Philosophy and Religion Today: The One Reality Theory
CONSCIOUSNESS (or any consciousness) has an Objective Nature regardless
of what Consciousness perceives, that is, regardless of any subjective
perceptions. This Objective Nature, the Deeper Nature of all consciousness can
only be explored experientially, when we transcend all individual mental or
other activities. To do this we start from the Given Consciousness in whatever
state it is. We just have to go beyond individual activities.
Of course, over the course of history, the perception of Real Nature
(the Objective Nature, the Ultimate Reality, our Deepest Being) has changed.
And the Given Consciousness of modern man is much closer to Reality than was
the Given Consciousness of primitive man. Philosophical and Religious
experience approached Truth more closely and the Objective Nature of
Consciousness became more distinct.
In the last two millennia, philosophies and religions have prevailed
which perceive that there is One and Only Reality, One and Only Being, to Whom
all being refers.
2500 years ago Plato posited the Being, the "completely
being", as the Basis to which all being referred. The "perfectly
is" is an Objective Principle, beyond the understanding, it is not a
general idea that we grasp with thought. Much later, a few centuries ago, Hegel
essentially identified COGNITION with BEING, thus giving BEING not an essential
nature but a dynamic activity. BEING (IS) is not Substance it is Energy, a
state of consciousness. This IS contains everything. To This IS refer all
states of consciousness, all phenomena. In the last century existential
philosophers approached through Given Consciousness the PURE IS as Ourselves,
our True Nature.
Along the same path great religious movements, such as Buddhism or
Vedanta , arrived at the One Reality, the One and Only, in Which all merge.
Even religions that perceived the Ultimate Reality as something Indefinable,
Whose only Image, the Universal Logos, we can approach, such as Christianity,
reached through some of their representatives, the perception that Only God
Exists and that we can perceive God only when the mind is emptied of all its
individual elements. For Islamic Sufis there is nothing but God, the ego is a
blasphemy. Only when any individual perception is eliminated do we reach what
they define as fana fi'llah (extinguishment in God) .
So, if a philosophical view, or a religious view, is to be adopted in
the twenty-first century, it must perceive Reality as One and United, Within
Which all other realities merge. Like it or not, our OBJECTIVE NATURE is
Eternal, Immutable, Complete. Not dropped, not saved. All these are only
superficial changes. We belong to the Absolute, whatever stupid given
consciousness we experience. The sooner we figure it out,
the better.
…
Η Φιλοσοφία και η Θρησκεία Σήμερα: Η Θεωρία της Μιας Πραγματικότητας
Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (η οποιαδήποτε συνείδηση) έχει μία Αντικειμενική
Φύση άσχετα από το τι αντιλαμβάνεται η Συνείδηση, άσχετα δηλαδή από τις όποιες
υποκειμενικές αντιλήψεις. Αυτή η Αντικειμενική Φύση, η Βαθύτερη Φύση της κάθε
συνείδησης μπορεί να διερευνηθεί μόνο βιωματικά, όταν υπερβαίνουμε όλες τις
ατομικές νοητικές ή άλλες δραστηριότητες. Για να γίνει αυτό ξεκινάμε από την
Δεδομένη Συνείδηση σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται. Απλά πρέπει να υπερβούμε
τις ατομικές δραστηριότητες.
Βέβαια, στην διάρκεια της ιστορίας, η αντίληψη για την
Πραγματική Φύση (την Αντικειμενική Φύση, την Ύστατη Πραγματικότητα, το Βαθύτερο
Είναι μας) έχει αλλάξει. Και η Δεδομένη Συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου είναι
πολύ πιο κοντά στην Πραγματικότητα από ό,τι ήταν η Δεδομένη Συνείδηση του
πρωτόγονου ανθρώπου. Η Φιλοσοφική και Θρησκευτική εμπειρία προσέγγισε την
Αλήθεια σε μεγαλύτερο βαθμό και η Αντικειμενική Φύση της Συνείδησης έγινε πιο
ευδιάκριτη.
Τις δύο τελευταίες χιλιετηρίδες επικράτησαν φιλοσοφικές
αντιλήψεις και θρησκείες που αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει Μία και Μόνη
Πραγματικότητα, Ένα και Μοναδικό Είναι, στο Οποίο αναφέρεται κάθε είναι.
Πριν 2500 χρόνια ο Πλάτωνας έθετε το Όντως Ον, το «τελείως
είναι», σαν την Βάση στην Οποία αναφερόταν κάθε είναι. Το «τελείως είναι» είναι
Αντικειμενική Αρχή, πέραν της νοήσεως, δεν είναι μία γενική ιδέα που
συλλαμβάνουμε με την σκέψη. Πολύ αργότερα, λίγους αιώνες πριν, ο Χέγγελ ταύτιζε
ουσιαστικά το ΝΟΕΙΝ με το ΕΙΝΑΙ δίνοντας έτσι στο ΕΙΝΑΙ όχι μία ουσιαστική φύση
αλλά μία δυναμική δραστηριότητα. Το ΕΙΝΑΙ δεν είναι Ουσία είναι Ενέργεια,
συνειδησιακή κατάσταση. Αυτό το ΕΙΝΑΙ περιέχει τα πάντα. Σε Αυτό το ΕΙΝΑΙ
αναφέρονται όλες οι συνειδησιακές καταστάσεις, όλα τα φαινόμενα. Τον περασμένο
αιώνα οι υπαρξιστές φιλόσοφοι προσέγγισαν μέσα από την Δεδομένη Συνείδηση το
ΚΑΘΑΡΟ ΕΙΝΑΙ σαν την Ίδια, την Πραγματική Φύση μας.
Στον ίδιο δρόμο μεγάλα θρησκευτικά κινήματα, όπως ο Βουδισμός
ή το Βεδάντα, έφτασαν στην Ίδια Πραγματικότητα, την Μία και Μοναδική, μέσα στην
Οποία συγχωνεύονται όλα. Ακόμα και θρησκείες που αντιλαμβάνονταν την Ύστατη
Πραγματικότητα σαν κάτι Απροσδιόριστο, του Οποίου μόνο την Εικόνα, τον
Παγκόσμιο Λόγο, μπορούμε να προσεγγίσουμε, όπως ο χριστιανισμός, έφτασαν μέσω
ορισμένων εκπροσώπων τους, στην αντίληψη ότι Μόνο ο Θεός Υπάρχει κι ότι
μπορούμε να αντιληφθούμε τον Θεό μόνο όταν ο νους κενωθεί από όλα τα ατομικά
στοιχεία του. Για τους ισλαμιστές σούφι δεν υπάρχει τίποτα άλλο από τον Θεό, το
εγώ αποτελεί μία βλαστήμια. Μονάχα όταν οποιαδήποτε ατομική αντίληψη εξαλειφθεί
φτάνουμε σε αυτό που ορίζουν σαν φανά φι ΄λλαχ (σβήσιμο μέσα στον Θεό).
Αν πρόκειται λοιπόν να υιοθετηθεί μία φιλοσοφική άποψη, ή μία
θρησκευτική αντίληψη, τον εικοστό πρώτο αιώνα, αυτή θα πρέπει να αντιλαμβάνεται
την Πραγματικότητα σαν Μία και Ενιαία, Εντός της Οποίας συγχωνεύονται όλες οι
άλλες πραγματικότητες. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, είτε μας αρέσει, είτε όχι, η
ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΦΥΣΗ μας είναι Αιώνια, Αναλλοίωτη, Πλήρης. Δεν εκπίπτει, δεν
διασώζεται. Όλα αυτά είναι μόνο επιφανειακές μεταβολές. Ανήκουμε στο Απόλυτο,
όποια ηλίθια δεδομένη συνείδηση κι αν βιώνουμε. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε,
τόσο καλύτερα.
