Sunday, September 3, 2023

Basic Metaphysical Concepts

REALITY

REALITY – and we say this from experience – is One, Indivisible, Here, Now, Out of Time...

IN THE ABSOLUTE, BEING and ZERO (EMPTINESS) are Identical. Everything Exists, Nothing Exists. In other words, the ABSOLUTE is the POWER, the RESERVOIR OF ALL, which EXIST potential and Come into "Existence" as soon as they are Sought by PERCEPTION.

When the ABSOLUTE is Seen as IS then it is Characterized as NATURE From Which Everything "Grows"... When the ABSOLUTE is "Conceived" as ZERO then it is the "ZERO" From Which Everything is "Created"... Both views are Correct, because ultimately (the "opposites") say the same thing.

It is PERCEPTION that Here, Now, Flows, Captures, Discerns, Separates, Isolates... And While All This Happens Here, Now, because PERCEPTION Perceives its Activities (not as its Product but) as "real" (and realities), creates the Reality of Existence, Worlds, Individuality (and Multiplicity), experiences in various fields of manifestation, life itself as we experience it in the material world.

PERCEPTION

While All Exists (and Does Not Exist) - in the SPACE OF THE DIVINITY, OF BEING, OF ZERO - Simultaneously, Outside of MOTION, Time, All Appears to PERCEPTION as MOTION, as Becoming, Here, Now, in the Flowing Moment (in Present)... And from the Movement, the Change, the Change of the Relations between the Phenomena, the perception of evolution, of time is created... and the Dream becomes more and more real.

THE NATURE OF PERCEPTION: ENERGY

Energy is the "Principle" that Realizes the "Potential": That is, the Spontaneous Process that "Passes" from BEING (the Space of Existential Immobility), to the Space of Becoming, of "Motion", of Evolution, of Creation.

In this sense, Energy is Identified with Becoming (Whatever Comes into Being, in the process of being): There is Only Energy, All is Energy, All are Manifestations of Energy.

Energy as "Essence" is a Perceptual Process, Perception, It is of a Mental Nature (which has no relation to human intellect, thought).

It is This Energy that Forms Various Fields of Existence from the most "Subtle" Mental Form, to the Energy-Matter we detect with the senses.

THE PRIMITIVE PERCEPTION

PERCEPTION in its Primal Form is Completely Empty and "Reflects" Only IS.

THE PURE PERCEPTION

On a Second Level of Activity of PERCEPTION – a Secondary Activity, Based on the Ground of Perception of Pure Being – PERCEPTION in its Pure Form Perceives Being as Unity, Homogeneity, Without Attributes. A Pure Presence Where There Is Alone, An Eternal Flowing State, Ever Alive, Ever New, Unchanging, (and Where distinctions, separations have not emerged or "been overcome", where there is no subject-object...).

THE UNIVERSAL SPIRIT OF UNITY AND LOVE

At a Third Level of Activity of PERCEPTION – a Tertiary Activity, Based on the Ground of Homogeneous Unity – Discriminations emerge, but no Separation takes place. A Single Perception Where All Are Distinct, but All Are United With Unbreakable Bonds of Unity That Practically Manifest as TRUE LOVE That Holds All United in ONE… Here "Beings" participate with the Core of their Being, which is the "Image of Primal Homogeneity", the True Self, the Higher Self, in Inseparable Oneness with All, in an ESSENTIAL LOVE, transcending subject, object distinctions.

WILL

Will is the Ability of Action, the Ability to Act…

It can be (in its Purest Form – True Free Will) the Spontaneous Flow of our True Nature.

It may be the direction revealed in our action by the Understanding we have realized, at whatever level we have realized it.

It may be the result of a mental processing of the "data".

It can be the direction given by emotions.

It may be the path indicated by external needs.

In other words, the Will is the Ability to Act, always depending on the existential level we are at.

INDIVIDUALITY

In a Fourth Movement of it (the PERCEPTION) it "Strengthens" the Discriminations, isolates, hypothesizes the Discriminations and reaches Separation... This is how Individuality is created which results - on a global scale - in multiplicity.

Precisely this Activity of Separation (Within PERCEPTION) is Mind, Thought. But while this Activity in its Natural Functioning is a Temporary Activity that can (at Will) be Withdrawn and Returned to Oneness, beings are "seduced" and "reinforced" by this perception and perpetuates the separation.

TO EXIST

PERCEPTION is the Source Spontaneous Immediate Cognitive Energy, which "informs" us that we EXIST, We are a Continuous Process of Existence, a Stream of Existence more properly, (TO EXIST), Living in the Flowing Moment, constantly changing "content" (content of experience ). The "information" about our existence comes in the first place from this very PERCEPTION, with its own, same means, and then - secondarily - from our relationship with something "else".

TO KNOW

PERCEPTION, as a term, has a dynamic meaning that means precisely a cognitive process, Knowing. To know means to see directly, to come into contact with, to unite with - it does not mean to mentally approach through concepts, to have conviction, to believe. It is about a deeper process of understanding, about a real contact, about an existential experience. Knowing is an Ongoing Process that when it "becomes" Knowing, static knowledge (supposedly "complete"), is petrified and useless... because it does not reveal what is happening in the present, "in front" of us, but is based on memory, in time.

THE PERCEPTION WITHIN THE BECOMING

While REALITY IS ONE, While PERCEPTION in its Natural Function Perceives One and Only Reality (where all are "spiritual" and "material" at the same time, for in the Frames of One Essence, distinctions, spiritual, material, are meaningless) and not there are real distinctions in Fields, Worlds, lives... with its Activities (the PERCEPTION) Immerses itself in the World of Becoming and the Experience of Existence, in the Experience of Individuality, of Life in the Worlds (the mental, the astral world and) in its adventure life on earth.

And as long as (the PERCEPTION) Does it Right - that is, as long as it Understands that Everything is Perceptions, Activities, Phenomena - it Controls its Action and does not get carried away in the "Dream". With this "concept" it perceives the Oneness of Everything. It exists, it thinks, it separates and unites. It attaches and relinquishes naturally. It sees separate things and perceives their Oneness with the Whole… PERCEPTION WORKS NATURALLY, Unitively, Logically, Balanced, In a Healthy Way. SUCH PERCEPTION has no Obstacles and Experiences Life (Becoming) Rightly... WHEREVER IT IS.

AWARENESS OF WHAT WE EXPERIENCE

While REALITY IS ONE, it is PERCEPTION – when it Works Wrong – that discerns, separates, weighs, isolates… All This Experience is simply a wrong activity.

Our Wrong Action just needs to be Understood and Corrected, NOTHING ELSE.

This is the PATH OF RESTORATION, the Path that Reveals to us the Oneness of Existence, that Leads us to Participation in UNLIMITED EXISTENCE, that Brings us to REALITY, to GOD (as people want to Call It).

So Naturally! So simple! So easy!

FULL PERCEPTION - INTERNAL EXPERIENCE

Experiencing means operating at a deeper level of unity where what happens is revealed without the separation of subject and happening... It is the State where the “observer” is absent.

INSIGHT – NON-CONCEPTUAL PERCEPTION

I understand intuitively means that I perceive what is happening, the situation, the process, the thing but I do not live it, I do not realize it, because there is still a distinction between the subject who understands and the "content" that is understood.

REASONABLE THINKING

Mind, Thought, itself, when Working and Flowing Freely, Discerns, Divides and again abandons divisions to Flow Freely, Revealing the Oneness of the Deep (of all phenomena). This is the Natural Function of Thought… which we can Characterize as REASONABILITY, LOGICAL THINKING, COMPLETE THINKING…

THINKING – CONCEPTUAL PERCEPTION

Beings do not let Thought Flow Freely but are seized by perceptions, perpetuating perceptions and experiences. And so Thinking from a Free Flowing Process, of Discrimination, Separation and Reunion, becomes a permanent divisive activity... it becomes thinking, the "symbolic thinking of concepts" (that is, of fossilized distributions), the conceptual activity. This kind of Thinking is a Deviation from REASONABILITY (the WHOLE THINKING), a schizophrenic obsession with things that "are not" but "seem", a disease and a fall. In this "sense" Thinking is a bad thing because it plunges beings into an imaginary world of fixed things, into a world where perceptions (i.e. the activities of PERCEPTION) are perceived as real, into a world of illusions.

To think (or mentally know) means to perceive with concepts, a situation, a process, or a thing - that is, I use information units (the concepts) to visualize, imagine, represent the "object".

"SOUL", FEELINGS, DESIRES

At a Lower Level – an Additional Activity of PERCEPTION – PERCEPTION clings to what it considers “fixed things” and slowly accumulates attractions, repulsions, indifferences… i.e. emotions, creating the “psychic” (emotional, emotional) world. And While, in reality, all phenomena are united, they are interconnected, good, bad, all products of evolution, of life, beings separate them, cling to what they consider good and try to avoid what they consider bad.

PERCEPTION OF THE EXTERNAL WORLD

On a still more Outer Level PERCEPTION apprehends not the Unified Field of Phenomena, where all phenomena are "condensations" of the Field and are Interrelated (All Interrelated), temporary, perishable, condensations, visions, appearing and then fading into the Universal Energy Field… but he (wrongly) conceives of Field condensations as “separate independent things”.

…

Βασικές Μεταφυσικές Αντιλήψεις

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ – κι αυτό το λέμε από εμπειρία – Είναι Μία, Αδιαίρετη, Εδώ, Τώρα, Έξω από τον Χρόνο…

ΣΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ το ΕΙΝΑΙ και το ΜΗΔΕΝ Ταυτίζονται. Όλα Υπάρχουν, Τίποτα Δεν υπάρχει. Με άλλα λόγια το ΑΠΟΛΥΤΟ Είναι η ΔΥΝΑΜΗ, η ΔΕΞΑΜΕΝΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, που ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΝΑΜΕΙ κι Έρχονται σε «Ύπαρξη» Μόλις Αναζητηθούν Από την ΑΝΤΙΛΗΨΗ.

Όταν το ΑΠΟΛΥΤΟ Θεωρείται σαν ΕΙΝΑΙ τότε Χαρακτηρίζεται σαν ΦΥΣΗ Από ΤΗΝ Οποία «Φύονται» τα Πάντα… Όταν το ΑΠΟΛΥΤΟ «Εκλαμβάνεται» σαν ΜΗΔΕΝ τότε είναι το «ΜΗΔΕΝ» Από Το Οποίο «Δημιουργούνται» τα Πάντα… Και οι δύο απόψεις είναι Σωστές, γιατί σε τελευταία ανάλυση (τα «αντίθετα») λένε το ίδιο πράγμα.

Είναι η ΑΝΤΙΛΗΨΗ (Αυτή) που Εδώ, Τώρα, Ρέει, Συλλαμβάνει, Διακρίνει, Διαχωρίζει, Απομονώνει… Κι Ενώ Όλα Αυτά Συμβαίνουν Εδώ, Τώρα, επειδή η ΑΝΤΙΛΗΨΗ Εκλαμβάνει τις Δραστηριότητές της (όχι σαν Προϊόν της αλλά) σαν «πραγματικές» (και πραγματικότητες), δημιουργεί την Πραγματικότητα της Ύπαρξης, των Κόσμων, της Ατομικότητας (και της Πολλαπλότητας), τις εμπειρίες σε διάφορα πεδία εκδήλωσης, την ίδια την ζωή όπως την βιώνουμε στον υλικό κόσμο.

ΑΝΤΙΛΗΨΗ

Ενώ Όλα Υπάρχουν (και Δεν υπάρχουν) -στον ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ, ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ - Ταυτόχρονα, Έξω από την ΚΙΝΗΣΗ, τον Χρόνο, Όλα Εμφανίζονται στην ΑΝΤΙΛΗΨΗ σαν ΚΙΝΗΣΗ, σαν Γίγνεσθαι, Εδώ, Τώρα, στην Στιγμή που Ρέει (στο Παρόν)… Κι από την Κίνηση, την Μεταβολή, την Αλλαγή των Σχέσεων ανάμεσα στα Φαινόμενα, δημιουργείται η αντίληψη της εξέλιξης, του χρόνου... και το Όνειρο γίνεται όλο και πιο πραγματικό.

Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ: ΕΝΕΡΓΕΙΑ

Ενέργεια είναι η «Αρχή» που Πραγματώνει το «Δυνάμει»: Δηλαδή η Αυθόρμητη Διαδικασία που «Περνά» από το ΕΙΝΑΙ (το Χώρο της Υπαρξιακής Ακινησίας), στον Χώρο του Γίγνεσθαι, της «Κίνησης», της Εξέλιξης, της Δημιουργίας.

Με αυτό το νόημα Η Ενέργεια Ταυτίζεται με το Γίγνεσθαι (Ό,τι Έρχεται σε Ύπαρξη, σε διαδικασία ύπαρξης): Υπάρχει Μόνον Ενέργεια, Όλα Είναι Ενέργεια, Όλα Είναι Εκδηλώσεις Ενέργειας.

Η Ενέργεια σαν «Ουσία» Είναι Αντιληπτική Διαδικασία, Αντίληψη, Είναι Νοητικής Υφής (που δεν έχει σχέση με την νόηση του ανθρώπου, την σκέψη).

Είναι Αυτή η Ενέργεια που Σχηματίζει Διάφορα Πεδία Ύπαρξης από την πιο «Λεπτή» Νοητική Μορφή, μέχρι την Ενέργεια-Ύλη που ανιχνεύουμε με τις αισθήσεις.

Η ΠΡΩΤΟΓΕΝΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗ

Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ στην Πρωτογενή της Μορφή Είναι Τελείως Κενή κι «Αντανακλά» Μόνον το ΕΙΝΑΙ.

Η ΚΑΘΑΡΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ

Σε Ένα Δεύτερο Επίπεδο Δραστηριότητας της ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ – μια Δευτερογενής Δραστηριότητα, που Βασίζεται στο Έδαφος της Αντίληψης του Καθαρού Είναι - η ΑΝΤΙΛΗΨΗ στην Καθαρή Μορφή της Αντιλαμβάνεται το Είναι σαν Ενότητα, Ομοιογένεια, Χωρίς Ιδιότητες. Μια Αγνή Παρουσία Όπου Υπάρχει Μόνη, Μια Αιώνια Κατάσταση που Ρέει, Πάντα Ζωντανή, Πάντα Νέα, Χωρίς να Αλλοιώνεται, (κι Όπου δεν έχουν αναδυθεί ή «έχουν ξεπερασθεί», διακρίσεις, διαχωρισμοί… Όπου δεν υπάρχει υποκείμενο-αντικείμενο…).

ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Σε Ένα Τρίτο Επίπεδο Δραστηριότητας της ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ – μια Τριτογενής Δραστηριότητα, που Βασίζεται στο Έδαφος της Ομοιογενούς Ενότητας – Αναδύονται οι Διακρίσεις, χωρίς όμως να γίνονται Διαχωρισμός. Μια Ενιαία Αντίληψη Όπου Όλα Διακρίνονται, αλλά Όλα Ενώνονται με Άρρηκτους Δεσμούς Ενότητας που Πρακτικά Εκδηλώνονται σαν ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ που τα Κρατάει Όλα Ενωμένα σε ΕΝΑ… Εδώ τα «Όντα» συμμετέχουν με τον Πυρήνα της Ύπαρξής τους, που Είναι «Εικόνα της Πρωτογενούς Ομοιογένειας», ο Αληθινός Εαυτός, ο Ανώτερος Εαυτός, σε Μια Άρρηκτη Ενότητα με Όλα, σε μια ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ, που ξεπερνά τις διακρίσεις υποκειμένου, αντικειμένου.

ΒΟΥΛΗΣΗ

Βούληση είναι η Ικανότητα Δράσης, η Ικανότητα να Πράττουμε…

Μπορεί να Είναι (στην Πιο Καθαρή της Μορφή – η Αληθινά Ελεύθερη Βούληση) η Αυθόρμητη Ροή της Αληθινής Φύσης μας.

Μπορεί να είναι η κατεύθυνση που αποκαλύπτεται στην δράση μας από την Κατανόηση που έχουμε πραγματώσει, στο όποιο επίπεδο την έχουμε πραγματώσει.

Μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας νοητικής επεξεργασίας των «δεδομένων».

Μπορεί να είναι η κατεύθυνση που δίνουν τα συναισθήματα.

Μπορεί να είναι ο δρόμος που υποδεικνύουν οι εξωτερικές ανάγκες.

Με άλλα λόγια η Βούληση είναι η Ικανότητα να Δρούμε, ανάλογα πάντα από το υπαρξιακό επίπεδο που βρισκόμαστε.

ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ

Σε μια Τέταρτη Κίνησή της (η ΑΝΤΙΛΗΨΗ) «Ενισχύει» τις Διακρίσεις, απομονώνει, υποστασιοποιεί τις Διακρίσεις και φτάνει στον Διαχωρισμό… Έτσι δημιουργείται η Ατομικότητα που έχει σαν αποτέλεσμα -σε παγκόσμια κλίμακα – την πολλαπλότητα.

Ακριβώς αυτή η Δραστηριότητα του Διαχωρισμού(Μέσα στην ΑΝΤΙΛΗΨΗ) είναι ο Νους, η Σκέψη. Ενώ όμως αυτή η Δραστηριότητα στην Φυσική της Λειτουργεία είναι μια Προσωρινή Δραστηριότητα που μπορεί (Κατά Βούληση) να Ανακληθεί και να Επιστρέψουμε στην Ενότητα, οι υπάρξεις «παρασύρονται» κι «ενισχύουν» αυτή την αντίληψη και μονιμοποιούν τον διαχωρισμό.

ΥΠΑΡΧΕΙΝ

Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ είναι η Πηγαία Αυθόρμητη Άμεση Γνωστική Ενέργεια, που μας «πληροφορεί» ότι ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ, Είμαστε μια Διαρκής Διαδικασία Ύπαρξης, ένα Ρεύμα Ύπαρξης πιο σωστά, (ΥΠΑΡΧΕΙΝ), που Ζει στην Στιγμή που Ρέει, που αλλάζει συνεχώς «περιεχόμενο» (περιεχόμενο εμπειρίας). Η «πληροφορία» για την ύπαρξή μας προέρχεται καταρχήν από αυτήν την ίδια την ΑΝΤΙΛΗΨΗ, με δικά της, ίδια μέσα, και μετά – δευτερευόντως – από την σχέση μας με κάτι «άλλο».

ΓΝΩΡΙΖΕΙΝ

Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ, σαν όρος, έχει ένα δυναμικό νόημα που σημαίνει ακριβώς μια γνωστική διαδικασία, το Γνωρίζειν. Το Γνωρίζειν σημαίνει βλέπω άμεσα, έρχομαι σε επαφή, ενώνομαι – δεν σημαίνει την νοητική προσέγγιση μέσω εννοιών, την πεποίθηση, την πίστη. Πρόκειται για μια πιο βαθιά διαδικασία κατανόησης, για μια πραγματική επαφή, για υπαρξιακό βίωμα. Το Γνωρίζειν είναι μια Διαρκής Διαδικασία που όταν «γίνεται» Γνωρίζω, στατική γνώση (υποτίθεται «ολοκληρωμένη»), είναι απολιθωμένη και άχρηστη… γιατί δεν αποκαλύπτει αυτό που συμβαίνει στο παρόν, «μπροστά» μας, αλλά βασίζεται στην μνήμη, στο χρόνο.

Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ

Ενώ η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ, Ενώ η ΑΝΤΙΛΗΨΗ στην Φυσική Λειτουργία της Αντιλαμβάνεται Μία Και Μοναδική Πραγματικότητα (όπου όλα είναι «πνευματικά» και «υλικά» ταυτόχρονα, γιατί στα Πλαίσια της Μιας Ουσίας, δεν έχουν νόημα οι διακρίσεις, πνευματικό, υλικό) και δεν υφίστανται πραγματικές διακρίσεις σε Πεδία, Κόσμους, ζωές… με τις Δραστηριότητές της (η ΑΝΤΙΛΗΨΗ) Βυθίζεται στον Κόσμο του Γίγνεσθαι και στην Εμπειρία της Ύπαρξης, στο Βίωμα της Ατομικότητας, της Ζωής στους Κόσμους (τον νοητικό, τον αστρικό κόσμο και) στην περιπέτεια της ζωής στην γη.

Κι όσο (η ΑΝΤΙΛΗΨΗ) το Κάνει Ορθά – όσο δηλαδή Κατανοεί ότι Όλα είναι Αντιλήψεις, Δραστηριότητες, Φαινόμενα – Ελέγχει την Δράση της και δεν παρασύρεται στο «Όνειρο». Με αυτή την «έννοια» Αντιλαμβάνεται την Ενότητα των Πάντων. Υπάρχει, Σκέπτεται, διαχωρίζει κι ενώνει. Προσκολλάται κι εγκαταλείπει φυσιολογικά. Βλέπει ξεχωριστά πράγματα και αντιλαμβάνεται την Ενότητά τους με το Όλο… Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΦΥΣΙΚΑ, Ενωτικά, Λογικά, Ισορροπημένα, Με Υγιή Τρόπο. Μια ΤΕΤΟΙΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ δεν έχει Εμπόδια και Βιώνει την Ζωή (το Γίγνεσθαι) με Ορθό Τρόπο… ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ.

ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΜΕ

Ενώ η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ, είναι η ΑΝΤΙΛΗΨΗ – όταν Λειτουργεί Λανθασμένα – που διακρίνει, διαχωρίζει, ζυγίζει, απομονώνει… Όλη Αυτή η Εμπειρία είναι απλά μια λανθασμένη δραστηριότητα.

Απλά Πρέπει να Κατανοηθεί και να Διορθωθεί η Λανθασμένη Δράση μας, ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.

Αυτός είναι ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ, ο Δρόμος που μας Αποκαλύπτει την Ενότητα της Ύπαρξης, που μας Οδηγεί στην Συμμετοχή στην ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗ ΥΠΑΡΞΗ, που μας Φέρνει στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, στον ΘΕΟ (όπως θέλουν και Το Ονομάζουν οι άνθρωποι).

Τόσο Φυσικά! Τόσο Απλά! Τόσο Εύκολα!

ΠΛΗΡΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗ - ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΒΙΩΜΑ

Βιώνω σημαίνει ότι λειτουργώ σε ένα βαθύτερο επίπεδο ενότητας όπου αποκαλύπτεται αυτό που συμβαίνει χωρίς να υπάρχει διαχωρισμός υποκειμένου και συμβαινόντων… Είναι η Κατάσταση όπου ο «παρατηρητής» λείπει.

ΕΝΟΡΑΣΗ – ΜΗ ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ

Κατανοώ διαισθητικά σημαίνει ότι συλλαμβάνω αυτό που συμβαίνει, την κατάσταση, την διαδικασία, το πράγμα αλλά δεν το ζω, δεν το πραγματώνω, γιατί υπάρχει ακόμα διάκριση του υποκειμένου που κατανοεί και του «περιεχομένου» που κατανοείται.

ΛΟΓΙΚΟ ΣΚΕΠΤΕΣΘΑΙ

Ο Νους, η Σκέψη, αυτή καθ’ εαυτή, όταν Λειτουργεί και Ρέει Ελεύθερα, Διακρίνει, Διαχωρίζει και πάλι εγκαταλείπει τους διαχωρισμούς για να Ρέει Ελεύθερα, Αποκαλύπτοντας την Ενότητα του Βάθους (όλων των φαινομένων). Αυτή είναι η Φυσική Λειτουργία της Σκέψης… που μπορούμε να Χαρακτηρίσουμε σαν ΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ, ΛΟΓΙΚΗ ΣΚΕΨΗ, ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ…

ΣΚΕΨΗ – ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ

Οι υπάρξεις δεν αφήνουν την Σκέψη να Ρέει Ελεύθερα αλλά αρπάζονται από τις αντιλήψεις, μονιμοποιούν τις αντιλήψεις και τις εμπειρίες. Κι έτσι η Σκέψη από Ρέουσα Ελεύθερα Διαδικασία, Διάκρισης, Διαχωρισμού κι Επανένωσης, γίνεται μόνιμη διαχωριστική δραστηριότητα… γίνεται η σκέψη, η «συμβολική σκέψη των εννοιών» (δηλαδή των απολιθωμένων διανοημάτων), η εννοιολογική δραστηριότητα. Αυτό το είδος της Σκέψης είναι μια Παρεκτροπή από την ΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ (την ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ), μια σχιζοφρενική εμμονή σε πράγματα που «δεν είναι» αλλά «φαίνονται», μια αρρώστια και μια πτώση. Με αυτή την «έννοια» η Σκέψη είναι κάτι κακό γιατί βυθίζει τις υπάρξεις σε ένα φανταστικό κόσμο σταθερών πραγμάτων, σε ένα κόσμο όπου εκλαμβάνονται σαν πραγματικές οι αντιλήψεις (δηλαδή οι δραστηριότητες της ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ), σε ένα κόσμο ψευδαισθήσεων.

Σκέπτομαι (ή γνωρίζω διανοητικά) σημαίνει ότι αντιλαμβάνομαι με έννοιες, μια κατάσταση, μια διαδικασία, ή ένα πράγμα - δηλαδή χρησιμοποιώ πληροφοριακές μονάδες (τις έννοιες) για να οραματιστώ, να φανταστώ, να αναπαριστήσω το «αντικείμενο».

«ΨΥΧΗ», ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ, ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

Σε ένα Κατώτερο Επίπεδο – μια Επιπλέον Δραστηριότητα της ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ – η ΑΝΤΙΛΗΨΗ προσκολλάται σε όσα θεωρεί «σταθερά πράγματα» και σιγά-σιγά συσσωρεύει έλξεις, απωθήσεις, αδιαφορία… δηλαδή συναισθήματα, δημιουργώντας τον «ψυχικό» (συναισθηματικό, συγκινησιακό) κόσμο. Κι Ενώ, στην πραγματικότητα, όλα τα φαινόμενα ενώνονται, είναι αλληλένδετα, καλά, κακά, όλα προϊόντα της εξέλιξης, της ζωής, οι υπάρξεις τα διαχωρίζουν, προσκολλώνται σε ό,τι θεωρούν καλό και προσπαθούν να αποφύγουν ό,τι θεωρούν κακό.

ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Σε ένα ακόμα πιο Εξωτερικό Επίπεδο η ΑΝΤΙΛΗΨΗ συλλαμβάνει όχι το Ενιαίο Πεδίο των Φαινομένων, όπου όλα τα φαινόμενα είναι «συμπυκνώσεις» του Πεδίου κι είναι Αλληλένδετα (Όλα Αλληλένδετα), προσωρινές, φθαρτές, συμπυκνώσεις, οράματα, που εμφανίζονται και σβήνουν μετά στο Παγκόσμιο Ενεργειακό Πεδίο… αλλά συλλαμβάνει (λανθασμένα) τις συμπυκνώσεις του Πεδίου σαν «ξεχωριστά ανεξάρτητα πράγματα».

Monday, 13 October, 2025

1. The Sacred Emptiness: A Journey Beyond the Self

The False Gardens of Seeking

In the vastness of the human heart, there exists a peculiar hunger—a restlessness that drives the soul toward distant horizons, seeking visions of light and experiences of transcendence. Yet this hunger, born of incompleteness, carries within itself the seeds of its own deception. For the seeker who ventures forth with maps drawn by desire finds only the territories his own longing has created, landscapes that mirror the contours of his fear rather than the boundless reality that lies beyond all naming.

The immature consciousness, small as a fist clutching at shadows, dreams itself into expansiveness. It experiences what it calls awakening, what it names enlightenment, what it celebrates as breakthrough—and yet these experiences are but reflections in a pond disturbed by its own reaching. The mind recognizes only what it has been conditioned to recognize, sees only through the colored glass of its accumulated knowledge. A man raised among mirrors mistakes reflections for windows and believes he has seen beyond the walls of his prison.

Such souls often achieve great success in the marketplace of spirituality. They gather followers as a merchant gathers coins, they speak with authority born not of silence but of borrowed words, they wear the robes of wisdom as costume rather than nakedness. The gurus they follow are themselves dwellers in the same illusion—guides who know only the paths they have memorized from ancient books, teachers whose certainty is the rigidity of fear disguised as knowledge. Together, teacher and disciple construct elaborate architectures of belief, building towers toward heaven with bricks made of concepts, never noticing that the foundation itself rests upon nothing but air.

True meditation does not dwell in such marketplaces. It is not a commodity to be purchased through effort, not a state to be achieved through technique, not an experience to be collected and preserved in the museum of memory. The realm of meditation lies forever beyond the reach of the seeker, for seeking itself is the barrier that prevents entry. As long as one searches, one confirms the existence of the searcher—that persistent shadow self that believes itself separate from what it seeks, that imagines a distance between here and there, between now and then, between itself and the infinite.

The comfort the seeker derives from his spiritual practices becomes the morality by which he measures his progress. He creates a hierarchy of states, a ladder of attainment, and climbs steadily upward, never suspecting that each rung is woven from the threads of his own fear of groundlessness. He wants certainty where only mystery can flower. He wants arrival where only journey exists. He wants to possess the unpossessable, to contain the infinite within the thimble of his understanding.

The Death of Conviction

Freedom is not a distant shore to be reached after long meditation. It is not the fruit of practice, not the reward for discipline, not the achievement that crowns a lifetime of spiritual effort. Freedom is the first breath, the initial movement, the primary condition without which meditation remains forever a word without substance, a promise without fulfillment.

This freedom demands something that few are willing to offer: the total death of everything one has been taught to value. Society constructs its elaborate web of moralities, each thread a constraint disguised as virtue. From birth, the individual is wrapped in these threads until he forgets the sensation of nakedness, until he mistakes the cocoon for his skin. Social morality teaches him what to seek and what to avoid, what to call good and what to name evil, how to measure himself against others and find himself either superior or lacking. All of this—the entire structure of social values, religious dogmas, and collective beliefs—must be seen through completely, not gradually but instantaneously, like a veil torn away in a single gesture.

The man who carries belief cannot enter meditation's territory. Belief is always about something not present, something hoped for or remembered, something constructed by thought to fill the abyss of not-knowing. Whether one believes in God or in atheism, in rebirth or in annihilation, in progress or in decline—all such beliefs are furniture arranged in the mind's room, decorations meant to make emptiness feel inhabited. But meditation is not a furnished room. It is the vast desert where no structure stands, the ocean without islands, the sky that contains no borders.

Dogma is thought's attempt to crystallize the living into the dead, to transform the flowing river into ice that can be grasped and held. Religious doctrines, philosophical systems, psychological theories—all are maps claiming to describe a territory that exists beyond all mapping. The mystics of old spoke in paradox and poetry not because they lacked clarity but because direct expression of truth would immediately become false the moment it hardened into statement. They pointed at the moon and warned against mistaking the finger for the destination.

This denial of social morality and the structures of belief is not rebellion. Rebellion is merely the opposite pole of conformity, still bound to what it rejects. True freedom is neither conformity nor rebellion but a stepping outside the entire field where these opposites exist. It is not a public affair, not something that can be practiced in congregations or shared in gatherings. Meditation stands alone as each soul stands alone before the infinite—not isolated but singular, not separate but unique, not divided but whole unto itself.

Beyond the Borders of Thought

Truth does not reside in the realm of thought. This must be understood not conceptually but with the entirety of one's being. Thought is a magnificent instrument for navigating the practical world, for building bridges and solving equations, for organizing experience into categories that can be communicated. But thought is always and only a response to memory, a reaction born of the past. It knows nothing of the present except through the lens of what has been. It encounters the new and immediately translates it into the known, reducing the infinite to the familiar, taming the wild into the domesticated.

What thought calls truth is merely an arrangement of ideas that achieves internal consistency. Philosophical systems pride themselves on their logical coherence, religious theologies claim validity through scriptural reference, scientific theories demonstrate their worth through predictive power. Yet all of these are constructions within thought's domain, edifices built from thought's materials, monuments to thought's capacity to organize symbols. They may be useful, even beautiful, but they are not truth in the sense that meditation reveals truth.

For meditation opens a door—or rather, dissolves the wall—into a dimension where thought cannot follow. This is not the absence of thinking, not a blank unconsciousness or a void of mental activity. Rather, it is consciousness aware of itself without the mediation of thought, perception unfiltered by the screen of concept, being itself without the constant narration of becoming. When thought falls silent not through suppression but through the seeing of its own limitations, something else emerges—or perhaps it was always present but obscured by thought's noise.

This something cannot be named without betraying it, yet the mystic impulse throughout ages has attempted to point toward it through symbol and metaphor. It has been called the Ground of Being, the Absolute, the Void, the Tao, the Divine Presence, Pure Consciousness, the Eternal Now. Each name immediately becomes inadequate, each description falls short, yet the pointing continues because the human heart cannot contain such recognition without expressing it, even knowing the expression will fail.

The complete negation of thought's entire structure is the positive reality of meditation. This sounds paradoxical to the rational mind, which understands construction but not dissolution, which comprehends building up but not emptying out. How can negation be positive? How can the denial of structure lead to presence rather than absence? Yet this paradox resolves itself not through intellectual understanding but through direct experience. The man who spends his life filling his house with possessions and one day removes everything discovers not emptiness but space itself—that living spaciousness which was always present but hidden beneath accumulation.

The Luminous Desert

When the seeker ceases seeking, when belief releases its grip, when thought recognizes its boundaries and rests—what remains is not nothing but everything. The mystics speak of this in languages of light and darkness, of fullness and emptiness, of sound and silence, knowing that any description will be misunderstood yet trusting that something will reach across the gulf of words to kindle recognition in another heart.

There is a quality of vastness to this state that meditation reveals—not the vastness of space that extends infinitely outward, but an inner boundlessness that has no dimensions yet contains all possibilities. It is like standing in a desert at midnight, the sky so full of stars that darkness itself becomes luminous, and feeling oneself both infinitesimally small and identical with the entire cosmos. The boundaries that normally define the self as separate from the world become porous, then transparent, then disappear entirely—not in a loss of identity but in a recognition of one's true nature as not separate from the whole.

This is the union the mystics describe, though union implies two things joining whereas this is the recognition that there never was a division. The wave discovers it is the ocean. The ray of light realizes it is the sun. The individual consciousness awakens to its nature as consciousness itself, not enclosed in a body but appearing through this particular form as the universal appears through every particular, as the infinite dances in every finite manifestation.

In such moments—though moment is the wrong word, for this exists outside time—there is no experience of transcendence because there is no experiencer separate from what is experienced. There is simply being, pure and unmediated. The sacred is not somewhere else, not in heavens above or depths below, but right here in the ordinary made extraordinary through complete attention. The ineffable reveals itself not as something hidden that must be uncovered but as the obvious that was overlooked because it was too close, too simple, too immediate to be noticed by a mind always reaching elsewhere.

The Silence That Speaks

Yet one cannot dwell permanently in such recognition any more than one can hold the wind or capture the sky in a jar. The body continues its breathing, thought resumes its movement, daily life calls with its endless demands and necessities. The transformation meditation brings is not an escape from the world but a different way of being within it—a presence that no longer mistakes the surface for the depths, the wave for the ocean, the dream for the dreamer.

After touching this reality, the individual returns to thought's realm carrying something inexpressible—not as memory but as a fragrance that clings to all subsequent experience. Colors appear more vivid yet less important. Relationships deepen yet burden less. Suffering occurs but does not define. Joy arises but need not be clutched. Everything continues as before yet nothing is the same, for the one who acts and perceives and thinks has been fundamentally altered at a level beneath personality, beneath character, beneath all that makes one person different from another.

This is the sacred ordinariness that mystics celebrate—not an extraordinary state achieved through heroic practice but the recognition of the extraordinary within the ordinary, the eternal within the temporal, the infinite within the finite. The sacred reveals itself in the fall of light through a window, in the breath entering and leaving the body, in the movement of thought across the mind's sky like clouds across the blue expanse. Everything becomes sacramental not because it has changed but because perception has been cleansed.

The peace that arises is not the peace of escape or the tranquility of suppression. It is the peace that comes from no longer being at war—with oneself, with others, with existence itself. Resistance ceases when there is nothing to resist, struggle ends when there is nowhere to go, seeking stops when it is seen that what was sought was seeking itself. This peace coexists with action, with passion, with the full engagement with life. It is not passivity but a groundedness that allows everything to flow through without leaving residue, without creating the karmic knots that bind consciousness to perpetual becoming.

The Pathless Path

To speak of meditation as a path is already to mislead, for a path implies movement from here to there, from ignorance to knowledge, from bondage to liberation. Yet meditation is not a going but a staying, not an achieving but a being, not a becoming but a recognizing of what already is. The pathless path is this paradox: that one must make tremendous effort to realize that no effort was ever needed, must seek intensely to discover that seeking is the obstacle, must strive to reach the point where striving dissolves into effortless presence.

This is why true meditation cannot be taught as technique or transmitted as method. A teacher can point, can create circumstances where understanding might flower, can remove obstacles through questioning and challenging—but the essential breakthrough must occur alone, in the privacy of one's own consciousness, where no external authority can reach. The guru who promises to give enlightenment, who claims to transfer wisdom through initiation or grace, is offering comfort rather than truth, a pleasant dream rather than the awakening that shatters all dreams.

The aloneness of meditation is not loneliness. It is the aloneness of a mountain peak that stands complete unto itself yet is inseparable from the earth, the aloneness of consciousness that cannot be shared yet is the very ground of all sharing, the aloneness of existence that each must face directly without intermediary yet which reveals itself as the unity that contains all apparent separation.

In this aloneness, boundaries dissolve. The carefully maintained walls between inner and outer, between observer and observed, between self and other, are seen as mental constructs that have no reality beyond the thought that creates them. What remains when these walls fall is not a merging—for there were never truly separate things to merge—but a recognition of the seamless wholeness that was always present but obscured by the mind's habitual division of reality into fragments.

The Return to Silence

Words eventually exhaust themselves attempting to describe what lies beyond language. The mystic, having spoken, must finally fall silent, not in defeat but in recognition that silence itself is the most eloquent expression of truth. For silence is not the absence of sound but the space in which sound arises and into which it returns. It is the canvas upon which all experience is painted, the screen upon which all phenomena appear, the consciousness within which all content emerges and dissolves.

Meditation is the practice of returning to this silence—not as escape but as homecoming, not as achievement but as recognition of what never left. It is available in any moment, not as a future attainment but as present reality obscured only by the mind's constant motion, by thought's endless commentary, by the seeker's perpetual reaching toward what he imagines lies elsewhere.

The revolution that meditation brings is total because it occurs not in the content of consciousness but in consciousness itself. It is not a rearrangement of psychological furniture but a recognition of the space in which all furniture appears. Political revolutions change external structures while leaving internal patterns intact. Psychological revolutions modify behavior and attitude while maintaining the fundamental sense of separate self. But meditation's revolution dissolves the very ground upon which all other revolutions are built—the illusion of the separate self struggling for survival, for meaning, for purpose in a universe imagined as alien and threatening.

What emerges from this dissolution is not nothing but everything—not in the sense of possessing all things but in the sense of being one with the totality, no longer standing apart as observer but recognized as the very consciousness through which the universe becomes aware of itself. This is the ultimate mystical recognition: that the seeker and the sought are one, that the meditator and meditation are not two, that the individual and the Absolute were never separate except in the dream of separation.

And so the journey that seemed to travel immense distances arrives where it began, seeing with new eyes what was always present. The sacred that was sought in distant temples and exotic practices reveals itself in this breath, this moment, this ordinary extraordinary here and now. The revolution that transformed everything leaves everything exactly as it is—only now, nothing is merely what it appears to be. Every moment opens into eternity, every atom vibrates with the infinite, every breath is the respiration of the Divine.

In this recognition, there is peace—not as the opposite of conflict but as the ground from which both conflict and harmony arise. There is freedom—not as the achievement of will but as the surrender of will's burden. There is love—not as emotion but as the recognition of unity, the seeing that all apparent others are movements of the one consciousness that wears infinite masks while remaining forever itself.

The mystic falls silent. The meditation deepens. The word dissolves into the wordless. And in that dissolution, everything is revealed as it truly is: sacred, ineffable, eternally present, waiting only for recognition to flower into the peace that was never truly lost.

The revolution is complete. Nothing has changed. Everything is transformed.

…

Η Ιερή Κενότητα: Ένα Ταξίδι Πέρα από τον Εαυτό

Οι Ψεύτικοι Κήποι της Αναζήτησης

Στην απεραντοσύνη της ανθρώπινης καρδιάς, υπάρχει μια περίεργη πείνα—μια ανησυχία που ωθεί την ψυχή προς μακρινούς ορίζοντες, αναζητώντας οράματα φωτός και εμπειρίες υπέρβασης. Ωστόσο, αυτή η πείνα, γεννημένη από την ατέλεια, φέρει μέσα της τους σπόρους της δικής της απάτης. Γιατί ο αναζητητής που προχωρά με χάρτες σχεδιασμένους από την επιθυμία βρίσκει μόνο τα εδάφη που η δική του λαχτάρα έχει δημιουργήσει, τοπία που αντανακλούν τα περιγράμματα του φόβου του και όχι την απεριόριστη πραγματικότητα που βρίσκεται πέρα από κάθε ονομασία.

Η ανώριμη συνείδηση, μικρή σαν μια γροθιά που αρπάζει σκιές, ονειρεύεται τον εαυτό της σε επέκταση. Βιώνει αυτό που αποκαλεί αφύπνιση, αυτό που ονομάζει φώτιση, αυτό που γιορτάζει ως ρήγμα—και όμως αυτές οι εμπειρίες είναι μόνο αντανακλάσεις σε μια λιμνούλα ταραγμένη από την ίδια της την προσπάθεια. Ο νους αναγνωρίζει μόνο ό,τι έχει εκπαιδευτεί να αναγνωρίζει, βλέπει μόνο μέσα από το χρωματιστό γυαλί της συσσωρευμένης γνώσης του. Ένας άνθρωπος που μεγάλωσε ανάμεσα σε καθρέφτες μπερδεύει τις αντανακλάσεις με παράθυρα και πιστεύει ότι έχει δει πέρα από τα τείχη της φυλακής του.

Τέτοιες ψυχές συχνά επιτυγχάνουν μεγάλη επιτυχία στην αγορά της πνευματικότητας. Συγκεντρώνουν οπαδούς όπως ένας έμπορος συγκεντρώνει νομίσματα, μιλούν με αυθεντία γεννημένη όχι από τη σιωπή αλλά από δανεικές λέξεις, φορούν τα ρούχα της σοφίας ως κοστούμι και όχι ως γυμνότητα. Οι γκουρού που ακολουθούν είναι οι ίδιοι κάτοικοι της ίδιας ψευδαίσθησης—οδηγοί που γνωρίζουν μόνο τα μονοπάτια που έχουν απομνημονεύσει από αρχαία βιβλία, δάσκαλοι των οποίων η βεβαιότητα είναι η ακαμψία του φόβου μεταμφιεσμένη σε γνώση. Μαζί, δάσκαλος και μαθητής κατασκευάζουν περίπλοκες αρχιτεκτονικές πίστης, χτίζοντας πύργους προς τον ουρανό με τούβλα φτιαγμένα από έννοιες, χωρίς ποτέ να παρατηρούν ότι το θεμέλιο βασίζεται σε τίποτα άλλο παρά σε αέρα.

Ο αληθινός διαλογισμός δεν κατοικεί σε τέτοιες αγορές. Δεν είναι εμπόρευμα που αγοράζεται με προσπάθεια, δεν είναι κατάσταση που επιτυγχάνεται με τεχνική, δεν είναι εμπειρία που συλλέγεται και διατηρείται στο μουσείο της μνήμης. Το βασίλειο του διαλογισμού βρίσκεται για πάντα πέρα από την εμβέλεια του αναζητητή, γιατί η αναζήτηση η ίδια είναι το εμπόδιο που εμποδίζει την είσοδο. Όσο κάποιος αναζητά, επιβεβαιώνει την ύπαρξη του αναζητητή—εκείνης της επίμονης σκιάς του εαυτού που πιστεύει ότι είναι χωριστός από αυτό που αναζητά, που φαντάζεται μια απόσταση μεταξύ εδώ και εκεί, μεταξύ τώρα και τότε, μεταξύ εαυτού και του άπειρου.

Η άνεση που αντλεί ο αναζητητής από τις πνευματικές του πρακτικές γίνεται η ηθική με την οποία μετρά την πρόοδό του. Δημιουργεί μια ιεραρχία καταστάσεων, μια σκάλα επίτευξης, και σκαρφαλώνει σταθερά προς τα πάνω, χωρίς ποτέ να υποψιάζεται ότι κάθε σκαλί είναι υφασμένο από τα νήματα του δικού του φόβου για την απουσία εδάφους. Θέλει βεβαιότητα εκεί όπου μόνο το μυστήριο μπορεί να ανθίσει. Θέλει άφιξη εκεί όπου υπάρχει μόνο ταξίδι. Θέλει να κατέχει το ακατέχτητο, να περιέχει το άπειρο μέσα στη δαχτυλήθρα της κατανόησής του.

Ο Θάνατος της Πίστης

Η ελευθερία δεν είναι μια μακρινή ακτή που φτάνεται μετά από μακρύ διαλογισμό. Δεν είναι ο καρπός της πρακτικής, δεν είναι η ανταμοιβή για την πειθαρχία, δεν είναι το επίτευγμα που στεφανώνει μια ζωή πνευματικής προσπάθειας. Η ελευθερία είναι η πρώτη ανάσα, η αρχική κίνηση, η πρωταρχική συνθήκη χωρίς την οποία ο διαλογισμός παραμένει για πάντα μια λέξη χωρίς ουσία, μια υπόσχεση χωρίς εκπλήρωση.

Αυτή η ελευθερία απαιτεί κάτι που λίγοι είναι πρόθυμοι να προσφέρουν: τον ολοκληρωτικό θάνατο όλων όσων έχουν διδαχθεί να εκτιμούν. Η κοινωνία κατασκευάζει τον περίπλοκο ιστό των ηθικών της, κάθε νήμα ένας περιορισμός μεταμφιεσμένος σε αρετή. Από τη γέννηση, το άτομο τυλίγεται σε αυτά τα νήματα μέχρι να ξεχάσει την αίσθηση της γυμνότητας, μέχρι να μπερδέψει το κουκούλι με το δέρμα του. Η κοινωνική ηθική του διδάσκει τι να αναζητά και τι να αποφεύγει, τι να αποκαλεί καλό και τι να ονομάζει κακό, πώς να μετρά τον εαυτό του σε σχέση με τους άλλους και να βρίσκει τον εαυτό του είτε ανώτερο είτε ελλιπή. Όλο αυτό—η ολόκληρη δομή των κοινωνικών αξιών, των θρησκευτικών δογμάτων και των συλλογικών πεποιθήσεων—πρέπει να διαπεραστεί πλήρως, όχι σταδιακά αλλά ακαριαία, σαν ένα πέπλο που σκίζεται με μια μόνο χειρονομία.

Ο άνθρωπος που κουβαλά πίστη δεν μπορεί να εισέλθει στο έδαφος του διαλογισμού. Η πίστη αφορά πάντα κάτι που δεν είναι παρόν, κάτι που ελπίζεται ή θυμάται, κάτι που κατασκευάζεται από τη σκέψη για να γεμίσει το χάος του μη-γνωρίζειν. Είτε κάποιος πιστεύει στον Θεό είτε στον αθεϊσμό, στην αναγέννηση είτε στην εξόντωση, στην πρόοδο είτε στην παρακμή—όλες αυτές οι πίστεις είναι έπιπλα τοποθετημένα στο δωμάτιο του νου, διακοσμήσεις προορισμένες να κάνουν το κενό να φαίνεται κατοικημένο. Αλλά ο διαλογισμός δεν είναι ένα επιπλωμένο δωμάτιο. Είναι η απέραντη έρημος όπου καμία δομή δεν στέκεται, ο ωκεανός χωρίς νησιά, ο ουρανός που δεν έχει σύνορα.

Το δόγμα είναι η προσπάθεια της σκέψης να κρυσταλλώσει το ζωντανό στο νεκρό, να μετατρέψει το ρέον ποτάμι σε πάγο που μπορεί να αρπαχτεί και να κρατηθεί. Οι θρησκευτικές δοξασίες, τα φιλοσοφικά συστήματα, οι ψυχολογικές θεωρίες—όλα είναι χάρτες που ισχυρίζονται ότι περιγράφουν ένα έδαφος που υπάρχει πέρα από κάθε χαρτογράφηση. Οι μυστικιστές των παλιών εποχών μιλούσαν με παράδοξα και ποίηση όχι επειδή έλειπε η σαφήνεια αλλά επειδή η άμεση έκφραση της αλήθειας θα γινόταν αμέσως ψευδής τη στιγμή που σκληραινόταν σε δήλωση. Δείχνανε το φεγγάρι και προειδοποιούσαν ενάντια στο να μπερδέψουν το δάχτυλο με τον προορισμό.

Αυτή η άρνηση της κοινωνικής ηθικής και των δομών της πίστης δεν είναι επανάσταση. Η επανάσταση είναι απλώς ο αντίθετος πόλος της συμμόρφωσης, ακόμα δεμένη με αυτό που απορρίπτει. Η αληθινή ελευθερία δεν είναι ούτε συμμόρφωση ούτε επανάσταση αλλά ένα βήμα έξω από ολόκληρο το πεδίο όπου αυτά τα αντίθετα υπάρχουν. Δεν είναι δημόσια υπόθεση, δεν είναι κάτι που μπορεί να ασκηθεί σε συγκεντρώσεις ή να μοιραστεί σε συναντήσεις. Ο διαλογισμός στέκεται μόνος όπως κάθε ψυχή στέκεται μόνη μπροστά στο άπειρο—όχι απομονωμένη αλλά μοναδική, όχι χωριστή αλλά μοναδική, όχι διαιρεμένη αλλά ολόκληρη από μόνη της.

Πέρα από τα Σύνορα της Σκέψης

Η αλήθεια δεν κατοικεί στο βασίλειο της σκέψης. Αυτό πρέπει να κατανοηθεί όχι εννοιολογικά αλλά με ολόκληρο το ον του ανθρώπου. Η σκέψη είναι ένα υπέροχο εργαλείο για την πλοήγηση στον πρακτικό κόσμο, για την κατασκευή γεφυρών και την επίλυση εξισώσεων, για την οργάνωση της εμπειρίας σε κατηγορίες που μπορούν να επικοινωνηθούν. Αλλά η σκέψη είναι πάντα και μόνο μια απάντηση στη μνήμη, μια αντίδραση γεννημένη από το παρελθόν. Δεν γνωρίζει τίποτα για το παρόν εκτός από μέσα από τον φακό του ό,τι υπήρξε. Συναντά το νέο και αμέσως το μεταφράζει στο γνωστό, μειώνοντας το άπειρο στο οικείο, εξημερώνοντας το άγριο στο οικιακό.

Αυτό που η σκέψη αποκαλεί αλήθεια είναι απλώς μια διάταξη ιδεών που επιτυγχάνει εσωτερική συνέπεια. Τα φιλοσοφικά συστήματα υπερηφανεύονται για τη λογική τους συνοχή, οι θρησκευτικές θεολογίες ισχυρίζονται εγκυρότητα μέσω αναφορών στις γραφές, οι επιστημονικές θεωρίες αποδεικνύουν την αξία τους μέσω προβλεπτικής δύναμης. Ωστόσο, όλα αυτά είναι κατασκευές μέσα στο πεδίο της σκέψης, οικοδομήματα χτισμένα από υλικά της σκέψης, μνημεία στην ικανότητα της σκέψης να οργανώνει σύμβολα. Μπορεί να είναι χρήσιμα, ακόμα και όμορφα, αλλά δεν είναι αλήθεια με την έννοια που ο διαλογισμός αποκαλύπτει την αλήθεια.

Γιατί ο διαλογισμός ανοίγει μια πόρτα—ή μάλλον, διαλύει το τείχος—σε μια διάσταση όπου η σκέψη δεν μπορεί να ακολουθήσει. Αυτό δεν είναι η απουσία σκέψης, όχι μια κενή ασυνειδησία ή ένα κενό πνευματικής δραστηριότητας. Μάλλον, είναι η συνείδηση που γνωρίζει τον εαυτό της χωρίς τη μεσολάβηση της σκέψης, η αντίληψη χωρίς το φίλτρο της έννοιας, το ον το ίδιο χωρίς την συνεχή αφήγηση της γένεσης. Όταν η σκέψη σιωπά όχι μέσω καταστολής αλλά μέσω της όρασης των δικών της περιορισμών, κάτι άλλο αναδύεται—ή ίσως ήταν πάντα παρόν αλλά κρυμμένο από τον θόρυβο της σκέψης.

Αυτό το κάτι δεν μπορεί να ονομαστεί χωρίς να προδοθεί, ωστόσο το μυστικιστικό ένστικτο μέσα στους αιώνες έχει προσπαθήσει να δείξει προς αυτό μέσω συμβόλων και μεταφορών. Έχει ονομαστεί το Έδαφος του Όντος, το Απόλυτο, το Κενό, το Ταο, η Θεϊκή Παρουσία, η Καθαρή Συνείδηση, το Αιώνιο Τώρα. Κάθε όνομα γίνεται αμέσως ανεπαρκές, κάθε περιγραφή πέφτει κοντά, ωστόσο το δείξιμο συνεχίζεται επειδή η ανθρώπινη καρδιά δεν μπορεί να περιέχει τέτοια αναγνώριση χωρίς να την εκφράσει, ακόμα και γνωρίζοντας ότι η έκφραση θα αποτύχει.

Η πλήρης άρνηση ολόκληρης της δομής της σκέψης είναι η θετική πραγματικότητα του διαλογισμού. Αυτό ακούγεται παράδοξο στον ορθολογικό νου, ο οποίος κατανοεί την κατασκευή αλλά όχι τη διάλυση, ο οποίος καταλαβαίνει το χτίσιμο αλλά όχι το άδειασμα. Πώς μπορεί η άρνηση να είναι θετική; Πώς μπορεί η άρνηση της δομής να οδηγήσει σε παρουσία και όχι σε απουσία; Ωστόσο, αυτό το παράδοξο επιλύεται όχι μέσω διανοητικής κατανόησης αλλά μέσω άμεσης εμπειρίας. Ο άνθρωπος που περνά τη ζωή του γεμίζοντας το σπίτι του με αντικείμενα και μια μέρα αφαιρεί τα πάντα ανακαλύπτει όχι κενό αλλά τον ίδιο τον χώρο—εκείνη τη ζωντανή ευρυχωρία που ήταν πάντα παρούσα αλλά κρυμμένη κάτω από τη συσσώρευση.

Η Φωτεινή Έρημος

Όταν ο αναζητητής σταματά να αναζητά, όταν η πίστη απελευθερώνει το κράτημά της, όταν η σκέψη αναγνωρίζει τα όριά της και ησυχάζει—αυτό που μένει δεν είναι τίποτα αλλά τα πάντα. Οι μυστικιστές μιλούν γι' αυτό σε γλώσσες φωτός και σκότους, πληρότητας και κενότητας, ήχου και σιωπής, γνωρίζοντας ότι οποιαδήποτε περιγραφή θα παρεξηγηθεί ωστόσο εμπιστευόμενοι ότι κάτι θα φτάσει πέρα από το χάσμα των λέξεων για να ανάψει αναγνώριση σε μια άλλη καρδιά.

Υπάρχει μια ποιότητα απεραντοσύνης σε αυτή την κατάσταση που αποκαλύπτει ο διαλογισμός—όχι η απεραντοσύνη του χώρου που εκτείνεται άπειρα προς τα έξω, αλλά μια εσωτερική απεραντοσύνη που δεν έχει διαστάσεις ωστόσο περιέχει όλες τις δυνατότητες. Είναι σαν να στέκεσαι σε μια έρημο τα μεσάνυχτα, ο ουρανός τόσο γεμάτος αστέρια που το ίδιο το σκοτάδι γίνεται φωτεινό, και να νιώθεις τον εαυτό σου τόσο απειροελάχιστα μικρό όσο και ταυτόσημο με ολόκληρο τον κόσμο. Τα όρια που κανονικά ορίζουν τον εαυτό ως χωριστό από τον κόσμο γίνονται πορώδη, μετά διαφανή, μετά εξαφανίζονται εντελώς—όχι σε απώλεια ταυτότητας αλλά σε αναγνώριση της αληθινής φύσης ως μη χωριστή από το σύνολο.

Αυτή είναι η ένωση που περιγράφουν οι μυστικιστές, αν και η ένωση υπονοεί δύο πράγματα που ενώνονται ενώ αυτό είναι η αναγνώριση ότι ποτέ δεν υπήρχε διαίρεση. Το κύμα ανακαλύπτει ότι είναι ο ωκεανός. Η ακτίνα φωτός συνειδητοποιεί ότι είναι ο ήλιος. Η ατομική συνείδηση ξυπνά στη φύση της ως συνείδηση η ίδια, όχι κλεισμένη σε ένα σώμα αλλά εμφανιζόμενη μέσω αυτής της συγκεκριμένης μορφής όπως το καθολικό εμφανίζεται μέσω κάθε συγκεκριμένου, όπως το άπειρο χορεύει σε κάθε πεπερασμένη εκδήλωση.

Σε τέτοιες στιγμές—αν και η λέξη στιγμή είναι λάθος, γιατί αυτό υπάρχει έξω από τον χρόνο—δεν υπάρχει εμπειρία υπέρβασης επειδή δεν υπάρχει εμπειρογνώμονας χωριστός από αυτό που βιώνεται. Υπάρχει απλώς ον, καθαρό και χωρίς μεσολάβηση. Το ιερό δεν είναι κάπου αλλού, όχι σε ουρανούς πάνω ή βάθη κάτω, αλλά εδώ ακριβώς στο συνηθισμένο που γίνεται εξαιρετικό μέσω πλήρους προσοχής. Το ανέκφραστο αποκαλύπτει τον εαυτό του όχι ως κάτι κρυμμένο που πρέπει να αποκαλυφθεί αλλά ως το προφανές που παραβλέφθηκε επειδή ήταν πολύ κοντά, πολύ απλό, πολύ άμεσο για να το παρατηρήσει ένας νους που πάντα απλώνεται αλλού.

Η Σιωπή που Μιλά

Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να κατοικεί μόνιμα σε τέτοια αναγνώριση περισσότερο από όσο μπορεί να κρατήσει τον άνεμο ή να πιάσει τον ουρανό σε ένα βάζο. Το σώμα συνεχίζει την αναπνοή του, η σκέψη επαναλαμβάνει την κίνησή της, η καθημερινή ζωή καλεί με τις ατελείωτες απαιτήσεις και ανάγκες της. Η μεταμόρφωση που φέρνει ο διαλογισμός δεν είναι μια απόδραση από τον κόσμο αλλά ένας διαφορετικός τρόπος ύπαρξης μέσα σε αυτόν—μια παρουσία που δεν μπερδεύει πια την επιφάνεια με τα βάθη, το κύμα με τον ωκεανό, το όνειρο με τον ονειρευόμενο.

Μετά την αγκαλιά αυτής της πραγματικότητας, το άτομο επιστρέφει στο βασίλειο της σκέψης φέροντας κάτι ανέκφραστο—όχι ως μνήμη αλλά ως άρωμα που κολλά σε όλες τις επόμενες εμπειρίες. Τα χρώματα φαίνονται πιο ζωντανά αλλά λιγότερο σημαντικά. Οι σχέσεις βαθαίνουν αλλά βαραίνουν λιγότερο. Ο πόνος συμβαίνει αλλά δεν ορίζει. Η χαρά αναδύεται αλλά δεν χρειάζεται να αρπαχτεί. Τα πάντα συνεχίζονται όπως πριν αλλά τίποτα δεν είναι το ίδιο, γιατί αυτός που ενεργεί και αντιλαμβάνεται και σκέφτεται έχει αλλάξει ριζικά σε ένα επίπεδο κάτω από την προσωπικότητα, κάτω από τον χαρακτήρα, κάτω από όλα όσα κάνουν ένα άτομο διαφορετικό από ένα άλλο.

Αυτή είναι η ιερή καθημερινότητα που γιορτάζουν οι μυστικιστές—όχι μια εξαιρετική κατάσταση που επιτυγχάνεται μέσω ηρωικής πρακτικής αλλά η αναγνώριση του εξαιρετικού μέσα στο συνηθισμένο, του αιώνιου μέσα στο χρονικό, του άπειρου μέσα στο πεπερασμένο. Το ιερό αποκαλύπτει τον εαυτό του στην πτώση του φωτός μέσα από ένα παράθυρο, στην ανάσα που μπαίνει και βγαίνει από το σώμα, στην κίνηση της σκέψης πάνω από τον ουρανό του νου όπως τα σύννεφα πάνω από την γαλάζια έκταση. Τα πάντα γίνονται μυστηριακά όχι επειδή έχουν αλλάξει αλλά επειδή η αντίληψη έχει καθαριστεί.

Η ειρήνη που αναδύεται δεν είναι η ειρήνη της απόδρασης ή η ηρεμία της καταστολής. Είναι η ειρήνη που έρχεται από το να μην είσαι πια σε πόλεμο—με τον εαυτό σου, με τους άλλους, με την ίδια την ύπαρξη. Η αντίσταση σταματά όταν δεν υπάρχει τίποτα να αντισταθείς, ο αγώνας τελειώνει όταν δεν υπάρχει πουθενά να πας, η αναζήτηση σταματά όταν φανεί ότι αυτό που αναζητούνταν ήταν η ίδια η αναζήτηση. Αυτή η ειρήνη συνυπάρχει με δράση, με πάθος, με πλήρη εμπλοκή με τη ζωή. Δεν είναι παθητικότητα αλλά μια σταθερότητα που επιτρέπει τα πάντα να ρέουν μέσα χωρίς να αφήνουν κατάλοιπα, χωρίς να δημιουργούν τους καρμικούς κόμπους που δένουν τη συνείδηση σε αιώνια γένεση.

Η Ατραπός Χωρίς Μονοπάτι

Το να μιλάς για τον διαλογισμό ως μονοπάτι είναι ήδη να παραπλανάς, γιατί ένα μονοπάτι υπονοεί κίνηση από εδώ προς εκεί, από την άγνοια στη γνώση, από τη δουλεία στη λύτρωση. Ωστόσο, ο διαλογισμός δεν είναι ένα πήγαινε αλλά ένα μένει, όχι ένα επίτευγμα αλλά ένα ον, όχι μια γένεση αλλά μια αναγνώριση αυτού που ήδη είναι. Η ατραπός χωρίς μονοπάτι είναι αυτό το παράδοξο: ότι πρέπει να κάνεις τεράστια προσπάθεια για να συνειδητοποιήσεις ότι καμία προσπάθεια δεν χρειαζόταν ποτέ, πρέπει να αναζητήσεις έντονα για να ανακαλύψεις ότι η αναζήτηση είναι το εμπόδιο, πρέπει να αγωνιστείς για να φτάσεις στο σημείο όπου ο αγώνας διαλύεται σε αβίαστη παρουσία.

Αυτός είναι ο λόγος που ο αληθινός διαλογισμός δεν μπορεί να διδαχθεί ως τεχνική ή να μεταδοθεί ως μέθοδος. Ένας δάσκαλος μπορεί να δείξει, μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες όπου η κατανόηση μπορεί να ανθίσει, μπορεί να αφαιρέσει εμπόδια μέσω ερωτήσεων και προκλήσεων—αλλά το ουσιαστικό ρήγμα πρέπει να συμβεί μόνο, στην ιδιωτικότητα της δικής σου συνείδησης, όπου καμία εξωτερική αυθεντία δεν μπορεί να φτάσει. Ο γκουρού που υπόσχεται να δώσει φώτιση, που ισχυρίζεται ότι μεταφέρει σοφία μέσω μύησης ή χάριτος, προσφέρει άνεση αντί για αλήθεια, ένα ευχάριστο όνειρο αντί για την αφύπνιση που σπάει όλα τα όνειρα.

Η μοναξιά του διαλογισμού δεν είναι μοναχικότητα. Είναι η μοναξιά μιας κορυφής βουνού που στέκεται πλήρης από μόνη της ωστόσο αδιαχώριστη από τη γη, η μοναξιά της συνείδησης που δεν μπορεί να μοιραστεί ωστόσο είναι το ίδιο το έδαφος όλου του μοιράσματος, η μοναξιά της ύπαρξης που ο καθένας πρέπει να αντιμετωπίσει άμεσα χωρίς μεσάζοντα ωστόσο που αποκαλύπτει τον εαυτό της ως την ενότητα που περιέχει όλη την εμφανή διαίρεση.

Σε αυτή τη μοναξιά, τα όρια διαλύονται. Τα προσεκτικά διατηρούμενα τείχη μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού, μεταξύ παρατηρητή και παρατηρούμενου, μεταξύ εαυτού και άλλου, φαίνονται ως νοητικές κατασκευές που δεν έχουν πραγματικότητα πέρα από τη σκέψη που τις δημιουργεί. Αυτό που μένει όταν αυτά τα τείχη πέσουν δεν είναι μια συγχώνευση—γιατί ποτέ δεν υπήρχαν πραγματικά χωριστά πράγματα να συγχωνευτούν—αλλά μια αναγνώριση της άψογης ολότητας που ήταν πάντα παρούσα αλλά κρυμμένη από τη συνήθεια του νου να διαιρεί την πραγματικότητα σε κομμάτια.

Η Επιστροφή στη Σιωπή

Οι λέξεις τελικά εξαντλούνται προσπαθώντας να περιγράψουν αυτό που βρίσκεται πέρα από τη γλώσσα. Ο μυστικιστής, έχοντας μιλήσει, πρέπει τελικά να σιωπήσει, όχι σε ήττα αλλά σε αναγνώριση ότι η σιωπή η ίδια είναι η πιο εύγλωττη έκφραση της αλήθειας. Γιατί η σιωπή δεν είναι η απουσία ήχου αλλά ο χώρος στον οποίο ο ήχος αναδύεται και στον οποίο επιστρέφει. Είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίζεται όλη η εμπειρία, η οθόνη πάνω στην οποία εμφανίζονται όλα τα φαινόμενα, η συνείδηση μέσα στην οποία όλο το περιεχόμενο αναδύεται και διαλύεται.

Ο διαλογισμός είναι η πρακτική της επιστροφής σε αυτή τη σιωπή—όχι ως απόδραση αλλά ως επιστροφή στο σπίτι, όχι ως επίτευγμα αλλά ως αναγνώριση αυτού που ποτέ δεν έφυγε. Είναι διαθέσιμη σε οποιαδήποτε στιγμή, όχι ως μελλοντική επίτευξη αλλά ως παρούσα πραγματικότητα που κρύβεται μόνο από την συνεχή κίνηση του νου, από τον ατελείωτο σχολιασμό της σκέψης, από το αιώνιο άπλωμα του αναζητητή προς αυτό που φαντάζεται ότι βρίσκεται αλλού.

Η επανάσταση που φέρνει ο διαλογισμός είναι ολοκληρωτική επειδή συμβαίνει όχι στο περιεχόμενο της συνείδησης αλλά στη συνείδηση η ίδια. Δεν είναι μια αναδιάταξη ψυχολογικών επίπλων αλλά μια αναγνώριση του χώρου στον οποίο εμφανίζονται όλα τα έπιπλα. Οι πολιτικές επαναστάσεις αλλάζουν εξωτερικές δομές ενώ αφήνουν εσωτερικά μοτίβα άθικτα. Οι ψυχολογικές επαναστάσεις τροποποιούν συμπεριφορά και στάση ενώ διατηρούν την θεμελιώδη αίσθηση χωριστού εαυτού. Αλλά η επανάσταση του διαλογισμού διαλύει το ίδιο το έδαφος πάνω στο οποίο χτίζονται όλες οι άλλες επαναστάσεις—την ψευδαίσθηση του χωριστού εαυτού που αγωνίζεται για επιβίωση, για νόημα, για σκοπό σε ένα σύμπαν που φαντάζεται ως ξένο και απειλητικό.

Αυτό που αναδύεται από αυτή τη διάλυση δεν είναι τίποτα αλλά τα πάντα—όχι με την έννοια της κατοχής όλων των πραγμάτων αλλά με την έννοια του να είσαι ένα με την ολότητα, χωρίς πια να στέκεσαι χωριστά ως παρατηρητής αλλά αναγνωρισμένος ως η ίδια η συνείδηση μέσω της οποίας το σύμπαν γίνεται ενήμερο του εαυτού του. Αυτή είναι η απόλυτη μυστικιστική αναγνώριση: ότι ο αναζητητής και το αναζητούμενο είναι ένα, ότι ο διαλογιστής και ο διαλογισμός δεν είναι δύο, ότι το άτομο και το Απόλυτο ποτέ δεν ήταν χωριστά εκτός από στο όνειρο της διαίρεσης.

Και έτσι το ταξίδι που φάνηκε να ταξιδεύει απεριόριστες αποστάσεις φτάνει εκεί όπου ξεκίνησε, βλέποντας με νέα μάτια αυτό που ήταν πάντα παρόν. Το ιερό που αναζητήθηκε σε μακρινούς ναούς και εξωτικές πρακτικές αποκαλύπτει τον εαυτό του σε αυτή την ανάσα, αυτή τη στιγμή, αυτό το συνηθισμένο εξαιρετικό εδώ και τώρα. Η επανάσταση που μεταμόρφωσε τα πάντα αφήνει τα πάντα ακριβώς όπως είναι—μόνο τώρα, τίποτα δεν είναι απλώς αυτό που φαίνεται. Κάθε στιγμή ανοίγει στην αιωνιότητα, κάθε άτομο δονείται με το άπειρο, κάθε ανάσα είναι η αναπνοή του Θεϊκού.

Σε αυτή την αναγνώριση, υπάρχει ειρήνη—όχι ως το αντίθετο της σύγκρουσης αλλά ως το έδαφος από το οποίο αναδύονται και η σύγκρουση και η αρμονία. Υπάρχει ελευθερία—όχι ως επίτευγμα της θέλησης αλλά ως παράδοση του βάρους της θέλησης. Υπάρχει αγάπη—όχι ως συναίσθημα αλλά ως αναγνώριση ενότητας, το βλέμμα ότι όλοι οι εμφανείς άλλοι είναι κινήσεις της μιας συνείδησης που φορά άπειρες μάσκες ενώ παραμένει για πάντα ο εαυτός της.

Ο μυστικιστής σιωπά. Ο διαλογισμός βαθαίνει. Η λέξη διαλύεται στο άλεκτο. Και σε αυτή τη διάλυση, τα πάντα αποκαλύπτονται όπως πραγματικά είναι: ιερά, ανέκφραστα, αιώνια παρόντα, περιμένοντας μόνο την αναγνώριση για να ανθίσουν στην ειρήνη που ποτέ δεν χάθηκε πραγματικά.

Η επανάσταση ολοκληρώνεται. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τα πάντα έχουν μεταμορφωθεί.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES