«Ο Νέος Άνθρωπος»
«Εί τις εν Χριστώ, καινή κτίσις»
Η ανθρώπινη ψυχή είναι και υπερβατική (ως προς την καθαρή ουσία της),
και «ιστορική» (στην σχέση της και στην σύνδεσή της με το σώμα, στις κατώτερες ψυχονοητικές
λειτουργίες, και στην επαφή με τον εξωτερικό κόσμο).
Όταν η ψυχή (σαν Συνείδηση, το ανώτερο πνευματικό στοιχείο) αποσύρει
την συνειδητότητά της από τις κατώτερες ψυχονοητικές λειτουργίες (που την
συνδέουν με το σώμα και τον εξωτερικό κόσμο) η συνειδητότητα μεταφέρεται στην
ίδια της την ύπαρξη, σε αυτό που είναι πραγματικά (αυτό καθ’ εαυτό).
Αυτό που αντιλαμβάνεται η Συνείδηση (οι πληροφορίες λαμβάνονται άμεσα
κι όχι έμμεσα μέσω της νόησης...), είναι ότι η ύπαρξη (στην καθαρή της
κατάσταση κι όχι στην σχέση με το σώμα και τον κόσμο):
Είναι κάτι απεριόριστο... Δεν είναι κάτι περιορισμένο, ακίνητο,
απολιθωμένο, αλλά κάτι ζωντανό, που αντλεί την «ύπαρξή» της από τον Ευρύτερο
Πνευματικό Χώρο, από την Ευρύτερη Πνευματική Ύπαρξη.... Είναι σε σχέση ύπαρξης
με Αυτή την Ύπαρξη, «αναφέρεται» σε Αυτή την Ύπαρξη...
Η αντίληψη της ύπαρξης δεν είναι ενός «ατομικού όντος», αλλά η
«συνείδηση μαζί με το Άλλο, την Υπερβατική Ύπαρξη»... Δεν είναι «εγώ», είναι
«εγώ μαζί...»... «εμείς»..
Το «περιεχόμενο» αυτής της συνείδησης εμπλουτίζεται περαιτέρω,
προωθείται διαρκώς προς την Ενοποίηση μέσα σε Αυτή την Πνευματική
Πραγματικότητα... έτσι ώστε όλα να γίνονται Ένα... Η Ενότητα είναι η Ουσία της
Αγάπης... Η Αγάπη είναι η Ουσία της Ενότητας...
Μεταφέροντας (όσο είναι δυνατόν) όλη αυτή την εμπειρία σε πιό
κατανοητούς όρους θα λέγαμε ότι η ανθρώπινη ψυχή όταν αναδύεται στην καθαρή
ύπαρξη, στο καθαρό βίωμα (στο μυστικό βίωμα)...
Αντιλαμβάνεται κατ’ αρχήν την Παρουσία του Θεού, αντιλαμβάνεται την
«ύπαρξη μέσα στον Θεό».
Αρχίζει να δομεί μία «Κοινή Συνείδηση» με τον Θεό... και σε αυτό
συνίσταται η «Θεία Κοινωνία» (η Εσωτερική Πνευματική Κοινωνία).
Ενοποιείται με τον Θεό, πνευματοποιείται, γίνεται Αυτό το Πνεύμα του
Θεού...
Στην πραγματικότητα όσο ο άνθρωπος (η ψυχή) Επικοινωνεί με τον Θεό και
πνευματοποιείται ως προς το υπερβατικό στοιχείο της τόσο επίσης «εξομοιώνεται»
με τον Θεάνθρωπο Ιησού... Ζώντας πνευματικά, την Θεία Πραγματικότητα,
λειτουργεί Εντός Αυτής της Θείας Πραγματικότητας και όταν χρησιμοποιεί τις
κατώτερες ψυχονοητικές λειτουργίες και το σώμα, (μαζί με το πνεύμα εξαγιάζεται
και το σώμα)... Ο «θεοφόρος άνθρωπος» είναι η ανθρώπινη εικόνα του Θεανθρώπου,
αλλά μόνο τότε (και δεν είναι εικόνα του Θεανθρώπου ο συνηθισμένος άνθρωπος που
δεν «Επικοινωνεί» με τον Θεό...)...
Η ανάδυση της ψυχής στην Θεία Πραγματικότητα είναι Είσοδος στην
Υπερβατικό Χώρο, στον Άπειρο Χώρο του Θεού, στην Αιώνια Πραγματικότητα του
Θεού... Η ψυχή σπάει τον χωρόχρονο, την ιστορία, τον συγκεκριμένο τόπο. Αλλά οι
θεοφόροι (διά της σύνδεσής τους με το σώμα και τον κόσμο) βρίσκονται επίσης
μέσα στον κόσμο, τον χρόνο, την ιστορία, την καθημερινή ζωή...
Η Εν Θεώ Ζωή δεν είναι μία ζωή μέσα στον υπερβατικό χρόνο, μία ζωή που
διαρκεί στην αιωνιότητα, αλλά μία Πορεία μέσα στην Συνείδηση του Θεού... Η
πνευματική γέννηση σημαίνει ανάδυση μέσα μας της «νέας συνείδησης μέσα στην
Θεία Πραγματικότητα». Η Πρόοδος μέσα στην «Κοινωνία με τον Θεό» οδηγεί ως την
Τελική Ένωση, στην πραγματική μετουσίωση του ανθρώπου, στην θέωση...
