CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
The Mystical Essence of Presence and Perception
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
Going with the Flow (2)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Sunday, 15 March, 2025

Sunday, December 10, 2017

Jesus of Our Heart

The True Knowledge

To Live in Reality means to perceive immediately, clearly, truly and completely, everything that happens. Logically, this means that our own (ontological) situation plays a primary role here, i.e. "from where" we see and not "how" or "what" we see. In other words, to truly live, to have true knowledge, we ourselves must be in a "position" to see, to perceive correctly, to fully understand. To come to this state of True Seeing, of Real Perception, we need to just Let Natural Perception Work unimpeded by external activities, without interference. This State of Awakening, Inner Perception and Understanding, can be described as Direct, Clear, Natural, uninterfered, Vision. A State of Full Awareness where there is no thought processing or other interference. It is the real state of True Meditation (of Inner Tradition), Full Realization.

So, if we want to know, to know truly, what is happening, our Nature, the Depth, the Extent of Existence, to know what is What people call God, what is Existence, what is really man, if we want in other words to really live, in the real world and not in the worlds of thought or imagination, we need to see this way. But when you tell people to see in this way it seems terribly difficult for them because they have learned to operate through thought. To “step out” completely from all this human activity, perception and life, is like a step into the existential void. What happens when we stop thinking? What will happen to the ego? Is a state possible where there is no thought, ego, but still a perception of existence? What kind of existence? If we are not me then what do we perceive to be? In reality all these questions and anxieties are foolish thoughts of the ego. The truth is that when you "Take" this existential step you do not sink into existential chaos but "Emerge" into a New Perception of Existence, without ego. You just do it. You just switch to the other state. It is necessary here to trust, to believe, in your Nature, in the Truth, in God. This is the meaning and content of the Faith that Jesus was talking about. Believe and you will be able to move mountains.

The Real Jesus

Who Was Jesus Really? What was? What is Jesus? Who will answer? We can know the True Jesus only in the way we have discussed above. With an Inner Shift of Perception beyond thought and ego, Directly, Naturally, Quietly, Objectively and Integrally. Such a Vision of Reality (the Inner Eye) is characterized as Inner in relation to the outer approach of men through thought. Thinking is a human ability that all people have, to a greater or lesser extent. It is easy to think, to consider something as an object of thought, to define it, to talk about it, in words. But this approach is childish when we talk about important things such as True Nature, Human nature, God, Jesus, Religious experience, Truth. The Truth, Jesus, we can only truly know him internally, directly.

Jesus Himself, Was, Is, in such a Spiritual State that He has no ego, He has no "person". Ever since He walked the earth He has been Elevated to an Objective Spiritual State. Jesus is Divine Energy, Spirit, God (not a person). This is the Ascension of Jesus (the son of man, the Son of God) to the Father. So we can know Jesus exactly as What He Was, as He Is, as an Objective State of the Soul (of the Soul that We Are Ourselves), as a Spiritual State, as Spiritual Energy, as Life. In this sense Jesus is the Way to Divinity. To Approach Jesus Rightly, Internally, Directly, means to Become One with Him, to Become Him, to Acquire "Christ's Mind", Christ Consciousness, to no longer live we (the old self) but for Him to Live in us. If Paul, the Apostle of the Gentiles, with his action organized an external church, but with his "Epistles" he revealed the Infinite Depth of the Godhead, how man can become God (or more correctly, how he can understand, realize, that It has always been in the Bays of the Father, that true life is the Life of God, Within God).

The True Prayer

Practically speaking, beyond external cults and intellectual faith and knowledge and theology and all human vanities, men can only follow one path to Truth. This Way Within them, the Way of Jesus, for the Kingdom of Heaven is within us. We enter within ourselves with Recollection, that is, the rejection of all external activities. And Here, Within Us, We Meet Within Our Own Nature, Christ, the Inner Master, the Son of God, the Pre-Eternal Logos, who is the Image of the Invisible God, God. And Through the Logos and Ascension We Reach Father God. This is the Inner Way of Jesus. This He taught the people.

After all, what is Jesus? What did He Teach About God, About Man, About Himself? What Jesus Revealed is that Man (and Jesus Himself Is the Living Example) Has a Spiritual Nature, He is a Free Soul, which has no relation to external activities, external life, the external world. Our True Home, as Jesus Taught, Is in the Bays of the Father, outside of Creation, Within the Light Embracing "Creation" that lives and breathes in the Bays of the Father, in True Life, in Eternal Life.

The True Prayer of Jesus is the Prayer of Silence, of Silence of thoughts, of Perpetual Awakening (Nepsis, or wakefulness or watchfulness), of Vigilance, of Awakened Perception that Experiences Here, Now, everything that happens, that is, that Works Naturally, Immediately, without "efforts" (of the intellect, of the ego), or interference. In fact, it takes a lot of intensity and determination (because of our limitations and attachments) to Surrender to our Nature, to our Divine Nature, to God. It seems like a huge effort (to get rid of our delusions) when it is just the opposite, namely the rejection of all "effort". It is Absolute Spiritual Relaxation, which Leads us to the Inner Life, to True Existence. The True Jesus Prayer means the Transition from external activity to Internal Perception. This is even seen in our action in the body. From the outer brain (and thought and senses and activity in the outer world) We move to the “Inner”, to the “Heart of the Brain', to our “Heart”. And here we have the Experience of Christ, of the Three States of the Logos, of God. After Such a Mystical Experience We Are Realized by This Higher Spiritual Position and the Outer World. The Spirit Embraces the world and the world is "within" us, as an experience of our Consciousness.

So, if we want to find the True Jesus there is only one way, to Find Him as our True Nature, Within us, within our "Heart", within the "Heart of Existence". This is the Jesus of our "Heart". Jesus is nowhere else, not out there in the world or in the man-made temples, not in the theatrical mysteries of men, not in some imaginary heavens (that men "made" with their thinking). The Real Jesus Is Spiritual Experience, Is Life, Is Truth, Is Freedom. The Real Jesus Is Us, each of us (even if we don't know it). And as the True Jesus (who once "walked" the earth) taught us, this Jesus is One with the Father. We are One with the Father. Always. Forever. There Is Nothing Else, Only God.

...
Η Αληθινή Γνώση

Να Ζούμε στην Πραγματικότητα σημαίνει να αντιλαμβανόμαστε άμεσα, καθαρά, αληθινά κι ολοκληρωμένα, ό,τι συμβαίνει. Λογικά αυτό σημαίνει ότι εδώ πρωτεύοντα ρόλο παίζει η δική μας (οντολογική) κατάσταση, δηλαδή το από «που» βλέπουμε κι όχι το «πως» ή το «τι» βλέπουμε. Με άλλα λόγια, για να ζούμε πραγματικά, για να έχουμε αληθινή γνώση, πρέπει εμείς οι ίδιοι να είμαστε σε «θέση» να βλέπουμε, να αντιλαμβανόμαστε ορθά, να κατανοούμε πλήρως. Για να έρθουμε σε αυτή την κατάσταση της Αληθινής Όρασης, της Πραγματικής Αντίληψης, χρειάζεται ακριβώς να Αφήσουμε την Φυσική Αντίληψη να Λειτουργήσει ανηπερέαστη από εξωτερικές δραστηριότητες, χωρίς παρεμβάσεις. Αυτή η Κατάσταση Αφύπνισης, Εσωτερικής Αντίληψης και Κατανόησης, μπορεί να χαρακτηριστεί σαν Άμεση, Καθαρή, Φυσική, χωρίς παρεμβάσεις, Όραση. Μια Κατάσταση Πλήρους Αντίληψης όπου δεν υπάρχει επεξεργασία της σκέψης ούτε άλλη παρέμβαση. Είναι η πραγματική κατάσταση του Αληθινού Διαλογισμού (της Εσωτερικής Παράδοσης), η Πλήρης Αντίληψη.
Αν λοιπόν θέλουμε να γνωρίσουμε, να γνωρίσουμε αληθινά, αυτό που συμβαίνει, την Φύση μας, το Βάθος, την Έκταση της Ύπαρξης, να γνωρίσουμε τι είναι Αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν Θεό, τι είναι η Ύπαρξη, τι είναι πραγματικά ο άνθρωπος, αν θέλουμε με άλλα λόγια να ζούμε πραγματικά, στον πραγματικό κόσμο κι όχι στους κόσμους της σκέψης ή της φαντασίας, χρειάζεται να δούμε με αυτόν τον τρόπο. Όταν λες όμως στους ανθρώπους να δουν με αυτόν τον τρόπο τους φαίνεται τρομερά δύσκολο γιατί έχουν μάθει να λειτουργούν μέσα από τη σκέψη. Το να
«βγουν» τελείως έξω από όλη αυτή την ανθρώπινη δραστηριότητα, αντίληψη και ζωή, μοιάζει με ένα βήμα στο υπαρξιακό κενό. Τι θα συμβεί όταν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε; Τι θα συμβεί στο εγώ; Είναι δυνατή μια κατάσταση όπου δεν υπάρχει σκέψη, εγώ, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει αντίληψη ύπαρξης; Τι είδους ύπαρξης; Αν δεν είμαστε εγώ τότε τι αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει; Στην πραγματικότητα όλα αυτά τα ερωτήματα κι οι αγωνίες είναι ανόητες σκέψεις του εγώ. Η αλήθεια είναι ότι όταν το «Κάνεις» αυτό το υπαρξιακό βήμα δεν βυθίζεσαι στο υπαρξιακό χάος αλλά «Αναδύεσαι» σε μια Νέα Αντίληψη της Ύπαρξης, χωρίς εγώ. Απλά το κάνεις. Απλά μεταβαίνεις στην άλλη κατάσταση. Χρειάζεται εδώ να εμπιστευθείς, να πιστέψεις, στην Φύση σου, στην Αλήθεια, στο Θεό. Αυτό είναι το νόημα και το περιεχόμενο της Πίστης για την οποία μιλούσε ο Ιησούς. Πίστεψε και θα μπορείς να μετακινείς βουνά.

Ο Αληθινός Ιησούς
Ποιος ήταν πραγματικά ο Ιησούς; Τι ήταν; Τι είναι ο Ιησούς; Ποιος θα απαντήσει; Μπορούμε να γνωρίσουμε τον Αληθινό Ιησού μόνο με τον τρόπο που αναλύσαμε πιο πάνω. Με μια Εσωτερική Μετατόπιση της Αντίληψης πέρα από την σκέψη και το εγώ, Άμεσα, Φυσικά, Ήσυχα, Αντικειμενικά κι Ολοκληρωμένα. Μια τέτοια Όραση της Πραγματικότητας (ο Εσωτερικός Οφθαλμός) χαρακτηρίζεται σαν Εσωτερική σε σχέση με την εξωτερική προσέγγιση των ανθρώπων μέσω της σκέψης. Η σκέψη  είναι μια ανθρώπινη δυνατότητα που έχουν όλοι οι άνθρωποι, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Είναι εύκολο να σκεφτείς, να θεωρήσεις κάτι σαν αντικείμενο της σκέψης, να το ορίσεις, να μιλήσεις για αυτό, με λέξεις. Αυτή όμως η προσέγγιση είναι παιδιάστικη όταν μιλάμε για σημαντικά πράγματα όπως είναι η Αληθινή Φύση, η Ανθρώπινη φύση, ο Θεός, ο Ιησούς, η Θρησκευτική εμπειρία, η Αλήθεια. Την Αλήθεια, τον Ιησού, μπορούμε να τον γνωρίσουμε πραγματικά μόνο εσωτερικά, άμεσα.
Ο Ιησούς ο Ίδιος, Ήταν, Είναι, σε μια τέτοια Πνευματική Κατάσταση που δεν έχει εγώ, δεν έχει «πρόσωπο». Ήδη από την Εποχή που περπατούσε στην γη Είναι Ανυψωμένος σε μια Αντικειμενική Πνευματική Κατάσταση. Ο Ιησούς Είναι Θεία Ενέργεια, Πνεύμα, Θεός (όχι κάποιο πρόσωπο). Αυτή είναι ή Ύψωση του Ιησού (του υιού του ανθρώπου, του Υιού του Θεού) προς τον Πατέρα. Μπορούμε λοιπόν να γνωρίσουμε τον Ιησού ακριβώς σαν Αυτό που Ήταν, που Είναι, σαν μια Αντικειμενική Κατάσταση της Ψυχής (της Ψυχής που Είμαστε Εμείς οι Ίδιοι), σαν Πνευματική Κατάσταση, σαν Πνευματική Ενέργεια, σαν Ζωή. Με αυτή την έννοια ο Ιησούς Είναι η Οδός προς την Θεότητα. Να Προσεγγίσουμε Ορθά, Εσωτερικά, Άμεσα, τον Ιησού, σημαίνει να Γίνουμε Ένα Μαζί Του, να Γίνουμε Αυτός, να Αποκτήσουμε «Νου Χριστού», Συνείδηση Χριστού, να μην ζούμε πλέον εμείς (το παλιό εγώ) αλλά να Ζει Αυτός Μέσα μας. Αν ο Παύλος, ο Απόστολος των Εθνών, με την δράση του οργάνωνε μια εξωτερική εκκλησία, όμως με τις «Επιστολές» του αποκάλυπτε το Απέραντο Βάθος της Θεότητας, πως να γίνει ο άνθρωπος Θεός (ή πιο σωστά πως να κατανοήσει, να συνειδητοποιήσει, ότι Πάντα Ήταν στους Κόλπους του Πατέρα, ότι η αληθινή ζωή είναι η Ζωή του Θεού, Εντός του Θεού).

Η Αληθινή Προσευχή
Πρακτικά μιλώντας, πέρα από τις εξωτερικές λατρείες και την διανοητική πίστη και γνώση και θεολογία κι όλες τις ανθρώπινες ματαιότητες, οι άνθρωποι μπορούν να ακολουθήσουν μόνο έναν δρόμο προς την Αλήθεια. Αυτόν τον Δρόμο Μέσα τους, την Οδό του Ιησού, γιατί η Βασιλεία των Ουρανών είναι μέσα μας. Εισερχόμαστε Μέσα μας με την Περισυλλογή, δηλαδή την απόρριψη όλων των εξωτερικών δραστηριοτήτων. Κι Εδώ, Μέσα μας, Συναντάμε μέσα στην Ίδια μας την Φύση, τον Χριστό, τον Εσωτερικό Διδάσκαλο, τον Υιό του Θεού, τον Προαιώνιο Λόγο, που είναι Εικόνα του Θεού  του Αοράτου, Θεός. Και Μέσω του Λόγου και της Ανύψωσης Φτάνουμε στον Πατέρα Θεό. Αυτή είναι η Εσωτερική Οδός του Ιησού. Αυτό Δίδαξε στους ανθρώπους.
Τελικά τι Είναι ο Ιησούς; Τι Δίδαξε για τον Θεό, για τον Άνθρωπο, για τον Εαυτό του; Αυτό που Αποκάλυψε ο Ιησούς είναι ότι ο Άνθρωπος (κι ο Ιησούς ο Ίδιος Είναι το Ζωντανό Παράδειγμα) Έχει Πνευματική Φύση, Είναι Ελεύθερη Ψυχή, που δεν έχει σχέση με τις εξωτερικές δραστηριότητες, την εξωτερική ζωή, τον εξωτερικό κόσμο. Η Αληθινή Κατοικία μας, όπως Δίδασκε ο Ιησούς, Είναι στους Κόλπους του Πατέρα, έξω από την Δημιουργία, Μέσα στο Φως που Αγκαλιάζει την «Δημιουργία» που ζει κι αναπνέει στους Κόλπους του Πατέρα, στην Αληθινή Ζωή, στην Αιώνια Ζωή.
Η Αληθινή Προσευχή του Ιησού είναι η Προσευχή της Ησυχίας, της Σιωπής (των λογισμών) της Διαρκούς Νήψης , της Εγρήγορσης, της Αφυπνισμένης Αντίληψης που Βιώνει Εδώ, Τώρα, ό,τι συμβαίνει, που Λειτουργεί δηλαδή Φυσικά, Άμεσα, χωρίς «προσπάθειες» (της διανόησης, του εγώ), ή παρεμβολές. Στην πραγματικότητα απαιτείται μεγάλη ένταση κι αποφασιστικότητα (λόγω ακριβώς των περιορισμών μας και των προσκολλήσεων) για να Αφεθούμε στην Φύση μας, στην Θεϊκή Φύση μας, στον Θεό. Φαίνεται σαν τεράστια προσπάθεια (να απαλλαγούμε από τις αυταπάτες μας) ενώ είναι ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή η απόρριψη κάθε «προσπάθειας». Είναι η Απόλυτη Πνευματική Χαλάρωση, που μας Οδηγεί στην Εσωτερική Ζωή, στην Αληθινή Ύπαρξη. Η Αληθινή Προσευχή του Ιησού σημαίνει την Μετάβαση από την εξωτερική δραστηριοποίηση στην Εσωτερική Αντίληψη. Αυτό φαίνεται ακόμα και στην δράση μας στο σώμα. Από τον εξωτερικό εγκέφαλο (και την σκέψη και τις αισθήσεις και την δραστηριότητα στον εξωτερικό κόσμο) Μεταβαίνουμε προς το «Εσωτερικό», στην «Καρδιά του Εγκεφάλου», στην «Καρδιά» μας. Κι Εδώ έχουμε την Εμπειρία του Χριστού, των Τριών Καταστάσεων του Λόγου, του Θεού. Μετά από μια Τέτοια Μυστική Εμπειρία Αντιλαμβανόμαστε από Αυτή την Ανώτερη Πνευματική Θέση και τον εξωτερικό κόσμο. Το Πνεύμα Αγκαλιάζει τον κόσμο κι ο κόσμος είναι «μέσα» μας, σαν εμπειρία της Συνείδησής μας.
Αν λοιπόν θέλουμε να βρούμε τον Αληθινό Ιησού υπάρχει μόνο ένας τρόπος, να τον Βρούμε σαν την Αληθινή Φύση μας, Μέσα μας, μέσα στην «Καρδιά» μας, μέσα στην «Καρδιά της Ύπαρξης». Αυτός Είναι ο Ιησούς της «Καρδιάς» μας. Ο Ιησούς δεν είναι πουθενά αλλού, ούτε εκεί έξω στον κόσμο ή στους χειροποίητους ναούς, ούτε στα θεατρικά μυστήρια των ανθρώπων, ούτε σε κάποιους φανταστικούς ουρανούς (που «έφτιαξαν» οι άνθρωποι με την σκέψη τους). Ο Αληθινός Ιησούς Είναι Πνευματική Εμπειρία, Είναι Ζωή, Είναι η Αλήθεια, Είναι η Ελευθερία. Ο Αληθινός Ιησούς Είμαστε Εμείς, ο καθένας μας (ακόμα κι αν δεν το γνωρίζουμε). Κι όπως μας Δίδαξε ο Αληθινός Ιησούς (που κάποτε «περπάτησε» στη γη) Αυτός ο Ιησούς Είναι Ένα Με Τον Πατέρα. Είμαστε Ένα Με Τον Πατέρα. Πάντα. Για Πάντα. Δεν Υπάρχει Τίποτα Άλλο, Μονάχα Θεός.

 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 13. The Self That Is Not Self: A Mystical Reflection on the Path of Tao
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter13. The World
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
(Atma Bodha - By Adi Sankaracharya) / The Luminous Infinite: Explorations in Non-Dual Awareness (Verses 61-65)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / The Flame of Silence: A Mystical Journey into Contemplation
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection
The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection 
  
In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn. 
This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation. 
Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving. 
 
The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole 
The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence. 
 
The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced. 
Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers. 
The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within. 
 
Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding. 
In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation. 
The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self. 
 
A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other. 
And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom. 
For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul. 
 
Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός 
  
Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά  μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη. 
Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης. 
Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας. 
 
Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου. 
Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης. 
 
Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ. 
Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας. 
Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας. 
 
Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης. 
Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό. 
Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού. 
 
Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο. 
Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία. 
Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας. 
 
 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~