The Dance of the Eternal: Embracing the Flow of the Infinite
In the vast expanse of existence, where moments weave an intricate tapestry, the only real thing is the flowing moment. The present is the heartbeat of reality, pulsating with life, while everything else—memories, dreams, hopes—fades into the background, ever-changing and transient.
The ancient sages spoke of the impermanence of the world, likening it to a dream. The ephemeral nature of our experiences reminds us that nothing stays the same. What is today will not be tomorrow. Yet, in our human nature, we cling to these fleeting moments, striving to keep them alive, to make them real. We hold on to people, to places, to emotions, even as they slip through our fingers like grains of sand.
Why do we strive so fervently to capture and preserve what is destined to change? Perhaps it is a quest for permanence in an impermanent world, a search for the eternal in the midst of the temporal. But as we peer deeper into the fabric of existence, we might realize that everything we try to hold onto has already begun to fade. The world we see is but a shadow, a reflection of something far greater.
In this light, we come to a profound revelation: perhaps the only real thing is You. Not the version of you caught in the whirlwind of daily life, but the core of your being, the essence that remains untouched by the passage of time. This essence, this consciousness, is not a dream but the dreamer. It is the silent witness to the ever-changing dance of life, a constant amidst the chaos.
Or could it be that even this self, this sense of 'I', is but a dream of the UNKNOWN? An echo of a greater reality, a fleeting glimpse of an infinite mystery? In the stillness of contemplation, we touch upon the essence of the Only True One—the Infinite Silence Flowing in its Bliss. This Silence is not an absence, but a presence, a boundless ocean of peace that underlies all of creation.
In this Silence, we find the freedom that we have been seeking. The dream that everything is real dissolves, revealing the Light of Knowledge. This Light is not bound by the limitations of our perceptions and activities; it transcends all worlds and lives. It is the source, the eternal flame that casts the shadows of phenomena.
To embrace this Light is to see beyond the illusion, to recognize that all that the Light touches is but a transient play. Phenomena arise and fall away, but the Light remains, ever-constant, ever-true. It is in this realization that we find liberation. When we let go of our thirst to seize the fleeting, we rise to other worlds, free and infinite, without end.
In this state of Freedom, we no longer cling to the shadows. We become the Light, the Silent Witness to the dance of existence. We recognize that everything we perceive is shaped by this Light, and in its presence, all else fades away. The Infinite Silence becomes our home, the eternal Now our sanctuary.
Thus, the journey of life becomes a mystical dance, a celebration of the Eternal Flow. We move through the world with grace and ease, knowing that everything is but a fleeting dream. We embrace the present moment, the only true reality, and in doing so, we find the Infinite within ourselves.
Let us then live as beings of Light, flowing in the Bliss of Infinite Silence. Let us dream, but let us not be bound by the dream. For beyond the dream, beyond the fleeting moments, there is a Truth that remains, untouched and unchanging. It is the Light of Knowledge, the essence of our being, the Only True One.
…
Ο Χορός του Αιώνιου: Αγκαλιάζοντας τη Ροή του Άπειρου
Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου οι στιγμές υφαίνουν μια περίπλοκη ταπετσαρία, το μόνο πραγματικό πράγμα είναι η στιγμή που ρέει. Το παρόν είναι ο χτύπος της καρδιάς της πραγματικότητας, που σφύζει από ζωή, ενώ όλα τα άλλα —μνήμες, όνειρα, ελπίδες— σβήνουν στο βάθος, διαρκώς μεταβαλλόμενα και παροδικά.
Οι αρχαίοι σοφοί μιλούσαν για την παροδικότητα του κόσμου, παρομοιάζοντάς τον με όνειρο. Η εφήμερη φύση των εμπειριών μας υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν μένει ίδιο. Αυτό που είναι σήμερα δεν θα είναι αύριο. Ωστόσο, στην ανθρώπινη φύση μας, κολλάμε σε αυτές τις φευγαλέες στιγμές, προσπαθώντας να τις κρατήσουμε ζωντανές, να τις κάνουμε αληθινές. Κρατάμε τους ανθρώπους, τα μέρη, τα συναισθήματα, ακόμα κι όταν αυτά γλιστρούν μέσα από τα δάχτυλά μας σαν κόκκοι άμμου.
Γιατί αγωνιζόμαστε τόσο ένθερμα να συλλάβουμε και να διατηρήσουμε αυτό που είναι προορισμένο να αλλάξει; Ίσως είναι μια αναζήτηση για μονιμότητα σε έναν μη μόνιμο κόσμο, μια αναζήτηση για το αιώνιο στη μέση του πρόσκαιρου. Αλλά καθώς κοιτάμε βαθύτερα στον ιστό της ύπαρξης, μπορεί να συνειδητοποιήσουμε ότι ό,τι προσπαθούμε να κρατήσουμε έχει ήδη αρχίσει να ξεθωριάζει. Ο κόσμος που βλέπουμε δεν είναι παρά μια σκιά, μια αντανάκλαση κάτι πολύ μεγαλύτερου.
Υπό αυτό το πρίσμα, ερχόμαστε σε μια βαθιά αποκάλυψη: ίσως το μόνο αληθινό πράγμα είσαι Εσύ. Όχι η εκδοχή του εσένα που πιάστηκε στη δίνη της καθημερινότητας, αλλά ο πυρήνας της ύπαρξής σου, η ουσία που μένει ανέγγιχτη από το πέρασμα του χρόνου. Αυτή η ουσία, αυτή η συνείδηση, δεν είναι ένα όνειρο αλλά ο ονειροπόλος. Είναι ο σιωπηλός μάρτυρας του διαρκώς μεταβαλλόμενου χορού της ζωής, μια σταθερά μέσα στο χάος.
Ή μήπως ακόμη και αυτός ο εαυτός, αυτή η αίσθηση του «εγώ», δεν είναι παρά ένα όνειρο του ΑΓΝΩΣΤΟΥ; Μια ηχώ μιας μεγαλύτερης πραγματικότητας, μια φευγαλέα ματιά ενός άπειρου μυστηρίου; Στην ησυχία της περισυλλογής, αγγίζουμε την ουσία του Μοναδικού Αληθινού – της Απέραντης Σιωπής που κυλάει στην Ευδαιμονία του. Αυτή η Σιωπή δεν είναι μια απουσία, αλλά μια παρουσία, ένας απέραντος ωκεανός ειρήνης που βρίσκεται κάτω από όλη τη δημιουργία.
Σε αυτή τη Σιωπή, βρίσκουμε την ελευθερία που αναζητούσαμε. Το όνειρο ότι όλα είναι αληθινά διαλύεται, αποκαλύπτοντας το Φως της Γνώσης. Αυτό το Φως δεν δεσμεύεται από τους περιορισμούς των αντιλήψεων και των δραστηριοτήτων μας. υπερβαίνει όλους τους κόσμους και τις ζωές. Είναι η πηγή, η αιώνια φλόγα που ρίχνει τις σκιές των φαινομένων.
Το να αγκαλιάζεις αυτό το Φως σημαίνει να βλέπεις πέρα από την ψευδαίσθηση, να αναγνωρίζεις ότι όλα όσα αγγίζει το Φως δεν είναι παρά ένα παροδικό παιχνίδι. Τα φαινόμενα προκύπτουν και εξαφανίζονται, αλλά το Φως παραμένει, πάντα σταθερό, πάντα αληθινό. Σε αυτή τη συνειδητοποίηση βρίσκουμε την απελευθέρωση. Όταν αφήνουμε τη δίψα μας να αρπάξουμε το φευγαλέο, ανεβαίνουμε σε άλλους κόσμους, ελεύθερους και άπειρους, χωρίς τέλος.
Σε αυτή την κατάσταση της Ελευθερίας, δεν κολλάμε πλέον στις σκιές. Γινόμαστε το Φως, ο Σιωπηλός Μάρτυρας του χορού της ύπαρξης. Αναγνωρίζουμε ότι ό,τι αντιλαμβανόμαστε διαμορφώνεται από αυτό το Φως, και παρουσία του, όλα τα άλλα εξαφανίζονται. Η Απέραντη Σιωπή γίνεται το σπίτι μας, το αιώνιο Τώρα το ιερό μας.
Έτσι, το ταξίδι της ζωής γίνεται ένας μυστηριακός χορός, μια γιορτή της Αιώνιας Ροής. Προχωράμε στον κόσμο με χάρη και ευκολία, γνωρίζοντας ότι όλα δεν είναι παρά ένα φευγαλέο όνειρο. Αγκαλιάζουμε την παρούσα στιγμή, τη μόνη αληθινή πραγματικότητα, και κάνοντας αυτό, βρίσκουμε το Άπειρο μέσα μας.
Ας ζήσουμε τότε ως όντα Φωτός, που ρέουν στην Ευδαιμονία της Απέραντης Σιωπής. Ας ονειρευόμαστε, αλλά ας μην μας δεσμεύει το όνειρο. Γιατί πέρα από το όνειρο, πέρα από τις φευγαλέες στιγμές, υπάρχει μια Αλήθεια που παραμένει, ανέγγιχτη και αναλλοίωτη. Είναι το Φως της Γνώσης, η ουσία της ύπαρξής μας, το Μόνο Αληθινό.
