Esoterism Academy: Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΣΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΑΥΤΟ

Sunday, February 19, 2017

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΣΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΑΥΤΟ

Όταν μιλάμε «θεωρητικά» (πέρα από το ότι μιλάμε μέσα από τον βαθμό κατανόησης της πραγματικότητας που έχουμε) πρέπει να έχουμε πάντα υπόψη μας ότι στην πράξη, στην ζωή, τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά. Θεωρητικά μιλώντας, όταν αναδύεται στον άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο η Παρουσία, η Παρουσία Εδώ, η Παρουσία σε αυτό το σώμα, (η «Συνείδηση»), ο άνθρωπος μπορεί να υιοθετήσει μία από τις δύο επιλογές που έχει. Να θεωρήσει Αυτό που Είναι Πραγματικά (η Παρουσία, η Συνείδηση) σαν κάτι ξεχωριστό που συνδέεται με το σώμα και με όσες λειτουργίες συντελούνται στο σώμα ή να ταυτίσει την συνείδηση με τις λειτουργίες, θεωρώντας κατ’ επέκταση την νοητική και την σωματική οντότητα σαν μια «ενότητα». Το πρόβλημα είναι πως θα δώσει απάντηση ο άνθρωπος, μέσω ποιας λειτουργίας θα ερευνήσει, θα κατανοήσει και θα φτάσει σε ένα ασφαλές συμπέρασμα;

Ο άνθρωπος μπορεί μόνο να διαισθανθεί (με μια εσωτερική άμεση προεννοιολογική αντίληψη) ότι είναι κάτι ξεχωριστό. Μπορεί στην συνέχεια, υιοθετώντας αυτόν τον τρόπο αντίληψης, να αναπτύξει αυτή την εσωτερική όραση και να καταλήξει σε μια κοσμοθεωρία, όπου η Ανώτερη Οντότητα απλά συνδέεται με το σώμα προσωρινά για να το εγκαταλείψει μετά, επιβιώνοντας στους αόρατους κόσμους είτε να ξανασυνδεθεί με ένα άλλο σώμα. Πάνω σε αυτή την Βασική Αντίληψη στηρίχθηκαν όλες οι θρησκείες που δέχονται σαν διαφορετικές «ουσίες» την Συνειδητή Οντότητα και το σώμα. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτές τις θρησκείες «εξωκοσμικές» αφού τοποθετούν την Πραγματικότητα «έξω» από τον κόσμο, σαν κάτι Υπέρτερο του κόσμου, που όμως περιλαμβάνει τον κόσμο σαν ένα μικρό μέρος του. Αν και αυτές οι θρησκείες βασίζονται στην Εσωτερική Εμπειρία μιας Άλλης Πραγματικότητας, Ευρύτερης (από αυτή που μας παρουσιάζει η διανόηση και οι αισθήσεις) εν τούτοις διατυπώνουν συχνά, σε νοητικό επίπεδο, μια ερμηνεία της όλης εμπειρίας, φτιάχνοντας έτσι ένα νοητικό μεταφυσικό σύστημα που πρέπει να γίνει δεκτό μόνο σαν συμβολισμός μιας Άλλης Πραγματικότητας. Εδώ η Πραγματικότητα και η νοητική συμβολική μυθολογία «διακρίνονται». Αυτές οι θρησκείες είναι από την φύση τους εσωτερικές (υποδεικνύουν δηλαδή και επιζητούν το εσωτερικό βίωμα, πέρα από τις εξωτερικές δραστηριότητες).

Από την άλλη μεριά ο άνθρωπος (σαν συνείδηση) μπορεί να ταυτίζεται με τις νοητικές λειτουργίες και να βασίζεται για την «πληροφόρησή» του για τον εαυτό και τον κόσμο στις νοητικές δραστηριότητες και να σχηματίζει μια εντελώς διαφορετική αντίληψη από την προηγούμενη αντίληψη (που περιγράψαμε πιο πάνω). Αυτή η αντίληψη θεωρεί ότι η Ανώτερη Οντότητα και το σώμα συνθέτουν μια αδιάρρηκτη ενότητα, μια ένωση που γίνεται μια δια παντός (μια ψυχοσωματική οντότητα). Ο άνθρωπος, έτσι όπως «δημιουργήθηκε», δημιουργήθηκε για να ζει μέσα σε αυτό τον κόσμο που αντιλαμβανόμαστε με την νόηση και τις αισθήσεις. Αυτού του είδους οι θρησκείες (που έχουν αυτή την αντίληψη) θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν «εσωκοσμικές» αφού θεωρούν ότι η ανθρώπινη πραγματικότητα είναι αυτή εδώ, η ψυχοσωματική πραγματικότητα. Σε αυτές τις αντιλήψεις που θεολογούν (ή μυθολογούν) ο Θεός «θεωρείται» σαν Εκτός της Δημιουργίας (το Άκτιστο), σαν εντελώς Διαφορετικός από την κτιστή δημιουργία. Το πρόβλημα του θανάτου, δηλαδή της διάσπασης της ψυχοσωματικής ενότητας μυθολογείται σαν αποτέλεσμα της εισβολής του «κακού» (στην Περσική Θρησκεία), κάποιου προπατορικού αμαρτήματος (στον Ιουδαϊσμό, στον Χριστιανισμό και στον Ισλαμισμό), σαν ένας «τραυματισμός» της δημιουργίας, σαν μια ανωμαλία στην φυσική πορεία του κόσμου. Ασφαλώς δεν υπήρξε ποτέ κάποια παραδεισένια αθανασία του ανθρώπου κι ο θάνατος δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου «κακού» ή κάποιας φανταστικής προπατορικής πτώσης, αλλά ένα φυσικό φαινόμενο, σύμφωνο με την φύση των μεταβαλλόμενων μορφών (του γίγνεσθαι). Αλλά μέσα στην μυθολογική σκέψη αυτών των θρησκειών έπρεπε να βρεθεί μια δικαιολογία του θανάτου. Όσο μυθολογική είναι η «πτώση» του ανθρώπου άλλο τόσο μυθολογική είναι και η λύση του δράματος της δημιουργίας. Ξεκινώντας από Περσικές επιρροές (από την Εποχή της αιχμαλωσίας) ο Ιουδαϊσμός καλλιέργησε τον μύθο μιας αποκατάστασης της δημιουργίας, μιας έλευσης ενός απεσταλμένου του Θεού, ενός Μεσσία (στην Περσική Θρησκεία είναι ο Σοσιγάνς, στον Ιουδαϊσμό ο Μεσσίας), που θα αναστήσει τους νεκρούς και θα κρίνει δίκαιους και άδικους κατά τα έργα τους . Έτσι στον Μέλλοντα αιώνα οι άνθρωποι θα ζουν αιώνια μέσα σε αθάνατα μετουσιωμένα, θεοποιημένα, σώματα, εδώ στην Νέα Γη. Οι Πέρσες, κι οι Ιουδαίοι περιμένουν ακόμα τον Μεσσία. Οι Χριστιανοί λένε ότι ο Μεσσίας ήρθε κι είναι ο Ιησούς από την Ναζαρέτ. Στην πραγματικότητα ο Ιησούς είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που παρουσιάζει η Παύλειος Θεολογία και το Εκκλησιαστικό Δόγμα. Η Αλήθεια διατηρείται στην Παράδοση των Εσσαίων και στους Ροδόσταυρους και εν μέρει στην Ιωάννεια θεολογία και στους Μυστικούς πατέρες, αλλά ο κόσμος γνωρίζει αυτό που του παρουσιάζει η επίσημη εκκλησία. Επίσης οι Ισλαμιστές περιμένουν μια αποκατάσταση της δημιουργίας. Στο μεταξύ υπάρχει θάνατος, διάσπαση της ψυχοσωματκής ενότητας. Οι ψυχές που μένουν χωρίς σώμα σύμφωνα με αυτές τις θρησκείες πηγαίνουν στον «άλλο» κόσμο, στον παράδεισο, στο καθαρτήριο (σύμφωνα με την Καθολική εκκλησία) ή στην κόλαση, «περιμένοντας» την γενική ανάσταση των σωμάτων. Βλέπουμε (σε αντίθεση με τις εσωτερικές «εξωκοσμικές» θρησκείες) ότι αυτές οι εξωτερικές «εσωκοσμικές» θρησκείες ταυτίζουν την αντίληψη, την κοσμοθεωρία, τον μυθολογικό συμβολισμό με την Πραγματικότητα. Αυτές οι θρησκείες είναι από την φύση τους εξωτερικές και περιορίζονται στην Πίστη στο Δόγμα, στην Ηθική διαπαιδαγώγηση και στην Εξωτερική λατρεία. Βλέπουν ύποπτη κάθε μυστικιστική εμπειρία, για αυτό και παρόλο που αποδέχονται στους κόλπους τους τους Μυστικούς ποτέ δεν υιοθετούν την αντίληψή τους (και συχνά συγκρούονται μαζί τους).

Στα πλαίσια όμως αυτών των εξωτερικών θρησκειών υπάρχουν άνθρωποι που δεν ικανοποιούνται με μια τέτοια εξωτερική θρησκεία (του Δόγματος, της Ηθικής και της εξωτερικής Λατρείας). Θεωρούν ότι το πιο σημαντικό δεν είναι μια απλή «σύνδεση» μέσω της πίστης και της λατρείας με τον Θεό, στα πλαίσια της εκκλησιαστικής ζωής, αλλά επιζητούν μια πιο Εσωτερική Ένωση (έστω κι αν μιλάμε για διαφορετικές ουσίες, την κτιστή ανθρώπινη φύση και τον Άκτιστο Θεό). Έτσι μέσα στα πλαίσια αυτών των θρησκειών δημιουργούνται Μυστικιστικά Ρεύματα (ο «Μυστικισμός του Θρόνου» στον Ιουδαϊσμό, η «Νηπτική Παράδοση» που πηγάζει από την Ιωάννεια Θεολογία στον Χριστιανισμό, ο «Σουφισμός» στον Ισλαμισμό). Αυτά τα Μυστικιστικά Ρεύματα ήταν πάντα στο όριο της ορθοδοξίας και μερικές φορές την ξεπερνούσαν και διώκονταν σαν αιρέσεις. Υπήρξαν κάποιοι μάλιστα που προχώρησαν παραπέρα. Επηρεασμένοι από την Εσωτερική Αντίληψη (περί Διαχωρισμένης Ψυχής από το σώμα κι απλής σύνδεσής τους) και την Γνωστική Κίνηση της Ύστερης Αρχαιότητας εγκατέλειψαν την εσωκοσμική αντίληψη της ορθοδοξίας (και το δόγμα της άρρηκτης ενότητας ψυχής και σώματος, του ψυχοσώματος). Έτσι δημιουργήθηκε η Εβραϊκή Καβάλα, ο Ροδοσταυρισμός στην Δυτική Παράδοση και μια κατηγορία Σούφι Διδασκάλων που ακολουθούν το Δόγμα της Μοναδικής Πραγματικότητας του Θεού.

Αλλά όπως είπαμε στην αρχή η θεωρητική αντίληψη είναι συχνά σχηματική κι αυθαίρετη κι η ζωή είναι διαφορετική. Όταν ο άνθρωπος έρχεται στην ζωή κι όταν η συνείδηση αναδύεται στον άνθρωπο αυτό δεν συμβαίνει θεωρητικά και σε ιδανικές συνθήκες, συμβαίνει μέσα σε συγκεκριμένες κοινωνίες. Οι κοινωνίες όχι μόνο παρέχουν στο νέο άνθρωπο την πρώτη βασική αντίληψη για τον εαυτό του αλλά καλλιεργούν και ένα συγκεκριμένο τρόπο αντίληψης της ύπαρξης και επιβάλλουν ένα ορισμένο τρόπο λειτουργίας της αντίληψης και διαμορφώνουν την γνώση, τις πεποιθήσεις, τις απόψεις του ανθρώπου. Εκ των πραγμάτων, αν γεννιέται σε μια Ινδοϊστική ή Βουδιστική κοινωνία θα υιοθετήσει μια εσωτερική αντίληψη της ύπαρξης, άσχετα αν θα ακολουθήσει τον δρόμο των Διδασκάλων των Ουπανισάδ ή του Βούδα. Αν γεννιέται σε μια Δυτική κοινωνία που ακολουθεί τον Ιουδαϊσμό, τον Χριστιανισμό ή το Ισλάμ, θα υιοθετήσει μια εξωτερική αντίληψη της ύπαρξης. Το πολύ-πολύ οι πραγματικοί αναζητητές της εξήγησης της ύπαρξης να στραφούν προς τον Μυστικισμό των θρησκειών τους, ξεφεύγοντας από τα στενά πλαίσια της ορθοδοξίας, ή να αλλάξουν θρησκεία.

Τελικά οι κοινωνίες είναι όχι μόνο εξωτερικές κι ενδιαφέρονται μόνο για την πολιτικο-κοινωνικο-οικονομική κατάσταση και χρησιμοποιούν την γνώση, την θρησκεία, κλπ. για την χειραγώγηση των πληθυσμών αλλά είναι επίσης πραγματικά αδιάφορες για την Πραγματική Γνώση, για τον Αληθινό Άνθρωπο, για την Ορθή Ζωή. Θα πρέπει κάποιος, αυτός ο ίδιος, μόνος του, να ερευνήσει για την Αλήθεια. Και πως θα το κάνει; Ξεκινώντας από την δεδομένη κατάσταση που είμαστε, που είναι ο καθένας, το πρώτο πράγμα που πρέπει να αναρωτηθεί κάποιος είναι ότι Αυτός ο Ίδιος, η Παρουσία που Είναι, Εδώ, μέσα στο σώμα, ποιες δυνάμεις ή ποιες λειτουργίες πρέπει να χρησιμοποιεί;

Ερευνώντας εξωτερικά, μέσω της διανόησης, μπορεί να υιοθετήσει μια εσωτερική ή μια εξωτερική αντίληψη της ύπαρξης (κι αυτό έχει βέβαια την σημασία του). Αλλά η διανόηση μπορεί μόνο να διερευνήσει τον Προσανατολισμό. Δεν μπορεί να σε πάει παραπέρα. Αν θέλεις πραγματικά να μάθεις την Αλήθεια θα πρέπει να εγκαταλείψεις την διανόηση και να Έρθεις στον Εαυτό, στην Αληθινή Παρουσία, Εδώ, Τώρα. Να αναζητήσεις Μέσα στην Ίδια την Ύπαρξή σου, την Αληθινή Ουσία, το Περιεχόμενο και το Νόημα της Ύπαρξης. Αν και στην Εσωτερική Παράδοση και στην Μυστικιστική Κίνηση μιλούν για Διαλογισμό, Γιόγκα, Προσευχή, Πνευματική Πρακτική, αν εμβαθύνουμε λίγο και δώσουμε λίγη προσοχή θα Δούμε ότι όλες αυτές οι Πνευματικές Μέθοδοι δεν είναι ένα πράγμα που πρέπει να κάνουμε αλλά μάλλον πράγματα που πρέπει να εγκαταλείψουμε, στοχεύοντας στην Εσωτερική Φυσική Αδιατάρακτη Παρουσία της Ύπαρξης, πέρα από τις επιφανειακές δραστηριότητες κι όσα συμβαίνουν στην επιφάνεια, μέχρι να το Βιώσουμε πραγματικά και να Περάσουμε σε Ένα Άλλο Επίπεδο Ύπαρξης. Ο Αληθινός Διαλογισμός είναι Μη-διαλογισμός ή τελείωμα κάθε διαλογιστικής προσπάθειας κι εγκατάλειψη κάθε αντίληψης περί πνευματικής εξέλιξης ή φώτισης που πρέπει να πραγματοποιηθεί. Το αληθινό Γιόγκα είναι η απόλυτη ηρέμηση των νοητικών δραστηριοτήτων. Η Αληθινή Προσευχή είναι η Βαθιά Σιγή μπροστά στην Απεραντοσύνη της Παρουσίας.

Έτσι η Στροφή Προς Τον Εαυτό, που είναι η Αληθινή Αυτογνωσία (κι όχι γνώση με διανοητική δραστηριότητα) είναι στην πραγματικότητα μια Συνειδητή και Συνειδησιακή Μετατόπιση από τον χώρο του γίγνεσθαι, της δραστηριότητας της νόησης, των αισθήσεων, στον Πραγματικό Χώρο του Είναι. Αυτό που Είμαστε (η Παρουσία Εδώ, η Συνείδηση, η Ψυχή) «Είναι» κι Εκδηλώνεται Εδώ, Τώρα. Δεν χρειάζεται να «γίνουμε» κάτι. Κι η Συνειδητοποίηση, η Κατανόηση Αυτού που Είμαστε είναι Αυθόρμητη Άμεση και χωρίς περαιτέρω επεξεργασία. Η Ύπαρξη Αναγνωρίζεται (Εσωτερικά, Άμεσα) και Διαφωτίζεται από Μόνη της, Χωρίς Προσπάθεια. Είναι η παλιά συνήθεια, ο τρόπος που ανατραφήκαμε να λειτουργούμε (μέσω της διανόησης) που αναδύεται και ψάχνει να «ερμηνεύσει». Αν Μένουμε Ήσυχοι και το Αφήνουμε να Λειτουργεί θα Αποκατασταθεί από μόνο του κι όλες οι εξωτερικές δραστηριότητες (περιττές άλλωστε) θα εγκαταλειφθούν κι όλες οι «απαντήσεις» για την ύπαρξη θα δοθούν. Όταν δεν κάνεις ερωτήσεις (αλλά απλά παρατηρείς με προσοχή) δίνεις την ευκαιρία να δοθούν οι αληθινές απαντήσεις στις πραγματικές ανάγκες της ζωής.

Έτσι αρκεί να Κατανοήσει κάποιος ότι ο εξωτερικός δρόμος λειτουργίας που μας έμαθε η κοινωνία είναι αδιέξοδος. Όλες οι αντιλήψεις των ανθρώπων κι οι εξωτερικές θεωρίες και διδασκαλίες κι οι θρησκείες είναι διανοητικά σκουπίδια που δείχνουν με το αδιέξοδό τους την μοναδική αληθινή απάντηση που έχουμε ανάγκη. Ποιος Είμαι; Που Είμαι; Τι Είμαι; Αυτή την Απάντηση Μπορεί να την Δώσει μόνο ο Ίδιος ο Άνθρωπος, από Μέσα του. Τι Κάνω; Τι πρέπει να κάνω; Αυτό ακριβώς που Πρέπει να Κατανοήσουμε είναι ότι Πρέπει να Μετατοπιστούμε από τον χώρο της δραστηριότητας (του γίγνεσθαι) στον Χώρο του Είναι. Άρα δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι αλλά να εγκαταλείψουμε αυτό που ήδη κάνουμε (την δραστηριότητα) και να Συναισθανθούμε Αυτό που Είμαστε Ήδη. Αυτή είναι η Οδός της Ησυχίας, της Μη-Δράσης, που δεν σημαίνει αδράνεια αλλά εγκατάλειψη της αδιέξοδης δράσης. Αυτό που Εκδηλώνεται Πλέον από μέσα μας Είναι η Ίδια η Ύπαρξη, η Μία Ζωή της Ενότητας, χωρίς περιορισμούς (εγώ, διαχωρισμούς, δυαδικότητα). Έτσι λύνεται όχι μόνο το Πρόβλημα της Ύπαρξης αλλά και της Δράσης μέσα στην Ζωή. Τελείως Φυσικά κι όχι μέσα από ανόητες ανθρώπινες δραστηριότητες.

Μόνο Εσύ, ο Ίδιος ο Άνθρωπος, Έχεις Ευθύνη και Δικαίωμα να Νοιώσεις Τι Είσαι (και κατ΄ επέκταση Πως να Δράσεις). Καμία διανόηση, καμία θεωρία, καμία θρησκεία, καμία κοινωνία, κανένας άλλος άνθρωπος, δεν μπορεί να σου πει Τι Είσαι. Πρέπει Εσύ, ο Ίδιος ο Άνθρωπος, να είσαι Εξαρχής Ελεύθερος (από εξωτερικές εξαρτήσεις, από γνώσεις και πληροφορίες της κοινωνίας) και να επιλέξεις τον Μόνο Αρμόδιο να σου Απαντήσει για Αυτό που Είσαι, τον Ίδιο τον Εαυτό, την Παρουσία, Εδώ, Τώρα. Αυτή είναι η Μόνη Πραγματική Δράση. Αν ψάχνεις αλλού ή με άλλος τρόπους δεν θα βρεις απάντηση και αν αφήνεις τους άλλους να σου λένε τι είσαι, είσαι απλά δούλος. Το να Αφυπνιστείς στον Ίδιο, τον Πραγματικό Εαυτό σου, εγκαταλείποντας την εξωτερική δραστηριότητα και να Μείνεις Ήσυχος χωρίς να «κάνεις τίποτα» στο Είναι, είναι κάτι που πρέπει να Βιώσεις από Μόνος σου. Δεν έχει σημασία να σου πει κάποιος πως είναι ή πως θα πρέπει να είναι. Δες το Μόνος σου, Εδώ, Τώρα. Δεν υπάρχει χρόνος, ούτε εξέλιξη, ούτε αναβολή. Οποιαδήποτε στιγμή σταθείς μπροστά στο Ερώτημα (στο «μέλλον» που φτιάχνει η σκέψη) θα είσαι πάλι Εδώ, Τώρα, στο Παρόν. Η Απάντηση δίνεται πάντα στο Απόλυτο Παρόν. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Αν δεν το Κάνεις Τώρα ή το αναβάλλεις απλά συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, έτσι όπως σου έμαθαν ή όπως έμαθες στη ζωή.

Μπορεί κάποιος να πει, πως το κάνεις αυτό άμεσα; Στην πραγματικότητα μόνο άμεσα γίνεται. Ο χρόνος είναι μόνο η Στιγμή που Ρέει κι όχι «διάρκεια». Ο χρόνος σαν «διάρκεια» και «εξέλιξη» είναι μια ψευδαίσθηση της σκέψης. Τι αλλάζει; Τι εξελίσσεται; Όχι το Είναι αλλά μόνο τα εξωτερικά φαινόμενα. Πως γίνεται λοιπόν; Πως το Κάνεις; Γίνεται πολύ απλά, όπως όταν σφίγγεις το χέρι σε γροθιά και μετά ανοίγεις το χέρι (εγκαταλείποντας την προσπάθεια, την διοχέτευση ενέργειας, την ένταση, το «σφίξιμο»). Ο περιορισμός, το εγώ, η προσωπικότητα είναι μια δραστηριότητα του Είναι, είναι σαν την γροθιά του σφιγμένου χεριού. Που πηγαίνει η γροθιά όταν χαλαρώνεις το χέρι; Που πηγαίνει το εγώ όταν το εγκαταλείπεις; Υπάρχει Μόνο το Είναι. Απλά Κατανόησε ότι οποιαδήποτε «κίνηση», προσπάθεια, δραστηριότητα, είναι σαν το σφίξιμο της γροθιάς. Κι όπως το χέρι αχρηστεύεται και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε τίποτα άλλο όταν είναι σφιγμένο σε γροθιά έτσι και η Ύπαρξη αχρηστεύεται όταν «περιορίζεται» σε εγώ, δρα διαχωριστικά, ατομικά κι εσφαλμένα. Μπορείς, στο Κράτημα της Αναπνοής να Σταθείς, να Νοιώσεις Αυτό Που Είσαι, χωρίς δραστηριότητα της σκέψης; Τι θα συμβεί; Η Αντίληψη θα Απελευθερωθεί, θα Αγκαλιάσει τα Πάντα και θα Υπάρχουν Όλα φωτισμένα από αυτή την Όραση της Ενότητας των Πάντων. Όταν σβήνει ο περιορισμός της σκέψης, του εγώ, Όλα Είναι Ένα. Στην πραγματικότητα τι συμβαίνει; Δεν συμβαίνει τίποτα. Εμείς Βλέπουμε Αλλιώς. Βλέπουμε την Πραγματικότητα Όπως Ακριβώς είναι, Μια Ενότητα, Μια Αλληλένδετη Ζωή, χωρίς διαχωρισμούς. Η διάλυση της νοητικής δραστηριότητας (του νοητικού συμπλέγματος του εγώ, του «κέντρου», του περιορισμού) Αποκαθιστά την Αντίληψη στην Πραγματική Ελεύθερη κι Ανόθευτη Λειτουργία της. Δεν χάνεται τίποτα. Η Αντίληψη Ελεύθερη Απεριόριστη Λειτουργεί Απρόσκοπτα μέσα από το σώμα. Η διαφορά είναι ότι λειτουργεί τώρα απρόσκοπτα (ενώ πριν νοθευόταν με ερμηνείες, προσωπικές επιλογές, και αδιέξοδες δράσεις). Η Εμπειρία της Ζωής όμως τώρα είναι τελείως διαφορετική. Ερχόμενος στον Πραγματικό Εαυτό, τον Ελεύθερο, τον Απεριόριστο (χωρίς εγώ), Έρχεσαι στον Πραγματικό Κόσμο, στην Αληθινή Ζωή, στον Κόσμο του Είναι, που δεν έχει καμία σχέση με τον ψεύτικο κόσμο που έφτιαξε η σκέψη και μέσα στην οποία σε τοποθετεί η σκέψη.

Εδώ, Τώρα, Κατανοείς τι Σημαίνει Αφύπνιση. Μια Κατάσταση Ελευθερίας, Απεριόριστης Αντίληψης, που Αγκαλιάζει τα Πάντα σε Μια Ενότητα. Είναι Μια Κατάσταση της Συνείδησης που Έχει Ελευθερωθεί από τους περιορισμούς, από το εγώ, από το «κέντρο» αντίληψης. Είναι λοιπόν μια Εμπειρία Πλατύτερη από την εμπειρία ενός εγώ. Γίνεται κατανοητό ότι κανένα περιορισμένο εγώ δεν μπορεί να έχει την Εμπειρία της Ελευθερίας (όσο μένει στο εγώ). Η Φώτιση (η Πραγματική Φώτιση) είναι Μια Κατάσταση της Συνείδησης αλλά όχι εμπειρία ενός εγώ. Υπάρχει Φώτιση (όταν διαλύεται το εγώ) αλλά δεν υπάρχει Φωτισμένος (σαν εγώ). Στο Φως της Νέας Κατανόησης του Κόσμου Όλα Είναι Καθώς Πρέπει, Ήρεμα και Ειρηνικά και Ρέουν μέσα στην αλλαγή χωρίς «θόρυβο». Το γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι σε σύγχυση, σε διαμάχη, σε πόλεμο, πληγώνουν ο ένας τον άλλο, είναι κάτι που συμβαίνει. Έχει την εξήγησή του (αν θέλουμε κάποια εξήγηση) στην άγνοια. Πρέπει να σταματήσει η άγνοια για να σταματήσει όλο αυτό και να έρθει ειρήνη στη γη. Το να μπεις στο όνειρο των ανθρώπων και να τους μιλήσεις για το καλό και το κακό μπορεί να φαίνεται χρήσιμο σε κάποιους (και να ανακουφίζει ίσως προσωρινά την δυστυχία κάποιων καταστάσεων) αλλά σίγουρα δεν είναι η Λύση.

Ο Μόνος Αληθινός Δρόμος είναι Ο δρόμος της Αφύπνισης του Πραγματικού Εαυτού. Το να δραστηριοποιείσαι «έξω» αναζητώντας θεωρίες, διδασκαλίες, ηθικές, τρόπους ζωής, είναι μια μάταιη σπατάλη δυνάμεων. Οι κοινωνίες δεν θα δώσουν ποτέ λύση. Οι διδασκαλίες και οι θρησκείες (όσο εμπνευσμένα δόγματα κι αν έχουν) δεν θα δώσουν ποτέ απαντήσεις. Είτε έτσι είτε αλλιώς ο Άνθρωπος, ο Καθένας μας, θα πρέπει αργά ή γρήγορα να απαντήσει πραγματικά (όχι θεωρητικά ή διανοητικά) στην Μόνη Αληθινή Ερώτηση. Ποιος Είμαι; Που Είμαι; Τι Είμαι; Τι Κάνω; Πως το Κάνω; (αν πρέπει να «κάνω» κάτι). Θα Πρέπει να απαντήσουμε και να Κάνουμε την Επιλογή μας. Θα Αφυπνιστούμε επιτέλους; Ή θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε μέσα στον ύπνο του δικαίου, σαν να μην τρέχει τίποτα. Αν δεν Νοιαστείς Εσύ για την Ύπαρξή σου ποιος θα το κάνει για σένα;

Αδελφοί! Είναι Ώρα να Εγερθούν οι νεκροί από τους τάφους τους. Οι νεκροί είμαστε εμείς και το όνειρο είναι ο τάφος μας, το όνειρο που χτίζουμε με την σκέψη, το όνειρο που τρέφει η κοινωνία, το όνειρο που εμείς αφήνουμε να συνεχίζεται. Ας Αφυπνισθούμε! Ας το Κάνουμε! Και τότε Όλα θα «Προστεθούν» κι η Ειρήνη κι η Αλήθεια κι η Ζωή. Θυμηθείτε τον Μεγάλο Διδάσκαλο των Εσσαίων. Ο Ιησούς Γνώριζε. Κι ο Ιησούς μιλούσε για την Βασιλεία των Ουρανών Μέσα μας, που Είναι Μέσα μας και δεν έρχεται με εξωτερικές δραστηριότητες ή έξω, στον κόσμο και στον χρόνο. Είναι Ήδη Μέσα μας! Τόσο απλό! Τόσο Θαυμάσιο! Τόσο Εκπληκτικό! Έχετε Ειρήνη Μέσα σας. Ειρήνη φέρτε έξω στο κόσμο.

Monday, 1 December, 2025

17. The Unveiling: A Journey to the Shores of Transcendence

Introduction: The Eternal Voice Speaking Through Time

In the vast cathedral of human history, where epochs rise and fall like tides upon an endless shore, there echoes a singular Voice—not heard with ears, but felt in the trembling depths of consciousness itself. This Voice speaks not in the tongue of nations, nor in the dialects of competing creeds, but in the wordless language of pure Being. Those who have stood in its presence, across millennia and continents, beneath different stars and within different temples, all bear witness to the same ineffable Truth: that which was, is, and ever shall be.

The seeker who approaches the study of humanity's sacred traditions with eyes unclouded by partisan fervor discovers something extraordinary. Like a traveler ascending a mountain by different paths, each pilgrim describes the same summit, the same crystalline air, the same infinite vista spreading before them. Whether they call it enlightenment or salvation, union or awakening, the mystics of every age point toward an identical horizon—the Realization of the Transcendent State, that moment when the finite dissolves into the Infinite, when the dewdrop slips into the shining sea.

This is the religious phenomenon in its essence: not the accumulation of dogmas, not the architecture of ritual, not even the poetry of scripture, but the direct encounter between human consciousness and that which stands beyond all names. It is the sudden flowering of the soul into dimensions it never knew existed, yet which feel more ancient than memory itself.

The Natural Religion: Where the Divine and Human Meet

When we speak of a Universal Natural Religion, we speak not of constructing yet another edifice of belief upon the already crowded landscape of faith. We speak instead of that pristine moment before all religions were born—the moment of contact, of revelation, of seeing. It is natural not because it springs from human imagination alone, like water from a well we have dug ourselves, but because it emerges from the very ground of human nature, like a spring bursting forth from depths we did not create and cannot control.

Consider the lotus that grows in muddy water, its roots deep in darkness, yet pushing upward toward light until it breaks the surface and blooms in radiant purity. So too does this potential lie coiled within every human heart—the capacity to transcend the mud and murk of ordinary consciousness and open to that Light which illuminates all things. This is not a gift bestowed from without, though neither is it achieved by will alone. It is, rather, the recognition of what has always been present, waiting like a treasure buried in the field of one's own being.

The mystic does not manufacture the Divine; the Divine reveals itself. Yet neither does the seeker remain passive, for the revelation requires a prepared vessel, a consciousness refined and made receptive through practice, through yearning, through the gradual dissolution of those veils that separate the knower from the Known. It is like the meeting of fire and wood—neither can claim sole responsibility for the flame that dances between them, consuming and illuminating simultaneously.

In this lies the great paradox that confounds the merely intellectual mind: Is humanity saved by grace, or do we redeem ourselves through effort? The question itself betrays a consciousness still trapped in duality, still seeing subject and object as separate entities negotiating across an unbridgeable divide. But at the level of direct experience, such distinctions dissolve like ice under the spring sun. There is only the event itself—the breakthrough, the opening, the sudden expansion of being into dimensions previously unimagined.

Those who argue endlessly about salvation versus self-realization are like people standing outside a garden, debating whether roses grow through the power of sunlight or the fertility of soil, while inside, the roses simply bloom, unconcerned with theological categories. The Realization of Transcendence is a fact that precedes all interpretations, a living experience that needs no justification beyond its own self-evident reality.

The Common Ground: Essential Truths Beneath All Forms

Though religions dress themselves in different garments, speak in different tongues, and point with different gestures, they all point toward the same Moon. Beneath the diversity of expression lies a unity of essence, certain fundamental truths that recur with remarkable consistency wherever humans have touched the hem of the Absolute.

The Mystery of Consciousness

First among these is the revelation of Consciousness itself—not as a mere function of the brain, not as an accidental byproduct of neural complexity, but as the very Substance of existence. Like a river that appears separate from its source, consciousness in its everyday operations seems local, limited, bound to the individual organism. Yet trace it back to its origin, and one discovers that all streams flow from a single Ocean, vast and bottomless.

This Consciousness—call it Awareness, Being, the Ground of All—is both the stage upon which the drama of existence unfolds and the light by which it is seen. It is simultaneously the most intimate and immediate aspect of our experience (for we are never not conscious) and the most transcendent and absolute (for it precedes and encompasses all particular experiences). To realize this directly, not as a concept but as lived reality, is to understand oneself not as a isolated wave but as the entire Ocean temporarily expressing itself in wave-form.

Yet this same Consciousness, infinite and undivided in its essence, refracts through the prism of manifestation into countless shades and variations. It appears now as thought, now as sensation, now as emotion; it operates on material, energetic, mental, and spiritual planes. Like white light passing through a crystal, pure Consciousness disperses into a spectrum of experiences, each with its own quality and character, yet all arising from the same source.

The Eternal Dance of Creation

From this understanding flows a second truth: the distinction between the Transcendent and the mundane, between that which stands beyond all limitation and that which exists within the realms of time, space, and causality. The mystics speak of this as the descent of the One into the Many, the eternal movement whereby the Absolute manifests itself in relative forms.

Imagine a vast ocean stretching to every horizon, its surface stirred by winds into waves, currents, and foam. Each wave rises for a moment, catching the light, bearing its unique shape and character, then falls back into the whole. The wave is not other than the ocean, yet neither is it the totality of the ocean. So too does creation emerge from the Transcendent—distinct yet not separate, temporary yet expressing something eternal.

The manifested world arranges itself in concentric circles, like ripples spreading from where a stone has struck water. There is the material realm, most dense and defined, where rocks endure and bodies decay. Beyond this lies the energetic dimension, where forces flow and interact, visible only by their effects. Further still extends the mental plane, where thoughts coalesce and dissolve like clouds in an endless sky. And most subtle of all, the spiritual realm, where forms thin to transparency and being itself becomes luminous with awareness.

Through all these realms, the Transcendent shines, as the sun shines through windows of different colors, appearing red in one, blue in another, yet remaining always the same light.

The Human Paradox

Within this vast architecture of being, humanity occupies a unique and poignant position. The human being is revealed as Consciousness itself taking material form, eternity gazing out through temporal eyes, the Infinite experiencing itself through finite limitations. Each person is simultaneously a creature of the world—bound by physical laws, subject to birth and death, shaped by circumstance—and a child of the Absolute, carrying within themselves the seed of limitless awareness.

This dual nature is the source of humanity's existential predicament and its transcendent possibility. Identified exclusively with the body, the senses, the thinking mind, one experiences oneself as separate, vulnerable, ultimately mortal. One lives as a fragment, always seeking completion in external things—pleasure, possessions, relationships, achievements—none of which can satisfy the infinite hunger within.

Yet this same consciousness that identifies with limitation can, through grace and effort combined, awaken to its true nature. The prison is made of gossamer, the chains of mist. What binds us is not external force but ignorance—not moral failing but mistaken identity. We have forgotten who we are, and in that forgetting, have condemned ourselves to suffer the anxiety of separation.

The Path of Completion

The fourth essential truth speaks to the possibility and process of transformation, the journey from ignorance to realization, from bondage to freedom. This is not a journey through space, for the destination is nowhere other than here. It is not a journey through time, for the truth exists now as fully as it ever will. It is, rather, a journey through the layers of one's own being, a peeling away of false identifications, a progressive transparency to one's own essential nature.

The mystics describe this journey in stages, each representing a transcendence of a particular limitation. First comes the transcendence of pure physicality—the recognition that one is not merely this body, this collection of flesh and bone. The body is seen as an instrument, a temple, a temporary vehicle, but not the Self.

Next unfolds the transcendence of the sensory-intellectual apparatus. One learns to witness thoughts rather than be carried away by them, to observe perceptions rather than take them as absolute reality. The ego, that constructed sense of separate selfhood, is seen through as a functional fiction, useful perhaps for navigating the world but not to be mistaken for one's deepest identity.

More subtle still is the transcendence of the individual spirit, that sense of being a unique soul on a personal journey. Here the process moves through three profound transitions: from the personal to the transpersonal, from the individual to the universal, from the defined to the infinite. Like a drop of water approaching the ocean, the boundaries begin to thin, the membrane between inside and outside growing permeable.

The medium of this transformation is awareness itself—not the content of consciousness but the witnessing presence that observes all content. By turning attention upon attention itself, by becoming aware of awareness, consciousness begins to recognize its own nature. It is like the eye learning to see itself, not in a mirror but directly, by becoming conscious of seeing itself seeing.

What results from this complete journey is nothing less than the Realization of Transcendent Consciousness—awareness freed from all limitations, knowing itself as it truly is. This is not unconsciousness; it is super-consciousness. It is not emptiness but fullness beyond measure. It is not the annihilation of the self but its expansion to encompass all selves, all experiences, all manifestations, while simultaneously resting in the unmanifest source of all.

The Promise and the Paradox

This Universal Natural Religion, this direct path to transcendent realization, exists as a perpetual possibility, written into the very structure of human consciousness. Yet as a historical reality, as a widespread social movement, it faces profound limitations. Like a delicate flower that blooms only under precise conditions, the full realization of transcendence requires not only teaching but readiness, not only method but grace, not only knowledge but transformation.

In any age, only a limited circle of individuals will have access to the necessary information, the capable teachers, the conducive circumstances. Even among these, fewer still will possess the combination of aspiration, dedication, and ripeness required to pursue the path to completion. This is not elitism but simple recognition of the rarity of conditions required for such an undertaking.

The transformation of consciousness is perhaps the most demanding journey a human being can undertake. It requires nothing less than the death of everything one has taken oneself to be, the surrender of every cherished certainty, the willingness to venture into unknown territories with no guarantee of safe return. Small wonder that most, even when glimpsing the possibility, choose the familiar suffering of separation over the terrifying freedom of transcendence.

Perhaps, across the centuries to come, as humanity slowly matures and as the accumulated wisdom of mystical traditions becomes more widely available, more souls will turn toward this inward journey. Perhaps the Universal Natural Religion will, in time, cease to be the province of scattered individuals and small communities and become a more widespread recognition of our common spiritual ground.

Yet whether this comes to pass matters less than the eternal truth itself: that the possibility exists now, has always existed, will always exist. In every moment, Consciousness stands ready to reveal itself to itself, the Transcendent ready to manifest within the immanent, the Absolute available to be realized by those with eyes to see.

Conclusion: An Invitation to the Infinite

The words written here are but fingers pointing at the moon, shadows cast by an invisible light, echoes of a music too subtle for ordinary hearing. They can inform and inspire, clarify and illuminate, but they cannot substitute for the direct experience they attempt to describe. The map is not the territory, the menu is not the meal, and no description of fire, however eloquent, can warm the soul as a single spark of actual realization.

Those who feel a resonance with these truths, who sense within themselves a yearning for that which transcends all yearning, are invited not to belief but to investigation. Not to adopt a new set of ideas but to venture into the laboratory of consciousness itself, there to discover directly what words can only approximate.

The path has been walked before; the territory has been mapped. Saints and sages, mystics and contemplatives across all traditions have left their testimonies, their methods, their encouragements. Yet each seeker must ultimately make the journey alone, must cross the threshold that divides knowing about from knowing directly, must surrender into that Mystery which can never be contained in concepts but only lived, breathed, become.

In the silence between these words, in the space between one thought and the next, the Transcendent awaits—not as something foreign to be achieved but as the very ground of being, closer than breathing, nearer than hands and feet. It has never been absent; we have only been looking elsewhere. It has never been hidden; we have only refused to see.

May these reflections serve as a small beacon for those navigating the vast ocean of existence, a reminder that beyond the storm and stress of ordinary life lies a peace that passes understanding, a joy that needs no cause, a freedom that knows no bounds. The shore of Transcendence is not distant—it is here, now, always.

One need only stop running, turn inward, and allow the waves of surface consciousness to settle into stillness. There, in the clear depths, Reality reveals itself as it always has been: infinite, eternal, unchanging—and identical with one's own most intimate nature.

The journey home is the recognition that we have never left. The arrival is the understanding that we have always been here. And the Transcendent, revealed at last, is seen to have been the one seeking itself through all our seeking, the one knowing itself through all our knowing, the one Being expressing itself through all our becoming.

This is the essence of the religious phenomenon, beyond all religions yet the heart of them all: Consciousness awakening to its own nature, the Absolute recognizing itself in the mirror of manifestation, the One celebrating its own infinite nature through the joy of self-discovery.

Here the journey ends and begins again, forever and always, in the eternal now where all seeking ceases and only Being remains—luminous, infinite, free.

…

Η Αποκάλυψη: Ένα Ταξίδι στις Ακτές της Υπέρβασης

Εισαγωγή: Η Αιώνια Φωνή που Μιλά Μέσα από τον Χρόνο

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ανθρώπινης ιστορίας, όπου οι εποχές ανεβαίνουν και πέφτουν σαν κύματα σε μια ατέρμονη ακτή, αντηχεί μια μοναδική Φωνή – όχι ακουσμένη με τα αυτιά, αλλά αισθητή στα τρεμάμενα βάθη της ίδιας της συνείδησης. Αυτή η Φωνή δεν μιλά στη γλώσσα των εθνών ούτε στις διαλέκτους των ανταγωνιστικών δογμάτων, αλλά στη χωρίς λέξεις γλώσσα της καθαρής Ύπαρξης. Όσοι στάθηκαν στην παρουσία της, ανά τους αιώνες και τις ηπείρους, κάτω από διαφορετικά αστέρια και μέσα σε διαφορετικούς ναούς, όλοι μαρτυρούν την ίδια ανέκφραστη Αλήθεια: αυτό που ήταν, είναι και θα είναι για πάντα.

Ο αναζητητής που προσεγγίζει τη μελέτη των ιερών παραδόσεων της ανθρωπότητας με μάτια απαλλαγμένα από κομματικό φανατισμό ανακαλύπτει κάτι το εξαιρετικό. Σαν ταξιδιώτης που ανεβαίνει ένα βουνό από διαφορετικά μονοπάτια, κάθε προσκυνητής περιγράφει την ίδια κορυφή, τον ίδιο κρυστάλλινο αέρα, την ίδια άπειρη θέα που απλώνεται μπροστά του. Είτε το ονομάζουν φώτιση είτε σωτηρία, ένωση ή αφύπνιση, οι μύστες κάθε εποχής δείχνουν προς τον ίδιο ορίζοντα – την Πραγμάτωση της Υπερβατικής Κατάστασης, εκείνη τη στιγμή που το πεπερασμένο διαλύεται στο Άπειρο, όταν η σταγόνα γλιστράει στη λάμπουσα θάλασσα.

Αυτό είναι το θρησκευτικό φαινόμενο στην ουσία του: όχι η συσσώρευση δογμάτων, όχι η αρχιτεκτονική της τελετουργίας, ούτε καν η ποίηση της γραφής, αλλά η άμεση συνάντηση ανάμεσα στην ανθρώπινη συνείδηση και σε αυτό που βρίσκεται πέρα από κάθε όνομα. Είναι η ξαφνική άνθιση της ψυχής σε διαστάσεις που ποτέ δεν γνώριζε ότι υπήρχαν, αλλά που αισθάνονται πιο αρχαίες από την ίδια τη μνήμη.

Η Φυσική Θρησκεία: Εκεί όπου το Θείο και το Ανθρώπινο Συναντώνται

Όταν μιλάμε για μια Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία, δεν μιλάμε για την κατασκευή ακόμα ενός οικοδομήματος πίστης πάνω στο ήδη γεμάτο τοπίο της πίστης. Μιλάμε για εκείνη την παρθένα στιγμή πριν γεννηθούν όλες οι θρησκείες – τη στιγμή της επαφής, της αποκάλυψης, του βλέμματος. Είναι φυσική όχι επειδή πηγάζει αποκλειστικά από την ανθρώπινη φαντασία, σαν νερό από πηγάδι που σκάψαμε μόνοι μας, αλλά επειδή αναβλύζει από το ίδιο το έδαφος της ανθρώπινης φύσης, σαν πηγή που ξεπηδά από βάθη που δεν δημιουργήσαμε και δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Σκεφτείτε τον λωτό που φυτρώνει σε λασπωμένα νερά, με τις ρίζες του βαθιά στο σκοτάδι, αλλά σπρώχνει προς τα πάνω προς το φως μέχρι να σπάσει την επιφάνεια και να ανθίσει σε ακτινοβόλα καθαρότητα. Έτσι ακριβώς κείτεται κουλουριασμένη μέσα σε κάθε ανθρώπινη καρδιά αυτή η δυνατότητα – η ικανότητα να υπερβεί τη λάσπη και τη θολούρα της συνηθισμένης συνείδησης και να ανοιχτεί σε εκείνο το Φως που φωτίζει τα πάντα. Αυτό δεν είναι δώρο που δίνεται από έξω, αν και ούτε επιτυγχάνεται με τη θέληση μόνο. Είναι, μάλλον, η αναγνώριση αυτού που πάντα υπήρχε, περιμένοντας σαν θησαυρός θαμμένος στο χωράφι της ίδιας της ύπαρξής μας.

Ο μύστης δεν κατασκευάζει το Θείο· το Θείο αποκαλύπτεται μόνο του. Ωστόσο, ο αναζητητής δεν παραμένει παθητικός, γιατί η αποκάλυψη απαιτεί ένα προετοιμασμένο δοχείο, μια συνείδηση εξευγενισμένη και δεκτική μέσω της άσκησης, της λαχτάρας, της σταδιακής διάλυσης εκείνων των πέπλων που χωρίζουν τον γνώστη από το Γνωστό. Είναι σαν τη συνάντηση φωτιάς και ξύλου – κανένας από τους δύο δεν μπορεί να διεκδικήσει αποκλειστική ευθύνη για τη φλόγα που χορεύει ανάμεσά τους, καταναλώνοντας και φωτίζοντας ταυτόχρονα.

Εδώ βρίσκεται το μεγάλο παράδοξο που μπερδεύει τον απλώς διανοητικό νου: Σώζεται η ανθρωπότητα με τη χάρη ή εξαγνιζόμαστε μόνοι μας με την προσπάθεια; Το ίδιο το ερώτημα προδίδει μια συνείδηση ακόμα παγιδευμένη στη δυαδικότητα, που βλέπει ακόμα υποκείμενο και αντικείμενο ως ξεχωριστές οντότητες που διαπραγματεύονται πάνω από ένα αγεφύρωτο χάσμα. Αλλά στο επίπεδο της άμεσης εμπειρίας, τέτοιες διακρίσεις διαλύονται σαν πάγος κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο. Υπάρχει μόνο το γεγονός αυτό καθεαυτό – η διάρρηξη, το άνοιγμα, η ξαφνική επέκταση της ύπαρξης σε διαστάσεις προηγουμένως αδιανόητες.

Όσοι διαφωνούν ατέλειωτα για σωτηρία έναντι αυτο-πραγμάτωσης μοιάζουν με ανθρώπους που στέκονται έξω από έναν κήπο, συζητώντας αν τα τριαντάφυλλα φυτρώνουν με τη δύναμη του ηλιακού φωτός ή με τη γονιμότητα του εδάφους, ενώ μέσα στον κήπο τα τριαντάφυλλα απλώς ανθίζουν, αδιάφορα για θεολογικές κατηγορίες. Η Πραγμάτωση της Υπέρβασης είναι ένα γεγονός που προηγείται όλων των ερμηνειών, μια ζωντανή εμπειρία που δεν χρειάζεται δικαίωση πέρα από την ίδια της την αυταπόδεικτη πραγματικότητα.

Το Κοινό Έδαφος: Ουσιώδεις Αλήθειες Κάτω από Όλες τις Μορφές

Αν και οι θρησκείες ντύνονται με διαφορετικά ενδύματα, μιλούν σε διαφορετικές γλώσσες και δείχνουν με διαφορετικές χειρονομίες, όλες δείχνουν προς το ίδιο Φεγγάρι. Κάτω από την ποικιλία της έκφρασης βρίσκεται μια ενότητα ουσίας, ορισμένες θεμελιώδεις αλήθειες που επαναλαμβάνονται με αξιοσημείωτη συνέπεια όπου οι άνθρωποι έχουν αγγίξει το άκρο του Απόλυτου.

Το Μυστήριο της Συνείδησης

Πρώτη ανάμεσα σε αυτές είναι η αποκάλυψη της ίδιας της Συνείδησης – όχι ως απλή λειτουργία του εγκεφάλου, όχι ως τυχαίο υποπροϊόν της νευρωνικής πολυπλοκότητας, αλλά ως η ίδια η Ουσία της ύπαρξης. Σαν ποτάμι που φαίνεται ξεχωριστό από την πηγή του, η συνείδηση στις καθημερινές της λειτουργίες φαίνεται τοπική, περιορισμένη, δεμένη με τον μεμονωμένο οργανισμό. Όμως αν την εντοπίσεις πίσω στην αρχή της, ανακαλύπτεις ότι όλα τα ρυάκια ρέουν από έναν ενιαίο Ωκεανό, απέραντο και αμέτρητο.

Αυτή η Συνείδηση – ονομάστε την Επίγνωση, Ύπαρξη, το Έδαφος των Πάντων – είναι ταυτόχρονα η σκηνή πάνω στην οποία εκτυλίσσεται το δράμα της ύπαρξης και το φως με το οποίο φωτίζεται. Είναι συγχρόνως το πιο οικείο και άμεσο στοιχείο της εμπειρίας μας (γιατί ποτέ δεν είμαστε όχι-συνειδητοί) και το πιο υπερβατικό και απόλυτο (γιατί προηγείται και περιλαμβάνει όλες τις επιμέρους εμπειρίες). Το να το συνειδητοποιήσει κανείς άμεσα, όχι ως έννοια αλλά ως βιωμένη πραγματικότητα, σημαίνει να καταλάβει τον εαυτό του όχι ως απομονωμένο κύμα αλλά ως ολόκληρο τον Ωκεανό που εκφράζεται προσωρινά σε μορφή κύματος.

Κι όμως αυτή η ίδια Συνείδηση, άπειρη και αδιαίρετη στην ουσία της, διαθλάται μέσα από το πρίσμα της εκδήλωσης σε αμέτρητες αποχρώσεις και παραλλαγές. Εμφανίζεται τώρα ως σκέψη, τώρα ως αίσθηση, τώρα ως συναίσθημα· λειτουργεί σε υλικά, ενεργειακά, νοητικά και πνευματικά επίπεδα. Σαν λευκό φως που περνά μέσα από κρύσταλλο, η καθαρή Συνείδηση διασκορπίζεται σε ένα φάσμα εμπειριών, η καθεμιά με τη δική της ποιότητα και χαρακτήρα, αλλά όλες προερχόμενες από την ίδια πηγή.

Ο Αιώνιος Χορός της Δημιουργίας

Από αυτή την κατανόηση πηγάζει μια δεύτερη αλήθεια: η διάκριση ανάμεσα στο Υπερβατικό και το κοσμικό, ανάμεσα σε αυτό που στέκεται πέρα από κάθε περιορισμό και σε αυτό που υπάρχει μέσα στα βασίλεια του χρόνου, του χώρου και της αιτιότητας. Οι μύστες μιλούν γι’ αυτό ως την κάθοδο του Ενός στα Πολλά, την αιώνια κίνηση με την οποία το Απόλυτο εκδηλώνεται σε σχετικές μορφές.

Φανταστείτε έναν απέραντο ωκεανό που εκτείνεται σε κάθε ορίζοντα, με την επιφάνειά του να αναταράσσεται από ανέμους σε κύματα, ρεύματα και αφρούς. Κάθε κύμα σηκώνεται για μια στιγμή, πιάνει το φως, φέρει το μοναδικό του σχήμα και χαρακτήρα, και μετά πέφτει πίσω στο όλο. Το κύμα δεν είναι άλλο από τον ωκεανό, αλλά ούτε και η ολότητα του ωκεανού. Έτσι ακριβώς αναδύεται η δημιουργία από το Υπερβατικό – διακριτή αλλά όχι ξεχωριστή, προσωρινή αλλά εκφράζοντας κάτι αιώνιο.

Ο εκδηλωμένος κόσμος διατάσσεται σε ομόκεντρους κύκλους, σαν κυματισμούς που απλώνονται από το σημείο που έπεσε μια πέτρα στο νερό. Υπάρχει το υλικό βασίλειο, το πιο πυκνό και καθορισμένο, όπου οι πέτρες αντέχουν και τα σώματα αποσυντίθενται. Πέρα από αυτό βρίσκεται η ενεργειακή διάσταση, όπου οι δυνάμεις ρέουν και αλληλεπιδρούν, ορατές μόνο από τα αποτελέσματά τους. Πιο πέρα εκτείνεται το νοητικό επίπεδο, όπου οι σκέψεις πήζουν και διαλύονται σαν σύννεφα σε ατέλειωτο ουρανό. Και το πιο λεπτό από όλα, το πνευματικό βασίλειο, όπου οι μορφές αραιώνουν σε διαφάνεια και η ίδια η ύπαρξη γίνεται φωτεινή από επίγνωση.

Μέσα από όλα αυτά τα βασίλεια, το Υπερβατικό λάμπει, όπως ο ήλιος λάμπει μέσα από παράθυρα διαφορετικών χρωμάτων, φαίνοντας κόκκινος σε ένα, μπλε σε άλλο, αλλά μένοντας πάντα το ίδιο φως.

Το Ανθρώπινο Παράδοξο

Μέσα σε αυτή την απέραντη αρχιτεκτονική της ύπαρξης, η ανθρωπότητα κατέχει μια μοναδική και συγκινητική θέση. Ο άνθρωπος αποκαλύπτεται ως η ίδια η Συνείδηση που παίρνει υλική μορφή, η αιωνιότητα που κοιτάζει μέσα από προσωρινούς οφθαλμούς, το Άπειρο που βιώνει τον εαυτό του μέσα από πεπερασμένους περιορισμούς. Κάθε άτομο είναι ταυτόχρονα πλάσμα του κόσμου – δεμένο με φυσικούς νόμους, υποκείμενο σε γέννηση και θάνατο, διαμορφωμένο από τις συνθήκες – και παιδί του Απόλυτου, φέροντας μέσα του τον σπόρο της απεριόριστης επίγνωσης.

Αυτή η διπλή φύση είναι η πηγή του υπαρξιακού αδιεξόδου της ανθρωπότητας και της υπερβατικής της δυνατότητας. Ταυτιζόμενος αποκλειστικά με το σώμα, τις αισθήσεις, το νοητικό νου, βιώνει τον εαυτό του ως ξεχωριστό, ευάλωτο, τελικά θνητό. Ζει ως θραύσμα, πάντα αναζητώντας ολοκλήρωση σε εξωτερικά πράγματα – ηδονή, κτήσεις, σχέσεις, επιτεύγματα – κανένα από τα οποία δεν μπορεί να ικανοποιήσει την άπειρη πείνα μέσα του.

Κι όμως αυτή η ίδια συνείδηση που ταυτίζεται με τον περιορισμό μπορεί, μέσω χάρης και προσπάθειας μαζί, να αφυπνιστεί στη πραγματική της φύση. Η φυλακή είναι φτιαγμένη από ιστό αράχνης, οι αλυσίδες από ομίχλη. Αυτό που μας δένει δεν είναι εξωτερική δύναμη αλλά άγνοια – όχι ηθική αποτυχία αλλά λανθασμένη ταυτότητα. Ξεχάσαμε ποιοι είμαστε, και σε αυτή την λήθη καταδικάσαμε τους εαυτούς μας να υποφέρουμε το άγχος του χωρισμού.

Η Διαδρομή της Ολοκλήρωσης

Η τέταρτη ουσιώδης αλήθεια μιλά για τη δυνατότητα και τη διαδικασία της μεταμόρφωσης, το ταξίδι από την άγνοια στην πραγματοποίηση, από τη δουλεία στην ελευθερία. Αυτό δεν είναι ταξίδι μέσα στον χώρο, γιατί ο προορισμός δεν είναι πουθενά αλλού παρά εδώ. Δεν είναι ταξίδι μέσα στον χρόνο, γιατί η αλήθεια υπάρχει τώρα τόσο πλήρως όσο θα υπάρχει ποτέ. Είναι, μάλλον, ταξίδι μέσα από τα στρώματα της ίδιας της ύπαρξής μας, ένα ξεφλούδισμα των ψευδών ταυτίσεων, μια προοδευτική διαφάνεια προς την ουσιαστική μας φύση.

Οι μύστες περιγράφουν αυτό το ταξίδι σε στάδια, το καθένα αντιπροσωπεύοντας υπέρβαση ενός συγκεκριμένου περιορισμού. Πρώτα έρχεται η υπέρβαση της καθαρής φυσικότητας – η αναγνώριση ότι δεν είμαστε απλώς αυτό το σώμα, αυτή η συλλογή από σάρκα και οστά. Το σώμα βλέπεται ως όργανο, ναός, προσωρινό όχημα, αλλά όχι ο Εαυτός.

Μετά ξεδιπλώνεται η υπέρβαση του αισθητηριακού-διανοητικού μηχανισμού. Μαθαίνουμε να παρατηρούμε τις σκέψεις αντί να παρασυρόμαστε από αυτές, να παρατηρούμε τις αντιλήψεις αντί να τις παίρνουμε ως απόλυτη πραγματικότητα. Το εγώ, αυτή η κατασκευασμένη αίσθηση ξεχωριστής αυτοσύνης, διαπερνάται ως λειτουργική φαντασία, χρήσιμη ίσως για την πλοήγηση στον κόσμο αλλά όχι για να εκληφθεί ως η βαθύτερη ταυτότητά μας.

Ακόμα πιο λεπτή είναι η υπέρβαση του ατομικού πνεύματος, εκείνη η αίσθηση ότι είμαστε μια μοναδική ψυχή σε προσωπικό ταξίδι. Εδώ η διαδικασία περνά μέσα από τρεις βαθιές μεταβάσεις: από το προσωπικό στο υπερ-προσωπικό, από το ατομικό στο παγκόσμιο, από το καθορισμένο στο άπειρο. Σαν σταγόνα νερού που πλησιάζει τον ωκεανό, τα όρια αρχίζουν να αραιώνουν, η μεμβράνη ανάμεσα στο μέσα και το έξω γίνεται διαπερατή.

Το μέσο αυτής της μεταμόρφωσης είναι η ίδια η επίγνωση – όχι το περιεχόμενο της συνείδησης αλλά η μαρτυρούσα παρουσία που παρατηρεί κάθε περιεχόμενο. Γυρνώντας την προσοχή πάνω στην ίδια την προσοχή, γινόμενοι ενσυνείδητοι της επίγνωσης, η συνείδηση αρχίζει να αναγνωρίζει τη δική της φύση. Είναι σαν το μάτι να μαθαίνει να βλέπει τον εαυτό του, όχι σε καθρέφτη αλλά άμεσα, γινόμενο συνειδητό του ότι βλέπει τον εαυτό του να βλέπει.

Αυτό που προκύπτει από αυτό το ολοκληρωμένο ταξίδι δεν είναι τίποτα λιγότερο από την Πραγμάτωση της Υπερβατικής Συνείδησης – επίγνωση απελευθερωμένη από όλους τους περιορισμούς, γνωρίζοντας τον εαυτό της όπως πραγματικά είναι. Αυτό δεν είναι ασυνειδησία· είναι υπερ-συνειδητότητα. Δεν είναι κενότητα αλλά πληρότητα πέρα από κάθε μέτρο. Δεν είναι η εξόντωση του εαυτού αλλά η επέκτασή του ώστε να περιλάβει όλους τους εαυτούς, όλες τις εμπειρίες, όλες τις εκδηλώσεις, ενώ ταυτόχρονα αναπαύεται στην αδήλωτη πηγή των πάντων.

Η Υπόσχεση και το Παράδοξο

Αυτή η Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία, αυτή η άμεση οδός προς την υπερβατική πραγματοποίηση, υπάρχει ως αέναη δυνατότητα, εγγεγραμμένη στην ίδια τη δομή της ανθρώπινης συνείδησης. Ωστόσο ως ιστορική πραγματικότητα, ως ευρύ κοινωνικό κίνημα, αντιμετωπίζει βαθιούς περιορισμούς. Σαν λεπτό λουλούδι που ανθίζει μόνο κάτω από ακριβείς συνθήκες, η πλήρης πραγματοποίηση της υπέρβασης απαιτεί όχι μόνο διδασκαλία αλλά και ετοιμότητα, όχι μόνο μέθοδο αλλά και χάρη, όχι μόνο γνώση αλλά και μεταμόρφωση.

Σε κάθε εποχή, μόνο ένας περιορισμένος κύκλος ανθρώπων θα έχει πρόσβαση στις απαραίτητες πληροφορίες, στους ικανούς δασκάλους, στις κατάλληλες συνθήκες. Ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς, ελάχιστοι θα διαθέτουν τον συνδυασμό φιλοδοξίας, αφοσίωσης και ωριμότητας που απαιτούνται για να ακολουθήσουν την πορεία μέχρι το τέλος. Αυτό δεν είναι ελιτισμός αλλά απλή αναγνώριση της σπανιότητας των συνθηκών που χρειάζονται για μια τέτοια προσπάθεια.

Η μεταμόρφωση της συνείδησης είναι ίσως το πιο απαιτητικό ταξίδι που μπορεί να αναλάβει ένας άνθρωπος. Απαιτεί τίποτα λιγότερο από τον θάνατο όλων όσων έχει θεωρήσει τον εαυτό του, την παράδοση κάθε αγαπημένης βεβαιότητας, την προθυμία να εισέλθει σε άγνωστες περιοχές χωρίς εγγύηση ασφαλούς επιστροφής. Μικρό θαύμα που οι περισσότεροι, ακόμα και όταν αντικρίζουν τη δυνατότητα, επιλέγουν το οικείο βάσανο του χωρισμού αντί την τρομακτική ελευθερία της υπέρβασης.

Ίσως, μέσα στους αιώνες που έρχονται, καθώς η ανθρωπότητα ωριμάζει αργά και καθώς η συσσωρευμένη σοφία των μυστικών παραδόσεων γίνεται πιο ευρέως διαθέσιμη, περισσότερες ψυχές στραφούν προς αυτό το εσωτερικό ταξίδι. Ίσως η Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία πάψει με τον καιρό να είναι προνόμιο διασκορπισμένων ατόμων και μικρών κοινοτήτων και γίνει μια πιο διαδεδομένη αναγνώριση του κοινού μας πνευματικού εδάφους.

Ωστόσο, το αν αυτό θα συμβεί έχει μικρότερη σημασία από την ίδια την αιώνια αλήθεια: ότι η δυνατότητα υπάρχει τώρα, υπήρχε πάντα, θα υπάρχει πάντα. Σε κάθε στιγμή, η Συνείδηση είναι έτοιμη να αποκαλύψει τον εαυτό της στον εαυτό της, το Υπερβατικό έτοιμο να εκδηλωθεί μέσα στο ενδοκοσμικό, το Απόλυτο διαθέσιμο να πραγματωθεί από όσους έχουν μάτια να δουν.

Συμπέρασμα: Μια Πρόσκληση στο Άπειρο

Τα λόγια που γράφτηκαν εδώ είναι μόνο δάχτυλα που δείχνουν το φεγγάρι, σκιές που ρίχνονται από ένα αόρατο φως, αντηχήσεις μιας μουσικής πολύ λεπτής για τη συνηθισμένη ακοή. Μπορούν να ενημερώσουν και να εμπνεύσουν, να διασαφηνίσουν και να φωτίσουν, αλλά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την άμεση εμπειρία που προσπαθούν να περιγράψουν. Ο χάρτης δεν είναι το έδαφος, το μενού δεν είναι το γεύμα, και καμία περιγραφή της φωτιάς, όσο εύγλωττη κι αν είναι, δεν μπορεί να ζεστάνει την ψυχή όπως μια μοναδική σπίθα πραγματικής πραγματοποίησης.

Όσοι νιώθουν απήχηση με αυτές τις αλήθειες, που αισθάνονται μέσα τους μια λαχτάρα για αυτό που υπερβαίνει κάθε λαχτάρα, προσκαλούνται όχι στην πίστη αλλά στην έρευνα. Όχι να υιοθετήσουν ένα νέο σύνολο ιδεών αλλά να τολμήσουν στο εργαστήριο της ίδιας της συνείδησης, εκεί να ανακαλύψουν άμεσα αυτό που οι λέξεις μόνο προσεγγίζουν.

Η διαδρομή έχει βαδιστεί πριν· η περιοχή έχει χαρτογραφηθεί. Άγιοι και σοφοί, μύστες και στοχαστές από όλες τις παραδόσεις έχουν αφήσει τις μαρτυρίες τους, τις μεθόδους τους, τις ενθαρρύνσεις τους. Ωστόσο κάθε αναζητητής πρέπει τελικά να κάνει το ταξίδι μόνος, να διασχίσει το κατώφλι που χωρίζει το να ξέρει για κάτι από το να ξέρει άμεσα, να παραδοθεί σε εκείνο το Μυστήριο που ποτέ δεν μπορεί να περιληφθεί σε έννοιες αλλά μόνο να βιωθεί, να αναπνευστεί, να γίνει.

Στη σιωπή ανάμεσα σε αυτές τις λέξεις, στο κενό ανάμεσα σε μια σκέψη και την επόμενη, το Υπερβατικό περιμένει – όχι ως κάτι ξένο που πρέπει να επιτευχθεί αλλά ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης, πιο κοντά από την αναπνοή, πιο κοντά από χέρια και πόδια. Ποτέ δεν έλειπε· εμείς μόνο κοιτάζαμε αλλού. Ποτέ δεν ήταν κρυμμένο· εμείς μόνο αρνούμασταν να δούμε.

Είθε αυτές οι σκέψεις να λειτουργήσουν ως μικρός φάρος για όσους πλέουν στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης, υπενθύμιση ότι πέρα από την τρικυμία και το άγχος της συνηθισμένης ζωής υπάρχει μια ειρήνη που ξεπερνά κάθε κατανόηση, μια χαρά που δεν χρειάζεται αιτία, μια ελευθερία που δεν γνωρίζει όρια. Η ακτή της Υπέρβασης δεν είναι μακριά – είναι εδώ, τώρα, πάντα.

Αρκεί μόνο να σταματήσει κανείς να τρέχει, να στραφεί προς τα μέσα και να αφήσει τα κύματα της επιφανειακής συνείδησης να ηρεμήσουν σε νηνεμία. Εκεί, στα διαυγή βάθη, η Πραγματικότητα αποκαλύπτεται όπως πάντα ήταν: άπειρη, αιώνια, αμετάβλητη – και ταυτόσημη με την πιο οικεία φύση του εαυτού μας.

Το ταξίδι προς το σπίτι είναι η αναγνώριση ότι ποτέ δεν φύγαμε. Η άφιξη είναι η κατανόηση ότι πάντα ήμασταν εδώ. Και το Υπερβατικό, αποκαλυμμένο επιτέλους, φαίνεται ότι ήταν αυτό που αναζητούσε τον εαυτό του μέσα από όλη μας την αναζήτηση, αυτό που γνώριζε τον εαυτό του μέσα από όλη μας τη γνώση, αυτό που Ήταν και εκφραζόταν μέσα από όλο μας το γίγνεσθαι.

Αυτή είναι η ουσία του θρησκευτικού φαινομένου, πέρα από όλες τις θρησκείες αλλά η καρδιά όλων: η Συνείδηση που αφυπνίζεται στη δική της φύση, το Απόλυτο που αναγνωρίζει τον εαυτό του στον καθρέφτη της εκδήλωσης, το Ένα που γιορτάζει τη δική του άπειρη φύση μέσα από τη χαρά της αυτο-ανακάλυψης.

Εδώ το ταξίδι τελειώνει και αρχίζει ξανά, για πάντα και πάντοτε, στο αιώνιο τώρα όπου κάθε αναζήτηση παύει και μένει μόνο η Ύπαρξη – φωτεινή, άπειρη, ελεύθερη.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, February 19, 2017

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΣΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΑΥΤΟ

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

17. The Unveiling: A Journey to the Shores of Transcendence

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright