Esoterism Academy is a Spiritual Institution whose purpose is to bring to people who are interested in the "Truth of Religion", or the "Religion of Truth". Reality Is One. Man can Experience in the Innermost Depth of his Being, the Unique Reality, which is Beyond Time and Space, All, Divinity. Therefore we are talking about a Religion of Experience. There are no teachings, theories, doctrines, concepts.
The Publications have a purely practical nature, to illuminate the phenomenon of existence. We try to look at our subjects from various, different, perspectives, precisely to illuminate as best we can the object of our contemplation. Some repetitions are done not out of blindness but for purely educational purposes.
We believe that we deal with all traditions, religions, theories and views, objectively. The reference to the various traditions is made to show that ultimately the Truth is one, regardless of its various historical expressions.
Our purpose is not only to give something from our understanding, but also to share the knowledge with everyone. If you have any question, suggestion, or opinion, about the topics published, we will be happy to share them with us.
Welcome to the Land of Truth (whose deepest and truest expression is the Silence that Rises in Understanding).
Thank you for being here!
Translate
ARTICLE
Wednesday, October 21, 2015
Ο Λόγος σαν Σύγχρονη Έκφραση του Μύθου
Monday, October 19, 2015
Ο Μεταϊστορικός Πλάτωνας
Wednesday, October 14, 2015
Αλήθεια και Σύμβολα
Η Αλήθεια, σαν Βίωση της Πραγματικότητας, σαν Συμβάν, σαν Γεγονός, είναι πέραν όλων των περιγραφών, πέραν όλων των συμβόλων, όλων των λέξεων. Στην πραγματικότητα υπάρχει (καθιερώνεται κι αναγνωρίζεται και γίνεται αποδεκτή) μια τελείως αυθαίρετη σχέση ανάμεσα στην Εμπειρία της Πραγματικότητας και ένα εξωτερικό σύμβολο, μια εξωτερική δραστηριότητα, ή λόγο, ή πράξη. Οι πραγματικά πνευματικοί άνθρωποι Βιώνουν την Πραγματικότητα και Κατανοούν ότι η Αλήθεια (σαν Εμπειρία που είναι, σαν Γεγονός) δεν μεταδίδεται. Ό,τι κι αν πουν δε θα είναι η Αλήθεια αλλά μόνο η περιγραφή της Αλήθειας, δηλαδή μια δραστηριότητα σε ένα τελείως διαφορετικό αντιληπτικό επίπεδο, αυτό της διανόησης. Από την άλλη μεριά οι άνθρωποι που δεν Βιώνουν την Πραγματικότητα αλλά έχουν θεωρίες για την Αλήθεια (φιλοσοφίες, θεολογίες, θρησκευτικές δραστηριότητες, κλπ.) θεωρούν Αλήθεια όχι την Πραγματική Αλήθεια αλλά την περιγραφή της. Παραμένοντας όμως στο σχετικό επίπεδο της δυαδικότητας, του διαχωρισμού, της μονομερούς αντίληψης μέσα από το εγώ, μιας «θέσης», ό,τι κι αν υποστηρίξουν θα είναι μια θέση ανάμεσα σε άλλες παρόμοιες και διαφορετικές. Όσο κι αν αγωνίζονται να αναγάγουν μια σχετική διανοητική θέση σε απόλυτη αλήθεια απλά αποδεικνύουν την άγνοια και την εμμονή τους.
Το ότι η αλήθεια Είναι πέραν όλων των περιγραφών και όλων των συμβόλων ή συμβολικών πράξεων μπορεί να αποδειχτεί. Αλλά βέβαια οι αμαθείς θα εξακολουθούν να θεωρούν μια διανοητική αλήθεια σαν αλήθεια και να χρησιμοποιούν τα (αυθαίρετα) σύμβολα και τις συμβολικές πράξεις σαν να έχουν πραγματικό περιεχόμενο.
Για να το εξηγήσουμε και να το κατανοήσουμε αυτό θα πάρουμε δυο παραδείγματα από την Παγκόσμια Θρησκευτική Παράδοση. Το ένα αφορά τον Βούδα, τον Φωτισμένο. Το άλλο αφορά τον Ιησού, τον «Υιό του Θεού».
Λένε, διηγούνται στα Κείμενα και στην βουδιστική παράδοση, ότι κάποτε ο Βούδας καθόταν μαζί με τους μαθητές του κι όλοι περίμεναν (και σε κάθε ευκαιρία το περίμεναν) να τους αποκαλύψει την Υπέρτατη αλήθεια, για το Ασαμσκρίτα, δηλαδή την Αδημιούργητη Πραγματικότητα, το Νιρβάνα, την Φώτιση, την Τελείωση. Λένε πως ο Βούδας απλά σήκωσε ένα λουλούδι. Αυτή ήταν η Διδασκαλία του. Στην βουδιστική τέχνη έχουν αναπαραστήσει χιλιάδες φορές τον Βούδα να σηκώνει ένα λουλούδι. Αυτή ήταν η διδασκαλία; Τί ήθελε να πει; Λένε ότι μόνο ο Κασυάπα κατάλαβε. Αλλά τι κατάλαβε ο Κασυάπα; Το τι καταλαβαίνει κάποιος εξαρτάται από την πνευματική του εξέλιξη και την διανοητική του κατάσταση. Κι ο Κασυάπα θα μπορούσε να καταλάβει πολλά, ανάλογα με το πνευματικό του επίπεδο. Λένε ότι κατάλαβε την Αλήθεια. Αλλά ποια είναι η Αλήθεια; Λένε ότι ο Βούδας μετέδωσε κάτι, κάποιο μήνυμα κι ότι μόνο ο Κασυάπα κατάλαβε. Αλλά το Μήνυμα που μετέδωσε ο Βούδας σηκώνοντας το λουλούδι, η Αλήθεια που Κατανόησε ο Κασυάπα, έχουν καμιά σχέση με το σήκωμα του λουλουδιού; Συνδέονται πραγματικά ή η σχέση τους είναι τελείως αυθαίρετη και στην ουσία δεν έχουν καμία σχέση; Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς αυτό το τελευταίο.
Ο Βούδας ήθελε να πει πως η Αλήθεια Είναι τελείως πέρα από όλες τις εξωτερικές δραστηριότητες και πρέπει να την Δούμε Άμεσα, εμείς οι ίδιοι μέσα μας. Δεν μεταδίδεται με εξωτερικές πράξεις και σύμβολα. Θα μπορούσε, αντί να σηκώσει το λουλούδι, να σηκωθεί να φύγει, ή να κάνει οτιδήποτε άλλο, ή να πει «γιατί είστε ανόητοι»; Η Πραγματικότητα Είναι τελείως έξω από όλα αυτά και η σχέση που εγκαθιδρύεται ανάμεσα στην Υπόδειξη της Πραγματικότητας και την εξωτερική πράξη είναι τελείως αυθαίρετη. Δεν πρέπει να μένουμε στην πράξη. Τι σημαίνει λοιπόν το σήκωμα του λουλουδιού; Απολύτως τίποτα, Μετέδωσε κάτι; Όχι. Τι ήταν λοιπόν το σήκωμα του λουλουδιού; Ήταν μια απλή ανθρώπινη εξωτερική πράξη, το σήκωμα του λουλουδιού, τίποτα περισσότερο. Απλά οι άνθρωποι πρέπει να Δουν Αλλού. Κι αυτό που μετέδωσε ο Βούδας ήταν ακριβώς η προτροπή να Κοιτάξουν οι μαθητές Αλλού. Αλλά μόνο ο Κασυάπα το έκανε και για τον Κασυάπα το σήκωμα του λουλουδιού ήταν απλά το σήκωμα ενός λουλουδιού, δεν βρισκόταν εκεί το Μήνυμα. Όμως κάποιοι άλλοι έμειναν στην εξωτερική πράξη και προσπάθησαν να δουν τι σημαίνει αυτό. Ακόμα μέχρι σήμερα υπάρχουν κάποιοι που νομίζουν ότι τ σήκωμα του λουλουδιού μετέδωσε κάτι.
Δείτε τώρα την παγίδα, πως η Γνήσια Εμπειρία του Βούδα, η Γνήσια Διδασκαλία του που λίγοι Κατανοούν, μπορεί να παρεξηγηθεί. Στην Ιστορία του Τσαν (Ζεν στην Ιαπωνία) υπήρξαν πολλοί φωτισμένοι άνθρωποι. Υπήρχαν άνθρωποι που είχαν Γνήσια Εμπειρία κι άνθρωποι που συνελάμβαναν διανοητικά την Αλήθεια. Θυμηθείτε το παράδειγμα του Χούι-Νεγκ και του ανταγωνιστή του στο Μοναστήρι, με την σύνταξη των ποιημάτων για την Αλήθεια (και τον Νου). Όταν ρωτούσαν ένα Δάσκαλο τι είναι Αλήθεια, τι είναι Βούδας, τι είναι Ντάρμα, αν ήταν γνήσιος δάσκαλος μπορούσε να βγάλει τον μαθητή από την διανοητική διαδικασία. Υπήρχαν όμως κι άνθρωποι που πίστευαν πως φωτίστηκαν απλά μιμούμενοι τον Βούδα, κάνοντας κάποια χειρονομία ή κάποια πράξη. Οι άνθρωποι αυτοί δεν Βίωναν την Πραγματικότητα κι έκαναν μια σχετιζόμενη αυθαίρετη πράξη, έκαναν απλά μια αυθαίρετη πράξη νομίζοντας ότι αυτό είναι η Αλήθεια, αυτό είναι η Διδασκαλία, αυτός είναι ο ορθός τρόπος μετάδοσης της Αλήθειας. Ασφαλώς δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από μια εξωτερική πράξη που έτσι κι αλλιώς είναι μια εξωτερική πράξη. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι που δεν Βιώνουν την Αλήθεια και δεν Κατανοούν βοηθούν κανένα; Οι γνήσιοι δάσκαλοι ξεχωρίζουν από την αποτελεσματικότητά τους, όχι από το όνομα, την φήμη, τους μαθητές. Οι γνήσιοι δάσκαλοι δεν έχουν μαθητές γιατί καθένας είναι δάσκαλος του εαυτού του. Κι οι γνήσιοι δάσκαλοι αυτό αποκαλύπτουν στους μαθητές τους που γρήγορα παίρνουν τον δικό τους δρόμο.
Ας δούμε τώρα την Ιστορία του Ιησού. Ο Ιησούς αναμφίβολα Είχε Προσεγγίσει τον Θεό όσο κανένας, Είχε Ενωθεί με τον Θεό και μπορούσε να πει «εγώ κι ο Θεός είμαστε Ένα». Χρησιμοποιούσε βέβαια το εγώ για χάριν της ανθρώπινης κατανόησης. Στην πραγματικότητα ο Ιησούς ήταν Επίγνωση της Ενότητας των Πάντων και δεν μπορούσε να ξεχωρίσει κάποιον εαυτό από τον Θεό. Ήταν Ενότητα, Θεός. Λέμε «ήταν» για χάριν της διήγησης, ο Ιησούς Είναι, Είναι Ακόμα, Είναι Πάντα, γιατί βρίσκεται έξω από τον χρόνο. Την Νύχτα λοιπόν του Μυστικού Δείπνου, μίλησε στους μαθητές του για τελευταία φορά γιατί μετά από λίγο τον συνέλαβαν και τον σταύρωσαν οι άνθρωποι που τον είχαν υποδεχτεί με βάγια κι ανθισμένα κλαδιά όταν μπήκε στα Ιεροσόλυμα. Εκείνη την Νύχτα λοιπόν, την ώρα του Δείπνου, κάποια στιγμή ο Ιησούς πήρε το ψωμί, το έκοψε και το μοίρασε σε όλους λέγοντας «Αυτό είναι το Σώμα μου, φάτε από αυτό όλοι». Και μετά πήρε το Ποτήρι το κρασί κι είπε «Αυτό είναι το Αίμα μου, πιείτε από αυτό όλοι». Και το ερώτημα είναι: Τι νόημα έχουν όλα αυτά; Η πράξη, τα λόγια κι ο επίλογος «να το κάνετε αυτό σε ανάμνησή μου»; Όντως το ψωμί έγινε Σώμα Θεού; Όντως το κρασί έγινε Αίμα Θεού; Κι ο Ιησούς καθιέρωσε ένα Ιερό Μυστήριο που επαναλαμβάνεται από τότε κάθε Κυριακή στις χριστιανικές εκκλησίες όπου Μυστηριωδώς, με την Βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, ο άρτος και ο οίνος γίνεται Σώμα και Αίμα Χριστού κι όποιος μεταλαμβάνει σώζεται; Τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Ο Ιησούς Ήταν (Είναι) Θεός, Πνεύμα Θεού, Ενότητα των Πάντων, Μια Άλλη Υπαρξιακή Κατάσταση, διαφορετική από την Δημιουργία και τον εξωτερικό κόσμο και όσα συμβαίνουν στον εξωτερικό κόσμο. Αυτό που Υπέδειξε ήταν να Συμμετέχουν οι άνθρωποι σε Αυτήν Ακριβώς την Θεία Κατάσταση, να Έχουν Αληθινή Πνευματική Κοινωνία με τον Θεό, Ζωντανή Άμεση Επαφή με την Θεία Πραγματικότητα. Αυτό Είναι το Αληθινό Σώμα, το Αληθινό Αίμα του Θεού, που Δίνει Αιώνια Ζωή. Οι άνθρωποι πρέπει να Έχουν Εμπειρία της Θείας Ουσίας, Άμεση Πραγματική Επαφή, όπως ακριβώς με τον άρτο και τον οίνο. Η εξωτερική πράξη της κατανάλωσης του άρτου και του οίνου ήταν τελείως αυθαίρετη κι άσχετη από την Εσωτερική Πραγματικότητα. Υπήρχε απλά μια συμβολική αντιστοιχία. Ο Ιησούς Αναφερόταν στην Αληθινή Θεία Κοινωνία κι απλά έδινε ένα αντίστοιχο παράδειγμα στο εξωτερικό επίπεδο. Έτυχε να το πει στο Δείπνο και χρησιμοποίησε σαν σύμβολα αυτά που ήταν μπροστά του. Αν ήταν στους Ελαιώνες ή στην Ακρολιμνιά ή στο Βουνό ίσως έκανε κάτι άλλο. Άλλωστε συχνά ο Ιησούς παρομοίαζε την Θεία Ουσία ή την Βασιλεία των Ουρανών με διάφορα πράγματα ή πράξεις. Κι από εκεί θα μπορούσε να δικαιολογηθεί η Ίδρυση Μυστηρίων. Ο πραγματικός λόγος που καθιερώθηκε η «θεία μετάληψη» δεν είχε σχέση ούτε με τον Ιησού, ούτε με το Δείπνο. Άλλωστε η «θεία μετάληψη» είναι γνωστή πρακτική και σε άλλες θρησκείες και πηγαίνει πολλές χιλιάδες χρόνια πίσω.
Τελικά όμως τι κατάλαβαν οι άνθρωποι; Τι καθιέρωσαν; Και τι διδάσκουν 2000 χρόνια τώρα; Τι μαθαίνουν στα παιδιά τους; Λένε, αν όντως πιστεύεις κι αν όντως δέχεσαι σαν αλήθεια ότι η θεία μετάληψη είναι Θεία Κοινωνία, Ένωση με τον Θεό, τότε συμβαίνει. Έτσι όμως δεν λειτουργεί η Πραγματικότητα αλλά η παιδιάστικη μαγική σκέψη. Παρόλο που καταναλώθηκαν εκατομμύρια τόνοι άρτου και οίνου οι χριστιανοί δεν έγιναν καλύτεροι, δεν Ενώθηκαν με τον Θεό και δεν κέρδισαν την Σωτηρία. Συνεχίζουν την εξωτερική υλική ζωή τους, κάνουν πολέμους, αδικούν, αντιμάχονται και η κοινωνία τους πηγαίνει συνεχώς στο χειρότερο. Αλλά ας πούμε ότι αυτοί δεν είναι γνήσιοι χριστιανοί. Που είναι λοιπόν οι γνήσιοι χριστιανοί; Είναι αυτοί που συχνάζουν στις εκκλησίες; Οι ιερείς; Οι μοναχοί; Όλοι αυτοί Ανυψώθηκαν στον Θεό; Ενώθηκαν με τον Θεό; Έφτασαν στην Θέωση; Ξεπέρασαν το εγώ; Την απάντηση την γνωρίζουμε όλοι. Καθώς λέει ο Σαίξπηρ, «Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανίας». Τι το συζητάμε;
Τελικά βλέπουμε πως η Αλήθεια Είναι Άλλος Διαφορετικός Υπαρξιακός Χώρος που δεν έχει σχέση με την διανόηση, την περιγραφή, τις εξωτερικές πράξεις, τα σύμβολα. Τι είναι λοιπόν ο Αληθινός Βουδισμός; Βουδισμός Είναι Νιρβάνα, Βίωση της Πραγματικότητας, εξάλειψη της προσωπικής ύπαρξης. Δεν είναι θεωρίες, σχολές, διαφωνίες κι όλα αυτά που κάνουν οι άνθρωποι μέσα στην ιστορία. Τι είναι Αληθινός Χριστιανισμός; Είναι Ένωση με τον Θεό, Θέωση, Συμβάν. Όλα τα άλλα, θεολογίες, ορθοδοξίες καθολικισμοί, προτεσταντισμοί, όλα είναι ανθρώπινες κακοδοξίες.
Αλλά, είπαμε και στην αρχή, τι κι αν εμείς τα λέμε; Και ποιος μας δίνει σημασία; Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να ψάχνουν την αλήθεια έξω, με εξωτερικά μέσα. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι η Αλήθεια Είναι Αυτοί οι Ίδιοι, η Αληθινή Φύση που είναι θαμμένη μέσα τους, κάτω από σκέψεις και γνώσεις κι εμπειρίες και δραστηριότητες και πράξεις. Κάποτε θα ξυπνήσουν.
Monday, October 12, 2015
Η Ιερή Πρακτική
Είναι διαπιστωμένο, από ιστορικές έρευνες αλλά και ιστορικά ευρήματα, ότι ο άνθρωπος είχε «θρησκεία», θρησκευτικές αντιλήψεις και πεποιθήσεις, εδώ και, τουλάχιστον, 30.000 χρόνια. Τελείως φυσιολογικά ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε παρά να στρέψει την προσοχή του στο περιβάλλον του και να αναζητήσει την Πηγή της Ύπαρξης στην Ίδια την Φύση. Όχι απλά την Φύση που ένοιωθε με τις αισθήσεις, αλλά το Άγνωστο Βάθος της, την Μυστηριώδη Φύση που τα Αγκαλιάζει όλα. Ο άνθρωπος λάτρεψε την Μητέρα Φύση, με τις αισθήσεις αποδεχόμενος τα αγαθά της Τροφοδότριας Μάνας και νοιώθοντας ευγνωμοσύνη. Την λάτρεψε με την δύναμη της ψυχής του νοιώθοντας τον βαθύτερο δεσμό του με την Φύση. Κι όσο αναπτυσσόταν ο άνθρωπος σε νοημοσύνη κι αντίληψη προσπάθησε να διερευνήσει την Φύση με την σκέψη. Κι έφτασε, τουλάχιστον αποδεδειγμένα, πριν 4.000 χρόνια, να συνειδητοποιήσει ότι υπήρχε Κάτι Πραγματικό πίσω από αυτά που συνελάμβανε με την σκέψη κι ονομάτιζε με λέξεις. Η Αλήθεια είναι πέρα από την περιγραφή της Αλήθειας. Κάποιοι άνθρωποι προχώρησαν τα τελευταία 3.000 χρόνια ακόμα πιο μακριά. Η Πραγματικότητα βρίσκεται Πέραν κάθε αντίληψης.
Παράλληλα με την πρόοδο της ανθρώπινης θρησκευτικής αντίληψης έγινε κατανοητό ότι η Ύπαρξη μπορούσε να εκδηλωθεί σε Πέντε Πεδία, ότι υπάρχουν Πέντε Κοσμικοί Χώροι Εκδήλωσης, Πέντε Κόσμοι. Αυτό ισχύει βέβαια όσο ένα περιορισμένο ον που σαν Βαθύτερη Ουσία πηγάζει από το Μεγάλο Άγνωστο βρίσκεται στον Σχετικό Χώρο της Εξέλιξης. Γιατί όπως μαρτύρησαν κάποιοι Σοφοί Άνθρωποι, όταν Βιώνει κάποιος την Πραγματικότητα Βλέπει ότι η Πραγματικότητα Είναι Μία και ενώ τα Περιλαμβάνει Όλα ταυτόχρονα δεν υπάρχει Μέσα στην Φωτισμένη Αντίληψη καμία διάκριση.
Έτσι, από πολύ νωρίς, εφόσον το ζητούμενο από τον άνθρωπο ήταν πάντα η Ανύψωση ως την Πραγματικότητα, η Βίωση της Πραγματικότητας, δημιουργήθηκαν διάφορες πρακτικές Πνευματικής Ανύψωσης. Στην πραγματικότητα, εφόσον ο σκοπός είναι η Βίωση της Πραγματικότητας, όλες οι πρακτικές δεν έχουν άλλο έργο από το να μας οδηγήσουν πέρα από τους περιορισμούς, του κόσμου, των αισθήσεων, της ψυχής, της σκέψης, της ίδιας της αντίληψης. Στην πραγματικότητα, μέσα στην Παγκόσμια Θρησκευτική Παράδοση η Θρησκεία είναι Μία, η Θρησκεία της Πραγματικότητας. Οι επιμέρους περιγραφές και διαφοροποιήσεις είναι εξωτερικές και χωρίς σημασία. Το ίδιο και οι περιγραφές των Κόσμων μέσα στις διάφορες θρησκείες είναι σχεδόν όμοιες. Και η Ιερή Τεχνική, η Πρακτική της Πνευματικής Ανύψωσης είναι η Μία Τεχνική της Βίωσης της Πραγματικότητας με την Απελευθέρωση της Συνείδησης από τους εξωτερικούς περιορισμούς. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει παρά μόνο ένας Δρόμος που Οδηγεί στην Πραγματικότητα στην Αλήθεια, ό,τι κι αν λένε οι αμαθείς. Την Υπέρτατη Πραγματικότητα δεν μπορούμε να την βρούμε ούτε με τις αισθήσεις, έξω στον κόσμο, ούτε με τα συναισθήματα, ούτε με την σκέψη, τις διδασκαλίες, τις θεολογίες. Πρέπει να πάμε πέρα από όλα αυτά, πέρα κι από την σκέψη, Βαθιά Μέσα μας, στην Καρδιά της Ύπαρξής μας. Να έρθουμε σε Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα, να Βιώσουμε την Ενότητα της Ύπαρξης. Πρέπει, ακόμα Πιο Βαθιά να Βγούμε στο Άγνωστο Όπου καμία αντίληψη δεν εισχωρεί, καμία ιδιότητα δεν μπορεί να ανιχνευθεί, ένα Πλήρες Κενό για τις δικές μας μικρές δυνάμεις. Ένα Κενό όμως που δεν είναι το κενό του τίποτα, αλλά ένα Άγνωστο Ζωντανό Πλήρες από το Οποίο Πηγάζουν Όλα. Η Άγνωστη Φύση, η Αληθινή Ουσία, που οι άνθρωποι λάτρευαν εδώ και 30.000 χρόνια κι οι σημερινοί χριστιανοί ταυτίζουν με την Πλατυτέρα των Ουρανών, που δεν είναι βέβαια το μικρό ανθρώπινο κορίτσι, η Αγαπημένη Γλυκιά Μαρία, αλλά Κάτι Πολύ-Πολύ Πλατύτερο.
Όταν λοιπόν Ο Ορφέας, ο Μύστης του Ολύμπου, περπατούσε στη γη, λίγο μετά τους Ποιητές, λίγο πριν τους Φιλοσόφους, όπως λέει ο Αριστοτέλης, υπήρχε ήδη μια Πανάρχαια Παγκόσμια Θρησκευτική Παράδοση. Ο Ορφέας δεν τα δημιούργησε όλα μόνος του. Όμως αναμόρφωσε βαθιά την θρησκεία των προγόνων του και της έδωσε ένα βαθύτερο νόημα και μια πιο πρακτική οργάνωση. Ακόμα κι αν οι δήθεν ιστορικοί κι οι προκατειλημμένοι χριστιανοί αρνούνται την ιστορική ύπαρξη του Ορφέα, το μαρτυρούν τα Ορφικά Μυστήρια, οι Ορφικοί Θίασοι, που χρησιμοποίησε σαν πρότυπο ο Πυθαγόρας κι οι πυθαγόρειοι και γενικά το Έργο που άφησε ο Ορφέας. Απλά η αποδοχή της ιστορικής ύπαρξης του Ορφέα και του Ορφισμού αποδεικνύει ότι ο χριστιανισμός που δημιουργήθηκε στην Ανατολική Αυτοκρατορία (όχι ο χριστιανισμός του Ιησού, αλλά ο χριστιανισμός των μεταχριστιανικών αιώνων) είναι κακό αντίγραφο του Ορφισμού. Ο Ορφέας λοιπόν ήταν αυτός που όχι μόνο αναμόρφωσε την Διονυσιακή Θρησκεία, δίνοντάς της ένα Βαθύτερο περιεχόμενο κι όχι καταστρέφοντάς την, αλλά και Εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια την Ιερή Πρακτική της πνευματικής Ανύψωσης ως το Θείο.
Η Ιερή Πρακτική του Ορφέα μιλούσε βέβαια για την Μια και Μοναδική Πραγματικότητα Εντός της Οποίας Συμβαίνουν Όλα. Υπάρχει Μόνο Μια Ψυχή κι όλες οι Ψυχές Είναι Αυτή η Μία Ψυχή. Αλλά για να Φτάσει μια περιορισμένη Ψυχή να Βιώσει αυτή την Πραγματικότητα έπρεπε να υπερβεί τους περιορισμούς μέσα στους οποίους την είχε οδηγήσει η ύπαρξη, το ταξίδι στα διάφορα Πεδία, στους διάφορους Κόσμους. Κι εδώ υπήρχε η ανάγκη να μιλήσουμε για τις Βαθμίδες της Απελευθέρωσης. Με αυτή την έννοια υπάρχουν βαθμίδες. Κι οι Βαθμίδες είναι Πέντε γιατί σε Πέντε Πεδία λειτουργεί η Συνείδηση, γιατί γίνονται αντιληπτοί Πέντε Κόσμοι Εμπειρίας και αναγνωρίζονται Μία Πραγματικότητα και τέσσερα είδη περιορισμών (σύνολο Πέντε). Οι Πέντε Βαθμίδες της Ιερής Πρακτικής που Δίδαξε ο Ορφέας, πηγάζουν από την Πανάρχαια Παγκόσμια Θρησκευτική Αντίληψη κι από την Πανάρχαια Παγκόσμια Θρησκευτική Εμπειρία στην Οδό της Απελευθέρωσης. Αυτή την πρακτική παρέδωσε ο Ορφέας στην ανθρωπότητα και την διατήρησαν οι Ορφικοί Θίασοι και 100 περίπου χρόνια μετά τον Ορφέα ο Πυθαγόρας της έδωσε νέα πνοή. Οι Πυθαγόρειοι επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τους νεότερους φιλοσόφους. Όλοι σχεδόν οι Φιλόσοφοι δύο πηγές της Αληθινής Γνώσης αναγνωρίζουν τους Ορφικούς και τους Πυθαγόρειους (που είναι το ίδιο). Η Ορφική Διδασκαλία αναζωογόνησε τα Ελευσίνια Μυστήρια που (όπως εξηγούμε σε ειδικό άρθρο) είχαν Πέντε Μυητικές Βαθμίδες κι όχι τρεις όπως γνωρίζουν και υποστηρίζουν οι αμαθείς. Η Παραδοχή των Πέντε Βαθμίδων συμφωνεί με την Παγκόσμια Εσωτερική Παράδοση, ενώ οι τρεις βαθμίδες δεν οδηγούν στην έξοδο από τον κόσμο του γίγνεσθαι, των φαινομένων. Η Ορφική Διδασκαλία επηρέασε βαθιά και την Δελφική Λατρεία. Η Ιερή Πρακτική λοιπόν ήταν κάτι που Γνώριζαν οι Μύστες σε όλα τα Μυητικά Κέντρα.
Κι ο ίδιος ο Πλάτωνας είχε γνωρίσει την Διδασκαλία αλλά και την Πρακτική Βίωση της Αλήθειας και από την γενικότερη παιδεία του και από την επαφή του με τον Σωκράτη που ήταν Μυημένος κι ασφαλώς και από τους πυθαγόρειους κύκλους με τους οποίους σχετιζόταν από νέος. Στην Ακαδημία που ο Πλάτωνας ίδρυσε κατά το πρότυπο των πυθαγόρειων συλλόγων, ένα κοινόβιο μυημένων στην πραγματικότητα, διδάσκονταν η Ιερή Πρακτική. Ο Πλάτωνας στα βιβλία του έλεγε πολύ λίγα, όχι μόνο γιατί δεν επιτρεπόταν στους Μύστες να μιλούν φανερά για τα Μυστήρια αλλά και γιατί επρόκειτο εδώ για κάτι που ήταν καθαρά πρακτικό κι η θεωρητική περιγραφή του δεν θα είχε και τόση σημασία. Πάντως στον Φαίδωνα ο Πλάτωνας κάνει μια σαφή αναφορά στην Ιερή Πρακτική:
- Κάθαρσις δε είναι άρα ου τούτο ξυμβαίνει, όπερ πάλαι εν τω λόγω λέγεται, το χωρίζειν ότι μάλιστα από του σώματος την ψυχήν και εθίσαι αυτήν καθ’ αυτήν πανταχόθεν εκ του σώματος συναγείρεσθαί τε και αθροίζεσθαι, και οικείν κατά το δυνατόν και εν τω νυν παρόντι και εν τω έπειτα μόνην καθ’ αυτήν, εκλυομένην ώσπερ εκ δεσμών εκ του σώματος;
- Πάνυ μεν ουν, έφη.
- Ουκούν τούτό γε θάνατος ονομάζεται, λύσις και χωρισμός ψυχής από σώματος;
- Παντάπασί γε, ή δ’ ος.
- Λύειν δε γε αυτήν, ώς φαμεν, προθυμούνται αεί μάλιστα και μόνοι οί φιλοσοφούντες ορθώς, και το μελέτημα αύτο τούτό εστιν των φιλοσόφων, λύσις και χωρισμός ψυχής από σώματος ή ου;
- Φαίνεται.
- Κάθαρσις δε δεν συμβαίνει να είναι άραγε αυτό, πού από παλιά λέγεται, δηλαδή ό χωρισμός της ψυχής από το σώμα όσον το δυνατόν και ο εθισμός της να χωρίζεται από το σώμα, να κλείνεται στον εαυτό της, να αυτοσυγκεντρώνεται και να ζει και τώρα και έπειτα ανεξάρτητη, απελευθερωμένη από το σώμα σαν από φυλακή;
- Βέβαια, είπε ό Σιμμίας.
- Μα αυτό δεν λέμε πώς είναι ό θάνατος, δηλαδή μια απελευθέρωση και χωρισμός ψυχής από το σώμα;
- Οπωσδήποτε, είπε αυτός.
- Αυτή την απελευθέρωση, όπως λέμε, την επιδιώκουν με προθυμία πάντα μόνον όσοι φιλοσοφούν σωστά, και αυτή η έννοια απασχολεί τούς φιλοσόφους, η απελευθέρωση και ό χωρισμός ψυχής και σώματος ή όχι;
- Είναι φανερό.
Εδώ βέβαια ο Πλάτωνας μιλά γενικά για την Ιερή Πρακτική αλλά σε κάθε ευκαιρία, στα γραπτά του, αναφέρεται στις Πέντε Μυητικές Βαθμίδες. Το υποδηλώνει άλλωστε η όλη φιλοσοφική αντίληψή του για την Πραγματικότητα. Η Μόνη Πραγματικότητα, για τον Πλάτωνα Είναι το Ένα, το Αγαθόν. Ο Κόσμος του Γίγνεσθαι δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της Δραστηριότητας του Ενός, ένας Κόσμος Αντίληψης, ένα κόσμος φαινομένων, που αντλεί την ύπαρξή του από το Αληθινό Είναι και Συμμετέχει στο Είναι για να υπάρξει και δεν διαθέτει δική του ανεξάρτητη ουσία. Κι όλα τα υλικά φαινόμενα δεν έχουν δική τους ουσία παρά αντλούν την ύπαρξή τους από την Συμμετοχή τους στο Είναι και τις αιώνιες ιδέες.
Έτσι για τον Πλάτωνα ο Κόσμος (σαν Συνολική Πραγματικότητα) έχει Πέντε Πεδία (έτσι φαίνεται στα περιορισμένα όντα):
Το Αγαθόν , το Τελείως Είναι, το Όντως Ον.
Το Είναι, το Ον.
Ο Αιώνιος Κόσμος των Ιδεών, των Αληθινών Όντων.
Ο κόσμος της Ψυχής, η ψυχή, οι ψυχές.
Ο κόσμος των υλικών φαινομένων.
Συχνά ο Πλάτωνας και γενικότερα οι Αρχαίοι Σοφοί χρησιμοποιούσαν τον όρο «Ψυχή», με διάφορες σημασίες. Η αληθινή σημασία βγαίνει από τα λεγόμενα. Έτσι Ψυχή μπορεί να σημαίνει (όπως στο απόσπασμα του Φαίδωνα που αναφέραμε) το Πνευματικό Στοιχείο που ενσωματώνεται. Μπορεί να σημαίνει την αστρική ψυχή που είναι ο κόσμος των συναισθημάτων και των βουλήσεων καθώς κι ο μεταθανάτιο φορέας μας. Μπορεί να σημαίνει την υλική ψυχή που εγκαθιδρύεται κατά την ενσωμάτωση σαν αντιστοιχία ανάμεσα στην δράση του Πνευματικού Στοιχείου και του εγκεφάλου, του νευρικού συστήματος, του σώματος γενικότερα.
Έτσι κατά αντιστοιχία της «Κοσμοαντίληψης» του Πλάτωνα και της Διδασκαλίας της Ακαδημίας οι Πέντε Βαθμίδες της Ιερής Πρακτικής είναι:
Η Βίωση της Μιας Μοναδικής Πραγματικότητας.
Η Βίωση της Ενότητας της Ύπαρξης, η Καθαρή Νόηση, η Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα του Κόσμου.
Η Υπέρβαση της κατώτερης διανόησης, δηλαδή της σκεπτοδιαδικασίας, της μέσω της σκέψης διαστρέβλωσης της πραγματικότητας.
Η κάθαρση της κατώτερης (αστρικής) ψυχής και του συναισθηματικού κόσμου μας.
Η κάθαρση της υλικής ψυχής, των σωματικών δραστηριοτήτων και των εξωτερικών πράξεων, έξω, στον κόσμο.
Τελικά, όπως είπαμε και στην αρχή η Ιερή Πρακτική δεν έχει μόνο Πανάρχαια και Παγκόσμια Καταγωγή αλλά την συναντάμε επίσης σε όλες τις παραδόσεις. Βεβαίως όπως το αποδεικνύουν έμπρακτα όλοι οι Σοφοί, Παγκόσμια αλλά και στην Αρχαία Ελλάδα, αυτός είναι ένας πρακτικός δρόμος Απελευθέρωσης. Πρέπει να τον Βαδίσουμε. Πρέπει να Απελευθερωθούμε. Πρέπει να το κάνουμε. Ούτε η θεωρητική γνώση, ούτε οι συζητήσεις περί τους Οδού έχουν κανένα νόημα. Είναι ένας Καθαρά Βιωματικός Δρόμος. Την Αλήθεια την Ζούμε. Δεν αρκούμαστε στην νοητική περιγραφή της, γιατί αυτό δεν είναι Αλήθεια, είναι απλά πληροφορίες για την Αλήθεια. Δεν ξεδιψάς περιγράφοντας το νερό ή λέγοντας νερό, νερό, νερό, ούτε χορταίνεις βλέποντας σε φωτογραφίες νόστιμα φρούτα.
Η Αλήθεια Είναι Εδώ. Κι ο Μόνος Δρόμος για να την Βιώσουμε είναι Μέσα μας. Ο Πλάτωνας όπως όλοι οι Δάσκαλοι αναφέρεται απλά στην Οδό. Αλλά πρέπει καθένας, μόνος του, αυτός ο ίδιος, να Βαδίσει την Οδό της Κατανόησης, να ξεπεράσει τους εξωτερικούς περιορισμούς να Κατακτήσει την Αληθινή Αυτογνωσία, να Έρθει σε Άμεση Επαφή με το Θείο Μέσα του, Μέσα μας, Μέσα σε Όλα.
Στην πραγματικότητα η Ιερή Πρακτική έχει σκοπό, ενόσω ζούμε να στραφούμε Έσω κι αποσύροντας την συνειδητότητα από τον εξωτερικό κόσμο και τις κατώτερες λειτουργίες να Βιώσουμε τα Εσωτερικά Πεδία Ύπαρξης, Βέβαια η εξωσωματική εμπειρία είναι δυνατή και πολλοί είχαν τέτοιες εμπειρίες, αλλά το ζητούμενο είναι να γνωρίσουμε την Φύση μας, πως Λειτουργεί η Φύση μας. Η Επαφή με τους Εσωτερικούς Κόσμους, είτε γίνεται απλά με την απόσυρση από τις κατώτερες λειτουργίες, είτε βγαίνουμε τελείως έξω από το σώμα, δεν είναι παρά μια εμπειρία αυτών τω καταστάσεων ύπαρξης ενόσω είμαστε συνδεδεμένοι με το σώμα. Ο οριστικός διαχωρισμός από το σώμα απελευθερώνει το Πνευματικό Στοιχείο που μπορεί να Βιώσει τώρα πραγματικά την Κατάσταση Ύπαρξης που έχει βιώσει, έχει κάνει ζωή του και για την οποία «προετοιμαζόταν» στην γη. Οι Σοφοί, οι Μύστες και οι μυημένοι που βαδίζουν την Οδό της Απελευθέρωσης, επειδή ήδη βιώνουν τις Εσωτερικές Καταστάσεις, γνωρίζουν ότι θα οδηγηθούν στο Βάθος της Κατανόησης που πέτυχαν στην διάρκεια της γήινης ζωής τους. Οι άνθρωποι που έζησαν μέσα στην άγνοια και κατασπατάλησαν τη ζωή και τον χρόνο σε εξωτερικές δραστηριότητες το μόνο που θα πάρουν μαζί τους, φεύγοντας από την γη, θα είναι η άγνοια, που θα τους οδηγήσει πίσω, ξανά, εδώ. Ο Πλάτωνας στον Φαίδωνα αναλύει, μέσα από μύθους βέβαια, που περιέχουν όμως ένα βαθύ συμβολισμό, την μεταθανάτια τύχη της ψυχής. Από τα κλασσικά κείμενα, πλάι στον Φαίδωνα μπορεί να σταθεί μόνο το «Μπάρντο Τοντόλ», η «Θιβετανική Βίβλος των νεκρών».
Η Ιερή Πρακτική λοιπόν έχει σκοπό να μας Οδηγήσει στην Οριστική Απελευθέρωση, όχι απλά από τον κύκλο των μετενσωματώσεων στη γη, αλλά από την Ύπαρξη μέσα στην Φαινομενική Δημιουργία γενικότερα. Είναι καθαρά θέμα Κατανόησης (άσχετα πόσο ηχηρούς όρους χρησιμοποιούμε).Για να Βιώσει λοιπόν κάποιος την Μια Μοναδική Πραγματικότητα θα πρέπει να ξεκινήσει από την παρούσα κατάστασή του, από τις καταστάσεις που ζει στο σώμα και στον κόσμο και σιγά-σιγά να ανυψωθεί μέσα από τις διάφορες Βαθμίδες ως το Απόλυτο Ένα. Έτσι για τον απλό άνθρωπο που ξεκινά από έξω, από κάτω οι βαθμίδες διαμορφώνονται με τον παρακάτω τρόπο.
Πρώτα από όλα είναι απαραίτητη η Κάθαρση του Σώματος, των δραστηριοτήτων μας. Αυτό σημαίνει μια ζωή μετρημένη που ενώ μας παρέχει όλα τα αναγκαία θέτει σαν στόχο την Πνευματική Ανύψωση και μας εξασφαλίζει τον απαραίτητο χρόνο και τις αρμόζουσες προσπάθειες. Δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουμε στον πνευματικό δρόμο, όταν προσκολλούμαστε στον εξωτερικό κόσμο, σε εξωτερικές δραστηριότητες και σε υλικά αντικείμενα. Οι εξωτερικοί καθαρμοί που γίνονταν και στα Μικρά Μυστήρια και σε Θρησκευτικές εκδηλώσεις και Γιορτές δεν ήταν παρά μια συμβολική πράξη για πραγματική αλλαγή της ζωής μας. Διαφορετικά δεν θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε. Μόνο πραγματοποιώντας μια ενάρετη ζωή μπορούσε κάποιος να εισέλθει στην Οδό. Έπρεπε δηλαδή να βιώσει την Αρετή της Σοφίας ή Φρόνησης (της εξωτερικής φρόνησης) στην ζωή του.
Μετά θα έπρεπε κάποιος, πάντα μέσα από την Κατανόηση της Φύση μας, της ζωής, αυτών που συμβαίνουν, να καθαρισθεί από τις επιθυμίες της γήινης ζωής και τα πάθη. Η κάθαρση της Ψυχής μπορεί να ανοίξει τον Δρόμο προς τους Εσωτερικούς Κόσμους. Η ίδια η Ψυχή σαν λειτουργία (συναισθήματα, βουλήσεις, επιθυμίες) βρίσκεται ακριβώς στο μέσο ανάμεσα στην ανώτερη διανόηση και την ζωή του σώματος. Είναι η ένωση δυο κόσμων. Κι η ψυχή οφείλει να προσανατολιστεί. Με την απάρνηση των επιθυμιών και των παθών βιώνουμε την Αρετή της Ανδρείας (της εξωτερικής ανδρείας) και προσανατολιζόμαστε πλέον προς τα Έσω. Ακόμα και σε αυτό το Επίπεδο ζωής να φτάσει κάποιος, στην «ψυχική απάθεια», ήδη έχει κερδίσει πολλά για την πνευματική του εξέλιξη.
Μετά θα πρέπει κάποιος να κατανοήσει τι είναι η Διανόηση σαν λειτουργεία και πως αυτά που συλλαμβάνει, έννοιες, σχέσεις εννοιών, είναι μόνο συμβολικά των αληθινών πραγμάτων. Όσο μένουμε μέσα στην δραστηριότητα της διανόησης είμαστε μέσα στο Σπήλαιο των εννοιών, των σκιών των αληθινών όντων. Η Υπέρβαση της διανόησης για να φτάσουμε σε μια Ανώτερη Όραση των αληθινών όντων, σε μια Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα, ήδη από εδώ, από την γη, σημαίνει ακριβώς την Κατανόηση και την Αντίληψη αυτού που συμβαίνει. Έτσι η διανόηση (αυτό που λένε οι σύγχρονοι σκέψη) παίρνει την σωστή θέση της και δεν αποτελεί πλέον εμπόδιο. Αυτή η Υπέρβαση είναι η Ουσία της Σωφροσύνης. Το να βιώσουμε λοιπόν την Αρετή της Σωφροσύνης σημαίνει να υπερβούμε την εξωτερική αντίληψη μέσα από παγιωμένες αντιλήψεις και εμπειρίες (που παραποιούν την πραγματικότητα), να υπερβούμε την χρήση της μνήμης αντλώντας πληροφορίες μόνο από την τρέχουσα αντίληψη και τέλος να αντιλαμβανόμαστε απλά αυτό που υπάρχει, αυτό που συμβαίνει, το πραγματικό. Μόνο όταν η Σωφροσύνη Ολοκληρώνεται αρχίζουμε να βλέπουμε τα αληθινά όντα, τους αληθινούς νοητικούς πυρήνες που κρύβουν μέσα τους τα πράγματα, τις ιδέες, ή πιο σωστά τους «ειδητικούς αριθμούς». Αυτές οι εσωτερικές βαθμίδες ανάβασης, στο επίπεδο της διανόησης χαρακτηρίζονται και σαν εσωτερικές αρετές (εσωτερική φρόνηση, εσωτερική ανδρεία, Αληθινή Σωφροσύνη).
Ήδη Βιώνοντας την Αληθινή Σωφροσύνη, υπερβαίνοντας την διανόηση και την παραμόρφωση της πραγματικότητας, βγαίνοντας έξω από το Σπήλαιο των εννοιών-σκιών των αληθινών πραγμάτων, είμαστε πια έξω στο Φως της Άμεσης Επαφής με την Πραγματικότητα, με αυτά που υπάρχουν , με αυτά που συμβαίνουν. Στο Φως της Άμεσης Αντίληψης έχουν διαλυθεί όλα τα κατασκευάσματα της διανόησης, δεν υπάρχει πλέον εγώ, δυαδικότητα, διαχωρισμός του κόσμου. Υπάρχει μόνο μια Ανοιχτή Απέραντη Επίγνωση της Ενότητας της Ύπαρξης, Νοιώθουμε το Είναι την Βάση της Ύπαρξης, όλων των υπάρξεων. Κι όλα όσα υπάρχουν Συμμετέχουν στο Είναι για να υπάρξουν και δεν διαχωρίζονται ποτέ ούτε από το Είναι, ούτε από τα άλλα πράγματα (ήταν η διανόηση που έκανε τους διαχωρισμούς.) Βιώνοντας Αυτή την Ενότητα της Ύπαρξης, το Είναι που Διαπερνά τα πάντα, μπορούμε να κατανοήσουμε τι είναι Δικαιοσύνη. Είναι η Αντίληψη που Εξισορροπεί τα Πάντα εντάσσοντάς τα μέσα στην Ενότητα. Να γιατί οι Αρχαίοι Έλληνες μέσα στην σοφία τους παρίσταναν την Δικαιοσύνη τυφλή και με μια ζυγαριά στο χέρι. Το θεολογικό της όνομα Θέμις βγαίνει από το τίθημι, που σημαίνει θέτω, «τοποθετώ». Και Θέμις είναι η Δύναμη που με γνώση τοποθετεί τα πράγματα στην ορθή τους θέση. Βέβαια η Βίωση του Είναι, της Ενότητας της Ύπαρξης έχει Διάφορα Βάθη Κατανόησης (Τρεις Εσωτερικές Βαθμίδες, που δεν μπορούμε τώρα να αναλύσουμε) που μας Ανυψώνουν ως την Θέα του Αγαθού.
Αλλά η Θέα του Αγαθού δεν είναι παρά το όριο της Ύπαρξης, το όριο της Δημιουργίας, το όριο του Κόσμου. Πρέπει να υπερβούμε και τον τελευταίο διαχωρισμό και με το σβήσιμο κάθε Υποκειμενικής Αντίληψης να Βυθιστούμε στο Απρόσωπο Ένα, το Τελείως Είναι, Όπου δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός, καμιά αντίληψη, καμιά ιδιότητα, καμιά εμπειρία, παρά μόνο Ζωή, Παρουσία.
Τελικά, η Ιερή Πρακτική είναι Απελευθέρωση του Πνευματικού Στοιχείου (της Ψυχής) από τους περιορισμούς, Επάνοδος της Ουσίας στην Αρχική της Κατάσταση το Σημείο ΑΩ, Όπου Ξεκινούν και Τελειώνουν Όλα, διαγράφοντας τον Κύκλο της Δημιουργίας, της Ύπαρξης μέσα στους Κόσμους, μέχρι την Τελική Ανύψωση στην Αλήθεια.
Στο επόμενο άρθρο στη σειρά Πλάτωνας « Ο Μεταϊστορικός Πλάτωνας».
Our Prayer
The Path Within
O
Cosmos, we stand at the precipice of the Absolute,
gazing into the void of the Unknown. We search for a way to transcend
the
bounds of thought and ego, to experience the essence of our deepest
being.
The
Buddha, the Masters of the East Upanishads, Orpheus,
Jesus – all these wise beings have pointed us towards the Path. But it
is not a
path that is external, not a journey that can be traversed by the feet.
It is a
path that lies within, a journey that must be undertaken by the heart
and the
mind.
We
must let go of the external orientations that
nurture and educate us, that direct us towards other goals. We must
look
inward, to the stillness and silence that resides within. We must
listen to the
whispers of our soul, to the voice that speaks of the Absolute.
Krishnamurti
and other modern Sages have shown us that
it is possible to experience the Absolute, to transcend the limitations
of
thought and ego. They have shown us that it is not a mystery, not a
miracle,
but a possibility that lies within our human nature.
So
let us embark on this journey, this Path that few
follow. Let us let go of the burdens that weigh us down, the
attachments that
bind us. Let us embrace the unknown, the uncertainty, the chaos that
lies
within.
For
in the depths of the Absolute, we will find the
stillness and peace that we seek. We will find the answers to the
questions
that have plagued us for centuries. We will find the Truth that lies
within.
Let
us be brave, let us be bold, let us be fearless.
Let us take the step into the void, into the unknown. For it is there
that we
will find the Absolute, the essence of our being. It is there that we
will find
our true nature, our true self.
May
we be guided on this journey by the wise words of
the Sages, by the light of the Absolute that shines within us. May we
find the
strength and courage to let go of the old, to embrace the new. May we
find the
peace and stillness that we seek, the Truth that lies within.
Glimpses of the Absolute
Within
each of us lies the potential to transcend the
limitations of ordinary mind and experience a deeper reality - what
some
traditions call the Absolute, the Ground of Being, or God. While this
state of
unity or peak experience has often been considered the domain solely of
mystics
and saints, the truth is that the capacity dwells dormant in every
human soul.
It is our essential nature, awaiting discovery through disciplined
inner work.
All
genuine spiritual paths point to the same
destination, though using different languages and methods. At their
core, they
offer a process of liberation from identification with separate ego and
gradual
awakening to our intrinsic divine essence. This involves cultivating
noble
virtues, practicing presence of mind through meditation, and
cultivating wisdom
through inquiry into the nature of reality and self.
Over
time, such disciplines help peel away layers of
superficial conditioning to reveal our true blissful and peaceful self
- one
with the fundamental pure consciousness that underlies all forms. In
that state
of inward stillness and clarity, the usual boundaries between subject
and
object fall away. One perceives directly that all is contained within
the one
infinite life and knows directly one's identity with the eternal.
Though
ineffable, this realization brings transcendent peace, love, creativity
and
compassion.
While
glimpses of the Absolute may come through grace
to anyone at any time, consistent experience depends on committed
effort. The
seeker must firmly resolve to strip away all that obscures their true
nature
like the proverbial onion, layer by layer. With patient practice of
presence
and purification, the trappings of small self dissolve, and one may
abide as
peaceful, blissful awareness itself - fully awake in every moment to
life's
deepest meaning. Then daily living becomes worship, and ordinary
reality is
transfigured by love, joy, wisdom and service. This is the fruit of
following
the perennial path with heart and will - a taste of our shared
spiritual
potential.
Quotes
Constantinos’s quotes
...
CHAPTER
III
QUIETING
PEOPLE
Neglecting
to praise the
worthy deters people from emulating them; just as not prizing rare
treasures
deters a man from becoming a thief; or ignoring the things which awaken
desire
keeps the heart at rest.
Therefore,
the wise ruler
does not suggest unnecessary things, but seeks to satisfy the minds of
his
people. He seeks to allay appetites but strengthen bones. He ever tries
by
keeping people in ignorance to keep them satisfied and those who have
knowledge
he restrains from evil. If he, himself, practices restraint then
everything is
in quietness.
...
Quieting
People
Neglecting
to praise the
worthy:
Neglecting
to acknowledge
and praise individuals who deserve recognition can discourage others
from
emulating their positive qualities.
Just
as not appreciating
rare treasures deters a person from engaging in theft, the absence of
recognition can hinder the development of desirable traits in others.
By
recognizing and
praising the worthy, we can inspire others to strive for excellence.
Ignoring
the things that
awaken desire:
When
we disregard or
ignore the things that evoke desire, we can maintain a sense of
contentment and
inner peace.
By
not constantly seeking
external stimuli, we can cultivate a state of tranquility within
ourselves.
This
approach allows us
to find satisfaction in what we already have, rather than constantly
chasing
after new desires.
The
wise ruler's
approach:
A
wise ruler understands
the importance of satisfying the minds of the people they govern.
They
do not unnecessarily
burden their subjects with irrelevant information or demands.
Instead,
they focus on
allaying appetites and reinforcing the overall well-being of their
people.
The
wise ruler restrains
those with knowledge from engaging in harmful actions and promotes a
culture of
restraint and tranquility.
The
benefits of
quietness:
When
individuals practice
restraint and embrace a state of quietness, harmony and peace prevail.
By
prioritizing calmness
and self-control, both on an individual and societal level, conflicts
can be
minimized.
The
pursuit of quietness
allows for personal growth, contentment, and a more harmonious
coexistence.
Embracing
quietness
Quieting
people involves
recognizing the worthy, ignoring unnecessary desires, and fostering a
state of
tranquility. The wise ruler seeks to satisfy the minds of their people
by
allaying appetites and promoting restraint. By embracing quietness,
individuals
can experience personal growth and contribute to a more peaceful
society.
Remember to appreciate the positive qualities in others, find
contentment in
the present, and practice self-restraint for a harmonious existence.
Copyright
!doctype>
Intellectual
property rights
The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.
Δικαιώματα
πνευματικής ιδιοκτησίας
Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας
τόπου,
συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων,
ειδήσεων,
γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων
υπηρεσιών και
γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής
ιδιοκτησίας (copyright)
και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής
Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.
Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή,
αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή,
έκδοση,
εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε
τρόπο,
τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του
Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα
συναινέσει,
ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks)
στο
σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή
του
αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη
συναίνεση του
Ιδρύματος.
Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση
και
αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για
αυστηρά
προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς),
χωρίς
πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση
της
αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’
οιονδήποτε
τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.
Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για
λόγους
προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την
προϋπόθεση ότι
θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής
ιδιοκτησίας,
δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.
Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες
του
Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα
πνευματικής
ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως
έχει να
κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.