Esoterism Academy: Living Our Nature: The Path of Wisdom

Friday, September 19, 2025

Living Our Nature: The Path of Wisdom

In the silent spaces between breaths, in the pause between thoughts, there exists a profound truth that has echoed through the corridors of mystic traditions across millennia: we are already complete. The wise one, dwelling in the fullness of their nature, has ceased the endless becoming and embraced the eternal being. Meanwhile, the fool continues their frantic search outward, forever chasing shadows on the cave wall, mistaking them for the light of the sun.

The Paradox of Seeking

There is a beautiful paradox at the heart of spiritual awakening—what we seek most desperately is what we already are. Like fish searching for water while swimming in the ocean, we look everywhere except within. The search itself becomes the very obstacle to finding.

The ancient sages of various traditions have pointed to this truth: The Taoist masters spoke of wu-wei, effortless action in alignment with our true nature. Buddha taught that suffering arises from desire and attachment to becoming something other than what we are. The Advaita Vedanta traditions point to the recognition of our true self that was never lost, merely forgotten.

When we pursue spiritual growth as an achievement—another peak to climb, another medal to win—we perpetuate the very fragmentation we seek to heal. The wise person understands that fulfillment is not found at the end of a journey but in the recognition that there is nowhere to go and nothing to become.

The Nature of the Wise

The wise one lives as a clear mountain stream, flowing with the contours of the earth, neither resisting the path nor striving to reach the ocean. There is no separation between the stream and its destination; they are one continuous reality expressing itself moment by moment.

In this state of natural being, all action arises spontaneously from the center. The wise person does not deliberate between right and wrong but responds with the integrity of their wholeness. Their morality is not imposed from without but blossoms from within, like the natural unfurling of a flower toward the light.

The sage has transcended the dualities that torment the seeker: success and failure, praise and blame, gain and loss. Living beyond these opposites, they find peace not in resolution but in transcendence. They embody the paradoxical wisdom that comes from embracing both sides of every polarity and discovering the unity that contains them both.

The Illusion of Becoming

The fool, by contrast, is trapped in perpetual becoming. They believe fulfillment lies in the next achievement, the next relationship, the next spiritual experience. They are like someone who has fallen asleep on a treasure chest, dreaming of poverty. Even as they sit upon the very wealth they seek, they wander the world in search of riches.

This is the nature of ignorance—not simply a lack of knowledge but a fundamental misunderstanding of reality. The fool misidentifies with the temporary, the changing, the superficial aspects of existence. They mistake the clothes for the wearer, the vessel for the content, the wave for the ocean.

In their confusion, they move away from their nature rather than into it. Each step of their journey takes them further from home while they believe they are approaching it. They exhaust themselves climbing mountains that exist only in their minds, forever postponing the recognition that what they seek has never been absent.

The Return to Center

The mystical journey is not a linear path from ignorance to wisdom but a spiral that leads us back to our beginning with new eyes to see it. It is not about adding something to ourselves but about removing the veils that obscure what was always there.

In the Zen tradition, this is captured in the saying: "Before enlightenment, chop wood, carry water. After enlightenment, chop wood, carry water." The difference lies not in what we do but in how we do it—from what state of consciousness our actions emerge.

The invitation of mystical wisdom is to cease the outward search and turn our attention inward, not to find something new but to recognize what is eternally present. It is to awaken from the dream of separation and realize our fundamental unity with all that is.

The Dance of Form and Emptiness

In recognizing our nature, we discover a profound paradox: we are both form and emptiness, being and becoming, the absolute and the relative. The sage lives simultaneously in both dimensions, fully engaged in the world of form while rooted in the formless.

This is not a static state but a dynamic dance. The wise person does not renounce action but allows action to arise naturally from their center. They do not reject the world but embrace it with new understanding. They participate fully in life while remaining unattached to its outcomes.

In this state of awakened engagement, every moment becomes an expression of the infinite. The ordinary becomes sacred, the mundane reveals the miraculous, and the simplest actions carry the fragrance of eternity.

Beyond Words and Concepts

The truth of our nature lies beyond the reach of words and concepts. Language can only point toward it, like a finger indicating the moon. The wise understand that mystical teachings are not meant to be grasped intellectually but to be experienced directly.

This is why the greatest sages often speak in paradox and poetry, in koans and parables. They know that the truth cannot be captured in a formula or reduced to a system of belief. It must be lived, breathed, embodied.

The invitation is to move beyond the map of spiritual teachings to the territory they describe, to taste the water rather than analyze its chemical composition, to become the teaching rather than merely understanding it.

The Ever-Present Origin

In our deepest nature, we are not separate from the source of all being. We are not fragments seeking wholeness but expressions of wholeness experiencing itself in particular form. Like waves arising from and returning to the ocean, we are temporary manifestations of the eternal.

The sage recognizes this unity and lives from it. They have dropped the illusion of separate selfhood and discovered their identity with the ground of being. In this recognition, there is no more becoming, no more striving, no more seeking.

This is not the end of the journey but its true beginning—not a conclusion but an opening into infinite possibility. From this place of fulfilled emptiness, life unfolds with effortless grace, each moment perfect and complete in itself.

The Path Without Distance

The distance between where we are and who we truly are is not measured in miles or years but in the thickness of a thought. The journey from ignorance to wisdom is not a physical pilgrimage but a shift in perception, a clearing of vision.

In the words of the Sufi mystic Rumi: "You wander from room to room hunting for the diamond necklace that is already around your neck." The jewel we seek has never been lost. The self we try to become is already who we are.

The invitation of mystical wisdom is to cease the search, to be still and know. In that stillness, the illusion of separation dissolves, and we recognize our nature as the very fullness we have been seeking. The wise one lives from this recognition, while the fool continues to chase mirages in the desert of becoming.

In the end, wisdom is not something we attain but something we remember. It is the recovery of our original nature, the recognition of what has always been true. And in that recognition, every destination is fulfilled, every completion surpassed, for we discover that we have never left home at all.

…

Ζώντας τη Φύση μας: Ο Δρόμος της Σοφίας

Στους σιωπηλούς χώρους ανάμεσα στις αναπνοές, στην παύση ανάμεσα στις σκέψεις, υπάρχει μία βαθιά αλήθεια που αντηχεί μέσα από τους διαδρόμους των μυστηριακών παραδόσεων διαμέσου των αιώνων: είμαστε ήδη ολοκληρωμένοι. Ο σοφός, που κατοικεί στην πληρότητα της φύσης του, έχει σταματήσει την ατελείωτη πορεία του και έχει αγκαλιάσει την αιώνια ύπαρξη. Εν τω μεταξύ, ο ανόητος συνεχίζει την πανικόβλητη αναζήτησή του προς τα έξω, κυνηγώντας σκιές στον τοίχο του σπηλαίου, παρανοώντας ότι είναι το φως του ήλιου.

Η Παράδοξο της Αναζήτησης

Υπάρχει ένα όμορφο παράδοξο στην καρδιά της πνευματικής αφύπνισης—αυτό που αναζητούμε με μεγαλύτερη απελπισία είναι αυτό που ήδη είμαστε. Όπως τα ψάρια που ψάχνουν για νερό ενώ κολυμπούν στον ωκεανό, κοιτάμε παντού εκτός από μέσα μας. Η ίδια η αναζήτηση γίνεται το εμπόδιο για να βρούμε.

Οι αρχαίοι σοφοί διαφόρων παραδόσεων έχουν υποδείξει αυτή την αλήθεια: Οι Δάσκαλοι του Ταοισμού μίλησαν για το ου-γουέι, τη χωρίς κόπο δράση σε συμφωνία με τη αληθινή μας φύση. Ο Βούδας δίδαξε ότι η δυστυχία προέρχεται από την επιθυμία και την προσκόλληση στο να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε. Οι παραδόσεις του Αντβάιτα Βεδάντα δείχνουν την αναγνώριση του αληθινού εαυτού μας που ποτέ δεν χάθηκε, απλώς ξεχάστηκε.

Όταν επιδιώκουμε την πνευματική ανάπτυξη ως επίτευγμα—ένα ακόμα βουνό να ανέβουμε, ένα ακόμα μετάλλιο να κερδίσουμε—αναπαράγουμε την ίδια κατακερματισμένη κατάσταση που προσπαθούμε να θεραπεύσουμε. Ο σοφός άνθρωπος καταλαβαίνει ότι η εκπλήρωση δεν βρίσκεται στο τέλος ενός ταξιδιού αλλά στην αναγνώριση ότι δεν υπάρχει πουθενά να πάμε και τίποτα να γίνουμε.

Η Φύση του Σοφού

Ο σοφός ζει ως ένα καθαρό ρυάκι βουνού, ρέοντας με τις γραμμές της γης, χωρίς να αντιστέκεται στον δρόμο του ούτε να προσπαθεί να φτάσει στον ωκεανό. Δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο ρυάκι και τον προορισμό του· είναι μία συνεχής πραγματικότητα που εκφράζεται στιγμή με στιγμή.

Σε αυτή την κατάσταση φυσικής ύπαρξης, κάθε δράση αναδύεται αυθόρμητα από το κέντρο. Ο σοφός άνθρωπος δεν σκέφτεται μεταξύ του σωστού και του λάθους, αλλά αντιδρά με την ακεραιότητα της ολότητάς του. Η ηθική του δεν επιβάλλεται από το εξωτερικό αλλά ανθίζει από το εσωτερικό, σαν το φυσικό άνοιγμα ενός λουλουδιού προς το φως.

Ο σοφός έχει υπερβεί τις αντιφάσεις που βασανίζουν τον αναζητητή: επιτυχία και αποτυχία, έπαινος και κατηγορία, κέρδος και απώλεια. Ζώντας πέρα από αυτές τις αντιφάσεις, βρίσκει την ειρήνη όχι στην επίλυση αλλά στη μετάβαση. Ενσαρκώνει τη παράδοξη σοφία που προέρχεται από την αγκαλιά των δύο πλευρών κάθε αντίθεσης και ανακαλύπτει την ενότητα που τις περιέχει και τις δύο.

Η Αυταπάτη του Γίγνεσθαι

Ο ανόητος, σε αντίθεση, είναι παγιδευμένος σε συνεχιζόμενο γίγνεσθαι. Πιστεύει ότι η εκπλήρωση βρίσκεται στο επόμενο επίτευγμα, στην επόμενη σχέση, στην επόμενη πνευματική εμπειρία. Είναι σαν κάποιον που έχει πέσει να κοιμηθεί πάνω σε μία θησαυροθήκη, ονειρευόμενος τη φτώχεια. Ακόμα και όταν κάθεται πάνω στο ίδιο το πλούτο που αναζητά, περιπλανιέται στον κόσμο αναζητώντας πλούτη.

Αυτή είναι η φύση της άγνοιας—όχι απλώς μια έλλειψη γνώσης, αλλά μια θεμελιώδης παρανόηση της πραγματικότητας. Ο ανόητος αναγνωρίζει τον εαυτό του με τα προσωρινά, τα μεταβαλλόμενα, τα επιφανειακά στοιχεία της ύπαρξης. Μπερδεύει τα ρούχα με τον φορέα τους, το σκεύος με το περιεχόμενο, το κύμα με τον ωκεανό.

Στην σύγχυσή του, απομακρύνεται από τη φύση του αντί να προχωράει προς αυτήν. Κάθε βήμα του ταξιδιού του τον απομακρύνει από το σπίτι του ενώ πιστεύει ότι πλησιάζει σε αυτό. Εξαντλεί τον εαυτό του ανεβαίνοντας βουνά που υπάρχουν μόνο στο μυαλό του, αναβάλλοντας για πάντα την αναγνώριση ότι αυτό που αναζητά δεν έχει ποτέ λείψει.

Η Επιστροφή στο Κέντρο

Το μυστικιστικό ταξίδι δεν είναι μια γραμμική πορεία από την άγνοια προς τη σοφία, αλλά μια σπειροειδής πορεία που μας επιστρέφει στην αρχή με καινούργια μάτια για να τη δούμε. Δεν πρόκειται για το να προσθέσουμε κάτι στον εαυτό μας, αλλά για το να αφαιρέσουμε τα πέπλα που κρύβουν αυτό που ήταν πάντα εκεί.

Στην παραδοχή του Ζεν, αυτό καταγράφεται με την έκφραση: "Πριν από την αφύπνιση, κόψε ξύλα, βάλε νερό. Μετά την αφύπνιση, κόψε ξύλα, βάλε νερό." Η διαφορά δεν βρίσκεται στο τι κάνουμε αλλά στο πώς το κάνουμε—από ποια κατάσταση συνείδησης προκύπτουν οι πράξεις μας.

Η πρόσκληση της μυστικιστικής σοφίας είναι να σταματήσουμε την εξωτερική αναζήτηση και να στραφούμε προς τα μέσα, όχι για να βρούμε κάτι νέο, αλλά για να αναγνωρίσουμε αυτό που είναι αιώνια παρόν. Είναι να ξυπνήσουμε από το όνειρο του διαχωρισμού και να συνειδητοποιήσουμε την θεμελιώδη ενότητά μας με όλα όσα είναι.

Ο Χορός της Μορφής και του Κενού

Στο να αναγνωρίσουμε τη φύση μας, ανακαλύπτουμε έναν βαθύ παραδοξισμό: είμαστε ταυτόχρονα μορφή και κενό, ύπαρξη και γίγνεσθαι, το απόλυτο και το σχετικό. Ο σοφός ζει ταυτόχρονα σε αυτές τις δύο διαστάσεις, πλήρως εμπλεκόμενος στον κόσμο της μορφής ενώ είναι ριζωμένος στο άμορφο.

Αυτό δεν είναι μια στατική κατάσταση, αλλά ένας δυναμικός χορός. Ο σοφός δεν αρνείται τη δράση, αλλά επιτρέπει στη δράση να αναδύεται φυσικά από το κέντρο του. Δεν απορρίπτει τον κόσμο, αλλά τον αγκαλιάζει με νέα κατανόηση. Συμμετέχει πλήρως στη ζωή ενώ παραμένει αποσυνδεδεμένος από τα αποτελέσματά της.

Σε αυτή την κατάσταση αφυπνισμένης συμμετοχής, κάθε στιγμή γίνεται μια έκφραση του απείρου. Το συνηθισμένο γίνεται ιερό, το καθημερινό αποκαλύπτει το θαυμαστό και οι πιο απλές πράξεις φέρουν την ευωδία της αιωνιότητας.

Πέρα από Λόγια και Έννοιες

Η αλήθεια της φύσης μας βρίσκεται πέρα από το φθαρτό πεδίο των λόγων και των εννοιών. Η γλώσσα μπορεί να τη δείξει μόνο, σαν το δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι. Ο σοφός καταλαβαίνει ότι οι μυστικιστικές διδασκαλίες δεν είναι για να κατανοηθούν διανοητικά, αλλά για να βιωθούν άμεσα.

Γι' αυτό και οι μεγαλύτεροι σοφοί συχνά μιλούν σε παραδοξότητες και ποίηση, σε κοάν και παραβολές. Γνωρίζουν ότι η αλήθεια δεν μπορεί να συλληφθεί σε έναν τύπο ή να περιοριστεί σε ένα σύστημα πίστης. Πρέπει να βιωθεί, να αναπνεύσει, να ενσαρκωθεί.

Η πρόσκληση είναι να περάσουμε πέρα από τον χάρτη των πνευματικών διδασκαλιών προς την περιοχή που περιγράφουν, να γευτούμε το νερό αντί να αναλύσουμε τη χημική του σύνθεση, να γίνουμε η διδασκαλία αντί να την κατανοήσουμε μόνο.

Η Παρούσα Πηγή

Στη βαθύτερη φύση μας, δεν είμαστε ξεχωριστά από την πηγή όλης της ύπαρξης. Δεν είμαστε θραύσματα που αναζητούν την ολότητα, αλλά εκφράσεις της ολότητας που βιώνουν τον εαυτό τους σε συγκεκριμένη μορφή. Όπως τα κύματα που αναδύονται από και επιστρέφουν στον ωκεανό, είμαστε προσωρινές εκδηλώσεις του αιώνιου.

Ο σοφός αναγνωρίζει αυτή την ενότητα και ζει από αυτήν. Έχει αφήσει την ψευδαίσθηση του ξεχωριστού εαυτού και έχει ανακαλύψει την ταυτότητά του με το θεμέλιο της ύπαρξης. Στην αναγνώριση αυτή, δεν υπάρχει πια γίγνεσθαι, δεν υπάρχει αγώνας, δεν υπάρχει αναζήτηση.

Αυτό δεν είναι το τέλος του ταξιδιού, αλλά η αληθινή του αρχή — όχι ένα συμπέρασμα αλλά μια ανοιχτή πόρτα προς άπειρες δυνατότητες. Από αυτό το μέρος της πληρότητας του κενού, η ζωή αναπτύσσεται με αβίαστη χάρη, κάθε στιγμή τέλεια και ολοκληρωμένη από μόνη της.

Ο Δρόμος Χωρίς Απόσταση

Η απόσταση μεταξύ του που είμαστε και του ποιοι πραγματικά είμαστε δεν μετριέται σε μίλια ή χρόνια, αλλά στο πάχος μιας σκέψης. Το ταξίδι από την άγνοια στη σοφία δεν είναι ένα φυσικό προσκύνημα, αλλά μια αλλαγή στην αντίληψη, μια αποσαφήνιση της όρασης.

Στα λόγια του Σούφι μυστικού Ρουμί: «Περιπλανιέσαι από δωμάτιο σε δωμάτιο κυνηγώντας το διαμαντένιο κολιέ που είναι ήδη γύρω από τον λαιμό σου.» Το κόσμημα που αναζητάμε δεν έχει ποτέ χαθεί. Ο εαυτός που προσπαθούμε να γίνουμε είναι ήδη αυτός που είμαστε.

Η πρόσκληση της μυστικιστικής σοφίας είναι να σταματήσουμε την αναζήτηση, να παραμείνουμε ακίνητοι και να γνωρίσουμε. Σε αυτή την ακινησία, η ψευδαίσθηση του ξεχωριστού εξαφανίζεται, και αναγνωρίζουμε τη φύση μας ως την ίδια την πληρότητα που πάντα αναζητούσαμε. Ο σοφός ζει από αυτή την αναγνώριση, ενώ ο ανόητος συνεχίζει να κυνηγάει τα φαντάσματα στην έρημο του γίγνεσθαι.

Τελικά, η σοφία δεν είναι κάτι που αποκτάμε, αλλά κάτι που θυμόμαστε. Είναι η ανάκτηση της αρχικής μας φύσης, η αναγνώριση αυτού που ήταν πάντα αληθινό. Και σε αυτή την αναγνώριση, κάθε προορισμός εκπληρώνεται, κάθε ολοκλήρωση ξεπερνιέται, γιατί ανακαλύπτουμε ότι δεν έχουμε ποτέ φύγει από το σπίτι.

Monday, 29 September, 2025

Chapter 16. Pleasure

The Sacred Path Beyond Attachment: A Journey into the Ineffable

In the vast cathedral of existence, where silence speaks louder than words and emptiness overflows with infinite presence, there walks a seeker whose footsteps echo not upon the earth but within the chambers of eternity. This pilgrim of the inner realm has discovered what the ancient sages whispered in the Dhammapada—that the path to liberation winds not through the accumulation of pleasures, but through the sacred act of release, the mystical dissolution of all that binds the soul to the wheel of suffering.

The Great Turning Away

Like a lotus that blooms in muddy waters yet remains untouched by its surroundings, the awakening soul begins to turn away from the intoxicating nectar of worldly vanity. Where once the seeker pursued the ephemeral butterflies of pleasure, chasing shadows that dance upon the walls of Maya's cave, now emerges a different hunger—a divine yearning that pulls the consciousness inward toward the luminous source of all being.

This turning away is not born of bitterness or rejection, but of a profound recognition that dawns like sunrise over still waters. The soul perceives, with crystalline clarity, that to give oneself to vanity is to scatter one's essence like seeds upon barren ground, while meditation—that sacred communion with the infinite—gathers all fragmented rays of consciousness into a single, blazing point of divine light.

In the depths of contemplative silence, the seeker discovers that what they had mistaken for life's real aim was merely a mirage shimmering in the desert of unconscious existence. The true purpose reveals itself not as acquisition but as surrender, not as grasping but as opening, not as becoming but as simply being—pure, unlimited, eternal being that flows like an underground river beneath all surface turbulence.

The Desert of Detachment

The path leads the pilgrim into what mystics have called the desert of the soul—a vast, boundless expanse where the familiar landmarks of attachment dissolve into the infinite horizon. Here, in this sacred wasteland, the seeker learns the most paradoxical truth: that to look neither for the pleasant nor the unpleasant is to discover a peace that surpasses all understanding.

Like a master weaver who must first unravel the tangled threads before creating a new tapestry, the soul begins the delicate work of disentanglement. Each thread of desire, each knot of aversion, must be examined with the gentle attention of a gardener tending to rare orchids. The pleasant experiences that once bloomed in the garden of memory are recognized as thorns that pierce the heart when absent; the unpleasant memories that cast shadows across the mind's landscape are seen as storms that lose their power when no longer resisted.

In this process of sacred unweaving, the seeker encounters a profound mystery: that pain arises not from the absence of the pleasant nor the presence of the unpleasant, but from the very act of seeking and avoiding. Like a bird that injures itself against the bars of a cage it has built with its own attachments, the soul discovers that liberation comes not from finding the perfect perch, but from realizing it was always free to fly.

The Emptying of Love's Vessel

Perhaps nowhere does this journey become more poignant than in the realm of human affection—that tender territory where the heart learns its most difficult lessons. The mystic path reveals an unsettling truth that challenges every romantic notion: that even love, in its possessive form, becomes a golden chain that binds the soul to the wheel of suffering.

This teaching unfolds like a night-blooming cereus, revealing its meaning only to those who wait in patient darkness. The seeker begins to understand that what they called love was often a beautiful form of imprisonment—a gilded cage constructed from need, fear, and the desperate clinging to another's presence. True love, the sages whisper, is like space itself: infinite, embracing all, yet attached to nothing.

The soul learns to distinguish between love that grasps and love that liberates, between affection that binds and compassion that sets free. Like water that takes the shape of any vessel yet remains essentially formless, divine love flows through all relationships without becoming trapped in the narrow channels of personal attachment. This is the love of the mystic—vast as the sky, gentle as morning dew, present everywhere yet belonging nowhere.

When the seeker releases the beloved from the prison of possession, a miracle occurs. Love expands beyond the boundaries of the personal, flowering into universal compassion. The grief that once arose from loss transforms into gratitude for having been a temporary vessel for this cosmic force. Fear, which fed on the possibility of separation, dissolves like morning mist before the sun of understanding.

The Alchemy of Desire

Deep within this desert of detachment, the pilgrim encounters the various faces of desire—those primal forces that have driven humanity since the dawn of consciousness. Lust reveals itself as a fire that promises warmth but burns the hand that feeds it. Greed shows its true nature as a bottomless well that no amount of water can fill. Each passion, each craving, each desperate reaching for satisfaction outside oneself is seen with the clear vision of one who has stepped back from the theater of human drama.

Yet this seeing is not harsh judgment but gentle recognition, like a parent watching a child chase soap bubbles in a garden. The seeker understands that these desires are not enemies to be conquered but energies to be transformed through the sacred alchemy of awareness. What was once the lead of compulsion becomes, through the philosopher's stone of consciousness, the gold of freedom.

The mystic discovers that freedom from desire does not mean the absence of feeling, but rather the presence of something far greater—a love so complete, a joy so full, that it needs nothing external to sustain itself. This is the paradox that only the heart can understand: in releasing all, one gains everything; in needing nothing, one possesses the universe.

The Garden of Virtues

As the soul continues its inward journey, it begins to embody what the ancients called the garden of virtues—not as moral accomplishments to be displayed like trophies, but as natural expressions of a consciousness that has remembered its true nature. Virtue and intelligence bloom not through effort but through the removal of obstacles, like a sculptor who reveals the statue by chipping away excess marble.

The seeker who speaks truth does so not from righteousness but from the impossibility of deception when one has seen through the illusion of separateness. Justice flows naturally from a heart that recognizes all beings as facets of the same divine jewel. The business that becomes truly one's own is not the accumulation of possessions or achievements, but the sacred work of polishing the mirror of consciousness until it reflects only pure light.

Such a soul becomes dear to the world not through seeking approval but through embodying a peace that others instinctively recognize as their own deepest nature. Like a clear mountain spring that refreshes all who drink from it, this presence offers something that cannot be named but is universally sought—a taste of the eternal, a glimpse of home.

The Upward Stream

In the most profound depths of this mystical transformation, something extraordinary occurs. The seeker becomes what the ancient texts call "urdhvamsrotas"—one who is carried upward by the stream of existence itself. Where once the soul swam against the current, struggling to reach some imagined shore, now it surrenders to a flow that was always carrying it toward its ultimate destination.

This surrender is not passive but vibrantly alive, like a leaf dancing on the wind or a flame reaching toward heaven. The mind, once bewildered by the complexities of love and attachment, settles into a crystalline clarity that reflects the ineffable without distortion. Thoughts arise and pass like clouds in an infinite sky, no longer creating weather systems of emotion but simply expressions of the cosmos knowing itself through this particular window of awareness.

The desire for Nirvana—that ineffable state beyond all description—springs up naturally, like a flower opening to the sun. But here lies another paradox: the more intensely this desire burns, the more completely the desirer disappears. In seeking the Absolute, the seeker discovers that the Absolute was never absent, never distant, never other than their own deepest being.

The Return to the World

The mystic's journey, though it leads through the desert of detachment and up the mountain of transcendence, ultimately completes its circle by returning to the world of form and relationship. But this return is not a falling back into old patterns; it is the return of one who has died to illusion and been reborn in truth.

Like a traveler returning from distant lands with gifts for kinsmen, the awakened soul brings back treasures that cannot be seen but can be felt—the fragrance of inner peace, the warmth of unconditional love, the light of understanding that illuminates without blinding. The good works that such a being has done follow them not as achievements to be claimed but as natural expressions of a heart that has found its way home.

Friends and lovers who greet this returning pilgrim sense something different, something that speaks to their own deepest longing. In the presence of one who has touched the ineffable, others taste the possibility of their own freedom. The very air seems different around such a being—lighter, more spacious, charged with the potential for awakening.

The Eternal Homecoming

In the end, the mystical path reveals itself not as a journey to some distant destination but as an eternal homecoming—a return to what was never lost, a discovery of what was never hidden, a finding of what was never absent. The seeker realizes that all seeking was itself the very thing that created the illusion of separation from the sought.

This realization dawns gently, like morning light slowly illuminating a landscape that was always there but couldn't be seen in the darkness. The peace that was sought through countless paths is revealed to be the very ground of being itself. The love that was pursued through myriad relationships is discovered to be one's own essential nature. The truth that was studied in countless teachings is recognized as the immediate awareness in which all experience arises.

The pilgrim who began this journey as a seeker of enlightenment completes it as enlightenment itself—not as a personal achievement but as the universe awakening to its own infinite nature through the temporary form of an individual consciousness. In this awakening, all boundaries dissolve, all questions find their answer, and all seeking comes to its natural rest.

And so the circle completes itself, not as an ending but as an endless beginning—for in the realm of the mystic, every moment is both a departure and a return, every breath both a dying and a birth, every heartbeat both a reaching toward and a resting in the ineffable mystery that we have always been, are now, and shall eternally remain.

…

Ο Ιερός Δρόμος Πέρα από την Προσκόλληση: Ένα Ταξίδι στο Ακατάληπτο

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ύπαρξης, όπου η σιωπή μιλάει πιο δυνατά από τις λέξεις και το κενό ξεχειλίζει από άπειρη παρουσία, βαδίζει ένας αναζητητής του οποίου τα βήματα αντηχούν όχι πάνω στη γη αλλά μέσα στους θαλάμους της αιωνιότητας. Αυτός ο προσκυνητής του εσωτερικού βασιλείου έχει ανακαλύψει αυτό που οι αρχαίοι σοφοί ψιθύριζαν στο Dhammapada—ότι ο δρόμος προς την απελευθέρωση δεν περνάει μέσα από τη συσσώρευση απολαύσεων, αλλά μέσα από την ιερή πράξη της απελευθέρωσης, τη μυστικιστική διάλυση όλων όσων δένουν την ψυχή στον τροχό του πόνου.

Η Μεγάλη Στροφή Μακριά

Όπως ένας λωτός που ανθίζει σε λασπωμένα νερά αλλά παραμένει ανέγγιχτος από το περιβάλλον του, η αφυπνιζόμενη ψυχή αρχίζει να στρέφεται μακριά από το μεθυστικό νέκταρ της κοσμικής ματαιοδοξίας. Εκεί όπου κάποτε ο αναζητητής κυνηγούσε τις εφήμερες πεταλούδες της απόλαυσης, κυνηγώντας σκιές που χορεύουν στους τοίχους της σπηλιάς της Μάγιας, τώρα αναδύεται μια διαφορετική πείνα—μια θεϊκή λαχτάρα που τραβάει τη συνείδηση προς τα μέσα, προς την φωτεινή πηγή όλης της ύπαρξης.

Αυτή η στροφή μακριά δεν γεννιέται από πικρία ή απόρριψη, αλλά από μια βαθιά αναγνώριση που ξημερώνει σαν ανατολή πάνω από ήσυχα νερά. Η ψυχή αντιλαμβάνεται, με κρυστάλλινη διαύγεια, ότι το να δίνεις τον εαυτό σου στη ματαιοδοξία είναι σαν να σκορπίζεις την ουσία σου όπως σπόρους σε άγονη γη, ενώ ο διαλογισμός—αυτή η ιερή κοινωνία με το άπειρο—συγκεντρώνει όλες τις διασκορπισμένες ακτίνες της συνείδησης σε ένα μόνο, φλεγόμενο σημείο θεϊκού φωτός.

Στα βάθη της στοχαστικής σιωπής, ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι αυτό που είχε λάθος θεωρήσει ως πραγματικό σκοπό της ζωής ήταν απλώς μια ανταύγεια που τρεμοπαίζει στην έρημο της ασυνείδητης ύπαρξης. Ο αληθινός σκοπός αποκαλύπτεται όχι ως απόκτηση αλλά ως παράδοση, όχι ως αρπαγή αλλά ως άνοιγμα, όχι ως γίνομαι αλλά ως απλώς είμαι—καθαρή, απεριόριστη, αιώνια ύπαρξη που ρέει σαν υπόγειο ποτάμι κάτω από όλη την επιφανειακή αναταραχή.

Η Έρημος της Αποσύνδεσης

Ο δρόμος οδηγεί τον προσκυνητή σε αυτό που οι μυστικιστές έχουν ονομάσει την έρημο της ψυχής—μια απέραντη, απεριόριστη έκταση όπου τα οικεία σημεία αναφοράς της προσκόλλησης διαλύονται στον άπειρο ορίζοντα. Εδώ, σε αυτή την ιερή ερημιά, ο αναζητητής μαθαίνει την πιο παράδοξη αλήθεια: ότι το να μην ψάχνεις ούτε το ευχάριστο ούτε το δυσάρεστο είναι να ανακαλύπτεις μια ειρήνη που υπερβαίνει κάθε κατανόηση.

Όπως ένας μάστορας υφαντής που πρέπει πρώτα να ξετυλίξει τα μπερδεμένα νήματα πριν δημιουργήσει ένα νέο υφαντό, η ψυχή αρχίζει το λεπτό έργο της αποσύνδεσης. Κάθε νήμα επιθυμίας, κάθε κόμπος αποστροφής, πρέπει να εξεταστεί με την απαλή προσοχή ενός κηπουρού που φροντίζει σπάνιες ορχιδέες. Οι ευχάριστες εμπειρίες που κάποτε άνθιζαν στον κήπο της μνήμης αναγνωρίζονται ως αγκάθια που τρυπούν την καρδιά όταν απουσιάζουν· οι δυσάρεστες μνήμες που ρίχνουν σκιές στο τοπίο του νου φαίνονται ως καταιγίδες που χάνουν τη δύναμή τους όταν δεν αντιστέκονται πια.

Σε αυτή τη διαδικασία της ιερής απούφανσης, ο αναζητητής συναντά ένα βαθύ μυστήριο: ότι ο πόνος προκύπτει όχι από την απουσία του ευχάριστου ούτε από την παρουσία του δυσάρεστου, αλλά από την ίδια την πράξη του ψαξίματος και της αποφυγής. Όπως ένα πουλί που τραυματίζεται στα κάγκελα ενός κλουβιού που έχει χτίσει με τις δικές του προσκολλήσεις, η ψυχή ανακαλύπτει ότι η απελευθέρωση έρχεται όχι από την εύρεση της τέλειας κούρνιας, αλλά από την συνειδητοποίηση ότι ήταν πάντα ελεύθερη να πετάξει.

Το Άδειασμα του Δοχείου της Αγάπης

Ίσως πουθενά αυτό το ταξίδι δεν γίνεται πιο συγκινητικό από ό,τι στο βασίλειο της ανθρώπινης στοργής—εκείνη η τρυφερή περιοχή όπου η καρδιά μαθαίνει τα πιο δύσκολα μαθήματά της. Ο μυστικιστικός δρόμος αποκαλύπτει μια ανησυχητική αλήθεια που προκαλεί κάθε ρομαντική έννοια: ότι ακόμα και η αγάπη, στην κτητική της μορφή, γίνεται μια χρυσή αλυσίδα που δένει την ψυχή στον τροχό του πόνου.

Αυτή η διδασκαλία ξεδιπλώνεται σαν ένα νυχτερινό cereus που ανθίζει, αποκαλύπτοντας το νόημά του μόνο σε όσους περιμένουν υπομονετικά στο σκοτάδι. Ο αναζητητής αρχίζει να καταλαβαίνει ότι αυτό που αποκαλούσε αγάπη ήταν συχνά μια όμορφη μορφή φυλάκισης—ένα χρυσωμένο κλουβί κατασκευασμένο από ανάγκη, φόβο και την απελπισμένη προσκόλληση στην παρουσία ενός άλλου. Η αληθινή αγάπη, ψιθυρίζουν οι σοφοί, είναι σαν τον ίδιο τον χώρο: άπειρη, αγκαλιάζοντας τα πάντα, αλλά προσκολλημένη σε τίποτα.

Η ψυχή μαθαίνει να διακρίνει μεταξύ αγάπης που αρπάζει και αγάπης που απελευθερώνει, μεταξύ στοργής που δένει και συμπόνιας που ελευθερώνει. Όπως το νερό που παίρνει το σχήμα οποιουδήποτε δοχείου αλλά παραμένει ουσιαστικά άμορφο, η θεϊκή αγάπη ρέει μέσα από όλες τις σχέσεις χωρίς να παγιδεύεται στα στενά κανάλια της προσωπικής προσκόλλησης. Αυτή είναι η αγάπη του μυστικιστή—απέραντη σαν τον ουρανό, απαλή σαν πρωινή δροσιά, παρούσα παντού αλλά μη ανήκουσα πουθενά.

Όταν ο αναζητητής απελευθερώνει τον αγαπημένο από τη φυλακή της κατοχής, συμβαίνει ένα θαύμα. Η αγάπη επεκτείνεται πέρα από τα όρια του προσωπικού, ανθίζοντας σε παγκόσμια συμπόνια. Η θλίψη που κάποτε προερχόταν από την απώλεια μεταμορφώνεται σε ευγνωμοσύνη για το ότι υπήρξε προσωρινό δοχείο για αυτή την κοσμική δύναμη. Ο φόβος, που τρεφόταν από την πιθανότητα του χωρισμού, διαλύεται σαν πρωινή ομίχλη μπροστά στον ήλιο της κατανόησης.

Η Αλχημεία της Επιθυμίας

Βαθιά μέσα σε αυτή την έρημο της αποσύνδεσης, ο προσκυνητής συναντά τα διάφορα πρόσωπα της επιθυμίας—αυτές τις πρωταρχικές δυνάμεις που έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα από την αυγή της συνείδησης. Η λαγνεία αποκαλύπτει τον εαυτό της ως φωτιά που υπόσχεται ζεστασιά αλλά καίει το χέρι που την τρέφει. Η απληστία δείχνει την αληθινή της φύση ως πηγάδι χωρίς πάτο που κανένα ποσό νερού δεν μπορεί να γεμίσει. Κάθε πάθος, κάθε λαχτάρα, κάθε απελπισμένη προσέγγιση για ικανοποίηση έξω από τον εαυτό είναι ορατή με την καθαρή όραση ενός που έχει απομακρυνθεί από το θέατρο του ανθρώπινου δράματος.

Ωστόσο, αυτή η όραση δεν είναι σκληρή κρίση αλλά απαλή αναγνώριση, σαν γονιός που παρακολουθεί ένα παιδί να κυνηγάει σαπουνόφουσκες σε έναν κήπο. Ο αναζητητής καταλαβαίνει ότι αυτές οι επιθυμίες δεν είναι εχθροί που πρέπει να κατακτηθούν αλλά ενέργειες που πρέπει να μεταμορφωθούν μέσω της ιερής αλχημείας της επίγνωσης. Αυτό που ήταν κάποτε το μολύβι της καταναγκαστικότητας γίνεται, μέσω της φιλοσοφικής πέτρας της συνείδησης, το χρυσάφι της ελευθερίας.

Ο μυστικιστής ανακαλύπτει ότι η ελευθερία από την επιθυμία δεν σημαίνει την απουσία συναισθήματος, αλλά μάλλον την παρουσία κάτι πολύ μεγαλύτερου—μιας αγάπης τόσο πλήρους, μιας χαράς τόσο γεμάτης, που δεν χρειάζεται τίποτα εξωτερικό για να συντηρηθεί. Αυτό είναι το παράδοξο που μόνο η καρδιά μπορεί να καταλάβει: στο να απελευθερώνεις τα πάντα, κερδίζεις τα πάντα· στο να μην χρειάζεσαι τίποτα, κατέχεις το σύμπαν.

Ο Κήπος των Αρετών

Καθώς η ψυχή συνεχίζει το εσωτερικό της ταξίδι, αρχίζει να ενσαρκώνει αυτό που οι αρχαίοι ονόμαζαν τον κήπο των αρετών—όχι ως ηθικά επιτεύγματα που εκτίθενται σαν τρόπαια, αλλά ως φυσικές εκφράσεις μιας συνείδησης που έχει θυμηθεί την αληθινή της φύση. Η αρετή και η νοημοσύνη ανθίζουν όχι μέσω προσπάθειας αλλά μέσω της αφαίρεσης εμποδίων, σαν γλύπτης που αποκαλύπτει το άγαλμα σμιλεύοντας το περιττό μάρμαρο.

Ο αναζητητής που μιλάει την αλήθεια το κάνει όχι από δικαιοσύνη αλλά από την αδυναμία εξαπάτησης όταν έχει δει μέσα από την ψευδαίσθηση της χωριστικότητας. Η δικαιοσύνη ρέει φυσικά από μια καρδιά που αναγνωρίζει όλα τα όντα ως πλευρές του ίδιου θεϊκού κοσμήματος. Η επιχείρηση που γίνεται πραγματικά δική σου δεν είναι η συσσώρευση περιουσιών ή επιτευγμάτων, αλλά το ιερό έργο του γυαλίσματος του καθρέφτη της συνείδησης μέχρι να αντανακλά μόνο καθαρό φως.

Μια τέτοια ψυχή γίνεται αγαπητή στον κόσμο όχι μέσω αναζήτησης έγκρισης αλλά μέσω ενσάρκωσης μιας ειρήνης που οι άλλοι ενστικτωδώς αναγνωρίζουν ως τη δική τους βαθύτερη φύση. Όπως μια καθαρή πηγή βουνού που δροσίζει όλους όσους πίνουν από αυτήν, αυτή η παρουσία προσφέρει κάτι που δεν μπορεί να ονομαστεί αλλά αναζητείται παγκόσμια—μια γεύση του αιώνιου, μια ματιά του σπιτιού.

Το Ρεύμα προς τα Πάνω

Στα πιο βαθιά βάθη αυτής της μυστικιστικής μεταμόρφωσης, συμβαίνει κάτι εξαιρετικό. Ο αναζητητής γίνεται αυτό που τα αρχαία κείμενα ονομάζουν "urdhvamsrotas"—ένας που μεταφέρεται προς τα πάνω από το ίδιο το ρεύμα της ύπαρξης. Εκεί όπου κάποτε η ψυχή κολυμπούσε ενάντια στο ρεύμα, αγωνιζόμενη να φτάσει σε κάποια φανταστική ακτή, τώρα παραδίδεται σε ένα ρεύμα που πάντα την μετέφερε προς τον τελικό της προορισμό.

Αυτή η παράδοση δεν είναι παθητική αλλά ζωντανή, σαν φύλλο που χορεύει στον άνεμο ή φλόγα που υψώνεται προς τον ουρανό. Ο νους, κάποτε μπερδεμένος από τις πολυπλοκότητες της αγάπης και της προσκόλλησης, εγκαθίσταται σε μια κρυστάλλινη διαύγεια που αντανακλά το ακατάληπτο χωρίς παραμόρφωση. Οι σκέψεις αναδύονται και περνούν σαν σύννεφα σε άπειρο ουρανό, μην δημιουργώντας πια καιρικά συστήματα συναισθημάτων αλλά απλώς εκφράσεις του σύμπαντος που γνωρίζει τον εαυτό του μέσα από αυτό το συγκεκριμένο παράθυρο της επίγνωσης.

Η επιθυμία για Νιρβάνα—εκείνη η ακατάληπτη κατάσταση πέρα από κάθε περιγραφή—αναδύεται φυσικά, σαν λουλούδι που ανοίγει στον ήλιο. Αλλά εδώ κρύβεται άλλο ένα παράδοξο: όσο πιο έντονα καίει αυτή η επιθυμία, τόσο πιο πλήρως εξαφανίζεται ο επιθυμών. Στο να ψάχνει το Απόλυτο, ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι το Απόλυτο δεν ήταν ποτέ απουσιάζον, ποτέ μακρινό, ποτέ άλλο από την δική του βαθύτερη ύπαρξη.

Η Επιστροφή στον Κόσμο

Το ταξίδι του μυστικιστή, παρόλο που οδηγεί μέσα από την έρημο της αποσύνδεσης και πάνω στο βουνό της υπέρβασης, τελικά ολοκληρώνει τον κύκλο του επιστρέφοντας στον κόσμο της μορφής και των σχέσεων. Αλλά αυτή η επιστροφή δεν είναι πτώση πίσω σε παλιά μοτίβα· είναι η επιστροφή ενός που έχει πεθάνει στην ψευδαίσθηση και έχει ξαναγεννηθεί στην αλήθεια.

Όπως ένας ταξιδιώτης που επιστρέφει από μακρινές χώρες με δώρα για τους συγγενείς, η αφυπνισμένη ψυχή φέρνει πίσω θησαυρούς που δεν φαίνονται αλλά γίνονται αισθητοί—το άρωμα της εσωτερικής ειρήνης, τη ζεστασιά της άνευ όρων αγάπης, το φως της κατανόησης που φωτίζει χωρίς να τυφλώνει. Τα καλά έργα που ένα τέτοιο ον έχει κάνει το ακολουθούν όχι ως επιτεύγματα που διεκδικούνται αλλά ως φυσικές εκφράσεις μιας καρδιάς που έχει βρει τον δρόμο για το σπίτι.

Φίλοι και εραστές που χαιρετούν αυτόν τον επιστρέφοντα προσκυνητή αισθάνονται κάτι διαφορετικό, κάτι που μιλάει στη δική τους βαθύτερη λαχτάρα. Στην παρουσία ενός που έχει αγγίξει το ακατάληπτο, οι άλλοι γεύονται τη δυνατότητα της δικής τους ελευθερίας. Ο ίδιος ο αέρας φαίνεται διαφορετικός γύρω από ένα τέτοιο ον—πιο ελαφρύς, πιο ευρύχωρος, φορτισμένος με την δυνατότητα αφύπνισης.

Η Αιώνια Επιστροφή στο Σπίτι

Στο τέλος, ο μυστικιστικός δρόμος αποκαλύπτει τον εαυτό του όχι ως ταξίδι σε κάποιο μακρινό προορισμό αλλά ως αιώνια επιστροφή στο σπίτι—μια επιστροφή σε αυτό που δεν χάθηκε ποτέ, μια ανακάλυψη αυτού που δεν κρύφτηκε ποτέ, μια εύρεση αυτού που δεν απουσίαζε ποτέ. Ο αναζητητής συνειδητοποιεί ότι όλο το ψάξιμο ήταν το ίδιο το πράγμα που δημιουργούσε την ψευδαίσθηση του χωρισμού από το ζητούμενο.

Αυτή η συνειδητοποίηση ξημερώνει απαλά, σαν πρωινό φως που σιγά-σιγά φωτίζει ένα τοπίο που ήταν πάντα εκεί αλλά δεν μπορούσε να φανεί στο σκοτάδι. Η ειρήνη που αναζητήθηκε μέσα από αμέτρητους δρόμους αποκαλύπτεται ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης. Η αγάπη που κυνηγήθηκε μέσα από μυριάδες σχέσεις ανακαλύπτεται ως η δική σου ουσιαστική φύση. Η αλήθεια που μελετήθηκε σε αμέτρητες διδασκαλίες αναγνωρίζεται ως η άμεση επίγνωση στην οποία αναδύεται όλη η εμπειρία.

Ο προσκυνητής που ξεκίνησε αυτό το ταξίδι ως αναζητητής του φωτισμού το ολοκληρώνει ως φωτισμός ο ίδιος—όχι ως προσωπικό επίτευγμα αλλά ως το σύμπαν που αφυπνίζεται στη δική του άπειρη φύση μέσα από την προσωρινή μορφή μιας ατομικής συνείδησης. Σε αυτή την αφύπνιση, όλα τα όρια διαλύονται, όλες οι ερωτήσεις βρίσκουν την απάντησή τους, και όλο το ψάξιμο έρχεται στη φυσική του ανάπαυση.

Και έτσι ο κύκλος ολοκληρώνεται, όχι ως τέλος αλλά ως ατελείωτη αρχή—γιατί στο βασίλειο του μυστικιστή, κάθε στιγμή είναι τόσο μια αναχώρηση όσο και μια επιστροφή, κάθε αναπνοή τόσο ένας θάνατος όσο και μια γέννηση, κάθε χτύπος καρδιάς τόσο μια προσέγγιση προς όσο και μια ανάπαυση στο ακατάληπτο μυστήριο που πάντα ήμασταν, είμαστε τώρα, και θα παραμείνουμε αιώνια.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Friday, September 19, 2025

Living Our Nature: The Path of Wisdom

Living Our Nature: The Path of Wisdom

Ζώντας τη Φύση μας: Ο Δρόμος της Σοφίας

TAOΪSM

BUDDHISM

Chapter 16. Pleasure

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright