Η Αληθινή Βιωματική Θεολογία

Το εσωτερικό Βίωμα, η Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα, είναι άμεση, χωρίς «διαδικασία», αντίληψη του πραγματικού και σαν εμπειρία αποτελεί την ουσία και το περιεχόμενο κάθε μυστικής αντίληψης της ύπαρξης. Αποτελεί την Βάση της Μυστικής Θεολογίας, δηλαδή της εκ των υστέρων επεξεργασίας της Εμπειρίας και της μεταφοράς του σε κατώτερα αντιληπτικά επίπεδα, όπως αυτό της διανόησης και της εξωτερικής θρησκευτικής συμπεριφοράς.

Όλοι οι Γνήσιοι Μυστικοί δεν «ξεχνούν» και διαρκώς «τονίζουν» ότι η Βίωση της Πραγματικότητας είναι μια Πραγματική Επαφή με την Ζωντανή Πραγματικότητα, με την Ουσία της Ύπαρξης, με το Αληθινό και σαν Πραγματική Βιωματική Εμπειρία είναι κάτι που πρέπει να ζήσει κάποιος. Μπορεί να υποδειχτεί έμμεσα αλλά αυτό δεν αρκεί. Πρέπει κάποιος να το βιώσει. Πολύ περισσότερο η «μεταφορά» της ζωντανής εμπειρίας σε διανοητικό επίπεδο, στο επίπεδο της «περιγραφής», της πληροφορίας, υποβιβάζει το πραγματικό βίωμα σε ένα διανόημα, σε ένα σύμβολο. Είναι ολοφάνερο ότι το σύμβολο, η λέξη συνήθως, δεν είναι το πραγματικό. Παρόλα αυτά γίνεται  κατανοητό ότι για να «μιλήσεις» για το βίωμα θα πρέπει ή να καθοδηγήσεις «άμεσα» κάποιον, σε πραγματικό χρόνο, να δει, να βιώσει, την Πραγματικότητα, ή αλλιώς να του δώσεις πληροφορίες, ένα διανοητικό χάρτη. Αλλά ποτέ ο χάρτης δεν είναι το έδαφος.

‘Όλα τα Γνήσια Θρησκευτικά Κινήματα που ξεκίνησαν από την Βιωματική Εμπειρία του Απολύτου που Πραγματοποίησε Κάποιος (σαν Υπέρβαση της προσωπικής ύπαρξης και «διάλυσης» στο Αληθινό), ο Ορφέας, ο Λάο Τσε, ο Βούδας, ο Ιησούς, ο Κρισναμούρτι, κι άλλοι, κι έγιναν μετά Βιοθεωρία, Οδός προς την Αλήθεια, χρησιμοποίησαν την «περιγραφή», την κοσμοθεωρία, την εξήγηση, σαν βοηθητικό μέσο προς το Πραγματικό, προς την Πραγματοποίηση της Αλήθειας κι όχι σαν απόλυτη αλήθεια. Απόλυτη Αλήθεια είναι η Ζωντανή Εμπειρία κι όχι η «περιγραφή» της. Η διανοητική περιγραφή δεν μπορεί ποτέ να ξεπεράσει το επίπεδό της (της περιγραφής). Το Ζωντανό Βίωμα είναι άμεση επαφή με το πραγματικό, δηλαδή κάτι διαφορετικό.

Παρόλα αυτά πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι Εσωτερική Γνώση, Φιλοσοφία, Θεολογία, είναι η διανοητική εξήγηση της πραγματικότητας. Αυτό δεν είναι ούτε θρησκεία, ούτε ζωή, είναι μονάχα διανόηση. Η Ζωή είναι κάτι άλλο. Συχνά διαπιστώνει ο σοβαρός μελετητής ότι η θεωρία δεν μπορεί καν να εφαρμοσθεί. Πρέπει να εγκαταλείψουμε τελείως την διανόηση για να Βιώσουμε την Αλήθεια. Η Ζωή είναι πέραν της διανόησης, είναι άμεση επαφή με το πραγματικό. Έτσι Αυτός που θα Πραγματοποιήσει την Βίωση του Απολύτου εγκαταλείπει τελείως την προσπάθεια να αντιληφθεί, να κατανοήσει, να αναλύσει, να περιγράψει, εγκαταλείπει τελείως κάθε εξωτερική δραστηριότητα και βυθίζεται στο Είναι, στην Ουσία της Ύπαρξης. Εγκαταλείπει τελείως το διανοητικό επίπεδο, τις θεωρίες, τις θρησκείες, τα ιερά κείμενα, την παράδοση, τον ανθρώπινο πολιτισμό, όλα. Έξω από την διανόηση, στον Χώρο της Αληθινής Ζωής, του Πραγματικού, όλα αυτά είναι άχρηστα. Το μόνο που ισχύει είναι η Άμεση Αντίληψη της Πραγματικότητας, η Ροή με την ζωή, η Ελευθερία από όλους τους περιορισμούς, η Αιωνιότητα.

Η Ουσία του Εσωτερικού Βιώματος, η Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα, με το ξεπέρασμα της διανόησης, του εγώ, της δυαδικής αντίληψης, Αποκαλύπτεται, σε Όσους έχουν Εμπειρία, σαν Απελευθέρωση από τους περιορισμούς στην Απεραντοσύνη της Ύπαρξης, σαν Ελευθερία, σαν Αιωνιότητα, πέρα από τα φαινόμενα και τον χρόνο. Βιώνεται Άμεσα η Ενότητα της Ύπαρξης. Όλα Είναι Ένα. Κι επειδή δεν υπάρχει το απατηλό κέντρο αντίληψης, το εγώ, δεν υπάρχει καμία δυαδική αντίληψη. Η Συνείδηση Αγκαλιάζει τα Πάντα. Αυτή η Αίσθηση της Ενότητας είναι η Απόλυτη Ουσία της Αγάπης. Από Εδώ Πηγάζουν όλες οι Βιωματικές Αντιλήψεις της Αληθινής Θρησκείας του Βιώματος. Όλα Είναι Ένα. Όλα Είναι Θεός. Ο Θεός Είναι Αγάπη. Η Αγάπη Είναι η Ουσία της Ύπαρξης.

Αυτός που Ανυψώνεται Ως την Βίωση της Πραγματικότητας (πέρα από την διανόηση, το εγώ, την δυαδικότητα) Βιώνει Μια Κατάσταση Ύπαρξης (Αντιλαμβάνεται την Ύπαρξη) σαν Μια Άυλη Ενέργεια, σαν Μια Άυλη Παρουσία, σαν Μια Άυλη Συμνειδητότητα, που δεν εξαρτάται από εξωτερικά φαινόμενα, ούτε από το υλικό σώμα.

Αλλά όταν κάποιος δεν βιώνει την Βαθύτερη Ουσία της Ύπαρξης, την Ενότητα του Είναι, το Παγκόσμιο Είναι, την Ενότητα με Όλα, την Απόλυτη Αγάπη προς όλα (την «ουσία» τους κι όχι τους εξωτερικούς επιφανειακούς περιορισμούς τους) κι είναι εγκλωβισμένος σε ένα περιορισμένο κέντρο αντίληψης, σε ένα εγώ κι αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα μέσα από το εγώ, σαν μια δυαδική πραγματικότητα, είναι δύσκολο να κατανοήσει πως όλα αυτά Είναι Ένα (αφού αυτός αισθάνεται «διαχωρισμένος»). Όσο κι αν προσπαθεί ο εγωιστής να συλλάβει τον Θεό θα Τον βλέπει πάντα σαν Κάτι ξεχωριστό, σαν ένα αντικείμενο απέναντί του. Αλλά αυτό που αντιλαμβάνεται δεν είναι το Ζωντανό Όλον που τα Αγκαλιάζει Όλα, πέρα από τους περιορισμούς, πέρα από «εγώ», είναι απλά μια ιδέα του εγωιστή νου, ένα «είδωλο» του Θεού, όπως αντικαθρεφτίζεται μέσα στην «διανόηση», μέσα στην σκέψη. Η Βίωση της Παρουσίας του Θεού, του Όλου που τα Αγκαλιάζει Όλα, η Βίωση της Ενότητας του Είναι μπορεί να συμβεί μόνο με την διάλυση της εγωιστικής διανόησης.

Αυτοί που στο Όνομα του Θεού κηρύσσουν μια Θρησκευτική Διδασκαλία, μια Θεολογία, στους Ναούς και στα Πανεπιστήμια, όπου ο Θεός είναι Κάτι ξεχωριστό από όλα, από  εμάς, από τον καθένα, απλά διατυπώνουν μια δική τους θεωρία, του εγωιστή νου τους, δεν περιγράφουν την Πραγματικότητα. Ο Θεός Δεν Είναι Διαφορετικός από την Ουσία μας αλλά από τους επιφανειακούς περιορισμούς μας (που εμείς, μέσα στην άγνοια δημιουργούμε με την σκέψη). Κι αυτό είναι τελείως διαφορετικό.

Η Γνήσια Θεολογία είναι η Θεολογία της Ενότητας του Είναι, της Θεϊκής Ουσίας των Πάντων, της Απόλυτης Αγάπης που τα Αγκαλιάζει Όλα. Κάθε διαχωρισμός, κάθε δυαδικότητα, δεν πηγάζει Εκ Θεού, πηγάζει εκ του Πονηρού, από τον εγωιστή νου, που διαστρέφει τα πάντα.