Esoterism Academy: Ο Αιώνιος Άνθρωπος

Monday, 8 December, 2025

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

In the depths of stillness, beyond the turbulence of mind and the fleeting echoes of form, there exists a sound that is not a sound, a resonance beyond perception. It is the Sound of Silence, the eternal hum of Pure Presence, the unchanging song of Undifferentiated Existence. This is the primordial essence from which all differentiation arises and into which all experience dissolves. To hear this sound is to awaken to the fundamental nature of Being itself.

The Eternal Undifferentiated Base

Before thought, before sensation, before the dance of light and shadow that forms the fabric of perception, there is a silent presence. This presence is not bound by time or space. It does not belong to the realm of past, present, or future. It simply is. And yet, within it lies the potentiality of all things—the vast, uncharted ocean from which the waves of existence emerge and into which they inevitably recede.

This silent presence is the undifferentiated base of all phenomena. It is the foundation upon which the universe manifests and dissolves, the unseen substratum that supports the visible world. Like the sky behind passing clouds, it remains unshaken by the coming and going of form. To rest in this presence is to recognize the ephemeral nature of differentiation, to see that all appearances are temporary fluctuations upon an eternal, unmoving ground.

The Manifestation of Differentiation

From the undifferentiated base arises the intricate play of differentiation. Space appears, delineating the vastness into here and there. Time unfolds, marking the transition between before and after. Perception comes alive, dividing experience into sight, sound, touch, taste, and thought. Form emerges, defining and shaping the formless into patterns of existence.

Yet, all differentiation is merely a transient dream. It is a flickering light upon the still waters of pure being. Though we become absorbed in this play, immersed in the ever-changing spectacle of life, the truth remains: all distinctions, all forms, all movements of experience are but momentary expressions, destined to dissolve once more into the silent abyss of the undifferentiated.

The Return to Pure Presence

No matter how deeply we wander into the realms of differentiation, the journey always leads back to the source. The flame of experience burns until its fuel is spent, and then—silence. The mind spins in its endless pursuit, only to arrive at stillness. The dream of form plays itself out, and the sleeper awakens to the vast, boundless presence beyond all dreams.

This return is not an ending but a homecoming. It is the dissolution of the illusion of separateness, the recognition that nothing was ever apart, that all manifestations are but ripples upon the same infinite ocean. To listen deeply, to surrender to the Sound of Silence, is to merge with that which is eternal, to be absorbed into the fundamental hum of existence itself.

The Paradox of Sound and Silence

The Sound of Silence is not an absence, nor is it merely the lack of auditory stimuli. It is a paradoxical presence, a fullness that is beyond form yet ever-present in all forms. It is the vibrating essence that pervades all things, the subtle echo of the formless within form.

Many spiritual traditions have spoken of this sound—the unstruck sound, the celestial resonance, the Nada, the voice of the Absolute. To hear it is to touch the eternal, to remember what has always been known yet often forgotten in the distractions of form and perception.

Living in the Undifferentiated Awareness

To live in awareness of this undifferentiated presence is to move through life with profound peace. One no longer clings to passing forms, nor is one disturbed by the ebb and flow of experience. The world remains as it is—a play of differentiation upon the silent stage of being—but the one who knows the base sees through the illusion of separation.

The enlightened one does not escape the world but moves through it with clarity. To hear the Sound of Pure Presence is to walk in both realms—to honor the play of differentiation while remaining anchored in the undifferentiated. It is to see all things as fleeting waves, yet to know oneself as the ocean beneath them.

The Invitation to Silence

The Sound of Pure Presence is not distant. It is not hidden in some faraway realm, nor does it require complex rituals to uncover. It is here, now, within and around all things. It is the sound of being itself, waiting to be recognized.

In the quiet spaces between thoughts, in the pause between breaths, in the stillness at the heart of experience, the silent sound can be heard. It calls not with force, but with an irresistible depth, drawing the seeker back into the source.

Listen deeply. Be still. And in that stillness, hear the eternal resonance of Pure Presence.

…

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι στην Αδιαφοροποίητη Ύπαρξη

Στα βάθη της ησυχίας, πέρα από την αναταραχή του νου και τις φευγαλέες ηχώ των μορφών, υπάρχει ένας ήχος που δεν είναι ήχος, μια αντήχηση πέρα από την αντίληψη. Είναι ο Ήχος της Σιωπής, το αιώνιο βουητό της Καθαρής Παρουσίας, το αμετάβλητο τραγούδι της Αδιαφοροποίητης Ύπαρξης. Αυτή είναι η πρωταρχική ουσία από την οποία προκύπτει κάθε διαφοροποίηση και μέσα στην οποία διαλύεται κάθε εμπειρία. Να ακούσει κανείς αυτόν τον ήχο σημαίνει να αφυπνιστεί στη θεμελιώδη φύση του Είναι.

Η Αιώνια Αδιαφοροποίητη Βάση

Πριν από τη σκέψη, πριν από την αίσθηση, πριν από το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς που υφαίνει τον ιστό της αντίληψης, υπάρχει μια σιωπηλή παρουσία. Αυτή η παρουσία δεν δεσμεύεται από τον χρόνο ή τον χώρο. Δεν ανήκει στη σφαίρα του παρελθόντος, του παρόντος ή του μέλλοντος. Απλώς είναι. Και όμως, μέσα της υπάρχει η δυναμική όλων των πραγμάτων—ο απέραντος, ανεξερεύνητος ωκεανός από τον οποίο αναδύονται και μέσα στον οποίο επιστρέφουν τα κύματα της ύπαρξης.

Αυτή η σιωπηλή παρουσία είναι η αδιαφοροποίητη βάση όλων των φαινομένων. Είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο το σύμπαν εκδηλώνεται και διαλύεται, το αόρατο υπόστρωμα που στηρίζει τον ορατό κόσμο. Όπως ο ουρανός πίσω από τα περαστικά σύννεφα, παραμένει ατάραχη από το πέρασμα των μορφών. Να αναπαυθεί κανείς σε αυτή την παρουσία σημαίνει να αναγνωρίσει την εφήμερη φύση της διαφοροποίησης, να δει ότι όλες οι εμφανίσεις είναι προσωρινές διακυμάνσεις πάνω σε μια αιώνια, αμετακίνητη βάση.

Η Εκδήλωση της Διαφοροποίησης

Από την αδιαφοροποίητη βάση αναδύεται το περίπλοκο παιχνίδι της διαφοροποίησης. Ο χώρος εμφανίζεται, διαχωρίζοντας την απεραντοσύνη σε εδώ και εκεί. Ο χρόνος εκτυλίσσεται, σηματοδοτώντας τη μετάβαση από το πριν στο μετά. Η αντίληψη ζωντανεύει, διαιρώντας την εμπειρία σε όραση, ήχο, αφή, γεύση και σκέψη. Η μορφή αναδύεται, ορίζοντας και διαμορφώνοντας το άμορφο σε σχέδια ύπαρξης.

Κι όμως, κάθε διαφοροποίηση είναι απλώς ένα παροδικό όνειρο. Είναι ένα τρεμόπαιγμα φωτός πάνω στα ήρεμα νερά της καθαρής ύπαρξης. Αν και απορροφιόμαστε σε αυτό το παιχνίδι, βυθιζόμαστε στο αέναα μεταβαλλόμενο θέαμα της ζωής, η αλήθεια παραμένει: όλες οι διακρίσεις, όλες οι μορφές, όλες οι κινήσεις της εμπειρίας δεν είναι παρά στιγμιαίες εκφράσεις, προορισμένες να διαλυθούν ξανά στη σιωπηλή άβυσσο του αδιαφοροποίητου.

Η Επιστροφή στην Καθαρή Παρουσία

Όσο βαθιά κι αν περιπλανηθούμε στους κόσμους της διαφοροποίησης, το ταξίδι οδηγεί πάντοτε πίσω στην πηγή. Η φλόγα της εμπειρίας καίει μέχρι να εξαντληθεί το καύσιμό της, και τότε—σιωπή. Ο νους στριφογυρίζει στην ατέρμονη αναζήτησή του, μόνο για να καταλήξει στην ακινησία. Το όνειρο της μορφής παίζεται μέχρι τέλους, και ο ονειρευτής ξυπνά στη απέραντη, απεριόριστη παρουσία πέρα από όλα τα όνειρα.

Αυτή η επιστροφή δεν είναι ένα τέλος αλλά ένας επαναπατρισμός. Είναι η διάλυση της ψευδαίσθησης της χωριστότητας, η αναγνώριση ότι τίποτα δεν ήταν ποτέ διαχωρισμένο, ότι όλες οι εκδηλώσεις δεν είναι παρά κυματισμοί στον ίδιο άπειρο ωκεανό. Να ακούσει κανείς βαθιά, να παραδοθεί στον Ήχο της Σιωπής, σημαίνει να συγχωνευθεί με το αιώνιο, να απορροφηθεί στον θεμελιώδη παλμό της ίδιας της ύπαρξης.

Το Παράδοξο του Ήχου και της Σιωπής

Ο Ήχος της Σιωπής δεν είναι μια απουσία, ούτε απλώς η έλλειψη ακουστικών ερεθισμάτων. Είναι μια παραδοξολογική παρουσία, μια πληρότητα πέρα από τη μορφή και ταυτόχρονα πανταχού παρούσα μέσα σε όλες τις μορφές. Είναι η δονητική ουσία που διαπερνά τα πάντα, η λεπτή ηχώ του άμορφου μέσα στη μορφή.

Πολλές πνευματικές παραδόσεις έχουν μιλήσει για αυτόν τον ήχο—τον άκτιστο ήχο, την ουράνια αντήχηση, τη Νάντα, τη φωνή του Απολύτου. Να τον ακούσει κανείς σημαίνει να αγγίξει το αιώνιο, να θυμηθεί αυτό που ήταν πάντα γνωστό αλλά συχνά λησμονημένο μέσα στους περισπασμούς της μορφής και της αντίληψης.

Ζώντας μέσα στην Αδιαφοροποίητη Επίγνωση

Να ζει κανείς με επίγνωση αυτής της αδιαφοροποίητης παρουσίας σημαίνει να κινείται μέσα στη ζωή με βαθιά ειρήνη. Δεν προσκολλάται πλέον στις παροδικές μορφές, ούτε ταράζεται από την παλίρροια της εμπειρίας. Ο κόσμος παραμένει όπως είναι—ένα παιχνίδι διαφοροποίησης πάνω στη σιωπηλή σκηνή του Είναι—αλλά αυτός που γνωρίζει τη βάση βλέπει μέσα από την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού.

Ο φωτισμένος δεν διαφεύγει από τον κόσμο, αλλά κινείται μέσα σε αυτόν με διαύγεια. Να ακούει κανείς τον Ήχο της Καθαρής Παρουσίας σημαίνει να περπατά και στους δύο κόσμους—να τιμά το παιχνίδι της διαφοροποίησης ενώ παραμένει αγκυροβολημένος στο αδιαφοροποίητο. Είναι να βλέπει όλα τα πράγματα ως εφήμερα κύματα, αλλά να γνωρίζει τον εαυτό του ως τον ωκεανό που τα στηρίζει.

Η Πρόσκληση στη Σιωπή

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας δεν είναι μακρινός. Δεν είναι κρυμμένος σε κάποιον απόμακρο κόσμο, ούτε απαιτεί περίπλοκες τελετές για να αποκαλυφθεί. Είναι εδώ, τώρα, μέσα και γύρω από όλα τα πράγματα. Είναι ο ήχος του ίδιου του Είναι, περιμένοντας να αναγνωριστεί.

Στους ήσυχους χώρους ανάμεσα στις σκέψεις, στην παύση ανάμεσα στις αναπνοές, στην ακινησία στην καρδιά της εμπειρίας, ο σιωπηλός ήχος μπορεί να ακουστεί. Δεν καλεί με δύναμη, αλλά με μια ακαταμάχητη βαθύτητα, τραβώντας τον αναζητητή πίσω στην πηγή.

Άκουσε βαθιά. Μείνε ακίνητος. Και μέσα σε αυτή την ακινησία, άκουσε την αιώνια αντήχηση της Καθαρής Παρουσίας.

Friday, July 31, 2015

Ο Αιώνιος Άνθρωπος

Αν θέλουμε να Κατανοήσουμε τι υπήρξε πραγματικά ο Πλάτωνας, τι «Είναι», σαν Καθαρή Ουσία, σαν Ζωντανή Ψυχή, που εκδηλώνεται πέρα από τον χρόνο, στην Αιωνιότητα, κι ετούτη την στιγμή, για όσα όντα ζουν μέσα στον χρόνο, θα πρέπει να Κατανοήσουμε τι συνέβη την Στιγμή της Αφύπνισής του, κατά την «Μύησή» του. Αυτό που Βίωσε εκείνη την στιγμή που καταργούσε τον χρόνο κι οδηγούσε πέρα από τον χρόνο, μεταμόρφωσε όλη την ύπαρξή του, την επίγνωση που είχε για την ύπαρξή του (και για την Ύπαρξη γενικά), Ελευθέρωσε την Ψυχή του και την Ανύψωσε Ως την Άχρονη Πηγή της, την Αληθινή Φύση κάθε Ψυχής, όλων των Ψυχών.

Πως συνέβη; Τι συνέβη; Κάτω από ποιες συνθήκες; Και «συνέβη»; Ή προκλήθηκε με «εξωτερική» βοήθεια; Όλα αυτά τα ερωτήματα είναι πολύ σημαντικά. Είπαμε ήδη ότι αυτός που Πραγματικά Μύησε στην Πραγματικότητα τον Πλάτωνα ήταν ο Σωκράτης. Και ήδη διατυπώσαμε κάποια ερωτήματα. Ποιος ήταν ο Σωκράτης; Τι ήταν; Τι δίδασκε; Δίδασκε «κάτι»; Ή απλά δίδασκε τον Δρόμο για να περάσει ο άνθρωπος «Πέραν»; Και πόσοι γύρω του, ακόμα κι οι «μαθητές» του, τον καταλάβαιναν; Μπορούμε να Κατανοήσουμε τον Σωκράτη μονάχα από τις συνέπειες της δράσης του. Ο Σωκράτης υπήρξε «εμπνευστής» όλων των φιλοσοφικών σχολών που δημιουργήθηκαν στις αρχές του 4^ου π.Χ. αιώνα.

Ο Σωκράτης υπήρξε Σημαντικός επειδή έζησε με Ορθό Τρόπο, όχι επειδή δίδαξε «κάτι». Υπήρξε ο ίδιος Υπόδειγμα Ανθρώπου. Κι αυτό που Δίδασκε (στις ζωντανές συζητήσεις του) ήταν «πώς να είναι κάποιος Πραγματικός Άνθρωπος», πώς να έχει Πραγματική Αυτογνωσία, πώς να Γνωρίσει την Αληθινή Φύση του. Δεν δίδασκε «κάτι» γιατί δεν υπάρχει τίποτα να διδαχθεί, ούτε έγραψε κάτι γιατί δεν υπάρχει τίποτα να «περιγραφεί» Μπορεί όμως να υποδειχθεί άμεσα, σε πραγματικό χρόνο (στην διάρκεια της ζωντανής συζήτησης) πώς να Ζήσουμε Ορθά, πώς να έχουμε Αυτογνωσία, κι Ορθή Δράση. Η «διδασκαλία» του Σωκράτη ήταν άμεση, ζωντανή και «πρακτική», δεν είχε τίποτα θεωρητικό.

Ο Σωκράτης δεν γνώριζε τίποτα («ουδέν οίδα») με την έννοια ότι δεν είχε (και δεν μπορούσε να «έχει») κάποια θεωρία για την Ύπαρξη, γιατί όλα αυτά (οι θεωρίες) είναι «διανοητικές κατασκευές». Μέσα όμως σε αυτή την Φιλοσοφική Άγνοια Χτυπά η Ζωντανή Καρδιά της Πραγματικότητας και Διαμορφώνει την Αληθινή Ζωή, την Ζωή της Αληθινής Φύσης μας. Εκκινώντας λοιπόν από αυτή την Σταθερή Θέση ότι η Πραγματικότητα είναι διανοητική άγνοια και Σιωπή (γιατί δεν μπορεί να συλληφθεί με την σκέψη), ο Σωκράτης μπορεί να οδηγήσει την διανόηση του «συνομιλητή» του, μέσα από την διαλεκτική διαδικασία της συζήτησης, στην «διάλυσή» της, στην «αυτοκατάργησή» της. Κι από εδώ πηγάζει η «Σωκρατική Ειρωνεία» (που δημιουργεί αμηχανία σε όσους νομίζουν ότι «γνωρίζουν»). Η Αλήθεια είναι πέρα από την διανόηση, στην Άμεση Όραση της Πραγματικότητας. Μόνο όταν υπερβούμε τα όρια της διανόησης και φτάσουμε στην Άμεση Όραση της Πραγματικότητας, έχουμε Αληθινή Όραση των πραγματικών πραγμάτων, και μπορούμε να επιστρέψουμε «φωτισμένοι, ξανά στην ανθρώπινη πραγματικότητα της δυαδικότητας, εντός του «Σπηλαίου» όπως έλεγε ο Πλάτωνας, και της πρακτικής άγνοιας.

Πέραν κάθε αμφιβολίας ο Σωκράτης υπήρξε Γνήσιος Ορφικός, με την έννοια ότι ακολουθούσε την γενική ελληνική παράδοση που είχε διαμορφωθεί αιώνες πριν, (θρησκεία, φιλοσοφία, γράμματα και τέχνες, θέατρο, πολιτική ιδεολογία της Δημοκρατίας, γιορτές, καθημερινή ζωή όλα είναι επηρεασμένα από τον Ορφισμό, στην εποχή του). Μάλιστα ήταν Μυημένος στα Μυστήρια. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Σωκράτης υπήρξε ένας Ολοκληρωμένος Φωτισμένος Άνθρωπος. Το έδειχνε με την ζωή του και το απέδειξε με την φιλοσοφική δράση του, που οδήγησε πολλούς ανθρώπους στην Χώρα της Αλήθειας.

…

Ποια ήταν λοιπόν η Σχέση Σωκράτη-Πλάτωνα; Γιατί ο Πλάτωνας προσέγγισε τον Σωκράτη; Τι διδάχτηκε; Τι συζητούσαν; Τι του αποκάλυψε ο Σωκράτης; Αυτή ακριβώς η Ζωντανή Σχέση με τον Σωκράτη ήταν η «Μύηση» του Πλάτωνα στην Αλήθεια, στην Άμεση Όραση της Πραγματικότητας. Έμαθε να «λύνει» τα δεσμά της σκέψης και να ανυψώνεται ως τον Αληθινό Κόσμο των Αιωνίων Όντων. Κοντά στον Σωκράτη ο Πλάτωνας Βίωσε πως «Είναι» Πραγματικά. Ένοιωσε ότι η Ζωντανή Ψυχή που «συνδέεται» με το σώμα Είναι Ελεύθερη, Απέραντη, Αιώνια, Χωρίς Ιδιότητες, η Ίδια η Θεότητα. Αυτό (η «πραγμάτωση») υπήρξε αποτέλεσμα της διαλεκτικής σχέσης των δύο Μεγάλων Ανθρώπων. Και κάποια στιγμή Αποκαλύφθηκε η Αλήθεια, σαν Άμεσο Όραμα της Πραγματικότητας, σαν Απελευθέρωση της Ψυχής και «λύσι» από το σώμα, σαν Άπλωσι στην Απεραντοσύνη της Αληθινής Φύσης.

Αυτό ακριβώς που Βίωσε (κοντά στον Σωκράτη) ο Πλάτωνας μπορεί να μας βοηθήσει να Κατανοήσουμε όχι μόνο τι υπήρξε ο Πλάτωνας, τι «Είναι» ο Πλάτωνας μέσα στην Αιωνιότητα, αλλά και τι «είναι» ο Κάθε Άνθρωπος, τι είναι ο Αιώνιος Άνθρωπος.

Ο Πλάτωνας, κατά την Αφύπνισή του, Βίωσε και Κατανόησε ότι «ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΗ», Άυλη, Άχρονη, Χωρίς Ιδιότητες, που «Χάνεται» στα Βάθη του ΑΡΧΙΚΟΥ ΧΑΟΥΣ, γιατί «Είναι η Ίδια Ουσία».. Αυτή η ΑΡΧΕΓΟΝΗ ΨΥΧΗ Είναι η Βάση της Ενότητας της Ύπαρξης, το Βάθρο κάθε περεταίρω διαφοροποίησης και ιδιαιτερότητας. Αυτή η Αρχέγονη Ψυχή, η Φύση, η Αληθινή Φύση Όλων, Είναι η Ουσία των Πάντων. Η «Αληθινή Ουσία» της σαν Δράση και Δραστηριότητα είναι ο ΕΡΩΤΑΣ, η Παγκόσμια Ελκτική Δύναμη που Διατηρεί την Ενότητα της Ύπαρξης, την Ενότητα του «Είναι». Είναι ο Πρωτογενής Έρωτας Δημιουργός των Ορφικών Ύμνων που στον Θρησκευτικό Συμβολισμό λαβαίνει την Μορφή του Ζαγρέα, του Διονύσου-Απόλλωνα, του Βάκχου, αλλά στην Φιλοσοφική Γλώσσα είναι η Δύναμη που Κινεί την «Δημιουργία».

Μέσα σε αυτή την Ενότητα του Είναι, που την Κρατά Ανόθευτη η Δύναμη του Έρωτα (που ξεπερνά όλες τις διαφοροποιήσεις αποκαλύπτοντας την Ενότητα που Υπάρχει στο Βάθος) Εμφανίζεται η Διαφοροποίηση, η Ιδιαιτερότητα, που Γεννά την Πολλαπλότητα, η οποία όμως λειτουργεί πάντα μέσα στους Κόλπους της Ενότητας. Η Πολλαπλότητα, η Ατομικότητα, Στηρίζεται Πάντα στην Βάση της Ενότητας του Είναι και δεν «αποκόβεται» ποτέ. Όλα τα ιδιαίτερα κι ατομικά όντα έχουν στο Βάθος τους, την ΙΔΙΑ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ (που Αποτελεί την Αντίληψη της Ενότητας).

Έτσι Εμφανίζεται μέσα στους Κόλπους του Είναι (της Ενότητας της Ύπαρξης) ο Νους σαν Διαχωριστική Δύναμη Διαφοροποίησης, σαν Πυρήνας της Ιδιαιτερότητας και της Ατομικότητας. Δημιουργείται ο Νοητικός Κόσμος, όπου οι νόες-ατομικές οντότητες έχουν άμεση εμπειρία-όραση όλων των νοητικών προτύπων-ιδεών.

Η Ψυχή που Έχει Ήδη Ουράνια, Υπερούσια (του Είναι), Υπερνοητική, Προέλευση «Φορτίζει» τα νοητικά όντα με «δυναμισμό» (κι έτσι δημιουργείται η Περιοχή της Υπερφυσικής Ψυχής ή Μυστικής Φύσης), που «εκδηλώνονται» σαν «φαινόμενα» στον κόσμο των φαινομένων, της «ύλης».

Να σημειώσουμε εδώ ότι στην πραγματικότητα Υπάρχει «ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΟΥΣΙΑ» που Εκδηλώνεται σε Διαφορετικά Πεδία, με διάφορες μορφές και χαρακτηριστικά. Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε Αυτήν την Μοναδική Ουσία είτε σαν ΆΥΛΗ, και τότε όλα είναι της Ίδιας Πραγματικής Άυλης Φύσης, άυλα, ακόμα κι αυτά που εμφανίζονται σαν «χειροπιαστή ύλη» (σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει κι η σύγχρονη επιστήμη). Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε Αυτή την Μοναδική Ουσία σαν «Κάτι» που Είναι «Σωματικής Υφής», κι έτσι όλα, από το Αρχικό Χάος και το Είναι, μέχρι την «ύλη» είναι «Σωματικής Υφής». Το ουσιαστικό είναι ότι Υπάρχει μόνο ΜΙΑ ΟΥΣΙΑ, όπως κι αν την «αντιληφθούμε» ή την «δούμε».

…

Έτσι, αυτό που Βίωσε και Κατανόησε ο Πλάτωνας είναι ότι η ΆΥΛΗ ΑΡΧΕΓΟΝΗ ΨΥΧΗ, Ελεύθερη, Απεριόριστη, Χωρίς Ιδιότητες, «Περιορίζεται» σε Νου- Ατομική Ύπαρξη, Ψυχή-Φύση και συνδέεται τελικά με το «σώμα». Όλα αυτά, το Αρχικό Χάος (το Αγαθόν του Πλάτωνα), το Είναι, ο Νους, η Ψυχή, το σώμα (η σύνδεση με το σώμα) είναι Υπαρξιακές Καταστάσεις, «ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ», πράγματα τα οποία η ΨΥΧΗ (σαν ΑΡΧΗ) έχει Εμπειρία τους, δεν είναι απλά διανοητικές συλλήψεις.

Για τον Πλάτωνα λοιπόν ο Πραγματικός Άνθρωπος, ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, είναι η ΨΥΧΗ που από την Απεραντοσύνη της «περιορίζεται» σε νου, ψυχή, και «κατοικεί» στο σώμα. Ερχόμενος στον κόσμο ο Άνθρωπος έχει ήδη μια Ουράνια Προέλευση και Προϊστορία, κι έχει ήδη εμπειρία των ιδεών και των νοητικών προτύπων και των «σχέσεών» τους στον Νοητικό Κόσμο. Από τον Χώρο της Ψυχής-Φύσης έχει γνώση των «κατευθύνσεων» της ύπαρξης (της βούλησης, των συναισθημάτων, των επιθυμιών). Κι εδώ, στον υλικό κόσμο, χρησιμοποιεί ακριβώς την «νοητική μνήμη» του για να την εφαρμόσει στην αντίληψη των εξωτερικών πραγμάτων. Ο Άνθρωπος «Εννοεί» Εσωτερικοποιεί τις εξωτερικές παραστάσεις σύμφωνα με την «μνήμη των ιδεών» που φέρνει όταν έρχεται στον κόσμο. Για αυτό η νοητική γνώση είναι στην πραγματικότητα «ανάμνηση».

Όταν λοιπόν ο Πλάτωνας αναφέρεται στο Αγαθόν, στο Είναι, στον Κόσμο των Ιδεών, στην Μυστική Ψυχή-Φύση, στην «ύλη» αναφέρεται σε πράγματα που υπάρχουν, όχι σε νοητικές συλλήψεις (της νόησης του συνηθισμένου ανθρώπου). Και τα θεωρεί όλα αυτά ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ γιατί τα Βιώνει, δεν τα «σκέφτεται» απλά. Είναι τελείως διαφορετικό.

Για όσους όμως προσεγγίζουν τον Πλάτωνα, εδώ ακριβώς βρίσκεται η δυσκολία. Αν δεν «βιώνουν» αυτό που Βίωσε ο Πλάτωνας (ότι ο Άνθρωπος Είναι Ψυχή, Ελεύθερη, Απέραντη, Αιώνια) και θεωρούν τον άνθρωπο σαν έλλογο ζώο, δηλαδή σαν ζώο (σώμα) προικισμένο με λογική, τότε όλα αυτά (επειδή ακριβώς δεν τα βιώνουν), το Αγαθόν, το Είναι, ο Νους, η Ψυχή-Φύση, δεν είναι υπαρκτά πράγματα αλλά πράγματα που διανοούνται (που τα σκέπτονται). Αυτή η διανοητική ερμηνεία του Πλάτωνα και των αντιλήψεών του βέβαια δεν αφορά τον Πλάτωνα (είναι απλά η «δική» τους ερμηνεία). Αποδεικνύει μόνο την περιορισμένη όραση αυτών των ανθρώπων (που βλέπουν μέσα από την διανόηση, που «σκέπτονται» τα πράγματα). Αυτή είναι η δική τους ερμηνεία, δεν είναι η Αλήθεια για τον Πλάτωνα.

Έτσι δημιουργείται η σύγχυση και οι παρεξηγήσεις για το τι είναι τέλος πάντων τελικά οι ιδέες, πως σχετίζονται με τον εξωτερικό κόσμο και τα φαινόμενα, κλπ. Για τον Πλάτωνα ο Κόσμος των Ιδεών είναι Απόλυτα Πραγματικός κι είναι η Προηγούμενη Εμπειρία της Ψυχής (πριν έλθει στον υλικό κόσμο) Για αυτούς που ερμηνεύουν διανοητικά τον Πλάτωνα (και θεωρούν τον άνθρωπο απλά έλλογο ζώο στερημένο από την μεταφυσική ουσία του) οι ιδέες είναι έμφυτες ικανότητες του ανθρώπου που διανοείται (δηλαδή βρίσκονται μέσα στην νόησή του, μέσα στο κεφάλι του). Μια τέτοια ανόητη προσέγγιση του Πλάτωνα επιχείρησαν κάποιοι Δυτικοί Φιλόσοφοι, όπως ο Καντ κι άλλοι Γερμανοί Φιλόσοφοι (και όχι μόνο). Αυτοί που δεν είναι Μυημένοι, που δεν έχουν εμπειρία του Υπερβατικού νομίζουν ότι όλα είναι σκέψη (μέσα στο κεφάλι τους). Απλά, τόσο καταλαβαίνουν. Μεγάλοι Φιλόσοφοι οι Γερμανοί! Κι αξίζει να διδάσκονται στα Πανεπιστήμια(;). Ο Πλάτωνας όμως Ήταν Μυημένος στο Υπερβατικό και μιλούσε για υπαρκτά αντικειμενικά πράγματα κι όχι για διανοήματα.

Η Φιλοσοφία του Πλάτωνα είναι ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ, ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ. Ο Πλάτωνας δεν υπήρξε ποτέ ιδεαλιστής φιλόσοφος, μήτε δίχασε ποτέ την ύπαρξη σε πνευματική (διανοητική)-υλική. Αυτά είναι ανόητες ερμηνείες αυτών που χωρίς να Γνωρίζουν δηλώνουν ότι γνωρίζουν… όπως οι ανόητοι συνομιλητές του Σωκράτη στου Διαλόγους του Πλάτωνα.

…

Τελικά, για να ανασυγκροτήσουμε κάπως τον στοχασμό μας, τι Είναι ο Άνθρωπος για τον Πλάτωνα (και συνεπώς τι Είναι Αυτός ο Ίδιος ο Πλάτωνας); Είναι η ΑΓΝΩΣΤΗ ΟΥΣΙΑ (το ΧΑΟΣ των Ορφικών Ύμνων), η Υπερουσία, το Τελείως Είναι (που Είναι Πέραν του «Είναι»), το Υπέρτατο Αγαθόν, που «Εμφανίζεται» σαν ΕΙΝΑΙ, Ύπαρξη, Ενότητα Ύπαρξης με Συνδετική Δύναμη Ενοποίησης τον ΕΡΩΤΑ των επιμέρους για άλληλα και την Βαθιά Ορμή για ΕΝΟΤΗΤΑ, που «Περιορίζεται» και «Διαχωρίζεται» (φαινομενικά μόνο) σε Ατομικότητες, που λειτουργούν όμως Πάντα μέσα στο Κοινό Πλαίσιο της Ενότητας, κι «Εκφράζεται» Δυναμικά σαν Ψυχή-Φύση κι «Εισέρχεται» στο (σύμφωνα με τα νοητικά πρότυπα) κατασκευασμένο από «ύλη» σώμα.

Αυτός λοιπόν Είναι ο Αιώνιος Άνθρωπος:

Το Αγαθόν,

Το «Είναι»,

Ο Νους,

Η Ψυχή-Φύση,

Που «κατοικεί» στο σώμα.

Αλλά Αυτή η Αιώνια Φύση, η Αρχέγονη Ψυχή, μόνο προσωρινά περιορίζεται και μόνο προσωρινά κατοικεί στο σώμα. Ο Αιώνιος Προορισμός της είναι η Συνειδητοποίηση της Αληθινής Φύσης της, η Πραγματική Αυτογνωσία, η Απελευθέρωση της Ψυχής από την σύνδεση με το σώμα, που «μεταφράζεται» σε λανθασμένες αντιλήψεις για την Ύπαρξη και τον Κόσμο, σε άστοχες προσωπικές εμπειρίες με την συμμετοχή του σώματος και σε μάταιες, ως επί το πλείστον, εξωτερικές δραστηριότητες.

Η Αληθινή Απελευθέρωση για την Οποία Μιλούν αιώνες τώρα (πριν τον Πλάτωνα) οι Ορφικοί, οι Πυθαγόρειοι, οι Σοφοί σαν τον Παρμενίδη και τον Ηράκλειτο, είναι η Απελευθέρωση της Αιώνιας Ψυχής από τα δεσμά της «σκέψης», του «σώματος», και της εξωτερικής δραστηριότητας. Γιατί η Πατρίδα της ΑΡΧΕΓΟΝΗΣ ΨΥΧΗΣ είναι ο ΟΥΡΑΝΟΣ. Από τον Ουρανό Κατέβηκε στην γη, στο σώμα, και πάλι στον Ουρανό πρέπει να Αναληφθεί.

Αυτό δίδασκαν στους Ορφικούς Θιάσους, αυτό Δίδασκε ο Πυθαγόρας κι οι Πυθαγόρειοι, στους Πυθαγόρειους Συλλόγους. Αυτό «Έδειξε» ο Μεγάλος Δάσκαλος Σωκράτης στον Πλάτωνα. Αυτό Συνειδητοποίησε ο Πλάτωνας κι αυτό «Δίδασκε» μετά στην Ακαδημία του. Η Ακαδημία ήταν ένα Μυητικό Κέντρο, όπως οι Ορφικοί Θίασοι κι οι Πυθαγόρειοι Σύλλογοι, όπου υπήρχαν, όπως οι Δελφοί, όπως η Ελευσίνα των Μυστηρίων. Η Ακαδημία δεν ήταν ένα πρωτόγονο πανεπιστήμιο όπου εξετάζονταν διανοητικά, η ύπαρξη, ο κόσμος και τα φαινόμενα, κι όπου μιλούσαν περί ανέμων και υδάτων. Αυτά τα υποστηρίζουν οι αμαθείς. Οι αμαθείς που μπορεί να είναι και καθηγητές πανεπιστημίου και να διδάσκουν σε Πανεπιστήμια. Προφανώς μας έχουν «διδάξει» ολόκληρη την Ελληνική Ιστορία «λάθος».

…

Τι είναι λοιπόν η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ; Αληθινή Φιλοσοφία είναι η Βιωματική Ανύψωση στην Αληθινή Εσωτερική Φύση μας, στο Υπέρτατο Αγαθό. Είναι η Πραγματική αυτογνωσία που μας Αποκαλύπτει Εσωτερικά ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, το ΥΠΕΡΟΥΣΙΟ.

Αυτό το Εσωτερικό Ταξίδι είναι ένα Βύθισμα στον ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΑΥΤΟ, πέρα από τις εξωτερικές αισθήσεις, πέρα από τις διανοητικές δραστηριότητες κι όλες τις εξωτερικές διαδικασίες, στον ΗΡΕΜΟ ΩΚΕΑΝΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, του ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΙΝΑΙ. Χρειάζεται να Συγκεντρωθούμε στον ΕΑΥΤΟ, αποσύροντας όλες τις δραστηριότητες από έξω. Αυτό που μας Εμπνέει και μας Οδηγεί είναι ακριβώς ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ. Αυτός ο ΙΔΙΟΣ ΘΕΟΣ, ο ΠΡΩΤΟΓΕΝΝΗΤΟΣ, που Συγκροτεί το «Είναι» σε Ενότητα. Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, που Υπερβαίνει όλες τις διαφοροποιήσεις για να Αναπαυθεί στο Αληθινό Είναι, στο Τελείως Είναι, στο ΑΓΑΘΟ, στο ΑΡΧΙΚΟ ΧΑΟΣ, Μέσα στο Οποίο Γεννιούνται Όλα, στο Οποίο Στηρίζονται Όλα, και στο Οποίο Επιστρέφουν Όλα.

Κι Αυτόν ακριβώς τον ΘΕΙΟ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ Εξυμνεί ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο που είναι ένα από τα πιο Σπουδαία Κείμενα της Ανθρωπότητας.

Να σημειώσουμε, παρεμπιπτόντως, ότι αξίζει, Πρέπει, να μελετήσει κάποιος, τουλάχιστον τους Τέσσερις πιο Σπουδαίους Διαλόγους του Πλάτωνα, τον Φαίδωνα, το Συμπόσιο, τον Φαίδρο και την Πολιτεία. Έστω και έμμεσα έχει κάποια ελπίδα να Κατανοήσει τον Πλάτωνα και να Ακολουθήσει τον Ουράνιο Δρόμο του που Οδηγεί στην Απελευθέρωση της Ψυχής στον ΟΥΡΑΝΟ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ, του Σκοτεινού και Σιωπηλού, του Πιο Θαυμαστού και του πιο Αγαπημένου. Πρέπει κάποιος πραγματικά να Εμπνέεται από τον ΘΕΙΟ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ, για να Ανυψωθεί ως την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Friday, July 31, 2015

Ο Αιώνιος Άνθρωπος

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright