(Το «εσωτερικό περιεχόμενο» του «Γνώθι σαυτόν» των Αρχαίων
Ελλήνων)
Η Συνείδηση (η ανθρώπινη
συνείδηση στο χρόνο, στην ιστορία, αλλά και η ατομική συνείδηση, δηλαδή ο
καθένας μας) «περνά» από τρεις φάσεις στην εξέλιξή της (αν την «πραγματοποιήσουν»
βέβαια… γιατί οι περισσότερες συνειδήσεις «μένουν» στην πρώτη φάση…)…
Α) Στην Πρώτη Φάση, όπου η
συνείδηση αντιλαμβάνεται την ύπαρξή της (μέσα στον «κόσμο»), η Συνείδηση έχει
περιορισμένη επίγνωση, περιορισμένο χώρο εποπτείας, κι αντιλαμβάνεται ότι
«υπάρχει μέσα σε Ένα Ευρύτερο Άγνωστο (Φυσικό, Υπερφυσικό, Απροσδιόριστο…)…Σε
αυτή την Φάση μπορεί να αποκτήσει κάποια έγκυρη (ή μη έγκυρη, φανταστική) γνώση
της ύπαρξης, του «περιβάλλοντος χώρου» (φυσικού, υπερφυσικού, κλπ.)… να
επιβιώσει, να ζήσει μέσα στον κόσμο, μέσα στην κοινότητα των ανθρώπων, κλπ…
Αυτό, μπορεί να το κάνει η Συνείδηση με, μόνο, τις ψυχοσωματικές δυνάμεις της,
την σκέψη, την αίσθηση, την εξωτερική δραστηριότητα…Κι οι περισσότεροι άνθρωποι
μένουν σε αυτή την Φάση εξέλιξης…
Β) Στην Δεύτερη Φάση εξέλιξης
της Συνείδησης, η Συνείδηση αντιλαμβάνεται (κατανοεί και βιώνει) την οντολογική
εξάρτησή της από το Ευρύτερο Οντολογικό Περιβάλλον…
1) Αν αυτό, παραμείνει μία
εξωτερική προσέγγιση, γίνεται θρησκεία (θρησκευτική ή φιλοσοφική πίστη), - μία
«θεωρητική» περισσότερο αντίληψη – που σπάνια επηρεάζει πνευματικά τον άνθρωπο,
ή μεταμορφώνει την δράση του… Η δραστηριότητα του ανθρώπου (άσχετα, από την
«θρησκεία» του…) παραμένει στα πλαίσια της απλής «επιβίωσης» στον κόσμο…
2) Όταν η Συνείδηση επιχειρεί,
εσωτερικά, βιωματικά, να Προσεγγίσει την Οντολογική Πηγή της, τον «Θεό», τότε,
έχουμε μία «εσωτερική πορεία», μία «πνευματική προσπάθεια», και μία «οντολογική
μεταμόρφωση», μία «διεύρυνση της συνείδησης», που «εγκαταλείπει» τα ατομικά
χαρακτηριστικά της και την προσωπική δραστηριότητα… και «επεκτείνεται» προς την
«Ενότητα του Όντος»…
Εδώ, εντάσσεται η πραγματική
(βιωματική) προσέγγιση του «Θεού», η «αληθινή θρησκεία», ο εσωτερισμός, ο
μυστικισμός, η πνευματική εξέλιξη, κλπ…
Στην Αρχαία Ελλάδα, (στα πλαίσια
του Ορφισμού, στα Μυστήρια, στην Φιλοσοφική Διδασκαλία, του Πλάτωνα, του
Επίκουρου, των Στωικών, του Πλωτίνου, και των νεοπλατωνικών…)… (αφού είχε
προηγηθεί ο «εξωτερικός καθαρμός» του «σώματος»)… αυτή η «εσωτερική
δραστηριότητα» (σαν βιωματική προσέγγιση, σαν «πρακτική»…) ήταν γνωστή σαν
«περισυλλογή» (δηλαδή περισυλλογή των ψυχοσωματικών δυνάμεων, «απόσυρση» από
τον κόσμο, «άνοιγμα» προς τον εσωτερικό χώρο της ψυχής, κι «ανάδυση» στην
Εσωτερική Πραγματικότητα, του Αληθινού Όντος)…Η «διεύρυνση της συνείδησης»,
ήταν γνωστή σαν «άπλωσις»…Η Βίωση της Ενότητας του Όντος ήταν γνωστή σαν
«ταυτισμός με τον θεό»…Η Βίωση της Ύπαρξης σαν Όλου, ήταν γνωστή σαν «ομοίωσις
τω Θεώ»…
Και στις άλλες (αληθινές)
θρησκείες, εσωτερικές δραστηριότητες, ή μυστικιστικές προσεγγίσεις, έχουμε
ανάλογες περιγραφές, κι αντίστοιχους, θρησκευτικοφιλοσοφικούς όρους…
Γ) Στην Τρίτη Φάση της εξέλιξής
της, η Συνείδηση, που «διευρύνεται συνεχώς μέχρι το Άπειρο» (στην Δεύτερη Φάση
της εξέλιξής της), αντιλαμβάνεται ότι Αυτή η Συνείδηση (η «Διευρυμένη
Συνείδηση», κι όχι η περιορισμένη ατομική συνείδηση…) είναι η Μόνη
Πραγματικότητα, Όλη η Πραγματικότητα, Διευρύνεται Ως το Απεριόριστο… και
Βυθίζεται στο Άγνωστο, στο Άχρονο, στο Χωρίς Ιδιότητες Απροσδιόριστο, στο ΘΕΟ…Η
Συνείδηση Είναι Μία, Είναι Όλος ο Χώρος, συμπεριλαμβάνει τα πάντα… ακόμα και
τις ψευδείς περιορισμένες συνειδησιακές καταστάσεις (των προηγούμενων φάσεων
της εξέλιξής της)…Αυτή η Κατάσταση (του Απολύτου), είναι η Φώτιση, η Πλήρης
Αφύπνιση, η Θεότητα…
Αυτό είναι το Τελικό Στάδιο της
Εξέλιξης της Ανθρώπινης Συνείδησης, (το Θεολογικό Όραμα του Ορφισμού), ο Σκοπός
των Ελληνικών Μυστηρίων, και το «τελικό επίτευγμα» όλων των θρησκειών, όσων
εμφανίστηκαν μέσα στην ιστορία, κι όσων «δημιουργηθούν» στο μέλλον…
Κατά την διάρκεια της εξέλιξής της η Συνείδηση «αλλάζει»
αντίληψη του «χώρου» (εποπτείας) της… Όταν είναι περιορισμένη στον μικρό
ατομικό χώρο της (κι εξαιτίας ακριβώς αυτού του περιορισμού…)
αντιλαμβάνεται (της «φαίνεται») ότι
υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στο «εγώ» και τον (οντολογικό) χώρο που την
περιβάλλει…Όταν η Συνείδηση «διευρύνεται στο Άπειρο»… όταν Βιώνει ότι Είναι
Όλος ο Χώρος (Ύπαρξης)… τότε όλα «συμβαίνουν» Μέσα της… Δεν υπάρχει πλέον
αντίθεση με τίποτα, αφού η Συνείδηση είναι Όλος ο Χώρος (Ύπαρξης)… η Συνείδηση
Βιώνει την (Οντική και Οντολογική) Ενότητα του Όντος…
