CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
The Mystical Unity of Reality and Consciousness
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
*BOOKS*
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Sunday, 22 June, 2025

Friday, July 7, 2023

The Land of "Nowhere"

 


The Land of "Nowhere"

 

The Kingdom beyond time and space

The "Kingdom of God" or a state of spiritual enlightenment is not found in any particular place or time. It is beyond our ordinary conceptions of space and time. There is no linear path or process one can follow to reach this state. As long as one is seeking, struggling, thinking, judging, clinging to hopes or fears - one is trapped in illusion and unable to transcend to this higher state of being.

When the mind becomes still and silent, devoid of all mental activity and conceptual thinking, one realizes the Kingdom of God is all around and within. There are no limitations or boundaries of time and space in this state of consciousness. One has been immersed in it all along but unable to perceive it due to the restlessness and limited scope of the untrained mind.

Meditation, stillness and silence is a pathless path to spiritual enlightenment. By quieting the mind and transcending thought, one can awaken to the ultimate reality that exists here and now, everywhere and always. This is a message found in many spiritual and mystical traditions.

The central metaphors and ideas are:

The Kingdom of God as a symbol for enlightenment or ultimate reality.

In many religious traditions, the concept of the "Kingdom of God" or "Kingdom of Heaven" is used as a symbol to represent an ultimate spiritual realization, enlightenment, or awakening to a higher reality.

In Christianity, Jesus frequently speaks of the Kingdom of God in his teachings. He describes it as both a present reality and a future hope. On one hand, the kingdom is something believers can enter into now through faith in Jesus. But the kingdom is also something yet to fully come in the future. Jesus seems to use the kingdom as a symbol for a transcendent spiritual realm and the process of attaining salvation, revelation, and unity with God. 

In other religions as well, the concept of a "kingdom" or "reign" is used as a symbol for ultimate realization. In Buddhism, nirvana represents a state of enlightenment that transcends this world of illusion and suffering. The Sufi symbol of  "submission to God" denotes a realization of the ultimate oneness of God, and points to a surrender of the self to higher spiritual truth.

In summary, the Kingdom of God and similar concepts function as powerful symbols within religious traditions.  Represent ultimate spiritual enlightenment, a state in which the individual or community fully realizes higher spiritual realities and the true will of the divine.

The illusion of time and space as obstacles to perceiving this Kingdom.

The world we perceive through our physical senses seems dominated by time and space. Yet many spiritual traditions teach that time and space as we experience them are illusory veils that obscure our perception of a deeper spiritual Reality.  

According to these teachings, our true nature lies beyond space and time in a changeless dimension of pure consciousness - called variously God, Ultimate Reality, or the Self. Yet we become enmeshed in the illusion of separateness from this Reality due to the limitations of our physical senses and minds. We take the impermanent forms and structures of space and time to  be fixed and absolute.

To pierce the veil of time and space and directly perceive Ultimate Reality requires cultivating spiritual practices that transcend the physical and mental planes. Through meditation, advanced states of awareness are developed that grasp existence non-dually, with no sense of  separate subject or object. All distinctions of past, present and future, near and far fade away. In these glimpses of transcendent consciousness, one realizes both time and space as limited conceptual constructs that disappear into a changeless and formless ground of Being.

The very nature of that ground of Being defies description in terms of space and time. It cannot be located at any particular point, nor said to arise or pass away. Many mystics across traditions have described this timeless dimension of pure awareness, albeit only indirectly through metaphor and symbol. The goal of all spiritual practice, they teach, is to realize directly our true nature - beyond  time and space, form and thought - as one with Absolute Reality itself.

The restless, grasping mind as a veil over truth.

Our minds are constantly active, jumping from one thought to the next in a seemingly endless stream of restlessness. But this grasping, ever-changing mind can become a veil that obscures the deeper truth within us. When we identify so strongly with our thoughts and mental storylines, it becomes difficult to perceive reality as it actually is in the present moment. 

The ego, or sense of separate self, feeds on this mental  chaos. It craves the next idea, worry, or fantasy to perpetuate the illusion that we are just our thoughts and stories. But this leaves us disconnected from our true essence and the natural wisdom of our being. To see clearly, we must quiet the restless mind and realize that we are greater than our perpetually churning thoughts.

Many spiritual traditions teach that one must transcend the realm of thought to reach higher states of consciousness and glimpse truth. Meditation is one way to train the mind to rest in stillness and silence through mindfulness of breath, sound or mantra. When we observe the arising and passing of thoughts without attachment or aversion, the mind gradually calms. Over time we begin to realize there is a fundamental awareness prior to and beneath all mental activity. We find a peace and grounded presence that has been there all along, hidden by our grasping thoughts.

The still mind is like a clear pool that can reflect reality as it is. Our perspectives and preconceptions no longer distort and color what we see. This allows intuitions and wisdom to emerge from within, unfiltered by the ego's limited viewpoint. Insight arises from existence itself rather than our mental interpretations. We come to realize that truth lies not in the ever-changing realm of thought but in the changeless being that thinks. With regular practice of stilling the mind, we learn to reside more in our eternal nature and less in our fleeting mental constructs. And this is when we first begin to see.

Meditation or stillness as a means of transcending illusion to see ultimate reality.

Meditation and the attainment of stillness and silence of the mind have long been viewed as spiritual practices that can help us transcend the illusions of the material world and experience a deeper reality. Many spiritual traditions place meditation at the heart of their paths as a means of realization. 

The basic principle is that our usual waking state of mind is constantly active, thinking, planning, reacting to sensations and experiences. This constant stream of thoughts and mental chatter creates a veil that obscures our ability to see things as they truly are. Meditation, by calming and quieting the mind, temporarily lifts this veil and allows us to perceive reality more directly.  

When the mind becomes still, distinctions of objective and subjective, self and other begin to fade away. Clinging to conceptual and linguistic models no longer seems as important. There arises a state of pure presence and observing awareness. From this place, we realize our inherent interconnectedness with all things. We glimpse the oneness and unity underlying the diversity and multiplicity of manifest existence.

For many, this experience of transcending illusion and perceiving ultimate reality, however briefly, profoundly alters their perspective on life. It helps reveal the spiritual nature of all beings and things. The sense of separation falls away, to be replaced by compassion, love and wisdom.   

This glimpse of the transcendent through meditation can then influence our lives even during active states of mind. With practice, clarity and insight cultivated in stillness carry over into daily activities. We begin to relate to people and things with less conditioning and reactivity, perceiving their true nature more directly. The experience of unity helps blur the distinctions between "self" and "other" that give rise to craving, aversion and suffering.

In this way, meditation serves as a door to take us beyond our limited self-constructs and mental models, to experience a wisdom and liberation that illuminates illusions and transforms our everyday lives.

Enlightenment or spiritual awakening as realizing one has never left the Kingdom.

The concept of enlightenment or spiritual awakening often conjures ideas of radical personal transformation. People imagine coming to a profound realization that changes their view of themselves and the world forever. While this personal transformation may be part of the awakening process, the essence of enlightenment points to something deeper- a recognition that one has never truly left their innate state of unity with Ultimate Reality.

This perspective shifts the focus from one of personal striving and achievement to an opening to what is eternally and already present. It points to the way true nature, or Buddha nature, has never left us. The veil of illusion falls away, and we realize our essence has always been one with the Ultimate. There is nothing new to gain- only a deep releasing and surrendering into what already is.

Rather than a radical alteration of who we believe ourselves to be, enlightenment involves waking up to who we have always been. It is simply releasing our identification with what limits and veils our true nature, and opening to the timeless unity that ever remains. In this awakening, we realize there is really no "one" to become enlightened. It is the Ultimate recognizing itself.

This perspective may help spiritual seekers let go of unhealthy striving and identify less with the personal aspect of the journey. It points to enlightenment not as a personal outcome, but rather an unveiling of our eternal abiding within Ultimate Reality- a reality we have never truly left. It invites us to simply release and open, surrendering into what already is.

.

So in summary, it’s about using meditation to transcend the illusion of forms and see the ultimate spiritual reality that permeates all existence. The Kingdom is found inside, not in some distant place or time.

 

Το Βασίλειο πέρα από το χρόνο και τον χώρο

Η «Βασιλεία του Θεού» ή μια κατάσταση πνευματικής φώτισης δεν βρίσκεται σε κανένα συγκεκριμένο τόπο ή χρόνο. Είναι πέρα από τις συνηθισμένες αντιλήψεις μας για τον χώρο και τον χρόνο. Δεν υπάρχει γραμμική διαδρομή ή διαδικασία που μπορεί να ακολουθήσει κάποιος για να φτάσει σε αυτήν την κατάσταση. Όσο κάποιος αναζητά, αγωνίζεται, σκέφτεται, κρίνει, προσκολλάται σε ελπίδες ή φόβους - είναι παγιδευμένος στην ψευδαίσθηση και δεν μπορεί να προσεγγίσει σε αυτή την ανώτερη κατάσταση ύπαρξης.

Όταν ο νους γίνεται ακίνητος και σιωπηλός, χωρίς καμία νοητική δραστηριότητα και εννοιολογική σκέψη, συνειδητοποιεί κανείς ότι η Βασιλεία του Θεού είναι παντού και μέσα. Δεν υπάρχουν περιορισμοί ή όρια χρόνου και χώρου σε αυτή την κατάσταση συνείδησης. Κάποιος είναι βυθισμένος σε αυτό όλη την ώρα αλλά δεν μπορεί να το αντιληφθεί λόγω της ανησυχίας και του περιορισμένου πεδίου εφαρμογής του ανεκπαίδευτου μυαλού.

Ο διαλογισμός, η ησυχία και η σιωπή είναι μονοπάτι χωρίς μονοπάτι προς την πνευματική φώτιση. Ηρεμώντας το μυαλό και υπερβαίνοντας τη σκέψη, μπορεί κανείς να αφυπνιστεί στην απόλυτη πραγματικότητα που υπάρχει εδώ και τώρα, παντού και πάντα. Αυτό είναι ένα μήνυμα που βρίσκεται σε πολλές πνευματικές και μυστικιστικές παραδόσεις.

Οι κεντρικές μεταφορές και ιδέες είναι:

1. Η Βασιλεία του Θεού ως σύμβολο φώτισης ή τελικής πραγματικότητας.

Σε πολλές θρησκευτικές παραδόσεις, η έννοια του «Βασιλείου του Θεού» ή του «Βασιλείου των Ουρανών» χρησιμοποιείται ως σύμβολο για να αντιπροσωπεύσει μια τελική πνευματική συνειδητοποίηση, φώτιση ή αφύπνιση σε μια ανώτερη πραγματικότητα.

Στον Χριστιανισμό, ο Ιησούς μιλάει συχνά για τη Βασιλεία του Θεού στις διδασκαλίες του. Το περιγράφει τόσο ως παρούσα πραγματικότητα όσο και ως μελλοντική ελπίδα. Από τη μια πλευρά, το βασίλειο είναι κάτι στο οποίο οι πιστοί μπορούν να εισέλθουν τώρα μέσω της πίστης στον Ιησού. Αλλά το βασίλειο είναι επίσης κάτι που πρέπει να έρθει πλήρως στο μέλλον. Ο Ιησούς φαίνεται να χρησιμοποιεί τη βασιλεία ως σύμβολο για ένα υπερβατικό πνευματικό βασίλειο και τη διαδικασία επίτευξης σωτηρίας, αποκάλυψης και ενότητας με τον Θεό.

Και σε άλλες θρησκείες, η έννοια του "βασιλείου" ή "βασιλείας" χρησιμοποιείται ως σύμβολο για την τελική υλοποίηση. Στον Βουδισμό, η νιρβάνα αντιπροσωπεύει μια κατάσταση φώτισης που υπερβαίνει αυτόν τον κόσμο της ψευδαίσθησης και του πόνου. Το σύμβολο των Σούφι της «υποταγής στον Θεό» υποδηλώνει την συνειδητοποίηση της απόλυτης ενότητας του Θεού και δείχνει την παράδοση του εαυτού στην ανώτερη πνευματική αλήθεια.

Συνοψίζοντας, η Βασιλεία του Θεού και παρόμοιες έννοιες λειτουργούν ως ισχυρά σύμβολα στις θρησκευτικές παραδόσεις. Αντιπροσωπεύουν την απόλυτη πνευματική φώτιση, μια κατάσταση στην οποία το άτομο ή η κοινότητα συνειδητοποιεί πλήρως τις ανώτερες πνευματικές πραγματικότητες και την αληθινή θέληση του θείου.

2. Η ψευδαίσθηση του χρόνου και του χώρου ως εμπόδια για την αντίληψη αυτού του Βασιλείου.

Ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε μέσω των φυσικών μας αισθήσεων φαίνεται να κυριαρχείται από τον χρόνο και τον χώρο. Ωστόσο, πολλές πνευματικές παραδόσεις διδάσκουν ότι ο χρόνος και ο χώρος καθώς τους βιώνουμε είναι απατηλά πέπλα που συσκοτίζουν την αντίληψή μας για μια βαθύτερη πνευματική Πραγματικότητα.

Σύμφωνα με αυτές τις διδασκαλίες, η αληθινή μας φύση βρίσκεται πέρα από τον χώρο και τον χρόνο σε μια αμετάβλητη διάσταση καθαρής συνείδησης - που ονομάζεται διαφορετικά Θεός, Τελική Πραγματικότητα ή Εαυτός. Ωστόσο, μπλέκουμε στην ψευδαίσθηση της χωριστικότητας από αυτή την Πραγματικότητα λόγω των περιορισμών των φυσικών αισθήσεων και του μυαλού μας. Θεωρούμε ότι οι μόνιμες μορφές και δομές του χώρου και του χρόνου είναι σταθερές και απόλυτες.

Για να διαπεράσει κανείς το πέπλο του χρόνου και του χώρου και να αντιληφθεί άμεσα την Τελική Πραγματικότητα απαιτεί καλλιέργεια πνευματικών πρακτικών που υπερβαίνουν το φυσικό και νοητικό επίπεδο. Μέσω του διαλογισμού, αναπτύσσονται προηγμένες καταστάσεις επίγνωσης που αντιλαμβάνονται την ύπαρξη μη δυαδικά, χωρίς αίσθηση ξεχωριστού υποκειμένου ή αντικειμένου. Όλες οι διακρίσεις του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, κοντά και μακριά εξαφανίζονται. Σε αυτές τις αναλαμπές της υπερβατικής συνείδησης, αντιλαμβάνεται κανείς τόσο τον χρόνο όσο και τον χώρο ως περιορισμένες εννοιολογικές κατασκευές που εξαφανίζονται σε ένα αμετάβλητο και άμορφο έδαφος του Είναι.

Η ίδια η φύση αυτού του εδάφους του Είναι αψηφά την περιγραφή από άποψη χώρου και χρόνου. Δεν μπορεί να εντοπιστεί σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο, ούτε να ειπωθεί ότι προέκυψε ή διαλύθηκε. Πολλοί μυστικιστές σε όλες τις παραδόσεις έχουν περιγράψει αυτή τη διαχρονική διάσταση της καθαρής επίγνωσης, αν και μόνο έμμεσα μέσω της μεταφοράς και του συμβόλου. Ο στόχος κάθε πνευματικής πρακτικής, διδάσκουν, είναι να συνειδητοποιήσουμε άμεσα την αληθινή μας φύση - πέρα από τον χρόνο και τον χώρο, τη μορφή και τη σκέψη - ως ένα με την ίδια την Απόλυτη Πραγματικότητα.

3. Το ανήσυχο, πιασμένο μυαλό ως πέπλο πάνω από την αλήθεια.

Το μυαλό μας είναι συνεχώς ενεργό, πηδώντας από τη μια σκέψη στην άλλη σε ένα φαινομενικά ατελείωτο ρεύμα ανησυχίας. Αλλά αυτό το πιασμένο, διαρκώς μεταβαλλόμενο μυαλό μπορεί να γίνει ένα πέπλο που κρύβει τη βαθύτερη αλήθεια μέσα μας. Όταν ταυτιζόμαστε τόσο έντονα με τις σκέψεις και τις διανοητικές μας ιστορίες, γίνεται δύσκολο να αντιληφθούμε την πραγματικότητα όπως είναι στην πραγματικότητα στην παρούσα στιγμή.

Το εγώ, ή η αίσθηση του ξεχωριστού εαυτού, τρέφεται από αυτό το ψυχικό χάος. Λαχταράει την επόμενη ιδέα, ανησυχία ή φαντασίωση για να διαιωνίσει την ψευδαίσθηση ότι είμαστε απλώς οι σκέψεις και οι ιστορίες μας. Αλλά αυτό μας αφήνει αποσυνδεδεμένους από την αληθινή μας ουσία και τη φυσική σοφία της ύπαρξής μας. Για να δούμε καθαρά, πρέπει να ηρεμήσουμε το ανήσυχο μυαλό και να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε μεγαλύτεροι από τις διαρκώς αναταράσσουσες σκέψεις μας.

Πολλές πνευματικές παραδόσεις διδάσκουν ότι κάποιος πρέπει να ξεπεράσει το βασίλειο της σκέψης για να φτάσει σε υψηλότερες καταστάσεις συνείδησης και να δει την αλήθεια. Ο διαλογισμός είναι ένας τρόπος για να εκπαιδεύσετε το μυαλό να ξεκουράζεται σε ηρεμία και σιωπή μέσω της επίγνωσης της αναπνοής, του ήχου ή του μάντρα. Όταν παρατηρούμε την εμφάνιση και το πέρασμα των σκέψεων χωρίς προσκόλληση ή αποστροφή, ο νους σταδιακά ηρεμεί. Με τον καιρό αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι υπάρχει μια θεμελιώδης επίγνωση πριν και κάτω από κάθε νοητική δραστηριότητα. Βρίσκουμε μια γαλήνη και προσγειωμένη παρουσία που ήταν εκεί καθ' όλη τη διάρκεια, κρυμμένη από τις συλλαμβανόμενες σκέψεις μας.

Το ακίνητο μυαλό είναι σαν μια καθαρή λίμνη που μπορεί να αντανακλά την πραγματικότητα όπως είναι. Οι προοπτικές και οι προκαταλήψεις μας δεν αλλοιώνουν και χρωματίζουν πλέον αυτό που βλέπουμε. Αυτό επιτρέπει στις διαισθήσεις και τη σοφία να αναδυθούν από μέσα, αφιλτράριστα από την περιορισμένη οπτική γωνία του εγώ. Η ενόραση προκύπτει από την ίδια την ύπαρξη παρά από τις νοητικές μας ερμηνείες. Συνειδητοποιούμε ότι η αλήθεια δεν βρίσκεται στο διαρκώς μεταβαλλόμενο βασίλειο της σκέψης αλλά στο αμετάβλητο ον που σκέφτεται. Με την τακτική εξάσκηση της ηρεμίας του νου, μαθαίνουμε να μένουμε περισσότερο στην αιώνια φύση μας και λιγότερο στα φευγαλέα νοητικά μας κατασκευάσματα. Και αυτό είναι όταν αρχίζουμε να βλέπουμε για πρώτη φορά.

4. Ο διαλογισμός ή η ακινησία ως μέσο υπέρβασης της ψευδαίσθησης για να δεις την απόλυτη πραγματικότητα.

Ο διαλογισμός και η επίτευξη της ακινησίας και της σιωπής του νου θεωρούνται από καιρό ως πνευματικές πρακτικές που μπορούν να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε τις ψευδαισθήσεις του υλικού κόσμου και να βιώσουμε μια βαθύτερη πραγματικότητα. Πολλές πνευματικές παραδόσεις τοποθετούν τον διαλογισμό στην καρδιά των μονοπατιών τους ως μέσο πραγματοποίησης.

Η βασική αρχή είναι ότι η συνήθης εγρήγορση του νου μας είναι συνεχώς ενεργή, σκέφτεται, σχεδιάζει, αντιδρά σε αισθήσεις και εμπειρίες. Αυτή η συνεχής ροή σκέψεων και διανοητικής φλυαρίας δημιουργεί ένα πέπλο που κρύβει την ικανότητά μας να βλέπουμε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Ο διαλογισμός, ηρεμώντας και καθησυχάζοντας το μυαλό, σηκώνει προσωρινά αυτό το πέπλο και μας επιτρέπει να αντιληφθούμε την πραγματικότητα πιο άμεσα.

Όταν ο νους ακινητοποιείται, οι διακρίσεις αντικειμενικού και υποκειμενικού, εαυτού και άλλου αρχίζουν να σβήνουν. Η προσκόλληση σε εννοιολογικά και γλωσσικά μοντέλα δεν φαίνεται πλέον τόσο σημαντική. Υπάρχει μια κατάσταση καθαρής παρουσίας και παρατήρησης επίγνωσης. Από αυτό το μέρος, συνειδητοποιούμε την εγγενή διασύνδεσή μας με όλα τα πράγματα. Βλέπουμε την μοναδικότητα και την ενότητα που κρύβεται πίσω από την ποικιλομορφία και την πολλαπλότητα της έκδηλης ύπαρξης.

Για πολλούς, αυτή η εμπειρία της υπέρβασης της ψευδαίσθησης και της αντίληψης της τελικής πραγματικότητας, ωστόσο εν συντομία, αλλάζει βαθιά την οπτική τους για τη ζωή. Βοηθά στην αποκάλυψη της πνευματικής φύσης όλων των όντων και των πραγμάτων. Η αίσθηση του χωρισμού φεύγει μακριά, για να αντικατασταθεί από τη συμπόνια, την αγάπη και τη σοφία.

Αυτή η ματιά του υπερβατικού μέσω του διαλογισμού μπορεί στη συνέχεια να επηρεάσει τη ζωή μας ακόμη και σε ενεργές καταστάσεις του νου. Με την εξάσκηση, τη σαφήνεια και τη διορατικότητα που καλλιεργούνται σε ηρεμία μεταφέρονται στις καθημερινές δραστηριότητες. Αρχίζουμε να σχετιζόμαστε με ανθρώπους και πράγματα με λιγότερη προετοιμασία και αντιδραστικότητα, αντιλαμβανόμενοι την πραγματική τους φύση πιο άμεσα. Η εμπειρία της ενότητας βοηθά να ξεκαθαρίσουν οι διακρίσεις μεταξύ «εαυτού» και «άλλου» που προκαλούν λαχτάρα, αποστροφή και ταλαιπωρία.

Με αυτόν τον τρόπο, ο διαλογισμός χρησιμεύει ως πόρτα για να μας οδηγήσει πέρα από τις περιορισμένες αυτοκατασκευές και νοητικά μοντέλα μας, να βιώσουμε μια σοφία και απελευθέρωση που φωτίζει τις ψευδαισθήσεις και μεταμορφώνει την καθημερινότητά μας.

5. Φώτιση ή πνευματική αφύπνιση ως συνειδητοποίηση ότι κανείς δεν έχει φύγει ποτέ από το Βασίλειο.

Η έννοια της φώτισης ή της πνευματικής αφύπνισης προκαλεί συχνά ιδέες ριζικής προσωπικής μεταμόρφωσης. Οι άνθρωποι οραματίζονται ότι έρχονται σε μια βαθιά συνειδητοποίηση που αλλάζει την άποψή τους για τον εαυτό τους και τον κόσμο για πάντα. Ενώ αυτή η προσωπική μεταμόρφωση μπορεί να είναι μέρος της διαδικασίας αφύπνισης, η ουσία της φώτισης υποδεικνύει κάτι βαθύτερο - την αναγνώριση ότι ποτέ κανείς δεν εγκατέλειψε πραγματικά την έμφυτη κατάσταση της ενότητάς του με την Τελική Πραγματικότητα.

Αυτή η προοπτική μετατοπίζει την εστίαση από την προσωπική προσπάθεια και τα επιτεύγματα σε ένα άνοιγμα σε αυτό που είναι αιώνια και ήδη παρόν. Δείχνει τον τρόπο με τον οποίο η αληθινή φύση, ή η φύση του Βούδα, δεν μας άφησε ποτέ. Το πέπλο της ψευδαίσθησης πέφτει μακριά, και συνειδητοποιούμε ότι η ουσία μας ήταν πάντα ένα με το Απόλυτο. Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο να κερδίσεις - μόνο μια βαθιά απελευθέρωση και παράδοση σε αυτό που ήδη υπάρχει.

Αντί για μια ριζική αλλαγή του ποιοι πιστεύουμε ότι είμαστε, η φώτιση περιλαμβάνει το να ξυπνήσουμε σε αυτό που ήμασταν πάντα. Απλώς απελευθερώνουμε την ταύτισή μας με αυτά που περιορίζουν και καλύπτουν την αληθινή μας φύση και ανοίγουμε στη διαχρονική ενότητα που παραμένει πάντα. Σε αυτό το ξύπνημα, συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει πραγματικά «κανείς» για να φωτιστεί. Είναι η απόλυτη αναγνώριση του εαυτού του.

Αυτή η προοπτική μπορεί να βοηθήσει τους πνευματικούς αναζητητές να αφήσουν τον ανθυγιεινό αγώνα και να ταυτιστούν λιγότερο με την προσωπική πτυχή του ταξιδιού. Δείχνει τη φώτιση όχι ως προσωπική έκβαση, αλλά μάλλον ως αποκάλυψη της αιώνιας παραμονής μας στην Τελική Πραγματικότητα - μια πραγματικότητα που ποτέ δεν έχουμε αφήσει πραγματικά. Μας καλεί απλά να απελευθερωθούμε και να ανοίξουμε, παραδομένοι σε αυτό που ήδη υπάρχει.

.

Συνοψίζοντας λοιπόν, μιλάμε για τη χρήση του διαλογισμού για να ξεπεράσουμε την ψευδαίσθηση των μορφών και να δούμε την απόλυτη πνευματική πραγματικότητα που διαπερνά όλη την ύπαρξη. Το Βασίλειο βρίσκεται μέσα, όχι σε κάποιο μακρινό μέρος ή χρόνο.

 


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 14. The Invisible Thread: A Journey Beyond the Veil of Being
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter 14. The Buddha (The Awakened)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
(Atma Bodha - By Adi Sankaracharya) / The Radiance of the Self: From Purity to Immortality (Verses 66-68)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / 14. The Flame of True Learning

14. The Flame of True Learning

 

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

 

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

 

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

 

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

 

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

 

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

 

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

 

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

 

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

 

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

 

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

 

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

 

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

 

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

 

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

 

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

 

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

 

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

 

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~