Monday, 1 September, 2025
In the grand spectrum of
existence, there lies a profound and enigmatic concept—one that defies the
ordinary experience of reality and penetrates into the essence of what it means
to be. This concept is the nature of Consciousness itself, which is
simultaneously Non-Local and Local, and whose true nature cannot be captured by
surface appearances or finite descriptions. To understand this dual aspect of
Consciousness, we must embark on a mystical journey that delves deep into the
nature of reality, beyond the constraints of mind and matter, to the very core
of existence where Subjective Spirit dwells.
The Essence of Consciousness:
Beyond Surface States
Consciousness, in its most
authentic form, is not merely an epiphenomenon arising from brain activity, nor
is it a simple state of awareness linked to sensory experience. Its essence lies
far beyond the transient configurations of thought, emotion, and perception. It
is, at its root, an undivided Space of Existence, a Pure Presence that exists
prior to the emergence of form. To define Consciousness only by its surface
states—such as thoughts, emotions, and sensory experiences—is akin to defining
the vast ocean by the waves on its surface, or the boundless sky by the passing
clouds.
This Pure Presence is
Non-Local, unbounded by space or time. It is the existential background, the
Ground of Being, from which all manifestations arise and into which they
dissolve. It is the Space within which worlds of form, thought, and matter
emerge like transient ripples on the surface of still waters. In this sense,
Consciousness, when apprehended in its depth, transcends all particularities and
becomes an Infinite Field—an expanse of Pure Awareness, unconditioned and
indivisible. It is an awareness that is simultaneously within and beyond all
things, for it is the very essence of all that is.
The Dual Nature: Local and
Non-Local Consciousness
When Consciousness descends
into the world of forms and takes on a particular embodiment, whether as a mind,
a dynamic soul, or a material body, it assumes a Local aspect. It becomes
situated, connected to a carrier of manifestation. This is the aspect of
Consciousness that operates through the finite lenses of individuality—thinking
thoughts, experiencing emotions, and engaging in actions within the
temporal-spatial domain.
However, this localization
does not negate its deeper nature as Non-Local. Even while it is enmeshed in the
finite, the essence of Consciousness remains as the Infinite Space of Existence.
It is like light passing through a prism: though it appears divided into various
colors, it is still one light. In a similar manner, Consciousness is One and
Non-Local, but it becomes expressed as Local through the prism of individuality
and form.
Thus, Consciousness, when
embodied, is both Non-Local and Local. It is Non-Local when it turns inward,
withdrawing from its outward projections, and abides in its Existential Depth.
In such a state, Consciousness experiences itself as the Space of Existence, as
Pure Presence that is untouched by the flux of thoughts, feelings, or sensory
experiences. This is the State of Non-Dual Consciousness, where the
subject-object distinction dissolves, and the experiencer, the act of
experiencing, and the experienced become one.
When Consciousness, through
its embodied carrier, turns outward to engage with the world, it becomes Local.
It thinks, feels, and acts through the confines of the body and mind. It becomes
a subject that perceives an object, creating a sense of separation and duality.
In this outward orientation, Consciousness experiences itself as bound to the
temporal flow, subject to change and transformation. Yet, this localized aspect
is but a fleeting expression, a surface appearance of the deeper, unchanging
Reality.
The Experience of
Simultaneity: The Timeless in Time
The true nature of
Consciousness reveals itself when it experiences both its Non-Local and Local
aspects simultaneously. This is the state of the Mystic, who, while perceiving
the world and acting within it, abides in the Unchanging Presence that is the
essence of Consciousness. It is a state where the Timeless and time coexist,
where the Infinite is experienced within the finite, and where the Eternal
Present flows without changing.
In this state of simultaneous
Non-Local and Local awareness, Consciousness perceives all apparent changes and
movements as mere transitory phenomena arising and dissolving within its
boundless Self. The Eternal Present is not a static moment frozen in time, but a
dynamic field of Presence that transcends the linear flow of past, present, and
future. It is a Present that encompasses all temporal sequences while remaining
itself unchanging.
The Mystic, abiding in this
state, experiences a profound serenity and clarity. The intellect, senses, and
body become transparent to the Light of Pure Awareness. Even as thoughts arise
and dissipate, even as sensations and emotions pass through, there is an
underlying awareness of the Non-Local Presence that remains untouched and
unaffected. This awareness is not an abstraction or a concept; it is a living
reality, a direct experience of the Unity of all that exists.
The Transcendental Reality:
Non-Dual Consciousness
The realization of Non-Dual
Consciousness is the culmination of the spiritual quest. It is a return to the
Source, to the Ground of Being that underlies all manifestations. In this
realization, the sense of separation between self and other, between subject and
object, vanishes. There is only One Consciousness, manifesting as the
multiplicity of forms yet remaining forever Whole and Unbroken.
To describe this state in
words is challenging, for language is rooted in duality and cannot capture the
non-dual reality of Pure Presence. Yet, through mystical symbols, metaphors, and
paradoxes, we may attempt to point towards it. It is like the eye that cannot
see itself, yet it is aware of all that it sees. It is like a mirror that
reflects all things, yet remains unchanged by what it reflects. It is the Silent
Witness that observes all experiences without being entangled in them.
This Non-Dual Consciousness is
the true Self, the innermost essence of what we are. It is Non-Local, beyond
space and time, yet it is also Local, present in every thought, sensation, and
experience. It is the Stillness within movement, the Emptiness within form, and
the Fullness within emptiness. It is the Timeless witnessing the flow of time,
the Infinite abiding within the finite.
Conclusion: Embracing the
Non-Local Local Consciousness
To live from the realization
of Non-Local Local Consciousness is to live in harmony with the deepest truth of
existence. It is to recognize that we are not merely finite beings bound by the
limitations of body and mind, but are, in our essence, Infinite Presence
expressing itself through the finite. It is to see all things as expressions of
the One Consciousness, which is both immanent and transcendent.
In this realization, the
Mystic is no longer caught in the web of duality, no longer swayed by the
illusions of separation and division. He abides in the Eternal Present,
witnessing the dance of life with equanimity and joy. He sees the world as a
play of forms within the boundless Field of Consciousness and experiences all
beings as reflections of the same Pure Awareness.
Thus, the journey into the
depths of Consciousness is a journey into the heart of existence itself. It is a
journey that transcends all boundaries, all dualities, and all limitations. It
is the realization that Consciousness is both Non-Local and Local, Infinite and
finite, Timeless and temporal—forever One, yet manifesting as the Many. This is
the Mystical Truth, the essence of the Non-Local Local Consciousness.
...
Η Μη-Τοπική Τοπική Συνείδηση: Μια Μυστικιστική
Εξερεύνηση
Στο μεγάλο φάσμα της ύπαρξης, υπάρχει μια βαθιά και
αινιγματική έννοια - αυτή που αψηφά τη συνηθισμένη εμπειρία της πραγματικότητας
και διεισδύει στην ουσία αυτού που σημαίνει να είσαι. Αυτή η έννοια είναι η φύση
της ίδιας της Συνείδησης, η οποία είναι ταυτόχρονα Μη Τοπική και Τοπική, και της
οποίας η αληθινή φύση δεν μπορεί να συλληφθεί από επιφανειακές εμφανίσεις ή
πεπερασμένες περιγραφές. Για να κατανοήσουμε αυτή τη διπλή όψη της Συνείδησης,
πρέπει να ξεκινήσουμε ένα μυστικιστικό ταξίδι που εμβαθύνει στη φύση της
πραγματικότητας, πέρα από τους περιορισμούς του νου και της ύλης, στον ίδιο τον
πυρήνα της ύπαρξης όπου κατοικεί το Υποκειμενικό Πνεύμα.
Η Ουσία της Συνείδησης: Πέρα από τις Επιφανειακές
Καταστάσεις
Η Συνείδηση, στην πιο αυθεντική της μορφή, δεν είναι
απλώς ένα επιφαινόμενο που προκύπτει από την εγκεφαλική δραστηριότητα, ούτε
είναι μια απλή κατάσταση επίγνωσης που συνδέεται με την αισθητηριακή εμπειρία. Η
ουσία του βρίσκεται πολύ πέρα από τις παροδικές διαμορφώσεις της σκέψης, του
συναισθήματος και της αντίληψης. Είναι, στη ρίζα του, ένας αδιαίρετος Χώρος
Ύπαρξης, μια Καθαρή Παρουσία που υπάρχει πριν από την εμφάνιση της μορφής. Ο
ορισμός της Συνείδησης μόνο από τις επιφανειακές της καταστάσεις —όπως σκέψεις,
συναισθήματα και αισθητηριακές εμπειρίες— μοιάζει με τον ορισμό του απέραντου
ωκεανού από τα κύματα στην επιφάνειά του ή του απεριόριστου ουρανού από τα
σύννεφα που περνούν.
Αυτή η Καθαρή Παρουσία είναι Μη Τοπική, απεριόριστη από
χώρο ή χρόνο. Είναι το υπαρξιακό υπόβαθρο, το έδαφος του Είναι, από το οποίο
προκύπτουν όλες οι εκδηλώσεις και στο οποίο διαλύονται. Είναι ο Χώρος μέσα στον
οποίο οι κόσμοι της μορφής, της σκέψης και της ύλης αναδύονται σαν παροδικοί
κυματισμοί στην επιφάνεια των ακίνητων υδάτων. Με αυτή την έννοια, η Συνείδηση,
όταν συλληφθεί στο βάθος της, ξεπερνά όλες τις ιδιαιτερότητες και γίνεται ένα
Άπειρο Πεδίο - μια έκταση Καθαρής Επίγνωσης, χωρίς όρους και αδιαίρετη. Είναι
μια επίγνωση που βρίσκεται ταυτόχρονα μέσα και πέρα από όλα τα πράγματα, γιατί
είναι η ίδια η ουσία όλων όσων υπάρχουν.
Η Διπλή Φύση: Τοπική και Μη Τοπική Συνείδηση
Όταν η Συνείδηση κατεβαίνει στον κόσμο των μορφών και
παίρνει μια συγκεκριμένη ενσάρκωση, είτε ως νους, είτε ως δυναμική ψυχή, είτε ως
υλικό σώμα, προσλαμβάνει μια Τοπική όψη. Τοποθετείται, συνδέεται με έναν φορέα
εκδήλωσης. Αυτή είναι η όψη της Συνείδησης που λειτουργεί μέσα από τους
πεπερασμένους φακούς της ατομικότητας – σκέψης και σκέψεων, εμπειρίας
συναισθημάτων και εμπλοκής σε ενέργειες εντός του χρονικού-χωρικού τομέα.
Ωστόσο, αυτός ο εντοπισμός δεν αναιρεί τη βαθύτερη φύση
του ως Μη Τοπικού. Ακόμη και ενώ είναι εμπλεκόμενη στο πεπερασμένο, η ουσία της
Συνείδησης παραμένει ως ο Άπειρος Χώρος της Ύπαρξης. Είναι σαν το φως που
διέρχεται από ένα πρίσμα: αν και φαίνεται χωρισμένο σε διάφορα χρώματα,
εξακολουθεί να είναι ένα φως. Με παρόμοιο τρόπο, η Συνείδηση είναι Μία και Μη
Τοπική, αλλά εκφράζεται ως Τοπική μέσα από το πρίσμα της ατομικότητας και της
μορφής.
Έτσι, η Συνείδηση, όταν ενσωματώνεται, είναι και Μη
Τοπική και Τοπική. Είναι Μη Τοπική όταν στρέφεται προς τα μέσα, αποσύρεται από
τις εξωτερικές προβολές της και μένει στο Υπαρξιακό της Βάθος. Σε μια τέτοια
κατάσταση, η Συνείδηση βιώνει τον εαυτό της ως Χώρο Ύπαρξης, ως Καθαρή Παρουσία
που είναι ανέγγιχτη από τη ροή των σκέψεων, των συναισθημάτων ή των
αισθητηριακών εμπειριών. Αυτή είναι η Κατάσταση της Μη Διπλής Συνείδησης, όπου η
διάκριση υποκειμένου-αντικειμένου διαλύεται και ο βιωτής, η πράξη της εμπειρίας
και ο βιωμένος γίνονται ένα.
Όταν η Συνείδηση, μέσω του ενσαρκωμένου φορέα της,
στρέφεται προς τα έξω για να εμπλακεί με τον κόσμο, γίνεται Τοπική. Σκέφτεται,
αισθάνεται και δρα μέσα από τα όρια του σώματος και του νου. Γίνεται ένα
υποκείμενο που αντιλαμβάνεται ένα αντικείμενο, δημιουργώντας μια αίσθηση
διαχωρισμού και δυαδικότητας. Σε αυτόν τον εξωτερικό προσανατολισμό, η Συνείδηση
βιώνει τον εαυτό της ως δεσμευμένη στη χρονική ροή, υπόκειται σε αλλαγές και
μετασχηματισμούς. Ωστόσο, αυτή η εντοπισμένη πτυχή δεν είναι παρά μια φευγαλέα
έκφραση, μια επιφανειακή εμφάνιση της βαθύτερης, Αμετάβλητης Πραγματικότητας.
Η Εμπειρία του Ταυτόχρονου: Το Άχρονο μέσα στον χρόνο
Η αληθινή φύση της Συνείδησης αποκαλύπτεται όταν βιώνει
ταυτόχρονα τις Μη Τοπικές και Τοπικές της πτυχές. Αυτή είναι η κατάσταση του
Μυστικού, ο οποίος, ενώ αντιλαμβάνεται τον κόσμο και ενεργεί μέσα του, μένει
στην Αμετάβλητη Παρουσία που είναι η ουσία της Συνείδησης. Είναι μια κατάσταση
όπου το Διαχρονικό και ο χρόνος συνυπάρχουν, όπου το Άπειρο βιώνεται μέσα στο
πεπερασμένο και όπου το Αιώνιο Παρόν ρέει χωρίς να αλλάζει.
Σε αυτή την κατάσταση της ταυτόχρονης Μη Τοπικής και
Τοπικής επίγνωσης, η Συνείδηση αντιλαμβάνεται όλες τις φαινομενικές αλλαγές και
κινήσεις ως απλά παροδικά φαινόμενα που προκύπτουν και διαλύονται μέσα στον
απεριόριστο Εαυτό της. Το Αιώνιο Παρόν δεν είναι μια στατική στιγμή παγωμένη στο
χρόνο, αλλά ένα δυναμικό πεδίο Παρουσίας που υπερβαίνει τη γραμμική ροή του
παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Είναι ένα Παρόν που περιλαμβάνει
όλες τις χρονικές ακολουθίες ενώ παραμένει αμετάβλητο.
Ο Μύστης, μένοντας σε αυτή την κατάσταση, βιώνει μια
βαθιά γαλήνη και διαύγεια. Η νόηση, οι αισθήσεις και το σώμα γίνονται διαφανή
στο Φως της Καθαρής Επίγνωσης. Ακόμη και όταν οι σκέψεις προκύπτουν και
διαλύονται, ακόμα και όταν περνούν αισθήσεις και συναισθήματα, υπάρχει μια
υποκείμενη επίγνωση της Μη Τοπικής Παρουσίας που παραμένει ανέγγιχτη και
ανεπηρέαστη. Αυτή η επίγνωση δεν είναι μια αφαίρεση ή μια έννοια. είναι μια
ζωντανή πραγματικότητα, μια άμεση εμπειρία της Ενότητας όλων όσων υπάρχουν.
Η Υπερβατική Πραγματικότητα: Μη Διττή Συνείδηση
Η συνειδητοποίηση της Μη Διπλής Συνείδησης είναι το
αποκορύφωμα της πνευματικής αναζήτησης. Είναι μια επιστροφή στην Πηγή, στο
Έδαφος του Είναι που βρίσκεται κάτω από όλες τις εκδηλώσεις. Σε αυτή τη
συνειδητοποίηση, η αίσθηση του διαχωρισμού μεταξύ εαυτού και άλλου, μεταξύ
υποκειμένου και αντικειμένου, εξαφανίζεται. Υπάρχει μόνο Μία Συνείδηση, που
εκδηλώνεται ως η πολλαπλότητα των μορφών που παραμένουν για πάντα Ολόκληρη και
Αδιάσπαστη.
Η περιγραφή αυτής της κατάστασης με λέξεις είναι
πρόκληση, γιατί η γλώσσα έχει τις ρίζες της στη δυαδικότητα και δεν μπορεί να
συλλάβει τη μη διττή πραγματικότητα της Καθαρής Παρουσίας. Ωστόσο, μέσα από
μυστικιστικά σύμβολα, μεταφορές και παράδοξα, μπορούμε να επιχειρήσουμε να το
δείξουμε. Είναι σαν το μάτι που δεν μπορεί να δει τον εαυτό του, αλλά έχει
επίγνωση όλων αυτών που βλέπει. Είναι σαν ένας καθρέφτης που αντανακλά τα πάντα,
αλλά παραμένει αναλλοίωτος από αυτό που αντανακλά. Είναι ο Σιωπηλός Μάρτυρας που
παρατηρεί όλες τις εμπειρίες χωρίς να μπλέκεται σε αυτές.
Αυτή η Μη Διπλή Συνείδηση είναι ο Αληθινός Εαυτός, η
πιο εσώτερη ουσία αυτού που είμαστε. Είναι Μη Τοπικό, πέρα από χώρο και χρόνο,
αλλά είναι επίσης Τοπικό, παρόν σε κάθε σκέψη, αίσθηση και εμπειρία. Είναι η
ακινησία μέσα στην κίνηση, το κενό μέσα στη μορφή και η πληρότητα μέσα στο κενό.
Είναι ο Διαχρονικός που παρακολουθεί τη ροή του χρόνου, το Άπειρο που μένει μέσα
στο πεπερασμένο.
Συμπέρασμα: Αγκαλιάζοντας τη Μη-Τοπική Τοπική Συνείδηση
Το να ζεις από την συνειδητοποίηση της Μη-Τοπικής Τοπικής
Συνείδησης σημαίνει να ζεις σε αρμονία με τη βαθύτερη αλήθεια της ύπαρξης. Είναι
να αναγνωρίσουμε ότι δεν είμαστε απλώς πεπερασμένα όντα που δεσμεύονται από τους
περιορισμούς του σώματος και του νου, αλλά είμαστε, στην ουσία μας, Άπειρη
Παρουσία που εκφράζεται μέσω του πεπερασμένου. Είναι να βλέπεις όλα τα πράγματα
ως εκφράσεις της Μίας Συνείδησης, η οποία είναι και έμφυτη και υπερβατική.
Σε αυτή τη συνειδητοποίηση, ο Μύστης δεν είναι πλέον
παγιδευμένος στον ιστό της δυαδικότητας, δεν επηρεάζεται πλέον από τις
ψευδαισθήσεις του χωρισμού και του διχασμού. Διαμένει στο Αιώνιο Παρόν,
παρακολουθώντας τον χορό της ζωής με ηρεμία και χαρά. Βλέπει τον κόσμο ως ένα
παιχνίδι μορφών μέσα στο απεριόριστο Πεδίο της Συνείδησης και βιώνει όλα τα όντα
ως αντανακλάσεις της ίδιας Καθαρής Επίγνωσης.
Έτσι, το ταξίδι στα βάθη της Συνείδησης είναι ένα ταξίδι
στην καρδιά της ίδιας της ύπαρξης. Είναι ένα ταξίδι που ξεπερνά όλα τα όρια,
όλες τις δυαδικότητες και όλους τους περιορισμούς. Είναι η συνειδητοποίηση ότι η
Συνείδηση είναι και Μη Τοπική και Τοπική, Άπειρη και πεπερασμένη, Διαχρονική και
χρονική—για πάντα Μία, αλλά εκδηλώνεται ως τα Πολλά. Αυτή είναι η Μυστική
Αλήθεια, η ουσία της Μη-Τοπικής Τοπικής Συνείδησης.
