By Unseen
Η Πραγματικότητα Είναι Μία (τουλάχιστον για την Φωτισμένη Ψυχή που το Βιώνει). Κι η Αντίληψη της Πραγματικότητας είναι «Επίγνωση Αυτής της Μιας Πραγματικότητας», σαν Βαθιά Αίσθηση της Ενότητας της Ύπαρξης. Αυτή ακριβώς η Πρωταρχική κι Αρχέγονη Αντίληψη που περιγράψαμε σαν Έρωτα (τον Πρώτο Θεό, την Πρώτη Όψη του Θεού) είναι η Αρχαία Ψυχή, η Μία και Μοναδική Ψυχή, το Αληθινό Υποκείμενο, η Παγκόσμια Συνείδηση.
Υπάρχει λοιπόν Μία και Μοναδική Ψυχή κι η Πολλαπλότητα δεν είναι παρά μια Αντιληπτική Δραστηριότητα, ένα Αντιληπτικό Φαινόμενο, που Στηρίζει και Στηρίζεται στην Εμπειρία ιδιαίτερων καταστάσεων, σε διάφορα πεδία ή επίπεδα. Είναι ακριβώς η «απορρόφηση» σε αυτές τις καταστάσεις, η ενδυνάμωσή τους, που τους δίνει την αίσθηση της πραγματικότητας. Εκεί που Υπάρχει μόνο Μια Ουσία με ιδιαίτερους σχηματισμούς και σχέσεις, βλέπουμε ξεχωριστά όντα κι αντικείμενα, όντα με δική τους υπόσταση. Αγνοούμε (από άγνοια ή πρόθεση) τόσο την Βάση της ύπαρξης, όσο και την σχέση της με το υπαρξιακό περιβάλλον και την θεωρούμε μεμονωμένη. Ασφαλώς πρόκειται για μια «αντίληψη» και για ένα αντιληπτικό σφάλμα, το οποίο όμως βιώνουμε σαν πραγματικότητα. Με αυτή την έννοια, Μέσα στην Μία Ουσία, σαν Δραστηριότητες, Σχηματισμοί, Αντιληπτικά Φαινόμενα «Δημιουργούνται» οι κόσμοι στους οποίους ενοικούν τα όντα, ανάλογα τον βαθμό επίγνωσής τους και την εξέλιξή τους. Ο Νοητικός Κόσμος, η Ψυχική Σφαίρα και το κλειστό αλλά απέραντο υλικό σύμπαν.
Η διαφοροποίηση από την Μία Ψυχή δεν είναι λοιπόν, εκ των πραγμάτων, Διαφοροποίηση Ουσίας, πραγματικός χωρισμός αλλά μόνο επιφανειακή αντιληπτική δραστηριότητα. Έτσι, Όλες οι Ψυχές είναι στο Βάθος τους η Μία Ψυχή, η Βαθιά Αίσθηση της Ενότητας της Ύπαρξης. Κι όλες οι ψυχές, κάθε ψυχή, κάθε άνθρωπος (που είναι απλά ψυχή ενσωματωμένη) μπορεί να Νοιώσει στο Βάθος της Ύπαρξής του Αυτή την Ενότητα της Ύπαρξης.
Η Αληθινή Ουσία της Ψυχής λοιπόν που Πηγάζει από την Ουσιαστική Ενότητα της Ύπαρξης είναι η Βαθιά Συναίσθηση της Ενότητας, η «Παγκόσμια Συνείδηση». Η Ψυχή λοιπόν είναι όχι μόνο Δραστηριότητα (Επιφανειακή) της Μιας Μοναδικής Ψυχής αλλά είναι στην Αληθινή Καθαρή Ύπαρξή της, Εκδήλωσή της, Έκφρασή της, «Επίγνωση της Ενότητας της Ύπαρξης», η Βαθιά Αίσθηση ότι «Όλα Είναι Ένα». Μια «Αίσθηση» που ξεπερνά όλες τις εξωτερικές διαφοροποιήσεις για να αποκαλύψει την Μια Μοναδική Πραγματικότητα. Εξ’ αντικειμένου λοιπόν η Ψυχή δεν είναι παρά Μια Δυναμική Εκδήλωση της Ουσίας προς την Επίγνωση της Ενότητας, μια Ορμή προς την Πραγματική Βίωση της Ενότητας. Η Ψυχή Είναι Έρωτας… Αγάπη στην χριστιανική θεολογική γλώσσα.
Αυτό το Αρχαίο Μυστικό για την Ουσία της Πραγματικότητας και την Αληθινή Φύση της Ψυχής, το επεξεργάστηκε θεολογικά ο Ορφέας και πάνω σε αυτή την Βάση Καθιερώθηκαν τα Ιερά Μυστήρια. Κι Αυτή την Ενότητα της Ύπαρξης διερεύνησαν, επηρεασμένοι από την Ορφική Αντίληψη, όλοι οι μετέπειτα Φιλόσοφοι, ο Πυθαγόρας, ο Παρμενίδης, ο Ηράκλειτος, ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, οι Στωικοί, οι Νεοπλατωνικοί.
Ο Σωκράτης, αφομοιώνοντας όλη την ανθρώπινη μυστική εμπειρία, κατανοώντας την Αληθινή Φύση της Ψυχής, Βιώνοντας την Μια Πραγματικότητα, δεν έκανε τίποτα άλλο από το να Ζήσει την Ενότητα, να Γίνει Ζωντανό Υπόδειγμα της Ενότητας, ο Αληθινός Άνθρωπος, ένας Θεϊκός Άνθρωπος. Ο Σωκράτης, η Ψυχή που ήταν ο Σωκράτης, δεν ήταν (στα χρόνια της ωριμότητάς του) μια περιορισμένη ψυχή, αλλά μια Απελευθερωμένη Ψυχή, η Ίδια η Παγκόσμια Ψυχή. Ήταν Φωτιά που Λιώνει τα Πάντα Μέσα στην Ενότητα. Καμιά περιορισμένη αντίληψη, καμία σχετική γνώση, παρά μονάχα η Απεραντοσύνη, η Ενότητα, που εξωτερικά (για τους αμύητους) μοιάζει με Κενό, με Τίποτα (τι Ιερό Χάος). Το τίποτα των περιορισμών. Η Αληθινή Φύση, η Μία Ύπαρξη, η Πραγματικότητα. Ο Σωκράτης Απλά Υπήρχε, Ανέπνεε, Δραστηριοποιούνταν, αλλά δεν φυλακιζόταν ποτέ σε περιορισμούς. Και στην ζωή του και στην αντίληψή του και στις συζητήσεις του πάντα ξέφευγε προς το Άπειρο Θείο, όπου Όλα Σωπαίνουν, όλα Μένουν «Ακίνητα», για Νοιώσουν το Βάθος της Ύπαρξης. Και τον έβλεπαν συχνά, ακόμα και στην μέση του δρόμου να «εγκαταλείπει» το σώμα, να αφαιρείται στις αισθήσεις και στον νου και να Υπάρχει «αλλού». Ο Σωκράτης εξέφραζε την Αληθινή Φύση της Ψυχής, τον Έρωτα για Ενότητα, την Ενότητα. Ήταν Έρωτας.
Ο Σωκράτης ήταν σαν την Υπέρτατη Απάτητη Κορυφή κι Ακατανόητος για τους ανθρώπους. Άλλωστε ελάχιστοι τον κατανόησαν. Ο Πλάτωνας ήταν αυτός που προσπάθησε να φέρει τον Έρωτα στους ανθρώπους, να αποκαλύψει δηλαδή την Αληθινή Φύση της Ψυχής που είναι Έρωτας για Ενότητα, Έρωτας, Ενότητα. Προσπάθησε να φέρει την Αλήθεια στις φυλακισμένες ψυχές του Σπηλαίου. Και οι δυο, κι ο Σωκράτης, κι ο Πλάτωνας ήταν Ακέραιοι και Σωστοί σε αυτό που έκαναν.
Ο Σωκράτης Μύησε Πραγματικά τον Πλάτωνα στην Αλήθεια, στην Αληθινή Φύση της Ψυχής, στην Μοναδική Πραγματικότητα. Και το έκανε με Πρακτικό Τρόπο, έφερε τον Πλάτωνα σε Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα, κι όχι με θεωρητικό τρόπο, με θεωρίες, διδασκαλίες, και νοητικές εξηγήσεις. Και δεν του έκρυψε τίποτα.
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, κι όπως ο ίδιος εξηγεί στα Έργα του (που είναι μόνο ένα μικρό μέρος της Πραγματικής Διδασκαλίας που γινόταν στην Ακαδημία), η Ψυχή, η κάθε ψυχή, ο καθένας μολονότι είναι η Μία Ψυχή στο Βάθος της, στην επιφάνεια της αντίληψής της (της προσωπικής αντίληψης μιας ατομικής ύπαρξης) βιώνει μια «ιδιαίτερη ζωή» μέσα στους κόσμους.
Η Ψυχή «Κατέρχεται» από τον Κόσμο του Είναι, τον Κόσμο της Ενότητας (το «πως» και το «γιατί’ είναι ένα άλλο θέμα) στον Κατώτερο Νοητικό Κόσμο της πολλαπλότητας, «δημιουργώντας» ένα ατομικό νοητικό πυρήνα. Γίνεται Ζωντανή Προσωπική Αντίληψη σε ένα κόσμο νοητών «πραγμάτων», όντων και σχέσεων, στον αιώνιο κόσμο των ιδεών.
Κι από Εδώ (από τον κόσμο των νοητών) πέφτει στον Κόσμο της Ψυχής, των επιθυμιών, των δυναμισμών και των εξωτερικών εκφράσεων των ιδεών.
Τέλος η Ψυχή ωθούμενη από την ίδια την ορμή της, που μόνη της καλλιέργησε, «πέφτει» κυριολεκτικά στον κόσμο της ύλης κι ενσωματώνεται μέσα σε ένα σώμα. Ο υλικός κόσμος είναι ο κατώτερος κόσμος α «Αληθινός Άδης», των Μυημένων και των Φιλοσόφων, ο «Κάτω Κόσμος». Οι «κόσμου της ψυχής» όπου κατευθύνονται όσοι εγκαταλείπουν την γήινη ζωή είναι «ανώτεροι κόσμοι». Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τα Ηλύσια Πεδία, που είναι το πιο Φωτεινό Μέρος του Άλλου Κόσμου, αλλά και για τον «κοινό τόπο» όπου «πηγαίνουν» οι συνηθισμένοι άνθρωποι.
Η Ψυχή, πάντα κατά τον Πλάτωνα, σαν Ανώτερη Άυλη Ενέργεια, διαπερνά και διαχέεται μέσα σε ολόκληρο το σώμα. Κάποιες φορές μπορεί να νοιώθει την Αληθινή Φύση της και να «υπερβαίνει» το σώμα, ακόμα και να «εγκαταλείπει» το σώμα, όπως έκανε συχνά ο Σωκράτης, ή όπως κάνουν οι αληθινά φιλοσοφούντες, που στρέφονται Έσω, αποσύροντας την «ψυχή» από όλες τις εξωτερικές δραστηριότητες. Άλλοτε η Ψυχή υποδουλώνεται στις νοητικές διεργασίες του εγκεφάλου και στις δραστηριότητες του νευρικού συστήματος και στις σωματικές πράξεις, στις επαφές με τα εξωτερικά πράγματα.
Η Ψυχή δεν είναι μια σταθερή ουσία-πραγματικότητα-ζωή και συμπεριφορά, αλλά μια Δυναμική Έκφραση της Ύπαρξης που εξελίσσεται συνεχώς και βιώνει την Ύπαρξη σε διάφορα Πεδία κι επίπεδα. Κάθε ψυχή λοιπόν, κάθε στιγμή, βρίσκεται σε κάποιο σημείο της κυκλικής εξέλιξής της. Γιατί κάθε ψυχή ξεκινά από την Αρχική Ενότητα κι αφού διασχίσει των κύκλο των ζωών στους κόσμους, επιστρέφει στην Αρχική Ενότητα. Έτσι η Επίγνωση κάθε ψυχής δεν είναι μια σταθερή κατάσταση γνώσης και σχέσεων με τον κόσμο αλλά εξελίσσεται κάθε στιγμή, περιορίζεται ή απελευθερώνεται, βαθαίνει κι ολοκληρώνεται. Ανάλογα λοιπόν με την Επίγνωση που έχει κάθε ψυχή είναι και η Αίσθηση της Ενότητας της Ύπαρξης που κατακτά και κατανοεί. Άλλοτε ασαφής ή λανθάνουσα κι άλλοτε σαν Φλόγα που Κατακαίει τα πάντα για να Αποκαλύψει την Απεραντοσύνη της Ουσίας.
Αν λοιπόν η Ψυχή, η κάθε ψυχή, είναι μια Εξελισσόμενη Επίγνωση τότε υπάρχουν διάφορες εμπειρίες ζωής, κι υπάρχουν πολλές βαθμίδες του Έρωτα (ή τρόποι που εκδηλώνεται η Ενότητα της Ύπαρξης)…
Στο επόμενο Άρθρο στη σειρά Πλάτωνας, «Η μεταφυσική του Έρωτα».
