Wednesday, May 29, 2024

The Nature of Truth: A Philosophical Exploration

Introduction

The concept of truth has been a central focus of philosophical inquiry for centuries, spanning diverse schools of thought and traditions. The assertion that "TRUTH simply Exists" posits truth as an inherent and self-sustaining reality, distinct from the subjective and intellectual efforts of human beings. This perspective invites a profound reflection on the nature of truth, its accessibility, and its relationship to human understanding.

Truth Beyond Intellect

The statement suggests that truth is not something that can be found, discovered, constructed, analyzed, or directed through intellectual means. This aligns with the idea that truth transcends the limitations of human cognition and rationality. In the realm of epistemology, this perspective resonates with the notion of *aletheia*—the Greek concept of truth as an unconcealedness, a revelation that occurs independently of human effort.

Philosophers like Martin Heidegger have articulated similar views, arguing that truth is a process of disclosure, where beings reveal themselves in their authentic state. According to Heidegger, this process cannot be controlled or manipulated by human intellect; instead, it requires a receptiveness and openness to the unveiling of reality.

Truth as Illumination and Path

Truth, as described, illuminates and guides. This metaphor of illumination suggests that truth provides clarity and direction, leading individuals along a path that is revealed rather than chosen. In this view, truth is akin to a light that dispels the darkness of ignorance and falsehood. The imagery of walking a path implies that engaging with truth is an active, ongoing journey rather than a static state of possession.

This concept can be linked to the teachings of various mystical and spiritual traditions, which often emphasize the transformative power of truth. For example, in the context of Zen Buddhism, enlightenment (satori) is not attained through logical reasoning but through a direct, experiential realization of the nature of reality. This enlightenment illuminates the true path and fundamentally alters one's perception and being.

The Immaculate Nature of Truth

The characterization of truth as "Pure, Immaculate, far from the profane behavior of people" sets truth apart from the corruptible and often deceptive nature of human actions and interactions. This purity suggests that truth is untainted by bias, manipulation, or self-interest. It stands in stark contrast to the relativism and subjectivity that often color human discourse and perception.

Philosophical traditions such as Platonism have long posited the existence of an immutable and perfect realm of forms, with truth being a fundamental aspect of this ideal realm. Plato's allegory of the cave illustrates the journey from the shadows of ignorance to the brilliant light of truth, which lies beyond the imperfect and transient world of appearances.

Truth Beyond Comprehension

The assertion that "TRUTH is beyond all understanding" highlights the ineffability of truth. This view suggests that truth cannot be fully grasped or articulated through language or conceptual thought. Yet, paradoxically, truth serves as the foundation for our perceptions and beliefs, even if these are often misguided or illusory.

This paradox is central to many philosophical and theological discussions. In the works of Søren Kierkegaard, for instance, the concept of "truth as subjectivity" emerges, where the deepest truths about existence and faith are understood not through objective reasoning but through subjective experience and passion. Truth, in this sense, transcends rational comprehension and demands a leap of faith.

Conclusion

The nature of truth, as described in the initial assertion, challenges us to reconsider our approach to understanding reality. Truth is not a commodity to be acquired or a puzzle to be solved, but a profound illumination that guides and transforms. It exists beyond intellectual grasp, revealing itself through a direct, extra-intellectual view that demands our whole being.

In engaging with truth, we must embrace humility and openness, recognizing that our illusions often masquerade as realities. By walking the path illuminated by truth, we move closer to an authentic understanding of existence, even as we acknowledge that the ultimate nature of truth remains ever beyond our full comprehension.

…

Η Φύση της Αλήθειας: Μια Φιλοσοφική Εξερεύνηση

Εισαγωγή

Η έννοια της αλήθειας αποτελεί κεντρικό επίκεντρο της φιλοσοφικής έρευνας για αιώνες, καλύπτοντας διάφορες σχολές σκέψης και παραδόσεις. Ο ισχυρισμός ότι «Η ΑΛΗΘΕΙΑ απλώς υπάρχει» θέτει την αλήθεια ως μια εγγενή και αυτοσυντηρούμενη πραγματικότητα, διαφορετική από τις υποκειμενικές και διανοητικές προσπάθειες των ανθρώπων. Αυτή η προοπτική καλεί έναν βαθύ προβληματισμό σχετικά με τη φύση της αλήθειας, την προσβασιμότητα της και τη σχέση της με την ανθρώπινη κατανόηση.

Αλήθεια πέρα από τη νόηση

Η δήλωση υποδηλώνει ότι η αλήθεια δεν είναι κάτι που μπορεί να βρεθεί, να ανακαλυφθεί, να κατασκευαστεί, να αναλυθεί ή να κατευθυνθεί με διανοητικά μέσα. Αυτό ευθυγραμμίζεται με την ιδέα ότι η αλήθεια υπερβαίνει τους περιορισμούς της ανθρώπινης γνώσης και ορθολογικότητας. Στη σφαίρα της γνωσιολογίας, αυτή η προοπτική αντηχεί με την έννοια της *αλέθειας*—την ελληνική έννοια της αλήθειας ως απόκρυψης, μιας αποκάλυψης που εμφανίζεται ανεξάρτητα από την ανθρώπινη προσπάθεια.

Φιλόσοφοι όπως ο Μάρτιν Χάιντεγκερ έχουν διατυπώσει παρόμοιες απόψεις, υποστηρίζοντας ότι η αλήθεια είναι μια διαδικασία αποκάλυψης, όπου τα όντα αποκαλύπτονται στην αυθεντική τους κατάσταση. Σύμφωνα με τον Heidegger, αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να ελεγχθεί ή να χειραγωγηθεί από την ανθρώπινη διάνοια. Αντίθετα, απαιτεί δεκτικότητα και άνοιγμα στην αποκάλυψη της πραγματικότητας.

Η Αλήθεια ως Φωτισμός και Μονοπάτι

Η αλήθεια, όπως περιγράφεται, φωτίζει και καθοδηγεί. Αυτή η μεταφορά του φωτισμού υποδηλώνει ότι η αλήθεια παρέχει σαφήνεια και κατεύθυνση, οδηγώντας τα άτομα σε ένα μονοπάτι που αποκαλύπτεται και όχι επιλεγμένο. Σε αυτή την άποψη, η αλήθεια μοιάζει με ένα φως που διώχνει το σκοτάδι της άγνοιας και του ψεύδους. Η εικόνα του να περπατάς σε ένα μονοπάτι υποδηλώνει ότι η ενασχόληση με την αλήθεια είναι ένα ενεργό, συνεχόμενο ταξίδι και όχι μια στατική κατάσταση κατοχής.

Αυτή η έννοια μπορεί να συνδεθεί με τις διδασκαλίες διαφόρων μυστικιστικών και πνευματικών παραδόσεων, οι οποίες συχνά τονίζουν τη μεταμορφωτική δύναμη της αλήθειας. Για παράδειγμα, στο πλαίσιο του Ζεν Βουδισμού, η φώτιση (satori) δεν επιτυγχάνεται μέσω της λογικής συλλογιστικής αλλά μέσω μιας άμεσης, βιωματικής συνειδητοποίησης της φύσης της πραγματικότητας. Αυτή η φώτιση φωτίζει το αληθινό μονοπάτι και μεταβάλλει θεμελιωδώς την αντίληψη και την ύπαρξη κάποιου.

Η Άμωμη Φύση της Αλήθειας

Ο χαρακτηρισμός της αλήθειας ως «Αγνή, άσπιλη, μακριά από τη βέβηλη συμπεριφορά των ανθρώπων» ξεχωρίζει την αλήθεια από τη φθαρτή και συχνά παραπλανητική φύση των ανθρώπινων πράξεων και αλληλεπιδράσεων. Αυτή η καθαρότητα υποδηλώνει ότι η αλήθεια είναι αμόλυντη από προκατάληψη, χειραγώγηση ή προσωπικό συμφέρον. Βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τον σχετικισμό και την υποκειμενικότητα που συχνά χρωματίζουν τον ανθρώπινο λόγο και την αντίληψη.

Φιλοσοφικές παραδόσεις όπως ο Πλατωνισμός έχουν από καιρό υποθέσει την ύπαρξη ενός αμετάβλητου και τέλειου πεδίου μορφών, με την αλήθεια να είναι μια θεμελιώδης πτυχή αυτού του ιδανικού πεδίου. Η αλληγορία του Πλάτωνα για το σπήλαιο απεικονίζει το ταξίδι από τις σκιές της άγνοιας στο λαμπρό φως της αλήθειας, που βρίσκεται πέρα από τον ατελές και παροδικό κόσμο των φαινομένων.

Αλήθεια πέρα από την κατανόηση

Ο ισχυρισμός ότι «Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι πέρα από κάθε κατανόηση» αναδεικνύει το άρρητο της αλήθειας. Αυτή η άποψη υποδηλώνει ότι η αλήθεια δεν μπορεί να συλληφθεί πλήρως ή να αρθρωθεί μέσω της γλώσσας ή της εννοιολογικής σκέψης. Ωστόσο, παραδόξως, η αλήθεια χρησιμεύει ως θεμέλιο για τις αντιλήψεις και τις πεποιθήσεις μας, ακόμα κι αν αυτές είναι συχνά λανθασμένες ή απατηλές.

Αυτό το παράδοξο είναι κεντρικό σε πολλές φιλοσοφικές και θεολογικές συζητήσεις. Στα έργα του Søren Kierkegaard, για παράδειγμα, αναδύεται η έννοια της «αλήθειας ως υποκειμενικότητας», όπου οι βαθύτερες αλήθειες για την ύπαρξη και την πίστη κατανοούνται όχι μέσω αντικειμενικού συλλογισμού αλλά μέσω της υποκειμενικής εμπειρίας και πάθους. Η αλήθεια, με αυτή την έννοια, υπερβαίνει τη λογική κατανόηση και απαιτεί ένα άλμα πίστης.

Συμπέρασμα

Η φύση της αλήθειας, όπως περιγράφεται στον αρχικό ισχυρισμό, μας προκαλεί να επανεξετάσουμε την προσέγγισή μας στην κατανόηση της πραγματικότητας. Η αλήθεια δεν είναι ένα εμπόρευμα που πρέπει να αποκτηθεί ή ένας γρίφος που πρέπει να λυθεί, αλλά ένας βαθύς φωτισμός που καθοδηγεί και μεταμορφώνει. Υπάρχει πέρα από τη διανοητική κατανόηση, αποκαλύπτοντας τον εαυτό του μέσα από μια άμεση, εξωδιανοητική άποψη που απαιτεί όλη μας την ύπαρξη.

Όταν ασχολούμαστε με την αλήθεια, πρέπει να αγκαλιάσουμε την ταπεινοφροσύνη και τη διαφάνεια, αναγνωρίζοντας ότι οι ψευδαισθήσεις μας συχνά μεταμφιέζονται σε πραγματικότητες. Περπατώντας στο μονοπάτι που φωτίζεται από την αλήθεια, πλησιάζουμε πιο κοντά σε μια αυθεντική κατανόηση της ύπαρξης, ακόμη κι αν αναγνωρίζουμε ότι η απόλυτη φύση της αλήθειας παραμένει πάντα πέρα από την πλήρη κατανόησή μας.

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES