Η Φύση του Ζεν

Η Αληθινή Φύση σου

Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά Είναι ο Απεριόριστος, Άπειρος, Ανεμπόδιστος Χώρος της Αντίληψης… δεν υπάρχει κανένας εαυτός, κανένα εμπόδιο.

…

Αυτό που Είσαι Πραγματικά Είναι Πάντα Πίσω: Πίσω από όσα αντιλαμβάνεσαι, πίσω από όσα σκέφτεσαι, όσα νοιώθεις, όσα αισθάνεσαι με τις αισθήσεις.

Εκεί που σβήνει το φως της επίγνωσής σου εκεί που αρχίζει το Σκοτάδι, το Άγνωστο, το Ασυνείδητο, Εκεί Απλώνεται η Πραγματικότητα.

Η σχετική συνείδηση (όσα μπορείς να αντιληφθείς και να κατανοήσεις) δεν είναι παρά μια κηλίδα επίγνωσης στον Ωκεανό της Αληθινής Φύσης, δεν είναι Ολόκληρη η Φύση, αλλά μόνο το φωτισμένο κομμάτι της Φύσης σου.

Για να Γνωρίσεις Αυτό που Είσαι Πραγματικά, τη Πραγματικότητα, την Αληθινή Φύση σου, πρέπει να εγκαταλειφθείς σε Αυτό που σε Γέννησε και σε Στηρίζει (εσένα, σαν σχετική συνείδηση, σαν εγώ).

Το να περιορίζεσαι μόνο εκεί που φωτίζει η επίγνωσή σου, εκεί που φωτίζει η σκέψη σου, ή αισθήσεις σου και να το θεωρεία αυτό σαν όλη την ύπαρξη, τη μοναδική πραγματικότητα και την απόλυτη αλήθεια, είναι απλά άγνοια, αυταπάτη κι έχει πάντα ένα τέλος: Αυτό που συλλαμβάνεις δεν είναι η Ύπαρξη, η Ζωή, αλλά μόνο αυτό που εσύ αντιλαμβάνεσαι από την Ζωή (και με ένα ατελή τρόπο).

…

Αυτό που Είσαι Πραγματικά (η Αληθινή Φύση σου) Είναι Πάντα Εδώ, Διαρκής Παρουσία και Γίνεται Αντιληπτό όταν αφυπνίζεσαι από την ονειρική κατάσταση που σε βυθίζει η αντίληψη (μιας ξεχωριστής ύπαρξης), η σκέψη, οι αισθήσεις.

Είσαι Αυτό που Αντιλαμβάνεται, που σκέπτεται, που αισθάνεται, δεν είσαι η αντίληψη (του εγώ), σκέψη, αίσθηση (σώμα και κόσμος).

Αυτό που Είσαι Πραγματικά Είναι Αιώνιο, Ελεύθερο, Δεν Περιορίζεται, παρά μόνο όταν εσύ αποφασίζεις να περιοριστείς στη σκέψη (να ταυτιστείς με τη σκέψη), ή στις αισθήσεις (να ταυτιστείς με τις αισθήσεις).

…

Αυτό που Είσαι Πραγματικά Είναι Επίγνωση που Διαχέεται Παντού, Μπορεί να Είναι Εδώ, Εκεί, Οπουδήποτε (πάντα μέσα στον Απέραντο χώρο του Εδώ), δεν είναι επικεντρωμένη σε ένα σημείο, αλλά είναι παρούσα σε οποιοδήποτε σημείο, είναι όλος ο Χώρος, σε Όλο το Χώρο, σε όλα τα πράγματα.

Αυτό που Είσαι Πραγματικά είναι πέρα από όλες τις δραστηριότητες της ύπαρξης, κι έτσι Είναι Αιώνιο: Μπορεί να υπάρχει ακόμα κι αν δεν υπάρχει σώμα, σκέψη, σχετική ύπαρξη, οποιαδήποτε δραστηριότητα. Βυθίζεται στην Απεραντοσύνη και Φτάνει στην Ανυπαρξία, στο Αρχικό Χάος.

…

Όσο κι αν το ψάχνεις δεν θα Το Βρεις… Όταν σταματήσεις να ψάχνεις θα το Νοιώσεις μες στη χούφτα σου!

…

Η Φύση του Ζεν

Η Φύση Είναι Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά. Είναι η Αληθινή Ουσία όλων των όντων (άσχετα αν το αντιλαμβάνονται ή όχι). Λειτουργεί ανεξάρτητα από το αν εμείς το Βιώνουμε ή αν βιώνουμε κάτι άλλο, διαφορετικό. Λειτουργεί σαν η Βάση, το Φόντο, η Ουσία της Ζωής, πάνω στην Οποία χτίζεται οποιαδήποτε άλλη εμπειρία. Όταν Βιώνουμε την Αληθινή Φύση μας (που είναι Κοινή για όλα και χωρίς εαυτό, χωρίς σκέψη, χωρίς προσωπική εμπειρία…) Βιώνουμε τη Φύση στο Απόλυτο Μυστήριό Της, Βιώνουμε τη Φύση Όπως Είναι, στην απόλυτη Κατάστασή της (ή πιο σωστά Πέρα από όλες τις καταστάσεις).

…

Η Ηρεμία και η Δραστηριότητα δεν είναι η Φύση Όπως Είναι. Είναι μόνο Καταστάσεις της Φύσης,  Σχετικές Καταστάσεις, Αντιλήψεις της Φύσης. Είναι η Φύση Όπως Φαίνεται. Σε αυτή την περίπτωση δεν βιώνουμε τη Φύση Όπως Είναι (στο Απόλυτο Μυστήριό Της) αλλά Φαινομενικές Καταστάσεις, δηλαδή όχι το Είναι αλλά διαδικασίες, εικόνες, οράματα της Πραγματικότητας, όχι την Πραγματικότητα. Κι ενώ το να Βιώνουμε τη Φύση Όπως Είναι, στο Απόλυτο Μυστήριό Της είναι Σταθερό, Αιώνιο, Πέρα από την μεταβολή, το χρόνο, οτιδήποτε… στην άλλη περίπτωση, όπου βιώνουμε τη Φύση (Όπως Φαίνεται) μέσα στην Ηρεμία και τη Δραστηριότητα, το βίωμα είναι μια συνεχής ροή (αντίληψης), μεταβολή, μια διαρκής αλλαγή. Έτσι αποκαλύπτεται ο Σχετικός Κόσμος της Ροής, της Μάγια, του Γίγνεσθαι, ο Κόσμος της Δυαδικότητας.

Σε αυτό το Χώρο Εμπειρίας, η Ηρεμία (η φαινομενική έλλειψη δραστηριότητας) είναι μια Διάφανη Κατάσταση που αφήνει να φανεί η Φύση όπως είναι. Δεν είναι η Πραγματικότητα αλλά μια φαινομενική κατάσταση  (που αντανακλά) που δείχνει πως είναι η Πραγματικότητα, ένα Όραμα της Πραγματικότητας. Είναι η πιο αληθοφανής κατάσταση μέσα στο σχετικό κόσμο της δυαδικότητας.

Αντίθετα η Δραστηριότητα είναι η κατάσταση (πιο σωστά η διαδικασία) που κάνει την εμπειρία θολή, που αλλοιώνει το όραμα της Πραγματικότητας, που παρεμβάλλει άλλες εικόνες στη Πραγματικότητα. Κι όσο πιο πολύ απορροφιόμαστε σε αυτή τη διαδικασία τόσο απομακρυνόμαστε από τη Πραγματικότητα για να βυθιστούμε όλο και πιο πολύ σε ένα προσωπικό (απατηλό) όραμα της Πραγματικότητας. Σε αυτή την περίπτωση δεν Βιώνουμε τη Πραγματικότητα, δεν βλέπουμε καν πως φαίνεται η Πραγματικότητα στην Πραγματική Κατάστασή της αλλά παραποιούμε την Πραγματικότητα, δημιουργούμε μια άλλη πραγματικότητα, σκεφτόμαστε τη Πραγματικότητα και ρυθμίζουμε τη περαιτέρω δραστηριότητά μας σύμφωνα με αυτό το προσωπικό όραμα της Πραγματικότητας.

Σε αυτή τη κατάσταση είναι βυθισμένα όλα τα πλάσματα, ολόκληρο το σύμπαν. Καθώς όλα τα όντα προέρχονται από Μια Πηγή και Στηρίζονται στην Ίδια Βάση για να δημιουργήσουν το προσωπικό όραμά τους για την Πραγματικότητα είναι φυσικό να έχουν κοινές εμπειρίες της Πραγματικότητας, κοινά στοιχεία και ομοιότητες σε αυτό που αντιλαμβάνονται. Αυτή είναι η  βαθύτερη έννοια της Παγκόσμιας Αυταπάτης. Είναι η διυποκειμενικότητα  (η επικοινωνία δηλαδή ξεχωριστών υποκειμένων πάνω σε μια κοινή βάση) που δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι ζούμε όλοι μέσα σε μια κοινή πραγματικότητα. Όμως αυτή η ψευδαίσθηση καταρρέει όταν τα όντα προσπαθούν να επικοινωνήσουν πραγματικά και να συνεννοηθούν . Τότε αποδεικνύεται ότι καθένας έχει τη δική του αντίληψη του κόσμου κι είναι δύσκολο να κατανοήσει πως αντιλαμβάνεται ο άλλος. Έτσι τα όντα καταλήγουν στη διαμάχη, στη κυριαρχία των πιο ισχυρών, στην αδικία και στο σημερινό χάος του κόσμου.

…

Πίσω από όλα αυτά που συμβαίνουν κι αντιλαμβανόμαστε η Φύση  λειτουργεί. Ανεξάρτητα από το τι αντιλαμβανόμαστε εμείς (ή τι κατανοούμε εμείς). Πραγματικότητα Είναι Αυτό που Βιώνουμε, όχι αυτό που σκεφτόμαστε. Με αυτή την έννοια Ανόθευτη Αντίληψη της Πραγματικότητας έχει (το ον) αυτός που Βρίσκεται στο Απόλυτο Μυστήριο της Φύσης, που Βιώνει τη Φύση Όπως Είναι πέρα από την δυαδικότητα. Αυτή είναι η Αληθινή Αφύπνιση, η Αληθινή Φώτιση. Η σκέψη δεν είναι Βίωμα, αλλά μίμηση, μερικές φορές πολύ επιτυχημένη, βιώματος.

Όταν βρισκόμαστε μέσα στο σχετικό κόσμο της ροής, του γίγνεσθαι, τότε αντιλαμβανόμαστε την Πραγματικότητα (σαν Φαινόμενο) με τους όρους της δυαδικότητας και διακρίνουμε δύο καταστάσεις, την Ηρεμία, την Παγκόσμια Ενότητα του Είναι, της Αληθινής Κατάστασης (Όπως Φαίνεται) και της Δραστηριότητας, της άγνοιας, της ατομικότητας, της ψεύτικης πραγματικότητας. Αν και η Ηρεμία είναι μια Κατάσταση που Δείχνει την Πραγματικότητα Όπως Είναι, παραμένει όμως ένα Φαινόμενο (και δεν μπορεί να εκλειφθεί σαν Ύστατη Πραγματικότητα). Δεν πρέπει να εκλαμβάνεται σαν η Αληθινή Κατάσταση, η Αληθινή Φώτιση, γιατί όντας μέσα στο κόσμο της ροής, του γίγνεσθαι, δεν είναι παρά ακόμα ένα φαινόμενο, είναι μια ψεύτικη φώτιση. Συχνά όμως τα πλάσματα παραπλανούνται και εκλαμβάνουν αυτή τη κατάσταση σαν την Αληθινή Κατάσταση. Στο κόσμο της Δραστηριότητας, της προσωπικής αντίληψης και δράσης τα πλάσματα βρίσκονται μέσα στο ποτάμι της ζωής και πορεύονται με περισσότερη ή λιγότερη συνείδηση για ό,τι τους συμβαίνει. Ταυτισμένα με τη δραστηριότητα, τη σκέψη, τις αισθήσεις, τα εκλαμβάνουν σαν την απόλυτη πραγματικότητα και συνεχίζουν τον (μεταφυσικό) ύπνο τους.

Όταν είμαστε βυθισμένοι στο κόσμο της δυαδικότητας ξεχωρίζουμε τον κόσμο σε φώτιση και άγνοια, πραγματικότητα και ψευδαίσθηση, ηρεμία και δραστηριότητα, κλπ. Η επιδίωξη της φώτισης οδηγεί σε μια ψεύτικη φώτιση δικής μας κατασκευής (μιας προσωπικής αυταπάτης). Η πλαστή φώτιση στο τέλος αποκαλύπτεται πάντα. Είναι όπως το Χρυσό και το επίχρυσο. Το πλαστό αργά ή γρήγορα πιάνεται στο δίχτυ (στις παγίδες) της δυαδικότητας και αποκαλύπτεται πόσο ψεύτικο είναι. Η κατοχή της φώτισης (η αντίληψη ότι είμαστε –κάποιο εγώ- φωτισμένοι) δεν είναι παρά μια επίσης αυταπάτη του εγώ. Στη κατάσταση της άγνοιας αναδεικνύεται  το εγώ σαν απόλυτος κριτής της Πραγματικότητας, προβάλλεται το εγώ πάνω από όλα, κάνοντας φανερή την εκτροπή της Φύσης κι αποδεικνύοντας το μέγεθος της ανοησίας μας, αλλά τουλάχιστον φαίνεται πόσο αυτή η κατάσταση είναι μη φυσιολογική.

…

Στην Αντίληψη (στον Κόσμο) του Ζεν Υπάρχει μόνο η Αληθινή Φύση (Όπως Είναι), το Βίωμα της Πραγματικότητας, οτιδήποτε άλλο δεν είναι παρά αυταπάτη. Το Ξύπνημα από το όνειρο της δυαδικότητας είναι η Αληθινή Φώτιση.

…

Το Αληθινό Φως είναι το Υπερκόσμιο Σκοτάδι των ανθρώπων, όπου όλα είναι διάφανα… Το φως της σκέψης είναι παραμορφωτικό φως με φωτεινά σημεία και σκιές. Δεν το χρειαζόμαστε για να δούμε και συχνά δεν το χρησιμοποιούμε. Άλλοτε πάλι ανάβουμε το φως της σκέψης όχι για να δούμε εμείς αλλά για να μας βλέπουν οι άλλοι. Ο φωτισμένος κόσμος των ανθρώπων είναι πραγματικά πολύ σκοτεινός, αλλά οι τυφλοπόντικες άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν.
...
Η Αληθινή Φώτιση

Στην Καθαρή Επίγνωση, πέρα από την δυαδικότητα, Απλά Υπάρχουμε, Ζούμε την Ενότητα του Όντος που υπερβαίνει όλες τις Καταστάσεις (που η περιστασιακή δράση τους δεν αλλοιώνει την Εμπειρία. Δεν διακρίνουμε Υποκείμενο-Αντικείμενο, δεν είμαστε μέσα στην Εξέλιξη, δεν ερχόμαστε, δεν πηγαίνουμε, δεν γινόμαστε. Όλες οι Δραστηριότητες του Γίγνεσθαι δεν είναι παρά σαν περαστικά σύννεφα στον Απέραντο Ουρανό της Επίγνωσης. Η Αληθινή Φύση μας (που Ζούμε) είναι ο Ουρανός, όχι τα διαβατάρικα σύννεφα της δραστηριότητας.

Η Αληθινή Φώτιση είναι Μια Κατάσταση πέρα από την Δυαδικότητα (πέρα από την Ηρεμία και την Δραστηριότητα που είναι μόνο Καταστάσεις, Εκδηλώσεις της Ουσίας): Ανοιχτή, Χωρίς Όρια, Ανεμπόδιστη Επίγνωση που δεν κάνει διακρίσεις (φώτιση- άγνοια, κλπ.).

Είναι στο επίπεδο της Δυαδικότητας (μέσα στην Κοσμική Δράση των Αντιθέτων, Ηρεμία-Δραστηριότητα) όπου η «φώτιση» τίθεται σαν σκοπός και σαν αντίθετο της άγνοιας. Αλλά μια τέτοια φώτιση που επιδιώκεται, που πραγματοποιείται, δεν είναι παρά μια σχετική φώτιση, μια ψεύτικη φώτιση (του εγώ).

Μονάχα όταν γίνεται αντιληπτή η απάτη και σταματήσουμε να λειτουργούμε στο επίπεδο της δυαδικότητας εγκαταλείποντας όλες τις μάταιες δραστηριότητες μπορούμε να Αναδυθούμε στην Αληθινή Φώτιση: Η Αληθινή Φώτιση Ανθίζει σαν Κατανόηση, Φανερώνεται σαν Απέραντη Επίγνωση και Βιώνεται σαν Ζωντανή Απουσία, Μια Υπερκόσμια Πληρότητα, Μια Απερίγραπτη Μακαριότητα μέσα στην Απόλυτη Σιγή, Μια Αδιαφοροποίητη Κατάσταση που Ανανεώνεται και Ρέει Χωρίς να Αλλάζει, η Ολοκλήρωση όλων των καταστάσεων… κάτι που πρέπει να Βιώσει κάποιος για να καταλάβει για τι πράγμα μιλάμε και που τα λόγια είναι ακατάλληλα και πολύ φτωχά για να μπορέσουν να συλλάβουν τη Ζωή, την Εμπειρία και να την μεταδώσουν: Η Ζωή Μεταδίδεται σαν Ζωή, Μέσω της Ζωής  και είναι Μόνο Ζωή, όχι λόγια, όχι κοσμική εμπειρία, τίποτα που να χωράει στο μικρό ανθρώπινο μυαλό.

Στην Αληθινή Φώτιση (Στην Ανοιχτή Απέραντη Ανεμπόδιστη Επίγνωση) δεν υπάρχει εαυτός, φωτισμένος, φώτιση, Μόνο Καθαρή Επίγνωση. Η φώτιση που πραγματοποιεί κάποιος (διατηρώντας την αντίληψη του εαυτού) είναι μόνο η προβολή της ιδέας της φώτισης πάνω στην ύπαρξη, μια φανταστική κατάσταση κι όχι η Πραγματικότητα.

Η Αληθινή Φώτιση είναι χωρίς εαυτό. Εαυτός, εγώ, είναι η ταύτιση: η ταύτιση με την αντίληψη ενός εγώ, με την σκέψη, το συναίσθημα, την αίσθηση, το αντικείμενο, τον κόσμο… Αυτό που έχει σημασία είναι από πού Βλέπουμε, Πως Βλέπουμε, όχι αυτό που βλέπουμε. Στην Καθαρή Επίγνωση Όλα Καθρεφτίζονται κι όλα ρέουν χωρίς να ταυτιζόμαστε με τίποτα: Η Καθαρή Επίγνωση Είναι Μόνο Καθρέφτης, χωρίς ίχνος σκόνης… Στην εγωική αντίληψη ταυτιζόμαστε με το εγώ, την σκέψη, την αίσθηση, στεκόμαστε απέναντι στο κόσμο, σε διάσταση με τον κόσμο: αυτή η επίγνωση είναι ένας καθρέφτης γεμάτος σκόνη και βρωμιά (που παραμορφώνει την Πραγματικότητα).

Αν θέλεις πραγματικά να Βιώσεις την Πραγματικότητα εγκατέλειψε απλά τον εαυτό σου, κι όλο το περιεχόμενό του. Στην Απουσία θα «Ξαναγεννηθείς», στην Απόλυτη Σιγή θα αρχίσεις να Ζεις, στο Απέραντο της Επίγνωσης θα είσαι Ένα με Όλα… άλλος Δρόμος δεν υπάρχει.

Το Αληθινό Ζεν

Το Αληθινό Ζεν

Το Αληθινό Ζεν έρχεται από Μέσα σαν Διεύρυνση της Κατανόησης, όχι απ’ έξω, από εξωτερική πληροφόρηση.

Το Αληθινό Ζεν είναι Κατανόηση, δηλαδή Άμεση Βιωματική Σύλληψη της Πραγματικότητας κι όχι διανοητική σύλληψη.

Το Αληθινό Ζεν είναι Ανεμπόδιστη Αντίληψη που Απλώνεται Ελεύθερα Παντού κι όχι νοητική κατασκευή, που είναι περιορισμένη σύλληψη της Πραγματικότητας, αφού αποτελείται από δομικά στοιχεία γνώσης, ιδιαίτερη δόμηση και δοσμένη προοπτική.

Το Αληθινό Ζεν είναι Απεριόριστη Αντίληψη, δεν είναι περιορισμένη αντίληψη και δεν σταματά ούτε σε καταστάσεις, ούτε σε αντιλήψεις, ούτε σε εμπειρίες.

Το Αληθινό Ζεν είναι Ολοκληρωμένη κι Ολοκληρωτική Βίωση της Πραγματικότητας, Τώρα Εδώ, Πάντα, δεν γεννιέται, δεν κατευθύνεται, δεν τελειώνει πουθενά. Το Αληθινό Ζεν είναι Αληθινή Μακαριότητα αφού δεν υπάρχει ούτε κέρδος, ούτε ζημιά, παρά μόνο Ανεμπόδιστη Αποδοχή της Πραγματικότητας.

Το Αληθινό Ζεν είναι η Αληθινή Φύση Μας και το Κατανοείς μόνο όταν Βιώνεις την Αληθινή Φύση Μέσα σου, όχι έξω, με εξωτερικά μέσα.

Το Αληθινό Ζεν είναι Βίωση της Ενότητας της Πραγματικότητας και δεν αναγνωρίζει (όταν Βιώνεται Ολοκληρωτικά) διακρίσεις, Μέσα-έξω, Πριν-μετά, Φώτιση-μη φώτιση, ή οποιαδήποτε άλλη διάκριση αντιθέτων.

Το Αληθινό Ζεν είναι το Μόνο Ζεν που υπάρχει γιατί οποιαδήποτε άλλη εμπειρία απλά δεν είναι Ζεν… έτσι ο χαρακτηρισμός «αληθινό ζεν» είναι απλά ένας καταχρηστικός πλεονασμός.

…..

Η Πραγματική Φύση μας

Υπάρχουν Δύο Καταστάσεις της Συνείδησης για τις οποίες δεν μπορούμε να πούμε κάτι (παρά ελάχιστα):

Η Συνείδηση της Κενότητας (η Πλήρης απουσία).

Η Συνείδηση του Όλου, του Ενός, του Πλήρους, του Ολοκληρωμένου (που είναι η Αντίστροφη Θετική Όψη της Συνείδησης της Κενότητας).

Αυτές οι Δύο Καταστάσεις της Συνείδησης είναι το Σκοτάδι και το Φως.

.

Η Κατάσταση της Συνείδησης για την Οποία μπορούμε να πούμε κάτι είναι  (η Αντανάκλαση του Υπερκόσμιου Φωτός) η Κοσμική Συνείδηση (η Συνείδηση της Ενότητας του Είναι) που συναντάμε μέσα στη Δημιουργία, που έχει ήδη πραγματοποιήσει τον διαχωρισμό Υποκειμένου-Αντικειμένου, μολονότι σε Αυτό το Επίπεδο, Υποκείμενο Αντικείμενο Είναι το Ίδιο, ταυτίζονται. Είναι η Συνείδηση απέναντι στο Άλλο (το Αντικείμενο, το Περιεχόμενο της Αντίληψης, το Φαινόμενο). Είναι πάντα η «Συνείδηση του Κάτι». Είτε «αυτό» είναι ο Ίδιος ο Εαυτός, είτε ο εξωτερικός κόσμος (που θα προκύψει σαν φαινόμενο μέσα στην εξέλιξη και το χρόνο). Η Συνείδηση Αυτή ονομάζεται στις Παραδόσεις Μάνας, Βιτζνάνα, Ταό με διακρίσεις, Είναι, Νους και με διάφορα άλλα ονόματα.

Τι ακριβώς είναι Αυτή η Συνείδηση; Η Συνείδηση (ή το συνώνυμό της Αντίληψη, στην υπερβατική της μορφή) δεν είναι ουσία, κάτι σταθερό, ούτε κάτι που έχει διάρκεια, μολονότι έχει συνέχεια: Πρόκειται για Δραστηριότητα που εξελίσσεται διαρκώς κι έχει συνέχεια, χωρίς ποτέ να είναι η ίδια αφού αλλάζει συνεχώς το περιεχόμενο (το «κάτι»).

Με άλλα λόγια Συνείδηση (ή Αντίληψη) είναι ένα Ρεύμα Συνειδητότητας, ένα Ρεύμα Επίγνωσης κι όχι κάτι σταθερό. Η Προέλευση από Μια Ευρύτερη Κατάσταση της Παρούσας Συνείδησης, η Συμμετοχή της στη Δημιουργία κι η Απόσυρσή της (ξανά) σε μια (την Ίδια) Ευρύτερη Κατάσταση είναι η Ατομική Ύπαρξη, η Παρούσα Συνείδηση, (εγώ, εσύ, ο άλλος, ο καθένας μας).

.

Η Παρούσα Συνείδηση (πιο σωστό το Παρόν Ρεύμα Συνειδητότητας) είναι κάτι περισσότερο από το σύνολο της εμπειρίας του συνηθισμένου ανθρώπου.

Η Ίδια η Συνείδηση, σαν Συνείδηση, σαν Δυνατότητα Αντίληψης, είναι σαφώς Κάτι Διαφορετικό από το «Περιεχόμενό» της. Είναι η «Συνείδηση του Περιεχομένου» αυτό που Διαφοροποιεί και δίνει τον Ατομικό Χαρακτήρα στο Ρεύμα Συνειδητότητας. Η Συντήρηση αυτού του Ρεύματος Συνειδητότητας, η Απορρόφηση στο Περιεχόμενό της, η Ταύτιση με αυτό που αντιλαμβανόμαστε δημιουργεί τη προσωπική ύπαρξη, την ατομική εμπειρία, την ιδιαίτερη ζωή. Ο τρόπος που γίνεται ο Περιορισμός της Συνείδησης μέσα από κάποιες διαδικασίες-λειτουργίες δεν είναι ίδιος σε όλα τα Πεδία Ύπαρξης: Πάντως ο Περιορισμός νοείται συμβολικά (και κάποτε κυριολεκτικά) σαν «γέννηση» στο πεδίο εμπειρίας.

Η Διεύρυνση της Αντίληψης (μέσω Φυσικής Διαδικασίας) πέραν των περιορισμών γίνεται αντιληπτή σαν Απελευθέρωση.

Ο Βίαιος Αποχωρισμός από το περιεχόμενο της Αντίληψης με το οποίο είμαστε ταυτισμένοι είναι τραυματική εμπειρία και χαρακτηρίζεται σαν «θάνατος».

…..

Η Έξοδος στο Απόλυτο

Η Έξοδος από την οποιαδήποτε κατάσταση της Συνείδησής μας (της παρούσας, δικής μας συνείδησης) προς το Απόλυτο, προς την Υπέρτατη Πραγματικότητα, προς την Βίωση της Απόλυτης Κατάστασης της Πλήρους Αντίληψης, που Πηγάζει Αυθόρμητα από την Φύση της Συνείδησης, κι όχι από κάποια δραστηριότητα (υπερνοητική, νοητική, ή φυσική), προς την Τέλεια Μη-Δραστηριότητα, προς την Ολοκληρωτική Ηρεμία (που είναι πέρα από την Ακινησία ή την Δραστηριότητα), δεν ανήκει στο πεδίο της Δραστηριότητας, του Χρόνου, της Αλλαγής… Δεν υπάρχει κάτι που πρέπει να πραγματοποιηθεί. Δεν υπάρχει τρόπος να πραγματοποιηθεί κάτι. Δεν υπάρχει καμία διέξοδος, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.

Η Έξοδος Βρίσκεται στο Παρόν, στο Τώρα, στη Στιγμή που ζούμε (που δεν ανήκει στο Χρόνο) κι όχι στο χώρο της σκέψης, που δημιουργεί την αντίληψη του χρόνου, της συνέχειας, της πραγματοποίησης, δηλαδή της φαντασίας.

Η Έξοδος είναι στιγμιαία, σαν αστραπή, μια Εσωτερική Έλλαμψη, το Άμεσο Πέρασμα στο Επίπεδο της Μη-Δραστηριότητας, της Σιωπής της σκέψης… κι όχι αποτέλεσμα κάποιας προσπάθειας. Αυτό – η Άμεση Πραγματοποίηση, η Άμεση Μετάβαση από το ένα επίπεδο στο άλλο- είναι το αποτέλεσμα της Κατανόησης ότι κάθε δραστηριότητα της σκέψης είναι μάταιη, φανταστική και χωρίς περιεχόμενο. Η Ολοκληρωτική Παραίτηση από όλο αυτό, η Μεγάλη Απάρνηση, Οδηγεί στο Φως, στην Πλήρη Αντίληψη, στην Ηρεμία και στη Μακαριότητα.

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει καν, κανένας, δρόμος. Όλοι οι δρόμοι της θρησκευτικής δραστηριότητας, διδασκαλίες, διαλογισμοί, προσπάθειες, όλα ανήκουν στο χώρο του σχετικού, της ανοησίας και είναι σπατάλη χρόνου και δυνάμεων.

Η Κατανόηση Αυτής της Μεγάλης Αλήθειας δεν είναι αποτέλεσμα πολυμάθειας, ή εμπειρίας, ή προσπαθειών. Κι ένας αμόρφωτος μπορεί να καταλάβει… ίσως πιο εύκολα από τους πολυμαθείς. Η σκέψη, η πολυμάθεια, η αναζήτηση, δεν μας βγάζει στη Πραγματικότητα… Όσο περισσότερο χρησιμοποιείται αυτή η δραστηριότητα τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε στο φανταστικό.

…..

Αποδοχή, Ταπεινότητα κι Εμπειρία

Αν η Φύση της Συνείδησης Είναι Άπειρη, Ελεύθερη κι Αιώνια τότε έχουν δίκηο οι Σοφοί που μας το λένε από χρόνια…

Αν η Αφύπνιση, η Φώτιση είναι Έμφυτη Δυνατότητα που Πηγάζει από τη Φύση μας τότε, αργά ή γρήγορα θα εκδηλωθεί…

Αν είναι έτσι, τότε αυτό που μας εμποδίζει από το σκοτάδι να Αναδυθούμε στο Φως, είναι μονάχα η άγνοια, που υψώνει τείχη ή λοξοδρομεί από τον Δρόμο της Φύσης χαράζοντας δύσβατα μονοπάτια στην ερημιά της ύπαρξης, μόνο και μόνο γιατί πιστεύει πως αυτό είναι ελευθερία…

Αν είν’ αλήθεια όλα αυτά τότε η Αποδοχή της Φύσης μας, που ανθίζει μόνη της και χαράζει το δικό της δρόμο είναι Σοφία κι όχι μοίρα…

Αν η Ταπεινότητα μας δείχνει την πορεία στο δρόμο που ανοίγει μόνος του τότε είναι Αληθινή Δράση κι όχι δουλικότητα…

Αν  η Εμπειρία καθώς Βαδίζουμε το Δρόμο μας Ενώνει με το Όλο, τότε είναι Βεβαιότητα κι όχι τυφλή πίστη…

Αν Βαδίζουμε το Δρόμο τότε έχουμε Φτάσει ήδη, οι Ορίζοντες είν’ ανοιχτοί και τα μάτια μας αναπαύονται στην Απεραντοσύνη…

…..

Η Άμεση Εμπειρία της ίδιας της ζωής μας

Διαλογίζεσαι Πραγματικά, όταν κάθε προσπάθεια διαλογισμού ή πραγμάτωσης, ή επίτευξης, έχει εξαντληθεί: Τότε είσαι Ήρεμος, Αφυπνισμένος, Σταθερός κι Απλά Ζεις:

Βλέπεις τα «πράγματα» στη «θέση» τους και στις σωστές «διαστάσεις» τους… Ξεχωρίζεις το Μονοπάτι Που Ανοίγει Μόνο του καθώς προχωράς… Περνάς μέσα από τα «πράγματα» και τις καταστάσεις, χωρίς τίποτα να σε εμποδίζει, χωρίς τίποτα να σε αγγίζει, χωρίς τίποτα να σου δημιουργεί σύγχυση, ταραχή, ή φόβο.

Αντιλαμβάνεσαι ότι Ύπαρξη είναι αυτή ακριβώς η διαδικασία, να αντιδράς χωρίς προσπάθεια σε όλα όσα μπαίνουν στο χώρο της εποπτείας σου: Να είσαι Παντού και να αντιδράς όπου χρειάζεται χωρίς να χάνεις τη Γενική όραση, (όταν ταυτίζεσαι με κάτι, απορρίπτεις τα υπόλοιπα… έτσι γίνεσαι μονομερής, μεροληπτικός και χάνεις το προσανατολισμό σου)… Η ύπαρξη δεν είναι να είσαι κάτι, να γίνεσαι κάτι, να κατευθύνεσαι κάπου, να πραγματοποιείς κάτι μέσα στο χρόνο, με κάποιο τρόπο… να ψάχνεις να βρεις δικαιολογίες για όλα αυτά.

Κατανοείς ότι η Ζωή σαν Εμπειρία είναι από μόνη της Πλήρης κάθε στιγμή, και δεν χρειάζεται να έχει κάποιες αιτίες, κάποιο σκοπό, να εξελίσσεται, να κατευθύνεται κάπου (αυτό το κάπου είναι μονάχα μια φαντασία)… Η Ζωή Απλά  Εκδηλώνεται, Ρέει, τίποτα άλλο.

Συνειδητοποιείς ότι Απλά Υπάρχεις, χωρίς να επικεντρώνεσαι κάπου, σε κάποιο εγώ, χωρίς να βάζεις όρια κάπου στην αντίληψή σου, χωρίς να δεσμεύεσαι από κάτι… Η συνείδησή σου Διαλύεται μέσα στην Αχανή Συνείδηση από την Οποία είχε αναδυθεί.

Είσαι Εδώ, Τώρα, Έξω από το χρόνο, έξω από το φαινόμενο, για πάντα. Υπερβαίνεις το φαινόμενο κι Απλώνεσαι στο Άπειρο (δεν είσαι σε σχέση, αντίθεση, ή ταύτιση με το φαινόμενο…)… Απλά Είσαι.