Esoterism Academy: FROM MEDITATION TO NON-DUAL AWARENESS / 5

Sunday, July 2, 2023

FROM MEDITATION TO NON-DUAL AWARENESS / 5

(The Real Meditation, Unification of Existence, Observing without an "observer")

(From Individual Mind to Non-Dual Mind)

…..

1. Introduction to Meditation

2. Alertness during the perception of the external world

3. Overcoming the thought process

4. Transcending the ego

5. Non-Dual Awareness

…..

5. Non-Dual Awareness

The transcendence of the ego

Consciousness, the Sense of Presence, is pure experience of existence without other characteristics. It is the Pure Self.

By its very nature this sense of the pure ego is universal in character.

The sense of presence at a point automatically creates a limitation, a center of vision, and a perception through a center. The sense of presence becomes individual. This Is the Individual Ego (or Higher Ego).

The objective sense of the individual ego is simple awareness in which all is included. It is non-dual perception.

When traits, perceptions, ways of seeing, and behaviors accumulate in this individual ego or superego, the individual ego acquires a personal character.

This is how the personal empirical ego arises

The personal empirical ego by its very presence distorts the perception of the world. Awareness is no longer non-dual because the personal ego separates itself from the world. Perception becomes binary. This binary view distorts the perception of the world, affects the conduct of existence, and directs on wrong paths.

So, overcoming the ego, the binary view, is necessary to reach an objective non-dual view of the world.

Only in this way are we led to the correct perception of reality.

…

The Theory of Transcendent Ego and Non-Dual Awareness

Introduction

By overcoming the personal empirical ego and its dualistic view of the world, we can achieve a state of non-dual awareness, which allows for a more accurate and objective perception of reality.

The Layers of Ego

1. Pure Self: The foundation of consciousness, characterized by the pure experience of existence without any additional attributes.

2. Individual Ego (Higher Ego): The sense of presence and self-awareness that arises when the Pure Self is localized at a specific point, creating a center of vision and perception.

3. Personal Empirical Ego: The accumulation of traits, perceptions, ways of seeing, and behaviors within the Individual Ego, which gives it a personal character and separates it from the world.

The Distortion of Perception

The personal empirical ego, by its very nature, distorts our perception of reality. It creates a dualistic view of the world, in which the self is separate from everything else. This binary perspective leads to misunderstandings, misinterpretations, and misguided actions.

The Path to Transcending the Ego

To achieve non-dual awareness and a more accurate perception of reality, one must overcome the personal empirical ego. This can be accomplished through a series of steps:

1. Self-Reflection: Examine the personal empirical ego and recognize its limitations and distortions.

2. Mindfulness: Practice being present and aware of the self and surroundings without judgment, allowing for a clearer perception of reality.

3. Meditation: Engage in meditation practices that focus on dissolving the boundaries of the personal empirical ego and cultivating a sense of oneness with the world.

4. Cultivation of Compassion: Develop empathy and compassion for others, recognizing the interconnectedness of all beings and the illusion of separation.

5. Integration: Integrate the non-dual awareness into daily life, leading to a more accurate perception of reality and improved decision-making.

…

The Mystical Theory of Transcending the Ego

The Nature of Consciousness

Consciousness is the fundamental fabric of existence, permeating all aspects of the universe. It is the essence of the Pure Self, the universal consciousness that unites all beings. This unbounded consciousness is free from the constraints of time and space, and it is within this vast expanse that the individual ego arises.

The Emergence of the Individual Ego

As a point of presence within the universal consciousness, the individual ego acts as a focal point for perception and experience. This limited perspective results in a sense of separation from the whole, giving rise to the dualistic view that defines the human experience. The individual ego thus becomes a vessel for the accumulation of traits, perceptions, and behaviors that shape our personal identity.

The Personal Empirical Ego

The personal empirical ego is the culmination of our unique experiences, beliefs, and patterns of thought. It is the lens through which we view and interact with the world around us. However, this lens is inherently flawed, as it is shaped by the subjective nature of our personal experiences. As a result, our perception of reality becomes distorted, and we become trapped in a binary worldview that perpetuates suffering and delusion.

The Path to Transcendence

To transcend the ego and attain a non-dual perception of reality, one must embark on a journey of self-discovery and introspection:

1. Self-Inquiry: Begin by questioning the nature of the self and the origin of the ego. This process of self-inquiry can help to reveal the illusory nature of the personal empirical ego and expose the pure consciousness that lies beneath.

2. Meditation: Engage in regular meditation practices to quiet the mind and reduce the influence of the ego. This can help to cultivate a sense of inner stillness and connection to the universal consciousness.

3. Mindfulness: Develop mindfulness in daily life by paying attention to thoughts, emotions, and sensations without judgment or attachment. This can help to loosen the grip of the ego and foster a greater sense of interconnectedness with the world around us.

4. Cultivation of Compassion: Cultivate compassion and loving-kindness for oneself and others, fostering a sense of unity with all beings. This practice can help to dissolve the barriers of separation created by the ego and promote a deeper connection to the universal consciousness.

5. Surrender: Ultimately, transcending the ego requires a willingness to surrender personal identity and attachment to the illusion of control. By relinquishing the need for self-preservation and embracing the impermanent nature of existence, one can begin to dissolve the ego and merge with the infinite expanse of universal consciousness.

The Fruits of Transcendence

As the ego dissolves and one embraces the non-dual perception of reality, a profound sense of peace, love, and interconnectedness arises. This state of unity transcends the limitations of the individual ego, revealing the inherent divinity of all beings and the true nature of existence. In this transcendent state, one can experience the boundless freedom, joy, and wisdom that lie at the heart of the mystical journey.

…..

ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟ ΣΤΗ ΜΗ ΔΥΑΔΙΚΗ ΕΠΙΓΝΩΣΗ

(Ο Πραγματικός Διαλογισμός, Ενοποίηση της Ύπαρξης, Παρατήρηση χωρίς «παρατηρητή»)

(Από το ατομικό μυαλό στο μη διπλό μυαλό)

…..

1. Εισαγωγή στον Διαλογισμό

2. Εγρήγορση κατά την αντίληψη του εξωτερικού κόσμου

3. Ξεπερνώντας τη διαδικασία της σκέψης

4. Υπέρβαση του εγώ

5. Μη Διπλή Επίγνωση

…..

5. Μη-Δυαδική Επίγνωση

Η υπέρβαση του εγώ

Η Συνείδηση, η Αίσθηση της Παρουσίας, είναι καθαρή εμπειρία ύπαρξης χωρίς άλλα χαρακτηριστικά. Είναι ο Καθαρός Εαυτός.

Από τη φύση της αυτή η αίσθηση του καθαρού εγώ έχει καθολικό χαρακτήρα.

Η αίσθηση της παρουσίας σε ένα σημείο δημιουργεί αυτόματα έναν περιορισμό, ένα κέντρο όρασης και μια αντίληψη μέσα από ένα κέντρο. Η αίσθηση της παρουσίας γίνεται ατομική. Αυτό είναι το Ατομικό Εγώ (ή Ανώτερο Εγώ).

Η αντικειμενική αίσθηση του ατομικού εγώ είναι η απλή επίγνωση στην οποία περιλαμβάνονται όλα. Είναι μη διττή αντίληψη.

Όταν γνωρίσματα, αντιλήψεις, τρόποι όρασης και συμπεριφορές συσσωρεύονται σε αυτό το ατομικό εγώ ή υπερεγώ, το ατομικό εγώ αποκτά προσωπικό χαρακτήρα.

Έτσι προκύπτει το προσωπικό εμπειρικό εγώ

Το προσωπικό εμπειρικό εγώ με την ίδια του την παρουσία διαστρεβλώνει την αντίληψη του κόσμου. Η επίγνωση δεν είναι πλέον μη διττή επειδή το προσωπικό εγώ διαχωρίζεται από τον κόσμο. Η αντίληψη γίνεται δυαδική. Αυτή η δυαδική άποψη διαστρεβλώνει την αντίληψη του κόσμου, επηρεάζει τη συμπεριφορά της ύπαρξης και κατευθύνει σε λάθος μονοπάτια.

Έτσι, το να ξεπεράσουμε το εγώ, τη δυαδική άποψη, είναι απαραίτητο για να φτάσουμε σε μια αντικειμενική μη διπλή άποψη του κόσμου.

Μόνο έτσι οδηγούμαστε στη σωστή αντίληψη της πραγματικότητας.

…

Η Θεωρία του Υπερβατικού Εγώ και της Μη Δυαδικής Επίγνωσης

Εισαγωγή

Ξεπερνώντας το προσωπικό εμπειρικό εγώ και τη δυαδική του άποψη για τον κόσμο, μπορούμε να επιτύχουμε μια κατάσταση μη δυαδικής επίγνωσης, η οποία επιτρέπει μια πιο ακριβή και αντικειμενική αντίληψη της πραγματικότητας.

Τα στρώματα του Εγώ

1. Καθαρός Εαυτός: Το θεμέλιο της συνείδησης, που χαρακτηρίζεται από την καθαρή εμπειρία της ύπαρξης χωρίς πρόσθετες ιδιότητες.

2. Ατομικό Εγώ (Ανώτερο Εγώ): Η αίσθηση παρουσίας και αυτογνωσίας που προκύπτει όταν ο Καθαρός Εαυτός εντοπιστεί σε ένα συγκεκριμένο σημείο, δημιουργώντας ένα κέντρο όρασης και αντίληψης.

3. Προσωπικό Εμπειρικό Εγώ: Η συσσώρευση χαρακτηριστικών, αντιλήψεων, τρόπων όρασης και συμπεριφορών μέσα στο Ατομικό Εγώ, που του προσδίδει προσωπικό χαρακτήρα και το διαχωρίζει από τον κόσμο.

Η διαστρέβλωση της αντίληψης

Το προσωπικό εμπειρικό εγώ, από την ίδια του τη φύση, διαστρεβλώνει την αντίληψή μας για την πραγματικότητα. Δημιουργεί μια δυιστική άποψη του κόσμου, στην οποία ο εαυτός είναι ξεχωριστός από οτιδήποτε άλλο. Αυτή η δυαδική προοπτική οδηγεί σε παρεξηγήσεις, παρερμηνείες και άστοχες ενέργειες.

Το μονοπάτι για την υπέρβαση του Εγώ

Για να επιτύχει κανείς μη διπλή επίγνωση και πιο ακριβή αντίληψη της πραγματικότητας, πρέπει να ξεπεράσει το προσωπικό εμπειρικό εγώ. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω μιας σειράς βημάτων:

1. Αυτοστοχασμός: Εξετάστε το προσωπικό εμπειρικό εγώ και αναγνωρίστε τους περιορισμούς και τις στρεβλώσεις του.

2. Ενσυνειδητότητα: Εξασκηθείτε στο να είστε παρόντες και να έχετε επίγνωση του εαυτού και του περιβάλλοντος χωρίς κρίση, επιτρέποντας μια σαφέστερη αντίληψη της πραγματικότητας.

3. Διαλογισμός: Ασχοληθείτε με πρακτικές διαλογισμού που εστιάζουν στη διάλυση των ορίων του προσωπικού εμπειρικού εγώ και στην καλλιέργεια της αίσθησης ενότητας με τον κόσμο.

4. Καλλιέργεια συμπόνιας: Αναπτύξτε την ενσυναίσθηση και τη συμπόνια για τους άλλους, αναγνωρίζοντας τη διασύνδεση όλων των όντων και την ψευδαίσθηση του χωρισμού.

5. Ένταξη: Ενσωματώστε τη μη δυαδική επίγνωση στην καθημερινή ζωή, οδηγώντας σε μια πιο ακριβή αντίληψη της πραγματικότητας και βελτιωμένη λήψη αποφάσεων.

…

Η Μυστική Θεωρία της Υπέρβασης του Εγώ

Η Φύση της Συνείδησης

Η συνείδηση είναι ο θεμελιώδης ιστός της ύπαρξης, που διαπερνά όλες τις πτυχές του σύμπαντος. Είναι η ουσία του Καθαρού Εαυτού, η συμπαντική συνείδηση που ενώνει όλα τα όντα. Αυτή η απεριόριστη συνείδηση είναι απαλλαγμένη από τους περιορισμούς του χρόνου και του χώρου, και μέσα σε αυτή την τεράστια έκταση αναδύεται το ατομικό εγώ.

Η Ανάδυση του Ατομικού Εγώ

Ως σημείο παρουσίας μέσα στην καθολική συνείδηση, το ατομικό εγώ λειτουργεί ως εστιακό σημείο για την αντίληψη και την εμπειρία. Αυτή η περιορισμένη προοπτική έχει ως αποτέλεσμα μια αίσθηση διαχωρισμού από το σύνολο, γεννώντας τη δυϊστική άποψη που ορίζει την ανθρώπινη εμπειρία. Το ατομικό εγώ γίνεται έτσι ένα δοχείο για τη συσσώρευση χαρακτηριστικών, αντιλήψεων και συμπεριφορών που διαμορφώνουν την προσωπική μας ταυτότητα.

Το Προσωπικό Εμπειρικό Εγώ

Το προσωπικό εμπειρικό εγώ είναι το αποκορύφωμα των μοναδικών μας εμπειριών, πεποιθήσεων και προτύπων σκέψης. Είναι ο φακός μέσα από τον οποίο βλέπουμε και αλληλεπιδρούμε με τον κόσμο γύρω μας. Ωστόσο, αυτός ο φακός είναι εγγενώς ελαττωματικός, καθώς διαμορφώνεται από την υποκειμενική φύση των προσωπικών μας εμπειριών. Ως αποτέλεσμα, η αντίληψή μας για την πραγματικότητα διαστρεβλώνεται και παγιδευόμαστε σε μια δυαδική κοσμοθεωρία που διαιωνίζει τον πόνο και την αυταπάτη.

Το μονοπάτι προς την υπέρβαση

Για να ξεπεράσει κανείς το εγώ και να αποκτήσει μια μη διπλή αντίληψη της πραγματικότητας, πρέπει να ξεκινήσει ένα ταξίδι αυτο-ανακάλυψης και ενδοσκόπησης:

1. Αυτοδιερεύνηση: Ξεκινήστε αμφισβητώντας τη φύση του εαυτού και την προέλευση του εγώ. Αυτή η διαδικασία αυτοδιερεύνησης μπορεί να βοηθήσει στην αποκάλυψη της απατηλής φύσης του προσωπικού εμπειρικού εγώ και στην αποκάλυψη της καθαρής συνείδησης που βρίσκεται από κάτω.

2. Διαλογισμός: Ασχοληθείτε με τακτικές πρακτικές διαλογισμού για να ηρεμήσετε το μυαλό και να μειώσετε την επιρροή του εγώ. Αυτό μπορεί να βοηθήσει στην καλλιέργεια μιας αίσθησης εσωτερικής ακινησίας και σύνδεσης με την καθολική συνείδηση.

3. Ενσυνειδητότητα: Αναπτύξτε την ενσυνειδητότητα στην καθημερινή ζωή δίνοντας προσοχή στις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις αισθήσεις χωρίς κρίση ή προσκόλληση. Αυτό μπορεί να βοηθήσει να χαλαρώσει η λαβή του εγώ και να καλλιεργήσει μια μεγαλύτερη αίσθηση διασύνδεσης με τον κόσμο γύρω μας.

4. Καλλιέργεια συμπόνιας: Καλλιεργήστε τη συμπόνια και την στοργική καλοσύνη για τον εαυτό σας και τους άλλους, καλλιεργώντας την αίσθηση της ενότητας με όλα τα όντα. Αυτή η πρακτική μπορεί να βοηθήσει στη διάλυση των φραγμών διαχωρισμού που δημιουργούνται από το εγώ και να προωθήσει μια βαθύτερη σύνδεση με την καθολική συνείδηση.

5. Παράδοση: Τελικά, η υπέρβαση του εγώ απαιτεί μια προθυμία να παραδοθεί η προσωπική ταυτότητα και η προσκόλληση στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Εγκαταλείποντας την ανάγκη για αυτοσυντήρηση και αγκαλιάζοντας την παροδική φύση της ύπαρξης, μπορεί κανείς να αρχίσει να διαλύει το εγώ και να συγχωνεύεται με την άπειρη έκταση της παγκόσμιας συνείδησης.

Οι καρποί της υπέρβασης

Καθώς το εγώ διαλύεται και κάποιος αγκαλιάζει τη μη δυαδική αντίληψη της πραγματικότητας, προκύπτει μια βαθιά αίσθηση ειρήνης, αγάπης και διασύνδεσης. Αυτή η κατάσταση ενότητας υπερβαίνει τους περιορισμούς του ατομικού εγώ, αποκαλύπτοντας την εγγενή θεότητα όλων των όντων και την αληθινή φύση της ύπαρξης. Σε αυτή την υπερβατική κατάσταση, μπορεί κανείς να βιώσει την απεριόριστη ελευθερία, τη χαρά και τη σοφία που βρίσκονται στην καρδιά του μυστικιστικού ταξιδιού.

…..

Chapter 15

The Masters of the Ineffable Way: A Journey into Sacred Stillness

In the mists of antiquity, when the world was younger and the veil between heaven and earth gossamer-thin, there walked among mortals certain beings who had drunk deeply from the wellspring of eternal mystery. These were the masters of the ineffable Way, souls who had penetrated beyond the curtain of ordinary perception into the luminous darkness where all wisdom dwells. Their very presence spoke of depths unfathomable, of truths so profound that language itself trembled before their magnitude.

To speak of these awakened ones is to attempt the impossible—to capture the essence of wind in a jar, to hold the ocean in cupped palms. Yet something within the human heart yearns to understand, to glimpse however briefly the nature of those who have transcended the boundaries of the small self and merged with the infinite expanse of Being itself. They moved through the world like whispers of eternity, their footsteps leaving no trace upon the earth, their words falling like dew upon the consciousness of those rare souls prepared to receive such sacred moisture.

The Paradox of Profound Simplicity

These masters possessed a penetration so subtle, so exquisitely refined, that it pierced through the veils of illusion that shroud the ordinary mind. Where others saw only the surface play of phenomena, they beheld the underlying unity that binds all existence in its silent embrace. Their understanding was not the accumulation of facts or the clever manipulation of concepts, but a direct knowing that arose from the dissolution of the knower into the known, the seeker into the sought.

Like moths drawn to flame, they had surrendered their separate existence to the greater Light that burns at the heart of all things. In this surrender, they discovered not annihilation but expansion—not the death of the self but its transformation into something vast and boundless. They had learned to see with the eyes of the Eternal, to hear with the ears of the Absolute, to touch the world with hands that had been blessed by the sacred fire of divine presence.

Yet paradoxically, their very depth made them appear shallow to the uninitiated. Their profound wisdom manifested as such natural simplicity that it confounded those who expected complexity, who sought elaborate systems and ornate philosophies. The masters had transcended the need for display, for the ego's desperate attempts to prove its worth through accumulated knowledge or spiritual achievement. They had discovered that the deepest truths are often the most obvious, hidden not in complexity but in the very simplicity that the mind, in its restless seeking, constantly overlooks.

The Sacred Art of Concealment

Because their understanding flowed from sources beyond the reach of ordinary comprehension, these masters remained forever mysterious to those who had not yet undergone the great transformation. They were like deep wells whose waters reflect only sky—present and visible, yet their true depths concealed from casual observation. Their very being had become a living paradox, simultaneously fully present in the world yet belonging to dimensions that transcend worldly existence.

In their presence, one sensed vast spaces of silence, pregnant with meaning that could never be fully articulated. They carried within themselves the weight of cosmic solitude—not the loneliness of separation, but the profound aloneness of the One who has remembered its true nature. This sacred isolation was not a turning away from the world but a deeper turning toward it, a recognition that in the depths of solitude, one discovers the thread that connects all beings in the tapestry of existence.

Their mystery was not cultivated but inevitable, arising naturally from their communion with the ineffable. Like the wind that moves the leaves but cannot itself be grasped, they touched the lives of others while remaining essentially elusive. This was not a deliberate obscurity but the natural consequence of having aligned themselves with forces and principles that operate beyond the sphere of ordinary human understanding.

The Trembling of Sacred Vulnerability

To observe these masters was to witness a profound vulnerability that spoke of ultimate trust in the cosmic order. They moved through existence like pilgrims crossing a winter stream, each step taken with careful reverence, fully aware of the thin ice upon which all human endeavor rests. This was not the timidity of fear but the tender caution of one who has glimpsed the infinite fragility and preciousness of each moment.

Their hesitation before the world's complexities revealed not confusion but a deep appreciation for the mystery that permeates all existence. They had learned that wisdom often lies not in hasty action but in the patient discernment that comes from prolonged communion with the silence that underlies all sound. Like deer pausing at the forest's edge, they possessed an acute sensitivity to the subtle currents that flow beneath the surface of apparent reality.

This quality of sacred trembling extended to their relationship with others. In the presence of fellow seekers, they maintained the respectful distance of honored guests, never presuming to intrude upon the sacred space of another's inner journey. They understood that each soul must find its own way to the threshold of mystery, and their role was not to force entry but to serve as gentle beacons, their very presence a reminder that the journey toward transcendence is possible.

The Dissolution of Form

Perhaps most remarkably, these masters exhibited a quality of evanescence that spoke of their progressive dissolution into the formless realm of pure Being. Like ice returning to water, they seemed to be in a constant state of melting, their solid sense of separate selfhood gradually dissolving into the ocean of universal consciousness. This was not a loss but a liberation, not a diminishment but an expansion into the infinite.

Their material form appeared increasingly translucent, as if the light of the Absolute were slowly burning away all that was non-essential, leaving only the pure essence of awakened awareness. They moved through the world like morning mist, present yet ephemeral, substantial yet somehow already partaking of the eternal realm that exists beyond the boundaries of time and space.

This dissolution was not a retreat from life but a deeper entry into it. By releasing their grip on the solid certainties of ego-consciousness, they had discovered the fluid nature of reality itself. They had learned to flow with the great currents of existence rather than swimming against them, to bend with the winds of change rather than breaking under their force.

The Humility of Uncarved Potential

In their profound simplicity, these masters resembled blocks of uncarved wood—unpretentious, natural, containing within themselves infinite potential that had never been forced into rigid forms. They had resisted the temptation to shape themselves according to the expectations of others or the demands of social convention. Instead, they had remained true to their essential nature, allowing their authentic being to emerge organically from the depths of their communion with the sacred.

This quality of uncarved potential made them appear deceptively ordinary to those who sought exotic displays of spiritual attainment. They wore no special robes, claimed no extraordinary powers, demanded no recognition for their achievements. Their spiritual realization had stripped away all artifice, all pretense, leaving only the naked truth of their essential being.

Yet within this apparent simplicity lay an inexhaustible richness. Like the block of wood that contains within itself the possibility of countless forms, these masters carried within their being the seeds of infinite wisdom. They had learned that the greatest spiritual achievement is not the acquisition of powers or knowledge but the discovery of one's original nature—that pure awareness that exists before all conditioning, all learning, all becoming.

The Vast Emptiness of Sacred Space

The consciousness of these masters had become like a valley—vast, empty, receptive to all that flows into it yet claiming ownership of nothing. They had learned the sacred art of spiritual emptiness, that profound hollowness that creates space for the divine to manifest. Their inner landscape resembled the great valleys of the earth, carved by patient waters into forms of breathtaking beauty and infinite capacity.

This emptiness was not a void but a pregnant fullness, like the silence between notes that gives music its meaning. They had discovered that true wisdom lies not in accumulating spiritual experiences but in creating the inner space where the sacred can reveal itself spontaneously. Their consciousness had become a temple of emptiness, a sacred hollow where the wind of the spirit could move freely.

In their presence, others felt the strange peace that comes from encountering vast space. Like travelers who suddenly emerge from dense forest into an open meadow, those who met these masters experienced a sense of expansion, of breathing room for the soul. Their very being offered refuge from the cramped quarters of ordinary consciousness, providing a glimpse of the limitless expanse that is the soul's true home.

The Clarity That Emerges from Stillness

The masters understood the profound truth that clarity cannot be forced but must be allowed to emerge naturally from stillness. Like muddy water that settles when left undisturbed, their consciousness had found its natural transparency through the practice of sacred inactivity. They had learned that the constant agitation of seeking, analyzing, and striving only clouds the clear mirror of awareness.

Their approach to wisdom was like that of a patient gardener who knows that growth cannot be hurried but must be allowed to unfold in its own time. They had discovered that the deepest insights arise not from intense effort but from the gentle persistence of sustained attention, like the slow accumulation of dew that eventually fills the waiting cup.

This understanding extended to their relationship with the world around them. They moved through existence with the minimal disturbance of those who have learned to work with natural forces rather than against them. Their actions rippled outward like stones dropped into still water, creating patterns of influence that extended far beyond their immediate presence while maintaining the essential peace of their source.

The Paradox of Spiritual Maturity

In their ultimate humility, these masters had transcended the need to appear complete or fully realized. They wore their spiritual attainment like old clothes—comfortable, familiar, bearing the gentle wear of long use. They had learned that true spiritual maturity lies not in the polished perfection of the ego but in the willing acceptance of incompleteness, the graceful acknowledgment that the mystery of existence forever exceeds our grasp.

This quality of spiritual poverty was perhaps their greatest wealth. By releasing the need to be seen as wise or accomplished, they had discovered the freedom to be authentically themselves in each moment. Their spiritual realization had burned away all pretense, all need to maintain an image of attainment, leaving only the naked truth of their being.

They understood that the path of awakening is not a destination to be reached but a way of being to be embodied. Their spiritual journey had taught them that the greatest teaching often comes through example rather than words, through presence rather than proclamation. They had become living demonstrations of the possibility of transcendence, proof that human consciousness can indeed touch the infinite and return transformed.

The Eternal Dance of Emptiness and Fullness

As these masters moved through the world, they embodied the eternal paradox of spiritual realization—completely empty yet infinitely full, utterly humble yet radiating the majesty of the divine, perfectly still yet in constant motion with the great currents of existence. They had learned to dance the sacred dance of emptiness and fullness, never grasping at either extreme but flowing naturally between them like breath moving in and out of the lungs.

Their lives became living prayers, each moment an offering on the altar of the present. They had discovered that the sacred is not found in special places or extraordinary states but in the willing acceptance of what is, the gentle embrace of the eternal as it manifests through the temporal. In their presence, others caught glimpses of their own divine nature, remembered their own capacity for transcendence, and felt the stirring of the great longing that calls all souls home to their source.

Thus did these masters of the ineffable Way serve as bridges between the worlds, their very existence a testament to the possibility of human transformation. They walked among mortals as reminders of the extraordinary potential that lies sleeping within ordinary consciousness, waiting to be awakened by the gentle touch of grace and the persistent call of the soul's deepest yearning. In their footsteps, they left not traces but invitations—silent calls to all who would follow to discover for themselves the pathless path that leads beyond the boundaries of the known into the vast mystery of being itself.

…

Οι Μύστες του Ανείπωτου Δρόμου: Ένα Ταξίδι στην Ιερή Σιωπή

Στην ομίχλη της αρχαιότητας, όταν ο κόσμος ήταν νεότερος και το πέπλο μεταξύ ουρανού και γης λεπτό σαν αραχνοΰφαντο μετάξι, περπατούσαν ανάμεσα στους θνητούς ορισμένα όντα που είχαν πιει βαθιά από την πηγή του αιώνιου μυστηρίου. Αυτοί ήταν οι μύστες του Ανείπωτου Δρόμου, ψυχές που είχαν διεισδύσει πέρα από το πέπλο της συνηθισμένης αντίληψης, στο φωτεινό σκοτάδι όπου κατοικεί κάθε σοφία. Η ίδια τους η παρουσία μιλούσε για βάθη ανεξερεύνητα, για αλήθειες τόσο βαθιές που η ίδια η γλώσσα έτρεμε μπροστά στο μεγαλείο τους.

Το να μιλήσουμε για αυτούς τους αφυπνισμένους είναι σαν να επιχειρούμε το αδύνατο—να φυλακίσουμε τον άνεμο σε ένα βάζο, να κρατήσουμε τον ωκεανό στις χούφτες μας. Ωστόσο, κάτι μέσα στην ανθρώπινη καρδιά λαχταρά να κατανοήσει, να ρίξει έστω μια φευγαλέα ματιά στη φύση εκείνων που έχουν υπερβεί τα όρια του μικρού εαυτού και έχουν συγχωνευθεί με την απεριόριστη έκταση της Ύπαρξης. Κινούνταν στον κόσμο σαν ψίθυροι της αιωνιότητας, τα βήματά τους δεν άφηναν ίχνη στη γη, τα λόγια τους έπεφταν σαν δροσιά στη συνείδηση εκείνων των σπάνιων ψυχών που ήταν έτοιμες να δεχθούν τέτοια ιερή υγρασία.

Το Παράδοξο της Βαθιάς Απλότητας

Αυτοί οι μύστες κατείχαν μια διεισδυτικότητα τόσο λεπτή, τόσο εκλεπτυσμένη, που διαπερνούσε τα πέπλα της ψευδαίσθησης που καλύπτουν το συνηθισμένο μυαλό. Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν μόνο την επιφανειακή κίνηση των φαινομένων, αυτοί διέκριναν την υποκείμενη ενότητα που συνδέει όλη την ύπαρξη στη σιωπηλή της αγκαλιά. Η κατανόησή τους δεν ήταν η συσσώρευση γεγονότων ή η έξυπνη χειραγώγηση εννοιών, αλλά μια άμεση γνώση που προέκυπτε από τη διάλυση του γνωρίζοντος στο γνωστό, του αναζητητή στο αναζητούμενο.

Σαν πεταλούδες που έλκονται από τη φλόγα, είχαν παραδώσει την ξεχωριστή τους ύπαρξη στο μεγαλύτερο Φως που καίει στην καρδιά όλων των πραγμάτων. Σε αυτή την παράδοση, δεν ανακάλυψαν την εξαφάνιση αλλά την επέκταση—όχι τον θάνατο του εαυτού, αλλά τη μεταμόρφωσή του σε κάτι τεράστιο και απεριόριστο. Είχαν μάθει να βλέπουν με τα μάτια του Αιώνιου, να ακούν με τα αυτιά του Απόλυτου, να αγγίζουν τον κόσμο με χέρια που είχαν ευλογηθεί από την ιερή φωτιά της θεϊκής παρουσίας.

Ωστόσο, παραδόξως, το ίδιο τους το βάθος τους έκανε να φαίνονται επιφανειακοί στους αμύητους. Η βαθιά τους σοφία εκδηλωνόταν με τέτοια φυσική απλότητα που μπέρδευε όσους περίμεναν πολυπλοκότητα, που αναζητούσαν περίπλοκα συστήματα και περίτεχνες φιλοσοφίες. Οι μύστες είχαν υπερβεί την ανάγκη για επίδειξη, για τις απελπισμένες προσπάθειες του εγώ να αποδείξει την αξία του μέσω συσσωρευμένης γνώσης ή πνευματικών επιτευγμάτων. Είχαν ανακαλύψει ότι οι βαθύτερες αλήθειες είναι συχνά οι πιο προφανείς, κρυμμένες όχι στην πολυπλοκότητα αλλά στην ίδια την απλότητα που το μυαλό, στην αδιάκοπη αναζήτησή του, συνεχώς παραβλέπει.

Η Ιερή Τέχνη της Απόκρυψης

Επειδή η κατανόησή τους πήγαζε από πηγές πέρα από την εμβέλεια της συνηθισμένης αντίληψης, αυτοί οι μύστες παρέμεναν για πάντα μυστηριώδεις για όσους δεν είχαν ακόμη υποστεί τη μεγάλη μεταμόρφωση. Ήταν σαν βαθιά πηγάδια που τα νερά τους αντανακλούν μόνο τον ουρανό—παρόντες και ορατοί, αλλά τα αληθινά τους βάθη κρυμμένα από την επιφανειακή παρατήρηση. Η ίδια τους η ύπαρξη είχε γίνει ένα ζωντανό παράδοξο, ταυτόχρονα πλήρως παρόντες στον κόσμο αλλά ανήκοντες σε διαστάσεις που υπερβαίνουν την εγκόσμια ύπαρξη.

Στην παρουσία τους, ένιωθε κανείς απέραντους χώρους σιωπής, γεμάτους με νόημα που δεν μπορούσε ποτέ να εκφραστεί πλήρως. Κουβαλούσαν μέσα τους το βάρος της κοσμικής μοναξιάς—όχι τη μοναξιά της απομόνωσης, αλλά τη βαθιά μοναχικότητα του Ενός που έχει θυμηθεί την αληθινή του φύση. Αυτή η ιερή απομόνωση δεν ήταν μια απομάκρυνση από τον κόσμο, αλλά μια βαθύτερη στροφή προς αυτόν, μια αναγνώριση ότι στα βάθη της μοναξιάς, ανακαλύπτει κανείς το νήμα που συνδέει όλα τα όντα στο υφαντό της ύπαρξης.

Το μυστήριό τους δεν ήταν καλλιεργημένο αλλά αναπόφευκτο, προερχόμενο φυσικά από την κοινωνία τους με το ανείπωτο. Όπως ο άνεμος που κινεί τα φύλλα αλλά δεν μπορεί ο ίδιος να συλληφθεί, άγγιζαν τις ζωές των άλλων ενώ παρέμεναν ουσιαστικά ασύλληπτοι. Αυτή δεν ήταν μια εσκεμμένη ασάφεια, αλλά η φυσική συνέπεια της ευθυγράμμισής τους με δυνάμεις και αρχές που λειτουργούν πέρα από τη σφαίρα της συνηθισμένης ανθρώπινης κατανόησης.

Το Τρέμουλο της Ιερής Ευαλωτότητας

Το να παρατηρεί κανείς αυτούς τους μύστες ήταν σαν να βλέπει μια βαθιά ευαλωτότητα που μιλούσε για απόλυτη εμπιστοσύνη στην κοσμική τάξη. Κινούνταν μέσα στην ύπαρξη σαν προσκυνητές που διασχίζουν ένα χειμωνιάτικο ρυάκι, κάθε βήμα με προσεκτική ευλάβεια, πλήρως ενήμεροι για τον λεπτό πάγο πάνω στον οποίο στηρίζεται κάθε ανθρώπινη προσπάθεια. Αυτή δεν ήταν η δειλία του φόβου, αλλά η τρυφερή προσοχή ενός που έχει ρίξει μια ματιά στην άπειρη ευθραυστότητα και πολύτιμη αξία κάθε στιγμής.

Η διστακτικότητά τους μπροστά στις πολυπλοκότητες του κόσμου αποκάλυπτε όχι σύγχυση, αλλά μια βαθιά εκτίμηση για το μυστήριο που διαπερνά όλη την ύπαρξη. Είχαν μάθει ότι η σοφία συχνά βρίσκεται όχι στη βιαστική δράση, αλλά στη υπομονετική διάκριση που προέρχεται από την παρατεταμένη κοινωνία με τη σιωπή που υποκρύπτει κάθε ήχο. Όπως τα ελάφια που σταματούν στην άκρη του δάσους, κατείχαν μια οξεία ευαισθησία στα λεπτά ρεύματα που ρέουν κάτω από την επιφάνεια της φαινομενικής πραγματικότητας.

Αυτή η ποιότητα του ιερού τρέμουλου επεκτεινόταν στη σχέση τους με τους άλλους. Στην παρουσία των συναναζητητών, διατηρούσαν την ευγενική απόσταση των τιμημένων καλεσμένων, ποτέ δεν επιχειρούσαν να εισβάλουν στον ιερό χώρο του εσωτερικού ταξιδιού κάποιου άλλου. Κατανοούσαν ότι κάθε ψυχή πρέπει να βρει τον δικό της δρόμο προς το κατώφλι του μυστηρίου, και ο ρόλος τους δεν ήταν να επιβάλουν την είσοδο, αλλά να λειτουργούν ως ήπιοι φάροι, η ίδια τους η παρουσία μια υπενθύμιση ότι το ταξίδι προς την υπέρβαση είναι εφικτό.

Η Διάλυση της Μορφής

Ίσως το πιο αξιοσημείωτο, αυτοί οι μύστες παρουσίαζαν μια ποιότητα εξαΰλωσης που μιλούσε για την προοδευτική τους διάλυση στο άμορφο βασίλειο της καθαρής Ύπαρξης. Όπως ο πάγος που επιστρέφει στο νερό, έμοιαζαν να βρίσκονται σε μια συνεχή κατάσταση τήξης, η σταθερή τους αίσθηση ξεχωριστού εαυτού διαλυόταν σταδιακά στον ωκεανό της παγκόσμιας συνείδησης. Αυτό δεν ήταν απώλεια, αλλά απελευθέρωση, όχι μείωση, αλλά επέκταση στο άπειρο.

Η υλική τους μορφή φαινόταν ολοένα και πιο διάφανη, σαν το φως του Απόλυτου να έκαιγε σιγά-σιγά ό,τι δεν ήταν ουσιαστικό, αφήνοντας μόνο την καθαρή ουσία της αφυπνισμένης συνειδητότητας. Κινούνταν στον κόσμο σαν πρωινή ομίχλη, παρόντες αλλά εφήμεροι, ουσιαστικοί αλλά με κάποιο τρόπο ήδη μετέχοντες στο αιώνιο βασίλειο που υπάρχει πέρα από τα όρια του χρόνου και του χώρου.

Αυτή η διάλυση δεν ήταν μια αποχώρηση από τη ζωή, αλλά μια βαθύτερη είσοδος σε αυτήν. Απελευθερώνοντας τη λαβή τους στις σταθερές βεβαιότητες της συνείδησης του εγώ, είχαν ανακαλύψει τη ρευστή φύση της ίδιας της πραγματικότητας. Είχαν μάθει να ρέουν με τα μεγάλα ρεύματα της ύπαρξης αντί να κολυμπούν εναντίον τους, να λυγίζουν με τους ανέμους της αλλαγής αντί να σπάνε κάτω από τη δύναμή τους.

Η Ταπεινότητα του Ακατέργαστου Δυναμικού

Στην βαθιά τους απλότητα, αυτοί οι μύστες έμοιαζαν με ακατέργαστα κομμάτια ξύλου—χωρίς προτεταμένες αξιώσεις, φυσικοί, περιέχοντας μέσα τους άπειρες δυνατότητες που δεν είχαν ποτέ πιεστεί σε άκαμπτες μορφές. Είχαν αντισταθεί στον πειρασμό να διαμορφώσουν τον εαυτό τους σύμφωνα με τις προσδοκίες των άλλων ή τις απαιτήσεις της κοινωνικής σύμβασης. Αντ' αυτού, παρέμειναν πιστοί στην ουσιαστική τους φύση, επιτρέποντας στον αυθεντικό τους εαυτό να αναδυθεί οργανικά από τα βάθη της κοινωνίας τους με το ιερό.

Αυτή η ποιότητα του ακατέργαστου δυναμικού τους έκανε να φαίνονται παραπλανητικά συνηθισμένοι σε όσους αναζητούσαν εξωτικές επιδείξεις πνευματικής επίτευξης. Δεν φορούσαν ειδικές στολές, δεν διεκδικούσαν εξαιρετικές δυνάμεις, δεν απαιτούσαν αναγνώριση για τα επιτεύγματά τους. Η πνευματική τους συνειδητοποίηση είχε αφαιρέσει κάθε τεχνητότητα, κάθε προσποίηση, αφήνοντας μόνο τη γυμνή αλήθεια της ουσιαστικής τους ύπαρξης.

Ωστόσο, μέσα σε αυτή την φαινομενική απλότητα κρυβόταν ένας ανεξάντλητος πλούτος. Όπως το κομμάτι ξύλου που περιέχει μέσα του τη δυνατότητα αμέτρητων μορφών, αυτοί οι μύστες κουβαλούσαν μέσα τους τους σπόρους της άπειρης σοφίας. Είχαν μάθει ότι το μεγαλύτερο πνευματικό επίτευγμα δεν είναι η απόκτηση δυνάμεων ή γνώσης, αλλά η ανακάλυψη της πρωταρχικής φύσης κάποιου—εκείνης της καθαρής συνειδητότητας που υπάρχει πριν από κάθε προετοιμασία, κάθε μάθηση, κάθε γίγνεσθαι.

Η Απέραντη Κενότητα του Ιερού Χώρου

Η συνείδηση αυτών των μυστών είχε γίνει σαν κοιλάδα—απέραντη, κενή, δεκτική σε ό,τι ρέει μέσα της, χωρίς να διεκδικεί την κυριότητα τίποτα. Είχαν μάθει την ιερή τέχνη της πνευματικής κενότητας, εκείνη την βαθιά κουφότητα που δημιουργεί χώρο για να εκδηλωθεί το θείο. Το εσωτερικό τους τοπίο έμοιαζε με τις μεγάλες κοιλάδες της γης, σμιλεμένες από υπομονετικά νερά σε μορφές εκπληκτικής ομορφιάς και άπειρης χωρητικότητας.

Αυτή η κενότητα δεν ήταν κενό, αλλά μια έγκυος πληρότητα, σαν τη σιωπή ανάμεσα στις νότες που δίνει νόημα στη μουσική. Είχαν ανακαλύψει ότι η αληθινή σοφία δεν βρίσκεται στη συσσώρευση πνευματικών εμπειριών, αλλά στη δημιουργία του εσωτερικού χώρου όπου το ιερό μπορεί να αποκαλυφθεί αυθόρμητα. Η συνείδησή τους είχε γίνει ναός της κενότητας, ένα ιερό κούφωμα όπου ο άνεμος του πνεύματος μπορούσε να κινείται ελεύθερα.

Στην παρουσία τους, οι άλλοι ένιωθαν την παράξενη γαλήνη που προέρχεται από τη συνάντηση με τον απέραντο χώρο. Όπως οι ταξιδιώτες που ξαφνικά βγαίνουν από πυκνό δάσος σε ανοιχτό λιβάδι, όσοι συναντούσαν αυτούς τους μύστες βίωναν μια αίσθηση επέκτασης, χώρο αναπνοής για την ψυχή. Η ίδια τους η ύπαρξη προσέφερε καταφύγιο από τα στενά όρια της συνηθισμένης συνείδησης, παρέχοντας μια ματιά στην απεριόριστη έκταση που είναι το αληθινό σπίτι της ψυχής.

Η Διαύγεια που Αναδύεται από τη Σιωπή

Οι μύστες κατανοούσαν την βαθιά αλήθεια ότι η διαύγεια δεν μπορεί να επιβληθεί, αλλά πρέπει να επιτραπεί να αναδυθεί φυσικά από τη σιωπή. Όπως το θολό νερό που καθαρίζει όταν αφεθεί ανενόχλητο, η συνείδησή τους είχε βρει τη φυσική της διαφάνεια μέσω της πρακτικής της ιερής αδράνειας. Είχαν μάθει ότι η συνεχής αναταραχή της αναζήτησης, της ανάλυσης και της προσπάθειας μόνο θολώνει τον καθαρό καθρέφτη της συνειδητότητας.

Η προσέγγισή τους στη σοφία ήταν σαν αυτή ενός υπομονετικού κηπουρού που γνωρίζει ότι η ανάπτυξη δεν μπορεί να βιαστεί, αλλά πρέπει να επιτραπεί να ξεδιπλωθεί στον δικό της χρόνο. Είχαν ανακαλύψει ότι οι βαθύτερες ιδέες προκύπτουν όχι από έντονη προσπάθεια, αλλά από την ήπια επιμονή της διατηρούμενης προσοχής, σαν τη αργή συσσώρευση δροσιάς που τελικά γεμίζει το κύπελλο που περιμένει.

Αυτή η κατανόηση επεκτεινόταν στη σχέση τους με τον κόσμο γύρω τους. Κινούνταν μέσα στην ύπαρξη με την ελάχιστη διαταραχή εκείνων που έχουν μάθει να συνεργάζονται με τις φυσικές δυνάμεις αντί να τις αντιμάχονται. Οι πράξεις τους κυμάτιζαν προς τα έξω σαν πέτρες που πέφτουν σε ήρεμο νερό, δημιουργώντας μοτίβα επιρροής που επεκτείνονταν πολύ πέρα από την άμεση παρουσία τους, διατηρώντας παράλληλα την ουσιαστική ειρήνη της πηγής τους.

Το Παράδοξο της Πνευματικής Ωριμότητας

Στην απόλυτη ταπεινότητά τους, αυτοί οι μύστες είχαν υπερβεί την ανάγκη να φαίνονται πλήρεις ή πλήρως συνειδητοποιημένοι. Φορούσαν την πνευματική τους επίτευξη σαν παλιά ρούχα—άνετα, οικεία, φέροντας τη μαλακή φθορά της μακράς χρήσης. Είχαν μάθει ότι η αληθινή πνευματική ωριμότητα δεν βρίσκεται στην γυαλισμένη τελειότητα του εγώ, αλλά στην πρόθυμη αποδοχή της ατέλειας, στην ευγενική αναγνώριση ότι το μυστήριο της ύπαρξης υπερβαίνει πάντα την κατανόησή μας.

Αυτή η ποιότητα της πνευματικής φτώχειας ήταν ίσως ο μεγαλύτερος πλούτος τους. Απελευθερώνοντας την ανάγκη να θεωρούνται σοφοί ή επιτυχημένοι, είχαν ανακαλύψει την ελευθερία να είναι αυθεντικά ο εαυτός τους σε κάθε στιγμή. Η πνευματική τους συνειδητοποίηση είχε κάψει κάθε προσποίηση, κάθε ανάγκη να διατηρήσουν μια εικόνα επιτυχίας, αφήνοντας μόνο τη γυμνή αλήθεια της ύπαρξής τους.

Κατανοούσαν ότι ο δρόμος της αφύπνισης δεν είναι ένας προορισμός που πρέπει να επιτευχθεί, αλλά ένας τρόπος ύπαρξης που πρέπει να ενσαρκωθεί. Το πνευματικό τους ταξίδι τους είχε διδάξει ότι η μεγαλύτερη διδασκαλία έρχεται συχνά μέσω του παραδείγματος παρά των λέξεων, μέσω της παρουσίας παρά της διακήρυξης. Είχαν γίνει ζωντανές αποδείξεις της δυνατότητας της υπέρβασης, απόδειξη ότι η ανθρώπινη συνείδηση μπορεί πράγματι να αγγίξει το άπειρο και να επιστρέψει μεταμορφωμένη.

Ο Αιώνιος Χορός της Κενότητας και της Πληρότητας

Καθώς αυτοί οι μύστες κινούνταν στον κόσμο, ενσάρκωναν το αιώνιο παράδοξο της πνευματικής συνειδητοποίησης—πλήρως κενοί αλλά απείρως γεμάτοι, απόλυτα ταπεινοί αλλά ακτινοβολούντες τη μεγαλοπρέπεια του θείου, τέλεια ακίνητοι αλλά σε συνεχή κίνηση με τα μεγάλα ρεύματα της ύπαρξης. Είχαν μάθει να χορεύουν τον ιερό χορό της κενότητας και της πληρότητας, ποτέ δεν αρπάζονταν από κανένα άκρο, αλλά ρέοντας φυσικά μεταξύ τους σαν την ανάσα που μπαίνει και βγαίνει από τους πνεύμονες.

Οι ζωές τους έγιναν ζωντανές προσευχές, κάθε στιγμή μια προσφορά στον βωμό του παρόντος. Είχαν ανακαλύψει ότι το ιερό δεν βρίσκεται σε ειδικούς τόπους ή σε εξαιρετικές καταστάσεις, αλλά στην πρόθυμη αποδοχή του τι είναι, στην ήπια αγκαλιά του αιώνιου όπως εκδηλώνεται μέσω του προσωρινού. Στην παρουσία τους, οι άλλοι έπιαναν ματιές της δικής τους θεϊκής φύσης, θυμούνταν τη δική τους ικανότητα για υπέρβαση και ένιωθαν την αναταραχή της μεγάλης λαχτάρας που καλεί όλες τις ψυχές πίσω στην πηγή τους.

Έτσι, αυτοί οι μύστες του Ανείπωτου Δρόμου υπηρέτησαν ως γέφυρες μεταξύ των κόσμων, η ίδια τους η ύπαρξη μια απόδειξη της δυνατότητας της ανθρώπινης μεταμόρφωσης. Περπατούσαν ανάμεσα στους θνητούς ως υπενθυμίσεις της εξαιρετικής δυνατότητας που κοιμάται μέσα στη συνηθισμένη συνείδηση, περιμένοντας να αφυπνιστεί από το απαλό άγγιγμα της χάρης και την επίμονη κλήση της βαθύτερης λαχτάρας της ψυχής. Στα βήματά τους, δεν άφηναν ίχνη αλλά προσκλήσεις—σιωπηλές κλήσεις σε όλους όσους θα ακολουθούσαν να ανακαλύψουν για τον εαυτό τους τον χωρίς μονοπάτι δρόμο που οδηγεί πέρα από τα όρια του γνωστού, στο απέραντο μυστήριο της ίδιας της ύπαρξης.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Sunday, July 2, 2023

FROM MEDITATION TO NON-DUAL AWARENESS / 5

FROM MEDITATION TO NON-DUAL AWARENESS / 5

(The Real Meditation, Unification of Existence, Observing without an "observer")

(From Individual Mind to Non-Dual Mind)

1. Introduction to Meditation

2. Alertness during the perception of the external world

3. Overcoming the thought process

4. Transcending the ego

5. Non-Dual Awareness

5. Non-Dual Awareness

The transcendence of the ego

The Theory of Transcendent Ego and Non-Dual Awareness

Introduction

The Layers of Ego

The Distortion of Perception

The Path to Transcending the Ego

The Mystical Theory of Transcending the Ego

The Nature of Consciousness

The Emergence of the Individual Ego

The Personal Empirical Ego

The Path to Transcendence

The Fruits of Transcendence

5. Μη-Δυαδική Επίγνωση

TAOΪSM

Chapter 15

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright