CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
The Mystical Essence of Presence and Perception
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
Going with the Flow (2)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Sunday, 15 March, 2025

Sunday, February 19, 2017

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΣΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΑΥΤΟ


Όταν μιλάμε «θεωρητικά» (πέρα από το ότι μιλάμε μέσα από τον βαθμό κατανόησης της πραγματικότητας που έχουμε) πρέπει να έχουμε πάντα υπόψη μας ότι στην πράξη, στην ζωή, τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά. Θεωρητικά μιλώντας, όταν αναδύεται στον άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο η Παρουσία, η Παρουσία Εδώ, η Παρουσία σε αυτό το σώμα, (η «Συνείδηση»), ο άνθρωπος μπορεί να υιοθετήσει μία από τις δύο επιλογές που έχει. Να θεωρήσει Αυτό που Είναι Πραγματικά (η Παρουσία, η Συνείδηση) σαν κάτι ξεχωριστό που συνδέεται με το σώμα και με όσες λειτουργίες συντελούνται στο σώμα ή να ταυτίσει την συνείδηση με τις λειτουργίες, θεωρώντας κατ’ επέκταση την νοητική και την σωματική οντότητα σαν μια «ενότητα». Το πρόβλημα είναι πως  θα δώσει απάντηση ο άνθρωπος, μέσω ποιας λειτουργίας θα ερευνήσει, θα κατανοήσει και θα φτάσει σε ένα ασφαλές συμπέρασμα;

Ο άνθρωπος μπορεί μόνο να διαισθανθεί (με μια εσωτερική άμεση προεννοιολογική αντίληψη) ότι είναι κάτι ξεχωριστό. Μπορεί στην συνέχεια, υιοθετώντας αυτόν τον τρόπο αντίληψης, να αναπτύξει αυτή την εσωτερική όραση και να καταλήξει σε μια κοσμοθεωρία, όπου η Ανώτερη Οντότητα απλά συνδέεται με το σώμα προσωρινά για να το εγκαταλείψει μετά, επιβιώνοντας στους αόρατους κόσμους είτε να ξανασυνδεθεί με ένα άλλο σώμα. Πάνω σε αυτή την Βασική Αντίληψη στηρίχθηκαν όλες οι θρησκείες που δέχονται σαν διαφορετικές «ουσίες» την Συνειδητή Οντότητα και το σώμα. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτές τις θρησκείες «εξωκοσμικές» αφού τοποθετούν την Πραγματικότητα «έξω» από τον κόσμο, σαν κάτι Υπέρτερο του κόσμου, που όμως περιλαμβάνει τον κόσμο σαν ένα μικρό μέρος του. Αν και αυτές οι θρησκείες βασίζονται στην Εσωτερική Εμπειρία μιας Άλλης Πραγματικότητας, Ευρύτερης (από αυτή που μας παρουσιάζει η διανόηση και οι αισθήσεις) εν τούτοις διατυπώνουν συχνά, σε νοητικό επίπεδο, μια ερμηνεία της όλης εμπειρίας, φτιάχνοντας έτσι ένα νοητικό μεταφυσικό σύστημα που πρέπει να γίνει δεκτό μόνο σαν συμβολισμός μιας Άλλης Πραγματικότητας. Εδώ η Πραγματικότητα και η νοητική συμβολική μυθολογία «διακρίνονται». Αυτές οι θρησκείες είναι από την φύση τους εσωτερικές (υποδεικνύουν δηλαδή και επιζητούν το εσωτερικό βίωμα, πέρα από τις εξωτερικές δραστηριότητες).

 Από την άλλη μεριά ο άνθρωπος (σαν συνείδηση) μπορεί να ταυτίζεται με τις νοητικές λειτουργίες και να βασίζεται για την «πληροφόρησή» του για τον εαυτό και τον κόσμο στις νοητικές δραστηριότητες και να σχηματίζει μια εντελώς διαφορετική αντίληψη από την προηγούμενη αντίληψη (που περιγράψαμε πιο πάνω). Αυτή η αντίληψη θεωρεί ότι η Ανώτερη Οντότητα και το σώμα συνθέτουν μια αδιάρρηκτη ενότητα, μια ένωση που γίνεται μια δια παντός (μια ψυχοσωματική οντότητα). Ο άνθρωπος, έτσι όπως «δημιουργήθηκε», δημιουργήθηκε για να ζει μέσα σε αυτό τον κόσμο που αντιλαμβανόμαστε με την νόηση και τις αισθήσεις. Αυτού του είδους οι θρησκείες (που έχουν αυτή την αντίληψη) θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν «εσωκοσμικές» αφού θεωρούν ότι η ανθρώπινη πραγματικότητα είναι αυτή εδώ, η ψυχοσωματική πραγματικότητα. Σε αυτές τις αντιλήψεις που θεολογούν (ή μυθολογούν) ο Θεός «θεωρείται» σαν Εκτός της Δημιουργίας (το Άκτιστο), σαν εντελώς Διαφορετικός από την κτιστή δημιουργία. Το πρόβλημα του θανάτου, δηλαδή της διάσπασης της ψυχοσωματικής ενότητας μυθολογείται σαν αποτέλεσμα της εισβολής του «κακού» (στην Περσική Θρησκεία), κάποιου προπατορικού αμαρτήματος (στον Ιουδαϊσμό, στον Χριστιανισμό και στον Ισλαμισμό), σαν ένας «τραυματισμός» της δημιουργίας, σαν μια ανωμαλία στην φυσική πορεία του κόσμου. Ασφαλώς δεν υπήρξε ποτέ κάποια παραδεισένια αθανασία του ανθρώπου κι ο θάνατος δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου «κακού» ή κάποιας φανταστικής προπατορικής πτώσης, αλλά ένα φυσικό φαινόμενο, σύμφωνο με την φύση των μεταβαλλόμενων μορφών (του γίγνεσθαι). Αλλά μέσα στην μυθολογική σκέψη αυτών των θρησκειών έπρεπε να βρεθεί μια δικαιολογία του θανάτου. Όσο μυθολογική είναι η «πτώση» του ανθρώπου άλλο τόσο μυθολογική είναι και η λύση του δράματος της δημιουργίας. Ξεκινώντας από Περσικές επιρροές (από την Εποχή της αιχμαλωσίας) ο Ιουδαϊσμός καλλιέργησε τον μύθο μιας αποκατάστασης της δημιουργίας, μιας έλευσης ενός απεσταλμένου του Θεού, ενός Μεσσία (στην Περσική Θρησκεία είναι ο Σοσιγάνς, στον Ιουδαϊσμό ο Μεσσίας), που θα αναστήσει τους νεκρούς και θα κρίνει δίκαιους και άδικους κατά τα έργα τους . Έτσι στον Μέλλοντα αιώνα οι άνθρωποι θα ζουν αιώνια μέσα σε αθάνατα μετουσιωμένα, θεοποιημένα, σώματα, εδώ στην Νέα Γη. Οι Πέρσες, κι οι Ιουδαίοι περιμένουν ακόμα τον Μεσσία. Οι Χριστιανοί λένε ότι ο Μεσσίας ήρθε κι είναι ο Ιησούς από την Ναζαρέτ. Στην πραγματικότητα ο Ιησούς είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που παρουσιάζει η Παύλειος Θεολογία και το Εκκλησιαστικό Δόγμα. Η Αλήθεια διατηρείται στην Παράδοση των Εσσαίων και στους Ροδόσταυρους και εν μέρει στην Ιωάννεια θεολογία και στους Μυστικούς πατέρες, αλλά ο κόσμος γνωρίζει αυτό που του παρουσιάζει η επίσημη εκκλησία. Επίσης οι Ισλαμιστές περιμένουν μια αποκατάσταση της δημιουργίας. Στο μεταξύ υπάρχει θάνατος, διάσπαση της ψυχοσωματκής ενότητας. Οι ψυχές που μένουν χωρίς σώμα σύμφωνα με αυτές τις θρησκείες πηγαίνουν στον «άλλο» κόσμο, στον παράδεισο, στο καθαρτήριο (σύμφωνα με την Καθολική εκκλησία) ή στην κόλαση, «περιμένοντας» την γενική ανάσταση των σωμάτων. Βλέπουμε (σε αντίθεση με τις εσωτερικές «εξωκοσμικές» θρησκείες) ότι αυτές οι εξωτερικές «εσωκοσμικές» θρησκείες ταυτίζουν την αντίληψη, την κοσμοθεωρία, τον μυθολογικό συμβολισμό με την Πραγματικότητα. Αυτές οι θρησκείες είναι από την φύση τους εξωτερικές και περιορίζονται στην Πίστη στο Δόγμα, στην Ηθική διαπαιδαγώγηση και στην Εξωτερική λατρεία. Βλέπουν ύποπτη κάθε μυστικιστική εμπειρία, για αυτό και παρόλο που αποδέχονται στους κόλπους τους τους Μυστικούς ποτέ δεν υιοθετούν την αντίληψή τους (και συχνά συγκρούονται μαζί τους).

Στα πλαίσια όμως αυτών των εξωτερικών θρησκειών υπάρχουν άνθρωποι που δεν ικανοποιούνται με μια τέτοια εξωτερική θρησκεία (του Δόγματος, της Ηθικής και της εξωτερικής Λατρείας). Θεωρούν ότι το πιο σημαντικό δεν είναι μια απλή «σύνδεση» μέσω της πίστης και της λατρείας με τον Θεό, στα πλαίσια της εκκλησιαστικής ζωής, αλλά επιζητούν μια πιο Εσωτερική Ένωση (έστω κι αν μιλάμε για διαφορετικές ουσίες, την κτιστή ανθρώπινη φύση και τον Άκτιστο Θεό). Έτσι μέσα στα πλαίσια αυτών των θρησκειών δημιουργούνται Μυστικιστικά Ρεύματα (ο «Μυστικισμός του Θρόνου» στον Ιουδαϊσμό, η «Νηπτική Παράδοση» που πηγάζει από την Ιωάννεια Θεολογία στον Χριστιανισμό, ο «Σουφισμός» στον Ισλαμισμό). Αυτά τα Μυστικιστικά Ρεύματα ήταν πάντα στο όριο της ορθοδοξίας και μερικές φορές την ξεπερνούσαν και διώκονταν σαν αιρέσεις. Υπήρξαν κάποιοι μάλιστα που προχώρησαν παραπέρα. Επηρεασμένοι από την Εσωτερική Αντίληψη (περί Διαχωρισμένης Ψυχής από το  σώμα κι απλής σύνδεσής τους) και την Γνωστική Κίνηση της Ύστερης Αρχαιότητας εγκατέλειψαν την εσωκοσμική αντίληψη της ορθοδοξίας (και το δόγμα της άρρηκτης ενότητας ψυχής και σώματος, του ψυχοσώματος). Έτσι δημιουργήθηκε η Εβραϊκή Καβάλα, ο Ροδοσταυρισμός στην Δυτική Παράδοση και μια κατηγορία Σούφι Διδασκάλων που ακολουθούν το Δόγμα της Μοναδικής Πραγματικότητας του Θεού.

Αλλά όπως είπαμε στην αρχή η θεωρητική αντίληψη είναι συχνά σχηματική κι αυθαίρετη κι η ζωή είναι διαφορετική. Όταν ο άνθρωπος έρχεται στην ζωή κι όταν η συνείδηση αναδύεται στον άνθρωπο αυτό δεν συμβαίνει θεωρητικά και σε ιδανικές συνθήκες, συμβαίνει μέσα σε συγκεκριμένες κοινωνίες. Οι κοινωνίες όχι μόνο παρέχουν στο νέο άνθρωπο την πρώτη βασική αντίληψη για τον εαυτό του αλλά καλλιεργούν και ένα συγκεκριμένο τρόπο αντίληψης της ύπαρξης και επιβάλλουν  ένα ορισμένο τρόπο λειτουργίας της αντίληψης και διαμορφώνουν την γνώση, τις πεποιθήσεις, τις απόψεις του ανθρώπου. Εκ των πραγμάτων, αν γεννιέται σε μια Ινδοϊστική ή Βουδιστική κοινωνία θα υιοθετήσει μια εσωτερική αντίληψη της ύπαρξης, άσχετα αν θα ακολουθήσει τον δρόμο  των Διδασκάλων των Ουπανισάδ ή του Βούδα. Αν γεννιέται σε μια Δυτική κοινωνία που ακολουθεί τον Ιουδαϊσμό, τον Χριστιανισμό ή το Ισλάμ, θα υιοθετήσει μια εξωτερική αντίληψη της ύπαρξης. Το πολύ-πολύ οι πραγματικοί αναζητητές της εξήγησης της ύπαρξης να στραφούν προς τον Μυστικισμό των θρησκειών τους, ξεφεύγοντας από τα στενά πλαίσια της ορθοδοξίας, ή να αλλάξουν θρησκεία.

Τελικά οι κοινωνίες είναι όχι μόνο εξωτερικές κι ενδιαφέρονται μόνο για την πολιτικο-κοινωνικο-οικονομική κατάσταση και χρησιμοποιούν την γνώση, την θρησκεία, κλπ. για την χειραγώγηση των πληθυσμών αλλά είναι επίσης πραγματικά αδιάφορες για την Πραγματική Γνώση, για τον Αληθινό Άνθρωπο, για την Ορθή Ζωή. Θα πρέπει κάποιος, αυτός ο ίδιος, μόνος του, να ερευνήσει για την Αλήθεια. Και πως θα το κάνει; Ξεκινώντας από την δεδομένη κατάσταση που είμαστε, που είναι ο καθένας, το πρώτο πράγμα που πρέπει να αναρωτηθεί κάποιος είναι ότι Αυτός ο Ίδιος, η Παρουσία που Είναι, Εδώ, μέσα στο σώμα, ποιες δυνάμεις ή ποιες λειτουργίες πρέπει να χρησιμοποιεί;

Ερευνώντας εξωτερικά, μέσω της διανόησης, μπορεί να υιοθετήσει μια εσωτερική ή μια εξωτερική αντίληψη της ύπαρξης (κι αυτό έχει βέβαια την σημασία του). Αλλά η διανόηση μπορεί μόνο να διερευνήσει τον Προσανατολισμό. Δεν μπορεί να σε πάει παραπέρα. Αν θέλεις πραγματικά να μάθεις την Αλήθεια θα πρέπει να εγκαταλείψεις την διανόηση και να Έρθεις στον Εαυτό, στην Αληθινή Παρουσία, Εδώ, Τώρα. Να αναζητήσεις Μέσα στην Ίδια την Ύπαρξή σου, την Αληθινή Ουσία, το Περιεχόμενο και το Νόημα της Ύπαρξης. Αν και στην Εσωτερική Παράδοση και στην Μυστικιστική Κίνηση μιλούν για Διαλογισμό, Γιόγκα, Προσευχή, Πνευματική Πρακτική, αν εμβαθύνουμε λίγο και δώσουμε λίγη προσοχή θα Δούμε ότι όλες αυτές οι Πνευματικές Μέθοδοι δεν είναι ένα πράγμα που πρέπει να κάνουμε αλλά μάλλον πράγματα που πρέπει να εγκαταλείψουμε, στοχεύοντας στην Εσωτερική Φυσική Αδιατάρακτη Παρουσία της Ύπαρξης, πέρα από τις επιφανειακές δραστηριότητες κι όσα συμβαίνουν στην επιφάνεια, μέχρι να το Βιώσουμε πραγματικά και να Περάσουμε σε Ένα Άλλο Επίπεδο Ύπαρξης. Ο Αληθινός Διαλογισμός είναι Μη-διαλογισμός ή τελείωμα κάθε διαλογιστικής προσπάθειας κι εγκατάλειψη κάθε αντίληψης περί πνευματικής εξέλιξης ή φώτισης που πρέπει να πραγματοποιηθεί. Το αληθινό Γιόγκα είναι η απόλυτη ηρέμηση των νοητικών δραστηριοτήτων. Η Αληθινή Προσευχή είναι η Βαθιά Σιγή μπροστά στην Απεραντοσύνη της Παρουσίας.

Έτσι η Στροφή Προς Τον Εαυτό, που είναι η Αληθινή Αυτογνωσία (κι όχι γνώση με διανοητική δραστηριότητα) είναι στην πραγματικότητα μια Συνειδητή και Συνειδησιακή Μετατόπιση από τον χώρο του γίγνεσθαι, της δραστηριότητας της νόησης, των αισθήσεων, στον Πραγματικό Χώρο του Είναι. Αυτό που Είμαστε (η Παρουσία Εδώ, η Συνείδηση, η Ψυχή) «Είναι» κι Εκδηλώνεται Εδώ, Τώρα. Δεν χρειάζεται να «γίνουμε» κάτι. Κι η Συνειδητοποίηση, η Κατανόηση Αυτού που Είμαστε είναι Αυθόρμητη Άμεση και χωρίς περαιτέρω επεξεργασία. Η Ύπαρξη Αναγνωρίζεται (Εσωτερικά, Άμεσα) και Διαφωτίζεται από Μόνη της, Χωρίς Προσπάθεια. Είναι η παλιά συνήθεια, ο τρόπος που ανατραφήκαμε να λειτουργούμε (μέσω της διανόησης) που αναδύεται και ψάχνει να «ερμηνεύσει». Αν Μένουμε Ήσυχοι και το Αφήνουμε να Λειτουργεί θα Αποκατασταθεί από μόνο του κι όλες οι εξωτερικές δραστηριότητες (περιττές άλλωστε) θα εγκαταλειφθούν κι όλες οι «απαντήσεις» για την ύπαρξη θα δοθούν. Όταν δεν κάνεις ερωτήσεις (αλλά απλά παρατηρείς με προσοχή) δίνεις την ευκαιρία να δοθούν οι αληθινές απαντήσεις στις πραγματικές ανάγκες της ζωής.

Έτσι αρκεί να Κατανοήσει κάποιος ότι ο εξωτερικός δρόμος λειτουργίας που μας έμαθε η κοινωνία είναι αδιέξοδος. Όλες οι αντιλήψεις των ανθρώπων κι οι εξωτερικές θεωρίες και διδασκαλίες κι οι θρησκείες είναι διανοητικά σκουπίδια που δείχνουν με το αδιέξοδό τους την μοναδική αληθινή απάντηση που έχουμε ανάγκη. Ποιος Είμαι; Που Είμαι; Τι Είμαι; Αυτή την Απάντηση Μπορεί να την Δώσει μόνο ο Ίδιος ο Άνθρωπος, από Μέσα του. Τι Κάνω; Τι πρέπει να κάνω; Αυτό ακριβώς που Πρέπει να Κατανοήσουμε είναι ότι Πρέπει να Μετατοπιστούμε από τον χώρο της δραστηριότητας (του γίγνεσθαι) στον Χώρο του Είναι. Άρα δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι αλλά να εγκαταλείψουμε αυτό που ήδη κάνουμε (την δραστηριότητα) και να Συναισθανθούμε Αυτό που Είμαστε Ήδη. Αυτή είναι η Οδός της Ησυχίας, της Μη-Δράσης, που δεν σημαίνει αδράνεια αλλά εγκατάλειψη της αδιέξοδης δράσης. Αυτό που Εκδηλώνεται Πλέον από μέσα μας Είναι η Ίδια η Ύπαρξη, η Μία Ζωή της Ενότητας, χωρίς περιορισμούς (εγώ, διαχωρισμούς, δυαδικότητα). Έτσι λύνεται όχι μόνο το Πρόβλημα της Ύπαρξης αλλά και της Δράσης μέσα στην Ζωή. Τελείως Φυσικά κι όχι μέσα από ανόητες ανθρώπινες δραστηριότητες.

Μόνο Εσύ, ο Ίδιος ο Άνθρωπος, Έχεις Ευθύνη και Δικαίωμα να Νοιώσεις Τι Είσαι (και κατ΄ επέκταση Πως να Δράσεις). Καμία διανόηση, καμία θεωρία, καμία θρησκεία, καμία κοινωνία, κανένας άλλος άνθρωπος, δεν μπορεί να σου πει Τι Είσαι. Πρέπει Εσύ, ο Ίδιος ο Άνθρωπος, να είσαι Εξαρχής Ελεύθερος (από εξωτερικές εξαρτήσεις, από γνώσεις και πληροφορίες της κοινωνίας) και να επιλέξεις τον Μόνο Αρμόδιο να σου Απαντήσει για Αυτό που Είσαι, τον Ίδιο τον Εαυτό, την Παρουσία, Εδώ, Τώρα. Αυτή είναι η Μόνη Πραγματική Δράση. Αν ψάχνεις αλλού ή με άλλος τρόπους δεν θα βρεις απάντηση και αν αφήνεις τους άλλους να σου λένε τι είσαι, είσαι απλά δούλος. Το να Αφυπνιστείς στον Ίδιο, τον Πραγματικό Εαυτό σου, εγκαταλείποντας την εξωτερική δραστηριότητα και να Μείνεις Ήσυχος χωρίς να «κάνεις τίποτα» στο Είναι, είναι κάτι που πρέπει να Βιώσεις από Μόνος σου. Δεν έχει σημασία να σου πει κάποιος πως είναι ή πως θα πρέπει να είναι. Δες το Μόνος σου, Εδώ, Τώρα. Δεν υπάρχει χρόνος, ούτε εξέλιξη, ούτε αναβολή. Οποιαδήποτε στιγμή σταθείς μπροστά στο Ερώτημα (στο «μέλλον» που φτιάχνει η σκέψη) θα είσαι πάλι Εδώ, Τώρα, στο Παρόν. Η Απάντηση δίνεται πάντα στο Απόλυτο Παρόν. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Αν δεν το Κάνεις Τώρα ή το αναβάλλεις απλά συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, έτσι όπως σου έμαθαν ή όπως έμαθες στη ζωή.

Μπορεί κάποιος να πει, πως το κάνεις αυτό άμεσα; Στην πραγματικότητα μόνο άμεσα γίνεται. Ο χρόνος είναι μόνο η Στιγμή που Ρέει κι όχι «διάρκεια». Ο χρόνος σαν «διάρκεια» και «εξέλιξη» είναι μια ψευδαίσθηση της σκέψης. Τι αλλάζει; Τι εξελίσσεται; Όχι το Είναι αλλά μόνο τα εξωτερικά φαινόμενα. Πως γίνεται λοιπόν; Πως το Κάνεις; Γίνεται πολύ απλά, όπως όταν σφίγγεις το χέρι σε γροθιά και μετά ανοίγεις το χέρι (εγκαταλείποντας την προσπάθεια, την διοχέτευση ενέργειας, την ένταση, το «σφίξιμο»). Ο περιορισμός, το εγώ, η προσωπικότητα είναι μια δραστηριότητα του Είναι, είναι σαν την γροθιά του σφιγμένου χεριού. Που πηγαίνει η γροθιά όταν χαλαρώνεις το χέρι; Που πηγαίνει το εγώ όταν το εγκαταλείπεις; Υπάρχει Μόνο το Είναι. Απλά Κατανόησε ότι οποιαδήποτε «κίνηση», προσπάθεια, δραστηριότητα, είναι σαν το σφίξιμο της γροθιάς. Κι όπως το χέρι αχρηστεύεται και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε τίποτα άλλο όταν είναι σφιγμένο σε γροθιά έτσι και η Ύπαρξη αχρηστεύεται όταν «περιορίζεται» σε εγώ, δρα διαχωριστικά, ατομικά κι εσφαλμένα. Μπορείς, στο Κράτημα της Αναπνοής να Σταθείς, να Νοιώσεις Αυτό Που Είσαι, χωρίς δραστηριότητα της σκέψης; Τι θα συμβεί; Η Αντίληψη θα Απελευθερωθεί, θα Αγκαλιάσει τα Πάντα και θα Υπάρχουν Όλα φωτισμένα από αυτή την Όραση της Ενότητας των Πάντων. Όταν σβήνει ο περιορισμός της σκέψης, του εγώ, Όλα Είναι Ένα. Στην πραγματικότητα τι συμβαίνει; Δεν συμβαίνει τίποτα. Εμείς Βλέπουμε Αλλιώς. Βλέπουμε την Πραγματικότητα Όπως Ακριβώς είναι, Μια Ενότητα, Μια Αλληλένδετη Ζωή, χωρίς διαχωρισμούς. Η διάλυση της νοητικής δραστηριότητας (του νοητικού συμπλέγματος του εγώ, του «κέντρου», του περιορισμού) Αποκαθιστά την Αντίληψη στην Πραγματική Ελεύθερη κι Ανόθευτη Λειτουργία της. Δεν χάνεται τίποτα. Η Αντίληψη Ελεύθερη Απεριόριστη Λειτουργεί Απρόσκοπτα μέσα από το σώμα. Η διαφορά είναι ότι λειτουργεί τώρα απρόσκοπτα (ενώ πριν νοθευόταν με ερμηνείες, προσωπικές επιλογές, και αδιέξοδες δράσεις). Η Εμπειρία της Ζωής όμως τώρα είναι τελείως διαφορετική. Ερχόμενος στον Πραγματικό Εαυτό, τον Ελεύθερο, τον Απεριόριστο (χωρίς εγώ), Έρχεσαι στον Πραγματικό Κόσμο, στην Αληθινή Ζωή, στον Κόσμο του Είναι, που δεν έχει καμία σχέση με τον ψεύτικο κόσμο που έφτιαξε η σκέψη και μέσα στην οποία σε τοποθετεί η σκέψη.

Εδώ, Τώρα, Κατανοείς τι Σημαίνει Αφύπνιση. Μια Κατάσταση Ελευθερίας, Απεριόριστης Αντίληψης, που Αγκαλιάζει τα Πάντα σε Μια Ενότητα. Είναι Μια Κατάσταση της Συνείδησης που Έχει Ελευθερωθεί από τους περιορισμούς, από το εγώ, από το «κέντρο» αντίληψης. Είναι λοιπόν μια Εμπειρία Πλατύτερη από την εμπειρία ενός εγώ. Γίνεται κατανοητό ότι κανένα περιορισμένο εγώ δεν μπορεί να έχει την Εμπειρία της Ελευθερίας (όσο μένει στο εγώ). Η Φώτιση  (η Πραγματική Φώτιση) είναι Μια Κατάσταση της Συνείδησης αλλά όχι εμπειρία ενός εγώ. Υπάρχει Φώτιση (όταν διαλύεται το εγώ) αλλά δεν υπάρχει Φωτισμένος (σαν εγώ). Στο Φως της Νέας Κατανόησης του Κόσμου Όλα Είναι Καθώς Πρέπει, Ήρεμα και Ειρηνικά και Ρέουν μέσα στην αλλαγή χωρίς «θόρυβο». Το γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι σε σύγχυση, σε διαμάχη, σε πόλεμο, πληγώνουν ο ένας τον άλλο, είναι κάτι που συμβαίνει. Έχει την εξήγησή του (αν θέλουμε κάποια εξήγηση) στην άγνοια. Πρέπει να σταματήσει η άγνοια για να σταματήσει όλο αυτό και να έρθει ειρήνη στη γη. Το να μπεις στο όνειρο των ανθρώπων και να τους μιλήσεις για το καλό και το κακό μπορεί να φαίνεται χρήσιμο σε κάποιους (και να ανακουφίζει ίσως προσωρινά την δυστυχία κάποιων καταστάσεων) αλλά σίγουρα δεν είναι η Λύση.

Ο Μόνος Αληθινός Δρόμος είναι Ο δρόμος της Αφύπνισης του Πραγματικού Εαυτού. Το να δραστηριοποιείσαι «έξω» αναζητώντας θεωρίες, διδασκαλίες, ηθικές, τρόπους ζωής, είναι μια μάταιη σπατάλη δυνάμεων. Οι κοινωνίες δεν θα δώσουν ποτέ λύση. Οι διδασκαλίες και οι θρησκείες (όσο εμπνευσμένα δόγματα κι αν έχουν) δεν θα δώσουν ποτέ απαντήσεις. Είτε έτσι είτε αλλιώς ο Άνθρωπος, ο Καθένας μας, θα πρέπει αργά ή γρήγορα να απαντήσει πραγματικά (όχι θεωρητικά ή διανοητικά) στην Μόνη Αληθινή Ερώτηση. Ποιος Είμαι; Που Είμαι; Τι Είμαι; Τι Κάνω; Πως το Κάνω; (αν πρέπει να «κάνω» κάτι). Θα Πρέπει να απαντήσουμε και να Κάνουμε την Επιλογή μας. Θα Αφυπνιστούμε επιτέλους; Ή θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε μέσα στον ύπνο του δικαίου, σαν να μην τρέχει τίποτα. Αν δεν Νοιαστείς Εσύ για την Ύπαρξή σου ποιος θα το κάνει για σένα;


Αδελφοί! Είναι Ώρα να Εγερθούν οι νεκροί από τους τάφους τους. Οι νεκροί είμαστε εμείς και το όνειρο είναι ο τάφος μας, το όνειρο που χτίζουμε με την σκέψη, το όνειρο που τρέφει η κοινωνία, το όνειρο που εμείς αφήνουμε να συνεχίζεται. Ας Αφυπνισθούμε! Ας το Κάνουμε! Και τότε Όλα θα «Προστεθούν» κι η Ειρήνη κι η Αλήθεια κι η Ζωή. Θυμηθείτε τον Μεγάλο Διδάσκαλο των Εσσαίων. Ο Ιησούς Γνώριζε. Κι ο Ιησούς μιλούσε για την Βασιλεία των Ουρανών Μέσα μας, που Είναι Μέσα μας και δεν έρχεται με εξωτερικές δραστηριότητες ή έξω, στον κόσμο και στον χρόνο. Είναι Ήδη Μέσα μας! Τόσο απλό! Τόσο Θαυμάσιο! Τόσο Εκπληκτικό! Έχετε Ειρήνη Μέσα σας. Ειρήνη φέρτε έξω στο κόσμο.



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 13. The Self That Is Not Self: A Mystical Reflection on the Path of Tao
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter13. The World
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
(Atma Bodha - By Adi Sankaracharya) / The Luminous Infinite: Explorations in Non-Dual Awareness (Verses 61-65)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / The Flame of Silence: A Mystical Journey into Contemplation
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection
The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection 
  
In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn. 
This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation. 
Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving. 
 
The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole 
The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence. 
 
The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced. 
Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers. 
The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within. 
 
Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding. 
In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation. 
The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self. 
 
A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other. 
And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom. 
For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul. 
 
Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός 
  
Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά  μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη. 
Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης. 
Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας. 
 
Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου. 
Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης. 
 
Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ. 
Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας. 
Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας. 
 
Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης. 
Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό. 
Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού. 
 
Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο. 
Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία. 
Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας. 
 
 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~