Η Μόνη Αλήθεια που Δίδαξε ο Βούδας
είναι ότι:
« Η Πραγματικότητα Είναι Μία, ο Χώρος Εμπειρίας Είναι Ενοποιημένος, και δεν
υφίσταται καμία διαφορά ανάμεσα στο Απόλυτο Νιρβάνα και την Κοσμική Ύπαρξη του
Σαμσάρα.
Η Βίωση, Κατανόηση, Αντίληψη, Αυτής της Μιας Πραγματικότητας, είναι η
Κατάσταση της Αφύπνισης.
Οποιαδήποτε άλλη αντίληψη είναι Άγνοια.
Τα «Φαινόμενα» (σαν Δραστηριότητα της «Ουσίας») υφίστανται πραγματικά.
Η Άγνοια δεν σημαίνει την «ανυπαρξία» των φαινομένων, αλλά την λανθασμένη,
από το υποκείμενο, ερμηνεία των φαινομένων.
Η ίδια η «ανάδυση» του υποκειμένου είναι προϊόν άγνοιας, κι οτιδήποτε
αντιλαμβάνεται το υποκείμενο είναι στα πλαίσια της άγνοιας.
Αν όλα αυτά είναι αληθινά, αυτό σημαίνει ότι η Πραγματικότητα Υφίσταται
Πάντα και δεν Αλλοιώνεται, και δεν υπάρχει, σε απόλυτο επίπεδο, ούτε «ξεχωριστή
δημιουργία», ούτε πτώση στους κόσμους, ούτε λύτρωση ή «αφύπνιση». Υπάρχουν
μόνον φαινόμενα, εμπειρίες, που (λόγω άγνοιας) ερμηνεύονται από τα «υποκείμενα»
λανθασμένα. Άρα όλη αυτή η εξελικτική πορεία από το Απόλυτο, στους κόσμους, και
πάλι πίσω «συμβαίνει» μόνο μέσα στην αντίληψη του υποκειμένου.
Συνεπώς δεν υπάρχει καμία πραγματική αφύπνιση του υποκειμένου. Υπάρχει
μόνον η απομάκρυνση της άγνοιας. Αυτό, η απομάκρυνση της άγνοιας είναι ότι
μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν Αληθινή Αφύπνιση… Αυτό όμως δεν μπορεί να
πραγματοποιηθεί από κάποιο υποκείμενο, και στα πλαίσια της υποκειμενικής
αντίληψης, και με προσωπικές προσπάθειες του υποκειμένου. Όλα αυτά βρίσκονται
στο χώρο της φαντασίας. Είναι ακριβώς η άγνοια, που δημιουργεί το υποκείμενο,
που πρέπει να απομακρυνθεί. Και μόνο με την «διάλυση» της υποκειμενικής ύπαρξης
Αποκαθίσταται η Φύση, η Αλήθεια, η Αντίληψη της Πραγματικότητας, Υπάρχει δηλαδή
Αφύπνιση, Φώτιση.
Άρα η Αλήθεια Είναι Μια Χώρα, όπου δεν υπάρχουν μονοπάτια. Δεν υπάρχει
τρόπος να Φτάσεις Εδώ. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να «εγκαταλείψεις»
την άγνοια (που μεταφράζεται σε εγωισμό, αντιλήψεις, επιθυμίες, προσκολλήσεις
σε αντικείμενα…). Δεν υπάρχει Διδασκαλία, δεν υπάρχουν τεχνικές. Πρέπει να
βουτήξουμε ολάκαιροι στην ζωή, να ζήσουμε εδώ, τώρα, σε πραγματικό χρόνο την
ζωή όπως συμβαίνει (κι όχι όπως την φανταζόμαστε)… αυτή είναι η μόνη πρακτική,
βιωματική, αφύπνιση».
Αυτή ήταν εξαρχής και για πάντα η «Διδασκαλία» του Βούδα. Όλοι οι Μεγάλοι
Βουδιστές Φιλόσοφοι, που ακολούθησαν τους επόμενους 25 αιώνες, είπαν ακριβώς τα
ίδια πράγματα, ακόμα κι όταν τα διατύπωναν, μέσα σε διαφορετικές συνθήκες, με
διάφορες περιγραφές, και με διαφορετικούς φιλοσοφικούς όρους. Ασβαγκόσα,
Ναγκαρζούνα, Ασάνγκα, Βασουμπάντου, Μποντιντάρμα, Χούι-Νέγκ, Παντμασαμπάβα,
Τιλόπα, Ντόγκεν… όλοι τους ακολούθησαν πιστά το «Μονοπάτι» του Βούδα (που δεν
είναι το μονοπάτι του υποκειμένου).
…
Το Μπάρντο Τοντόλ, αν γνωρίζει κάποιος «ανάγνωση», και «διαβάσει» σωστά,
επιβεβαιώνει στο ακέραιο την «Διδασκαλία» του Βούδα, όπως σύντομα την εκθέσαμε
πιο πάνω.
Τι «διδάσκει» το Μπάρντο Τοντόλ;
Υπάρχει Μία Μοναδική Πραγματικότητα, που Ταυτίζεται με το Αδημιούργητο
Νταρμακάγια, το Καθαρό Φως, την Κατάσταση της Φώτισης, και τα Περιλαμβάνει Όλα,
και τον κόσμο των φαινομένων.
Τα φαινόμενα, οι εμπειρίες, επειδή ακριβώς έχουν Μια Αντικειμενική Βάση,
υφίστανται σαν δραστηριότητες, σαν παροδικά φαινόμενα.
Όλα αυτά όμως (λόγω άγνοιας) γίνονται αντιληπτά με λανθασμένο τρόπο.
Τα φαινόμενα της δημιουργίας ούτε ανύπαρκτα είναι , ούτε προϊόν κάποιας
νοσηρής υποκειμενικής φαντασίας… υφίστανται κυριολεκτικά, αλλά, από τα
υποκείμενα, γίνονται ,αντιληπτά με λανθασμένο, οδυνηρό, τρόπο.
Όλα τα φαινόμενα, όλες οι εμπειρίες, σε όλη την δημιουργία, και στα έξη
μπάρντο, και στην μεταθανάτια κατάσταση είναι αντικειμενικές καταστάσεις, που
αντιμετωπίζονται λανθασμένα από το υποκείμενο, δεν είναι όνειρο, όπως όταν
σκέφτεται, αναπολεί ή ονειρεύεται στον ύπνο του ο άνθρωπος… Αυτό πρέπει να
γίνει κατανοητό, γιατί κυκλοφορεί μια τέτοια λανθασμένη αντίληψη των
διδασκαλιών του Μπάρντο Τοντόλ.
Χρειάζεται λοιπόν, Κάποιος, να Δει, να Αντικρύσει Άμεσα την Πραγματικότητα,
κι όχι μέσα από την λανθασμένη υποκειμενική δραστηριότητα. Χρειάζεται ακριβώς,
Αυτός, ο Κάποιος, να «διαλύσει» το προϊόν της άγνοιας υποκείμενο, και να Βιώσει
την Αληθινή Βουδική Φύση του. Χρειάζεται να αντιμετωπίσει τον λειτουργούντα
παρόντα «εαυτό» του, και πρακτικά, να απαλλαγεί, από την άγνοια, από τις
λανθασμένες δραστηριότητες. Δεν χρειάζεται καμιά Διδασκαλία, καμιά τεχνική, ή
πρακτική. Η ζωή είναι εδώ, αυτό που ζούμε. Κι αυτό πρέπει να αντιμετωπίσουμε.
Αυτό λοιπόν που προτείνει το Μπάρντο Τοντόλ είναι να Δούμε Άμεσα την
Πραγματικότητα, απομακρύνοντας τις λανθασμένες δραστηριότητες. Αν δεν το
Κάνουμε, θα βυθιστούμε ξανά στο υποκειμενικό μας όνειρο, που όμως, επειδή έχει
αντικειμενική βάση, είναι απόλυτα ρεαλιστικό (άσχετα από το αν πρόκειται για
μια λανθασμένη ερμηνεία από το υποκείμενο).
Το Μπάρντο Τοντόλ είναι ένα Μυητικό Ιερό Κείμενο, που απευθύνεται στους
Νοήμονες Ζωντανούς, καλώντας τους να βιώσουν εν ζωή την εμπειρία του θανάτου
(μέσα στον Διαλογισμό), να πεθάνουν εν ζωή, να πεθάνουν σε σχέση με όλη την
άγνοια, όλες τις κοσμικές εμπειρίες, για να Αφυπνισθούν έτσι στην
Πραγματικότητα… Πρέπει, Κάποιος, να το Βιώσει εν ζωή. Δεν έχει σημασία που το
Ιερό Κείμενο χρησιμοποιείται, με τον όποιο τρόπο χρησιμοποιείται, στις
νεκρώσιμες τελετές στο Θιβέτ. Είναι ένα Κείμενο των ζωντανών κι όχι των νεκρών…
Τώρα, πως και γιατί, γίνονται όλα αυτά δεν είναι δικό μας θέμα, ούτε καν των
θρησκειολόγων, ή των ιστορικών της θρησκείας… θα μπορούσε ίσως να είναι θέμα
των ανθρωπολόγων, ή των κοινωνιολόγων…
***
«Ω, ευγενικέ άκουσε.
Τώρα δοκιμάζεις την Εμπειρία της Ακτινοβολίας του Καθαρού Φωτός της Καθαρής Πραγματικότητας.
Αναγνώρισέ την. Ω ευγενικέ, η τωρινή διάνοιά σου, στην πραγματική της φύσι άδεια,
μην έχοντας, κανένα μορφικό χαρακτηριστικό χρώμα, φυσικά κενή, είναι η Ίδια Πραγματικότητα,
το Παν-Αγαθό .
Η δική σου διάνοια, που είναι τώρα κενότητα χωρίς όμως να
θεωρείται σαν η κενότητα του τίποτα αλλά σαν η ίδια η διάνοια, ανεμπόδιστη, λαμπερή,
συναρπαστική και μακάρια είναι αυτή τούτη η Συνείδηση, ο Πανάγαθος Βούδας.
Η δική σου συνείδηση, άμορφη στην πραγματικότητα, άδεια και
η διάνοια, λαμπερή και μακάρια - αυτά τα δύο - είναι αχώριστα. Η Ένωσή τους είναι
η Κατάσταση της Τέλειας Φώτισης, του Ντάρμα-Κάγια.
Η δική σου συνείδηση, λάμποντας, κενή και αδιαχώριστη από
το Μέγα Σώμα της Ακτινοβολίας, δεν έχει γέννηση ούτε θάνατο και είναι το Αμετάβλητο
Φως - ο Βούδας Αμιτάμπα .
Αρκεί να το γνωρίζεις αυτό. Το να αναγνωρίζεις ότι η κενότητα
της δικής σου διάνοιας είναι η Κατάσταση του Βούδα και το να την θεωρείς σαν να
είναι η ίδια η δική σου η συνείδηση, σημαίνει να κρατάς τον εαυτό σου στην Κατάσταση
του Θείου Νου του Βούδα».
Μπάρντο Τοντόλ. Μέρος I
