Esoterism Academy: Η Μεταφυσική του Έρωτα

Monday, October 5, 2015

Η Μεταφυσική του Έρωτα

By Unseen

Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά (το Αρχέγονο Χάος της Ορφικής Θεολογίας και των Τελετουργικών Ύμνων) αποτελεί Μία και Μόνη Πραγματικότητα, που όσο πιο βαθιά βιώνεται τόσο αποκαλύπτει τον Μοναδικό Χαρακτήρα της. Αυτό που δεν μπορεί να συλληφθεί γίνεται στην μετέπειτα θεολογική και φιλοσοφική γλώσσα ο Υπέρτατος Θεός, Πατέρας των πάντων, ο Δίας.
Πέρα από την Αντίληψη της Παρουσίας, που αποτελεί την Καρδιά, την Ουσία κι Όλη την Έκταση της Ύπαρξης, δεν υπάρχει τίποτα. Αυτό Απλώνεται Παντού. Σε Οντολογικό Επίπεδο λοιπόν όλα είναι Εδώ. Υπάρχουν Μέσα σε Αυτή την Αδημιούργητη Ουσία.
Ό,τι Συμβαίνει και Φαίνεται να συμβαίνει, δεν γίνεται σε Οντολογικό Επίπεδο αλλά σε Αντιληπτικό, που είναι κάτι διαφορετικό. Μπορεί να υπάρχει Πλήρης Αντίληψη της Ουσίας (Αντίληψη) κι αυτή η Πρωτογενής Αντίληψη που Αντιλαμβάνεται το Είναι, την Ενότητα της Ύπαρξης, Αυτό είναι ο Έρωτας των Ύμνων που εκφράζεται ακριβώς σαν Παγκόσμια Δύναμη Ενότητα της Ύπαρξης και σαν Τάση προς Συνειδητοποίηση Αυτής της Ενότητας. Στους θεολογικούς κύκλους, ο Έρωτας, στους κατοπινούς (μετά τον Ορφέα) αιώνε,ς έλαβε την Όψη του Διονύσου, του Γιού του Διός, του Άρχοντα της Δημιουργίας και του Καθοδηγητή των Μυστηρίων.
Στην φιλοσοφική γλώσσα των Φιλοσόφων, πριν τον Πλάτωνα. Αυτή η Ουσία που Υπάρχει από Μόνη της είναι το Ον, το Είναι. Όχι μόνο σαν Βάση της Ύπαρξης, Ουσία της Ύπαρξης, αλλά και σαν Απέραντο Βάθος από το Οποίο Πηγάζουν Όλα. Στην πραγματικότητα οι Φιλόσοφοι μιλούν για το Ον από οντολογική σκοπιά (το Όντως Ον, το Αληθινό Ον, Αυτό που Υπάρχει) και για το Είναι από αντιληπτική άποψη, Αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν Είναι (εμείς τα όντα). Οι Φιλόσοφοι χρησιμοποιούν τον ίδιο όρο «Ον», «Είναι» αλλά με δυο διαφορετικές σημασίες. Ο Πλάτωνας, ακολουθώντας την γραμμή των Φιλοσόφων που προηγήθηκαν, τα διευκρινίζει όλα αυτά. Το Αδημιούργητο, Αυτό που Υπάρχει Πάντα από Μόνο του, επειδή, Οντολογικά, έχει τον Χαρακτήρα της Μοναδικότητας ο Πλάτωνας το Ονομάζει το Εν. Αυτό είναι το Αγαθόν, το Υπέρτατο, η Πηγή κι ο Τελικός Σκοπός των πάντων. Σαν Είναι πρέπει να χαρακτηρισθεί το «τελείως είναι», το επέκεινα της ουσίας, πέρα από το απλό Είναι που αντιλαμβανόμαστε. Η Προσέγγιση του Αληθινού Είναι είναι αδύνατη, γιατί όσο κι αν η αντίληψη επεκτείνεται στο Άπειρο πάντα υπάρχει δυνατότητα επέκτασης. Η Κίνηση είναι χωρίς όρια. Σε Αντιληπτικό Επίπεδο, έξω από αυτό το Εν, την Μοναδική Πραγματικότητα επικρατεί το «άπειρο» (ασαφές) που συγκεκριμενοποιείται στην «αόριστο δυάδα», το «μικρό και μέγα». Κάθε αντίληψη αποκτά έναν ατομικό χαρακτήρα, μια ιδιαίτερη θέση μέσα στην ύπαρξη, με μια άπειρη ακολουθία κάτω και μια άπειρη ακολουθία πάνω (από εδώ βγαίνει το «μικρό και μέγα»). Αυτές οι αντιλήψεις-ιδέες είναι οι «ειδητικοί αριθμοί» για τους οποίους μιλούσε ο Πλάτωνας. Η αντίληψη, ότι κάθε σύλληψη είναι «αριθμός» («ειδητικός αριθμός») βγαίνει από το απλό γεγονός ότι μπορούμε να φτάσουμε σε κάθε αντίληψη μέσα από μια ακολουθία του ναι-όχι. (Παράδειγμα: το συγκεκριμένο είναι «αυτό», ναι ή όχι; Είναι το άλλο, ναι ή όχι; Κι έτσι συνέχεια μέχρι να αποσαφηνισθεί ο χαρακτήρας του. Αυτή η ακολουθία των ναι-όχι μέσα στην παγκόσμια τάξη των όντων είναι ο «χαρακτήρας» του όντος, ο «αριθμός» του.
Όταν λοιπόν η Αντίληψη Ανοίγεται προς Αυτό που Υπάρχει (το «Τελείως Είναι») το Αντιλαμβάνεται σαν Είναι, σαν μια Ενότητα Ύπαρξης. Το Είναι αποτελεί την Βάση και την Ουσία όλων των πραγμάτων. Μέσα στο Είναι γεννιούνται όλα. Όλα συμμετέχουν στο Είναι (αλλιώς δεν «υπάρχουν»). Το Είναι στο Οποίο Συμμετέχουν όλα αποτελεί (σε Αντιληπτικό Επίπεδο) την Ουσία, το Βάθος, όλων των όντων. Αλλά η Αντίληψη δεν Μένει σε Αυτό το Είναι που είναι στο Βάθος. Έχοντας μια Απεριόριστη Δημιουργική Δύναμη σχηματίζει ιδιαίτερες αντιλήψεις κι έτσι «εισέρχεται» στον κόσμο της ατομικότητας και της πολλαπλότητας (στον κόσμο του νου, των ιδεών-ειδητικών αριθμών). Όλες οι αντιλήψεις όμως δεν είναι παρά επιφανειακές δραστηριότητες – αντιληπτικές καταστάσεις. Η ίδια η αντίληψη της ατομικότητας δεν εφαρμόζεται σε Οντολογικό Επίπεδο (όπου μόνο το Ένα είναι Αληθινό) αλλά ισχύει μόνο σε αντιληπτικό επίπεδο, στον κόσμο των φαινομένων.
Έτσι για να τα αποσαφηνίσουμε όλα αυτά (γιατί και δυσνόητα είναι και δύσκολο να εκφραστούν σε διανοητικό επίπεδο) η Ψυχή που Πηγάζει από το Άγνωστο Βάθος του Ενός Εκδηλώνεται σε Αντιληπτικό Επίπεδο σαν Παγκόσμιο Είναι (Μία και Μοναδική Ψυχή) και πάνω σε αυτή την Αντιληπτική-Υπαρξιακή-Βάση του Είναι εκφράζεται σαν ατομικότητα (σαν νους, νοητικός πυρήνας, αντίληψη ατομικής ύπαρξης, σύνολο προσωπικών αντιλήψεων, δραστηριοτήτων και συμπεριφορών, κλπ.)... Κι είναι Αυτή η Ψυχή με την Ουράνια Προέλευση, με τον Παγκόσμιο Χαρακτήρα, και την ατομική προσωπική δράση που εμψυχώνεται και ενδυναμώνεται και αποκτά συναίσθηση, και μέσω της κατώτερης υλικής ψυχής ενσωματώνεται, εκδηλώνεται δηλαδή στον υλικό κόσμο, μέσα σε ένα σώμα.
Οι Αρχαίοι Σοφοί, κι ο Πλάτωνας, λέγοντας Ψυχή εννοούσαν συνήθως το Πνευματικό Στοιχείο που ενσωματώνεται στο σώμα κι όχι μια ιδιαίτερη λειτουργία που μεσολαβεί ανάμεσα στην Ουράνια Νοητική Ψυχή και το σώμα. Η Ψυχή λοιπόν είναι Μια, η Παγκόσμια Ψυχή, και κάθε ψυχή είναι έκφραση αυτής της Μοναδικότητας. Κάθε ψυχή είναι το Είναι, Συμμετέχει στο Είναι και Ολοκληρώνεται στο Είναι. Όσο κι αν η ψυχή απομακρύνεται επιφανειακά από το Κοινό Είναι, περιπλανώμενη σε ιδιαίτερες αντιλήψεις και προσωπικές εμπειρίες, ούτε αποχωρίζεται από την Μια Βάση, ούτε εγκαταλείπει αυτή την Βαθιά Αίσθηση της Ενότητας εντελώς. Είναι ακριβώς αυτή η Υπαρξιακή Ενότητα που Ωθεί την ψυχή να εξελιχθεί, να αναζητήσει την Ουσία της, το Είναι της. Κι έτσι η ψυχή στην πραγματική της εκδήλωση δεν είναι παρά Τάση προς Ολοκλήρωση, Συνειδητοποίηση της Ενότητας, Ορμή προς την Ενότητα της Ύπαρξης, η Ουσία του Έρωτα.
Η Ψυχή που ενσωματώνεται σε ένα σώμα διαχέεται στο σώμα και συχνά διασκορπίζει τις δυνάμεις της και τον χρόνο της σε επιφανειακές λειτουργίες κι εξωτερικές δραστηριότητες. Θέλοντας ο άνθρωπος να βρει την Αλήθεια για την Ύπαρξή του, την Ουσία του, ή Αυτό από το Οποίο προέρχεται πρέπει να Στραφεί Έσω. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να βρει τίποτα έξω. Όσο κι αν ψάχνει έξω στις αισθήσεις, εκεί υπάρχουν μόνο τα υπόλοιπα πράγματα, αλλά πουθενά Αυτό που τα Περιλαμβάνει όλα. Όσο κι αν επιθυμεί ο άνθρωπος να βρει την Αλήθεια κι αισθάνεται πόσο πολύτιμο είναι αυτό, δεν αρκεί αυτή η συναισθηματική ορμή για να φτάσει στην Αλήθεια. Η σκέψη (η διάνοια κατά τον Πλάτωνα) δεν μπορεί να συλλάβει το Πραγματικό. Λειτουργεί πάντα στο επίπεδο της ατομικότητας και της δυαδικότητας εγώ-κόσμος κι ό,τι συλλαμβάνει είναι πάντα περιεχόμενο της δραστηριότητάς της, κάτι μικρότερο από αυτή την ίδια την σκέψη. Ο Θεός, το Ένα, δεν μπορεί να είναι περιεχόμενο της σκέψης, μια ιδέα, μια αντίληψη, κάτι τόσο μικρό. Ακόμα κι όταν, εγκαταλείποντας όλα αυτά και με Καθαρό Νου (η Νόηση του Πλάτωνα) θεωρούμε την Ενότητα της Ύπαρξης, την Απεραντοσύνη του Είναι, ακόμα κι αυτό δεν είναι παρά μια αντίληψη. Υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην Αντίληψη του Είναι και στο Είναι (το «Τελείως Είναι»). Είναι διαφορετικά Επίπεδα Ύπαρξης. Πρέπει, εγκαταλείποντας τελείως το Αντιληπτικό Επίπεδο, καταργώντας οποιοδήποτε «διαχωρισμό» να Βυθιστούμε στον Θείο Ωκεανό της Αληθινής Ύπαρξης του Ενός. Αυτή είναι η Υπέρτατη Κατάκτηση, Κατάσταση, κι η Αληθινή Ολοκλήρωση του ανθρώπου.
Αν θέλουμε λοιπόν, πραγματικά να Ανυψωθούμε ως το Υπέρτατο Ένα, το Αγαθόν, το «Τελείως Είναι», θα πρέπει να σταματήσουμε να διοχετεύουμε και να διασκορπίζουμε την δύναμη της ψυχής μέσα στο σώμα και τον κόσμο, να αποσύρουμε την συνειδητότητα από το σώμα και τις κατώτερες επιφανειακές λειτουργίες για να Ανυψωθούμε στον Απέραντο Ουρανό της Πραγματικότητας. Αυτό ακριβώς διδάσκονταν (πρακτικά) στα Ιερά Μυστήρια, στους Ορφικούς Θιάσους, στους Πυθαγόρειους Συλλόγους στην Ιερή Ελευσίνα και στους Ουράνιους Δελφούς και στην Ακαδημία του Πλάτωνα, που την είχε δημιουργήσει κατά τα πρότυπα των πυθαγόρειων συλλόγων. Η Ακαδημία ήταν περισσότερο μια κοινότητα, ένα Κοινόβιο Μυημένων, που είχαν σαν σκοπό την Ιερή Ανάβαση, την Αληθινή Μύηση κι όχι ένα «Σχολείο» όπως ήταν η εξωτερική όψη της κι όπως νομίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι, μέχρι σήμερα. Η Ακαδημία σαν «Σχολείο» είναι δημιούργημα της μετα-ελληνικής νεότερης φαντασίας. Η Ακαδημία επιτελούσε ένα Μυητικό Έργο όπως συνέβαινε σε όλους τους Ιερούς Θιάσους, στα Ελευσίνια Μυστήρια και στο Κέντρο των Δελφών.
Αυτή η Ιερή Πρακτική που έχει την καταγωγή της στον Ορφέα (τουλάχιστον αυτός της έδωσε καθαρή θρησκευτική και φιλοσοφική μορφή) χρησιμοποιούνταν σε όλους τους Ιερούς Θιάσους κι ήταν γνωστή σε Φιλοσόφους σαν τον Παρμενίδη και τον Ηράκλειτο. Κι ο ίδιος ο Σωκράτης την εφάρμοζε. Ο Πλάτωνας μάλιστα ταυτίζει την Ιερή Πρακτική της Απόσυρσης Έσω με την Αληθινή Φιλοσοφία (κατά τον Φαίδωνα) και με την Αληθινή Έκφραση Του Έρωτα της ψυχής προς το Θείο (κατά το Συμπόσιο). Είναι ακόμα η τέχνη του φιλοσοφικού θανάτου, για αυτό ο Σωκράτης δεν φοβόταν τον θάνατο. Ζούσε ήδη πέρα από τον κόσμο των φαινομένων, στο Αιώνιο Βασίλειο του Είναι.
Η διαφορά ανάμεσα στους Σοφούς και τους απλούς ανθρώπους είναι αυτή. Οι Σοφοί Γνωρίζουν το Είναι και Που πηγαίνουν. Οι άνθρωποι ούτε γνωρίζουν το Είναι ούτε κατανοούν το τι συμβαίνει ακριβώς όταν λόγω θανάτου εγκαταλείπουν το σώμα.
Τελικά, ο Πλάτωνας, στο Συμπόσιο, αφού εκθέτει τις διάφορες απόψεις των συγχρόνων του διευκρινίζει στο «Συμπόσιο 110» ποια είναι η Φύση της Ψυχής σαν Έρωτας προς την Ενότητα, σαν Τάση προς Ενοποίηση (που είναι η Ουσία του Έρωτα) και περιγράφει τις Βαθμίδες Ανόδου από τον αισθητικό φαινομενισμό στην ψυχική και ηθική πραγματικότητα, μετά στον χώρο της διανοίας των αιώνιων ιδεών και τέλος στον Καθαρό Νου (στην Άμεση Νόηση) όπου Βιώνεται η Ενότητα του Είναι.
Αλλά στο «Συμπόσιο 111» Αποκαλύπτει Ποια Είναι η Φύση του Ενός, η Ολοκλήρωση του Θείου Έρωτα, η Ουσία του Έρωτα σαν Κοσμικής Δύναμης, που είναι η Αληθινή Ένωση με το Αγαθόν, ο Θεός. Εδώ πρέπει να σωπάσουμε και να αφήσουμε τον ίδιο τον Πλάτωνα να μιλήσει. Λέει ελάχιστα γιατί δεν υπάρχει τίποτα να πεις, αλλά αυτό που λέει είναι το Μέγιστο Μάθημα που πρέπει κάθε άνθρωπος να μάθει. Διαβάστε το Συμπόσιο.

Στο επόμενο άρθρο στην σειρά Πλάτωνας «Η Ιερή Πρακτική».

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

The Ruins That Stand Beyond Time

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

The Ancient Secrets Unveiled

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

A Pilgrimage of the Spirit

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

The Temple’s Legacy

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

…

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

Η Κληρονομιά του Ναού

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Monday, October 5, 2015

Η Μεταφυσική του Έρωτα

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright