ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ

Τι Είναι Θεός

Όταν μιλάμε για τον Χριστιανικό Μυστικισμό προφανώς μιλάμε για την Βιωματική Ένωση με τον Θεό. Για την Εμπειρία της Απορρόφησης  στην Θεία Πραγματικότητα, για την Ολοκληρωτική Ταύτιση με την Μία Πραγματικότητα. Πρόκειται για την Εμπειρία που Βιώνεται πέρα από τις αισθήσεις, τις όποιες προσδοκίες, πέρα από την σκέψη, πέρα από την ίδια την αντίληψη που παραμένει μια έμμεση διαδικασία, μια εξωτερική δραστηριότητα. Πρόκειται για την Εμπειρία που Βιώνεται σαν μια Άμεση Επαφή με Αυτό που Υπάρχει, που Βιώνεται σαν μια Οντολογική, πιο σωστά Οντική) Μεταμόρφωση σε Αυτό που Υπάρχει. Η Εμπειρία Αυτή δεν είναι εξωτερική δραστηριότητα, ούτε αποτέλεσμα ανθρώπινων προσπαθειών, είναι στην πραγματικότητα τελείως έξω από τον ανθρώπινο χρόνο. Είναι το Πραγματικό Πέρασμα Πέραν της Κοσμικής Δημιουργίας, σε Μια Άλλη Πραγματικότητα που Αποκαλύπτεται σαν η Αλήθεια, η Αληθινή Ζωή, η Αιωνιότητα που Ρέει έξω από τον χρόνο.

Μιλάμε για τον Θεό, για Ένωση με τον Θεό. Αλλά τι Είναι Θεός; Οι άνθρωποι έχουν, χιλιάδες χρόνια τώρα, διάφορες αντιλήψεις για το τι είναι Θεός. Πέρα όμως από όλα αυτά, όσα γνωρίζουν οι άνθρωποι, όσα διαβάζουν, όσα ακούνε, πέρα από όλη την ανθρώπινη εμπειρία, επανέρχεται ξανά και ξανά το ίδιο ερώτημα: «Τελικά τι Είναι Θεός»; Αν ξεκινούσαμε χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα, χωρίς γνώσεις, χωρίς ανθρώπινη μνήμη, να ανακαλύψουμε τώρα, εδώ, σε πραγματικό χρόνο, την Ζωντανή Πραγματικότητα θα έπρεπε προφανώς να Δούμε, να Βιώσουμε την Πραγματικότητα σαν Κάτι Που Συμβαίνει, που Ζούμε, σαν την Αληθινή Ζωή.

Τελικά τι Είναι Θεός; Η Απάντηση μπορεί να είναι μόνο Βιωματική: Να Γνωρίσουμε, να Προσεγγίσουμε, να Έρθουμε σε Επαφή, να Ζήσουμε Αυτή την Πραγματικότητα. Μόνο τότε θα μπορούμε να πούμε «Θεός Είναι…».

Αυτό που Δίδαξε Πραγματικά ο Ιησούς από την Ναζαρέτ είναι ακριβώς η Άμεση Εμπειρία του Θεού, που ο Ίδιος Βίωνε, που Ήθελε να Μοιραστεί με τους Αδελφούς του. Είναι λοιπόν βέβαιο πως η «Θρησκεία» του Ιησού, η Θρησκεία του Βιώματος του Θεού, δεν έχει καμία σχέση με τις διανοητικές θεολογίες που αναπτύχθηκαν σε Ανατολή και Δύση και διδάσκονται σήμερα στα πανεπιστήμια, ούτε με την διανοητική φλυαρία των εκπροσώπων των εκκλησιών που χρησιμοποιούν το Όνομα του Ιησού και με τις θεατρινίστικες ιεροτελεστίες τους που είναι απλές εξωτερικές πράξεις απογυμνωμένες από κάθε βιωματικό περιεχόμενο. Η Αληθινή Θρησκεία του Ιησού είναι η Ένωση με τον Πατέρα, η Βιωματική Ανύψωση πάνω από το ανθρώπινο πρόσωπο και τις όποιες εμπειρίες του, στην Θεία Πραγματικότητα, που Είναι το Απεριόριστο, το Χωρίς Ιδιότητες Αιώνιο, το Αληθινό, η Αλήθεια.

Η Βιωματική Ένωση με τον Θεό κι η Οντολογική (Οντική) Μεταμόρφωση του ανθρώπινου προσώπου σε Θεία Ουσία είναι η Αλήθεια του Θεού. Κι είναι Αυτή η Αλήθεια που όταν Γίνεται Βίωμα Ελευθερώνει τον Άνθρωπο από όλους τους περιορισμούς της Κοσμικής Δημιουργίας, από τον χρόνο και τον θάνατο, και τον Ανυψώνει στην Αιωνιότητα. Το να Γνωρίσουμε τον Θεό με Αυτόν τον Τρόπο, Αυτή Είναι η Αλήθεια κι Αυτή η Αλήθεια Ελευθερώνει. Αλλά ποιος από αυτούς που λένε ότι ακολουθούν τον Ιησού έχουν Γνωρίσει την Αλήθεια, το Αληθινό; Πόσοι έχουν Ελευθερωθεί από τον χρόνο και τον θάνατο κι έχουν γευτεί την Αιώνια Ζωή; Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα οι άνθρωποι φτιάχνουν θεολογίες χτίζουν ναούς, οργανώνουν εκκλησίες κάνουν κηρύγματα κι επαναλαμβάνουν ιεροτελεστίες και μεταλαμβάνουν του σώματος και του αίματος του θεού, όλα μάταια. Ο Θεός δεν «αναγνωρίζει» κανέναν από όλους αυτούς τους δήθεν χριστιανούς για ένα πολύ απλό λόγο, επειδή αυτοί δεν Γνωρίζουν τον Θεό. Φωνάζουν «Κύριε! Κύριε!» αλλά τα έργα τους είναι  εμποτισμένα στον εγωισμό, στην ανοησία και στην ματαιότητα.

Για όνομα του Θεού! Κοιτάξτε γύρω σας! Τόσο τυφλοί είμαστε όλοι; Αυτή η κοινωνία, η παγκόσμια κοινωνία, είναι η Κοινωνία του Θεού; Αυτές οι εκκλησίες, σαν οργανισμοί, έχουν σχέση με τον Ζωντανό Θεό; Τις αποκαλούν κιβωτό σωτηρίας, αλλά πόσοι έχουν σωθεί; Μέσα στους ναούς των ανθρώπων, που δεν είναι Οίκοι του Θεού, μπορείς να Βρεις τον Θεό; Και γιατί δεν μπορείς να τον Βρεις στο βουνό, στο δάσος, ή στην έρημο; Όμορφα είναι τα παραμύθια με τα οποία αποκοιμίζουν τον εαυτό τους και τους άλλους οι άνθρωποι. Κι οι θεολογίες και τα βιβλία κι οι ναοί κι οι ιεροτελεστίες, όλα, μα όλα, είναι δραστηριότητες εγωιστών που ποτέ δεν έσπασαν το τσόφλι του «εαυτού» για να Αντιληφθούν την Ζωντανή Παρουσία του Θεού και των Άλλων Αδελφών τους. Όλα είναι μια υποκρισία κι όλα είναι μάταια και σπατάλη ζωής. Οι καρδιές των ανθρώπων είναι άδειες και ποτέ στον άδειο χώρο δεν υπάρχει ζεστασιά, ζωή, υπάρχει μόνο ερημιά, παγωνιά κι απελπισμένη μοναξιά.

Τελικά τι Είναι Θεός; Θα πρέπει να ξαναγυρίσουμε ταπεινά πίσω, στην Βηθλεέμ, στην Ναζαρέτ, στην Ιουδαία, πίσω στον Ιησού, στις Πηγές, να ξαναγίνουμε Μαθητές και να Ακούσουμε, ίσως για πρώτη φορά, τον Πραγματικό κι Αληθινό Λόγο, που Δίνει Ζωή Αιώνια. Ταπεινοί προσκυνητές του Ιερού Μυστηρίου θα πρέπει να αφήσουμε πίσω όλο τον ανθρώπινο εγωισμό και γνώσεις και μνήμες, κι «άδειοι»|, καθαροί, ξαναγεννημένοι, σε πραγματικό χρόνο πιά,  να Πλησιάσουμε στο Θείο Θαύμα.

Η Ιωάννεια Θεολογία

Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο Θεός Είναι Εμπειρία και κάθε Αληθινή Θεολογία πηγάζει από την Εμπειρία του Αιώνιου. Πίσω από το Ευαγγέλιο του Αγαπημένου Ιωάννη Υπάρχει Ζωή, η Αληθινή Ζωή του Θεού, η Εμπειρία της Ένωσης με την Θεία Πραγματικότητα, ο Ζωντανός Ιησούς, ο Ζωντανός Θεός. Δεν υπάρχει απλά μια θεολογική αντίληψη, μια θεωρία περί Θεού, ή μια διδασκαλία. Όλα αυτά για κάποιον που Βιώνει την Απόλυτη Ενότητα με τον Θεό είναι παιδιάστικα παιχνίδια, Η Αλήθεια Είναι Ζωή, να Ζεις με τον Θεό, να Είσαι Ένα με τον Θεό. Η Αλήθεια δεν είναι θεωρία περί Θεού, διανοητικές θέσεις και ισχυρισμοί, λόγια. Αν δεν μπορείς να Νοιώσεις τον Θεό δεν θα Γνωρίσεις ποτέ τον Ιησού, δεν θα μπορέσεις ποτέ να καταλάβεις τον Ιωάννη κι η Ιωάννεια Θεολογία θα είναι μόνο μια διανοητική διερεύνηση που μπορεί να χορταίνει την σκέψη αλλά αφήνει την καρδιά άδεια.

Αυτό που Γνωρίζει ο Ιωάννης , με την έννοια της Άμεσης Επαφής με αυτό που συμβαίνει κι όχι της διανοητικής πληροφορίας, σαν Βιωματική Εμπειρία, είναι ότι ο Θεός Είναι για τους περιορισμένους ανθρώπους, Μια Άλλη Πραγματικότητα. Για όσους έχουν Εισέλθει στον Χώρο του Ιερού Είναι η Πραγματικότητα, η Αληθινή Ζωή, η Αιωνιότητα. Ο Θεός Είναι Πέραν της Κοσμικής Δημιουργίας, του Χρόνου. Η Αλήθεια «Ο Θεός Είναι Παντού» σημαίνει, για όσους έχουν Εμπειρία, ότι ο Θεός Είναι η Μόνη Πραγματικότητα, Χωρίς Όρια, Χωρίς Περιορισμούς κι όχι ότι απλά «Διαπερνά» την Δημιουργία, το Σύμπαν. Για τον Απεριόριστο Θεό είναι πολύ μικρός ο Χώρος της Δημιουργίας. Από αυτή την Πρωταρχική Εμπειρία, για όσους Ενώνονται με την Θεία Πραγματικότητα, πηγάζει η αντίληψη για το Άκτιστο του Θεού, για την Πανταχού Παρουσία Του, την Αιωνιότητά Του, κλπ. Αλλά χωρίς την Εμπειρία όλα αυτές οι πληροφορίες είναι μόνο διανοητικές συλλήψεις. Είναι σαν το καρύδι που είναι άδειο μέσα, μονάχα τσόφλι.

Ο Ιησούς όχι μόνο Βίωνε την Αιώνια Παρουσία του Θεού αλλά ήταν Ενωμένος με τον Θεό, σε σημείο που να ομολογεί ότι «εγώ κι ο Θεός είμαστε Ένα». Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι ο Ιησούς Βίωνε Μια Άλλη Πραγματικότητα (σύμφωνα με την αντίληψη των ανθρώπων) ή αλλιώς Βίωνε την Πραγματικότητα, την Μόνη Αληθινή Κατάσταση Ύπαρξης, την Αιωνιότητα, την Αλήθεια. Στον Ιωάννη γίνεται συνεχώς μνεία ότι ο Θεός, ο Ουρανός, η Βασιλεία των Ουρανών, είναι Μια Άλλη Πραγματικότητα, είναι η Πραγματικότητα, η Αληθινή Ζωή, η Αιώνια Ζωή, η Αλήθεια, το Φως. Κι Αυτή την Κατάσταση Ύπαρξης την Γνωρίζει μόνο αυτός που την Βιώνει. Από Αυτή την Κατάσταση Ζει, Ενεργεί, Εμφανίζεται και κάνει ό,τι κάνει ο Ιησούς. Είναι Αυτός που Όντας στους Κόλπους του Πατέρα Έρχεται στη γη για να Φανερώσει την Αλήθεια. Και ποια είναι η Αλήθεια; Η Αλήθεια Είναι ο Θεός, ο Ιησούς που Είναι Ένα με τον Πατέρα Θεό, η Γνώση του Θεού, της Αλήθειας, της Αιώνιας Ζωής.

Έτσι ο Ιησούς σαν Πρόσωπο του Θεού, σαν Αυτός που Βιώνει την Θεία Ουσία, που Είναι Ένα με Αυτό που υπάρχει, Γίνεται η Οδός, η Αλήθεια, η Ζωή. Τι είναι αυτό το Χαρμόσυνο Άγγελμα (το Ευαγγέλιο) που Ευαγγελίζεται, που Φέρνει, ο Ιησούς; Τι είναι το Αληθινό Ευαγγέλιο; Ότι ο Θεός Είναι η Πραγματικότητα, ότι Μπορούμε (λόγω της φύσης μας) να Βιώσουμε Αυτή την Πραγματικότητα, ότι ο Προορισμός κι η Ολοκλήρωση του Ανθρώπου είναι Αυτή η Πραγματικότητα, να Γνωρίσουμε τον Θεό, να Γίνουμε Ένα με τον Θεό, να Εισέλθουμε στο Βασίλειο των Ουρανών, να Ανυψωθούμε στον Ουρανό, στην Αιώνια Ζωή. Κι αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να ψάξουμε μακριά, ή να κάνουμε κάποια προσπάθεια για να το βρούμε. Είναι Μέσα μας.

Το Πολύτιμο, Ότι πιο πολύτιμο, ο Αληθινός Θησαυρός του Ανθρώπου είναι Μέσα του. Αν Κοιτάξει Προσεκτικά θα Δει. Αν Ζητήσει με την Δύναμη της Καρδιάς του θα Βρει. Όχι με δικές του προσπάθειες, με τις αισθήσεις, με τις επιθυμίες, με την σκέψη. Μέσα στην Ηρεμία της ζωής, στην Ησυχία από τις έγνοιες και τα πάθη, στην Σιωπή της σκέψης, μπορεί να Νοιώσει Μέσα του, στο Βάθος της Καρδιάς του την Παρουσία που Είναι Φως Εκτυφλωτικό, Φως που Γεμίζει τα Πάντα διαλύοντας κάθε τι άλλο, Θεός, Μόνο Θεός, Ζωή, Μακαριότητα, Πέρα από τον χρόνο, πέρα από τα φαινόμενα.

Μην ψάχνετε μάταια αλλού, ήταν το Μήνυμα του Ιησού. Κοιτάξτε! Ιδού! Η βασιλεία των Ουρανών Είναι Μέσα σας. Τόσο απλά, όσο ταιριάζει στην Μεγαλοσύνη Ενός Θεού, στην Απέραντη Καλοσύνη Του, στην Αληθινή Πατρική Στοργή Του που τα Αγκαλιάζει Όλα.

Χριστιανική Ανθρωπολογία

Σύμφωνα με την Χριστιανική Αντίληψη που πηγάζει από την Αυθεντική Βιωματική Εμπειρία, η Πραγματικότητα που Ζούσε ο Ιησούς και που καταγράφηκε από τον Ιωάννη στο Ευαγγέλιό του και βιώθηκε από όλους τους μυστικούς πατέρες του χριστιανικού ρεύματος, ο Θεός όπως τον ονομάζουν οι άνθρωποι, Είναι η Μόνη Άκτιστη Πραγματικότητα, που Υπάρχει από Μόνη Της. Μιλάμε για Εμπειρία Αυτής της Πραγματικότητας. Το να συλλαμβάνει κάποιος διανοητικά αυτή την Βιωματική Αλήθεια (για κάποιους άλλους), να την κάνει θεωρία, θεολογία, διανοητική έκθεση ιδεών περί της Πραγματικότητας είναι τελείως διαφορετικό πράγμα. Μια τέτοια διανοητική θεολογία, ό,τι διδάσκεται στα πανεπιστήμια, δεν έχει καμία σχέση με την Ζωντανή Πραγματικότητα κι είναι σε τελευταία ανάλυση ύβρις απέναντι στον Ζωντανό Θεό.

Ό,τι Βιώνεται, ό,τι γίνεται αντιληπτό σαν Δημιουργία, σαν ύπαρξη μέσα στην Δημιουργία και σαν εμπειρία μέσα στην ζωή, είναι κάτι που Υποστηρίζεται, Δημιουργείται και Κρατιέται σε Ύπαρξη από τον Θεό. Είναι μια Κτιστή Πραγματικότητα, μια «κατασκευή» από το μηδέν. Η Δημιουργία κι όσα περιλαμβάνει δεν έχουν δική τους αναλλοίωτη ανεξάρτητη ύπαρξη αλλά διατηρούνται σαν φαινόμενα ύπαρξης Χάρις στην Δύναμη του Θεού. Σαν φαινομενικές υπάρξεις, όλα, μέσα στην Δημιουργία, δεν είναι κάτι σταθερό αλλά ροές υπαρξιακών φαινομένων. Έχουν δηλαδή έναν καθαρά Δυναμικό Χαρακτήρα που εξελίσσεται μέσα στον χρόνο (που δημιουργείται ακριβώς εξαιτίας των υπαρξιακών φαινομένων) και που «αλλάζει».

Έτσι το Ανθρώπινο Πρόσωπο δεν είναι μια αναλλοίωτη ψυχή, μια σταθερή ουσία, όπως λανθασμένα αντιλαμβάνονται  οι άνθρωποι, αλλά μια υπαρξιακή δυναμική πραγματικότητα, διαδικασία συνειδητότητας, συνειδιασιακό φαινόμενο. Το «κατ’ εικόνα Θεού» παραπέμπει στην Θεία Δύναμη που ουσιώνει την ύπαρξη και το «καθ’ ομοίωση Θεού» φανερώνει τον δυναμικό χαρακτήρα της ύπαρξης.

Σαν Συνειδητότητα ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει, αυτά που του συμβαίνουν, αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Όταν είναι «στραμμένος» προς τον Θεό Νοιώθει Βιωματικά την Θεία Πραγματικότητα σαν Θεία Παρουσία που Αγκαλιάζει και Συγχωνεύει Μέσα Της τα Πάντα. Αυτή είναι σύμφωνα με τον Αγιογραφικό Συμβολισμό η Προπτωτική Κατάσταση του Ανθρώπου. Η «Πτώση» συνίσταται ακριβώς στην Απώλεια Αυτής της Άμεσης Επαφής με τον Θεό. Ο Άνθρωπος, χάνοντας την Επίγνωση της Δύναμης που Στηρίζει τα Πάντα, που στηρίζει την δική του ύπαρξη, νοιώθει αποκομμένος από τον Θεό (από την Πηγή του, από την Βάση της ύπαρξής του), περιορισμένος μέσα στο εγώ που καθίσταται κέντρο αντίληψης, κι όχι μόνο διαχωρίζεται έτσι από το περιβάλλον του, από τον κόσμο, αλλά και βιώνει αυτή την δυαδικότητα σαν μια πραγματικότητα (έτσι είναι επειδή έτσι αντιλαμβάνεται). Είναι αυτή ακριβώς η δυαδική πραγματικότητα μέσα στην οποία βιώνουν όλοι οι άνθρωποι την ύπαρξή τους. Πως και γιατί συνέβη αυτή η «πτώση» είναι θέμα ερμηνείας. Το ζήτημα όμως είναι ότι είναι ένα γεγονός, μια πραγματικότητα, που δεν μπορούμε να αρνηθούμε γιατί την ζούμε καθημερινά. Άσχετα όμως από το τι συμβαίνει στον άνθρωπο, πως νοιώθουν και πως αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι, για τον Θεό δεν έχει αλλάξει τίποτα, Εξακολουθεί να Υποστηρίζει την ύπαρξη του ανθρώπου σαν συνειδησιακής υπαρξιακής ροής και στην νέα του κατάσταση και τον προσανατολίζει (λόγω της «φύσης» του) προς την πνευματική εξέλιξη κι ολοκλήρωση.

Ο Άνθρωπος, σαν Συνείδηση, (δηλαδή σαν Δυναμική Εξελισσόμενη Πραγματικότητα, κι όχι σαν μια απολιθωμένη ψυχική ουσία), μπορεί να εξελιχθεί, να Αναδυθεί εκ νέου στην Θεία Πραγματικότητα, να Προσεγγίσει τον Θεό, να Ενωθεί Βιωματικά με τον Θεό. Αυτή η Δυνατότητα Υπάρχει στην Φύση του Ανθρώπου. Έτσι τον «δημιούργησε» ο Θεός. Εν τούτοις ο άνθρωπος ούτε ερευνά, ούτε καλλιεργεί την Πραγματική Φύση του αλλά είναι χαμένος μέσα στην ονειροπόληση του διαχωρισμένου εγώ, μέσα στον δυαδικό κόσμο που κατασκευάζει η σκέψη του, μέσα σε όλες αυτές τις εξωτερικές δραστηριότητες και τις μάταιες ενασχολήσεις. Ακόμα κι αυτοί που υποτίθεται ότι ακολουθούν τον Δρόμο του Θεού το κάνουν τελείως επιφανειακά κι επιπόλαια κι όχι βαθιά και βιωματικά. Πιστεύουν με την σκέψη, προσεύχονται με τα χείλη και τιμούν τον θεό με σωματικές πράξεις και τελετουργίες που θεωρούν δήθεν ιερές.

Ο Ιησούς Ήρθε στον κόσμο για να Αποκαλύψει την Αλήθεια, την Αλήθεια του Θεού, της Αιώνιας Παρουσίας του Θεού και της Σχέσης Του με τον άνθρωπο, την Αλήθεια για την Πραγματική Φύση του Ανθρώπου και για την Δυνατότητά του να Ανυψωθεί στο Θεό, να Εισέλθει στην Βασιλεία των Ουρανών, στην Ουράνια Πραγματικότητα της Άμεσης Επαφής με τον Θεό.

Ο Ιησούς Ήρθε στον κόσμο για να Φέρει το Φως της Ζωής αλλά οι άνθρωποι προτιμούν να ζουν στο σκοτάδι του εγωισμού τους που φωτίζει μόνο ό,τι τους συμφέρει. Ο Ιησούς Αποδεδειγμένα «Κατέβηκε» από τον Ουρανό, από τους Κόλπους του Πατέρα κι Έδειξε με την Παρουσία του μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη ποια είναι η Αληθινή Φύση του Ανθρώπου. Ο Ιησούς Πραγματοποίησε την Αληθινή Φύση του Ανθρώπου όχι γιατί Ήταν Θεός (άλλωστε Όλοι Είναι) αλλά γιατί Παραδόθηκε Πλήρως στο Θέλημα του Πατέρα. Κι έτσι Έγινε ο Πρώτος μιας Νέας Ανθρωπότητας, του Ανθρώπου που Αναγεννήθηκε, που Γεννήθηκε από Πνεύμα, ο Πρώτος από τα Παιδιά του Θεού, τα Παιδιά του Φωτός, της Αληθινής Εκκλησίας της Αιωνιότητας. Κι όπως ο Ιησούς έτσι όλοι μπορούν να Ακολουθήσουν την Οδό του Θεού, να γίνουν όπως ο Ιησούς, Ένα με τον Άκτιστο Πατέρα.

Τελικά όμως τι κατάλαβαν οι άνθρωποι; Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, τι ακριβώς κάνουν; Δημιούργησαν μέσα στον εγωισμό τους και με τις διανοητικές δυνάμεις τους μια Θεολογία Διαφορετική από την Ζωντανή Πραγματικότητα, μια θεολογία του Ιησού, μια διδασκαλία, μια παράδοση, εκκλησιαστικούς οργανισμούς (θεσμούς του κράτους) και μια χριστιανική ιστορία γεμάτη διαμάχες και σχίσματα και πολέμους και βία κι αποτυχίες να δουν την Αλήθεια. Ερμήνευσαν κατά την «διανόησή» τους το Μήνυμα του Ιησού. Προσάρμοσαν στην αδυναμία τους το Μυστήριο της Αποκάλυψης του Θεού, της Αιώνιας Παρουσίας Του, τα έκαναν όλα εξωτερικές δραστηριότητες και τελετουργίες και νομίζουν ότι με όλα αυτά ακολουθούν τον Δρόμο του Ιησού. Όλοι αυτοί, οι δήθεν χριστιανοί, είναι αυτοί που θα έρθει η στιγμή (όταν θα βρεθούν Απέναντι στο Θεό) που ο Ιησούς θα τους αρνηθεί και θα τους πει: «Δεν σας γνωρίζω». Ποτέ δεν ήσασταν «δικοί» μου, ανήκατε πάντα στον εαυτό σας, στον εγωισμό σας και στις αυταπάτες σας. Ποτέ δεν ξεπεράσατε το εγώ για να Ανταμώσετε τον Θεό και τα Αδέλφια σας μέσα στην Θεία Αγάπη που διαλύει τις αποστάσεις και τους διαχωρισμούς και τα Ενώνει Όλα σε Μια Πραγματικότητα, στο Αληθινό Βασίλειο του Θεού. Φύγετε μακριά καταραμένοι.

Η Εμπειρία του Θεού

Μπορούμε να Γνωρίσουμε τον Θεό; Να Τον Γνωρίσουμε Πραγματικά, να Νοιώσουμε Τι είναι, να Ενωθούμε Μαζί Του, να Ζήσουμε Μέσα στην Πραγματικότητά Του, στην Παρουσία Του, στην Ζωή Του; Ναι Μπορούμε. Ο καθένας Μπορεί. Όμως, για να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή, Μπορούμε να Γνωρίσουμε Μονάχα τον Αληθινό Θεό, Αυτόν που Υπάρχει, τον Ζωντανό Θεό. Δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον Θεό που αντιλαμβάνονται ή φαντάζονται οι άνθρωποι, την ιδέα που έχουν οι άνθρωποι για τον Θεό. Γιατί αυτό που συλλαμβάνουν οι άνθρωποι με την διανόησή τους είναι μια διανοητική κατασκευή, μια κατασκευή του νου κι όχι κάτι που υπάρχει πραγματικά. Ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίσουμε πραγματικά, στην πραγματική ζωή, κάτι που είναι ψεύτικο, που δεν υπάρχει. Υποτίθεται ότι η «Ιδέα περί Θεού» των ανθρώπων αναφέρεται σε κάτι Πραγματικό, σε κάτι πέρα από τις ανόητες προλήψεις των ανθρώπων, ή αυτά που νομίζουν ότι γνωρίζουν.

Πρέπει λοιπόν να Προσεγγίσουμε το Πραγματικό που υποδεικνύει η ιδέα, που συνήθως είναι μια «διαστρεβλωμένη εικόνα» προερχόμενη από την αμάθεια των ανθρώπων. Αλλά αυτό πρέπει να γίνει στην αληθινή ζωή και με τους όρους της αληθινής ζωής κι όχι μέσα από την διανόηση ή μέσα από εξωτερικές ανθρώπινες δραστηριότητες όπως, η διαδικασία της προσευχής, η θρησκευτική επιθυμία, ή οι όποιες εξωτερικές ιεροτελεστίες. Η Αληθινή Προσέγγιση του Θεού γίνεται πέρα από όλα αυτά, στην  Σιωπή των εξωτερικών φαινομένων, στην Ιερή Σιγή που Αποκαλύπτει το Ζωντανό, το Αληθινό. Η Πραγματική Προσευχή (που διακρίνεται από την ψεύτικη προσευχή των ανθρώπων) Τελειώνει στην Σιωπή, στην Απόλυτη Σιωπή. Μέσα σε Αυτή την Αληθινή Προσευχή της Απόλυτης Σιωπής Πραγματοποιείται η Ένωση με τον Θεό.

Λέμε ότι Μπορούμε να Γνωρίσουμε το Θεό, ο καθένας Μπορεί. Πως το βεβαιώνουμε αυτό; Με ποιο δικαίωμα το ισχυριζόμαστε και με ποιο τρόπο μπορούμε να το αποδείξουμε; Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ απλά αν θέλουμε να τα δούμε. Είναι η ανθρώπινη σκέψη που παραμορφώνει την Πραγματικότητα και κάνει τα πράγματα να φαίνονται δύσκολα.

Όλοι οι Μεγάλοι Μυστικοί, από τον Ίδιο τον Ιησού και των Ιωάννη και τους άλλους Μαθητές μέχρι τους πατέρες της ερήμου και τους ασκητές των αιώνων, μέχρι σήμερα, νοιώθουν, κατανοούν ένα πράγμα. Ότι Υπάρχει Μόνο Μια Πραγματικότητα, ο Θεός. Όλα Πηγάζουν από Αυτή την Ιερή Άγνωστη Δύναμη και Στηρίζονται σε Αυτήν. Η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη αναδύεται Μέσα στην Θεία Πραγματικότητα από το μηδέν, Χάρις στην Θεία Ενέργεια κι είναι Αυτή η Θεία Ενέργεια η Πραγματική Ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης κι όχι οι «ψεύτικες προσωπικότητες» που χτίζουμε με την σκέψη. Κάποιος λοιπόν που Ζητά στο Βάθος της Ύπαρξής του την Αληθινή Ουσία του, πέρα από την διανόηση και τις προλήψεις της και τις λανθασμένες εικόνες της, Αυτό που Βρίσκει, Αυτό που του Αποκαλύπτεται, Είναι η Θεία Ενέργεια, η Δράση του Θεού, η Πραγματικότητα του Θεού, η Παρουσία του Θεού, ο Ίδιος ο Θεός, σαν Ουσία των Πάντων.

Εξαιτίας λοιπόν της Φύσης μας, της Αληθινής Ουσίας μας (κι όχι μιας σταθερής απολιθωμένης ουσίας που συλλαμβάνει η σκέψη), λόγω ακριβώς της Υπαρξιακής Σχέσης μας με τον Θεό, για αυτό και μόνο, είναι Δυνατόν να Γνωρίσουμε, στο Βάθος του Εαυτού, πέρα από την «ψεύτικη προσωπικότητα», την Αληθινή Ουσία μας, που Είναι η Θεία Ενέργεια, η Θεία δράση, ο Θεός.

Στην πραγματικότητα η Ανθρώπινη Ύπαρξη, σαν Ουσία Είναι Θεία Ενέργεια, δηλαδή Ζωή, Μια Δυναμική Πραγματικότητα που Πηγάζει από τον Θεό κι Αποκαλύπτει Συνεχώς τον Θεό. Είναι Κάτι Χωρίς Όρους και Όρια και Ιδιότητες κι όχι μια απολιθωμένη κατάσταση. Αυτό είναι το Αληθινό Ανθρώπινο Πρόσωπο κι όχι η «ψεύτικη προσωπικότητα». Κι αυτό το Αληθινό Πρόσωπο είναι «Κατ’ Εικόνα Θεού» και «Καθ’ Ομοίωση Θεού». Η Ανθρώπινη Ύπαρξη (σαν Ουσία, σαν Θεία Ενέργεια) είναι λοιπόν μια Δυναμική Πραγματικότητα. Υπάρχει, Ενεργεί, Εξελίσσεται κι Αποκαλύπτει την Αληθινή Φύση της μέσα από την Δράση της, όταν «προσανατολίζεται» σωστά. Αυτή η Εκ Θεού Ύπαρξη είναι η αληθινή μας ύπαρξη, ο αληθινός θησαυρός που μας «Εμπιστεύτηκε» ο Θεός, όπως λέγεται στην Παραβολή των Ταλάντων (παρακαλώ διαβάστε την στο Κατά Ματθαίον κε΄, 14-30), όπου εξηγεί ο Ιησούς με απλούς όρους στους ανθρώπους αυτό που συμβαίνει πραγματικά στην ζωή. Το θέμα είναι πως «διαχειριζόμαστε» αυτό (την ύπαρξη) που μας «Εμπιστεύτηκε» ο Θεός. Δείτε την Παραβολή των Ταλάντων και διαπιστώστε πόσες διαφορετικές συμπεριφορές είχαν οι άνθρωποι της Παραβολής. Ακριβώς όπως στην ζωή. Αυτός που Αναζητά Μέσα του την Αλήθεια, την Αληθινή Ουσία του, Βρίσκεται Μπροστά στο Θείο Θαύμα, να Συναντήσει τον Θεό. Αυτός που μένει αδρανής εγκλωβισμένος στην «ψεύτικη προσωπικότητά» του, δεν κερδίζει παρά την αυταπάτη του, κι αυτός που ξοδεύεται μάταια στον εξωτερικό κόσμο μένει στο τέλος χωρίς τίποτα και χάνει την ευκαιρία να Γνωρίσει τον Θεό Μέσα του.

Ο Ιησούς το είπε πολλές φορές και πολύ καθαρά (παρακαλώ διαβάστε το στο Κατά Ματθαίον στ΄, 5-7).  Αν θέλετε πραγματικά να προσευχηθείτε αποσυρθείτε Μέσα σας και δεν χρειάζεται να πείτε κάτι γιατί Ήδη ο Θεός Γνωρίζει τα Πάντα. Μονάχα Μέσα στην Σιωπή (της «ψεύτικης προσωπικότητας») Ανθίζει η Επικοινωνία με τον Θεό. Απλά Δείτε, Απλά Νοιώστε, Απλά Αφεθείτε στην Απέραντη Αγάπη του Θεού. Όταν σβήνει ο ανθρώπινος εγωισμός κι οι «γνώσεις» κι οι προσπάθειες κι οι δραστηριότητες, όλα Λιώνουν και Γίνονται Ένα, Αγάπη, Ενότητα, Μέσα στην Απεραντοσύνη της Θείας Παρουσίας. Γιατί ο Θεός Είναι Ακριβώς Αγάπη, Απέραντη Αγάπη που τα Ενώνει Όλα σε Μια Πραγματικότητα, σε Μια Επικοινωνία που διαλύει όλες τις διακρίσεις και τα Ενώνει Όλα στην Θεία Πραγματικότητα, στην Αιώνια Θεία Ζωή.

Το «Μέσα» μας για το οποίο μιλούσε ο Ιησούς είναι πολύ Βαθιά Μέσα μας, στην Καρδιά της Ύπαρξης, πέρα από όλα τα εξωτερικά φαινόμενα, πέρα από την σκέψη και τις αισθήσεις. Αν θέλετε να το «εντοπίσετε» ανατομικά στο ανθρώπινο σώμα θα το βρείτε στο «κέντρο» της ύπαρξης, στο κέντρο του εγκεφάλου. Εδώ είναι η Καρδιά που Αντιλαμβάνεται Πραγματικά. Οι άνθρωποι, χιλιάδες χρόνια τώρα, έχουν μάθει να λειτουργούν με την διανόηση (στον μετωπιαίο εγκέφαλο) και τις αισθήσεις (στο νευρικό σύστημα γενικότερα) έξω, στον εξωτερικό κόσμο. Όμως έξω μονάχα φαινόμενα υπάρχουν, όχι η πηγή των φαινομένων, η Δύναμη που τα Στηρίζει Όλα. Και με την διανόηση παίρνουμε μόνο πληροφορίες όχι αληθινή γνώση. Κακώς θεωρούμε τις πληροφορίες γνώση. Οι πληροφορίες είναι μονάχα «μέσον» προς την αληθινή γνώση. Η Γνώση είναι Άμεση Επαφή, Βιωματική Εμπειρία. Το να γνωρίζω ότι το μήλο είναι ένα ωραίο φρούτο δεν με χορταίνει. Πρέπει να γευτώ το μήλο για να χορτάσω την πείνα μου. Αυτό ακριβώς, η βιωματική επαφή με τα πραγματικά πράγματα είναι η Γνώση, η Ένωση με τα πράγματα. Κι αυτό ισχύει για όλα στην ζωή. Αυτό ισχύει και για τον Θεό. Το να γνωρίζουμε ότι Υπάρχει Κάτι που οι άνθρωποι ονομάζουν Θεό δεν μας προσφέρει ουσιαστικά τίποτα (πέρα από την πληροφορία). Ούτε το να διαβάσουμε χιλιάδες τόμους θεολογίας με το μυαλό, απομνημονεύοντας λέξεις, για τις Ιδιότητες του Θεού, μας βοηθά να έρθουμε σε Επαφή με τον Θεό. Την Επαφή πρέπει να την πραγματοποιήσουμε στην αληθινή ζωή, με πρακτικό βιωματικό τρόπο. Έτσι, το να Σταθούμε μια στιγμή, να κρατήσουμε την ανάσα μας, να Αναζητήσουμε τον Θεό, να Προσανατολιστούμε Μέσα μας, να Νοιώσουμε στο Βάθος της Ύπαρξής μας, Αυτό που Υπάρχει, να Νοιώσουμε να Χτυπά η Ζωή του Ζωντανού Θεού Μέσα μας, η Δράση Του, η Παρουσία Του, ο Ίδιος ο Θεός, αυτό είναι Βιωματική Εμπειρία, Αληθινή Επαφή με τον Θεό, Αληθινή Γνώση, Αληθινή Ζωή, η Ζωή.

Πρέπει λοιπόν, αν θέλουμε να Γνωρίσουμε τον Θεό, Βαθιά Μέσα μας, στην Ίδια μας την Ουσία, να Νοιώσουμε ότι είμαστε η Ουσία που μας «Έδωσε», Ουσία από την Ουσία Του, Μία Ουσία, Μία Πραγματικότητα, Ένα Με Αυτόν Μέσα στην Απεραντοσύνη της Χάρης Του. Θα πρέπει να Προσευχηθούμε Σωστά για να Δούμε το Φως του Θεού. Θα πρέπει να Βαδίσουμε στο Φως του Θεού, στον Αληθινό Δρόμο της Ζωής, Μέσα στην Παρουσία του Θεού, που σαν Ήλιος Εκτυφλωτικός σβήνει όλα τα άλλα. Πρέπει να εγκαταλείψουμε πίσω μας όλα τα σκοτεινά έργα του εγωισμού που διαχωρίζει, απομονώνει κι αντιμάχεται. Πρέπει να εγκαταλείψουμε όλα όσα θεωρούμε πολύτιμα για να βρούμε τον Αληθινό Θησαυρό, το Πολύτιμο Μαργαριτάρι της Παραβολής (Κατά Ματθαίον ιγ΄,  45-46), Μέσα μας, Μέσα στην «Καρδιά» μας, στην Καρδιά της Ύπαρξής μας, στο Αληθινό Μέρος Όπου «Κατοικεί» ο Θεός, στο πιο Ιερό από όλα τα ιερά μέρη, που είναι Μέσα μας, στον Αληθινό Ναό του Θεού, κι όχι έξω, σε χειροποίητος ναούς που φτιάχτηκαν από τους ανθρώπους με πέτρες.

Πρέπει Ταπεινά, ξυπόλητοι από όλες τις ανθρώπινες ματαιότητες, σαν τον Μωυσή στο Ιερό Βουνό, να σκαρφαλώσουμε Μέσα μας, στον Ιερό Ναό του Σώματος, προς την Θεία Κορυφή, στο Κέντρο της Ύπαρξής μας, κι Εδώ, Ταπεινά, Σιωπηλά, να Προσφέρουμε την Υπέρτατη Θυσία, τον ίδιο μας τον εαυτό (δηλαδή την «ψεύτικη προσωπικότητα» που με τόσο πάθος υπερασπιζόμαστε). Εδώ, Μέσα στο Σώμα, τον Αληθινό Ναό του Θεού, στην Κορυφή, είναι το Αληθινό Όρος της Μεταμόρφωσης όπου, σαν τον Ιησού, ο Άνθρωπος γίνεται Θεός και Λάμπει σαν Θεϊκή Ουσία με Φως Εκτυφλωτικό. Χωρίς Ταπεινότητα, χωρίς πλήρη εγκατάλειψη του εγώ (της «ψεύτικης προσωπικότητας»), χωρίς «Χωρίς Όρους Αγάπη» προς τον Θεό δεν μπορούμε να Δούμε τον Θεό. Είναι Νόμος Του.

Μπορούμε να Γνωρίσουμε τον Θεό; Να Τον Γνωρίσουμε Πραγματικά, να Νοιώσουμε Τι είναι, να Ενωθούμε Μαζί Του, να Ζήσουμε Μέσα στην Πραγματικότητά Του, στην Παρουσία Του, στην Ζωή Του; Ναι Μπορούμε. Ο καθένας Μπορεί.

Η Καρδιακή Προσευχή

Τελικά, Ποιος Γνωρίζει τον Θεό; Ο Ιωάννης είναι κατηγορηματικός σε αυτό.  Τον Θεό δεν Τον Γνωρίζει κανένας – παρά μόνο Αυτός που «Έρχεται» από τον Θεό, που «Αναδύεται» από τους Κόλπους του Πατέρα, που έχει «Βιωματική Εμπειρία» του Πατέρα, Αυτός που «Είναι Ένα» με τον Θεό. Στην πραγματικότητα όλα αυτά δεν είναι ποικιλίες της Εμπειρίας του Θεού αλλά υποδεικνύουν την Ίδια Κατάσταση: Να Ζούμε Εν Θεώ.

Και τι είναι «Αυτό» που μας Αποκαλύπτει Αυτός που «Έρχεται» από τον Θεό; Στην προκειμένη περίπτωση ο Ιησούς; Ότι Υπάρχει Μόνο Μία Πραγματικότητα που Αποκαλύπτεται στο Βάθος της Ύπαρξης κάθε όντος, όταν αυτό στρέφει την συνειδητότητά του προς τα Έσω, πέρα από όλα τα εξωτερικά φαινόμενα και δραστηριότητες. Η Ίδια η Ουσία κάθε όντος, στο Απέραντο Βάθος της είναι η Θεϊκή Δύναμη, η Θεία Ενέργεια, η Θεϊκή Δραστηριότητα που είναι ταυτόσημη με την Αληθινή Ζωή, με την Αιώνια Ζωή.

Τελικά, Τι Είναι Θεός; Και κατ’ επέκταση τι Είναι η Θεϊκή Ενέργεια που Υποστηρίζει κάθε ύπαρξη μέσα στην Δημιουργία; Τι Είναι το Βάθος του Όντος, η Αληθινή Ουσία κάθε ύπαρξης; Τι είμαστε εμείς πραγματικά; Τι είναι ο καθένας μας; Είμαστε Θεϊκή Ενέργεια, Συνειδητότητα Χωρίς Όρια, Όρους, Περιορισμούς, Έξω από κάθε Δημιουργία, Χώρο και Χρόνο, που ταυτόχρονα «εκδηλώνεται» μέσα στην Δημιουργία κι έχει εμπειρία της ζωής μέσα στον χρόνο, μέσα στον κόσμο των φαινομένων.

Η Συνειδητότητα Είναι Μία και κάθε Συνειδητότητα (κάθε ύπαρξη) είναι Αυτή η Μία Συνειδητότητα. Η «Διαφοροποίηση» από την Μία Συνειδητότητα, που δημιουργεί την Πολλαπλότητα, τις ατομικότητες, την ατομικότητα, δεν είναι παρά ένας «επιφανειακός περιορισμός» της Συνειδητότητας, στα όρια μιας μεροληπτικής «θέσης» μέσα στην ύπαρξη. Όταν στην Συνειδητότητα δραστηριοποιείται η αντίληψη από ένα «κέντρο» αντίληψης (το οποίο χτίζεται ακριβώς από τον «περιορισμό» της Συνειδητότητας) δομείται η ατομικότητα, ο ατομικός οντολογικός πυρήνας, το εγώ, στο οποίο «αναφέρονται» όλες οι εμπειρίες μιας ξεχωριστής ύπαρξης μέσα στην ζωή. Αυτή η ατομικότητα Υποστηρίζεται στην Βάση της από την Μία Συνειδητότητα σαν «περιορισμός» και συντηρείται όσο τροφοδοτείται από άγνοια της Βαθύτερης Πραγματικότητας.

Έτσι, Κάθε Συνειδητότητα, κάθε ον, ο καθένας μας δεν είναι παρά η Μια Συνειδητότητα που έχει «περιοριστεί επιφανειακά» και συντηρεί ένα «κέντρο αντίληψης», ένα εγώ, το οποίο βιώνει «προσωπικά» την ζωή μέσα στους κόσμους. Αυτή η Μία Συνειδητότητα, σαν Θεϊκή Ενέργεια που Υποστηρίζει κάθε ύπαρξη, «έτσι περιορισμένη», σαν ατομικότητα, σαν εγώ, ενσωματώνεται και λειτουργεί μέσα από ένα σώμα (στον υλικό κόσμο μέσα από ένα υλικό σώμα).

Η Αληθινή Ουσία του Ανθρώπου είναι η Συνειδητότητα, η Περιορισμένη Συνειδητότητα, η Παρούσα Συνείδηση (η «προσωπικότητα» του καθενός) που ενεργεί μέσα σε αυτό το σώμα με το οποίο υπάρχουμε στον κόσμο, στη γη και ζούμε μέσα στις διάφορες καταστάσεις. Αυτή ακριβώς η Άνωθεν Οντότητα χρησιμοποιεί σαν «Σύνδεσμο» με το υλικό σώμα το νευρικό σύστημα. Εξαιτίας της Σύνδεσης της Άνωθεν Οντότητας με το σώμα (και εξαιτίας της αλληλεπίδρασης) δημιουργείται αυτό που ονομάζουμε «ψυχοσωματικό (η «υλική ψυχή» των Αρχαίων). Έτσι, όσο είμαστε μέσα σε αυτό το σώμα με το οποίο υπάρχουμε στον κόσμο, στη γη, η Συνειδητότητα ενώ είναι άυλη ταυτόχρονα έχει πλήρη ανταπόκριση και αντιστοιχία με ότι συμβαίνει στον εγκέφαλο και το νευρικό σύστημα. Οι άνθρωποι, ανάλογα με την θέση που υιοθετούν θεωρούν την «ψυχή» σαν κάτι άυλο ή σαν «διεργασία» του εγκεφάλου. Είναι θέμα ερμηνείας. Αυτοί που έχουν βιωματική εμπειρία γνωρίζουν τι είναι «ψυχή», οι υπόλοιποι έχουν «θεωρίες».

Στην πραγματικότητα Είμαστε Συνειδητότητα, τίποτα άλλο από Συνειδητότητα. Σε Αυτή την Συνειδητότητα δεν υπάρχουν περιορισμοί, παρά μόνο αυτοί που εμείς δημιουργούμε και συντηρούμε λόγω της άγνοια, των επιθυμιών, των προσκολλήσεων στον εξωτερικό κόσμο των φαινομένων. Μπορούμε (έχουμε από την Φύση μας την Δυνατότητα) Αυτό που Είμαστε (η Παρούσα Συνείδηση) να το απαλλάξουμε από κάθε περιορισμό, να ξεπεράσουμε κάθε αυταπάτη, να ελευθερωθούμε και να Αναδυθούμε στην Απεραντοσύνη της Αληθινής Φύσης μας, ή μπορούμε να το κρατάμε (Αυτό που Είμαστε) δεσμευμένο μέσα στις εξωτερικές δραστηριότητες και στην εξωτερική εμπειρία.

Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, να «κατανοήσουμε|» είναι το Τι Είμαστε (στην παρούσα φάση και κατάσταση που είμαστε) και «πως» λειτουργούμε μέσα στο σώμα. Ανάμεσα στην Συνειδητότητα (στην παρούσα συνείδηση του καθενός) και το σώμα υπάρχει μια αντιστοιχία. Η Συνειδητότητα δραστηριοποιείται, επιτελεί κάποιες λειτουργίες, υποστηρίζει κάποιες διαδικασίες, χρησιμοποιώντας το σύνολο της υλικής ύπαρξης ή κάποιο επιμέρους «όργανο». Ας Προσέξουμε λίγο. Πρέπει να το Δούμε και να το Κατανοήσουμε. Η Συνειδητότητα (σαν Συνειδητότητα, Ελεύθερη Συνειδητότητα) «Που» βρίσκεται; Στην πραγματικότητα η Συνειδητότητα Είναι Έξω από την Δημιουργία, έξω από τον Χώρο, έξω από τον Χρόνο, σε μια Άλλη Πραγματικότητα. Ταυτόχρονα η Συνειδητότητα μπορεί να βρίσκεται μέσα στην Δημιουργία, μέσα στον Χώρο, μέσα στον Χρόνο, εδώ, μέσα μας, μέσα σε αυτό το σώμα του καθενός. Με αυτή την έννοια η Συνειδητότητα  ενώ Είναι Έξω από την Δημιουργία, τον Χώρο, τον χρόνο, ταυτόχρονα Είναι Παντού μέσα στην Δημιουργία, μέσα σε κάθε ύπαρξη, μέσα σε κάθε κέντρο αντίληψης (ανθρώπινο ή υποανθρώπινο), σε κάθε «εδώ». Ολόκληρη η Συνειδητότητα Είναι Ταυτόχρονα Έξω από Όλα και μέσα στο κάθε τι. Ολόκληρη. Το «Σύμπαν» της Δημιουργίας (που περιλαμβάνει αόρατους κι ορατούς κόσμους) είναι Ολογραφικό. Το Όλο που Είναι Έξω από όλους τους περιορισμούς ταυτόχρονα βρίσκεται Ακέραιο (Εν Δυνάμει) μέσα στο κάθε τι. Αλλά τα όντα δεν το «αναγνωρίζουν». Αυτό το Μυστήριο της Ύπαρξης,  της Ζωής, είναι κάτι απόλυτα φυσικό και φυσιολογικό. Δεν θα μπορούσε να είναι «αλλιώς». Μόνο η ανθρώπινη σκέψη το βρίσκει πολύπλοκο.

Έτσι λοιπόν η Αληθινή Ουσία μας (η Συνειδητότητα) που Βρίσκεται στο βάθος της Ύπαρξής μας Είναι πέρα από τον χώρο και τον χρόνο αλλά ταυτόχρονα είναι (περιορισμένη) εδώ, μέσα μας, μέσα στο σώμα. Δεν έχει νόημα λοιπόν να λέμε και να εξηγούμε τι συμβαίνει όταν έχουμε «εμπειρία του Θεού», αν αυτό συμβαίνει έξω από το σώμα, ή μέσα στο σώμα. Συμβαίνει σε μια Άλλη Πραγματικότητα. Συμβαίνουν ταυτόχρονα και τα δύο και τίποτα από αυτά. Είναι θέμα «ερμηνείας.

Αλλά η Συνειδητότητα είπαμε ότι εκδηλώνεται εδώ περιορισμένη. Ο καθένας μας «αισθάνεται» περιορισμένος μέσα στα κέντρα αντίληψης, μέσα στο εγώ, την προσωπικότητα που έχει χτίσει, τις συνήθειες και τις συμπεριφορές. Η Αντίληψη Αυτής της Βαθύτερης Πραγματικότητας, ότι κάθε περιορισμός είναι μια κατασκευή, κάτι που εμείς δημιουργούμε, εμείς συντηρούμε ή υπερβαίνουμε, ο «χώρος» όπου συμβαίνει η Μετάβαση από την Ελευθερία στον περιορισμό κι από τον περιορισμό στην Ελευθερία, το αντίστοιχο κέντρο στο σώμα είναι η Καρδιά του Εγκεφάλου, η Μυστική Καρδιά όλων των μυστικιστών. Εδώ εκδηλώνεται η Εμπειρία της Απελευθέρωσης της Συνειδητότητας, της Θείας Ενέργειας (που Είμαστε) από τους κατώτερους περιορισμούς. Κι εδώ, όταν δραστηριοποιείται αυτό το κέντρο, όταν «ξυπνά», έχουμε Εμπειρία της Ενότητας της Ύπαρξης, Εδώ Αναδύεται η Παγκόσμια Συνείδηση.

Όταν εμείς (από άγνοια, επιθυμίες, προσκολλήσεις) περιοριζόμαστε σε ένα κέντρο αντίληψης, στο εγώ, στην «προσωπικότητα», έτσι όπως την «διαμορφώνουμε», τότε δραστηριοποιείται το κατώτερο κέντρο του εγκεφάλου, του επιφανειακού εγκεφάλου, κυρίως του μετωπιαίου εγκεφάλου. Εδώ εκδηλώνεται ο νους, η διαδικασία της σκέψης, που αυτοματοποιεί την αντίληψη με την βοήθεια της μνήμης (σε άλλες περιοχές του εγκεφάλου), της συσσώρευσης γνώσεων και μας μετατρέπει σε «αυτόματα». Όλος ο ανθρώπινος πολιτισμός βασίζεται στην μνήμη, στις γνώσεις, στην μάθηση και συντηρείται με την «κοινωνικοποίηση» των νέων μελών από γενιά σε γενιά. Η «αυτοματοποίηση» είναι μια χρήσιμη λειτουργία για τις ανάγκες της επιβίωσης κι έχει βελτιώσει πολύ τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων, αλλά δυστυχώς λόγω του ανθρώπινου εγωισμού και της ατομικής κτητικότητας, δεν επωφελούνται όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη. Υπάρχουν τεράστιοι πληθυσμοί που υποφέρουν. Έτσι, στην πραγματικότητα η σκέψη, η «αυτοματοποίηση» της αντίληψης, γίνεται φυλακή για όλους, και για αυτούς που καταδυναστεύουν τους λαούς και για τους απλούς ανθρώπους που ζητούν μόνο να επιβιώσουν. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι αυτό που ζουν είναι όλη η ζωή και δεν καταλαβαίνουν ότι υπάρχει, πέρα από όλα αυτά, ο Απέραντος Χώρος της Ελευθερίας, η Αληθινή Ζωή, η Αιωνιότητα.

Οι επιθυμίες, τα πάθη, οι συνήθειες κι οι «συμπεριφορές» εκδηλώνονται σαν αυτοματοποίηση της δραστηριότητας του περιφερικού νευρικού συστήματος.

Και φυσικά μέσα από όλη αυτή την δραστηριότητα μέσα στο φυσικό όργανο, το σώμα, έχουμε εμπειρία του εξωτερικού κόσμου της εξωτερικής ζωής και των εξωτερικών πραγμάτων.

Ο Καθένας μπορεί να Δει, να Κατανοήσει «αυτό που είναι» (η Συνειδητότητα, η Παρούσα Συνείδηση), να Προσέξει την λειτουργία του στα κέντρα δραστηριότητας και να διαπιστώσει, εδώ τώρα, σε πραγματικό χρόνο, «που» λειτουργεί. Αν αντιλαμβάνεται, αν σκέπτεται, αν συναισθάνεται ή με το σώμα έρχεται σε επαφή με τα πράγματα. Μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε αν λειτουργούμε στην σκέψη (στον μετωπιαίο εγκέφαλο), στις επιθυμίες και επιδιώξεις και παρορμήσεις (στο περιφερικό νευρικό σύστημα), στις εξωτερικές δραστηριότητες (στο σώμα και στον κόσμο).

Αλλά το Ζητούμενο είναι να βρούμε την Αλήθεια, να Ζήσουμε Πραγματικά Μέσα στην Πραγματικότητα, κι όχι μέσα στις αυταπάτες. Που σημαίνει ότι Πρέπει να Ανυψωθούμε προς την Πραγματική Ζωή που είναι πέρα από την σκέψη (την αυτοματοποίηση την αντίληψης, την μνήμη, τις γνώσεις, τον χρόνο) και να Βιώσουμε Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο την Ελευθερία, την Ενότητα της Ύπαρξης, την Παγκόσμια Συνείδηση όπου δεν υφίσταται κανένα «εγώ». Κι ακόμα πιο πέρα από την Παγκόσμια Συνείδηση, στην Απεραντοσύνη της Ελευθερίας μπορούμε να Γίνουμε Ένα με τον Άκτιστο Θεό.

Αυτό ακριβώς ήταν το Μήνυμα του Ιησού. Ότι υπάρχει Δυνατότητα να Ελευθερωθούμε, να Γνωρίσουμε τον Θεό, να Εισέλθουμε στην Βασιλεία των Ουρανών, να Βρούμε την Βασιλεία των Ουρανών Μέσα μας, να Βιώσουμε Μέσα μας Αυτό που Είναι έξω από την Δημιουργία, τον Χώρο, τον Χρόνο, την Αληθινή Ζωή, την Εν Θεώ Ζωή, τον Θεό. Πως; Όταν ρωτούσαν τον Ιησού «Κύριε πως θα εισέλθουμε στην Βασιλεία των Ουρανών»; ένοιωθε «ενοχλημένος» από την υποκρισία των ανθρώπων αλλά πάντα απαντούσε με Αγάπη. «Δεν γνωρίζετε»; τους απαντούσε. «Δεν σας δόθηκε από παλιά η Εντολή; Ποια είναι η Μεγαλύτερη Εντολή στον Νόμο του Θεού; Να Αγαπάς τον Θεό με όλη σου την Δύναμη, με όλη σου την Ψυχή, με όλη σου την Διάνοια, με όλη σου την Καρδιά. Και τότε θα Γνωρίσεις τον Θεό και θα μπορέσεις να αγαπήσεις πραγματικά και το κάθε τι, τον πλησίον σου και κάθε πλάσμα, γιατί όλα είναι Μέσα στον Θεό κι ο Θεός είναι στο κάθε τι». Βέβαια, στα ευαγγέλια θα το βρείτε αυτό τον λόγο του Ιησού λίγο διαφοροποιημένο, αλλά αυτό είναι το νόημα. Ακόμα κι οι Μαθητές του Ιησού κι αυτοί που έγραψαν τα Ευαγγέλια συχνά δεν καταλάβαιναν και συχνά ο Ιησούς τους επέπλητε ή τους εξηγούσε ιδιαίτερα από το πλήθος.

Όμως που αναφέρεται η Εντολή του Νόμου, που αναφερόταν ο Ιησούς όταν μιλούσε για Δύναμη, για Ψυχή, για Διάνοια, για Καρδιά, για Θεό; Αναφερόταν στον Άνθρωπο και στα κέντρα της δραστηριότητάς του, σε εμάς και στα κέντρα δράσης μας, σε όλα αυτά που αναλύσαμε πιο πάνω (ακριβώς για να Κατανοήσουμε τι Δίδασκε ο Ιησούς).

Ας Εμβαθύνουμε λίγο κι ας κατανοήσουμε πέρα από τις λέξεις, σε αυτό που Εννοούσε ο Ιησούς. Να αγαπήσεις «με όλη σου», την δύναμη, την ψυχή, κλπ. Στο αρχαίο Κείμενο είναι «εξ’ όλης».  Τι σημαίνει «εξ’ όλης»; «με όλη»; Ας στοχαστούμε λίγο. Σημαίνει πέρα από τα όρια, χωρίς όρους, σημαίνει πέρα από την ίδια την διαδικασία. Σημαίνει την υπέρβαση της διαδικασίας.

Να αγαπήσεις τον Θεό με όλη σου την Δύναμη σημαίνει πέρα από την δύναμή σου. Να εγκαταλείψεις κάθε τι στον εξωτερικό κόσμο, κάθε τι υλικό. Σημαίνει την πλήρη απάρνηση του υλικού κόσμου.

Να αγαπήσεις τον Θεό με όλη σου την Ψυχή σημαίνει πέρα από επιθυμίες και πάθη και εξωτερικούς προσανατολισμούς. Σημαίνει την πλήρη κάθαρση της Ψυχής, την Απάθεια της Ψυχής, την Καθαρότητα της Ψυχής.

Να αγαπήσεις τον Θεό με όλη σου την Διάνοια σημαίνει πέρα από την διανόηση, χωρίς σκέψεις, ερμηνείες, επεξηγήσεις, γνώσεις, μνήμες, οποιαδήποτε σκεπτοδιαδικασία, χωρίς σκέψη, με καθαρό νου, άδειο από την άγνοια (και τις δραστηριότητες της άγνοιας) νου.

Να αγαπήσουμε τον Θεό με όλη μας την Καρδιά σημαίνει να εγκαταλείψουμε κάθε διάθεση, κάθε προσπάθεια να είμαστε ξεχωριστοί, κάθε διαδικασία να δημιουργήσουμε ένα ξεχωριστό κέντρο αντίληψης. Σημαίνει χωρίς εγώ. Μόνο έτσι μπορούμε να Αναδυθούμε στην Παγκόσμια Συνείδηση που Αντανακλά το Αληθινό.

Μονάχα όταν, Εδώ, Τώρα, μέσα σε αυτό το σώμα που είναι ο Ιερός Ναός του Θεού, ο Αληθινός Ιερός Ναός, ο Ζωντανός Ναός κι όχι ένας χειροποίητος ναός από πέτρες, Ανυψωθούμε πάνω από όλα τα κατώτερα κέντρα δραστηριότητας στο Αληθινό Κέντρο Ύπαρξης, στην Μυστική Καρδιά του εγκεφάλου και με καθαρό άδειο νου εγκαταλείψουμε κάθε εγώ και κάθε δραστηριότητα που χτίζει ένα εγώ και μας διαχωρίζει από το Πραγματικό, μόνο Τότε μπορούμε να έχουμε Εμπειρία Αυτού που Υπάρχει Πραγματικά, πέρα από την Δημιουργία, τον Χώρο, τον Χρόνο. Μόνο Τότε μπορούμε να Εισέλθουμε στην Βασιλεία των Ουρανών, στην Αληθινή Ζωή, στην εν Θεώ Αιώνια Ζωή.

Τι είναι λοιπόν η Αληθινή Καρδιακή Προσευχή; Πως θα το κάνουμε; Τι πρέπει να κάνουμε; Όταν εγείρονται τέτοιες απορίες σημαίνει ότι δεν καταλάβαμε τίποτα. Δεν πρέπει να κάνουμε απολύτως τίποτα. Απλά να εγκαταλείψουμε πρώτα την υποκρισία μας, ότι δεν μπορούμε, ή ότι δεν γίνεται, να εγκαταλείψουμε τις αυταπάτες μας για το τι αξίζει στην ζωή, να πετάξουμε όλες τις προσκολλήσεις μας και καθαροί, άδειοι από σκέψεις και μέριμνες, εδώ, τώρα, στην αληθινή ζωή, στον πραγματικό χρόνο, να Στραφούμε στο Θεό, Μέσα μας. Μπορούμε να το Δούμε; Μπορούμε να Δούμε, Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο πως, που, λειτουργούμε; Τι θέλουμε πραγματικά; Θέλουμε την Αλήθεια, την Ζωή ή προτιμάμε όλες τις αγαπημένες αυταπάτες και προσκολλήσεις μας; Εμείς οι ίδιοι καθορίζουμε την μοίρα μας. Εμείς οι ίδιοι συντηρούμε τις αυταπάτες μας και τον διαχωρισμό μας από τον Θεό, από την Πραγματικότητα, ή τα εγκαταλείπουμε όλα για να αποκτήσουμε τον Πολύτιμο Θησαυρό της Αληθινής ζωής στους Ουρανούς.

Η Οδός είναι τεθλιμμένη όταν πρέπει να εγκαταλείψουμε όλα τα «λάθη» μας. Αλλά είναι ταυτόχρονα μια Οδός χωρίς κόπο, χωρίς προσπάθεια, όταν τα εγκαταλείπουμε όλα κι Αφηνόμαστε στην Αγκαλιά του Θεού, στο Θέλημά Του.

Το θέμα είναι τι θέλουμε. Αλήθεια! Τι θέλουμε; Αυτή είναι η πιο σημαντική ερώτηση που μπορούμε να κάνουμε στην ζωή μας. Τι θέλουμε πραγματικά;

Οι Τρεις Εσωτερικοί Ουρανοί

Όταν Κάποιος βρίσκεται σε Πραγματική Εγρήγορση τότε Αντιλαμβάνεται ολοκληρωτικά αυτό που συμβαίνει. Αντιλαμβάνεται κατ’ αρχήν «Που» βρίσκεται, μέσα από ποιο αντιληπτικό όργανο λειτουργεί και συλλαμβάνει την πραγματικότητα. Αν Αντιλαμβάνεται Άμεσα και πραγματικά, αν παρεμβαίνει η σκέψη και διαφοροποιεί την σύλληψη της πραγματικότητας, κλπ. Αυτό είναι κάτι που μπορεί οποιοσδήποτε μέσος συνηθισμένος άνθρωπος να κάνει. Απλά πρέπει να «σταματήσει» λίγο, να μην παρασύρεται από την ροή της ζωής, όπως την ζει συνήθως, μέχρι τώρα, και να Δει, σε πραγματικό χρόνο, τώρα, εδώ, τι συμβαίνει. Έτσι θα «Διακρίνει» «Που» βρίσκεται. Μπορεί ο καθένας να το κάνει, εφόσον το θέλει βέβαια.

Συνήθως οι άνθρωποι, παρασυρμένοι από το ρεύμα της ζωής, αποροφιούνται ολοκληρωτικά σε μια κατώτερη λειτουργία, όπως η σκέψη, ταυτίζονται με αυτή την διαδικασία και νομίζουν ότι βιώνουν την πραγματικότητα. Δεν είναι όμως έτσι. Βιώνουν την πραγματικότητα όπως τους την παρουσιάζει η σκέψη, βιώνουν μια κατασκευασμένη πραγματικότητα. Κι επειδή αυτή η κατασκευή είναι μια κατασκευή του εγώ, της «προσωπικότητας», είναι απόλυτα ατομική. Καθένας ζει στην δική του πραγματικότητα. Απλά, επειδή όλοι χρησιμοποιούν τα ίδια περίπου εξωτερικά στοιχεία για να δομήσουν αυτή την πραγματικότητα, νομίζουν ότι ζουν σε μια «κοινή πραγματικότητα». Αλλά καθένας βλέπει από την δική του «θέση». Αλλιώς βλέπεις από την κορυφή του βουνού κι αλλιώς από την πεδιάδα, καταλαβαίνετε τι εννοούμε.

Για να «Μεταβούμε» στην Πραγματικότητα από τον φανταστικό κόσμο της σκέψης θα πρέπει να το κάνουμε εδώ, τώρα, στην αληθινή ζωή, στον αληθινό κόσμο. Είναι κάτι που πρέπει να πραγματοποιήσουμε, εδώ, τώρα. Όταν είμαστε ταυτισμένοι με την διαδικασία της σκέψης, με το «εγώ», αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει εμείς (το «εγώ») να μεταβούμε, να πραγματοποιήσουμε κάτι. Είναι το εγώ που θέλει να διασωθεί, να ελευθερωθεί, να φωτισθεί. Προφανώς, εφόσον ολόκληρος ο κόσμος της σκέψης, του εγώ, των αντιλήψεών του, των προσπαθειών του, των «πραγματοποιήσεών» του, είναι μια κατασκευασμένη ψεύτικη πραγματικότητα, άρα κι αυτό, το να θέλουμε να διασώσουμε το εγώ (μια κατασκευή της σκέψης), είναι μια αυταπάτη. Το εγώ δεν μπορεί να διασωθεί γιατί απλά είναι κάτι ψεύτικο, ένα φαινόμενο μιας κατώτερης αντίληψης. Είναι βέβαιο λοιπόν ότι αυτός ο Δρόμος είναι αδιέξοδος. Χιλιάδες ζωές να προσπαθείς έτσι, να φωτισθείς σαν «εγώ» δεν θα το επιτύχεις. Η Αληθινή Φώτιση (σε αντίθεση με την ψεύτικη φώτιση στην οποία «προσβλέπει» το εγώ) είναι ακριβώς η διάλυση της αυταπάτης της σκέψης. Η Αληθινή Φώτιση δεν έχει εγώ.

Συνεπώς; Συνεπώς τίποτα. Όλες οι ανθρώπινες προσπάθειες (μέσα από την σκέψη, το εγώ) καταλήγουν σε αποτυχία. Τι θα κάνουμε; πέρα από όλα αυτά. Απλά πρέπει να Εμπιστευθούμε την Φύση μας (Αυτή την Φύση που Υποστηρίζει η Θεία Δύναμη, την Αληθινή Ουσία μας). Θα πρέπει να Εγκαταλειφθούμε Ολοκληρωτικά στην Πραγματικότητα, στο Θέλημα του Θεού, στην Πραγματική Ζωή. Να φτάσουμε στο σημείο να πούμε όπως είπε ο Ιησούς λίγες ώρες πριν εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο «Πατέρα, ας γίνει, όχι το δικό μου θέλημα, παρά το Δικό σου Θέλημα», («πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ᾿ ὡς σύ», Κατά Ματθαίον κστ΄, 39).

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι Πρέπει να Εγκαταλειφθούμε Ολοκληρωτικά στην Πραγματική Ζωή, Εδώ, Τώρα, και σε Πραγματικό Χρόνο να Αντιλαμβανόμαστε, χωρίς να «παρεμβαίνουμε» στην διαδικασία της αντίληψης, χωρίς να «μεροληπτούμε» υιοθετώντας μια εγωιστική θέση (υποστηρίζοντας ένα δήθεν εαυτό). Είναι ακριβώς αυτή η εγωιστική ορμή κι η υποστήριξη μιας τέτοιας διαδικασίας, το «προπατορικό αμάρτημα» που μας βαραίνει ακόμα και μας διαχωρίζει από τον Θεό. Είναι η Εγκατάλειψη αυτής της «εγωιστικής διάθεσης» η Αληθινή Ταπεινότητα, η Μεγαλύτερη των Αρετών, που μπορεί να μας Οδηγήσει πίσω στον Θεό. Αυτόν τον Δρόμο της Αληθινής Ταπεινότητας, που θυσιάζει το ψεύτικο εγώ για να Αναδειχθεί Μέσα μας η Πραγματικότητα της Ενότητας της Ύπαρξης, η Παγκόσμια Συνείδηση, που Έζησε ο Ιησούς, που Δίδαξε και που μας καλεί να Ακολουθήσουμε, Πρέπει να Ακολουθήσουμε αν θέλουμε να Ανυψωθούμε Πάλι ως την Πηγή μας, ως την Αληθινή Ζωή.

Πρακτικά, πως μπορούμε να «φτάσουμε» σε αυτή την διάλυση του εγώ; Ασφαλώς όχι μέσα από προσπάθειες του εγώ. Απόκτηση γνώσεων, πρακτικές, προσευχές, διαλογισμός (όταν γίνονται σαν προσπάθεια του εγώ) είναι όλα μάταιες δραστηριότητες. Το εγώ που προσεύχεται, που διαλογίζεται, που ασκεί οποιαδήποτε πνευματική άσκηση δεν μπορεί να φτάσει ποτέ τον στόχο του, γιατί ό,τι κι αν «πραγματοποιήσει» θα είναι επίτευξη ενός εγώ, μια επίτευξη μέσα στον φανταστικό κόσμο της σκέψης. Η Αληθινή Προσευχή Γίνεται στην Σιωπή όλων των δραστηριοτήτων, στην Απόλυτη Προσοχή και στην Πλήρη Εγρήγορση. Κανένας υποτιθέμενος δάσκαλος, «πατέρας», ή γκουρού, δεν μπορεί να σε καθοδηγήσει. Τους δασκάλους τους μαθητές, την καθοδήγηση, την πνευματική εξέλιξη, τα δημιουργεί όλα η σκέψη.

Ο Αληθινός Δάσκαλος λειτουργεί έξω από το σύστημα της σκέψης, στην Πραγματική Ζωή. Ο Ιησούς ήταν Αληθινός Διδάσκαλος. Αντιμετώπιζε τους «μαθητές» του όχι σαν μαθητές μέσα στο σύστημα της σκέψης αλλά σαν Ζωντανά Πρόσωπα μέσα στην Αληθινή Ζωή, σαν Αδελφούς. Και για να σπάσει τελείως τον μύθο του Δασκάλου τι έκανε; Λίγες ώρες πριν τον σταυρώσουν οι καλοί άνθρωποι έπλυνε τα πόδια των «μαθητών» του, δίνοντάς τους το Υπόδειγμα της Απόλυτης Ταπεινότητας, της πλήρους εξάλειψης του εγώ. Πως είναι δυνατόν να μην Αναγνωρίζεις ότι Ένα Τέτοιο Ον σαν τον Ιησού Είναι Θεός, Ένα με τον Θεό, όταν μέσα του δεν υπήρχε το παραμικρό ίχνος εγώ, αλλά Απόλυτη Ταύτιση με Την Συνείδηση του Πατέρα; Έτσι αυτό που είπε «εγώ κι ο Πατέρας είμαστε Ένα» είναι μια ομολογία της πραγματικότητας μέσα από την Απόλυτη Ταπεινότητα κι όχι κομπασμός κάποιου εγώ.

Η Διάλυση του εγώ, αν θέλουμε να Ακολουθήσουμε τα Βήματα του Ιησού Ως τον Άκτιστο Πατέρα, οδηγεί στην Εσωτερική Κατάσταση της Παγκόσμιας Συνείδησης, Μια Κατάσταση όπου (καθώς λείπει το «εγώ») Αποκαλύπτεται ότι Όλα Είναι Μια Πραγματικότητα κι οι «διαχωρισμοί» δεν είναι πραγματικοί, αλλά προσωρινές παρανοήσεις της Βαθύτερης Πραγματικότητας.  Αυτή η Κατάσταση δεν είναι η Τελειωτική Κατάσταση αλλά Μια Διαδικασία Μετάβασης προς την Θεία Συνείδηση. Ανατομικά, ο «Χώρος» όπου συμβαίνει αυτό είναι το Κέντρο της Καρδιάς στον βαθύτερο εγκέφαλο. Εδώ Βιώνεται η Εμπειρία του Θεού, η Συνάντηση του όντος με την Πηγή του, που Οδηγεί στην Πραγματικότητα Πέραν της Δημιουργίας. Η Ανύψωση στον Εσωτερικό Χώρο γίνεται Σταδιακά μέσα από Τρεις Καταστάσεις Αντιλήψεις που Κενώνουν Τελείως την Αντίληψη για να Μπορέσει να Καθρεφτίσει Απόλυτα το Άκτιστο. Αυτοί είναι οι Τρεις Εσωτερικοί Ουρανοί. Απομένει Μια Τελευταία Μετάβαση από την Αντίληψη στο Είναι, όπου τα πάντα Διαλύονται Μέσα στην Θεία Πραγματικότητα.

Βέβαια, το να μιλάμε για Εσωτερικές Καταστάσεις που δεν βιώνει ο συνηθισμένος άνθρωπος, δεν έχει εμπειρία τους και συνεπώς διανοητική εποπτεία και διανοητική «πληροφορία», στην πραγματικότητα είναι σαν να μην λέμε τίποτα. Πρέπει κάποιος να Βιώσει αυτές τις Καταστάσεις για να Κατανοήσει για τι πράγμα μιλάμε. Αν δεν πραγματοποιηθεί η διάλυση του εγώ, πραγματικά κι όχι μέσα από προσπάθειες του εγώ, δεν μπορεί κάποιος να Εισέλθει στον Εσωτερικό Ιερό Χώρο. Δεν μπορεί να Εισέλθει στο Ιερό, μένει έξω, στην εξωτερική αίθουσα της διανοητικής προσέγγισης της Αλήθειας. Όλη η διανόηση πρέπει να ξεπερασθεί (θυμηθείτε το «να αγαπήσεις τον Θεό εξ’ όλης της διανοίας») για να Εισέλθουμε στην Καρδιά της Ύπαρξης στο πιο Ιερό Χώρο του Ζωντανού Ιερού Ναού του Ανθρωπίνου Σώματος. Όταν Περάσουμε το Κατώφλι του Ιερού κι Εισέλθουμε στον Εσωτερικό Χώρο τα πράγματα γίνονται μόνα τους γιατί υπάρχει Άνωθεν Καθοδήγηση. Αυτή είναι η Αληθινή Πνευματική Γέννηση, η Άνωθεν Γέννηση κι η Αληθινή Εν Πνεύματι Λατρεία, που δεν έχει σχέση βέβαια με τις εξωτερικές τελετουργίες και τα εξωτερικά μυστήρια που τελούν οι ιερείς στους εξωτερικούς χειροποίητους ναούς.

Αν Κάποιος θέλει να Δει τον Θεό Μπορεί να το κάνει, κανένας και τίποτα δεν μπορεί να τον εμποδίσει. Είναι η δική μας θέληση κι οι δικές μας επιλογές που μας απομακρύνουν από την Αίσθηση της Παρουσίας του Θεού, από την Αληθινή Ζωή, που είναι πέρα από τον χώρο, πέρα από τον χρόνο, η Ίδια η Αιωνιότητα

Θέωση

Το να μιλήσουμε για την Θέωση, δηλαδή την Κατάσταση Όπου Βιώνουμε την Θεία Πραγματικότητα, Όπου Είμαστε ένα με τον Θεό, θα ήταν προκλητικό αν επιχειρούσαμε να περιγράψουμε μια Κατάσταση που είναι Απερίγραπτη. Πρέπει να Προσεγγίζουμε το Ιερό με σοβαρότητα. Η Θέωση είναι Μια Βιωματική Κατάσταση που πρέπει κάποιος να ζήσει για να Κατανοήσει τι συμβαίνει. Μετά, είναι Μια Άλλη Πραγματικότητα από αυτή που βιώνουν συνήθως οι άνθρωποι, δεν υπάρχει στην συνηθισμένη ανθρώπινη εμπειρία, κι έτσι το να περιγράφεις κάτι που ο άλλος δεν έχει δει είναι σαν να μην λες τίποτα. Η διανόηση δεν μπορεί να το συλλάβει. Μετά η διανόηση προκαλείται να ερευνήσει ποιος μιλά, αν έχει βιώσει αυτό για το οποίο μιλά, κι έτσι ανοίγει μια διαμάχη σε διανοητικό επίπεδο. Όλα αυτά είναι παιδιάστικα. Θα πρέπει να προσεγγίσουμε το θέμα διαφορετικά.

Ο Ιησούς ποτέ δεν περιέγραψε την Θεία Κατάσταση. Βεβαίωσε μόνο ότι Υπάρχει η Δυνατότητα να την Βιώσουμε κι Έδειξε τον Δρόμο που Οδηγεί στο Εσωτερικό Βασίλειο, στο Θεό. Θα ήταν ασέβεια να επιχειρήσουμε να πούμε ή να κάνουμε κάτι περισσότερο από τον Ιησού. Μπορούμε όμως να επιχειρήσουμε να οδηγήσουμε την κατανόηση της πραγματικότητας με πιο απλό τρόπο στην Αλήθεια, να διαφωτίσουμε όσο μπορούμε τα πράγματα.

Όταν Κάποιος Ακολουθεί την Οδό κάποια στιγμή η συνειδητότητα περνά στην Άμεση Αντίληψη της πραγματικότητας, πέρα από την σκέψη, τις παρεμβολές της σκέψης και τις παραμορφώσεις που δημιουργεί στην αντίληψη της πραγματικότητας. Αυτό πρέπει να γίνει με την Εγρήγορση, την Προσοχή, την Παρατήρηση αυτού που συμβαίνει σε Πραγματικό Χρόνο, στην πραγματική ζωή. Όχι με προσπάθειες του εγώ, με τεχνικές, πνευματικές ασκήσεις, κλπ. Όλα αυτά είναι ανόητα. Το Πέρασμα Πέραν της σκέψης, η Αφύπνιση του Κέντρου της Καρδιάς,  μας οδηγεί σε μια άλλη αντίληψη της πραγματικότητας, μας οδηγεί στην Παγκόσμια Συνείδηση. Αυτό πρέπει να το εξηγήσουμε.

Τι είναι το Πέρασμα Πέραν της σκέψης; Τι είναι η Παγκόσμια Συνείδηση; Σε τι αλλάζει η αντίληψή μας; Σε τι αλλάζει ο τρόπος που συλλαμβάνουμε την πραγματικότητα; Το Κυριότερο Χαρακτηριστικό της Παγκόσμιας Συνείδησης, Ένδειξη ότι Αφυπνίστηκε το Κέντρο της Καρδιάς, Σημάδι ότι πραγματικά βιώνουμε την Άλλη Κατάσταση, είναι η Αλλαγή στην Αντίληψη του Χώρου. Παρακαλώ, ας προσέξουμε λίγο. Όταν λειτουργούμε στο επίπεδο της διανόησης, της σκέψης, όταν δηλαδή ταυτιζόμαστε με την διαδικασία της σκέψης και υιοθετούμε σαν αληθινά όλα όσα μας παρουσιάζει η σκέψη κι όλα όσα κατασκευάζει η σκέψη (όταν δηλαδή λειτουργούμε στο διανοητικό κέντρο, στον μετωπιαίο εγκέφαλο), τότε έχουμε την (ψευδή) αντίληψη ότι είμαστε μέσα στον Χώρο, ότι ο Χώρος μας «περιβάλει». Όταν όμως η συνειδητότητα μετατοπίζεται πέραν της σκέψης, στην Άμεση Αντίληψη αυτού που συμβαίνει σε Πραγματικό Χρόνο (όταν δηλαδή Αφυπνίζεται το Κέντρο της Καρδιάς) η Αντίληψή μας αλλάζει, η Αίσθηση του Χώρου αλλάζει, η συνείδησή μας δεν είναι πια εγκλωβισμένη, απελευθερώνεται από την «σύνδεσή» της με το σώμα, από τους τοπικούς περιορισμούς που επιβάλει η λειτουργία μέσα στην διανόηση και στο σώμα. Αντιλαμβανόμαστε ότι Είμαστε Εδώ, Τώρα, Έξω από το σώμα και ταυτόχρονα μέσα στο σώμα γιατί  βέβαια η σύνδεση  με το σώμα αλλάζει αλλά δεν σπάει, δεν διακόπτεται. Τώρα Αντιλαμβανόμαστε ότι ο Χώρος Είναι Μέσα μας, μέσα στην Τωρινή Παγκόσμια Συνείδησή μας, μέσα στην Νέα Ανώτερη Επίγνωσή μας. Τα πράγματα έχουν αντιστραφεί πλήρως. Εκεί που είμασταν (όταν λειτουργούσαμε στην διανόηση) μέσα στον Χώρο, τώρα η Συνείδησή μας υπερβαίνει τον χώρο, ο χώρος είναι Μέσα μας. Στην πραγματικότητα Έχουμε Εισέλθει στο Εσωτερικό Σύμπαν, που είναι πιο πραγματικό από το εξωτερικό σύμπαν. Αν δεν Βιώσουμε αυτή την Μετάβαση δεν θα μπορέσουμε να Κατανοήσουμε τι συμβαίνει Εσωτερικά και πως Σταδιακά Ανυψωνόμαστε μέσα από τις Τρεις Εσωτερικές Καταστάσεις, τους Τρεις Εσωτερικούς Πνευματικούς Ουρανούς Ως τον Θεό.

Όταν Έχουμε Εισέλθει Έσω, στο Εσωτερικό Σύμπαν, οποιαδήποτε «αλλαγή» στην Αντίληψή μας σχετίζεται με την Αίσθηση του Χώρου, με την Σχέση μας με τον Χώρο κι όσα «περιλαμβάνει». Όσο Βαθαίνει η Εμπειρία μας στη Νέα μας Κατάσταση, όσο η Κατανόησή μας Διαφωτίζεται τόσο Αποκαλύπτεται η Αληθινή Φύση της Συνείδησης και ο Ρόλος της Αντίληψης. Όπως έχουμε πει πολλές φορές υπάρχουν Τρία Στάδια Εσωτερικής Εμβάθυνσης. Τώρα, πως και γιατί τρία, είναι άλλο θέμα. Απλά έτσι είναι. Αυτό βίωσαν όσοι έφτασαν μέχρις Εδώ. Δεν επιτρέπεται βέβαια να μιλήσουμε δημόσια για πράγματα Ιερά που πάντα μεταδίδονταν από τον Αληθινό Διδάσκαλο στον μαθητή, όπως έκανε ο Ιησούς όταν «εξηγούσε» ιδιαίτερα στους μαθητές του τα «Μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών». Αυτά λέγονται πάντα ιδιαίτερα. Όμως μπορούμε να πούμε ότι με την Διαρκή Εμβάθυνση της Εμπειρίας, της Κατανόησης, Αποκαλύπτεται Τελικά η Αληθινή Φύση της Συνείδησης που Είναι Καθρέφτης Αντίληψης, που Αντανακλά, όχι τις δικές του δραστηριότητες, αλλά μέσα στην Ιερή Σιγή Αντανακλά Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά, τον Θεό.

Αλλά και σε Αυτή την Κατάσταση Όπου Προσβλέπουμε Ολοκληρωτικά στον Θεό, Όπου Ό,τι Αντιλαμβανόμαστε Είναι Θεός, υφίσταται ακόμα «διαχωρισμός», είμαστε ακόμα έξω από την Θεία Πραγματικότητα. Έχουμε Εισέλθει στον Ιερό Εσωτερικό Χώρο αλλά δεν έχουμε ακόμα Ενωθεί με τον Θεό. Σαν «κράτημα» της ανάσας και βαθιά αναπνοή, σαν μια Ολοκληρωτική Αλλαγή, Κάθε Αντίληψη Διαλύεται, Κάθε Συνείδηση Παύει να Υπάρχει, Υπάρχει Μόνον Θεός… Είναι η Είσοδος στον Κόσμο του ΕΙΝΑΙ, στην Θεία Πραγματικότητα, στον Αληθινό Υπέρτατο Τέταρτο Ουρανό.

Αδελφοί, η Οδός του Θεού είναι μία Οδός που πρέπει να Βαδίσουμε, κάτι που πρέπει να κάνουμε στην πραγματική ζωή, σε πραγματικό χρόνο. Όλα τα άλλα είναι μονάχα λόγια.

«Βλέπετε. Αγρυπνείτε. Προσεύχεσθε. Ουκ οίδατε γαρ πότε ο καιρός εστιν» (Κατά Μάρκον, ιγ΄33).