The
True Vision, beyond thought
Reality (if it can be apprehended and roughly described) is Direct
Perception of what is, of what is happening, without distortions. With this meaning
Reality is Identified with the Real, with the Truth. So, if Reality is the
Direct Unadulterated Contact with the "real" and this is something we
live, that we experience, Reality (with this meaning) is Life itself, What We
Live, Here, Now. The "Depth of Reality" is gradually Revealed to one
who experiences reality.
So, all beings that are alive experience Reality, a Direct Contact with
the real as a Primary Perceptual Experience, as a basis of conscious life, as a
basic content of awareness. So, things are extremely simple when we simply
live. But this Primary Experience of contact with reality does not remain pure.
We don't just live. We don't just go with the Stream of Life. We violently
interfere with the True Experience of life. We internalize ("we mean"
or mentalize, that is, we transfer "experience" to the abstract
symbolic level of concepts) the original perception (which is a complete
conception of things, internal and external) and we make internal abstract
images-concepts of things, "fixed images" of living fluid things or
situations. We think that by "immobilizing" living things we can thus
"know" them better, "control" them better. In this way we
replace (in our thinking) all living fluid things with “fixed images-concepts”
of things, and instead of living the living reality we simply think about life
and run after goals and fantasies. We think that this way we can better explore
reality, manage life better and find answers to our questions. But is it so?
In fact, this should be obvious by now, thinking is not direct contact
with reality but a transfer to an abstract symbolic conceptual level-space. It
is a construction. It is real as “construction”, as “function”, but not real as
“content”. A construction, apart from being an imitation, is always subject to
errors in "construction", to misjudgments, to misinterpretations of
things. So, instead of living life we approach life, things, through thought,
i.e a distorting filter. This is where all the problems come from.
People believe (and this is what thought "tells" them) that
intelligence, thought, is a higher function than spontaneous direct
unadulterated perception precisely because it is processed by our intelligence,
an "improvement" of perception. But is it so? In fact, the exact
opposite is the case. The Direct Unadulterated Vision of Reality, of what is
really happening, is not only more genuine, it is also more complete because it
is done with "whole" being. On the contrary, thought, however
developed or complex it may be, is only a relative perspective, and as a
"perspective" it always gives a false picture. Thought is a valuable
tool (as a transfer of reality to an abstract-symbolic-conceptual level) but it
cannot replace direct perception of life, it cannot replace real life. So, it
is better to leave things as they are and not interfere. The Purity of Nature
is always more Beautiful than the most beautiful creation of man.
In fact, although intelligence, thought, is based on Direct Perception
(which it distorts) and appears as a higher and more sophisticated function, it
is nothing more than a function, a tool, that people use in a bad way. The
abandonment of thought so that the Direct Vision of Reality can function is not
a regression in man's evolution but a Deepening of Direct Vision to a higher
level, since the illusory experience of thought has preceded it. This is how we
experience it. Thus, the "conquest" of Direct Vision as an Elevation
of Consciousness above thought, in the evolution of human consciousness, is the
"quest" for man, it is a conquest that man will realize as a species
in the "future".
And to explain this better. In fact, the Ability to Directly See
Reality has existed from the beginning with the birth of human consciousness
for thousands of years, as a basis for further development and any right or
wrong "intervention" in perception. Direct Vision of Reality has not
fully Manifested since the beginning of human history (at least the last 50,000
years). It is slowly revealed as human consciousness deepens its awareness.
From the initial external perception with the senses, man slowly begins to feel
the "psychic reality". Then the intellect develops, as an
internalization (at an abstract-symbolic-conceptual level) of
"experiences". Finally, we understand that only by Direct Contact
with reality can we experience the Truth, live truly, Here, Now, in Real Time,
that is, in the Now Flowing Moment, which is Eternity (since it never
"stops" and is outside from the conventional linear time of thought).
And Deeper still, beyond this Perception, Condition, we can Feel the Vast Depth
of Divine Reality that Lies beyond all, and Stillness and Motion and True
Existence and Phenomenon, Beyond All, as the Absolute Fixed Base of All, God,
Uncreated Reality (call it what you will).
Today humanity is still at the beginning of its history and
intelligence (in the species) is just developing. It will take perhaps
millennia of conventional linear time for man to surpass the level of
intelligence. What is certain is that it is developing in this direction. Think
about it a little. In the 50,000 years of essential human history, People like
Orpheus, Lao Tzu , the Masters of the Upanishads, Buddha, Jesus, Krishnamurti,
appeared... In a few millennia, what Kind of People will come to earth to
enlighten us? What is certain is that we will be more mature to
"listen" to them.
…
Η Αληθινή Όραση, πέρα από την σκέψη
Πραγματικότητα (αν μπορεί να συλληφθεί και να
περιγραφεί κατά προσέγγιση) είναι Άμεση Αντίληψη αυτού που είναι, αυτού που
συμβαίνει, χωρίς παραμορφώσεις. Με αυτό το Νόημα η Πραγματικότητα Ταυτίζεται με
το Αληθινό, με την Αλήθεια. Αν λοιπόν Πραγματικότητα είναι η Άμεση Ανόθευτη
Επαφή με το «πραγματικό» κι αυτό είναι κάτι που ζούμε, που βιώνουμε, η
Πραγματικότητα (με αυτό το Νόημα) είναι η Ίδια η Ζωή, Αυτό που Ζούμε, Εδώ,
Τώρα. Το «Βάθος της Πραγματικότητας» Αποκαλύπτεται σταδιακά σε κάποιον που
βιώνει την πραγματικότητα.
Όλα τα όντα λοιπόν που είναι εν ζωή βιώνουν την
Πραγματικότητα, μια Άμεση Επαφή με το πραγματικό σαν Αρχικό Αντιληπτικό Βίωμα,
σαν βάση της συνειδητής ζωής, σαν βασικό περιεχόμενο της επίγνωσης. Τα πράγματα
λοιπόν είναι εξαιρετικά απλά όταν απλά ζούμε. Αλλά αυτό το Πρωταρχικό Βίωμα της
επαφής με την πραγματικότητα δεν μένει καθαρό. Δεν ζούμε απλά. Δεν πορευόμαστε
απλά με το Ρεύμα της Ζωής. Παρεμβαίνουμε βίαια στο Αληθινό Βίωμα της ζωής.
Εσωτερικεύουμε («εννοούμε» η νοητικοποιούμε, δηλαδή μεταφέρουμε την «εμπειρία»
στο αφηρημένο συμβολικό επίπεδο των εννοιών) την αρχική αντίληψη (που είναι
πλήρης σύλληψη των πραγμάτων, εσωτερικών κι εξωτερικών) και φτιάχνουμε
εσωτερικές αφηρημένες εικόνες-έννοιες των πραγμάτων, «σταθερές εικόνες»
ζωντανών ρευστών πραγμάτων ή καταστάσεων. Νομίζουμε ότι «ακινητοποιώντας» τα
ζωντανά πράγματα μπορούμε έτσι να τα «γνωρίζουμε» καλύτερα, να τα «ελέγχουμε»
καλύτερα. Με αυτό τον τρόπο αντικαθιστούμε (στην σκέψη μας) όλα τα ζωντανά
ρευστά πράγματα «με «σταθερές εικόνες-έννοιες» των πραγμάτων και αντί να ζούμε
την ζωντανή πραγματικότητα απλά σκεφτόμαστε την ζωή και τρέχουμε πίσω από
στόχους και φαντασιώσεις. Νομίζουμε ότι έτσι μπορούμε να διερευνούμε καλύτερα
την πραγματικότητα, να διαχειριζόμαστε καλύτερα την ζωή και να βρίσκουμε
απαντήσεις στα ερωτήματά μας. Είναι όμως έτσι;
Στην πραγματικότητα, αυτό πια πρέπει να είναι
φανερό, η σκέψη δεν είναι άμεση επαφή με την πραγματικότητα αλλά μεταφορά σε
ένα αφηρημένο συμβολικό εννοιολογικό επίπεδο-χώρο. Είναι μια κατασκευή. Είναι
πραγματικό σαν «κατασκευή», σαν «λειτουργία» αλλά δεν είναι αληθινό σαν
«περιεχόμενο. Μια κατασκευή, εκτός του ότι είναι μια απομίμηση, υπόκειται πάντα
σε λάθη στην «κατασκευή», σε λάθος εκτιμήσεις, σε λάθος ερμηνείες των
πραγμάτων. Έτσι αντί να ζούμε την ζωή προσεγγίζουμε την ζωή, τα πράγματα, μέσω
της σκέψης, δηλαδή ενός παραμορφωτικού φίλτρου. Από εδώ πηγάζουν όλα τα
προβλήματα.
Οι άνθρωποι πιστεύουν (κι αυτό τους το «λέει» η
σκέψη) ότι η διανόηση, η σκέψη, είναι μια ανώτερη λειτουργία από την αυθόρμητη
άμεση ανόθευτη αντίληψη επειδή ακριβώς είναι επεξεργασμένη από την νοημοσύνη
μας, μια «βελτίωση» δηλαδή της αντίληψης. Είναι όμως έτσι; Στην πραγματικότητα
συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η Άμεση Ανόθευτη Όραση της Πραγματικότητας,
αυτού που συμβαίνει πραγματικά, δεν είναι απλά πιο γνήσια, είναι και πιο πλήρης
γιατί γίνεται με «ολόκληρη» την ύπαρξη. Αντίθετα η σκέψη, όσο ανεπτυγμένη ή
πολύπλοκη κι αν είναι, δεν είναι παρά μια σχετική προοπτική και σαν «προοπτική»
δίνει πάντα μια ψεύτικη εικόνα. Η σκέψη είναι ένα πολύτιμο εργαλείο (σαν
μεταφορά της πραγματικότητας σε ένα αφηρημένο-συμβολικό-εννοιολογικό επίπεδο)
αλλά δεν μπορεί να υποκαταστήσει την άμεση αντίληψη της ζωής, δεν μπορεί να
υποκαταστήσει την αληθινή ζωή. Έτσι είναι καλύτερα να αφήνουμε τα πράγματα στην
θέση τους και να μην παρεμβαίνουμε. Η Αγνότητα της Φύσης είναι πάντα πιο Όμορφη
από την ομορφότερη δημιουργία του ανθρώπου.
Στην πραγματικότητα αν και η διανόηση, η σκέψη,
στηρίζεται στην Άμεση Αντίληψη (την οποία αλλοιώνει) κι εμφανίζεται σαν μια
ανώτερη και πιο εξελιγμένη λειτουργία δεν είναι παρά μια λειτουργία, ένα
εργαλείο, που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν με άσχημο τρόπο. Η εγκατάλειψη της
σκέψης για να μπορέσει να λειτουργήσει η Άμεση Όραση της Πραγματικότητας δεν
είναι μια οπισθοδρόμηση στην εξέλιξη του ανθρώπου αλλά μια Εμβάθυνση της Άμεσης
Όρασης σε ένα ανώτερο επίπεδο, αφού έχει προηγηθεί η απατηλή εμπειρία της
σκέψης. Με αυτόν τον τρόπο το βιώνουμε. Έτσι η «κατάκτηση» της Άμεσης Όρασης
σαν Ανύψωση της Συνείδησης πάνω από την σκέψη, στην εξέλιξη της ανθρώπινης
συνειδητότητας, είναι το «ζητούμενο» για τον άνθρωπο, είναι μια κατάκτηση που ο
άνθρωπος θα πραγματοποιήσει σαν είδος στο «μέλλον».
Και για να το εξηγήσουμε αυτό καλύτερα. Στην
πραγματικότητα η Δυνατότητα της Άμεσης Όρασης της Πραγματικότητας υπάρχει
εξαρχής με την γέννηση της ανθρώπινης συνειδητότητας εδώ και χιλιάδες χρόνια,
σαν βάση για την περαιτέρω εξέλιξη και την οποιαδήποτε σωστή η λάθος
«παρέμβαση» στην αντίληψη. Η Άμεση Όραση της Πραγματικότητας δεν Εκδηλώνεται
ολοκληρωμένα από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας (τουλάχιστον των τελευταίων 50.000
χρόνων). Αποκαλύπτεται σιγά-σιγά καθώς η ανθρώπινη συνειδητότητα εμβαθύνει την
επίγνωσή της. Από την αρχική εξωτερική αντίληψη με τις αισθήσεις ο άνθρωπος
αρχίζει σιγά-σιγά να νοιώθει την «ψυχική πραγματικότητα». Στην συνέχεια
αναπτύσσεται η διανόηση, σαν εσωτερικοποίηση (σε
αφηρημένο-συμβολικό-εννοιολογικό επίπεδο) των «εμπειριών». Τέλος κατανοούμε ότι
μόνο με την Άμεση Επαφή με την πραγματικότητα μπορούμε να βιώσουμε την Αλήθεια,
να ζήσουμε αληθινά, Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο, δηλαδή στην Στιγμή που Ρέει
Τώρα, που είναι η Αιωνιότητα (αφού ποτέ δεν «σταματά» κι είναι έξω από τον
συμβατικό γραμμικό χρόνο της σκέψης). Κι Ακόμα πιο Βαθιά, πέρα κι από αυτή την
Αντίληψη, Κατάσταση, μπορούμε να Νοιώσουμε το Αχανές Βάθος της Θείας
Πραγματικότητας που Βρίσκεται πέρα από όλα, και την Ακινησία και την Κίνηση και
την Αληθινή Ύπαρξη και το Φαινόμενο, Πέρα από Όλα, σαν το Απόλυτο Σταθερό Βάθρο
των Πάντων, ο Θεός, η Άκτιστη Πραγματικότητα (ονομάστε το όπως θέλετε).
Σήμερα η ανθρωπότητα βρίσκεται ακόμα στο ξεκίνημα
της ιστορίας της και μόλις αναπτύσσεται η διανόηση (στο είδος). Θα χρειαστούν
ίσως χιλιετηρίδες του συμβατικού γραμμικού χρόνου για να φτάσει ο άνθρωπος να
ξεπεράσει το επίπεδο της διανόησης. Το βέβαιο είναι ότι εξελίσσεται προς αυτή
την κατεύθυνση. Στοχαστείτε το λίγο. Στα 50.000 χρόνια της ουσιαστικής
ανθρώπινης ιστορίας εμφανίστηκαν Άνθρωποι σαν τον Ορφέα, τον ΛάοΤσε, τους
Δασκάλους των Ουπανισάδ, τον Βούδα, τον Ιησού, τον Κρισναμούρτι… Σε κάποιες
χιλιετηρίδες τι Είδους Άνθρωποι θα έρθουν στην γη για να μας διαφωτίσουν; Το
σίγουρο είναι ότι θα είμαστε πιο ώριμοι για να τους «ακούσουμε».
