Esoterism Academy: Η Αφύπνιση της Πίστης στο Απόλυτο Ως Έχει

Sunday, June 7, 2015

Η Αφύπνιση της Πίστης στο Απόλυτο Ως Έχει

The Awakening Of Faith In Mahayana (Mahayana-Sraddhotpada Shastra)

Η Πραγματικότητα Είναι Μία, Χωρίς Ιδιότητες Κενότητα. Ο Χαρακτήρας Της δεν Αλλοιώνεται από την «Ύπαρξη Φαινομένων», γιατί όλα αυτά δεν είναι κάτι διαφορετικό από το Σώμα της Κενότητας. Η Βίωση της Μίας Πραγματικότητας, της Κενότητας της Ουσίας, της Ενότητας των Πάντων σαν Μιας Ουσίας, που μόνο φαινομενικά (από τον αφώτιστο νου) διαχωρίζεται σε πολλαπλότητα, είναι Γνώση.

Η «Εμμονή» στα Φαινόμενα, και η Αντίληψη των Φαινομένων σαν πραγματικότητα, δημιουργεί την αντίληψη μιας άλλης «παράλληλης πραγματικότητας» (μιας «εικονικής πραγματικότητας» παρ’ όλα αυτά). Τότε, δεν γίνεται αντιληπτό το Υπόβαθρο της Κίνησης αλλά μονάχα η Κίνηση. Αυτό είναι η Άγνοια που οικοδομεί σιγά-σιγά έναν εικονικό κόσμο. Αυτός ο «εικονικός κόσμος» δεν είναι ανύπαρκτος. Υφίσταται σαν φαινόμενο, αλλά δεν έχει την σημασία και την «αξία» που του αποδίδει ο αφώτιστος νους.

Η Απόσπαση από την Κίνηση, η Κατανόηση ότι η Κίνηση ανήκει μόνο στο Φαινομενικό, Βαθαίνει την Συνειδητοποίηση Αυτού που Είναι Πίσω από την Κίνηση και τα Φαινόμενα. Αυτός που Βιώνει το Χωρίς Ιδιότητες Ακίνητο που Είναι Πίσω από την Κίνηση και τα Φαινόμενα Είναι Φωτισμένος. Αντιλαμβάνεται την Μία Πραγματικότητα, που δεν έχει Διττότητα, και δεν διακρίνει διαφορά ανάμεσα στην Ακινησία και την Κίνηση, αφού Όλα Είναι Μία Ουσία, Κενότητα… Αυτός που απορροφιέται σε μια τοπική χρονική δραστηριότητα ζει ένα όνειρο. Δεν Βιώνει Αυτό που Υπάρχει, αλλά ζει μόνο την Κίνησή Του. Σχηματίζει την λανθασμένη εντύπωση του διαχωρισμού της Πραγματικότητας σε Απόλυτο και Απατηλό, κι επιδιώκει το όραμα μιας φώτισης στα πλαίσια του ονείρου.

Το Απόλυτο Ως Έχει, το Χωρίς Ιδιότητες, Αποτελεί την Πραγματική Βάση πάνω στην Οποία αναδύονται εμμένουν κι εξαφανίζονται όλα τα φαινόμενα. Τα φαινόμενα είναι Αυτό το Ίδιο το Χωρίς Ιδιότητες, δεν είναι κάτι διαφορετικό. Η εμφάνισή τους δεν είναι η ουσία τους (μια ανεξάρτητη ουσία), είναι μόνο συμβάντα, και σαν τέτοια είναι παροδικά. Μόνο η Βάση, το Χωρίς Ιδιότητες Παραμένει.

Όλα αυτά που εμφανίζονται στο Φόντο της Κενότητας δεν έχουν περισσότερη αξία από την Κίνηση που δεν αφήνει «Ίχνη».

Μέσα στην Ίδια την Παρούσα Συνείδηση (που είναι η Μήτρα του Απολύτου, το Ταθαγκαταγκάρμπα), Πέρα από όλα τα Φαινόμενα και τις Καταστάσεις Άγνοιας, Υπάρχει Μια Έσχατη Βάση, που Γεννά και Στηρίζει τα Φαινόμενα. Αυτό όμως Πραγματοποιείται Μέσω της Κατανόησης και δεν κατακτιέται με «εξωτερικές» δραστηριότητες. Η αναζήτηση Μιας Τέτοιας Βάσης μέσα από προσωπική προσπάθεια είναι μια λανθασμένη δράση γιατί μας ωθεί να αναζητάμε το «είδωλο» που κατασκευάζει η σκέψη. Κάθε μεταφυσική επιδίωξη (από το εγώ, την σκέψη) πρέπει να εγκαταλειφθεί.

Ο Αληθινός Δρόμος για την Αυτογνωσία, για την Πραγματική Αυτοπραγμάτωση, για την Βίωση της Πραγματικότητας, της Αλήθειας, δεν είναι η επιδίωξη της Αλήθειας αλλά η εγκατάλειψη όλων των σφαλερών αντιλήψεων. Τότε μόνο, στην Ησυχία του Νου Αναδύεται το Καθαρό Φως της Πραγματικότητας.

Η Αληθινή (Αληθινή Όμως) Πραγμάτωση Έρχεται όταν πραγματικά εγκαταλείπουμε κάθε δραστηριότητα κι η Κατανόηση Εγκαθίσταται στην Σιωπή και Μετουσιώνεται σε Πλήρη Προσοχή σε Αφυπνισμένη Όραση, σε Ζωντανή Επαφή με την Πραγματικότητα, σε Πραγματικότητα. Αυτή η Κατάσταση που Μόνο Βιωματικά Προσεγγίζεται είναι η Ουσία των Πάντων, το Σώμα της Αλήθειας.

Αυτό που Υπάρχει Ως Έχει (με τον Τρόπο Που Υπάρχει) Είναι Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Χώρο ή Τόπο, Χωρίς Χρόνο, Ζωντανό, Ρέον, Χωρίς να Εξελίσσεται ή να Αλλοιώνεται.

Ό,τι Εμφανίζεται (σαν Δημιουργία) είναι μονάχα Κίνηση Αυτού του Χωρίς Ιδιότητες. Η Φύση της Κίνησης (η «Ουσία» της) είναι Αντίληψη. Η Κίνηση υπάρχει μόνο σαν Αντίληψη. Η Ζωντανή Κίνηση Υπάρχει μόνο στο Απόλυτο Παρόν, στον Μόνο Πραγματικό Χρόνο. Η Κίνηση δεν αφήνει «Ίχνη».

Επειδή η Κίνηση είναι Αντίληψη, Φαινόμενο, οι όποιες ιδιότητες αποδίδονται στην «κίνηση», στο φαινόμενο, είναι ουσιαστικά χωρίς πραγματική ύπαρξη, κενές, χωρίς ιδιότητες.

Έτσι, ό,τι εμφανίζεται δεν διαφέρει ουσιαστικά από το Χωρίς Ιδιότητες, από το Κενό. Έτσι η Πραγματικότητα Είναι Μία, Χωρίς Κίνηση, ή με Κίνηση. Είναι το Ίδιο. Η Μία Πραγματικότητα τα Αγκαλιάζει Όλα (και τα Φαινόμενα) Χωρίς να «Αντιλαμβάνεται» Διαχωρισμό. Η Μια Πραγματικότητα Είναι Ουσιαστική Κενότητα.

Κατανοεί Κάποιος Ορθά όταν Βιώνει την Μια Πραγματικότητα, την Ενότητα της Πραγματικότητας, την Μη Διττότητα (όπου δεν γίνεται διάκριση Απολύτου – κοσμικού). Οποιαδήποτε αντίληψη διαφέρει από αυτή την Κατανόηση είναι Άγνοια, Όνειρο, Φαντασία.

***

Πρακτική Εφαρμογή της Καθαρής Παρατήρησης

Εκείνος ο οποίος εφαρμόζει την «καθαρή παρατήρηση» πρέπει να παρατηρήσει ότι όλα τα εξαρτημένα φαινόμενα στον κόσμο είναι ασταθή και υπόκεινται σε στιγμιαία μεταμόρφωση και καταστροφή. Ότι όλες οι δραστηριότητες προβάλλουν κι εξαλείφονται από το νου, από στιγμή σε στιγμή. Και, κατά συνέπεια, ότι όλα αυτά επιφέρουν οδύνη. Αυτός πρέπει να παρατηρήσει ότι όλα εκείνα, τα οποία συνέβησαν κατά το παρελθόν, ήταν τόσο συγκεχυμένα όσο και σε ένα όνειρο, ότι όλα εκείνα τα οποία συλλαμβάνονται στο παρόν είναι σαν μια αναλαμπή της αστραπής, και ότι όλα εκείνα τα οποία θα συμβούν στο μέλλον θα είναι σαν τα αιφνιδίως εγειρόμενα σύννεφα. Αυτός πρέπει να παρατηρήσει επίσης ότι οι φυσικές υπάρξεις όλων των ζωντανών όντων στον κόσμο είναι ακάθαρτες και ότι μεταξύ των διαφόρων αυτών αισχρών πραγμάτων δεν υφίσταται ούτε ένα το οποίο να αναζητηθεί κατόπιν με χαρά.
Αυτός πρέπει να στοχαστεί κατά τον ακόλουθο τρόπο: όλα τα ζωντανά όντα, από την άναρχη αρχή, επειδή είναι διαποτισμένα με την άγνοια, επέτρεψαν στο νου τους να παραμείνει στη σαμσάρα. Ήδη υποφέρουν όλες τις μεγάλες δυστυχίες του σώματος και του νου, επί του παρόντος υφίστανται ανυπολόγιστη πίεση και περιορισμό, και οι οδύνες τους στο μέλλον θα είναι παρόμοια απεριόριστες. Οι οδύνες αυτές είναι δύσκολο να εγκαταλειφθούν, δύσκολο να αποτιναχθούν, κι επί πλέον αυτά τα όντα αγνοούν ότι βρίσκονται σε μια τέτοια κατάσταση. Για αυτό, είναι παντελώς αξιολύπητα.
Αφού συλλογιστεί κατ' αυτό τον τρόπο, αυτός πρέπει να συγκεντρώσει το θάρρος του και να κάμει ένα μεγάλο όρκο προς τον εξής σκοπό: είθε ο νους μου να ελευθερωθεί από τις χωριστικότητες, ούτως ώστε να μπορέσω να εφαρμόσω όλες τις διάφορες, αξιέπαινες πράξεις οπουδήποτε στις δέκα κατευθύνσεις. Είθε εγώ, έως το τέλος του μέλλοντος χρόνου εφαρμόζοντας απεριόριστα δεξιοτεχνικά μέσα, να βοηθήσω όλα τα υποφέροντα αισθανόμενα όντα, ούτως ώστε να μπορέσουν ν' αποκομίσουν την ευδαιμονία της νιρβάνα, τον έσχατο, δηλαδή, αυτό στόχο.
Έχοντας κάμει έναν τέτοιον όρκο, αυτός, σε συμφωνία με την ικανότητά του και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, πρέπει να εφαρμόσει κάθε είδους καλοσύνη σε κάθε τόπο και χρόνο, καθώς και να μην είναι οκνός κατά το νου του. Εκτός όταν αυτός κάθεται σε συγκέντρωση στην πρακτική εφαρμογή της «κατάπαυσης», αυτός πρέπει πάντοτε να στοχάζεται επί του τί δέον γενέσθαι και του τί δέον μη-γενέσθαι.
Είτε περπατάει, είτε στέκεται, καθισμένος ή ξαπλωμένος, είτε σηκώνεται, αυτός πρέπει να τις ασκεί αμφότερες «κατάπαυση» και «καθαρή παρατήρηση» εκ παραλλήλου. Δηλαδή, αυτός διαλογίζεται επί του γεγονότος ότι τα πράγματα είναι αγέννητα στην ουσιώδη τους φύση. Αλλά ταυτόχρονα αυτός διαλογίζεται επί του γεγονότος ότι καλό και κακό κάρμα, παράγονται από το συνδυασμό της πρωταρχικής αιτίας και των συντονιζουσών αιτιών, και ότι οι ανταποδόσεις του κάρμα με όρους ευχαρίστησης, πόνου κλπ. ούτε χάνονται, ούτε καταστρέφονται. Καίτοι διαλογίζεται πάνω στην ανταπόδοση του καλού και του κακού κάρμα, του παραχθέντος από την πρωταρχική και τις συντονιζούσες αιτίες, τ. έ, εφαρμόζει «καθαρή παρατήρηση», αυτός διαλογίζεται επίσης πάνω στο γεγονός ότι η ουσιώδης φύση των πραγμάτων είναι ανεπίτευκτη, μη αποκομίσιμη, μέσω διανοητικής ανάλυσης. Η εφαρμογή της «κατάπαυσης» θα επιτρέψει στους κοινούς ανθρώπους να θεραπευτούν από την προσκόλλησή τους προς τον κόσμο, και θα επιτρέψει στους οπαδούς της Σχολής Φιναγιάνα να εγκαταλείψουν τις απόψεις τους, οι οποίες προέρχονται από τη δειλία. Η εφαρμογή της «καθαρής παρατήρησης» θα θεραπεύσει τους οπαδούς της Σχολής Φιναγιάνα από το σφάλμα του να έχουν περιορισμένο και κατώτερο νου, ο οποίος δε γεννά μεγάλη συμπόνια, και δε θα ελευθερώσουν έτσι τους κοινούς ανθρώπους από την αποτυχία τους να καλλιεργήσουν την ικανότητα για την καλοσύνη. Για αυτούς τους λόγους, αμφότερες, «η κατάπαυση» και «η καθαρή παρατήρηση», είναι συμπληρωματικές και αδιαχώριστες. Εάν αυτές οι δύο δεν εφαρμόζονται μαζί, τότε δε μπορεί κανείς να εισέλθει στην ατραπό της φώτισης.
Κατόπιν, ας υποθέσουμε ότι υφίσταται ένας άνθρωπος ο οποίος μελετά αυτή τη διδασκαλία για πρώτη φορά και εύχεται ν' αναζητήσει την ορθή πίστη αλλά στερείται θάρρους και σθένους. Επειδή ζει σε αυτό τον κόσμο της οδύνης, φοβάται ότι δε θα είναι πάντοτε ικανός να συναντήσει τους Βούδας και να τους τιμήσει προσωπικά, και ότι, ως εκ τούτου, η πίστη δύσκολα τελειοποιείται. Για αυτούς τους λόγους θα τείνει να οπισθοδρομήσει. Αυτός πρέπει να γνωρίζει ότι οι Ταθαγκάτας έχουν ένα εξαιρετικό μέσο δια του οποίου μπορούν να προστατεύσουν την πίστη του: δηλαδή, μέσω της ισχύος του διαλογισμού εξ όλης της καρδίας επί του Βούδδα, αυτός, με την ολοκλήρωση των ευχών του, θα είναι ικανός να γεννηθεί στην Βουδική χώρα στην άκρη του κόσμου, για να βλέπει πάντοτε το Βούδα, και για να βρίσκεται για πάντα ξεχωρισμένος από τις διαβολικές καταστάσεις της ύπαρξης. Αυτό είναι όπως λέγει η Σούτρα: «Εάν ένας άνθρωπος διαλογίζεται άγια επί του Αμιτάμπα Βούδα στον κόσμο του Δυτικού Παραδείσου κι εύχεται να γεννηθεί σ' εκείνο τον κόσμο, κατευθύνοντας όλες τις καλοσύνες τις οποίες έχει καλλιεργήσει προς αυτό τον σκοπό, τότε θα γεννηθεί εκεί». Επειδή αυτός θα βλέπει πάντοτε τους Βούδας, δεν θα οπισθοδρομήσει ποτέ. Εάν διαλογίζεται επί του Νταρμακάγια, το Ως-Έχει του Βούδδα, και με επιμέλεια τηρεί την εφαρμογή του διαλογισμού, αυτός, στο τέλος, θα γίνει ικανός να γεννηθεί εκεί, επειδή διαμένει στο ορθό σαμάντι.

Η Αφύπνιση της Πίστης στο Απόλυτο Ως Έχει, Τέταρτο Μέρος, Για την Πίστη και την Πρακτική

The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection

In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn.

This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation.

Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving.

The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole

The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence.

The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced.

Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers.

The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within.

Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding.

In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation.

The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self.

A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other.

And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom.

For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul.

…

Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός

Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη.

Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης.

Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας.

Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου.

Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης.

Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ.

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας.

Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας.

Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης.

Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό.

Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού.

Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο.

Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία.

Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, June 7, 2015

Η Αφύπνιση της Πίστης στο Απόλυτο Ως Έχει

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright