CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
The Mystical Essence of Presence and Perception
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
Going with the Flow (2)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Sunday, 15 March, 2025

Friday, September 12, 2014

Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου



Εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια ο «άνθρωπος» όταν «κοιτούσε» ψηλά  διαισθανόταν ότι υπάρχει κάτι πέρα από αυτά που βλέπει… Όταν ένοιωθε μόνος αποκομμένος μέσα σε ένα εχθρικό κόσμο διαισθανόταν μια άλλη Δύναμη που τα Στηρίζει όλα αυτά… Όταν, στις ώρες του στοχασμού του αναρωτιόταν «τι υπάρχει» κατανοούσε ότι «Υπάρχει Κάτι» πέρα από τα όρια του νου του… Ελάχιστοι, που δεν ξεχώριζαν από τους «τρελούς» τραβούσαν το πέπλο του Μυστηρίου για να βυθιστούν στο Άγνωστο… Κάποιοι «επέστρεφαν», κάποιοι δεν «επέστρεφαν»…
Κι έτσι δημιουργήθηκαν πριν κάποιες χιλιετηρίδες οι γνωστές μας θρησκείες, από την «πραγματική επαφή» με το Απεριόριστο… κι η φλόγα έμενε για λίγο ζωντανή και μετά έσβηνε… κι από το Μήνυμα των Μεγάλων Σοφών δεν έμεναν παρά μερικά λόγια, κάποιες συνήθειες, κάποιες τελετουργικές πράξεις… τίποτα «ζωντανό»…
Και σήμερα, την εποχή της παντογνωσίας, όπου όλοι «γνωρίζουν», (τώρα, το τι «γνωρίζουν» είναι μια θλιβερή ιστορία…), έχουν θρησκευτικούς οργανισμούς, πανεπιστήμια, θρησκειολογικές και θεολογικές σχολές, χιλιάδες βιβλία, εκατομμύρια τόνους πληροφοριακό υλικό, όλοι μιλούν, μιλούν, μιλούν, για την Αλήθεια, για την Πραγματικότητα, για τον Θεό… χωρίς να έχουν βιώσει τίποτα…
Κι αυτό συμβαίνει σε όλες τις θρησκείες, όλα τα χρόνια, σε όλα τα μέρη του κόσμου… Ελάχιστοι, που δεν ξεχωρίζουν από τους «τρελούς» τραβούν το πέπλο του Μυστηρίου για να βυθιστούν στο Άγνωστο… Κάποιοι «επιστρέφουν», κάποιοι δεν «επιστρέφουν»… Κάποιοι Γνωρίζουν πραγματικά την Αλήθεια, Βιώνουν την Πραγματικότητα, Γίνονται Ένα με τον Θεό… αλλά και να μιλήσουν δεν ακούει κανένας, γιατί όλοι «γνωρίζουν»… Το βλέπεις παντού, όλοι είναι «αυθεντίες» κι είναι φρόνιμο να σωπαίνεις γιατί δεν δέχονται και αντιρρήσεις…
.
Επικρατεί πραγματικά μεγάλη αμάθεια, απελπιστική αμάθεια… τόσο απελπιστική που σου εμπνέει σκέψεις κι επιθυμίες να φύγεις για άλλον γαλαξία…
Και για να μην λέτε ότι μιλάω έτσι αόριστα (εκ του ασφαλούς), ας πάρουμε για παράδειγμα το Χριστιανισμό… όλοι σχεδόν έχουμε μεγαλώσει σε χριστιανικό περιβάλλον, οπότε, (υποτίθεται ότι) μας είναι γνωστά πράγματα…
Στον Μωσαϊκό Νόμο υπάρχει μια Μεγάλη Εντολή που αναφέρεται στην «Αγάπη Προς Τον Θεό»…
Ακούστε τώρα, γιατί έχει σημασία… Αναφέρεται σε διάφορα σημεία στο «Δευτερονόμιο»… κι αναφέρονται και κάποιοι Προφήτες σε αυτό…
Και θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της δυνάμεώς σου. (Δευτερονόμιο 6, 5).
Και τώρα, Ισραήλ, τι ζητεί Κύριος ο Θεός σου παρά σου, ειμή να φοβήσαι Κύριον τον Θεόν σου, να περιπατής εις πάσας τας οδούς αυτού και να αγαπάς αυτόν, και να λατρεύης Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου, να φυλάττης τας εντολάς του Κυρίου και τα διατάγματα αυτού, τα οποία εγώ προστάζω εις σε σήμερον διά το καλόν σου. (Δευτερονόμιο 10… 12,13).
Και θέλει περιτέμει Κύριος ο Θεός σου την καρδίαν σου και την καρδίαν του σπέρματός σου, διά να αγαπάς Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου, διά να ζης. (Δευτερονόμιο 30… 6).
Και στο Λευιτικό αναφέρεται η δεύτερη εντολή: Δεν θέλεις εκδικείσθαι ουδέ θέλεις μνησικακεί κατά των υιών του λαού σου· αλλά θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Εγώ είμαι ο Κύριος. (Λευιτικό 19… 18).
Προφανώς, οι «εμπνευσμένοι συντάκτες», όταν μιλούν περί «καρδιάς», «ψυχής», κλπ… αναφέρονται σε κάποια «υπαρξιακά», «ψυχικά», «λειτουργικά», «κέντρα» του ανθρώπου.
Το Δευτερονόμιο αναφέρεται στα «κέντρα», της «καρδιάς», της «ψυχής»… και της «δύναμης».
Το «κέντρο» της «καρδιάς» ο Ιεζεκιήλ το συνδέει με το «πνεύμα», κι έχει σημασία αυτό: Και θέλω δώσει εις αυτούς καρδίαν μίαν και πνεύμα νέον θέλω βάλει εν υμίν· και αποσπάσας την λιθίνην καρδίαν από της σαρκός αυτών θέλω δώσει εις αυτούς καρδίαν σαρκίνην… (Ιεζεκιήλ 11… 19).
Όταν ρώτησαν το Ιησού, για αυτή την Μεγάλη Εντολή, άλλοι Ευαγγελιστές αναφέρουν ότι απάντησε άμεσα κι άλλοι έμμεσα… Αλήθεια γιατί αυτή η διαφορά; πρόκειται για διαφορετικά περιστατικά; ή για διαφορετικά «ακούσματα» του ίδιου γεγονότος;…
Και εις εξ αυτών, νομικός, ηρώτησε πειράζων αυτόν και λέγων·  Διδάσκαλε, ποία εντολή είναι μεγάλη εν τω νόμω; Και ο Ιησούς είπε προς αυτόν· Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου. Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή. Δευτέρα δε ομοία αυτής· Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν. (Ματθαίος 22… 35,36,37, 38, 39).
Και ιδού, νομικός τις εσηκώθη πειράζων αυτόν και λέγων· Διδάσκαλε, τι πράξας θέλω κληρονομήσει ζωήν αιώνιον; Ο δε είπε προς αυτόν· Εν τω νόμω τι είναι γεγραμμένον; πως αναγινώσκεις; Ο δε αποκριθείς είπε· Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της δυνάμεώς σου και εξ όλης της διανοίας σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Είπε δε προς αυτόν· Ορθώς απεκρίθης· τούτο κάμνε και θέλεις ζήσει. (Λουκάς 10… 25,26,27,28).
Στην απάντηση που έδωσε άμεσα ο Ιησούς (κατά τον Ματθαίο) αναφέρει τα δύο «κέντρα» του Δευτερονομίου, την «καρδιά» και την «ψυχή» και ένα που δεν αναφέρεται στο Δευτερονόμιο (προφανώς γιατί είναι όρος της ελληνιστικής εποχής), την «διάνοια».
Στην απάντηση που δίνει ο νομικός, σε ερώτηση του Ιησού, (κατά τον Λουκά), αναφέρονται τέσσερα «κέντρα», «καρδιά», «ψυχή», «δύναμη» (που αναφέρονται στο Δευτερονόμιο) και το «κέντρο» της «διανοίας»… Και κατά τον Λουκά ο Ιησούς συμφώνησε… Αν Ο Ιησούς ήταν Παρών στη συζήτηση (κι η όλη συζήτηση δεν είναι «κατασκευασμένη»), δεν θα μπορούσε να συμφωνήσει, γιατί ο Ιησούς δεν θα μπορούσε να αποκρύψει την Αλήθεια, και προφανώς θα ήθελε να διαφωτίσει τον νομικό και τους παρευρισκομένους…
Η Σωστή Απάντηση είναι: Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου
και εξ όλης της διανοίας σου,
και εξ όλης της ψυχής σου
και εξ όλης της δυνάμεώς σου
 και τον πλησίον σου ως σεαυτόν.
Άραγε δεν Γνώριζε ο Ιησούς την Αλήθεια και την Ορθή Εκφορά των «κέντρων» του ανθρώπου, με την σειρά τους, από πάνω (από το πνευματικό «κέντρο» της «καρδιάς») μέχρι κάτω (το σωματικό «κέντρο» της «δύναμης»); Κι έχει σημασία αυτή η «εκφορά», με αυτή την σειρά… Ή ο Λουκάς (κι ο Ματθαίος επίσης, παράλληλα) κατασκεύασε την «συζήτηση»; Μήπως είναι ο Λουκάς που «αγνοούσε» τη βαθύτερη σημασία των «κέντρων»;
.
Αυτά είναι τα γεγονότα… Ας υποθέσουμε τώρα ότι μαζευόμαστε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, για παράδειγμα, ή στη Θεολογική Σχολή, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης… και ζητάμε να μας εξηγήσουν τι σημαίνουν όλα αυτά, τι σημαίνει Αγάπη (Λατρεία) προς τον Θεό σε συνδυασμό με τα «κέντρα» του ανθρώπου… Τι νομίζετε πως μπορούν να σας πουν; Καταρχήν οι άνθρωποι αγνοούν την πραγματική σημασία του «κέντρου» της «καρδιάς»… Ίσως (λέω ίσως) την πραγματική σημασία να την γνωρίζουν κάποιοι αληθινοί γέροντες στο Άγιο Όρος (έχω ακούσει κάποιους), που ζουν ξέχωρα από τους «υποκριτές»… Πάντως στις Θεολογικές Σχολές έχουν άγνοια…
Το «κέντρο» της «καρδιάς», είναι το ανώτερο κέντρο της ύπαρξης, το πνευματικό «κέντρο», που είναι ανώτερο από το «κέντρο» του νου (της «διανοίας»), δεν έχει σχέση με την φυσική καρδιά που συνδέεται με τον ψυχικό κόσμο, του συναισθηματισμού, των επιθυμιών, κλπ.
Αν ήταν έτσι τότε η χρήση δύο διαφορετικών όρων («καρδιά» και «ψυχή») για την ίδια «λειτουργία», και στο Δευτερονόμιο και στα Ευαγγέλια, θα ήταν χονδροειδές θεολογικό και ανθρωπολογικό λάθος… Συνεπώς «καρδιά» είναι κάτι διαφορετικό, υψηλότερο και από τον ψυχικό συναισθηματικό και επιθυμητικό κόσμο, και από τον νου… Είναι το «Πνευματικό Κέντρο» για το οποίο κάνει λόγο ο Ιεζεκιήλ.
Κι απλούς χριστιανούς αν ρωτήσεις, έχουν (οι περισσότεροι) άγνοια αυτών των πραγμάτων… Ο Χριστιανισμός που έχουν «διδαχθεί» είναι ο χριστιανισμός της πίστης (των δογμάτων), της θεολογικής σκέψης, του επιφανειακού θρησκευτικού συναισθηματισμού, και των εξωτερικών τελετουργιών (που σίγουρα δεν είναι Μυστήρια, με το ουσιαστικό νόημα της λέξης)…
.
Αν σε όλους τους χριστιανούς θέσεις το ερώτημα τι είναι «Καρδιακή Λατρεία του Θεού», αμφιβάλλω αν γνωρίζει κανένας, αν και είναι κάποιοι που μιλούν για αυτό, τελείως διανοητικά (πληροφοριακά)… Ίσως, να γνωρίζουν,  κάποιοι αληθινοί γέροντες στο Άγιο Όρος…
Η «Πνευματική Λατρεία του Θεού», γίνεται «εν πνεύματι και αληθεία», κατά τον Ιωάννη…
«Πνεύμα ο Θεός, και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν». (Ιωάννης δ’… 24),
«Εν πνεύματι και αληθεία», σημαίνει ακριβώς στο «πνευματικό κέντρο της καρδιάς», όπου εισερχόμαστε αφού έχουμε «ξεπεράσει» το «κέντρο» της «διανοίας». Είναι ο «χώρος του καθαρού νου» των νηπτικών… όπου το πνεύμα του ανθρώπου απλώνεται, ενώνεται και γίνεται Ένα με το Πνεύμα του Θεού, κι Ανυψώνεται στο Θεό.
Σε αυτή την «Καρδιακή Λατρεία του Θεού», αναφέρονται σπάνια οι πατέρες με λεπτομέρειες…
Η «πρώτη αναφορά» γίνεται στον Παύλο, στην Προς Κορινθίους Β’.
Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ προ ετών δεκατεσσάρων˙ είτε εν σώματι ουκ οίδα, είτε εκτός του σώματος ουκ οίδα, ο Θεός οίδεν˙ αρπαγέντα τον τοιούτον εως τρίτου ουρανού. Και οίδα τον τοιούτον άνθρωπον˙ είτε εν σώματι είτε εκτός του σώματος, ουκ οίδα, ο Θεός οίδεν, οτι ηρπάγη εις τον παράδεισον και ήκουσεν άρρητα ρήματα, α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι. (Προς Κορινθίους Β’ ιβ’… 2,3,4).
Τι είναι οι Τρεις Ουρανοί, σε τι διαφοροποιείται η πνευματική εμπειρία από ουρανό σε ουρανό; Και πράγματι ο Παύλος, που είχε μαθητεύσει κοντά στον Γαμαλιήλ Α’ (εγγονό του Χιλλέλ) κι είχε ακούσει από εκείνον για την μυστική ιουδαϊκή παράδοση (και την άνοδο στους ουρανούς), είχε αυτές τις εμπειρίες;… και γιατί δεν αναφέρει, τουλάχιστον γραπτά, λεπτομέρειες… ήταν μυστικό;
Αυτός που αναφέρθηκε με λεπτομέρειες στις τρεις πνευματικές εμπειρίες, στους Τρεις Ουρανούς, ήταν ο Μάξιμος, και μετά κι άλλοι… Αυτοί πείθουν για την αλήθεια του βιώματός τους… Όποιος θέλει μπορεί να το ψάξει…
.
Τελικά… τι ακριβώς γνωρίζουμε από τις θρησκείες μέσα στις οποίες ανατραφήκαμε; Τι ακριβώς γνωρίζουν και τι διδάσκουν οι θεολόγοι στα πανεπιστήμια και στα σχολεία της χώρας (κι όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο το χριστιανικό κόσμο); Για ποια «αλήθεια» μιλάνε; Και πως λατρεύουν τον Χριστιανικό Θεό οι ιερείς κι απλοί λαϊκοί χριστιανοί; Γνωρίζουν την Αλήθεια; Λατρεύουν πραγματικά, «εν πνεύματι και αληθεία», τον Θεό; Ή μήπως όλοι αυτοί οι υποκριτές κοροϊδεύουν τον εαυτό τους και τους άλλους; Πάντως τον Θεό, Παρόντα Παντού, δεν Τον κοροϊδεύουν.
Ποιος χριστιανός έχει πραγματικές πνευματικές εμπειρίες; Ίσως κάποιοι αληθινοί γέροντες στο Άγιο Όρος, τους έχω «δει»… Οι άλλοι; Αυτοί που υπηρετούν τον Κύριο σε χειροποίητους ναούς;  Αυτοί που ορκίζονται στο όνομα του Ιησού;… Αυτοί που μιλάνε ακατάπαυστα (μέχρι βαρεμάρας) για τον Ιησού; Έχει φτάσει κανείς στην Θέωση;
Παρόλα αυτά όλοι νομίζουν πως γνωρίζουν, κι όλοι νομίζουν πως έχουν δικαίωμα να μιλάνε… Είναι η εποχή της αμάθειας, του θράσους και της αυθάδειας… και καλό είναι να μην τα βάζεις με αυτούς τους ανθρώπους… το μίσος τους σκοτώνει…
Posted by at
Labels:
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 13. The Self That Is Not Self: A Mystical Reflection on the Path of Tao
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter13. The World
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
(Atma Bodha - By Adi Sankaracharya) / The Luminous Infinite: Explorations in Non-Dual Awareness (Verses 61-65)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / The Flame of Silence: A Mystical Journey into Contemplation
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection
The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection 
  
In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn. 
This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation. 
Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving. 
 
The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole 
The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence. 
 
The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced. 
Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers. 
The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within. 
 
Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding. 
In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation. 
The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self. 
 
A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other. 
And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom. 
For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul. 
… 
Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός 
  
Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά  μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη. 
Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης. 
Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας. 
 
Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου. 
Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης. 
 
Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ. 
Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας. 
Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας. 
 
Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης. 
Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό. 
Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού. 
 
Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο. 
Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία. 
Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας. 
 
 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~