Οι θεωρητικές
βάσεις
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ, στην
Φύση του, (στην Πραγματική Κατάστασή του), ΕΙΝΑΙ ΑΚΙΝΗΤΟ.
Όταν το ΠΝΕΥΜΑ
Κινείται τότε ονομάζεται το «Πνεύμα» του Ζεν.
Το «Πνεύμα» Είναι
Έξω από Κάθε χώρο, αλλά Εισέρχεται και στο Χώρο (σε Χώρους). Οι Χώροι δεν είναι
παρά Καταστάσεις και Προσωρινές Διαμονές του «Πνεύματος».
Όταν το «Πνεύμα»
Εισέρχεται στον Χώρο του Φυσικού Σύμπαντος (με όλες τις Δυνάμεις ή Δυνατότητες
που ανέπτυξε σε «άλλους» κόσμους) Είναι Ατοπικό (Μη-Τοπικό) αλλά συνδέεται και με τον υλικό
φορέα του, εισέρχεται στον «τόπο» του σώματος.
Εξαιτίας ακριβώς της
«σύνδεσης» του «Πνεύματος» με το σώμα αναδύονται παράλληλες λειτουργίες (δηλαδή
διαδικασίες που εκδηλώνονται και στο «Πνεύμα» και στο σώμα), φαινόμενα που στην
τρέχουσα ψυχολογική ορολογία ονομάζονται «ψυχοσωματικά» (από τους ελληνικούς
όρους ψυχή και σώμα).
Τέτοιες «ψυχοσωματικές»
λειτουργίες είναι η ΑΝΤΙΛΗΨΗ-Αίσθηση Σώματος, η Αντίληψη-σκέψη, η Συναίσθηση-συγκίνηση και
οι Αίσθηση-αισθήσεις κι ασφαλώς η Δράση-δραστηριότητες… Στην πραγματικότητα
πρόκειται πάντα για μία και την ίδια λειτουργία που βιώνεται σε διάφορα επίπεδα
και με την ταυτόχρονη συμμετοχή «Πνεύματος», σώματος… Αυτή είναι η εμπειρία της
φυσικής, βιολογικής, υλικής ζωής.
…
Η διδασκαλία
Υπάρχει Ένα και Μοναδικό Πνεύμα… κι είναι Έμφυτο στον καθένα.
Αν και το Πνεύμα Είναι
Ένα οι άνθρωποι «διαχωρίζονται» με τις ενέργειές τους κι έτσι οδηγούνται στην
σύγχυση.
Το Πνεύμα Είναι
Ελεύθερο και Δρα όπου χρειάζεται. Όταν χρειάζεται να υπάρχει, απλά υπάρχει.
Όταν χρειάζεται να είναι παρόν στο σώμα, είναι παρόν στο σώμα. Όταν χρειάζεται
να σκεφτεί, απλά σκέφτεται. Όταν χρειάζεται να συναισθανθεί, απλά
συναισθάνεται. Όταν χρειάζεται να αισθανθεί, απλά αισθάνεται. Όταν χρειάζεται
να δράσει, απλά δρα…
Αλλά το πνεύμα
των ανθρώπων δεν είναι ελεύθερο… είναι «σκλαβωμένο» στο σώμα, περιορίζεται άλλοτε
στην περιοχή της σκέψης (και σκέφτεται, ζει μέσα από την σκέψη), άλλοτε στη
περιοχή του συναισθήματος (και «πάσχει»), άλλοτε στην περιοχή των αισθήσεων
(και βιώνει σαν μοναδική πραγματικότητα τον «εξωτερικό» κόσμο), άλλοτε στην
περιοχή των δραστηριοτήτων (κι απορροφιέται στις «επαφές» με την ύλη)… Κι έτσι
ο άνθρωπος αποτυγχάνει να ζήσει ολοκληρωτικά, αποπροσανατολίζεται και γίνεται
δυστυχισμένος.
Ποιο είναι το «Πνεύμα
του Ζεν»; Το Πνεύμα που Είναι Ελεύθερο και δεν περιορίζεται, δεν προσκολλάται
σε καμιά ιδιαίτερη δραστηριότητα (Είναι σαν το ζωντανό τρεχούμενο νερό που δεν
γίνεται βάλτος).
Πως αποδεικνύεται
το «Πνεύμα του Ζεν»; Από την Ζωντάνια του και την υγιή άμεση αυθόρμητη
αντίδρασή του. Δεν καθυστερεί, δεν σκέφτεται, δεν επεξεργάζεται (με βάση μνήμη,
εμπειρίες, πεποιθήσεις, γνώσεις…)… Οι άνθρωποι δεν έχουν ζωντανό πνεύμα,
σκέφτονται υπερβολικά και βαλτώνουν. Προσπαθούν να ανοίξουν δρόμο και χάνονται
σε αδιέξοδα… κι όλα αποτυγχάνουν.
...
Η πρακτική
Το Πνεύμα Είναι
Ελεύθερο, Βρίσκεται Παντού.
Αν και το Πνεύμα
δεν είναι Τοπικό, βρίσκεται και μέσα στο σώμα, λειτουργεί μέσα στο σώμα (στο
σώμα γενικά, στον εγκέφαλο γενικά, στον μετωπιαίο εγκέφαλο, στο νευρικό
σύστημα, στο υπογάστριο νευρικό σύστημα, στα αισθητήρια όργανα και στου
κινητικούς μηχανισμούς…).
Που πρέπει λοιπόν
να τοποθετηθεί το Πνεύμα;
Αν κάνουμε αυτή
την ερώτηση σημαίνει ότι δεν έχουμε καταλάβει τίποτα (από την Αληθινή Φύση μας,
τη σύνδεσή μας με το σώμα, τις λειτουργίες του σώματος, τις δραστηριότητές μας,
και την ζωή στον φυσικό κόσμο…).
Αν λοιπόν δεν «θέτουμε»
το πνεύμα πουθενά, τότε υπάρχει έξω από το σώμα και μέσα στο σώμα, παντού μέσα
στο σώμα.
Αν πρέπει να
σκεφτούμε, θα σκεφτούμε.
Αν πρέπει να
κοιτάξουμε, θα κοιτάξουμε.
Αν πρέπει να
δράσουμε, θα δράσουμε.
Πάντοτε χωρίς να
προσκολλούμαστε πουθενά. Αν προσκολληθούμε έστω και μια στιγμή, έχουμε «πεθάνει».
Έτσι το Πνεύμα,
Είναι Παντού Παρόν, Έξω από το σώμα, μέσα στο σώμα, παντού, Ελεύθερο Πνέει
Παντού… Κι Είναι Ελεύθερο, να «αφήσει» το σώμα και να Υψωθεί σε «άλλους»
κόσμους…
Όσο όμως υπάρχει
ένα έργο εδώ, δεν πρέπει να εγκαταλείπεται το εδώ…
...
Η ζωή
Έτσι, το μόνο που
έχουμε να κάνουμε είναι να Υπάρχουμε, να Ζούμε… Το Πνεύμα πρέπει να απλώνεται
ελεύθερο παντού, σε όλο το σώμα… να είναι παρόν σε ό,τι συμβαίνει.
Ένας άνθρωπος που
ζει έτσι δεν έχει απορίες, δεν έχει κατευθύνσεις, δεν έχει προορισμούς, ή
τρόπους ζωής… Απλά Ζει!
Ένας άνθρωπος που
«κρατά» το πνεύμα είτε στην σκέψη, είτε σε εξωτερικές δραστηριότητες… είναι ένας
ανάπηρος άνθρωπος, ένας σχιζοφρενής άνθρωπος που αποχωρίζεται από το όλον (της ύπαρξής
του)… ζει περιορισμένα, αντιλαμβάνεται και δρα περιορισμένα.
Μην το κάνετε!
...
(θα συνεχίσουμε όμως
μια άλλη μέρα)
