(Στο
Βήμα της Αρετής)
Οι
Ανθρώπινες Κοινωνίες ήταν πάντα «άδικες»… όσο βαθιά κι αν πηγαίνουμε στην
Ιστορία, χιλιάδες χρόνια… Και πάντα αυτές οι «κοινωνίες» ανέτρεφαν «άδικους» ανθρώπους…
Ακόμα και σήμερα. Το βλέπουμε παντού. Όπου κι αν κοιτάξουμε, στους λαούς του
πλανήτη και στις διαμάχες τους, στις τοπικές κοινωνίες, στις πόλεις, στα χωριά, στις οικογένειες… Παντού, το
«άδικο» μάχεται με το «άδικο». Που να δώσεις Δίκαιο; Μπορεί το «άδικο» να
δημιουργήσει Δίκαιο; Όχι!
Ποδοπατιέται
το (δήθεν) «διεθνές δίκαιο», παραβιάζονται τα (κουρελόχαρτα) «συντάγματα»,
παραβιάζονται «νόμοι», ψηφίζονται «άδικοι νόμοι» και παράλληλα «νόμοι που αθωώνουν
εγκλήματα»… Σου φέρνει ίλιγγο αυτός ο «ξεπεσμός» του ανθρώπου, των κοινωνιών,
των αξιών, της αρετής, της νομιμότητας. Κυβερνήσεις παρανομούν, δημόσιοι
λειτουργοί παρανομούν… πολιτικά, οικονομικά, θρησκευτικά, εμπορικά,
κατεστημένα, σε ένα ξέφρενο χορό παρανομίας… Χορός Τραγωδίας; Μη βλασφημούμε! Η
Τραγωδία δημιουργήθηκε σε μια κοινωνία που είχε αξίες (κι ας μην έλειπαν κι
εκεί οι αστοχίες) και αναπαρίστανε ένα «κόσμο αξιών». Χορός Κωμωδίας; Μα και
στην Κωμωδία υπάρχει «ηθική»… Παραφροσύνη, απανθρωπιά, παλιανθρωπιά… όλοι μαζί,
σέρνουμε το χορό… πάνω από το χάος.
Για
ποιο κόσμο μιλάμε; Ποιοι παράφρονες κινούν τα νήματα στο πλανήτη; Ποια άνομα
συμφέροντα αιματοκυλούν λαούς, ή καταδικάζουν τεράστιους πληθυσμούς σε μαρασμό;
Ο πόλεμος δεν γίνεται πιά με όπλα (αν και γίνεται και με αυτά, μερικές φορές)
αλλά μέσω διακρατικών συμφωνιών, τραπεζικών συναλλαγών και «νομοσχεδίων
εκτρωμάτων» που αντιστρέφουν κάθε έννοια δικαίου, κάνοντας το δίκαιο παράνομο
και νομιμοποιώντας την παρανομία. Πόση αηδία για τις ανθρώπινες κοινωνίες να
αντέξουμε πιά;
Κι
η Ελλάδα! Η Ελλάδα! Η Ελλάδα της Δημοκρατίας!... «Αιδώς Αργείοι»!... Η Ελλάδα
της Ανομίας. Υπάρχουν πολλοί που
συντάσσονται με αυτή την κατάσταση. Έχουν συμφέροντα. Πολλοί που την εκθειάζουν
ή την ανέχονται αυτή την κατάσταση. Όλοι έχουν συμφέροντα. Υπάρχουν κι άλλοι
που απορούν, που εξεγείρονται, αλλά δεν είναι στην «εξουσία». Κι αν κάποτε
πάρουν την εξουσία, θα κάνουν τα ίδια…
Υπάρχει κι ένας ηλίθιος λαός που αιώνες σκλαβιάς (από τους Επίγονους του
Αλέξανδρου, τους Ρωμαίους, τους Ανθέλληνες Βυζαντινούς, τους Οθωμανούς και το
σύγχρονο Ευρωπαϊκό Σκυλολόι) τον έχουν αποβλακώσει. Παρακολουθεί άβουλα, σε
κατάσταση αναισθησίας, το θέατρο με τις μαριονέτες στις «ειδήσεις» κι
ενημερώνεται για την πολιτική επικαιρότητα. Κι όλα φαίνονται φυσιολογικά! Όλα
φυσιολογικά!
Στην
Αρχαία Ελλάδα, τότε που σε τούτη τη γη περπατούσαν αληθινοί άνθρωποι κι όχι
ζόμπι, (άβουλα πλάσματα, καταβεβλημένα ψυχολογικά και σωματικά), ήταν αλλιώς τα
πράγματα. Υπήρχαν Άνθρωποι Σοφοί. Κι υπήρχαν άνθρωποι που αναζητούσαν τη Σοφία…
Τι
έλεγαν λοιπόν εκείνοι οι παλιοί άνθρωποι (με τους οποίους οι σύγχρονοι Έλληνες
μοιράζονται ελάχιστα έως τίποτα);
Η
Αιώνια Φύση Είναι Αυτή που Γεννά τα Πάντα. Αποτελεί την Βάση της Ύπαρξης, την
Ουσία κάθε ύπαρξης. Είναι Αυτό που τα Αγκαλιάζει όλα και τα Ενώνει στην Ουσία
της. Μόνο εξωτερικά, στις δραστηριότητές τους διαφοροποιούνται τα όντα.
Προερχόμαστε όλοι από Αυτή τη Μια Κοινή Ουσία. Αυτή είναι η Ουσία μας, σε Αυτήν
Βασιζόμαστε και σε Αυτήν Επιστρέφουμε…
Αυτή
η Αιώνια Ουσία είναι ο Άνθρωπος, όποια μορφή κι αν πάρει εξωτερικά, όποια ζωή
κι αν ζήσει. Η Αιώνια Φύση Υφίσταται Πάντα. Αργά ή γρήγορα Εκδηλώνεται, Κυριαρχεί.
Το να Γνωρίζουμε την Αληθινή Αιώνια Φύση μας είναι Αληθινή Γνώση, Σοφία. Κι
όποιος Γνωρίζει την Αιώνια Φύση του Συμπεριφέρεται Σύμφωνα με Αυτή την Αιώνια
Φύση και Πραγματώνει την Αρετή…
Αλήθεια
τι είναι Αρετή; Τι δίδασκαν εκείνα τα παλιά χρόνια οι Σοφοί στα ελληνόπουλα;
Ότι η Αρετή δεν είναι μια «γενική έννοια». Έτσι την συλλαμβάνει ο επιπόλαιος
νους των αμόρφωτων. Η Αρετή είναι η Δράση της Σοφίας. Άρα η Αρετή είναι όλες οι
αρετές μαζί, η πεμπτουσία. Η Αρετή είναι μία, δεν έχει πληθυντικό. Από το Φως
αυτής της Πηγαίας Αυθόρμητης Γνήσιας Αρετής Φωτίζονται και παίρνουν ουσία όλες
οι άλλες Αρετές, το πλήθος των αρετών. Αυτή η έννοια της αρετής έχει
πληθυντικό. Η Δικαιοσύνη, η Υπέρτατη Αρετή, η Ισότητα, η ισονομία, η ισοδικία,
η ισοπολιτεία, η ίση συμμετοχή στα
αγαθά, κλπ. Προσέξτε! Όλες οι Αρετές πηγάζουν από την βαθιά μεταφυσική έννοια
της ισότητας όλων των πλασμάτων. Προερχόμαστε από Μια Ουσία, άρα είμαστε όλοι
ίσοι. Σε αυτό τον απλό συλλογισμό στήριξαν οι Αρχαίοι Έλληνες την Θεωρία της
Αρετής.
Ήδη,
αγαπητοί φίλοι, φτάσαμε πολύ μακριά! Οι Έλληνες μιλούσαν για την Μια Αιώνια
Φύση που Γεννά τα πάντα, από την Οποία Προερχόμαστε και με την Οποία, όλοι μας,
μα όλοι μας, Μοιραζόμαστε την Ίδια Ουσία. Μιλούσαν για την Γνώση Αυτής της
Αιώνιας Φύσης. Μιλούσαν για την Δράση που πηγάζει από αυτή την Γνώση, την
Αληθινή Αρετή (που γεννά και ουσιώνει όλες τις Αρετές)… Δηλαδή, δηλαδή, δηλαδή…
Προσέξτε το αυτό. Η Ύπαρξη, η Γνώση, η Αρετή, δεν σχετίζονται απλά: Ταυτίζονται
μεταξύ τους στην Βίωση, στην Εμπειρία της Ζωής. Η Ύπαρξη, η Γνώση, η Αρετή,
είναι Τρεις «υπερνοητικές συλλήψεις» (κι όχι απλές νοητικές έννοιες) που
σχετίζονται με το Βίωμα της Ύπαρξης με την Ζωή. Εκφράζουν την Ίδια την Ζωή, την
Αληθινή Ζωή. Δεν είναι τρεις Ταυτόσημες έννοιες, αφού ασφαλώς διαφοροποιούνται στην
λειτουργία τους, αλλά τρεις Ισοδύναμοι Όροι που Εκφράζουν τη Ζωή. Η Μια
Επικαλείται τις άλλες Δύο έννοιες… Έτσι οι προπάπποι των προπάππων των
προπάππων… μας δεν ταύτιζαν απλά, αλλά Βίωναν την Βαθιά Μεταφυσική Ενότητα της
Οντολογίας, της Γνωσιολογίας και της Ενάρετης Δράσης (της Αρετής, του Αγαθού).
Είτε μιλούσες για την Αληθινή Ύπαρξη,
είτε μιλούσες για την Αληθινή Γνώση, είτε μιλούσες για την Ζωντανή Αρετή (το Αγαθόν),
μιλούσες για την Ίδια Πραγματικότητα…
Τώρα
μην πείτε ότι είμαι κακοήθης, αλλά θαρρώ (με το φτωχό μου το μυαλό) ότι από εδώ
εμπνεύστηκαν οι ελληνικής παιδείας πατέρες του χριστιανισμού το «τριαδικό
δόγμα» τους. Και μην πείτε ότι βλαστημώ! Φέρτε μου έναν χριστιανό, από τον πάπα
της Ρώμης μέχρι τον πιο αμόρφωτο ευλαβή, που να Σέβεται (Αληθινά) και να Τιμά
(Αληθινά) τον Μεγάλο Διδάσκαλο Ιησού, όσο εγώ! (κι ας μην είμαι χριστιανός!).
Ψευτοχριστιανοί όλοι τους. Κι αν ερχόταν ο Ιησούς ξανά, θα τους πέταγε ξανά έξω
από το Σπίτι του Πατέρα του…
Ωραία
Εποχή! Τότε! Με όλους αυτούς τους Σοφούς, από τον Μύστη Ορφέα (ναι, ναι, αν δεν
σας το είπαν στα χριστιανικά σχολεία, ήταν υπαρκτό πρόσωπο), τον Θείο Πυθαγόρα,
τους Τρεις Μεγάλους Σοφούς, τον Παρμενίδη, τον Ηράκλειτο και τον Πλάτωνα, και
τόσους άλλους που δεν αναφέρω όχι γιατί δεν ήταν το Ίδιο Μεγάλοι, αλλά κάτι θα
έχετε ακούσει, κι ας τους έχουν αιώνες θαμμένους με την ψεύτικη γνώση τους, την
ψεύτικη ιστορία τους, τα ψεύτικα λόγια τους… Τι να πεις για τους Σοφιστές, τους
Κυνικούς, τους Στωικούς, τους Επικούρειους, τους Σκεπτικιστές, τους
Νεοπλατωνικούς!…
Οι
σύγχρονοι Έλληνες (οι πιο πολλοί, μην είμαστε κι άδικοι) τους αγνοούν όλους
αυτούς τος Σοφούς… Άλλωστε τι γνώριζαν όλοι αυτοί οι ηλίθιοι σοφοί; Ο σύγχρονος
Έλληνας κάθεται μπροστά στην τηλεόραση και τα μαθαίνει όλα! Του λένε την
αλήθεια, η κυβέρνηση, οι δημόσιοι λειτουργοί, οι τραπεζίτες, οι επιχειρηματίες
που κάνουν τις χοντρές δουλειές με το «κοινό» δημόσιο… Κι αν δεν του την πουν
αυτοί, γιατί υπάρχουν και κακοί δημοσιογράφοι (βεβαίως υπάρχουν και οι άλλοι οι
σοβαροί υπερασπιστές της αλήθειας), μπορούν να την βρουν. Στο «ανεξάρτητο»
διαδίκτυο ας πούμε. Εκεί η αλήθεια ρέει ελεύθερη. Προπάντων στις καταγγελτικές
ιστοσελίδες… Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι όλοι είναι στο μαύρο σκοτάδι!
Ακόμα και οι «εχθροί» του συστήματος για το σύστημα δουλεύουν, είναι μέρος του
συστήματος, σαν δικλείδα ασφαλείας (ας εκτονωθούν οι ηλίθιοι, το σύστημα κάνει
τη δουλειά του).
Τελικά
είμαστε όλοι συνένοχοι. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όλοι εμείς οι καλοί
άνθρωποι φτιάξαμε αυτή την ωραία κοινωνία…
Κι
εγώ ο ηλίθιος κάθομαι να γράψω, μεταξύ σοβαρού και αστείου, για την Αρετή! Λες
κι ενδιαφέρεται κανένας!
Βέβαια,
κοιτάξτε, αγαπητοί φίλοι, πόσο ευρηματικό είναι το ανθρώπινο μυαλό. Μπορώ να
βρω χιλιάδες δικαιολογίες. Έχω ηθικό καθήκον, (τι βλακεία). Υπηρετώ την
αλήθεια, (ποια αλήθεια; υπάρχει αλήθεια στο χάος;). Για προσωπικούς λόγους, να «κάνω»
τον συγγραφέα, (λες και δεν φτάνουν εκατομμύρια βιβλία και λόγια, λόγια, λόγια,
που δεν λένε τίποτα). Να μεταχειριστώ τις γνώσεις μου (ποιες γνώσεις;) για να
αποκομίσω κάποιο όφελος…
Στην
πραγματικότητα δεν συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά… Τίποτα που να έχει σχέση με
τον κόσμο, τους ανθρώπους, τη ζωή στη γη… Τελικά δεν έχει σημασία. Απλά Μιλάμε
για την Αρετή. Δεν χρειάζεται να έχουμε λόγο να το κάνουμε. Η Ύπαρξη Απλά
Υπάρχει! Η Ζωή Απλά Εκδηλώνεται! Εμείς Απλά Ζούμε! Απλά Κάνουμε Ό,τι Κάνουμε…
Ευτυχώς που η βουδιστική παιδεία μας (μιλάω για μένα) μας έδωσε το προνόμιο να
«είμαστε ηλίθιοι χωρίς τύψεις»…
