Esoterism Academy: Έρωτας, η Αρχέγονη Όψη του Θεού

Monday, September 21, 2015

Έρωτας, η Αρχέγονη Όψη του Θεού

By Unseen

Η Ορφική «Αντίληψη» για την Ύπαρξη, για τον Κόσμο, ξεκινά πάντα από το Χάος. «Εν Αρχή Ην το Χάος». Έτσι ξεκινούν όλες οι Θεογονίες που έχουν Ορφική Προέλευση, όπως αυτή που διέσωσε ο Αριστοφάνης στις «Όρνιθες». Ακόμα και η Θεογονία του Ησιόδου που είναι «αιρετική», με «εξωτερικό χαρακτήρα», δεν τολμά να απομακρυνθεί από Αυτή την Αρχή και μιλά μετά για την Γη και τον Έρωτα.
Το Χάος είναι Αυτό όπου η Αντίληψη Σταματά γιατί δεν μπορεί να συλλάβει τίποτα. Όχι ότι δεν υπάρχει τίποτα. Αλλά Αυτό που Υπάρχει δεν έχει Ιδιότητες. Είναι Πολύ Μεγάλο για να χωρέσει σε μια περιορισμένη αντίληψη. Έτσι η Αντίληψη Στέκεται Ακίνητη μπροστά στο Θέαμα της Αληθινής Ύπαρξης που ενώ Προσεγγίζεται σαν Κενό, στην πραγματικότητα, Είναι Πλήρες Ζωής, Δημιουργικής Δύναμης και Συνεχούς Κίνησης κι Αλλαγής.
Κι ενώ Αυτό το Ολοζώντανο Πλήρες Κινείται Συνεχώς δεν Αλλοιώνεται σε τίποτα αλλά Παραμένει Αιωνίως Σταθερό στον Εαυτό Του. Όλα όσα Δημιουργούνται και «Φαίνονται» δεν είναι παρά Δραστηριότητες, «Φαινόμενα».
Έτσι το Πρώτο που Αναδύεται από το Χάος , από το Βάθος της Κοσμικής Νύχτας, είναι η Δημιουργική Δύναμη που θα Φέρει στην Ύπαρξη τα Πάντα: η Αντίληψη. Η Αντίληψη που Διερευνά τα Βάθη της Ουσίας, Βιώνει την Απεραντοσύνη της Ύπαρξης κι Αποκαλύπτει την Ενότητα των Πάντων. Το Θεολογικό Όνομα της Δύναμης είναι «Έρως».
Ο Πλάτωνας αφιέρωσε ένα Διάλογό του σε Αυτόν τον Αρχαίο Θεό. Το «Συμπόσιο» είναι μαζί με την Πολιτεία, τον Φαίδωνα και τον Φαίδρο, από τους πιο σημαντικούς Διαλόγους του. Ο Πλάτωνας δεν αναφέρεται στην Ορφική Θεολογία, επειδή υπήρχε απαγόρευση να μιλάς για τα Ιερά σε αμύητους, αλλά στον Ησίοδο. Ήδη από τις εισαγωγικές ομιλίες του Συμποσίου ο Έρωτας Ορίζεται σαν ο Πρώτος Θεός, ο Αρχαιότερος Όλων των Θεών που γνωρίζουν οι άνθρωποι. Και σιγά-σιγά, μέσα από την απλή συζήτηση, ο Πλάτωνας Αποκαλύπτει την Αληθινή Φύση του Θεού.
Ο Έρωτας είναι στον Θρησκευτικό Συμβολισμό ο Μυστηριώδης Θεός Ζαγρέας, ο Χειμωνιάτικος Θεός, ο Διόνυσος της Δελφικής Λατρείας που το άλλο Πρόσωπό του είναι ο Απόλλωνας. Είναι ακόμα ο Διόνυσος, ο Θεός της Φύσης, ο Θεός της Άνοιξης, ο Θεός της Διονυσιακής Λατρείας και των Ιερών Οργίων (όπου «Όργια» είναι «Ιερά Έργα», Ιερή Πράξη, Μυστήριο, Τελετουργική Ανάβαση στην Θεότητα – είναι οι χριστιανοί που από μίσος στην Αρχαία Θρησκεία κι όσους την ακολουθούσαν, δυσφήμησαν την λέξη, στην προσπάθειά τους να καταστρέψουν και να εξαφανίσουν την Αρχαία Θρησκεία). Είναι ακόμα ο Απόλλωνας, ο Θεός του Θερινού Φωτός και του Θριάμβου της Φύσης. Είναι ακόμα ο Βάκχος των Μυστηρίων του Φθινοπώρου, ο Ελευθερωτής που Οδηγεί τις Ψυχές Πίσω στην Πηγή τους, στο Μυστηριώδες Άγνωστο (που το Τελετουργικό Όνομά του, στα Ελευσίνια Μυστήρια είναι «Ίακχος»).
Στους κατοπινούς αιώνες (μετά τον Ορφέα), στην Θεολογική Αντίληψη των Σοφών το Χάος «Ταυτίζεται» με τον Υπέρτατο Πατέρα Θεό Δία κι ο Αρχέγονος Θεός, ο Έρωτας, «ταυτίζεται» με τον Διόνυσο, τον «Γιό του Θεού»… Από «εδώ» πηγάζει όλη η χριστιανική θεολογία (όχι του Ιησού αλλά) των χριστιανών θεολόγων των πρώτων μεταχριστιανικών αιώνων.
Στην Φιλοσοφική Γλώσσα της Ορφικής Φιλοσοφίας (κι εδώ ανήκουν όλοι οι Μεγάλοι Αρχαίοι Έλληνες Σοφοί) ο Έρωτας είναι το Όντως Ον, το Είναι του Πλάτωνα, Αυτό που μπορεί η Αντίληψη να συλλάβει σαν η Βάση της Ύπαρξης. Είναι ο Λόγος, σαν Συνειδητή Παγκόσμια Δημιουργική Δύναμη, όπως θα την περιγράψει ο Ηράκλειτος και θα την «αναλύσουν» οι Στωικοί… κι από εδώ πηγάζει η αντίληψη του «Χριστιανικού Λόγου».
Αλλά τι είναι στην «Φύση Του» ο Έρωτας; Ο Πλάτωνας κάνει στο Συμπόσιο μια θαυμαστή ανάλυση και προσεγγίζει το θέμα από πολλές απόψεις πριν Φτάσει στην Αποκάλυψη της Αληθινής Φύσης του Θεού. Σιγά-σιγά, ακολουθώντας τον Πλάτωνα, θα τα διερευνήσουμε όλα αυτά.
Ο Έρωτας Είναι η Ύπαρξη, η Βάση της Ύπαρξης, η Ουσιαστική Ενότητα αλλά και η Δημιουργική Δύναμη που Φανερώνει τα Πάντα. Τα Πάντα δια Αυτού Γίνονται.. Μέσα στην Ενότητα που Πάντα Λειτουργεί σαν Βάση Διακρίνεται το Υποκείμενο από το Αντικείμενο και μέσα στην Αντίληψη Διακρίνεται το Θετικό από το Αρνητικό. Έτσι ενώ στο Βάθος Διατηρείται Πάντα η Ενότητα στην Επιφάνεια Κυριαρχεί η Αντίθεση των Δυνάμεων, που η Δυναμική Σχέση τους θα Οδηγήσει στην Δημιουργία Όλων των Πραγμάτων. Όλα όμως όσα εξελίσσονται, εξελίσσονται Πάνω στην Μοναδική Βάση Μιας Ενοποιημένης Ύπαρξης. Βλέποντας Πίσω από τα Φαινόμενα μας Αποκαλύπτεται η Αρχική Ενότητα.
Κι έτσι ενώ Όλα Αρχίζουν από το Σημείο «Μηδέν», κάνοντας ένα Ολόκληρο Κύκλο στην Ύπαρξη, γυρίζουν πάλι στο Αρχικό Μηδέν (που είναι το Μηδέν της Ζωής, της Πληρότητας μέσα στην «Ανάπαυσή» της κι όχι το «τίποτα»). Η Ύπαρξη, η Ζωή, η Δημιουργία είναι Κύκλος. Κι αυτό που Ισχύει σε Παγκόσμια Κλίμακα, σε Κοσμικό Χρόνο, ισχύει και στην Ύπαρξη, στην Ανάδυση της Ύπαρξης και στην ζωή της μέσα στους κόσμους. Ισχύει και στην ανθρώπινη ζωή. Και το βλέπουμε να συμβαίνει και στον Κύκλο της Φύσης και στην ετήσιο κύκλο των εποχών.
Στον Ετήσιο Κύκλο οι Αρχαίοι Σοφοί είδαν όχι μόνο ένα Σύμβολο της Παγκόσμιας Ζωής αλλά και την δυνατότητα να εντάξουν την κοσμική εξέλιξη μέσα στον ανθρώπινο χρόνο και να συνδυάσουν την καθημερινή ζωή τους με την ζωή της Φύσης. Καθιέρωσαν πολύ σοφά, τουλάχιστον πριν 3.000 χρόνια Ιερές Γιορτές του Χειμώνα, της Άνοιξης, του Θέρους και του Φθινοπώρου και τις συνδύασαν με την Ανθρώπινη Πορεία προς την Ολοκλήρωση, με την Μύηση στην Αλήθεια. Οι Ιερές Γιορτές έλαβαν (από τον Ορφέα και τους Ορφικούς) ένα Καθαρά Εσωτερικό Περιεχόμενο, ενώ απέκτησαν με τον Πεισίστρατο και τους Πεισιστρατίδες στην Αθήνα ένα Καθαρά Δημόσιο Χαρακτήρα, χωρίς να αποκοπούν από την Εσωτερική Σημασία τους. Ο Ορφισμός έγινε έτσι επίσημη θρησκεία του Αθηναϊκού Κράτους.
Τελικά, μέσα από τον λόγο του Πλάτωνα στο Συμπόσιο αποκαλύπτεται ότι στον Έρωτα Οφείλονται Όλα. Ο Έρωτας είναι η Αρχική Ενότητα της Ύπαρξης, το Είναι στο Οποίο Μετέχουν όλα τα όντα. Στον Έρωτα Οφείλονται οι Δημιουργικές Διακρίσεις και οι Αντιθέσεις. Αλλά και στον Έρωτα Οφείλεται η Ελκτική Δύναμη που Συγκρατεί τα πάντα σε συνοχή αποκαλύπτοντας την «Ενότητα στο Βάθος». Θέλουμε να πούμε ότι η Ελκτική Δύναμη που Οφείλεται στην Αρχική Ενότητα και «Συγγένεια» των Πάντων, Αυτή η Δύναμη που Συγκρατεί τα Σύμπαντα, τους γαλαξίες, τα ηλιακά συστήματα, τα μόρια, τα σωματίδια του ατόμου, τα κύτταρα, τους οργανισμούς, τους κοινωνικούς σχηματισμούς, τις ανθρώπινες σχέσεις, όλα, μα όλα, είναι Αυτή η Αρχική Δύναμη, ο Έρωτας των Κοσμογονικών Ύμνων, ο Διόνυσος των Μυστηρίων, ο Παγκόσμιος Λόγος των Φιλοσόφων, ο Θεός Έρωτας που υμνεί ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο.
Αλλά ο Έρωτας δεν είναι μόνο η Παγκόσμια Δύναμη που Υποστηρίζει, Συγκρατεί κι Οδηγεί τα Πάντα (προς την Ολοκλήρωσή τους μέσα στην Ενότητα). Δεν είναι μόνο η Μυστηριώδης Δύναμη που Συνδέει τον άνθρωπο (σε όποια κατάσταση επίγνωσης κι αν βρίσκεται) με την Πηγή του. Είναι ακόμα, κι είναι κυρίως, και πάνω από όλα (για εμάς τους ανθρώπους) η Μυστική Δύναμη της Ψυχής, που μας Εμψυχώνει, μας Φωτίζει και μας Καθοδηγεί προς τα Πνευματικά Ύψη της Αληθινής Ύπαρξης. Είναι η Βαθιά Λαχτάρα για Αληθινή Ύπαρξη, η Πολύ Βαθιά Επιθυμία για Ένωση με την Πηγή μας, η Βίωση της Παγκόσμιας Ενότητας… Στον Χριστιανισμό ονομάζεται Αγάπη κι είναι η Ουσία του Θεού.
Τελικά η Αληθινή Φύση της Ψυχής είναι ο Έρωτας για Ενότητα, η Ένωση, η Θέωση.

(Στο επόμενο Άρθρο, «Ο Έρωτας στην Ελληνική Φιλοσοφία»).

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Monday, September 21, 2015

Έρωτας, η Αρχέγονη Όψη του Θεού

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

14. The Flame of True Learning

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright