτού. Το να δραστηριοποιείσαι «έξω» αναζητώντας θεωρίες, διδασκαλίες, ηθικές, τρόπους ζωής, είναι μια μάταιη σπατάλη δυνάμεων. Οι κοινωνίες δεν θα δώσουν ποτέ λύση. Οι διδασκαλίες και οι θρησκείες (όσο εμπνευσμένα δόγματα κι αν έχουν) δεν θα δώσουν ποτέ απαντήσεις. Είτε έτσι είτε αλλιώς ο Άνθρωπος, ο Καθένας μας, θα πρέπει αργά ή γρήγορα να απαντήσει πραγματικά (όχι θεωρητικά ή διανοητικά) στην Μόνη Αληθινή Ερώτηση. Ποιος Είμαι; Που Είμαι; Τι Είμαι; Τι Κάνω; Πως το Κάνω; (αν πρέπει να «κάνω» κάτι). Θα Πρέπει να απαντήσουμε και να Κάνουμε την Επιλογή μας. Θα Αφυπνιστούμε επιτέλους; Ή θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε μέσα στον ύπνο του δικαίου, σαν να μην τρέχει τίποτα. Αν δεν Νοιαστείς Εσύ για την Ύπαρξή σου ποιος θα το κάνει για σένα;

Αδελφοί! Είναι Ώρα να Εγερθούν οι νεκροί από τους τάφους τους. Οι νεκροί είμαστε εμείς και το όνειρο είναι ο τάφος μας, το όνειρο που χτίζουμε με την σκέψη, το όνειρο που τρέφει η κοινωνία, το όνειρο που εμείς αφήνουμε να συνεχίζεται. Ας Αφυπνισθούμε! Ας το Κάνουμε! Και τότε Όλα θα «Προστεθούν» κι η Ειρήνη κι η Αλήθεια κι η Ζωή. Θυμηθείτε τον Μεγάλο Διδάσκαλο των Εσσαίων. Ο Ιησούς Γνώριζε. Κι ο Ιησούς μιλούσε για την Βασιλεία των Ουρανών Μέσα μας, που Είναι Μέσα μας και δεν έρχεται με εξωτερικές δραστηριότητες ή έξω, στον κόσμο και στον χρόνο. Είναι Ήδη Μέσα μας! Τόσο απλό! Τόσο Θαυμάσιο! Τόσο Εκπληκτικό! Έχετε Ειρήνη Μέσα σας. Ειρήνη φέρτε έξω στο κόσμο.

Monday, 22 December, 2025

Chapter 18. Impurity

The Island Within: A Meditation on Purity and Transcendence

In the vast ocean of existence, where waves of birth and death crash endlessly upon the shores of consciousness, there comes a moment when the seeker stands at the threshold of profound recognition. Like autumn leaves that have forgotten their greenness, the soul finds itself trembling before the great messengers of transformation, those silent heralds who remind us that all journeys toward embodiment must eventually turn homeward toward the infinite.

The ancients spoke of standing at the door of departure, that liminal space where the known world grows thin and transparent, revealing glimpses of what lies beyond. Here, in this pregnant pause between breaths, the traveler discovers a truth both terrifying and liberating: the provisions gathered for worldly journeys—wealth, reputation, the accumulated debris of desires—hold no currency in the realm that beckons. One cannot purchase passage with gold that tarnishes, nor can one carry forward the heavy baggage of unexamined living.

The Sacred Architecture of Self-Becoming

What, then, is the seeker to do when confronted with this poverty of preparation? The mystics whisper of an island, not fixed in any outer geography but rising from the depths of consciousness itself. This is no ordinary landmass, no mere refuge from the storm, but rather a sovereign territory of awareness—a place where the soul recognizes its own capacity for independence from the turbulent seas of craving and aversion that surround it.

To build this island is to engage in the most sacred of labors. It requires the steady, devoted application of wisdom, that luminous faculty which sees through appearances into the heart of things. The work is arduous, demanding the full presence of the artisan-soul, who must chisel away at the rock of ignorance with patient persistence. There is no hurrying this architecture of awakening; each stone of understanding must be carefully placed, each foundation of virtue solidly established.

When the accumulated sediments of impurity—those dark residues of unmindful action and clouded perception—are finally swept away by the wind of discernment, something miraculous emerges. The being, now free from the gravitational pull of guilt and confusion, discovers itself capable of ascending into realms previously unimagined. These are the heavenly worlds of the elect, not places located in some distant cosmic geography, but rather dimensions of consciousness available to those who have purified their vision.

The Alchemy of Purification

Consider the sacred craft of the metalworker, who stands before the forge with silver ore in hand. The master smith does not expect perfection to emerge in a single, dramatic gesture. Rather, with infinite patience and careful attention, the artisan heats the metal, watching as impurities rise to the surface. One by one, these dross elements are blown away—not all at once in some violent purging, but gradually, rhythmically, like breath itself. Little by little, from time to time, the work continues until what remains is pure, luminous, reflective of light.

So too must the seeker approach the purification of consciousness. The spiritual alchemy is not accomplished through dramatic renunciations or sudden conversions alone, but through the steady, incremental removal of that which obscures the soul's natural radiance. Each moment of mindfulness, each choice to act with integrity rather than impulse, each instance of seeing clearly rather than through the distorting lens of desire—these are the gentle breaths that blow away impurity.

Yet here lies a profound paradox that only the mystics truly understand: the very instrument meant to purify can become the source of corruption. Like iron, which spawns rust from its own substance and is thereby destroyed, so too can the seeker's own actions become the agent of downfall. The transgressor weaves a net from the threads of unmindful deeds, and this net becomes both prison and path—leading not toward liberation but deeper into the labyrinth of suffering.

The Subtlety of Corruption

In the realm of spiritual understanding, corruption wears many masks. There are the obvious taints—the neglect that allows prayer to become mere repetition empty of presence, the sloth that permits the body's vitality to decay, the thoughtlessness that renders the watchful mind dull and inattentive. These are the coarse impurities that even the beginner can recognize.

But there are subtler corruptions that escape notice, weaving themselves into the very fabric of daily existence. The seeker must cultivate a vision penetrating enough to perceive how even virtuous actions can be tainted when performed without wisdom, how beneficence itself can be corrupted by the greed for recognition or return. All ways, whether conventionally labeled good or evil, can become pathways to bondage when walked without awareness.

Among all possible taints, however, there exists one that towers above the rest like a mountain obscuring the sun: ignorance—that fundamental not-knowing which mistakes the transient for the eternal, the constructed for the real, the conditioned for the absolute. This is the greatest darkness, the primary obscuration from which all other confusions flow. To throw off this taint is not merely to acquire information but to undergo a transformation of understanding so complete that one's very mode of perceiving reality is revolutionized.

The Two Paths of Living

The contemplative tradition recognizes two fundamental modes of human existence, two paths that diverge in the garden of choice. One path is deceptively easy, requiring no courage, no self-examination, no confrontation with uncomfortable truths. This is the way of the shameless, those who live like crows—opportunistic, loud, taking what glitters without discerning its true value. Such individuals may appear bold, even heroic in their transgressions, but theirs is a wretched freedom, purchased at the cost of integrity and inner peace.

Life along this path may seem smooth initially, for it flows with the current of impulse and the tide of collective unconsciousness. Yet this ease is illusory, a temporary comfort that disguises the slow erosion of the soul's capacity for joy, meaning, and authentic connection.

The second path presents a stark contrast. Here, life reveals its difficulty to the modest seeker who continually seeks purity in thought, word, and deed. This individual moves through the world with disinterest in the clamoring demands of ego, maintaining an inner quietude that remains spotless even amid the chaos of existence. Intelligence here is not mere cleverness but a penetrating wisdom that recognizes the interdependence of all things and acts accordingly.

Why is this path so difficult? Because it requires constant vigilance, moment-by-moment awareness, the courage to swim against the current of collective conditioning. It demands the willingness to be unpopular, to stand alone if necessary, to choose truth over comfort repeatedly.

The Architecture of Self-Destruction

The mystical teachings identify specific behaviors that function like pickaxes, allowing the individual to excavate their own destruction even while living. To destroy life—whether through violence toward others or the slow suicide of unmindful living—is to sever oneself from the web of interconnection that sustains all beings. To speak untruth is to poison the well of communication from which all relationship drinks. To take what is not freely given is to violate the sacred boundaries that allow trust and cooperation to flourish.

Sexual transgression, the violation of committed relationships, represents a particularly insidious form of boundary dissolution, one that damages not only the immediate parties but sends ripples through families and communities. And the surrender to intoxication—that deliberate clouding of consciousness—represents perhaps the most direct assault on the very faculty needed for liberation.

Each of these actions serves to dig up one's own root, to undermine the foundation of wellbeing and spiritual progress. They are not violations of arbitrary rules imposed by external authority but rather organic consequences of misunderstanding the nature of reality itself.

The Poison of Comparison

In the contemplative life, a subtle poison often goes unnoticed: the tendency to measure one's path against another's, to fret about the provisions others receive while neglecting one's own inner work. This comparative consciousness finds no rest, for it is forever oscillating between envy and pride, never settling into the peace of acceptance.

The world, in its conventional operation, distributes its favors according to faith or pleasure—sometimes seemingly at random, often apparently unjust. But the seeker who has uprooted the very capacity for resentful comparison discovers a rest that persists both in daylight activity and nighttime repose. This is not the rest of inaction but the peace of one who has ceased the exhausting labor of constantly positioning oneself relative to others.

The Fire, the Shark, the Snare, the Torrent

The mystical tradition employs elemental imagery to convey the dangers that beset the path. There is no fire comparable to passion—that burning which consumes from within, never satisfied, always demanding more fuel. Like fire, passion transforms everything it touches, reducing complex realities to ash and char.

There is no predator as dangerous as hatred—that shark circling in the depths of consciousness, waiting to tear apart any possibility of peace or connection. Hatred sees enemies everywhere, finding perpetual justification for its aggression.

There is no trap as effective as folly—that snare woven from illusion and short-sightedness, which catches the unwary mind and holds it captive to repeated patterns of suffering. And there is no force as overwhelming as greed—that torrent which sweeps away discernment, carrying the grasping mind toward endless accumulation without satisfaction.

These four represent the primary obstacles to liberation, and the seeker must recognize them not as abstract concepts but as living forces active in consciousness.

The Mirror and the Shadow

A peculiar asymmetry characterizes human perception: the faults of others appear with crystalline clarity, while one's own faults remain conveniently obscured. Like a farmer winnowing grain, tossing chaff into the wind, the unaware individual readily identifies and broadcasts the shortcomings of neighbors, colleagues, strangers. Yet this same person conceals personal faults as skillfully as a cheat hides weighted dice from an opponent.

This dynamic is not mere hypocrisy but rather a structural feature of ego-consciousness, which must maintain its own coherence by projecting shadow material outward. The one who makes a habit of fault-finding and takes offense easily discovers that paradoxically, their own passions multiply. For in the very act of judging another, one strengthens the judgmental stance itself, moving further from the destruction of passion that is the goal of the path.

The Pathless Path

The authentic spiritual journey cannot be accomplished through mere external performances. There is no magical pathway through the air, no shortcuts that bypass the necessary inner work. A person does not become a true renunciate simply by adopting the robes and rituals of renunciation. The world—conventional, surface-level consciousness—delights endlessly in such vanities, mistaking appearance for substance.

But those who have truly awakened, those rare beings who have seen through the veil of appearances, stand free from such delusions. They recognize that no creatures possess eternal, unchanging essence; all beings arise and pass away in the vast dance of dependent origination. Yet the awakened themselves, having realized the deathless dimension, remain unshaken by this flux. They have found the island.

The Call to the Eternal Present

This, then, is the contemplative invitation: to build within oneself an island of awareness that remains stable amid the ocean of change. Not through denial of impermanence, but through recognition that within the very heart of change lies an unchanging capacity to witness, to know, to be present.

The work begins now, in this very moment. There is no provision needed except presence, no baggage to carry except awareness, no credential required except sincerity. The door of departure that once seemed to lead to annihilation is revealed instead as a threshold to transformation—a passageway not to non-existence but to a more authentic mode of being.

When impurities are blown away like dust from a mirror's surface, what remains is not emptiness but clarity—the soul's natural radiance, which has always been present but obscured. This radiance recognizes itself as both limited form and limitless awareness, both the wave and the ocean, both the island and the sea.

In this recognition lies the peace that transcends understanding, the freedom that requires no external validation, the love that needs no object. This is the mystical reality toward which all genuine spiritual practice points—not some distant future attainment but a present possibility, available in each breath, each moment of clear seeing, each choice to align with wisdom rather than confusion.

The path is walked one step at a time, yet each step contains the entirety of the journey. The island is built slowly, yet in each moment of authentic practice, it is already complete. This paradox cannot be resolved through logic but only through the direct experience of those who dare to make themselves sovereign in the midst of dissolution, wise in the face of ignorance, awake in the dream of existence.

…

Το Νησί Εντός: Ένας Διαλογισμός στην Καθαρότητα και την Υπέρβαση

Στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης, όπου τα κύματα της γέννησης και του θανάτου σκάζουν ασταμάτητα στις ακτές της συνείδησης, έρχεται μια στιγμή όπου ο αναζητητής στέκεται στο κατώφλι μιας βαθιάς αναγνώρισης. Σαν τα φθινοπωρινά φύλλα που έχουν ξεχάσει το πράσινό τους, η ψυχή βρίσκεται να τρέμει μπροστά στους μεγάλους αγγελιοφόρους της μεταμόρφωσης, αυτούς τους σιωπηλούς κήρυκες που μας υπενθυμίζουν ότι όλα τα ταξίδια προς την ενσάρκωση πρέπει τελικά να στραφούν προς το σπίτι, προς το άπειρο.

Οι αρχαίοι μιλούσαν για το να στέκεται κανείς στην πόρτα της αναχώρησης, εκείνο τον οριακό χώρο όπου ο γνωστός κόσμος γίνεται λεπτός και διαφανής, αποκαλύπτοντας ματιές από ό,τι βρίσκεται πέρα. Εδώ, σε αυτή την έγκυο παύση ανάμεσα στις αναπνοές, ο ταξιδιώτης ανακαλύπτει μια αλήθεια ταυτόχρονα τρομακτική και απελευθερωτική: τα εφόδια που συγκεντρώθηκαν για τα κοσμικά ταξίδια — πλούτος, φήμη, τα συσσωρευμένα συντρίμμια των επιθυμιών — δεν έχουν καμία αξία στο βασίλειο που καλεί. Δεν μπορεί κανείς να αγοράσει πέρασμα με χρυσό που αμαυρώνεται, ούτε να κουβαλήσει μπροστά το βαρύ φορτίο μιας ανεξέταστης ζωής.

Η Ιερή Αρχιτεκτονική της Αυτο-Γένεσης

Τι, λοιπόν, πρέπει να κάνει ο αναζητητής όταν αντιμετωπίζει αυτή την φτώχεια προετοιμασίας; Οι μυστικοί ψιθυρίζουν για ένα νησί, όχι σταθερό σε καμία εξωτερική γεωγραφία αλλά αναδυόμενο από τα βάθη της ίδιας της συνείδησης. Αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο κομμάτι γης, ούτε απλή καταφυγή από την καταιγίδα, αλλά μάλλον ένα κυρίαρχο έδαφος επίγνωσης — ένα μέρος όπου η ψυχή αναγνωρίζει την ίδια της την ικανότητα για ανεξαρτησία από τις ταραγμένες θάλασσες της λαχτάρας και της απέχθειας που την περιβάλλουν.

Το να χτίσει κανείς αυτό το νησί σημαίνει να εμπλακεί στην πιο ιερή από τις εργασίες. Απαιτεί την σταθερή, αφοσιωμένη εφαρμογή της σοφίας, εκείνης της φωτεινής ικανότητας που βλέπει πέρα από τις εμφανίσεις στην καρδιά των πραγμάτων. Η εργασία είναι κοπιαστική, απαιτώντας την πλήρη παρουσία της ψυχής-τεχνίτη, που πρέπει να σμιλεύει τον βράχο της άγνοιας με υπομονετική επιμονή. Δεν υπάρχει βιάση σε αυτή την αρχιτεκτονική της αφύπνισης· κάθε πέτρα κατανόησης πρέπει να τοποθετηθεί προσεκτικά, κάθε θεμέλιο αρετής να εδραιωθεί σταθερά.

Όταν τα συσσωρευμένα ιζήματα της ακαθαρσίας — εκείνα τα σκοτεινά κατάλοιπα της απρόσεκτης δράσης και της θολωμένης αντίληψης — σαρωθούν τελικά από τον άνεμο της διάκρισης, κάτι θαυμαστό αναδύεται. Το ον, πλέον ελεύθερο από την βαρυτική έλξη της ενοχής και της σύγχυσης, ανακαλύπτει τον εαυτό του ικανό να ανυψωθεί σε βασίλεια προηγουμένως αδιανόητα. Αυτά είναι οι ουράνιοι κόσμοι των εκλεκτών, όχι μέρη τοποθετημένα σε κάποια μακρινή κοσμική γεωγραφία, αλλά μάλλον διαστάσεις συνείδησης διαθέσιμες σε όσους έχουν καθαρίσει την όρασή τους.

Η Αλχημεία της Καθαρότητας

Σκεφτείτε την ιερή τέχνη του μεταλλουργού, που στέκεται μπροστά στη φωτιά με αργυρομετάλλευμα στο χέρι. Ο δάσκαλος σιδηρουργός δεν περιμένει η τελειότητα να αναδυθεί σε μια μοναδική, δραματική χειρονομία. Αντίθετα, με άπειρη υπομονή και προσεκτική προσοχή, ο τεχνίτης θερμαίνει το μέταλλο, παρακολουθώντας τις ακαθαρσίες να ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Μία προς μία, αυτά τα απόβλητα στοιχεία φυσούνται μακριά — όχι όλα μαζί σε κάποια βίαιη κάθαρση, αλλά σταδιακά, ρυθμικά, σαν την ίδια την αναπνοή. Σιγά σιγά, από καιρό σε καιρό, η εργασία συνεχίζεται μέχρι να μείνει καθαρό, φωτεινό, ανακλαστικό του φωτός.

Έτσι ακριβώς πρέπει και ο αναζητητής να προσεγγίσει την κάθαρση της συνείδησης. Η πνευματική αλχημεία δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσω δραματικών αποκηρύξεων ή ξαφνικών μεταστροφών, αλλά μέσω της σταθερής, σταδιακής αφαίρεσης εκείνου που σκιάζει την φυσική ακτινοβολία της ψυχής. Κάθε στιγμή ενσυνειδητότητας, κάθε επιλογή να δράσει κανείς με ακεραιότητα αντί για παρόρμηση, κάθε περίσταση να βλέπει καθαρά αντί μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της επιθυμίας — αυτές είναι οι ήπιες αναπνοές που φυσούν μακριά την ακαθαρσία.

Ωστόσο εδώ κρύβεται ένα βαθύ παράδοξο που μόνο οι μυστικοί κατανοούν αληθινά: το ίδιο το εργαλείο που προορίζεται να καθαρίσει μπορεί να γίνει πηγή διαφθοράς. Σαν τον σίδηρο, που γεννά σκουριά από την ίδια του την ουσία και έτσι καταστρέφεται, έτσι και οι πράξεις του ίδιου του αναζητητή μπορούν να γίνουν ο παράγοντας της πτώσης. Ο παραβάτης υφαίνει ένα δίχτυ από τις κλωστές των απρόσεκτων πράξεων, και αυτό το δίχτυ γίνεται ταυτόχρονα φυλακή και μονοπάτι — οδηγώντας όχι προς την απελευθέρωση αλλά βαθύτερα στον λαβύρινθο του πόνου.

Η Λεπτότητα της Διαφθοράς

Στο βασίλειο της πνευματικής κατανόησης, η διαφθορά φοράει πολλές μάσκες. Υπάρχουν οι προφανείς μολύνσεις — η παραμέληση που επιτρέπει την προσευχή να γίνει απλή επανάληψη άδεια παρουσίας, η νωθρότητα που επιτρέπει την ζωτικότητα του σώματος να φθίνει, η απροσεξία που καθιστά το άγρυπνο νου θαμπό και απρόσεκτο. Αυτές είναι οι χονδροειδείς ακαθαρσίες που ακόμα και ο αρχάριος μπορεί να αναγνωρίσει.

Αλλά υπάρχουν πιο λεπτές διαφθορές που διαφεύγουν της προσοχής, υφαίνοντας τον εαυτό τους στο ίδιο το ύφασμα της καθημερινής ύπαρξης. Ο αναζητητής πρέπει να καλλιεργήσει μια όραση αρκετά διεισδυτική για να αντιληφθεί πώς ακόμα και ενάρετες πράξεις μπορούν να μολυνθούν όταν εκτελούνται χωρίς σοφία, πώς η ίδια η ευεργεσία μπορεί να διαφθαρεί από την πλεονεξία για αναγνώριση ή ανταπόδοση. Όλοι οι δρόμοι, είτε συμβατικά χαρακτηρισμένοι καλοί είτε κακοί, μπορούν να γίνουν μονοπάτια δεσμεύσης όταν βαδίζονται χωρίς επίγνωση.

Ανάμεσα σε όλες τις πιθανές μολύνσεις, ωστόσο, υπάρχει μία που υψώνεται πάνω από τις υπόλοιπες σαν βουνό που σκιάζει τον ήλιο: η άγνοια — εκείνη η θεμελιώδης μη-γνώση που μπερδεύει το παροδικό με το αιώνιο, το κατασκευασμένο με το πραγματικό, το εξαρτημένο με το απόλυτο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο σκοτάδι, η πρωταρχική απόκρυψη από την οποία ρέουν όλες οι άλλες συγχύσεις. Το να αποτινάξει κανείς αυτή τη μόλυνση δεν είναι απλώς να αποκτήσει πληροφορίες αλλά να υποστεί μια μεταμόρφωση κατανόησης τόσο πλήρη που ο ίδιος ο τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας επαναστατικοποιείται.

Οι Δύο Δρόμοι της Ζωής

Η διαλογιστική παράδοση αναγνωρίζει δύο θεμελιώδεις τρόπους ανθρώπινης ύπαρξης, δύο δρόμους που αποκλίνουν στον κήπο της επιλογής. Ο ένας δρόμος είναι απατηλά εύκολος, δεν απαιτεί θάρρος, αυτοεξέταση, αντιμετώπιση άβολων αληθειών. Αυτός είναι ο δρόμος των αναιδών, εκείνων που ζουν σαν κοράκια — καιροσκόποι, θορυβώδεις, παίρνοντας ό,τι γυαλίζει χωρίς να διακρίνουν την αληθινή του αξία. Τέτοια άτομα μπορεί να φαίνονται τολμηρά, ακόμα και ηρωικά στις παραβάσεις τους, αλλά η δική τους είναι μια άθλια ελευθερία, αγορασμένη με το τίμημα της ακεραιότητας και της εσωτερικής ειρήνης.

Η ζωή σε αυτόν τον δρόμο μπορεί να φαίνεται ομαλή αρχικά, γιατί ρέει με το ρεύμα της παρόρμησης και το κύμα της συλλογικής ασυνειδησίας. Ωστόσο αυτή η ευκολία είναι ψευδαισθητική, μια προσωρινή παρηγοριά που συγκαλύπτει την αργή διάβρωση της ικανότητας της ψυχής για χαρά, νόημα και αυθεντική σύνδεση.

Ο δεύτερος δρόμος παρουσιάζει μια έντονη αντίθεση. Εδώ, η ζωή αποκαλύπτει τη δυσκολία της στον σεμνό αναζητητή που συνεχώς επιδιώκει καθαρότητα στη σκέψη, τον λόγο και την πράξη. Αυτό το άτομο κινείται στον κόσμο με αδιαφορία για τις θορυβώδεις απαιτήσεις του εγώ, διατηρώντας μια εσωτερική ησυχία που παραμένει άσπιλη ακόμα και μέσα στο χάος της ύπαρξης. Η νοημοσύνη εδώ δεν είναι απλή εξυπνάδα αλλά μια διεισδυτική σοφία που αναγνωρίζει την αλληλεξάρτηση όλων των πραγμάτων και δρα αναλόγως.

Γιατί είναι αυτός ο δρόμος τόσο δύσκολος; Επειδή απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση, επίγνωση στιγμή προς στιγμή, το θάρρος να κολυμπά κανείς κόντρα στο ρεύμα της συλλογικής προσαρμογής. Απαιτεί την προθυμία να είναι κανείς αντιδημοφιλής, να στέκεται μόνος αν χρειάζεται, να επιλέγει την αλήθεια αντί για την άνεση επανειλημμένα.

Η Αρχιτεκτονική της Αυτο-Καταστροφής

Οι μυστικές διδασκαλίες προσδιορίζουν συγκεκριμένες συμπεριφορές που λειτουργούν σαν αξίνες, επιτρέποντας στο άτομο να σκάψει την ίδια του την καταστροφή ενώ ακόμα ζει. Το να καταστρέφει κανείς τη ζωή — είτε μέσω βίας προς τους άλλους είτε μέσω της αργής αυτοκτονίας της απρόσεκτης ζωής — είναι να αποκόπτει τον εαυτό του από τον ιστό αλληλεξάρτησης που συντηρεί όλα τα όντα. Το να λέει ψέματα είναι να δηλητηριάζει το πηγάδι της επικοινωνίας από το οποίο πίνουν όλες οι σχέσεις. Το να παίρνει ό,τι δεν δίνεται ελεύθερα είναι να παραβιάζει τα ιερά όρια που επιτρέπουν την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία να ανθίσουν.

Η σεξουαλική παράβαση, η παραβίαση δεσμευμένων σχέσεων, αντιπροσωπεύει μια ιδιαίτερα ύπουλη μορφή διάλυσης ορίων, που βλάπτει όχι μόνο τα άμεσα εμπλεκόμενα μέρη αλλά στέλνει κύματα μέσα σε οικογένειες και κοινότητες. Και η παράδοση στην μέθη — εκείνη η σκόπιμη θόλωση της συνείδησης — αντιπροσωπεύει ίσως την πιο άμεση επίθεση στην ίδια την ικανότητα που χρειάζεται για την απελευθέρωση.

Κάθε μία από αυτές τις πράξεις χρησιμεύει στο να ξεριζώνει κανείς την ίδια του τη ρίζα, να υπονομεύει το θεμέλιο της ευεξίας και της πνευματικής προόδου. Δεν είναι παραβιάσεις αυθαίρετων κανόνων που επιβάλλονται από εξωτερική αυθεντία αλλά μάλλον οργανικές συνέπειες της παρεξήγησης της φύσης της πραγματικότητας της ίδιας.

Το Δηλητήριο της Σύγκρισης

Στη διαλογιστική ζωή, ένα λεπτό δηλητήριο συχνά περνά απαρατήρητο: η τάση να μετρά κανείς τον δρόμο του σε σχέση με τον άλλου, να ανησυχεί για τα εφόδια που λαμβάνουν οι άλλοι ενώ παραμελεί την ίδια του την εσωτερική εργασία. Αυτή η συγκριτική συνείδηση δεν βρίσκει ανάπαυση, γιατί ταλαντώνεται ασταμάτητα ανάμεσα σε φθόνο και υπερηφάνεια, ποτέ δεν εγκαθίσταται στην ειρήνη της αποδοχής.

Ο κόσμος, στην συμβατική του λειτουργία, διανέμει τις χάρες του σύμφωνα με πίστη ή ευχαρίστηση — μερικές φορές φαινομενικά τυχαία, συχνά φαινομενικά άδικα. Αλλά ο αναζητητής που έχει ξεριζώσει την ίδια την ικανότητα για αγανακτισμένη σύγκριση ανακαλύπτει μια ανάπαυση που επιμένει τόσο στην ημερήσια δραστηριότητα όσο και στην νυχτερινή ξεκούραση. Αυτή δεν είναι η ανάπαυση της αδράνειας αλλά η ειρήνη εκείνου που έχει σταματήσει την εξαντλητική εργασία του να τοποθετεί συνεχώς τον εαυτό του σε σχέση με τους άλλους.

Η Φωτιά, ο Καρχαρίας, η Παγίδα, ο Χείμαρρος

Η μυστική παράδοση χρησιμοποιεί στοιχειακές εικόνες για να μεταδώσει τους κινδύνους που παραμονεύουν στο μονοπάτι. Δεν υπάρχει φωτιά συγκρίσιμη με το πάθος — εκείνη η καύση που καταναλώνει από μέσα, ποτέ ικανοποιημένη, πάντα απαιτώντας περισσότερο καύσιμο. Σαν τη φωτιά, το πάθος μεταμορφώνει ό,τι αγγίζει, μειώνοντας σύνθετες πραγματικότητες σε στάχτη και κάρβουνο.

Δεν υπάρχει αρπακτικό τόσο επικίνδυνο όσο το μίσος — εκείνος ο καρχαρίας που κυκλοφορεί στα βάθη της συνείδησης, περιμένοντας να διαμελίσει κάθε δυνατότητα ειρήνης ή σύνδεσης. Το μίσος βλέπει εχθρούς παντού, βρίσκοντας αέναη δικαιολογία για την επιθετικότητά του.

Δεν υπάρχει παγίδα τόσο αποτελεσματική όσο η ανοησία — εκείνο το δίχτυ υφαντό από ψευδαίσθηση και μυωπία, που πιάνει το απρόσεκτο νου και το κρατά αιχμάλωτο σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα πόνου. Και δεν υπάρχει δύναμη τόσο συντριπτική όσο η πλεονεξία — εκείνος ο χείμαρρος που σαρώνει την διάκριση, παρασύροντας τον αρπακτικό νου προς ατελείωτη συσσώρευση χωρίς ικανοποίηση.

Αυτά τα τέσσερα αντιπροσωπεύουν τα πρωταρχικά εμπόδια στην απελευθέρωση, και ο αναζητητής πρέπει να τα αναγνωρίσει όχι ως αφηρημένες έννοιες αλλά ως ζωντανές δυνάμεις ενεργές στη συνείδηση.

Ο Καθρέφτης και η Σκιά

Μια ιδιόμορφη ασυμμετρία χαρακτηρίζει την ανθρώπινη αντίληψη: τα ελαττώματα των άλλων εμφανίζονται με κρυστάλλινη σαφήνεια, ενώ τα δικά μας ελαττώματα παραμένουν βολικά κρυμμένα. Σαν τον αγρότη που λιχνίζει το σιτάρι, πετώντας τα άχυρα στον άνεμο, το μη συνειδητό άτομο εύκολα προσδιορίζει και διαλαλεί τα ελαττώματα γειτόνων, συναδέλφων, ξένων. Ωστόσο το ίδιο αυτό άτομο κρύβει τα προσωπικά ελαττώματα με την ίδια επιδεξιότητα που ένας απατεώνας κρύβει ζαβωμένα ζάρια από τον αντίπαλο.

Αυτή η δυναμική δεν είναι απλή υποκρισία αλλά μάλλον ένα δομικό χαρακτηριστικό της συνείδησης του εγώ, που πρέπει να διατηρήσει την ίδια της την συνοχή προβάλλοντας το υλικό σκιάς προς τα έξω. Εκείνος που κάνει συνήθεια την εύρεση ελαττωμάτων και προσβάλλεται εύκολα ανακαλύπτει ότι παραδόξως, τα δικά του πάθη πολλαπλασιάζονται. Γιατί στην ίδια την πράξη της κρίσης ενός άλλου, ενισχύει κανείς την ίδια την κριτική στάση, απομακρυνόμενος περαιτέρω από την καταστροφή του πάθους που είναι ο στόχος του δρόμου.

Το Μονοπάτι Χωρίς Μονοπάτι

Το αυθεντικό πνευματικό ταξίδι δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω απλών εξωτερικών επιδόσεων. Δεν υπάρχει μαγικό μονοπάτι στον αέρα, καμία συντόμευση που παρακάμπτει την απαραίτητη εσωτερική εργασία. Ένα άτομο δεν γίνεται αληθινός αποκηρυκτής απλώς υιοθετώντας τα ράσα και τις τελετουργίες της αποκήρυξης. Ο κόσμος — η συμβατική, επιφανειακή συνείδηση — ευχαριστιέται ατελείωτα με τέτοιες ματαιοδοξίες, μπερδεύοντας την εμφάνιση με την ουσία.

Αλλά εκείνοι που έχουν αληθινά αφυπνιστεί, εκείνα τα σπάνια όντα που έχουν δει πέρα από το πέπλο των εμφανίσεων, στέκονται ελεύθεροι από τέτοιες ψευδαισθήσεις. Αναγνωρίζουν ότι κανένα πλάσμα δεν κατέχει αιώνια, αμετάβλητη ουσία· όλα τα όντα αναδύονται και παρέρχονται στον απέραντο χορό της εξαρτημένης γένεσης. Ωστόσο οι αφυπνισμένοι οι ίδιοι, έχοντας συνειδητοποιήσει την αθάνατη διάσταση, παραμένουν ακλόνητοι από αυτή τη ροή. Έχουν βρει το νησί.

Η Κλήση προς το Αιώνιο Παρόν

Αυτή, λοιπόν, είναι η διαλογιστική πρόσκληση: να χτίσει κανείς μέσα στον εαυτό του ένα νησί επίγνωσης που παραμένει σταθερό μέσα στον ωκεανό της αλλαγής. Όχι μέσω άρνησης της ατέλειας, αλλά μέσω αναγνώρισης ότι μέσα στην ίδια την καρδιά της αλλαγής κρύβεται μια αμετάβλητη ικανότητα να μαρτυρεί, να γνωρίζει, να είναι παρούσα.

Η εργασία αρχίζει τώρα, σε αυτή ακριβώς τη στιγμή. Δεν χρειάζεται κανένα εφόδιο εκτός από παρουσία, κανένα φορτίο να κουβαλήσει εκτός από επίγνωση, κανένα διαπιστευτήριο εκτός από ειλικρίνεια. Η πόρτα της αναχώρησης που κάποτε φαινόταν να οδηγεί σε αφανισμό αποκαλύπτεται αντ' αυτού ως κατώφλι μεταμόρφωσης — ένα πέρασμα όχι προς την μη-ύπαρξη αλλά προς έναν πιο αυθεντικό τρόπο ύπαρξης.

Όταν οι ακαθαρσίες φυσούνται μακριά σαν σκόνη από την επιφάνεια ενός καθρέφτη, αυτό που μένει δεν είναι κενό αλλά σαφήνεια — η φυσική ακτινοβολία της ψυχής, που ήταν πάντα παρούσα αλλά σκιασμένη. Αυτή η ακτινοβολία αναγνωρίζει τον εαυτό της ως ταυτόχρονα περιορισμένη μορφή και απεριόριστη επίγνωση, ως το κύμα και τον ωκεανό, ως το νησί και τη θάλασσα.

Σε αυτή την αναγνώριση κρύβεται η ειρήνη που υπερβαίνει την κατανόηση, η ελευθερία που δεν απαιτεί εξωτερική επικύρωση, η αγάπη που δεν χρειάζεται αντικείμενο. Αυτή είναι η μυστική πραγματικότητα προς την οποία στοχεύει κάθε γνήσια πνευματική πρακτική — όχι κάποια μακρινή μελλοντική απόκτηση αλλά μια παρούσα δυνατότητα, διαθέσιμη σε κάθε αναπνοή, κάθε στιγμή καθαρής όρασης, κάθε επιλογή να ευθυγραμμιστεί με τη σοφία αντί για τη σύγχυση.

Το μονοπάτι βαδίζεται βήμα βήμα, ωστόσο κάθε βήμα περιέχει το σύνολο του ταξιδιού. Το νησί χτίζεται αργά, ωστόσο σε κάθε στιγμή αυθεντικής πρακτικής, είναι ήδη πλήρες. Αυτό το παράδοξο δεν μπορεί να λυθεί μέσω λογικής αλλά μόνο μέσω της άμεσης εμπειρίας εκείνων που τολμούν να γίνουν κυρίαρχοι μέσα στη διάλυση, σοφοί απέναντι στην άγνοια, αφυπνισμένοι στο όνειρο της ύπαρξης.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, February 19, 2017

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΣΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΑΥΤΟ

TAOΪSM

BUDDHISM

Chapter 18. Impurity

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright