Esoterism Academy: The Land of "Nowhere"

Friday, July 7, 2023

The Land of "Nowhere"

The Kingdom beyond time and space

The "Kingdom of God" or a state of spiritual enlightenment is not found in any particular place or time. It is beyond our ordinary conceptions of space and time. There is no linear path or process one can follow to reach this state. As long as one is seeking, struggling, thinking, judging, clinging to hopes or fears - one is trapped in illusion and unable to transcend to this higher state of being.

When the mind becomes still and silent, devoid of all mental activity and conceptual thinking, one realizes the Kingdom of God is all around and within. There are no limitations or boundaries of time and space in this state of consciousness. One has been immersed in it all along but unable to perceive it due to the restlessness and limited scope of the untrained mind.

Meditation, stillness and silence is a pathless path to spiritual enlightenment. By quieting the mind and transcending thought, one can awaken to the ultimate reality that exists here and now, everywhere and always. This is a message found in many spiritual and mystical traditions.

The central metaphors and ideas are:

The Kingdom of God as a symbol for enlightenment or ultimate reality.

In many religious traditions, the concept of the "Kingdom of God" or "Kingdom of Heaven" is used as a symbol to represent an ultimate spiritual realization, enlightenment, or awakening to a higher reality.

In Christianity, Jesus frequently speaks of the Kingdom of God in his teachings. He describes it as both a present reality and a future hope. On one hand, the kingdom is something believers can enter into now through faith in Jesus. But the kingdom is also something yet to fully come in the future. Jesus seems to use the kingdom as a symbol for a transcendent spiritual realm and the process of attaining salvation, revelation, and unity with God.

In other religions as well, the concept of a "kingdom" or "reign" is used as a symbol for ultimate realization. In Buddhism, nirvana represents a state of enlightenment that transcends this world of illusion and suffering. The Sufi symbol of "submission to God" denotes a realization of the ultimate oneness of God, and points to a surrender of the self to higher spiritual truth.

In summary, the Kingdom of God and similar concepts function as powerful symbols within religious traditions. Represent ultimate spiritual enlightenment, a state in which the individual or community fully realizes higher spiritual realities and the true will of the divine.

The illusion of time and space as obstacles to perceiving this Kingdom.

The world we perceive through our physical senses seems dominated by time and space. Yet many spiritual traditions teach that time and space as we experience them are illusory veils that obscure our perception of a deeper spiritual Reality.

According to these teachings, our true nature lies beyond space and time in a changeless dimension of pure consciousness - called variously God, Ultimate Reality, or the Self. Yet we become enmeshed in the illusion of separateness from this Reality due to the limitations of our physical senses and minds. We take the impermanent forms and structures of space and time to be fixed and absolute.

To pierce the veil of time and space and directly perceive Ultimate Reality requires cultivating spiritual practices that transcend the physical and mental planes. Through meditation, advanced states of awareness are developed that grasp existence non-dually, with no sense of separate subject or object. All distinctions of past, present and future, near and far fade away. In these glimpses of transcendent consciousness, one realizes both time and space as limited conceptual constructs that disappear into a changeless and formless ground of Being.

The very nature of that ground of Being defies description in terms of space and time. It cannot be located at any particular point, nor said to arise or pass away. Many mystics across traditions have described this timeless dimension of pure awareness, albeit only indirectly through metaphor and symbol. The goal of all spiritual practice, they teach, is to realize directly our true nature - beyond time and space, form and thought - as one with Absolute Reality itself.

The restless, grasping mind as a veil over truth.

Our minds are constantly active, jumping from one thought to the next in a seemingly endless stream of restlessness. But this grasping, ever-changing mind can become a veil that obscures the deeper truth within us. When we identify so strongly with our thoughts and mental storylines, it becomes difficult to perceive reality as it actually is in the present moment.

The ego, or sense of separate self, feeds on this mental chaos. It craves the next idea, worry, or fantasy to perpetuate the illusion that we are just our thoughts and stories. But this leaves us disconnected from our true essence and the natural wisdom of our being. To see clearly, we must quiet the restless mind and realize that we are greater than our perpetually churning thoughts.

Many spiritual traditions teach that one must transcend the realm of thought to reach higher states of consciousness and glimpse truth. Meditation is one way to train the mind to rest in stillness and silence through mindfulness of breath, sound or mantra. When we observe the arising and passing of thoughts without attachment or aversion, the mind gradually calms. Over time we begin to realize there is a fundamental awareness prior to and beneath all mental activity. We find a peace and grounded presence that has been there all along, hidden by our grasping thoughts.

The still mind is like a clear pool that can reflect reality as it is. Our perspectives and preconceptions no longer distort and color what we see. This allows intuitions and wisdom to emerge from within, unfiltered by the ego's limited viewpoint. Insight arises from existence itself rather than our mental interpretations. We come to realize that truth lies not in the ever-changing realm of thought but in the changeless being that thinks. With regular practice of stilling the mind, we learn to reside more in our eternal nature and less in our fleeting mental constructs. And this is when we first begin to see.

Meditation or stillness as a means of transcending illusion to see ultimate reality.

Meditation and the attainment of stillness and silence of the mind have long been viewed as spiritual practices that can help us transcend the illusions of the material world and experience a deeper reality. Many spiritual traditions place meditation at the heart of their paths as a means of realization.

The basic principle is that our usual waking state of mind is constantly active, thinking, planning, reacting to sensations and experiences. This constant stream of thoughts and mental chatter creates a veil that obscures our ability to see things as they truly are. Meditation, by calming and quieting the mind, temporarily lifts this veil and allows us to perceive reality more directly.

When the mind becomes still, distinctions of objective and subjective, self and other begin to fade away. Clinging to conceptual and linguistic models no longer seems as important. There arises a state of pure presence and observing awareness. From this place, we realize our inherent interconnectedness with all things. We glimpse the oneness and unity underlying the diversity and multiplicity of manifest existence.

For many, this experience of transcending illusion and perceiving ultimate reality, however briefly, profoundly alters their perspective on life. It helps reveal the spiritual nature of all beings and things. The sense of separation falls away, to be replaced by compassion, love and wisdom.

This glimpse of the transcendent through meditation can then influence our lives even during active states of mind. With practice, clarity and insight cultivated in stillness carry over into daily activities. We begin to relate to people and things with less conditioning and reactivity, perceiving their true nature more directly. The experience of unity helps blur the distinctions between "self" and "other" that give rise to craving, aversion and suffering.

In this way, meditation serves as a door to take us beyond our limited self-constructs and mental models, to experience a wisdom and liberation that illuminates illusions and transforms our everyday lives.

Enlightenment or spiritual awakening as realizing one has never left the Kingdom.

The concept of enlightenment or spiritual awakening often conjures ideas of radical personal transformation. People imagine coming to a profound realization that changes their view of themselves and the world forever. While this personal transformation may be part of the awakening process, the essence of enlightenment points to something deeper- a recognition that one has never truly left their innate state of unity with Ultimate Reality.

This perspective shifts the focus from one of personal striving and achievement to an opening to what is eternally and already present. It points to the way true nature, or Buddha nature, has never left us. The veil of illusion falls away, and we realize our essence has always been one with the Ultimate. There is nothing new to gain- only a deep releasing and surrendering into what already is.

Rather than a radical alteration of who we believe ourselves to be, enlightenment involves waking up to who we have always been. It is simply releasing our identification with what limits and veils our true nature, and opening to the timeless unity that ever remains. In this awakening, we realize there is really no "one" to become enlightened. It is the Ultimate recognizing itself.

This perspective may help spiritual seekers let go of unhealthy striving and identify less with the personal aspect of the journey. It points to enlightenment not as a personal outcome, but rather an unveiling of our eternal abiding within Ultimate Reality- a reality we have never truly left. It invites us to simply release and open, surrendering into what already is.

So in summary, it’s about using meditation to transcend the illusion of forms and see the ultimate spiritual reality that permeates all existence. The Kingdom is found inside, not in some distant place or time.

…

Το Βασίλειο πέρα από το χρόνο και τον χώρο

Η «Βασιλεία του Θεού» ή μια κατάσταση πνευματικής φώτισης δεν βρίσκεται σε κανένα συγκεκριμένο τόπο ή χρόνο. Είναι πέρα από τις συνηθισμένες αντιλήψεις μας για τον χώρο και τον χρόνο. Δεν υπάρχει γραμμική διαδρομή ή διαδικασία που μπορεί να ακολουθήσει κάποιος για να φτάσει σε αυτήν την κατάσταση. Όσο κάποιος αναζητά, αγωνίζεται, σκέφτεται, κρίνει, προσκολλάται σε ελπίδες ή φόβους - είναι παγιδευμένος στην ψευδαίσθηση και δεν μπορεί να προσεγγίσει σε αυτή την ανώτερη κατάσταση ύπαρξης.

Όταν ο νους γίνεται ακίνητος και σιωπηλός, χωρίς καμία νοητική δραστηριότητα και εννοιολογική σκέψη, συνειδητοποιεί κανείς ότι η Βασιλεία του Θεού είναι παντού και μέσα. Δεν υπάρχουν περιορισμοί ή όρια χρόνου και χώρου σε αυτή την κατάσταση συνείδησης. Κάποιος είναι βυθισμένος σε αυτό όλη την ώρα αλλά δεν μπορεί να το αντιληφθεί λόγω της ανησυχίας και του περιορισμένου πεδίου εφαρμογής του ανεκπαίδευτου μυαλού.

Ο διαλογισμός, η ησυχία και η σιωπή είναι μονοπάτι χωρίς μονοπάτι προς την πνευματική φώτιση. Ηρεμώντας το μυαλό και υπερβαίνοντας τη σκέψη, μπορεί κανείς να αφυπνιστεί στην απόλυτη πραγματικότητα που υπάρχει εδώ και τώρα, παντού και πάντα. Αυτό είναι ένα μήνυμα που βρίσκεται σε πολλές πνευματικές και μυστικιστικές παραδόσεις.

Οι κεντρικές μεταφορές και ιδέες είναι:

1. Η Βασιλεία του Θεού ως σύμβολο φώτισης ή τελικής πραγματικότητας.

Σε πολλές θρησκευτικές παραδόσεις, η έννοια του «Βασιλείου του Θεού» ή του «Βασιλείου των Ουρανών» χρησιμοποιείται ως σύμβολο για να αντιπροσωπεύσει μια τελική πνευματική συνειδητοποίηση, φώτιση ή αφύπνιση σε μια ανώτερη πραγματικότητα.

Στον Χριστιανισμό, ο Ιησούς μιλάει συχνά για τη Βασιλεία του Θεού στις διδασκαλίες του. Το περιγράφει τόσο ως παρούσα πραγματικότητα όσο και ως μελλοντική ελπίδα. Από τη μια πλευρά, το βασίλειο είναι κάτι στο οποίο οι πιστοί μπορούν να εισέλθουν τώρα μέσω της πίστης στον Ιησού. Αλλά το βασίλειο είναι επίσης κάτι που πρέπει να έρθει πλήρως στο μέλλον. Ο Ιησούς φαίνεται να χρησιμοποιεί τη βασιλεία ως σύμβολο για ένα υπερβατικό πνευματικό βασίλειο και τη διαδικασία επίτευξης σωτηρίας, αποκάλυψης και ενότητας με τον Θεό.

Και σε άλλες θρησκείες, η έννοια του "βασιλείου" ή "βασιλείας" χρησιμοποιείται ως σύμβολο για την τελική υλοποίηση. Στον Βουδισμό, η νιρβάνα αντιπροσωπεύει μια κατάσταση φώτισης που υπερβαίνει αυτόν τον κόσμο της ψευδαίσθησης και του πόνου. Το σύμβολο των Σούφι της «υποταγής στον Θεό» υποδηλώνει την συνειδητοποίηση της απόλυτης ενότητας του Θεού και δείχνει την παράδοση του εαυτού στην ανώτερη πνευματική αλήθεια.

Συνοψίζοντας, η Βασιλεία του Θεού και παρόμοιες έννοιες λειτουργούν ως ισχυρά σύμβολα στις θρησκευτικές παραδόσεις. Αντιπροσωπεύουν την απόλυτη πνευματική φώτιση, μια κατάσταση στην οποία το άτομο ή η κοινότητα συνειδητοποιεί πλήρως τις ανώτερες πνευματικές πραγματικότητες και την αληθινή θέληση του θείου.

2. Η ψευδαίσθηση του χρόνου και του χώρου ως εμπόδια για την αντίληψη αυτού του Βασιλείου.

Ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε μέσω των φυσικών μας αισθήσεων φαίνεται να κυριαρχείται από τον χρόνο και τον χώρο. Ωστόσο, πολλές πνευματικές παραδόσεις διδάσκουν ότι ο χρόνος και ο χώρος καθώς τους βιώνουμε είναι απατηλά πέπλα που συσκοτίζουν την αντίληψή μας για μια βαθύτερη πνευματική Πραγματικότητα.

Σύμφωνα με αυτές τις διδασκαλίες, η αληθινή μας φύση βρίσκεται πέρα από τον χώρο και τον χρόνο σε μια αμετάβλητη διάσταση καθαρής συνείδησης - που ονομάζεται διαφορετικά Θεός, Τελική Πραγματικότητα ή Εαυτός. Ωστόσο, μπλέκουμε στην ψευδαίσθηση της χωριστικότητας από αυτή την Πραγματικότητα λόγω των περιορισμών των φυσικών αισθήσεων και του μυαλού μας. Θεωρούμε ότι οι μόνιμες μορφές και δομές του χώρου και του χρόνου είναι σταθερές και απόλυτες.

Για να διαπεράσει κανείς το πέπλο του χρόνου και του χώρου και να αντιληφθεί άμεσα την Τελική Πραγματικότητα απαιτεί καλλιέργεια πνευματικών πρακτικών που υπερβαίνουν το φυσικό και νοητικό επίπεδο. Μέσω του διαλογισμού, αναπτύσσονται προηγμένες καταστάσεις επίγνωσης που αντιλαμβάνονται την ύπαρξη μη δυαδικά, χωρίς αίσθηση ξεχωριστού υποκειμένου ή αντικειμένου. Όλες οι διακρίσεις του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, κοντά και μακριά εξαφανίζονται. Σε αυτές τις αναλαμπές της υπερβατικής συνείδησης, αντιλαμβάνεται κανείς τόσο τον χρόνο όσο και τον χώρο ως περιορισμένες εννοιολογικές κατασκευές που εξαφανίζονται σε ένα αμετάβλητο και άμορφο έδαφος του Είναι.

Η ίδια η φύση αυτού του εδάφους του Είναι αψηφά την περιγραφή από άποψη χώρου και χρόνου. Δεν μπορεί να εντοπιστεί σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο, ούτε να ειπωθεί ότι προέκυψε ή διαλύθηκε. Πολλοί μυστικιστές σε όλες τις παραδόσεις έχουν περιγράψει αυτή τη διαχρονική διάσταση της καθαρής επίγνωσης, αν και μόνο έμμεσα μέσω της μεταφοράς και του συμβόλου. Ο στόχος κάθε πνευματικής πρακτικής, διδάσκουν, είναι να συνειδητοποιήσουμε άμεσα την αληθινή μας φύση - πέρα από τον χρόνο και τον χώρο, τη μορφή και τη σκέψη - ως ένα με την ίδια την Απόλυτη Πραγματικότητα.

3. Το ανήσυχο, πιασμένο μυαλό ως πέπλο πάνω από την αλήθεια.

Το μυαλό μας είναι συνεχώς ενεργό, πηδώντας από τη μια σκέψη στην άλλη σε ένα φαινομενικά ατελείωτο ρεύμα ανησυχίας. Αλλά αυτό το πιασμένο, διαρκώς μεταβαλλόμενο μυαλό μπορεί να γίνει ένα πέπλο που κρύβει τη βαθύτερη αλήθεια μέσα μας. Όταν ταυτιζόμαστε τόσο έντονα με τις σκέψεις και τις διανοητικές μας ιστορίες, γίνεται δύσκολο να αντιληφθούμε την πραγματικότητα όπως είναι στην πραγματικότητα στην παρούσα στιγμή.

Το εγώ, ή η αίσθηση του ξεχωριστού εαυτού, τρέφεται από αυτό το ψυχικό χάος. Λαχταράει την επόμενη ιδέα, ανησυχία ή φαντασίωση για να διαιωνίσει την ψευδαίσθηση ότι είμαστε απλώς οι σκέψεις και οι ιστορίες μας. Αλλά αυτό μας αφήνει αποσυνδεδεμένους από την αληθινή μας ουσία και τη φυσική σοφία της ύπαρξής μας. Για να δούμε καθαρά, πρέπει να ηρεμήσουμε το ανήσυχο μυαλό και να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε μεγαλύτεροι από τις διαρκώς αναταράσσουσες σκέψεις μας.

Πολλές πνευματικές παραδόσεις διδάσκουν ότι κάποιος πρέπει να ξεπεράσει το βασίλειο της σκέψης για να φτάσει σε υψηλότερες καταστάσεις συνείδησης και να δει την αλήθεια. Ο διαλογισμός είναι ένας τρόπος για να εκπαιδεύσετε το μυαλό να ξεκουράζεται σε ηρεμία και σιωπή μέσω της επίγνωσης της αναπνοής, του ήχου ή του μάντρα. Όταν παρατηρούμε την εμφάνιση και το πέρασμα των σκέψεων χωρίς προσκόλληση ή αποστροφή, ο νους σταδιακά ηρεμεί. Με τον καιρό αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι υπάρχει μια θεμελιώδης επίγνωση πριν και κάτω από κάθε νοητική δραστηριότητα. Βρίσκουμε μια γαλήνη και προσγειωμένη παρουσία που ήταν εκεί καθ' όλη τη διάρκεια, κρυμμένη από τις συλλαμβανόμενες σκέψεις μας.

Το ακίνητο μυαλό είναι σαν μια καθαρή λίμνη που μπορεί να αντανακλά την πραγματικότητα όπως είναι. Οι προοπτικές και οι προκαταλήψεις μας δεν αλλοιώνουν και χρωματίζουν πλέον αυτό που βλέπουμε. Αυτό επιτρέπει στις διαισθήσεις και τη σοφία να αναδυθούν από μέσα, αφιλτράριστα από την περιορισμένη οπτική γωνία του εγώ. Η ενόραση προκύπτει από την ίδια την ύπαρξη παρά από τις νοητικές μας ερμηνείες. Συνειδητοποιούμε ότι η αλήθεια δεν βρίσκεται στο διαρκώς μεταβαλλόμενο βασίλειο της σκέψης αλλά στο αμετάβλητο ον που σκέφτεται. Με την τακτική εξάσκηση της ηρεμίας του νου, μαθαίνουμε να μένουμε περισσότερο στην αιώνια φύση μας και λιγότερο στα φευγαλέα νοητικά μας κατασκευάσματα. Και αυτό είναι όταν αρχίζουμε να βλέπουμε για πρώτη φορά.

4. Ο διαλογισμός ή η ακινησία ως μέσο υπέρβασης της ψευδαίσθησης για να δεις την απόλυτη πραγματικότητα.

Ο διαλογισμός και η επίτευξη της ακινησίας και της σιωπής του νου θεωρούνται από καιρό ως πνευματικές πρακτικές που μπορούν να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε τις ψευδαισθήσεις του υλικού κόσμου και να βιώσουμε μια βαθύτερη πραγματικότητα. Πολλές πνευματικές παραδόσεις τοποθετούν τον διαλογισμό στην καρδιά των μονοπατιών τους ως μέσο πραγματοποίησης.

Η βασική αρχή είναι ότι η συνήθης εγρήγορση του νου μας είναι συνεχώς ενεργή, σκέφτεται, σχεδιάζει, αντιδρά σε αισθήσεις και εμπειρίες. Αυτή η συνεχής ροή σκέψεων και διανοητικής φλυαρίας δημιουργεί ένα πέπλο που κρύβει την ικανότητά μας να βλέπουμε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Ο διαλογισμός, ηρεμώντας και καθησυχάζοντας το μυαλό, σηκώνει προσωρινά αυτό το πέπλο και μας επιτρέπει να αντιληφθούμε την πραγματικότητα πιο άμεσα.

Όταν ο νους ακινητοποιείται, οι διακρίσεις αντικειμενικού και υποκειμενικού, εαυτού και άλλου αρχίζουν να σβήνουν. Η προσκόλληση σε εννοιολογικά και γλωσσικά μοντέλα δεν φαίνεται πλέον τόσο σημαντική. Υπάρχει μια κατάσταση καθαρής παρουσίας και παρατήρησης επίγνωσης. Από αυτό το μέρος, συνειδητοποιούμε την εγγενή διασύνδεσή μας με όλα τα πράγματα. Βλέπουμε την μοναδικότητα και την ενότητα που κρύβεται πίσω από την ποικιλομορφία και την πολλαπλότητα της έκδηλης ύπαρξης.

Για πολλούς, αυτή η εμπειρία της υπέρβασης της ψευδαίσθησης και της αντίληψης της τελικής πραγματικότητας, ωστόσο εν συντομία, αλλάζει βαθιά την οπτική τους για τη ζωή. Βοηθά στην αποκάλυψη της πνευματικής φύσης όλων των όντων και των πραγμάτων. Η αίσθηση του χωρισμού φεύγει μακριά, για να αντικατασταθεί από τη συμπόνια, την αγάπη και τη σοφία.

Αυτή η ματιά του υπερβατικού μέσω του διαλογισμού μπορεί στη συνέχεια να επηρεάσει τη ζωή μας ακόμη και σε ενεργές καταστάσεις του νου. Με την εξάσκηση, τη σαφήνεια και τη διορατικότητα που καλλιεργούνται σε ηρεμία μεταφέρονται στις καθημερινές δραστηριότητες. Αρχίζουμε να σχετιζόμαστε με ανθρώπους και πράγματα με λιγότερη προετοιμασία και αντιδραστικότητα, αντιλαμβανόμενοι την πραγματική τους φύση πιο άμεσα. Η εμπειρία της ενότητας βοηθά να ξεκαθαρίσουν οι διακρίσεις μεταξύ «εαυτού» και «άλλου» που προκαλούν λαχτάρα, αποστροφή και ταλαιπωρία.

Με αυτόν τον τρόπο, ο διαλογισμός χρησιμεύει ως πόρτα για να μας οδηγήσει πέρα από τις περιορισμένες αυτοκατασκευές και νοητικά μοντέλα μας, να βιώσουμε μια σοφία και απελευθέρωση που φωτίζει τις ψευδαισθήσεις και μεταμορφώνει την καθημερινότητά μας.

5. Φώτιση ή πνευματική αφύπνιση ως συνειδητοποίηση ότι κανείς δεν έχει φύγει ποτέ από το Βασίλειο.

Η έννοια της φώτισης ή της πνευματικής αφύπνισης προκαλεί συχνά ιδέες ριζικής προσωπικής μεταμόρφωσης. Οι άνθρωποι οραματίζονται ότι έρχονται σε μια βαθιά συνειδητοποίηση που αλλάζει την άποψή τους για τον εαυτό τους και τον κόσμο για πάντα. Ενώ αυτή η προσωπική μεταμόρφωση μπορεί να είναι μέρος της διαδικασίας αφύπνισης, η ουσία της φώτισης υποδεικνύει κάτι βαθύτερο - την αναγνώριση ότι ποτέ κανείς δεν εγκατέλειψε πραγματικά την έμφυτη κατάσταση της ενότητάς του με την Τελική Πραγματικότητα.

Αυτή η προοπτική μετατοπίζει την εστίαση από την προσωπική προσπάθεια και τα επιτεύγματα σε ένα άνοιγμα σε αυτό που είναι αιώνια και ήδη παρόν. Δείχνει τον τρόπο με τον οποίο η αληθινή φύση, ή η φύση του Βούδα, δεν μας άφησε ποτέ. Το πέπλο της ψευδαίσθησης πέφτει μακριά, και συνειδητοποιούμε ότι η ουσία μας ήταν πάντα ένα με το Απόλυτο. Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο να κερδίσεις - μόνο μια βαθιά απελευθέρωση και παράδοση σε αυτό που ήδη υπάρχει.

Αντί για μια ριζική αλλαγή του ποιοι πιστεύουμε ότι είμαστε, η φώτιση περιλαμβάνει το να ξυπνήσουμε σε αυτό που ήμασταν πάντα. Απλώς απελευθερώνουμε την ταύτισή μας με αυτά που περιορίζουν και καλύπτουν την αληθινή μας φύση και ανοίγουμε στη διαχρονική ενότητα που παραμένει πάντα. Σε αυτό το ξύπνημα, συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει πραγματικά «κανείς» για να φωτιστεί. Είναι η απόλυτη αναγνώριση του εαυτού του.

Αυτή η προοπτική μπορεί να βοηθήσει τους πνευματικούς αναζητητές να αφήσουν τον ανθυγιεινό αγώνα και να ταυτιστούν λιγότερο με την προσωπική πτυχή του ταξιδιού. Δείχνει τη φώτιση όχι ως προσωπική έκβαση, αλλά μάλλον ως αποκάλυψη της αιώνιας παραμονής μας στην Τελική Πραγματικότητα - μια πραγματικότητα που ποτέ δεν έχουμε αφήσει πραγματικά. Μας καλεί απλά να απελευθερωθούμε και να ανοίξουμε, παραδομένοι σε αυτό που ήδη υπάρχει.

Συνοψίζοντας λοιπόν, μιλάμε για τη χρήση του διαλογισμού για να ξεπεράσουμε την ψευδαίσθηση των μορφών και να δούμε την απόλυτη πνευματική πραγματικότητα που διαπερνά όλη την ύπαρξη. Το Βασίλειο βρίσκεται μέσα, όχι σε κάποιο μακρινό μέρος ή χρόνο.

The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection

In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn.

This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation.

Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving.

The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole

The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence.

The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced.

Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers.

The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within.

Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding.

In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation.

The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self.

A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other.

And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom.

For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul.

…

Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός

Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη.

Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης.

Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας.

Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου.

Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης.

Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ.

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας.

Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας.

Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης.

Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό.

Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού.

Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο.

Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία.

Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Friday, July 7, 2023

The Land of "Nowhere"

The Land of "Nowhere"

The Kingdom beyond time and space

The Kingdom of God as a symbol for enlightenment or ultimate reality.

The illusion of time and space as obstacles to perceiving this Kingdom.

The restless, grasping mind as a veil over truth.

Meditation or stillness as a means of transcending illusion to see ultimate reality.

Enlightenment or spiritual awakening as realizing one has never left the Kingdom.

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright